Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Jakie działania powinny być podjęte przez osobę ze stwardnieniem rozsianym (SM)?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Uczestnictwo w życiu społecznym i podejmowanie pracy na stanowisku dostosowanym do osoby z niepełnosprawnością jest kluczowe dla osób z stwardnieniem rozsianym (SM). Taka aktywność sprzyja nie tylko utrzymaniu zdrowia psychicznego, ale również fizycznego. Wykazano, że angażowanie się w różnorodne formy działalności społecznej i zawodowej może poprawić jakość życia, a także spowolnić postęp choroby. Ważnym aspektem jest dostosowanie stanowiska pracy do indywidualnych potrzeb chorego, co może obejmować zmiany w organizacji pracy, stosowanie pomocy technicznych czy modyfikację środowiska pracy. Dobrym przykładem może być praca zdalna lub elastyczny czas pracy, które pozwalają na większą samodzielność i redukcję stresu. Standardy takie jak WHO Disability Action Plan promują aktywne uczestnictwo osób z niepełnosprawnościami w życiu społecznym i zawodowym, co jest zgodne z zasadami inkluzyjności oraz z ideą równych szans. Warto również podkreślić, że aktywność zawodowa może wspierać rehabilitację oraz utrzymywanie kontaktów społecznych, co jest istotne w kontekście chorób przewlekłych.
Wybór przerwania pracy zawodowej w celu skoncentrowania się na rehabilitacji może wydawać się rozsądny, jednak takie podejście może prowadzić do izolacji, co jest szczególnie niekorzystne dla osób z SM. Rehabilitacja jest niewątpliwie ważnym elementem leczenia, jednak nie powinna ona zastępować aktywności społecznej i zawodowej. Osoby z SM mogą odczuwać korzyści z uczestnictwa w życiu społecznym, a także z wykonywania pracy, ponieważ daje im to poczucie przynależności i celowości. Izolowanie się w domu oraz unikanie wysiłku jest często mylnym przekonaniem, które może pogłębiać objawy depresji i lęku, co z kolei wpływa negatywnie na ogólne samopoczucie i zdrowie. Ponadto, praca na dotychczasowym stanowisku, bez dostosowań, może prowadzić do przeciążenia organizmu i zaostrzenia objawów choroby. Oczekiwanie, że przerwa w pracy rozwiąże problemy zdrowotne, ignoruje fakt, że SM jest chorobą przewlekłą, a profesjonalna pomoc i wsparcie w środowisku pracy są kluczowe dla samodzielności i jakości życia chorego. Wydaje się, że podejście oparte na izolacji jest opóźnione w czasach, w których promuje się aktywne życie nawet w obliczu wyzwań zdrowotnych.