Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
23-letnia osoba straciła słuch w wyniku poważnego wypadku w dzieciństwie. Jakiego rodzaju jest to niepełnosprawność?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź "nabyta, sensoryczna" jest poprawna, ponieważ opisuje przypadek 23-letniej podopiecznej, która straciła słuch w wyniku ciężkiego wypadku w dzieciństwie. W kontekście niepełnosprawności, "nabyta" oznacza, że utrata słuchu nastąpiła w wyniku zdarzenia, które miało miejsce po urodzeniu, co w tym przypadku jest zgodne z rzeczywistością. Z kolei termin "sensoryczna" odnosi się do rodzaju utraty słuchu, która ma miejsce na poziomie narządów zmysłów, czyli w tym przypadku w uchu wewnętrznym lub drogach słuchowych, a nie w ośrodkowym układzie nerwowym. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest ocena poziomu niepełnosprawności, która jest kluczowa przy przyznawaniu odpowiednich świadczeń zdrowotnych i wsparcia rehabilitacyjnego. W praktyce, profesjonalni pracownicy ochrony zdrowia muszą znać różnice między rodzajami niepełnosprawności, aby efektywnie dostosować terapie i programy wsparcia do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO).
Wybór odpowiedzi związanej z pojęciem "wrodzona" w kontekście niepełnosprawności jest błędny, ponieważ odnosi się do sytuacji, w której niepełnosprawność obecna jest od urodzenia. W przypadku opisanego pacjenta, utrata słuchu miała miejsce w wyniku traumatycznego zdarzenia, co jednoznacznie wskazuje na charakterystykę nabytej niepełnosprawności. Ponadto, dezinformacja związana z klasyfikacją sensoryczną i sprzężoną jest powszechnym błędem. Sensoryczne uszkodzenie słuchu odnosi się do problemów związanych z funkcjonowaniem narządów zmysłów, podczas gdy sprzężona niepełnosprawność odnosi się do sytuacji, w której występują jednocześnie różne rodzaje ograniczeń, często związane z wieloma układami. Poprzez niewłaściwe zrozumienie pojęcia sprzężenia, można błędnie zakładać, że pacjent może mieć więcej niż jedną niepełnosprawność, co w rzeczywistości wymagałoby dodatkowych dowodów medycznych. Kluczowym błędem w myśleniu jest uproszczenie klasyfikacji niepełnosprawności oraz ignorowanie faktu, że ich źródło ma ogromne znaczenie przy określaniu odpowiednich metod interwencji terapeutycznych oraz wsparcia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji.