Pytanie 1
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Wyniki egzaminu
Informacje o egzaminie:
- Zawód: Technik teleinformatyk
- Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
- Data rozpoczęcia: 26 maja 2025 16:29
- Data zakończenia: 26 maja 2025 16:30
Egzamin niezdany
Wynik: 4/40 punktów (10,0%)
Wymagane minimum: 20 punktów (50%)
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 2
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 3
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 4
Aby chronić lokalną sieć komputerową przed atakami typu Smurf pochodzącymi z Internetu, należy zainstalować oraz właściwie skonfigurować
A. skaner antywirusowy
B. bezpieczną przeglądarkę internetową
C. oprogramowanie antyspamowe
D. zapory ogniowej
Zainstalowanie i skonfigurowanie zapory ogniowej (firewall) jest kluczowym krokiem w zabezpieczaniu lokalnej sieci komputerowej przed atakami typu Smurf, które polegają na wykorzystaniu adresów IP ofiar do generowania nadmiaru ruchu sieciowego. Zapora ogniowa działa jako filtr, który blokuje nieautoryzowany dostęp do sieci oraz monitoruje i kontroluje ruch przychodzący i wychodzący. W przypadku ataku Smurf, złośliwy użytkownik wysyła pakiety ICMP Echo Request (ping) do rozgłoszeniowego adresu IP, co powoduje, że wszystkie urządzenia w sieci odpowiadają na te żądania, co wywołuje przeciążenie. Skonfigurowana zapora ogniowa może wykrywać i blokować takie pakiety, co znacznie zmniejsza ryzyko ataku. Dobrym praktyką jest również wdrożenie zasad ograniczających dostęp do portów oraz monitorowanie ruchu sieciowego w celu szybkiej identyfikacji potencjalnych zagrożeń. Współczesne zapory ogniowe oferują wiele funkcji, takich jak inspekcja głębokiego pakietu i wykrywanie intruzów, co dodatkowo wspiera obronę przed różnorodnymi atakami.
Pytanie 5
Jaki jest prefiks lokalnego adresu dla łącza (Link-Local Address) w IPv6?
A. fc00/7
B. fe80/10
C. fec0/10
D. ff00/8
Odpowiedź 'fe80/10' jest poprawna, ponieważ jest to prefiks przydzielony adresom lokalnym łącza (Link-Local Addresses) w protokole IPv6. Adresy te są używane do komunikacji w sieciach lokalnych i nie są routowalne w Internecie. Prefiks 'fe80' oznacza, że adresy te mają zakres od 'fe80::' do 'febf:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff'. Adresy lokalne łącza są automatycznie przypisywane do interfejsów sieciowych, co umożliwia urządzeniom w tej samej sieci lokalnej komunikację bez konieczności konfiguracji serwera DHCP. Przykład zastosowania to komunikacja między urządzeniami w domowej sieci lokalnej, gdzie urządzenia mogą wykrywać się nawzajem i przesyłać dane bez dodatkowej konfiguracji. W kontekście standardów, adresy te są zgodne z dokumentem RFC 4862, który definiuje zasady dotyczące autokonfiguracji adresów IPv6.
Pytanie 6
Protokół używany do konwertowania fizycznych adresów MAC na adresy IP w sieciach komputerowych to
A. RARP (Reverse Address Resolution Protocol)
B. DNS (Domain Name System)
C. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)
D. ARP (Address Resolution Protocol)
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
RARP, czyli Reverse Address Resolution Protocol, to protokół, który służy do przekształcania fizycznych adresów MAC na adresy IP. Działa na poziomie warstwy 2 (łącza danych) oraz warstwy 3 (sieci) modelu OSI. W praktyce, RARP jest używany przez urządzenia, które znają tylko swój adres MAC i potrzebują uzyskać przypisany adres IP w celu komunikacji w sieci. RARP jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy urządzenie uruchamia się i nie ma przypisanego adresu IP, na przykład w przypadku stacji roboczych w sieciach lokalnych. Przykładem wykorzystania RARP może być bootowanie stacji roboczej w sieci bezdyskowej, gdzie urządzenie musi uzyskać adres IP przed kontynuowaniem ładowania systemu operacyjnego. Stosowanie RARP jest zgodne ze standardami IETF i stanowi przykład dobrych praktyk w zakresie dynamiki zarządzania adresacją w sieciach komputerowych, chociaż w nowoczesnych sieciach częściej stosuje się inne protokoły, takie jak DHCP.
RARP, czyli Reverse Address Resolution Protocol, to protokół, który służy do przekształcania fizycznych adresów MAC na adresy IP. Działa na poziomie warstwy 2 (łącza danych) oraz warstwy 3 (sieci) modelu OSI. W praktyce, RARP jest używany przez urządzenia, które znają tylko swój adres MAC i potrzebują uzyskać przypisany adres IP w celu komunikacji w sieci. RARP jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy urządzenie uruchamia się i nie ma przypisanego adresu IP, na przykład w przypadku stacji roboczych w sieciach lokalnych. Przykładem wykorzystania RARP może być bootowanie stacji roboczej w sieci bezdyskowej, gdzie urządzenie musi uzyskać adres IP przed kontynuowaniem ładowania systemu operacyjnego. Stosowanie RARP jest zgodne ze standardami IETF i stanowi przykład dobrych praktyk w zakresie dynamiki zarządzania adresacją w sieciach komputerowych, chociaż w nowoczesnych sieciach częściej stosuje się inne protokoły, takie jak DHCP.
Pytanie 7
Jakie urządzenie należy użyć, aby połączyć sieć lokalną z Internetem?
A. koncentrator.
B. most.
C. ruter.
D. przełącznik.
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ruter to urządzenie, które pełni kluczową rolę w komunikacji pomiędzy siecią lokalną a Internetem. Jego głównym zadaniem jest przekazywanie danych pomiędzy różnymi sieciami, co pozwala na wymianę informacji pomiędzy urządzeniami wewnątrz sieci lokalnej a użytkownikami zewnętrznymi. Ruter wykonuje funkcje takie jak kierowanie pakietów, NAT (Network Address Translation) oraz zarządzanie adresami IP. Przykładem zastosowania rutera w praktyce jest sytuacja, gdy mamy w domu kilka urządzeń (komputery, smartfony, tablety), które łączą się z Internetem. Ruter pozwala tym urządzeniom na korzystanie z jednego, publicznego adresu IP, co jest zgodne z praktykami oszczędzania przestrzeni adresowej. Ruter może również zapewniać dodatkowe funkcje, takie jak zapora sieciowa (firewall) oraz obsługa sieci bezprzewodowych (Wi-Fi), co zwiększa bezpieczeństwo i komfort użytkowania. To urządzenie jest zatem niezbędne w każdej sieci, która chce mieć dostęp do globalnej sieci Internet.
Ruter to urządzenie, które pełni kluczową rolę w komunikacji pomiędzy siecią lokalną a Internetem. Jego głównym zadaniem jest przekazywanie danych pomiędzy różnymi sieciami, co pozwala na wymianę informacji pomiędzy urządzeniami wewnątrz sieci lokalnej a użytkownikami zewnętrznymi. Ruter wykonuje funkcje takie jak kierowanie pakietów, NAT (Network Address Translation) oraz zarządzanie adresami IP. Przykładem zastosowania rutera w praktyce jest sytuacja, gdy mamy w domu kilka urządzeń (komputery, smartfony, tablety), które łączą się z Internetem. Ruter pozwala tym urządzeniom na korzystanie z jednego, publicznego adresu IP, co jest zgodne z praktykami oszczędzania przestrzeni adresowej. Ruter może również zapewniać dodatkowe funkcje, takie jak zapora sieciowa (firewall) oraz obsługa sieci bezprzewodowych (Wi-Fi), co zwiększa bezpieczeństwo i komfort użytkowania. To urządzenie jest zatem niezbędne w każdej sieci, która chce mieć dostęp do globalnej sieci Internet.
Pytanie 8
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 9
Którego z poniższych zadań nie wykonują serwery plików?
A. Udostępnianie plików w Internecie
B. Wymiana danych między użytkownikami sieci
C. Odczyt i zapis danych na dyskach twardych
D. Zarządzanie bazami danych
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Serwery plików są specjalistycznymi systemami, które głównie służą do przechowywania, zarządzania i udostępniania plików w sieci. Odpowiedź "Zarządzania bazami danych" jest poprawna, ponieważ serwery plików nie są zaprojektowane do obsługi zadań związanych z zarządzaniem bazami danych, które wymagają dedykowanych systemów zarządzania bazami danych (DBMS). DBMS są odpowiedzialne za przechowywanie danych w strukturze tabel, zapewniając mechanizmy do ich przetwarzania, analizy i ochrony. Przykładem takiego systemu jest MySQL czy PostgreSQL, które umożliwiają zarządzanie danymi w sposób transakcyjny i złożony. Dobrą praktyką w branży jest oddzielanie tych dwóch ról ze względu na różne wymagania dotyczące wydajności, integralności danych i zabezpieczeń, co podkreśla znaczenie specjalizacji w dziedzinie IT. Serwery plików są zatem dostosowane do prostego przechowywania i udostępniania plików, co nie obejmuje skomplikowanego zarządzania danymi, jak ma to miejsce w przypadku baz danych.
Serwery plików są specjalistycznymi systemami, które głównie służą do przechowywania, zarządzania i udostępniania plików w sieci. Odpowiedź "Zarządzania bazami danych" jest poprawna, ponieważ serwery plików nie są zaprojektowane do obsługi zadań związanych z zarządzaniem bazami danych, które wymagają dedykowanych systemów zarządzania bazami danych (DBMS). DBMS są odpowiedzialne za przechowywanie danych w strukturze tabel, zapewniając mechanizmy do ich przetwarzania, analizy i ochrony. Przykładem takiego systemu jest MySQL czy PostgreSQL, które umożliwiają zarządzanie danymi w sposób transakcyjny i złożony. Dobrą praktyką w branży jest oddzielanie tych dwóch ról ze względu na różne wymagania dotyczące wydajności, integralności danych i zabezpieczeń, co podkreśla znaczenie specjalizacji w dziedzinie IT. Serwery plików są zatem dostosowane do prostego przechowywania i udostępniania plików, co nie obejmuje skomplikowanego zarządzania danymi, jak ma to miejsce w przypadku baz danych.
Pytanie 10
Internet Relay Chat (IRC) to protokół wykorzystywany do
A. przesyłania wiadomości na forum dyskusyjnym
B. wysyłania wiadomości e-mail
C. transmisji dźwięku przez sieć
D. realizacji czatów za pomocą interfejsu tekstowego
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Internet Relay Chat (IRC) jest protokołem komunikacyjnym, który umożliwia prowadzenie rozmów za pomocą konsoli tekstowej w czasie rzeczywistym. Użytkownicy mogą łączyć się w kanałach, które działają jak wirtualne pokoje rozmowy, gdzie mogą wymieniać wiadomości tekstowe z innymi uczestnikami. IRC został zaprojektowany w latach 80. XX wieku i jest jednym z najstarszych protokołów komunikacyjnych w sieci. W praktyce, IRC jest często wykorzystywany do organizacji i koordynacji pracy zespołów, w społecznościach gier online oraz w różnych projektach open source, gdzie komunikacja w czasie rzeczywistym jest kluczowa. Standardowe klienty IRC, takie jak mIRC czy HexChat, oferują różne funkcje, takie jak możliwość tworzenia skryptów, co umożliwia automatyzację pewnych procesów. Warto również zauważyć, że IRC opiera się na architekturze klient-serwer, co oznacza, że klienci łączą się z serwerem IRC, który zarządza rozmowami i kanałami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w budowie systemów komunikacyjnych.
Internet Relay Chat (IRC) jest protokołem komunikacyjnym, który umożliwia prowadzenie rozmów za pomocą konsoli tekstowej w czasie rzeczywistym. Użytkownicy mogą łączyć się w kanałach, które działają jak wirtualne pokoje rozmowy, gdzie mogą wymieniać wiadomości tekstowe z innymi uczestnikami. IRC został zaprojektowany w latach 80. XX wieku i jest jednym z najstarszych protokołów komunikacyjnych w sieci. W praktyce, IRC jest często wykorzystywany do organizacji i koordynacji pracy zespołów, w społecznościach gier online oraz w różnych projektach open source, gdzie komunikacja w czasie rzeczywistym jest kluczowa. Standardowe klienty IRC, takie jak mIRC czy HexChat, oferują różne funkcje, takie jak możliwość tworzenia skryptów, co umożliwia automatyzację pewnych procesów. Warto również zauważyć, że IRC opiera się na architekturze klient-serwer, co oznacza, że klienci łączą się z serwerem IRC, który zarządza rozmowami i kanałami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w budowie systemów komunikacyjnych.
Pytanie 11
Użytkownik korzysta z polecenia ipconfig /all w systemie Windows. Jaką informację uzyska po jego wykonaniu?
A. Listę aktywnych połączeń TCP wraz z numerami portów i adresami zdalnymi.
B. Szczegółową konfigurację wszystkich interfejsów sieciowych, w tym adresy IP, maski podsieci, bramy domyślne, adresy serwerów DNS oraz fizyczne adresy MAC.
C. Dane o aktualnym wykorzystaniu miejsca na wszystkich partycjach dysku twardego.
D. Informacje dotyczące wersji i stanu sterownika karty graficznej zainstalowanej w systemie.
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Polecenie
Polecenie
ipconfig /all w systemie Windows służy do wyświetlania szczegółowych informacji o wszystkich interfejsach sieciowych zainstalowanych w komputerze. Wynik tego polecenia to nie tylko podstawowy adres IP czy maska podsieci, ale także takie dane jak: adresy fizyczne MAC poszczególnych kart, adresy bram domyślnych, serwerów DNS i WINS, status DHCP, a nawet identyfikatory poszczególnych interfejsów. Dzięki temu narzędziu administrator może w prosty sposób zweryfikować, jak skonfigurowane są poszczególne karty sieciowe, czy komputer korzysta z DHCP, czy adresy przydzielone są statycznie, a także czy nie występują konflikty adresów. Praktycznie – przy rozwiązywaniu problemów z siecią lokalną, właśnie ipconfig /all jest jednym z pierwszych poleceń, po jakie sięga technik czy administrator. Moim zdaniem, każdy, kto chce efektywnie zarządzać sieciami komputerowymi i rozumieć ich działanie, powinien znać szczegóły wyjścia tego polecenia na pamięć. W branży IT to jedna z absolutnych podstaw, a jednocześnie narzędzie, które nie raz potrafi zaoszczędzić godziny żmudnego szukania błędów konfiguracyjnych. Standardy branżowe wręcz zalecają korzystanie z tego polecenia przy każdej diagnozie sieciowej.Pytanie 12
Termin hypervisor odnosi się do
A. wbudowanego konta administratora w wirtualnym systemie
B. wbudowanego konta administratora w systemie Linux
C. oprogramowania kluczowego do zarządzania procesami wirtualizacji
D. głównego katalogu plików w systemie Linux
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Hypervisor, znany również jako monitor wirtualizacji, to kluczowy element technologii wirtualizacji, który pozwala na uruchamianie wielu systemów operacyjnych na jednym fizycznym komputerze. Jego główną rolą jest zarządzanie i alokacja zasobów sprzętowych, takich jak procesory, pamięć RAM, a także przestrzeń dyskowa, pomiędzy różnymi maszynami wirtualnymi. Przykłady zastosowania hypervisorów obejmują centra danych, gdzie umożliwiają one efektywne wykorzystanie sprzętu, co prowadzi do oszczędności kosztów oraz zwiększenia elastyczności operacyjnej. Hypervisory mogą działać w trybie typu 1 (bare-metal), gdzie instalowane są bezpośrednio na sprzęcie, lub w trybie typu 2 (hosted), gdzie działają jako aplikacje na istniejącym systemie operacyjnym. W kontekście dobrych praktyk, stosowanie hypervisorów jest zgodne z zasadami efektywności energetycznej i optymalizacji zasobów w środowiskach IT.
Hypervisor, znany również jako monitor wirtualizacji, to kluczowy element technologii wirtualizacji, który pozwala na uruchamianie wielu systemów operacyjnych na jednym fizycznym komputerze. Jego główną rolą jest zarządzanie i alokacja zasobów sprzętowych, takich jak procesory, pamięć RAM, a także przestrzeń dyskowa, pomiędzy różnymi maszynami wirtualnymi. Przykłady zastosowania hypervisorów obejmują centra danych, gdzie umożliwiają one efektywne wykorzystanie sprzętu, co prowadzi do oszczędności kosztów oraz zwiększenia elastyczności operacyjnej. Hypervisory mogą działać w trybie typu 1 (bare-metal), gdzie instalowane są bezpośrednio na sprzęcie, lub w trybie typu 2 (hosted), gdzie działają jako aplikacje na istniejącym systemie operacyjnym. W kontekście dobrych praktyk, stosowanie hypervisorów jest zgodne z zasadami efektywności energetycznej i optymalizacji zasobów w środowiskach IT.
Pytanie 13
Oblicz koszt brutto materiałów niezbędnych do połączenia w sieć, w topologii gwiazdy, 3 komputerów wyposażonych w karty sieciowe, wykorzystując przewody o długości 2 m. Ceny materiałów podano w tabeli.
| Nazwa elementu | Cena jednostkowa brutto |
|---|---|
| przełącznik | 80 zł |
| wtyk RJ-45 | 1 zł |
| przewód typu „skrętka" | 1 zł za 1 metr |
A. 252 zł
B. 249 zł
C. 89 zł
D. 92 zł
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć koszt brutto materiałów do stworzenia sieci w topologii gwiazdy dla trzech komputerów, kluczowe jest zrozumienie, jakie elementy są potrzebne do prawidłowego połączenia. W tym przypadku, do połączenia komputerów niezbędne są: przełącznik, przewody o długości 2 m oraz wtyki RJ-45. Koszt przełącznika jest stały, a koszt przewodów i wtyków można obliczyć na podstawie ich liczby. Każdy komputer wymaga jednego przewodu, co w przypadku trzech komputerów oznacza 3 przewody, czyli 6 m w sumie. Do tego dodajemy koszt przełącznika i wtyków. Po zsumowaniu wszystkich kosztów dochodzimy do kwoty 92 zł, która jest poprawna. Warto pamiętać, że w praktyce, przy projektowaniu sieci, właściwy dobór sprzętu i materiałów ma ogromne znaczenie dla wydajności i stabilności sieci. Wytyczne branżowe zalecają, aby przy budowie sieci lokalnych zwracać uwagę na jakość komponentów oraz ich zgodność z obowiązującymi standardami, co może zapobiec problemom z komunikacją i stabilnością w przyszłości.
Aby obliczyć koszt brutto materiałów do stworzenia sieci w topologii gwiazdy dla trzech komputerów, kluczowe jest zrozumienie, jakie elementy są potrzebne do prawidłowego połączenia. W tym przypadku, do połączenia komputerów niezbędne są: przełącznik, przewody o długości 2 m oraz wtyki RJ-45. Koszt przełącznika jest stały, a koszt przewodów i wtyków można obliczyć na podstawie ich liczby. Każdy komputer wymaga jednego przewodu, co w przypadku trzech komputerów oznacza 3 przewody, czyli 6 m w sumie. Do tego dodajemy koszt przełącznika i wtyków. Po zsumowaniu wszystkich kosztów dochodzimy do kwoty 92 zł, która jest poprawna. Warto pamiętać, że w praktyce, przy projektowaniu sieci, właściwy dobór sprzętu i materiałów ma ogromne znaczenie dla wydajności i stabilności sieci. Wytyczne branżowe zalecają, aby przy budowie sieci lokalnych zwracać uwagę na jakość komponentów oraz ich zgodność z obowiązującymi standardami, co może zapobiec problemom z komunikacją i stabilnością w przyszłości.
Pytanie 14
Przed przystąpieniem do podłączania urządzeń do sieci komputerowej należy wykonać pomiar długości przewodów. Dlaczego jest to istotne?
A. Aby ustalić parametry zasilania zasilacza awaryjnego (UPS) dla stanowisk sieciowych.
B. Aby nie przekroczyć maksymalnej długości przewodu zalecanej dla danego medium transmisyjnego, co zapewnia prawidłowe działanie sieci i minimalizuje ryzyko zakłóceń.
C. Aby określić, ile urządzeń można podłączyć do jednego portu switcha.
D. Aby zapobiec przegrzewaniu się okablowania w trakcie pracy sieci.
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pomiar długości przewodów sieciowych to naprawdę kluczowy etap przy planowaniu i montażu sieci. Chodzi przede wszystkim o to, żeby nie przekraczać zalecanej długości dla wybranego medium transmisyjnego, np. skrętki czy światłowodu. Standardy, takie jak TIA/EIA-568, jasno określają, że dla skrętki UTP Cat.5e/Cat.6 maksymalna długość jednego odcinka to 100 metrów – wliczając w to patchcordy. Gdy przewód jest dłuższy, sygnał potrafi się mocno osłabić, pojawiają się opóźnienia, błędy transmisji, a nawet całkowite zerwanie połączenia. W praktyce, jeśli ktoś o tym zapomni, sieć potrafi działać bardzo niestabilnie – szczególnie przy wyższych przepływnościach lub w środowiskach o dużych zakłóceniach elektromagnetycznych. Z mojego doświadczenia wynika, że nieprzemyślane prowadzenie kabli to jeden z najczęstszych powodów reklamacji u klientów. Prawidłowy pomiar i stosowanie się do limitów to po prostu podstawa profesjonalnego podejścia i gwarancja, że sieć będzie działać zgodnie z założeniami projektowymi. Branżowe dobre praktyki zawsze zakładają uwzględnienie tych długości już na etapie projektowania, żeby uniknąć problemów w przyszłości.
Pomiar długości przewodów sieciowych to naprawdę kluczowy etap przy planowaniu i montażu sieci. Chodzi przede wszystkim o to, żeby nie przekraczać zalecanej długości dla wybranego medium transmisyjnego, np. skrętki czy światłowodu. Standardy, takie jak TIA/EIA-568, jasno określają, że dla skrętki UTP Cat.5e/Cat.6 maksymalna długość jednego odcinka to 100 metrów – wliczając w to patchcordy. Gdy przewód jest dłuższy, sygnał potrafi się mocno osłabić, pojawiają się opóźnienia, błędy transmisji, a nawet całkowite zerwanie połączenia. W praktyce, jeśli ktoś o tym zapomni, sieć potrafi działać bardzo niestabilnie – szczególnie przy wyższych przepływnościach lub w środowiskach o dużych zakłóceniach elektromagnetycznych. Z mojego doświadczenia wynika, że nieprzemyślane prowadzenie kabli to jeden z najczęstszych powodów reklamacji u klientów. Prawidłowy pomiar i stosowanie się do limitów to po prostu podstawa profesjonalnego podejścia i gwarancja, że sieć będzie działać zgodnie z założeniami projektowymi. Branżowe dobre praktyki zawsze zakładają uwzględnienie tych długości już na etapie projektowania, żeby uniknąć problemów w przyszłości.
Pytanie 15
Adres IPv6 pętli zwrotnej to adres
A. ::
B. FC80::
C. FE80::
D. ::1
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres IPv6 pętli zwrotnej, czyli ::1, to coś jak lokalny adres, którego używamy, kiedy chcemy, żeby nasze urządzenie gadało samo ze sobą. Jest to standardowy sposób testowania różnych aplikacji czy usług, bez potrzeby łączenia się z innymi urządzeniami w sieci. Jak wysyłasz coś na ten adres, to tak jakbyś rzucał piłkę do lustra - to wraca do ciebie, a to przydaje się, kiedy chcesz sprawdzić, czy coś działa. Widać, że zgodnie z RFC 4291, ten adres ma swoje miejsce w strukturze IPv6. Z mojej perspektywy, zrozumienie tego adresu jest naprawdę ważne, zwłaszcza jeśli programujesz sieciowe aplikacje albo konfigurujesz serwery. Używanie lokalnego testowania przez ten adres pozwala szybko diagnozować usterki, nie bawiąc się w zewnętrzne połączenia. Można nawet ustawić serwery baz danych, żeby słuchały tylko na ::1, co poprawia bezpieczeństwo. To naprawdę fajne rozwiązanie!
Adres IPv6 pętli zwrotnej, czyli ::1, to coś jak lokalny adres, którego używamy, kiedy chcemy, żeby nasze urządzenie gadało samo ze sobą. Jest to standardowy sposób testowania różnych aplikacji czy usług, bez potrzeby łączenia się z innymi urządzeniami w sieci. Jak wysyłasz coś na ten adres, to tak jakbyś rzucał piłkę do lustra - to wraca do ciebie, a to przydaje się, kiedy chcesz sprawdzić, czy coś działa. Widać, że zgodnie z RFC 4291, ten adres ma swoje miejsce w strukturze IPv6. Z mojej perspektywy, zrozumienie tego adresu jest naprawdę ważne, zwłaszcza jeśli programujesz sieciowe aplikacje albo konfigurujesz serwery. Używanie lokalnego testowania przez ten adres pozwala szybko diagnozować usterki, nie bawiąc się w zewnętrzne połączenia. Można nawet ustawić serwery baz danych, żeby słuchały tylko na ::1, co poprawia bezpieczeństwo. To naprawdę fajne rozwiązanie!
Pytanie 16
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 17
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 18
Dokument PN-EN 50173 wskazuje na konieczność zainstalowania minimum
A. 1 punktu rozdzielczego na każde 100 m2 powierzchni.
B. 1 punktu rozdzielczego na cały wielopiętrowy budynek.
C. 1 punktu rozdzielczego na każde 250 m2 powierzchni.
D. 1 punktu rozdzielczego na każde piętro.
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź dotycząca instalacji jednego punktu rozdzielczego na każde piętro budynku jest zgodna z normą PN-EN 50173, która reguluje zagadnienia związane z infrastrukturą telekomunikacyjną w budynkach. W kontekście projektowania systemu telekomunikacyjnego, kluczowe jest zapewnienie odpowiedniej liczby punktów rozdzielczych, aby umożliwić efektywne zarządzanie siecią oraz zapewnić dostęp do usług komunikacyjnych w każdym z pomieszczeń. Zgodnie z normą, umieszczanie punktów rozdzielczych na każdym piętrze zwiększa elastyczność w rozmieszczaniu urządzeń i zmniejsza długość kabli, co przekłada się na łatwiejszą instalację oraz konserwację systemu. Przykładowo, w budynkach o większej liczbie pięter, odpowiednia gęstość punktów rozdzielczych pozwala na lepsze dostosowanie infrastruktury do zmieniających się potrzeb użytkowników, takich jak dodawanie nowych urządzeń czy zmiany w organizacji przestrzeni biurowej. Dodatkowo, takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi oraz trendami w kierunku elastycznych rozwiązań telekomunikacyjnych.
Odpowiedź dotycząca instalacji jednego punktu rozdzielczego na każde piętro budynku jest zgodna z normą PN-EN 50173, która reguluje zagadnienia związane z infrastrukturą telekomunikacyjną w budynkach. W kontekście projektowania systemu telekomunikacyjnego, kluczowe jest zapewnienie odpowiedniej liczby punktów rozdzielczych, aby umożliwić efektywne zarządzanie siecią oraz zapewnić dostęp do usług komunikacyjnych w każdym z pomieszczeń. Zgodnie z normą, umieszczanie punktów rozdzielczych na każdym piętrze zwiększa elastyczność w rozmieszczaniu urządzeń i zmniejsza długość kabli, co przekłada się na łatwiejszą instalację oraz konserwację systemu. Przykładowo, w budynkach o większej liczbie pięter, odpowiednia gęstość punktów rozdzielczych pozwala na lepsze dostosowanie infrastruktury do zmieniających się potrzeb użytkowników, takich jak dodawanie nowych urządzeń czy zmiany w organizacji przestrzeni biurowej. Dodatkowo, takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi oraz trendami w kierunku elastycznych rozwiązań telekomunikacyjnych.
Pytanie 19
W specyfikacji sieci Ethernet 1000Base-T maksymalna długość segmentu dla skrętki kategorii 5 wynosi
A. 100 m
B. 250 m
C. 500 m
D. 1000 m
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 100 m jest prawidłowa, ponieważ w standardzie Ethernet 1000Base-T, który obsługuje transmisję danych z prędkością 1 Gbps, maksymalna długość segmentu dla kabla skrętki kategorii 5 (Cat 5) wynosi właśnie 100 metrów. Ta długość obejmuje zarówno odcinek kabla, jak i wszelkie połączenia oraz złącza, co jest kluczowe dla zapewnienia stabilności i jakości sygnału. W praktyce, dla sieci lokalnych (LAN), stosuje się kable Cat 5 lub lepsze, takie jak Cat 5e czy Cat 6, aby osiągnąć wysoką wydajność przy minimalnych zakłóceniach. Warto zauważyć, że przekroczenie tej długości może prowadzić do degradacji sygnału, co z kolei wpłynie na prędkość i niezawodność połączenia. Standardy IEEE 802.3, które regulują kwestie związane z Ethernetem, podkreślają znaczenie zachowania tych limitów, aby zapewnić efektywne funkcjonowanie sieci. Dlatego też, przy projektowaniu lub rozbudowie infrastruktury sieciowej, należy przestrzegać tych wytycznych, aby uniknąć problemów z wydajnością.
Odpowiedź 100 m jest prawidłowa, ponieważ w standardzie Ethernet 1000Base-T, który obsługuje transmisję danych z prędkością 1 Gbps, maksymalna długość segmentu dla kabla skrętki kategorii 5 (Cat 5) wynosi właśnie 100 metrów. Ta długość obejmuje zarówno odcinek kabla, jak i wszelkie połączenia oraz złącza, co jest kluczowe dla zapewnienia stabilności i jakości sygnału. W praktyce, dla sieci lokalnych (LAN), stosuje się kable Cat 5 lub lepsze, takie jak Cat 5e czy Cat 6, aby osiągnąć wysoką wydajność przy minimalnych zakłóceniach. Warto zauważyć, że przekroczenie tej długości może prowadzić do degradacji sygnału, co z kolei wpłynie na prędkość i niezawodność połączenia. Standardy IEEE 802.3, które regulują kwestie związane z Ethernetem, podkreślają znaczenie zachowania tych limitów, aby zapewnić efektywne funkcjonowanie sieci. Dlatego też, przy projektowaniu lub rozbudowie infrastruktury sieciowej, należy przestrzegać tych wytycznych, aby uniknąć problemów z wydajnością.
Pytanie 20
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 21
Jakie oznaczenie według normy ISO/IEC 11801:2002 definiuje skrętkę foliowaną, przy czym wszystkie pary żył są ekranowane folią?
A. U/UTP
B. F/UTP
C. S/FTP
D. F/FTP
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź F/UTP jest poprawna, ponieważ oznaczenie to odnosi się do skrętki, w której wszystkie pary żył są ekranowane folią, co zapewnia skuteczną ochronę przed zakłóceniami elektromagnetycznymi oraz interferencjami zewnętrznymi. W standardzie ISO/IEC 11801:2002, F/UTP wskazuje na strukturę kabli, gdzie 'F' oznacza folię, a 'UTP' oznacza nieekranowane przewody, co w kontekście F/UTP sugeruje, że ekranowanie dotyczy jedynie par żył, a nie całego kabla. Stosowanie F/UTP jest szczególnie popularne w instalacjach sieciowych w biurach i budynkach komercyjnych, gdzie wymagane są wysokie prędkości transmisji danych przy jednoczesnym zminimalizowaniu zakłóceń. Przykładowo, w środowisku o dużym natężeniu sygnałów elektromagnetycznych, takich jak bliskość urządzeń elektronicznych, ekranowanie folią znacznie zwiększa niezawodność i stabilność przesyłu danych. Ponadto, zgodność z omawianymi normami jest kluczowa dla zapewnienia jakości oraz certyfikacji infrastruktury sieciowej, co jest niezbędne w profesjonalnych środowiskach IT.
Odpowiedź F/UTP jest poprawna, ponieważ oznaczenie to odnosi się do skrętki, w której wszystkie pary żył są ekranowane folią, co zapewnia skuteczną ochronę przed zakłóceniami elektromagnetycznymi oraz interferencjami zewnętrznymi. W standardzie ISO/IEC 11801:2002, F/UTP wskazuje na strukturę kabli, gdzie 'F' oznacza folię, a 'UTP' oznacza nieekranowane przewody, co w kontekście F/UTP sugeruje, że ekranowanie dotyczy jedynie par żył, a nie całego kabla. Stosowanie F/UTP jest szczególnie popularne w instalacjach sieciowych w biurach i budynkach komercyjnych, gdzie wymagane są wysokie prędkości transmisji danych przy jednoczesnym zminimalizowaniu zakłóceń. Przykładowo, w środowisku o dużym natężeniu sygnałów elektromagnetycznych, takich jak bliskość urządzeń elektronicznych, ekranowanie folią znacznie zwiększa niezawodność i stabilność przesyłu danych. Ponadto, zgodność z omawianymi normami jest kluczowa dla zapewnienia jakości oraz certyfikacji infrastruktury sieciowej, co jest niezbędne w profesjonalnych środowiskach IT.
Pytanie 22
Administrator systemu Windows Server zamierza zorganizować użytkowników sieci w różnorodne grupy, które będą miały zróżnicowane uprawnienia do zasobów w sieci oraz na serwerze. Najlepiej osiągnie to poprzez zainstalowanie roli
A. usługi wdrażania systemu Windows
B. serwera DNS
C. serwera DHCP
D. usługi domenowe AD
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Usługi domenowe Active Directory (AD) to kluczowy element infrastruktury zarządzania użytkownikami i zasobami w systemie Windows Server. Dzięki tej roli administratorzy mogą tworzyć i zarządzać różnymi grupami użytkowników, co pozwala na efektywne przydzielanie uprawnień do zasobów w sieci. Przykładowo, można skonfigurować grupy dla różnych działów w firmie, takich jak sprzedaż, marketing czy IT, co umożliwia wdrażanie polityk bezpieczeństwa oraz kontroli dostępu do plików i aplikacji. Standardy branżowe, takie jak model RBAC (Role-Based Access Control), opierają się na zasadzie, że użytkownicy powinni mieć dostęp tylko do zasobów, które są im niezbędne do wykonywania swoich zadań. Implementacja AD wspiera ten model, co jest zgodne z praktykami zarządzania bezpieczeństwem w organizacjach. Ponadto, AD pozwala na scentralizowane zarządzanie użytkownikami, co upraszcza procesy administracyjne i zwiększa bezpieczeństwo systemu.
Usługi domenowe Active Directory (AD) to kluczowy element infrastruktury zarządzania użytkownikami i zasobami w systemie Windows Server. Dzięki tej roli administratorzy mogą tworzyć i zarządzać różnymi grupami użytkowników, co pozwala na efektywne przydzielanie uprawnień do zasobów w sieci. Przykładowo, można skonfigurować grupy dla różnych działów w firmie, takich jak sprzedaż, marketing czy IT, co umożliwia wdrażanie polityk bezpieczeństwa oraz kontroli dostępu do plików i aplikacji. Standardy branżowe, takie jak model RBAC (Role-Based Access Control), opierają się na zasadzie, że użytkownicy powinni mieć dostęp tylko do zasobów, które są im niezbędne do wykonywania swoich zadań. Implementacja AD wspiera ten model, co jest zgodne z praktykami zarządzania bezpieczeństwem w organizacjach. Ponadto, AD pozwala na scentralizowane zarządzanie użytkownikami, co upraszcza procesy administracyjne i zwiększa bezpieczeństwo systemu.
Pytanie 23
W jakiej topologii fizycznej sieci każde urządzenie ma dokładnie dwa połączenia, z których jedno prowadzi do najbliższego sąsiada, a dane są przesyłane z jednego komputera do następnego w formie pętli?
A. Drzewo.
B. Gwiazda.
C. Siatka.
D. Pierścień.
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Topologia pierścienia charakteryzuje się tym, że każde urządzenie sieciowe, zwane węzłem, jest połączone z dokładnie dwoma innymi węzłami. Taki układ tworzy zamkniętą pętlę, przez którą dane są przesyłane w jednym kierunku, co znacząco upraszcza proces transmisji. Główną zaletą topologii pierścienia jest to, że pozwala na ciągłe przekazywanie informacji bez potrzeby skomplikowanego routingu. Przykładem zastosowania tej topologii mogą być sieci token ring, które były popularne w latach 80. i 90. XX wieku. W takich sieciach stosowano tokeny, czyli specjalne ramki, które kontrolowały dostęp do medium transmisyjnego, co pozwalało uniknąć kolizji danych. Warto wspomnieć, że w przypadku uszkodzenia jednego z węzłów, sieć może przestać działać, co jest istotnym ograniczeniem tej topologii. Aby zwiększyć niezawodność, często stosuje się różne mechanizmy redundancji, takie jak dodatkowe połączenia zapewniające alternatywne ścieżki dla danych. W nowoczesnych aplikacjach sieciowych znajomość i umiejętność konfiguracji różnych topologii jest kluczowa, zwłaszcza w kontekście zapewnienia odpowiedniej wydajności i bezpieczeństwa sieci.
Topologia pierścienia charakteryzuje się tym, że każde urządzenie sieciowe, zwane węzłem, jest połączone z dokładnie dwoma innymi węzłami. Taki układ tworzy zamkniętą pętlę, przez którą dane są przesyłane w jednym kierunku, co znacząco upraszcza proces transmisji. Główną zaletą topologii pierścienia jest to, że pozwala na ciągłe przekazywanie informacji bez potrzeby skomplikowanego routingu. Przykładem zastosowania tej topologii mogą być sieci token ring, które były popularne w latach 80. i 90. XX wieku. W takich sieciach stosowano tokeny, czyli specjalne ramki, które kontrolowały dostęp do medium transmisyjnego, co pozwalało uniknąć kolizji danych. Warto wspomnieć, że w przypadku uszkodzenia jednego z węzłów, sieć może przestać działać, co jest istotnym ograniczeniem tej topologii. Aby zwiększyć niezawodność, często stosuje się różne mechanizmy redundancji, takie jak dodatkowe połączenia zapewniające alternatywne ścieżki dla danych. W nowoczesnych aplikacjach sieciowych znajomość i umiejętność konfiguracji różnych topologii jest kluczowa, zwłaszcza w kontekście zapewnienia odpowiedniej wydajności i bezpieczeństwa sieci.
Pytanie 24
Jakie jest odpowiednik maski 255.255.252.0 w postaci prefiksu?
A. 122
B. /24
C. /25
D. /23
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Maska podsieci 255.255.252.0 to nic innego jak prefiks /22. To znaczy, że 22 bity używamy do określenia identyfikatora podsieci w adresie IPv4. Mówiąc prosto, te dwa ostatnie bity dają nam możliwość utworzenia 4 podsieci i 1022 hostów w każdej (liczy się 2^10 - 2, bo trzeba odjąć adres sieci i rozgłoszeniowy). Ta maska jest całkiem przydatna w większych sieciach, gdzie chcemy dobrze zarządzać adresami IP. Na przykład w firmach można ją zastosować do podziału dużych zakresów adresów na mniejsze, lepiej zorganizowane podsieci, co potem pomaga w zarządzaniu ruchem i bezpieczeństwem. Używanie odpowiednich masek podsieci to ważny aspekt w projektowaniu sieci, bo to jedna z tych najlepszych praktyk w branży. A jeśli chodzi o IPv6, to już nie jest tak krytyczne, ale wciąż dobrze wiedzieć, jak to wszystko działa w kontekście routingu i adresowania.
Maska podsieci 255.255.252.0 to nic innego jak prefiks /22. To znaczy, że 22 bity używamy do określenia identyfikatora podsieci w adresie IPv4. Mówiąc prosto, te dwa ostatnie bity dają nam możliwość utworzenia 4 podsieci i 1022 hostów w każdej (liczy się 2^10 - 2, bo trzeba odjąć adres sieci i rozgłoszeniowy). Ta maska jest całkiem przydatna w większych sieciach, gdzie chcemy dobrze zarządzać adresami IP. Na przykład w firmach można ją zastosować do podziału dużych zakresów adresów na mniejsze, lepiej zorganizowane podsieci, co potem pomaga w zarządzaniu ruchem i bezpieczeństwem. Używanie odpowiednich masek podsieci to ważny aspekt w projektowaniu sieci, bo to jedna z tych najlepszych praktyk w branży. A jeśli chodzi o IPv6, to już nie jest tak krytyczne, ale wciąż dobrze wiedzieć, jak to wszystko działa w kontekście routingu i adresowania.
Pytanie 25
Po zainstalowaniu roli usług domenowych Active Directory na serwerze Windows, możliwe jest
A. udostępnienie użytkownikom witryny internetowej
B. centralne zarządzanie użytkownikami oraz komputerami
C. współdzielenie plików znajdujących się na serwerze
D. automatyczne przypisywanie adresów IP komputerom w sieci
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Centralne zarządzanie użytkownikami i komputerami jest kluczową funkcjonalnością roli usług domenowych Active Directory (AD DS) na serwerach Windows. Dzięki tej roli administratorzy mogą tworzyć, modyfikować i usuwać konta użytkowników oraz urządzeń w zorganizowany sposób, co znacząco ułatwia zarządzanie dużymi środowiskami IT. W praktyce, AD DS pozwala na wdrażanie polityk bezpieczeństwa i grupowych, co umożliwia określenie, jakie zasoby i aplikacje są dostępne dla poszczególnych użytkowników oraz grup. Na przykład, administrator może przydzielić dostęp do określonej aplikacji tylko pracownikom działu finansowego. Dodatkowo, dzięki integracji z innymi usługami Microsoft, takimi jak Exchange czy SharePoint, AD DS wspiera efektywne zarządzanie infrastrukturą IT w organizacji, umożliwiając centralizację procesów uwierzytelniania i autoryzacji. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania tożsamością i dostępem, co przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa i efektywności operacyjnej w środowiskach korporacyjnych.
Centralne zarządzanie użytkownikami i komputerami jest kluczową funkcjonalnością roli usług domenowych Active Directory (AD DS) na serwerach Windows. Dzięki tej roli administratorzy mogą tworzyć, modyfikować i usuwać konta użytkowników oraz urządzeń w zorganizowany sposób, co znacząco ułatwia zarządzanie dużymi środowiskami IT. W praktyce, AD DS pozwala na wdrażanie polityk bezpieczeństwa i grupowych, co umożliwia określenie, jakie zasoby i aplikacje są dostępne dla poszczególnych użytkowników oraz grup. Na przykład, administrator może przydzielić dostęp do określonej aplikacji tylko pracownikom działu finansowego. Dodatkowo, dzięki integracji z innymi usługami Microsoft, takimi jak Exchange czy SharePoint, AD DS wspiera efektywne zarządzanie infrastrukturą IT w organizacji, umożliwiając centralizację procesów uwierzytelniania i autoryzacji. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania tożsamością i dostępem, co przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa i efektywności operacyjnej w środowiskach korporacyjnych.
Pytanie 26
Adres sieci 172.16.0.0 zostanie podzielony na równe podsieci, z których każda obsługiwać będzie maksymalnie 510 użytecznych adresów. Ile podsieci zostanie stworzonych?
A. 64
B. 128
C. 32
D. 252
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres 172.16.0.0 jest adresem klasy B, co oznacza, że domyślnie ma maskę podsieci 255.255.0.0. W celu podziału tego adresu na mniejsze podsieci, musimy zwiększyć liczbę bitów przeznaczonych na identyfikację podsieci. Zauważmy, że dla uzyskania co najmniej 510 użytecznych adresów w każdej podsieci, potrzebujemy co najmniej 9 bitów, ponieważ 2^9 - 2 = 510 (musimy odjąć 2 adresy: jeden dla adresu sieci i jeden dla adresu rozgłoszeniowego). To oznacza, że musimy poświęcić 9 bitów z części hosta. W adresie klasy B mamy 16 bitów przeznaczonych na hosty, więc po odjęciu 9 bitów, pozostaje nam 7 bitów. Tak więc liczba możliwych podsieci wynosi 2^7 = 128. Przykładowe zastosowanie tej wiedzy ma miejsce w dużych organizacjach, gdzie potrzebne jest tworzenie wielu podsieci dla różnych działów lub lokalizacji, co pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz poprawę bezpieczeństwa. Dobrą praktyką jest przemyślane planowanie podziału adresów IP, aby uniknąć przyszłych problemów z dostępnością adresów.
Adres 172.16.0.0 jest adresem klasy B, co oznacza, że domyślnie ma maskę podsieci 255.255.0.0. W celu podziału tego adresu na mniejsze podsieci, musimy zwiększyć liczbę bitów przeznaczonych na identyfikację podsieci. Zauważmy, że dla uzyskania co najmniej 510 użytecznych adresów w każdej podsieci, potrzebujemy co najmniej 9 bitów, ponieważ 2^9 - 2 = 510 (musimy odjąć 2 adresy: jeden dla adresu sieci i jeden dla adresu rozgłoszeniowego). To oznacza, że musimy poświęcić 9 bitów z części hosta. W adresie klasy B mamy 16 bitów przeznaczonych na hosty, więc po odjęciu 9 bitów, pozostaje nam 7 bitów. Tak więc liczba możliwych podsieci wynosi 2^7 = 128. Przykładowe zastosowanie tej wiedzy ma miejsce w dużych organizacjach, gdzie potrzebne jest tworzenie wielu podsieci dla różnych działów lub lokalizacji, co pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz poprawę bezpieczeństwa. Dobrą praktyką jest przemyślane planowanie podziału adresów IP, aby uniknąć przyszłych problemów z dostępnością adresów.
Pytanie 27
Przynależność komputera do danej sieci wirtualnej nie może być ustalana na podstawie
A. adresu MAC karty sieciowej komputera
B. nazwa komputera w sieci lokalnej
C. znacznika ramki Ethernet 802.1Q
D. numeru portu przełącznika
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Nazwa komputera w sieci lokalnej, znana również jako hostname, jest używana głównie do identyfikacji urządzenia w bardziej przyjazny sposób dla użytkowników. Jednakże, nie ma wpływu na przypisanie komputera do konkretnej sieci wirtualnej, ponieważ przynależność ta opiera się na technicznych aspektach działania sieci, takich jak adresacja i mechanizmy VLAN. Wirtualne sieci lokalne (VLAN) są definiowane na poziomie przełączników sieciowych, które wykorzystują znaczniki ramki Ethernet 802.1Q do identyfikacji i segregacji ruchu. Dlatego, aby przypisać komputer do konkretnej VLAN, kluczowe jest wykorzystanie adresów MAC i numerów portów przełącznika, które są bezpośrednio związane z fizycznym połączeniem urządzenia w sieci. Zastosowanie VLAN-ów pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększenie bezpieczeństwa i organizacji w dużych środowiskach sieciowych. Zrozumienie tej kwestii jest niezbędne dla skutecznego projektowania i zarządzania infrastrukturą sieciową.
Nazwa komputera w sieci lokalnej, znana również jako hostname, jest używana głównie do identyfikacji urządzenia w bardziej przyjazny sposób dla użytkowników. Jednakże, nie ma wpływu na przypisanie komputera do konkretnej sieci wirtualnej, ponieważ przynależność ta opiera się na technicznych aspektach działania sieci, takich jak adresacja i mechanizmy VLAN. Wirtualne sieci lokalne (VLAN) są definiowane na poziomie przełączników sieciowych, które wykorzystują znaczniki ramki Ethernet 802.1Q do identyfikacji i segregacji ruchu. Dlatego, aby przypisać komputer do konkretnej VLAN, kluczowe jest wykorzystanie adresów MAC i numerów portów przełącznika, które są bezpośrednio związane z fizycznym połączeniem urządzenia w sieci. Zastosowanie VLAN-ów pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększenie bezpieczeństwa i organizacji w dużych środowiskach sieciowych. Zrozumienie tej kwestii jest niezbędne dla skutecznego projektowania i zarządzania infrastrukturą sieciową.
Pytanie 28
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 29
Do jakiej warstwy modelu ISO/OSI odnosi się segmentacja danych, komunikacja w trybie połączeniowym z użyciem protokołu TCP oraz komunikacja w trybie bezpołączeniowym z zastosowaniem protokołu UDP?
A. Łącza danych
B. Fizycznej
C. Transportowej
D. Sieciowej
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź wskazująca na warstwę transportową modelu ISO/OSI jest prawidłowa, ponieważ to właśnie na tym poziomie odbywa się segmentowanie danych oraz zarządzanie komunikacją pomiędzy aplikacjami na różnych urządzeniach. Warstwa transportowa, według standardu ISO/OSI, odpowiada za zapewnienie właściwej komunikacji niezależnie od rodzaju transportu – zarówno w trybie połączeniowym, jak w przypadku protokołu TCP, jak i w trybie bezpołączeniowym przy użyciu protokołu UDP. TCP zapewnia niezawodność przesyłania danych, co jest kluczowe w aplikacjach wymagających pełnej integralności, takich jak przesyłanie plików czy HTTP. Z kolei UDP, działający bez nawiązywania połączenia, jest wykorzystywany w scenariuszach, gdzie szybkość jest istotniejsza niż niezawodność, jak w przypadku strumieniowania wideo lub gier online. W praktyce, zrozumienie różnicy pomiędzy tymi protokołami jest kluczowe dla projektowania systemów sieciowych, co stanowi fundament skutecznej architektury komunikacyjnej.
Odpowiedź wskazująca na warstwę transportową modelu ISO/OSI jest prawidłowa, ponieważ to właśnie na tym poziomie odbywa się segmentowanie danych oraz zarządzanie komunikacją pomiędzy aplikacjami na różnych urządzeniach. Warstwa transportowa, według standardu ISO/OSI, odpowiada za zapewnienie właściwej komunikacji niezależnie od rodzaju transportu – zarówno w trybie połączeniowym, jak w przypadku protokołu TCP, jak i w trybie bezpołączeniowym przy użyciu protokołu UDP. TCP zapewnia niezawodność przesyłania danych, co jest kluczowe w aplikacjach wymagających pełnej integralności, takich jak przesyłanie plików czy HTTP. Z kolei UDP, działający bez nawiązywania połączenia, jest wykorzystywany w scenariuszach, gdzie szybkość jest istotniejsza niż niezawodność, jak w przypadku strumieniowania wideo lub gier online. W praktyce, zrozumienie różnicy pomiędzy tymi protokołami jest kluczowe dla projektowania systemów sieciowych, co stanowi fundament skutecznej architektury komunikacyjnej.
Pytanie 30
Wynik wykonania którego polecenia widoczny jest na fragmencie zrzutu z ekranu?
| Network Destination | Netmask | Gateway | Interface | Metric |
|---|---|---|---|---|
| 0.0.0.0 | 0.0.0.0 | 192.168.0.1 | 192.168.0.65 | 50 |
| 127.0.0.0 | 255.0.0.0 | On-link | 127.0.0.1 | 331 |
| 127.0.0.1 | 255.255.255.255 | On-link | 127.0.0.1 | 331 |
| 127.255.255.255 | 255.255.255.255 | On-link | 127.0.0.1 | 331 |
| 169.254.0.0 | 255.255.0.0 | On-link | 169.254.189.240 | 281 |
| 169.254.189.240 | 255.255.255.255 | On-link | 169.254.189.240 | 281 |
| 169.254.255.255 | 255.255.255.255 | On-link | 169.254.189.240 | 281 |
| 192.168.0.0 | 255.255.255.0 | On-link | 192.168.0.65 | 306 |
| 192.168.0.65 | 255.255.255.255 | On-link | 192.168.0.65 | 306 |
| 192.168.0.255 | 255.255.255.255 | On-link | 192.168.0.65 | 306 |
| 192.168.56.0 | 255.255.255.0 | On-link | 192.168.56.1 | 281 |
| 192.168.56.1 | 255.255.255.255 | On-link | 192.168.56.1 | 281 |
| 192.168.56.255 | 255.255.255.255 | On-link | 192.168.56.1 | 281 |
| 224.0.0.0 | 240.0.0.0 | On-link | 127.0.0.1 | 331 |
| 224.0.0.0 | 240.0.0.0 | On-link | 192.168.56.1 | 281 |
| 224.0.0.0 | 240.0.0.0 | On-link | 192.168.0.65 | 306 |
| 224.0.0.0 | 240.0.0.0 | On-link | 169.254.189.240 | 281 |
| 255.255.255.255 | 255.255.255.255 | On-link | 127.0.0.1 | 331 |
| 255.255.255.255 | 255.255.255.255 | On-link | 192.168.56.1 | 281 |
| 255.255.255.255 | 255.255.255.255 | On-link | 192.168.0.65 | 306 |
| 255.255.255.255 | 255.255.255.255 | On-link | 169.254.189.240 | 281 |
A. ipconfig
B. netstat -r
C. ipconfig /all
D. netstat -a
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Użycie polecenia 'netstat -r' to super wybór, bo pokazuje tabelę routingu IP, która ma naprawdę ważne informacje o trasach w systemie. W tej tabeli znajdziesz rzeczy takie jak 'Network Destination', 'Netmask', 'Gateway', 'Interface' i 'Metric'. Te dane są kluczowe, żeby ogarnąć, jak pakiety są kierowane przez sieć. Na przykład, gdy masz problemy z połączeniem, albo chcesz ustawić routing w swojej lokalnej sieci, to znajomość tej tabeli jest must-have. Administracja siecią często korzysta z tego polecenia, żeby sprawdzić, czy trasy są poprawnie ustawione i żeby wykryć ewentualne problemy z routingiem. Dobrze jest regularnie sprawdzać tabelę routingu, zwłaszcza w bardziej skomplikowanych sieciach, gdzie może być sporo tras i bramek. Warto też dodać, że fajnie jest użyć 'traceroute' razem z 'netstat -r', bo wtedy można lepiej analizować jak dane przechodzą przez sieć.
Użycie polecenia 'netstat -r' to super wybór, bo pokazuje tabelę routingu IP, która ma naprawdę ważne informacje o trasach w systemie. W tej tabeli znajdziesz rzeczy takie jak 'Network Destination', 'Netmask', 'Gateway', 'Interface' i 'Metric'. Te dane są kluczowe, żeby ogarnąć, jak pakiety są kierowane przez sieć. Na przykład, gdy masz problemy z połączeniem, albo chcesz ustawić routing w swojej lokalnej sieci, to znajomość tej tabeli jest must-have. Administracja siecią często korzysta z tego polecenia, żeby sprawdzić, czy trasy są poprawnie ustawione i żeby wykryć ewentualne problemy z routingiem. Dobrze jest regularnie sprawdzać tabelę routingu, zwłaszcza w bardziej skomplikowanych sieciach, gdzie może być sporo tras i bramek. Warto też dodać, że fajnie jest użyć 'traceroute' razem z 'netstat -r', bo wtedy można lepiej analizować jak dane przechodzą przez sieć.
Pytanie 31
IMAP (Internet Message Access Protocol) to protokół
A. wysyłania wiadomości email
B. transmisji plików w sieci Internet
C. przesyłania tekstów
D. odbierania wiadomości email
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
IMAP, czyli Internet Message Access Protocol, jest standardowym protokołem stosowanym do odbierania poczty elektronicznej. Umożliwia użytkownikom dostęp do wiadomości e-mail przechowywanych na serwerze zdalnym, co oznacza, że nie są one pobierane na urządzenie lokalne, a tylko wyświetlane. Dzięki temu użytkownicy mogą zarządzać swoją pocztą z różnych urządzeń, takich jak komputery, tablety czy smartfony, zachowując pełną synchronizację. Przykładowo, jeśli użytkownik przeczyta wiadomość na telefonie, stanie się ona oznaczona jako przeczytana również na komputerze. IMAP obsługuje foldery, co pozwala na organizację wiadomości w sposób hierarchiczny, a także zapewnia możliwość przeszukiwania treści e-maili bezpośrednio na serwerze. Warto również zaznaczyć, że IMAP jest zgodny z wieloma standardami branżowymi, co zapewnia jego szeroką kompatybilność z różnymi klientami pocztowymi. W praktyce, korzystanie z protokołu IMAP jest rekomendowane w środowiskach, gdzie ważna jest mobilność i dostęp do e-maili w czasie rzeczywistym.
IMAP, czyli Internet Message Access Protocol, jest standardowym protokołem stosowanym do odbierania poczty elektronicznej. Umożliwia użytkownikom dostęp do wiadomości e-mail przechowywanych na serwerze zdalnym, co oznacza, że nie są one pobierane na urządzenie lokalne, a tylko wyświetlane. Dzięki temu użytkownicy mogą zarządzać swoją pocztą z różnych urządzeń, takich jak komputery, tablety czy smartfony, zachowując pełną synchronizację. Przykładowo, jeśli użytkownik przeczyta wiadomość na telefonie, stanie się ona oznaczona jako przeczytana również na komputerze. IMAP obsługuje foldery, co pozwala na organizację wiadomości w sposób hierarchiczny, a także zapewnia możliwość przeszukiwania treści e-maili bezpośrednio na serwerze. Warto również zaznaczyć, że IMAP jest zgodny z wieloma standardami branżowymi, co zapewnia jego szeroką kompatybilność z różnymi klientami pocztowymi. W praktyce, korzystanie z protokołu IMAP jest rekomendowane w środowiskach, gdzie ważna jest mobilność i dostęp do e-maili w czasie rzeczywistym.
Pytanie 32
W protokole FTPS litera S odnosi się do ochrony danych przesyłanych przez
A. uwierzytelnianie
B. szyfrowanie
C. autoryzację
D. logowanie
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'szyfrowanie' jest prawidłowa, ponieważ litera 'S' w protokole FTPS (FTP Secure) odnosi się do zabezpieczania danych przesyłanych przez protokół FTP za pomocą szyfrowania. FTPS rozszerza klasyczny protokół FTP o metody zapewniające bezpieczeństwo, w tym SSL (Secure Sockets Layer) i TLS (Transport Layer Security). Szyfrowanie danych to kluczowy element, który chroni przed przechwyceniem informacji przez nieautoryzowane osoby. Dzięki tym technologiom, dane są kodowane podczas transmisji, co sprawia, że nawet w przypadku ich przechwycenia, są one nieczytelne dla intruzów. W praktyce, FTPS jest często stosowany w scenariuszach wymagających przesyłania wrażliwych danych, takich jak dane osobowe, finansowe czy medyczne, zgodnie z regulacjami prawnymi, takimi jak RODO. Zastosowanie protokołu FTPS pozwala nie tylko na szyfrowanie, ale również na zachowanie integralności danych, co jest niezbędne w kontekście współczesnych standardów bezpieczeństwa informacyjnego.
Odpowiedź 'szyfrowanie' jest prawidłowa, ponieważ litera 'S' w protokole FTPS (FTP Secure) odnosi się do zabezpieczania danych przesyłanych przez protokół FTP za pomocą szyfrowania. FTPS rozszerza klasyczny protokół FTP o metody zapewniające bezpieczeństwo, w tym SSL (Secure Sockets Layer) i TLS (Transport Layer Security). Szyfrowanie danych to kluczowy element, który chroni przed przechwyceniem informacji przez nieautoryzowane osoby. Dzięki tym technologiom, dane są kodowane podczas transmisji, co sprawia, że nawet w przypadku ich przechwycenia, są one nieczytelne dla intruzów. W praktyce, FTPS jest często stosowany w scenariuszach wymagających przesyłania wrażliwych danych, takich jak dane osobowe, finansowe czy medyczne, zgodnie z regulacjami prawnymi, takimi jak RODO. Zastosowanie protokołu FTPS pozwala nie tylko na szyfrowanie, ale również na zachowanie integralności danych, co jest niezbędne w kontekście współczesnych standardów bezpieczeństwa informacyjnego.
Pytanie 33
Jakie oprogramowanie odpowiada za funkcję serwera DNS w systemie Linux?
A. apache
B. vsftpd
C. samba
D. bind
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Poprawna odpowiedź to bind, który jest popularnym serwerem DNS w systemach Linux. Bind, czyli Berkeley Internet Name Domain, to oprogramowanie, które implementuje protokół DNS (Domain Name System). Umożliwia to rozwiązywanie nazw domenowych na adresy IP, co jest kluczowe dla funkcjonowania internetu. Bind jest skonfigurowany do pracy zarówno jako serwer nazw autoritarny, jak i serwer rekurencyjny, co oznacza, że może odpowiadać na zapytania o nazwę domeny i jednocześnie przekazywać zapytania do innych serwerów DNS w celu uzyskania odpowiedzi. Przykładowo, gdy użytkownik wpisuje adres www.example.com w przeglądarce, serwer DNS wykorzystujący bind przekształca tę nazwę w odpowiedni adres IP, co pozwala na nawiązanie połączenia z właściwym serwerem. Bind jest zgodny z różnymi standardami, w tym RFC 1035, co czyni go niezawodnym narzędziem w zarządzaniu nazwami domenowymi. Dobrą praktyką jest regularne aktualizowanie konfiguracji serwera DNS oraz monitorowanie jego działania, aby zapewnić bezpieczeństwo i optymalną wydajność.
Poprawna odpowiedź to bind, który jest popularnym serwerem DNS w systemach Linux. Bind, czyli Berkeley Internet Name Domain, to oprogramowanie, które implementuje protokół DNS (Domain Name System). Umożliwia to rozwiązywanie nazw domenowych na adresy IP, co jest kluczowe dla funkcjonowania internetu. Bind jest skonfigurowany do pracy zarówno jako serwer nazw autoritarny, jak i serwer rekurencyjny, co oznacza, że może odpowiadać na zapytania o nazwę domeny i jednocześnie przekazywać zapytania do innych serwerów DNS w celu uzyskania odpowiedzi. Przykładowo, gdy użytkownik wpisuje adres www.example.com w przeglądarce, serwer DNS wykorzystujący bind przekształca tę nazwę w odpowiedni adres IP, co pozwala na nawiązanie połączenia z właściwym serwerem. Bind jest zgodny z różnymi standardami, w tym RFC 1035, co czyni go niezawodnym narzędziem w zarządzaniu nazwami domenowymi. Dobrą praktyką jest regularne aktualizowanie konfiguracji serwera DNS oraz monitorowanie jego działania, aby zapewnić bezpieczeństwo i optymalną wydajność.
Pytanie 34
Urządzenie warstwy dystrybucji, które odpowiada za połączenie odrębnych sieci oraz zarządzanie przepływem danych między nimi, nazywane jest
A. serwerem
B. przełącznikiem
C. routerem
D. koncentratorem
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Router jest urządzeniem, które pełni kluczową rolę w łączeniu różnych sieci komputerowych oraz zarządzaniu przepływem danych między nimi. W przeciwieństwie do innych urządzeń sieciowych, jak przełączniki czy koncentratory, routery są zdolne do podejmowania decyzji o trasowaniu pakietów danych na podstawie ich adresów IP. Używają do tego protokołów routingu, takich jak RIP, OSPF czy BGP, co pozwala im na dynamiczne dostosowywanie tras w zależności od warunków w sieci. Przykładem zastosowania routera może być łączenie lokalnej sieci domowej z Internetem, gdzie router zarządza zarówno ruchem lokalnym, jak i komunikacją z siecią globalną. Dobre praktyki w zakresie konfiguracji routerów obejmują zabezpieczanie dostępu do panelu administracyjnego, aktualizowanie oprogramowania oraz stosowanie zapór sieciowych, aby chronić sieć przed nieautoryzowanym dostępem. Zrozumienie funkcji routerów jest kluczowe dla projektowania efektywnych i bezpiecznych architektur sieciowych.
Router jest urządzeniem, które pełni kluczową rolę w łączeniu różnych sieci komputerowych oraz zarządzaniu przepływem danych między nimi. W przeciwieństwie do innych urządzeń sieciowych, jak przełączniki czy koncentratory, routery są zdolne do podejmowania decyzji o trasowaniu pakietów danych na podstawie ich adresów IP. Używają do tego protokołów routingu, takich jak RIP, OSPF czy BGP, co pozwala im na dynamiczne dostosowywanie tras w zależności od warunków w sieci. Przykładem zastosowania routera może być łączenie lokalnej sieci domowej z Internetem, gdzie router zarządza zarówno ruchem lokalnym, jak i komunikacją z siecią globalną. Dobre praktyki w zakresie konfiguracji routerów obejmują zabezpieczanie dostępu do panelu administracyjnego, aktualizowanie oprogramowania oraz stosowanie zapór sieciowych, aby chronić sieć przed nieautoryzowanym dostępem. Zrozumienie funkcji routerów jest kluczowe dla projektowania efektywnych i bezpiecznych architektur sieciowych.
Pytanie 35
Którego z elementów dokumentacji lokalnej sieci komputerowej nie uwzględnia dokumentacja powykonawcza?
A. Opisu systemu okablowania
B. Kosztorysu wstępnego
C. Norm i wytycznych technicznych
D. Wyników pomiarów oraz testów
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dokumentacja powykonawcza lokalnej sieci komputerowej ma na celu przedstawienie rzeczywistych parametrów oraz stanu zrealizowanej instalacji, które mogą różnić się od planowanych. Kosztorys wstępny nie jest częścią tej dokumentacji, ponieważ dotyczy on fazy projektowej i szacowania kosztów, a nie rzeczywistego stanu inwestycji. W dokumentacji powykonawczej znajdują się wyniki pomiarów i testów, które potwierdzają zgodność z normami oraz wymaganiami technicznymi. Opis okablowania również jest ważnym elementem, gdyż dostarcza szczegółowych informacji o użytych komponentach i ich rozmieszczeniu. Normy i zalecenia techniczne są istotne, aby zapewnić, że instalacja została wykonana zgodnie z obowiązującymi standardami, co gwarantuje jej efektywność i bezpieczeństwo. Przykładem zastosowania dokumentacji powykonawczej może być przygotowanie raportu dla klienta, wskazującego na zgodność instalacji z projektem, co jest istotne przy odbiorze technicznym.
Dokumentacja powykonawcza lokalnej sieci komputerowej ma na celu przedstawienie rzeczywistych parametrów oraz stanu zrealizowanej instalacji, które mogą różnić się od planowanych. Kosztorys wstępny nie jest częścią tej dokumentacji, ponieważ dotyczy on fazy projektowej i szacowania kosztów, a nie rzeczywistego stanu inwestycji. W dokumentacji powykonawczej znajdują się wyniki pomiarów i testów, które potwierdzają zgodność z normami oraz wymaganiami technicznymi. Opis okablowania również jest ważnym elementem, gdyż dostarcza szczegółowych informacji o użytych komponentach i ich rozmieszczeniu. Normy i zalecenia techniczne są istotne, aby zapewnić, że instalacja została wykonana zgodnie z obowiązującymi standardami, co gwarantuje jej efektywność i bezpieczeństwo. Przykładem zastosowania dokumentacji powykonawczej może być przygotowanie raportu dla klienta, wskazującego na zgodność instalacji z projektem, co jest istotne przy odbiorze technicznym.
Pytanie 36
Jakiego wtyku należy użyć do zakończenia ekranowanej skrętki czteroparowej?
A. RJ-11
B. 8P8C
C. RP-SMA
D. SC
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wtyk 8P8C, znany również jako RJ-45, jest standardowym złączem stosowanym w sieciach Ethernet oraz do zakończeń ekranowanych skrętek, takich jak skrętki czteroparowe. Umożliwia on przesyłanie danych z prędkością do 10 Gbps na odległość do 100 metrów, co czyni go odpowiednim wyborem dla nowoczesnych aplikacji sieciowych. Wtyk 8P8C jest zaprojektowany do obsługi ośmiu żył, które są odpowiednio parowane, co minimalizuje zakłócenia elektromagnetyczne. Użycie wtyku 8P8C w kablach sieciowych zapewnia zgodność z normami TIA/EIA-568, które definiują sposób układania i zakończenia przewodów. W praktyce, właściwe zakończenie kabla skręcanego z użyciem wtyku 8P8C pozwala na osiągnięcie optymalnej wydajności oraz stabilności połączeń, co jest kluczowe w środowiskach biurowych i przemysłowych, gdzie jakość sygnału ma ogromne znaczenie dla pracy systemów informatycznych.
Wtyk 8P8C, znany również jako RJ-45, jest standardowym złączem stosowanym w sieciach Ethernet oraz do zakończeń ekranowanych skrętek, takich jak skrętki czteroparowe. Umożliwia on przesyłanie danych z prędkością do 10 Gbps na odległość do 100 metrów, co czyni go odpowiednim wyborem dla nowoczesnych aplikacji sieciowych. Wtyk 8P8C jest zaprojektowany do obsługi ośmiu żył, które są odpowiednio parowane, co minimalizuje zakłócenia elektromagnetyczne. Użycie wtyku 8P8C w kablach sieciowych zapewnia zgodność z normami TIA/EIA-568, które definiują sposób układania i zakończenia przewodów. W praktyce, właściwe zakończenie kabla skręcanego z użyciem wtyku 8P8C pozwala na osiągnięcie optymalnej wydajności oraz stabilności połączeń, co jest kluczowe w środowiskach biurowych i przemysłowych, gdzie jakość sygnału ma ogromne znaczenie dla pracy systemów informatycznych.
Pytanie 37
Moduł SFP, który jest wymienny i zgodny z normami, odgrywa jaką rolę w urządzeniach sieciowych?
A. zasilania rezerwowego
B. interfejsu do diagnostyki
C. dodatkowej pamięci operacyjnej
D. konwertera mediów
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Moduł SFP (Small Form-factor Pluggable) to coś, co naprawdę ułatwia życie w sieciach. Jego główną rolą jest przełączanie sygnałów z jednego medium na inne, co sprawia, że jest niby takim konwerterem. Dzięki SFP sieci mogą być bardziej elastyczne, bo można je dopasować do różnych kabli i technologii, jak światłowody czy kable miedziane. Na przykład, jeśli trzeba połączyć urządzenia na sporej odległości, można użyć modułu SFP, który działa ze światłowodami. To daje większą przepustowość i lepsze sygnały niż w przypadku miedzi. Co ciekawe, te moduły są zgodne z różnymi standardami, takimi jak SFF-8431 czy SFF-8432. To sprawia, że są kompatybilne z różnymi urządzeniami w sieci. Dzięki temu administratorzy sieci mogą szybko dostosowywać infrastrukturę do potrzeb, a jak coś się popsuje, to wymiana modułów jest szybka i prosta. To wszystko wpływa na lepszą dostępność i elastyczność sieci.
Moduł SFP (Small Form-factor Pluggable) to coś, co naprawdę ułatwia życie w sieciach. Jego główną rolą jest przełączanie sygnałów z jednego medium na inne, co sprawia, że jest niby takim konwerterem. Dzięki SFP sieci mogą być bardziej elastyczne, bo można je dopasować do różnych kabli i technologii, jak światłowody czy kable miedziane. Na przykład, jeśli trzeba połączyć urządzenia na sporej odległości, można użyć modułu SFP, który działa ze światłowodami. To daje większą przepustowość i lepsze sygnały niż w przypadku miedzi. Co ciekawe, te moduły są zgodne z różnymi standardami, takimi jak SFF-8431 czy SFF-8432. To sprawia, że są kompatybilne z różnymi urządzeniami w sieci. Dzięki temu administratorzy sieci mogą szybko dostosowywać infrastrukturę do potrzeb, a jak coś się popsuje, to wymiana modułów jest szybka i prosta. To wszystko wpływa na lepszą dostępność i elastyczność sieci.
Pytanie 38
Które z poniższych zdań charakteryzuje protokół SSH (Secure Shell)?
A. Sesje SSH przesyłają dane w formie niezaszyfrowanego tekstu
B. Bezpieczny protokół terminalowy, który oferuje szyfrowanie połączeń
C. Protokół umożliwiający zdalne operacje na odległym komputerze bez kodowania transmisji
D. Sesje SSH nie umożliwiają weryfikacji autentyczności punktów końcowych
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Protokół SSH (Secure Shell) jest standardowym narzędziem wykorzystywanym do bezpiecznej komunikacji w zdalnych połączeniach sieciowych. Główne zalety tego protokołu obejmują szyfrowanie danych przesyłanych między urządzeniami, co znacząco zwiększa bezpieczeństwo. Dzięki mechanizmom autoryzacji, takim jak użycie kluczy publicznych i prywatnych, SSH pozwala na potwierdzenie tożsamości użytkowników oraz serwerów, co minimalizuje ryzyko ataków typu 'man-in-the-middle'. Przykładowe zastosowanie protokołu SSH obejmuje zdalne logowanie do serwera, gdzie administratorzy mogą zarządzać systemami bez obawy o podsłuch danych. Ponadto SSH umożliwia tunelowanie portów oraz przesyłanie plików za pomocą protokołu SCP lub SFTP, co czyni go wszechstronnym narzędziem w administracji IT. W praktyce, organizacje stosują SSH, aby chronić wrażliwe dane i zapewnić zgodność z najlepszymi praktykami bezpieczeństwa, takimi jak regulacje PCI DSS czy HIPAA, które wymagają szyfrowania danych w tranzycie.
Protokół SSH (Secure Shell) jest standardowym narzędziem wykorzystywanym do bezpiecznej komunikacji w zdalnych połączeniach sieciowych. Główne zalety tego protokołu obejmują szyfrowanie danych przesyłanych między urządzeniami, co znacząco zwiększa bezpieczeństwo. Dzięki mechanizmom autoryzacji, takim jak użycie kluczy publicznych i prywatnych, SSH pozwala na potwierdzenie tożsamości użytkowników oraz serwerów, co minimalizuje ryzyko ataków typu 'man-in-the-middle'. Przykładowe zastosowanie protokołu SSH obejmuje zdalne logowanie do serwera, gdzie administratorzy mogą zarządzać systemami bez obawy o podsłuch danych. Ponadto SSH umożliwia tunelowanie portów oraz przesyłanie plików za pomocą protokołu SCP lub SFTP, co czyni go wszechstronnym narzędziem w administracji IT. W praktyce, organizacje stosują SSH, aby chronić wrażliwe dane i zapewnić zgodność z najlepszymi praktykami bezpieczeństwa, takimi jak regulacje PCI DSS czy HIPAA, które wymagają szyfrowania danych w tranzycie.
Pytanie 39
Które z zestawień: urządzenie – realizowana funkcja jest niepoprawne?
A. Modem – łączenie sieci lokalnej z Internetem
B. Przełącznik – segmentacja sieci na VLAN-y
C. Ruter – łączenie komputerów w tej samej sieci
D. Access Point – bezprzewodowe łączenie komputerów z siecią lokalną
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'Ruter – połączenie komputerów w tej samej sieci' jest błędna, ponieważ ruter nie służy do bezpośredniego łączenia komputerów w tej samej sieci lokalnej, lecz do kierowania ruchem pomiędzy różnymi sieciami. Ruter działa na warstwie trzeciej modelu OSI (warstwa sieci), a jego główną funkcją jest przekazywanie pakietów danych pomiędzy sieciami, np. z lokalnej sieci komputerowej do Internetu. Przykładowo, w typowej sieci domowej ruter łączy urządzenia lokalne (jak komputery, smartfony) z dostawcą usług internetowych (ISP). Działanie rutera można zobrazować na przykładzie, kiedy użytkownik chce przeglądać strony internetowe – ruter przekazuje żądania z lokalnej sieci do Internetu i odwrotnie, zarządzając jednocześnie trasami danych, co zapewnia optymalizację ich przepływu. Dobrą praktyką jest również skonfigurowanie rutera w taki sposób, aby zapewniał on odpowiednie zabezpieczenia, takie jak zapora ogniowa (firewall) czy system detekcji intruzów (IDS).
Odpowiedź 'Ruter – połączenie komputerów w tej samej sieci' jest błędna, ponieważ ruter nie służy do bezpośredniego łączenia komputerów w tej samej sieci lokalnej, lecz do kierowania ruchem pomiędzy różnymi sieciami. Ruter działa na warstwie trzeciej modelu OSI (warstwa sieci), a jego główną funkcją jest przekazywanie pakietów danych pomiędzy sieciami, np. z lokalnej sieci komputerowej do Internetu. Przykładowo, w typowej sieci domowej ruter łączy urządzenia lokalne (jak komputery, smartfony) z dostawcą usług internetowych (ISP). Działanie rutera można zobrazować na przykładzie, kiedy użytkownik chce przeglądać strony internetowe – ruter przekazuje żądania z lokalnej sieci do Internetu i odwrotnie, zarządzając jednocześnie trasami danych, co zapewnia optymalizację ich przepływu. Dobrą praktyką jest również skonfigurowanie rutera w taki sposób, aby zapewniał on odpowiednie zabezpieczenia, takie jak zapora ogniowa (firewall) czy system detekcji intruzów (IDS).
Pytanie 40
Jaką wiadomość przesyła klient DHCP w celu przedłużenia dzierżawy?
A. DHCPDISCOVER
B. DHCPREQUEST
C. DHCPACK
D. DHCPNACK
Brak odpowiedzi na to pytanie.
Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź DHCPREQUEST jest poprawna, ponieważ jest to komunikat wysyłany przez klienta DHCP w celu odnowy dzierżawy. Proces odnowy dzierżawy IP odbywa się, gdy klient zbliża się do końca czasu przydzielonej mu dzierżawy (Lease Time). W momencie, gdy klient chce przedłużyć dzierżawę, wysyła komunikat DHCPREQUEST do serwera DHCP, informując go o chęci kontynuacji korzystania z aktualnie przypisanego adresu IP. W praktyce ten mechanizm jest kluczowy dla utrzymania ciągłości połączenia sieciowego, szczególnie w dynamicznych środowiskach, takich jak sieci Wi-Fi, gdzie urządzenia mogą często łączyć się i rozłączać. Dobrą praktyką jest monitorowanie przydzielonych adresów IP oraz czasu ich dzierżawy, aby uniknąć problemów z dostępnością adresów w sieci. Zgodnie z protokołem RFC 2131, komunikat DHCPREQUEST może również być używany w innych kontekstach, na przykład podczas początkowej konfiguracji IP, co czyni go wszechstronnym narzędziem w zarządzaniu adresami IP.
Odpowiedź DHCPREQUEST jest poprawna, ponieważ jest to komunikat wysyłany przez klienta DHCP w celu odnowy dzierżawy. Proces odnowy dzierżawy IP odbywa się, gdy klient zbliża się do końca czasu przydzielonej mu dzierżawy (Lease Time). W momencie, gdy klient chce przedłużyć dzierżawę, wysyła komunikat DHCPREQUEST do serwera DHCP, informując go o chęci kontynuacji korzystania z aktualnie przypisanego adresu IP. W praktyce ten mechanizm jest kluczowy dla utrzymania ciągłości połączenia sieciowego, szczególnie w dynamicznych środowiskach, takich jak sieci Wi-Fi, gdzie urządzenia mogą często łączyć się i rozłączać. Dobrą praktyką jest monitorowanie przydzielonych adresów IP oraz czasu ich dzierżawy, aby uniknąć problemów z dostępnością adresów w sieci. Zgodnie z protokołem RFC 2131, komunikat DHCPREQUEST może również być używany w innych kontekstach, na przykład podczas początkowej konfiguracji IP, co czyni go wszechstronnym narzędziem w zarządzaniu adresami IP.