Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystentka stomatologiczna
Kwalifikacja: MED.01 - Asystowanie lekarzowi dentyście i utrzymanie gabinetu w gotowości do pracy
Data rozpoczęcia: 18 maja 2025 07:39
Data zakończenia: 18 maja 2025 07:55

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby tymczasowo umieścić korony, należy użyć odpowiedniego cementu

A. glassjonomerowy

B. krzemowy

C. cynkowo-siarczanowy

D. wodorotlenkowo-wapniowy

Cement glassjonomerowy, wodorotlenkowo-wapniowy oraz krzemowy są mniej odpowiednie do czasowego osadzania koron tymczasowych z kilku powodów. Cement glassjonomerowy, choć dobrze przyczepia się do tkanek zęba, ma ograniczoną siłę wiązania w porównaniu do cementu cynkowo-siarczanowego, co może skutkować jego przedwczesnym luzowaniem. Ponadto, jego właściwości mechaniczne nie są optymalne dla tymczasowych rozwiązań, które muszą wytrzymać różne siły żucia. Cement wodorotlenkowo-wapniowy jest stosowany głównie jako materiał podkładowy lub leczniczy, a nie jako cement do osadzania koron. Jego rolą jest ochrona miazgi zęba, jednak nie zapewnia on odpowiedniej stabilności czy trwałości, co czyni go niewłaściwym wyborem do tymczasowych koron. Z kolei cement krzemowy, choć może być używany w różnych zastosowaniach stomatologicznych, nie jest przeznaczony do czasowego osadzania koron, ponieważ jego aplikacja wymaga bardziej skomplikowanych technik oraz nie gwarantuje takiej samej łatwości usunięcia jak cement cynkowo-siarczanowy. W kontekście najlepszych praktyk stomatologicznych, wybór materiału cementowego powinien opierać się na ich właściwościach mechanicznych, biokompatybilności oraz łatwości w manipulacji, co cement cynkowo-siarczanowy zdecydowanie spełnia.

Pytanie 2

Przed przeprowadzeniem zabiegu usunięcia kamienia nazębnego w celu zmniejszenia liczby drobnoustrojów w ślinie zaleca się, aby pacjent przepłukał usta roztworem, który zawiera

A. chlorheksydynę

B. podchloryn sodu

C. antyforminy

D. kamforę

Chlorheksydyna to środek antyseptyczny o szerokim spektrum działania, szeroko stosowany w stomatologii przed zabiegami chirurgicznymi, w tym usunięciem złogów nazębnych. Jej działanie polega na eliminacji drobnoustrojów z jamy ustnej, co jest kluczowe dla zmniejszenia ryzyka zakażeń oraz stanów zapalnych. Przykładowo, wiele badań potwierdza, że przepłukanie jamy ustnej roztworem chlorheksydyny przed zabiegami dentystycznymi skutecznie redukuje liczbę bakterii w ślinie, co z kolei obniża ryzyko powikłań pooperacyjnych. W praktyce dentystycznej, zaleca się stosowanie 0,2% roztworu chlorheksydyny, który pacjent powinien stosować przez około 30 sekund przed zabiegiem. Ponadto, zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, chlorheksydyna jest uznawana za standardowe postępowanie przed procedurami inwazyjnymi, co potwierdza jej znaczenie w praktyce stomatologicznej oraz zapobieganiu zakażeniom.

Pytanie 3

W celu przygotowania masy silikonowej do pobrania wycisku przed podkładem protezy akrylowej, należy zastosować

A. blok papieru oraz metalową szpatułkę

B. szkło i drewnianą szpatułkę

C. wstrząsarkę stomatologiczną wraz z kapsułką

D. gumową miskę oraz plastikową łopatkę

Wybór bloczka papierowego i szpatułki metalowej do przygotowania wyciskowej masy silikonowej jest zgodny z najlepszymi praktykami w stomatologii. Bloczek papierowy zapewnia odpowiednią powierzchnię do mieszania materiałów, co pozwala na uzyskanie jednorodnej konsystencji masy, nie wpływając na jej właściwości chemiczne. Szpatułka metalowa jest preferowana ze względu na swoją trwałość oraz łatwość w czyszczeniu, co jest istotne w kontekście zachowania higieny. Dodatkowo, metalowa szpatułka umożliwia precyzyjne przenoszenie masy na formę, co jest niezbędne do uzyskania dokładnych odwzorowań anatomicznych. Przykładowo, przy przygotowywaniu wycisku w celu podścielenia protezy akrylowej, właściwe wymieszanie masy silikonowej ma kluczowe znaczenie dla jej właściwości, takich jak elastyczność i zdolność do adaptacji do kształtu podłoża. Właściwe techniki mieszania i aplikacji masy wpływają na komfort pacjenta oraz efektywność terapii protetycznej.

Pytanie 4

Asystentka stomatologiczna przeprowadza pomiar tętna metodą palpacyjną na tętnicy promieniowej

A. całą ręką

B. kciukiem i palcem wskazującym

C. kciukiem

D. palcem wskazującym oraz środkowym

Pomiar tętna metodą palpacyjną na tętnicy promieniowej powinien być wykonywany za pomocą palca wskazującego i środkowego. Te dwa palce są najbardziej odpowiednie do precyzyjnego wyczucia pulsacji tętnicy, co jest kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników. Palec wskazujący służy do nakierowania na tętnicę, podczas gdy palec środkowy zwiększa siłę nacisku, co pozwala na lepsze wyczucie tętna. Taki sposób pomiaru tętna jest zgodny z ogólnie przyjętymi standardami w medycynie i stomatologii. Przykładem praktycznym może być sytuacja, w której asystentka stomatologiczna musi ocenić stan pacjenta przed zabiegiem, co może pomóc w identyfikacji potencjalnych problemów zdrowotnych. Dobrą praktyką jest również monitorowanie tętna w kontekście reakcje pacjenta na leki podawane w trakcie zabiegu, co pozwala na szybką reakcję w przypadku nieprzewidzianych sytuacji. Właściwe wyczucie tętna jest istotne dla oceny ogólnego stanu zdrowia pacjenta, co czyni tę umiejętność kluczową w pracy asystentki stomatologicznej.

Pytanie 5

Po przeprowadzeniu zabiegu lakierowania zębów, pacjent powinien zostać poinformowany

A. o ryzyku wystąpienia nadwrażliwości zębów

B. o możliwości wystąpienia przebarwień

C. o zakazie podejmowania wysiłku fizycznego przez 2 godziny po zabiegu

D. o zakazie płukania jamy ustnej natychmiast po zabiegu

Prawidłowa odpowiedź dotyczy zakazu płukania jamy ustnej bezpośrednio po zabiegu lakierowania zębów. Po nałożeniu lakieru na zęby, substancja ta wymaga czasu, aby odpowiednio związać się z powierzchnią szkliwa. Płukanie jamy ustnej zaraz po zabiegu mogłoby spowodować zmycie lub osłabienie efektu lakieru, co niweczyłoby cel całego zabiegu. Dlatego pacjenci powinni być instruowani, aby unikać płukania przez co najmniej 30 minut po zabiegu. Taki czas pozwala na optymalne związanie lakieru z zębami, co może przyczynić się do redukcji ryzyka nadwrażliwości oraz ochrony przed próchnicą. W praktyce dentystycznej, takie zalecenia są standardem, a ich przestrzeganie jest kluczowe dla uzyskania długotrwałych efektów terapeutycznych. Ze względu na różnorodność lakierów i ich składników, ostateczne zalecenia mogą się różnić w zależności od używanego produktu, stąd ważne jest, aby dentyści udzielali pacjentom spersonalizowanych informacji zgodnych z aktualnymi wytycznymi.

Pytanie 6

Aby lekarz mógł ocenić stan zapalny miazgi, asystentka stomatologiczna powinna przygotować

A. diafanoskop.

B. pulpometr.

C. negatoskop.

D. endometr.

Pulpometr to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala ocenić, w jakim stanie jest miazga zębowa oraz jak reagują tkanki na bodźce elektryczne. Kiedy miazga jest zapalona, pulpometr daje nam ciekawe info o przewodnictwie elektrycznym, co jest mega ważne, żeby dobrze zdiagnozować problem. Zmiany w przewodnictwie mogą wskazywać na to, że coś jest nie tak z miazgą, co ma znaczenie przy podejmowaniu decyzji o leczeniu, na przykład endodontalnym czy nawet ekstrakcyjnym. To narzędzie jest zgodne z tym, co teraz obowiązuje w stomatologii. W praktyce asystentka stomatologiczna może skorzystać z pulpometru jeszcze przed wizytą pacjenta u lekarza, co może przyspieszyć proces diagnozowania i leczenia. Generalnie, pulpometr to super urządzenie, które sprawia, że praca zespołu stomatologicznego jest bardziej efektywna i wpływa na lepszą jakość opieki nad pacjentem.

Pytanie 7

Jak często w ciągu roku przeprowadza się zabiegi lakierowania u dzieci z dużym ryzykiem wystąpienia próchnicy?

A. 5-6

B. 3-4

C. 7-8

D. 9-10

Wybór odpowiedzi sugerujących częstsze zabiegi lakierowania, takie jak 5-6, 7-8 czy 9-10 razy w roku, opiera się na błędnych założeniach dotyczących zarówno częstotliwości, jak i efektywności stosowanych zabiegów. Zbyt intensywne stosowanie lakieru fluorowego może prowadzić do nadmiernego nagromadzenia fluoru, co w niektórych przypadkach skutkuje fluorozą – stanem, który objawia się białymi plamami na zębach. Ekstremalne podejście do częstotliwości zabiegów nie uwzględnia również indywidualnych potrzeb pacjentów, co jest kluczowe w praktyce dentystycznej. Standardy kliniczne zalecają zindywidualizowane podejście do każdego przypadku, a nadmierna liczba zabiegów może być nie tylko nieefektywna, ale również niebezpieczna. Ponadto, częste zabiegi mogą prowadzić do zjawiska tzw. „przeciążenia” pacjentów, co może skutkować opóźnieniem w realizacji innych ważnych interwencji. Z punktu widzenia profilaktyki próchnicy, bardziej skuteczne jest połączenie regularnych zabiegów lakierowania z nauką o prawidłowej higienie jamy ustnej oraz odpowiednią dietą, co jest zgodne z nowoczesnymi trendami w stomatologii dziecięcej. Właściwa równowaga pomiędzy zabiegami a edukacją pacjenta jest kluczowa dla długofalowego sukcesu w zapobieganiu chorobom zębów.

Pytanie 8

Który z poniższych narzędzi nie jest stosowany do wypełniania kanałów korzeniowych?

A. Igła Druxa

B. Spreader

C. Wiertło Pesso

D. Plugger

Wiertło Pesso to narzędzie, które nie jest przeznaczone do wypełniania kanałów korzeniowych, ale raczej do ich opracowania i poszerzania. Jego konstrukcja, charakterystyczna dla narzędzi rotacyjnych, pozwala na skuteczne usunięcie tkanki miażdżowej oraz wzmocnienie ścian kanałów korzeniowych przed dalszymi zabiegami. Wypełnianie kanałów korzeniowych, zgodnie z aktualnymi standardami endodoncji, wymaga użycia materiałów i narzędzi, które zapewniają szczelność oraz odpowiednią adhezję. Do takich narzędzi zalicza się igły Druxa, które służą do aplikacji materiałów wypełniających oraz spreadery i plugery, które pomagają w ich kompresji. W praktyce, odpowiednie wykorzystanie wiertła Pesso jest kluczowe na etapie przygotowawczym, co pozwala na optymalne wypełnienie przy użyciu innych narzędzi. Znajomość funkcji poszczególnych instrumentów jest niezbędna dla zapewnienia skuteczności i bezpieczeństwa procedur endodontycznych.

Pytanie 9

Okrągłe podkładki służące do wyznaczania roboczej długości narzędzia działającego w kanale to

A. endogrip

B. endobox

C. endometr

D. endostop

Endostop to innowacyjne narzędzie wykorzystywane w stomatologii, które służy do oznaczania roboczej długości narzędzi w trakcie leczenia kanałowego. Dzięki swojej konstrukcji, endostop umożliwia precyzyjne ustawienie narzędzi endodontycznych na odpowiedniej głębokości, co jest kluczowe dla skuteczności leczenia oraz minimalizacji ryzyka uszkodzenia tkanki okołowierzchołkowej. Przykładowo, podczas pracy z narzędziami rotacyjnymi, zastosowanie endostopu pozwala lekarzowi na skuteczne ograniczenie wnikania narzędzia w głąb kanału, co z kolei zmniejsza ryzyko perforacji. Dobre praktyki w endodoncji zalecają korzystanie z endostopów w celu zapewnienia powtarzalności i precyzji zabiegów. Warto również podkreślić, że techniki oznaczania długości roboczej z użyciem endostopów są zgodne z aktualnymi standardami stomatologicznymi, co przyczynia się do poprawy jakości leczenia i zadowolenia pacjentów.

Pytanie 10

Aby usunąć amalgamat, personel medyczny powinien stosować następujące środki ochrony indywidualnej:

A. maseczki, jednorazowych rękawiczek, okularów

B. czepka, jednorazowych rękawic, okularów

C. maseczki, jednorazowych rękawic, czepka

D. przyłbicy, maseczki, czepka

Usunięcie amalgamatu, który zawiera m.in. rtęć, wymaga zastosowania odpowiednich środków ochrony osobistej, aby zminimalizować ryzyko narażenia na szkodliwe substancje chemiczne. Odpowiedź, która wskazuje na konieczność noszenia maseczek, jednorazowych rękawiczek oraz okularów, jest poprawna, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa pracowników medycznych. Maseczki chronią układ oddechowy przed drobnoustrojami i substancjami chemicznymi. Jednorazowe rękawiczki zabezpieczają skórę przed kontaktem z potencjalnie toksycznymi materiałami. Okulary natomiast chronią oczy przed odpryskami oraz kontaktami z substancjami drażniącymi. W praktyce, przestrzeganie tych zasad jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz krajowymi standardami BHP. Szerokie stosowanie tych środków ochrony osobistej w gabinetach stomatologicznych jest nie tylko zalecane, ale również wymagane, aby zminimalizować ryzyko zawodowe.

Pytanie 11

Zjawisko polegające na utracie tkanki zębowej w wyniku żucia oraz rozdrabniania pokarmów to

A. atrycja

B. abfrakcja

C. demastykacja

D. erozja

Demastykacja to proces, w którym dochodzi do utraty tkanek zęba w wyniku mechanicznych działań związanych z żuciem oraz miażdżeniem pokarmów. W kontekście stomatologii, demastykacja jest istotnym zagadnieniem, ponieważ może prowadzić do uszkodzenia zębów oraz ich nadwrażliwości. W praktyce dentystycznej, lekarze zwracają uwagę na techniki żucia pacjentów oraz rodzaj spożywanych pokarmów, aby zminimalizować ryzyko demastykacji. Warto również zauważyć, że niektóre pokarmy, takie jak twarde orzechy czy cukierki, mogą potęgować ten proces, dlatego zaleca się ich umiarkowane spożycie. Zrozumienie demastykacji ma również zastosowanie w protetyce oraz ortodoncji, gdzie projektując uzupełnienia protetyczne, lekarze muszą brać pod uwagę siły działające na zęby. W odpowiednich standardach stomatologicznych, takich jak te opracowane przez American Dental Association, podkreśla się znaczenie profilaktyki w kontekście zachowania zdrowia jamy ustnej i zębów, co obejmuje również świadomość o demastykacji.

Pytanie 12

Jakie jest zastosowanie raspatora?

A. Do podtrzymywania policzka w trakcie zabiegu

B. Do utrzymywania języka

C. Do eliminacji kamienia

D. Do oddzielania błony śluzowej od kości

Raspator, znany również jako raspator śluzówkowy, jest narzędziem chirurgicznym wykorzystywanym w zabiegach stomatologicznych i chirurgicznych, mającym na celu oddzielanie płata śluzówkowo-okostnowego od kości. Jego konstrukcja umożliwia precyzyjne i bezpieczne oddzielanie tkanek, co jest kluczowe w wielu procedurach, takich jak ekstrakcje zębów, implantacje czy operacje ortognatyczne. Dzięki odpowiedniemu kształtowi oraz ergonomicznemu uchwytowi, raspator pozwala na kontrolowane manipulowanie tkankami, minimalizując ryzyko uszkodzenia otaczających struktur. W praktyce, użycie raspatora może znacząco poprawić rezultaty operacji, umożliwiając lekarzowi lepszy dostęp do miejsca zabiegu oraz zmniejszając czas gojenia się ran. W kontekście standardów chirurgicznych, właściwe posługiwanie się tym narzędziem zgodnie z protokołami aseptycznymi jest fundamentalne, aby zminimalizować ryzyko infekcji i innych powikłań. Raspator w połączeniu z innymi narzędziami chirurgicznymi odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu wysokiej jakości opieki zdrowotnej.

Pytanie 13

Jakie substancje wykorzystuje się do przygotowania pasty endodontycznej Endomethasone N?

A. z wodą destylowaną

B. z płynem Lugola

C. z eugenolem

D. z kamfenolem

Pasta endodontyczna Endomethasone N jest stosowana w terapii endodontycznej, a jej przygotowanie polega na zarabianiu z eugenolem, który jest substancją o właściwościach przeciwzapalnych i znieczulających. Eugenol działa jako środek wspomagający w procesie leczenia kanałowego, zmniejszając ból oraz dyskomfort pacjenta. W praktyce stomatologicznej, zarabianie pasty endodontycznej z eugenolem jest zgodne z dobrymi praktykami, ponieważ eugenol skutecznie wspomaga proces gojenia oraz wspiera działanie innych substancji czynnych zawartych w paście. Zastosowanie eugenolu w endodoncji nie tylko zwiększa efektywność leczenia, ale również przyczynia się do poprawy komfortu pacjenta. Warto również zauważyć, że eugenol ma właściwości antybakteryjne, co jest istotne w kontekście eliminacji bakterii z kanałów korzeniowych zęba.

Pytanie 14

Zastosowanie metody fluoryzacji według Torella polega na

A. płukaniu jamy ustnej 0,2% roztworem fluorku sodu

B. wcieraniu 2% fluorku sodu w powierzchnię szkliwa

C. szczotkowaniu zębów specjalnym żelem fluorkowym

D. stosowaniu kompresów z pianki fluorowej

Choć inne metody fluoryzacji, takie jak szczotkowanie zębów żelem fluorkowym, wcieranie 2% fluorku sodu czy stosowanie okładów z pianki fluorowej, mogą również przyczyniać się do ochrony zębów, nie są one zgodne z metodą określoną przez Torella. Szczotkowanie zębów żelem fluorkowym, chociaż skuteczne, wymaga precyzyjnego dawkowania oraz odpowiedniego czasu aplikacji, aby składniki aktywne mogły wniknąć w szkliwo. Wcieranie fluorku sodu w szkliwo może być stosowane, jednak nie jest to metoda zalecana jako główny sposób fluoryzacji, ponieważ nie zawsze zapewnia równomierne rozprowadzenie substancji. Stosowanie okładów z pianki fluorowej, mimo że jest popularne w niektórych praktykach stomatologicznych, wymaga specjalistycznego nadzoru, a efekty mogą różnić się w zależności od techniki aplikacji oraz indywidualnych warunków pacjenta. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że wszystkie metody fluoryzacji są równoważne i mają ten sam wpływ na zdrowie jamy ustnej. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczność każdej z tych technik różni się, a wybór odpowiedniej metody powinien opierać się na badaniach naukowych oraz aktualnych rekomendacjach specjalistów.

Pytanie 15

Właściwie przygotowany z dwóch past kompozyt chemoutwardzalny powinien charakteryzować się konsystencją

A. twardą

B. plastyczną

C. płynną

D. półpłynną

Prawidłowo przygotowany chemoutwardzalny kompozyt powinien mieć konsystencję plastyczną, co oznacza, że materiał jest na tyle gęsty, aby można go formować, ale jednocześnie dostatecznie elastyczny, by dopasować się do kształtu miejsca aplikacji. Konsystencja plastyczna jest istotna, ponieważ umożliwia dokładne wypełnienie ubytków i zapewnia dobrą przyczepność do tkanek zęba. Kompozyty chemoutwardzalne, które są powszechnie stosowane w stomatologii, wymagają odpowiedniego przygotowania, aby uzyskać optymalne właściwości mechaniczne i estetyczne. W praktyce oznacza to, że materiał powinien być łatwy do manipulacji, co jest kluczowe w przypadku skomplikowanych ubytków. Dobre praktyki wskazują na to, że zbyt twarda konsystencja może prowadzić do trudności w aplikacji oraz nieprawidłowego wypełnienia, natomiast zbyt płynna nie zapewni odpowiedniej retencji. Dlatego plastyczność jest preferowana, umożliwiając efektywną pracę z materiałem i osiąganie wysokiej jakości wypełnień stomatologicznych.

Pytanie 16

U pacjenta przewidziano realizację protez pełnych. Po ustaleniu zwarcia centralnego przy pomocy wzorników, w dokumentacji laboratoryjnej należy skierować prośbę do technika dentystycznego, aby na kolejną wizytę przygotował

A. modele orientacyjne

B. gotowe protezy akrylowe

C. protezy w fazie wosku

D. łyżki indywidualne

Wybór protez w fazie wosku jako etapu w procesie tworzenia protez całkowitych jest kluczowy pod względem technicznym i klinicznym. Protezy w fazie wosku są niezbędnym krokiem w celu dokładnej oceny estetyki, funkcji oraz komfortu pacjenta przed ostatecznym wykonaniem gotowych protez akrylowych. Dzięki możliwości wykonania próbnych protez z wosku, dentysta ma szansę na ocenę occlusji, zaznaczenie punktów stycznych oraz wprowadzenie ewentualnych poprawek. To podejście pozwala na symulację ostatecznego efektu, co zwiększa satysfakcję pacjenta oraz redukuje ryzyko konieczności późniejszych korekt. Standardy branżowe, takie jak te promowane przez American Dental Association, sugerują, że etapy protetyczne powinny być dobrze zorganizowane, a każda faza powinna być starannie zaplanowana z uwzględnieniem potrzeb pacjenta. Przygotowanie protez w fazie wosku pozwala również na lepszą współpracę z technikiem dentystycznym, co przyczynia się do szybszego i bardziej efektywnego procesu produkcyjnego.

Pytanie 17

Sporale A po przeprowadzeniu sterylizacji powinny zostać dostarczone do laboratorium i inkubowane przez czas

A. 24 godziny

B. 72 godziny

C. 48 godzin

D. 12 godzin

Odpowiedź, że sporale A po sterylizacji muszą być dostarczone do pracowni i poddane inkubacji w czasie 24 godzin, jest zgodna z obowiązującymi standardami w mikrobiologii. Sporale, jako formy przetrwalnikowe bakterii, są stosowane do testowania skuteczności procesów sterylizacji. Po dokonaniu sterylizacji, sporale powinny być inkubowane w odpowiednich warunkach przez 24 godziny, co pozwala na ocenę, czy proces sterylizacji był skuteczny. W przypadku braku wzrostu patogenów po tym czasie, można uznać, że proces sterylizacji był właściwy. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi ISO 11138, które określają metody testowania procesów sterylizacji. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy ma kluczowe znaczenie w branżach takich jak medycyna, farmacja czy laboratoria mikrobiologiczne, gdzie zapewnienie sterylności jest fundamentalne dla bezpieczeństwa pacjentów i jakości produktów.

Pytanie 18

Materiał, który powstaje z połączenia kompozytu oraz cementu glass-onomerowego, a lekarz może go aplikować do ubytku bez wytrawiania, to

A. silikat

B. ormocer

C. kompomer

D. eugenolan

Ormocer to nowoczesny materiał, który łączy cechy polimerów i ceramiki, ale niestety wymaga wytrawienia zęba, żeby uzyskać mocniejsze połączenie. Jeśli użyje się ormocerów tam, gdzie wytrawienie nie jest wskazane, to może dojść do osłabienia łączenia z tkankami zęba, co nie jest najlepsze dla trwałości wypełnienia. Eugenolan z kolei to materiał stosowany zwykle jako tymczasowe wypełnienie czy cement, ale nie nadaje się do trwałych uzupełnień, bo jego właściwości mechaniczne są dość ograniczone, a do tego może działać drażniąco. Silikat to inny materiał, który w innych przypadkach sprawdza się jako cement, ale też wymaga wytrawienia dla uzyskania dobrej adhezji. Wybór odpowiednich materiałów dentystycznych to kluczowa sprawa, a błędna interpretacja ich właściwości może prowadzić do krótkotrwałych rozwiązań. Dentysta powinien kierować się zarówno badaniami naukowymi, jak i praktycznymi doświadczeniami, żeby zapewnić pacjentom długotrwałe i skuteczne leczenie.

Pytanie 19

Jakiego rodzaju próchnica występuje wyłącznie w zębie martwym?

A. Nietypowa

B. Prosta

C. Okrężna

D. Kwitnąca

Próchnica nietypowa, nazywana także próchnicą zębów martwych, jest formą demineralizacji, która pojawia się wyłącznie w zębach, które utraciły swoje życie wewnętrzne, czyli w których doszło do obumarcia miazgi. Ta forma próchnicy wyróżnia się szczególnym nasileniem, ponieważ ząb nie jest już w stanie samodzielnie reagować na bodźce, co sprzyja dalszemu rozwojowi procesu. W praktyce, próchnica nietypowa często pojawia się w zębach dotkniętych głębokim ubytkiem, gdzie miazga już nie funkcjonuje. W takich przypadkach mikroorganizmy mają swobodny dostęp do struktury zęba, co prowadzi do intensyfikacji procesów próchnicowych. Rozpoznanie tej formy próchnicy jest kluczowe dla podjęcia odpowiednich działań terapeutycznych, jak np. leczenie kanałowe lub ekstrakcja zęba, aby zapobiec dalszym powikłaniom. Zgodnie z wytycznymi towarzystw stomatologicznych, ważne jest monitorowanie stanu zębów martwych, aby uniknąć powikłań i zapewnić pacjentowi komfort oraz zdrowie jamy ustnej.

Pytanie 20

W systemie Viohla ząb stały oznaczany jest numerem 27

A. górny drugi przedtrzonowiec prawy

B. górny drugi trzonowiec lewy

C. dolny drugi trzonowiec prawy

D. dolny drugi przedtrzonowiec prawy

Odpowiedź górny drugi trzonowiec lewy (numer 27 w systemie Viohla) jest poprawna, ponieważ zgodnie z klasyfikacją zębów stałych w tym systemie, zęby trzonowe oznaczone są w zależności od ich lokalizacji w jamie ustnej. System Viohla jest stosowany w stomatologii do precyzyjnego identyfikowania i klasyfikacji zębów, co jest niezwykle istotne w planowaniu leczenia stomatologicznego oraz w prowadzeniu dokumentacji medycznej. Ząb numer 27 to górny drugi trzonowiec lewy, który znajduje się w górnej lewej ćwiartce jamy ustnej. Dobrą praktyką w stomatologii jest stosowanie uznawanych międzynarodowych standardów, takich jak klasyfikacja FDI lub system Viohla, ponieważ pozwala to na jednoznaczne porozumiewanie się między specjalistami. Umożliwia to również pacjentom lepsze zrozumienie ich stanu zdrowia oraz planu leczenia, co zwiększa ich zaangażowanie i współpracę. W kontekście leczenia ortodontycznego czy protetycznego, precyzyjne oznaczenie zębów ma kluczowe znaczenie dla sukcesu terapii.

Pytanie 21

Środki wykorzystywane do zatrzymywania krwawienia w jamie ustnej zaliczane są do kategorii

A. cytotoksycznych

B. hemostatycznych

C. odontotropowych

D. dewitalizacyjnych

Preparaty służące do tamowania krwawienia w jamie ustnej rzeczywiście należą do środków hemostatycznych. Hemostatyki działają poprzez przyspieszenie procesu krzepnięcia krwi, co jest kluczowe w sytuacjach, gdy występuje krwawienie, na przykład po zabiegach stomatologicznych, urazach czy chirurgii jamy ustnej. Przykładami takich preparatów są gazy hemostatyczne, żele czy proszki, które zawierają substancje aktywne, takie jak kwas traneksamowy czy adrenalinę, które wspomagają proces koagulacji. Dobrą praktyką w stomatologii jest stosowanie takich środków, aby zminimalizować ryzyko postępującej utraty krwi i zapewnić pacjentowi komfort. Zgodnie z wytycznymi dotyczących postępowania w przypadkach krwawienia, stosowanie hemostatyków powinno być rozważane jako integralny element planu terapeutycznego oraz monitorowania pacjenta po zabiegu. Ich użycie nie tylko wpływa na przebieg rekonwalescencji, ale także na ogólną satysfakcję pacjenta z przeprowadzonego leczenia.

Pytanie 22

W amerykańskim systemie oznaczania zębów, stały siekacz oznaczany jest cyfrą 9

A. boczny po lewej stronie w żuchwie

B. przyśrodkowy po prawej stronie w szczęce

C. boczny po prawej stronie w żuchwie

D. przyśrodkowy po lewej stronie w szczęce

Odpowiedź przyśrodkowy strony lewej w szczęce jest poprawna, ponieważ w amerykańskim systemie oznaczania zębów, zęby stałe są klasyfikowane według konkretnej numeracji. Cyfra 9 odnosi się do przyśrodkowego siekacza górnego po stronie lewej. System ten jest szeroko stosowany w stomatologii, a znajomość tej numeracji jest kluczowa dla precyzyjnego określenia lokalizacji zębów podczas diagnostyki i leczenia. Na przykład, podczas planowania zabiegów ortodontycznych czy protetycznych, lekarze muszą dokładnie wiedzieć, które zęby są zaangażowane, aby uniknąć błędów w procedurach. Dodatkowo, zrozumienie tej klasyfikacji jest niezbędne w komunikacji między specjalistami, co pozwala na efektywniejsze podejście do leczenia pacjentów. Dlatego ważne jest, aby każdy stomatolog był dobrze zaznajomiony z tą numeryczną metodą oznaczania zębów, co wspiera standardy praktyki klinicznej i zapewnia bezpieczeństwo pacjentów.

Pytanie 23

Tyłozgryz stanowi nieprawidłowość względem płaszczyzny

A. czołowej

B. strzałkowej

C. środkowej

D. poziomej

Tyłozgryz, znany również jako retrognatyzm, polega na cofnięciu żuchwy względem górnej szczęki, co prowadzi do nieprawidłowego zgryzu. Odpowiedź czołowa jest poprawna, ponieważ tyłozgryz jest oceniany w kontekście płaszczyzny czołowej, która dzieli twarz na dwie symetryczne części. W płaszczyźnie czołowej można zaobserwować różnice w ustawieniu zębów i szczęk, co jest kluczowe dla diagnozowania wad zgryzu. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy polega na zgłębieniu tematyki ortodoncji, gdzie lekarze stomatolodzy wykorzystują analizę czołową do planowania leczenia. Znajomość tyłozgryzu może pomóc w identyfikacji problemów z artykulacją i funkcjonalnością, co jest istotne w kontekście zdrowia jamy ustnej. Dobre praktyki w ortodoncji polegają na regularnym monitorowaniu i analizie zgryzu pacjentów, aby zapobiegać poważnym problemom, które mogą wynikać z tyłozgryzu.

Pytanie 24

W trakcie przygotowywania ubytku doszło do uszkodzenia miazgi. Asystentka stomatologiczna powinna na polecenie lekarza przyrządzić i podać Alcaliner przygotowany na sterylnej płytce sterylnej.

A. szpatułką metalową

B. szpatułką agatową

C. szpatułką drewnianą

D. szpatułką plastikową

Użycie metalowej szpatułki do przygotowania i podania Alcalinera jest uzasadnione z kilku powodów. Metalowe szpatułki są preferowane w stomatologii ze względu na ich trwałość, odporność na wysokie temperatury oraz łatwość w utrzymaniu sterylności. Stosując metalową szpatułkę, asystentka stomatologiczna ma pewność, że materiał nie wchodzi w reakcje chemiczne z produktami wykorzystywanymi w trakcie zabiegu, co jest kluczowe w kontekście zachowania ich skuteczności i bezpieczeństwa. Dodatkowo, metalowa szpatułka umożliwia precyzyjne dozowanie i mieszanie materiałów, co jest istotne podczas pracy z substancjami takimi jak Alcaliner, który może być stosowany do ochrony miazgi zęba. Stosowanie metalowych narzędzi jest zgodne z zaleceniami dotyczącymi praktyk chirurgicznych, co podkreśla ich znaczenie w zapewnieniu wysokiej jakości opieki stomatologicznej. Warto również zauważyć, że metalowe narzędzia można łatwo poddać procesowi sterylizacji, co dodatkowo zmniejsza ryzyko zakażeń podczas zabiegów dentystycznych.

Pytanie 25

Do której kategorii Blacka zaliczają się defekty na powierzchniach kontaktowych zębów przednich, które nie obejmują kąta siecznego?

A. II

B. IV

C. I

D. III

Odpowiedzi I, II i IV nie są poprawne w kontekście pytania o ubytki na powierzchniach stycznych zębów przednich. Klasa I dotyczy ubytków ograniczających się do brzegów żujących zębów trzonowych i przedtrzonowych. To podejście jest niewłaściwe w przypadku ubytków na zębach przednich, gdzie lokalizacja ubytku ma kluczowe znaczenie. Klasa II obejmuje ubytki na powierzchniach stycznych zębów trzonowych i przedtrzonowych, co również nie pasuje do pytania, ponieważ nie dotyczy zębów przednich. Klasa IV odnosi się do ubytków na kątowych powierzchniach zębów przednich, w tym na kącie siecznym, co jest sprzeczne z treścią pytania, które wyraźnie zaznacza, że ubytek nie obejmuje tej części zęba. Powszechnym błędem w analizie tego typu pytań jest mylenie lokalizacji ubytków oraz ich klasyfikacji, co może prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Zrozumienie, jak różne klasy ubytków są definiowane w kontekście konkretnych zębów oraz ich powierzchni, jest kluczowe dla skutecznego planowania leczenia i wyboru odpowiednich materiałów stomatologicznych.

Pytanie 26

Jakie zęby mleczne znajdują się w sektorze IV?

A. 53, 52, 51, 61, 62, 63

B. 83, 82, 81, 71, 72, 73

C. 75, 74

D. 55, 54

Wybór odpowiedzi dotyczących innych zębów mlecznych, takich jak 55, 54, 83, 82, 81, 71, 72, 73 czy 53, 52, 51, 61, 62, 63, nie jest właściwy, ponieważ nie odnosi się do definicji sektora IV w kontekście zębów mlecznych. Zęby mleczne są klasyfikowane zgodnie z systemem numeracji, w którym każde zęby mają przypisany unikalny numer. W przypadku odpowiedzi 55, 54, mamy do czynienia z górnymi zębami przednimi, które w rzeczywistości należą do innego sektora (górnego), co pokazuje brak zrozumienia struktury jamy ustnej. Odpowiedzi związane z numerami 83, 82, 81, 71, 72, 73 dotyczą zębów trzonowych, które są zlokalizowane w górnej części jamy ustnej po stronie prawej i lewej, co również nie pasuje do klasyfikacji sektora IV. Wybór zębów 53, 52, 51, 61, 62, 63 obejmuje górne zęby mleczne, co jest również nieprawidłowe, ponieważ sektor IV powinien odnosić się do dolnych zębów trzonowych. Tego typu pomyłki mogą wynikać z ogólnego niezrozumienia lokalizacji i klasyfikacji zębów w jamie ustnej, co jest kluczowe w praktyce stomatologicznej. Prawidłowa identyfikacja zębów w numeracji jest podstawą skutecznej komunikacji ze specjalistami w dziedzinie stomatologii oraz w przypadku planowania leczenia.

Pytanie 27

Choroba, dotycząca głównie zębów mlecznych, objawiająca się ciemnymi plamkami na wargowych powierzchniach zębów siecznych i kłów, której zmiany rozprzestrzeniają się na obrzeżach oraz ku zębinie, to

A. porfiria wrodzona

B. melanodoncja

C. fluoroza

D. hipoplazja

Porfiria wrodzona to grupa rzadkich zaburzeń metabolicznych związanych z nieprawidłowym wytwarzaniem hemu, co prowadzi do objawów skórnych oraz neurologicznych, ale nie manifestuje się zmianami w zębach. Dlatego nie może być przyczyną ciemnych plam na zębach mlecznych. Hipoplazja to z kolei stan, w którym zęby mają niedostateczny rozwój tkanki, co skutkuje ich niedoborem mineralnym i osłabioną strukturą. Zmiany te mogą prowadzić do uszkodzeń zębów, ale ich charakterystyka nie odpowiada objawom melanodoncji. Fluoroza, będąca skutkiem nadmiernej ekspozycji na fluor, objawia się białymi plamami na zębach. Zmiany te są wynikiem zmienionego procesu mineralizacji szkliwa i nie mają związku z produkcją melaniny. Typowym błędem myślowym przy wyborze niepoprawnej odpowiedzi jest pomylenie charakterystyki zmian w zębach spowodowanych różnymi schorzeniami. Ważne jest, aby w diagnostyce i leczeniu chorób zębów stosować dokładne różnicowanie pomiędzy nimi, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej opieki pacjentom oraz unikania błędnych rozpoznań.

Pytanie 28

Stomatolog zaplanował dokonanie podścielenia aparatu ortodontycznego, dlatego asystentka powinna przygotować na swoim stanowisku

A. masę wyciskową, gumową miskę i plastikową łopatkę, model gipsowy

B. woskową płytkę, nożyk do wosku, gumową miskę z gorącą wodą, model gipsowy

C. masę akrylową samopolimeryzującą, miskę z gorącą wodą, kieliszek szklany, łopatkę metalową

D. masę akrylową, lampę do polimeryzacji, szklany kieliszek, metalową łopatkę, frezy

Masa akrylową samopolimeryzującą, miskę z gorącą wodą, kieliszek szklany oraz łopatkę metalową to kluczowe elementy niezbędne do prawidłowego podścielenia aparatu ortodontycznego. Masa akrylowa samopolimeryzująca jest materiałem, który charakteryzuje się doskonałymi właściwościami mechanicznymi oraz estetycznymi, co czyni ją idealnym wyborem do wypełnienia pustych przestrzeni w aparatach ortodontycznych. Umożliwia ona uzyskanie odpowiedniego dopasowania oraz komfortu pacjenta. Miska z gorącą wodą służy do podgrzewania masy, co przyspiesza proces jej przekształcania i ułatwia aplikację. Kieliszek szklany jest niezbędny do przygotowania masy, gdzie dokładnie odmierzamy odpowiednie ilości składników. Łopatka metalowa pozwala na precyzyjne mieszanie i nakładanie masy. W praktyce stomatologicznej te materiały są standardem, co potwierdzają liczne wytyczne i normy branżowe, takie jak ISO oraz zalecenia Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego dotyczące jakości używanych materiałów. Wiedza na temat odpowiednich narzędzi i materiałów jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług ortodontycznych.

Pytanie 29

Proces przygotowania łyżki wyciskowej do pobrania wycisku z masy alginatowej polega na

A. namoczeniu jej gorącą wodą

B. owinięciu jej taśmą lub nałożeniu specjalnego kleju

C. wykonaniu w niej wgłębień lub nacięciu brzegów

D. nasączeniu jej zimną wodą

Oklejenie łyżki wyciskowej taśmą lub posmarowanie jej specjalnym klejem to kluczowy krok w przygotowaniu do pobrania wycisku masą alginatową. Ta metoda ma na celu zapewnienie lepszego przylegania masy do łyżki, co jest istotne dla uzyskania dokładnego i precyzyjnego wycisku. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko pojawienia się pęcherzyków powietrza i innych niedoskonałości, które mogłyby wpłynąć na jakość uzyskanego modelu. Zastosowanie odpowiednich klejów, jak również taśmy, jest zgodne z przyjętymi standardami w stomatologii, które podkreślają znaczenie detali w procesie protetycznym. W praktyce, na przykład, w przypadku gdy wycisk ma być użyty do wykonania korony lub mostu, precyzyjny wycisk jest niezbędny dla dopasowania i komfortu pacjenta. Dodatkowo, należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu samej masy alginatowej, aby zapewnić jej optymalne właściwości klejące i elastyczność, co jest kluczowe w procesie pobierania wycisku.

Pytanie 30

Na etykiecie środka dezynfekującego znajdują się symbole B, Tbc, które wskazują, że zakres działania tego preparatu obejmuje

A. spory i wirusy

B. bakterie oraz prątki gruźlicy

C. wirusy i grzyby

D. grzyby, bakterie oraz spory

Preparat dezynfekcyjny oznaczony symbolami B i Tbc wskazuje na jego skuteczność w eliminacji bakterii oraz prątków gruźlicy (Mycobacterium tuberculosis). To istotne, ponieważ gruźlica jest poważną chorobą zakaźną, a prątki gruźlicy są trudne do zwalczenia ze względu na ich zdolność do przetrwania w niekorzystnych warunkach. Przykłady zastosowania takich preparatów obejmują szpitale, laboratoria oraz placówki medyczne, gdzie ryzyko zakażeń jest wysokie. W kontekście standardów, preparaty te powinny spełniać normy określone przez instytucje takie jak WHO i CDC, które regulują skuteczność dezynfekcji w kontekście patogenów, w tym Mycobacterium tuberculosis. Dbanie o higienę i stosowanie odpowiednich środków dezynfekcyjnych jest kluczowe w profilaktyce, szczególnie w miejscach o podwyższonym ryzyku zakażeń. Oprócz bakterii, niektóre preparaty mogą mieć działanie na inne patogeny, jednak ich głównym celem w tym przypadku są prątki gruźlicy.

Pytanie 31

Kleszcze Meissnera wykorzystywane są w gabinecie

A. periodontologicznej

B. ortodontycznej

C. zachowawczej

D. chirurgicznej

Kleszcze Meissnera są narzędziem chirurgicznym wykorzystywanym głównie w procedurach operacyjnych, gdzie precyzja i kontrola są kluczowe. Stosowane w chirurgii, kleszcze te umożliwiają uchwycenie i manipulację tkankami w sposób zapewniający minimalne uszkodzenie otaczających struktur. Przykłady zastosowania obejmują zabiegi na organach wewnętrznych, gdzie chirurg potrzebuje narzędzia, które pozwala na delikatne trzymanie i precyzyjne działanie. Warto zaznaczyć, że w chirurgii stosuje się różne typy kleszczy, w zależności od specyfiki zabiegu i wymagań dotyczących uchwytu. Kluczowe jest również zrozumienie, że kleszcze te muszą być używane zgodnie z zasadami aseptyki i odpowiednich praktyk operacyjnych, aby zminimalizować ryzyko infekcji oraz zapewnić bezpieczeństwo pacjenta. Dobrze przeszkolony personel medyczny zna zastosowanie kleszczy Meissnera w kontekście różnych procedur chirurgicznych, co przyczynia się do poprawy wyników leczenia. Zgodne z najlepszymi praktykami w chirurgii, kleszcze te odgrywają ważną rolę w osiąganiu optymalnych rezultatów w zabiegach operacyjnych.

Pytanie 32

Jakie z wymienionych materiałów może przygotować asystentka stomatologiczna przy użyciu wstrząsarki?

A. Fermit, Dycal

B. Fibrasil, Fuji

C. Reocap, Amalcap

D. Alvogyl, Heliosel F

W przypadku podanych odpowiedzi, istnieje kilka istotnych różnic między materiałami, które mogą być przygotowywane w wstrząsarce, a tymi, które nie są zalecane do takiego procesu. Fermit i Dycal to materiały stosowane głównie w stomatologii do wypełnień i podkładów, ale nie zaleca się ich intensywnego mieszania w wstrząsarce, ponieważ mogą one wymagać precyzyjnego przygotowania w zależności od specyfikacji producenta, a ich konsystencja nie jest zaprojektowana do wstrząsania. Alvogyl i Heliosel F to materiały, które są przeznaczone do specyficznych zastosowań, takich jak wypełnienia tymczasowe czy materiały wyciszające, i również nie nadają się do wstrząsania, ponieważ ich właściwości mogą ulec zmianie pod wpływem intensywnego mieszania. Fibrasil i Fuji, mimo że są używane w stomatologii, różnią się od Reocap i Amalcap w zakresie składu i metody przygotowania. Fuji, będący materiałem glassjonomerowym, wymaga starannego wymieszania, ale w inny sposób, aby utrzymać jego właściwości adhezyjne. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru nieodpowiednich materiałów często wiążą się z brakiem zrozumienia ich specyfiki oraz zastosowania w praktyce stomatologicznej, co może prowadzić do nieprawidłowych decyzji dotyczących leczenia pacjentów.

Pytanie 33

Aby usunąć osady znajdujące się na powierzchni implantów, należy zastosować

A. kirety wykonane ze stali

B. kamienie pokryte diamentowym pyłem

C. kirety z włókna węglowego

D. kamienie typu Arkansas

Kirety z włókna węglowego są uznawane za najlepsze narzędzie do usuwania złogów z implantów dzięki swoim właściwościom mechanicznym i chemicznym. Włókno węglowe, jako materiał, charakteryzuje się wysoką wytrzymałością na rozciąganie oraz niską twardością, co sprawia, że kirety te skutecznie usuwają osady, minimalizując jednocześnie ryzyko uszkodzenia powierzchni implantów. Użycie kiret z włókna węglowego jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie stomatologii implantologicznej, gdzie kluczowe znaczenie ma zachowanie integralności materiałów implantacyjnych. Przykładem zastosowania kiret z włókna węglowego może być procedura czyszczenia implantów po ich odsłonięciu lub w trakcie rutynowej kontroli, gdzie konieczne jest usunięcie biofilmu bakteryjnego. Zastosowanie tego typu kiret jest również zalecane w przypadkach, gdy implanty są narażone na silne osady mineralne, co jest często spotykane u pacjentów z problemami periodontalnymi.

Pytanie 34

Jaką czynność należy zrealizować po wytrawieniu bruzd, tuż przed nałożeniem laku w trakcie zabiegu lakowania przeprowadzanego przez lekarza dentystę?

A. Założyć koferdam

B. Nałożyć primer

C. Osuszyć lakowany ząb

D. Zwilżyć ząb wodą

Decyzje dotyczące sposobu przygotowania zęba przed nałożeniem laku mogą wydawać się na pierwszy rzut oka niewielkie, ale mają kluczowe znaczenie dla skuteczności zabiegu. Zakładanie koferdamu to ważny krok w wielu procedurach stomatologicznych, ale nie jest bezpośrednio związane z etapem po wytrawieniu bruzd. Koferdam ma za zadanie izolować pole operacyjne, co pomaga w utrzymaniu suchości, ale jego założenie powinno być przeprowadzone przed wytrawieniem, aby uniknąć kontaminacji i zapewnić czystość miejsca działania. Zwilżenie zęba wodą tuż przed nałożeniem laku może wydawać się logiczne, ale w rzeczywistości jest to działanie, które może zmniejszyć przyczepność laku do zęba. Woda tworzy warstwę, która zapobiega skutecznemu przyleganiu materiału. Nałożenie primeru po wytrawieniu nie jest standardową praktyką w lakowaniu, ponieważ primer jest stosowany w kontekście innych procedur adhezyjnych, takich jak wypełnienia kompozytowe. Primer ma na celu poprawę adhezji materiałów do tkanek zęba, ale w przypadku lakowania kluczowe jest skupienie się na osuszeniu bruzd, aby uzyskać maksymalną efektywność laku. Dbanie o te aspekty jest niezbędne dla zapewnienia długotrwałych efektów i zdrowia zębów pacjentów.

Pytanie 35

Dentysta zwrócił się z prośbą o przekazanie narzędzi do identyfikacji ujścia kanału, usunięcia miazgi oraz mechanicznego przygotowania kanału. Asystentka dentystyczna powinna podać w odpowiedniej kolejności

A. poszerzacz, pilnik, upychadło

B. poszukiwacz, miazgociąg, poszerzacz

C. pilnik, poszerzcz, miazgociąg

D. rozpychacz, upychadło, igłę Druxa

Poszukiwacz, miazgociąg i poszerzacz to kluczowe narzędzia wykorzystywane w procedurze endodontycznej. Poszukiwacz służy do lokalizacji ujścia kanału korzeniowego, co jest istotne dla właściwego przeprowadzenia leczenia. Jest to narzędzie z cienką końcówką, które pozwala na precyzyjne zidentyfikowanie miejsca, gdzie kanał zaczyna się w zębie. Po zlokalizowaniu ujścia, miazgociąg jest używany do ekstyrpacji miazgi, co oznacza usunięcie zainfekowanej lub martwej tkanki miazgi z wnętrza kanału korzeniowego. To narzędzie jest zazwyczaj w formie długa, cienka rurki dostosowanej do wprowadzenia do wąskiego kanału. Ostatecznie, poszerzacz jest wykorzystywany do mechanicznego opracowania kanału, co pozwala na jego odpowiednie poszerzenie i przygotowanie do wypełnienia. W kontekście standardów branżowych, prawidłowe wykorzystanie tych narzędzi jest kluczowe dla skuteczności leczenia endodontycznego. Przykładowo, nieprawidłowe zlokalizowanie ujścia kanału może prowadzić do pozostawienia zakażonej tkanki, co zwiększa ryzyko niepowodzenia zabiegu.

Pytanie 36

Jaki materiał powinno się zastosować do trwałego osadzenia korony porcelanowej?

A. Cement glassjonomerowy

B. Pastę jodoformową

C. Transparentny lak szczelinowy

D. Cement cynkowo-siarczanowy

Cement glassjonomerowy jest materiałem, który jest powszechnie stosowany do osadzania koron porcelanowych na stałe ze względu na swoje korzystne właściwości fizyczne i chemiczne. Jego wysokie właściwości adhezyjne oraz zdolność do uwalniania fluoru sprawiają, że jest idealny do stosowania w stomatologii, szczególnie w przypadku zębów, które są narażone na próchnicę. Cement glassjonomerowy dobrze współpracuje z tkankami zęba, co minimalizuje ryzyko powikłań takich jak nadwrażliwość czy zapalenie miazgi. Ponadto jego właściwości estetyczne pozwalają na uzyskanie korzystnego efektu wizualnego, co jest niezmiernie ważne w przypadku koron porcelanowych. Zastosowanie tego materiału jest zgodne z zaleceniami American Dental Association, które podkreślają jego znaczenie w rekonstrukcji zębów. W praktyce, cement glassjonomerowy można łatwo aplikować, a jego czas wiązania jest dostosowany do procedur klinicznych, co znacząco ułatwia pracę stomatologów. Dodatkowo, jego odporność na działanie kwasów i zasadowość sprawiają, że jest to materiał trwały i niezawodny w długoterminowym stosowaniu.

Pytanie 37

Preparaty twardniejące na bazie wodorotlenku wapnia, takie jak Dycal, to

A. conditionery

B. sealery

C. primery

D. linery

Twardniejące preparaty wodorotlenkowo-wapniowe, takie jak Dycal, są klasyfikowane jako linery, ponieważ ich głównym zadaniem jest tworzenie barier ochronnych i wspieranie mineralizacji zębiny. Linery są stosowane w stomatologii do pokrywania odsłoniętych tkanek zęba, co pomaga w ochronie miazgi przed bodźcami termicznymi, chemicznymi oraz mechanicznymi. Preparaty te charakteryzują się właściwościami bioaktywnymi, co oznacza, że wspomagają procesy regeneracyjne oraz mineralizacyjne w tkankach zębowych. Przykłady zastosowania linera obejmują przypadki, gdy ząb jest narażony na uszkodzenia, a jego miazga może być zagrożona, na przykład podczas leczenia ubytków. Warto również zauważyć, że zgodnie z wytycznymi Amerykańskiej Akademii Stomatologii Dziecięcej, odpowiednie zastosowanie linerów może znacząco wpłynąć na sukces terapeutyczny zabiegów dentystycznych, co podkreśla ich istotną rolę w praktyce stomatologicznej.

Pytanie 38

Jakie genetyczne konsekwencje wywołuje promieniowanie rentgenowskie?

A. zmętnienie soczewek oraz zaćma

B. miejscowe uszkodzenia skóry

C. nowotwory złośliwe

D. aberracje chromosomowe w komórkach rozrodczych

Nowotwory złośliwe, zmętnienie soczewek i zaćma oraz miejscowe uszkodzenia skóry to objawy efektywnych skutków promieniowania, jednak nie są one bezpośrednio związane z aberracjami chromosomowymi w komórkach rozrodczych. Nowotwory złośliwe mogą być wynikiem długotrwałej ekspozycji na promieniowanie, ale nie są one bezpośrednim skutkiem genetycznym, a raczej efektem kumulacji mutacji w komórkach somatycznych. Zmętnienie soczewek i zaćma są bardziej związane z wpływem promieniowania na tkanki miękkie oraz ich degenerację, a nie na modyfikacje genetyczne. Miejscowe uszkodzenia skóry, takie jak poparzenia, również nie mają charakteru genetycznego, a ich mechanizm jest bardziej związany z uszkodzeniem komórek w wyniku działania promieniowania. W kontekście błędnego rozumienia tych skutków, często występuje mylne przekonanie, że każdy efekt szkodliwy związany z promieniowaniem ma charakter genetyczny. Kluczowe jest rozróżnienie między skutkami somatycznymi a genetycznymi, ponieważ te dwa rodzaje uszkodzeń mają różne mechanizmy działania i konsekwencje zdrowotne. Przykłady te pokazują, jak istotna jest wiedza na temat różnic w skutkach promieniowania, aby skutecznie minimalizować ryzyko i podejmować odpowiednie środki ochrony zdrowia.

Pytanie 39

Zmiana I w tzw. zasadzie pięciu zmian według Paula odnosi się do

A. zmiany pozycji głowy pacjenta

B. zmiany wysokości pacjenta w stosunku do podłogi

C. otwarcia ust pacjenta

D. zmiany lokalizacji lekarza

Zmiana pozycji lekarza to super ważna sprawa w kontekście tzw. zasady pięciu zmian według Paula. Chodzi tu o to, żeby lekarz mógł lepiej pracować i żeby pacjent czuł się komfortowo w trakcie różnych zabiegów. Jak dobrze to ogarniemy, to na pewno wpłynie na jakość opieki zdrowotnej. Na przykład, kiedy lekarz zmienia swoje miejsce, z którego robi zabieg, ma lepszą widoczność i łatwiejszy dostęp do pacjenta. Dodatkowo, takie podejście zmniejsza obciążenie dla jego mięśni i stawów. W medycynie i zarządzaniu zdrowiem poleca się takie zmiany, bo pomagają uniknąć urazów i poprawiają wydajność pracy. Odpowiednia pozycja ciała lekarza podczas zabiegów jest bardzo ważna dla jego zdrowia, ale też dla jakości opieki nad pacjentami. Warto dodać, że jak lekarz ma dobrze przemyślaną pozycję, to pacjent może czuć się lepiej, a przecież to ważny element współczesnej medycyny, opierającej się na dowodach i dobrych praktykach.

Pytanie 40

W jakiej pozycji należy ułożyć nieprzytomnego pacjenta, jeśli oddech i krążenie są zachowane?

A. Bocznej ustalonej

B. Czterokończynowej

C. Półsiedzącej

D. Na wznak

Odpowiedź "bocznej ustalonej" jest prawidłowa, ponieważ ułożenie pacjenta w tej pozycji ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa osoba nieprzytomna, ale z zachowanym oddechem i krążeniem. Pozycja boczna ustalona, znana również jako pozycja bezpieczna, pozwala na swobodny przepływ powietrza, minimalizuje ryzyko zadławienia oraz ułatwia ewentualne udzielenie pierwszej pomocy, w tym resuscytację. Dodatkowo, umieszczenie pacjenta w tej pozycji sprawia, że wszelkie płyny ustrojowe mogą swobodnie wypływać z jamy ustnej, co jest niezwykle istotne w przypadku wymiotów. W przypadku urazów głowy lub kręgosłupa, ta technika również zmniejsza ryzyko dalszych uszkodzeń. Zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak American Heart Association oraz Europejska Rada Resuscytacji, przyjęcie pacjenta w pozycji bocznej jest zalecane jako standardowa praktyka w pierwszej pomocy, co potwierdza jej skuteczność w sytuacjach zagrożenia życia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej