Wyniki egzaminu

Pseudoklasy w CSS są używane do stylizowania elementów w określonym stanie, np. :hover dla zmiany stylu po najechaniu myszą. Nie są odpowiednie do przypisywania unikalnych stylów do konkretnych elementów. Identyfikator w CSS, oznaczany przez #, jest używany do stylizowania jednego unikalnego elementu na stronie. Jego użycie jest ograniczone do jednego elementu, co jest zgodne z zasadą unikalności identyfikatorów w dokumencie HTML. Nie nadaje się do sytuacji, gdy ten sam styl ma być stosowany do wielu elementów, ponieważ zmuszałoby to do definiowania i przypisywania wielu unikalnych identyfikatorów do każdego z nich, co jest przeciwieństwem DRY (Don't Repeat Yourself). Selektor akapitu bezpośrednio odnosi się do wszystkich elementów danego typu, np. p dla wszystkich akapitów. Nie jest on elastyczny, gdy chcemy zastosować styl tylko do niektórych elementów danego typu. Klasy oferują większą elastyczność w zarządzaniu stylami wielu elementów, ponieważ mogą być stosowane do różnych typów elementów w różnych miejscach dokumentu HTML. Ponadto, klasy są bardziej czytelne i ułatwiają utrzymanie kodu, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w programowaniu front-endowym. Użycie klas wspiera również lepszą strukturę i modularność kodu CSS, co jest istotne w kontekście pracy zespołowej oraz skalowalności projektu.

Debugger, edytor kodu źródłowego oraz środowisko programistyczne to narzędzia, które pełnią różne funkcje w procesie tworzenia oprogramowania, ale nie są odpowiedzialne za przekształcanie kodu źródłowego na język maszynowy. Debugger to narzędzie, które umożliwia programistom analizowanie i poprawianie błędów w kodzie, pozwalając na zatrzymywanie wykonania programu w określonych punktach, aby sprawdzić wartości zmiennych i stan aplikacji. Choć jest to istotny element procesu programowania, nie zajmuje się kompilacją kodu. Edytor kodu źródłowego służy do pisania i edytowania kodu, jednak nie dokonuje konwersji na język maszynowy; przykładem edytora może być Visual Studio Code czy Sublime Text, które umożliwiają programistom wygodne pisanie kodu, ale same w sobie nie kompilują ani nie interpretują kodu. Środowisko programistyczne (IDE) to zintegrowane środowisko, które łączy edytor kodu, debugger oraz kompilator w jednym narzędziu, co ułatwia proces tworzenia oprogramowania. Mimo że IDE może zawierać kompilator, to jako całość nie jest odpowiedzialne za sam proces kompilacji, lecz raczej za organizację całego procesu programistycznego. Dlatego wszystkie wymienione narzędzia są istotne, ale żadne z nich nie pełni roli kompilatora.

Wszystkie pozostałe odpowiedzi są błędne, ponieważ nie odpowiadają wymogom prawnym dotyczącym okresowych szkoleń BHP dla inżynieryjno-technicznych pracowników w Polsce. Odpowiedzi sugerujące, że szkolenia powinny odbywać się co 5, 6 lub 8 lat, opierają się na nieprawidłowym rozumieniu przepisów. Ustawa Kodeks pracy jasno określa, że okresowe szkolenia BHP mają na celu nie tylko dostarczenie pracownikom wiedzy na temat bezpieczeństwa, ale także dostosowanie ich umiejętności do zmieniających się warunków w miejscu pracy. Zbyt długi okres pomiędzy szkoleniami mógłby prowadzić do utraty aktualności wiedzy pracowników, co zwiększa ryzyko wypadków oraz zagrożeń zdrowotnych. W praktyce, regularne, coroczne szkolenia są niezbędne do nadążania za nowymi przepisami, technologiami oraz aktualizacjami w procedurach bezpieczeństwa. Ponadto, firmy, które zaniedbują wymóg przeprowadzania takich szkoleń, mogą być narażone na konsekwencje prawne oraz finansowe, w tym na kary administracyjne. Odpowiednie przestrzeganie przepisów dotyczących szkoleń BHP jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa pracowników oraz ochrony firmy przed potencjalnymi stratami.

Wybór niepoprawnych odpowiedzi często wynika z błędnego zrozumienia relacji między tabelami w bazie danych. Pierwsza opcja Lekarze.id = Pacjenci.id sugeruje mylne podejście że lekarz i pacjent mogą być tym samym podmiotem co jest sprzeczne z zasadą separacji encji w relacyjnych bazach danych. Taka relacja nie ma logicznego sensu w kontekście medycznym gdzie lekarz to osoba świadcząca usługi zdrowotne a pacjent to osoba je otrzymująca. Podobnie opcja Lekarze.id = Pacjenci.Recepty_id nie jest poprawna gdyż sugeruje bezpośrednią relację między lekarzami a lekami przepisanymi pacjentowi co ignoruje fakt że recepty są osobnymi dokumentami generowanymi w procesie leczenia. Recepty są przypisane do pacjentów ale to lekarze zlecają je poprzez interakcję z pacjentem nie bezpośrednio z receptą. Ostatnia opcja Lekarze.id = Recepty.id sugeruje relację bezpośrednią między lekarzami a receptami z pominięciem pacjentów co jest błędnym uproszczeniem procesu przepisywania leków. W rzeczywistości każda recepta jest wynikiem interakcji między lekarzem a pacjentem i nie istnieje bezpośrednia zależność między lekarzem a receptą. Takie myślenie prowadzi do błędów w projektowaniu struktury bazy danych co może skutkować trudnościami w zarządzaniu danymi i utrzymaniu ich spójności. Zrozumienie prawidłowych relacji między tabelami w bazie danych jest kluczowe dla efektywnego zarządzania informacją i eliminacji błędów w aplikacjach biznesowych.

Wybór funkcji mysqli_error i mysqli_connect_errno nie jest właściwy, ponieważ mysqli_connect_errno jest funkcją przeznaczoną do uzyskiwania numeru błędu połączenia z bazą danych, a nie błędu SQL. Użycie tej funkcji w kontekście operacji na bazie danych prowadzi do mylnego wniosku, że jej zastosowanie jest uniwersalne dla wszystkich błędów. W rzeczywistości, mysqli_connect_errno powinno być stosowane głównie podczas nawiązywania połączenia, natomiast dla błędów związanych z zapytaniami SQL właściwe są inne funkcje. Z kolei wskazanie tylko na funkcję mysqli_error nie jest wystarczające, ponieważ sama dostarcza jedynie opisu błędu, a nie jego numeru, co ogranicza możliwości analizy i diagnostyki. Użytkownicy często popełniają błąd myślowy, zakładając, że pojedyncza funkcja może spełnić wszystkie potrzeby związane z obsługą błędów. W prawidłowym procesie zarządzania błędami w programowaniu, kluczowe jest użycie zestawu funkcji, które dostarczają zarówno opisy, jak i kody błędów, co pozwala na bardziej wszechstronną reakcję na różne sytuacje awaryjne. Ignorowanie tej zasady może prowadzić do nieefektywnego debugowania i długotrwałych problemów w działaniu aplikacji.

Analizując inne odpowiedzi należy zauważyć że dzielenie liczby przez 2 i uzyskiwanie wyniku 0 odnosi się do całkowitego ilorazu a nie reszty co jest fundamentalnym błędem w interpretacji operatora modulo. Przykładowo liczba 0 po podzieleniu przez 2 daje iloraz 0 ale to nie jest tym czego dotyczy operator % który ocenia resztę. Z kolei liczba pierwsza nie jest związana z dzieleniem przez 2 i nie musi być parzysta. Liczby pierwsze to liczby większe od 1 które dzielą się tylko przez 1 i siebie samą co wyklucza możliwość posługiwania się wyrażeniem modulo 2 do ich identyfikacji. Dodatkowo bycie liczbą dodatnią nie jest w żaden sposób związane z dzieleniem przez 2 ani z właściwościami operatora modulo. Liczby dodatnie mogą być zarówno parzyste jak i nieparzyste dlatego użycie warunku modulo w kontekście określania czy liczba jest dodatnia jest błędne. Te błędne interpretacje często wynikają z nieznajomości specyfiki działania operatorów arytmetycznych w PHP co jest kluczowe dla unikania logicznych błędów w kodzie.