Pytanie 1
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Wyniki egzaminu
Informacje o egzaminie:
- Zawód: Technik informatyk
- Kwalifikacja: EE8 - Kwalifikacja EE8
- Data rozpoczęcia: 18 maja 2025 17:55
- Data zakończenia: 18 maja 2025 18:03
Egzamin niezdany
Wynik: 14/40 punktów (35,0%)
Wymagane minimum: 20 punktów (50%)
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 2
Do magazynowania części plików aplikacji i danych, które są obszerne i nie mogą być w pełni załadowane do pamięci, wykorzystywane jest
A. schowek systemowy
B. menadżer zadań
C. edytor rejestru
D. plik stronicowania
Wybór innych opcji na to pytanie wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące podstawowych funkcji poszczególnych komponentów systemu operacyjnego. Schowek systemu służy do krótkotrwałego przechowywania danych, które użytkownik może przenieść między różnymi aplikacjami, ale nie jest przeznaczony do przechowywania dużych plików czy danych, które nie mieszczą się w pamięci. Menadżer zadań to narzędzie do monitorowania i zarządzania uruchomionymi procesami oraz wydajnością systemu, ale nie pełni funkcji związanej z przechowywaniem danych w kontekście pamięci wirtualnej. Edytor rejestru, z kolei, jest narzędziem umożliwiającym modyfikację ustawień systemowych i aplikacyjnych, ale nie ma bezpośredniego związku z zarządzaniem pamięcią czy przechowywaniem dużych plików. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych narzędzi z ich rolą w zarządzaniu pamięcią. Zrozumienie, że plik stronicowania jest kluczowym elementem architektury pamięci wirtualnej, pozwala lepiej pojąć, jak system operacyjny radzi sobie z ograniczeniami fizycznej pamięci RAM, co jest istotne dla optymalizacji pracy aplikacji i systemu jako całości.
Pytanie 3
W zależności od materiałów, które się palą, można wyróżnić rodzaje pożarów?
A. klasy I, II, III, IV, V, IV
B. grupy A, B, C, D, E, F
C. grupy I, II, III, IV, V
D. grupy 1,2,3,4,5
Odpowiedź 'grupy A, B, C, D, E, F' jest prawidłowa, ponieważ w klasyfikacji pożarów przyjmuje się podział według materiałów palnych. Grupa A dotyczy pożarów materiałów stałych, takich jak drewno, papier czy tkaniny, podczas gdy grupa B odnosi się do cieczy palnych, jak oleje i rozpuszczalniki. Grupa C obejmuje gazy palne, takie jak propan czy acetylen, a grupa D odnosi się do metali palnych, takich jak magnez czy sód. Grupa E nie jest standardowo używana w klasyfikacji pożarów, jednak w niektórych kontekstach może odnosić się do pożarów elektrycznych. Wreszcie, grupa F dotyczy pożarów tłuszczów i olejów, szczególnie w kontekście kuchennym. Znajomość tego podziału jest kluczowa dla prawidłowego doboru odpowiednich środków gaśniczych, co jest zgodne z normami międzynarodowymi, takimi jak NFPA (National Fire Protection Association) oraz EN 2, które określają klasyfikację pożarów oraz odpowiadające im środki gaśnicze. Przykładem praktycznym może być wybór gaśnicy: gaśnice wodne są skuteczne w przypadku grupy A, natomiast gaśnice proszkowe są bardziej uniwersalne i mogą być używane w przypadku grupy B i C.
Pytanie 4
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 5
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 6
W systemie Linux, aby zobaczyć wszystkie grupy, do których przynależy użytkownik egzamin, można użyć polecenia
A. groups egzamin
B. cat egzamin
C. who egzamin
D. users egzamin
Polecenie 'groups egzamin' jest poprawne, ponieważ jest to standardowa komenda w systemie Linux służąca do wyświetlania wszystkich grup, do których należy dany użytkownik, w tym przypadku użytkownik o nazwie 'egzamin'. W ramach systemu operacyjnego Linux, zarządzanie użytkownikami i grupami jest kluczowym elementem administracji systemem, a polecenie 'groups' umożliwia szybki wgląd w przynależność grupową użytkownika. Przykładowo, jeśli użytkownik jest członkiem kilku grup, takich jak 'admin', 'dev', 'users', użycie tego polecenia pozwoli na szybkie sprawdzenie, do których grup ma dostęp w celu zarządzania uprawnieniami. Zgodnie z dobrymi praktykami, administracja użytkownikami i grupami powinna być przeprowadzana z zachowaniem zasad minimalnych uprawnień, co jest wspierane przez takie polecenia jak 'groups'. Dodatkowo, warto zauważyć, że podobne polecenia, jak 'id', dostarczają bardziej szczegółowych informacji o tożsamości użytkownika, co również jest istotne w kontekście bezpieczeństwa i zarządzania dostępem.
Pytanie 7
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 8
W jakiej fizycznej strukturze sieci awaria jednego komputera prowadzi do przerwania pracy całego systemu?
A. Magistrali
B. Siatki
C. Pierścienia
D. Drzewa
Topologie siatki, drzewa i magistrali różnią się zasadniczo od pierścienia i nie posiadają cech, które prowadziłyby do całkowitego zatrzymania działania sieci w przypadku awarii jednego z węzłów. W topologii siatki, każdy węzeł jest połączony z wieloma innymi, co tworzy wiele ścieżek komunikacyjnych. Dzięki temu, nawet jeśli jeden węzeł ulegnie awarii, pozostałe węzły mogą nadal komunikować się ze sobą, co czyni siatkę odporną na błędy. Podobnie w topologii drzewa, która jest hierarchiczną strukturą połączeń, awaria jednego węzła może wpłynąć na poddrzewo, ale niekoniecznie na całą sieć, co sprawia, że jest bardziej odporna na pojedyncze punkty awarii. Wreszcie, w topologii magistrali, wszystkie węzły są podłączone do jednego wspólnego kabla; awaria tego kabla może spowodować problemy, ale pojedyncze urządzenie nie zatrzyma całej sieci. Kluczowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy rodzaj topologii działa w ten sam sposób. Znajomość różnic w strukturach topologicznych i ich odporności na błędy jest kluczowa dla projektowania niezawodnych systemów sieciowych.
Pytanie 9
Umiejętność generowania strumienia elektromagnetycznego przez obwód zasilany prądem to
A. rezystancja
B. napięcie
C. indukcyjność
D. częstotliwość
Częstotliwość, rezystancja i napięcie to parametry elektryczne, ale nie są one bezpośrednio odpowiedzialne za tworzenie strumienia elektromagnetycznego w obwodach zasilanych prądem. Częstotliwość odnosi się do liczby cykli zmiany kierunku prądu w jednostce czasu, ale sama w sobie nie generuje strumienia elektromagnetycznego. Rezystancja to opór, który ogranicza przepływ prądu, ale nie ma wpływu na generację pola elektromagnetycznego. Napięcie jest miarą różnicy potencjałów, które może powodować przepływ prądu, ale również nie tworzy strumienia elektromagnetycznego bez obecności indukcyjności. Przykładem typowego błędu myślowego jest mylenie wpływu tych parametrów na działanie obwodu. W rzeczywistości, aby wygenerować strumień elektromagnetyczny, niezbędne jest istnienie elementu indukcyjnego, który jest odpowiedzialny za to zjawisko. Kluczowe jest zrozumienie, że indukcyjność to właściwość materiału, a nie pojedyncza wielkość, i jej obecność w obwodzie jest niezbędna do wytwarzania pola magnetycznego, które jest podstawą działania wielu urządzeń elektrycznych. W praktycznych aplikacjach, takich jak systemy komunikacyjne czy urządzenia elektroniczne, zrozumienie roli indukcyjności jest kluczowe dla skutecznego projektowania i analizy obwodów.
Pytanie 10
W konfiguracji protokołu TCP/IP na stacjach roboczych wybrano opcję Automatyczne uzyskiwanie adresu IP. Jaka usługa powinna być aktywna na serwerze, aby komputery mogły otrzymać z serwera właściwy adres IP, maskę podsieci oraz bramę?
A. POP3
B. WINS
C. DNS
D. DHCP
Usługa DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest kluczowym elementem w zarządzaniu adresami IP w sieciach komputerowych. Jej głównym zadaniem jest automatyczne przydzielanie adresów IP, masek podsieci oraz bram dla urządzeń w sieci. Gdy na stacji roboczej zaznaczymy opcję "Uzyskaj adres IP automatycznie", komputer wysyła zapytanie do serwera DHCP o dostępne konfiguracje sieciowe. Serwer DHCP, na podstawie skonfigurowanych zakresów adresów, odpowiada przydzielając unikalny adres IP oraz inne niezbędne dane konfiguracyjne. Dzięki temu, administracja siecią staje się znacznie prostsza, a błędy związane z ręcznym przydzielaniem adresów IP są minimalizowane. W praktyce, DHCP pozwala także na dynamiczne zarządzanie adresami IP w zmieniających się warunkach, co jest szczególnie istotne w większych organizacjach, gdzie może być wiele urządzeń podłączonych do sieci. Standardy związane z DHCP są określone w dokumentach RFC 2131 i RFC 2132, które dostarczają wytycznych dotyczących implementacji i działania tego protokołu.
Pytanie 11
Do czego służy protokół SMTP?
A. zdalnego dostępu do komputera na odległość
B. ściągania wiadomości e-mail z serwera pocztowego
C. wysyłania wiadomości e-mail do serwera pocztowego
D. przeglądania stron WWW na serwerze pocztowym
Protokół SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) jest standardem komunikacyjnym używanym w sieciach komputerowych do przesyłania wiadomości e-mail. Jego głównym zadaniem jest przekazywanie poczty elektronicznej od klienta do serwera pocztowego, a także między serwerami. SMTP działa w architekturze klient-serwer, gdzie klient (np. program pocztowy) wysyła wiadomości do serwera, a serwer przyjmuje je i przekazuje dalej do docelowych adresatów. Na przykład, gdy piszesz e-mail w programie pocztowym i naciskasz 'wyślij', SMTP jest protokołem, który odpowiedzialny jest za dostarczenie tej wiadomości na serwer pocztowy. Protokół ten wspiera różne mechanizmy uwierzytelniania i bezpieczeństwa, co jest szczególnie istotne w kontekście ochrony danych osobowych i zapobiegania spamowi. Praktyczne zastosowanie SMTP znajduje się w każdej aplikacji związanej z wymianą wiadomości e-mail, w tym w wielkich systemach e-mailowych, takich jak Gmail czy Outlook, a jego dokładne wdrożenie zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi zapewnia niezawodność i efektywność komunikacji elektronicznej.
Pytanie 12
W trakcie testów nowego oprogramowania ujawniło się, że nie funkcjonuje ono poprawnie. Jakie narzędzie powinno się zastosować do identyfikacji błędów wykonania?
A. Debuggera
B. Konwertera
C. Linkera
D. Kompilatora
Debugger to narzędzie, które umożliwia analizę i wykrywanie błędów w działaniu programów w czasie rzeczywistym. Dzięki niemu programista może zatrzymać wykonanie programu w określonym miejscu, analizować stan zmiennych i kontrolować przebieg działania kodu. Debuggery są niezwykle przydatne w identyfikacji problemów, takich jak błędy logiczne czy problemy z alokacją pamięci. Przykładowo, w środowisku programistycznym takim jak Visual Studio, debugger pozwala na ustawienie punktów przerwania, co umożliwia dokładne śledzenie wykonania programu. Dobre praktyki w programowaniu zalecają regularne korzystanie z debuggera, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia błędów w finalnej wersji oprogramowania. Warto również wspomnieć, że w procesie inżynierii oprogramowania standardy, takie jak Agile czy DevOps, podkreślają znaczenie wczesnego wykrywania błędów, co czyni debugowanie kluczowym etapem w cyklu życia oprogramowania.
Pytanie 13
Rejestr mikroprocesora, znany jako licznik rozkazów, przechowuje
A. liczbę rozkazów, które procesor wykonał do tej pory.
B. liczbę rozkazów, które pozostały do zrealizowania do zakończenia programu.
C. ilość cykli zegara, liczonych od początku działania programu.
D. adres następnego rozkazu, który ma być wykonany.
Rejestr mikroprocesora zwany licznikiem rozkazów (ang. Program Counter, PC) jest kluczowym elementem architektury procesora, który przechowuje adres następnego rozkazu do wykonania. To oznacza, że podczas przetwarzania programu, mikroprocesor korzysta z tego rejestru, aby wiedzieć, gdzie w pamięci znajduje się następny rozkaz, który należy zrealizować. Przykładowo, w trakcie wykonywania programu, po każdym cyklu wykonania rozkazu, licznik rozkazów zwiększa swoją wartość, co pozwala na sekwencyjne przechodzenie przez instrukcje. W dobrych praktykach programistycznych, zrozumienie roli licznika rozkazów jest kluczowe, ponieważ umożliwia tworzenie bardziej efektywnych algorytmów, które mogą zarówno wykorzystać, jak i modyfikować przepływ wykonywania instrukcji, na przykład w przypadku pętli czy instrukcji skoku. Dodatkowo, architektura wielu procesorów rozróżnia różne tryby pracy, co może wpływać na to, jak licznik rozkazów jest zaimplementowany, co jest istotne w kontekście programowania niskopoziomowego oraz optymalizacji kodu.
Pytanie 14
Instrukcja while (n<100) w języku C++ to konstrukcja, która
A. wykona się 100 razy
B. sprawdza warunek na końcu pętli
C. sprawdza warunek na początku pętli
D. wykona się 99 razy
Wybór niewłaściwych odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego działania pętli 'while' w C++. Odpowiedź sugerująca, że pętla wykona się 100 razy jest błędna, ponieważ liczba iteracji zależy od wartości 'n' oraz tego, jak jest modyfikowana w trakcie działania pętli. Jeśli 'n' startuje z wartości 0, pętla wykona się 100 razy, ale gdyby 'n' początkowo wynosiło 50, cykl odbyłby się jedynie 50 razy. Twierdzenie, że pętla sprawdza warunek na końcu, jest mylne, ponieważ w C++ pętla 'while' najpierw weryfikuje warunek, co czyni ją odpowiednią do sytuacji, w których liczba iteracji nie jest z góry znana. Stwierdzenie, że pętla wykona się 99 razy, jest również błędne, ponieważ podobnie jak w poprzednich przykładach, zależy to od początkowej wartości 'n'. Tego typu błędy myślowe wynikają często z niedostatecznego zrozumienia zasad działania pętli oraz logiki warunkowej, co jest fundamentalne w programowaniu. Warto rozwijać swoje umiejętności, aby unikać takich nieporozumień i lepiej rozumieć mechanizmy kontrolujące przepływ programu.
Pytanie 15
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 16
Spośród kwerend funkcjonalnych w bazie danych ACCESS, która z nich nie jest kwerendą?
A. aktualizująca
B. wybierająca
C. usuwająca
D. dołączająca
Wszystkie inne typy kwerend w Microsoft Access, takie jak kwerendy aktualizujące, dołączające i usuwające, pełnią różne funkcje, które są kluczowe dla zarządzania danymi. Kwerenda aktualizująca służy do modyfikacji istniejących rekordów w tabeli, co jest przydatne, gdy zachodzi potrzeba zmiany wartości atrybutów na dużą skalę, na przykład aktualizacja cen produktów. Kwerenda dołączająca, z kolei, jest wykorzystywana do dodawania nowych rekordów do istniejącej tabeli, co może być pomocne podczas importowania danych z zewnętrznych źródeł, takich jak pliki CSV czy inne bazy danych. Kwerenda usuwająca, jak sama nazwa wskazuje, służy do eliminowania rekordów, co może być potrzebne w przypadku usuwania nieaktualnych danych lub korekcji błędów. Często występującym błędem myślowym jest mylenie funkcji kwerend wybierających z innymi rodzajami kwerend. Użytkownicy mogą sądzić, że wszystkie kwerendy służą do przetwarzania danych, ale tylko kwerenda wybierająca koncentruje się na ich selekcjonowaniu. Właściwe zrozumienie różnicy między tymi typami kwerend jest kluczowe dla efektywnego zarządzania bazami danych i osiągania zamierzonych wyników w pracy z danymi.
Pytanie 17
Przy podziale adresu sieciowego klasy C ustalono maskę podsieci wynoszącą 255.255.255.240. Ile podsieci można stworzyć, korzystając z tej maski?
A. 14
B. 22
C. 62
D. 30
Analizując odpowiedzi, wiele osób może pomylić się w określeniu liczby podsieci, co może być wynikiem nieprawidłowego zrozumienia koncepcji maski podsieci. Na przykład, odpowiedź wskazująca na 30 podsieci wynika z błędnego założenia, że każda kombinacja bitów w ostatnim oktetcie może być użyta do identyfikacji unikalnej podsieci. W rzeczywistości, każdy zestaw wykorzystanych bitów w masce podsieci ma swoje ograniczenia. W przypadku maski 255.255.255.240, tylko 4 bity są dostępne dla identyfikacji podsieci, co daje 16 możliwych kombinacji, ale zarezerwowane adresy nie mogą być użyte do przypisania urządzeń. Dodatkowo, wybierając 62 podsieci, mylone są zasady dotyczące liczby hostów, które można przypisać do podsieci, co wprowadza zamieszanie przy obliczeniach. Także w przypadku 22 podsieci, liczba ta nie odpowiada zdolności maski podsieci 255.255.255.240. Wiele osób może popełnić błąd, nie przywiązując wagi do koncepcji rezerwacji adresów oraz ograniczeń wynikających z używanych bitów w masce. Rzeczywiste zastosowanie wyliczeń opiera się na znajomości zasad dotyczących przydzielania adresów IP według standardów IETF, które zalecają ostrożność przy planowaniu architektury sieci, aby zapewnić optymalne wykorzystanie dostępnych zasobów.
Pytanie 18
Do elementów ochronnych systemu operacyjnego nie włącza się
A. fragmentacja dysków
B. wirtualizacja
C. serwer proxy
D. zapora sieciowa
Wirtualizacja, zapora sieciowa i serwer proxy to wszystkie istotne mechanizmy zabezpieczeń stosowane w systemach operacyjnych, które zapewniają ochronę przed różnymi zagrożeniami. Wirtualizacja pozwala na uruchamianie wielu systemów operacyjnych na tym samym sprzęcie, co zwiększa poziom bezpieczeństwa poprzez izolację środowisk. Dzięki temu, nawet jeśli jedno z wirtualnych środowisk zostanie skompromitowane, pozostałe mogą pozostać nienaruszone. Zapory sieciowe działają jako bariera między siecią zewnętrzną a wewnętrzną, filtrując nieautoryzowany ruch i chroniąc przed potencjalnymi atakami. Serwery proxy, z kolei, nie tylko zwiększają anonimowość użytkowników w sieci, ale także mogą blokować dostęp do niebezpiecznych stron, co stanowi dodatkowe zabezpieczenie. Błąd w wyborze odpowiedzi wiąże się z myleniem funkcji fragmentacji dysków z mechanizmami zabezpieczeń. Fragmentacja wpływa na wydajność systemu, a nie na jego bezpieczeństwo, przez co nie powinna być klasyfikowana jako element ochrony. Kluczowe jest zrozumienie, że mechanizmy zabezpieczeń pełnią różne funkcje, a ich właściwe wdrożenie zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi jest niezbędne dla ochrony danych i zasobów systemowych.
Pytanie 19
Jakie słowo kluczowe w języku C++ jest związane z hermetyzacją danych?
A. Protected
B. Constant
C. Static
D. Volatile
Wybór odpowiedzi, takich jak "Static", "Volatile" czy "Constant", odnosi się do innych koncepcji, które nie mają bezpośredniego związku z hermetyzacją danych. Kluczowe słowo "Static" w C++ odnosi się do określenia czasu życia oraz zasięgu zmiennych, co nie wpływa na mechanizm ochrony danych wewnętrznych obiektów. Zmienną statyczną można wykorzystać w kontekście globalnym, co może prowadzić do problemów z konkurencyjnością oraz trudności w utrzymaniu kodu. W przypadku "Volatile", to słowo kluczowe informuje kompilator, że zmienna może ulegać zmianie w sposób niezależny od kodu, co jest typowe dla zmiennych używanych w kontekście sprzętu lub wielowątkowości. Nie ma ono natomiast nic wspólnego z hermetyzacją, ponieważ nie ogranicza dostępu do zmiennych. Natomiast "Constant" definiuje stałe, które są niemożliwe do zmiany po zainicjowaniu, ale również nie adresuje problematyki ukrywania danych. Warto zrozumieć, że hermetyzacja danych jest kluczowym elementem programowania obiektowego, który pozwala tworzyć bardziej bezpieczne i łatwiejsze do zarządzania aplikacje, a błędne podejście do tematu prowadzi do problemów z architekturą kodu oraz potencjalnych błędów w działaniu aplikacji.
Pytanie 20
Programowanie w językach wysokiego poziomu wiąże się z częstym podejmowaniem wielu decyzji. W związku z tym w programie źródłowym języka Pascal należy zastosować instrukcję
Radio-button label
... The label can be positioned before or after the radio-button by setting the
labelPosition property to 'before' or 'after'.
Radio groups
Radio-buttons should typically be placed inside of an <mat-radio-group>
unless the DOM structure would make that impossible ... The radio-group
has a value property that reflects the currently selected radio-button
inside of the group.
Źródło: https://material.angular.io/components/radio/overview
... The label can be positioned before or after the radio-button by setting the
labelPosition property to 'before' or 'after'.
Radio groups
Radio-buttons should typically be placed inside of an <mat-radio-group>
unless the DOM structure would make that impossible ... The radio-group
has a value property that reflects the currently selected radio-button
inside of the group.
Źródło: https://material.angular.io/components/radio/overview
A. While warunek Do
B. Case wyrażenie Of
C. For wartość_początkowa To wartość_końcowa Do
D. Repeat Until
Rozważając dostępne odpowiedzi, możemy zrozumieć, dlaczego mogą wydawać się one prawidłowe, ale nie są. 'While warunek Do' to struktura sterująca, której używamy, kiedy chcemy, aby pewien kod był wykonywany, dopóki pewien warunek jest spełniony. Podobnie 'Repeat Until' to struktura sterująca, która wykonuje blok kodu, dopóki określony warunek nie jest spełniony, ale w odróżnieniu od 'While', warunek jest testowany po wykonaniu bloku kodu. 'For wartość_początkowa To wartość_końcowa Do' jest używane do wykonania bloku kodu określoną liczbę razy. Choć wszystkie te instrukcje są przydatne i powszechnie stosowane w programowaniu, żadna z nich nie pozwala na podejmowanie wielu decyzji na podstawie wartości jednej zmiennej, jak to umożliwia 'Case wyrażenie Of'. Biorąc pod uwagę opis pytania, właśnie 'Case wyrażenie Of' jest odpowiedzią, której szukamy, ponieważ pozwala to na efektywne podejmowanie decyzji w programie, dostosowując jego działanie w zależności od wartości konkretnej zmiennej.
Pytanie 21
Na którym z nośników pamięci zewnętrznej wirus nie będzie mógł się przedostać podczas odczytu jego zawartości?
A. Na dysku zewnętrznym
B. Na karcie SD
C. Na płycie DN/D-ROM
D. Na pamięci Flash
Pamięci Flash, dyski zewnętrzne i karty SD to nośniki pamięci, które umożliwiają zarówno odczyt, jak i zapis danych. Oznacza to, że wirusy mogą być na nich przechowywane i uruchamiane. Wirusy często rozprzestrzeniają się poprzez zainfekowane pliki, które mogą być łatwo przenoszone z jednego urządzenia na drugie, w tym z pamięci Flash, dysków zewnętrznych oraz kart SD. Typowym błędem jest myślenie, że wirusy są związane tylko z plikami pobieranymi z internetu. W rzeczywistości, mogą one być również na przenośnych nośnikach, co oznacza, że otwieranie zainfekowanych plików z tych urządzeń może prowadzić do zainfekowania komputera. Dodatkowo, niektóre urządzenia do przechowywania danych, takie jak dyski zewnętrzne, mogą być automatycznie skanowane przez system operacyjny, ale to nie gwarantuje 100% bezpieczeństwa. Właściwym podejściem do ochrony przed wirusami jest stosowanie aktualnych programów antywirusowych oraz regularne skanowanie nośników przed ich użyciem, co stanowi fundament dobrych praktyk w zabezpieczaniu danych. Użytkownicy powinni również być ostrożni przy udostępnianiu nośników oraz przy przenoszeniu danych między różnymi systemami, co może wprowadzać dodatkowe ryzyko zainfekowania.
Pytanie 22
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 23
Narzędzie przekształcające kod źródłowy na instrukcje maszynowe, które są zapisywane w pliku pośrednim OBJ, to
A. konsolidator
B. kompilator
C. debugger
D. linker
Wybór odpowiedzi związanych z "konsolidatorem", "debuggerem" i "linkerem" może prowadzić do nieporozumień dotyczących podstawowych procesów tworzenia oprogramowania. Konsolidator to program, który łączy różne moduły kodu w jeden, ale nie dokonuje tłumaczenia kodu źródłowego na instrukcje maszynowe. Jest to proces, który następuje po kompilacji, a jego celem jest utworzenie finalnego pliku wykonywalnego, co jest zupełnie inną funkcją niż ta, którą pełni kompilator. Debugger, z drugiej strony, to narzędzie służące do analizy i naprawy błędów w kodzie, a nie do tłumaczenia go na język maszynowy. Narzędzia te są istotne w fazie testowania i poprawy aplikacji, ale ich rola jest zgoła odmienna od roli kompilatora. Linker, podobnie jak konsolidator, działa na etapie końcowym, łącząc pliki obiektowe w jeden plik wykonywalny. Typowym błędem jest mylenie tych narzędzi z kompilatorem, co może wynikać z niepełnego zrozumienia procesu budowy oprogramowania. Znajomość różnicy między tymi narzędziami jest kluczowa, aby skutecznie uczestniczyć w procesie tworzenia oprogramowania oraz aby móc poprawnie interpretować funkcję każdego z nich w cyklu życia aplikacji. Właściwe zrozumienie tych koncepcji jest niezbędne dla każdego programisty, aby móc prawidłowo korzystać z dostępnych narzędzi i optymalizować proces programowania.
Pytanie 24
Jak odbywa się zerowanie rejestrów procesora?
A. zmiana parametru w BlOS-ie
B. ustawienie licznika rozkazów na adres zerowy
C. użycie sygnału RESET
D. wyzerowanie bitów rejestru flagi
Zerowanie rejestrów procesora przez ustawienie jakiegoś parametru w BIOS-ie to nie do końca dobry pomysł. BIOS zajmuje się bardziej inicjalizacją sprzętu, a nie tym, jak kontrolować rejestry procesora. Jasne, można coś tam zmieniać w BIOS-ie, ale to nie ma wiele wspólnego z zerowaniem rejestrów. Poza tym, myślenie o wyzerowaniu bitów w rejestrze flag też nie jest trafne – rejestr flag to nie narzędzie do ogólnego zerowania, a info o stanie operacji. Jego zmiana nie resetuje systemu. A jeśli chodzi o zerowanie licznika rozkazów na adresie zerowym, to kompletnie nie ma sensu. Licznik pokazuje, która instrukcja ma być w danym momencie wykonana, więc ustawianie go na zero nie zmienia innych rejestrów. Takie myślenie może wprowadzić w błąd, bo w rzeczywistości zerowanie rejestrów to nie jest prosta sprawa i wymaga wiedzy, że tylko sygnał RESET daje pełną i prawidłową inicjalizację procesora.
Pytanie 25
Dla lokalnej podsieci komputerowej przypisano adres IP 172.16.10.0/24. Komputer1 ma adres IP 172.16.0.10, komputer2 - 172.16.10.100, a komputer3 - 172.16.255.20. Który z wymienionych komputerów znajduje się w tej podsieci?
A. Tylko komputer1 o adresie IP 172.16.0.10
B. Tylko komputer3 o adresie IP 172.16.255.20
C. Tylko komputer2 o adresie IP 172.16.10.100
D. Wszystkie trzy wymienione komputery
Odpowiedzi sugerujące, że komputer1 i komputer3 należą do tej samej podsieci, opierają się na nieprawidłowym zrozumieniu koncepcji adresowania IP oraz maski podsieci. Komputer1, mający adres 172.16.0.10, znajduje się w podsieci 172.16.0.0/24, co skutkuje tym, że jego adres IP nie jest zgodny z podaną podsiecią 172.16.10.0/24. Ten typowy błąd może wynikać z mylnego założenia, że wszystkie adresy w obrębie tej samej klasy A (172.16.x.x) są w tej samej podsieci, co jest nieprawidłowe w kontekście zastosowania masek podsieci. Podobnie komputer3 z adresem 172.16.255.20 przynależy do podsieci 172.16.255.0/24 i również nie może być częścią podsieci 172.16.10.0/24. Właściwe zrozumienie hierarchii adresowania IP oraz podziału na podsieci jest kluczowe w zarządzaniu sieciami komputerowymi. W praktyce, niepoprawne przypisanie komputerów do podsieci może prowadzić do problemów komunikacyjnych, w tym utraty pakietów, opóźnień w transmisji, a także trudności w zarządzaniu bezpieczeństwem sieci. Umiejętność prawidłowego określenia przynależności do podsieci jest fundamentalną kompetencją w pracy z sieciami, co podkreśla znaczenie edukacji w zakresie technologii sieciowych i ich zastosowań w codziennych operacjach w firmach.
Pytanie 26
Użytkownicy należący do grupy Pracownicy nie mają możliwości drukowania dokumentów za pomocą serwera wydruku w systemie operacyjnym Windows Server. Dysponują jedynie uprawnieniami do "Zarządzania dokumentami". Co powinno zostać zrobione, aby rozwiązać ten problem?
A. Dla grupy Pracownicy należy przyznać uprawnienia "Drukuj"
B. Dla grupy Administratorzy należy usunąć uprawnienia "Zarządzanie dokumentami"
C. Dla grupy Pracownicy należy wycofać uprawnienia "Zarządzanie dokumentami"
D. Dla grupy Administratorzy należy odebrać uprawnienia "Drukuj"
Usunięcie uprawnień "Drukuj" dla grupy Administratorzy prowadziłoby do sytuacji, w której administratorzy, mający pełną kontrolę nad zasobami serwera, nie mogliby korzystać z podstawowych funkcji drukowania. Administratorzy powinni mieć zawsze pełny zestaw uprawnień do zarządzania systemem, w tym możliwość drukowania, aby mogli efektywnie wykonywać swoje obowiązki. Z kolei usunięcie uprawnień "Zarządzanie dokumentami" dla Administratorów również nie jest zasadne, ponieważ ograniczyłoby to ich zdolność do zarządzania dokumentami w kolejce wydruku. Administratorzy potrzebują tych uprawnień, aby monitorować i kontrolować, jakie dokumenty są drukowane oraz w razie potrzeby przerywać lub usuwać dokumenty z kolejki. To podejście może prowadzić do nieporozumień i frustracji, ponieważ administratorzy nie byliby w stanie efektywnie zarządzać infrastrukturą wydruku. Dalej, usunięcie uprawnień "Zarządzanie dokumentami" dla grupy Pracownicy również nie rozwiązałoby problemu, ponieważ użytkownicy nadal potrzebują tych uprawnień, aby móc zarządzać swoimi dokumentami w kolejce. Kluczowym błędem myślowym w tych odpowiedziach jest założenie, że usunięcie uprawnień rozwiąże problem, podczas gdy w rzeczywistości niezbędne jest ich odpowiednie przydzielenie w celu spełnienia potrzeb użytkowników.
Pytanie 27
Elementy służące do porównywania liczb w systemie binarnym to
A. demultipleksery
B. multipleksery
C. komparatory
D. sumatory
Multipleksery, sumatory i demultipleksery to komponenty, które pełnią inne funkcje w architekturze cyfrowych systemów. Multipleksery, nazywane także przełącznikami, służą do wyboru jednego z wielu sygnałów wejściowych i przekazywania go na wyjście, co nie ma bezpośredniego związku z porównywaniem liczb. Ich zastosowanie koncentruje się na selekcji sygnałów, a nie na analizie ich wartości. Sumatory, z kolei, są używane do dodawania dwóch lub więcej wartości binarnych, co jest całkowicie odmiennym procesem od porównywania liczb. Choć sumatory mogą współpracować z komparatorami w złożonych operacjach arytmetycznych, same w sobie nie są narzędziem do porównywania. Demultipleksery są odwrotnością multiplekserów i rozdzielają jeden sygnał wejściowy na wiele wyjść, co również nie ma związku z funkcją porównawczą. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do mylenia tych komponentów, jest brak zrozumienia ich podstawowych funkcji i zastosowań w cyfrowych układach logicznych. W praktyce ważne jest, aby dokładnie znać różnice między tymi elementami, aby skutecznie projektować i implementować systemy cyfrowe, zgodne z najlepszymi praktykami w branży.
Pytanie 28
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 29
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 30
Master Boot Rekord (MBR) to
A. oprogramowanie konfiguracyjne BIOS-u.
B. oprogramowanie do zarządzania tablicą partycji.
C. program zapisany w pamięci ROM.
D. najważniejszy rekord uruchamiający dysk.
W procesie rozruchu komputerowym nie można mylić MBR z innymi komponentami systemowymi, co często prowadzi do nieporozumień. Nie jest on programem konfigurującym BIOS, ponieważ BIOS to podstawowy system wejścia/wyjścia, który inicjuje sprzęt w komputerze i wykonuje testy POST przed załadowaniem systemu operacyjnego. MBR działa na poziomie dysku, a nie na poziomie BIOS, który zarządza sprzętem i przekazuje kontrolę do MBR. Kolejnym błędnym stwierdzeniem jest to, że MBR jest programem zapisanym w pamięci ROM. W rzeczywistości MBR to sektor na dysku twardym, który jest odczytywany przez BIOS podczas rozruchu systemu. Jest to również mylące, by określać MBR jako program do obsługi tablicy partycji, ponieważ MBR sam w sobie jest strukturą danych, która zawiera informacje o partycjach, ale nie działa jako program do ich zarządzania. W rzeczywistości programy do zarządzania partycjami, takie jak GParted czy Disk Utility, są narzędziami, które mogą modyfikować tablicę partycji, ale są oddzielnym oprogramowaniem działającym na wyższym poziomie. Często błędne zrozumienie roli MBR prowadzi do nieprawidłowych działań przy partycjonowaniu dysków, co może skutkować utratą danych lub uniemożliwieniem uruchomienia systemu operacyjnego. Dlatego kluczowe jest, aby zrozumieć, że MBR jest fundamentalnym elementem struktury diskowej, a nie programem ani narzędziem do zarządzania partycjami.
Pytanie 31
Zrzut ekranu przedstawia efekt polecenia arp -a. Jak należy zinterpretować tę informację?
C:\>arp -a
Nie znaleziono wpisów ARP
C:\>
Nie znaleziono wpisów ARP
C:\>
A. Adres fizyczny hosta jest błędny
B. Komputerowi przypisano błędny adres IP
C. Brak bieżących wpisów protokołu ARP
D. Host nie ma połączenia z Internetem
Super, masz to! Wybór 'Brak bieżących wpisów protokołu ARP' to właściwa odpowiedź. Znasz to polecenie 'arp -a', które działa w Windows i pozwala pokazać, co jest w tablicy protokołu ARP. Ta tablica to jakby mapa, która łączy adresy IP z adresami fizycznymi (MAC), dzięki czemu komputery mogą się ze sobą komunikować. Jeśli widzisz info 'Nie znaleziono wpisów ARP', to znaczy, że aktualnie nie ma żadnych wpisów w tej tablicy. To normalne, bo może komputer nie łączył się z nikim w sieci. W wielu sieciach tak bywa, że komputery rzadko się spotykają. Wiedza o tym, jak to działa, jest ważna, bo pomaga rozwiązywać problemy z siecią, zwłaszcza w firmach.
Pytanie 32
Destruktor w języku C++ to funkcja
A. porządkująca pamięć operacyjną po usuniętych obiektach
B. wywoływana w chwili tworzenia obiektu
C. wywoływana w chwili usuwania obiektu
D. zwalniająca pamięć przydzieloną dynamicznie w obiekcie
Destruktory w C++ mają specyficzną rolę, która nie obejmuje funkcji wskazanych w niepoprawnych odpowiedziach. Wywołanie destruktora nie następuje w momencie tworzenia obiektu, co jednoznacznie wyklucza tę koncepcję. W momencie tworzenia obiektu, wywoływana jest konstrukcja, a nie destrukcja, co oznacza, że destruktor jest związany z cyklem życia obiektu. Podobnie, nie można mówić o destruktorze jako funkcji zwalniającej pamięć przydzieloną dynamicznie w obiekcie w sposób, który sugeruje, że zajmuje się on tym automatycznie. Destruktor rzeczywiście odpowiada za zwalnianie pamięci, ale nie robi tego w oderwaniu od kontekstu, a jedynie w momencie, gdy obiekt jest usuwany. Kolejny błąd to przekonanie, że destruktor porządkuje pamięć operacyjną po usuniętych obiektach. Takie myślenie może prowadzić do nieporozumień, ponieważ destruktor działa na poziomie konkretnego obiektu i jego rola ogranicza się do zarządzania zasobami tego obiektu, a nie całego systemu pamięci. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że destruktor jest związany z cyklem życia obiektu, jego usuwaniem oraz odpowiedzialnością za zabezpieczenie pamięci specyficznej dla tego obiektu, a nie ogólnie z porządkowaniem pamięci operacyjnej.
Pytanie 33
Moc, którą pobiera zasilacz, wynosi jeden wat, jeśli praca o wartości jednego dżula zostanie zrealizowana w czasie jednej
A. milisekundy
B. godziny
C. minuty
D. sekundy
Wybór godziny, milisekundy czy minuty jako jednostki czasu jest błędny, ponieważ w tych wypadkach moc nie będzie wynosić jednego wata przy wykonaniu pracy równiej jednemu dżulowi. Dla przykładu, jeśli praca o wartości jednego dżula zostanie wykonana w czasie jednej godziny, to moc wyniesie zaledwie 0,0002777 wata (1 J / 3600 s), co jest równoznaczne z minimalnym zużyciem energii, które jest niepraktyczne w kontekście codziennych zastosowań. Podobnie, w przypadku milisekund i minut, moc obliczona na podstawie tej samej pracy w krótszym czasie będzie znacznie wyższa niż jeden wat, co wprowadza w błąd w kontekście definicji mocy. Często występującym błędem jest mylenie jednostek czasu i ich wpływu na obliczenia mocy, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków dotyczących efektywności systemów energetycznych. Proszę pamiętać, że przy obliczaniu mocy kluczowe jest zrozumienie, że moc to ilość energii przekazywanej lub zużywanej w określonym czasie, a każda nieprawidłowa jednostka czasu zaburza tę relację. Dobry projektant systemów zasilających powinien mieć tę wiedzę na uwadze, aby unikać typowych pułapek związanych z obliczeniami energetycznymi w praktycznych zastosowaniach.
Pytanie 34
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 35
Na płycie głównej wystąpiła awaria zintegrowanej karty sieciowej. Komputer nie ma zainstalowanego dysku twardego ani żadnych innych nośników, takich jak stacja dysków czy CD-ROM. Klient informuje, że w sieci firmowej komputery nie posiadają żadnych napędów, a wszystkie dane "czyta" się bezpośrednio z serwera. Aby przywrócić utraconą funkcjonalność, należy zainstalować
A. w komputerze napęd CD-ROM
B. w gnieździe rozszerzeń kartę sieciową autonomicznie wspierającą funkcję Preboot Execution Environment
C. w komputerze dysk twardy
D. w gnieździe rozszerzeń kartę sieciową autonomicznie wspierającą funkcję Postboot Execution Enumeration
Montaż napędu CD-ROM lub dysku twardego w komputerze w kontekście opisanej sytuacji jest niewłaściwym podejściem. Komputer, jak wynika z opisu, nie ma lokalnych nośników, a kluczowym elementem pracy w tej sieci jest możliwość uruchamiania systemu operacyjnego z serwera. Napęd CD-ROM wymagałby fizycznych nośników danych, co nie było zgodne z wymaganiami klienta. Z kolei instalacja dysku twardego zmienia całkowicie koncepcję pracy urządzenia, które zgodnie z informacjami nie powinno mieć lokalnej pamięci masowej. Istotnym błędem myślowym jest założenie, że standardowe lokalne urządzenia pamięci masowej są niezbędne do uruchomienia systemu operacyjnego w środowisku sieciowym. W rzeczywistości, w wielu nowoczesnych infrastrukturach IT, zwłaszcza w środowiskach przedsiębiorstw, wykorzystuje się rozwiązania oparte na wirtualizacji oraz bootowaniu przez sieć, co eliminuje konieczność lokalnych nośników. Kolejny aspekt to wspomnienie o karcie sieciowej z obsługą Postboot Execution Enumeration (PBE), co również jest mylnym podejściem, gdyż PBE nie jest standardem do uruchamiania systemów operacyjnych przez sieć. Właściwą i jedyną sensowną odpowiedzią, biorąc pod uwagę kontekst problemu, jest wybór karty sieciowej wspierającej PXE, która umożliwia realizację opisanych funkcji zdalnego uruchamiania systemu z serwera.
Pytanie 36
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 37
Jakie urządzenie chroni osoby korzystające z elektrycznych instalacji w pomieszczeniu?
A. wyłącznik różnicowoprądowy
B. izolacja części aktywnych narzędzi
C. transformator obniżający napięcie do poziomu bezpiecznego
D. separator galwaniczny dla urządzeń elektrycznych
Transformator obniżający napięcie do wartości bezpiecznej jest istotnym elementem w systemach zasilania, jednak jego funkcja nie polega na ochronie użytkowników przed porażeniem prądem elektrycznym. Jego głównym zadaniem jest zapewnienie, że napięcie dostarczane do urządzeń elektrycznych nie przekracza wartości nominalnych, co ma znaczenie dla prawidłowego ich działania. Niemniej jednak, obniżenie napięcia nie eliminuje ryzyka porażenia prądem, szczególnie w sytuacjach, gdy użytkownik ma bezpośredni kontakt z urządzeniem. Izolacja części czynnych narzędzi jest kolejnym ważnym aspektem, ale nie zapewnia ona pełnej ochrony, szczególnie w przypadku uszkodzenia izolacji lub niewłaściwego użytkowania narzędzi. Separator galwaniczny, z drugiej strony, ma na celu oddzielenie obwodów elektrycznych, co może zmniejszyć ryzyko zakłóceń, lecz nie jest skuteczną metodą ochrony osobistej. Najskuteczniejszym sposobem dla ochrony użytkowników jest zastosowanie wyłączników różnicowoprądowych, które oferują natychmiastowe odcięcie zasilania w przypadku wykrycia nieprawidłowości w przepływie prądu. Osoby mogą mylić te urządzenia, sądząc, że inne metody ochrony są wystarczające, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Właściwe zrozumienie ról tych różnych elementów ochrony elektrycznej jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa użytkowników w środowisku elektrycznym.
Pytanie 38
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 39
Robak komputerowy to typ programu, który
A. aktywizuje się, gdy nadejdzie określona data.
B. posiada zdolność do samoreplikacji.
C. wymaga obecności programu nosiciela.
D. zostaje uruchomiony, gdy użytkownik zainfekowanego systemu włączy jakąś aplikację.
Jest kilka mitów o robakach komputerowych, które mogą wprowadzić w błąd na temat ich działania. Wiele osób myśli, że robak potrzebuje jakiegoś programu nosiciela, ale to nieprawda. Robaki są niezależne i potrafią same się rozprzestrzeniać przez sieci, korzystając z luk w oprogramowaniu. To bardzo różni się od wirusów, które muszą mieć nosiciela, żeby się rozmnażać. Inny mit mówi, że robaki aktywują się w konkretnej dacie, ale one zazwyczaj zaczynają działać od razu po zainfekowaniu systemu. Tym samym szybko się rozprzestrzeniają. Jeszcze inny błąd to przekonanie, że robaki włączają się tylko, gdy użytkownik uruchomi zainfekowany program. A tak nie jest, robaki nie potrzebują interakcji z użytkownikiem, żeby zacząć działać, co czyni je jeszcze groźniejszymi. Takie fałszywe przekonania mogą sprawić, że użytkownicy nie będą tak czujni na zagrożenia, co zwiększa ryzyko infekcji. Żeby skutecznie chronić się przed robakami, ważne jest, żeby znać te różnice i regularnie aktualizować zabezpieczenia.
Pytanie 40
Jak wygląda prawidłowy zapis binarny adresu IPv4: 192.168.96.129?
A. 11000000 10101000 01100000 10000001
B. 10000001 11100000 11101000 11000000
C. 10000001 01100000 10101000 11000000
D. 11000000 11101000 11100000 10000001
Gdy coś poszło nie tak z odpowiedzią, warto zwrócić uwagę na to, jak przelicza się liczby dziesiętne na zapis binarny oraz na to, jak są zbudowane adresy IPv4. Często można się pomylić przy przeliczaniu wartości oktetów, co prowadzi do błędnych reprezentacji binarnych. Na przykład, jeśli w odpowiedzi pojawi się '10000001' jako pierwszy oktet, to sugeruje, że zaczynamy od liczby 129, a to jest błąd. Prawidłowe przeliczenie wymaga znajomości wartości binarnych; dla liczby 192 powinno być '11000000', a nie '10000001'. Ważne, żeby pamiętać, że każdy oktet jest oddzielany, a konwersję trzeba robić dla każdego z nich osobno. Typowe błędy mogą jeszcze obejmować pomylenie tych wartości lub użycie nieodpowiedniej ilości bitów przy konwersji. Niektórzy mogą też nie wiedzieć, że adresy IPv4 dzielą się na różne klasy, co wpływa na to, jak je interpretujemy i stosujemy. Najważniejsze, żeby najpierw zrozumieć, jak działają systemy liczbowy i zasady adresowania w sieciach komputerowych.