Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 21 maja 2025 18:21
Data zakończenia: 21 maja 2025 18:54

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. sformułowaniem wniosków terapeutycznych

B. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy

C. wyznaczeniem planu dnia

D. określeniem skali rozwoju

Kiedy kończymy diagnozę funkcjonalną osób z autyzmem, ważne jest, żeby wyciągnąć konkretne wnioski terapeutyczne. To kluczowy krok, bo dzięki temu możemy zamienić wszystkie zebrane dane o danej osobie na praktyczne rekomendacje do dalszej terapii. Te wnioski powinny być oparte na dokładnej analizie wyników oceny różnych obszarów, jak komunikacja, interakcje społeczne czy umiejętności adaptacyjne. Dzięki temu terapeuci mogą lepiej dostosować program terapii do potrzeb pacjenta, co jest mega ważne. Na przykład, można zaproponować terapię behawioralną, która pomoże rozwijać umiejętności społeczne u dziecka. Takie wnioski to nie tylko ułatwienie dla terapeutów, ale też sposób na zaangażowanie rodziców w cały proces, co jest istotne dla osiągnięcia dobrych efektów terapeutycznych.

Pytanie 2

Przy planowaniu indywidualnej terapii zajęciowej dla pacjenta po udarze mózgu, terapeuta zajęciowy powinien na początku uwzględnić w projekcie

A. zwyczaje oraz zainteresowania podopiecznego

B. czas i lokalizację zajęć

C. metody terapeutyczne

D. diagnozę terapeutyczną

Diagnostyka terapeutyczna stanowi kluczowy element procesu planowania indywidualnej terapii zajęciowej, zwłaszcza w przypadku pacjentów po udarze mózgu. Właściwa diagnoza pozwala na zrozumienie specyficznych potrzeb, ograniczeń i możliwości pacjenta, co jest niezbędne do stworzenia skutecznego planu terapii. Na przykład, terapeuta może zidentyfikować, które funkcje motoryczne i poznawcze pacjenta są osłabione oraz jakie umiejętności są zachowane. Taka informacja pozwala na dostosowanie technik i celów terapii do indywidualnych możliwości pacjenta. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, każda interwencja powinna być oparta na solidnej diagnozie oraz ocenie potrzeb pacjenta. W praktyce, terapeuta może stosować różnorodne narzędzia diagnostyczne, takie jak skale oceny funkcji, wywiady z pacjentem i jego rodziną, a także obserwację zachowań pacjenta, co pozwala na stworzenie zindywidualizowanego programu terapeutycznego, który będzie skutecznie wspierał pacjenta w powrocie do codziennych aktywności.

Pytanie 3

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

B. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

C. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

D. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

Proksemika, jako element teorii komunikacji interpersonalnej, odnosi się do sposobu, w jaki ludzie postrzegają i wykorzystują przestrzeń w relacjach międzyludzkich. Oznacza to, że różne odległości w interakcjach mogą wpływać na komfort, zrozumienie i efektywność komunikacji. Na przykład, w kulturach zachodnich, odległość twarzą w twarz wynosząca około półtora metra jest często postrzegana jako odpowiednia w sytuacjach formalnych, natomiast w sytuacjach nieformalnych może być mniejsza. Stosowanie odpowiedniej proksemiki nie tylko poprawia jakość komunikacji, ale także wpływa na postrzeganie relacji społecznych. Przykładem może być sytuacja w biurze, gdzie otwarte przestrzenie mogą sprzyjać współpracy, podczas gdy zamknięte biura mogą tworzyć wrażenie dystansu i hierarchii. Warto znać te zasady, aby efektywnie poruszać się w różnych kontekstach społecznych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji międzykulturowej.

Pytanie 4

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. fragmentaryczną

B. systematyczną

C. nadzorowaną

D. kompleksową

Obserwacja częściowa to technika, w której terapeuta zajęciowy skupia się na wybranym aspekcie zachowania podopiecznego, co pozwala na dokładniejszą analizę i zrozumienie potrzeb i wyzwań danej osoby. Tego rodzaju obserwacja jest szczególnie przydatna w pracy z osobami, które mają złożone potrzeby zdrowotne lub edukacyjne, ponieważ umożliwia terapeucie identyfikację specyficznych zachowań, które mogą wymagać interwencji lub wsparcia. Na przykład, jeśli podopieczny ma trudności w komunikacji, terapeuta może skoncentrować się na obserwacji sposobu, w jaki ta osoba wyraża swoje potrzeby, co może pomóc w opracowaniu strategii poprawiających interakcję. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na indywidualne podejście do każdego pacjenta. Daje to terapeutom możliwość dostosowywania działań do unikalnych potrzeb i sytuacji życiowych pacjentów, co jest kluczowe dla skuteczności terapii.

Pytanie 5

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

B. po ustaleniu celów terapii

C. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

D. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

Monitorowanie to naprawdę ważna część terapii. Kiedy już przeprowadzisz sesję zgodnie z tym, co zaplanowałeś, dobrze jest poświęcić chwilę, by ocenić, co się wydarzyło. Terapeuta powinien się zastanowić, jak pacjent sobie radzi z celami, które wcześniej ustalono. Na przykład w terapii zajęciowej, po każdej sesji warto zbierać informacje o tym, jak pacjent się angażował, jakie umiejętności zdobył i z jakimi trudnościami się zmagał. To wszystko to część najlepszych praktyk w terapii, które pomagają w dostosowywaniu działań w trakcie samej terapii. Dzięki temu można lepiej dopasować podejście i poprawić efekty działania.

Pytanie 6

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Obustronne porażenie połowicze

B. Postać móżdżkowa

C. Postać pozapiramidowa

D. Obustronne porażenie kurczowe

Obustronne porażenie kurczowe to charakterystyczna postać mózgowego porażenia dziecięcego, w której dochodzi do znacznych ograniczeń ruchowych, zwłaszcza w kończynach dolnych. Cechą wyróżniającą tę postać jest większa sprawność w kończynach górnych, co pozwala dzieciom na wykonywanie prostszych zadań takich jak chwytanie przedmiotów. Dzieci z obustronnym porażeniem kurczowym często prezentują przywodzenie nóg oraz ich krzyżowanie w pozycji stojącej, co jest wynikiem zwiększonego napięcia mięśniowego. Zrozumienie tych objawów jest kluczowe w planowaniu terapii, która może obejmować fizjoterapię, aby poprawić mobilność i koordynację. W praktyce terapeuci powinni dostosować ćwiczenia do indywidualnych potrzeb dziecka, na przykład poprzez wprowadzanie gier i zabaw ruchowych, które angażują kończyny górne i dolne, co pozwoli na rozwijanie sprawności ruchowej. Wiedza na temat tej postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest istotna w kontekście wczesnej interwencji, co znacząco wpływa na jakość życia dzieci i ich rodzin.

Pytanie 7

Który z programów komputerowych będzie użyty przez terapeutę do sporządzenia pisemnego podsumowania półrocznej oceny postępów podopiecznego?

A. Movie Maker

B. Power Point

C. Excel

D. Word

Odpowiedź Word jest poprawna, ponieważ jest to popularny edytor tekstu, który umożliwia tworzenie i formatowanie dokumentów. W kontekście terapii, terapeuci często muszą sporządzać różne dokumenty, w tym półroczne sprawozdania z postępów podopiecznych. Program Word oferuje wiele funkcji, które są niezwykle przydatne w tym procesie, takich jak możliwość dodawania nagłówków, spisów treści, tabel oraz wykresów. Dzięki tym funkcjom terapeuta może nie tylko przedstawić informacje w sposób czytelny, ale także łatwo wprowadzać zmiany w dokumentach. Warto również zaznaczyć, że Word wspiera standardy formatowania dokumentów, co jest istotne w kontekście oficjalnych sprawozdań. Dodatkowo, dzięki opcji zapisywania dokumentów w formatach PDF, terapeuta może zapewnić, że jego sprawozdanie będzie wyglądać profesjonalnie i będzie dostępne dla innych specjalistów. W związku z tym, Word jest idealnym narzędziem do sporządzania tego rodzaju dokumentacji.

Pytanie 8

Pan Artur od kilku miesięcy przebywa w domu pomocy społecznej, cały swój wolny czas spędza samotnie w pokoju, malując pejzaże olejne. W jaki sposób terapeuta może zachęcić podopiecznego do integracji z innymi mieszkańcami domu pomocy społecznej?

A. Zaproponować stworzenie okładki do książki

B. Zaproponować organizację gimnastyki porannej

C. Zachęcić do oglądania dzieł znanych artystów

D. Zorganizować wystawę jego prac w DPS

Zorganizowanie wystawy prac Pana Artura w domu pomocy społecznej jest doskonałym sposobem na integrację z innymi mieszkańcami. Tego typu wydarzenie nie tylko promuje twórczość artysty, ale również stwarza okazję do interakcji z innymi, co jest kluczowe w procesie rehabilitacji społecznej. Wystawa może być dostrzegana jako forma terapii artystycznej, która nie tylko ułatwia wyrażenie emocji, ale również sprzyja budowaniu relacji interpersonalnych. Przykładem zastosowania tej metody jest organizowanie cyklicznych wydarzeń kulturalnych, w których mieszkańcy mają szansę na zaprezentowanie swoich talentów i pasji. Dzięki temu, Pan Artur będzie mógł nie tylko pokazać swoje prace, ale również porozmawiać z innymi, posłuchać ich opinii oraz być częścią wspólnej inicjatywy, co może przynieść mu korzyści emocjonalne i społeczne. Tego rodzaju aktywności są zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami starszymi i niepełnosprawnymi, gdzie integracja społeczna i aktywizacja są kluczowymi elementami terapii.

Pytanie 9

Mieszkanka, która od 3 miesięcy przebywa w miejscu pomocy społecznej, odsuwa się od innych mieszkańców. Unika dużych grup ludzi, czuje się przerażona i zagubiona. Opisane postawy mogą sugerować, że podopieczna ma niezaspokojoną potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. miłości

C. odżywiania

D. wypoczynku

Izolacja podopiecznej oraz jej wystraszone i zagubione zachowanie nie wskazują na niezaspokojenie potrzeby odżywiania. Potrzeba ta jest związana z fizycznym zaspokojeniem głodu i zapewnieniem organizmowi odpowiednich składników odżywczych. W kontekście opieki nad osobami starszymi lub wymagającymi wsparcia, zapewnienie odpowiednich posiłków jest kluczowe, ale nie będzie miało wpływu na psychologiczne aspekty przystosowywania się do nowego środowiska. Dalszym błędnym rozumowaniem jest powiązanie tych objawów z potrzebą wypoczynku. Wypoczynek, mimo że jest ważny dla regeneracji, nie jest bezpośrednio związany z odczuwaną przez podopieczną niepewnością i lękiem, które wpływają na jej interakcje z innymi. Wybór miłości jako niezaspokojonej potrzeby również jest niewłaściwy w tym kontekście, ponieważ miłość i przynależność odnoszą się do zaspokajania emocjonalnych potrzeb człowieka. W sytuacji, gdy osoba czuje się zagubiona, kluczowe jest najpierw zapewnienie jej poczucia bezpieczeństwa, co umożliwi późniejsze budowanie relacji i zaspokajanie potrzeb międzyludzkich. Takie błędne rozumienie hierarchii potrzeb może prowadzić do niewłaściwych strategii wsparcia, które nie będą skutecznie rozwiązywać problemów psychologicznych oraz emocjonalnych podopiecznych.

Pytanie 10

Podstawowym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną w znacznym stopniu jest

A. usprawnianie manualne

B. rozwijanie umiejętności plastycznych

C. przygotowanie do podjęcia zatrudnienia

D. uczenie samodzielnego funkcjonowania w codziennym życiu

Uczenie samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym jest kluczowym celem terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Terapeuci zajęciowi koncentrują się na rozwijaniu umiejętności, które umożliwiają osobom z takimi wyzwaniami pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie i codziennym życiu. Przykłady działań obejmują naukę podstawowych czynności, takich jak higiena osobista, przygotowywanie posiłków, czy zarządzanie czasem. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami w terapii zajęciowej, takie umiejętności są fundamentem dla budowania niezależności. W praktyce terapeuci często wykorzystują metody oparte na analizie zadań, co pozwala dostosować intensywność i zakres nauki do indywidualnych możliwości uczestników. Dobrą praktyką jest również włączanie rodziny w proces terapeutyczny, co wspiera rozwój umiejętności w naturalnym środowisku.

Pytanie 11

Kompleksowa terapia zajęciowa ma na celu realizację wyłącznie z obszaru

A. usprawniania fizycznego, psychicznego, społecznego i zawodowego

B. aktywacji społecznej i zawodowej

C. udzielania wsparcia w obszarze społeczno-zawodowym i ekonomicznym

D. profilaktyki, edukacji zdrowotnej oraz promocji zdrowia

Kompleksowa terapia zajęciowa jest podejściem, które integruje różnorodne aspekty usprawniania pacjentów na poziomie fizycznym, psychicznym, społecznym i zawodowym. Celem takiej terapii jest holistyczne podejście do człowieka, które uwzględnia jego indywidualne potrzeby i możliwości. Przykładowo, w przypadku osób po udarach mózgu, terapia zajęciowa może obejmować ćwiczenia mające na celu poprawę sprawności motorycznej, ale również działania wspierające ich emocjonalne i społeczne funkcjonowanie, takie jak grupowe zajęcia terapeutyczne. Usprawnianie psychiczne może obejmować techniki relaksacyjne, a wsparcie społeczne może przybierać formę integracji w lokalnej społeczności. Takie zintegrowane podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji i terapii zajęciowej, które kładą nacisk na kompleksowe wsparcie pacjentów, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym oraz zawodowym. Warto zauważyć, że takie podejście może przyczynić się do znacznej poprawy jakości życia pacjentów oraz ich samodzielności, co jest fundamentalnym celem terapii zajęciowej.

Pytanie 12

Budowanie pozytywnych relacji między uczestnikiem środowiskowego domu samopomocy a bliskimi oraz sąsiadami odbywa się poprzez udział w treningu

A. umiejętności praktycznych

B. umiejętności interpersonalnych

C. samoobsługi i zaradności życiowej

D. umiejętności spędzania czasu wolnego

Umiejętności interpersonalne to mega ważna sprawa, jeśli chodzi o budowanie relacji z innymi, takimi jak bliscy czy sąsiedzi. Uczestnicząc w treningu tych umiejętności, można fajnie poprawić swoją komunikację, empatię i asertywność. To w sumie kluczowe, by mieć zdrowe relacje międzyludzkie. Na przykład, kiedy ktoś uczy się, jak lepiej mówić o swoich potrzebach i jednocześnie rozumieć potrzeby innych, to wszystko jakoś lepiej działa. Wiem z własnego doświadczenia, że te umiejętności naprawdę pomagają w budowaniu silnych więzi społecznych. W obszarze wsparcia społecznego umiejętności interpersonalne są fundamentem do dobrej współpracy z klientami i ich rodzinami. Dzięki nim uczestnicy lepiej rozumieją siebie i innych, co z kolei prowadzi do tworzenia wspierających relacji, które są bardzo istotne dla ich psychicznego i społecznego dobrostanu.

Pytanie 13

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Nożyczki, stemple, szablony, farby

B. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

C. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce

D. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze

Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.

Pytanie 14

Metoda mokre w mokrym polega na malowaniu na wilgotnym papierze?

A. farbami olejnymi

B. farbami akwarelowymi

C. pastelami olejnymi

D. pastelami suchymi

Technika mokre w mokrym odnosi się do malowania na wilgotnym papierze, co jest szczególnie charakterystyczne dla farb akwarelowych. Ta metoda umożliwia artystom uzyskanie płynnych przejść kolorystycznych i delikatnych efektów, które są trudne do osiągnięcia przy użyciu innych mediów. Gdy papier jest nawilżony, farby akwarelowe rozprzestrzeniają się w sposób bardziej swobodny, co pozwala na tworzenie efektów gradientów i mieszania kolorów na powierzchni. Przykładowo, artysta może nanieść niebieski kolor na mokry papier, a następnie dodać żółty, co spowoduje, że oba kolory połączą się w piękny odcień zieleni. Technika ta jest szeroko stosowana w pejzażach, portretach oraz w ilustracjach, gdzie subtelność i przejrzystość kolorów odgrywają kluczową rolę. Dodatkowo, w praktykach artystycznych uznaje się, że wykorzystanie techniki mokre w mokrym w połączeniu z różnymi narzędziami, takimi jak pędzle, gąbki czy nawet palce, może przynieść niespotykane efekty. W związku z tym, aby w pełni wykorzystać potencjał tej techniki, zaleca się eksperymentowanie z różnymi poziomami nawilżenia papieru i intensywności kolorów, co pozwoli na rozwijanie umiejętności malarskich zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki.

Pytanie 15

Na liście wyzwań związanych z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A, terapeuta odnotował: częste zakupy, w szczególności odzieży oraz kosmetyków, mimo braku funduszy, zaciąganie pożyczek od innych osób oraz rosnące długi. Jakie działania terapeuta powinien najpierw zaplanować dla niej?

A. budżetowy

B. asertywności

C. higieniczny

D. mieszkaniowy

Odpowiedź "budżetowy" jest poprawna, ponieważ uczestniczka zajęć wykazuje cechy typowe dla problemów z zarządzaniem finansami, co manifestuje się w częstym kupowaniu rzeczy, mimo braku dostępnych środków finansowych. Tego rodzaju zachowanie może być symptomem zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnych zakupów. Warto w takim przypadku przeprowadzić trening budżetowy, który pozwoli uczestniczce lepiej zrozumieć zasady zarządzania osobistymi finansami, w tym planowania wydatków, oszczędzania oraz racjonalnego podejścia do zakupów. Przykładowe ćwiczenia mogą obejmować prowadzenie dziennika wydatków, tworzenie miesięcznego budżetu oraz analizę potrzeb i pragnień. Dobrą praktyką jest również wprowadzenie elementów edukacji finansowej, które uczą uczestników podejmowania świadomych decyzji oraz unikania zadłużenia, co jest istotnym elementem zdrowia psychicznego i stabilności społecznej. Takie podejście wpisuje się w ogólne standardy pracy terapeutycznej, które kładą nacisk na rozwijanie umiejętności życiowych oraz wspieranie samodzielności uczestników.

Pytanie 16

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. treningu umiejętności codziennych

B. nauczaniu zaawansowanej matematyki

C. poznawaniu języków obcych

D. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 17

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym jest przekonany, że inni wpływają na niego za pomocą Internetu. U niego występują zaburzenia

A. uwagi

B. pamięci

C. myślenia

D. spostrzegania

Pacjent, który jest przekonany, że inni oddziałują na niego za pomocą Internetu, wykazuje zaburzenia myślenia, które są kluczowym elementem w diagnostyce zaburzeń psychicznych. W przypadku tego pacjenta można zauważyć objawy, które mieszczą się w zakresie myślenia paranoidalnego, charakterystycznego dla niektórych schorzeń psychicznych, takich jak schizofrenia. Myślenie to jest zniekształcone, co prowadzi do fałszywych przekonań o prześladowaniach lub manipulacji przez inne osoby. W praktyce klinicznej, rozpoznanie zaburzeń myślenia jest istotne, ponieważ na ich podstawie można opracować odpowiedni plan terapeutyczny. W terapii pacjentów z tego typu zaburzeniami stosuje się różne metody, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga w identyfikacji i modyfikacji negatywnych wzorców myślenia. Zrozumienie i adresowanie tych zaburzeń jest kluczowe dla poprawy jakości życia pacjentów oraz ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 18

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. klarifikowaniem

B. odzwierciedleniem

C. potwierdzeniem

D. parafrazowaniem

Technika aktywnego słuchania, zwana odzwierciedleniem, polega na tym, że terapeuta potrafi uchwycić i nawiązać do emocji podopiecznego, co w tym przypadku dotyczy smutku związane z brakiem możliwości udziału w konkursie plastycznym. Odzwierciedlenie jest jednym z kluczowych elementów w relacji terapeutycznej, gdyż pozwala klientowi poczuć się wysłuchanym i zrozumianym. Dzięki temu rozwija się zaufanie i bezpieczeństwo w relacji, co jest niezbędne dla skutecznego procesu terapeutycznego. Przykład praktyczny: terapeuta, słysząc o zmartwieniu podopiecznego, może powiedzieć: „Rozumiem, że czujesz się przygnębiony z powodu tego, że nie możesz wziąć udziału w tym konkursie.” Tego typu odpowiedź nie tylko odzwierciedla uczucia klienta, ale również zachęca go do dalszego dzielenia się swoimi myślami i emocjami. Zgodnie z najlepszymi praktykami w psychoterapii, takie techniki są fundamentem skutecznej komunikacji, umożliwiając głębsze zrozumienie problemów, z jakimi zmaga się klient, i wspierając jego proces autoterapii.

Pytanie 19

Terapeuta zajęciowy, który wyróżnił podopiecznego za aktywny udział w zajęciach przed całą grupą, zastosował formę nagrody

A. materialną

B. społeczną

C. rzeczową

D. pieniężną

Wybór nagrody pieniężnej, materialnej czy rzeczowej jako formy uznania dla podopiecznego nie oddaje specyfiki terapeutycznej pracy z osobami, które potrzebują wsparcia w obszarze emocjonalnym i społecznym. Nagroda pieniężna może być w niektórych sytuacjach stosowana, jednak w kontekście pracy z grupami terapeutycznymi może prowadzić do destrukcyjnych relacji, gdzie rywalizacja zastępuje zdrowe współdziałanie. W terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się akceptowani i doceniani za swoje wysiłki w sposób, który nie wywołuje napięć ani nieporozumień. Nagrody materialne i rzeczowe mogą, co prawda, wzbudzać chwilowe zadowolenie, ale nie wpływają na długoterminowy rozwój umiejętności społecznych ani emocjonalnych. Warto zauważyć, że nagrody powinny być zgodne z celami terapii, które w dużej mierze koncentrują się na interakcjach społecznych. Uznanie w formie nagrody społecznej sprzyja tworzeniu pozytywnych relacji w grupie, co jest podstawą efektywnej terapii zajęciowej. W praktyce, terapeuci są szkoleni w zakresie stosowania takich strategii, by wspierać rozwój uczestników w sposób holistyczny, a nie tylko poprzez zaspokajanie ich potrzeb materialnych. Długotrwałe efekty terapeutyczne można osiągnąć jedynie przez budowanie zdrowych relacji i umiejętności społecznych, a nie przez nagradzanie materialne.

Pytanie 20

Terapeuta zauważył u pacjenta w domu pomocy społecznej trudności w zapinaniu guzików, wynikające z dołokciowego skrzywienia palców oraz ich deformacji w formie łabędziej szyi, co sugeruje zmiany charakterystyczne dla

A. choroby Parkinsona

B. dystrofii mięśniowej Duchenne'a

C. reumatoidalnego zapalenia stawów

D. stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane to zupełnie inna bajka niż reumatoidalne zapalenie stawów. Mówiąc krótko – to choroba, która dotyka układ nerwowy, a objawy związane są głównie z koordynacją, mową i widzeniem, a nie ze stawami. W dodatku dystrofia mięśniowa Duchenne'a skupia się na osłabieniu mięśni, co daje inne problemy, ale też nie wpływa na stawy tak, jak RZS. Nawet choroba Parkinsona, choć objawia się sztywnością i drżeniem, nie zmienia stawów w sposób, o którym mówiliśmy. Odpowiedzi, które podałeś, mogły wyniknąć z mylenia symptomów neuro i mięśniowych z ortopedycznymi. Ważne, żeby rozumieć, że każdy z tych stanów ma swoje unikalne cechy i nie można wszystkiego wrzucać do jednego worka.

Pytanie 21

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. samorealizacji

B. fizjologicznych

C. prestżu i uznania

D. bezpieczeństwa

Odpowiedź "fizjologicznych" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia rytmu dobowego snu u osób z chorobą Alzheimera są bezpośrednio związane z ich podstawowymi potrzebami fizjologicznymi. Rytm dobowy snu i czuwania jest kluczowym elementem zdrowego funkcjonowania organizmu, a jego zaburzenia mogą prowadzić do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak zwiększone ryzyko wypadków, zaburzenia poznawcze czy pogorszenie ogólnego stanu zdrowia. U osób z chorobą Alzheimera, zmiany w cyklu snu mogą być wywołane przez czynniki neurodegeneracyjne, które wpływają na zentrale mechanizmy regulujące sen. W pracy z pacjentami, ważne jest stosowanie dobrych praktyk, takich jak tworzenie stabilnego środowiska do snu, ograniczanie bodźców w godzinach wieczornych oraz regularne wprowadzanie rutyny. Warto także zwrócić uwagę na zastosowanie strategii behawioralnych, które mogą pomóc w poprawie jakości snu, jak np. terapia światłem czy techniki relaksacyjne. Zachowanie zdrowego rytmu dobowego jest kluczowe dla poprawy jakości życia i samopoczucia pacjentów z demencją, co wpisuje się w standardy opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 22

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego

B. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

C. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego

D. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

Nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym stanowi fundamentalny krok w procesie formułowania diagnozy terapeutycznej. Umożliwia to stworzenie bezpiecznej i wspierającej atmosfery, w której podopieczny czuje się komfortowo, dzieląc swoje myśli i uczucia. Bez tego etapu, cała reszta procesu terapeutycznego może być znacznie mniej skuteczna, ponieważ zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji terapeutycznej. Dobrym przykładem zastosowania tej praktyki jest użycie aktywnego słuchania, które pozwala terapeutom lepiej zrozumieć potrzeby i emocje podopiecznego. Ponadto, nawiązanie kontaktu to nie tylko interakcja werbalna, ale także umiejętność odczytywania niewerbalnych sygnałów, co może znacząco wpłynąć na jakość relacji. Standardy etyczne w pracy terapeutycznej podkreślają znaczenie budowania relacji opartej na zaufaniu, co jest niezbędne do efektywnego przeprowadzania diagnozy i dalszej terapii.

Pytanie 23

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. nauczaniu nowych umiejętności

B. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

C. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

D. kompleksowych testach pamięciowych

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Pytanie 24

W klasyfikacji terapii zajęciowej do socjoterapii wlicza się

A. biblioterapię

B. ludoterapię

C. hortiterapię

D. animaloterapię

Ludoterapia jest formą socjoterapii, która wykorzystuje zabawę jako narzędzie terapeutyczne w pracy z dziećmi i młodzieżą. Jest to metoda, która umożliwia uczestnikom eksplorację swoich emocji, interakcje społeczne oraz rozwijanie umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. W ludoterapii wykorzystuje się różnorodne formy zabawy, w tym gry planszowe, zabawy ruchowe oraz sztukę, co pozwala na kreatywne wyrażanie siebie. Ta forma terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie angażowania pacjenta w aktywności, które są zarówno edukacyjne, jak i terapeutyczne. Ludoterapia sprzyja także tworzeniu więzi między terapeutą a uczestnikiem, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. W kontekście dzieci z problemami emocjonalnymi lub społecznymi, zastosowanie ludoterapii może prowadzić do znaczącej poprawy w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w relacjach z rówieśnikami. Warto również wspomnieć, że ludoterapia jest często stosowana jako część szerszego programu terapeutycznego, w którym mogą być uwzględnione inne podejścia, takie jak terapia zajęciowa czy terapia poznawczo-behawioralna.

Pytanie 25

Pan Jan w trakcie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc często doświadcza kaszlu, odczuwa duszność w obszarze klatki piersiowej, a także męczy się podczas wykonywania codziennych czynności samoobsługowych oraz wizyt w pobliskim sklepie. Opis ten wskazuje na brak zaspokojenia potrzeb

A. fizjologicznych

B. afiliacji

C. estetycznych

D. bezpieczeństwa

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb fizjologicznych jest prawidłowa, ponieważ kaszel, duszność oraz męczenie się przy codziennych czynnościach wskazują na fundamentalne problemy zdrowotne. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) wpływa na zdolność organizmu do prawidłowego funkcjonowania, co bezpośrednio osłabia podstawowe potrzeby fizjologiczne, takie jak oddychanie i wydolność organizmu. Osoby z POChP często doświadczają ograniczeń w aktywności fizycznej, co prowadzi do obniżenia jakości życia. W praktyce, istotne jest, aby takie objawy były monitorowane przez specjalistów, a pacjenci mieli dostęp do rehabilitacji oddechowej, której celem jest poprawa wydolności i jakości życia. Dodatkowo, przestrzeganie zasad dotyczących zdrowego stylu życia, takich jak unikanie palenia oraz regularne ćwiczenia fizyczne dostosowane do możliwości pacjenta, mogą znacząco wpłynąć na poprawę stanu zdrowia i zaspokojenie potrzeb fizjologicznych. Zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla skutecznego zarządzania chorobą oraz zwiększenia komfortu życia chorych.

Pytanie 26

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. samorealizacji i wiedzy

B. szacunku i uznania

C. przynależności i miłości

D. twórczości i ekspresji

Odpowiedź "szacunku i uznania" jest poprawna, ponieważ potrzeby godności i prestiżu są elementami hierarchii potrzeb, które zostały opisane przez Abrahama Maslowa. W jego teorii te potrzeby znajdują się na wyższym poziomie, gdzie jednostka pragnie być szanowana przez innych oraz dąży do uzyskania uznania za swoje osiągnięcia. Przykładem zastosowania tych potrzeb w praktyce może być środowisko pracy, w którym pracownicy, otrzymując pozytywne opinie i nagrody za swoje osiągnięcia, czują się doceniani i zmotywowani do dalszego rozwoju. Wartościowanie godności i prestiżu w organizacji prowadzi do zwiększonej satysfakcji pracowników i lepszej atmosfery w miejscu pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Dążenie do stworzenia środowiska, w którym potrzeby szacunku są zaspokajane, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej wydajności i lojalności pracowników, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do sukcesu całej organizacji.

Pytanie 27

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. fizycznym

B. społecznym

C. biologicznym

D. psychicznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 28

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. szkolenie umiejętności praktycznych

B. terapię zajęciową

C. bajkoterapię

D. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 29

Aby wspierać terapię mowy oraz stymulować procesy poznawcze u osoby po udarze mózgu, specjalista w indywidualnym planie terapii zajęciowej powinien uwzględnić

A. pantomimę

B. hipoterapię

C. biblioterapię

D. choreoterapię

Biblioterapia to naprawdę fajna metoda, która może pomóc w terapii mowy i stymulować myślenie, zwłaszcza u osób po udarze mózgu. Kiedy używamy książek w terapii, to może to realnie poprawić umiejętności komunikacyjne i językowe. Na przykład terapeuta może zaproponować pacjentowi czytanie tekstów, które są dostosowane do jego możliwości. To pomaga w ćwiczeniu artykulacji i rozumienia, a nawet interpretacji tekstów. Dodatkowo, rozmowy o książkach czy wierszach mogą rozwijać krytyczne myślenie i pamięć, co jest mega ważne w rehabilitacji po udarze. Biblioterapia to też część terapii zajęciowej, gdzie ważne jest całościowe podejście do pacjenta, uwzględniające fizyczne i psychiczne aspekty. Terapeuci mają sporo materiałów literackich, które mogą używać, aby zaangażować pacjentów w działania, co pomaga im się motywować do rehabilitacji i budować poczucie własnej wartości.

Pytanie 30

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. zdolności interpersonalnych

B. umiejętności organizacji czasu wolnego

C. radzenia sobie w trudnych okolicznościach

D. funkcjonowania w życiu codziennym

Planowanie treningów umiejętności organizacji czasu wolnego jest kluczowym elementem w pracy z osobami, które potrzebują wsparcia w rozwijaniu swoich zainteresowań, takich jak literatura czy internet. Umiejętność efektywnego zarządzania czasem pozwala podopiecznemu na mądre planowanie aktywności oraz wykorzystanie dostępnych zasobów w sposób, który sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, w których uczestnicy nauczą się, jak tworzyć harmonogramy czy kalendarze, aby skutecznie łączyć czas na czytanie, korzystanie z internetu i inne pasje. Zgodnie z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, umiejętność organizacji czasu wolnego może także wspierać rozwój samodzielności, co jest szczególnie istotne w kontekście funkcjonowania w domach samopomocy. Umożliwienie podopiecznym efektywnego planowania swoich działań jest także zgodne z wytycznymi dotyczącymi promocji zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie zrównoważonego stylu życia i aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie.

Pytanie 31

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

B. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

C. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

D. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 32

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. jujitsu

B. zasłona z mgły

C. jestem słoniem

D. zdarta płyta

Odpowiedź "jestem słoniem" jest prawidłowa, ponieważ odzwierciedla zasadę asertywności w komunikacji, która ma na celu umożliwienie jednostce wyrażania swoich potrzeb i uczuć w sposób, który nie jest agresywny ani pasywny. Przyjmowanie postawy "jestem słoniem" oznacza bycie świadomym swoich granic oraz umiejętność zachowania spokoju i pewności siebie w trudnych sytuacjach. W kontekście odmawiania, ta strategia pozwala osobie na wolniejsze tempo wypowiedzi, co sprzyja lepszemu przetwarzaniu informacji i daje czas na refleksję. Dodatkowo, głębsze oddychanie może obniżyć poziom stresu i napięcia, a parafrazowanie oraz dopytywanie się o niejasności pomagają w utrzymaniu jasnej komunikacji. Dobrze rozwinięta umiejętność patrzenia rozmówcy w oczy wzmacnia zaufanie i zrozumienie, co jest kluczowe w relacjach interpersonalnych. Te elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie komunikacji interpersonalnej oraz psychologii, które mówią o znaczeniu asertywności i empatii w budowaniu zdrowych relacji.

Pytanie 33

Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami

A. z hemiparezą

B. z dysplazją

C. z tetraplegią

D. z metaplazją

Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.

Pytanie 34

Jakie działanie jest niezbędne i powinno być zawsze realizowane przed przystąpieniem do tworzenia indywidualnego planu terapii zajęciowej przez terapeutę zajęciowego?

A. Wybór pomocy dydaktycznych.

B. Selekcja metod monitorowania i analiza rezultatów.

C. Ustalenie norm planu i ocena.

D. Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego.

Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest kluczowe przed opracowaniem indywidualnego planu terapii zajęciowej, ponieważ umożliwia to terapeucie zrozumienie unikalnych potrzeb i kontekstu życiowego pacjenta. Ta analiza pozwala na zidentyfikowanie obszarów, które wymagają wsparcia, jak również tych, w których podopieczny może odnosić sukcesy. W praktyce, terapeuci mogą przeprowadzać różnorodne oceny, takie jak obserwacje, wywiady z pacjentem i jego rodziną, czy wykorzystanie standardowych narzędzi oceny, które mierzą umiejętności funkcjonalne. Zrozumienie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest zgodne z wytycznymi wielu organizacji, takich jak American Occupational Therapy Association (AOTA), które podkreślają znaczenie spersonalizowanej interwencji. Na przykład, terapeuta może zauważyć, że pacjent ma ograniczenia w zakresie motoryki, ale zachowuje zdolności do komunikacji, co pozwala na dostosowanie terapii, aby skupić się na rozwijaniu umiejętności manualnych w kontekście komunikacyjnym, co sprzyja lepszemu zaangażowaniu w codzienne życie.

Pytanie 35

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. informację zwrotną

B. odzwierciedlanie zachowań

C. blokadę komunikacyjną

D. ocenianie

Alternatywne odpowiedzi odzwierciedlają błędne koncepcje, które mogą prowadzić do mylnych wniosków na temat praktyk terapeutycznych. Osądzanie, jako pierwsza z błędnych opcji, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta wyraża swoje negatywne opinie w sposób, który może być odbierany jako krytyka, a nie konstruktywna informacja. Tego rodzaju podejście może zrazić podopiecznego i zablokować efektywną komunikację. Kluczowe w terapii jest budowanie relacji opartych na zaufaniu, co jest niemożliwe, gdy terapeuta stosuje osądzanie. Kolejna opcja, blokada językowa, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta nie pozwala podopiecznemu na wyrażanie swoich myśli i uczuć, co jest sprzeczne z ideą otwartej komunikacji, która jest fundamentem skutecznej terapii. Odzwierciedlanie zachowań, ostatnia z odpowiedzi, polega na powtarzaniu lub naśladowaniu zachowań podopiecznego, co w tym kontekście, nie odnosi się do wyrażania spostrzeżeń w konstruktywny sposób. Takie podejście może być pomocne w niektórych sytuacjach, jednak nie przyczynia się do rozwoju świadomości u podopiecznego w kontekście jego spóźnień. Zrozumienie różnicy między tymi podejściami jest kluczowe dla efektywności pracy terapeutycznej oraz dla budowania pozytywnych relacji z podopiecznymi.

Pytanie 36

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przekształca przekazany komunikat na język, który najlepiej rozumie, nazywana jest

A. filtrowanie

B. kwestionowanie

C. sprzężenie zwrotne

D. dekodowanie

Dekodowanie to kluczowy element procesu komunikacji, który polega na interpretacji komunikatu przez odbiorcę. W praktyce oznacza to, że gdy otrzymujemy informacje, nasze umysły przetwarzają te dane, przekształcając je na zrozumiałe dla nas znaczenia. Stosując dekodowanie, odbiorca musi uwzględnić kontekst, intencję nadawcy oraz własne doświadczenia życiowe, co wpływa na to, jak zinterpretujemy przekaz. Na przykład, w komunikacji marketingowej ważne jest, aby treści były dostosowane do grupy docelowej, co może obejmować użycie specyficznego języka, który będzie dla niej zrozumiały. W branży komunikacji interpersonalnej dekodowanie jest niezwykle istotne, gdyż umożliwia efektywne zrozumienie emocji i intencji, które mogą nie być wyrażone w sposób bezpośredni. Dobre praktyki w zakresie dekodowania obejmują aktywne słuchanie, zadawanie pytań oraz potwierdzanie zrozumienia, co poprawia jakość komunikacji i minimalizuje ryzyko nieporozumień.

Pytanie 37

Jaką metodę rozwiązania konfliktów wykorzystał terapeuta, zmieniając temat dyskusji i przechodząc do analizy problemu, w którym łatwiej można uzyskać porozumienie z uczestnikiem zajęć, aby odroczyć rozwiązanie konkretnego zagadnienia?

A. Unikanie

B. Dominację

C. Uleganie

D. Kompromis

Styl unikania, który używa terapeuta, to tak naprawdę sposób na odłożenie rozwiązania problemu, zmieniając temat na coś bardziej przyjemnego i łatwiejszego do zaakceptowania. W takich momentach, gdy emocje są na wysokim poziomie, a ludzie za bardzo się angażują, żeby spojrzeć na wszystko z dystansem, ta strategia może się naprawdę przydać. Przykładowo, jeśli ktoś na zajęciach jest zniechęcony do danego tematu, terapeuta może przejść do czegoś, co bardziej interesuje uczestnika. To może pomóc w odbudowie zaufania i stworzeniu lepszej atmosfery. W terapii często korzysta się z tej metody, żeby zmniejszyć napięcia i dać szansę na powrót do trudnych tematów później, co może prowadzić do lepszej dyskusji. Ważne, żeby wiedzieć, kiedy stosować unikanie, bo nie może to stać się wiecznym rozwiązaniem, ale raczej narzędziem do budowania relacji i osiągania porozumienia.

Pytanie 38

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

B. jest niezdolna do samodzielnego życia

C. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

D. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 39

Dla każdej osoby przyjętej do ośrodka wsparcia społecznego tworzony jest indywidualny program działania

A. rewalidacyjno-wychowawczego

B. terapeutyczno-leczniczego

C. wspierająco-aktywizującego

D. pielęgnacyjno-opiekuńczego

Odpowiedź "wspierająco-aktywizującego" jest poprawna, ponieważ indywidualne plany postępowania w środowiskowych domach samopomocy są zaprojektowane w celu wsparcia osób z różnymi potrzebami, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i codziennym. Takie plany uwzględniają nie tylko aspekty zdrowotne i rehabilitacyjne, ale również rozwój umiejętności życiowych oraz integrację z otoczeniem. Na przykład, osoba z niepełnosprawnością intelektualną może potrzebować wsparcia w nauce umiejętności interpersonalnych lub organizacyjnych, co jest kluczowe dla jej samodzielności. Wspierająco-aktywizujący plan postępowania powinien być elastyczny i dostosowywany do zmieniających się potrzeb uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rehabilitacji i wsparcia społecznego. Standardy dotyczące jakości usług w takich domach wymagają, aby plany były współtworzone z samymi uczestnikami oraz ich rodzinami, co zwiększa ich efektywność i zaangażowanie. To holistyczne podejście nie tylko wspiera rozwój osobisty, ale również przyczynia się do poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, co jest kluczowe w pracy w sektorze pomocy społecznej.

Pytanie 40

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Wyjścia do miejsc publicznych

B. Trening umiejętności samoobsługi

C. Trening umiejętności interpersonalnych

D. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

Trening umiejętności interpersonalnych jest kluczowym elementem wsparcia dla osób z mutyzmem wybiórczym, szczególnie na wczesnym etapie ich uczęszczania do ośrodka. Osoby te często mają trudności w komunikacji werbalnej w określonych sytuacjach społecznych, co może prowadzić do izolacji i frustracji. Terapeuci powinni wprowadzać stopniowe, zindywidualizowane programy, które skupiają się na budowaniu pewności siebie i umiejętności komunikacyjnych. Przykładem może być organizowanie małych grup, w których uczestnicy mają okazję do interakcji w bezpiecznym środowisku. Dobre praktyki wskazują na wykorzystanie gier i zabaw, które sprzyjają nawiązywaniu relacji społecznych, a także zachęcają do wyrażania emocji i myśli. Użycie technik takich jak Modelowanie czy Wzmocnienie pozytywne, może być niezwykle efektywne, gdyż pomaga w budowaniu pozytywnych doświadczeń związanych z komunikacją. Wsparcie terapeutyczne powinno również uwzględniać współpracę z rodziną, by stworzyć spójne podejście do rozwoju umiejętności interpersonalnych w różnych kontekstach życia osoby z mutyzmem wybiórczym.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej