Kwalifikacja: MED.01 - Asystowanie lekarzowi dentyście i utrzymanie gabinetu w gotowości do pracy
Zawód: Asystentka stomatologiczna
Materiał, który powstaje z połączenia kompozytu oraz cementu glass-onomerowego, a lekarz może go aplikować do ubytku bez wytrawiania, to
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Kompomer to materiał, który łączy w sobie cechy kompozytów i cementów glass-onomerowych. Fajnym plusem kompomerów jest to, że mogą się wiązać z tkankami zęba bez wytrawiania, co naprawdę ułatwia zakładanie wypełnień. Zawierają też cząsteczki szkła uwalniające fluor, co jest super, bo to pomaga w remineralizacji zębów i zmniejsza ryzyko próchnicy. W praktyce najczęściej wykorzystuje się je w uzupełnieniach ubytków w zębach mlecznych oraz stałych, gdzie estetyka i łatwość aplikacji są mega ważne. Co ciekawe, kompomery są mniej wrażliwe na wilgoć, więc można je stosować w trudniejszych warunkach, co dla innych materiałów jest wyzwaniem. Z danych od organizacji stomatologicznych wynika, że mają dobre właściwości mechaniczne i chemiczne, więc są odpowiednie do mniej obciążających ubytków. Ale lekarze muszą pamiętać, żeby stosować się do zasad ich aplikacji, bo to klucz do skutecznego leczenia oraz długotrwałych efektów.
Ormocer to nowoczesny materiał, który łączy cechy polimerów i ceramiki, ale niestety wymaga wytrawienia zęba, żeby uzyskać mocniejsze połączenie. Jeśli użyje się ormocerów tam, gdzie wytrawienie nie jest wskazane, to może dojść do osłabienia łączenia z tkankami zęba, co nie jest najlepsze dla trwałości wypełnienia. Eugenolan z kolei to materiał stosowany zwykle jako tymczasowe wypełnienie czy cement, ale nie nadaje się do trwałych uzupełnień, bo jego właściwości mechaniczne są dość ograniczone, a do tego może działać drażniąco. Silikat to inny materiał, który w innych przypadkach sprawdza się jako cement, ale też wymaga wytrawienia dla uzyskania dobrej adhezji. Wybór odpowiednich materiałów dentystycznych to kluczowa sprawa, a błędna interpretacja ich właściwości może prowadzić do krótkotrwałych rozwiązań. Dentysta powinien kierować się zarówno badaniami naukowymi, jak i praktycznymi doświadczeniami, żeby zapewnić pacjentom długotrwałe i skuteczne leczenie.