Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 22:46
Data zakończenia: 22 maja 2025 23:36

Egzamin zdany!

Wynik: 38/40 punktów (95,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego rodzaju trening terapeuta powinien regularnie realizować z pacjentem w drugim etapie rozwoju choroby Alzheimera, aby utrzymać jego orientację w otaczającej go rzeczywistości?

A. Trening podstawowych działań samoobsługowych

B. Zajęcia z obsługi komputera oraz Internetu

C. Trening korzystania z komunikacji miejskiej na znanych trasach

D. Zajęcia dotyczące radzenia sobie ze stresem

Trening podstawowych czynności samoobsługowych jest kluczowym elementem wsparcia osób z chorobą Alzheimera, szczególnie w drugim okresie rozwoju tej choroby. W tym etapie pacjenci zaczynają doświadczać trudności w wykonywaniu codziennych, rutynowych czynności, które wcześniej były dla nich oczywiste. Rzetelne podejście do treningu samoobsługi wspiera ich orientację w rzeczywistości, co wpływa na poczucie niezależności i godności. Na przykład, nauka wykonywania prostych zadań, takich jak mycie zębów czy ubieranie się, może być prowadzona w formie powtarzalnych ćwiczeń, które pomagają utrzymać pamięć proceduralną. Warto również wprowadzić elementy wizualne, takie jak grafiki czy schematy, które ułatwiają zrozumienie procesu. Zgodnie z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, trening powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta i regularnie monitorowany, aby dostosować intensywność i zakres ćwiczeń, co jest kluczowe dla efektywności terapii i poprawy jakości życia pacjentów z demencją.

Pytanie 2

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieprzyjemnie, gdy Pan przeklina podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan zaniechał tego. Jaką postawę wyraził terapeuta w swoim komunikacie?

A. asertywną

B. agresywną

C. uległą

D. unikającą

Terapeuta wykazał postawę asertywną, co oznacza, że wyraża swoje emocje i oczekiwania w sposób bezpośredni, jednocześnie szanując uczucia i granice drugiej osoby. W tym przypadku terapeuta jasno i otwarcie określił, że czuje się niekomfortowo z powodu używania przekleństw na zajęciach. Asertywność polega na umiejętności komunikowania swoich potrzeb i granic bez agresji czy uległości. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie unika trudnych tematów ani nie pozwala, by jego granice były naruszane. W kontekście terapii, asertywność pozwala na stworzenie zdrowej relacji między terapeutą a podopiecznym, w której obie strony czują się słyszane i szanowane. Warto przypomnieć, że asertywna komunikacja opiera się na jasnych i szczerych komunikatach, co przyczynia się do lepszego zrozumienia i efektywności terapii. W standardach etyki zawodowej w psychoterapii asertywność jest zalecana jako sposób na utrzymanie profesjonalnych granic oraz zdrowej atmosfery w relacji terapeutycznej.

Pytanie 3

Podstawowym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną w znacznym stopniu jest

A. przygotowanie do podjęcia zatrudnienia

B. usprawnianie manualne

C. uczenie samodzielnego funkcjonowania w codziennym życiu

D. rozwijanie umiejętności plastycznych

Uczenie samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym jest kluczowym celem terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Terapeuci zajęciowi koncentrują się na rozwijaniu umiejętności, które umożliwiają osobom z takimi wyzwaniami pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie i codziennym życiu. Przykłady działań obejmują naukę podstawowych czynności, takich jak higiena osobista, przygotowywanie posiłków, czy zarządzanie czasem. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami w terapii zajęciowej, takie umiejętności są fundamentem dla budowania niezależności. W praktyce terapeuci często wykorzystują metody oparte na analizie zadań, co pozwala dostosować intensywność i zakres nauki do indywidualnych możliwości uczestników. Dobrą praktyką jest również włączanie rodziny w proces terapeutyczny, co wspiera rozwój umiejętności w naturalnym środowisku.

Pytanie 4

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. zdarta płyta

B. zasłona z mgły

C. jestem słoniem

D. jujitsu

Odpowiedź "jestem słoniem" jest prawidłowa, ponieważ odzwierciedla zasadę asertywności w komunikacji, która ma na celu umożliwienie jednostce wyrażania swoich potrzeb i uczuć w sposób, który nie jest agresywny ani pasywny. Przyjmowanie postawy "jestem słoniem" oznacza bycie świadomym swoich granic oraz umiejętność zachowania spokoju i pewności siebie w trudnych sytuacjach. W kontekście odmawiania, ta strategia pozwala osobie na wolniejsze tempo wypowiedzi, co sprzyja lepszemu przetwarzaniu informacji i daje czas na refleksję. Dodatkowo, głębsze oddychanie może obniżyć poziom stresu i napięcia, a parafrazowanie oraz dopytywanie się o niejasności pomagają w utrzymaniu jasnej komunikacji. Dobrze rozwinięta umiejętność patrzenia rozmówcy w oczy wzmacnia zaufanie i zrozumienie, co jest kluczowe w relacjach interpersonalnych. Te elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie komunikacji interpersonalnej oraz psychologii, które mówią o znaczeniu asertywności i empatii w budowaniu zdrowych relacji.

Pytanie 5

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. czynności krawieckie

B. wspólne oglądanie telewizji

C. czytanie książek oraz prasy

D. drobne prace w ogrodzie

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 6

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. mieszkańca domu pomocy społecznej

D. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

Zespół, który zajmuje się opieką i terapią, ma dość ważną rolę, bo tworzy indywidualne plany wsparcia. To naprawdę kluczowe dla osób, które mieszkają w domach pomocy społecznej. Te placówki oferują różne rodzaje wsparcia, skierowane do ludzi z różnymi potrzebami, jak na przykład seniorzy, osoby z niepełnosprawnościami czy z przewlekłymi chorobami. Ważne, by taki plan był dopasowany do konkretnych potrzeb danej osoby i obejmował różne formy wsparcia – od terapii zajęciowej, przez rehabilitację, aż po pomoc w codziennych sprawach. W praktyce, żeby to dobrze działało, zespół spotyka się regularnie, co pozwala na monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. Również współpraca z mieszkańcami i ich bliskimi jest mega istotna, żeby mieć pewność, że plan jest zgodny z ich oczekiwaniami. Warto pamiętać, że standardy, jakie wskazuje Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślają, jak ważne jest indywidualne podejście i angażowanie mieszkańców w decyzje dotyczące ich opieki.

Pytanie 7

Użytkownik domu pomocy społecznej po raz kolejny bezpodstawnie skarży się na funkcjonowanie personelu tej instytucji. Asertywna odpowiedź na jego krytykę powinna mieć następującą formę:

A. Sądzę, że jest Pan w błędzie. Może gdyby bardziej się Pan zaangażował, łatwiej byłoby nam współpracować.

B. Przykro mi, że nie jest Pan usatysfakcjonowany i odczuwa Pan przykrość. Może rozważy Pan zmianę miejsca?

C. Nie zgadzam się z Pana punktem widzenia. Uważam, że pracownicy sumiennie realizują swoje obowiązki.

D. Bardzo przepraszam za trudności, które Pana spotkały. Nasi pracownicy to również ludzie i czasem mogą popełniać błędy.

Odpowiedź 'Nie zgadzam się z Pana opinią. Uważam, że pracownicy rzetelnie wykonują swoje obowiązki.' jest właściwa, ponieważ wyraża asertywność oraz pewność siebie w obronie zespołu. W sytuacjach, gdy podopieczny formułuje krytykę, kluczowe jest, aby personel pozostał profesjonalny i nie zapominał o zasadach komunikacji interpersonalnej. Warto podkreślić, że asertywna odpowiedź nie polega na ignorowaniu krytyki, ale na wyrażeniu odmiennego zdania w sposób spokojny i rzeczowy. W praktyce, takie podejście może pomóc w ustaleniu zaufania między pracownikami a podopiecznymi, co jest istotnym elementem budowania pozytywnej atmosfery w domu pomocy społecznej. Przykładem zastosowania tej odpowiedzi może być sytuacja, w której podopieczny oskarża pracowników o zaniedbania. Zamiast przyjmować krytykę pasywnie, personel powinien wskazać, że ma przekonanie do kompetencji zespołu, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do konstruktywnej dyskusji i rozwiązań.

Pytanie 8

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

B. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

C. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

D. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Pytanie 9

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Biegi przełajowe

B. Jogging

C. Fitness

D. Nordic walking

Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 10

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zapewnienia odprężenia psychicznego

B. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

C. utrzymania sprawności manualnej

D. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Pytanie 11

Głównym narzędziem wykorzystywanym w ludoterapii jest

A. kontakt z przyrodą

B. działalność artystyczna

C. zabawa

D. film

Podstawowym środkiem oddziaływania ludoterapii jest zabawa, która ma fundamentalne znaczenie w procesie terapeutycznym. Zabawa jest naturalnym sposobem wyrażania siebie, eksploracji emocji oraz rozwijania umiejętności społecznych i komunikacyjnych. W kontekście ludoterapii, terapia poprzez zabawę wykorzystuje różnorodne techniki, takie jak gry, zabawy ruchowe czy twórcze działania, które angażują uczestników i pozwalają im na przeżywanie i przetwarzanie swoich emocji w bezpiecznym środowisku. Przykłady zastosowania obejmują zajęcia w grupach dziecięcych, gdzie poprzez zabawę dzieci uczą się współpracy, rozwiązywania konfliktów oraz wyrażania swoich potrzeb. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, zabawa sprzyja także rozwojowi umiejętności poznawczych, motorycznych oraz emocjonalnych. W literaturze przedmiotu, zabawa uznawana jest za kluczowy element w modelach terapeutycznych, takich jak model zabawy w psychoterapii dziecięcej. Warto również zauważyć, że zabawa jest nie tylko istotna dla dzieci, ale także dla dorosłych, jako forma relaksu i redukcji stresu.

Pytanie 12

Aktywna muzykoterapia jest niewskazana

A. w ostrych epizodach psychotycznych.

B. w zaburzeniach psychosomatycznych.

C. w przypadkach depresyjnych.

D. w terapii nerwic.

Muzykoterapia aktywna, jako forma terapii wykorzystująca muzykę do wspierania rozwoju emocjonalnego, poznawczego czy społecznego, jest szczególnie zalecana w wielu sytuacjach klinicznych. Jednak w przypadkach ostrych stanów psychotycznych jej stosowanie może być niebezpieczne i niezalecane. Osoby doświadczające psychotycznych epizodów mogą mieć zaburzone postrzeganie rzeczywistości, co może prowadzić do nieprzewidywalnych reakcji na muzykę, a także trudności w komunikacji. Muzyoterapia w takich sytuacjach może wzmocnić objawy psychotyczne lub wywołać dodatkowy stres. W przypadkach leczenia nerwic, stanów depresyjnych czy zaburzeń psychosomatycznych muzykoterapia aktywna może przynieść pozytywne rezultaty, pomagając pacjentom w wyrażaniu emocji i poprawie jakości życia. Warto jednak, aby terapia była prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę, który potrafi dostosować metody do potrzeb pacjenta, a także monitorować ich stan psychiczny, aby uniknąć potencjalnych zagrożeń.

Pytanie 13

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącym warsztatów zajęciowych, rada programowa ocenia indywidualne rezultaty rehabilitacji przy udziale uczestnika warsztatu co najmniej

A. raz na rok

B. raz na dwa miesiące

C. raz na kwartał

D. raz na pół roku

Poprawna odpowiedź, czyli ocena indywidualnych efektów rehabilitacji uczestnika warsztatu raz na pół roku, jest zgodna z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku. Regularna ocena co sześć miesięcy umożliwia odpowiednie monitorowanie postępów uczestnika oraz dostosowywanie programów rehabilitacyjnych do jego indywidualnych potrzeb. Taki system oceniania sprzyja efektywnej rehabilitacji, ponieważ pozwala na identyfikację obszarów wymagających większej uwagi oraz daje możliwość wprowadzenia zmian w programie, jeśli aktualne działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. W praktyce, półroczna ocena może obejmować różnorodne formy analizy, od testów psychologicznych po wywiady z uczestnikiem i jego rodziną, co pozwala na kompleksowe podejście do rehabilitacji. Wprowadzenie takiego systemu oceniania jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie kluczowe jest nie tylko wsparcie, ale również regularna ewaluacja efektów działań.

Pytanie 14

Terapeuta powinien zasugerować podopiecznemu, który pasjonuje się grafiką, odpowiednią technikę

A. patchworku

B. makramy

C. linorytu

D. witrażu

Linoryt to technika graficzna, która doskonale wpisuje się w potrzeby osób zainteresowanych grafiką i sztuką wizualną. Powstała w XV wieku, stała się popularna dzięki swojej wszechstronności i możliwości tworzenia unikalnych dzieł. W linorycie artysta wycina obraz w linii na kawałku linoleum, a następnie nanosi farbę na wybrany obszar i przenosi go na papier. Ta technika pozwala na eksperymentowanie z formami, fakturami i kolorami, co jest szczególnie istotne w kontekście terapii zajęciowej. Praktyczne zastosowanie linorytu w terapii polega nie tylko na wyrażaniu emocji, ale również na rozwijaniu umiejętności manualnych oraz koncentracji u podopiecznych. Możliwość tworzenia wielowarstwowych odbitek pozwala na naukę cierpliwości i dokładności, co ma pozytywny wpływ na samopoczucie i rozwój osobisty. Warto dodać, że linoryt jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie arteterapii, które podkreślają znaczenie sztuki jako narzędzia do poprawy zdrowia psychicznego.

Pytanie 15

W trakcie zajęć w grupie w pracowni zajmującej się witrażem, uczestnicy posługują się nożycami do szkła. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony uczestników, terapeuta zajęciowy powinien zorganizować dla nich

A. możliwość korzystania z literatury i czasopism fachowych

B. okulary ochronne

C. obuwie ochronne

D. wsparcie osób współpracujących

Okulary ochronne są kluczowym elementem wyposażenia w środowiskach, gdzie istnieje ryzyko wystąpienia urazów oczu, szczególnie w takich pracach jak cięcie szkła witrażowego. Noszenie okularów ochronnych podczas zajęć z użyciem narzędzi tnących, takich jak nożyce do szkła, istotnie zmniejsza ryzyko uszkodzenia wzroku, które może być spowodowane odpryskami lub fragmentami szkła. W kontekście standardów bezpieczeństwa, takich jak normy OSHA (Occupational Safety and Health Administration), stosowanie odpowiedniego sprzętu ochrony osobistej (PPE) jest obowiązkowe w celu ochrony zdrowia pracowników. Dodatkowo, okulary ochronne powinny posiadać odpowiednie atesty oraz być dopasowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, aby zapewnić maksymalną ochronę i komfort. Przykładem mogą być okulary z poliwęglanu, które są odporne na uderzenia i oferują wysoki poziom ochrony. Wdrażanie takich praktyk nie tylko chroni uczestników zajęć, ale także promuje kulturę bezpieczeństwa w miejscu pracy.

Pytanie 16

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. zamknięte.

B. otwarte.

C. projekcyjne.

D. sugerujące.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 17

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

C. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

Analiza wyników badań w kontekście całościowej oceny geriatrycznej jest kluczowym etapem, który pozwala na zrozumienie indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego. Na etapie określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego, terapeuta ma za zadanie zintegrować dane z różnych źródeł, takich jak wywiady, obserwacje, oraz dostępna dokumentacja medyczna. Dokładne zdefiniowanie tych aspektów jest fundamentalne dla skutecznego zaplanowania interwencji terapeutycznych. Dobrą praktyką jest wykorzystanie narzędzi oceny geriatrystycznej, takich jak skale oceny funkcjonalnej czy narzędzia do oceny jakości życia, co umożliwia dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia podopiecznego. Przykładowo, analiza wyników testów oceny funkcjonalnej może ujawnić ograniczenia w codziennych aktywnościach, co z kolei pozwala na dostosowanie celów terapeutycznych do rzeczywistych potrzeb podopiecznego, a tym samym na lepsze zaplanowanie rehabilitacji oraz wsparcia społecznego. Takie podejście jest zgodne z zasadami zintegrowanej opieki geriatrycznej, która koncentruje się na holistycznym podejściu do zdrowia.

Pytanie 18

Z jakim specjalistą powinien współpracować terapeuta zajęciowy, gdy jego podopieczny w trudnych sytuacjach doświadcza jąkania?

A. Logopedą

B. Neurologiem

C. Fizjoterapeutą

D. Otolaryngologiem

Logopeda jest specjalistą, który zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji, w tym jąkania. W sytuacjach stresowych, które mogą potęgować problemy z płynnością mowy, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby zapewnić wszechstronną pomoc swojemu podopiecznemu. Logopeda może wprowadzić techniki, które pomogą zmniejszyć objawy jąkania, takie jak ćwiczenia oddechowe, techniki relaksacyjne oraz strategie radzenia sobie w trudnych sytuacjach komunikacyjnych. Przykładem może być zastosowanie metody Fluent Speech, która koncentruje się na płynności mowy poprzez naukę rytmu i intonacji. Dobre praktyki terapeutyczne zalecają współpracę interdyscyplinarną, gdzie terapeuta zajęciowy i logopeda łączą swoje kompetencje, aby stworzyć spersonalizowany program terapeutyczny, co w konsekwencji może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Warto również zwrócić uwagę na aspekty emocjonalne związane z jąkaniem oraz włączyć elementy wsparcia psychologicznego, co może być realizowane przez psychologa w ramach zespołu terapeutycznego.

Pytanie 19

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Obustronne porażenie połowicze

B. Postać pozapiramidowa

C. Obustronne porażenie kurczowe

D. Postać móżdżkowa

Obustronne porażenie kurczowe to charakterystyczna postać mózgowego porażenia dziecięcego, w której dochodzi do znacznych ograniczeń ruchowych, zwłaszcza w kończynach dolnych. Cechą wyróżniającą tę postać jest większa sprawność w kończynach górnych, co pozwala dzieciom na wykonywanie prostszych zadań takich jak chwytanie przedmiotów. Dzieci z obustronnym porażeniem kurczowym często prezentują przywodzenie nóg oraz ich krzyżowanie w pozycji stojącej, co jest wynikiem zwiększonego napięcia mięśniowego. Zrozumienie tych objawów jest kluczowe w planowaniu terapii, która może obejmować fizjoterapię, aby poprawić mobilność i koordynację. W praktyce terapeuci powinni dostosować ćwiczenia do indywidualnych potrzeb dziecka, na przykład poprzez wprowadzanie gier i zabaw ruchowych, które angażują kończyny górne i dolne, co pozwoli na rozwijanie sprawności ruchowej. Wiedza na temat tej postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest istotna w kontekście wczesnej interwencji, co znacząco wpływa na jakość życia dzieci i ich rodzin.

Pytanie 20

Jakie jest główne założenie burzy mózgów jako formy pracy zespołowej?

A. wykonanie wspólnego collage’u

B. zdobycie umiejętności udziału w moderowanej dyskusji

C. praktykowanie umiejętności potrzebnych w codziennym życiu

D. wytworzenie dużej liczby pomysłów

Burza mózgów to technika, która ma na celu generowanie jak największej liczby pomysłów w krótkim czasie. Kluczowym założeniem jest stymulowanie kreatywności uczestników poprzez tworzenie swobodnej atmosfery, w której każdy może swobodnie dzielić się swoimi ideami, niezależnie od ich jakości. Ta metoda jest szczególnie skuteczna w sytuacjach, gdy zespół stoi przed problemem do rozwiązania lub potrzebuje innowacyjnych pomysłów na nowe projekty. Przykłady zastosowania burzy mózgów obejmują procesy rozwoju produktów, planowanie kampanii marketingowych czy też wprowadzanie zmian w organizacji. W praktyce, takie sesje mogą prowadzić do odkrycia nieoczekiwanych rozwiązań i umożliwiają zaangażowanie wszystkich członków zespołu. Warto też podkreślić, że burza mózgów wpisuje się w ramy takich metod pracy grupowej jak Design Thinking, które kładą duży nacisk na kreatywność i współpracę zespołową. Wspierając się na standardach zarządzania projektami, burza mózgów sprzyja innowacyjności i wspiera efektywną komunikację w zespole.

Pytanie 21

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

B. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

C. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

D. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

System stacyjny, znany również jako obwodowy, polega na tym, że uczestnicy zajęć przechodzą od jednego stanowiska do drugiego, wykonując różne czynności w ustalonej kolejności. Taki model zajęć sprzyja wszechstronnemu rozwojowi umiejętności uczestników, umożliwiając im zdobywanie doświadczenia w różnych obszarach. Przykładowo, w terapii zajęciowej, uczestnicy mogą pracować nad umiejętnościami manualnymi, społecznymi oraz poznawczymi w poszczególnych stacjach, co pozwala na holistyczne podejście do terapii. Dobrze zaplanowane stacje powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników oraz celów terapeutycznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej. Dzięki takiemu podejściu, terapeuta ma możliwość zróżnicowanego monitorowania postępów uczestników oraz dostosowywania zajęć w zależności od ich rozwoju.

Pytanie 22

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną napotykają trudności w identyfikowaniu przedmiotów oraz w wydobywaniu elementów z całości, co dotyczy zaburzeń

A. myślenia

B. pamięci

C. wyobraźni

D. spostrzegania

Odpowiedź "spostrzegania" jest jak najbardziej trafna. Chodzi o to, że zaburzenia w rozpoznawaniu przedmiotów i wyodrębnianiu ich z całości są mocno związane z tym, jak postrzegamy świat dookoła nas. Spostrzeganie to taka podstawowa umiejętność, która pozwala nam zrozumieć bodźce zmysłowe i łączyć różne rzeczy w naszym otoczeniu. U osób z niepełnosprawnością intelektualną spostrzeganie może być osłabione, co sprawia, że trudniej im rozpoznawać przedmioty i ich cechy. Przykład? W terapii zajęciowej wykorzystuje się różne ćwiczenia, które pomagają poprawić zdolności spostrzegania. Dzięki temu mogą rozwijać umiejętności rozpoznawania przedmiotów, co wpływa na ich samodzielność. Warto też zauważyć, że w pracy z takimi osobami ważne jest wsparcie spostrzegania, a korzystanie z różnych sposobów, jak wizualizacja czy manipulacja przedmiotami, jest super ważne i zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji i wsparciu społecznym.

Pytanie 23

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami

B. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów

C. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk

D. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych

Urządzenie do obsługi komputera z pomocą ruchu gałek ocznych jest idealnym rozwiązaniem dla osób z tetraplegią, które mają ograniczoną sprawność ruchową, zwłaszcza w przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego kręgosłupa. Tego typu technologie umożliwiają użytkownikowi kontrolę komputera jedynie za pomocą mrugnięć lub ruchów gałek ocznych, co jest kluczowe w sytuacji, gdy tradycyjne metody, takie jak klawiatura czy myszka, są niemożliwe do zastosowania. Przykładem takiego urządzenia może być system Eye-Tracking, który nie tylko pozwala na nawigację po interfejsie, ale także umożliwia pisanie i komunikację w czasie rzeczywistym. W praktyce, osoby korzystające z technologii śledzenia ruchu oczu mogą łatwo przeglądać internet, uczestniczyć w wideokonferencjach czy korzystać z mediów społecznościowych, co znacząco poprawia jakość ich życia oraz umożliwia zachowanie kontaktu z otoczeniem. Ponadto, standardy takie jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines) podkreślają znaczenie dostosowywania aplikacji i stron internetowych do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co czyni rozwiązania oparte na śledzeniu wzroku nie tylko funkcjonalnymi, ale również zgodnymi z aktualnymi normami dostępu.

Pytanie 24

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

B. niewidomych od narodzin

C. ze schorzeniami reumatycznymi

D. z achromatopsją

Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 25

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

B. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

C. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

D. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

Muzykoterapia czynna oraz ćwiczenia oddechowe są skutecznymi metodami wspierającymi osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, co znajduje potwierdzenie w badaniach z zakresu rehabilitacji. Muzykoterapia czynna, polegająca na aktywnym uczestnictwie w działaniach muzycznych, może poprawić samopoczucie emocjonalne Pani Agnieszki oraz zwiększyć jej motywację do działania. Śpiewanie, które jest jej pasją, nie tylko angażuje układ oddechowy, ale także sprzyja redukcji stresu i poprawie nastroju. Ćwiczenia oddechowe są z kolei nieocenione w kontekście relaksacji, co przyczynia się do łagodzenia bólu oraz napinania mięśni. Poprzez regularne wykonywanie ćwiczeń oddechowych, Pani Agnieszka może nauczyć się lepszej kontroli nad swoim ciałem, co wpłynie na ogólną poprawę jej jakości życia. Warto zwrócić uwagę, że takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznym podejściem w terapii, które uwzględnia aspekty fizyczne, emocjonalne i społeczne pacjenta.

Pytanie 26

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

B. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

C. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

D. zdolności interpersonalnych i społecznych

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 27

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. silwoterapii

B. biblioterapii

C. hilaroterapii

D. estetoterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 28

Specjalista, który w trakcie rozmowy uporządkował wypowiedzi swojego podopiecznego słowami: Wyjaśnij, czy chcesz uczestniczyć w treningu, mimo że uważasz, iż nie masz na niego czasu, zastosował technikę aktywnego słuchania, znaną jako

A. filtrowanie

B. kwestionowanie

C. odzwierciedlenie

D. klaryfikacja

Podejścia takie jak kwestionowanie, filtrowanie oraz odzwierciedlenie mogą wydawać się atrakcyjnymi technikami aktywnego słuchania, jednak są one nieodpowiednie w kontekście przedstawionego pytania. Kwestionowanie zazwyczaj polega na zadawaniu pytań, które mają na celu zmobilizowanie klienta do refleksji, ale może prowadzić do oporu, gdy klient czuje, że jego zdania są podważane. Filtrowanie natomiast to proces, w którym terapeuta wybiera tylko niektóre aspekty wypowiedzi, co może skutkować niepełnym zrozumieniem sytuacji, a także zniekształceniem komunikatu. Odzwierciedlenie, choć użyteczne, polega głównie na powtórzeniu tego, co klient powiedział, w celu potwierdzenia zrozumienia, ale może nie prowadzić do głębszego zrozumienia złożonych myśli i emocji, które pojawiły się w danej chwili. Często w praktyce terapeutycznej, błędne stosowanie tych technik może prowadzić do frustracji klientów, którzy czują, że ich rzeczywiste potrzeby nie są właściwie adresowane. Właściwe zastosowanie klaryfikacji w miejsce tych technik może znacząco poprawić jakość interakcji terapeutycznej, budując silniejszą relację opartą na zaufaniu i zrozumieniu.

Pytanie 29

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Sugestia

B. Motywowanie

C. Parafrazowanie

D. Moralizowanie

Parafrazowanie to naprawdę przydatna technika, która pomaga w słuchaniu. W skrócie, polega na tym, żeby powtórzyć czyjeś myśli i uczucia, ale w prostszy sposób. Jeśli terapeuta mówi Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o…, to znaczy, że nie tylko słucha, ale też chce się upewnić, że dobrze zrozumiał. Dzięki temu buduje się zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Na przykład, jeśli podopieczny dzieli się swoimi emocjami na temat codziennych trudności, terapeuta, parafrazując jego słowa, może pomóc mu zauważyć ważne uczucia i myśli. A to z kolei prowadzi do lepszej rozmowy. Moim zdaniem, to świetna metoda, bo pacjent czuje się naprawdę wysłuchany i rozumiany.

Pytanie 30

Podopieczna z entuzjazmem bierze udział w zajęciach manualnych w pracowni terapii zajęciowej i pragnie nauczyć się szyć. Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć z nią współpracę od nauki

A. użytkowania maszyny oraz overlocka

B. haftowania oraz nauki ściegów maszynowych

C. wszywania zamka i obróbki dziurek

D. podstawowych ściegów ręcznych oraz fastrygowania

Wybór nauki prostych ściegów ręcznych i fastrygowania jako pierwszego etapu nauki szycia jest zgodny z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Proste ściegi, takie jak ścieg do szycia, są fundamentem, na którym można zbudować bardziej zaawansowane umiejętności szycia. Nauka tych podstawowych technik pozwala podopiecznej zrozumieć, jak materiał zachowuje się podczas szycia oraz jak działa igła i nitka. Fastrygowanie, czyli tymczasowe łączenie materiałów, to kluczowy element w procesie szycia, który ułatwia późniejsze wykonanie bardziej skomplikowanych projektów. Przykładem może być przygotowanie tkaniny do szycia przymiaru lub szwu, co zwiększa precyzję i jakość wykonania pracy. W terapii zajęciowej istotne jest także to, że uczenie się podstawowych technik szycia może wpływać pozytywnie na rozwój motoryki małej, poprawiając zdolności manualne uczestnika oraz zwiększając jego pewność siebie. Dostosowanie stopnia trudności do umiejętności podopiecznej jest kluczowe dla jej motywacji i sukcesu w nauce.

Pytanie 31

Hiperbulia, typowa dla fazy maniakalnej u pacjenta hospitalizowanego w psychiatrii, stanowi przykład zaburzenia

A. napędu psychoruchowego

B. zawartości myśli

C. percepcji

D. stanu emocjonalnego

Hiperbulia jest zaburzeniem napędu psychoruchowego, które objawia się wzmożoną aktywnością, impulsywnością i nadmiernym pobudzeniem. W stanach maniakalnych, które są charakterystyczne dla zaburzeń afektywnych, takich jak choroba afektywna dwubiegunowa, pacjenci często doświadczają hiperbulii. To prowadzi do intensyfikacji działań, zwiększonej produktywności, a także do podejmowania ryzykownych decyzji bez dostatecznego przemyślenia konsekwencji. Hiperbulia może objawiać się na różne sposoby, od nadmiernej rozmowności, przez zwiększoną aktywność fizyczną, aż po zjawiska takie jak wielkie plany dotyczące przyszłości. W terapii, zrozumienie tych objawów jest kluczowe do skutecznego leczenia pacjentów. W praktyce klinicznej, monitorowanie i ocena napędu psychoruchowego pacjenta mogą pomóc w dostosowywaniu leczenia, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki psychiatrycznej.

Pytanie 32

Zanim terapeuta zajęciowy przystąpi do formułowania diagnozy terapeutycznej, powinien najpierw

A. zdefiniować efekty terapeutyczne, które ma zamiar osiągnąć

B. wyznaczyć cele terapeutyczne

C. przeanalizować dokumentację medyczną oraz zgromadzone dane

D. zdobyć i skompletować informacje o podopiecznym oraz jego rodzinie

Wybór odpowiedzi dotyczącej sformułowania celów terapeutycznych przed zebraniem danych o podopiecznym jest nieadekwatny, ponieważ skuteczne planowanie terapii rozpoczyna się od gruntownego zrozumienia sytuacji pacjenta. Sformułowanie celów terapeutycznych na podstawie niewystarczających informacji prowadzi do nieefektywnych interwencji, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjenta. Z kolei określenie efektów terapeutycznych przed zgromadzeniem danych również jest niepoprawne, ponieważ efekty powinny być jasno powiązane z celami, które wynikają z analizy zebranych informacji. Ponadto, dokonanie analizy dokumentacji medycznej i danych bez wcześniejszego zrozumienia kontekstu osobistego pacjenta ogranicza zdolność terapeuty do dostosowania podejścia do indywidualnych potrzeb. W praktyce, terapeuci zajęciowi muszą być świadomi, że każdy pacjent jest unikalny, a skuteczność terapii opiera się na umiejętności dostosowania metod do specyficznych okoliczności. Typowym błędem jest zakładanie, że można zastosować uniwersalne cele dla wszystkich pacjentów, co jest niezgodne z zasadami personalizacji terapii, które są kluczowe w pracy z różnorodnymi grupami klientów. Dlatego kluczowe jest, aby terapeuta najpierw zrozumiał, kim jest jego pacjent, jego sytuację rodzinną i społeczną, co pozwoli na właściwe sformułowanie celów i efektów terapeutycznych.

Pytanie 33

Aby poprawić proces komunikacji z podopiecznym z afazją ruchową, terapeuta zajęciowy powinien kierować do niego swoje słowa

A. powoli i wyraźnie oraz zadawać pytania zamknięte

B. głośno i stanowczo

C. szybko i zrozumiale oraz zadawać pytania otwarte

D. tonem jednostajnym i powoli

Właściwe jest mówienie do osoby z afazją ruchową powoli i wyraźnie oraz zadawanie pytań zamkniętych, ponieważ takie podejście uwzględnia specyfikę komunikacyjną tych pacjentów. Mówienie powoli pozwala podopiecznemu na lepsze przetwarzanie informacji, a wyraźne artykułowanie słów sprzyja ich zrozumieniu. Zastosowanie pytań zamkniętych, które zazwyczaj wymagają odpowiedzi typu "tak" lub "nie", uproszcza proces komunikacji, co jest szczególnie ważne w przypadku osób z trudnościami w mówieniu i rozumieniu. Przykładem może być pytanie: "Czy chcesz pić wodę?" zamiast bardziej złożonego pytania otwartego, które może być trudne do zrozumienia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, które podkreśla znaczenie dostosowania sposobu komunikacji do możliwości pacjenta, a także z praktykami terapii zajęciowej, które uwzględniają indywidualne potrzeby osoby z afazją. Warto również dodać, że cierpliwość terapeuty oraz tworzenie komfortowej atmosfery komunikacyjnej pomagają w budowaniu zaufania i zwiększają efektywność interakcji.

Pytanie 34

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. funkcjonowania w życiu codziennym

B. umiejętności organizacji czasu wolnego

C. zdolności interpersonalnych

D. radzenia sobie w trudnych okolicznościach

Planowanie treningów umiejętności organizacji czasu wolnego jest kluczowym elementem w pracy z osobami, które potrzebują wsparcia w rozwijaniu swoich zainteresowań, takich jak literatura czy internet. Umiejętność efektywnego zarządzania czasem pozwala podopiecznemu na mądre planowanie aktywności oraz wykorzystanie dostępnych zasobów w sposób, który sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, w których uczestnicy nauczą się, jak tworzyć harmonogramy czy kalendarze, aby skutecznie łączyć czas na czytanie, korzystanie z internetu i inne pasje. Zgodnie z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, umiejętność organizacji czasu wolnego może także wspierać rozwój samodzielności, co jest szczególnie istotne w kontekście funkcjonowania w domach samopomocy. Umożliwienie podopiecznym efektywnego planowania swoich działań jest także zgodne z wytycznymi dotyczącymi promocji zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie zrównoważonego stylu życia i aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie.

Pytanie 35

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Szkolenia zawodowe

B. Indywidualne lekcje matematyki

C. Kursy informatyczne

D. Zajęcia grupowe z komunikacji

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 36

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. Jujitsu

B. Jestem słoniem

C. Zdarta płyta

D. FUKO

Technika asertywnego zachowania, znana jako jujitsu, polega na umiejętnym przekształceniu argumentów rozmówcy w sposób, który pozwala na wyrażenie własnego stanowiska bez konfrontacji. Terapeuta, stosując tę technikę, nie tylko stara się zrozumieć perspektywę podopiecznego, ale także asertywnie broni swojego zdania. Przykładem może być sytuacja, w której podopieczny krytykuje decyzje terapeuty. Zamiast bezpośrednio bronić swojej racji, terapeuta może użyć stwierdzenia: "Rozumiem, że masz inne zdanie, ale dla mnie to ważne, aby pozostać przy tym podejściu, ponieważ przynosi ono efekty." Takie działanie odzwierciedla umiejętność obrony swoich przekonań bez agresji, co jest kluczowe w budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Jujitsu jest techniką, która znajduje zastosowanie w wielu kontekstach, od psychoterapii po negocjacje, i jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 37

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. nawiązać relację między nim a terapeutą

B. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

C. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

D. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 38

Społeczność środowiskowego domu samopomocy ma podjąć decyzję o przeznaczeniu środków pieniężnych z wygranej w konkursie. W którym wierszu prawidłowo opisano etapy podejmowania decyzji, stosując burzę mózgów?

	Etap I	Etap II	Etap III	Etap IV
A.	Przedstawienie sytuacji do rozwiązania	Przedstawienie kandydatów do zespołu zadaniowego	Wybór członków zespołu zadaniowego	Liczenie głosów i ogłoszenie wyników
B.	Analiza wszystkich za i przeciw	Zaproponowanie możliwych rozwiązań	Głosowanie nad najlepszym rozwiązaniem	Ogłoszenie wyniku głosowania
C.	Przedstawienie sytuacji problemowej	Generowanie jak największej liczby pomysłów	Ocena zaproponowanych rozwiązań	Wybór najlepszego rozwiązania
D.	Ustalenie przeznaczenia środków pieniężnych	Otwarcie dyskusji nad podjętą decyzją	Zaopiniowanie przedsięwzięcia, podpisanie się	Dopuszczenie do udziału w planowanym przedsięwzięciu

A. D.

B. B.

C. C.

D. A.

Odpowiedź C jest poprawna, ponieważ opisuje wszystkie kluczowe etapy procesu burzy mózgów, który jest uznawany za jedną z najskuteczniejszych technik wspomagających kreatywność w grupach. Na początku, w Etapie I, zespół identyfikuje problem, co jest niezbędne, aby wszyscy uczestnicy mieli wspólne zrozumienie sytuacji. Następnie, w Etapie II, następuje generowanie pomysłów bez oceniania ich jakości, co sprzyja otwartości i innowacyjności. W Etapie III, zespół analizuje zebrane pomysły, co pozwala na wyłonienie tych najbardziej obiecujących. Na koniec, w Etapie IV, podejmowana jest decyzja o wyborze najlepszego rozwiązania. Taki proces nie tylko angażuje członków zespołu, ale również zwiększa szanse na osiągnięcie kreatywnych rozwiązań, które mogą być bardziej efektywne. Przykładem zastosowania burzy mózgów może być projektowanie nowych usług w organizacji, gdzie różnorodność pomysłów może prowadzić do innowacyjnych rozwiązań odpowiadających na potrzeby społeczności.

Pytanie 39

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. zespołu Tourette'a

B. przewlekłego zmęczenia

C. syndromu wypalenia zawodowego

D. wyniszczenia nowotworowego

Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 40

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

B. Na liście celów szczegółowych zajęć

C. W finalnej części przebiegu zajęć

D. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

Wskazanie do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych powinno być umieszczone w uwagach z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, ponieważ przedmioty te pełnią fundamentalną rolę w ochronie uczestników zajęć przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z techniką tworzenia witrażu typu Tiffany. Witrażowanie wiąże się z używaniem narzędzi takich jak lutownice czy materiały chemiczne, które mogą emitować szkodliwe opary. Fartuch chroni odzież, a jednocześnie może stanowić barierę przed drobnymi odpryskami. Okulary ochronne zabezpieczają oczy przed pyłem i promieniowaniem UV, które mogą występować podczas obróbki szkła. Rękawice natomiast są istotne w kontekście ochrony dłoni przed skaleczeniami oraz działaniem substancji chemicznych. Przykłady zastosowania tych środków ochrony osobistej można zaobserwować w wielu pracowniach artystycznych, gdzie przestrzegane są rygorystyczne standardy BHP, co jest zgodne z wytycznymi Polskiej Normy PN-EN 14021 dotyczącej użycia sprzętu ochronnego. Właściwe podejście do bezpieczeństwa zwiększa komfort pracy i minimalizuje ryzyko wypadków.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej