Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 08:14
Data zakończenia: 22 maja 2025 08:51

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W nagłówku ramki standardu IEEE 802.3 w warstwie łącza danych znajduje się

A. parametr TTL

B. adres MAC

C. adres IP

D. numer portu

Adres IP, numer portu oraz parametr TTL to elementy i koncepcje związane z innymi warstwami modelu OSI, a nie warstwą łącza danych, do której odnosi się pytanie. Adres IP jest używany w warstwie sieciowej i odpowiada za identyfikację urządzeń w sieci globalnej, takich jak Internet. Jest to logiczny adres, który nie jest związany z fizycznym interfejsem urządzenia i może zmieniać się w zależności od miejsca, w którym urządzenie jest podłączone. Numery portów są integralną częścią protokołu transportowego, takiego jak TCP czy UDP, i służą do identyfikacji konkretnych aplikacji lub usług działających na urządzeniu. Parametr TTL (Time to Live) jest używany w protokole IP i określa maksymalny czas, przez jaki pakiet może krążyć w sieci, zanim zostanie odrzucony. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami a adresem MAC jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania sieci oraz dla umiejętności diagnozowania problemów sieciowych. Wiele osób myli te różne elementy, co prowadzi do nieporozumień w kontekście ich zastosowania w projektowaniu i zarządzaniu sieciami komputerowymi.

Pytanie 2

Element na karcie graficznej, który ma za zadanie przekształcenie cyfrowego sygnału wytwarzanego przez kartę na analogowy sygnał, zdolny do wyświetlenia na monitorze to

A. RAMBUS

B. głowica FM

C. RAMDAC

D. multiplekser

Wybór multipleksera jako odpowiedzi na to pytanie jest mylący, ponieważ multiplekser to układ, który służy do wyboru jednego z wielu sygnałów wejściowych i przekazywania go na wyjście. Jego funkcjonalność nie obejmuje konwersji sygnałów cyfrowych na analogowe, co jest kluczowym zadaniem RAMDAC. W kontekście kart graficznych, multipleksery mogą być używane w różnych rolach, jednak nie pełnią one funkcji konwersji sygnałów do postaci analogowej. RAMBUS, z kolei, to rodzaj architektury pamięci, a nie komponent odpowiedzialny za konwersję sygnałów. RAMBUS zajmuje się komunikacją między różnymi elementami systemu, w tym pamięcią operacyjną, ale nie ma związku z przetwarzaniem sygnałów wideo. Głowica FM natomiast odnosi się do technologii stosowanej w radiu, a jej funkcje są związane z modulacją sygnału radiowego, co również nie ma nic wspólnego z konwersją sygnałów wideo na analogowe. Te pomyłki mogą wynikać z mylnego skojarzenia terminów, które mogą wydawać się podobne, ale nie mają wspólnego celu w kontekście wyświetlania obrazu. Ważne jest, aby zrozumieć, że każdy z tych komponentów pełni odmienną rolę w systemie komputerowym, a ich funkcjonalność powinna być analizowana w kontekście konkretnych zadań, jakie mają realizować.

Pytanie 3

Zastosowanie programu firewall ma na celu ochronę

A. procesora przed przeciążeniem przez system

B. sieci LAN oraz systemów przed atakami intruzów

C. systemu przed szkodliwymi aplikacjami

D. dysku przed przepełnieniem

Odpowiedź dotycząca zastosowania programu firewall w celu zabezpieczenia sieci LAN oraz systemów przed intruzami jest prawidłowa, ponieważ firewall działa jako bariera ochronna między siecią a potencjalnymi zagrożeniami z zewnątrz. Systemy te monitorują i kontrolują ruch sieciowy, filtrując pakiety danych na podstawie zdefiniowanych reguł bezpieczeństwa. Przykład zastosowania firewalla to ochrona sieci firmowej przed atakami z Internetu, które mogą prowadzić do nieautoryzowanego dostępu do wrażliwych danych. Standardy takie jak ISO/IEC 27001 wskazują na znaczenie zabezpieczeń sieciowych, a praktyki takie jak segmentacja sieci mogą być wspierane przez odpowiednio skonfigurowane firewalle. Oprócz blokowania niepożądanego ruchu, firewalle mogą również monitorować działania użytkowników i generować logi, które są niezbędne do analizy incydentów bezpieczeństwa. Zastosowanie firewalla w środowiskach chmurowych oraz w modelach Zero Trust staje się coraz bardziej powszechne, co podkreśla ich kluczową rolę w nowoczesnych systemach bezpieczeństwa IT.

Pytanie 4

Który protokół jest odpowiedzialny za przekształcanie adresów IP na adresy MAC w kontroli dostępu do nośnika?

A. SNMP

B. ARP

C. SMTP

D. RARP

Wybór protokołu RARP (Reverse Address Resolution Protocol) jest błędny, ponieważ choć ten protokół działa na podobnej zasadzie co ARP, jego przeznaczenie jest zupełnie inne. RARP jest używany do przekształcania adresów MAC na adresy IP, co oznacza, że jego funkcjonalność jest odwrotna do ARP. RARP był stosowany głównie w sytuacjach, w których urządzenia nie miały stałych adresów IP i musiały je uzyskać na podstawie swojego adresu MAC. Jednak w praktyce został on w dużej mierze zastąpiony przez protokoły takie jak BOOTP i DHCP, które oferują bardziej zaawansowane funkcje przydzielania adresów IP, w tym możliwość dynamicznego zarządzania adresami w sieci. W kontekście SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) oraz SNMP (Simple Network Management Protocol), oba te protokoły pełnią zupełnie inne role. SMTP jest protokołem przesyłania wiadomości e-mail, natomiast SNMP służy do monitorowania i zarządzania urządzeniami w sieci, takimi jak routery i przełączniki. Wybór tych protokołów jako odpowiedzi na pytanie o zmianę adresów IP na adresy MAC jest więc dowodem na nieporozumienie dotyczące podstawowych funkcji, jakie pełnią różne protokoły w architekturze sieciowej. Właściwe zrozumienie, jak działają te protokoły, jest kluczowe dla każdego, kto pragnie skutecznie zarządzać i diagnozować sieci komputerowe.

Pytanie 5

Narzędzie systemów operacyjnych Windows używane do zmiany ustawień interfejsów sieciowych, na przykład przekształcenie dynamicznej konfiguracji karty sieciowej w konfigurację statyczną, to

A. ipconfig

B. netstat

C. netsh

D. nslookup

Wybierając odpowiedzi inne niż "netsh", można napotkać na typowe nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania narzędzi sieciowych w systemach Windows. Na przykład, "nslookup" jest narzędziem do diagnostyki DNS i służy do sprawdzania informacji o nazwach domen, a nie do modyfikacji ustawień interfejsów sieciowych. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że narzędzie to ma zastosowanie w konfiguracji adresów IP, podczas gdy jego głównym celem jest badanie danych związanych z DNS, takich jak adresy IP odpowiadające danym nazwom. Z drugiej strony, "netstat" to aplikacja służąca do monitorowania połączeń sieciowych oraz statystyk protokołów, dostarczająca informacje o aktywnych połączeniach, portach oraz ich statusie. To narzędzie również nie ma funkcji konfiguracyjnych i może być mylnie interpretowane jako użyteczne w kontekście zmiany adresów IP. Natomiast "ipconfig" odgrywa kluczową rolę w wyświetlaniu aktualnych ustawień IP oraz konfiguracji interfejsów, ale jego możliwości ograniczają się do prezentacji danych, a nie ich modyfikacji. To prowadzi do nieporozumień, gdzie użytkownicy mogą sądzić, że "ipconfig" umożliwia zmianę konfiguracji, co jest błędnym założeniem. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych narzędzi ma swoje specyficzne zastosowanie i nie zastępuje funkcji, które oferuje "netsh" w kontekście zarządzania interfejsami sieciowymi.

Pytanie 6

Aby stworzyć kontroler domeny w środowisku systemów Windows Server na lokalnym serwerze, konieczne jest zainstalowanie roli

A. usługi zarządzania prawami dostępu w usłudze Active Directory

B. usługi domenowej w usłudze Active Directory

C. usługi LDS w usłudze Active Directory

D. usługi certyfikatów w usłudze Active Directory

Usługa domenowa w usłudze Active Directory (AD DS) jest kluczowym komponentem w strukturze systemów Windows Server, odpowiedzialnym za zarządzanie użytkownikami, komputerami oraz innymi zasobami w sieci. Utworzenie kontrolera domeny na lokalnym serwerze wymaga zainstalowania tej roli, co umożliwia centralne zarządzanie politykami bezpieczeństwa oraz dostępem do zasobów. Kontroler domeny pełni funkcję autoryzacyjną, przechowując informacje o członkach domeny oraz ich uprawnieniach. Przykład praktyczny zastosowania to możliwość wdrożenia grupowych polityk bezpieczeństwa (GPO), które pozwalają na zarządzanie ustawieniami systemowymi oraz aplikacjami na komputerach w sieci. Dobrą praktyką w zarządzaniu środowiskiem IT jest stosowanie AD DS jako podstawowego narzędzia do autoryzacji i weryfikacji tożsamości, co zwiększa bezpieczeństwo i ułatwia administrację. W kontekście standardów branżowych, Microsoft zaleca ścisłe przestrzeganie zasad związanych z zarządzaniem tożsamościami i dostępem, aby zapewnić odpowiedni poziom ochrony danych oraz zasobów w organizacji.

Pytanie 7

Jaką funkcję pełni punkt dostępowy, aby zabezpieczyć sieć bezprzewodową w taki sposób, aby jedynie urządzenia z wybranymi adresami MAC mogły się do niej łączyć?

A. Przydzielenie SSID

B. Radius (Remote Authentication Dial In User Service)

C. Autoryzacja

D. Filtrowanie adresów MAC

Nadanie SSID, uwierzytelnianie oraz usługa RADIUS to techniki, które mają różne funkcje w zakresie zarządzania dostępem do sieci, lecz nie odpowiadają bezpośrednio na pytanie dotyczące zabezpieczania sieci poprzez ograniczenie dostępu tylko do określonych adresów MAC. SSID, czyli Service Set Identifier, jest jedynie nazwą sieci bezprzewodowej, która jest widoczna dla użytkowników i umożliwia im jej lokalizację, ale sama w sobie nie zabezpiecza dostępu. Uwierzytelnianie, z kolei, obejmuje proces potwierdzania tożsamości użytkowników lub urządzeń, ale może dotyczyć różnych metod, takich jak hasła czy certyfikaty, i nie odnosi się bezpośrednio do filtrowania fizycznych adresów MAC. Usługa RADIUS jest systemem, który pozwala na centralne zarządzanie uwierzytelnianiem, autoryzacją oraz rozliczaniem dostępu w sieciach komputerowych, ale również nie jest tożsama z mechanizmem filtrowania adresów MAC. Wiele osób może mylić te różne metody, myśląc, że umieszczają one dodatkowe zabezpieczenia w sieci, podczas gdy nie są one bezpośrednio związane z ograniczaniem dostępu na podstawie adresów MAC. Warto zrozumieć, że skuteczne zabezpieczenie sieci bezprzewodowej polega na wielowarstwowym podejściu, które integruje różne techniki zabezpieczeń, a nie tylko na jednej metodzie. Bezpieczne środowisko sieciowe wymaga zrozumienia i zastosowania odpowiednich praktyk w zakresie bezpieczeństwa, takich jak regularne aktualizacje oprogramowania, silne hasła, a także monitoring ruchu sieciowego.

Pytanie 8

Według normy JEDEC, standardowe napięcie zasilające dla modułów pamięci RAM DDR3L o niskim napięciu wynosi

A. 1.65 V

B. 1.35 V

C. 1.50 V

D. 1.20 V

Wybór 1.20 V, 1.50 V oraz 1.65 V nie jest zgodny z rzeczywistością specyfikacji JEDEC dotyczącej pamięci DDR3L. Napięcie 1.20 V jest charakterystyczne dla pamięci DDR4, która została zaprojektowana z myślą o jeszcze niższym zużyciu energii oraz wyższej wydajności w porównaniu do DDR3L. Zastosowanie DDR4 umożliwia osiąganie większych prędkości przesyłu danych, ale wymaga także nowszych płyt głównych oraz układów scalonych. Z kolei napięcie 1.50 V jest standardem dla pamięci DDR3, która jest starszą technologią i nie jest zoptymalizowana pod kątem niskiego poboru mocy. Użycie tego napięcia w kontekście DDR3L jest błędne, ponieważ prowadziłoby do nieefektywnego działania modułów oraz zwiększonego zużycia energii, co w przypadku urządzeń mobilnych może być krytyczne. Natomiast 1.65 V to maksymalne napięcie, które może być stosowane w niektórych modułach pamięci DDR3, ale nie w kontekście DDR3L, gdzie kluczowym celem było obniżenie napięcia dla lepszego zarządzania energią. Niezrozumienie różnic między tymi specyfikacjami może prowadzić do nieodpowiedniego doboru pamięci do systemów, co z kolei może wpływać na stabilność i wydajność całej platformy komputerowej.

Pytanie 9

Skaner, który został przedstawiony, należy podłączyć do komputera za pomocą złącza

A. USB-B

B. USB-A

C. Mini USB

D. Micro USB

Złącze USB-A to standardowy port USB, który można znaleźć głównie w komputerach, zasilaczach i innych urządzeniach peryferyjnych jako port żeński, do którego podłączamy inne urządzenia za pomocą kabli zakończonych wtykiem USB-A. USB-B, z kolei, jest złączem używanym głównie w urządzeniach peryferyjnych takich jak drukarki i skanery, ale w większych, stacjonarnych wersjach, co czyni tę opcję nieodpowiednią dla przenośnych skanerów. Mini USB znajduje zastosowanie w kompaktowych urządzeniach elektronicznych, co jest zgodne z typem skanera wskazanego w pytaniu. Micro USB, choć bardziej nowoczesne i mniejsze niż Mini USB, nie jest odpowiednim wyborem, jeśli urządzenie zostało wyprodukowane w czasie, gdy Mini USB było standardem de facto dla małych urządzeń. Powszechnym błędem jest przypuszczenie, że wszystkie skanery są wyposażone w złącze USB-A lub Micro USB, ponieważ są one bardziej znane użytkownikom współczesnym. Jednak pominięcie specyfiki technicznej danego urządzenia może prowadzić do tego rodzaju błędnych wniosków. Właściwe zrozumienie standardów złączy i ich ewolucji jest kluczowe w podejmowaniu odpowiednich decyzji dotyczących kompatybilności urządzeń elektronicznych, zwłaszcza w kontekście sprzętu wykorzystywanego w specjalistycznych zadaniach zawodowych.

Pytanie 10

Wskaż rodzaj konserwacji, który powinien być przeprowadzony, gdy na wydruku z drukarki atramentowej pojawiają się smugi, kolory są nieprawidłowe lub brakuje niektórych barw.

A. Unowocześnienie oprogramowania drukarki

B. Czyszczenie głowicy drukującej

C. Kalibracja przesuwu papieru

D. Zamiana taśmy barwiącej

Wymiana taśmy barwiącej jest techniką konserwacyjną właściwą dla drukarek igłowych lub termicznych, gdzie taśma jest kluczowym elementem odpowiedzialnym za przenoszenie atramentu na papier. Jednak w przypadku drukarek atramentowych, taśmy barwiące nie są stosowane, co sprawia, że ta odpowiedź jest nieadekwatna do problemu opisanego w pytaniu. Kalibrowanie przesuwu papieru dotyczy głównie problemów z podawaniem papieru lub niewłaściwym ustawieniem druku, a nie jakości samego wydruku, co czyni to podejście nieefektywnym w kontekście smużenia lub zniekształceń kolorów. Aktualizacja oprogramowania drukarki, choć może wprowadzać nowe funkcje lub poprawiać wydajność, nie rozwiązuje bezpośrednio problemów związanych z zatykaną głowicą lub jakością atramentu. Dlatego stosowanie tych podejść w sytuacji, gdy głównym problemem jest zanieczyszczenie głowicy, prowadzi do nieefektywnej konserwacji oraz marnowania zasobów. Ważne jest, aby w takich przypadkach korzystać z praktyk zgodnych z zaleceniami producentów, koncentrując się na czyszczeniu i konserwacji głowic drukujących, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości wydruków oraz długotrwałego użytkowania drukarki.

Pytanie 11

Zgodnie z aktualnymi normami BHP, zalecana odległość oczu od ekranu monitora powinna wynosić

A. 75-110 cm

B. 39-49 cm

C. 40-75 cm

D. 20-39 cm

Wybór niewłaściwej odległości oczu od monitora może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, w tym do problemów ze wzrokiem oraz ogólnego zmęczenia. Odpowiedzi takie jak 75-110 cm są niezgodne z zaleceniami ergonomii, ponieważ zbyt duża odległość od ekranu skutkuje zmniejszoną ostrością widzenia, a także może prowadzić do nieodpowiedniego skupienia wzroku. Użytkownicy zmuszeni do przybliżania się do ekranu, aby lepiej widzieć, mogą narażać się na nadwyrężenie mięśni oczu, co skutkuje bólem i dyskomfortem. Ponadto, odpowiedzi wskazujące na odległości 20-39 cm oraz 39-49 cm są także błędne, ponieważ w tych przypadkach oczy są zbyt blisko ekranu, co może prowadzić do szybszego zmęczenia wzroku, a także do ryzyka wystąpienia krótkowzroczności. Często spotykanym błędem jest ignorowanie zasad ergonomicznych, co prowadzi do niewłaściwego ustawienia stanowiska pracy, dlatego tak ważne jest przestrzeganie wytycznych BHP w celu zapewnienia komfortu i bezpieczeństwa podczas pracy przy komputerze. Zrozumienie, dlaczego właściwa odległość jest kluczowa, pozwala na eliminację niezdrowych nawyków w użytkowaniu sprzętu komputerowego.

Pytanie 12

Aby serwer mógł przesyłać dane w zakresach częstotliwości 2,4 GHz oraz 5 GHz, konieczne jest zainstalowanie w nim karty sieciowej działającej w standardzie

A. 802.11a

B. 802.11n

C. 802.11b

D. 802.11g

Wybór standardów 802.11a, 802.11b oraz 802.11g do obsługi transmisji na pasmach 2,4 GHz i 5 GHz jest niewłaściwy. Standard 802.11a działa wyłącznie w paśmie 5 GHz, co ogranicza jego zastosowanie w środowiskach, gdzie pasmo 2,4 GHz jest równie istotne, na przykład w domowych sieciach Wi-Fi. Podobnie standard 802.11b jest przypisany wyłącznie do pasma 2,4 GHz, co uniemożliwia korzystanie z pasma 5 GHz i ogranicza prędkość transferu danych do maksymalnie 11 Mbps. Standard 802.11g, choć obsługuje pasmo 2,4 GHz i oferuje wyższe prędkości (do 54 Mbps), nadal nie jest w stanie wykorzystać obu pasm jednocześnie. Zastosowanie tych starszych standardów może prowadzić do wąskich gardeł w sieci, zwłaszcza w środowiskach z dużą liczbą użytkowników i urządzeń. W dobie wzrastającej liczby urządzeń IoT oraz wymagań dotyczących szybkości i jakości połączenia, wybór technologii 802.11n, która pozwala na efektywne wykorzystanie zarówno 2,4 GHz, jak i 5 GHz, staje się kluczowy. Niezrozumienie różnic pomiędzy tymi standardami może prowadzić do nieefektywnego projektowania sieci oraz frustracji użytkowników z powodu niskiej wydajności połączeń bezprzewodowych.

Pytanie 13

Jaką maskę domyślną posiada adres IP klasy B?

A. 255.255.255.0

B. 255.0.0.0

C. 255.255.255.255

D. 255.255.0.0

Domyślna maska podsieci dla adresu IP klasy B to 255.255.0.0. Klasa B obejmuje adresy IP od 128.0.0.0 do 191.255.255.255, co pozwala na przydzielenie znacznej liczby adresów w ramach tej samej sieci. Maska 255.255.0.0 wskazuje, że pierwsze 16 bitów adresu IP jest wykorzystywanych jako identyfikator sieci, podczas gdy pozostałe 16 bitów służą do identyfikacji hostów w tej sieci. Dzięki temu możliwe jest skonfigurowanie do 65,536 unikalnych adresów hostów w jednej sieci klasy B. W praktyce, taka konfiguracja jest szczególnie użyteczna w dużych organizacjach, gdzie wymagane jest zarządzanie licznymi urządzeniami i komputerami w sieci. Ustalanie właściwej maski podsieci jest kluczowym elementem projektowania sieci, a stosowanie domyślnych wartości zgodnych z klasyfikacją adresów IP ułatwia administrację oraz zgodność z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 14

Aby zainstalować openSUSE oraz dostosować jego ustawienia, można skorzystać z narzędzia

A. Brasero

B. YaST

C. Evolution

D. Gedit

Gedit to edytor tekstu, który jest popularny w środowisku GNOME i służy przede wszystkim do tworzenia oraz edytowania plików tekstowych. Jego funkcje skupiają się na prostocie użytkowania i nie obejmują zaawansowanej konfiguracji systemów operacyjnych, co sprawia, że nie nadaje się do instalacji czy zarządzania openSUSE. Z kolei Brasero to aplikacja do nagrywania płyt CD/DVD, która nie ma żadnego powiązania z instalacją lub zarządzaniem systemem operacyjnym. Użycie Brasero w kontekście instalacji openSUSE jest mylnym podejściem, ponieważ ogranicza się do funkcji związanych z nośnikami optycznymi, a nie z administracją systemem. Evolution to klient pocztowy, który może być przydatny w zarządzaniu wiadomościami e-mail, ale również nie ma związku z instalacją openSUSE. Decyzja o użyciu tych narzędzi może wynikać z mylnego przekonania, że wszystkie aplikacje w systemie operacyjnym służą do jego zarządzania, co jest nieprawidłowe. Istotne jest, aby zrozumieć, że do konfiguracji i instalacji systemów operacyjnych należy korzystać z narzędzi stworzonych specjalnie w tym celu, takich jak YaST, które dostarczają niezbędnych możliwości oraz funkcji do efektywnej administracji.

Pytanie 15

ARP (Address Resolution Protocol) to protokół, który pozwala na konwersję

A. nazw domenowych na 48-bitowe adresy sprzętowe

B. nazw domenowych na 32-bitowe adresy IP

C. adresów sprzętowych na 32-bitowe adresy IP

D. adresów IP na 48-bitowe adresy sprzętowe

Adres rozwiązywania (ARP) jest kluczowym protokołem w warstwie sieciowej modelu OSI, który odpowiada za mapowanie adresów IP na 48-bitowe adresy fizyczne (MAC). Dzięki temu, urządzenia w sieci lokalnej mogą komunikować się ze sobą, gdy znają tylko adresy IP, a nie fizyczne adresy sprzętowe. Na przykład, gdy komputer chce wysłać ramkę do innego urządzenia w tej samej sieci, najpierw wykorzystuje ARP, aby zidentyfikować odpowiedni adres MAC na podstawie znanego adresu IP. Przykładowo, gdy komputer A wysyła dane do komputera B, który ma adres IP 192.168.1.2, komputer A najpierw wysyła zapytanie ARP, aby dowiedzieć się, jaki jest adres MAC odpowiadający temu adresowi IP. Protokół ARP jest niezwykle ważny w kontekście sieci Ethernet i jest stosowany w większości współczesnych sieci lokalnych. Znajomość działania ARP jest kluczowa dla administratorów sieci, ponieważ pozwala identyfikować i rozwiązywać problemy związane z komunikacją w sieci. Warto również zauważyć, że ARP operuje na zasadzie lokalnych broadcastów, co oznacza, że zapytanie ARP jest wysyłane do wszystkich urządzeń w sieci, a odpowiedź jest przyjmowana przez urządzenie z odpowiednim adresem IP.

Pytanie 16

Co należy zrobić, gdy podczas uruchamiania komputera procedura POST sygnalizuje błąd odczytu lub zapisu pamięci CMOS?

A. wymienić baterię układu lub przeprowadzić wymianę płyty głównej

B. wyjąć moduł pamięci RAM, oczyścić styki modułu i ponownie zamontować pamięć

C. przywrócić domyślne ustawienia w BIOS Setup

D. zapisać nowe dane w pamięci EEPROM płyty głównej

W przypadku sygnalizacji błędu odczytu/zapisu pamięci CMOS podczas procedury POST, właściwym krokiem jest wymiana baterii układu lub ewentualna wymiana płyty głównej. Bateria CMOS odpowiada za przechowywanie ustawień BIOS, które są kluczowe dla uruchamiania systemu. Kiedy bateria jest słaba lub rozładowana, ustawienia te mogą zostać utracone, co skutkuje błędem przy starcie komputera. W praktyce oznacza to, że po wymianie baterii komputer zazwyczaj wraca do normalnego działania, pozwalając na poprawne odczytanie i zapis konfiguracji. W przypadku, gdy wymiana baterii nie przynosi efektu, konieczne może być rozważenie wymiany płyty głównej, zwłaszcza jeśli inne komponenty są w dobrym stanie. Standardy branżowe zalecają regularne monitorowanie stanu baterii CMOS, a dla użytkowników domowych czy firmowych warto wypracować procedury konserwacyjne, które zapewnią ciągłość pracy urządzeń.

Pytanie 17

Wbudowane narzędzie dostępne w systemach Windows w edycji Enterprise lub Ultimate jest przeznaczone do

A. kompresji dysku

B. tworzenia kopii dysku

C. kryptograficznej ochrony danych na dyskach

D. konsolidacji danych na dyskach

Konsolidacja danych na dyskach zwykle odnosi się do procesu defragmentacji lub łączenia przestrzeni dyskowej, co w systemach Windows może być realizowane za pomocą narzędzi do zarządzania dyskami, ale nie jest to funkcjonalność BitLockera. Tworzenie kopii dysku z kolei dotyczy tworzenia pełnych kopii danych na innym nośniku w celu ich zabezpieczenia przed utratą. Proces ten, zwany również klonowaniem dysku lub tworzeniem kopii zapasowej, nie jest związany z kryptograficzną ochroną danych, a bardziej z zapewnieniem dostępności danych w przypadku awarii sprzętu. Kompresja dysku to proces zmniejszania rozmiaru plików na dysku w celu zaoszczędzenia przestrzeni dyskowej, co również nie jest rolą BitLockera. Typowym błędem myślowym jest mylenie szyfrowania z innymi formami zarządzania danymi na dysku, jak kompresja czy konsolidacja. Szyfrowanie, które oferuje BitLocker, polega na zastosowaniu algorytmów kryptograficznych do ochrony danych przed nieautoryzowanym dostępem, co znacząco różni się od wspomnianych operacji. BitLocker jest zaawansowanym narzędziem do zabezpieczania danych poprzez szyfrowanie i jest wykorzystywany głównie w organizacjach, gdzie ochrona danych jest krytyczna, spełniając tym samym wymogi branżowych standardów bezpieczeństwa. To źródło nieporozumień pokazuje, jak ważne jest zrozumienie specyfiki i celu różnych technologii zarządzania danymi dostępnych w systemach operacyjnych.

Pytanie 18

Zastosowanie programu w różnych celach, badanie jego działania oraz wprowadzanie modyfikacji, a także możliwość publicznego udostępniania tych zmian, to charakterystyka licencji typu

A. ADWARE

B. FREEWARE

C. GNU GPL

D. MOLP

Licencja GNU GPL (General Public License) jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych typów licencji open source, która pozwala użytkownikom na uruchamianie, analizowanie, modyfikowanie oraz rozpowszechnianie oprogramowania, w tym również jego zmodyfikowanych wersji. Celem GNU GPL jest zapewnienie, że oprogramowanie pozostaje wolne dla wszystkich użytkowników. W praktyce oznacza to, że każdy, kto korzysta z oprogramowania objętego tą licencją, ma prawo do dostępu do jego kodu źródłowego, co umożliwia nie tylko naukę, ale również innowacje. Przykładem zastosowania GNU GPL jest system operacyjny Linux, który stał się fundamentem dla wielu dystrybucji i aplikacji. Licencja ta promuje współpracę i dzielenie się wiedzą w społeczności programistycznej, co prowadzi do szybszego rozwoju technologii oraz większej różnorodności dostępnych rozwiązań. Z perspektywy dobrych praktyk w branży IT, korzystanie z licencji GPL wspiera rozwój zrównoważonego ekosystemu oprogramowania, w którym każdy użytkownik ma wpływ na jakość i funkcjonalność narzędzi, z których korzysta.

Pytanie 19

Która funkcja przełącznika zarządzalnego pozwala na łączenie kilku przełączników fizycznych w jedną wirtualną linię, aby zwiększyć przepustowość łącza?

A. Zarządzanie pasmem

B. Port trunk

C. Agregacja łączy

D. Port mirroring

Port mirroring to technika, która pozwala na kopiowanie ruchu sieciowego z jednego portu na inny port, co umożliwia monitorowanie i analizowanie tego ruchu przez narzędzia takie jak analizatory protokołów czy systemy IDS/IPS. Choć jest to bardzo użyteczna funkcja w kontekście bezpieczeństwa i diagnostyki, nie ma związku z agregacją łącza, ponieważ nie zwiększa przepustowości ani nie łączy wielu portów w jeden logiczny kanał. Zarządzanie pasmem odnosi się do technik związanych z kontrolowaniem i optymalizowaniem wykorzystania dostępnej przepustowości w sieci. Chociaż ma na celu zapewnienie jakości usług (QoS) i może przyczynić się do lepszego zarządzania ruchem, nie łączy fizycznych połączeń w sposób umożliwiający zwiększenie przepustowości. Z kolei port trunk to termin stosowany w kontekście VLAN (Virtual Local Area Network), który odnosi się do portów na przełącznikach, które są zdolne do przesyłania ruchu z wielu VLANów. Chociaż port trunk jest istotnym elementem w zarządzaniu VLANami, nie ma on wpływu na agregację fizycznych połączeń, a tym samym nie może być użyty do zwiększenia przepustowości łącza. Typowe błędy myślowe w tym kontekście obejmują mylenie pojęć związanych z monitorowaniem, zarządzaniem pasmem i trunkingiem z agregacją łączy, co prowadzi do niepełnego zrozumienia funkcji przełączników i ich zastosowania w sieciach.

Pytanie 20

Jakie urządzenia dotyczą terminy SLI?

A. karty graficzne

B. karty sieciowe

C. dyski twarde

D. modemy

Termin SLI (Scalable Link Interface) odnosi się do technologii opracowanej przez firmę NVIDIA, która umożliwia łączenie kilku kart graficznych w celu zwiększenia ich wydajności w renderingach 3D i obliczeniach graficznych. Dzięki SLI, użytkownicy mogą zyskać znaczny wzrost wydajności w grach oraz aplikacjach wymagających intensywnego przetwarzania grafiki. SLI działa poprzez podział obciążenia graficznego między różne karty, co pozwala na równoległe przetwarzanie danych. Przykładem zastosowania SLI może być sytuacja, gdy gracz korzysta z dwóch kart graficznych w trybie SLI, co umożliwia uzyskanie wyższej liczby klatek na sekundę (FPS) w grach AAA, które wymagają dużej mocy obliczeniowej. Warto również zauważyć, że SLI jest zgodne z wieloma standardami branżowymi, a jego efektywność zależy od optymalizacji gier oraz sterowników. Dobrym przykładem jest implementacja SLI w popularnych silnikach gier, takich jak Unreal Engine, co pozwala na uzyskanie bardziej realistycznej grafiki i lepszej wydajności.

Pytanie 21

W metodzie dostępu do medium CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection) stacja, która planuje rozpocząć transmisję, nasłuchuje, czy w sieci występuje aktywność, a następnie

A. oczekuje na ustalenie priorytetu transmisji przez koncentrator

B. czeka na token umożliwiający rozpoczęcie nadawania

C. wysyła prośbę o zezwolenie na transmisję

D. po zauważeniu ruchu w sieci czeka, aż medium stanie się dostępne

W odpowiedzi na pytanie, poprawną opcją jest "po wykryciu ruchu w sieci czeka aż nośnik będzie wolny". Metoda CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection) operuje na zasadzie nasłuchiwania medium transmisyjnego przed rozpoczęciem nadawania. Gdy stacja chce wysłać dane, najpierw sprawdza, czy medium jest wolne, co oznacza, że nie zachodzi żaden ruch. Jeżeli medium jest zajęte, stacja nie rozpoczyna transmisji, lecz czeka, aż stanie się wolne. To podejście ma na celu minimalizację kolizji, które są kosztowne w kontekście wydajności sieci. Przykładami zastosowania tej metody mogą być starsze sieci Ethernet, które korzystały z kabli koncentrycznych, gdzie kolizje były powszechne. Dobre praktyki w projektowaniu sieci zalecają stosowanie CSMA/CD w środowiskach, gdzie równocześnie może nadawać wiele urządzeń, co jest kluczowe dla zapewnienia efektywności transmisji danych oraz ich integralności. Znajomość tej metodologii jest istotna, ponieważ pozwala na lepsze zrozumienie, jak funkcjonują różne typy sieci i jakie mechanizmy są wdrażane, aby zapewnić ich stabilność i wydajność.

Pytanie 22

Jakie porty powinny być odblokowane w firewallu komputera, aby uzyskać dostęp do zainstalowanej usługi FTP?

A. 80 i 443

B. 53 i 137

C. 20 i 21

D. 25 i 110

Odpowiedź 20 i 21 jest poprawna, ponieważ są to domyślne porty używane przez protokół FTP (File Transfer Protocol). Port 21 jest portem kontrolnym, za pomocą którego nawiązywane są połączenia i przesyłane są polecenia między klientem a serwerem. Port 20 natomiast jest używany do przesyłania danych, gdyż połączenia FTP operują w trybie aktywnym. W praktyce oznacza to, że klient FTP otwiera port 20, na który serwer FTP wysyła dane. Odblokowanie tych portów w zaporze sieciowej jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania FTP, co z kolei umożliwia przesyłanie plików między komputerami w sposób bezpieczny i efektywny. W związku z tym, aby korzystać z usługi FTP, administratorzy powinni stosować się do standardów branżowych, które zalecają otwieranie tych portów oraz monitorowanie aktywności, aby minimalizować ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Warto również pamiętać o korzystaniu z bezpiecznych wersji protokołu, takich jak FTPS czy SFTP, które oferują szyfrowanie przesyłanych danych.

Pytanie 23

Licencja oprogramowania open source oraz wolnego, to rodzaj licencji

A. Adware

B. Trial

C. GNU GPL

D. OEM

Licencje takie jak trial, OEM czy adware to już nie to, co nazywamy wolnym i otwartym oprogramowaniem, bo nie dają one użytkownikom takich praw. Na przykład licencja trial pozwala tylko na korzystanie z programu przez jakiś czas, a potem trzeba płacić, żeby dalej go używać. To raczej nie sprzyja wolności ani możliwościom modyfikacji. Licencja OEM wiąże się z konkretnym sprzętem i często nie można jej przenieść na inne urządzenie, co de facto ogranicza użytkowników. A adware to programy, które pokazują reklamy, co może naruszać prywatność i nie pozwala na modyfikowanie kodu ani jego dystrybucję. Te wszystkie podejścia ograniczają wolność i rozwój, które są kluczowe w świecie otwartego oprogramowania. Często ludzie mylą te licencje z ideą wolności i myślą, że mają pełne prawa do oprogramowania. Dlatego warto znać różnice między tymi modelami a zasadami rządzącymi licencjami wolnego oprogramowania, jak GNU GPL, która faktycznie daje większą kontrolę i swobodę użytkownikom.

Pytanie 24

Jakie zakresy adresów IPv4 mogą być używane jako adresy prywatne w lokalnej sieci?

A. 200.186.0.0 ÷ 200.186.255.255

B. 172.16. 0.0 ÷ 172.31.255.255

C. 168.172.0.0 ÷ 168.172.255.255

D. 127.0.0.0 ÷ 127.255.255.255

Zakres adresów IPv4 od 172.16.0.0 do 172.31.255.255 jest jednym z trzech standardowo zarezerwowanych zakresów adresów prywatnych, które mogą być używane w sieciach lokalnych. Zgodnie z dokumentem RFC 1918, te adresy nie są routowane w Internecie, co oznacza, że ich użycie wewnątrz sieci lokalnej nie wpływa na globalny ruch internetowy. Przykład zastosowania to stworzenie lokalnej sieci w biurze, gdzie wszystkie urządzenia (komputery, drukarki, smartfony) mogą korzystać z adresów w tym zakresie. Dzięki temu możliwe jest zbudowanie infrastruktury sieciowej, która nie wymaga wykupu publicznych adresów IP, co może znacząco obniżyć koszty. Użycie prywatnych adresów IP wymaga jednak zastosowania mechanizmów, takich jak NAT (Network Address Translation), aby umożliwić dostęp tych urządzeń do Internetu. Warto zauważyć, że inne zarezerwowane zakresy adresów prywatnych to 10.0.0.0 do 10.255.255.255 oraz 192.168.0.0 do 192.168.255.255. Te standardy są powszechnie stosowane w praktyce, co sprawia, że ich znajomość jest kluczowa dla każdego specjalisty zajmującego się sieciami komputerowymi.

Pytanie 25

Na rysunku przedstawiono ustawienia karty sieciowej urządzenia z adresem IP 10.15.89.104/25. Co z tego wynika?

A. serwer DNS znajduje się w tej samej podsieci co urządzenie

B. adres domyślnej bramy pochodzi z innej podsieci niż adres hosta

C. adres IP jest błędny

D. adres maski jest błędny

Odpowiedź jest poprawna, ponieważ adres domyślnej bramy jest z innej podsieci niż adres hosta. Kluczowym elementem jest zrozumienie, jak działają podsieci w sieciach komputerowych. Adres IP 10.15.89.104 z maską 255.255.255.128 oznacza, że sieć obejmuje adresy od 10.15.89.0 do 10.15.89.127. Adres bramy 10.15.89.129 jest poza tym zakresem, co oznacza, że należy do innej podsieci. To jest ważne, ponieważ brama domyślna musi być w tej samej podsieci co host, aby komunikacja wychodząca z lokalnej sieci mogła być prawidłowo przekierowana. W praktyce konfiguracje tego typu są istotne dla administratorów sieci, którzy muszą zapewnić, że urządzenia sieciowe są prawidłowo skonfigurowane. Zgodność adresacji IP z maską podsieci oraz prawidłowe przypisanie bramy są kluczowe dla unikania problemów z łącznością sieciową. Standardowe praktyki branżowe zalecają dokładną weryfikację konfiguracji, aby upewnić się, że wszystkie urządzenia mogą komunikować się efektywnie i bez zakłóceń. Prawidłowa konfiguracja wspiera stabilność sieci i minimalizuje ryzyko wystąpienia problemów związanych z routingiem danych.

Pytanie 26

Planowana sieć należy do kategorii C. Została ona podzielona na 4 podsieci, z których każda obsługuje 62 urządzenia. Która z poniższych masek będzie odpowiednia do tego zadania?

A. 255.255.255.224

B. 255.255.255.128

C. 255.255.255.192

D. 255.255.255.240

Maski 255.255.255.128, 255.255.255.224 oraz 255.255.255.240 są niewłaściwe dla podziału sieci klasy C na cztery podsieci z 62 urządzeniami w każdej. Maska 255.255.255.128, odpowiadająca /25, pozwala na utworzenie dwóch podsieci, z maksymalnie 126 hostami w każdej, co jest znacznie więcej niż potrzebne, a tym samym nieefektywne. Z kolei maska 255.255.255.224, reprezentująca /27, umożliwia jedynie utworzenie ośmiu podsieci, ale zaledwie 30 dostępnych adresów w każdej, co nie spełnia wymaganego kryterium 62 urządzeń. Ostatecznie, maska 255.255.255.240, przyporządkowana /28, pozwala na stworzenie 16 podsieci, z zaledwie 14 hostami w każdej, co czyni ją absolutnie niewłaściwą do tego planu. Właściwy dobór maski sieciowej jest kluczowy dla efektywnej organizacji adresacji w sieciach IP, a błędne rozumienie podstawowych zasad podziału na podsieci może prowadzić do niedoboru adresów IP lub ich nieefektywnego wykorzystania. Prawidłowe zrozumienie przydzielania adresów IP oraz zastosowań masek podsieciowych jest istotne dla administratorów sieci, aby zapewnić ich odpowiednią konfigurację i działanie zgodnie z normami i praktykami branżowymi.

Pytanie 27

Jaką czynność można wykonać podczas konfiguracji przełącznika CISCO w interfejsie CLI, bez przechodzenia do trybu uprzywilejowanego, na poziomie dostępu widocznym w powyższej ramce?

A. Zmiana nazwy systemowej

B. Wyświetlenie tablicy ARP

C. Określanie haseł dostępu

D. Tworzenie sieci VLAN

Zmiana nazwy systemowej, określanie haseł dostępu oraz tworzenie sieci VLAN wymagają dostępu do trybu uprzywilejowanego, co oznacza, że nie mogą być realizowane na podstawowym poziomie dostępu. Często występującym błędem myślowym jest skojarzenie podstawowych komend administracyjnych z podstawowym poziomem dostępu, co prowadzi do nieporozumień. Zmiana nazwy systemowej jest kluczowym krokiem w procesie identyfikacji urządzenia w sieci. Użytkownik musi wykonać polecenie 'hostname [nazwa]', które jest dostępne jedynie w trybie uprzywilejowanym, ponieważ zmiana tej nazwy wpływa na cały system i jego funkcjonowanie. Podobnie, określanie haseł dostępu, które obejmuje polecenia takie jak 'enable secret [hasło]', także nie może być wykonane bez dostępu do trybu uprzywilejowanego. Ta operacja jest niezbędna dla zapewnienia bezpieczeństwa urządzenia, co jest kluczowe w środowiskach produkcyjnych. Tworzenie sieci VLAN (Virtual Local Area Network) to kolejna operacja, która wymaga podniesienia poziomu uprawnień do trybu uprzywilejowanego. VLAN-y są używane do segmentacji ruchu w sieci oraz zwiększenia bezpieczeństwa poprzez oddzielanie różnych grup użytkowników. Ostatecznie, zrozumienie, które operacje są dostępne na poszczególnych poziomach uprawnień, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania siecią oraz dla zapewnienia jej bezpieczeństwa i stabilności.

Pytanie 28

Na ilustracji zaprezentowano schemat blokowy karty

A. sieciowej

B. graficznej

C. dźwiękowej

D. telewizyjnej

Schemat blokowy przedstawia kartę telewizyjną, co można zidentyfikować na podstawie kilku kluczowych elementów. Karty telewizyjne są zaprojektowane do odbioru sygnałów telewizyjnych z anteny i ich przetwarzania na formaty cyfrowe, które mogą być odtwarzane na komputerze. Na schemacie widoczne są takie komponenty jak tuner, który odbiera sygnał RF z anteny, a także dekoder wideo, który przetwarza sygnał na format cyfrowy, często w standardzie MPEG-2. Obecność przetwornika analogowo-cyfrowego (A/C) dla sygnałów wideo i audio wskazuje na funkcję konwersji sygnałów analogowych na cyfrowe. Dodatkowe elementy, takie jak EEPROM i DRAM, wspierają przetwarzanie i przechowywanie danych, co jest typowe dla bardziej zaawansowanych funkcji kart TV, takich jak timeshifting czy nagrywanie programów. Interfejs magistrali umożliwia komunikację karty z resztą systemu komputerowego, co jest niezbędne do przesyłania przetworzonych danych wideo i audio do dalszego odtwarzania. Karty telewizyjne znajdują zastosowanie w systemach multimedialnych, umożliwiając odbiór i nagrywanie telewizji oraz integrację z innymi funkcjami komputerowymi.

Pytanie 29

Do pokazanej na diagramie płyty głównej nie można podłączyć urządzenia, które korzysta z interfejsu

A. PCI

B. IDE

C. AGP

D. SATA

Złącze IDE to starszy interfejs do podłączania dysków twardych i napędów optycznych, choć niektóre płyty główne wciąż je mają, żeby działały ze starszym sprzętem. Mimo że nie jest to już standard, to jego obecność na płycie głównej nie jest błędem, bo może przydać się do użycia starszych urządzeń. Z kolei złącze PCI (Peripheral Component Interconnect) to taki uniwersalny port do różnych kart rozszerzeń, jak karty dźwiękowe czy sieciowe. Jego obecność na płycie jest jak najbardziej na miejscu, bo pozwala na elastyczne dopasowanie komputera do potrzeb użytkownika. Złącze SATA (Serial Advanced Technology Attachment) to nowoczesny standard do dysków twardych oraz SSD i optycznych. Przewyższa IDE pod względem przepustowości i małych kabli, co świetnie usprawnia zarządzanie w obudowie. Warto więc wybierać odpowiedni interfejs, mając na uwadze wymagania sprzętowe, żeby uzyskać jak najlepszą wydajność, a więc SATA to dobry wybór w nowoczesnych konstrukcjach. Często zdarza się, że ludzie mylą się i myślą, że jakieś interfejsy nie mogą być na płycie, co wynika z braku wiedzy na temat standardów, a to prowadzi do błędnych wniosków o kompatybilności sprzętowej. Powinno się zawsze sprawdzić specyfikację płyty głównej, żeby wiedzieć, jakie ma możliwości i ograniczenia, bo to pomoże w optymalnym wykorzystaniu zasobów podczas budowy komputerów.

Pytanie 30

Określ rezultat wykonania zamieszczonego polecenia

net user Test /expires:12/09/20

A. Sprawdzona data ostatniego logowania do konta Test

B. Ustawiona data wygaśnięcia konta Test

C. Ustawiony czas aktywacji konta Test

D. Wymuszenie zmiany hasła na koncie Test w wskazanym terminie

Polecenie 'net user Test /expires:12/09/20' odnosi się do zarządzania kontami użytkowników w systemach Windows. W tym przypadku kluczowym elementem jest przełącznik '/expires', który określa datę wygaśnięcia konta użytkownika o nazwie 'Test'. Jest to praktyczne narzędzie w administracji systemami, pozwalające na automatyczne dezaktywowanie konta po określonym czasie, co może być przydatne w kontekście kontroli dostępu i bezpieczeństwa. Na przykład, w środowiskach korporacyjnych często stosuje się tymczasowe konta dla zewnętrznych konsultantów czy pracowników sezonowych, które powinny wygasać po zakończeniu ich okresu pracy. Ustalanie daty wygaśnięcia pozwala na uniknięcie sytuacji, w których dostęp do zasobów pozostaje niepotrzebnie otwarty dla osób, które już nie potrzebują dostępu. To także zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania dostępem i bezpieczeństwa danych, które zalecają minimalizowanie ryzyka poprzez ograniczanie aktywnych kont użytkowników do tych, które są faktycznie potrzebne. Poprawne ustawienie daty wygaśnięcia konta jest kluczowym elementem polityki zarządzania tożsamością i dostępem IAM w wielu organizacjach.

Pytanie 31

Korzystając z podanego urządzenia, możliwe jest przeprowadzenie analizy działania

A. zasilacza ATX

B. modułu DAC karty graficznej

C. interfejsu SATA

D. pamięci RAM

Multimetr, jak ten przedstawiony na zdjęciu, jest kluczowym narzędziem w diagnostyce zasilaczy ATX. Zasilacz ATX przekształca napięcie zmienne z gniazdka sieciowego na różne napięcia stałe potrzebne do działania komponentów komputera takich jak 3.3V, 5V i 12V. Multimetr umożliwia pomiar tych napięć bezpośrednio na złączach zasilania, co pozwala na szybkie sprawdzenie poprawności ich wartości. Standardową praktyką jest sprawdzenie napięć wyjściowych na pinie molex czy ATX 24-pin, co pozwala na weryfikację poprawności relacji napięć z normami ATX. Użycie multimetru w diagnostyce zasilacza ATX obejmuje także sprawdzenie ciągłości obwodów oraz testowanie bezpieczników. Profesjonalne podejście do diagnostyki wymaga także pomiaru prądu upływu i sprawdzenia stabilności napięcia pod obciążeniem, co zapewnia, że zasilacz spełnia wymogi efektywności energetycznej i niezawodności. Multimetr cyfrowy zapewnia dokładność i precyzję niezbędną w takich pomiarach, co jest kluczowe w diagnostyce sprzętowej. Dlatego posługiwanie się multimetrem jest niezbędną umiejętnością każdego technika IT.

Pytanie 32

Pamięć podręczna Intel Smart Cache, która znajduje się w procesorach wielordzeniowych, takich jak Intel Core Duo, to pamięć

A. Cache L2 lub Cache L3, równo podzielona pomiędzy rdzenie

B. Cache L2 lub Cache L3, współdzielona przez wszystkie rdzenie

C. Cache L1 równo dzielona pomiędzy rdzenie

D. Cache L1 współdzielona pomiędzy wszystkie rdzenie

Odpowiedź dotycząca pamięci podręcznej Intel Smart Cache jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do architektury procesorów wielordzeniowych, takich jak Intel Core Duo. Intel Smart Cache to pamięć podręczna typu L2 lub L3, która jest współdzielona pomiędzy rdzeniami procesora, co ma na celu zwiększenie wydajności oraz zmniejszenie opóźnień w dostępie do danych. Współdzielenie pamięci podręcznej pozwala na efektywne zarządzanie danymi, które mogą być wykorzystywane przez różne rdzenie, co znacząco poprawia współczynnik hitów cache, a tym samym ogólną wydajność systemu. Przykładowo, w zastosowaniach intensywnie obliczeniowych, takich jak gry komputerowe czy przetwarzanie grafiki, współdzielona pamięć podręczna pozwala na szybszy dostęp do często używanych danych, co jest kluczowe dla osiągnięcia lepszej wydajności. W standardach projektowania architektur procesorów, takie podejście jest uznawane za dobrą praktykę, ponieważ umożliwia lepszą skalowalność i efektywność energetyczną.

Pytanie 33

Ile podsieci obejmują komputery z adresami: 192.168.5.12/25, 192.168.5.200/25 oraz 192.158.5.250/25?

A. 2

B. 4

C. 3

D. 1

Wielu użytkowników może mieć trudności z prawidłowym przypisaniem adresów IP do podsieci, co jest kluczowym aspektem w zarządzaniu sieciami komputerowymi. W przypadku podanej sytuacji, niektórzy mogą pomyśleć, że wszystkie trzy adresy IP mogą znajdować się w jednej podsieci. Takie myślenie może wynikać z nadmiernego uproszczenia zasad dotyczących maski podsieci. Nie uwzględniając maski /25, można błędnie wnioskować, że adresy 192.168.5.12 i 192.168.5.200 są w tej samej podsieci, ponieważ są blisko siebie w zakresie adresów. Jest to jednak mylące, ponieważ ich maski podsieci wskazują, że są w różnych podsieciach. Dodatkowo, mylenie podsieci z adresami IP, które różnią się tylko ostatnim oktetem, jest powszechnym błędem. Podobnie, przyznanie, że adres 192.158.5.250 może znajdować się w tej samej podsieci co dwa pozostałe adresy, jest błędne, ponieważ pierwszy oktet w tym adresie jest różny i wskazuje na zupełnie inną sieć. Każdy adres IP w sieci musi być oceniany w kontekście jego maski podsieci, aby właściwie określić, do której podsieci przynależy. Rozumienie tego zagadnienia jest niezbędne do skutecznego planowania i zarządzania infrastrukturą sieciową.

Pytanie 34

Na ilustracji przedstawiono przewód z wtykami

A. Berg

B. SATA

C. Molex

D. ATA

Kabel przedstawiony na rysunku to kabel SATA co oznacza Serial ATA Serial Advanced Technology Attachment Jest to nowoczesny standard interfejsu służący do podłączania dysków twardych SSD oraz napędów optycznych do płyt głównych komputerów osobistych W odróżnieniu od starszych interfejsów takich jak PATA SATA charakteryzuje się znacznie wyższą przepustowością co pozwala na szybszy transfer danych Obecnie SATA jest powszechnie stosowanym standardem ze względu na swoją wydajność i niezawodność Wtyczki SATA są wąskie i płaskie co umożliwia łatwe podłączanie i odłączanie kabli nawet w ciasnych obudowach komputerowych Warto zaznaczyć że kable SATA transmitują dane na zasadzie punkt-punkt co eliminuje konieczność stosowania zworek w przeciwieństwie do PATA Dodatkowo standard SATA wspiera funkcje takie jak Hot Plugging co pozwala na podłączanie i odłączanie urządzeń bez konieczności wyłączania komputera Dzięki zdolności obsługi różnorodnych technologii dyskowych oraz zwiększonej przepustowości SATA stał się nieodzownym elementem nowoczesnych infrastruktur komputerowych W praktyce zastosowanie kabli SATA przyczynia się do zwiększenia wydajności systemu i optymalizacji pracy dysków twardych

Pytanie 35

Zainstalowanie w komputerze wskazanej karty pozwoli na

A. bezprzewodowe połączenie z siecią LAN przy użyciu interfejsu BNC

B. podłączenie dodatkowego urządzenia peryferyjnego, na przykład skanera lub plotera

C. rejestrację, przetwarzanie oraz odtwarzanie obrazu telewizyjnego

D. zwiększenie przepustowości magistrali komunikacyjnej w komputerze

Zwiększenie przepustowości magistrali komunikacyjnej komputera nie jest funkcją karty telewizyjnej przedstawionej na zdjęciu. Takie działanie związane jest raczej z montażem kart sieciowych lub kontrolerów dysków które mogą mieć wpływ na szybkość transferu danych w systemie. Błędnym jest również stwierdzenie że karta ta umożliwia bezprzewodowe podłączenie do sieci LAN za pomocą interfejsu BNC. Interfejs BNC służy głównie do transmisji sygnałów wideo w systemach analogowych i nie jest stosowany w standardowych połączeniach LAN. Technologia bezprzewodowego dostępu do sieci wymaga zastosowania kart WLAN które używają interfejsów jak Wi-Fi nie BNC. Ostatnia z błędnych odpowiedzi dotyczy możliwości podłączania dodatkowych urządzeń peryferyjnych takich jak skanery czy plotery. Tego typu urządzenia łączą się zazwyczaj przez porty jak USB lub interfejsy drukarek a nie za pomocą karty telewizyjnej. Częstym błędem jest przypisywanie kartom telewizyjnym funkcji które są bardziej związane z urządzeniami peryferyjnymi lub sieciowymi co wynika z niezrozumienia specyficznej roli jaką pełnią w systemach komputerowych. Karty te są projektowane do przetwarzania sygnałów wideo co jest ich głównym zadaniem i nie powinny być mylone z urządzeniami przeznaczonymi do komunikacji czy zwiększenia możliwości rozszerzeń sprzętowych komputerów. Zrozumienie ich roli pozwala na efektywne wykorzystanie ich możliwości w odpowiednich zastosowaniach multimedialnych i systemach nadzoru wideo a także w domowych centrach rozrywki.

Pytanie 36

Wykonanie polecenia fsck w systemie Linux spowoduje

A. znalezienie pliku

B. zweryfikowanie integralności systemu plików

C. zmianę uprawnień dostępu do plików

D. prezentację parametrów plików

Odpowiedzi takie jak wyświetlenie parametrów plików, zmiana praw dostępu do plików czy odszukanie pliku są typowymi nieporozumieniami związanymi z funkcjonalnością polecenia fsck. Wyświetlanie parametrów plików, które można osiągnąć za pomocą poleceń takich jak 'ls -l', dotyczy jedynie prezentacji atrybutów plików, a nie sprawdzania ich integralności. Z kolei zmiana praw dostępu do plików obsługiwana jest przez polecenia takie jak 'chmod' i 'chown', które umożliwiają modyfikację uprawnień, ale nie mają nic wspólnego z analizą stanu systemu plików. Co więcej, odszukiwanie pliku realizowane jest przez takie narzędzia jak 'find' czy 'locate', które służą do lokalizacji plików w systemie, a nie do weryfikacji ich integralności. Te błędne podejścia mogą prowadzić do przekonań, że fsck pełni funkcje, które są zarezerwowane dla innych narzędzi w systemie. Warto zauważyć, że nieprawidłowe rozumienie ról poszczególnych poleceń w systemie Linux może prowadzić do chaosu w administracji systemem, a także do potencjalnych problemów z bezpieczeństwem danych. Zrozumienie właściwego kontekstu użycia narzędzi jest niezbędne do skutecznego zarządzania systemem i ochrony danych.

Pytanie 37

W systemach Windows istnieje możliwość przypisania użytkownika do dowolnej grupy za pomocą panelu

A. fsmgmt

B. certsrv

C. services

D. lusrmgr

Wybór przystawek certsrv, fsmgmt i services jako narzędzi do zarządzania grupami użytkowników w systemach Windows jest niepoprawny z kilku względów. Przede wszystkim przystawka certsrv, która służy do zarządzania certyfikatami w infrastrukturze klucza publicznego, nie ma żadnych funkcji związanych z zarządzaniem użytkownikami czy grupami. Jej głównym celem jest umożliwienie administracji certyfikatów, co jest zupełnie innym obszarem niż kontrola dostępu do zasobów systemowych. Z kolei przystawka fsmgmt, czyli 'File Share Management', koncentruje się na zarządzaniu udostępnionymi folderami i nie ma funkcji związanych z przypisywaniem użytkowników do grup. Pomocne w obsłudze współdzielonych zasobów, nie zaspokaja potrzeb związanych z zarządzaniem użytkownikami. Ostatnia opcja, przystawka services, służy do zarządzania usługami systemowymi, takimi jak ich uruchamianie czy zatrzymywanie. Dlatego nie ma zastosowania w kontekście przypisywania użytkowników do grup. Typowym błędem, który prowadzi do wyboru tych opcji, jest mylenie różnych aspektów zarządzania systemem operacyjnym. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych przystawek ma swoje specyficzne zastosowanie, a ich niewłaściwe użycie może prowadzić do nieefektywnego zarządzania i obniżenia bezpieczeństwa systemu.

Pytanie 38

Przycisk znajdujący się na obudowie rutera, którego charakterystyka zamieszczona jest w ramce, służy do

A. przywracania ustawień fabrycznych rutera

B. włączania lub wyłączania sieci Wi-Fi

C. zresetowania rutera

D. włączenia lub wyłączenia urządzenia

Przycisk resetowania rutera jest narzędziem kluczowym do przywrócenia fabrycznych ustawień urządzenia. Jest to przydatne w sytuacjach, gdy ruter przestaje działać prawidłowo lub gdy użytkownik zapomni hasła dostępu do panelu administracyjnego. Przywrócenie ustawień fabrycznych oznacza, że wszystkie skonfigurowane wcześniej ustawienia sieci zostaną usunięte i zastąpione domyślnymi wartościami producenta. To działanie jest zgodne z dobrymi praktykami w branży IT, szczególnie gdy konieczne jest zapewnienie, że urządzenie funkcjonuje w środowisku wolnym od błędów konfiguracyjnych czy złośliwego oprogramowania. Przykładem praktycznego zastosowania resetowania jest przygotowanie rutera do odsprzedaży lub przekazania innemu użytkownikowi, co zapobiega nieautoryzowanemu dostępowi do wcześniejszych ustawień sieci. Warto również wiedzieć, że proces ten może wymagać użycia cienkiego narzędzia, jak spinacz biurowy, który pozwala na dotarcie do głęboko osadzonego przycisku resetowania. Zrozumienie funkcji tego przycisku i jego zastosowań jest niezbędne dla każdego specjalisty IT, który chce skutecznie zarządzać i konfigurować sieci komputerowe.

Pytanie 39

Plik ma wielkość 2 KiB. Co to oznacza?

A. 2000 bitów

B. 16000 bitów

C. 2048 bitów

D. 16384 bity

Odpowiedź 16384 bity to trafny wybór. Plik o wielkości 2 KiB, czyli 2048 bajtów, przelicza się na bity tak: 2048 bajtów razy 8 bitów w każdym bajcie, co daje razem 16384 bity. Warto znać różnice między jednostkami takimi jak KiB, MiB czy GiB, zwłaszcza kiedy pracujemy z pamięcią komputerową i transferem danych. To pomaga uniknąć zamieszania i jest zgodne z tym, co określa IEC. Wiedza o tych jednostkach to podstawa, szczególnie gdy mówimy o efektywnym zarządzaniu danymi i architekturze systemów operacyjnych.

Pytanie 40

Jaka usługa musi być aktywna na serwerze, aby stacja robocza mogła automatycznie uzyskać adres IP?

A. DNS

B. PROXY

C. DHCP

D. WINS

Usługa DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest kluczowym elementem w zarządzaniu adresami IP w sieciach komputerowych. Jej głównym zadaniem jest automatyczne przydzielanie dynamicznych adresów IP stacjom roboczym oraz innym urządzeniom podłączonym do sieci. Gdy stacja robocza łączy się z siecią, wysyła zapytanie DHCPDISCOVER w celu identyfikacji dostępnych serwerów DHCP. Serwer odpowiada, wysyłając ofertę DHCPOFFER, która zawiera adres IP oraz inne istotne informacje konfiguracyjne, takie jak maska podsieci, brama domyślna i serwery DNS. Po otrzymaniu oferty stacja robocza wysyła żądanie DHCPREQUEST, co finalizuje proces poprzez potwierdzenie przyznania adresu IP. Praktyczne zastosowanie DHCP znacznie upraszcza zarządzanie dużymi sieciami, eliminując potrzebę ręcznego przypisywania adresów IP oraz minimalizując ryzyko konfliktów adresów. Standardy związane z DHCP są określone w dokumentach IETF RFC 2131 i RFC 2132, które definiują sposób działania tego protokołu oraz jego parametry.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej