Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 2 maja 2025 11:45
Data zakończenia: 2 maja 2025 11:59

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wskaż błędny sposób podziału dysku MBR na partycje

A. 2 partycje podstawowe i jedna rozszerzona

B. 1 partycja podstawowa i dwie rozszerzone

C. 3 partycje podstawowe oraz jedna rozszerzona

D. 1 partycja podstawowa oraz jedna rozszerzona

W przypadku systemu partycjonowania MBR (Master Boot Record), maksymalna liczba partycji podstawowych, które można utworzyć, wynosi cztery. Spośród nich można również stworzyć jedną partycję rozszerzoną, która może zawierać wiele partycji logicznych. Odpowiedź wskazująca na jedną partycję podstawową i dwie rozszerzone jest poprawna, ponieważ w MBR można mieć maksymalnie jedną rozszerzoną partycję. Przykładowo, jeśli chcesz podzielić dysk na partycje do instalacji różnych systemów operacyjnych lub dla organizacji danych, przestrzeganie tych zasad jest kluczowe. Zwróć uwagę, że partycjonowanie dysku powinno być zaplanowane zgodnie z wymaganiami i przeznaczeniem danych, dlatego warto przyjrzeć się, jakie systemy planujesz zainstalować i jakie dane przechowywać. Przykładem zastosowania może być podział dysku na partycje dla systemu Windows i Linux, gdzie każda z tych partycji ma swoje specyficzne potrzeby. Warto pamiętać, że w przypadku większych dysków lub bardziej złożonych konfiguracji, zaleca się korzystanie z systemu GPT (GUID Partition Table), który oferuje znacznie większą elastyczność w partycjonowaniu.

Pytanie 2

Optyczna rozdzielczość to jeden z atrybutów

A. skanera

B. drukarki

C. monitora

D. modemu

Rozdzielczość optyczna to kluczowy parametr skanera, który definiuje, jak dokładnie urządzenie potrafi uchwycić szczegóły obrazu. Mierzy się ją w punktach na cal (dpi - dots per inch) i określa liczbę punktów, które skaner może zarejestrować w jednym calu. Wyższa rozdzielczość oznacza większą liczbę zarejestrowanych pikseli, co przekłada się na lepszą jakość zeskanowanego obrazu. Przykładowo, skanery o rozdzielczości 300 dpi są wystarczające do zeskanowania dokumentów tekstowych, podczas gdy skanery o rozdzielczości 1200 dpi lub wyższej są używane do archiwizacji zdjęć oraz skanowania materiałów, gdzie szczegóły są kluczowe, takich jak obrazy artystyczne. W kontekście standardów branżowych, organizacje takie jak ISO (Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna) zalecają określone rozdzielczości do różnych zastosowań, co stanowi dobą praktykę w dziedzinie skanowania dokumentów oraz archiwizacji.

Pytanie 3

Zapisany symbol dotyczy urządzeń

A. IEEE-1394

B. USB

C. LPT

D. SCSI

Symbol, który widzisz w pytaniu, dotyczy interfejsu SCSI, czyli Small Computer System Interface. To taki zestaw zasad, który używa się głównie do łączenia komputerów z różnymi urządzeniami peryferyjnymi, na przykład dyskami twardymi czy skanerami. SCSI jest dość popularny, szczególnie w serwerach i miejscach, gdzie potrzebna jest duża przepustowość oraz niezawodność. Co ciekawe, w odróżnieniu od innych interfejsów, SCSI potrafi przesyłać dane równolegle, co znacznie poprawia jego wydajność. Przez lata ten standard przeszedł różne zmiany, wprowadzono nowe wersje, takie jak Ultra SCSI czy Ultra320, które oferują lepsze prędkości transferu. Fajną cechą SCSI jest to, że można podłączyć wiele urządzeń na raz do jednego kontrolera, co czyni go bardzo elastycznym rozwiązaniem w bardziej skomplikowanych systemach. Tak naprawdę jeden kontroler SCSI może obsługiwać nawet 16 urządzeń, co jest super przydatne w centrach danych. Co ważne, SCSI ma także dobrą kompatybilność wsteczną, więc łatwo można go zmodernizować.

Pytanie 4

Jaki typ pamięci powinien być umieszczony na płycie głównej komputera w miejscu, które wskazuje strzałka?

A. FLASH

B. SD-RAM DDR3

C. SO-DIMM DDR2

D. SIMM

SD-RAM DDR3 jest typem pamięci używanym w nowoczesnych komputerach osobistych i serwerach. Charakterystyczną cechą pamięci DDR3 jest szybsza prędkość przesyłania danych w porównaniu do jej poprzednich wersji, jak DDR2. DDR3 oferuje większe przepustowości i mniejsze zużycie energii, co czyni ją bardziej efektywną energetycznie. Pamięci DDR3 zazwyczaj pracują przy napięciu 1,5V, co jest niższe od DDR2, które pracuje przy 1,8V, co przekłada się na mniejsze zużycie energii i mniejsze wydzielanie ciepła. Dzięki temu, DDR3 jest idealnym wyborem do systemów, które wymagają wysokiej wydajności oraz stabilności. W praktyce, DDR3 jest stosowane w komputerach przeznaczonych do zadań takich jak przetwarzanie grafiki, gry komputerowe, czy też przy obróbce multimediów. Standardy takie jak JEDEC określają parametry techniczne i zgodność modułów DDR3, zapewniając, że każdy moduł spełnia określone wymagania jakości i wydajności. Wybór DDR3 dla miejsca wskazanego strzałką na płycie głównej jest właściwy, ponieważ sloty te są zaprojektowane specjalnie dla tego typu pamięci, zapewniając ich prawidłowe działanie i optymalną wydajność.

Pytanie 5

Błąd typu STOP Error (Blue Screen) w systemie Windows, który wiąże się z odniesieniem się systemu do niepoprawnych danych w pamięci RAM, to

A. UNEXPECTED_KERNEL_MODE_TRAP

B. PAGE_FAULT_IN_NONPAGE_AREA

C. UNMOUNTABLE_BOOT_VOLUME

D. NTFS_FILE_SYSTEM

PAGE_FAULT_IN_NONPAGE_AREA to typ błędu systemu Windows, który występuje, gdy system operacyjny próbuje uzyskać dostęp do danych, które nie znajdują się w pamięci fizycznej, a powinny być w obszarze pamięci, w którym nie ma danych. Tego typu błąd często jest wynikiem uszkodzonej pamięci RAM, błędów w sterownikach lub problemów z oprogramowaniem, które próbują uzyskać dostęp do nieistniejących lub niewłaściwych lokalizacji w pamięci. Przykładem sytuacji, w której może wystąpić ten błąd, jest np. zainstalowanie nowego modułu pamięci RAM, który jest niekompatybilny z systemem lub zainstalowanym oprogramowaniem. Kluczową praktyką, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia tego błędu, jest regularne aktualizowanie sterowników oraz przeprowadzanie testów pamięci, takich jak MemTest86, aby zidentyfikować fizyczne problemy z pamięcią. Dodatkowo, warto zaznaczyć, że stosowanie systemów monitorowania pamięci oraz technik zarządzania pamięcią, takich jak paginacja i alokacja dynamiczna, są standardami w zarządzaniu zasobami systemowymi i mogą pomóc w uniknięciu takich problemów.

Pytanie 6

Która z grup w systemie Windows Serwer dysponuje najmniejszymi uprawnieniami?

A. Użytkownicy

B. Administratorzy

C. Wszyscy

D. Operatorzy kont

Odpowiedzi wskazujące na grupy "Operatorzy kont", "Użytkownicy" oraz "Administratorzy" nie są poprawne, ponieważ każda z tych grup ma przypisane znacznie większe uprawnienia niż grupa "Wszyscy". Operatorzy kont mają możliwość zarządzania kontami użytkowników i mogą wykonywać określone operacje administracyjne, co czyni ich rolę bardziej odpowiedzialną i pozwala na potencjalne wprowadzenie zmian w systemie. Użytkownicy, w zależności od przypisanych uprawnień, mogą mieć dostęp do różnych zasobów i aplikacji, co również przekłada się na szerszy zakres uprawnień w porównaniu do grupy "Wszyscy". Administratorzy, z kolei, mają pełne uprawnienia do zarządzania systemem, co oznacza, że mogą wprowadzać zmiany w konfiguracji systemowej, instalować oprogramowanie oraz zarządzać bezpieczeństwem sieci. Często mylnie zakłada się, że wszystkie grupy użytkowników mają podobny poziom uprawnień, co może prowadzić do nieprawidłowego zarządzania dostępem i ryzyka związane z bezpieczeństwem. Właściwe zrozumienie ról i uprawnień przydzielanych grupom użytkowników jest kluczowe dla ochrony zasobów systemowych. W związku z tym, dla zapewnienia skutecznej polityki bezpieczeństwa, należy dokładnie przemyśleć przypisanie odpowiednich ról i uprawnień na podstawie zasad bezpieczeństwa oraz dobrych praktyk branżowych.

Pytanie 7

Jaką normę odnosi się do okablowania strukturalnego?

A. ISO 9001

B. TIA/EIA-568-B

C. IEEE 1394

D. IEC 60364

ISO 9001 jest standardem dotyczącym zarządzania jakością, a nie spełnia wymagań dotyczących okablowania strukturalnego. Choć wdrożenie systemu zarządzania jakością ma na celu poprawę efektywności organizacji i satysfakcji klientów, nie odnosi się bezpośrednio do aspektów technicznych dotyczących okablowania, które są kluczowe w kontekście transmisji danych. IEEE 1394, znane również jako FireWire, jest standardem komunikacji szeregowej, który jest używany głównie do łączenia urządzeń multimedialnych, takich jak kamery, dyski twarde i inne urządzenia, ale nie odnosi się do infrastruktury okablowania strukturalnego w budynkach. Z kolei IEC 60364 jest standardem dotyczącym instalacji elektrycznych, skoncentrowanym głównie na bezpieczeństwie i niezawodności systemów zasilania, a nie na okablowaniu telekomunikacyjnym. Pojawiające się nieporozumienia mogą wynikać z mylenia różnych standardów i ich zastosowań. Właściwe zrozumienie, w jakim kontekście dany standard powinien być stosowany, jest kluczowe dla efektywnego projektowania i wdrażania infrastruktury telekomunikacyjnej. Często można spotkać się z błędnymi wnioskami, które powstają na skutek nieznajomości specyfiki poszczególnych norm i ich rzeczywistych zastosowań w branży IT.

Pytanie 8

Jaką wartość liczbową reprezentuje zapis binarny 01010101?

A. 192

B. 256

C. 170

D. 85

Analizując alternatywne odpowiedzi, można zauważyć, że 256 jest równoważne zapisowi binarnemu 100000000, co oznacza, że każdy błąd w analizie wagi bitów prowadzi do znacznych nieporozumień. Z kolei 192 w zapisie binarnym to 11000000, a 170 to 10101010, co również nie ma nic wspólnego z podanym zbiorem bitów. Typowe błędy w myśleniu często obejmują niepełne zrozumienie potęg liczby 2, co prowadzi do błędnych konwersji. Niektóre osoby mogą mylnie dodawać wartości bitów, nie uwzględniając ich odpowiednich wag lub pomijając niektóre bity podczas obliczeń. Czasami użytkownicy mogą również mylić wartości binarne z liczbami dziesiętnymi, co sprawia, że błędnie interpretują wynik konwersji. Przykład 170 wskazuje na częsty problem, gdzie niewłaściwie rozumiane wzorce w bitach są brane pod uwagę; aby zrozumieć, dlaczego to nie jest poprawne, warto zauważyć, że 170 miałoby inne rozmieszczenie bitów oraz wag. Aby uniknąć takich pomyłek, warto ćwiczyć konwersje oraz zapoznać się z tabelami wartości binarnych dla powszechnie używanych liczb, co może znacząco pomóc w poprawnym rozumieniu zapisu binarnego oraz jego zastosowania w praktyce.

Pytanie 9

Który z poniższych interfejsów powinien być wybrany do podłączenia dysku SSD do płyty głównej komputera stacjonarnego, aby uzyskać najwyższą szybkość zapisu oraz odczytu danych?

A. PCI Express

B. SATA Express

C. ATA

D. mSATA

Wybór interfejsu SATA Express jako opcji do podłączenia dysku SSD może wydawać się atrakcyjny, jednak ten standard nie jest w stanie dorównać przepustowości interfejsu PCI Express. SATA Express, mimo że jest szybszy niż tradycyjny SATA III, wciąż ogranicza się do teoretycznej maksymalnej prędkości 10 Gb/s. Natomiast PCIe 3.0 oferuje do 32 Gb/s, a PCIe 4.0 nawet do 64 Gb/s, co wyraźnie pokazuje różnicę w wydajności. Mimo że mSATA również może być stosowany do podłączenia SSD, jego zastosowanie jest ograniczone głównie do starszych laptopów, a jego prędkość transferu jest niewspółmierna do możliwości nowoczesnych dysków. Z kolei ATA, będący starszym standardem, nie jest w ogóle odpowiedni dla nowoczesnych dysków SSD, które wymagają dużo wyższej przepustowości. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru niewłaściwego interfejsu, obejmują przekonanie, że wszystkie formy SATA są wystarczające dla wydajności SSD, co jest nieprawdziwe. Użytkownicy powinni zawsze brać pod uwagę wymagania dotyczące przepustowości, szczególnie przy pracy z danymi o dużej szybkości, takimi jak w przypadku gier, edycji wideo czy zastosowań profesjonalnych. Kluczowe jest zrozumienie, że wybór niewłaściwego interfejsu może znacznie ograniczyć potencjał sprzętu, co w dłuższej perspektywie przekłada się na niezadowolenie z wydajności systemu.

Pytanie 10

Wskaż złącze, które nie jest stosowane w zasilaczach ATX?

A. DE-15/HD-15

B. SATA Connector

C. MPC

D. PCI-E

Złącza, takie jak MPC, SATA Connector oraz PCI-E są nieodłącznymi elementami zasilaczy ATX, które mają specyficzne funkcje w kontekście zasilania komponentów komputerowych. Złącze SATA służy do dostarczania energii do nowoczesnych dysków twardych i SSD, odgrywając kluczową rolę w zapewnieniu stabilności oraz wydajności systemu. Złącze PCI-E, z kolei, jest używane do zasilania kart graficznych oraz kart rozszerzeń, co jest istotne w kontekście rozbudowy wydajnych stacji roboczych oraz komputerów do gier. Zrozumienie, w jakim celu każde z tych złączy zostało zaprojektowane, jest fundamentalne dla efektywnego wykorzystania zasilacza ATX. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do mylnego utożsamienia złącza DE-15/HD-15 z zasilaczami ATX, wynikają z nieznajomości różnic między typami złączy oraz ich funkcjonalnością. Złącze DE-15/HD-15 jest przeznaczone do transmisji sygnałów wideo, co jest zupełnie inną funkcją niż zasilanie komponentów. Różnice te podkreślają znaczenie wiedzy na temat standardów branżowych w kontekście budowy komputerów oraz ich komponentów.

Pytanie 11

Thunderbolt jest typem interfejsu:

A. równoległym, asynchronicznym i przewodowym

B. szeregowym, asynchronicznym i bezprzewodowym

C. szeregowym, dwukanałowym, dwukierunkowym i przewodowym

D. równoległym, dwukanałowym, dwukierunkowym i bezprzewodowym

Pierwsza alternatywna odpowiedź, którą podałeś, mówi o równoległym, asynchronicznym i przewodowym interfejsie. Prawda jest taka, że równoległe przesyłanie danych, czyli wysyłanie kilku bitów na raz po różnych liniach, jest mniej efektywne, gdy mówimy o dłuższych dystansach. Asynchroniczność wiąże się z opóźnieniami, a to może namieszać w synchronizacji. Thunderbolt to z kolei interfejs, który projektowano z myślą o synchronizacji i dużych prędkościach, więc te opisy nie pasują. Druga odpowiedź sugeruje, że Thunderbolt jest interfejsem szeregowym, asynchronicznym i bezprzewodowym. To w ogóle nie ma sensu, bo Thunderbolt działa na zasadzie przewodowej, co zapewnia lepszą stabilność i większe prędkości przesyłania. A trzecia odpowiedź, która mówi o równoległym, dwukanałowym i bezprzewodowym połączeniu, wprowadza jeszcze większy chaos. Pamiętaj, że równoległe przesyłanie jest mniej wydajne, a połączenia bezprzewodowe zawsze będą miały swoje ograniczenia. Często ludzie mylą różne standardy komunikacji, co prowadzi do błędnych wniosków o ich zastosowaniu. Zrozumienie tych różnic to klucz do skutecznej pracy z technologią.

Pytanie 12

Zastosowanie symulacji stanów logicznych w obwodach cyfrowych pozwala na

A. kalibrator.

B. sonda logiczna.

C. sonometr.

D. impulsator.

Wybór sonometru, kalibratora lub sondy logicznej jako narzędzi do symulowania stanów logicznych obwodów cyfrowych opiera się na mylnych założeniach dotyczących ich funkcji i zastosowań. Sonometr, na przykład, jest urządzeniem służącym do pomiaru poziomu dźwięku i nie ma zastosowania w kontekście analizy sygnałów elektronicznych. Jego zadaniem jest ocena natężenia fal akustycznych, a nie generowanie czy symulowanie stanów logicznych. Kalibrator, z drugiej strony, to narzędzie stosowane do porównywania wartości pomiarowych z wartościami odniesienia, co jest istotne w zapewnieniu dokładności pomiarów, ale nie jest przeznaczone do tworzenia impulsów logicznych. Natomiast sonda logiczna jest narzędziem do analizy sygnałów w obwodach cyfrowych, jednak nie generuje sygnałów, lecz służy do ich monitorowania i pomiaru. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji narzędzi pomiarowych z funkcjami generującymi sygnały. W rzeczywistości, aby symulować stany logiczne, potrzeba urządzenia zdolnego do wytwarzania impulsów, co dokładnie realizuje impulsator. W kontekście testowania obwodów cyfrowych, ważne jest użycie odpowiednich narzędzi zgodnych z branżowymi standardami, by zapewnić dokładność i efektywność przeprowadzanych testów.

Pytanie 13

Administrator pragnie udostępnić w sieci folder C:instrukcje trzem użytkownikom z grupy Serwisanci. Jakie rozwiązanie powinien wybrać?

A. Udostępnić grupie Serwisanci folder C:instrukcje i nie ograniczać liczby równoczesnych połączeń

B. Udostępnić grupie Wszyscy folder C:instrukcje i ograniczyć liczbę równoczesnych połączeń do 3

C. Udostępnić grupie Wszyscy dysk C: i ograniczyć liczbę równoczesnych połączeń do 3

D. Udostępnić grupie Serwisanci dysk C: i nie ograniczać liczby równoczesnych połączeń

Poprawna odpowiedź to udostępnienie grupie Serwisanci folderu C:instrukcje oraz brak ograniczenia liczby równoczesnych połączeń. Ta opcja jest zgodna z zasadami wdrażania zarządzania dostępem w systemach operacyjnych. Udostępnienie konkretnego folderu, a nie całego dysku, minimalizuje możliwość nieautoryzowanego dostępu do innych danych, co jest kluczowe dla zachowania bezpieczeństwa. Przykładowo, w środowiskach serwerowych, gdy użytkownicy potrzebują dostępu do zasobów, administracja powinna implementować zasady dostępu oparte na rolach, co w tym przypadku można zrealizować poprzez przypisanie odpowiednich uprawnień do grupy Serwisanci. Dodatkowo brak ograniczenia liczby równoczesnych połączeń pozwala na swobodny dostęp wielu użytkowników, co zwiększa efektywność pracy zespołowej. W praktyce, jeśli użytkownicy korzystają z zasobów sieciowych, otwieranie ich w tym samym czasie może być korzystne, aby zminimalizować czas oczekiwania na dostęp do niezbędnych informacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami IT, takimi jak zasada minimalnych uprawnień oraz maksymalizacja dostępności zasobów.

Pytanie 14

Jaką maksymalną liczbę hostów można przypisać w sieci o adresie IP klasy B?

A. 65535

B. 16777214

C. 1022

D. 254

Odpowiedzi 254, 1022 i 16777214 są błędne z kilku powodów związanych z podstawami obliczania liczby adresów w sieciach IP. W przypadku odpowiedzi 254, wynika ona z pomyłki polegającej na zrozumieniu klasy C, która ma 8 bitów dla hostów, co daje 2^8 - 2 = 254. Zatem nie jest to właściwa liczba dla sieci klasy B. Odpowiedź 1022 powstaje na skutek błędnego przeliczenia. Użytkownicy mogą mylić ograniczenia dla liczby hostów w podsieciach, myśląc, że klasa B ma ograniczenia porównywalne z mniejszymi klasami. Rzeczywista liczba dostępnych adresów w podsieci klasy B to 65534, a nie 1022. Z kolei liczba 16777214 odnosi się do liczby adresów w sieci IPv4, ogólnie mówiąc, ale nie odnosi się do żadnej konkretnej klasy, co czyni tę odpowiedź zupełnie nieadekwatną. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do takich wniosków, jest nieprawidłowa interpretacja struktury adresów IP oraz ich klas. Istotne jest zrozumienie, że każda klasa ma swoje unikalne właściwości oraz limity, a klasy B są zaprojektowane tak, aby obsługiwać znacznie większe sieci niż klasy A czy C. Znajomość tych zasad jest kluczowa dla skutecznego zarządzania infrastrukturą sieciową."

Pytanie 15

Określenie najlepszej trasy dla połączenia w sieci to

A. sniffing

B. tracking

C. conntrack

D. routing

Sniffing, tracking i conntrack to pojęcia, które, chociaż związane z sieciami komputerowymi, odnoszą się do zupełnie innych procesów niż routing. Sniffing polega na przechwytywaniu pakietów danych w sieci, co może być użyteczne w kontekście analizowania ruchu sieciowego, ale nie ma nic wspólnego z określaniem tras. Z kolei tracking odnosi się do śledzenia i monitorowania stanu połączeń, co jest użyteczne w kontekście zarządzania sesjami, ale nie wpływa na trasę, jaką wybierają dane. Conntrack to mechanizm, który umożliwia śledzenie stanów połączeń w firewallach, co również nie jest równoznaczne z routingiem. Błędne myślenie, które prowadzi do wyboru tych odpowiedzi, często wynika z zamieszania pomiędzy różnymi funkcjami sieciowymi. Zrozumienie, że routing jest procesem podejmowania decyzji o trasach dla przesyłanych danych, jest kluczowe. Wiele osób mylnie kojarzy te terminy, nie dostrzegając, że każdy z nich pełni odrębną rolę w ekosystemie sieciowym. Dlatego istotne jest, aby mieć na uwadze, że routing nie tylko kieruje ruchem, ale jest także fundamentem sprawnej komunikacji w każdej sieci.

Pytanie 16

Jaki będzie rezultat odejmowania dwóch liczb zapisanych w systemie heksadecymalnym 60Ah - 3BFh?

A. 2AEh

B. 349h

C. 39Ah

D. 24Bh

Poprawna odpowiedź to 24Bh, co wynika z prawidłowego przeprowadzenia operacji odejmowania dwóch liczb w systemie heksadecymalnym. Aby wykonać operację 60Ah - 3BFh, należy najpierw skonwertować te liczby do systemu dziesiętnego. 60Ah w systemie dziesiętnym to 241, a 3BFh to 959. Odejmujemy zatem 241 - 959, co daje wynik -718. Następnie przekształcamy tę wartość z powrotem na system heksadecymalny, co daje 24Bh. W praktyce znajomość arytmetyki heksadecymalnej jest niezbędna w programowaniu niskopoziomowym, w pracy z adresami pamięci oraz w obliczeniach związanych z systemami komputerowymi, gdzie często stosuje się reprezentację heksadecymalną. Używanie systemu heksadecymalnego upraszcza zapis danych binarnych, co jest standardem w branży IT. Warto również dodać, że w wielu językach programowania operacje na liczbach heksadecymalnych są wbudowaną funkcjonalnością, co pozwala na ich łatwe przetwarzanie.

Pytanie 17

Jakiego parametru w poleceniu ping należy użyć, aby uzyskać rezultat pokazany na zrzucie ekranu?

Badanie onet.pl [213.180.141.140] z 1000 bajtami danych:
 Odpowiedź z 213.180.141.140: bajtów=1000 czas=14ms TTL=59
 Odpowiedź z 213.180.141.140: bajtów=1000 czas=14ms TTL=59
 Odpowiedź z 213.180.141.140: bajtów=1000 czas=14ms TTL=59

A. –n 1000

B. –l 1000

C. –i 1000

D. –f 1000

Parametr -l w poleceniu ping służy do ustawienia rozmiaru pakietu w bajtach wysyłanego do hosta docelowego. W przykładzie pokazanym na zrzucie ekranu, rozmiar wynosi 1000 bajtów, co jest ustawione właśnie za pomocą -l 1000. W praktyce rozsądne użycie tego parametru pozwala na testowanie wydajności sieci w zależności od rozmiaru pakietów, co jest szczególnie istotne w diagnostyce problemów z siecią takich jak fragmentacja pakietów czy opóźnienia związane z przepustowością. Standardowo pakiety ICMP mają rozmiar 32 bajtów, więc zmiana tego parametru może wpływać na sposób, w jaki sieć radzi sobie z różnymi obciążeniami. Wiedza na temat tego jak różne rozmiary pakietów wpływają na transmisję danych jest kluczowa dla specjalistów ds. sieci, zwłaszcza w kontekście optymalizacji sieci i zapewnienia jej stabilności oraz wydajności. Dobrze jest także pamiętać, że niektóre urządzenia sieciowe mogą mieć ograniczenia co do maksymalnego rozmiaru pakietów, co może wpływać na wyniki testów przeprowadzanych z dużymi pakietami.

Pytanie 18

Jednym z programów stosowanych do tworzenia kopii zapasowych partycji oraz dysków jest

A. Diskpart

B. CrystalDiskInfo

C. Gparted

D. Norton Ghost

Diskpart to narzędzie systemowe wbudowane w systemy operacyjne Windows, które służy do zarządzania partycjami dysków, ale nie ma możliwości tworzenia kopii zapasowych ani obrazów. Diskpart pozwala na wykonywanie operacji takich jak tworzenie, usuwanie czy formatowanie partycji, jednak nie oferuje funkcji klonowania, co jest kluczowe w kontekście tworzenia kopii zapasowych. Gparted to natomiast narzędzie graficzne dla systemów Linux, umożliwiające zarządzanie partycjami, ale także nie jest przeznaczone do tworzenia kopii dysków. Z kolei CrystalDiskInfo to aplikacja monitorująca stan dysków twardych, dostarczająca informacji o ich kondycji, temperaturze i parametrach S.M.A.R.T., ale nie posiada funkcji tworzenia kopii dysków. Często mylone jest pojęcie zarządzania partycjami z tworzeniem kopii zapasowych, co prowadzi do nieporozumień. Kluczowe jest zrozumienie, że aby skutecznie zabezpieczyć dane, nie wystarczy jedynie zarządzać strukturą dyskową; niezbędne są odpowiednie narzędzia, które oferują funkcjonalności klonowania i tworzenia obrazów. W kontekście backupów, zastosowanie dedykowanych aplikacji, takich jak Norton Ghost, jest standardową praktyką w branży IT, co potwierdza znaczenie wyboru odpowiednich narzędzi do konkretnych zadań.

Pytanie 19

W systemie Linux polecenie chmod służy do

A. określenia praw dostępu do pliku

B. zmiany właściciela pliku

C. przywracania poprawności systemu plików

D. pokazywania danych o ostatniej modyfikacji pliku

Polecenie chmod w systemie Linux jest kluczowym narzędziem służącym do zarządzania prawami dostępu do plików i katalogów. Umożliwia administratorom i użytkownikom systemu określenie, kto może odczytywać, zapisywać lub wykonywać dany plik. Prawa dostępu są reprezentowane przez trzy główne kategorie: właściciela pliku, grupy, do której należy plik, oraz pozostałych użytkowników. Przykładowo, komenda 'chmod 755 plik.txt' ustawia pełne prawa (czytanie, pisanie, wykonywanie) dla właściciela oraz prawa do czytania i wykonywania dla grupy i innych. Ważne jest, aby świadome zarządzanie prawami dostępu przyczyniło się do ochrony danych, a także do zapobiegania nieautoryzowanemu dostępowi do wrażliwych informacji. Dobrym nawykiem jest regularne audytowanie praw dostępu i dostosowywanie ich zgodnie z zasadą najmniejszych uprawnień, co jest praktyką rekomendowaną w bezpieczeństwie informatycznym.

Pytanie 20

Który z podanych adresów IP v.4 należy do klasy C?

A. 10.0.2.0

B. 126.110.10.0

C. 223.0.10.1

D. 191.11.0.10

Adres IP 223.0.10.1 należy do klasy C, ponieważ jego pierwsza okteta (223) mieści się w przedziale od 192 do 223. Klasa C jest zaprojektowana dla mniejszych sieci, które wymagają większej liczby hostów i charakteryzuje się możliwością adresowania do 2^21 (około 2 miliona) adresów IP, co czyni ją szczególnie przydatną dla organizacji z umiarkowaną ilością urządzeń. W praktyce, w sieciach klasy C, tradycyjnie używa się maski podsieci 255.255.255.0, co pozwala na utworzenie 256 adresów w danej podsieci, z czego 254 mogą być używane dla hostów. Klasa C jest najczęściej stosowana w biurach oraz mniejszych przedsiębiorstwach, gdzie potrzeba jest większa niż w przypadku klas A i B, ale nie na tyle duża, by wymagać bardziej skomplikowanych rozwiązań. Dobrą praktyką jest także wykorzystanie adresów z puli klasy C do tworzenia VLAN-ów, co zwiększa bezpieczeństwo i poprawia zarządzanie ruchem sieciowym.

Pytanie 21

W systemie Linux narzędzie fsck umożliwia

A. obserwowanie kondycji procesora

B. likwidację błędnych wpisów w rejestrze systemowym

C. sprawdzanie wydajności karty sieciowej

D. znalezienie i naprawienie uszkodzonych sektorów na dysku twardym

Pojęcia związane z monitorowaniem stanu procesora, usuwaniem błędnych wpisów w rejestrze systemowym oraz testowaniem wydajności karty sieciowej są od siebie zasadniczo różne i dotyczą innych aspektów zarządzania systemem komputerowym. Monitorowanie stanu procesora to proces, który polega na analizie obciążenia CPU, jego temperatury oraz wydajności, co zazwyczaj realizuje się za pomocą narzędzi takich jak top, htop czy mpstat. Te narzędzia nie mają jednak nic wspólnego z fsck, który koncentruje się na systemie plików, a nie na monitorowaniu zasobów sprzętowych. Drugim błędnym podejściem jest przypisanie fsck roli narzędzia do usuwania błędnych wpisów w rejestrze systemowym, co jest pojęciem typowym dla systemów Windows. W systemach Linux nie ma centralnego rejestru, jak w Windows, a konfiguracja systemu opiera się na plikach konfiguracyjnych, które nie są zarządzane przez fsck. Ostatnia kwestia, dotycząca testowania wydajności karty sieciowej, odnosi się do analizy parametrów sieciowych, a odpowiednie narzędzia to m.in. iperf czy ping. W kontekście fsck, nie ma tu żadnych powiązań ani zastosowań, ponieważ jest to narzędzie do analizy i naprawy problemów z systemem plików, a nie do oceny wydajności sieci. Pochopne utożsamianie fsck z tymi różnymi funkcjami może prowadzić do poważnych błędów w diagnostyce problemów w systemie, a niewłaściwe zrozumienie jego roli może utrudnić skuteczną administrację systemem Linux.

Pytanie 22

Jaki jest pełny adres do logowania na serwer FTP o nazwie ftp.nazwa.pl?

A. ftp://ftp.nazwa.pl/

B. ftp:\ftp.nazwa.pl/

C. http:\ftp.nazwa.pl/

D. http://ftp.nazwa.pl/

Odpowiedź "ftp://ftp.nazwa.pl/" jest poprawna, ponieważ używa poprawnego schematu protokołu FTP (File Transfer Protocol), który jest powszechnie stosowany do transferu plików między klientem a serwerem. W protokole FTP adresy rozpoczynają się od "ftp://", co wskazuje na użycie tego konkretnego protokołu. Jest to kluczowe, ponieważ różne protokoły mają różne zastosowania; na przykład, HTTP jest używane do przeglądania stron internetowych, podczas gdy FTP jest dedykowane transferowi plików. W praktyce, gdy użytkownik wpisuje ten adres w kliencie FTP, oprogramowanie łączy się z serwerem w celu przesyłania plików, co może obejmować przesyłanie, pobieranie czy zarządzanie plikami na serwerze. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, zaleca się stosowanie zaufanych klientów FTP, które wspierają szyfrowanie, takie jak SFTP, aby zapewnić bezpieczeństwo przesyłanych danych. Warto również pamiętać, że adres FTP powinien być dostępny publicznie lub w obrębie zaufanej sieci, aby zapewnić bezproblemowe połączenie.

Pytanie 23

Członkostwo komputera w danej sieci wirtualnej nie może być ustalane na podstawie

A. adresu MAC karty sieciowej danego komputera

B. numeru portu w przełączniku

C. nazwa komputera w sieci lokalnej

D. znacznika ramki Ethernet 802.1Q

Nazwa komputera w sieci lokalnej, zwana także identyfikatorem hosta, jest używana do rozpoznawania urządzenia w danej sieci, ale nie ma bezpośredniego wpływu na przypisanie komputera do konkretnej sieci wirtualnej. Sieci wirtualne, takie jak VLAN (Virtual Local Area Network), są definiowane na podstawie bardziej technicznych atrybutów, jak numer portu przełącznika czy znacznik ramki Ethernet 802.1Q, które są stosowane w infrastrukturze sieciowej. Na przykład, w przypadku VLAN, administratorzy konfigurują porty przełączników, aby przypisać do nich różne sieci wirtualne, co pozwala na izolację ruchu między różnymi segmentami sieci. Z kolei znaczniki Ethernet 802.1Q umożliwiają etykietowanie ramek Ethernet, aby mogły być rozróżnione przez przełączniki w kontekście różnych VLAN-ów. Nazwa komputera jest zatem zbyt ogólną informacją, aby określić jego przynależność do konkretnej sieci wirtualnej.

Pytanie 24

Na zdjęciu widoczny jest

A. zaciskarka do wtyków.

B. tester kablowy.

C. reflektor.

D. zaciskarkę wtyków RJ45

Zaciskarka do wtyków RJ45 jest narzędziem niezbędnym w telekomunikacji i instalacjach sieciowych. Służy do montażu końcówek na kablach sieciowych kategorii 5e, 6 i wyższych, co jest kluczowe dla zapewnienia stabilnego połączenia sieciowego. To narzędzie umożliwia precyzyjne zaciskanie żył wtyku, co jest nieodzowne dla utrzymania integralności sygnału. W praktyce, zaciskarka jest wykorzystywana podczas tworzenia okablowania strukturalnego w budynkach biurowych, domach oraz centrach danych. Standardy takie jak TIA/EIA-568 wskazują na konieczność precyzyjnego zaciskania, aby uniknąć problemów z przesyłem danych. Użycie zaciskarki do wtyków RJ45 jest nie tylko praktyczne, ale i ekonomiczne, umożliwiając dostosowanie długości kabli do specyficznych potrzeb instalacyjnych, co redukuje odpady i koszty. Warto również zauważyć, że prawidłowe użycie tego narzędzia wymaga pewnej wprawy, a także wiedzy na temat układu przewodów we wtykach, co jest regulowane przez standardy kolorystyczne, takie jak T568A i T568B.

Pytanie 25

Dostosowywanie parametrów TCP/IP hosta w oparciu o adres MAC karty sieciowej to funkcjonalność jakiego protokołu?

A. DHCP

B. HTTP

C. DNS

D. FTP

Protokół DHCP, czyli Dynamic Host Configuration Protocol, jest super ważny do zarządzania adresami IP w sieciach komputerowych. Jego główna rola to to, że przypisuje adresy IP do urządzeń na podstawie ich adresów MAC. Dzięki temu nie musimy każdorazowo ręcznie ustawiać wszystkiego, co jest naprawdę wygodne. Z automatycznym przypisywaniem przychodzi też kilka innych informacji jak maska podsieci czy serwery DNS. To, moim zdaniem, znacząco ułatwia pracę administratorów sieci, bo w większych biurach, gdzie jest dużo urządzeń, takie coś jak DHCP przyspiesza cały proces. Serio, wyobraź sobie, że masz w biurze setki laptopów i smartfonów – DHCP po prostu robi swoje, a ty nie musisz się martwić o każde urządzenie oddzielnie. Całość działa na wymianie wiadomości między klientami a serwerem, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami. Jakbyś chciał wiedzieć, to DHCP trzyma się też norm z RFC 2131 i RFC 2132, które dokładnie mówią, jak to działa, co czyni ten protokół naprawdę popularnym w dzisiejszych sieciach IP.

Pytanie 26

Aby zapewnić komputerowi otrzymanie konkretnego adresu IP od serwera DHCP, należy na serwerze ustalić

A. zarezerwowanie adresu IP urządzenia.

B. dzierżawę adresu IP.

C. wykluczenie adresu IP urządzenia.

D. pulę adresów IP.

Zastrzeżenie adresu IP komputera w serwerze DHCP polega na przypisaniu konkretnego adresu IP do konkretnego urządzenia (np. komputera), co gwarantuje, że za każdym razem, gdy to urządzenie łączy się z siecią, otrzyma ten sam adres. Jest to szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy urządzenie pełni specyficzne funkcje w sieci, takie jak serwer wydruku, serwer plików czy inne usługi, które wymagają stałego dostępu pod tym samym adresem IP. Proces zastrzegania adresu IP jest zgodny z protokołem DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol), który jest standardem w zakresie automatycznej konfiguracji urządzeń w sieci. Aby zastrzec adres IP, administrator sieci musi dodać odpowiedni wpis w konfiguracji serwera DHCP, co zapewnia, że dany adres nie będzie przydzielany innym urządzeniom. Dobrym przykładem takiej sytuacji jest zastrzeżenie adresu IP dla drukarki w biurze, co umożliwia każdemu użytkownikowi łatwe drukowanie, korzystając z ustalonego adresu IP, zamiast szukać zmieniającego się adresu przy każdym połączeniu.

Pytanie 27

Adres IP 192.168.2.0/24 został podzielony na 8 podsieci. Jaką maskę należy zastosować dla tych nowych podsieci?

A. 255.255.255.128

B. 255.255.255.192

C. 255.255.255.224

D. 255.255.255.240

Wybór maski 255.255.255.192 nie jest poprawny, ponieważ nie odpowiada wymaganiom podziału sieci 192.168.2.0/24 na 8 podsieci. Maska 255.255.255.192, co odpowiada notacji /26, pozwala na utworzenie 4 podsieci (2^2 = 4), a nie 8. Oznacza to, że ten wybór nie zaspokaja wymagań podziału, które potrzebują 3 dodanych bitów do adresacji. Wybór maski 255.255.255.240 również jest błędny, ponieważ prowadzi do uzyskania 16 podsieci (2^4 = 16), co jest nadmiarem w stosunku do wymaganych 8 podsieci; to z kolei zbyt mocno zmniejsza dostępność adresów IP w każdej podsieci. Ostatnia odpowiedź, 255.255.255.128, również nie jest odpowiednia, ponieważ znowu dzieli sieć na 2 podsieci, co jest znacznie poniżej wymaganej liczby. Wybór odpowiedniej maski jest kluczowy w projektowaniu sieci, a błędne obliczenia mogą prowadzić do problemów z alokacją adresów IP oraz z zarządzaniem ruchem sieciowym. Takie pomyłki ilustrują typowy błąd myślowy, polegający na skupieniu się na liczbie podsieci bez uwzględnienia ich faktycznej pojemności. Dlatego ważne jest, aby dobrze rozumieć strukturę adresów IP oraz zasady związane z maskami podsieci, co jest kluczowe dla każdej osoby pracującej w dziedzinie sieci komputerowych.

Pytanie 28

Która z licencji na oprogramowanie łączy je na stałe z nabytym komputerem i nie umożliwia transferu praw do korzystania z programu na inny komputer?

A. BOX

B. ADWARE

C. SINGLE

D. OEM

Licencja OEM (Original Equipment Manufacturer) jest rodzajem licencji, która jest powiązana z konkretnym komputerem. Oznacza to, że oprogramowanie zainstalowane na tym urządzeniu nie może być przenoszone na inny komputer zgodnie z warunkami licencji. Licencje OEM są często stosowane przez producentów komputerów, którzy preinstalowują oprogramowanie na sprzedawanych urządzeniach. Przykładem może być sytuacja, gdy kupujesz laptopa z systemem operacyjnym Windows, który ma licencję OEM. W takim przypadku system operacyjny jest przypisany do tego konkretnego laptopa i w razie potrzeby jego reinstalacji jedynie na tym samym urządzeniu możesz użyć klucza aktywacyjnego. Z perspektywy praktycznej, takie rozwiązanie jest korzystne z punktu widzenia kosztów, ponieważ licencje OEM są zazwyczaj tańsze niż pełne wersje licencji, co czyni je atrakcyjnymi dla klientów kupujących nowe urządzenia. Warto jednak pamiętać, że po zakupie komputera z licencją OEM nie masz możliwości jej przeniesienia, co ogranicza elastyczność użytkowania oprogramowania.

Pytanie 29

Podczas próby zapisania danych na karcie SD wyświetla się komunikat „usuń ochronę przed zapisem lub skorzystaj z innego nośnika”. Najczęstszą przyczyną takiego komunikatu jest

A. Brak wolnego miejsca na karcie pamięci

B. Ustawienie mechanicznego przełącznika blokady zapisu na karcie w pozycji ON

C. Zbyt duży rozmiar pliku, który ma być zapisany

D. Posiadanie uprawnień 'tylko do odczytu' dla plików na karcie SD

Ustawienie przełącznika blokady zapisu na karcie SD w pozycji ON to najczęstszy powód, dla którego pojawia się komunikat o błędzie przy zapisywaniu danych. Większość kart SD ma taki mały przełącznik, który pozwala zablokować zapis, żeby uniknąć przypadkowego usunięcia lub zmiany plików. Kiedy przełącznik jest w pozycji ON, to karta jest zablokowana i nic nie można na niej zapisać. W praktyce, żeby móc zapisywać pliki, wystarczy przesunąć ten przełącznik w drugą stronę, co odblokowuje kartę. Też warto zwrócić uwagę, że wiele urządzeń, jak aparaty czy telefony, informuje o tym stanie, co jest zgodne z zasadami użytkowania nośników pamięci. Zrozumienie tego daje ci większą kontrolę nad swoimi danymi i pozwala uniknąć frustracji przy korzystaniu z kart pamięci.

Pytanie 30

W systemie Linux uprawnienia pliku wynoszą 541. Właściciel ma możliwość:

A. wyłącznie wykonania

B. zmiany

C. odczytu i wykonania

D. odczytu, zapisu i wykonania

W ustawieniach uprawnień systemu Linux, liczba 541 oznacza konkretne przydzielenie dostępu dla właściciela, grupy i innych użytkowników. Właściciel ma prawo do odczytu (4) oraz wykonania (1) pliku, co razem daje 5. Wskazanie, że właściciel może odczytać i wykonać plik jest zgodne z zasadami przydzielania uprawnień. W praktyce, uprawnienia te są niezwykle istotne w kontekście bezpieczeństwa systemu, ponieważ umożliwiają kontrolowanie, kto ma dostęp do danych i w jaki sposób mogą być one wykorzystywane. Dla programisty lub administratora systemu znajomość uprawnień jest kluczowa przy zarządzaniu dostępem do plików oraz przy konfigurowaniu środowiska pracy. Przykładowo, przy tworzeniu skryptów, które mają być wykonywane przez różnych użytkowników, ważne jest, aby odpowiednio ustawić te uprawnienia, aby zapewnić ich bezpieczeństwo oraz prawidłowe działanie. Zrozumienie tego mechanizmu stanowi fundament dobrej praktyki w administracji systemów operacyjnych typu Unix.

Pytanie 31

Jaką czynność można wykonać podczas konfiguracji przełącznika CISCO w interfejsie CLI, bez przechodzenia do trybu uprzywilejowanego, na poziomie dostępu widocznym w powyższej ramce?

A. Wyświetlenie tablicy ARP

B. Określanie haseł dostępu

C. Tworzenie sieci VLAN

D. Zmiana nazwy systemowej

Zmiana nazwy systemowej, określanie haseł dostępu oraz tworzenie sieci VLAN wymagają dostępu do trybu uprzywilejowanego, co oznacza, że nie mogą być realizowane na podstawowym poziomie dostępu. Często występującym błędem myślowym jest skojarzenie podstawowych komend administracyjnych z podstawowym poziomem dostępu, co prowadzi do nieporozumień. Zmiana nazwy systemowej jest kluczowym krokiem w procesie identyfikacji urządzenia w sieci. Użytkownik musi wykonać polecenie 'hostname [nazwa]', które jest dostępne jedynie w trybie uprzywilejowanym, ponieważ zmiana tej nazwy wpływa na cały system i jego funkcjonowanie. Podobnie, określanie haseł dostępu, które obejmuje polecenia takie jak 'enable secret [hasło]', także nie może być wykonane bez dostępu do trybu uprzywilejowanego. Ta operacja jest niezbędna dla zapewnienia bezpieczeństwa urządzenia, co jest kluczowe w środowiskach produkcyjnych. Tworzenie sieci VLAN (Virtual Local Area Network) to kolejna operacja, która wymaga podniesienia poziomu uprawnień do trybu uprzywilejowanego. VLAN-y są używane do segmentacji ruchu w sieci oraz zwiększenia bezpieczeństwa poprzez oddzielanie różnych grup użytkowników. Ostatecznie, zrozumienie, które operacje są dostępne na poszczególnych poziomach uprawnień, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania siecią oraz dla zapewnienia jej bezpieczeństwa i stabilności.

Pytanie 32

Na ilustracji przedstawiono złącze

A. FIRE WIRE

B. D-SUB

C. DVI

D. HDMI

Wybrałeś prawidłową odpowiedź D-SUB co oznacza że rozpoznałeś złącze które jest standardowym interfejsem stosowanym w komputerach i sprzęcie elektronicznym. D-SUB znany również jako D-subminiature to złącze często używane do przesyłania sygnałów analogowych i danych. Najbardziej powszechną wersją jest złącze DB-9 wykorzystywane w połączeniach szeregowych RS-232 które były standardem w komunikacji komputerowej jeszcze w latach 80. i 90. D-SUB znajduje zastosowanie w urządzeniach takich jak monitory gdzie wykorzystuje się złącze VGA będące jego wariantem. D-SUB charakteryzuje się trwałą konstrukcją i łatwością w użyciu co czyni go odpornym na zużycie w środowiskach przemysłowych. Stosowanie D-SUB w aplikacjach przemysłowych wynika z jego zdolności do utrzymywania stabilnego połączenia nawet w trudnych warunkach. Dodatkowo jego design pozwala na tworzenie połączeń o wyższej sile mechanicznej dzięki zastosowaniu śrub mocujących co jest zgodne z dobrymi praktykami inżynierskimi w zakresie niezawodności połączeń. Warto pamiętać że mimo iż nowe technologie często zastępują starsze standardy D-SUB wciąż znajduje szerokie zastosowanie dzięki swojej wszechstronności i niezawodności. Jego użycie jest szeroko rozpowszechnione w branżach gdzie stabilność i trwałość połączeń są kluczowe jak w automatyce przemysłowej czy systemach komunikacji kolejowej.

Pytanie 33

Oprogramowanie, które pozwala na interakcję pomiędzy kartą sieciową a systemem operacyjnym, to

A. rozmówca

B. sterownik

C. analyzer

D. middleware

Sterownik to kluczowy komponent w architekturze systemów operacyjnych, który pełni rolę pośrednika między sprzętem a oprogramowaniem. W kontekście komunikacji z kartą sieciową, sterownik umożliwia systemowi operacyjnemu korzystanie z funkcji i możliwości dostarczanych przez kartę sieciową. Dzięki sterownikom, system operacyjny może wysyłać i odbierać dane, monitorować stan połączenia sieciowego oraz zarządzać różnymi protokołami komunikacyjnymi. Przykładowo, w środowisku Windows, sterowniki sieciowe są dostępne w formie plików .sys, które są ładowane przez system podczas uruchamiania. Dobrym przykładem zastosowania sterownika jest sposób, w jaki komputer łączy się z siecią Wi-Fi – sterownik odpowiada za negocjowanie parametrów połączenia oraz komunikację z punktem dostępowym, co jest zgodne z ogólnymi zasadami projektowania systemów operacyjnych, w tym z zasadą separacji interfejsów. Dobrze zaprojektowane sterowniki poprawiają nie tylko wydajność, ale także stabilność systemu, co jest kluczowe w środowiskach produkcyjnych.

Pytanie 34

Na diagramie element odpowiedzialny za dekodowanie poleceń jest oznaczony liczbą

A. 6

B. 3

C. 1

D. 2

CU czyli jednostka sterująca odpowiada za dekodowanie instrukcji w procesorze Jest to kluczowy element architektury procesora który interpretuje instrukcje maszynowe pobierane z pamięci i przekształca je w sygnały sterujące dla innych elementów procesora takich jak ALU rejestry czy pamięć operacyjna Jednostka sterująca odczytuje instrukcje jedna po drugiej i analizuje ich format oraz wykonuje odpowiednie kroki do ich realizacji Współczesne procesory często stosują złożone mechanizmy dekodowania aby zwiększyć wydajność i efektywność wykonywania instrukcji Praktycznym przykładem zastosowania wiedzy o jednostce sterującej jest projektowanie systemów cyfrowych oraz optymalizacja kodu maszynowego w celu zwiększenia wydajności działania aplikacji Znajomość CU jest również niezbędna przy rozwoju nowych architektur procesorów oraz przy implementacji systemów wbudowanych gdzie dekodowanie instrukcji może być krytycznym elementem umożliwiającym realizację złożonych operacji w czasie rzeczywistym Zrozumienie roli jednostki sterującej pozwala na lepsze projektowanie i implementację efektywnych algorytmów wykonujących się na poziomie sprzętowym

Pytanie 35

Protokół trasowania wewnętrznego, który wykorzystuje metrykę wektora odległości, to

A. EGP

B. IS-IS

C. RIP

D. OSPF

RIP (Routing Information Protocol) jest jednym z najwcześniejszych protokołów trasowania, który wykorzystuje metrykę wektora odległości do obliczania najlepszej trasy do celu. Protokół ten operuje na zasadzie wymiany informacji routingu pomiędzy routerami, co pozwala na dynamiczne aktualizowanie tras w sieci. W praktyce RIP jest stosowany głównie w mniejszych, mniej złożonych sieciach, gdzie jego ograniczenie do 15 hops (skoków) jest wystarczające. Przykładowo, w małej sieci lokalnej, gdzie liczba urządzeń nie przekracza 15, RIP może efektywnie zarządzać trasowaniem, umożliwiając szybkie reagowanie na zmiany topologii sieci. Dobrą praktyką w zastosowaniu RIP jest monitorowanie jego wydajności oraz unikanie zastosowań w rozległych sieciach, gdzie preferowane są bardziej zaawansowane protokoły, takie jak OSPF czy EIGRP, które oferują lepszą skalowalność i szybkość konwergencji.

Pytanie 36

Aby zminimalizować wpływ zakłóceń elektromagnetycznych na przesyłany sygnał w projektowanej sieci komputerowej, co należy zastosować?

A. cienki przewód koncentryczny

B. światłowód

C. gruby przewód koncentryczny

D. ekranowaną skrętkę

Światłowody są najlepszym rozwiązaniem dla przesyłania sygnałów w sieciach komputerowych, gdyż zapewniają minimalny wpływ zakłóceń elektromagnetycznych. Działają na zasadzie przesyłania impulsów świetlnych przez włókna optyczne, co unika problemów związanych z elektromagnetycznym zakłóceniem, które mogą występować w tradycyjnych kablach miedzianych. W porównaniu do ekranowanej skrętki czy przewodów koncentrycznych, światłowody oferują znacznie większą szerokość pasma oraz dłuższe dystanse przesyłania bez utraty jakości sygnału. Przykładem zastosowania światłowodów są sieci lokalne (LAN) w dużych biurowcach oraz połączenia między budynkami, gdzie kluczowe są szybkość transferu danych i odporność na zakłócenia. Dodatkowo, zgodnie z normami ISO/IEC 11801, instalacje światłowodowe są uważane za standard w nowoczesnych infrastrukturach telekomunikacyjnych, co czyni je przyszłościowym wyborem dla rozwoju sieci komputerowych.

Pytanie 37

Która z poniższych czynności NIE przyczynia się do personalizacji systemu operacyjnego Windows?

A. Dobór koloru lub kilku nakładających się kolorów jako tła pulpitu

B. Konfiguracja opcji wyświetlania pasków menu oraz pasków narzędziowych

C. Wybranie domyślnej przeglądarki internetowej

D. Zmiana rozmiaru pliku wymiany

Ustawienie wielkości pliku wymiany jest związane z zarządzaniem pamięcią w systemie operacyjnym Windows, a nie z jego personalizacją. Plik wymiany, znany również jako plik stronicowania, pełni funkcję rozszerzenia pamięci RAM, umożliwiając systemowi operacyjnemu przechowywanie danych, które nie mieszczą się w pamięci fizycznej. Zmiana jego rozmiaru może wpływać na wydajność systemu, zwłaszcza w sytuacjach, gdy dostępna pamięć RAM jest niewystarczająca do uruchamiania aplikacji, ale nie ma to związku z indywidualnymi preferencjami użytkownika. Personalizacja systemu operacyjnego skupia się na dostosowywaniu interfejsu użytkownika do jego potrzeb, co obejmuje zmiany w wyglądzie i działaniu elementów graficznych. Przykłady personalizacji to zmiana tła pulpitu, kolorów okien czy ustawienia domyślnej przeglądarki internetowej, które wpływają na codzienne korzystanie z systemu i czynią go bardziej przyjaznym dla użytkownika.

Pytanie 38

Określ prawidłową sekwencję działań, które należy wykonać, aby nowy laptop był gotowy do użycia?

A. Podłączenie zewnętrznego zasilania sieciowego, włączenie laptopa, instalacja systemu operacyjnego, montaż baterii, wyłączenie laptopa po instalacji systemu operacyjnego

B. Podłączenie zewnętrznego zasilania sieciowego, włączenie laptopa, montaż baterii, instalacja systemu operacyjnego, wyłączenie laptopa po instalacji systemu operacyjnego

C. Montaż baterii, podłączenie zewnętrznego zasilania sieciowego, włączenie laptopa, instalacja systemu operacyjnego, wyłączenie laptopa po instalacji systemu operacyjnego

D. Włączenie laptopa, montaż baterii, instalacja systemu operacyjnego, podłączenie zewnętrznego zasilania sieciowego, wyłączenie laptopa po instalacji systemu operacyjnego

Właściwa kolejność operacji przy uruchamianiu nowego laptopa zaczyna się od montażu baterii, co jest kluczowe, ponieważ bateria zapewnia mobilność urządzenia oraz pozwala na jego działanie bez zewnętrznego zasilania. Następnie podłączenie zewnętrznego zasilania sieciowego jest istotne, ponieważ zapewnia odpowiednią moc podczas pierwszego uruchomienia laptopa, co może być pomocne w przypadku, gdy bateria nie jest w pełni naładowana. Kolejnym krokiem jest włączenie laptopa, co umożliwia rozpoczęcie procesu konfiguracji systemu operacyjnego. Instalacja systemu operacyjnego jest kluczowym etapem, ponieważ to właśnie od niego zależy, jakie oprogramowanie i funkcje będą dostępne dla użytkownika. Po zakończeniu instalacji ważne jest, aby wyłączyć laptopa, co kończy proces przygotowania urządzenia do pracy. Taka sekwencja stanowi dobry przykład przestrzegania standardów i najlepszych praktyk w branży IT, które podkreślają znaczenie odpowiedniego przygotowania sprzętu przed jego użyciem, co przekłada się na dłuższą żywotność urządzenia oraz optymalną wydajność.

Pytanie 39

Urządzenie pokazane na ilustracji ma na celu

A. sprawdzenie długości przewodów sieciowych

B. organizację przewodów wewnątrz jednostki centralnej

C. odczytanie kodów POST z płyty głównej

D. zmierzenie wartości napięcia dostarczanego przez zasilacz komputerowy

Urządzenie przedstawione na rysunku to multimetr cyfrowy który jest podstawowym narzędziem w diagnostyce elektronicznej. Służy do pomiaru różnych parametrów elektrycznych w tym napięcia prądu i rezystancji. W kontekście komputerowym multimetr jest używany do sprawdzania napięć dostarczanych przez zasilacz komputerowy co jest kluczowe dla zapewnienia prawidłowego działania wszystkich komponentów komputerowych. Prawidłowe napięcia są niezbędne aby uniknąć uszkodzenia sprzętu lub niestabilności systemu. Multimetry oferują funkcjonalności takie jak pomiar napięcia stałego i zmiennego co jest istotne przy testowaniu zasilaczy komputerowych które mogą pracować w różnych trybach. Dobrą praktyką w branży IT jest regularne sprawdzanie napięć w celu wczesnego wykrywania potencjalnych problemów. Multimetr jest nieocenionym narzędziem dla techników serwisu komputerowego i inżynierów elektroników którzy muszą diagnozować i naprawiać sprzęt elektroniczny. Użycie multimetru zgodnie ze standardami bezpieczeństwa i zastosowanie odpowiednich zakresów pomiarowych są kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników i ochrony sprzętu oraz użytkownika.

Pytanie 40

Jaką pamięć RAM można użyć z płytą główną GIGABYTE GA-X99-ULTRA GAMING/ X99/ 8x DDR4 2133, ECC, obsługującą maksymalnie 128GB, 4x PCI-E 16x, RAID, USB 3.1, S-2011-V3/ATX?

A. HPE 16GB (1x16GB) Dual Rank x4 PC3-14900R (DDR3-1866) Registered CAS-13 Memory Kit

B. HPE 32GB (1x32GB) Quad Rank x4 DDR4-2133 CAS-15-15-15 Load Reduced Memory Kit, ECC

C. HPE 32GB (1x32GB) Quad Rank x4 PC3-14900L (DDR3-1866) Load Reduced CAS-13 Memory Kit

D. HPE 32GB (1x16GB) Dual Rank x4 PC3L-10600R (DDR3-1333) Registered CAS-9 , Non-ECC

Odpowiedź HPE 32GB (1x32GB) Quad Rank x4 DDR4-2133 CAS-15-15-15 Load Reduced Memory Kit, ECC jest poprawna, ponieważ spełnia wszystkie wymagania techniczne płyty głównej GIGABYTE GA-X99-ULTRA GAMING. Ta płyta obsługuje pamięci DDR4, a wybrany moduł ma specyfikacje DDR4-2133, co oznacza, że działa z odpowiednią prędkością. Dodatkowo, pamięć ta obsługuje technologię ECC (Error-Correcting Code), która jest istotna w aplikacjach wymagających wysokiej niezawodności, takich jak serwery czy stacje robocze. Dzięki pamięci z technologią ECC, system jest w stanie wykrywać i korygować błędy w danych, co znacząco zwiększa stabilność i bezpieczeństwo operacji. Warto również zauważyć, że maksymalna pojemność, jaką można zainstalować na tej płycie, wynosi 128 GB, a wybrany moduł ma 32 GB, co pozwala na wykorzystanie pełnego potencjału płyty. W praktyce, takie rozwiązanie jest idealne dla zaawansowanych użytkowników, którzy potrzebują dużej pojemności RAM do obliczeń, renderowania lub pracy z dużymi zbiorami danych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej