Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 4 maja 2025 15:00
Data zakończenia: 4 maja 2025 15:10

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Kość gnykowa należy do kości

A. trzewioczaszki

B. mózgowioczaszki

C. kończyny piersiowej

D. kończyny miednicznej

Kość gnykowa (os hyoideum) jest jedną z kości trzewioczaszki, która pełni istotną rolę w anatomii i funkcjonowaniu aparatu mowy oraz układu oddechowego. Ta unikalna kość, będąca jedyną kością w organizmie człowieka, która nie jest bezpośrednio połączona z innymi kośćmi, znajduje się w okolicy szyi, pod językiem. Gnykowa stanowi punkt uchwytowy dla mięśni odpowiedzialnych za ruchy języka i gardła, co jest kluczowe przy przełykaniu oraz artykulacji dźwięków. W kontekście praktycznym, znajomość budowy i funkcji kości gnykowej jest niezbędna w medycynie, zwłaszcza w otolaryngologii oraz logopedii, gdzie wszelkie dysfunkcje w obrębie tej struktury mogą wpływać na zdolności komunikacyjne pacjenta. Dodatkowo, podczas procedur chirurgicznych w obrębie szyi, zrozumienie położenia kości gnykowej jest kluczowe dla unikania uszkodzeń otaczających struktur. Warto również zauważyć, że zaburzenia w funkcjonowaniu tej kości mogą prowadzić do problemów z połykaniem, co wymaga interwencji specjalistycznej.

Pytanie 2

Do jakiej czynności stosuje się tarnik?

A. sierści

B. kopyt

C. wymienia

D. skóry

Tarnik to super narzędzie, które pomaga dbać o kopyta koni. Jego główną rolą jest pozbycie się nadmiaru rogu, co jest ważne dla zdrowia konika. Jak często go używać? Najlepiej co 4-6 tygodni, ale to zależy od tego, jak dużo koń pracuje i w jakich warunkach żyje. Regularne korzystanie z tarnika zapobiega różnym problemom, takim jak rogowacenie kopyt czy infekcje, które mogą doprowadzić do kulawizny, a tego przecież wszyscy chcemy uniknąć. Warto też mieć pojęcie o anatomii kopyta, bo to pomoże nam nie uszkodzić delikatnych struktur. Można też poszerzyć swoją wiedzę o to, jak dobierać odpowiednie narzędzia czy techniki strugania, co na pewno przyda się każdemu, kto zajmuje się końmi.

Pytanie 3

Oblicz zapotrzebowanie na sianokiszonkę dla gospodarstwa, które posiada 65 krów. Dzienna ilość sianokiszonki wynosi 15 kg na sztukę. Czas karmienia paszą trwa 200 dni. Rezerwa na pasze objętościowe stanowi 20%

A. 195 t

B. 975 kg

C. 3 t

D. 234 t

Aby obliczyć zapotrzebowanie na sianokiszonkę dla gospodarstwa hodującego 65 krów, należy uwzględnić dzienną dawkę sianokiszonki wynoszącą 15 kg na sztukę oraz okres żywienia paszą trwały przez 200 dni. Zatem dzienne zapotrzebowanie na sianokiszonkę dla całego stada wynosi: 65 krów * 15 kg = 975 kg dziennie. Następnie, aby obliczyć całkowite zapotrzebowanie na paszę na 200 dni, należy pomnożyć dzienne zapotrzebowanie przez liczbę dni: 975 kg * 200 dni = 195000 kg, co przekłada się na 195 ton. Jednakże, biorąc pod uwagę 20% rezerwę na pasze objętościowe, musimy zwiększyć tę wartość. Rezerwa 20% oznacza, że musimy dodać do całkowitego zapotrzebowania 20% tej wartości: 195000 kg * 0.2 = 39000 kg. Zatem całkowite zapotrzebowanie z rezerwą wynosi 195000 kg + 39000 kg = 234000 kg, co odpowiada 234 ton. Stosowanie rezerw w paszach objętościowych jest niezwykle istotne w hodowli bydła, ponieważ zapewnia bezpieczeństwo i ciągłość żywienia zwierząt, szczególnie w przypadku nieprzewidzianych okoliczności, takich jak zmiany w dostępności paszy czy jej jakość.

Pytanie 4

W gospodarstwach ulokowanych na OSN konieczne jest magazynowanie nawozów naturalnych przez czas nie krótszy niż

A. 4 miesiące

B. 3 miesiące

C. 5 miesięcy

D. 6 miesięcy

Odpowiedź 3, czyli przechowywanie nawozów naturalnych przez co najmniej 6 miesięcy, jest zgodna z obowiązującymi normami, takie jak dyrektywy unijne dotyczące zarządzania nawozami w gospodarstwach rolnych. Kluczowym celem tego wymogu jest zminimalizowanie ryzyka zanieczyszczenia gleby i wód gruntowych oraz zapewnienie odpowiedniej jakości nawozów. Przechowywanie nawozów przez dłuższy okres pozwala na ich naturalne rozkładanie się, co zwiększa ich efektywność nawożenia i zmniejsza potencjalne emisje gazów cieplarnianych, takich jak amoniak. Przykładem dobrej praktyki jest stosowanie pojemników do przechowywania nawozów, które są dobrze wentylowane i chronione przed deszczem, co zapobiega ich wypłukiwaniu i zanieczyszczaniu środowiska. Długoterminowe przechowywanie nawozów również ułatwia ich późniejsze zastosowanie w odpowiednich warunkach, co jest kluczowe dla zrównoważonego rozwoju rolnictwa i ochrony bioróżnorodności.

Pytanie 5

Żołądek jednokomorowy jest elementem układu pokarmowego

A. królika oraz kozy

B. krowy oraz owcy

C. kota oraz psa

D. konia oraz świni

Żołądek jednokomorowy nie występuje w przypadku krowy i owcy, ponieważ oba te gatunki mają żołądki o bardziej złożonej budowie, składające się z czterech komór. Taki typ żołądka, zwany żołądkiem przeżuwaczy, jest charakterystyczny dla zwierząt roślinożernych, które muszą przetwarzać trudne do strawienia materiały roślinne. Wymaga to odpowiedniego rozdzielenia procesu trawienia na kilka etapów, co poprawia efektywność wykorzystania pożywienia. Niezrozumienie, że krowy i owce są przeżuwaczami, prowadzi do błędnych wniosków na temat ich układu pokarmowego oraz sposobu, w jaki trawią pokarm. Podobnie niepoprawne jest przypisanie żołądka jednokomorowego do kota i psa, które są zwierzętami mięsożernymi, ale ich budowa układu pokarmowego również różni się od struktury typowej dla koni i świń. Koty i psy mają żołądki jednokomorowe, ale ich dieta oraz sposób trawienia są dostosowane do innego rodzaju pokarmu. Kluczowe jest zrozumienie, że rodzaj żołądka ma bezpośredni wpływ na dietę i strategię żywieniową tych zwierząt. Błędy w interpretacji tego zagadnienia mogą prowadzić do niewłaściwego żywienia, co z kolei wpływa na zdrowie i samopoczucie zwierząt.

Pytanie 6

Do grupy soczystych pasz objętościowych zaliczają się

A. okopowe, maślanka świeża

B. ekspelery, zielonki

C. wysłodki buraczane, otręby

D. młóto, plewy

Pasze objętościowe soczyste, jak sugerują niektóre odpowiedzi, nie powinny być mylone z innymi rodzajami pasz. Ekspelery i zielonki, pomimo że są ważnymi składnikami diety zwierząt, nie mieszczą się w definicji pasz soczystych. Ekspelery, będące produktem ubocznym z tłoczenia olejów roślinnych, mają niską zawartość wody i są bardziej skoncentrowanym źródłem białka i tłuszczu, co czyni je bardziej odpowiednimi jako pasze treściwe, a nie objętościowe. Zielonki, natomiast, takie jak trawy czy lucerna, mogą być uważane za pasze objętościowe, ale zazwyczaj są one suche lub wilgotne, a nie soczyste. Młóto i plewy, z kolei, są produktami pochodnymi z przemysłu zbożowego, również nie zaliczane do pasz soczystych. Młóto to resztki po produkcji piwa, bogate w błonnik, natomiast plewy to łuski ziarna, które również mają niską zawartość wody. W kontekście pasz soczystych, kluczowe jest zrozumienie ich roli w codziennej diecie zwierząt oraz, że są one stosowane przede wszystkim w celu zwiększenia wilgotności diety, co jest kluczowe dla prawidłowego trawienia i zdrowia zwierząt, a nie jako substytut bardziej surowych pasz. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do błędnych praktyk w żywieniu zwierząt, co z kolei może wpłynąć na ich zdrowie i wydajność produkcyjną.

Pytanie 7

Na podstawie danych z tabeli, wskaż grupę zwierząt emitujących najmniej gazów szkodliwych w przeliczeniu na jedno stanowisko.

Ilość gazów wydzielanych przez trzodę chlewną w kg/stanowisko
Lochy luźne i prośne	0,40 – 4,2
Lochy karmiące	0,80 – 0,9
Prosięta odsadzone <30 kg	0,06 – 0,8
Zwierzęta powyżej 30 kg na podłożu:
– całkowicie szczelinowym	1,35 – 3,0
– częściowo szczelinowym	0,90 – 2,4
– litym i ściółce	2,10 – 4,0

A. Lochy luźne.

B. Lochy prośne.

C. Lochy karmiące.

D. Prosięta odsadzone.

Prosięta odsadzone naprawdę emitują najmniej szkodliwych gazów na każdą sztukę. To ma sens, bo ich dieta i potrzeby biologiczne są zupełnie inne niż u loch. Na przykład lochy prośne czy karmiące potrzebują więcej energii i składników odżywczych, więc naturalnie produkują więcej gazów. Z tego, co wiem, dobrym podejściem jest zarządzanie emisją biogazów, bo to ważne dla hodowli zwierząt. Hodowcy powinni starać się minimalizować te emisje przez lepsze odżywianie i zapewnienie odpowiednich warunków dla zwierząt. Dzięki temu można poprawić jakość środowiska, a przy tym lepiej planować hodowlę zgodnie z tymi wszystkimi nowymi standardami, o których ciągle się mówi.

Pytanie 8

Najmniej szybkim sposobem poruszania się konia jest

A. inochód

B. cwał

C. kłus

D. stęp

Stęp jest najwolniejszym chodem konia, charakteryzującym się równomiernym, czterotaktowym ruchem, w którym koń porusza się powoli, stawiając kolejno wszystkie cztery kopyta. W stępie każdy kopyto dotyka ziemi osobno, co daje wrażenie płynności i stabilności. Jest to chód, który często stosowany jest w pracy z końmi w ujeżdżeniu oraz w czasie spacerów, ponieważ pozwala na kontrolowanie tempa oraz zwiększa komfort zarówno dla jeźdźca, jak i dla konia. Stęp jest idealny na rozgrzewkę oraz w przypadku długich przejażdżek, gdzie ważne jest, aby koń nie męczył się zbytnio. W praktyce, poprawne wykonywanie stępu jest podstawą dla dalszego rozwoju w pracy z koniem, a również występuje w różnych dyscyplinach jeździeckich, takich jak ujeżdżenie czy jazda rekreacyjna. Warto również zauważyć, że stęp jest kluczowy w procesie rehabilitacji koni po kontuzjach, gdyż umożliwia im stopniowy powrót do pełnej sprawności.

Pytanie 9

W pokarmie dla zwierząt, ilość włókna surowego powinna być ograniczana dla

A. owiec

B. bydła

C. świń

D. koni

Włókno surowe to ważny składnik w diecie różnych zwierząt gospodarskich, ale z tym ograniczeniem to nie jest tak prosto, zwłaszcza z bydłem, końmi czy owcami. Te zwierzęta, jako przeżuwacze czy roślinożercy, mają o wiele lepszą zdolność do trawienia włókna. Na przykład bydło używa fermentacji w żwaczu, co pomaga mu dobrze przetwarzać pasze bogate w włókno, jak siano czy kiszonki. Konie, które są stworzone do jedzenia większych ilości błonnika, też potrzebują tego włókna, żeby ich układ pokarmowy dobrze działał i nie było problemów, jak kolka. A owce są również przeżuwaczami, więc dla nich włókno surowe to klucz do dobrego trawienia. Często ludzie błędnie myślą, że wszystkie zwierzęta potrzebują tego samego jedzenia, ale to nie tak. Każda grupa zwierząt ma inne wymagania, co wynika z ich budowy i fizjologii. Dlatego przy planowaniu diety trzeba uważać na specyfikę danego gatunku, żeby wszystko działało jak należy.

Pytanie 10

Kto jest odpowiedzialny za wydanie duplikatu zaświadczenia unasienniania krowy w przypadku jego zgubienia?

A. podmiot, który wykonał zabieg unasienniania

B. podmiot, który dostarczył nasienie do przeprowadzenia zabiegu

C. osoba prowadząca księgę hodowlaną buhaja

D. osoba prowadząca księgę hodowlaną krowy

Wybór podmiotu, który dostarczył nasienie do wykonania zabiegu, jako odpowiedzi na pytanie jest nieprawidłowy, ponieważ ten podmiot nie ma wglądu w szczegóły dotyczące konkretnego zabiegu inseminacji, a tym samym nie jest odpowiedzialny za dokumentację związana z tym procesem. Nie prowadzi on dokumentacji dotyczącej wykonania zabiegu ani nie ma dostępu do informacji, które są kluczowe do wydania duplikatu zaświadczenia. Kolejną niewłaściwą odpowiedzią jest prowadzący księgę hodowlaną krowy, który odpowiedzialny jest za rejestrację oraz monitorowanie stanu zdrowia i pochodzenia zwierząt, ale nie jest bezpośrednio zaangażowany w sam proces inseminacji. Prowadzący księgę hodowlaną buhaja również nie ma kompetencji do wydawania takich duplikatów, ponieważ jego rola ogranicza się do dokumentacji związanej z danym buhajem, a nie z inseminacją krowy. Często spotykanym błędem myślowym jest utożsamianie różnych ról w procesie hodowli, co prowadzi do nieporozumień w kontekście odpowiedzialności za dokumentację. Właściwe zrozumienie, kto jest odpowiedzialny za dany element w procesie hodowli, jest kluczowe, by uniknąć problemów związanych z dokumentacją oraz zapewnić przejrzystość w zarządzaniu informacjami o zwierzętach.

Pytanie 11

W kiszonce z kukurydzy o dobrej jakości, jak powinien wyglądać stosunek kwasu mlekowego do octowego?

A. 2:1

B. 1:3

C. 3:1

D. 1:1

Wybór innego stosunku kwasu mlekowego do octowego, jak na przykład 2:1, 1:1 czy 1:3, pokazuje, że brakuje trochę wiedzy na temat fermentacji kiszonek. Przy 2:1 można myśleć, że to wystarczy do dobrej stabilizacji i smaku, ale w praktyce może być za mało kwasu mlekowego, co sprzyja rozwojowi bakterii kwasu octowego, a to przecież nie jest dobre. Proporcja 1:1 może wydawać się w porządku, ale nie do końca oddaje, co jest naprawdę potrzebne do fermentacji. A z 1:3 mamy problem, bo za dużo kwasu octowego sprawia, że kiszonka staje się zbyt kwaśna i nieprzyjemna w smaku. Takie błędne podejścia mogą wynikać z braku zrozumienia, jak dokładnie działa proces fermentacji. W praktyce wiadomo, że odpowiednie warunki fermentacji, w tym proporcje kwasów, są kluczowe dla jakości produktów. Jeśli na to spojrzeć tylko teoretycznie, można łatwo wpaść w pułapkę i stworzyć coś, co nie nadaje się do jedzenia.

Pytanie 12

Przygotowanie bilansu pasz wiąże się z

A. ustaleniem ilości pasz objętościowych wytworzonych w gospodarstwie

B. porównaniem produkcji pasz objętościowych z zapotrzebowaniem na nie dla bydła

C. obliczaniem zapotrzebowania na pasze dla wszystkich zwierząt w gospodarstwie

D. porównaniem produkcji pasz z potrzebami na pasze dla zwierząt

Wybór odpowiedzi, która ogranicza się do określenia ilości pasz objętościowych lub porównania tylko ich produkcji z zapotrzebowaniem na bydło, pomija kluczowe aspekty procesu bilansowania pasz. Bilans pasz to złożony mechanizm, który powinien obejmować różnorodne rodzaje pasz i różne kategorie zwierząt w gospodarstwie. Odpowiedzi sugerujące jedynie produkcję pasz objętościowych lub ograniczenie porównania do jednego gatunku zwierząt, jak bydło, prowadzą do uproszczeń, które mogą być mylące. W rzeczywistości, każde gospodarstwo rolne ma swoją specyfikę, dlatego konieczne jest uwzględnienie wszystkich rodzajów pasz oraz ich potrzeb w całym cyklu produkcyjnym. Koncentracja na jednym aspekcie, takim jak ilość pasz objętościowych, nie uwzględnia innych kluczowych elementów, takich jak pasze treściwe, które również mają istotny wpływ na bilans. Ponadto, obliczenie zapotrzebowania na pasze dla wszystkich zwierząt wymaga analizy ich indywidualnych potrzeb żywieniowych, a nie tylko szacunków opartych na dostępnych danych. W konsekwencji, uproszczone podejście do bilansowania może prowadzić do niewłaściwych decyzji, które wpływają na zdrowie zwierząt, efektywność produkcji oraz rentowność gospodarstwa. Dlatego ważne jest, aby przy sporządzaniu bilansu pasz stosować holistyczne podejście, które uwzględnia różnorodność gatunków, ich potrzeby oraz zmieniające się warunki rynkowe.

Pytanie 13

Dwunastnica znajduje się pomiędzy

A. jelitem ślepym a okrężnicą

B. jelitem czczym a jelitem biodrowym

C. żołądkiem a jelitem cienkim

D. jelitem biodrowym a jelitem ślepym

Lokalizacja dwunastnicy jest kluczowym elementem zrozumienia anatomicznej struktury układu pokarmowego. Odpowiedzi, które sugerują, że dwunastnica znajduje się pomiędzy jelitem czczym a jelitem biodrowym, jelitem ślepym a okrężnicą, czy jelitem biodrowym a jelitem ślepym, opierają się na powszechnych nieporozumieniach dotyczących anatomii jelit. Jelito czcze jest częścią jelita cienkiego, które znajduje się za dwunastnicą, a jelito biodrowe oraz ślepe są częścią jelita grubego, które z kolei znajduje się dalej w kierunku odbytnicy. Położenie dwunastnicy między żołądkiem a jelitem cienkim jest fundamentalne dla właściwego zrozumienia procesów trawiennych. Często błędne odpowiedzi wynikają z nieznajomości sekwencji anatomicznej oraz funkcji poszczególnych odcinków jelita. Warto pamiętać, że dwunastnica odgrywa kluczową rolę w procesach trawienia i wchłaniania, a jej nieprawidłowe zrozumienie może prowadzić do błędów diagnostycznych w praktyce klinicznej. Niezrozumienie tej sekwencji anatomicznej można również przypisać ogólnemu braku wiedzy na temat fizjologii układu pokarmowego, co wpływa na zdolność do prawidłowego diagnozowania i leczenia schorzeń związanych z tym układem.

Pytanie 14

W przypadku udzielania pierwszej pomocy owcy, u której występują poważne objawy wzdęcia żwacza, należy wykonać

A. przepędzanie

B. cewnikowanie

C. trokarowanie

D. masowanie

Trokarowanie jest kluczową procedurą stosowaną w nagłych przypadkach wzdęcia żwacza u owiec. Wzdęcie żwacza, zwane również tympanizmem, jest stanem potencjalnie zagrażającym życiu, w którym gromadzi się nadmierna ilość gazów, co prowadzi do rozszerzenia żwacza i może powodować ucisk na inne narządy wewnętrzne. Trokarowanie polega na wprowadzeniu trokara, czyli specjalnego narzędzia chirurgicznego, przez ścianę żwacza, co umożliwia uwolnienie nagromadzonego gazu. To szybkie działanie może uratować życie zwierzęcia, ponieważ pozwala na natychmiastowe złagodzenie ciśnienia. Praktyczne zastosowanie trokarowania wymaga znajomości anatomii owcy oraz umiejętności szybkiej oceny stanu zdrowia zwierzęcia. Właściwe miejsce wkłucia oraz technika wykonania procedury są kluczowe dla jej skuteczności i bezpieczeństwa. W sytuacjach krytycznych, takich jak silne wzdęcia, trokarowanie powinno być przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi standardami weterynaryjnymi, aby zminimalizować ryzyko powikłań oraz zapewnić efektywne uwolnienie gazów.

Pytanie 15

Podczas podawania drobnych buraków owcy doszło do zadławienia. Co należy zastosować w celu udzielenia pierwszej pomocy?

A. dekornizator

B. dutkę

C. sondę

D. emaskulator

Sonda jest odpowiednim narzędziem do udzielania pierwszej pomocy w przypadku zadławienia u owcy. Służy do usuwania przeszkód z dróg oddechowych, co jest kluczowe dla przywrócenia swobodnego oddychania zwierzęcia. W praktyce, sonda wprowadzana jest przez jamę ustną do przełyku, co umożliwia usunięcie zalegających resztek pokarmowych lub innych obiektów. W przypadku owiec, które mają tendencję do połykania dużych kawałków pokarmu, zastosowanie sondy jest uzasadnione, aby zapobiec poważnym komplikacjom, takim jak uduszenie. Dobrą praktyką jest również posiadanie kilku rozmiarów sond dostępnych w zestawie pierwszej pomocy dla zwierząt, co pozwala na dostosowanie narzędzia do konkretnego przypadku. Istotne jest, aby przed zastosowaniem sondy upewnić się, że zwierzę jest odpowiednio unieruchomione, aby zminimalizować ryzyko kontuzji zarówno dla owcy, jak i dla osoby udzielającej pomocy. Zgodnie z wytycznymi weterynaryjnymi, regularne szkolenie z zakresu pierwszej pomocy dla zwierząt, w tym umiejętność posługiwania się sondą w sytuacjach awaryjnych, jest zalecane dla każdego hodowcy.

Pytanie 16

Którego gatunku samice mają najkrótszy czas ciąży?

A. Kozy

B. Bydło

C. Owce

D. Świni

Samice świń, w szczególności przedstawiciele gatunku Sus scrofa domesticus, mają średni okres ciąży wynoszący około 114 dni, co czyni je jednymi z gatunków o najkrótszym czasie trwania ciąży wśród zwierząt hodowlanych. Krótszy okres ciąży u świń ma istotne znaczenie praktyczne w hodowli, ponieważ pozwala na szybsze uzyskiwanie potomstwa, co jest kluczowe dla efektywności produkcji mięsnej. Wiele farm stosuje strategię tzw. intensywnej produkcji, gdzie prosięta są odchowywane w dużych ilościach, co przyczynia się do zwiększenia wydajności ekonomicznej. W praktyce, krótszy okres ciąży umożliwia także lepsze zarządzanie stadem oraz optymalizację cyklu reprodukcyjnego, co jest zgodne z aktualnymi trendami w dobrostanie zwierząt i zrównoważonym rozwoju hodowli. Zrozumienie biologii ciąży świń jest zatem kluczowe dla hodowców, którzy dążą do maksymalizacji produkcji zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 17

Jakie narzędzie wykorzystuje się do korekcji racic u bydła?

A. trokaru metalowego

B. peana prostego

C. kleszczy czołowych

D. kleszczy Burdizzo

Korekcja racic u bydła jest kluczowym zabiegiem weterynaryjnym, mającym na celu zapobieganie i leczenie schorzeń racic, takich jak zapalenie, wrastanie oraz inne deformacje. Kleszcze czołowe są narzędziem specjalistycznym, które umożliwiają precyzyjne i bezpieczne przycinanie nadmiaru rogu racicy, co jest istotne dla zachowania zdrowia zwierzęcia. Użycie kleszczy czołowych pozwala na dokładne dopasowanie siły nacisku oraz kontrolę nad kierunkiem cięcia, co jest niezbędne w przypadku wrażliwych tkanek. W praktyce weterynaryjnej, aby zapewnić optymalne warunki, przed zabiegiem zaleca się dokładne oczyszczenie i zdezynfekowanie racicy, co minimalizuje ryzyko infekcji. Ponadto, po korekcji warto przeprowadzić obserwację stanu zdrowia bydła, aby upewnić się, że nie występują żadne niepożądane objawy. Dobrą praktyką jest również regularne kontrolowanie stanu racic, co pozwala na wczesne wykrycie problemów i podjęcie odpowiednich działań.

Pytanie 18

Najlepszymi kozami do pozyskiwania mleka są osobniki rasy

A. angorskiej

B. saaneńskiej

C. anglonubijskiej

D. burskiej

Kozy rasy saaneńskiej są uznawane za jedne z najlepszych producentów mleka na świecie. Charakteryzują się one wysoką wydajnością mleczną, osiągając średnio od 800 do 1000 litrów mleka rocznie od jednej kozy. Mleko tych zwierząt ma doskonałe właściwości odżywcze i jest cenione za wysoką zawartość tłuszczu oraz białka. W hodowli komercyjnej, saaneńskie kozy często stosowane są w produkcji serów i innych przetworów mlecznych, gdzie ich mleko stanowi doskonałą bazę. Dodatkowo, saaneńskie kozy są znane ze swojego spokojnego temperamentu, co ułatwia pracę z nimi w gospodarstwie. Warto również podkreślić, że dobre praktyki w hodowli kozy tej rasy obejmują zapewnienie odpowiednich warunków życia, takich jak odpowiednia dieta, dostęp do świeżej wody oraz przestrzeni do poruszania się, co dodatkowo wpływa na jakość oraz ilość produkowanego mleka.

Pytanie 19

W gospodarstwie, które dysponuje znacznymi nadwyżkami pracy oraz dużym obszarem trwałych użytków zielonych, są sprzyjające okoliczności do rozwoju produkcji

A. drobiu

B. owiec

C. bydła opasowego

D. bydła mlecznego

Produkcja bydła mlecznego w gospodarstwie z dużymi nadwyżkami siły roboczej oraz znacznym areałem trwałych użytków zielonych jest szczególnie efektywna. Duże areały użytków zielonych oferują wystarczającą ilość paszy, co jest kluczowym czynnikiem w produkcji mleka. Bydło mleczne wymaga ciągłego dostępu do świeżej paszy oraz wysokiej jakości wody, co może być zapewnione w takiej konfiguracji. Dodatkowo, nadwyżki siły roboczej mogą zostać wykorzystane do codziennej pielęgnacji zwierząt, dojenia oraz zarządzania stadem. Przykładowo, w gospodarstwach, które intensywnie zajmują się produkcją mleka, stosuje się systemy zarządzania jakością, takie jak HACCP, co pozwala na kontrolę procesów technologicznych oraz zapewnienie wysokiej jakości produktów. Dobre praktyki w hodowli bydła mlecznego, takie jak dobór odpowiednich ras, optymalizacja żywienia oraz dbałość o zdrowie zwierząt, przyczyniają się do zwiększenia wydajności produkcji oraz poprawy jakości mleka. Ostatecznie, zainwestowanie w technologie, np. automatyczne systemy dojenia, może znacząco podnieść efektywność całego procesu produkcyjnego.

Pytanie 20

Co określa obrót stada?

A. liczbę zwierząt, która przeszła przez określoną grupę w stadzie w danym czasie, zazwyczaj w ciągu roku

B. zbiorowisko zwierząt o wspólnych cechach gatunkowych lub użytkowych, tworzące określoną jednostkę produkcyjną

C. zestawienie ilościowych zmian, które zachodzą w stadzie w ustalonym okresie czasu (najczęściej rocznym), mających na celu odnowienie stada

D. procentowy udział różnych grup wiekowych oraz użytkowych poszczególnego gatunku w odniesieniu do całkowitej liczby sztuk w stadzie, przedstawiony w sztukach fizycznych

W kontekście zarządzania stadem, pojęcia takie jak procentowy udział grup wiekowych lub użytkowych w danym gatunku, grupy zwierząt o wspólnych cechach, a także liczba zwierząt, które przeszły przez daną grupę, są mylone z pojęciem obrotu stada. Procentowy udział grup wiekowych i użytkowych to statystyka, która może informować o strukturze stada, ale nie dostarcza pełnego obrazu zmian zachodzących w jego liczebności. W praktyce, skupienie się wyłącznie na tej statystyce może prowadzić do błędnych wniosków, gdyż nie uwzględnia dynamiki przyrostu czy ubytków zwierząt. Z kolei definicja grupy zwierząt jako jednostki produkcyjnej nie oddaje istoty obrotu stada, który odnosi się do ciągłego procesu zmian liczebności, a nie do klasyfikacji zwierząt. Ponadto, liczba zwierząt przechodzących przez grupę w danym okresie nie dostarcza informacji o ich zdrowiu czy wydajności, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania hodowlą. Te podejścia mogą prowadzić do zafałszowanego obrazu sytuacji w stadzie, co jest niekorzystne dla podejmowania decyzji strategicznych. Dla hodowców kluczowe jest zrozumienie, że obrót stada to aspekt, który powinien być analizowany holistycznie, z uwzględnieniem wszystkich zmiennych wpływających na liczebność i kondycję zwierząt.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

Niedobór żelaza w diecie może skutkować

A. zaburzeniami krzepnięcia krwi

B. łamliwością kości

C. niedoczynnością tarczycy

D. niedokrwistością

Niedobór żelaza w paszy prowadzi do niedokrwistości, znanej również jako anemia, co jest bezpośrednio związane z obniżonym poziomem hemoglobiny w krwi. Hemoglobina jest białkiem odpowiedzialnym za transport tlenu do komórek organizmu, a żelazo jest kluczowym składnikiem tego białka. W przypadku jego niedoboru organizm nie jest w stanie wytworzyć wystarczającej ilości hemoglobiny, co skutkuje zmniejszeniem pojemności transportowej krwi. Objawy niedokrwistości mogą obejmować zmęczenie, osłabienie, zawroty głowy oraz bladość skóry. W kontekście hodowli zwierząt, zapewnienie odpowiedniej ilości żelaza w paszy jest kluczowe, aby uniknąć problemów zdrowotnych oraz obniżonej efektywności produkcji. Stosowanie pasz wzbogaconych w żelazo oraz monitorowanie poziomu tego pierwiastka w diecie zwierząt jest zgodne z dobrymi praktykami w hodowli zwierząt, co pozwala na utrzymanie ich zdrowia i wydajności.

Pytanie 23

Przeciętna ilość zwierząt w różnych grupach technologicznych przez rok wynosi

A. obrót stada

B. stan średnioroczny

C. bilans zwierząt

D. przelotowość

Przelotowość, obrót stada oraz bilans zwierząt to terminy, które są często mylone z pojęciem stanu średniorocznego, jednak mają one różne znaczenia i zastosowania. Przelotowość odnosi się do fluktuacji liczby zwierząt w ciągu roku, co może być wynikiem sprzedaży, zakupu czy naturalnych procesów reprodukcji. Nie odzwierciedla ona jednak stabilności stada w danym okresie, co czyni ją mniej przydatną w planowaniu zasobów. Z kolei obrót stada to termin, który odnosi się do rotacji zwierząt w hodowli, a więc liczby zwierząt, które zostały wprowadzone i wyprowadzone w określonym czasie. To pojęcie również nie daje pełnego obrazu średniej liczby zwierząt w danym okresie. Bilans zwierząt to zestawienie przyrostów i ubytków w stada, co jest bardziej złożone i wymaga szczegółowego monitorowania. W praktyce, błędna interpretacja tych terminów może prowadzić do nieefektywnego zarządzania stadem, a tym samym negatywnie wpływać na wyniki ekonomiczne hodowli. Zrozumienie różnicy między tymi pojęciami jest kluczowe dla każdego, kto zajmuje się hodowlą zwierząt oraz zarządzaniem ich zasobami.

Pytanie 24

Jakiego dodatku używa się do wzbogacenia żywienia krow w okresie zimowym w celu uzupełnienia wapnia?

A. kredę pastewną

B. lizawki

C. drożdże pastewne

D. kwaśny węglan sodu

Kreda pastewna to naprawdę ważny element w diecie krów, zwłaszcza zimą, kiedy świeżych źródeł wapnia jest mało. Wapń ma sporo zadań, m.in. pomaga w budowie kości i normalnym funkcjonowaniu mięśni. Kreda to naturalny minerał, pełen węglanu wapnia, który nie tylko dostarcza wapń, ale też wpływa na pH w żołądku, co może pomóc w trawieniu. Tak więc, dodanie 1-2% kredy do jedzenia krów mlecznych to dobry sposób na zapobieganie niedoborom wapnia, co jest super ważne, zwłaszcza dla krów w laktacji, które potrzebują go więcej. Warto regularnie sprawdzać poziom wapnia w diecie i stosowanie kredy pastewnej to jedna z najlepszych praktyk, bo to wspiera zdrowie zwierząt i ich wydajność.

Pytanie 25

Określ temperaturę krytyczną, powyżej której plemniki buhaja ulegną gwałtownemu uszkodzeniu, na przykład podczas wydobywania nasienia z pojemnika.

A. –150°C

B. –130°C

C. –170°C

D. –190°C

Temperatura graniczna –130°C jest kluczowym punktem, powyżej którego plemniki buhaja mogą ulec szybkiej degradacji w trakcie wyjmowania nasienia z kontenera. W praktyce, przechowywanie komórek jajowych i plemników w ciekłym azocie (nawet w temperaturach sięgających –196°C) ma na celu ich długoterminową konserwację. W momencie wyjmowania nasienia, należy zminimalizować czas, w którym plemniki znajdują się w temperaturze wyższej niż –130°C. Warto zauważyć, że przy takich temperaturach, komórki zaczynają doświadczać nieodwracalnych uszkodzeń błon komórkowych, co prowadzi do ich śmierci. Dobrą praktyką jest szybkie przenoszenie nasienia do medium transportowego, które utrzymuje niską temperaturę. W sektorze hodowli zwierząt, świadome zarządzanie tym procesem jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości nasienia, co z kolei wpływa na efektywność rozmnażania i hodowli. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami organizacji zajmujących się biotechnologią reprodukcyjną, które podkreślają znaczenie precyzyjnych warunków przechowywania i transportu komórek.

Pytanie 26

Niedobór witaminy E może prowadzić do

A. krzywicy

B. problemów ze wzrokiem

C. gnilca

D. zaburzeń płodności

Niedobory witaminy E mogą prowadzić do zaburzeń płodności z powodu jej roli jako silnego przeciwutleniacza, który chroni komórki przed uszkodzeniem oksydacyjnym. Witamina E wspiera integralność błon komórkowych oraz wpływa na funkcjonowanie układu hormonalnego, co jest kluczowe dla zdrowia reprodukcyjnego. Badania wykazały, że witamina E może wpływać na jakość nasienia u mężczyzn oraz na procesy owulacji i implantacji zarodków u kobiet. Zatem, jej odpowiedni poziom jest istotny dla zachowania zdrowia reprodukcyjnego. Na przykład, suplementacja witaminą E w przypadku mężczyzn z problemami z płodnością może przyczynić się do poprawy jakości nasienia. W kontekście dobrych praktyk żywieniowych, zaleca się, aby osoby starające się o potomstwo dbały o zróżnicowaną dietę bogatą w źródła witaminy E, takie jak orzechy, nasiona i warzywa liściaste. Należy również monitorować poziom tej witaminy w organizmie, aby uniknąć potencjalnych niedoborów, które mogą negatywnie wpływać na procesy rozrodcze.

Pytanie 27

Kiedy krowy mogą zostać ponownie poddane inseminacji po wycieleniu?

A. w pierwszej rui

B. gdy wykazują słabe objawy rui

C. w trzeciej rui

D. w drugiej rui

Wybór drugiej rui jako momentu do ponownej inseminacji krów po wycieleniu jest zgodny z zaleceniami weterynaryjnymi oraz najlepszymi praktykami hodowlanymi. Królowe, które urodziły, przechodzą przez okres laktacji, a ich cykl rujowy zaczyna się zazwyczaj od 18 do 24 dni po wycieleniu. W tym czasie organizm krowy regeneruje się, a hormony zaczynają się stabilizować, co umożliwia prawidłowe owulacje. Inseminacja w drugiej rui zwiększa szanse na skuteczne zapłodnienie, ponieważ krowy są w lepszej kondycji zdrowotnej, a ich organizm jest bardziej gotowy na ciążę. Przykładowo, w praktyce hodowlanej wielu producentów mleka stosuje tę metodę, aby zapewnić optymalny interwał między wycieleniami, co w efekcie prowadzi do zwiększenia wydajności mlecznej oraz lepszego zarządzania stadem. Warto również zauważyć, że nieprzestrzeganie tego zalecenia może skutkować dłuższymi przerwami między wycieleniami, co negatywnie wpływa na rentowność gospodarstwa.

Pytanie 28

Sprzedaż zwierząt powinna być rozważona w sytuacji, gdy bilans pasz jest

A. ujemny

B. zerowy

C. dodatni

D. zrównoważony

Decyzja o sprzedaży zwierząt w sytuacji bilansu pasz ujemnego to kluczowy element zarządzania hodowlą zwierząt. Bilans pasz ujemny oznacza, że ilość dostępnych pasz jest niewystarczająca w stosunku do potrzeb zwierząt, co może prowadzić do niedożywienia, a w konsekwencji do obniżenia wydajności produkcyjnej i zdrowotnej stada. W praktyce, hodowcy powinni regularnie monitorować zasoby paszowe oraz ich zużycie, co pozwala na podjęcie odpowiednich działań w momencie, gdy bilans staje się negatywny. Na przykład, jeżeli zauważymy, że stado wykazuje objawy niedożywienia, takie jak spadek masy ciała lub obniżona wydajność mleczna, powinniśmy rozważyć sprzedaż części zwierząt, aby dostosować ich liczbę do dostępnych zasobów. W branży hodowlanej stosuje się również różne techniki zarządzania paszami, takie jak planowanie sezonowe, które mogą pomóc w unikaniu sytuacji kryzysowych. Warto także zaznaczyć, że podjęcie decyzji o sprzedaży zwierząt w przypadku bilansu ujemnego jest zgodne z zasadami dobrego zarządzania hodowlą, których celem jest utrzymanie dobrostanu zwierząt oraz efektywności produkcji.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

Koza wykazuje oznaki niepokoju, wydaje dźwięki, porusza ogonem, unosi włosy na grzbiecie, często oddaje mocz w niewielkich ilościach, a po dotyku w okolicy lędźwiowej może reagować za pomocą wygięcia grzbietu lub przykucnięcia. W oparciu o te symptomy można ocenić, że koza jest

A. nerwowa

B. złośliwa

C. w rui

D. chora

Prawidłowa odpowiedź to 'w rui', ponieważ opisane objawy kozy są typowe dla zwierząt w okresie rui. Ruja to faza cyklu reprodukcyjnego, w której zwierzęta wykazują zwiększoną aktywność hormonalną, co prowadzi do zachowań takich jak pobekiwanie, merdanie ogonem oraz nadmierne oddawanie moczu. W tym czasie kozy mogą być bardziej wrażliwe na dotyk, co objawia się wygięciem grzbietu lub chęcią przykucnięcia. Przykładowo, podczas rutynowych obserwacji stada, hodowcy mogą zauważyć, że kozy w rui często przebywają w pobliżu innych zwierząt, co jest efektem ich instynktownej potrzeby łączenia się z partnerami do rozrodu. Znajomość objawów rui jest kluczowa dla hodowców, ponieważ pozwala na planowanie krycia oraz optymalne zarządzanie populacją. Standardy branżowe rekomendują regularne monitorowanie zachowań zwierząt, co umożliwia szybsze identyfikowanie okresów rui i odpowiednie działania, takie jak wprowadzenie do stada samców.

Pytanie 31

Po zakończeniu pierwszego okresu nieśności oraz w trakcie przepierzania u kur często obserwuje się zjawisko wzajemnego wydziobywania piór, szczególnie w rejonie kloaki, ogona i szyi. Na podstawie tych symptomów można ocenić, że mamy do czynienia

A. z kanibalizmem

B. z nerwowością

C. z koprofagią

D. z pterofagią

Wybór odpowiedzi związanych z kanibalizmem, koprofagią czy nerwowością wskazuje na nieporozumienia dotyczące terminologii i zjawisk występujących u ptaków. Kanibalizm to zachowanie polegające na atakowaniu i zjadaniu osobników tego samego gatunku, co może występować w sytuacjach skrajnego stresu lub niedoboru pożywienia, ale nie jest to bezpośrednio związane z opisaną sytuacją. Koprofagia, czyli zjadanie własnych odchodów, jest zjawiskiem, które może wystąpić w przypadku niedoboru składników odżywczych, ale nie odnosi się do wydziobywania piór. Nerwowość u ptaków może manifestować się w różnych formach, ale nie jest to synonim pterofagii. Kluczowym błędem w myśleniu jest niezrozumienie, że każde z tych zjawisk ma inne przyczyny oraz konsekwencje. Ignorując specyfikę pterofagii, można stracić z oczu istotne aspekty zdrowotne w hodowli drobiu. Dlatego tak ważne jest, aby w procesie kształcenia podnosić świadomość nt. różnych zachowań ptaków, a także ich wpływu na zdrowie i dobrostan. Utrzymanie ptaków w odpowiednich warunkach oraz ich zrównoważona dieta są kluczowe w zapobieganiu problemom związanym z pterofagią.

Pytanie 32

Średnia liczba loch w grupie technologicznej wynosi 240 sztuk. Czas, przez jaki lochy są obecne w grupie, przekracza 12 miesięcy. Jaką wartość przelotowości można obliczyć w tej grupie?

A. 240 szt.

B. 20 szt.

C. 120 szt.

D. 360 szt.

Odpowiedź 240 szt. jest poprawna, ponieważ stan średnioroczny w grupie technologicznej lochy jest miarą liczby loch, które przebywają w danej grupie w przeciągu roku. Przy założeniu, że czas przebywania loch w grupie przekracza 12 miesięcy, oznacza to, że wszystkie lochy, które są w tym stanie, pozostają w grupie przez cały rok, a więc przelotowość będzie równa stanowi średniorocznemu. W praktyce, przelotowość jest ważnym wskaźnikiem w zarządzaniu stadem, który pozwala określić efektywność reprodukcji, a także obliczyć potrzebną ilość paszy i zasobów. W związku z tym, standardowe praktyki w hodowli świń wskazują na to, że przelotowość jest kluczowym parametrem dla utrzymania zdrowego i wydajnego stada. Utrzymywanie stałej liczby loch pozwala na stabilizację produkcji, co jest szczególnie istotne w obliczu zmieniającego się rynku i potrzeb konsumentów.

Pytanie 33

Jakie znaczenie ma stosowanie żwirku w diecie kur?

A. Wspiera proces rozcierania karmy w mielcu

B. Opóźnia opróżnianie układu pokarmowego

C. Umożliwia ptakom odczucie sytości

D. Dostarcza ptakom mikroelementów

Żwirek w diecie kur to mega ważna sprawa, bo pomaga im w trawieniu. Działa jak pomocnik, który rozdrabnia pokarm w ich żołądku, zwanym mielcem. Dzięki temu ptaki lepiej przyswajają wszystkie te dobre składniki z jedzenia. Hodowcy często dorzucają żwirek do paszy, żeby wspierać trawienie i unikać problemów z brzuszkiem. Z mojego doświadczenia, korzystanie z naturalnego żwirku to dobry ruch, bo to poprawia jakość jedzenia dla kur. A jak dobrze się odżywiają, to lepiej rozwijają się i produkują więcej jaj. I jeszcze jedno – żwirek pomaga utrzymać czystość w kurniku, co jest ważne dla dobrostanu naszych ptaków.

Pytanie 34

Gdzie znajduje się żwacz?

A. w całej lewej stronie jamy brzusznej

B. w centralnej części jamy brzusznej tuż za przeponą

C. w rejonie lędźwiowym jamy brzusznej

D. w całej prawej stronie jamy brzusznej

Podczas analizy błędnych odpowiedzi dotyczących lokalizacji żwacza można zauważyć kilka typowych nieporozumień. Wskazanie, że żwacz znajduje się w okolicy lędźwiowej jamy brzusznej, jest mylące, ponieważ ta lokalizacja odnosi się do innych struktur anatomicznych, takich jak nerki czy mięśnie lędźwiowe. Te narządy mają zupełnie różne funkcje, a ich położenie w anatomii nie pokrywa się z lokalizacją żwacza. Co więcej, stwierdzenie, że żwacz zajmuje całą prawą połowę jamy brzusznej, jest również nieprawidłowe, ponieważ prawą stronę jamy brzusznej zajmują inne narządy, takie jak wątroba i żołądek. Dodatkowo, zlokalizowanie żwacza w środku jamy brzusznej za przeponą nie uwzględnia faktu, że żwacz jest zlokalizowany bardziej z lewej strony, co jest istotnym aspektem w kontekście rozróżnienia pomiędzy różnymi strukturami anatomicznymi. Błędy te mogą wynikać z ogólnych nieporozumień dotyczących anatomii jamy brzusznej oraz z braku precyzyjnej wiedzy na temat układu pokarmowego. Dobrze jest pamiętać, że wiedza anatomiczna jest fundamentem w medycynie i weterynarii, a błędne wyobrażenia mogą prowadzić do niewłaściwych diagnoz i decyzji terapeutycznych.

Pytanie 35

Część przełyku, która jest poszerzona i służy do zbierania, rozmiękczania oraz transportu pokarmu, znajduje się

A. u owiec

B. u królików

C. u gęsi

D. u świń

Wybór odpowiedzi sugerujących, że inne zwierzęta, takie jak świnie, owce czy króliki, posiadają podobne struktury anatomiczne, prowadzi do nieporozumień dotyczących ich systemów trawiennych. Świnie, jako wszystkożerne, nie posiadają wyspecjalizowanej części przełyku do gromadzenia pokarmu. Ich układ trawienny jest przystosowany do szybkiego przetwarzania różnorodnych pokarmów, co sprawia, że ich przełyk jest prostszy i nie ma funkcji magazynującej. Podobnie, owce, które są roślinożercami, mają żołądek podzielony na kilka komór, ale nie mają rozwiniętej części przełyku służącej do przechowywania i rozmiękczania pokarmu. Króliki z kolei, mimo że mają zdolność do selektywnego pobierania pokarmu, także nie dysponują specjalizowaną sekcją przełyku. Ich układ pokarmowy jest dostosowany do trawienia błonnika, co również nie wymaga obecności takiej struktury. Błędem jest generalizowanie, że wszystkie zwierzęta roślinożerne posiadają podobne mechanizmy gromadzenia pokarmu. Każdy gatunek zwierząt ma unikalne adaptacje umożliwiające im przetrwanie w ich specyficznych środowiskach, co podkreśla znaczenie dostosowania do diety w kontekście ewolucji oraz ekologii.

Pytanie 36

Te konie są jedyną rodzinną, pierwotną rasą koni, która pochodzi bezpośrednio od dzikich tarpanów, wyróżniających się charakterystycznym myszatym umaszczeniem oraz ciemną pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu. Cechują się dużą wytrzymałością, odpornością na choroby oraz łatwością w adaptacji do trudnych warunków życia. Opis dotyczy rasy

A. małopolskiej

B. huculskiej

C. wielkopolskiej

D. konik polski

Huculskie, wielkopolskie oraz małopolskie rasy koni, choć również posiadają swoje unikalne cechy i zastosowania, nie są pierwotnymi rasami wywodzącymi się od dzikich tarpanów. Huculskie konie, pochodzące z Karpat, są dostosowane do górskich warunków, charakteryzują się masywniejszą budową i są wykorzystywane głównie do pracy w terenie oraz turystyki górskiej. Rasa wielkopolska, będąca efektem krzyżowania różnych ras, skupia się na osiągnięciach w sporcie jeździeckim i wyścigach, a także w pracy użytkowej. Z kolei małopolskie konie, znane z elegancji i szybkości, są często wykorzystywane w dyscyplinach sportowych. Każda z tych ras ma swoje specyficzne cechy i wymagania, co sprawia, że różnią się one znacząco od konika polskiego. Typowe błędy w ocenie tych ras wynikają z mylnych założeń, że każda znana rasa koni musi mieć korzenie w dzikich przodkach, co nie jest zgodne z faktami. W rzeczywistości, wiele ras koni powstało w wyniku długotrwałych procesów hodowlanych i krzyżowań, co również wpływa na ich właściwości użytkowe i adaptacyjne. Zrozumienie różnic między tymi rasami jest kluczowe dla właściwego doboru koni do konkretnych potrzeb hodowlanych i użytkowych.

Pytanie 37

Łodygi roślin zbożowych lub strączkowych, które zostały po omłocie i wyschnięciu to

A. plewy

B. słoma

C. siano

D. ściernisko

Słoma to wysuszone łodygi roślin zbożowych lub strączkowych, które pozostają po omłocie. Jest to materiał, który może być wykorzystywany w różnych celach, takich jak produkcja paszy dla zwierząt, ściółka w hodowli zwierząt, a także jako materiał do produkcji kompostu. W praktyce, słoma jest cenna w rolnictwie, ponieważ poprawia strukturę gleby i zwiększa jej zdolność do zatrzymywania wody. Właściwości słomy jako materiału organicznego sprawiają, że jest doskonałym dodatkiem do gleby, który wspomaga rozwój mikroorganizmów glebowych, co jest kluczowe dla zdrowia ekosystemu. Dobre praktyki w rolnictwie sugerują, aby nie tylko spalać słomę, ale również wykorzystać ją jako naturalny nawóz lub w procesach mulczowania, co przyczynia się do zrównoważonego rozwoju rolnictwa, ochrony środowiska i efektywności produkcji.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Substancje, które są dodawane do pasz w celu zabezpieczenia składników podatnych na utlenianie, takich jak witaminy czy karoteny, to

A. detoksykanty

B. antyoksydanty

C. konserwanty

D. enzymy paszowe

Detoksykanty są substancjami, które mają na celu usuwanie toksycznych związków z organizmu zwierząt, ale nie mają bezpośredniego wpływu na ochronę składników odżywczych w paszy przed utlenianiem. Enzymy paszowe są natomiast dodatkami, które pomagają w trawieniu i przyswajaniu składników odżywczych, ale nie działają jako środki ochronne dla wrażliwych substancji. Z kolei konserwanty są używane głównie w celu przedłużenia trwałości paszy poprzez hamowanie rozwoju mikroorganizmów, a nie ochronę przed utlenianiem. Typowe błędy myślowe prowadzące do mylenia tych pojęć wynikają z braku zrozumienia różnic w funkcji dodatków do pasz. Właściwe zastosowanie antyoksydantów jest kluczowe dla jakości paszy, a stosowanie niewłaściwych substancji, jak detoksykanty, enzymy paszowe czy konserwanty, może prowadzić do nieoptymalnego żywienia zwierząt oraz obniżenia wartości odżywczej pasz. W branży paszowej istotne jest, aby wszyscy uczestnicy rynku mieli świadomość znaczenia i ról, jakie pełnią różne dodatki, aby podejmować właściwe decyzje dotyczące ich stosowania.

Pytanie 40

Ile mieszanki treściwej powinna otrzymać krowa, która produkuje dziennie 30 kg mleka, jeżeli pasze objętościowe zaspokajają jej potrzeby żywieniowe dla 20 kg mleka, a powyżej tej ilości dodaje się 0,5 kg mieszanki na każdy kilogram mleka wyprodukowanego ponad 20 kg?

A. 2 kg

B. 5 kg

C. 6 kg

D. 3 kg

Odpowiedzi, które nie uwzględniają prawidłowej kalkulacji zapotrzebowania na mieszankę treściwą, mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Na przykład, wybór 3 kg lub 2 kg mieszanki treściwej opiera się na błędnym rozumieniu zasad żywienia bydła mlecznego. W przypadku krowy produkującej 30 kg mleka, należy najpierw ustalić, ilu kilogramów mleka dotyczy podana norma, czyli 20 kg mleka pokrytego paszami objętościowymi. Niezrozumienie tego aspektu prowadzi do niewłaściwego oszacowania dodatkowej ilości mieszanki treściwej, ponieważ wyliczenia powinny odnosić się do nadwyżki, a nie całkowitej produkcji. Wybierając 6 kg, użytkownik mógłby pomylić proporcje mieszanki treściwej, nadmiernie zwiększając jej podaż w stosunku do rzeczywistego zapotrzebowania. W praktyce, nadmiar paszy treściwej może prowadzić do problemów zdrowotnych u zwierząt, takich jak kwasica żołądkowa, co może negatywnie wpłynąć na wydajność i dobrostan bydła. Dlatego kluczowe jest, aby w obliczeniach dotyczących żywienia bydła uwzględniać nie tylko całkowitą produkcję mleka, ale również zasady precyzyjnego żywienia oparte na rzeczywistych potrzebach zwierząt.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej