Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 25 maja 2025 21:36
Data zakończenia: 25 maja 2025 21:51

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie prace geodezyjne zawsze wymagają przeprowadzenia wywiadu terenowego oraz przygotowania mapy porównawczej z rzeczywistością?

A. Aktualizację bazy danych obiektów topograficznych i mapy zasadniczej

B. Pomiar objętości mas ziemnych

C. Obsługę inwestycji budowlanej

D. Pomiar kontrolny wychylenia komina

Aktualizacja bazy danych obiektów topograficznych oraz mapy zasadniczej to proces, który zawsze wymaga przeprowadzenia wywiadu terenowego oraz przygotowania mapy porównawczej z terenem. Wywiad terenowy polega na zbieraniu informacji o aktualnym stanie obiektów w terenie oraz ich zmianach, co pozwala na dokładne odzwierciedlenie rzeczywistej sytuacji w systemach informacji geograficznej (GIS). Przykładem zastosowania tej praktyki mogą być projekty związane z urbanizacją, gdzie zmiany w infrastrukturze, takie jak nowe drogi czy budynki, muszą być uwzględnione w aktualizowanych mapach. Standardy, takie jak INSPIRE w Europie, nakładają obowiązek regularnego aktualizowania danych przestrzennych, co podkreśla znaczenie rzetelnego wywiadu terenowego przed przystąpieniem do aktualizacji. Dobre praktyki branżowe wskazują, że dokładne przygotowanie mapy porównawczej z terenem ułatwia identyfikację różnic oraz weryfikację jakości danych, co jest kluczowe dla zapewnienia wiarygodności i użyteczności systemów GIS.

Pytanie 2

Z jaką precyzją podaje się wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych?

A. 0,05 m

B. 0,5 m

C. 0,1 m

D. 0,01 m

Wiele osób może mieć trudności z zrozumieniem, dlaczego dokładność 0,05 m, 0,5 m czy 0,1 m jest niewystarczająca w kontekście wysokości elementów uzbrojenia terenu. Wysokości podawane z dokładnością do 0,05 m nie uwzględniają wszystkich drobnych, ale krytycznych różnic, które mogą wystąpić w terenie. W inżynierii i geodezji, zwłaszcza w przypadku projektów budowlanych, nawet małe odchylenia mogą prowadzić do znacznych problemów, jak chociażby nieodpowiednie odprowadzenie wód opadowych lub niewłaściwe osadzenie obiektów. Podobnie, dokładność 0,5 m jest zbyt ogólna, aby spełnić wymagania dzisiejszej inżynierii lądowej, gdzie standardy precyzji są znacznie wyższe w związku z rozwojem technologii pomiarowych. Nie można również zapominać, że podanie wysokości z dokładnością do 0,1 m, chociaż zbliża się do wymagań, nadal nie zapewnia wymaganego poziomu precyzji, który jest konieczny w kontekście regulacji prawnych i norm branżowych. Ważne jest, aby rozumieć, że niedoszacowanie wymaganej dokładności może prowadzić do kosztownych błędów w projektowaniu oraz realizacji inwestycji, co podkreśla rolę dbałości o szczegóły w geodezji i inżynierii.

Pytanie 3

Nie można użyć do trwałego oznaczania punktów osnowy poziomej

A. bolców.

B. znaków z kamienia.

C. palików drewnianych.

D. trzpieni.

Paliki drewniane, mimo że są popularnym materiałem w budownictwie oraz w transporcie geodezyjnym, nie są zalecane do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej z powodu ich niskiej odporności na warunki atmosferyczne oraz degradację. W praktyce, takie paliki mogą ulegać rozkładowi, co prowadzi do zniekształcenia lub zniknięcia punktów pomiarowych. Z tego powodu, w geodezji, preferuje się stosowanie bardziej trwałych materiałów, takich jak trzpienie, znaki z kamienia czy bolce, które wykazują znacznie większą odporność na czynniki zewnętrzne. Trzpienie, na przykład, są osadzane na stałe w gruncie, a ich metalowa konstrukcja zapewnia długotrwałość i stabilność. Z kolei znaki z kamienia stanowią naturalne punkty odniesienia, które mogą przetrwać wiele lat, przy minimalnym ryzyku uszkodzenia. Zastosowanie odpowiednich materiałów do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej jest kluczowe dla zapewnienia precyzji i wiarygodności pomiarów geodezyjnych, co jest zgodne z obowiązującymi normami w tej dziedzinie.

Pytanie 4

Jakiego przyrządu powinno się użyć do dokładnego naniesienia ramki sekcyjnej oraz siatki kwadratów w procesie tworzenia mapy analogowej?

A. Nanośnika prostokątnego

B. Koordynatografu

C. Nanośnika biegunowego

D. Współrzędnika

Wybierając nanośnik biegunowy, współrzędnik lub nanośnik prostokątny, można wprowadzić do procesu opracowywania map błędne założenia dotyczące precyzji i dokładności. Nanośnik biegunowy, mimo iż potrafi wspierać pomiar na powierzchni, nie jest narzędziem zoptymalizowanym do tworzenia ramki sekcyjnej czy siatki na mapie. Jego zastosowanie jest bardziej związane z określaniem kierunków, a nie precyzyjnym nanoszeniem detali. W przypadku współrzędnika, jego konstrukcja może wprowadzać ograniczenia w dokładności pomiaru, co jest kluczowe w kontekście opracowywania map. Z kolei nanośnik prostokątny, choć bywa używany do wyznaczania obszarów, nie oferuje tego samego poziomu wsparcia w precyzyjnym nanoszeniu siatek, co koordynatograf. Często błędem jest mylenie funkcji tych narzędzi, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w opracowywanych mapach. Profesjonalne podejście do kartografii wymaga zrozumienia, że każdy instrument ma swoje specyficzne zastosowania, a ich niewłaściwe użycie może skutkować obniżeniem standardów jakościowych, co jest nieakceptowalne w branży, gdzie precyzja jest kluczowa.

Pytanie 5

Który południk jest osiowym w odwzorowaniu Gaussa-Krugera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 25°

B. 24°

C. 23°

D. 22°

Poprawna odpowiedź to 24°, który jest południkiem osiowym odwzorowania Gaussa-Krugera w układzie współrzędnych PL-2000. W tym systemie geodezyjnym stosuje się odwzorowanie, które jest oparte na koncepcji południków osiowych. Południk 24° jest szczególnie istotny dla obszarów geograficznych w Polsce, ponieważ zapewnia poprawne odwzorowanie dla większości terytorium kraju, co jest niezbędne w geodezji i kartografii. Dzięki temu odwzorowaniu możemy dokładnie określić położenie punktów w przestrzeni geograficznej, co jest kluczowe w zastosowaniach takich jak inżynieria lądowa, planowanie urbanistyczne oraz analiza przestrzenna. Odwzorowanie Gaussa-Krugera jest szeroko stosowane w praktyce, ponieważ umożliwia przekształcenie współrzędnych geograficznych (szerokości i długości geograficznej) na współrzędne prostokątne, co ułatwia obliczenia i analizę danych. Dodatkowo, dzięki zastosowaniu lokalnych układów odniesienia, uzyskuje się większą dokładność w pomiarach, co jest istotne dla profesjonalnych prac geodezyjnych.

Pytanie 6

Na szkicu osnowy pomiarowej nie są umieszczane

A. uśrednione długości linii pomiarowych

B. rzędne i odcięte w szczegółach sytuacyjnych

C. numery punktów osnowy

D. wyrównane wartości kątów poziomych

W szkicu pomiarowej osnowy sytuacyjnej umieszczanie wyrównanych wartości kątów poziomych, numerów punktów osnowy i średnich długości linii może się zdawać zgodne z zasadami geodezyjnymi, ale nie do końca. Wyrównane kąty są ważne, bo dzięki nim możemy lepiej zrozumieć, jak punkty są rozmieszczone, co potem ułatwia dalsze pomiary. Numery punktów to też istotna sprawa, bo pozwalają na identyfikację i późniejsze wykorzystywanie w różnych projektach. Uśrednione długości linii też dostarczają nam info o odległościach. Niemniej jednak, rzędne i odcięte do szczegółów sytuacyjnych są informacjami, które nie powinny się tam znaleźć, bo robią zamieszanie i mogą być zbędne w kontekście podstawowych pomiarów. Zbyt duża ilość detali może prowadzić do nieporozumień i utrudniać późniejsze analizy, więc ważne jest, żeby każdy dokument był jasny i funkcjonalny.

Pytanie 7

Do projekcji prostokątnej wyznaczonych punktów na linię wykorzystuje się

A. piony optyczne

B. węgielnice pryzmatyczne

C. dalmiarze elektromagnetyczne

D. łaty niwelacyjne

Dalmierze elektromagnetyczne, choć są użyteczne w pomiarach odległości, nie służą do rzutowania punktów na prostą. Ich głównym zastosowaniem jest pomiar dystansów z wykorzystaniem sygnałów elektromagnetycznych, co może być przydatne w różnych dziedzinach, ale nie zastępuje węgielnic pryzmatycznych w kontekście rzutowania. Łaty niwelacyjne, z kolei, służą do odczytywania różnic wysokości i są kluczowe w procesach niwelacji terenu. Nie są one zaprojektowane do rzutowania punktów na prostą, a ich główną funkcją jest pomiar i przeniesienie różnic wysokości. Piony optyczne, choć przydatne w ustalaniu pionu w budownictwie, nie mają zastosowania w rzutowaniu punktów na prostą, gdyż ich zadaniem jest jedynie pomoc w wyznaczaniu linii pionowej. Błędem myślowym jest założenie, że narzędzia te mogą pełnić funkcje węgielnic pryzmatycznych, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowanie i ograniczenia. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi narzędziami jest kluczowe dla efektywnego planowania prac geodezyjnych i budowlanych.

Pytanie 8

W jakim zakresie znajduje się wartość azymutu boku AB, gdy różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB wynoszą ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 0÷100g

B. 200÷300g

C. 300÷400g

D. 100÷200g

Wybór przedziału azymutu 300÷400g, 100÷200g lub 0÷100g jest błędny z kilku powodów. Azymut w przedziale 300÷400g sugeruje kierunek, który nie jest zgodny z ustalonymi różnicami współrzędnych ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0. W takim przypadku, azymut w tym zakresie wskazywałby na kierunek północno-zachodni, co jest sprzeczne z tym, że obie różnice są ujemne i wskazują na kierunek dolny lewy. Z kolei przedział 100÷200g również nie jest właściwy, gdyż azymut w tym zakresie wskazywałby na kierunki północny wschód. Ostatnia propozycja, 0÷100g, obejmuje kierunki wschodnie oraz północno-wschodnie, co jest zupełnie niezgodne z założeniami zadania. Często popełnianym błędem jest mylenie kierunków w przestrzeni oraz zapominanie o znaczeniu różnic współrzędnych w określaniu azymutu. Kluczowe jest zrozumienie, że różnice współrzędnych pozwalają na wyznaczenie odpowiednich kątów w płaszczyźnie, co ma zastosowanie w geodezji, budownictwie, a także w nawigacji. W przypadku pomiarów, zawsze warto kierować się zasadą, że ujemne różnice wskazują na kierunki południowe lub zachodnie, a zrozumienie tej zasady jest fundamentem prawidłowego obliczania azymutów.

Pytanie 9

W jaki sposób oraz gdzie są przedstawiane rezultaty wywiadu terenowego?

A. Na szkicach polowych, kolorem czarnym i czerwonym

B. Na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym

C. Na szkicach polowych, ołówkiem

D. Na kopii mapy zasadniczej, kolorem zielonym

Wyniki wywiadu terenowego uwidaczniają się na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym, co jest zgodne z przyjętymi standardami w geodezji i kartografii. Tego rodzaju oznaczenia mają na celu jasne wskazanie obszarów, które zostały zbadane oraz wyników przeprowadzonych analiz. Użycie koloru czerwonego jest powszechnie stosowane w dokumentacji geodezyjnej, co pozwala na łatwe zidentyfikowanie obszarów o podwyższonej istotności lub wymagających szczegółowej analizy. Na przykład, w przypadku inwentaryzacji terenów pod zabudowę, takie oznaczenie może wskazywać na tereny wymagające dodatkowych badań środowiskowych. Praktyka ta nie tylko ułatwia pracę geodetom, ale także zwiększa przejrzystość dokumentacji dla innych zainteresowanych stron, takich jak inwestorzy czy organy administracji publicznej. Dodatkowo, takie podejście jest zgodne z normami ISO i zaleceniami krajowych instytucji zajmujących się geodezją.

Pytanie 10

W jakim dokumencie, będącym częścią każdego operatu geodezyjnego, określone są: cel i zakres rzeczowy oraz terytorialny przeprowadzonych prac, czas realizacji prac geodezyjnych oraz identyfikator zgłoszenia dotyczącego pracy geodezyjnej?

A. W sprawozdaniu technicznym

B. W wykazie robót geodezyjnych

C. Na szkicu polowym

D. W dzienniku pomiarów

Sprawozdanie techniczne stanowi kluczowy dokument w operacie geodezyjnym, w którym szczegółowo opisane są cel oraz zakres rzeczowy i terytorialny wykonanych prac geodezyjnych. Jego istotą jest nie tylko dokumentacja wykonanych czynności, ale również pełna identyfikacja projektu, co jest zgodne z wymogami standardów geodezyjnych. Sprawozdanie zawiera również informacje o okresie realizacji prac oraz identyfikatorze zgłoszenia, co umożliwia efektywne zarządzanie danymi i ich późniejszą weryfikację przez organy nadzoru. Przykładowo, w przypadku kontroli jakości wykonanych usług geodezyjnych, sprawozdanie techniczne stanowi nieocenione źródło informacji, pozwalające na ocenę zgodności z założeniami projektowymi i regulacjami prawnymi. Zastosowanie sprawozdania technicznego jako podstawy w dokumentacji geodezyjnej jest zgodne z dobrymi praktykami w branży, które kładą nacisk na transparentność i rzetelność w dokumentacji geodezyjnej.

Pytanie 11

Jaki dokument geodezyjny jest kluczowy do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Szkic przeglądowy

B. Opis topograficzny punktu

C. Dziennik pomiaru boków osnowy

D. Dziennik pomiaru kątów osnowy

Wybór odpowiedzi, które nie są związane z opisem topograficznym punktu, prowadzi do błędnych wniosków na temat geodezyjnego procesu lokalizacji punktów osnowy. Szkic przeglądowy, choć przydatny w kontekście przedstawiania ogólnej orientacji punktów w obszarze, nie dostarcza wystarczających szczegółów, aby precyzyjnie zlokalizować dany punkt w terenie. Jest to narzędzie wizualne, które może ułatwić zrozumienie układu punktów, ale nie zawiera szczegółowych informacji o otoczeniu konkretnego punktu. Dzienniki pomiaru boków oraz kątów osnowy są dokumentami skupionymi na wynikach pomiarów, a nie na lokalizacji punktów. Oferują one informacje o długościach bądź kątowych relacjach między punktami, co jest istotne na etapie obliczeń i analizy, ale nie odnoszą się do praktycznych aspektów odnajdywania punktów w terenie. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych typów dokumentacji geodezyjnej oraz ich zastosowań. Kluczowe jest zrozumienie, że w procesie geodezyjnym każdy dokument pełni specyficzną rolę i niezbędne jest wykorzystanie właściwych narzędzi i informacji w odpowiednich kontekstach. Aby skutecznie prowadzić prace geodezyjne, niezbędne jest korzystanie z precyzyjnych i szczegółowych opisów topograficznych, co zapewnia zgodność z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 12

Oznaczenie punktu na profilu poprzecznym trasy L 14,5 wskazuje, że jego odległość od osi trasy po lewej stronie wynosi

A. 1,450 m

B. 14,500 m

C. 145,000 m

D. 0,145 m

Odpowiedź 14,500 m jest właściwa, ponieważ w kontekście profilu poprzecznego trasy, oznaczenie L 14,5 wskazuje na odległość od osi trasy w metrach. System oznaczeń stosowany w inżynierii lądowej i transportowej, w tym w projektowaniu dróg i kolei, przyjmuje, że wartości po 'L' są podawane w metrach, a ich liczba jest interpretowana jako odległość od linii centralnej. Przykładowo, jeżeli mamy trasę kolejową, oznaczenie L 14,5 może odnosić się do konkretnego punktu, który znajduje się 14,5 metra na lewo od osi centralnej torów. Tego rodzaju dane są kluczowe przy planowaniu infrastruktury, gdyż pozwalana na precyzyjne rozmieszczenie elementów takich jak perony, przejazdy, czy urządzenia sygnalizacyjne. Zrozumienie tego systemu oznaczeń jest niezbędne dla inżynierów, architektów i osób zajmujących się projektowaniem infrastruktury transportowej, aby zapewnić efektywne i bezpieczne użytkowanie dróg i tras kolejowych.

Pytanie 13

Wykonano pomiary niwelacyjne w celu utworzenia punktu szczegółowego osnowy wysokościowej. Jaka jest maksymalna długość tego ciągu, jeśli składa się z 4 stanowisk i nie zostały przekroczone dozwolone długości celowych?

A. 150 m

B. 400 m

C. 250 m

D. 600 m

Maksymalna długość ciągu niwelacyjnego wynosząca 400 m jest zgodna z powszechnie przyjętymi normami w geodezji, które określają dopuszczalne długości dla różnych technik niwelacji. Przy niwelacji precyzyjnej, długość jednego stanowiska nie powinna przekraczać 200 m, co oznacza, że w przypadku czterech stanowisk maksymalna długość ciągu wynosi 4 x 100 m = 400 m. Taki układ zapewnia wystarczającą dokładność pomiarów, umożliwiając redukcję błędów systematycznych i losowych. W praktyce, długość ta jest również dostosowywana do warunków terenowych, rodzaju używanego sprzętu niwelacyjnego oraz wymagań projektu. Standardy, takie jak PN-EN 28720, podkreślają znaczenie dokładności w niwelacji, co ma kluczowe znaczenie w budownictwie, tworzeniu map czy projektowaniu infrastruktury. Dodatkowo, planując pomiary, warto uwzględnić warunki atmosferyczne oraz potencjalne przeszkody, co może mieć wpływ na jakość pomiarów. 400 m to optymalna długość, która przy odpowiednich technikach pomiarowych zapewnia precyzyjne wyniki.

Pytanie 14

Jakiego dokumentu wymaga geodeta, aby powiadomić ODGiK o wykonanych pracach geodezyjnych?

A. Wniosek o uzgodnienie dokumentacji i projektowej

B. Zgłoszenie pracy geodezyjnej

C. Raport techniczny

D. Podanie o dostęp do danych ewidencyjnych

Wnioski o udostępnienie danych ewidencyjnych, sprawozdania techniczne oraz wnioski o uzgodnienie dokumentacji projektowej to dokumenty, które nie są bezpośrednio związane z obowiązkiem zgłaszania prac geodezyjnych do ODGiK. Wniosek o udostępnienie danych ewidencyjnych jest procesem, który dotyczy pozyskiwania istniejących danych z ewidencji gruntów i budynków, jednak nie jest wymagany do rozpoczęcia nowych prac geodezyjnych. Sprawozdanie techniczne natomiast jest dokumentem, który podsumowuje wykonane prace oraz przedstawia wyniki pomiarów, ale powinno być sporządzone po zakończeniu prac, a nie przed ich rozpoczęciem. Wniosek o uzgodnienie dokumentacji projektowej dotyczy współpracy z różnymi instytucjami projektującymi, ale nie ma zastosowania w kontekście informowania ODGiK o rozpoczęciu prac. Zrozumienie ról tych dokumentów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania procesami geodezyjnymi. Często mylnie przyjmuje się, że wszystkie te dokumenty są ze sobą powiązane; jednakże każdy z nich pełni odrębną funkcję i powinien być stosowany zgodnie z odpowiednimi procedurami. Niezrozumienie tego podziału może prowadzić do opóźnień w realizacji projektów oraz problemów z zachowaniem zgodności z przepisami prawnymi.

Pytanie 15

Jakie oznaczenie literowe powinno znaleźć się na szkicu inwentaryzacji powykonawczej budynku, który ma być przekształcony w bibliotekę?

A. k

B. f

C. b

D. e

Oznaczenia literowe w inwentaryzacji są ważne, bo pomagają w klasyfikacji i organizacji pomieszczeń w budynkach. Odpowiedzi jak 'f', 'b' czy 'e' pokazują różne pomieszczenia, ale w kontekście biblioteki mogą być mylące. Oznaczenie 'f' może się kojarzyć z funkcjami, które w ogóle nie są związane z przestrzeniami publicznymi, takimi jak jakieś nagrody czy pomieszczenia techniczne. No i 'b' jest często używane w kontekście budynków publicznych, ale nie mówi nic konkretnego o funkcji biblioteki. A 'e' odnosi się do przestrzeni edukacyjnych, które też nie zawsze są w bibliotece. Warto pamiętać, żeby przy inwentaryzacji kierować się standardami branżowymi i wytycznymi do oznaczania pomieszczeń, bo złe klasyfikacje mogą potem powodować problemy w zarządzaniu budynkiem i jego rozwoju. Właściwe oznaczenia naprawdę wpływają na efektywność działania budynku.

Pytanie 16

Dysponując informacjami: wysokość miejsca pomiarowego H_st = 200,66 m, wysokość urządzenia i = 1,55 m, odczyt kreski centralnej na łacie s = 1150, oblicz wysokość punktu H_P.

A. HP = 201,06 m

B. HP = 197,96 m

C. HP = 203,36 m

D. HP = 200,26 m

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi wynikają z błędów w interpretacji przepisów dotyczących obliczania wysokości punktu pomiarowego. Często spotykanym błędem jest pomijanie konwersji jednostek lub nieprawidłowe uwzględnianie wartości w wzorze. Na przykład, niektóre osoby mogą zignorować fakt, że odczyt kreski środkowej na łacie s powinien być przeliczony na metry, co prowadzi do błędnych obliczeń. W przypadku takiego pytania, kluczowe jest, aby pamiętać, że odczyt na łacie jest wartością, którą należy odjąć od sumy wysokości instrumentu i wysokości stanowiska. Ponadto, wiele osób myli wysokość instrumentu z wysokością punktu pomiarowego, co prowadzi do obliczeń, które nie mają sensu w kontekście geodezji. Często, w procesie nauczania, pojawiają się upraszczające założenia, które mogą wprowadzać w błąd. W rzeczywistości, każdy z tych elementów jest istotny dla uzyskania dokładności pomiarów, co jest kluczowe w zastosowaniach geodezyjnych, takich jak skanowanie terenu czy projektowanie infrastruktury. Dlatego, aby skutecznie przeprowadzić obliczenia, należy przestrzegać standardów metodycznych oraz praktyk obowiązujących w branży, co pozwala na uniknięcie typowych pułapek podczas realizacji pomiarów.

Pytanie 17

Jakie jest pole powierzchni działki o wymiarach 20,00 m x 40,00 m na mapie zasadniczej wykonanej w skali 1:500?

A. 32,00 cm2

B. 3,20 cm2

C. 320,00 cm2

D. 0,32 cm2

Pole powierzchni działki oblicza się, mnożąc długość przez szerokość. W tym przypadku, działka ma wymiary 20,00 m długości i 40,00 m szerokości, co daje pole 20,00 m x 40,00 m = 800,00 m². Jednakże w skali 1:500, musimy przeliczyć te wymiary na jednostki mapy. W tej skali 1 cm na mapie odpowiada 500 cm w rzeczywistości. Zatem długość 20,00 m to 20,00 m / 500 = 0,04 m (4,00 cm), a szerokość 40,00 m to 40,00 m / 500 = 0,08 m (8,00 cm). Obliczając pole na mapie, mamy 4,00 cm x 8,00 cm = 32,00 cm². Takie przeliczenia są standardową praktyką w geodezji i kartografii, ułatwiając przedstawienie rzeczywistych wymiarów na płaszczyźnie w wygodnej formie. Ważne jest, aby zawsze pamiętać o przeliczeniach przy pracy z mapami, co jest kluczowe dla precyzyjnego planowania przestrzennego oraz w pracach budowlanych, gdzie dokładność pomiarów ma kluczowe znaczenie.

Pytanie 18

Które z wymienionych obiektów przestrzennych są zaliczane do drugiej kategorii szczegółów terenowych?

A. Ściany oporowe

B. Linie brzegowe

C. Tory kolejowe

D. Boiska sportowe

Ściany oporowe, linie brzegowe oraz tory kolejowe, mimo że są istotnymi elementami infrastruktury, nie należą do drugiej grupy szczegółów terenowych, co może prowadzić do błędnych konkluzji. Ściany oporowe to struktury zaprojektowane w celu utrzymywania gruntów i zapobiegania erozji, a ich głównym celem jest stabilizacja terenu. Nie mają one bezpośredniego związku z rekreacją czy sportem, co wyklucza je z omawianej grupy. Linie brzegowe, będące granicami akwenów wodnych, również nie są obiektami, które spełniają funkcję aktywności fizycznej, chociaż są istotne w kontekście ekosystemów wodnych i ochrony środowiska. Tory kolejowe, z kolei, są infrastrukturą transportową, która związana jest z transportem lądowym i również nie wchodzi w skład terenów rekreacyjnych. Typowym błędem myślowym jest postrzeganie obiektów przestrzennych jako równorzędnych w kontekście ich funkcjonalności. W rzeczywistości, klasyfikacja obiektów terenowych powinna opierać się na ich zastosowaniu w codziennym życiu, co oznacza, że obiekty związane z infrastrukturą transportową i ochroną terenu nie są częścią grupy obiektów rekreacyjnych, jakimi są boiska sportowe. Zrozumienie tej klasyfikacji jest kluczowe dla prawidłowego planowania przestrzennego oraz podejmowania decyzji dotyczących inwestycji w infrastrukturę.

Pytanie 19

Jaką wartość ma azymut przeciwny do azymutu wynoszącego 327^g12^c35^cc?

A. 527g12c35cc

B. 27g12c35cc

C. 127g12c35cc

D. 227g12c35cc

Wartość azymutu odwrotnego do azymutu wynoszącego 327°12'35'' można obliczyć poprzez dodanie 180° do pierwotnego azymutu. W przypadku azymutów, które są wyrażane w stopniach, minutach i sekundach, dodanie 180° często wymaga konwersji, jeśli suma przekracza 360°. W tym przypadku dodajemy 180° do 327°, co daje 507°. Następnie, musimy odjąć 360°, aby uzyskać wynik w odpowiednim zakresie: 507° - 360° = 147°. Teraz pozostaje nam dodać pozostałe wartości minut i sekund. Ostatecznie zatem uzyskujemy azymut 127°12'35''. W kontekście nawigacji i geodezji, umiejętność obliczania azymutów odwrotnych jest kluczowa, ponieważ pozwala na dokładne śledzenie kierunków i nawigację w terenie. Takie umiejętności są niezbędne w różnych dziedzinach, od turystyki po inżynierię i architekturę.

Pytanie 20

Aby ustanowić osnowę pomiarową, należy przeprowadzić terenowy wywiad na podstawie mapy

A. klasyfikacyjną

B. przeglądową

C. zasadniczą

D. topograficzną

Wybór mapy topograficznej jako podstawy do założenia osnowy pomiarowej jest nieodpowiedni, ponieważ mapa topograficzna, mimo że przedstawia ukształtowanie terenu w szerszym kontekście, nie zawiera wystarczająco szczegółowych informacji o granicach działek czy infrastrukturze niezbędnych do precyzyjnego zakupu osnowy. Może to prowadzić do błędów w lokalizacji punktów pomiarowych oraz do nieścisłości w dalszych pracach geodezyjnych. Z kolei mapa przeglądowa, z założenia służąca do ogólnej orientacji przestrzennej, również nie dostarcza wystarczających szczegółów, co może skutkować niepoprawnym określeniem granic działek oraz nieodpowiednią lokalizacją punktów osnowy. Zastosowanie mapy klasyfikacyjnej, która skupia się na podziale terenu na różne klasy użytkowania, nie ma praktycznego zastosowania w kontekście zakładania osnowy pomiarowej. Dobrą praktyką jest korzystanie z mapy zasadniczej, która dostarcza precyzyjnych informacji nie tylko o ukształtowaniu terenu, ale także o wszelkich istotnych elementach, które mogą mieć wpływ na pomiary geodezyjne. Wybór niewłaściwej mapy może prowadzić do poważnych problemów w dalszych etapach projektu, w tym do błędów w pomiarach oraz w szacunkach dotyczących obszarów i wymagań dotyczących budowy.

Pytanie 21

W jakim rodzaju ciągu niwelacyjnym zakłada się, że teoretyczna suma różnic wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Zamkniętym

B. Otwarty

C. Obliczeniowym

D. Zawieszonym

Ciąg niwelacyjny zamknięty to taki, w którym pomiar wysokości rozpoczyna się w punkcie, a po wykonaniu pomiarów wraca się do punktu początkowego. Teoretyczna suma różnic wysokości między punktem początkowym i końcowym wynosi 0 mm, co oznacza, że w idealnych warunkach nie występują błędy pomiarowe ani różnice w terenie, które mogłyby wpłynąć na wyniki. Praktyczne zastosowanie ciągów zamkniętych jest szczególnie widoczne w inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla projektów budowlanych i infrastrukturalnych. Wykonywanie niwelacji w cyklu zamkniętym pozwala na wykrycie błędów systematycznych, które mogą wystąpić w trakcie pomiarów, a także na ich korekcję, co jest zgodne z zasadami obowiązującymi w normach takich jak PN-EN ISO 17123. Ważnym aspektem jest również to, że stosowanie ciągów zamkniętych zwiększa wiarygodność uzyskanych wyników, co jest niezbędne w pracach geodezyjnych i w kontekście odpowiedzialności zawodowej geodetów.

Pytanie 22

Wartość punktu na profilu podłużnym 2/4+27 wskazuje, że znajduje się on w odległości od początku trasy wynoszącej

A. 2427 m

B. 2742 m

C. 2724 m

D. 2472 m

Punkt na profilu podłużnym zapisany jako 2/4+27 oznacza, że znajduje się on 2427 metrów od początku trasy. Taki zapis jest standardem w dokumentacji inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie '2' to numer odcinka trasy, '4' to numer kilometra, a '+27' to dodatkowe metry. Zrozumienie tego formatu jest kluczowe w pracach związanych z projektowaniem infrastruktury drogowej oraz kolejowej. Na przykład, gdy inżynierowie planują prace remontowe, muszą precyzyjnie określić lokalizację, aby uniknąć błędów i zapewnić bezpieczeństwo. W praktyce, takie zapisy pomagają w identyfikacji miejsc, w których potrzebne są interwencje, a także w komunikacji między różnymi zespołami roboczymi. Dobre praktyki branżowe zalecają stosowanie jednoznacznego systemu numeracji, co ułatwia lokalizację punktów kontrolnych i zarządzanie projektem. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie precyzyjnych zapisów w kontekście zarządzania projektem, co pozwala na dokładne planowanie zasobów i terminów realizacji zadań.

Pytanie 23

Na jakiej odległości od startu trasy usytuowany jest punkt 1/5+78,00 m?

A. 278,00 m

B. 578,00 m

C. 2578,00 m

D. 1578,00 m

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z błędnej interpretacji oznaczenia 1/5+78,00 m. Odpowiedzi takie jak 2578,00 m czy 578,00 m mogą sugerować, że odległość została źle oszacowana, co często zdarza się w trakcie projektowania tras, gdy nieprawidłowo odczytuje się oznaczenia w dokumentacji. W przypadku 2578,00 m błędnie doliczono dodatkowe metry, które nie są wpisane w oznaczeniu. Takie podejście prowadzi do nadmiernego szacowania dystansu, co może skutkować poważnymi konsekwencjami w planowaniu. Podobnie, opcja 578,00 m wskazuje na niepełne zrozumienie oznaczenia, w którym brak jest uwzględnienia dodatkowych metrów. Warto zauważyć, że w inżynierii i geodezji ważne jest stosowanie standardów, takich jak normy geodezyjne, które pomagają w zachowaniu spójności w interpretacji i obliczeniach. Błędy myślowe mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia kontekstu oznaczenia oraz z braku doświadczenia w stosowaniu właściwych praktyk w terenie. W kontekście projektowania tras kluczowe jest umiejętne łączenie teorii z praktycznymi zastosowaniami, aby uniknąć pomyłek, które mogą prowadzić do znacznych kosztów i opóźnień w realizacji projektów.

Pytanie 24

Jakie grupy lub grupy dokładnościowe obejmują detale terenowe, których pomiar można zrealizować za pomocą limy pomiarowej, opierając się z jednej strony na narożniku budynku, a z drugiej na latarni?

A. Do I i II grupy

B. Do II i III grupy

C. Tylko do II grupy

D. Tylko do I grupy

Odpowiedź wskazująca na przynależność szczegółów terenowych do II i III grupy jest poprawna, ponieważ obie te grupy obejmują pomiary, które można wykonać za pomocą limy pomiarowej. Grupa II odnosi się do pomiarów, które wymagają większej dokładności, typowych dla prac geodezyjnych związanych z inżynierią lądową i budownictwem, gdzie precyzyjne ustalenie lokalizacji elementów budowlanych jest kluczowe. Z kolei grupa III to pomiary o niższej precyzji, jednak nadal akceptowalne w kontekście podstawowych prac terenowych. W praktyce, dokładne pomiary związane z narożnikami budynków oraz ich relacją do latarni mogą mieć zastosowanie w różnych projektach budowlanych, takich jak planowanie i kontrola robót budowlanych, a także w geodezyjnych kontrolach jakości. Standardy, takie jak normy ISO 17123 dotyczące metod pomiarów w geodezji, podkreślają znaczenie stosowania odpowiednich narzędzi, jak lima pomiarowa, w celu zapewnienia wymaganej dokładności i powtarzalności pomiarów.

Pytanie 25

Przeprowadzono dwa różne pomiary długości odcinka L₁ oraz L₂, które charakteryzują się odmienną precyzją. Każdemu z tych pomiarów nadano inną wagę p:

L₁ = 20,000 m, p₁ = 3
L₂ = 20,050 m, p₂ = 2

Jaką długość można uznać za najbardziej prawdopodobną dla tego odcinka?

A. 20,020 m

B. 20,000 m

C. 20,010 m

D. 20,025 m

Analizując podane odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na przyczyny, dla których inne opcje są niepoprawne. Odpowiedzi 20,010 m oraz 20,000 m ignorują wagi przypisane do pomiarów L1 i L2, co jest kluczowe w procesie wyznaczania najbardziej prawdopodobnej wartości. Przyjmowanie wartości średnich bez uwzględnienia dokładności pomiarów prowadzi do zniekształcenia wyników. Na przykład, 20,000 m to wartość jednego z pomiarów, ale nie bierze pod uwagę, że pomiar L2, mimo że mniej dokładny, jest bliższy rzeczywistej długości odcinka. Z kolei 20,010 m jest bliskie wartości średniej, jednak nie uwzględnia proporcji wag, co jeszcze bardziej oddala tę wartość od dokładnej odpowiedzi. Użytkownicy często popełniają błąd polegający na traktowaniu wszystkich pomiarów jako równoważnych, co jest błędne w kontekście metod statystycznych. Ważenie pomiarów jest fundamentalne dla uzyskania rzetelnych wyników, a w praktyce powinno się zawsze dążyć do uwzględnienia różnorodności w dokładności pomiarów. Ostatecznie, błędne podejścia do analizy danych pomiarowych mogą prowadzić do podejmowania decyzji, które opierają się na nieprzemyślanych lub zniekształconych informacjach, co w kontekście inżynieryjnym może mieć poważne skutki. Dlatego tak istotne jest, aby przy wyznaczaniu wartości średnich stosować metody, które uwzględniają wagi oraz dokładność pomiarów.

Pytanie 26

Mapa zasadnicza to rodzaj map

A. fizjologicznych

B. społecznych

C. gospodarczych

D. sozologicznych

Wybór map sozologicznych, społecznych czy fizjologicznych to rzeczywiście nie jest najlepszy pomysł. Mapy sozologiczne są bardziej nastawione na ochronę środowiska i zasoby naturalne, a nie na pokazanie cech terenu w ujęciu ekonomicznym. Właściwie, one nie dostarczają informacji o infrastrukturze gospodarczej, więc nie mogą być w zasadzie uznawane za mapę zasadniczą. Mapy społeczne, no, one mówią o demografii i podziale ludności, a więc też są zupełnie gdzie indziej. A co do map fizjologicznych – takie coś w kartografii w ogóle nie istnieje! Fajnie jest znać te pojęcia, ale trzeba je dobrze rozróżniać, bo nie mają one wiele wspólnego z funkcją mapy zasadniczej. Warto po prostu zrozumieć, jakie są różnice między tymi rodzajami map, żeby nie wprowadzać się w błąd.

Pytanie 27

Wyznacz wysokość punktu 10, jeśli wysokość punktu RpA wynosi H_RpA = 125,500 m. Odczyt na łacie tylniej to t = 1500, a z przodu p = 0500.

A. H10 = 124,500 m

B. H10 = 142,500 m

C. H10 = 126,500 m

D. H10 = 123,500 m

Wybierając inne wysokości dla punktu 10, można wpaść w pułapki związane z nieprawidłowym rozumieniem odczytów z łaty. Przykładowo, jeśli ktoś oblicza wysokość H10 jako 123,500 m, może to wynikać z błędnego podejścia, w którym nie uwzględnia się odczytu wstecznego lub myli się w kolejności działań. Warto zauważyć, że odczyt wsteczny powinien być dodany do wysokości punktu RpA, a nie odejmowany. Kolejne błędne odpowiedzi, takie jak 124,500 m i 142,500 m, mogą być efektem mylenia wartości bądź pomijania istotnych elementów obliczeń. Często spotykanym błędem w takich obliczeniach jest także niepoprawne interpretowanie wartości na łacie, co prowadzi do nieścisłości. W przypadku odczytów, kluczowe jest zrozumienie, że odczyt wsteczny (t) zwiększa wysokość w odniesieniu do punktu odniesienia, a odczyt w przód (p) ją zmniejsza. Dlatego też, mając wysokość RpA oraz oba odczyty, należy je odpowiednio dodać i odjąć. Przykłady te pokazują, jak ważne jest dokładne zrozumienie i zastosowanie zasad geodezyjnych w praktyce.

Pytanie 28

Jeśli długość boku kwadratu zmierzonego w terenie wynosi 10 m, to jego pole na mapie w skali 1:1000 będzie wynosić

A. 1,0 cm2

B. 100,0 cm2

C. 0,1 cm2

D. 10,0 cm2

Aby obliczyć pole powierzchni kwadratu na mapie w skali 1:1000, należy najpierw przeliczyć długość boku kwadratu z metra na centymetry. Dla boku o długości 10 m, mamy 10 m x 100 cm/m = 1000 cm. Pole powierzchni kwadratu obliczamy ze wzoru P = a², gdzie a to długość boku. Zatem, pole wynosi 1000 cm x 1000 cm = 1 000 000 cm² w rzeczywistości. Na mapie w skali 1:1000, pole to będzie reprezentowane przez 1 000 000 cm² / 1 000 000 = 1 cm². Przykład zastosowania tej wiedzy można znaleźć w geodezji, gdzie skale map używane są do przedstawiania dużych obszarów na małych powierzchniach, a dokładne obliczenia są kluczowe dla prawidłowego odwzorowania terenu. Dobra praktyka wymaga, aby geodeci i kartografowie dokładnie przeliczywali wymiary obiektów, aby zapewnić dokładność mapy oraz informacji, które ona przekazuje.

Pytanie 29

Aktualną miarę na linii pomiarowej, podczas pomiaru szczegółów metodą ortogonalną, określamy mianem

A. czołówką

B. podpórką

C. odciętą

D. rzędnej

Wybór odpowiedzi takich jak 'rzędna', 'czołówka' czy 'podpórka' może wynikać z nieporozumienia w terminologii stosowanej w geodezji. Rzędna odnosi się do wysokości punktu względem umownej płaszczyzny odniesienia, co oznacza, że nie jest bezpośrednio związana z pomiarami ortogonalnymi, lecz dotyczy pomiarów w pionie. Czołówka, z kolei, często używana jest w kontekście geodezyjnego osprzętu pomiarowego, a nie jako miara bieżąca, co prowadzi do mylnego zastosowania tego terminu w kontekście pytania. Podpórka natomiast jest terminem, który nie odnosi się do pomiarów, ale do wsparcia konstrukcyjnego. Typowym błędem myślowym jest przenoszenie terminologii z jednego obszaru zastosowań na drugi, co powoduje zamieszanie i niewłaściwe interpretacje. Kluczowe jest zrozumienie, że w geodezji precyzyjne definiowanie terminów ma fundamentalne znaczenie dla prawidłowego przeprowadzania pomiarów i ich interpretacji. Dlatego warto zwrócić uwagę na właściwe zrozumienie terminów, aby unikać błędów w analizie danych pomiarowych.

Pytanie 30

Na mapie w skali 1:2000 zmierzono odcinek o długości 145,4 mm. Jakiemu odcinkowi w rzeczywistości odpowiada ta długość?

A. 290,80 m

B. 29,08 m

C. 145,40 m

D. 14,54 m

Błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowego zrozumienia przeliczenia skali mapy. Często spotykanym błędem jest mylenie jednostek miary lub nieprawidłowe mnożenie przez współczynnik skali. Na przykład odpowiedź 145,40 m sugeruje, że użytkownik pomnożył długość odcinka na mapie przez 1, co jest całkowicie błędne. Ponadto, gdy ktoś odpowiada 29,08 m, może to sugerować, że podzielił długość odcinka przez 10, co również nie ma sensu w kontekście skali. Odpowiedź 14,54 m może wynikać ze zrozumienia, że najpierw przeliczono jednostki na centymetry, a następnie podzielono przez 100, co jest nieprawidłowym podejściem. Typowe błędy myślowe w takich przypadkach wynikają z nieznajomości zasad przeliczania jednostek czy też błędnego założenia o proporcjach. Aby uniknąć tych pułapek, ważne jest, aby zawsze pamiętać o zasadzie, że w przypadku skali, wartości są mnożone, a nie dzielone. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe nie tylko w kontekście nauki o geodezji, ale również w wielu innych dziedzinach, jak architektura czy inżynieria lądowa.

Pytanie 31

Jakie prace geodezyjno-kartograficzne nie wymagają zgłoszenia ani przekazania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego?

A. Dotyczące aktualizacji mapy w celach projektowych

B. Odniesione do pomiarów sytuacyjno-wysokościowych

C. Powiązane z inwentaryzacją powykonawczą budynków

D. Realizowane w celu określenia objętości mas ziemnych

Odpowiedź o pracach geodezyjno-kartograficznych, które mają na celu ustalenie objętości mas ziemnych, jest absolutnie trafna. Takie działania zazwyczaj nie wymagają żadnych formalności, jak zgłoszenia czy przekazywania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. W praktyce te prace często są częścią różnych procesów budowlanych, na przykład przy ocenie, ile ziemi musimy wykopać albo nasypać. Myślę, że ustalanie objętości tych mas to naprawdę istotne zadanie, które można robić na podstawie prostych pomiarów w terenie i obliczeń matematycznych. Przy większych projektach budowlanych korzysta się też z nowoczesnych technologii, jak skanowanie 3D czy fotogrametria, co znacznie poprawia dokładność wyników. Dodatkowo, wszystkie te prace są zgodne z aktualnymi normami branżowymi, co zapewnia ich jakość i zgodność z przepisami. Co więcej, ustalanie objętości mas ziemnych jest ważne nie tylko w budownictwie, ale też w gospodarce przestrzennej oraz w ochronie środowiska, gdzie zarządzanie odpadami ziemnymi jest bardzo istotne.

Pytanie 32

Podczas aktualizacji mapy zasadniczej w czasie pomiarów szczegółowych terenu sporządza się szkic

A. inwentaryzacyjny

B. dokumentacyjny

C. polowy

D. przeglądowy

Każda z pozostałych odpowiedzi nie oddaje właściwego kontekstu dla procesu aktualizacji mapy zasadniczej. Szkic przeglądowy, choć może służyć do ogólnej oceny terenu, nie zapewnia szczegółowego uchwycenia danych niezbędnych do aktualizacji mapy. Tego rodzaju szkic ma na celu jedynie przedstawienie nawykowych cech terenu, a nie zbieranie precyzyjnych informacji w terenie. Z kolei inwentaryzacyjny szkic odnosi się do dokumentacji już istniejących obiektów i ich stanu, co jest niezbędne w procesie inwentaryzacji, ale nie w samym pomiarze terenu i jego szczegółowym odwzorowaniu w dokumentach mapowych. Ostatnia z odpowiedzi, szkic dokumentacyjny, również nie pasuje do kontekstu, ponieważ koncentruje się bardziej na formalnej prezentacji danych, a nie na ich zbieraniu w terenie. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych rodzajów szkiców i ich zastosowań. Aby skutecznie wykonywać pomiary w terenie, istotne jest zrozumienie różnicy między dokumentacją a praktycznym zbieraniem danych. Wiedza o tym, jakie narzędzie wykorzystać w danej sytuacji, wpłynie na jakość końcowego produktu, jakim jest mapa zasadnicza.

Pytanie 33

Wyniki przeprowadzonego wywiadu terenowego powinny być oznaczone na kopii mapy zasadniczej przy użyciu koloru

A. czarnym

B. niebieskim

C. czerwonym

D. grafitowym

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na kopii mapy zasadniczej kolorem czerwonym jest zgodne z powszechnie przyjętymi standardami w dziedzinie geodezji i kartografii. Czerwony kolor jest często używany do oznaczania istotnych informacji, takich jak granice, obszary objęte analizą, a także miejsca o szczególnym znaczeniu. W praktyce, używanie czerwonego koloru pozwala na szybkie i łatwe zidentyfikowanie obszarów, które były przedmiotem badania, co jest niezbędne podczas dalszych analiz oraz planowania. Na przykład, podczas analizy wyników wywiadu terenowego dotyczącego projektów budowlanych, czerwone oznaczenie wskazuje na miejsca, które wymagają szczególnej uwagi, co może być istotne dla inżynierów i planistów. Dzięki temu, efektywnie wspiera się proces podejmowania decyzji, minimalizując ryzyko błędów w interpretacji danych. Stosowanie jednolitych kolorów w dokumentacji geodezyjnej sprzyja również lepszemu zrozumieniu i współpracy pomiędzy różnymi zespołami pracującymi nad projektem.

Pytanie 34

Osnowę wysokościową określa się przy użyciu metody niwelacji

A. punktów rozproszonych

B. hydrostatycznej

C. siatkowej

D. trygonometrycznej

Pomiarowa osnowa wysokościowa wyznaczana metodą niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w geodezji, który pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Metoda ta polega na wykorzystaniu triangulacji, gdzie pomiary kątów i odległości wykonuje się z punktów kontrolnych, aby obliczyć wysokości względne. Przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie niezbędne jest zapewnienie odpowiednich różnic wysokości dla dróg, mostów czy budynków. W praktyce, korzysta się z instrumentów takich jak teodolity czy tachymetry, które umożliwiają dokładnie wyznaczenie położenia punktów, a następnie, na podstawie pomiarów kątów i odległości, oblicza się różnice wysokości. Zastosowanie niwelacji trygonometrycznej jest zgodne z normami Polskiego Towarzystwa Geodezyjnego oraz międzynarodowymi standardami, co gwarantuje jej wysoką jakość oraz dokładność.

Pytanie 35

Przyjmując pomiarową osnowę sytuacyjną, należy zrealizować pomiary liniowe z przeciętnym błędem pomiaru odległości

A. md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km

B. md ≤ 0,07 m + 50 mm/km

C. md ≤ 0,05 m + 70 mm/km

D. md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km

Odpowiedź md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km jest poprawna, ponieważ spełnia wymogi dotyczące precyzji pomiarów liniowych w osnowach geodezyjnych. Średni błąd pomiaru odległości określa granice dopuszczalnej dokładności pomiarów, które są kluczowe w geodezji. W przypadku tej odpowiedzi, błąd systematyczny wynosi tylko 1 cm, co jest na poziomie zalecanym dla pomiarów precyzyjnych, a dodatkowy błąd na jednostkę długości wynosi 1 cm na każdy kilometr, co również jest akceptowalne w praktyce. Takie wartości są zgodne z normami geodezyjnymi, takimi jak PN-EN ISO 17123, które regulują metody pomiarów i wymagania dotyczące ich jakości. Przy pomiarach w warunkach terenowych, uzyskanie takiej dokładności jest osiągalne przy zastosowaniu nowoczesnych instrumentów geodezyjnych, jak tachymetry czy teodolity z automatyczną korekcją. Przykładem zastosowania są prace związane z budową dróg czy mostów, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i jakości realizacji inwestycji.

Pytanie 36

Na łatach niwelacyjnych umiejscowionych w punktach 100 oraz 101 dokonano pomiarów l₁₀₀ = 1 555, l₁₀₁ = 2 225. Jaka jest różnica wysokości Δh_100-101 między punktami 100 a 101?

A. 6,700 m

B. 0,670 m

C. -0,670 cm

D. -0,670 m

Odpowiedź -0,670 m jest prawidłowa, ponieważ różnica wysokości między punktami niwelacyjnymi oblicza się jako różnicę odczytów poziomych na łatach. W tym przypadku, aby obliczyć różnicę wysokości Δh_100-101, należy wykorzystać wzór Δh = l₁₀₁ - l₁₀₀. Podstawiając wartości: Δh = 2 225 - 1 555 = 670. Ponieważ punkt 101 jest wyżej od punktu 100, różnica wysokości powinna być ujemna, co daje -0,670 m. W praktyce proces ten jest kluczowy w geodezji, szczególnie w kontekście budowy, gdzie precyzyjne pomiary różnic wysokości są niezbędne do zapewnienia odpowiednich spadków i poziomów fundamentów. W branży stosuje się różne techniki pomiarowe, takie jak niwelacja, które pozwalają na dokładne określenie różnic wysokości między punktami. Dodatkowo, standardy geodezyjne, takie jak normy ISO i PN-EN, podkreślają znaczenie dokładności w pomiarach wysokościowych, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 37

Która z metod nie jest przeznaczona do realizacji geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów w terenie?

A. Biegunowa

B. Domiarów prostokątnych

C. Punktów rozproszonych

D. Wcięć kątowych

Wybór metod wcięć kątowych, biegunowej oraz domiarów prostokątnych może być mylący, ponieważ każda z tych technik ma swoje unikalne zastosowanie w geodezji, jednak w kontekście pomiarów sytuacyjnych przyczyniają się do precyzyjnego zbierania danych o terenie. Metoda wcięć kątowych polega na pomiarze kątów i odległości z jednego punktu do wielu innych punktów, co jest szczególne przy tworzeniu planów sytuacyjnych. Pozwala to na dokładne odwzorowanie układów przestrzennych, co jest kluczowe w geodezyjnych analizach. Z kolei metoda biegunowa, poprzez pomiary kątów i długości, może być wykorzystana do tworzenia rysunków sytuacyjnych w różnych typach terenu, a domiary prostokątne są używane do uzyskania współrzędnych punktów w układzie prostokątnym, co jest niezwykle pomocne w obszarach o regularnej zabudowie. W kontekście tych metod, nieprawidłowe odczytywanie ich zastosowania w geodezji może prowadzić do niewłaściwych wniosków na temat ich funkcjonalności. Kluczowym błędem jest mylenie zakresu zastosowań poszczególnych metod oraz ich skuteczności w kontekście geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych. Dlatego ważne jest zrozumienie, że każda z wymienionych metod ma swoje miejsce i zastosowanie w geodezji, ale tylko w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych techniki takie jak wcięcia kątowe, biegunowa i domiary prostokątne faktycznie odgrywają istotną rolę.

Pytanie 38

Jakim symbolem oznaczane są rury kanalizacyjne sanitarne na mapach zasadniczych?

A. kp

B. kd

C. ko

D. ks

Odpowiedź "ks" jest poprawna, ponieważ w systemach oznaczeń stosowanych na mapach zasadniczych przewody kanalizacyjne sanitarne są właśnie oznaczane tym symbolem. Oznaczenie to jest zgodne z obowiązującymi normami, które zapewniają jednolitość w interpretacji danych na mapach. W praktyce, wiedza na temat symboli wykorzystywanych do oznaczania różnych rodzajów przewodów jest kluczowa dla inżynierów budowlanych, architektów oraz projektantów instalacji sanitarnych, ponieważ pozwala na prawidłowe planowanie i wykonawstwo. Właściwe oznaczenie kanałów sanitarnych ma również znaczenie w kontekście późniejszego serwisowania i konserwacji systemów odwadniających budynków, co jest normą w dobrych praktykach budowlanych. Na przykład, w przypadku awarii lub potrzeby modernizacji, zrozumienie systemu oznaczeń pozwala na szybszą lokalizację i identyfikację poszczególnych elementów instalacji, co znacząco przyspiesza czas reakcji i zmniejsza koszty napraw. Ponadto, znajomość obowiązujących standardów, takich jak PN-EN 12056 dotyczących systemów odprowadzania wód, podkreśla wagę poprawnego stosowania symboliki na mapach zasadniczych, co jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i funkcjonalności infrastruktury sanitarnej.

Pytanie 39

W teodolicie, okrąg lub ring z zaznaczonym podziałem kątowym określa się jako

A. celownikiem

B. spodarką

C. limbusem

D. alidadą

Często dochodzi do mylenia pojęć związanych z teodolitami oraz ich elementami. Celownik w teodolicie to nie podziałka kątowa, lecz urządzenie optyczne, które pozwala na precyzyjne celowanie w określony punkt. W związku z tym, funkcja celownika różni się od limbusa, który, jak wcześniej wspomniano, jest odpowiedzialny za pomiar kątów. Spodarka, z kolei, to element teodolitu służący do przechylania instrumentu w płaszczyźnie poziomej, co również nie ma związku z podziałką kątową. Alida to zespół elementów umożliwiających ustawienie i stabilizację teodolitu, ale nie jest bezpośrednio związana z mierzeniem kątów. Mylenie tych terminów może prowadzić do błędów w pomiarach i interpretacji wyników, co podkreśla znaczenie dokładnego zrozumienia funkcji poszczególnych elementów teodolitu. Wiedza na temat limbusa oraz jego zastosowania jest kluczowa dla geodetów, którzy muszą być świadomi, że nie tylko sama pomiarowa technika, ale również znajomość wszystkich komponentów i ich właściwości wpływa na jakość dokonywanych pomiarów.

Pytanie 40

Jaką metodą powinno się wykonać pomiar kątów w celu określenia współrzędnych punktu, który jest niedostępny, stosując metodę wcięcia kątowego w przód?

A. Pojedynczego kąta

B. Wypełnienia horyzontu

C. Kierunkową

D. Sektorową

Metoda pojedynczego kąta jest preferowaną techniką przy wyznaczaniu współrzędnych punktu niedostępnego, szczególnie w kontekście wcięcia kątowego w przód. Głównym atutem tej metody jest jej prostota oraz precyzja, co czyni ją idealnym narzędziem w geodezji i inżynierii lądowej. W praktyce, polega ona na pomiarze jednego kąta między punktami referencyjnymi, co pozwala na dokładne określenie lokalizacji niedostępnego punktu. Dobrą praktyką jest wykonanie pomiarów w różnych warunkach atmosferycznych oraz przy użyciu odpowiednich instrumentów, by zminimalizować błędy pomiarowe. Standardy geodezyjne, takie jak PN-EN ISO 17123, określają wymagania dotyczące precyzji pomiarów kątów, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Przykładowo, w przypadku pomiaru w terenie górzystym, wykorzystanie metody pojedynczego kąta może znacząco ułatwić zlokalizowanie punktów, które w normalnych warunkach byłyby trudne do zmierzenia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej