Pytanie 1
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Wyniki egzaminu
Informacje o egzaminie:
- Zawód: Technik analityk
- Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
- Data rozpoczęcia: 30 marca 2025 16:43
- Data zakończenia: 30 marca 2025 17:12
Egzamin zdany!
Wynik: 24/40 punktów (60,0%)
Wymagane minimum: 20 punktów (50%)
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 2
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 3
Resztki szkła, osadników czy inne odpady stałe powstałe w laboratorium analitycznym powinny być umieszczone
A. w szklanych słoikach z plastikowym wieczkiem
B. w kartonowych opakowaniach
C. w pojemnikach na odpady komunalne
D. w workach z polietylenu i oznaczyć zawartość
Umieszczanie odpadów stałych typu resztki sączków oraz zbitego szkła w pojemnikach na odpady komunalne jest zgodne z obowiązującymi normami i regulacjami dotyczącymi gospodarki odpadami. Tego rodzaju odpady, ze względu na swoje właściwości, powinny być segregowane i składowane w odpowiednich pojemnikach, które są przystosowane do tego celu. Zgodnie z dyrektywami unijnymi i krajowymi, odpady te nie mogą być wrzucane do ogólnych pojemników, ponieważ mogą stwarzać zagrożenie dla ludzi oraz środowiska. Na przykład, zbite szkło w laboratoriach analitycznych wymaga szczególnej uwagi, ponieważ może powodować urazy. Praktyczne podejście do zarządzania tymi odpadami obejmuje nie tylko ich odpowiednie pakowanie, ale także prowadzenie dokumentacji dotyczącej ich pochodzenia i rodzaju. Odpowiednia segregacja i składowanie odpadów są kluczowe dla ich późniejszego przetwarzania oraz recyklingu, co pozwala na minimalizację negatywnego wpływu na środowisko i zdrowie publiczne.
Pytanie 4
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 5
Które z wymienionych reakcji chemicznych stanowi reakcję redoks?
A. 2 KMnO4 → K2MnO4 + MnO2 + O2
B. CaCO3 → CaO + CO2
C. 3 Ca(OH)2 + 2 H3PO4 → Ca3(PO4)2 + 6 H2O
D. 2 NaOH + CuSO4 → Cu(OH)2 + Na2SO4
Reakcja 2 KMnO4 → K2MnO4 + MnO2 + O2 to klasyczny przykład reakcji redoks, w której dochodzi do zmiany stopni utlenienia atomów. W tej reakcji mangan (Mn) w KMnO4 przechodzi z najwyższego stopnia utlenienia +7 do stopnia +6 w K2MnO4 oraz +4 w MnO2, a także wydziela się tlen (O2). Reakcje redoks są fundamentalnym procesem w chemii, wykorzystywanym w wielu zastosowaniach, od produkcji energii w ogniwach paliwowych po procesy elektrochemiczne w akumulatorach. Zrozumienie tych reakcji ma zastosowanie w praktyce, na przykład w analizie chemicznej, gdzie stosuje się reakcje redoks do oznaczania stężenia różnych substancji. Kluczowe w praktyce jest umiejętne rozpoznawanie reakcji utleniania i redukcji, co jest istotne w wielu gałęziach przemysłu, w tym w przemyśle farmaceutycznym i materiałowym, gdzie kontrola procesów redoks ma kluczowe znaczenie dla jakości produktów.
Pytanie 6
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 7
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 8
Aby uzyskać roztwór CuSO4 o stężeniu 15%, w jakim stosunku należy połączyć roztwory 10% oraz 20%?
A. 2:3
B. 2:1
C. 3:2
D. 1:1
Odpowiedź 2:1 jest poprawna, ponieważ aby uzyskać roztwór CuSO4 o stężeniu 15% z roztworów 10% i 20%, musimy zastosować regułę mieszania stężeń. Mieszanie dwóch roztworów o różnych stężeniach polega na wykorzystaniu wzoru na stężenie końcowe: C1V1 + C2V2 = C3(V1 + V2), gdzie C1 i C2 to stężenia początkowe roztworów, C3 to stężenie roztworu końcowego, a V1 i V2 to objętości roztworów. W tym przypadku C1=10%, C2=20%, a C3=15%. Przy odpowiednich obliczeniach i zastosowaniu równości, otrzymujemy stosunek V1:V2 równy 1:1. W praktyce, takie mieszanie jest powszechnie stosowane w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle, gdzie precyzyjne stężenia roztworów są kluczowe dla dalszych reakcji chemicznych czy produkcji. Przykład zastosowania może obejmować przygotowywanie materiałów do analizy chemicznej lub syntezę związków chemicznych, gdzie dokładność stężeń wpływa na wyniki eksperymentów.
Pytanie 9
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 10
Instalacja, do której należy podłączyć palnik, powinna być pokryta farbą w kolorze
A. żółtym
B. niebieskim
C. zielonym
D. szarym
Odpowiedź 'żółty' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z europejskimi standardami dotyczącymi oznaczeń kolorystycznych instalacji gazowych, szczególnie w kontekście palników, kolor żółty jest używany do oznaczania instalacji związanych z gazem. Takie oznaczenie ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa, umożliwiając łatwe zidentyfikowanie instalacji gazowych w obiektach przemysłowych oraz mieszkalnych. Praktycznie, jeśli instalacja gazowa jest pomalowana na kolor żółty, operatorzy i serwisanci mogą szybko zidentyfikować, że mają do czynienia z systemem wymagającym szczególnej uwagi, co jest kluczowe w kontekście zapobiegania awariom. Dodatkowo, w dokumentacji technicznej wielu krajów europejskich, w tym Polskim Normie PN-EN 60079, podkreśla się znaczenie użycia odpowiednich kolorów do oznaczania instalacji, co ułatwia prace konserwacyjne i serwisowe. Użycie właściwego koloru minimalizuje ryzyko pomyłek i poprawia ogólne bezpieczeństwo w miejscu pracy.
Pytanie 11
W chemicznym laboratorium apteczka pierwszej pomocy powinna zawierać
A. środki opatrunkowe
B. leki przeciwbólowe
C. leki nasercowe
D. spirytus salicylowy
Środki opatrunkowe są niezbędnym elementem apteczki pierwszej pomocy w laboratorium chemicznym, ponieważ ich podstawową funkcją jest zabezpieczenie ran oraz ochrona przed zakażeniem. W przypadku wystąpienia urazów, takich jak skaleczenia czy oparzenia, odpowiednie opatrunki umożliwiają szybkie udzielenie pomocy i zmniejszają ryzyko późniejszych powikłań. Na przykład, w sytuacji, gdy pracownik ma do czynienia z chemikaliami, niektóre z nich mogą powodować podrażnienia lub oparzenia. Szybkie zastosowanie opatrunku może złagodzić skutki i przyspieszyć proces gojenia. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak OSHA (Occupational Safety and Health Administration) oraz NFPA (National Fire Protection Association), każda przestrzeń robocza w laboratoriach powinna być odpowiednio wyposażona w materiały opatrunkowe, aby zapewnić bezpieczeństwo pracowników. Warto również pamiętać o regularnym przeglądaniu oraz uzupełnianiu apteczki, aby zawsze była gotowa do użycia, gdy zajdzie taka potrzeba.
Pytanie 12
Rozpuszczalnik stosowany w procesie krystalizacji powinien
A. być substancją łatwopalną
B. rozpuszczać zanieczyszczenia w przeciętnym zakresie
C. doskonale rozpuszczać zanieczyszczenia lub w niewielkim stopniu
D. wchodzić w reakcję z substancją krystalizowaną
Rozpuszczalnik używany do krystalizacji odgrywa kluczową rolę w procesie uzyskiwania czystych kryształów substancji chemicznych. Poprawna odpowiedź, dotycząca rozpuszczania zanieczyszczeń bardzo dobrze lub w nieznacznym stopniu, jest istotna, ponieważ umożliwia selektywne wydobycie pożądanej substancji. W idealnym scenariuszu, rozpuszczalnik powinien dobrze rozpuszczać czystą substancję, pozwalając na jej krystalizację podczas schładzania lub odparowania. Na przykład, podczas krystalizacji soli, rozpuszczalniki takie jak woda są wykorzystywane, ponieważ dobrze rozpuszczają NaCl, ale nie rozpuszczają innych zanieczyszczeń, jak np. siarczany. W praktyce, techniki jak recrystalizacja często wykorzystują różne temperatury i stężenia, aby maksymalizować czystość finalnego produktu. Zgodnie z dobrą praktyką laboratoryjną, wybór odpowiedniego rozpuszczalnika i jego właściwości fizykochemiczne mają istotny wpływ na efektywność procesu krystalizacji, dlatego ważne jest, aby stosować właściwe metody analizy przed wyborem rozpuszczalnika.
Pytanie 13
Laboratoryjny stół powinien być zaopatrzony w instalację gazową oraz
A. wodociągową i grzewczą
B. elektryczną, próżniową oraz hydrantową
C. elektryczną i wodociągowo-kanalizacyjną
D. elektryczną oraz chłodniczą
Wybór pozostałych opcji może wynikać z pewnych nieporozumień dotyczących funkcji, jakie pełnią różne instalacje w laboratoriach. Instalacja elektryczna i chłodnicza, mimo że są istotne, nie stanowią kompletu dla stołu laboratoryjnego, ponieważ chłodzenie nie jest zawsze wymagane, a jego funkcjonalność może być realizowana przez oddzielne urządzenia, takie jak chłodziarki czy komory chłodnicze. Instalacja wodociągowa i grzewcza również nie zapewnia pełnej funkcjonalności, gdyż nie obejmuje konieczności odprowadzenia zużytej wody, co jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa, szczególnie w laboratoriach zajmujących się substancjami chemicznymi. W przypadku instalacji elektrycznej, próżniowej i hydrantowej, połączenie tych trzech systemów nie uwzględnia podstawowego elementu, jakim jest dostęp do wody, który jest kluczowy do codziennych czynności w laboratoriach. Wybór odpowiednich instalacji powinien opierać się na analizie specyficznych potrzeb danego laboratorium oraz przestrzeganiu przepisów dotyczących ochrony środowiska i bezpieczeństwa pracy. Ignorowanie konieczności posiadania systemu kanalizacyjnego może prowadzić do naruszeń norm prawnych oraz do zagrożenia dla personelu i środowiska.
Pytanie 14
Aby rozpuścić próbkę tłuszczu o wadze 5 g, wykorzystuje się 50 cm3 mieszanki 96% alkoholu etylowego oraz eteru dietylowego, połączonych w proporcji objętościowej 1 : 2. Jakie ilości cm3 każdego ze składników są potrzebne do przygotowania 150 cm3 tej mieszanki?
A. 100 cm3 alkoholu etylowego oraz 200 cm3 eteru dietylowego
B. 75 cm3 alkoholu etylowego oraz 75 cm3 eteru dietylowego
C. 50 cm3 alkoholu etylowego oraz 100 cm3 eteru dietylowego
D. 100 cm3 alkoholu etylowego oraz 50 cm3 eteru dietylowego
Odpowiedź 50 cm³ alkoholu etylowego i 100 cm³ eteru dietylowego jest poprawna, ponieważ mieszanka przygotowywana w stosunku objętościowym 1:2 oznacza, że na każdą część alkoholu przypadają dwie części eteru. Aby obliczyć ilość składników w przypadku 150 cm³ całkowitej objętości, stosujemy proporcje. W tym przypadku 1 część alkoholu etylowego i 2 części eteru oznaczają, że 1/3 całkowitej objętości to alkohol, a 2/3 to eter. Zatem, 150 cm³ * 1/3 = 50 cm³ alkoholu etylowego, a 150 cm³ * 2/3 = 100 cm³ eteru dietylowego. Zastosowanie takich proporcji jest zgodne z najlepszymi praktykami w chemii analitycznej, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe dla uzyskania powtarzalnych wyników. Dobrym przykładem zastosowania tej wiedzy jest praca w laboratoriach chemicznych, gdzie często przygotowuje się roztwory o określonych stężeniach i proporcjach, co jest niezbędne w badaniach jakości i ilości substancji chemicznych. Właściwe zrozumienie proporcji i ich zastosowania przyczynia się do skutecznych i bezpiecznych procedur laboratoryjnych.
Pytanie 15
Oddzielanie płynnej mieszanki poprzez jej odparowanie, a potem skroplenie poszczególnych składników to
A. chromatografia cieczowa
B. adsorpcja
C. destylacja
D. ekstrakcja w systemie ciecz - ciecz
Ekstrakcja w układzie ciecz-ciecz to technika polegająca na wydobywaniu substancji rozpuszczonej w jednej cieczy do innej cieczy, co jest zupełnie innym procesem niż destylacja. W ekstrakcji kluczowym elementem jest różnica w rozpuszczalności substancji w dwóch różnych rozpuszczalnikach, co powoduje transfer substancji z jednej fazy do drugiej. Przykładem może być wydobycie olejków eterycznych z roślin za pomocą rozpuszczalników organicznych. Chromatografia cieczowa natomiast opiera się na różnicach w powinowactwie substancji do fazy stacjonarnej i ruchomej. W tej technice składniki mieszaniny są rozdzielane w kolumnie wypełnionej materiałem adsorbującym, co również różni się od destylacji. W chromatografii cieczowej, proces jest bardziej złożony i wymaga precyzyjnego doboru warunków, takich jak temperatura, ciśnienie oraz rodzaj używanej fazy stacjonarnej. Adsorpcja odnosi się do zjawiska przylegania cząsteczek do powierzchni ciała stałego, co jest wykorzystywane w wielu procesach separacyjnych, ale nie obejmuje one rozdzielania cieczy poprzez odparowanie i skraplanie. Typowym błędem myślowym prowadzącym do pomyłek jest mylenie metod separacji, które mają różne mechanizmy działania. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego stosowania odpowiedniej techniki w laboratoriach oraz przemyśle.
Pytanie 16
Dokonano pomiaru pH dwóch roztworów, uzyskując wartości pH= 2 oraz pH= 5. Wskaźnij poprawnie sformułowany wniosek.
A. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest trzykrotnie mniejsze niż w roztworze o pH = 2
B. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w roztworze o pH = 2
C. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy wyższe niż w roztworze o pH = 2
D. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy mniejsze niż w roztworze o pH = 2
Niezrozumienie konsekwencji skali pH prowadzi do błędnych wniosków. W przypadku stwierdzenia, że stężenie jonów [H+] w roztworze o pH=5 jest 3 razy mniejsze niż w roztworze o pH=2, pomija się kluczowy fakt o logarytmicznej naturze skali pH. Zmiana pH o jednostkę oznacza dziesięciokrotną różnicę w stężeniu jonów, co tworzy mylne przekonanie, że różnice są liniowe. W konsekwencji, jeśli pH zmienia się z 2 na 5, stężenie [H+] nie zmniejsza się o 3, ale o 1000 razy. Twierdzenie, że stężenie w roztworze pH=5 jest 1000 razy większe niż w pH=2, także jest błędne, ponieważ ignoruje właściwości pH jako miary stężenia jonów. Odpowiedź sugerująca, że stężenie w roztworze o pH=5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w pH=2, wskazuje na brak zrozumienia skali i jednostek. W rzeczywistości różnice te nie są mierzone w molach, ale w proporcjach logarytmicznych. Błędem jest również myślenie, że takie zmiany można analizować w sposób prosty, liniowy, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami chemii kwasowo-zasadowej. Aby unikać takich nieporozumień, należy stosować dokładne obliczenia oparte na logarytmach oraz zrozumienie, jak pH wpływa na różne procesy chemiczne i biologiczne.
Pytanie 17
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 18
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 19
Różnica pomiędzy średnim wynikiem pomiaru a wartością rzeczywistą stanowi błąd
A. względny
B. przypadkowy
C. bezwzględny
D. systematyczny
Błąd bezwzględny to różnica między średnim wynikiem pomiarów a wartością rzeczywistą, która jest stałą wartością odniesienia. Ta miara błędu dostarcza informacji o tym, jak daleko od rzeczywistej wartości znajduje się wartość zmierzona. Przykładowo, jeśli w eksperymencie zmierzono długość obiektu wynoszącą 10 cm, a rzeczywista długość obiektu wynosi 9,5 cm, błąd bezwzględny wynosi 0,5 cm. Obliczenia błędu bezwzględnego są istotne w różnych dziedzinach, takich jak inżynieria, nauki przyrodnicze czy jakość produkcji, gdzie precyzyjność pomiarów jest kluczowa dla uzyskania wiarygodnych wyników. Błędy bezwzględne są również stosowane do oceny sprzętu pomiarowego, gdzie standardy takie jak ISO 9001 podkreślają znaczenie dokładności i precyzji w procesach pomiarowych. Poprawne identyfikowanie błędów bezwzględnych pozwala na podejmowanie działań korygujących, co jest niezbędne dla utrzymania wysokiej jakości procesów produkcyjnych oraz rzetelności badań naukowych.
Pytanie 20
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 21
Substancje kancerogenne to
A. mutagenne
B. uczulające
C. rakotwórcze
D. enzymatyczne
Wybierając odpowiedzi, warto zrozumieć różnice między pojęciami mutagenności, rakotwórczości, uczulania i enzymatyczności. Substancje mutagenne to takie, które mogą powodować zmiany w DNA, wpływając na geny, co prowadzi do mutacji. Chociaż niektóre mutageny mogą być jednocześnie kancerogenne, nie wszystkie z nich wywołują raka. Warto zauważyć, że mutagenność nie jest równoznaczna z rakotwórczością. Uczulające substancje to te, które mogą wywoływać reakcje alergiczne, co jest zupełnie innym mechanizmem niż rakotwórczość. Uczulenie polega na reakcji immunologicznej organizmu na daną substancję, podczas gdy rakotwórczość dotyczy rozwoju nowotworów. Enzymatyczne substancje odnoszą się do związków, które katalizują reakcje chemiczne, nie mając związku z kancerogennością. Często dochodzi do mylenia tych terminów, co prowadzi do błędnych wniosków. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej interpretacji wpływu substancji chemicznych na zdrowie i bezpieczeństwo. Dlatego tak istotne jest, aby przed podjęciem decyzji dotyczących ekspozycji na jakiekolwiek substancje, zasięgnąć informacji na temat ich właściwości i potencjalnych zagrożeń.
Pytanie 22
W celu wydania świadectwa kontroli jakości odczynnika chemicznego - jodku potasu cz.d.a. przeprowadzono jego analizę. Wymagania oraz wyniki badań zapisano w tabeli:
Z analizy danych zawartych w tabeli wynika, że jodek potasu cz.d.a.
| Wymagania | Wynik badania | |
|---|---|---|
| Zawartość KI | min. 99,5% | 99,65% |
| Wilgoć | max. 0,1% | 0,075% |
| Substancje nierozpuszczalne w wodzie | max. 0,005% | 0,002% |
| pH (5%, H2O) | 6 ÷ 8 | 6,8 |
| Azot ogólny (N) | max. 0,001% | 0,0007% |
| Chlorki i bromki (j. Cl) | max. 0,01% | 0,004% |
| Fosforany (PO4) | max. 0,001% | 0,0006% |
| Jodany (IO3) | max. 0,0003% | 0,0001% |
| Siarczany (SO4) | max. 0,001% | 0,0004% |
| Metale ciężkie (j. Pb) | max. 0,0005% | 0,00025% |
| Arsen (As) | max. 0,00001% | 0,000006% |
| Magnez (Mg) | max. 0,001% | 0,0004% |
| Sód (Na) | max. 0,05% | 0,015% |
| Wapń (Ca) | max. 0,001% | 0,0006% |
| Żelazo (Fe) | max. 0,0003% | 0,0003% |
A. nie spełnia wymagań pod względem zawartości żelaza.
B. nie spełnia wymagań pod względem pH i zawartości jodanów.
C. spełnia wymagania i można wydać świadectwo jakości.
D. nie spełnia wymagań pod względem zawartości metali ciężkich.
Twoja odpowiedź jest na pewno trafna. Jodek potasu cz.d.a. rzeczywiście spełnia normy jakościowe, co jest bardzo ważne, gdy mówimy o wydaniu świadectwa kontroli jakości. W badaniach wyszło, że zawartość jodku potasu wynosi 99,65%, co jest lepsze niż wymagane 99,5%. To świetny wynik! Poza tym inne parametry, takie jak pH, wilgotność czy substancje nierozpuszczalne w wodzie, też są w normie. Z mojego doświadczenia, spełnianie norm to kluczowa sprawa, zwłaszcza w farmacji czy chemii analitycznej. Świadectwo jakości potwierdza, że produkt jest nie tylko zgodny z normami, ale również można go bezpiecznie używać. W laboratoriach warto regularnie sprawdzać i dokumentować wyniki, żeby mieć pewność, że wszystko jest na czasie z obowiązującymi standardami i zasadami bezpieczeństwa.
Pytanie 23
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 24
Jakie proporcje objętościowe powinny być zastosowane do zmieszania roztworu etanolu o stężeniu 30% (V/V) z roztworem o stężeniu 70% (V/V), aby uzyskać roztwór o stężeniu 50% (V/V)?
A. 1:1
B. 3:7
C. 2:1
D. 1:2
Aby zrobić roztwór o stężeniu 50% (V/V), trzeba połączyć roztwór etanolu 30% (V/V) z roztworem 70% (V/V) w równych częściach. Czyli, jeśli masz jednostkę objętości 30%, to dodajesz dokładnie taką samą jednostkę objętości 70%. W ten sposób końcowe stężenie etanolu wychodzi idealnie 50%, bo dobrze zbalansowaliśmy ilość etanolu z obu roztworów. Można to też zapisać matematycznie: (0.3V1 + 0.7V2) / (V1 + V2) = 0.5, gdzie V1 to objętość 30%, a V2 to objętość 70%. Takie obliczenia są na porządku dziennym w laboratoriach chemicznych i wszędzie tam, gdzie trzeba dokładnie wymieszać substancje. Na pewno widziałeś to w produkcji alkoholu, bo różne stężenia etanolu są tam używane, żeby uzyskać różne smaki. Zrozumienie tych zasad jest też ważne z perspektywy przepisów dotyczących sprzedaży alkoholu, które często opierają się na konkretnych stężeniach substancji aktywnych.
Pytanie 25
Jakie urządzenie wykorzystuje się do pobierania próbek gazów?
A. czerpak
B. aspirator
C. pojemnik
D. barometr
Wybór niewłaściwego urządzenia do pobierania próbek gazowych może prowadzić do zafałszowania wyników analiz oraz narażenia na błędy pomiarowe. Batometr, mimo że jest przydatnym narzędziem w pomiarach ciśnienia atmosferycznego, nie jest przeznaczony do pobierania próbek gazów. Jego zastosowanie w kontekście próbek gazowych jest ograniczone, ponieważ nie umożliwia skutecznego i kontrolowanego pobierania gazów potrzebnych do analizy. Czerpak, z kolei, jest narzędziem stosowanym w pobieraniu cieczy, co czyni go nieadekwatnym do gazów. Nawet jeśli można by próbować pobierać próbki gazów, brak precyzji w takim podejściu prowadziłby do poważnych błędów pomiarowych. Butelka, chociaż może być używana do przechowywania próbek, nie jest odpowiednim narzędziem do ich pobierania, ponieważ nie zapewnia kontrolowanego sposobu wprowadzenia próbek gazowych do komory analitycznej. Użytkownicy mogą być skłonni błędnie przypuszczać, że jakiekolwiek naczynie może być stosowane do pobierania próbek, co jest niebezpieczne, ponieważ niewłaściwe metody mogą prowadzić do strat w próbce, a tym samym do nieprawidłowych wyników. Właściwe zrozumienie zastosowania aspiratora jako standardowego narzędzia do pobierania próbek gazowych jest kluczowe dla zapewnienia dokładności w analizach chemicznych oraz ochrony zdrowia i środowiska.
Pytanie 26
Mając wagę laboratoryjną z dokładnością pomiaru 10 mg, nie da się wykonać odważki o masie
A. 1300 mg
B. 0,013 g
C. 13 g
D. 130 mg
Odpowiedzi takie jak 1300 mg, 13 g i 130 mg są niepoprawne z kilku powodów. Z perspektywy technicznej, każda z tych mas jest znacznie większa niż minimalna granica dokładności wagi wynosząca 10 mg, co oznacza, że można je zmierzyć z poziomem precyzji, który zapewnia ta waga. Jednakże, nie uwzględniają one kluczowego aspektu związanego z wymaganiami dotyczących dokładności przy ważeniu mniejszych mas. Błąd w myśleniu polega na nieodróżnieniu granicy dokładności od możliwości pomiarowych. Waga laboratoryjna o dokładności 10 mg jest idealna do ważenia substancji o masach powyżej tej wartości, ale nie może być wykorzystywana do pomiarów, które są poniżej tej granicy, ponieważ wyniki mogą być nieprecyzyjne i niepewne. Na przykład, przygotowując roztwory o dużej dokładności, jak w przypadku chemii analitycznej, musimy wystrzegać się używania wag, które nie mogą dokładnie zmierzyć masy próbki. W laboratoriach często korzysta się z wag o wyższej dokładności, takich jak wagi analityczne, które pozwalają na ważenie do 0,1 mg, co zwiększa zakres precyzyjnego ważenia. Ponadto, standardy laboratoryjne, takie jak ISO, podkreślają znaczenie stosowania odpowiednich narzędzi pomiarowych, aby zapewnić wiarygodność wyników eksperymentów i analiz. Dlatego istotne jest, aby mieć świadomość ograniczeń wag i stosować je zgodnie z ich parametrami technicznymi.
Pytanie 27
W próbkach obecne są składniki, które znacznie różnią się pod względem zawartości. Składnik, którego procentowy udział w próbce jest niższy od 0,01%, nazywamy
A. matrycą
B. ultraśladem
C. śladem
D. domieszką
Odpowiedzi takie jak 'domieszka', 'matryca' i 'ultraślad' nie oddają właściwego znaczenia terminu 'ślad'. Domieszka odnosi się do dowolnego składnika, który jest obecny w próbce, ale niekoniecznie w tak niskich stężeniach, jak te opisane w pytaniu. Z kolei matryca to termin używany do opisu podstawowej substancji, w której zawarte są inne składniki. W kontekście analitycznym matryca ma ogromne znaczenie, ponieważ jej skład i właściwości mogą wpływać na dokładność i precyzję analizy. Ultraślad to termin, który jest rzadziej używany i może sugerować jeszcze niższe stężenia niż te określone dla 'śladu', ale nie jest to standardowa definicja, co może prowadzić do nieporozumień. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami często wynikają z niepełnego zrozumienia terminologii chemicznej oraz kontekstu analitycznego. Kluczowe jest, aby rozróżniać te pojęcia i wiedzieć, jak wpływają one na interpretację wyników analitycznych. Niepoprawne zrozumienie tych terminów może prowadzić do poważnych błędów w ocenie jakości próbek oraz ich składników, co jest niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak kontrola jakości, badania środowiskowe czy bezpieczeństwo żywności.
Pytanie 28
Ile wynosi objętość roztworu o stężeniu 0,5 mol/dm3, jeśli przygotowano go z 0,1 mola KOH?
A. 200 dm3
B. 20 ml
C. 200 cm3
D. 20 dm3
Poprawna odpowiedź to 200 cm3, co odpowiada 0,2 dm3. Aby obliczyć objętość roztworu, możemy skorzystać ze wzoru: C = n/V, gdzie C to stężenie (mol/dm3), n to liczba moli substancji (mol), a V to objętość roztworu (dm3). W tym przypadku mamy stężenie C = 0,5 mol/dm3 i liczba moli n = 0,1 mol. Przekształcając wzór do postaci V = n/C, otrzymujemy V = 0,1 mol / 0,5 mol/dm3 = 0,2 dm3, co w mililitrach daje 200 cm3. Takie obliczenia są podstawą w chemii, szczególnie w praktycznych laboratoriach, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworów jest kluczowe dla uzyskania rzetelnych rezultatów eksperymentów. Warto wiedzieć, że umiejętność obliczania objętości roztworów i ich stężeń jest niezbędna w wielu dziedzinach, takich jak farmacja, biotechnologia czy chemia analityczna.
Pytanie 29
Na podstawie zmierzonej temperatury topnienia można określić związek organiczny oraz ustalić jego
A. reaktywność
B. palność
C. rozpuszczalność
D. czystość
Rozpuszczalność, palność i reaktywność to cechy chemiczne, które nie są bezpośrednio związane z temperaturą topnienia. Rozpuszczalność odnosi się do zdolności substancji do tworzenia roztworu w danym rozpuszczalniku, a jej pomiar wymaga zupełnie innych metod, takich jak testy rozpuszczalności w różnych rozpuszczalnikach czy badania na podstawie równowagi fazowej. Palność to z kolei właściwość dotycząca łatwości, z jaką substancje palą się w obecności tlenu, co wymaga analizy jej właściwości fizykochemicznych, a nie temperatury topnienia. Reaktywność odnosi się do skłonności substancji do reagowania z innymi substancjami chemicznymi, co można ocenić poprzez różnorodne testy chemiczne, ale również nie jest związane z pomiarem temperatury topnienia. Często błędne myślenie pojawia się, gdy studenci mylą te pojęcia z czystością substancji. Każda z tych cech wymaga odrębnych metod analizy, a skupienie się wyłącznie na temperaturze topnienia do ich oceny prowadzi do nieprawidłowych wniosków i niewłaściwej interpretacji wyników. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że temperatura topnienia jest szczególnie przydatna w określaniu czystości substancji, a nie w analizie jej rozpuszczalności, palności czy reaktywności.
Pytanie 30
Wykorzystując pipetę gazową, pobrano próbkę azotu (Mn2 = 28 g/mol) o objętości 250 cm3 w standardowych warunkach. Jaką masę ma zmierzony azot?
A. 0,1563 g
B. 3,1250 g
C. 0,3125 g
D. 1,5635 g
Odpowiedź 0,3125 g jest prawidłowa, ponieważ można ją obliczyć za pomocą wzoru na masę gazu w warunkach normalnych. W warunkach normalnych (0°C i 1 atm) 1 mol gazu zajmuje objętość 22,4 litra (22400 cm³). Mając objętość 250 cm³, możemy obliczyć ilość moli azotu: n = V / V_m, gdzie V_m to objętość molowa gazu. Zatem n = 250 cm³ / 22400 cm³/mol = 0,01116 mol. Następnie, wykorzystując masę molową azotu (28 g/mol), obliczamy masę: m = n * M, co daje m = 0,01116 mol * 28 g/mol = 0,3125 g. W laboratoriach chemicznych, dokładne pomiary masy gazów są kluczowe, szczególnie w reakcjach, które wymagają precyzyjnych ilości reagentów. Zastosowanie pipet gazowych oraz znajomość zależności między objętością, ilością moli a masą jest fundamentalne w analityce chemicznej oraz w syntezach chemicznych, gdzie precyzja wpływa na wyniki eksperymentów oraz ich powtarzalność.
Pytanie 31
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 32
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 33
Aby oddzielić galaretowaty osad typu Fe(OH)3 od roztworu, jaki sączek należy zastosować?
A. średni
B. twardy
C. częściowy
D. miękki
Wybór złego sączka do filtracji osadu galaretowatego Fe(OH)3 może naprawdę narobić bałaganu. Sączki średnie czy twarde, chociaż mogą działać, to nie są najlepsze w przypadku galaretowatych osadów. Te średnie mają większe pory, więc małe cząsteczki osadu mogą przez nie przechodzić, co mija się z celem oddzielania. A twarde sączki są za sztywne, żeby dobrze zatrzymać delikatny osad, co kończy się utratą prób. Sączki częściowe, które mają łapać tylko niektóre cząsteczki, mogą być nieadekwatne dla skomplikowanych osadów. W praktyce, niewłaściwy sączek nie tylko psuje jakość końcowego produktu, ale i może zafałszować wyniki, co jest niezgodne z dobrymi praktykami w laboratoriach. Dlatego przed wyborem sączka warto dokładnie sprawdzić właściwości osadu i wymogi filtracji.
Pytanie 34
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 35
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 36
Skalę wzorców do oznaczenia barwy przygotowano w cylindrach Nesslera o pojemności 100 cm3. Barwa oznaczona w tabeli jako X wynosi
| Skala wzorców do barwy | ||||
|---|---|---|---|---|
| Ilość wzorcowego roztworu podstawowego cm3 (c=500 mg Pt/dm3) | 0 | 1,0 | 2,0 | 3,0 |
| Barwa w stopniach mg Pt/dm3 | 0 | 5 | X | 15 |
A. 5,5
B. 20
C. 10
D. 7
Wybór odpowiedzi 10 mg Pt/dm³ jest poprawny, ponieważ oparty jest na założeniach dotyczących liniowej skali wzorców stosowanej do oznaczania barwy. Dla 1,0 cm³ roztworu podstawowego wartość wynosi 5 mg Pt/dm³. Zgodnie z zasadami chemii analitycznej, jeśli zwiększamy objętość roztworu podstawowego, to również proporcjonalnie wzrasta stężenie substancji, co jest zgodne z zasadą zachowania masy. W tym przypadku, dla 2,0 cm³ roztworu podstawowego, barwa będzie podwójna, co prowadzi do uzyskania wartości 10 mg Pt/dm³. Tego rodzaju podejście jest powszechnie stosowane w laboratoriach analitycznych, gdzie precyzyjne oznaczanie stężeń ma kluczowe znaczenie dla wiarygodności wyników. Zastosowanie tej metody w praktyce jest istotne dla analizy chemicznej w różnych dziedzinach, takich jak badania środowiskowe czy kontrola jakości w przemyśle chemicznym.
Pytanie 37
Ile gramów chlorku baru powinno się rozpuścić w wodzie, aby uzyskać 200 cm3 roztworu o stężeniu 10% i gęstości 1,203 g/cm3?
A. 24,06 g
B. 20,00 g
C. 26,04 g
D. 18,40 g
Przy obliczaniu masy chlorku baru do przygotowania roztworu o stężeniu 10% i objętości 200 cm3, kluczowe jest zrozumienie podstawowych zasad dotyczących stężenia, gęstości oraz masy roztworu. Jednym z typowych błędów myślowych jest pomijanie wpływu gęstości roztworu na obliczenia. Wiele osób może skupić się jedynie na stężeniu masowym i wyliczyć masę substancji, ignorując fakt, że masa roztworu, wynikająca z jego gęstości, jest większa niż masa samej substancji. Na przykład obliczenie tylko masy chlorku baru jako 20 g, bazując na prostym wzorze stężenia, prowadzi do niepoprawnych wniosków. Wspomniane podejście nie uwzględnia całkowitej masy roztworu, co jest kluczowe dla prawidłowego przygotowania roztworu. Kolejnym błędem jest zakładanie, że jeśli woda stanowi większą część roztworu, to można zignorować jej wpływ na całkowitą masę. W praktyce, aby uzyskać dokładny roztwór, należy uwzględnić zarówno masę substancji rozpuszczonej, jak i masę rozpuszczalnika. Dlatego majac na uwadze wszystkie te aspekty, prawidłowa masa chlorku baru do osiągnięcia pożądanej koncentracji w 200 cm3 roztworu o gęstości 1,203 g/cm3 wynosi 24,06 g, co jest zgodne z praktykami laboratoryjnymi, które wymagają dokładnych obliczeń i rozważenia wszystkich zmiennych w procesie przygotowywania roztworów.
Pytanie 38
Aby w badanej próbie w trakcie zmiany pH nastąpiła zmiana barwy na malinową, należy użyć
| Zmiany barw najważniejszych wskaźników kwasowo-zasadowych | ||||
|---|---|---|---|---|
| Wskaźnik | Barwa w środowisku | Zakres pH zmiany barwy | ||
| Kwasowym | Obojętnym | Zasadowym | ||
| oranż metylowy | czerwona | żółta | żółta | 3,2÷4,4 |
| lakmus (mieszanina substancji) | czerwona | fioletowa | niebieska | 4,5÷8,2 |
| fenoloftaleina | bezbarwna | bezbarwna | malinowa | 8,2÷10,0 |
| wskaźnik uniwersalny (mieszanina substancji) | czerwona (silnie kwaśne) pomarańczowa (słabo kwaśne) | żółta | niebieska (silnie zasadowe) zielona (słabo zasadowe) | co jeden stopień skali |
| herbata | żółta | czerwona-brunatna | brązowa | |
| sok z czerwonej kapusty | fioletowa | niebieska | zielona | |
A. fenoloftaleiny.
B. oranżu metylowego.
C. wskaźnika uniwersalnego.
D. lakmusu.
Fenoloftaleina to naprawdę fajny wskaźnik pH, który zmienia kolor z bezbarwnego na malinowy, gdy pH jest w granicach od 8,2 do 10,0. Więc jeśli pH jest niższe niż 8,2, to zostaje bezbarwna. To sprawia, że jest super do wykrywania zasadowego środowiska. Używamy jej w laboratoriach chemicznych, szczególnie przy titracji, bo tam zmiany pH są kluczowe. Zauważyłem też, że fenoloftaleina jest przydatna w różnych branżach, na przykład w farmacji i w analizach wody, bo pomaga ocenić, czy próbki są zasadowe. Z moich doświadczeń wynika, że przed wyborem wskaźnika warto dokładnie obliczyć pH próbki, żeby dobrze zrozumieć wyniki. No i trzeba ostrożnie podchodzić do fenoloftaleiny, bo w większych stężeniach może być szkodliwa dla organizmów wodnych.
Pytanie 39
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 40
Niemetal o kolorze fioletowoczarnym, który łatwo przechodzi w stan gazowy, to
A. brom
B. chlor
C. jod
D. fosfor
Chlor, brom i fosfor to inne pierwiastki chemiczne, które mogą budzić wątpliwości w kontekście tego pytania, jednak żaden z nich nie spełnia wszystkich kryteriów opisanych w pytaniu. Chlor jest gazem, który w standardowych warunkach ma zielono-żółtą barwę i jest stosunkowo reaktywny, ale nie ulega sublimacji w sposób typowy dla jodu. Brom, choć w postaci ciekłej w temperaturze pokojowej ma ciemnoczerwono-brązową barwę, również nie jest fioletowoczarnego koloru i nie sublimuje w takich ilościach jak jod. Z kolei fosfor występuje w różnych formach alotropowych, ale najbardziej znany jest biały i czerwony fosfor, które nie mają fioletowoczarnej barwy. Fosfor jest również bardziej stały w temperaturach pokojowych w porównaniu do jodu, co czyni go nieodpowiednim kandydatem. Typowym błędem przy wyborze odpowiedzi jest skupienie się na ogólnych właściwościach chemicznych tych pierwiastków, nie zwracając uwagi na specyfikę opisaną w pytaniu. W kontekście sublimacji i barwy, jod jest jednoznacznie zdefiniowany i nie ma sobie równych w tej grupie pierwiastków, co czyni go odpowiedzią właściwą. Zrozumienie tych różnic pozwala lepiej orientować się w chemii i właściwościach pierwiastków, co jest kluczowe zarówno w naukach ścisłych, jak i w zastosowaniach praktycznych.