Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Co powinno stanowić podstawę do tworzenia osobistego planu wsparcia dla osoby z niepełnosprawnością?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Poprawna odpowiedź wskazuje, że punktem wyjścia do opracowywania indywidualnego planu współdziałania z osobą z niepełnosprawnością są jej problemy, potrzeby i możliwości. Diagnoza tych aspektów jest kluczowa, ponieważ pozwala na holistyczne podejście do każdej osoby, które uwzględnia jej unikalne doświadczenia i wyzwania. Takie podejście oparte jest na standardach person-centered planning, który zakłada, że każdy plan powinien być dostosowany do indywidualnych okoliczności, a nie jedynie z góry narzucone. Przykładem może być sytuacja, w której osoba z niepełnosprawnością intelektualną potrzebuje wsparcia w codziennym życiu. Zrozumienie jej specyficznych potrzeb, takich jak umiejętności komunikacyjne czy zdolności do samodzielności, pozwala na stworzenie efektywnego planu wsparcia. Warto również zwrócić uwagę na praktyki, takie jak wspólne ustalanie celów z osobą niepełnosprawną oraz jej rodziną, co sprzyja większej motywacji i zaangażowaniu w proces wsparcia. Tego rodzaju podejście wzmacnia autonomię i samodzielność osób z niepełnosprawnościami, co jest zgodne z ich prawem do decydowania o własnym życiu.
Diagnoza zasobów środowiska lokalnego, zasobów finansowych osoby z niepełnosprawnością oraz stanu zdrowia, mimo że mogą być istotnymi informacjami, nie są wystarczające do kompleksowego opracowania indywidualnego planu współdziałania. Skupienie się wyłącznie na zasobach środowiskowych może prowadzić do pominięcia kluczowych potrzeb samej osoby, co jest niezgodne z zasadami inkluzyjności i indywidualizacji usług wsparcia. Zasoby finansowe, choć ważne, nie odzwierciedlają wewnętrznych zasobów osoby, jej zdolności i potencjału. Podobnie, diagnoza stanu zdrowia, choć istotna dla zrozumienia ograniczeń, nie dostarcza pełnego obrazu sytuacji życiowej osoby z niepełnosprawnością. Często prowadzi to do stereotypizacji i uproszczeń, gdzie osoba postrzegana jest jedynie przez pryzmat jej niepełnosprawności, a nie jako całościowy podmiot z własnymi aspiracjami i marzeniami. W rezultacie, takie podejście nie sprzyja skutecznemu planowaniu wsparcia, które powinno być zawsze oparte na zrozumieniu indywidualnych potrzeb i możliwości, a nie na zewnętrznych kryteriach.