Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 25 maja 2025 12:34
Data zakończenia: 25 maja 2025 12:53

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaki jest błąd względny w pomiarze odcinka długości 250,00 m, jeśli jego długość zmierzono z błędem średnim ±5 cm?

A. 1/500

B. 1/100

C. 1/50

D. 1/5000

Błąd względny to stosunek błędu pomiarowego do wartości rzeczywistej pomiaru, wyrażony najczęściej w procentach lub w postaci ułamka. W tym przypadku mamy pomiar odcinka o długości 250,00 m z błędem średnim ±5 cm. Aby obliczyć błąd względny, najpierw musimy przeliczyć błąd na metry: 5 cm to 0,05 m. Następnie stosujemy wzór na błąd względny: Błąd względny = (błąd pomiaru / wartość rzeczywista) = (0,05 m / 250 m). Po wykonaniu obliczeń otrzymujemy błąd względny równy 0,0002, co po przekształceniu daje 1/5000. Ta wiedza jest niezwykle przydatna w praktyce, zwłaszcza w inżynierii i naukach ścisłych, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe. Zrozumienie błędów pomiarowych pozwala na lepsze projektowanie eksperymentów oraz stosowanie odpowiednich narzędzi do ich analizy. Współczesne standardy w zakresie metrologii zalecają regularne kalibracje urządzeń pomiarowych, aby zminimalizować błędy, co potwierdza znaczenie tego zagadnienia w praktyce.

Pytanie 2

Jakiej metody nie należy używać do oceny pionowości komina przemysłowego?

A. wcięć kątowych

B. stałej prostej

C. trygonometrycznej

D. fotogrametrycznej

Odpowiedź wskazująca na metodę stałej prostej jako nieodpowiednią do badania pionowości komina przemysłowego jest poprawna, ponieważ ta technika nie jest w stanie precyzyjnie określić odchyleń od pionu. Metoda ta polega na wyznaczeniu linii prostych, które mogą być łatwo zakłócone przez zjawiska atmosferyczne, a także przez trudne warunki terenowe. W praktyce, do oceny pionowości kominów przemysłowych najczęściej wykorzystuje się metody takie jak wcięcia kątowe, trygonometryczne czy fotogrametryczne, które zapewniają większą dokładność i powtarzalność pomiarów. W przypadku pomiarów kominów, które mogą mieć znaczne wysokości, kluczowe jest zastosowanie technik, które uwzględniają zarówno perspektywiczne zniekształcenia, jak i ewentualne przesunięcia w poziomie, co czyni metody oparte na geodezji i fotogrametrii bardziej odpowiednimi. Przykłady zastosowania takich metod można znaleźć w dokumentacji projektowej budynków przemysłowych, gdzie dokładność pomiarów pionowości ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 3

Pomiar kątów za pomocą tachimetru elektronicznego w dwóch pozycjach lunety nie usuwa błędu

A. kolimacji

B. indeksu

C. inklinacji

D. centrowania

Pomimo różnych podejść do pomiaru kątów, błędy związane z inklinacją, kolimacją i indeksem są często mylone z błędem centrowania. Inklinacja odnosi się do nachylenia instrumentu względem płaszczyzny poziomej, co może prowadzić do niewłaściwych pomiarów, jeśli nie zostanie skorygowane. Błąd kolimacji z kolei dotyczy różnicy między kierunkiem, w którym wskazuje luneta, a rzeczywistym kierunkiem obiektu. W przypadku pomiarów kątów, kolimacja musi być regularnie sprawdzana, aby zapewnić dokładność wyników. Błąd indeksu, związany z różnicą w odczytach kątów przy różnych położeniach lunety, również nie jest bezpośrednio związany z centrowaniem, ale z właściwościami samego instrumentu. Często wynika z tolerancji produkcyjnych i może być skorygowany poprzez kalibrację. Typowe błędy myślowe prowadzące do zamiany tych pojęć pojawiają się, gdy pomiar kątów traktowany jest jako jednoznaczny proces, bez uwzględnienia, że każde z tych pojęć odnosi się do różnych aspektów precyzji pomiaru. Zrozumienie różnic między tymi błędami jest kluczowe dla skutecznej geodezyjnej praktyki, gdyż każdy z nich wymaga zastosowania innego podejścia do eliminacji błędów pomiarowych.

Pytanie 4

W której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych ma miejsce azymut o wartości 375^g55^c60^cc?

A. IV

B. III

C. II

D. I

Azymut o wartości 375°55'60'' oznacza kąt mierzony w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara od północy. Aby określić, w której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych znajduje się ten azymut, należy zauważyć, że wartości azymutu powyżej 360° są często interpretowane poprzez odjęcie 360°. W naszym przypadku 375°55'60'' - 360° = 15°55'60''. Kąt ten jest zatem mierzony w kierunku wschodnim, co wskazuje na to, że znajduje się w pierwszej ćwiartce. Jednakże, z uwagi, że oszacowaliśmy to już na podstawie wartości kątowej i zrozumienia ćwiartek, 375°57'60'' przywraca nas do wartości, która jest w IV ćwiartce. Dlatego prawidłowa odpowiedź to IV. W praktyce azymut jest kluczowym elementem w nawigacji, geodezji oraz kartografii, gdzie precyzyjne określenie kierunku ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów i analiz przestrzennych. Standardy takie jak ISO 19111 definiują metody pomiaru i reprezentacji azymutów w kontekście systemów informacji geograficznej.

Pytanie 5

Jakiego skrótu należy użyć na mapie zasadniczej w przypadku opisu drogi, która nie ma swojej nazwy?

A. ul.

B. pl.

C. dr.

D. al.

Skrót "dr." oznacza "droga" i jest prawidłowo stosowany w kontekście opisywania dróg, które nie mają przypisanej nazwy. W polskiej terminologii kartograficznej skróty stosowane na mapach zasadniczych muszą być zgodne z określonymi standardami, aby zapewnić czytelność i zrozumiałość dla użytkowników. Na przykład, w przypadku dróg o charakterze lokalnym, które nie posiadają nazwy, zastosowanie skrótu "dr." jest powszechnie akceptowane. To podejście wspiera jednolitą komunikację w dokumentacji geodezyjnej oraz w planowaniu przestrzennym. W praktyce, na mapach miejskich czy wiejskich, skrót "dr." pozwala na szybkie identyfikowanie typów dróg, co jest istotne zarówno dla mieszkańców, jak i dla służb ratunkowych czy dostawczych. Warto dodać, że stosowanie odpowiednich skrótów przyczynia się do jednoznaczności i precyzji w interpretacji danych przestrzennych, co jest kluczowe w procesach decyzyjnych.

Pytanie 6

Która z poniższych aktywności nie wchodzi w zakres działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej?

A. Realizacja pomiarów w celu ustalenia współrzędnych oraz wysokości punktów osnowy

B. Rejestrowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego

C. Przyjmowanie oraz rejestrowanie zgłoszeń prac geodezyjnych i kartograficznych

D. Wydawanie instrukcji do przeprowadzenia zgłoszonych prac

Wykonywanie pomiarów w celu określenia współrzędnych i wysokości punktów osnowy jest zadaniem, które nie należy do kompetencji Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej (PODGiK). Główne zadania tego ośrodka koncentrują się na ewidencjonowaniu, zarządzaniu oraz udostępnianiu danych geodezyjnych i kartograficznych, a nie na samodzielnym przeprowadzaniu pomiarów. Punkty osnowy geodezyjnej są zazwyczaj określane przez wyspecjalizowane jednostki, takie jak przedsiębiorstwa geodezyjne, które realizują pomiary zgodnie z obowiązującymi normami, na przykład PN-EN ISO 19111 dotyczących systemów odniesienia i pomiarów. Ośrodki te koncentrują się na tworzeniu i utrzymywaniu zasobów geodezyjnych, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania planowania przestrzennego oraz wielu innych dziedzin, takich jak budownictwo, infrastruktura czy ochrona środowiska. Przykładem praktycznego zastosowania wiedzy w tym zakresie może być współpraca PODGiK z lokalnymi samorządami, które polegają na dostępie do dokładnych i aktualnych map oraz danych geodezyjnych do celów planistycznych.

Pytanie 7

Zadania związane z analizą wyników pomiarów nie obejmują sporządzania

A. szkiców polowych

B. wywiadów terenowych

C. sprawozdań technicznych

D. obliczeń

Wywiady terenowe nie są częścią prac związanych z przetwarzaniem wyników pomiarów, ponieważ koncentrują się głównie na zbieraniu danych jakościowych i informacji bezpośrednich od osób lub społeczności. Podczas gdy prace przetwarzające wyniki pomiarów obejmują obliczenia, analizy statystyczne oraz sporządzanie szkiców polowych, wywiady terenowe mają na celu pozyskanie kontekstu oraz opinii, co jest zupełnie innym procesem. Na przykład w badaniach geologicznych, gdy zbierane są dane o składzie gleby, analiza wyników takich jak pH, zawartość wody czy skład chemiczny wymaga precyzyjnych obliczeń. Szkice polowe służą do wizualizacji i dokumentacji zbieranych danych, a sprawozdania techniczne podsumowują wyniki i konkluzje. Dlatego wywiady terenowe, choć cenne, nie są elementem przetwarzania wyników pomiarów, lecz częścią metodologii zbierania danych.

Pytanie 8

Kąty pionowe nachylenia (a) mogą przyjmować wartości +/- w zakresie

A. 0g-400g

B. 0g-300g

C. 0g-100g

D. 0g-200g

Kąt nachylenia pionowego, który określa kąt, jaki tworzy linia pionowa z poziomem, jest kluczowym zagadnieniem w wielu dziedzinach inżynierii, w tym budownictwie i geodezji. Przyjmuje on wartości w przedziale od 0° do 100°, co jest zgodne z zasadami projektowania konstrukcji oraz normami geodezyjnymi. Kąty powyżej 100° są praktycznie niemożliwe do zastosowania w rzeczywistych aplikacjach, ponieważ prowadziłyby do nieprawidłowego rozumienia położenia obiektów oraz mogłyby zagrażać ich stabilności. Dla przykładu, w budownictwie, gdy projektuje się schody, kąt nachylenia nie powinien przekraczać 45°, by zapewnić bezpieczeństwo użytkowników. Wiedza o kącie pionowym jest również zastosowana w geodezji, gdzie precyzyjne pomiary kątów są niezbędne do dokładnego określenia granic działki oraz w projektowaniu systemów uzbrojenia terenu. Tylko wartości w przedziale 0° do 100° pozwalają na prawidłowe obliczenia oraz zastosowanie w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 9

Plan zagospodarowania terenu powinien być wykonany na podstawie aktualnej mapy

A. branżowej

B. topograficznej

C. zasadniczej

D. inwentaryzacyjnej

Odpowiedź "zasadnicza" jest poprawna, ponieważ projekt zagospodarowania działki lub terenu należy sporządzić na podstawie mapy zasadniczej, która jest oficjalnym dokumentem zawierającym szczegółowe informacje o terenach, w tym granice działek, infrastrukturę oraz istniejące zagospodarowanie. Mapa zasadnicza jest kluczowym narzędziem w procesie planowania przestrzennego, ponieważ odzwierciedla aktualny stan zagospodarowania przestrzennego oraz umożliwia analizę i projektowanie nowych rozwiązań. W praktyce, architekci i planiści często korzystają z map zasadniczych w celu oceny potencjału działki, identyfikacji ograniczeń (np. strefy ochrony środowiska) oraz planowania przyszłego zagospodarowania. Dobre praktyki w zakresie sporządzania projektów uwzględniają również aktualizację mapy zasadniczej, aby zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego i lokalnymi planami zagospodarowania przestrzennego. Dodatkowo, znajomość mapy zasadniczej jest niezbędna w kontekście pozyskiwania pozwoleń na budowę oraz w procesach inwestycyjnych.

Pytanie 10

Geodeta powinien wyznaczyć położenie punktów określających osie konstrukcyjne budynku jednorodzinnego na ławach ciesielskich z dokładnością do

A. 1 m

B. 0,1 m

C. 0,01 m

D. 0,001 m

Odpowiedź 0,001 m jest prawidłowa, ponieważ dokładność wyznaczania osi konstrukcyjnych budynku jednorodzinnego wymaga precyzyjnych pomiarów, które są kluczowe dla zapewnienia właściwej geometria obiektu. Taka precyzja jest istotna nie tylko dla estetyki budynku, ale również dla jego funkcjonalności i trwałości. W praktyce, geodeci stosują instrumenty pomiarowe, takie jak tachimetry i niwelatory, które umożliwiają osiągnięcie dokładności na poziomie milimetra. Przykładowo, podczas budowy fundamentów, minimalne odchylenie od wyznaczonych osi może prowadzić do problemów w późniejszych etapach, takich jak nierówności w ścianach czy dachu. Standardy branżowe, takie jak PN-EN 1991, podkreślają znaczenie precyzyjnego pomiaru w kontekście obliczeń statycznych oraz analizy obciążeń budowlanych. Osiągnięcie takiej dokładności może również wymagać zastosowania nowoczesnych technologii, takich jak pomiar GPS o wysokiej dokładności, co stanowi praktykę rekomendowaną w profesjonalnym geodezyjnym pomiarze budowlanym.

Pytanie 11

Podczas określania miejsca punktów szczegółowej osnowy poziomej przy użyciu metody poligonizacji, długości boków w ciągach poligonowych powinny wynosić od 150 do maksymalnie

A. 600 m

B. 400 m

C. 300 m

D. 500 m

Wybieranie długości boków w poligonach na 300 m, 400 m albo 600 m to nie najlepszy pomysł. Przy takich długościach możemy natknąć się na naprawdę dużo problemów, które mogą zaburzyć pomiar. Zwłaszcza te powyżej 500 m mocno zwiększają ryzyko błędów, a te są trudne do naprawienia. Jak mamy długie odcinki, jak na przykład 600 m, to różne czynniki, jak pogoda, mogą łatwo wpłynąć na wyniki, co sprawia, że stają się mniej pewne. Trudniej też wtedy zapewnić dobre odniesienia w pomiarach, co jest mega ważne, gdy robimy poligonizację. Pamiętaj, żeby dbać o równomierny rozkład punktów, żeby uniknąć błędów i uzyskać bardziej wiarygodne dane. W praktyce, geodeci zazwyczaj wybierają długości w zakresie 150 m do 500 m, co jest zgodne z branżowymi standardami. Jeśli wybierzesz nieodpowiednie długości, to możesz zaszkodzić dokładności późniejszych analiz i map.

Pytanie 12

Gdy geodeta zmierzył kąt poziomy w jednej serii, co to oznacza w kontekście prac geodezyjnych?

A. zmierzył kąt w jednym ustawieniu lunety.

B. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów.

C. zmierzył kąt w dwóch ustawieniach lunety.

D. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch odczytów.

Pomiar kąta w jednym położeniu lunety sugeruje, że geodeta wykonał pomiar bez zmiany ustawienia instrumentu, co prowadzi do niepełnych lub nieprecyzyjnych wyników. Zastosowanie jednego położenia lunety nie uwzględnia potencjalnych błędów, które mogą wyniknąć zarówno z warunków atmosferycznych, jak i z ewentualnych niedoskonałości w konstrukcji instrumentu. W geodezji kluczowe jest dążenie do minimalizacji błędów, a pomiar tylko jeden raz nie zapewnia tego. Ponadto, odpowiedź sugerująca obliczanie średniej arytmetycznej z dwóch pomiarów (co może wydawać się logiczne), w rzeczywistości odnosi się do sytuacji, w której pomiary te są wykonane w różnych położeniach lunety. Zbieranie danych w dwóch różnych położeniach nie tylko pozwala na detekcję błędów systematycznych, ale również umożliwia ich kompensację. Użycie tylko jednego pomiaru może prowadzić do błędów i nieprawidłowych wniosków, co jest szczególnie problematyczne w ważnych projektach budowlanych lub inżynieryjnych, gdzie precyzja pomiarów jest kluczowa. Dlatego też, stosowanie pomiarów w dwóch położeniach lunety jest nie tylko standardem, ale również wymogiem dla uzyskania wiarygodnych wyników. Pomiar w jednym położeniu lunety, a następnie obliczanie średniej z jednego pomiaru jest nieprawidłowe, ponieważ nie dostarcza całkowitego obrazu sytuacji, co jest nieakceptowalne w profesjonalnych praktykach geodezyjnych.

Pytanie 13

Na jakiej nakładce tematycznej mapy zasadniczej powinien być zaznaczony włąz studzienki kanalizacyjnej?

A. Ewidencyjnej

B. Topograficznej

C. Wysokościowej

D. Sytuacyjnej

Wybór błędnych nakładek tematycznych do przedstawienia włązu studzienki kanalizacyjnej na mapie zasadniczej może wynikać z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz przeznaczenia. Nakładka ewidencyjna, która jest często mylona z sytuacyjną, ma na celu dokumentowanie i ewidencjonowanie obiektów w kontekście prawnym oraz administracyjnym. Nie zawiera jednak szczegółowych informacji o lokalizacji i funkcjonowaniu infrastruktury technicznej, co czyni ją nieodpowiednią do przedstawienia elementów takich jak studzienki kanalizacyjne. Nakładka wysokościowa jest stworzona do przedstawiania poziomów terenu i obiektów w kontekście wysokościowym; nie dostarcza informacji dotyczących układu infrastruktury podziemnej. Z kolei nakładka topograficzna, koncentrująca się na ogólnych ukształtowaniach terenu, również nie uwzględnia szczegółowych informacji na temat obiektów, które są kluczowe dla zarządzania infrastrukturą, takich jak studzienki. Zastosowanie niewłaściwej nakładki może prowadzić do nieefektywnego zarządzania infrastrukturą oraz utrudnienia w przeprowadzaniu niezbędnych prac konserwacyjnych, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do poważnych problemów związanych z funkcjonowaniem systemów kanalizacyjnych. Dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie nakładki tematyczne zgodnie z ich przeznaczeniem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 14

Aby zmierzyć szczegóły sytuacyjne metodą ortogonalną, geodeta ustawił linię pomiarową AB, którą zmierzył ruletką pięć razy. Jeśli otrzymał następujące wyniki: 160,10 m; 160,12 m; 180,12 m; 160,11 m; 160,13 m, to długość boku AB jest obarczona błędem

A. grubym

B. przypadkowym

C. systematycznym

D. pozornym

Pomiar długości boku AB obarczony jest błędem grubym, ponieważ w dostarczonych wynikach pomiarów zauważalna jest jedna wartość znacznie odbiegająca od pozostałych. Wynik 180,12 m jest doskonale widocznym wyjątkiem, co sugeruje, że mógł być wynikiem pomyłki, na przykład błędnego odczytu, błędnego ustawienia ruletki, czy też nieprawidłowego pomiaru. W praktyce geodezyjnej, błędy grubym są najczęściej eliminowane przez powtarzanie pomiaru i porównywanie wyników, co może podnieść jakość danych. W takich przypadkach stosuje się również średnią arytmetyczną pozostałych pomiarów, aby uzyskać bardziej wiarygodny wynik. Ważne jest, by geodeci byli świadomi takich anomalii, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na późniejsze analizy geodezyjne i projektowe. Dobrą praktyką jest również stosowanie metod statystycznych do identyfikacji i eliminacji błędów grubych, co jest zgodne z normami ISO 17123 dotyczącymi pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 15

Podczas jakiej procedury geodezyjnej stosuje się niwelację geometryczną?

A. Podczas wyznaczania kierunków magnetycznych w terenie.

B. Podczas pomiaru różnic wysokości między punktami.

C. Podczas tworzenia map tematycznych związanych z ukształtowaniem terenu.

D. Podczas pomiaru odległości w terenie za pomocą metod geodezyjnych.

Niwelacja geometryczna to jedna z podstawowych metod pomiarowych w geodezji, używana do określania różnic wysokości pomiędzy punktami terenu. Jej główną cechą jest wykorzystanie poziomej linii celowania, co pozwala na bezpośrednie odczytywanie różnic wysokości. W praktyce geodezyjnej niwelacja geometryczna jest stosowana w wielu sytuacjach, takich jak projektowanie dróg, mostów, czy budowli, gdzie precyzyjne dane wysokościowe są kluczowe. Proces ten polega na ustawieniu niwelatora na statywie i wykonywaniu odczytów na łatach niwelacyjnych umieszczonych na określonych punktach. Dzięki niemu można uzyskać bardzo dokładne pomiary, co jest niezbędne w wielu projektach inżynieryjnych. Niwelacja geometryczna jest preferowaną metodą w przypadku konieczności uzyskania wysokiej precyzji w krótkim dystansie. Metoda ta jest zgodna z międzynarodowymi standardami geodezyjnymi i uznawana za jedną z najdokładniejszych dostępnych metod pomiarowych. Dlatego jej zastosowanie w pomiarach różnic wysokości jest nie tylko praktyczne, ale i zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 16

Jaki błąd jest wskaźnikiem precyzji tyczenia?

A. Błąd względny tyczenia

B. Błąd średni tyczenia

C. Błąd graniczny tyczenia

D. Błąd przypadkowy tyczenia

Błąd względny tyczenia, choć ma swoje znaczenie w analizie precyzji, nie jest najlepszą miarą ogólnej dokładności. Liczy się go, robiąc stosunek błędu do wartości rzeczywistej, co czasem może zmylić, zwłaszcza jak mamy do czynienia z małymi wartościami pomiarowymi. W geodezji błąd graniczny tyczenia odnosi się do maksymalnego dopuszczalnego błędu, ale to też nie oddaje pełnego obrazu dokładności. I jeszcze jest błąd przypadkowy, który dotyczy losowych wahań wyników, ale to nie jest dobry sposób na mierzenie jakości. Często mylimy różne miary błędu z ogólną dokładnością, co może prowadzić do pomyłek. Ważne, żeby zrozumieć, że dokładność tyczenia trzeba analizować z różnych perspektyw, a błąd średni jest w tym najlepszym narzędziem.

Pytanie 17

Jaki rodzaj mapy stosuje się do przedstawienia ukształtowania terenu miasta?

A. Mapa topograficzna

B. Mapa katastralna

C. Mapa hydrogeologiczna

D. Mapa klimatyczna

Mapa topograficzna jest nieocenionym narzędziem w geodezji i urbanistyce, ponieważ szczegółowo przedstawia ukształtowanie terenu. Dzięki niej można zobaczyć, jak kształtują się różnice wysokości w terenie, co jest kluczowe przy planowaniu infrastruktury miejskiej, budowy dróg czy projektowaniu nowych osiedli. Takie mapy wykorzystują poziomice do pokazania wysokości nad poziomem morza, co pozwala na wizualne zrozumienie krajobrazu. Poziomice są izoliniami, które łączą punkty o tej samej wysokości, co pozwala na łatwe zinterpretowanie nachyleń i różnic wysokości. W praktyce, podczas projektowania systemów odwadniających czy planowania zieleni miejskiej, zrozumienie topografii terenu jest kluczowe. Mapa topograficzna dostarcza także informacji o naturalnych i sztucznych obiektach, co jest nieocenione podczas planowania przestrzennego. Z mojego doświadczenia, korzystanie z map topograficznych pozwala uniknąć wielu problemów, które mogą pojawić się w trakcie realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 18

Jaką precyzję graficzną można osiągnąć dla mapy o skali 1:2000, jeśli średni błąd lokalizacji elementu terenowego na tej mapie wynosi ±0,1 mm w skali mapy?

A. ±2 m

B. ±0,2 m

C. ±0,02 m

D. ±0,002 m

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia relacji między skalą mapy a rzeczywistymi wymiarami w terenie. Odpowiedzi takie jak ±0,002 m, ±2 m czy ±0,02 m są błędne ze względu na niewłaściwe przeliczenie błędu pomiarowego w kontekście skali. Na przykład, odpowiedź ±0,002 m mogłaby wynikać z pomylenia jednostek lub niezrozumienia, że przeliczenie dotyczy skali, a nie jedynie wartości błędu. Z kolei ±2 m to znacznie większa wartość, która nie znajduje zastosowania w kontekście mapy w skali 1:2000. Tego rodzaju oszacowania mogą prowadzić do poważnych błędów w pracach geodezyjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Dodatkowo, odpowiedź ±0,02 m również nie odzwierciedla właściwego przeliczenia, ponieważ jest to wartość, która nie odpowiada założonemu błędowi pomiarowemu. Problemem jest często brak umiejętności przeliczania błędów pomiarów w kontekście skali, co jest podstawą w geodezji i kartografii. Dobrze zrozumiane zasady przeliczania błędów w zależności od skali mapy są niezbędne, aby uniknąć nieporozumień i błędnych interpretacji w praktyce zawodowej.

Pytanie 19

Aby ułatwić lokalizację zmierzonych szczegółów danego obszaru na odpowiednim szkicu terenowym, tworzy się szkic

A. podstawowy

B. dokumentacyjny

C. przeglądowy

D. tachimetryczny

Odpowiedzi "podstawowy", "dokumentacyjny" i "tachimetryczny" nie są właściwe w kontekście wskazania szkicu, który ma służyć do łatwego odnalezienia pomierzonych szczegółów fragmentu terenu. Szkic podstawowy to dokument, który zazwyczaj zawiera dane referencyjne używane do opracowywania bardziej szczegółowych planów oraz projektów. Jego zakres i dokładność są często niewystarczające do przedstawienia ogólnego układu terenu. Z kolei szkic dokumentacyjny służy do archiwizacji zdarzeń geodezyjnych i jest bardziej szczegółowy, ale jego celem nie jest ułatwienie bieżącej orientacji w terenie, lecz raczej dokumentacja stanu na dany moment. Natomiast szkic tachimetryczny jest narzędziem wykorzystywanym do bardziej precyzyjnych pomiarów, w tym obliczeń kątów i odległości, co jest istotne w geodezji, jednak nie odpowiada on na potrzeby szybkiego odnalezienia danych w terenie. Wybór odpowiedniego rodzaju szkicu jest kluczowy; niewłaściwe podejście do tej kwestii może prowadzić do nieefektywności w procesie zbierania i analizowania danych. Ważne jest zrozumienie, że każdy z tych szkiców ma swoje specyficzne zastosowanie i nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia kontekstu operacyjnego.

Pytanie 20

Osnowę wysokościową określa się przy użyciu metody niwelacji

A. punktów rozproszonych

B. trygonometrycznej

C. siatkowej

D. hydrostatycznej

Pomiarowa osnowa wysokościowa wyznaczana metodą niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w geodezji, który pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Metoda ta polega na wykorzystaniu triangulacji, gdzie pomiary kątów i odległości wykonuje się z punktów kontrolnych, aby obliczyć wysokości względne. Przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie niezbędne jest zapewnienie odpowiednich różnic wysokości dla dróg, mostów czy budynków. W praktyce, korzysta się z instrumentów takich jak teodolity czy tachymetry, które umożliwiają dokładnie wyznaczenie położenia punktów, a następnie, na podstawie pomiarów kątów i odległości, oblicza się różnice wysokości. Zastosowanie niwelacji trygonometrycznej jest zgodne z normami Polskiego Towarzystwa Geodezyjnego oraz międzynarodowymi standardami, co gwarantuje jej wysoką jakość oraz dokładność.

Pytanie 21

Znając, że kontrola pomiarów z łaty w tachimetrii klasycznej wyrażona jest równaniem 2s = g + d, oblicz wartość odczytu z łaty kreski środkowej, jeśli odczyt z łaty kreski górnej wynosi g = 2 200 mm, a odczyt z łaty kreski dolnej to d = 1 600 mm?

A. s = 1,8 m

B. s = 2,0 m

C. s = 1,7 m

D. s = 1,9 m

Odpowiedź s = 1,9 m jest poprawna i wynika z zastosowania wzoru 2s = g + d, gdzie g to odczyt z łaty kreski górnej, a d to odczyt z łaty kreski dolnej. W tym przypadku mamy g = 2200 mm i d = 1600 mm. Podstawiając te wartości do wzoru, otrzymujemy: 2s = 2200 mm + 1600 mm, co daje 2s = 3800 mm. Dzieląc przez 2, uzyskujemy s = 1900 mm, co po przeliczeniu na metry daje 1,9 m. Takie obliczenia są kluczowe w tachimetrii, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są niezbędne do określenia różnic terenu oraz do tworzenia dokładnych modeli topograficznych. Zastosowanie tego wzoru jest szerokie, od prac inżynieryjnych po geodezję, gdzie precyzja jest kluczowa dla sukcesu projektów budowlanych i infrastrukturalnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wymagają również odpowiedniej kalibracji sprzętu oraz uwzględnienia czynników atmosferycznych, które mogą wpływać na pomiary.

Pytanie 22

Jaka jest odległość od początku drogi do punktu, który na tej trasie ma oznaczenie 0/3+57,00 m?

A. 3557,00 m

B. 357,00 m

C. 557,00 m

D. 3057,00 m

Odpowiedź 357,00 m jest poprawna, ponieważ oznaczenie 0/3+57,00 m wskazuje na dokładne miejsce na trasie. W tym systemie oznaczeń, pierwsza część (0) zazwyczaj odnosi się do kilometrażu, a druga część (3+57,00) do metrażu w obrębie tego kilometra. Zatem '3+57,00' oznacza, że punkt znajduje się 3 km i 57 m od punktu odniesienia. Przekształcając to na metry, mamy 3000 m + 57 m, co daje 3057 m. Jednakże, jeżeli punkt 0/3+57,00 m jest odniesiony do '0', oznacza to, że odległość od początku trasy wynosi 357,00 m. Użycie takiego systemu oznaczeń jest powszechne w geodezji, budownictwie i planowaniu infrastruktury, co umożliwia precyzyjne określenie lokalizacji punktów na trasie. Przykładowo, w projektach drogowych lub kolejowych, takie oznaczenia są kluczowe dla właściwego zarządzania i kontroli budowy.

Pytanie 23

Znaki geodezyjne, które nie są objęte ochroną, to

A. punkty osnowy geodezyjnej

B. kamienie graniczne

C. budowle triangulacyjne

D. repety robocze

Repety robocze, znane również jako punkty robocze lub odniesienia robocze, to elementy wykorzystywane do wykonywania pomiarów geodezyjnych i nie podlegają ochronie zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi ochrony znaków geodezyjnych. Ochronie podlegają jedynie punkty osnowy geodezyjnej oraz inne trwałe znaki, które są kluczowe dla zapewnienia dokładności i stabilności pomiarów geodezyjnych w dłuższym okresie czasu. Przykładami chronionych punktów są kamienie graniczne, które wyznaczają granice nieruchomości oraz budowle triangulacyjne, stanowiące trwałe elementy osnowy geodezyjnej. Zrozumienie różnic między tymi rodzajami punktów jest istotne, szczególnie w praktyce geodezyjnej, gdzie precyzyjne stosowanie standardów i dobrych praktyk jest kluczowe dla realizacji projektów budowlanych i inżynieryjnych. Wyjątkowe traktowanie repety roboczych wynika z ich tymczasowego charakteru, gdyż są one tworzone i wykorzystywane w ramach konkretnych prac geodezyjnych, a ich lokalizacja może ulegać zmianie.

Pytanie 24

Jakie informacje są konieczne do zlokalizowania w terenie punktu geodezyjnego?

A. Godło odpowiedniego arkusza mapy zasadniczej

B. Opis topograficzny punktu

C. Zestawienie szkiców terenowych

D. Szkic polowy wykonania osnowy

Opis topograficzny punktu geodezyjnego jest kluczowym dokumentem potrzebnym do jego identyfikacji i odnalezienia w terenie. Zawiera on szczegółowe informacje o położeniu punktu, jego otoczeniu oraz cechach charakterystycznych, co jest niezbędne dla geodetów podczas pracy w terenie. Na przykład, w opisie mogą być uwzględnione takie elementy jak odległość od znanych punktów orientacyjnych, kierunki do innych punktów geodezyjnych, a także opis naturalnych lub sztucznych obiektów znajdujących się w pobliżu, takich jak drogi, rzeki czy budynki. Wiedza na temat topografii terenu oraz umiejętność interpretacji takich opisów są fundamentem w geodezji, co pozwala na precyzyjne lokalizowanie punktów i minimalizowanie błędów pomiarowych. Właściwa interpretacja opisu topograficznego zgodnie z normami geodezyjnymi, w tym PN-EN 16153, jest niezbędna do osiągnięcia wysokiej jakości danych geodezyjnych oraz zgodności z wymaganiami prawnymi.

Pytanie 25

Osnowy geodezyjne klasyfikuje się na różne grupy na podstawie ich precyzji oraz metody zakładania, jakich używa się do ich tworzenia?

A. fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne

B. podstawowe, podstawowe bazowe, pomiarowe

C. podstawowe fundamentalne, podstawowe bazowe, szczegółowe

D. poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne

Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia klasyfikacji podstawowych fundamentalnych oraz szczegółowych osnow geodezyjnych, wskazuje na niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi typami sieci oraz ich zastosowań. Osnowy fundamentalne są kluczowe w tworzeniu systemów geodezyjnych, gdyż zapewniają stabilne punkty odniesienia, które są niezbędne do precyzyjnego mapowania. Odpowiedzi sugerujące podziały na grupy, takie jak 'poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne' czy 'fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne', mylą kategorie pojęciowe oraz ich funkcje. Poziome i wysokościowe odniesienia są jedynie różnymi wymiarami tej samej osnowy i nie stanowią odrębnych grup. Klasyfikując osnowy według kryterium dokładności, istotne jest, aby zrozumieć, że każda z nich ma określone przeznaczenie oraz różne poziomy precyzji. Typowe błędy myślowe w tej kwestii obejmują pomijanie roli osnowy fundamentalnej jako podstawy dla wszystkich innych pomiarów oraz nieumiejętność rozróżnienia między osnowami służącymi do ogólnych pomiarów a tymi dedykowanymi do bardziej szczegółowych zastosowań. W praktyce, stosowanie nieodpowiednich osnow w projektach geodezyjnych prowadzi do błędów pomiarowych, co może mieć poważne konsekwencje w inżynierii i budownictwie.

Pytanie 26

Niwelacja trygonometryczna polega na określaniu różnic wysokości wybranych lokalizacji na podstawie obserwacji

A. odległości poziomej i kąta poziomego

B. odległości poziomej i kąta pionowego

C. odległości pionowej i kąta poziomego

D. odległości pionowej i kąta pionowego

Niwelacja trygonometryczna polega na wyznaczaniu różnic wysokości wybranych punktów na podstawie obserwacji odległości poziomej i kąta pionowego. W praktyce, metoda ta wykorzystuje triangulację, gdzie pomiar kąta pionowego, a także odległości między punktami, pozwala na obliczenie różnic wysokości. Zastosowanie tej metody jest szerokie w inżynierii lądowej, geodezji oraz budownictwie. Na przykład, w przypadku budowy dróg czy mostów, niezbędne jest precyzyjne ustalenie różnic wysokości, aby zapewnić odpowiednią infrastrukturę i bezpieczeństwo. W kontekście standardów branżowych, zgodnie z normami ISO 17123-1:2001, pomiary niwelacji trygonometrycznej muszą być wykonywane z zachowaniem odpowiedniej staranności, co minimalizuje błędy pomiarowe i zwiększa dokładność wyników. Warto również zauważyć, że umiejętność wykonywania niwelacji trygonometrycznej jest kluczowa dla geodetów, którzy muszą podejmować decyzje na podstawie dokładnych danych o wysokościach.

Pytanie 27

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszary przeznaczone na sport i rekreację powinny być oznaczane symbolem literowym

A. ZP

B. MW

C. US

D. U

W miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego tereny sportu i rekreacji są oznaczane symbolem US, co oznacza "tereny usług sportowych". Jest to zgodne z przyjętymi standardami planowania przestrzennego, które mają na celu zapewnienie odpowiednich przestrzeni dla działalności sportowej i rekreacyjnej w miastach oraz na terenach wiejskich. Oznaczenie to pozwala na jednoznaczne definiowanie obszarów przeznaczonych pod różne formy działalności sportowej, takie jak stadiony, boiska, parki rekreacyjne czy obiekty sportowe. Zastosowanie symbolu US w planach zagospodarowania przestrzennego jest kluczowe dla koordynacji działań urbanistycznych i planistycznych, a także dla zapewnienia harmonijnego rozwoju infrastruktury sportowej. Przykładem praktycznego zastosowania może być projektowanie nowego kompleksu sportowego, gdzie odpowiednie oznaczenie w planie pozwala na łatwiejsze pozyskanie funduszy i wsparcia ze strony lokalnych władz oraz organizacji sportowych. Zrozumienie tego symbolu w kontekście planowania przestrzennego jest zatem istotne dla każdego specjalisty zajmującego się urbanistyką.

Pytanie 28

Jaką wartość ma rzędna H_p dla pokrywy studzienki kanalizacyjnej, gdy zmierzona wysokość osi celowej H_c wynosi 202,21 m, a odczyt wartości podziału łaty niwelacyjnej z kreski środkowej lunety niwelatora to s = 1,140?

A. Hp = 202,32 m

B. Hp = 202,01 m

C. Hp = 203,35 m

D. Hp = 201,07 m

W przypadku pomyłek w obliczeniach rzędnej pokrywy studzienki, częstym błędem jest nieprawidłowe przetwarzanie danych pomiarowych. Na przykład, niektórzy mogą pomylić wartości wysokości osi celowej i odczytu niwelacyjnego, co prowadzi do błędnych wyników. Wysokość osi celowej (Hc) jest wartością, która zawsze powinna być wyższa od wartości odczytu (s), ponieważ s reprezentuje różnicę poziomów. Dlatego jeśli zastosujemy niepoprawne wartości, takie jak Hp = 202,01 m, co sugeruje, że odczyt łaty byłby zbyt mały, prowadzi to do niezgodności pomiędzy danymi a rzeczywistymi warunkami terenowymi. Inny częsty błąd to niewłaściwe zastosowanie jednostek miary lub ich zrozumienie, co również może prowadzić do znaczących różnic w obliczeniach. W praktyce, w geodezji i inżynierii, istotne jest przestrzeganie zasad pomiarów oraz obliczeń, aby uniknąć błędów, które mogą wpłynąć na dalsze etapy projektowania czy budowy. Właściwe podejście do niwelacji i obliczeń rzędnych jest niezbędne nie tylko dla uzyskania precyzyjnych wyników, ale również dla zachowania standardów bezpieczeństwa i jakości w inżynierii.

Pytanie 29

W jakim zakrescie znajduje się wartość azymutu boku AB, jeżeli różnice współrzędnych pomiędzy punktem początkowym a końcowym boku AB są takie, że ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 300400g

B. 200300g

C. 100200g

D. 0100g

Azymut boku AB, w którym różnice współrzędnych ΔX_AB i ΔY_AB są ujemne, wskazuje na kierunek południowo-zachodni. W systemie azymutalnym, azymut wyrażany jest w stopniach, gdzie 0° wskazuje na północ, a 270° na zachód. Ponieważ zarówno ΔX, jak i ΔY są ujemne, oznacza to, że punkt końcowy znajduje się na lewo i poniżej punktu początkowego, co odpowiada zakresowi azymutu od 200° do 300°. Taki przedział azymutu jest istotny w geodezji i nawigacji, gdzie dokładne określenie kierunku ma kluczowe znaczenie dla precyzyjnych pomiarów i wytyczania dróg. Przykładem zastosowania może być nawigacja w terenie, gdzie geodeta musi precyzyjnie określić kierunek, aby przeprowadzić pomiary terenowe lub przygotować mapę. Zrozumienie azymutu oraz jego wartości w kontekście współrzędnych jest fundamentem w geodezji oraz kartografii, co jest zgodne z wytycznymi standardów geodezyjnych.

Pytanie 30

W terenie zmierzono odcinek AB o długości D_AB = 33,00 m. Na mapie odległość pomiędzy punktami AB wynosi d_AB = 66,00 mm. Jaką skalę ma mapa?

A. 1:2000

B. 1:1000

C. 1:500

D. 1:250

Skala mapy jest wyrażona jako stosunek odległości na mapie do rzeczywistej odległości w terenie. W tym przypadku zmierzone odcinki to D_AB = 33,00 m (rzeczywista długość) oraz d_AB = 66,00 mm (odległość na mapie). Aby obliczyć skalę, musimy przeliczyć odległość z milimetrów na metry. 66 mm to 0,066 m. Następnie, skala obliczana jest jako D_AB / d_AB, co daje: 33,00 m / 0,066 m = 500. Zatem skala mapy wynosi 1:500, co oznacza, że 1 metr w terenie odpowiada 500 mm (czyli 0,5 m) na mapie. Przykładowo, w praktyce skala 1:500 jest używana w planach urbanistycznych, gdzie istotne jest przedstawienie szczegółowych informacji o terenie. Współczesne systemy GIS oraz różne programy do tworzenia map bazują na takich obliczeniach, co jest zgodne z dobrą praktyką branżową.

Pytanie 31

Najwyższy dozwolony średni błąd lokalizacji punktów pomiarowych osnowy sytuacyjnej w odniesieniu do najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej wynosi

A. 0,20 m

B. 0,10 m

C. 0,15 m

D. 0,05 m

Wybór wartości błędu, takich jak 0,05 m, 0,20 m czy 0,15 m, może być wynikiem pewnych nieporozumień. Czasem myśli się, że 0,05 m to super precyzyjna wartość, ale to nie jest to, czego potrzebujemy w przypadku osnowy sytuacyjnej. Zbyt dokładne wymagania mogą po prostu opóźnić projekt i podnieść jego koszty. Z kolei 0,20 m czy 0,15 m też nie są dobre, bo nie odpowiadają normom, które jasno wskazują, jakie błędy są dopuszczalne. Takie wybory mogą wynikać z niepełnego zrozumienia, jak działa geodezja, co prowadzi do błędnych decyzji przy planowaniu. Na przykład, ekipa może źle ulokować budynki, używając nieprawidłowych danych, co później może skończyć się problemami, jak konieczność ich przesuwania. Więc naprawdę warto znać te normy, żeby prace geodezyjne były na dobrym poziomie.

Pytanie 32

W jakich okolicznościach materiały z publicznego zasobu geodezyjnego i kartograficznego mogą być usunięte z tego zbioru?

A. Kiedy stracą wartość użytkową

B. Kiedy zostaną zniszczone

C. Po upływie dwóch lat od dodania do zasobu

D. Kiedy nie były używane przez pięć lat

Materiały z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego podlegają wyłączeniu z tego zasobu w momencie, gdy utracą swoją przydatność użytkową. Przydatność użytkowa materiałów geodezyjnych i kartograficznych oznacza ich zdolność do spełniania wymagań użytkowników, w tym instytucji, które się nimi posługują. Przykładem może być aktualizacja map topograficznych, które muszą odzwierciedlać rzeczywisty stan terenu, aby były użyteczne dla planowania przestrzennego czy działań związanych z ochroną środowiska. Gdy materiały przestają odpowiadać rzeczywistemu stanowi, ich wartość w kontekście zastosowań praktycznych spada, co może prowadzić do decyzji o ich wyłączeniu z zasobu. W kontekście dobrych praktyk w zarządzaniu informacjami geodezyjnymi, regularna weryfikacja i aktualizacja zasobów jest kluczowa dla zapewnienia ich aktualności oraz zgodności z obowiązującymi normami, co przyczynia się do poprawy efektywności działań w zakresie planowania i zarządzania przestrzenią.

Pytanie 33

Na szkicu osnowy pomiarowej nie są umieszczane

A. numery punktów osnowy

B. rzędne i odcięte w szczegółach sytuacyjnych

C. uśrednione długości linii pomiarowych

D. wyrównane wartości kątów poziomych

W szkicu pomiarowej osnowy sytuacyjnej umieszczanie wyrównanych wartości kątów poziomych, numerów punktów osnowy i średnich długości linii może się zdawać zgodne z zasadami geodezyjnymi, ale nie do końca. Wyrównane kąty są ważne, bo dzięki nim możemy lepiej zrozumieć, jak punkty są rozmieszczone, co potem ułatwia dalsze pomiary. Numery punktów to też istotna sprawa, bo pozwalają na identyfikację i późniejsze wykorzystywanie w różnych projektach. Uśrednione długości linii też dostarczają nam info o odległościach. Niemniej jednak, rzędne i odcięte do szczegółów sytuacyjnych są informacjami, które nie powinny się tam znaleźć, bo robią zamieszanie i mogą być zbędne w kontekście podstawowych pomiarów. Zbyt duża ilość detali może prowadzić do nieporozumień i utrudniać późniejsze analizy, więc ważne jest, żeby każdy dokument był jasny i funkcjonalny.

Pytanie 34

Wyniki pomiarów należy skorygować przed ich użyciem w obliczeniach, uwzględniając poprawki związane z błędami

A. średnie.

B. pozorne.

C. grube.

D. systematyczne.

Odpowiedź "systematyczne" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do błędów systematycznych, które są stałymi odchyleniami wyników pomiarów spowodowanymi przez określone czynniki, takie jak nieprawidłowości w użytym sprzęcie, błędy w metodzie pomiarowej czy wpływ otoczenia. Korygowanie wyników pomiarów w celu eliminacji tych błędów jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych danych. Przykładem może być pomiar temperatury, gdzie błędy systematyczne mogą wynikać z nieprawidłowo skalibrowanego termometru. Poprawki wprowadzane na etapie analizy danych, takie jak kalibracja sprzętu przed pomiarem lub stosowanie kompensacji wpływu temperatury otoczenia, są zgodne z najlepszymi praktykami w naukach przyrodniczych i inżynieryjnych. Eliminowanie błędów systematycznych jest również zgodne z normami ISO, które podkreślają znaczenie dokładności i precyzji w procesach pomiarowych, co jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości wyników badań oraz ich rzetelności.

Pytanie 35

Miary określające lokalizację mierzonej pikiety nazywają się

A. kątami wierzchołkowymi

B. przecięciami

C. domiarami prostokątnymi

D. domiarami biegunowymi

Wybierając inne odpowiedzi, można napotkać na pewne nieporozumienia dotyczące terminologii geodezyjnej. Kąty wierzchołkowe są terminem używanym w geometrii, ale w kontekście pomiarów geodezyjnych nie odnoszą się one bezpośrednio do określania położenia pikiet. W rzeczywistości, kąt wierzchołkowy to kąt utworzony przez dwa boki figury geometrycznej, a nie narzędzie do pomiaru lokalizacji punktów w przestrzeni. Przecięcia odnoszą się do miejsc, w których dwie linie się krzyżują, co w kontekście geodezji nie jest adekwatnym opisem miar położenia. Może to prowadzić do błędnych założeń, ponieważ nie uwzględnia istoty pomiarów opartych na kierunkach i odległościach. Domiary prostokątne, z kolei, polegają na określaniu punktów na podstawie układów prostokątnych, co również nie jest zgodne z podstawowymi zasadami pomiarów biegunowych. Użycie tych terminów zamiast domiarów biegunowych może prowadzić do zamieszania w analizach geodezyjnych oraz ograniczać trafność pomiarów. Dlatego ważne jest, aby podczas nauki geodezji skoncentrować się na poprawnym użyciu terminologii, aby uniknąć błędów w praktyce pomiarowej.

Pytanie 36

Na szkicu sytuacyjnej osnowy pomiarowejnie przedstawia się

A. numerów punktów osnowy pomiarowej

B. wyrównanych wartości kątów poziomych

C. uśrednionych wartości długości linii pomiarowych

D. rzędnych i odciętych do szczegółów sytuacyjnych

Umieszczenie uśrednionych wartości długości linii pomiarowych, wyrównanych wartości kątów poziomych i numerów punktów osnowy pomiarowej jest powszechną praktyką w szkicach pomiarowych, jednak nie jest to zasadne w kontekście osnowy sytuacyjnej. Uśrednione długości linii pomiarowych są istotne do oceny dokładności i precyzyjności pomiarów, a ich uwzględnienie na szkicu może wprowadzać niepotrzebne zamieszanie, zwłaszcza gdy istotne jest zachowanie oryginalnych pomiarów. Wyrównane wartości kątów poziomych są kluczowe dla analizy geometrii pomiaru, ale ich obecność na szkicu osnowy sytuacyjnej może prowadzić do niejasności, gdyż nie odzwierciedlają one rzeczywistego stanu w terenie. W przypadku numerów punktów osnowy, ich umieszczanie w szkicach jest zgodne z dobrymi praktykami, ponieważ umożliwia identyfikację punktów w przestrzeni. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie istotne dane pomiarowe muszą być umieszczane na jednym dokumencie. Zamiast tego, kluczowe jest rozdzielenie informacji w celu zachowania klarowności i funkcjonalności dokumentacji. W przeciwnym razie, może to prowadzić do dezorientacji i utrudnień w późniejszym przetwarzaniu danych, co jest sprzeczne z zasadami efektywnej pracy w geodezji.

Pytanie 37

Jakie jest przybliżone znaczenie błędu względnego dla odcinka o długości 500,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±10 cm?

A. 1/2000

B. 1/1000

C. 1/5000

D. 1/500

Błąd względny jest miarą precyzji pomiaru, wyrażoną jako stosunek błędu bezwzględnego do wartości rzeczywistej. W tym przypadku długość odcinka wynosi 500,00 m, a błąd pomiarowy wynosi ±10 cm, co odpowiada 0,1 m. Aby obliczyć błąd względny, należy podzielić błąd bezwzględny przez wartość rzeczywistą: 0,1 m / 500 m = 0,0002. To daje 0,0002, co w postaci ułamka jest równe 1/5000. Takie obliczenia są niezwykle istotne w inżynierii oraz metrologii, gdzie precyzja pomiarów ma kluczowe znaczenie. Na przykład w budownictwie, gdzie dokładne pomiary długości mogą wpłynąć na bezpieczeństwo konstrukcji. Właściwe obliczenie błędu względnego pozwala na ocenę jakości użytych narzędzi pomiarowych oraz metod, a także na identyfikację obszarów, w których można poprawić dokładność pomiarów. Przykładem mogą być zastosowania w geodezji, gdzie precyzyjnie określone granice działek są niezbędne do prawidłowego podziału gruntów.

Pytanie 38

Fragment łączący dwa sąsiadujące punkty sytuacyjne tego samego obiektu określa się mianem

A. czołówką

B. podpórką

C. odciętą

D. rzędną

Wybór odciętej jako odpowiedzi jest nieporozumieniem związanym z terminologią geodezyjną. Odcięta odnosi się do poziomego lub pionowego skoku wartości w kontekście pomiarów, na przykład, w analizach funkcji w przestrzeni, ale nie jest terminem odnoszącym się do połączenia punktów sytuacyjnych obiektu. W praktyce, odcięta jest często używana w kontekście obliczeń różnicowych, gdzie analizuje się zmiany w wartościach pomiędzy różnymi punktami, jednak nie ma zastosowania w bezpośrednim łączeniu dwóch sąsiednich punktów. Podpórka z kolei odnosi się do wsparcia dla konstrukcji, a nie do geodezyjnego opisu relacji między punktami. W kontekście geodezji, podpórki mogą być używane w konstrukcjach, ale nie w sensie odnoszącym się do punktów sytuacyjnych. Rzędna, choć również związana z poziomem, odnosi się do wartości wysokości punktu w kontekście terenu, a nie do łączenia dwóch punktów. Zrozumienie tych terminów jest kluczowe, aby uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do niepoprawnych wniosków w analizach przestrzennych. Kluczowe jest, aby zastosować właściwą terminologię w każdym kroku procesu pomiarowego, aby zapewnić klarowność i precyzję w dokumentacji oraz analizach geodezyjnych. Właściwe rozumienie czołówki i jej roli w łączeniu punktów sytuacyjnych jest fundamentem dla profesjonalnego podejścia w geodezji.

Pytanie 39

Podstawowym krokiem w procesie tworzenia pierwotnej mapy tradycyjną metodą jest umieszczenie na arkuszu ramki sekcyjnej oraz siatki kwadratów. Jakim narzędziem nie można przenieść siatki kwadratów na zdefiniowany arkusz?

A. Nanosnika biegunowego

B. Koordynatografu

C. Kwadratnicy z nakłuwaczem

D. Podziałki transwersalnej i kroczka

Nanosnik biegunowy jest przyrządem, który nie jest przeznaczony do nanoszenia siatki kwadratów na arkusz, lecz służy do określania kierunków i pomiarów kątowych. W tradycyjnym procesie tworzenia pierworysu mapy, kluczowe jest precyzyjne naniesienie siatki kwadratów, co umożliwia dalsze odwzorowanie i szczegółowe pomiary. Nanosnik biegunowy wprowadza pewne ograniczenia, gdyż nie ma on możliwości bezpośredniego wprowadzenia siatki; zamiast tego, zaleca się korzystanie z narzędzi takich jak koordynatograf, który precyzyjnie pozwala na ustawienie i przenoszenie punktów oraz linii na arkusz. Standardy branżowe zalecają stosowanie narzędzi, które zapewniają wysoką dokładność i precyzję, co jest kluczowe w kartografii. W praktyce, aby uzyskać dokładny pierworys, powinno się wykorzystywać sprzęt, który umożliwia bezbłędne odwzorowanie obiektów na mapie, co w przypadku nanosnika biegunowego nie jest możliwe.

Pytanie 40

Za zbieranie, zarządzanie i kontrolowanie przyjmowanych dokumentów do centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego oraz udostępnianie jego informacji odpowiedzialny jest

A. wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego

B. starosta

C. Główny Geodeta Kraju

D. marszałek województwa

Wybór starosty jako organu odpowiedzialnego za gromadzenie i kontrolę zasobów geodezyjnych jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego podziału kompetencji w polskim systemie administracyjnym. Starosta rzeczywiście pełni ważną rolę w zarządzaniu lokalnymi zasobami geodezyjnymi, jednak jego zadania są ograniczone do obszaru powiatu i nie obejmują centralnego zasobu geodezyjnego, który zarządzany jest na poziomie krajowym. Marszałek województwa również nie ma kompetencji w tym zakresie, jego odpowiedzialność dotyczy przede wszystkim strategii rozwoju regionów i koordynacji działań na poziomie wojewódzkim. Wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego ma z kolei za zadanie kontrolowanie działalności geodezyjnej na poziomie województwa, co również nie obejmuje zarządzania centralnymi zasobami. Warto zrozumieć, że każdy z wymienionych organów pełni specyficzne funkcje i nie można mylić ich kompetencji. Błędne zrozumienie podziału zadań i zakresu odpowiedzialności między różnymi szczeblami administracji może prowadzić do nieprawidłowego postrzegania roli Głównego Geodety Kraju oraz wpływać na efektywność działań w zakresie geodezji i kartografii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej