Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 18:30
Data zakończenia: 22 maja 2025 18:42

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaki prefiks jest używany w adresie autokonfiguracji IPv6 w sieci LAN?

A. 128

B. 24

C. 32

D. 64

Prefiksy 128, 32 oraz 24 bitów są błędnymi odpowiedziami, ponieważ nie odpowiadają standardom autokonfiguracji w sieciach IPv6. Prefiks 128 bitów oznacza pełny adres IPv6, co uniemożliwia podział adresu na różne części, co jest potrzebne w procesie autokonfiguracji. Pełny adres jest wykorzystywany w przypadku jednoznacznej identyfikacji konkretnego urządzenia w sieci, a nie do zarządzania całymi podsieciami. Prefiks 32 bity odnosi się do adresów IPv4, które mają znacznie ograniczoną przestrzeń adresową w porównaniu do IPv6, co czyni je nieprzydatnymi w kontekście nowoczesnych sieci. Z kolei prefiks 24 bity, chociaż stosowany w niektórych konfiguracjach IPv4, również nie ma zastosowania w strukturze adresacji IPv6, w której standardowa długość prefiksu dla autokonfiguracji wynosi 64 bity. Typowym błędem jest mylenie długości prefiksu w IPv4 i IPv6 oraz nieznajomość zasad dotyczących wydawania i zarządzania adresami w nowoczesnych sieciach. To prowadzi do nieprawidłowych wniosków dotyczących implementacji i konfiguracji adresacji, co może skutkować problemami w komunikacji sieciowej oraz zarządzaniu urządzeniami.

Pytanie 2

W celu zagwarantowania jakości usług QoS, w przełącznikach warstwy dostępu wdraża się mechanizm

A. przydzielania wyższego priorytetu wybranym typom danych

B. który zapobiega tworzeniu się pętli w sieci

C. pozwalający na używanie wielu portów jako jednego łącza logicznego

D. decydujący o liczbie urządzeń, które mogą łączyć się z danym przełącznikiem

Odpowiedź dotycząca nadawania priorytetu określonym rodzajom danych jest prawidłowa, ponieważ mechanizmy QoS (Quality of Service) odgrywają kluczową rolę w zarządzaniu jakością usług w sieciach komputerowych. W kontekście przełączników warstwy dostępu, nadawanie priorytetów polega na klasyfikacji i zarządzaniu ruchem sieciowym, co pozwala na przydzielanie większych zasobów dla bardziej wymagających aplikacji, takich jak VoIP czy transmisje wideo. Przykładem może być wykorzystanie protokołu IEEE 802.1p, który umożliwia oznaczanie ramek Ethernet z odpowiednim poziomem priorytetu. Dzięki temu, w sytuacjach dużego obciążenia sieci, ważniejsze dane mogą być przesyłane szybciej, co ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia ciągłości i jakości usług. Dobre praktyki w implementacji QoS obejmują także regularne monitorowanie ruchu oraz dostosowywanie polityk QoS w zależności od zmieniających się wymagań aplikacji oraz użytkowników. W ten sposób, można nie tylko poprawić doświadczenia użytkowników, ale również zoptymalizować wykorzystanie zasobów sieciowych.

Pytanie 3

W systemie Windows narzędzie do zarządzania skryptami wiersza poleceń, które pozwala na przeglądanie lub zmianę konfiguracji sieciowej komputera, który jest włączony, to

A. nslookup

B. netsh

C. netstat

D. ipconfig

No, więc 'netsh' to naprawdę super narzędzie do ogarniania konfiguracji sieci w Windowsie. Dzięki niemu możesz nie tylko zobaczyć, jak wyglądają twoje parametry sieciowe, ale też je zmienić. W praktyce można tam ogarnąć ustawienia IP, DNS czy zaporę systemową. Na przykład, jak chcesz ustawić statyczny adres IP albo zmienić coś w DHCP, to właśnie netsh będzie najlepszym wyborem. Ciekawostka – administratorzy mogą nawet pisać skrypty, żeby zautomatyzować te procesy. To jest mega przydatne w zarządzaniu infrastrukturą IT. A jak coś nie działa w sieci, to często korzysta się z netsh do resetowania TCP/IP, co czasami naprawdę potrafi załatwić sprawę. W skrócie, znajomość netsh to must-have dla każdego, kto boryka się z administracją Windowsa.

Pytanie 4

Przed przystąpieniem do podłączania urządzeń do sieci komputerowej należy wykonać pomiar długości przewodów. Dlaczego jest to istotne?

A. Aby ustalić parametry zasilania zasilacza awaryjnego (UPS) dla stanowisk sieciowych.

B. Aby określić, ile urządzeń można podłączyć do jednego portu switcha.

C. Aby zapobiec przegrzewaniu się okablowania w trakcie pracy sieci.

D. Aby nie przekroczyć maksymalnej długości przewodu zalecanej dla danego medium transmisyjnego, co zapewnia prawidłowe działanie sieci i minimalizuje ryzyko zakłóceń.

Pomiar długości przewodów sieciowych to naprawdę kluczowy etap przy planowaniu i montażu sieci. Chodzi przede wszystkim o to, żeby nie przekraczać zalecanej długości dla wybranego medium transmisyjnego, np. skrętki czy światłowodu. Standardy, takie jak TIA/EIA-568, jasno określają, że dla skrętki UTP Cat.5e/Cat.6 maksymalna długość jednego odcinka to 100 metrów – wliczając w to patchcordy. Gdy przewód jest dłuższy, sygnał potrafi się mocno osłabić, pojawiają się opóźnienia, błędy transmisji, a nawet całkowite zerwanie połączenia. W praktyce, jeśli ktoś o tym zapomni, sieć potrafi działać bardzo niestabilnie – szczególnie przy wyższych przepływnościach lub w środowiskach o dużych zakłóceniach elektromagnetycznych. Z mojego doświadczenia wynika, że nieprzemyślane prowadzenie kabli to jeden z najczęstszych powodów reklamacji u klientów. Prawidłowy pomiar i stosowanie się do limitów to po prostu podstawa profesjonalnego podejścia i gwarancja, że sieć będzie działać zgodnie z założeniami projektowymi. Branżowe dobre praktyki zawsze zakładają uwzględnienie tych długości już na etapie projektowania, żeby uniknąć problemów w przyszłości.

Pytanie 5

W specyfikacji sieci Ethernet 1000Base-T maksymalna długość segmentu dla skrętki kategorii 5 wynosi

A. 100 m

B. 1000 m

C. 500 m

D. 250 m

Odpowiedź 100 m jest prawidłowa, ponieważ w standardzie Ethernet 1000Base-T, który obsługuje transmisję danych z prędkością 1 Gbps, maksymalna długość segmentu dla kabla skrętki kategorii 5 (Cat 5) wynosi właśnie 100 metrów. Ta długość obejmuje zarówno odcinek kabla, jak i wszelkie połączenia oraz złącza, co jest kluczowe dla zapewnienia stabilności i jakości sygnału. W praktyce, dla sieci lokalnych (LAN), stosuje się kable Cat 5 lub lepsze, takie jak Cat 5e czy Cat 6, aby osiągnąć wysoką wydajność przy minimalnych zakłóceniach. Warto zauważyć, że przekroczenie tej długości może prowadzić do degradacji sygnału, co z kolei wpłynie na prędkość i niezawodność połączenia. Standardy IEEE 802.3, które regulują kwestie związane z Ethernetem, podkreślają znaczenie zachowania tych limitów, aby zapewnić efektywne funkcjonowanie sieci. Dlatego też, przy projektowaniu lub rozbudowie infrastruktury sieciowej, należy przestrzegać tych wytycznych, aby uniknąć problemów z wydajnością.

Pytanie 6

Norma PN-EN 50174 nie obejmuje wytycznych odnoszących się do

A. montażu instalacji na zewnątrz budynków

B. realizacji instalacji w obrębie budynków

C. zapewnienia jakości instalacji kablowych

D. uziemień systemów przetwarzania danych

Norma PN-EN 50174 rzeczywiście nie zawiera wytycznych dotyczących uziemień instalacji urządzeń przetwarzania danych, co czyni tę odpowiedź poprawną. Uziemienie jest kluczowym elementem bezpieczeństwa w instalacjach elektrycznych, szczególnie w kontekście urządzeń przetwarzania danych, które są narażone na różne zakłócenia elektromagnetyczne oraz mogą generować potencjalnie niebezpieczne napięcia. W praktyce, dla prawidłowego zabezpieczenia tych instalacji, często stosuje się normy takie jak PN-IEC 60364, które szczegółowo regulują wymagania dotyczące uziemień. Użycie odpowiednich systemów uziemiających minimalizuje ryzyko uszkodzeń sprzętu oraz zapewnia bezpieczeństwo użytkowników. Warto zaznaczyć, że uziemienie powinno być projektowane z uwzględnieniem specyfiki budynku oraz urządzeń, co w praktyce oznacza, że każdy przypadek powinien być analizowany indywidualnie przez specjalistów. Zrozumienie tych kwestii jest niezbędne dla skutecznego projektowania i utrzymania systemów IT.

Pytanie 7

W sieci o strukturze zaleca się, aby na powierzchni o wymiarach

A. 20 m2

B. 10 m2

C. 5 m2

D. 30 m2

W sieci strukturalnej, umieszczenie jednego punktu abonenckiego na powierzchni 10 m2 jest zgodne z zaleceniami standardów branżowych oraz dobrą praktyką inżynieryjną. Takie rozmieszczenie zapewnia optymalną długość kabli, minimalizując straty sygnału i zakłócenia. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zauważyć w projektowaniu sieci lokalnych (LAN), gdzie odpowiednia gęstość punktów abonenckich pozwala na efektywne wykorzystanie dostępnej infrastruktury, zapewniając jednocześnie odpowiednią jakość usług. Warto również wspomnieć o standardzie ANSI/TIA-568, który określa wymagania dotyczące okablowania strukturalnego. Zgodnie z tym standardem, rozmieszczenie punktów abonenckich na powierzchni 10 m2 pozwala na efektywne zarządzanie siecią, co przekłada się na lepszą jakość usług dla użytkowników końcowych. Umożliwia to także lepszą elastyczność w rozbudowie sieci oraz dostosowywaniu do zmieniających się potrzeb użytkowników, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku technologicznym.

Pytanie 8

Jak można zidentyfikować przeciążenie w sieci lokalnej LAN?

A. analizatora protokołów sieciowych

B. miernika uniwersalnego

C. diodowego testera okablowania

D. reflektometru optycznego OTDR

Analizator protokołów sieciowych to kluczowe narzędzie w monitorowaniu i diagnostyce sieci lokalnych (LAN). Dzięki możliwości rejestrowania i analizy ruchu sieciowego, może on wykryć przeciążenie poprzez identyfikację spadków wydajności oraz zatorów w przesyłaniu danych. Na przykład, jeśli analizator wskazuje, że określony port jest mocno obciążony, administrator sieci może podjąć działania, takie jak optymalizacja trasowania pakietów czy zarządzanie przepustowością. W kontekście dobrych praktyk, wykorzystanie takich narzędzi pozwala na proaktywne zarządzanie siecią, zgodnie z zasadami ITIL (Information Technology Infrastructure Library), co zwiększa niezawodność i stabilność usług sieciowych. Warto również podkreślić, że analizatory protokołów, takie jak Wireshark, są standardem w branży, umożliwiając dogłębną analizę zarówno warstwy aplikacji, jak i transportowej, co jest niezbędne do zrozumienia i rozwiązania problemów z przeciążeniem.

Pytanie 9

Które z poniższych urządzeń sieciowych umożliwia segmentację sieci na poziomie warstwy 3 modelu OSI?

A. Repeater (regenerator sygnału)

B. Router

C. Punkt dostępowy (Access Point)

D. Switch

Router to urządzenie, które działa na warstwie trzeciej modelu OSI, czyli warstwie sieciowej. To właśnie routery odpowiadają za segmentację sieci na poziomie IP – rozdzielają ruch pomiędzy różne podsieci, umożliwiają komunikację między nimi oraz podejmują decyzje o trasowaniu pakietów. Dzięki temu możliwe jest tworzenie złożonych, dobrze zarządzanych i bezpiecznych architektur sieciowych. W praktyce, routery pozwalają np. oddzielić sieć firmową od sieci gościnnej, a także izolować ruch różnych działów w przedsiębiorstwie. Standardowo wykorzystuje się je do łączenia lokalnych sieci LAN z Internetem czy innymi sieciami WAN. Warto pamiętać, że niektóre zaawansowane switche warstwy 3 również mogą pełnić funkcje segmentacji na tym poziomie, ale ich podstawowe zadanie to przełączanie w warstwie drugiej. Routery są jednak dedykowanym rozwiązaniem do segmentacji warstwy trzeciej i trasowania. Moim zdaniem z punktu widzenia praktyka sieciowego, zrozumienie tej roli routera to absolutna podstawa, bo od tego zależy cała logika podziału i bezpieczeństwa sieci w każdej szanującej się organizacji.

Pytanie 10

Który z poniższych adresów IP należy do sieci o adresie 10.16.0.0/13?

A. 10.24.88.67 /13

B. 10.15.0.112 /13

C. 10.22.0.45 /13

D. 10.31.234.32 /13

Adres IP 10.22.0.45 należy do podsieci o adresie 10.16.0.0/13, ponieważ maska /13 oznacza, że pierwsze 13 bitów adresu IP definiuje sieć, a pozostałe bity są dostępne do użycia dla hostów. Adres 10.16.0.0/13 obejmuje zakres od 10.16.0.0 do 10.23.255.255. Wartości IP zapisane w systemie binarnym dla 10.16.0.0 to 00001010.00010000.00000000.00000000, a dla 10.22.0.45 to 00001010.00010010.00000000.00101101. Jak można zauważyć, pierwsze 13 bitów jest identyczne dla obu adresów, co potwierdza przynależność 10.22.0.45 do tej samej podsieci. W praktyce, zrozumienie klas adresów IP i ich podziału jest kluczowe w projektowaniu sieci komputerowych, co stanowi podstawę dla wydajnego zarządzania adresacją oraz bezpieczeństwem sieci. Dobrą praktyką w administrowaniu sieciami jest stosowanie planów adresacji, które uwzględniają odpowiednie maski podsieci, aby optymalnie wykorzystać dostępne adresy oraz zminimalizować ryzyko konfliktów.

Pytanie 11

Dokument PN-EN 50173 wskazuje na konieczność zainstalowania minimum

A. 1 punktu rozdzielczego na każde 250 m2 powierzchni.

B. 1 punktu rozdzielczego na cały wielopiętrowy budynek.

C. 1 punktu rozdzielczego na każde piętro.

D. 1 punktu rozdzielczego na każde 100 m2 powierzchni.

Odpowiedź dotycząca instalacji jednego punktu rozdzielczego na każde piętro budynku jest zgodna z normą PN-EN 50173, która reguluje zagadnienia związane z infrastrukturą telekomunikacyjną w budynkach. W kontekście projektowania systemu telekomunikacyjnego, kluczowe jest zapewnienie odpowiedniej liczby punktów rozdzielczych, aby umożliwić efektywne zarządzanie siecią oraz zapewnić dostęp do usług komunikacyjnych w każdym z pomieszczeń. Zgodnie z normą, umieszczanie punktów rozdzielczych na każdym piętrze zwiększa elastyczność w rozmieszczaniu urządzeń i zmniejsza długość kabli, co przekłada się na łatwiejszą instalację oraz konserwację systemu. Przykładowo, w budynkach o większej liczbie pięter, odpowiednia gęstość punktów rozdzielczych pozwala na lepsze dostosowanie infrastruktury do zmieniających się potrzeb użytkowników, takich jak dodawanie nowych urządzeń czy zmiany w organizacji przestrzeni biurowej. Dodatkowo, takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi oraz trendami w kierunku elastycznych rozwiązań telekomunikacyjnych.

Pytanie 12

Który ze standardów opisuje strukturę fizyczną oraz parametry kabli światłowodowych używanych w sieciach komputerowych?

A. IEEE 802.3af

B. IEEE 802.11

C. ISO/IEC 11801

D. RFC 1918

Wiele osób może kojarzyć IEEE 802.11 z sieciami komputerowymi, ale ten standard dotyczy wyłącznie bezprzewodowych sieci LAN, czyli popularnego Wi-Fi. Nie ma tam mowy o przewodach, a tym bardziej o światłowodach – to zupełnie inna kategoria technologii. Podobnie IEEE 802.3af odnosi się do Power over Ethernet, czyli przesyłania zasilania wraz z danymi po kablach sieciowych, lecz tylko miedzianych. Światłowody nie przewodzą prądu w ten sposób i nie są ujęte w tym standardzie. RFC 1918 natomiast to dokument dotyczący adresacji prywatnej w sieciach IP – konkretnie przydziela zakresy adresów, które nie są routowane w Internecie. Dotyczy to wyłącznie warstwy sieciowej modelu TCP/IP, nie zaś fizycznych mediów transmisyjnych. Typowym błędem jest mylenie tych standardów, bo ich numery pojawiają się często w materiałach edukacyjnych czy konfiguracji urządzeń, ale w praktyce dotyczą one różnych aspektów działania sieci. Żaden z tych dokumentów nie omawia struktury fizycznej kabli światłowodowych ani ich parametrów – to domena wyłącznie norm takich jak ISO/IEC 11801. Z mojego doświadczenia wynika, że zrozumienie rozdziału kompetencji i zakresu poszczególnych standardów jest kluczowe, żeby unikać chaosu przy projektowaniu czy diagnozie sieci. W skrócie: tylko ISO/IEC 11801 odpowiada na pytanie o światłowody i ich budowę.

Pytanie 13

Aplikacja systemowa Linux, której celem jest kontrolowanie ruchu sieciowego zarówno przychodzącego, jak i wychodzącego z określonego urządzenia, to

A. iptables

B. ifconfig

C. mtr

D. chkconfig

Ifconfig to narzędzie służące do konfigurowania interfejsów sieciowych w systemach Unix i Linux. Umożliwia ono monitorowanie oraz modyfikowanie konfiguracji interfejsów, takich jak adresy IP, maski podsieci oraz inne parametry. Choć jest niezbędne do zarządzania interfejsami, nie ma możliwości filtrowania ruchu, co czyni je niewłaściwym wyborem w kontekście zarządzania bezpieczeństwem sieci. Mtr to narzędzie, które łączy funkcjonalności ping oraz traceroute, służąc do diagnostyki sieci i analizy opóźnień w połączeniach. Nie jest jednak przeznaczone do filtrowania ruchu, a jedynie do monitorowania i diagnozowania problemów z łącznością. Chkconfig z kolei jest narzędziem do zarządzania usługami systemowymi w systemach opartych na Linux, pozwalającym na włączanie lub wyłączanie ich podczas startu systemu. Nie ma on żadnego związku z filtrowaniem ruchu, co czyni go kolejnym nieadekwatnym wyborem. Pojawiające się błędne przekonania często wynikają z nieznajomości funkcji poszczególnych narzędzi i ich zastosowań w administracji systemami operacyjnymi. Zrozumienie roli i funkcji tych narzędzi jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemami Linux oraz ich bezpieczeństwem.

Pytanie 14

Medium, w którym przesyłany sygnał nie jest narażony na wpływ zakłóceń elektromagnetycznych, to

A. światłowód

B. kabel koncentryczny

C. fale radiowe

D. kabel typu skrętka

Światłowód jest medium transmisyjnym, które charakteryzuje się wysoką odpornością na zakłócenia elektromagnetyczne. Działa na zasadzie przesyłania sygnału świetlnego przez włókna szklane lub plastikowe, co sprawia, że sygnał nie jest narażony na wpływy elektromagnetyczne, które mogą zakłócać jego jakość. W praktyce oznacza to, że światłowody są idealnym rozwiązaniem w środowiskach, gdzie występują silne zakłócenia, np. w pobliżu urządzeń elektronicznych czy w przemyśle. Dzięki temu, światłowody znalazły szerokie zastosowanie w telekomunikacji, sieciach komputerowych oraz systemach monitoringu. Warto też wspomnieć, że w porównaniu do tradycyjnych kabli miedzianych, światłowody oferują znacznie większą przepustowość oraz dłuższy zasięg transmisji bez utraty jakości sygnału. Standardy takie jak ITU-T G.652 określają wymagania dotyczące światłowodów wykorzystywanych w telekomunikacji.

Pytanie 15

Proces łączenia sieci komputerowych, który polega na przesyłaniu pakietów protokołu IPv4 przez infrastrukturę opartą na protokole IPv6 oraz w przeciwnym kierunku, nosi nazwę

A. mapowaniem

B. tunelowaniem

C. translacją protokołów

D. podwójnego stosu IP

Tunelowaniem nazywamy mechanizm, który umożliwia przesyłanie pakietów danych z protokołu IPv4 przez infrastrukturę zaprojektowaną dla protokołu IPv6 oraz odwrotnie. Ten proces polega na tworzeniu wirtualnych tuneli, które encapsulują (opakowują) dane protokołu IPv4 w pakiety IPv6, co pozwala na komunikację między sieciami korzystającymi z różnych wersji protokołu IP. W praktyce tunelowanie jest często wykorzystywane w przypadkach, gdzie starsze systemy, które jeszcze nie przeszły na IPv6, muszą komunikować się z nowymi sieciami. Przykładem zastosowania tunelowania jest transfer danych w firmach, które posiadają zarówno starsze, jak i nowoczesne urządzenia sieciowe, co pozwala im na stopniową migrację do IPv6, jednocześnie zapewniając ciągłość działania usług sieciowych. Z perspektywy standardów, tunelowanie jest jednym z kluczowych elementów strategii przejścia na IPv6, co zostało określone w dokumentach IETF, takich jak RFC 3056 oraz RFC 4213. Te dobre praktyki są ważne dla administrowania nowoczesnymi sieciami komputerowymi, umożliwiając elastyczne podejście do migracji.

Pytanie 16

Jak nazywa się adres nieokreślony w protokole IPv6?

A. 2001::/64

B. FE80::/64

C. ::/128

D. ::1/128

Adres nieokreślony w protokole IPv6, zapisany jako ::/128, jest używany w sytuacjach, gdy adres nie może być określony lub jest nieznany. Jest to ważny element specyfikacji IPv6, ponieważ pozwala na odróżnienie urządzeń, które nie mają przypisanego konkretnego adresu. Przykładowo, gdy urządzenie próbuje komunikować się z innymi w sieci, ale jeszcze nie otrzymało adresu, może użyć adresu nieokreślonego do wysłania wiadomości. Użycie tego adresu jest kluczowe w kontekście protokołu DHCPv6, gdzie urządzenia mogą wysyłać zapytania o adres IP, korzystając z adresu ::/128 jako źródła. Dodatkowo, adres nieokreślony jest często stosowany w kontekście tworzenia aplikacji sieciowych, które muszą być elastyczne w kontekście przydzielania adresów. Standardy dotyczące IPv6, takie jak RFC 4291, wyraźnie definiują rolę oraz znaczenie adresów nieokreślonych, co czyni je niezbędnym elementem każdej nowoczesnej infrastruktury sieciowej.

Pytanie 17

Fragment pliku httpd.conf serwera Apache wygląda następująco:

Listen 8012
Server Name localhost:8012

Aby zweryfikować prawidłowe funkcjonowanie strony WWW na serwerze, należy wprowadzić w przeglądarkę

A. http://localhost:apache

B. http://localhost:8012

C. http://localhost:8080

D. http://localhost

Odpowiedź http://localhost:8012 jest jak najbardziej poprawna, bo to właśnie ten adres wskazuje, na którym porcie serwer Apache czeka na żądania. W pliku httpd.conf mamy 'Listen 8012', co oznacza, że serwer będzie obsługiwał połączenia na tym porcie. Dodatkowo, 'Server Name localhost:8012' pokazuje, że serwer jest gotowy na przyjmowanie żądań z adresu localhost na podanym porcie. W praktyce, żeby dostać się do jakiejś aplikacji webowej, trzeba wpisać odpowiedni adres URL, który wskazuje i na hosta (czyli localhost), i na port (czyli 8012). Fajnie też pamiętać, że różne aplikacje mogą korzystać z różnych portów, a używanie odpowiedniego portu jest kluczowe, żeby wszystko działało jak należy. Na przykład port 80 jest standardowy dla HTTP, a 443 dla HTTPS. Więc jeśli aplikacja działa na innym porcie, tak jak 8012, to użytkownik musi o tym pamiętać w adresie URL.

Pytanie 18

Jakie polecenie służy do analizy statystyk protokołów TCP/IP oraz bieżących połączeń sieciowych w systemach operacyjnych rodziny Windows?

A. ping

B. netstat

C. tracert

D. route

Polecenie 'netstat' jest podstawowym narzędziem w systemach Windows, które umożliwia użytkownikom sprawdzenie statystyk protokołów TCP/IP oraz bieżących połączeń sieciowych. Dzięki 'netstat' można uzyskać informacje o aktywnych połączeniach TCP, korzystających z portów, a także o stanie tych połączeń. Przykładowo, użycie polecenia 'netstat -a' wyświetli wszystkie aktywne połączenia oraz porty nasłuchujące, co jest szczególnie przydatne w diagnostyce problemów z siecią czy w analizie bezpieczeństwa. Ponadto, 'netstat' potrafi zidentyfikować, które programy są odpowiedzialne za otwarte połączenia, co pozwala na lepszą kontrolę nad bezpieczeństwem systemu. Narzędzie to jest zgodne ze standardami administracji sieci, a jego zastosowanie w codziennej pracy może znacznie usprawnić zarządzanie infrastrukturą sieciową. Warto także wspomnieć, że 'netstat' jest wszechstronnym narzędziem, które znajduje zastosowanie w różnych systemach operacyjnych, co czyni je uniwersalnym rozwiązaniem dla specjalistów zajmujących się sieciami.

Pytanie 19

W wyniku wykonania przedstawionych poleceń systemu Linux interfejs sieciowy eth0 otrzyma

ifconfig eth0 10.0.0.100 netmask 255.255.255.0 broadcast 10.0.0.255 up
route add default gw 10.0.0.10

A. adres IP 10.0.0.100, maskę /22, bramę 10.0.0.10

B. adres IP 10.0.0.10, maskę /24, bramę 10.0.0.255

C. adres IP 10.0.0.100, maskę /24, bramę 10.0.0.10

D. adres IP 10.0.0.10, maskę /16, bramę 10.0.0.100

Poprawna odpowiedź dotyczy konfiguracji interfejsu sieciowego w systemie Linux, gdzie użyto polecenia ifconfig do przypisania adresu IP, maski podsieci oraz adresu broadcast. W tym przypadku interfejs eth0 otrzymuje adres IP 10.0.0.100 oraz maskę /24, co odpowiada masce 255.255.255.0. Maska ta oznacza, że pierwsze 24 bity adresu IP są używane do identyfikacji sieci, co pozwala na 256 adresów w danej podsieci. Ponadto, dodanie domyślnej bramy poprzez polecenie route add default gw 10.0.0.10 umożliwia komunikację z innymi sieciami oraz dostęp do Internetu. W praktyce, prawidłowa konfiguracja interfejsu sieciowego jest kluczowa dla funkcjonowania aplikacji sieciowych, a także dla bezpieczeństwa, gdyż nieprawidłowe ustawienia mogą prowadzić do problemów z dostępem czy ataków. Warto również zwrócić uwagę na dokumentację techniczną, która wskazuje na najlepsze praktyki w zakresie zarządzania interfejsami sieciowymi i ich konfiguracji.

Pytanie 20

Z powodu uszkodzenia kabla typu skrętka zanikło połączenie pomiędzy przełącznikiem a komputerem stacjonarnym. Jakie urządzenie pomiarowe powinno zostać wykorzystane do identyfikacji i naprawy usterki, aby nie było konieczne wymienianie całego kabla?

A. Reflektometr TDR

B. Spektrum analizer.

C. Wielofunkcyjny miernik.

D. Urządzenie do pomiaru mocy.

Reflektometr TDR (Time Domain Reflectometer) to urządzenie, które pozwala na lokalizację uszkodzeń w kablach, w tym w kablach typu skrętka. Działa na zasadzie wysyłania impulsów elektrycznych wzdłuż kabla i analizy echa tych impulsów, które powracają po napotkaniu na różne impedancje, takie jak uszkodzenia lub połączenia. Dzięki temu można dokładnie zlokalizować miejsce awarii, co pozwala na szybkie podjęcie działań naprawczych bez konieczności wymiany całego kabla. W praktyce, reflektometr TDR jest niezwykle przydatny w sytuacjach, gdy występują problemy z połączeniem, ponieważ oszczędza czas i koszty związane z wymianą infrastruktury. Tego rodzaju urządzenia są standardem w branży telekomunikacyjnej i IT, gdzie utrzymanie ciągłości działania sieci jest kluczowe. Użycie TDR jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie diagnostyki sieci i pozwala na efektywne zarządzanie zasobami. Warto również zauważyć, że reflektometry TDR są w stanie dostarczyć dodatkowe informacje o kondycji kabla, co może pomóc w zapobieganiu przyszłym awariom.

Pytanie 21

Jak wygląda ścieżka sieciowa do folderu pliki, który jest udostępniony pod nazwą dane jako ukryty zasób?

A. \dane$

B. \pliki$

C. \dane

D. \pliki

Odpowiedź \dane$ jest poprawna, ponieważ w systemach Windows oznaczenie znaku dolara ('$') na końcu ścieżki wskazuje, że folder jest udostępniony jako zasób ukryty. Taki sposób oznaczania zasobów jest zgodny z konwencją stosowaną w sieciach Windows, gdzie ukryte zasoby są niewidoczne dla użytkowników, którzy nie mają odpowiednich uprawnień. Umożliwia to większe bezpieczeństwo i kontrolę dostępu do danych, co jest kluczowe w środowiskach z wieloma użytkownikami. Na przykład, jeśli organizacja ma folder z wrażliwymi danymi, udostępnienie go jako zasobu ukrytego uniemożliwia przypadkowe przeglądanie zawartości przez niepowołane osoby. W praktyce, dostęp do ukrytych zasobów wymaga znajomości dokładnej ścieżki do folderu, co minimalizuje ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Warto również zauważyć, że zasoby ukryte są często stosowane do przechowywania plików konfiguracyjnych lub krytycznych danych, które nie powinny być dostępne dla standardowych użytkowników.

Pytanie 22

Jak nazywa się usługa, która pozwala na przekształcanie nazw komputerów w adresy IP?

A. NIS (Network Information Service)

B. DNS (Domain Name System)

C. WINS (Windows Internet Name Service)

D. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)

Wybór odpowiedzi innych niż DNS (Domain Name System) odzwierciedla nieporozumienia dotyczące różnych usług sieciowych. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest protokołem używanym do automatycznego przydzielania adresów IP urządzeniom w sieci, ale nie zajmuje się tłumaczeniem nazw na adresy IP. Może to prowadzić do zamieszania, ponieważ DHCP i DNS współpracują ze sobą, ale ich funkcje są różne. NIS (Network Information Service) z kolei służy do centralnego zarządzania informacjami o użytkownikach i zasobach w sieciach UNIX-owych, ale nie ma związku z tłumaczeniem nazw domenowych. WINS (Windows Internet Name Service) to usługa specyficzna dla systemów Windows, która umożliwia rozwiązywanie nazw NetBIOS na adresy IP, jednak jest coraz rzadziej stosowana i nie jest standardem w Internecie. Te usługi nie mają na celu funkcji, którą pełni DNS; zrozumienie ich specyfiki i zastosowań jest kluczowe w budowaniu efektywnej sieci. Typowe błędy myślowe mogą wynikać z mylenia funkcjonalności DHCP i DNS, co prowadzi do przypisania im niewłaściwych ról w kontekście zarządzania nazwami i adresami IP w sieciach komputerowych.

Pytanie 23

Jakiego wtyku należy użyć do zakończenia ekranowanej skrętki czteroparowej?

A. 8P8C

B. SC

C. RJ-11

D. RP-SMA

Wtyk 8P8C, znany również jako RJ-45, jest standardowym złączem stosowanym w sieciach Ethernet oraz do zakończeń ekranowanych skrętek, takich jak skrętki czteroparowe. Umożliwia on przesyłanie danych z prędkością do 10 Gbps na odległość do 100 metrów, co czyni go odpowiednim wyborem dla nowoczesnych aplikacji sieciowych. Wtyk 8P8C jest zaprojektowany do obsługi ośmiu żył, które są odpowiednio parowane, co minimalizuje zakłócenia elektromagnetyczne. Użycie wtyku 8P8C w kablach sieciowych zapewnia zgodność z normami TIA/EIA-568, które definiują sposób układania i zakończenia przewodów. W praktyce, właściwe zakończenie kabla skręcanego z użyciem wtyku 8P8C pozwala na osiągnięcie optymalnej wydajności oraz stabilności połączeń, co jest kluczowe w środowiskach biurowych i przemysłowych, gdzie jakość sygnału ma ogromne znaczenie dla pracy systemów informatycznych.

Pytanie 24

Moduł SFP, który jest wymienny i zgodny z normami, odgrywa jaką rolę w urządzeniach sieciowych?

A. dodatkowej pamięci operacyjnej

B. zasilania rezerwowego

C. konwertera mediów

D. interfejsu do diagnostyki

Moduł SFP nie ma nic wspólnego z zasilaniem awaryjnym. Ta funkcja należy do systemów UPS (Uninterruptible Power Supply), które ratują sytuację, gdy prąd znika. Co do pamięci RAM, to też niedobrze myślisz. SFP nie służy do zwiększania pamięci w urządzeniach, jego zadanie to tylko konwersja sygnałów. Ludzie czasami mylą SFP z czymś, co ma podnieść wydajność pamięci, a to jest zupełnie inne zagadnienie. Interfejs diagnostyczny też nie wchodzi w grę dla modułu SFP. One nie są zaprojektowane jako narzędzia do analizy, tylko do fizycznego łączenia w sieci. Częstym błędem jest mylenie funkcji fizycznych komponentów z ich rolą w zarządzaniu i diagnostyce. Taki sposób myślenia może prowadzić do złego zarządzania siecią i wyboru złych komponentów, co później źle wpływa na wydajność i niezawodność całego systemu.

Pytanie 25

Który standard sieci LAN reguluje dostęp do medium na podstawie przesyłania tokenu (żetonu)?

A. IEEE 802.1

B. IEEE 802.5

C. IEEE 802.3

D. IEEE 802.2

Standardy IEEE 802.1 i IEEE 802.2 dotyczą różnych rzeczy w budowie sieci. IEEE 802.1 to ramy dla sieci lokalnych i ich współpracy, zajmując się sprawami takimi jak dostęp do mediów i jakość usług (QoS). Ale tokenów tam nie ma. Z kolei IEEE 802.2 to standard warstwy 2, który mówi o protokołach komunikacyjnych, ale też nie ma tam przekazywania tokenu. Natomiast IEEE 802.3, czyli Ethernet, korzysta z metody CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection), co oznacza, że wiele urządzeń może próbować nadawać w tym samym czasie, co prowadzi do kolizji. Dlatego niektórzy mogą mylić Ethernet z Token Ring, myśląc, że wszystkie sieci lokalne działają podobnie. To częsty błąd, że wydaje się, że wszystkie sieci LAN mają ten sam sposób dostępu do medium, ale w rzeczywistości to różne standardy rządzą się swoimi prawami. Trzeba wziąć pod uwagę, że wybór standardu zależy od konkretnych potrzeb aplikacyjnych i architektury sieci. Dlatego ważne jest, żeby znać różne standardy i ich zastosowania, żeby wykorzystać to, co oferują nowoczesne technologie sieciowe.

Pytanie 26

The Dude, Cacti oraz PRTG to przykłady aplikacji wykorzystujących protokół SNMP (ang. Simple Network Management Protocol), używanego do

A. sprawdzania wydajności sieci

B. monitorowania oraz zarządzania urządzeniami sieciowymi

C. udostępniania zasobów w sieci

D. przechwytywania i analizy danych pakietowych

Odpowiedź "monitoringu i zarządzania urządzeniami sieciowymi" jest prawidłowa, ponieważ SNMP (Simple Network Management Protocol) to standardowy protokół używany głównie do zbierania informacji o stanie urządzeń sieciowych, takich jak routery, przełączniki, serwery i inne komponenty infrastruktury IT. Protokół ten pozwala administratorom na monitorowanie wydajności urządzeń, takich jak obciążenie CPU, wykorzystanie pamięci RAM, stan interfejsów sieciowych i wiele innych metryk. Na przykład, oprogramowanie takie jak PRTG Network Monitor wykorzystuje SNMP do regularnego zbierania danych z urządzeń w sieci, co pozwala na wczesne wykrywanie problemów oraz ich szybsze rozwiązywanie. Dobre praktyki zarządzania siecią zalecają wykorzystanie SNMP do automatyzacji procesów monitorowania, co zwiększa efektywność i niezawodność zarządzania infrastrukturą sieciową. Protokół ten jest również zgodny z różnymi standardami, takimi jak IETF RFC 1157, co zapewnia jego szeroką akceptację w branży.

Pytanie 27

Jakie polecenie w systemie operacyjnym Linux pozwala na przypisanie istniejącego konta użytkownika nowak do grupy technikum?

A. groups -g technikum nowak

B. useradd -g technikum nowak

C. usermod -g technikum nowak

D. usergroup -g technikum nowak

Odpowiedź usermod -g technikum nowak jest poprawna, ponieważ polecenie 'usermod' jest przeznaczone do modyfikacji już istniejących kont użytkowników w systemie Linux. Flaga '-g' pozwala przypisać użytkownika do określonej grupy, w tym przypadku do grupy 'technikum'. W praktyce, aby wykonać to polecenie, użytkownik musi mieć odpowiednie uprawnienia, zwykle jako administrator lub superużytkownik (root). Dobrą praktyką jest zawsze sprawdzić aktualne przypisania grupowe za pomocą komendy 'groups nowak', aby upewnić się, jakie grupy są aktualnie przypisane do użytkownika przed wprowadzeniem zmian. Przykład użycia: po wykonaniu polecenia, możemy zweryfikować, czy nowak został poprawnie dodany do grupy technikum, używając polecenia 'groups nowak', które wyświetli listę grup, do których należy użytkownik. Ważne jest, aby pamiętać, że modyfikowanie grup użytkowników wpływa na ich uprawnienia i dostęp do zasobów systemowych, co jest kluczowe w zarządzaniu bezpieczeństwem systemu i dostępem do danych.

Pytanie 28

Który z poniższych dokumentów nie wchodzi w skład dokumentacji powykonawczej lokalnej sieci komputerowej?

A. Lista użytych nazw użytkowników oraz haseł

B. Dokumentacja techniczna kluczowych elementów systemu

C. Dokumentacja materiałowa

D. Plan rozmieszczenia sieci LAN

Wykaz zastosowanych nazw użytkowników i haseł nie należy do dokumentacji powykonawczej lokalnej sieci komputerowej, ponieważ nie jest to dokument techniczny ani planistyczny, a raczej informacja dotycząca bezpieczeństwa. Dokumentacja powykonawcza ma na celu przedstawienie szczegółowych informacji o zrealizowanej infrastrukturze sieciowej, obejmując takie dokumenty jak specyfikacja techniczna głównych elementów systemu, która zawiera opis zastosowanych urządzeń, ich parametrów oraz sposobu integracji w sieci. Specyfikacja materiałowa dostarcza informacji o użytych komponentach, co jest istotne dla przyszłych napraw czy modernizacji. Schemat sieci LAN ilustruje fizyczną lub logiczną strukturę sieci, co ułatwia zrozumienie jej działania oraz ewentualne rozwiązywanie problemów. Wykaz użytkowników i haseł może być traktowany jako poufna informacja, której ujawnienie w dokumentacji powykonawczej mogłoby narazić sieć na nieautoryzowany dostęp. Dlatego takie dane powinny być przechowywane w bezpiecznych miejscach, zgodnie z zasadami ochrony informacji i standardami bezpieczeństwa sieciowego, takimi jak ISO/IEC 27001.

Pytanie 29

Jakie zakresy adresów IPv4 można zastosować jako adresy prywatne w lokalnej sieci?

A. 200.186.0.0 ÷ 200.186.255.255

B. 172.16.0.0 ÷ 172.31.255.255

C. 127.0.0.0 ÷ 127.255.255.255

D. 168.172.0.0 ÷ 168.172.255.255

Zakres adresów IPv4 od 172.16.0.0 do 172.31.255.255 to jeden z trzech zakresów adresów prywatnych, które zostały opisane w normie RFC 1918. Te adresy są używane w sieciach lokalnych, czyli takich jak LAN, i nie mogą być routowane w Internecie. Przykład? W firmach często tworzy się wewnętrzną sieć, gdzie wiele komputerów może korzystać z jednego adresu publicznego. Dzięki tym adresom prywatnym oszczędzamy adresy IP i zwiększamy bezpieczeństwo, bo urządzenia w sieci lokalnej nie są widoczne z Internetu. Kiedy sieć lokalna łączy się z Internetem, stosuje się NAT, czyli Network Address Translation, który zamienia te prywatne adresy na publiczne. Często w organizacjach wykorzystuje się serwery DHCP, które automatycznie przydzielają adresy IP z tego zakresu, co znacznie ułatwia zarządzanie siecią.

Pytanie 30

Użytkownik, którego profil jest tworzony przez administratora systemu i przechowywany na serwerze, ma możliwość logowania na każdym komputerze w sieci oraz modyfikacji ustawień. Jak nazywa się ten profil?

A. profil lokalny

B. profil mobilny

C. profil tymczasowy

D. profil obowiązkowy

Profil mobilny to rodzaj profilu użytkownika, który jest przechowywany na serwerze i pozwala na logowanie się na różnych urządzeniach w sieci. Taki profil jest szczególnie przydatny w środowiskach, gdzie użytkownicy potrzebują dostępu do tych samych ustawień i danych niezależnie od miejsca, w którym się znajdują. Dzięki temu rozwiązaniu, konfiguracja osobista użytkownika, takie jak preferencje systemowe, tapety, czy zainstalowane aplikacje, są synchronizowane i dostępne na każdym komputerze w sieci. W praktyce, profil mobilny wspiera użytkowników w pracy zdalnej i w biurze, co jest zgodne z obecnymi trendami umożliwiającymi elastyczność pracy. Dobrą praktyką w organizacjach IT jest wdrażanie profili mobilnych, co zwiększa bezpieczeństwo i umożliwia lepsze zarządzanie danymi. Na przykład, w przypadku awarii lokalnego sprzętu, użytkownicy mogą szybko przełączyć się na inny komputer bez utraty swoich ustawień. Tego typu rozwiązania są często stosowane w środowiskach z systemami operacyjnymi Windows, gdzie korzysta się z Active Directory do zarządzania profilami mobilnymi.

Pytanie 31

Administrator zamierza udostępnić folder C:\instrukcje w sieci trzem użytkownikom należącym do grupy Serwisanci. Jakie rozwiązanie powinien wybrać?

A. Udostępnić folder C:\instrukcje grupie Serwisanci bez ograniczeń co do liczby równoczesnych połączeń

B. Udostępnić grupie Wszyscy dysk C: i ograniczyć liczbę równoczesnych połączeń do 3

C. Udostępnić dysk C: grupie Serwisanci i nie ograniczać liczby równoczesnych połączeń

D. Udostępnić grupie Wszyscy folder C:\instrukcje i ustalić limit równoczesnych połączeń na 3

Udostępnienie folderu C:\instrukcje grupie Serwisanci jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ pozwala na skoncentrowanie kontroli dostępu na niewielkiej grupie użytkowników, co jest zgodne z zasadą minimalnych uprawnień. Taka praktyka zapewnia, że tylko upoważnieni użytkownicy mają dostęp do niezbędnych zasobów, co zmniejsza ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Ograniczenie dostępu do konkretnego folderu zamiast całego dysku C: minimalizuje potencjalne zagrożenia związane z bezpieczeństwem danych, umożliwiając jednocześnie łatwe zarządzanie uprawnieniami. W kontekście zarządzania systemem, unikanie ograniczeń w liczbie równoczesnych połączeń może przyspieszyć dostęp do folderu, co jest korzystne w przypadku, gdy trzech użytkowników jednocześnie potrzebuje dostępu do tych samych instrukcji. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania zasobami w sieci, gdzie kluczowe znaczenie ma efektywne zarządzanie dostępem i bezpieczeństwem.

Pytanie 32

Ile bitów o wartości 1 występuje w standardowej masce adresu IPv4 klasy B?

A. 32 bity

B. 24 bity

C. 8 bitów

D. 16 bitów

Maska adresu IPv4 klasy B składa się z 16 bitów ustawionych na wartość 1, co oznacza, że pierwsze 16 bitów adresu IP identyfikuje sieć, a pozostałe 16 bitów są przeznaczone dla hostów w tej sieci. W praktyce wprowadza to możliwość zaadresowania do 65 536 hostów w każdej z sieci klasy B. Standardowa notacja CIDR dla klasy B to /16, co jasno wskazuje na długość prefiksu sieci. Klasa B jest często używana w średniej wielkości organizacjach oraz w dużych sieciach, gdzie potrzeba wielu hostów, ale nie na tak dużą skalę jak w klasie A. Przykład zastosowania maski klasy B można zobaczyć w dużych przedsiębiorstwach, gdzie wymagane jest rozdzielenie różnych działów, takich jak IT, HR czy marketing, w osobne podsieci, co ułatwia zarządzanie i zwiększa bezpieczeństwo. Zrozumienie maski klasy B jest istotne dla projektowania efektywnych architektur sieciowych oraz dla implementacji odpowiednich strategii IP.

Pytanie 33

Jakie protokoły są częścią warstwy transportowej w modelu ISO/OSI?

A. IP oraz IPX (Internet Protocol i Internetwork Packet Exchange)

B. ARP oraz RARP (Address Resolution Protocol i Reverse Address Resolution Protocol)

C. ICMP oraz RIP (Internet Control Message Protocol i Routing Information Protocol)

D. TCP oraz UDP (Transmission Control Protocol i User Datagram Protocol)

TCP (Transmission Control Protocol) oraz UDP (User Datagram Protocol) to dwa kluczowe protokoły warstwy transportowej w modelu ISO/OSI. TCP zapewnia niezawodną, połączeniową komunikację, co oznacza, że gwarantuje dostarczenie danych i ich kolejność. Jest powszechnie używany w zastosowaniach wymagających wysokiej niezawodności, jak przeglądarki internetowe, e-maile czy przesyłanie plików. Przykładem wykorzystania TCP jest protokół HTTP, który jest fundamentem przeglądania sieci. Z kolei UDP, będący protokołem bezpołączeniowym, pozwala na szybszą transmisję danych, co sprawia, że jest idealny do aplikacji, które mogą tolerować utratę pakietów, takich jak przesyłanie strumieniowe audio i wideo czy gry online. Oba protokoły są zgodne z dobrą praktyką projektowania systemów, gdyż są dostosowane do różnych potrzeb aplikacji, co sprawia, że warstwa transportowa jest elastyczna i wydajna.

Pytanie 34

Aby sprawdzić funkcjonowanie serwera DNS w systemach Windows Server, można wykorzystać narzędzie nslookup. Gdy w poleceniu podamy nazwę komputera, np. nslookup host.domena.com, nastąpi weryfikacja

A. strefy przeszukiwania wstecz

B. obu stref przeszukiwania, najpierw wstecz, a następnie do przodu

C. strefy przeszukiwania do przodu

D. aliasu przypisanego do rekordu adresu domeny

Odpowiedź dotycząca strefy przeszukiwania do przodu jest poprawna, ponieważ narzędzie nslookup, używane do testowania działania serwera DNS, najpierw wykonuje zapytania w kierunku strefy przeszukiwania do przodu. Oznacza to, że kiedy wpisujemy komendę nslookup z nazwą domeny, serwer DNS przekłada tę nazwę na adres IP, korzystając z bazy danych zawierającej mapowania nazw na adresy IP. To podejście jest zgodne z zasadami działania systemu DNS, gdzie pierwszym krokiem jest przetłumaczenie nazwy na adres, co jest kluczowe dla funkcjonowania wielu aplikacji sieciowych. Na przykład, gdy przeglądarka internetowa żąda dostępu do strony, jej działanie polega na najpierw ustaleniu adresu IP serwera, na którym znajduje się ta strona, co realizowane jest właśnie przez zapytania w strefie przeszukiwania do przodu. Dobrą praktyką jest także testowanie różnych rekordów DNS, takich jak A, AAAA czy CNAME, co może pomóc w diagnostyce problemów z połączeniem lub dostępnością usług sieciowych.

Pytanie 35

Który z poniższych programów nie służy do zdalnego administrowania komputerami w sieci?

A. Team Viewer

B. Virtualbox

C. UltraVNC

D. Rdesktop

VirtualBox to oprogramowanie do wirtualizacji, które pozwala na uruchamianie wielu systemów operacyjnych na jednym komputerze, ale nie jest przeznaczone do zdalnego zarządzania komputerami w sieci. Oprogramowanie to umożliwia użytkownikom tworzenie i zarządzanie maszynami wirtualnymi w środowisku lokalnym. W praktyce oznacza to, że VirtualBox pozwala na testowanie aplikacji w różnych systemach operacyjnych czy środowiskach bez konieczności posiadania dodatkowego sprzętu. Typowe zastosowania obejmują programistykę, testowanie oraz edukację, gdzie użytkownicy mogą eksperymentować z różnymi konfiguracjami systemowymi. W kontekście zdalnego zarządzania, VirtualBox nie oferuje funkcji umożliwiających kontrolowanie maszyny zdalnie, co jest kluczowe dla narzędzi takich jak UltraVNC, TeamViewer czy Rdesktop, które są specjalnie zaprojektowane do tego celu. Z tego powodu, wybór VirtualBox jako odpowiedzi na to pytanie jest słuszny, ponieważ nie spełnia on kryteriów zdalnego zarządzania.

Pytanie 36

Jakie aktywne urządzenie pozwoli na podłączenie 15 komputerów, drukarki sieciowej oraz rutera do sieci lokalnej za pomocą kabla UTP?

A. Panel krosowy 16-portowy

B. Switch 24-portowy

C. Panel krosowy 24-portowy

D. Switch 16-portowy

Przełącznik 24-portowy to świetne rozwiązanie, bo można do niego podłączyć sporo urządzeń jednocześnie, jak komputery czy drukarki, do lokalnej sieci. W sytuacji, gdzie trzeba podłączyć 15 komputerów, drukarkę sieciową i router, ten przełącznik akurat ma tyle portów, że wszystko się zmieści. W codziennym użytkowaniu przełączniki są kluczowe w zarządzaniu ruchem w sieci, co umożliwia szybsze przesyłanie danych między urządzeniami. Dodatkowo, jak używasz przełącznika, można wprowadzić różne funkcje, na przykład VLAN, co pomaga w podziale sieci i zwiększeniu jej bezpieczeństwa. Jeśli chodzi o standardy, sprzęty zgodne z normą IEEE 802.3 potrafią działać naprawdę wydajnie i niezawodnie. Tak więc, na pewno 24-portowy przełącznik to sensowne rozwiązanie dla średnich sieci, które potrzebują elastyczności i dużej liczby połączeń.

Pytanie 37

Jakie urządzenie powinno być użyte do połączenia komputerów, aby mogły działać w różnych domenach rozgłoszeniowych?

A. Koncentratora

B. Regeneratora

C. Mostu

D. Rutera

Ruter jest urządzeniem, które odgrywa kluczową rolę w łączeniu różnych domen rozgłoszeniowych, co pozwala na efektywną komunikację między różnymi sieciami. W przeciwieństwie do mostu czy koncentratora, które operują na warstwie drugiej modelu OSI (warstwie łącza danych), ruter funkcjonuje na warstwie trzeciej (warstwa sieci). Jego zadaniem jest zarządzanie ruchem danych pomiędzy różnymi sieciami, co oznacza, że pakiety danych mogą być kierowane do odpowiednich adresów IP, co jest istotne w przypadku, gdy komputery są w różnych podsieciach. Dzięki temu, ruter potrafi zrozumieć, kiedy dane powinny zostać wysłane do innej sieci, a kiedy pozostają w obrębie tej samej. Przykładowo, w dużych organizacjach, które mają różne lokalizacje geograficzne, rutery umożliwiają komunikację między nimi poprzez sieci WAN. Praktyczne zastosowanie ruterów obejmuje nie tylko łączenie lokalnych sieci, ale także umożliwiają one stosowanie zaawansowanych funkcji, takich jak QoS (Quality of Service), które pomagają w zarządzaniu ruchem sieciowym, co jest kluczowe w przypadku aplikacji wymagających niskich opóźnień, jak np. wideokonferencje. W kontekście standardów, rutery muszą być zgodne z protokołami, takimi jak IP (Internet Protocol) oraz muszą wspierać różnorodne protokoły routingu, co czyni je nieodzownym elementem nowoczesnych infrastruktur sieciowych.

Pytanie 38

Administrator sieci planuje zapisać konfigurację urządzenia Cisco na serwerze TFTP. Jakie polecenie powinien wydać w trybie EXEC?

A. restore configuration tftp:

B. save config tftp:

C. copy running-config tftp:

D. backup running-config tftp:

Pozostałe polecenia, choć na pierwszy rzut oka wydają się logiczne, nie są poprawnymi komendami w systemie Cisco IOS i mogą wprowadzić w błąd osoby mniej doświadczone. restore configuration tftp: sugeruje przywrócenie konfiguracji z serwera TFTP, a nie jej zapisanie – w Cisco IOS nie istnieje taka komenda, a do przywracania używa się zwykle copy tftp: running-config. To częsty błąd – zamiana kierunków kopiowania, przez co można przypadkowo nadpisać bieżącą konfigurację niewłaściwym plikiem. save config tftp: wygląda bardzo naturalnie, bo wiele systemów operacyjnych czy aplikacji używa polecenia 'save' do zapisu ustawień. Jednak w Cisco IOS nie znajdziemy takiej komendy – zapis konfiguracji odbywa się właśnie przez 'copy' z odpowiednimi argumentami. To jest typowe nieporozumienie, gdy ktoś przenosi przyzwyczajenia z innych środowisk, np. z Linuksa czy Windowsa. backup running-config tftp: również wydaje się intuicyjne i oddaje sens operacji, ale niestety Cisco IOS nie obsługuje polecenia 'backup' w tym kontekście. W rzeczywistości, błędne użycie takich nieistniejących poleceń kończy się komunikatem o nieznanej komendzie, co może być frustrujące dla początkujących administratorów. Z praktyki wiem, że wielu uczniów i kandydatów do pracy w IT myli się właśnie przez zbyt dosłowne tłumaczenie na język angielski tego, co chcą osiągnąć. Branżowa terminologia Cisco jest dość rygorystyczna i warto ją opanować, żeby nie popełniać prostych, ale kosztownych błędów podczas pracy z infrastrukturą sieciową.

Pytanie 39

Protokół ARP (Address Resolution Protocol) pozwala na konwersję logicznych adresów z poziomu sieci na rzeczywiste adresy z poziomu

A. łącza danych

B. aplikacji

C. transportowej

D. fizycznej

Protokół ARP (Address Resolution Protocol) jest kluczowym elementem w sieciach komputerowych, który umożliwia mapowanie adresów IP (warstwa sieciowa) na adresy MAC (Media Access Control) w warstwie łącza danych. Protokół ten działa w lokalnych sieciach Ethernet, gdzie urządzenia muszą poznać fizyczny adres MAC, aby móc nawiązać połączenie z innym urządzeniem, którego adres IP znają. Przykładem praktycznym zastosowania ARP jest sytuacja, gdy komputer A chce wysłać dane do komputera B. Komputer A, znając adres IP komputera B, wysyła zapytanie ARP w sieci, aby uzyskać odpowiadający adres MAC. Odpowiedź w formie adresu MAC pozwala na zbudowanie ramki Ethernet, którą komputer A może wysłać do komputera B. Zrozumienie działania ARP jest istotne dla administratorów sieci, ponieważ nieprawidłowe konfiguracje lub ataki ARP spoofing mogą prowadzić do problemów z bezpieczeństwem i wydajnością sieci. ARP jest częścią zestawu protokołów TCP/IP, co czyni go fundamentalnym w kontekście komunikacji w sieciach nowoczesnych.

Pytanie 40

Który z protokołów przesyła pakiety danych użytkownika bez zapewnienia ich dostarczenia?

A. UDP

B. HTTP

C. ICMP

D. TCP

UDP (User Datagram Protocol) jest protokołem, który dostarcza mechanizm do przesyłania datagramów bez gwarancji ich dostarczenia. Oznacza to, że podczas korzystania z UDP, nie ma żadnych mechanizmów potwierdzających odbiór wysłanych danych. Jest to niezwykle przydatne w zastosowaniach, w których szybkość jest kluczowa, a niewielkie straty danych są akceptowalne. Przykłady zastosowania UDP obejmują transmisję strumieniową audio i wideo, gier online oraz VoIP, gdzie opóźnienie jest bardziej problematyczne niż utrata pojedynczych pakietów. W odróżnieniu od TCP, który zapewnia niezawodność dzięki mechanizmom takim jak retransmisje i kontrola błędów, UDP jest prostszy i wymaga mniej zasobów, co przyczynia się do niższych opóźnień i większej wydajności w odpowiednich zastosowaniach. W branży IT przyjęto, że protokoły transportowe powinny być dobierane w zależności od wymagań aplikacji, co czyni UDP ważnym elementem zestawu narzędzi do komunikacji sieciowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej