Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 3 maja 2025 11:21
Data zakończenia: 3 maja 2025 11:34

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podmiot zajmujący się usługami inseminacyjnymi jest zobowiązany do przechowywania kopii zaświadczenia o sztucznym unasiennianiu krowy/jałówki od momentu dokonania zabiegu przez co najmniej

A. 5 lat

B. 1 rok

C. 2 lata

D. 3 lata

Odpowiedzi sugerujące krótszy okres przechowywania dokumentów, takie jak 1 rok, 2 lata, czy 3 lata, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka zrozumiałe, jednak nie uwzględniają one kluczowych aspektów związanych z zarządzaniem dokumentacją w kontekście inseminacji zwierząt. Właściwe przechowywanie danych jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również elementem praktyk zarządzania ryzykiem w hodowli zwierząt. Krótsze okresy przechowywania mogą prowadzić do utraty cennych informacji, które są niezbędne w przypadku wystąpienia problemów zdrowotnych w stadzie. Ponadto, takie podejścia mogą stwarzać ryzyko niezgodności z przepisami prawa, co w konsekwencji może prowadzić do sankcji dla hodowcy. Z perspektywy zarządzania stadem, dokumentacja dotycząca inseminacji powinna być traktowana jako źródło informacji o genetyce, zdrowiu oraz wydajności zwierząt. W praktyce, niewłaściwe podejście do przechowywania dokumentów może osłabić zdolność do podejmowania informowanych decyzji dotyczących hodowli i może wpłynąć na efektywność produkcji. Warto również zauważyć, że regulacje w tej dziedzinie mogą różnić się w zależności od kraju, jednak dążenie do utrzymania wysokich standardów i odpowiedzialności w hodowli jest uniwersalne dla wszystkich branż zajmujących się inseminacją zwierząt.

Pytanie 2

Stosowanie w sztucznym unasiennianiu buhajów lub ich nasienia, pochodzącego z kraju spoza Unii Europejskiej, wymaga uzyskania zgody

A. ministra ochrony zdrowia

B. głównego weterynarza

C. powiatowego weterynarza

D. ministra odpowiedzialnego za rolnictwo

Odpowiedź ministra właściwego do spraw rolnictwa jest prawidłowa, ponieważ w Polsce to właśnie ten minister odpowiada za regulacje związane z hodowlą zwierząt gospodarskich oraz ich rozmnażaniem. Zgodnie z przepisami prawa, w przypadku wykorzystywania nasienia buhajów pochodzących z krajów trzecich (czyli spoza Unii Europejskiej), należy uzyskać zgodę odpowiednich organów w celu zapewnienia, że nasienie spełnia wymogi zdrowotne i jakościowe. Przykładem zastosowania tych zasad może być import nasienia buhajów z krajów takich jak USA czy Nowa Zelandia, gdzie przed przystąpieniem do jego użycia w hodowli, hodowca musi dostarczyć odpowiednią dokumentację oraz spełnić określone normy weterynaryjne. Dobre praktyki w tej dziedzinie uwzględniają również przeprowadzanie badań zdrowotnych zarówno nasienia, jak i samych zwierząt, co stanowi kluczowy element w uprzedzaniu rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych. Zgoda ministra właściwego do spraw rolnictwa jest zatem nie tylko wymogiem formalnym, ale również praktycznym krokiem w kierunku zapewnienia bezpieczeństwa zdrowotnego w hodowli zwierząt.

Pytanie 3

Jaką liczbę punktów w skali BCS przyzna się krowie mlecznej na podstawie obserwacji jej ciała?

Wyraźnie widoczne wszystkie wyrostki kolczyste kręgosłupa, ich końcówki ostro zarysowane. Wyrostki boczne kręgów lędźwiowych tworzą widoczną półkę. Pojedyncze kręgi kręgosłupa są wyraźnie rozpoznawalne. Doły głodowe bardzo wyraźne. Guzy biodrowy i kulszowy są ostre, a utworzone pomiędzy nimi zagłębienie przypomina literę "V". Zad, uda i ogon są zapadnięte. Okolice odbytu są cofnięte. Srom dobrze widoczny.

A. BCS 1

B. BCS 2

C. BCS 5

D. BCS 3

Krowa mleczna opisująca się podanymi cechami ma zdefiniowaną kondycję na poziomie BCS 1, co wskazuje na skrajne wyczerpanie organizmu. Wyraźne widoczność wyrostków kolczystych kręgosłupa, ostro zakończone końce, a także widoczne pojedyncze kręgi, to oznaki ekstremalnej utraty masy ciała. Doły głodowe, guzy biodrowe oraz kulszowe ostre i wyraźne zagłębienie w kształcie litery 'V' wskazują na to, że zwierzę znajduje się w zaawansowanym stanie niedożywienia. Tego typu ocena kondycji jest kluczowa w kontekście żywienia krowy, planów hodowlanych oraz ogólnego zarządzania stadem. Praktyczne zastosowanie wiedzy o BCS wiąże się z monitorowaniem zdrowia zwierząt oraz podejmowaniem odpowiednich działań żywieniowych, aby poprawić ich kondycję. Właściwe określenie BCS pozwala na lepsze zarządzanie stadem oraz zapobieganie chorobom, takim jak ketoza czy mastitis, które mogą być wynikiem niewłaściwego odżywiania.

Pytanie 4

Pies do towarzystwa, który dobrze pełni rolę obrońcy. Wysokość w kłębie psa wynosi 55-61 cm, a suki 50-58 cm. Oczy: średniej wielkości, okrągłe, preferowane jak najciemniejsze, szczególnie u psów biało-czarnych, natomiast u psów biało-brązowych akceptowalne są jaśniejsze. Włos: krótki, prosty, sztywny. Szczenięta rodzą się białe. Cętki zaczynają się pojawiać u około dwutygodniowych szczeniąt, a dorosłe psy na białym tle mają czarne lub brązowe plamki. Ogon sięga do stawu skokowego i nie powinien być zakręcony ani opadnięty.
Opis ten odnosi się do psa rasy

A. bernardyn

B. beagle

C. dalmatyńczyk

D. doberman

Prawidłowa odpowiedź to dalmatyńczyk, który jest rasą psa znaną ze swojego charakterystycznego umaszczenia. Cechą rozpoznawczą dalmatyńczyków są czarne lub brązowe cętki na białym tle, co idealnie wpisuje się w opis zawarty w pytaniu. Wysokość w kłębie dla samców wynosi 55-61 cm, a dla suk 50-58 cm, co również jest zgodne z danymi przedstawionymi w opisie. Szczenięta dalmatyńczyków rodzą się całkowicie białe, a cętki zaczynają się pojawiać dopiero po około dwóch tygodniach życia. Krótki, twardy włos jest kolejną kluczową cechą tej rasy. Dalmatyńczyki są znane nie tylko jako psy do towarzystwa, ale również jako psy obronne, co czyni je wszechstronnymi towarzyszami. Dobrze sprawdzają się w różnych rolach, od towarzyszy rodziny po psy służbowe. Warto również zaznaczyć, że dalmatyńczyki wymagają regularnej aktywności fizycznej i umysłowej, co powinno być brane pod uwagę przez przyszłych właścicieli.

Pytanie 5

W ekologicznej hodowli zwierząt minimalny czas karencji na lek, dla którego nie obowiązuje okres karencji w hodowli konwencjonalnej, wynosi

A. 5 dni

B. 24 godziny

C. 48 godzin

D. 10 dni

Wybór odpowiedzi 24 godziny, 10 dni, czy 5 dni jest nieprawidłowy, ponieważ nie uwzględnia zasadniczej różnicy między ekologicznym a konwencjonalnym chowem zwierząt. Krótkie okresy karencji, takie jak 24 godziny, mogą wydawać się atrakcyjne dla producentów, jednak są one niewystarczające, aby zapewnić właściwy poziom bezpieczeństwa produktów. Dla chowu ekologicznego kluczowe jest zminimalizowanie ryzyka pozostałości leków w produktach pochodzenia zwierzęcego, co wymaga dłuższego okresu oczekiwania. Podobnie, odpowiedzi 10 dni i 5 dni są przesadzone, ponieważ w przypadku chowu ekologicznego istnieje ściśle określony standard, który wynosi 48 godzin. Ustalony przez przepisy okres karencji ma na celu nie tylko ochronę zdrowia konsumentów, ale także zgodność z normami ekologicznymi, które promują zrównoważoną produkcję. W praktyce, niewłaściwe podejście do kwestii karencji może prowadzić do naruszeń regulacji, a tym samym do utraty certyfikatu ekologicznego oraz wiarygodności na rynku. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla wszystkich zaangażowanych w produkcję ekologiczną, aby skutecznie zarządzać zdrowiem zwierząt i jakością produktów.

Pytanie 6

Buhaje, które mają być przeznaczone do uboju, powinny charakteryzować się kondycją

A. rozpłodową

B. wystawową

C. opasową

D. użytkową

Buhaje przeznaczone do uboju powinny znajdować się w kondycji opasowej, co oznacza, że są odpowiednio przygotowane do maksymalizacji masy ciała oraz jakości mięsa. W stadach bydła mięsnego ważnym celem jest osiągnięcie optymalnej wagi przed ubojem, co jest kluczowe dla efektywności ekonomicznej produkcji mięsnej. Buhaje w kondycji opasowej powinny mieć dobrze rozwinięte mięśnie, odpowiednią ilość tłuszczu podskórnego oraz korzystny stosunek masy mięśniowej do tłuszczowej. Zastosowanie odpowiednich strategii żywieniowych, takich jak intensywne żywienie paszami pełnoporcjowymi, pozwala na szybki przyrost masy. Przykładem dobrych praktyk w hodowli bydła jest monitorowanie wskaźników kondycji ciała oraz regularne ocenianie postępów w przyroście masy, co pozwala na dostosowanie diety i zarządzanie stadem zgodnie z wymaganiami rynku.

Pytanie 7

Jakie znaczenie ma stosowanie żwirku w diecie kur?

A. Dostarcza ptakom mikroelementów

B. Wspiera proces rozcierania karmy w mielcu

C. Opóźnia opróżnianie układu pokarmowego

D. Umożliwia ptakom odczucie sytości

Żwirek w diecie kur to mega ważna sprawa, bo pomaga im w trawieniu. Działa jak pomocnik, który rozdrabnia pokarm w ich żołądku, zwanym mielcem. Dzięki temu ptaki lepiej przyswajają wszystkie te dobre składniki z jedzenia. Hodowcy często dorzucają żwirek do paszy, żeby wspierać trawienie i unikać problemów z brzuszkiem. Z mojego doświadczenia, korzystanie z naturalnego żwirku to dobry ruch, bo to poprawia jakość jedzenia dla kur. A jak dobrze się odżywiają, to lepiej rozwijają się i produkują więcej jaj. I jeszcze jedno – żwirek pomaga utrzymać czystość w kurniku, co jest ważne dla dobrostanu naszych ptaków.

Pytanie 8

Płynna, wysokoenergetyczna pasza, która powstaje jako produkt uboczny przy produkcji cukru, to

A. melasa

B. młóto

C. wysłodki

D. pulpa

W młócie, będącym produktem ubocznym w procesie warzenia piwa, występują resztki słodu, chmielu oraz drożdży. Choć młóto jest źródłem białka, nie jest produktem związanym z produkcją cukru i nie posiada charakterystyki melasy. Młóto jest często wykorzystywane w żywieniu zwierząt, jednak nie oferuje tych samych korzyści energetycznych co melasa. Wysłodki, będące resztkami po ekstrakcji cukru z buraków cukrowych, również różnią się znacznie od melasy. Zawierają one włókno i białko, ale ich wartość energetyczna jest niższa w porównaniu do melasy, co sprawia, że nie mogą być używane w taki sam sposób. Pulpa, natomiast, to pozostałość po wyciskaniu owoców i warzyw, które jest bogate w błonnik, ale nie dostarcza efektywnej energii, tak jak melasa. Użytkownicy często mylą te produkty z melasą, nie zdając sobie sprawy z różnic w składzie chemicznym oraz wartościach odżywczych, co może prowadzić do błędnych założeń o ich zastosowaniu w żywieniu zwierząt.

Pytanie 9

Zabieg pielęgnacyjny polegający na eliminacji martwej sierści (trymowanie) przeprowadza się przede wszystkim

A. u owiec

B. u kóz

C. u psów

D. u koni

Trymowanie to naprawdę ważny zabieg dla psów, zwłaszcza tych z szorstką sierścią, jak teriery czy spaniele. Nie tylko sprawia, że pies wygląda lepiej, ale też dba o jego zdrowie. Kiedy regularnie trymujesz, martwe włosy nie wkręcają się w futro, co może powodować podrażnienia. Wiesz, trymowanie to nie tylko o nożyczkach – czasem potrzebne są brzytwy trymerskie czy szczotki dostosowane do typu sierści. Specjaliści mówią, że dzięki regularnemu trymowaniu psy czują się lepiej i są zdrowsze, więc warto to robić.

Pytanie 10

Jakiego dodatku używa się do wzbogacenia żywienia krow w okresie zimowym w celu uzupełnienia wapnia?

A. lizawki

B. kredę pastewną

C. drożdże pastewne

D. kwaśny węglan sodu

Kreda pastewna to naprawdę ważny element w diecie krów, zwłaszcza zimą, kiedy świeżych źródeł wapnia jest mało. Wapń ma sporo zadań, m.in. pomaga w budowie kości i normalnym funkcjonowaniu mięśni. Kreda to naturalny minerał, pełen węglanu wapnia, który nie tylko dostarcza wapń, ale też wpływa na pH w żołądku, co może pomóc w trawieniu. Tak więc, dodanie 1-2% kredy do jedzenia krów mlecznych to dobry sposób na zapobieganie niedoborom wapnia, co jest super ważne, zwłaszcza dla krów w laktacji, które potrzebują go więcej. Warto regularnie sprawdzać poziom wapnia w diecie i stosowanie kredy pastewnej to jedna z najlepszych praktyk, bo to wspiera zdrowie zwierząt i ich wydajność.

Pytanie 11

Jakie oznaczenie w klasyfikacji EUROP otrzyma tusza bydlęca o umięśnieniu na poziomie poniżej 40%?

A. P

B. S

C. R

D. E

Oznaczenie P w klasyfikacji EUROP odnosi się do tuszy bydlęcej o najsłabszym umięśnieniu, co oznacza, że zawartość mięśni w tuszy jest poniżej 40%. Klasyfikacja EUROP, stosowana w Unii Europejskiej, ma na celu oceny jakości tuszy zwierząt rzeźnych, co jest kluczowe dla przemysłu mięsnego. Oznaczenie P wskazuje na tusze, które mają niewielką ilość mięśni i nie spełniają wyższych standardów, takich jak R, S czy E, które oznaczają coraz lepsze umięśnienie. Przykładem praktycznym może być ocena tuszy w rzeźniach, gdzie dokładne klasyfikowanie zwierząt determinuje cenę, jaką producenci otrzymują za mięso. Klasyfikacja ta wpływa również na strategię sprzedaży i marketingu produktów mięsnych, co jest istotne dla zysków w branży. Znajomość tych standardów jest kluczowa dla producentów i rzeźników, aby mogli dostosować swoje techniki hodowlane i przetwórcze, aby osiągnąć lepsze wyniki.

Pytanie 12

Obecny stan fizjologiczny zwierzęcia, który jest wpływany przez czynniki środowiskowe i oceniany pod względem jego użyteczności, to

A. usposobienie

B. konstytucja

C. kondycja

D. temperament

Kondycja zwierzęcia odnosi się do jego aktualnego stanu fizjologicznego, który jest bezpośrednio związany z jego zdolnością do wydajnego funkcjonowania w określonym środowisku. Jest to pojęcie uwzględniające zarówno aspekt zdrowotny, jak i wydolnościowy organizmu. W praktyce, kondycja zwierzęcia jest często oceniana w kontekście jego przydatności do pracy, sportu czy hodowli. Na przykład, w przypadku koni wyścigowych, regularne testowanie kondycji, takie jak ocena tętna, wydolności i ogólnego stanu zdrowia, jest kluczowe dla zapewnienia optymalnych wyników na torze. Zgodnie z dobrą praktyką w hodowli zwierząt, właściciele powinni monitorować kondycję swoich podopiecznych, aby zapobiegać problemom zdrowotnym i poprawiać ich wydajność. Dbanie o odpowiednie żywienie, regularną aktywność fizyczną oraz kontrole weterynaryjne są fundamentalnymi elementami w zarządzaniu kondycją zwierząt, co pozwala na zwiększenie ich przydatności użytkowej w różnych dziedzinach.

Pytanie 13

Największą roczną wydajność osiągają

A. lochy

B. krowy

C. maciorki

D. suki

Wybór innej odpowiedzi niż lochy odzwierciedla niepełne zrozumienie zagadnień związanych z reprodukcją zwierząt gospodarskich. Maciorki, suki oraz krowy, mimo że są również ważnymi zwierzętami hodowlanymi, nie osiągają tak wysokiej plenności jak lochy. Maciorki, czyli samice dzików, rodzą znacznie mniej młodych. Typowe mioty dzików mogą liczyć od jednego do sześciu prosiąt, co w porównaniu do loch jest niewielką liczbą. Suki, czyli samice psów, mają zwykle mniejsze mioty, rzadko przekraczające cztery do sześciu szczeniąt, co również znacząco ogranicza ich potencjał do produkcji. Krowy natomiast, które są głównie hodowane dla mleka, mają jedno cielę na rok, co ogranicza ich roczną plenność w porównaniu do loch. Rozważając te dane, można zauważyć, że błędne przypisanie wyższej plenności innym zwierzętom wynika z niedostatecznego uwzględnienia specyfiki biologii reprodukcyjnej poszczególnych gatunków. Poprawne zrozumienie różnic w hodowli zwierząt gospodarskich jest kluczowe dla efektywnego zarządzania oraz osiągania wysokich wyników produkcyjnych.

Pytanie 14

Jakie jest optymalne ciśnienie dla przechowywania świeżego nasienia knura?

A. od 30°C do 32°C

B. od 15°C do 17°C

C. od 20°C do 22°C

D. od 25°C do 28°C

Wybierając temperaturę przechowywania nasienia knura poza zakresem 15°C do 17°C, można znacząco pogorszyć jego jakość. Odpowiedzi sugerujące temperatury wyższe, takie jak 20°C do 22°C, czy nawet 25°C do 28°C, są złe, bo mogą przyspieszać psucie się plemników. Wyższe temperatury mogą denaturować białka, co skutkuje obniżeniem ruchliwości plemników i ich zdolności do zapłodnienia. Z drugiej strony, zbyt niska temperatura, jak 10°C do 12°C, zatrzymuje aktywność metaboliczną plemników, co również źle wpływa na ich żywotność. Poza tym ważne jest, żeby systemy przechowywania były kalibrowane i monitorowane, by unikać ekstremalnych warunków. Niezrozumienie tych kwestii może prowadzić do nieefektywnego wykorzystywania nasienia w reprodukcji, co nie tylko marnuje zasoby, ale też może obniżyć wydajność hodowli. Dlatego warto trzymać się standardów i wytycznych dotyczących przechowywania nasienia zwierząt hodowlanych.

Pytanie 15

Słomkę z zamrożonym nasieniem byka należy niezwłocznie po wyjęciu z pojemnika podgrzać w ciepłej wodzie lub w elektrycznej rozmrażarce do nasienia, w temperaturze

A. 37°C

B. 32°C

C. 40°C

D. 42°C

Odpowiedź 37°C jest prawidłowa, ponieważ jest to temperatura, która najlepiej sprzyja procesowi rozmrażania komórek nasienia buhaja. Ogrzewanie nasienia do tej temperatury ma na celu maksymalne zachowanie jego żywotności i jakości. Standardowe procedury stosowane w inseminacji zwierząt gospodarskich wskazują na konieczność precyzyjnego kontrolowania temperatury, aby zminimalizować ryzyko uszkodzenia komórek plemnikowych. Jeżeli nasienie jest zbyt szybko rozmrażane lub poddawane zbyt wysokiej temperaturze, może dojść do uszkodzeń błony komórkowej plemników, co prowadzi do obniżenia ich zdolności do zapłodnienia. W praktyce, użycie kąpieli wodnej o stałej temperaturze 37°C przez kilka minut zapewnia optymalne warunki do rozmrażania, co potwierdzają liczne badania naukowe oraz standardy takie jak te opracowane przez Międzynarodową Federację Wymiany Geneticznej (IFAG).

Pytanie 16

Niedobór witaminy A w diecie zwierząt może prowadzić do

A. osłabienia wzroku znanego jako "kurza ślepota"

B. obrzmienia oraz krwawienia dziąseł

C. osłabienia kości i stawów, określanego krzywicą

D. krwawych wybroczyn pod skórą

Witamina A odgrywa kluczową rolę w prawidłowym funkcjonowaniu wzroku. Jej niedobór prowadzi do zaburzeń w produkcji rodopsyny, pigmentu niezbędnego do percepcji światła w siatkówce oka, co skutkuje osłabieniem wzroku, znanym jako 'kurza ślepota'. To schorzenie charakteryzuje się trudnościami w widzeniu w słabym oświetleniu. W praktyce, aby zapobiec niedoborom witaminy A w diecie zwierząt, należy stosować odpowiednie suplementy oraz wprowadzać do ich żywienia źródła tej witaminy, takie jak marchew, wątroba czy produkty mleczne. Zgodnie z wytycznymi dotyczących żywienia zwierząt, witamina A powinna być dostarczana w odpowiednich dawkach, aby zapewnić optymalne zdrowie i wydajność, co jest szczególnie istotne w hodowli zwierząt gospodarskich i domowych, gdzie maksymalizacja zdrowia zwierząt przekłada się na ich wydajność produkcyjną i dobrostan.

Pytanie 17

Modyfikację grupy wiekowej zwierzęcia z powodu jego wieku lub zmianę grupy użytkowej w wyniku zmiany metody użytkowania, w tabeli obrotu stada dokumentuje się jako

A. przeniesienie

B. przemieszczenie

C. przeklasowanie

D. przeznaczenie

Przeklasowanie to termin stosowany w zarządzaniu stadem, który odnosi się do zmiany grupy wiekowej zwierzęcia lub zmiany grupy użytkowej w wyniku zmiany sposobu użytkowania. W praktyce, przeklasowanie jest szczególnie istotne w kontekście rejestracji zwierząt hodowlanych, gdzie precyzyjne dokumentowanie zmian jest kluczowe dla ścisłego zarządzania stadem, a także dla celów analitycznych i raportowych. Na przykład, jeśli młode bydło przechodzi z grupy cieląt do grupy jałówek, taka zmiana powinna zostać odpowiednio udokumentowana jako przeklasowanie. Standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące hodowli zwierząt, podkreślają znaczenie dokładnych zapisów w tabelach obrotu stada, aby umożliwić przejrzystość i kontrolę w hodowli. Ponadto, przeklasowanie wpływa na zarządzanie wydajnością zwierząt, ich zdrowiem oraz na realizację celów hodowlanych, co czyni tę procedurę niezwykle istotną.

Pytanie 18

Różnice występujące pomiędzy poszczególnymi osobnikami tego samego gatunku, spowodowane zmianami w kodzie genetycznym, określa się mianem

A. rekombinacją

B. odziedziczalnością

C. zmiennością genetyczną

D. postępem hodowlanym

Rekombinacja, odziedziczalność oraz postęp hodowlany to terminy, które odnoszą się do różnych aspektów biologii i genetyki, ale nie opisują różnic pomiędzy osobnikami w obrębie tego samego gatunku spowodowanych zmiennością genetyczną. Rekombinacja odnosi się do procesu, w którym dochodzi do mieszania materiału genetycznego podczas rozmnażania płciowego, co prowadzi do powstania nowych kombinacji genów, jednak nie wyjaśnia, dlaczego poszczególne osobniki mogą różnić się cechami fenotypowymi. Odziedziczalność to miara tego, w jakim stopniu cechy są przekazywane z pokolenia na pokolenie, co może wpływać na zmienność, ale nie definiuje jej samej. Postęp hodowlany odnosi się do ulepszania cech roślin i zwierząt poprzez selekcję, co może być skutkiem wiedzy o zmienności genetycznej, ale nie jest jej synonimem. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie tych pojęć, co prowadzi do mylnego wniosku, że wszystkie różnice w cechach można wyjaśnić jedynie poprzez procesy hodowlane czy dziedziczenie, podczas gdy zmienność genetyczna jest głównym czynnikiem, który umożliwia te różnice na poziomie genotypu.

Pytanie 19

Które pomieszczenie inwentarskie zapewnia optymalne warunki utrzymania koni?

Parametry mikroklimatyczne	Pomieszczenie 1	Pomieszczenie 2	Pomieszczenie 3	Pomieszczenie 4
Temperatura (°C)	0-16	5-20	(-5)-25	10-28
Wilgotność (%)	85	80	75	80

A. Pomieszczenie 4

B. Pomieszczenie 3

C. Pomieszczenie 2

D. Pomieszczenie 1

Pomieszczenie 2 zostało wybrane jako poprawna odpowiedź, ponieważ jego warunki są najbardziej zbliżone do optymalnych dla utrzymania koni. Właściwa temperatura w zakresie od 5 do 15 stopni Celsjusza oraz wilgotność powietrza od 55% do 75% są kluczowe dla zdrowia i komfortu tych zwierząt. Pomieszczenie 2, z temperaturą od 5 do 20 stopni Celsjusza i wilgotnością na poziomie 80%, zapewnia stosunkowo dobre warunki, mimo że wilgotność jest nieco wyższa niż zalecana. W praktyce, odpowiednia wilgotność i temperatura wpływają na samopoczucie koni, ich zdolność do wydajnego oddychania oraz ogólną kondycję zdrowotną. Zarządzanie mikroklimatem w stajniach powinno opierać się na regularnym monitorowaniu tych parametrów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie hodowli koni. Warto również pamiętać, że utrzymanie koni w optymalnych warunkach przyczynia się do ich lepszej wydajności, mniejsze ryzyko chorób oraz wyższej jakości życia.

Pytanie 20

Gdzie występuje nerka gładka wielobrodawkowa?

A. u świni

B. u konia

C. u psa

D. u bydła

Wybór odpowiedzi niewłaściwych, takich jak bydło, pies czy koń, może wynikać z ogólnie panującej nieświadomości na temat różnorodności anatomicznej nerek u różnych gatunków. Nerkę gładką wielobrodawkową można spotkać tylko u świń, co jest ściśle związane z ich specyficznymi potrzebami metabolicznymi. U bydła oraz koni występują nerki o innej budowie, a mianowicie nerki łagodne o brodawkach, które przystosowane są do bardziej intensywnego metabolizmu białkowego. Pies, jako drapieżnik, ma jeszcze inną strukturę, która odzwierciedla jego dietę i sposób życia. Wybierając te nieprawidłowe odpowiedzi, można także wpaść w pułapkę myślową, polegającą na założeniu, że wszyscy przedstawiciele danego rzędu mają podobną budowę anatomiczną. Jednak każdy gatunek ewoluował w odpowiedzi na swoje środowisko i wymagania biologiczne, co skutkuje różnorodnością w budowie nerek. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla weterynarii i zrozumienia zdrowia zwierząt, a także dla efektywności w hodowli różnych gatunków zwierząt gospodarskich. Ignorowanie tych różnic prowadzi do błędnych wniosków i nieefektywnego zarządzania zdrowiem zwierząt.

Pytanie 21

Jednokomorowy żołądek prosty występuje u

A. świni

B. konia

C. psa

D. owcy

Żołądek jednokomorowy prosty, charakterystyczny dla psów, jest jednym z kluczowych elementów układu pokarmowego tych zwierząt. W odróżnieniu od zwierząt przeżuwających, takich jak bydło czy owce, psy są mięsożerne i ich żołądek jest przystosowany do trawienia białka oraz tłuszczy. Żołądek psa ma jedną komorę, co ułatwia szybkie przetwarzanie pokarmów oraz ich transport do jelit. W praktyce oznacza to, że psy mogą łatwo trawić pokarmy mięsne oraz niektóre inne źródła białka. Musimy jednak pamiętać, że dieta psa powinna być zróżnicowana i dobrze zbilansowana, a jej składniki muszą odpowiadać ich potrzebom żywieniowym. Stosowanie wysokiej jakości karmy, dostosowanej do wieku, rasy oraz poziomu aktywności fizycznej psa, jest zgodne z zaleceniami weterynaryjnymi oraz standardami żywieniowymi. Ponadto, psy mogą mieć różne reakcje na składniki odżywcze, dlatego ważne jest monitorowanie ich zdrowia i w razie potrzeby dostosowywanie diety. Te aspekty żywienia są nie tylko istotne z punktu widzenia zdrowia, ale również wpływają na jakość życia zwierzęcia.

Pytanie 22

Kość prącia występuje u jakiego gatunku?

A. U psa

B. U buhaja

C. U knura

D. U ogiera

Kość prącia, znana również jako os penis, występuje u psów i jest kluczowym elementem ich anatomii. Stanowi ona szkieletowy element narządów płciowych samców, a jej obecność jest istotna dla reprodukcji oraz kopulacji. W przypadku psów, kość prącia jest zróżnicowana pod względem długości i grubości, co może mieć znaczenie w kontekście ich rasy oraz wielkości. Przykładowo, u psów ras dużych, takich jak Dogi, kość prącia jest znacznie większa niż u mniejszych ras, co może wpływać na ich zdolności reprodukcyjne. Kość ta jest również istotna w kontekście badań weterynaryjnych, ponieważ jej morfologia może być wykorzystywana do diagnozowania różnych schorzeń, takich jak dysplazja stawów czy urazy. Zrozumienie anatomii i funkcji kości prącia jest zatem niezbędne dla weterynarzy oraz hodowców, którzy chcą zapewnić zdrowie i dobre samopoczucie psów.

Pytanie 23

W przypadku młodych zwierząt w fazie wzrostu, optymalny stosunek wapnia do fosforu w ich diecie powinien wynosić około

A. 1:3

B. 2:1

C. 3:1

D. 1:2

Zrozumienie roli wapnia i fosforu w diecie zwierząt jest kluczowe dla ich zdrowia i rozwoju. Odpowiedzi ze stosunkiem 1:2, 3:1 i 1:3 są nieprawidłowe, ponieważ każda z nich nie spełnia wymaganych norm dla młodych zwierząt. Stosunek 1:2, który sugeruje przewagę fosforu, może prowadzić do niedoboru wapnia, co negatywnie wpływa na mineralizację kości. Likwidacja wapnia w diecie może skutkować krzywicą, osłabieniem struktury kości oraz innymi poważnymi schorzeniami. Z kolei stosunek 3:1 i 1:3, gdzie zdecydowanie dominuje wapń lub fosfor, również są niekorzystne, ponieważ mogą prowadzić do problemów z absorpcją obu tych minerałów. Zbyt wysoki poziom wapnia może powodować, że fosfor będzie trudniej przyswajalny, co skutkuje jego niedoborem w organizmie. W praktyce, odpowiedni stosunek wapnia do fosforu zapewnia równowagę mineralną, kluczową dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Ważne jest, aby pamiętać, że każdy z tych minerałów powinien być dostarczany w odpowiednich proporcjach, co jest zgodne z zaleceniami żywieniowymi dla zwierząt gospodarskich określonymi przez organizacje takie jak NRC (National Research Council). Ignorowanie tych zasad może prowadzić do nieefektywności w hodowli, a w dalszej perspektywie do znacznych strat ekonomicznych.

Pytanie 24

Najbardziej powszechną metodą przechowywania całych roślin kukurydzy jest

A. kiszenie

B. suszenie

C. toastowanie

D. parowanie

Suszenie, toastowanie i parowanie to metody, które mogą być stosowane do konserwacji różnych produktów spożywczych, jednak nie są one odpowiednie dla całych roślin kukurydzy w kontekście długoterminowego przechowywania. Suszenie polega na usuwaniu wody poprzez zastosowanie wysokiej temperatury, co może prowadzić do utraty wielu witamin i składników odżywczych. Dodatkowo, proces ten wymaga znacznych nakładów energii oraz odpowiednich warunków, aby uniknąć pleśnienia, co czyni go mniej efektywnym w przypadku kukurydzy. Toastowanie, z kolei, jest metodą obróbki cieplnej, która zmienia strukturę chemiczną ziaren, co czyni je mniej podatnymi na psucie, ale jednocześnie nie zachowuje oryginalnych właściwości rośliny. Parowanie to proces, który wymaga kontaktu z wodą i wysokich temperatur, co również nie sprzyja długoterminowemu przechowywaniu kukurydzy. Każda z tych metod ma swoje zastosowanie w przemyśle spożywczym, ale nie dostarcza wszystkich korzyści, jakie zapewnia kiszenie, dlatego ich wybór w przypadku całych roślin kukurydzy jest niewłaściwy. Warto zwrócić uwagę na te różnice, aby podejmować świadome decyzje w zakresie przechowywania i konserwacji surowców rolnych.

Pytanie 25

W gospodarstwie, w którym znajduje się 6 000 kur niosek, z których każda waży średnio 2 kg, jaką wartość ma DJP?

A. 24

B. 18

C. 12

D. 36

Zrozumienie jednostek przeliczeniowych zwierząt (DJP) jest kluczowe w zarządzaniu gospodarstwem hodowlanym, jednak często pojawiają się błędy w ich interpretacji. Odpowiedzi, które nie uwzględniają właściwego przelicznika dla kur niosek, prowadzą do błędnych obliczeń. Na przykład, wybierając 18 DJP, można założyć, że zakłada się, iż kur nie ma wystarczającej masy, co nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ standardowy przelicznik jasno określa, że jedna kura nioska o wadze 2 kg odpowiada 0,4 DJP. Podobnie, wybierając 36 DJP, można dojść do wniosku, że każda kura jest liczona jako 1 DJP, co podwyższa całkowitą wartość jednostek przeliczeniowych, co jest niezgodne z faktycznymi normami. W przypadku 12 DJP z kolei pojawia się niedoszacowanie, które może wynikać z błędów w ocenie liczby kur lub ich masy. Błędy te często wynikają z nieznajomości przeliczników oraz nieprawidłowego podejścia do analizy danych dotyczących hodowli. Kluczowe w tym kontekście jest zrozumienie, że DJP to nie tylko liczba zwierząt, ale również ich masa, które wpływają na zapotrzebowanie na paszę i całokształt produkcji. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje nie tylko poprawne zarządzanie gospodarstwem, ale także utrzymanie jego rentowności i zgodności z regulacjami prawnymi.

Pytanie 26

Zabieg dekornizacji cieląt powinien zostać przeprowadzony

A. w okresie między 6 a 8 tygodniem życia

B. po zakończeniu 6 miesiąca życia

C. w okresie między 2 a 3 tygodniem życia

D. po osiągnięciu 3 miesiąca życia

Zabieg dekornizacji cieląt przeprowadza się najczęściej między 2 a 3 tygodniem życia, ponieważ w tym okresie rogi nie są jeszcze w pełni rozwinięte, a ich usunięcie jest znacznie mniej traumatyczne dla zwierzęcia. Wczesna dekornizacja zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań, takich jak krwawienie, infekcje czy ból, które mogą wystąpić przy późniejszym zabiegu. Dekornizacja w tym czasie również ułatwia dalsze zarządzanie stadem, ponieważ zmniejsza ryzyko urazów zarówno dla innych zwierząt, jak i dla pracowników gospodarstwa. Warto zaznaczyć, że zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się dobrostanem zwierząt, takich jak World Organisation for Animal Health (OIE), wykonywanie takich zabiegów w młodym wieku powinno odbywać się z zachowaniem odpowiednich standardów, w tym stosowaniem środków znieczulających oraz w odpowiednich warunkach sanitarno-epidemiologicznych. Przykłady praktyczne obejmują zastosowanie technik znieczulenia lokalnego oraz monitorowanie reakcji zwierząt po zabiegu, co jest kluczowe dla zapewnienia ich dobrostanu.

Pytanie 27

Do wysokobiałkowych pasz zaliczają się

A. mączki zwierzęce i okopowe

B. śruty poekstrakcyjne oraz nasiona roślin strączkowych

C. kiszonki i marchew

D. zboża oraz wysłodki buraczane

Śruty poekstrakcyjne i nasiona roślin strączkowych są uznawane za pasze wysokobiałkowe, ponieważ dostarczają one znaczną ilość białka potrzebnego w diecie zwierząt. Śruty poekstrakcyjne, takie jak śruta sojowa czy rzepakowa, są produktem ubocznym procesu ekstrakcji oleju z nasion oleistych i charakteryzują się wysoką zawartością białka, często przekraczającą 40%. Nasiona roślin strączkowych, takie jak groch czy fasola, również są bogate w białko, co czyni je idealnym składnikiem w żywieniu zwierząt, szczególnie w dietach bydła, świń oraz drobiu. W praktyce, wykorzystanie pasz wysokobiałkowych jest kluczowe w przemysłowej produkcji mięsa, mleka i jaj, gdzie odpowiednia podaż białka wpływa na wzrost, wydajność oraz zdrowie zwierząt. Zgodnie z zaleceniami żywieniowymi, stosowanie tych pasz powinno być zrównoważone z innymi składnikami diety, aby zapewnić optymalne warunki do produkcji zwierzęcej oraz zdrowy rozwój organizmów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w hodowli zwierząt.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Dla cieląt o masie do 150 kg, które są utrzymywane w grupie na ściółce, normą jest minimum 1,5 m² na osobnika. Jaką największą liczbę cieląt ważących 120 kg można legalnie hodować w kojcu o powierzchni 24 m²?

A. 16 sztuk

B. 14 sztuk

C. 12 sztuk

D. 20 sztuk

Odpowiedź 16 sztuk jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami, dla cieląt o masie ciała do 150 kg, powierzchnia wymagana na jednego osobnika wynosi 1,5 m². W przypadku kojca o powierzchni 24 m², aby obliczyć maksymalną liczbę cieląt, należy podzielić całkowitą powierzchnię przez powierzchnię przypadającą na jedno cielę. Wykonując obliczenie: 24 m² / 1,5 m²/szt. = 16 sztuk. Takie podejście jest zgodne z zasadami dobrostanu zwierząt, które wskazują na konieczność zapewnienia odpowiedniej przestrzeni dla cieląt, co wpływa na ich zdrowie oraz rozwój. W praktyce, przestrzeń ta pozwala na swobodne poruszanie się zwierząt, co jest kluczowe dla ich dobrostanu. Warto również pamiętać, że utrzymywanie odpowiedniej gęstości cieląt w kojcu przyczynia się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia stresu, który może negatywnie wpłynąć na ich wzrost oraz odporność na choroby. Dlatego przestrzeganie norm dotyczących powierzchni jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również praktyką korzystną dla hodowców, którzy dbają o zdrowie i wydajność swoich zwierząt.

Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

Aminokwasowy dodatek do paszy to

A. tokoferol

B. ksylitol

C. lizyna

D. fitaza

Tokoferol, znany również jako witamina E, to przeciwutleniacz, który odgrywa ważną rolę w ochronie komórek przed uszkodzeniami oksydacyjnymi, ale nie jest aminokwasem. Jego zastosowanie jako dodatku paszowego koncentruje się głównie na wspieraniu zdrowia zwierząt poprzez poprawę odporności i jakości mięsa. Fitaza to enzym, który jest używany w paszach dla zwierząt, aby poprawić wykorzystanie fosforu z pasz roślinnych, ale także nie jest aminokwasem. Jego działanie polega na uwalnianiu fosforu z fityny, co jest szczególnie istotne w kontekście zrównoważonego zarządzania zasobami. Ksylitol to alkohol cukrowy, który ma zastosowanie głównie jako substytut cukru w diecie ludzi, a jego rola w paszy jest marginalna. Typowe błędy myślowe prowadzące do błędnych odpowiedzi często wynikają z pomylenia różnych grup substancji odżywczych. W hodowli zwierząt ważne jest, aby rozumieć różnice pomiędzy aminokwasami, witaminami i enzymami, co pozwala na skuteczniejsze formułowanie diety oraz lepsze wyniki produkcyjne. Dobrze dobrana dieta powinna być zrównoważona pod względem wszystkich niezbędnych składników odżywczych, w tym aminokwasów, aby zapewnić optymalny wzrost i zdrowie zwierząt.

Pytanie 32

Wpis do księgi hodowlanej loch następuje na podstawie wniosku

A. hodowcy

B. osoby upoważnionej przez prowadzącego księgi

C. zootechnika

D. pracownika ARiMR

Odpowiedzi takie jak "zootechnika" czy "pracownika ARiMR" są nieprawidłowe, ponieważ sugerują pomylenie ról w procesie rejestracji lochy w księdze hodowlanej. Zootechnika to dziedzina naukowa zajmująca się hodowlą zwierząt, a nie bezpośrednią administracją danych w księgach. Pracownik ARiMR (Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa) ma swoje zadania, ale nie zajmuje się bezpośrednio wpisywaniem danych do ksiąg hodowlanych, a raczej wspiera hodowców w zakresie finansowania i modernizacji gospodarstw. Istnieje również nieporozumienie związane z osobą upoważnioną przez prowadzącego księgi. W tym przypadku, chociaż osoba ta może być zaangażowana w proces, to i tak wniosek musi pochodzić bezpośrednio od hodowcy. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich odpowiedzi zazwyczaj koncentrują się na niepełnym zrozumieniu struktury zarządzania hodowlą oraz funkcji poszczególnych uczestników tego procesu. Zrozumienie, kto jest odpowiedzialny za konkretne działania, jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania systemu hodowlanego, a także dla zapewnienia zgodności z regulacjami prawnymi oraz standardami branżowymi.

Pytanie 33

Oksytocyna jest rodzajem hormonu

A. wspierającym przebieg ciąży

B. ulepszającym wydalenie płodu

C. przyśpieszającym proces owulacji

D. hamującym wydzielanie mleka

Oksytocyna jest hormonem peptydowym, który odgrywa kluczową rolę w procesie porodowym, szczególnie w fazie wypierania płodu. Hormon ten stymuluje skurcze macicy, co jest niezbędne do skutecznego narodzin dziecka. Oksytocyna jest wydzielana przez przysadkę mózgową i jej działanie jest znane jako 'hormon miłości', ponieważ również sprzyja tworzeniu więzi emocjonalnych. W praktyce klinicznej, oksytocyna jest często stosowana w indukcji porodu lub w celu wzmocnienia skurczów macicy podczas porodu. Zrozumienie roli oksytocyny w porodzie jest istotne dla personelu medycznego, ponieważ właściwe jej zastosowanie może znacznie poprawić wyniki porodowe i zminimalizować ryzyko powikłań. Ponadto, badania pokazują, że oksytocyna ma również wpływ na zachowania społeczne i empatię, co czyni ją interesującym obszarem badań w kontekście psychologii i psychiatrii.

Pytanie 34

Produkcja którego surowca pochodzenia zwierzęcego wykorzystuje programy świetlne?

A. mleka.

B. wełny.

C. jaj.

D. mięsa.

Programy świetlne w produkcji jaj mają kluczowe znaczenie dla stymulacji wydajności ptaków oraz poprawy jakości ich jaj. Użycie sztucznego oświetlenia pozwala na kontrolę cyklu świetlno-temperaturowego, co z kolei wpływa na hormonalną regulację produkcji jaj. Na przykład, większość kur niosek potrzebuje około 14-16 godzin światła dziennie, aby maksymalizować produkcję jaj. Umożliwia to zwiększenie ilości jaj składanych przez ptaki, co jest szczególnie ważne w intensywnych systemach hodowlanych. Standardy branżowe, takie jak te określone przez European Food Safety Authority (EFSA), zalecają, aby systemy oświetleniowe były dostosowane do naturalnych cykli, co sprzyja dobrostanowi zwierząt. Dobrze zaplanowane programy świetlne mogą także redukować stres u ptaków, co wpływa na ich zdrowie i ogólną wydajność w hodowli.

Pytanie 35

W przypadku zbiornika na gnojowicę, który znajduje się poza strefą OSN, jego pojemność powinna umożliwiać przechowywanie na czas

A. 6 miesięcy

B. 2 miesięcy

C. 4 miesięcy

D. 12 miesięcy

Odpowiedź wskazująca na konieczność zapewnienia pojemności zbiornika na gnojowicę przez okres 4 miesięcy jest zgodna z zaleceniami wynikającymi z przepisów prawa oraz dobrych praktyk w zakresie zarządzania odpadami rolniczymi. Czas przechowywania gnojowicy jest kluczowy, aby uniknąć jej uwolnienia do środowiska w czasie intensywnych opadów, co mogłoby prowadzić do zanieczyszczenia wód gruntowych i powierzchniowych. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami, zbiorniki na gnojowicę powinny być zaprojektowane tak, aby pomieścić nie tylko codzienne ilości gnojowicy, ale również dodatkowy zapas na wypadek nieprzewidzianych okoliczności. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy może być planowanie okresów aplikacji nawozów naturalnych, które powinny odbywać się w odpowiednich terminach, aby maksymalnie wykorzystać składniki odżywcze, a jednocześnie nie zagrażać środowisku. Dbanie o odpowiednie warunki przechowywania gnojowicy ma na celu również zapobieganie emisji nieprzyjemnych zapachów i zminimalizowanie ryzyka wystąpienia chorób związanych z niewłaściwym zarządzaniem odpadami organicznymi.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

Ile kilogramów preparatu zakwaszającego należy użyć do sporządzenia 500 kg mieszanki pełnoporcjowej dla warchlaków?

Preparat zakwaszający
Dawkowanie na 1 tonę paszy:
- prosięta, warchlaki: 2 kg
- lochy, tuczniki, knury: 1,5 kg

A. 5,0 kg

B. 0,5 kg

C. 3,0 kg

D. 1,0 kg

Aby ustalić, ile kilogramów preparatu zakwaszającego należy użyć do sporządzenia 500 kg mieszanki pełnoporcjowej dla warchlaków, kluczowe jest zrozumienie, jak przeliczyć dawkowanie preparatu z jednostki 1 tony na 500 kg. Standardowe dawkowanie zakwaszającego preparatu wynosi 2 kg na tonę paszy, co odpowiada 1000 kg. Dlatego, aby obliczyć potrzebną ilość dla 500 kg, wystarczy podzielić 2 kg przez 2, co daje nam 1 kg preparatu. Stosowanie odpowiednich dawek zakwaszających ma na celu poprawę trawienia, wspieranie mikroflory jelitowej oraz redukcję patogenów w paszy. Warto pamiętać, że odpowiednie dawki są kluczowe dla zdrowia i wzrostu warchlaków, a ich zbyt mała ilość może prowadzić do niedoborów żywieniowych, natomiast zbyt duża może wywołać nadmierne zakwaszenie organizmu. W praktyce, stosowanie zakwaszających preparatów jest częścią nowoczesnych strategii żywieniowych, które mają na celu optymalizację produkcji zwierzęcej.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej