Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 25 maja 2025 14:25
Data zakończenia: 25 maja 2025 14:39

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie znaczenie ma oznaczenie mz1 1 na mapie zasadniczej?

A. Jednorodzinny dom.

B. Wieżowiec.

C. Dom w zabudowie szeregowej

D. Budynek mieszkalny.

Zrozumienie zapisów na mapie zasadniczej jest kluczowe dla poprawnego odczytywania i interpretacji danych dotyczących przestrzeni miejskiej. Odpowiedzi sugerujące, że zapis 'mz1 1' odnosi się do kamienicy, domu jednorodzinnego lub domu w zabudowie szeregowej, bazują na nieprawidłowej interpretacji klasyfikacji obiektów budowlanych. Kamienice, które są zazwyczaj niskimi lub średniowysokimi budynkami mieszkalnymi, mają zupełnie inną charakterystykę, często związaną z zabudową miejską sprzed XX wieku, co nie pasuje do klasyfikacji wieżowców. Domy jednorodzinne i domy w zabudowie szeregowej są z kolei typowymi przykładami zabudowy niskiej, co również wyklucza je z tej klasyfikacji. Ważne jest, aby uniknąć stereotypowego myślenia, które może prowadzić do błędnych założeń o charakterystyce i przeznaczeniu obiektów budowlanych. Kluczowym błędem w rozumieniu tego zapisu jest zlekceważenie różnic w wysokości i przeznaczeniu budynków, które są podstawowymi kryteriami klasyfikacji. W kontekście planowania przestrzennego, nieprawidłowe przypisanie typów budynków może prowadzić do nieefektywnego zagospodarowania terenu, co w konsekwencji wpływa na jakość życia mieszkańców oraz funkcjonalność obszarów miejskich. Zrozumienie, że 'mz1 1' odnosi się do wieżowca, a nie do innych typów zabudowy, jest kluczowe dla właściwej analizy planów urbanistycznych i projektów architektonicznych.

Pytanie 2

Długość boku kwadratowej działki zmierzona w terenie wynosi 10 m. Jaka jest powierzchnia tej działki na mapie w skali 1:500?

A. 400,0 cm2

B. 0,4 cm2

C. 4,0 cm2

D. 40,0 cm2

Istnieje wiele nieporozumień związanych z obliczaniem powierzchni w kontekście skalowanych map, które prowadzą do nieprawidłowych odpowiedzi. Często mylnie zakłada się, że powierzchnia w skali odpowiada prostemu przeliczeniu długości, co prowadzi do błędnych wyników. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 0,4 cm² lub 40,0 cm² wynikają z błędnego zrozumienia zależności między jednostkami miary w różnych skalach. Zamiast przeliczać długość boku działki na odpowiednią długość na mapie, niektórzy mogą błędnie pomnożyć długość boku przez 1:500, co odbiera im właściwy kontekst jednostek. Ponadto, odpowiedź 400,0 cm² sugeruje niepoprawne podniesienie długości boku do kwadratu bez uwzględnienia skali, co jest fundamentalnym błędem w obliczeniach. Kluczowe jest zrozumienie, że skala mapy nie tylko zmienia jednostki długości, ale także wpływa na sposób obliczania powierzchni. Dlatego, aby prawidłowo ocenić powierzchnię działki w kontekście mapy, należy najpierw dokonać właściwego przeliczenia wymiarów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie geodezji i kartografii.

Pytanie 3

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Libelli rurkowej

B. Inklinacja

C. Miejsca zera

D. Kolimacja

Libella rurkowa jest elementem teodolitu służącym do poziomowania instrumentu. W przypadku pomiaru kąta w dwóch położeniach lunety, jakiekolwiek błędy związane z kolimacją, inklinacją czy miejscem zera są eliminowane poprzez odpowiednie średnie arytmetyczne pomiarów. Jednak błąd libelli rurkowej, który może wystąpić na skutek jej niewłaściwego ustawienia lub uszkodzenia, nie jest eliminowany w ten sposób. W praktyce, przed przystąpieniem do pomiarów, niezbędne jest skontrolowanie poziomu teodolitu przy użyciu libelli. Jeśli libella nie jest prawidłowo ustawiona, wszystkie późniejsze pomiary kątów będą obarczone błędem, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w opracowywanych projektach geodezyjnych. Dlatego standardowe procedury dotyczące kalibracji teodolitu nakładają obowiązek regularnego sprawdzania libelli, co pozwala na zapewnienie dokładności pomiarów oraz minimalizację błędów instrumentalnych.

Pytanie 4

Wyniki inwentaryzacji obiektu zaznaczone są kolorem czerwonym na kopii planu

A. zasadniczej

B. glebowo-rolniczej

C. topograficznej

D. branżowej

Odpowiedź 'zasadniczej' jest jak najbardziej trafna! W kontekście inwentaryzacji budynków, wyniki pomiaru zazwyczaj przedstawia się na mapach zasadniczych. Te mapy mają spore znaczenie, bo dokumentują, w jakim stanie są obiekty budowlane oraz ich otoczenie. W pracy architekta czy budowlańca mapy zasadnicze to naprawdę kluczowe narzędzie, które pomaga w precyzyjnym planowaniu i ocenie, jak inwestycje wpływają na otoczenie. Warto też wiedzieć, że zgodnie z normami, wyniki pomiarów inwentaryzacyjnych powinny być jasno przedstawione, a często wykorzystuje się do tego kolor czerwony na tych mapach. Tak każdy od razu wie, które obszary były inwentaryzowane, co jest super ważne przy dalszych pracach projektowych i podejmowaniu decyzji. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że to podejście znacznie zmniejsza ryzyko popełnienia błędów i zwiększa efektywność w projektowaniu.

Pytanie 5

Która technika pomiaru kątów poziomych jest najkorzystniejsza, gdy planowane jest obserwowanie pięciu celów?

A. Repetycyjna

B. Kierunkowa

C. Reiteracyjna

D. Sektorowa

Metoda kierunkowa jest najbardziej korzystna w przypadku, gdy obserwacji podlega pięć celowych, ponieważ pozwala na precyzyjne pomiary kątów poziomych z zachowaniem dużej efektywności. Ta technika polega na pomiarze kąta w odniesieniu do wybranego kierunku, co minimalizuje błędy pomiarowe, które mogą wystąpić przy wielokrotnych pomiarach. W praktyce, metoda kierunkowa umożliwia szybkie i dokładne zbieranie danych, co jest kluczowe w geodezji i inżynierii lądowej. W sytuacji, gdy mamy do czynienia z wieloma celami, jak w tym przypadku, podejście kierunkowe przyczynia się do optymalizacji procesu pomiarowego poprzez ograniczenie liczby pomiarów niezbędnych do uzyskania wymaganej precyzji. Warto również zaznaczyć, że ta metoda jest zgodna z normami lokacyjnymi oraz standardami pomiarów geodezyjnych, co stanowi dodatkowy atut w kontekście profesjonalnych aplikacji inżynieryjnych i budowlanych. Stosując metodę kierunkową, praktycy mogą skutecznie zarządzać czasem i zasobami, co jest szczególnie ważne w projektach o ograniczonym budżecie i czasie realizacji.

Pytanie 6

Który wzór powinien być użyty do obliczenia łącznej sumy kątów wewnętrznych w zamkniętym wielokącie?

A. [β] = Ap − Ak + n∙200g

B. [β] = (n+2)∙200g

C. [β] = Ak − Ap + n∙200g

D. [β] = (n−2)∙200g

Poprawna odpowiedź to wzór [β] = (n−2)∙200g, który służy do obliczania sumy kątów wewnętrznych w poligonie zamkniętym. Wzór ten opiera się na podstawowej zasadzie geometrii, zgodnie z którą suma kątów wewnętrznych w n-kącie (poligonie o n bokach) wynosi (n−2) razy 180 stopni. W praktyce, aby dostosować jednostki do typowego zapisu w geodezji, wprowadza się przelicznik 200g, co odpowiada 180 stopniom (200g = 180°). W związku z tym, dla trójkąta (n=3) suma kątów wynosi (3−2)∙200g = 200g, co jest zgodne z klasycznym wynikiem 180°. Dla czworokąta (n=4) mamy (4−2)∙200g = 400g, co odpowiada 360°. Taki sposób obliczeń jest powszechnie stosowany w inżynierii i architekturze, gdzie precyzyjne określenie kątów jest kluczowe do prawidłowego projektowania i realizacji budowli. Wiedza ta jest także istotna w kontekście standardów geodezyjnych oraz przy tworzeniu map i projektów przestrzennych.

Pytanie 7

Jakie prace geodezyjno-kartograficzne nie wymagają zgłoszenia ani przekazania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego?

A. Realizowane w celu określenia objętości mas ziemnych

B. Dotyczące aktualizacji mapy w celach projektowych

C. Odniesione do pomiarów sytuacyjno-wysokościowych

D. Powiązane z inwentaryzacją powykonawczą budynków

Odpowiedź o pracach geodezyjno-kartograficznych, które mają na celu ustalenie objętości mas ziemnych, jest absolutnie trafna. Takie działania zazwyczaj nie wymagają żadnych formalności, jak zgłoszenia czy przekazywania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. W praktyce te prace często są częścią różnych procesów budowlanych, na przykład przy ocenie, ile ziemi musimy wykopać albo nasypać. Myślę, że ustalanie objętości tych mas to naprawdę istotne zadanie, które można robić na podstawie prostych pomiarów w terenie i obliczeń matematycznych. Przy większych projektach budowlanych korzysta się też z nowoczesnych technologii, jak skanowanie 3D czy fotogrametria, co znacznie poprawia dokładność wyników. Dodatkowo, wszystkie te prace są zgodne z aktualnymi normami branżowymi, co zapewnia ich jakość i zgodność z przepisami. Co więcej, ustalanie objętości mas ziemnych jest ważne nie tylko w budownictwie, ale też w gospodarce przestrzennej oraz w ochronie środowiska, gdzie zarządzanie odpadami ziemnymi jest bardzo istotne.

Pytanie 8

Który z obiektów należy do I grupy dokładnościowej detali terenowych?

A. Rura wodociągowa

B. Skarpa bez umocnień

C. Słup telekomunikacyjny

D. Plac sportowy

Przewód wodociągowy nie łapie się do I grupy dokładnościowej, bo jego miejsce może się zmieniać i często jest schowany pod ziemią, co utrudnia jego lokalizację. W porównaniu do słupów telekomunikacyjnych, które są stałe, przewody potrzebują dodatkowych informacji, żeby je znaleźć. Zresztą skarpy, jako coś naturalnego, też nie pasują do tej grupy, bo ich położenie zmienia się przez erozję czy działania ludzi. Boisko sportowe, choć jest widoczne, ma zbyt dużą powierzchnię i różne kształty, przez co nie spełnia wymogów precyzyjnej lokalizacji. Widać, że to mylne podejście do oceny obiektów w geodezji. Wiele osób myśli, że widoczne rzeczy są bardziej precyzyjne, co prowadzi do złych wniosków i problemów przy planowaniu w inżynierii oraz urbanistyce. Ważne jest, żeby rozumieć różnice w dokładności obiektów, bo to jest kluczowe dla dobrego zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 9

Jaką wartość ma azymut przeciwny do azymutu wynoszącego 327^g12^c35^cc?

A. 527g12c35cc

B. 127g12c35cc

C. 27g12c35cc

D. 227g12c35cc

Zrozumienie koncepcji azymutu oraz jego odwrotności jest kluczowe w nawigacji i geodezji. Błędne odpowiedzi zazwyczaj wynikają z niepoprawnych obliczeń lub zrozumienia zasady konwersji azymutów. Na przykład, odpowiedź 27°12'35'' mogłaby sugerować, że osoba myli zakres azymutów lub nie dodaje 180° odpowiednio. W rzeczywistości, 27° byłoby znacznie poniżej połowy okręgu, a tym samym niewłaściwą interpretacją azymutu odwrotnego. Kolejny błąd, który możemy zauważyć, to odpowiedź 527°12'35''. Wartości azymutów nie mogą przekraczać 360°, dlatego takie podejście jest niewłaściwe. Podobnie, odpowiedź 227°12'35'' wskazuje na błędne zrozumienie dodawania 180° do azymutu, co skutkuje rozwiązaniem, które nie jest zgodne z zasadami obliczeń nawigacyjnych. Główne błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to nieprawidłowe dodawanie składników azymutu lub ignorowanie zasad konwersji w zakresie 0°-360°. Aby prawidłowo obliczyć azymut odwrotny, należy zawsze dodać 180° do pierwotnego azymutu i, jeśli to konieczne, dostosować wynik w taki sposób, aby pozostał w dozwolonym zakresie. W praktyce, umiejętność ta jest wykorzystywana nie tylko w nawigacji, ale i w geodezji, gdzie precyzyjne określenie kierunku jest niezbędne do pomiarów i planowania przestrzennego.

Pytanie 10

Która z podanych wartości powinna zostać uwzględniona na wykresie pionowości krawędzi obiektu budowlanego?

A. Odchylenie od pionu

B. Przemieszczenie w kierunku pionowym

C. Różnica wysokości

D. Deformacja

Odchylenie od pionu to kluczowa wielkość, która mierzy, jak dalece krawędź budynku odbiega od idealnej linii pionowej. Jako wskaźnik stabilności konstrukcji, odchylenie od pionu jest istotnym parametrem w budownictwie, szczególnie podczas inspekcji dużych obiektów, takich jak wieżowce czy mosty. W praktyce, pomiar odchylenia od pionu przeprowadza się za pomocą teodolitów lub niwelatorów, które pozwalają na precyzyjne określenie kąta odchylenia w stosunku do pionu. Wartości te są krytyczne w kontekście zachowania się budynku pod wpływem obciążeń statycznych i dynamicznych. Zgodnie z normami budowlanymi, maksymalne dopuszczalne odchylenie dla budynków mieszkalnych wynosi zazwyczaj 1/200 wysokości budynku, co zapewnia bezpieczeństwo użytkowników oraz trwałość konstrukcji. Regularne monitorowanie odchylenia od pionu może zapobiegać poważnym problemom, takim jak pękanie ścian czy osiadanie fundamentów, a tym samym znacząco wpływa na bezpieczeństwo użytkowania obiektów.

Pytanie 11

W jakim rodzaju niwelacji teoretyczna całkowita różnica wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Otwartym

B. Zamkniętym

C. Wiszącym

D. Wyliczeniowym

Ciąg niwelacyjny zamknięty charakteryzuje się tym, że jego teoretyczna suma różnic wysokości między punktem końcowym a początkowym wynosi 0 mm. Oznacza to, że w takim ciągu, po wykonaniu pomiarów na zamkniętej pętli, wysokości wszystkich punktów są wyważone i nie wykazują różnicy, co jest istotne w kontekście dokładności pomiarów niwelacyjnych. Zastosowanie ciągów zamkniętych jest kluczowe w inżynierii budowlanej oraz geodezji, gdzie precyzyjne wyznaczanie wysokości ma fundamentalne znaczenie. W przypadku pomiarów niwelacyjnych, idea zamkniętej pętli pozwala na skompensowanie błędów systematycznych i losowych, co zwiększa wiarygodność wyników. Standardy takie jak PN-EN ISO 17123-2 zalecają stosowanie takich ciągów w procesach weryfikacji i kalibracji instrumentów geodezyjnych. Przykładem praktycznego zastosowania może być budowa mostów, gdzie dokładność pomiarów wysokościowych jest kluczowa dla stabilności konstrukcji.

Pytanie 12

Pomiar kątów za pomocą tachimetru elektronicznego w dwóch pozycjach lunety nie usuwa błędu

A. kolimacji

B. centrowania

C. indeksu

D. inklinacji

Odpowiedź 'centrowania' jest prawidłowa, ponieważ pomiar kątów tachimetrem elektronicznym w dwóch położeniach lunety nie eliminuje błędu centrowania. Błąd centrowania odnosi się do nieprecyzyjnego umiejscowienia instrumentu geodezyjnego nad punktem pomiarowym. Nawet przy dokładnym ustawieniu lunety na dwóch różnych pozycjach, jeśli instrument nie jest idealnie wyśrodkowany, może wystąpić błąd w pomiarze kątów. W praktyce geodezyjnej, aby zminimalizować ten błąd, zaleca się stosowanie statywów o wysokiej stabilności oraz precyzyjnych zamocowań, które umożliwiają dokładne centrowanie instrumentu. Standardy geodezyjne, takie jak normy ISO i zalecenia organizacji geodezyjnych, podkreślają znaczenie precyzyjnego centrowania jako kluczowego elementu uzyskiwania wiarygodnych pomiarów. Dobrą praktyką jest również stosowanie instrumentów wyposażonych w funkcje automatycznego centrowania, co znacznie zwiększa dokładność pomiarów.

Pytanie 13

Kontrolę tyczenia, polegającą na weryfikacji długości boków oraz przekątnych pojedynczych prostokątów, kwadratów lub ich zestawień, wykonuje się w trakcie prac niwelacyjnych

A. profili

B. tras

C. siatkową

D. punktów rozproszonych

Odpowiedzi wskazujące na kontrolę tyczenia profili, trasy oraz punktów rozproszonych opierają się na niepełnym zrozumieniu koncepcji niwelacji i jej zastosowań w praktyce inżynieryjnej. Kontrola profili dotyczy najczęściej określenia kształtu i wymiarów elementów konstrukcyjnych, co nie obejmuje szczegółowej weryfikacji geometrii siatki. W przypadku tras, chodzi głównie o wyznaczanie ścieżek dla dróg lub linii kolejowych, a więc kontrola tyczenia nie odnosi się bezpośrednio do geometrycznej dokładności prostokątów czy kwadratów. Z kolei punkty rozproszone są używane do pomiarów lokalizacji różnych obiektów, co również nie przekłada się na kontrolę kształtów i wymiarów prostokątów. Zrozumienie, że kontrola tyczenia w kontekście niwelacji powinno dotyczyć siatki geodezyjnej, a nie pojedynczych elementów, jest kluczowe. Często błędne odpowiedzi wynikają z mylnego interpretowania terminologii oraz niewłaściwego odniesienia do praktycznych zastosowań w geodezji. Właściwe podejście do kontroli tyczenia zapewnia jakość i bezpieczeństwo konstrukcji, dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie metody oraz standardy w tej dziedzinie.

Pytanie 14

Jakie jest odchylenie zamkniętego ciągu niwelacyjnego, jeśli wysokości reperu początkowego i końcowego są równe, a suma różnic zmierzonych przewyższeń na tym samym odcinku wynosi [∆h]_p= -8 mm?

A. f∆h = 8 mm

B. f∆h = -16 mm

C. f∆h = -8 mm

D. f∆h = 0 mm

W przypadku pozostałych odpowiedzi występują różne nieporozumienia dotyczące zasad obliczania odchyłek w niwelacji. Odpowiedź f∆h = -16 mm sugeruje, że pomiar przewyższeń zostały podwojone, co jest błędnym podejściem, ponieważ odchyłka powinna być bezpośrednio związana z różnicą pomiędzy pomiarami a rzeczywistymi wartościami wysokości. Odpowiedź f∆h = 8 mm również nie ma sensu, ponieważ pomiar przewyższeń był ujemny, co powinno prowadzić do zrozumienia, że wynik powinien być oznaczony jako ujemny, nie dodatni. Warto zauważyć, że pomiar przewyżek w geodezji wymaga precyzyjnego podejścia do interpretacji danych i uwzględnienia wszelkich potencjalnych źródeł błędów. Wybór odpowiedzi f∆h = 0 mm nie uwzględnia faktu, że mamy do czynienia z rzeczywistą różnicą wynoszącą -8 mm, co oznacza, że istnieje wyraźna odchyłka, a nie brak jakiejkolwiek odchyłki. Kluczowym błędem w rozumieniu tych odpowiedzi jest nieuwzględnienie rzeczywistych pomiarów i ich interpretacji, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków o istniejących błędach pomiarowych. W geodezji, zwłaszcza podczas niwelacji, istotne jest, aby lokalizować i rozumieć te odchylenia, aby poprawić dokładność i wiarygodność danych.

Pytanie 15

Na podstawie informacji zawartych w dzienniku oblicz wysokość osi celowej na stanowisku drugim (w kolumnie 8).

A. 303,919 m

B. 303,971 m

C. 303,387 m

D. 303,946 m

Wybór innych wartości, takich jak 303,946 m, 303,387 m lub 303,971 m, może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia procesu pomiarowego oraz zasadności użycia konkretnej wysokości osi celowej. Często mylone są pojęcia związane z wysokością nad poziomem morza oraz wysokością właściwą, co prowadzi do nieprecyzyjnych oszacowań. Istotne jest, aby zrozumieć, że każda wysokość osi celowej musi być obliczana na podstawie dokładnych danych z dziennika pomiarów, który zawiera informacje o wszystkich istotnych parametrach, takich jak różnice poziomów oraz współrzędne punktów. Problemy mogą również wynikać z błędów w odczycie lub interpretacji danych. Na przykład, pomijanie istotnych szczegółów z dziennika pomiarów, takich jak aktualizacje czy korekty, może prowadzić do wyboru niewłaściwej wartości. Należy także zwrócić uwagę na techniczne aspekty, takie jak kalibracja sprzętu pomiarowego, która jest kluczowa do uzyskania wiarygodnych wyników. W praktyce, pomiar wysokości osi celowej powinien być przeprowadzany wielokrotnie, aby zminimalizować ryzyko błędów, a uzyskane wyniki powinny być weryfikowane w kontekście istniejących danych geodezyjnych oraz standardów branżowych.

Pytanie 16

Różnice wysokości oraz poprawki są zapisywane w dzienniku niwelacji z precyzją do

A. 0,0001 m

B. 0,01 m

C. 0,001 m

D. 0,1 m

Różnice wysokości oraz poprawki w niwelacji zapisuje się z dokładnością do 0,001 m, co jest zgodne z normami określającymi precyzję pomiarów geodezyjnych. Taka dokładność jest niezbędna w sytuacjach, gdzie niewielkie zmiany wysokości mogą mieć istotne znaczenie dla wyników pomiarów, jak na przykład w budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe dla stabilności konstrukcji. Standardy geodezyjne, takie jak norma PN-EN ISO 17123-1, wskazują na konieczność stosowania przyrządów pomiarowych o dużej dokładności. W praktyce, zapisując różnice wysokości w dzienniku niwelacji, stosuje się tę wartość, aby zapewnić, że wyniki są wystarczająco precyzyjne do celów projektowych i budowlanych. Wysoka dokładność pomiarów wpływa nie tylko na jakość wyników, ale również na zaufanie do nich w kontekście dalszych analiz oraz podejmowania decyzji.

Pytanie 17

W ciągu niwelacyjnym teoretyczna suma różnic wysokości, mająca wartość 0 m, jest uzyskiwana w przypadku

A. jednostronnie nawiązanego.

B. otwartego.

C. zamkniętego.

D. dwustronnie nawiązanego.

W przypadku niwelacji zamkniętej teoretyczna suma różnic wysokości wynosi 0 m, co oznacza, że po wykonaniu pomiarów w terenie i powrocie do punktu wyjścia, uzyskujemy taki sam poziom odniesienia. Taki układ pomiarowy minimalizuje błędy systematyczne i pozwala na dokładne określenie różnic wysokości między punktami. W praktyce niwelacja zamknięta jest stosowana w sytuacjach, gdzie wymagane są wysokie standardy dokładności, na przykład przy budowie infrastruktury drogowej, mostów czy budynków. W standardach branżowych, takich jak normy PN-EN 17123, podkreśla się znaczenie niwelacji zamkniętej jako metody o niskiej podatności na błędy pomiarowe. Wiedza na temat tej metody jest kluczowa dla inżynierów i geodetów, ponieważ pozwala na uzyskanie wiarygodnych pomiarów, co jest niezbędne w procesie projektowania i realizacji inwestycji budowlanych.

Pytanie 18

Która z metod nie jest przeznaczona do realizacji geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów w terenie?

A. Wcięć kątowych

B. Biegunowa

C. Punktów rozproszonych

D. Domiarów prostokątnych

Wybór metod wcięć kątowych, biegunowej oraz domiarów prostokątnych może być mylący, ponieważ każda z tych technik ma swoje unikalne zastosowanie w geodezji, jednak w kontekście pomiarów sytuacyjnych przyczyniają się do precyzyjnego zbierania danych o terenie. Metoda wcięć kątowych polega na pomiarze kątów i odległości z jednego punktu do wielu innych punktów, co jest szczególne przy tworzeniu planów sytuacyjnych. Pozwala to na dokładne odwzorowanie układów przestrzennych, co jest kluczowe w geodezyjnych analizach. Z kolei metoda biegunowa, poprzez pomiary kątów i długości, może być wykorzystana do tworzenia rysunków sytuacyjnych w różnych typach terenu, a domiary prostokątne są używane do uzyskania współrzędnych punktów w układzie prostokątnym, co jest niezwykle pomocne w obszarach o regularnej zabudowie. W kontekście tych metod, nieprawidłowe odczytywanie ich zastosowania w geodezji może prowadzić do niewłaściwych wniosków na temat ich funkcjonalności. Kluczowym błędem jest mylenie zakresu zastosowań poszczególnych metod oraz ich skuteczności w kontekście geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych. Dlatego ważne jest zrozumienie, że każda z wymienionych metod ma swoje miejsce i zastosowanie w geodezji, ale tylko w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych techniki takie jak wcięcia kątowe, biegunowa i domiary prostokątne faktycznie odgrywają istotną rolę.

Pytanie 19

Na czym umieszcza się współrzędne X oraz Y punktów osnowy realizacyjnej?

A. mapie ewidencyjnej

B. mapie zasadniczej

C. szkicu inwentaryzacyjnym

D. szkicu dokumentacyjnym

Szkic inwentaryzacyjny, mapa ewidencyjna i mapa zasadnicza to dokumenty, które mają różne role w geodezji i kartografii, ale nie nadają się do nanoszenia współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej tak, jak szkic dokumentacyjny. Szkic inwentaryzacyjny pokazuje stan obiektów budowlanych i infrastruktury, a jego głównym celem jest odzwierciedlenie stanu fizycznego obiektów. Mapa ewidencyjna zajmuje się rejestracją danych o gruntach i ich użytkowaniu, a nie tak dokładnym przedstawieniem współrzędnych punktów osnowy. Mapa zasadnicza w ogóle dostarcza ogólnych informacji o terenie, pokazując cechy topograficzne i administracyjne, ale nie sprawdzi się przy dokumentacji dokładnych pomiarów. Dużo ludzi myśli, że te mapy i szkice można używać zamiennie, co wprowadza w błąd i może prowadzić do problemów przy późniejszych pracach geodezyjnych. Ważne, żeby rozumieć różnice między tymi dokumentami i ich zastosowaniem, bo to klucz do wiarygodnych wyników w geodezji i zgodności ze standardami w branży.

Pytanie 20

Jaką czynność należy wykonać podczas przeprowadzania wywiadu terenowego, który poprzedza pomiary sytuacyjne i wysokościowe?

A. Pomiar kontrolny szczegółów terenowych

B. Identyfikację w terenie punktów osnowy geodezyjnej

C. Sporządzenie szkicu polowego z mierzonego terenu

D. Zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu

Identyfikacja w terenie punktów osnowy geodezyjnej jest kluczowym etapem przed przystąpieniem do pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych. Osnowa geodezyjna stanowi fundament, na którym opierają się wszystkie inne pomiary. Jej odpowiednie zidentyfikowanie pozwala na precyzyjne odniesienie danych pomiarowych do układu współrzędnych, co jest niezbędne w geodezji. Przykładowo, podczas wykonywania pomiarów dla nowego projektu budowlanego, geodeta najpierw lokalizuje punkty osnowy, aby móc ustawić instrumenty pomiarowe w odpowiednich miejscach. Takie praktyki są zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 17123, które podkreślają znaczenie stabilności i precyzji punktów osnowy dla efektywnego i wiarygodnego pomiaru. Właściwa identyfikacja punktów osnowy geodezyjnej nie tylko zwiększa dokładność pomiarów, ale również przyczynia się do redukcji błędów w późniejszych analizach i projektach.

Pytanie 21

Jakiego urządzenia należy użyć do określenia wysokości punktów osnowy realizacyjnej?

A. Dalmierza i łaty

B. Taśmy i tyczki

C. Niwelatora i łaty

D. Teodolitu i tyczki

Wybór dalmierza i łaty do pomiaru wysokości punktów osnowy realizacyjnej jest nieodpowiedni, ponieważ dalmierz, mimo że dobrze sprawdza się w pomiarach odległości, nie jest odpowiedni do określania różnic wysokości. Dalmierze najczęściej operują w płaszczyźnie poziomej i nie są zaprojektowane do pomiaru kątów, co jest kluczowe w procesie niwelacji. Ponadto, korzystanie z taśmy i tyczek również nie prowadzi do dokładnych pomiarów wysokości, ze względu na zmienność wyników związanych z możliwością błędów w odczycie i ustawieniu. Taśmy są bardziej odpowiednie do pomiarów liniowych w poziomie, gdzie nie ma potrzeby precyzyjnego wyznaczania różnic wysokości. Użycie teodolitu i tyczki również jest błędne, ponieważ teodolit służy do pomiaru kątów, a nie wysokości. Chociaż teoretycznie można wykorzystać teodolity do określenia wysokości w pewnych warunkach, w praktyce jest to proces bardziej skomplikowany i mniej precyzyjny niż zastosowanie niwelatora. W geodezji kluczowe jest stosowanie odpowiednich narzędzi do konkretnych zadań, a w tym przypadku niwelator i łata są jedynym właściwym zestawem do precyzyjnego pomiaru wysokości.

Pytanie 22

Jeśli odcinek o długości 1 cm na mapie odpowiada rzeczywistej odległości 50 m w terenie, to w jakiej skali została stworzona ta mapa?

A. 1:5000

B. 1:10 000

C. 1:1000

D. 1:500

Odpowiedź 1:5000 jest jak najbardziej trafna. Skala mapy to taki ważny temat, bo mówi nam, jak długości na mapie mają się do tych prawdziwych w terenie. Tu mamy 1 cm na mapie, co odpowiada 50 m w rzeczywistości. Jak to przeliczymy, to 50 m to 5000 cm. To znaczy, że 1 cm na mapie to 5000 cm w terenie, co zapisujemy jako 1:5000. Taka informacja jest super ważna przy robieniu map, bo pozwala dobrze oddać to, co mamy w realu. Kiedy korzystasz z mapy w skali 1:5000, łatwo możesz planować różne rzeczy, na przykład budowę czy nawigację. Tego typu mapy są często wykorzystywane w sprawach takich jak urbanistyka czy geodezja, gdzie potrzebujemy przedstawienia terenu w szczegółowy sposób. Rozumienie skali mapy pozwala lepiej czytać dane przestrzenne i podejmować mądrzejsze decyzje na bazie tego, co widzimy na mapie.

Pytanie 23

Korzystając z którego z poniższych wzorów można obliczyć teoretyczną sumę kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym dwustronnie?

A. [α] = AK + AP - n × 200g

B. [α] = AK - AP + n × 200g

C. [β] = AP + AK - n × 200g

D. [β] = AP - AK + n × 200g

Poprawna odpowiedź to [α] = AK - AP + n × 200g, ponieważ ten wzór precyzyjnie określa sumę teoretyczną kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym dwustronnie dowiązanym. Wzór ten uwzględnia różnicę między kątami zewnętrznymi (AK) a kątami wewnętrznymi (AP), a także liczbę punktów (n) w ciągu, co jest kluczowe w kontekście analizy geometrycznej. W praktyce, ten wzór jest szczególnie przydatny w geodezji i inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne wyznaczanie kątów jest niezbędne do tworzenia dokładnych map i projektów budowlanych. Na przykład, przy projektowaniu dróg, inżynierowie muszą obliczyć odpowiednie kąty, aby zapewnić prawidłowy przebieg trasy. Wzór ten wpisuje się w standardy geodezyjne, które definiują metody obliczeń kątów w poligonach, gwarantując ich poprawność i precyzję.

Pytanie 24

W teodolicie, okrąg lub ring z zaznaczonym podziałem kątowym określa się jako

A. celownikiem

B. limbusem

C. alidadą

D. spodarką

Limbus w teodolicie to element, który zawiera podziałką kątową, co pozwala na precyzyjne pomiary kątów poziomych i pionowych. W praktyce limbusem określa się okrągły lub pierścieniowy element instrumentu, na którym naniesione są wartości kątowe. Umożliwia on użytkownikowi łatwe odczytywanie zmierzonych kątów, co jest kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej. Teodolit jest niezbędnym narzędziem w pomiarach terenowych, a limbusem posługują się geodeci do określania pozycji punktów i tworzenia map. Warto zaznaczyć, że zgodnie z normami geodezyjnymi, precyzja pomiarów wykonanych przy użyciu teodolitu jest kluczowa dla zapewnienia jakości realizowanych projektów. Użycie limbusa pozwala na uzyskanie dokładnych wyników, które są zgodne z wymaganiami branżowymi, a jego właściwa kalibracja i konserwacja są podstawą sukcesu w pomiarach.

Pytanie 25

Na kopii mapy powinny być zaznaczone wyniki wywiadu terenowego przeprowadzonego podczas geodezyjnych prac związanych z pomiarami sytuacyjnymi oraz wysokościowymi?

A. zasadniczej

B. sozologicznej

C. klasyfikacyjnej

D. topograficznej

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na mapie sozologicznej lub klasyfikacyjnej jest koncepcją, która opiera się na mylnym zrozumieniu funkcji tych map. Mapa sozologiczna skupia się na aspektach ochrony środowiska, przedstawiając dane dotyczące zagrożeń ekologicznych oraz obszarów wymagających szczególnej ochrony. Nie jest to odpowiednia platforma do wizualizacji wyników pomiarów geodezyjnych, które dotyczą ukształtowania terenu i infrastruktury. Z kolei mapa klasyfikacyjna, która służy do klasyfikacji gruntów i ich przeznaczenia, również nie jest miejscem, gdzie powinny być zaznaczane wyniki wywiadu terenowego związane z pomiarami wysokościowymi i sytuacyjnymi. Wprowadzanie danych geodezyjnych do tych map mogłoby prowadzić do nieprawidłowej interpretacji informacji i nieefektywnego wykorzystania danych, co jest sprzeczne z dobrymi praktykami w branży geodezyjnej. Błędem jest także założenie, że wyniki pomiarów geodezyjnych można w dowolny sposób przenosić na różne typy map, bez uwzględnienia ich specyficznych celów oraz standardów. W kontekście pomiarów geodezyjnych, istotne jest, aby wyniki były przedstawiane w formie, która najlepiej odzwierciedla ich rzeczywiste znaczenie oraz zastosowanie w praktyce, co podkreśla znaczenie mapy zasadniczej jako podstawowego dokumentu w tym procesie.

Pytanie 26

Na podstawie tabeli określ dopuszczalną długość domiaru prostokątnego do budynku przy pomiarze sytuacyjnym metodą ortogonalną.

Grupa szczegółów terenowych	Dopuszczalna długość rzędnej	Dopuszczalny błąd pomiaru długości rzędnej i odciętej
I	25 m	0,05 m
II	50 m	0,05 m
III	70 m	0,10 m

A. 25 m

B. 50 m

C. 0,10 m

D. 0,05 m

Wybór odpowiedzi innych niż 25 m prowadzi do niepełnego zrozumienia zasad pomiarów sytuacyjnych oraz wymagań dotyczących długości domiarów prostokątnych. Odpowiedzi 0,10 m, 0,05 m oraz 50 m mogą wydawać się logiczne, jednak każda z nich jest nieadekwatna w kontekście określenia dopuszczalnej długości rzędnej dla grupy I. Odpowiedź 0,10 m i 0,05 m są zbyt małe w porównaniu do przyjętych norm, co może prowadzić do poważnych błędów pomiarowych, a także ogranicza możliwość uzyskania pełnych i prawidłowych danych geodezyjnych. Zbyt krótki domiar może nie uwzględniać wszystkich istotnych szczegółów terenowych, co skutkuje niedokładnościami w dalszej obróbce danych. Z kolei 50 m, jako długość przekraczająca maksymalne wartości wskazane w tabeli, może skutkować przeszacowaniem i naruszeniem standardów wymaganych w branży geodezyjnej. Typowym błędem myślowym jest zatem nieprzestrzeganie tabeli oraz ignorowanie jej zapisów, co prowadzi do wybierania długości, które nie są zgodne z ustalonymi normami. W geodezji niezwykle istotne jest, aby nie tylko znać zasady, ale także umieć je stosować w praktyce, co zapewnia jakość i dokładność wykonywanych pomiarów.

Pytanie 27

Wysokość anteny odbiorczej przed oraz po zakończeniu sesji pomiarowej przy użyciu metody precyzyjnego pozycjonowania z zastosowaniem GNSS powinna być określona z dokładnością wynoszącą

A. 0,001 m

B. 0,01 m

C. 0,02 m

D. 0,004 m

Wybór innych wartości, takich jak 0,02 m, 0,001 m czy 0,004 m, wskazuje na brak zrozumienia wymagań dotyczących precyzyjnego pozycjonowania w kontekście technologii GNSS. W przypadku 0,02 m, chociaż może to wydawać się akceptowalnym poziomem dokładności, w rzeczywistości jest to zbyt duży błąd, który może prowadzić do poważnych nieścisłości w pomiarach, zwłaszcza w geodezji, gdzie standardy w zakresie dokładności są szczególnie surowe. Przykłady zastosowań, gdzie dokładność jest kluczowa, obejmują monitoring deformacji gruntu czy precyzyjne pomiary w inżynierii lądowej. Zastosowanie 0,001 m jako wymaganej dokładności również jest niepraktyczne, ponieważ w rzeczywistości osiągnięcie tak wysokiej precyzji w warunkach terenowych jest niezwykle trudne i kosztowne. Wreszcie, wybór 0,004 m również nie odpowiada rzeczywistym potrzebom, ponieważ nie zapewnia odpowiedniego marginesu bezpieczeństwa w kontekście pomiarów, które mogą być narażone na różne źródła błędów, takie jak interferencje atmosferyczne czy multipath. W związku z tym, dla zastosowań wymagających precyzji, ustalanie wysokości anteny odbiornika z dokładnością 0,01 m jest najbardziej odpowiednim rozwiązaniem, które nie tylko spełnia standardy branżowe, ale również odpowiada rzeczywistym wymaganiom projektowym.

Pytanie 28

Gdy różnice współrzędnych między początkiem a końcem boku AB wynoszą Δx_AB = 0, Δy_AB > 0, to jaki jest azymut Az_AB boku AB?

A. 100g

B. 200g

C. 300g

D. 400g

Poprawna odpowiedź to 100g, ponieważ azymut boku AB można określić na podstawie różnic współrzędnych Δx_AB i Δy_AB. W tym przypadku mamy do czynienia z sytuacją, gdy Δx_AB = 0 oraz Δy_AB > 0. Oznacza to, że punkt końcowy boku AB znajduje się bezpośrednio nad punktem początkowym w układzie współrzędnych. W takim kontekście azymut, definiowany jako kąt pomiędzy kierunkiem północnym a wektorem prowadzącym od punktu początkowego do końcowego, wynosi 0° (lub 400g w systemie g) w kierunku północnym. Biorąc pod uwagę, że kierunek północny odpowiada 0g, możemy stwierdzić, że azymut boku AB wynosi 100g, co odpowiada kierunkowi wschodniemu. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne określenie azymutu jest niezbędne do właściwego pomiaru i nawigacji. W praktyce, znajomość azymutów jest szczególnie istotna w projektach budowlanych oraz w nawigacji geodezyjnej, gdzie błędy w pomiarach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji.

Pytanie 29

Jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej w kierunku wstecznym wyniósł 3549, a na łacie w kierunku przednim 0506, jaka jest różnica wysokości na pozycji niwelatora?

A. +4,055 m

B. -4,055 m

C. -3,043 m

D. +3,043 m

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia podstawowych zasad pomiarów niwelacyjnych. Kluczowym błędem jest nieprawidłowa interpretacja odczytów z łaty. Odczyt wstecz (3549 mm) należy odjąć od odczytu w przód (0506 mm), a nie odwrotnie. Wiele osób może mylnie sądzić, że należy dodać oba odczyty, co prowadzi do pomyłek w obliczeniach. W przypadku odpowiedzi -3,043 m, można zauważyć, że ktoś mógł spróbować wziąć różnicę, ale pomylił kierunki, co skutkuje negatywną wartością, zamiast zrozumieć, że różnica powinna być dodatnia, jeśli odczyt wstecz jest wyższy. Osoby, które wskazały opcję +4,055 m, najprawdopodobniej popełniły błąd obliczeniowy, dodając odczyty lub myląc się w przekształceniu jednostek. Również, wybór -4,055 m sugeruje mylne założenie, że odczyt w przód był wyższy, co jest sprzeczne z podanymi wartościami. W geodezji i innych dziedzinach związanych z pomiarami, kluczowe jest zrozumienie, jak poprawnie interpretować wyniki i stosować odpowiednie procedury, aby uzyskać rzetelne dane. Prawidłowe wykonanie niwelacji przed budową czy podczas pomiarów geodezyjnych ma fundamentalne znaczenie dla późniejszej jakości i trwałości budowli.

Pytanie 30

Wartość punktu na profilu podłużnym 2/4+27 wskazuje, że znajduje się on w odległości od początku trasy wynoszącej

A. 2427 m

B. 2724 m

C. 2742 m

D. 2472 m

Punkt na profilu podłużnym zapisany jako 2/4+27 oznacza, że znajduje się on 2427 metrów od początku trasy. Taki zapis jest standardem w dokumentacji inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie '2' to numer odcinka trasy, '4' to numer kilometra, a '+27' to dodatkowe metry. Zrozumienie tego formatu jest kluczowe w pracach związanych z projektowaniem infrastruktury drogowej oraz kolejowej. Na przykład, gdy inżynierowie planują prace remontowe, muszą precyzyjnie określić lokalizację, aby uniknąć błędów i zapewnić bezpieczeństwo. W praktyce, takie zapisy pomagają w identyfikacji miejsc, w których potrzebne są interwencje, a także w komunikacji między różnymi zespołami roboczymi. Dobre praktyki branżowe zalecają stosowanie jednoznacznego systemu numeracji, co ułatwia lokalizację punktów kontrolnych i zarządzanie projektem. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie precyzyjnych zapisów w kontekście zarządzania projektem, co pozwala na dokładne planowanie zasobów i terminów realizacji zadań.

Pytanie 31

Co wpływa na wysokości opisów w mapie głównej?

A. Od typu i stylu pisma

B. Od wartości skalarnej mapy

C. Od opisywanej treści i skali mapy

D. Od metody wykonania opisu

Wysokości opisów na mapie zasadniczej zależą w pierwszej kolejności od opisywanej treści oraz skali mapy. Skala mapy definiuje, w jakim stopniu rzeczywista powierzchnia została odwzorowana na mapie, co wpływa na sposób przedstawiania informacji. W praktyce oznacza to, że w przypadku map o dużej skali, które reprezentują mały obszar, opisy mogą być bardziej szczegółowe i tym samym wyższe, aby oddać specyfikę terenu. Na przykład, w mapie, która przedstawia obszar miejski, opisy budynków, ulic czy parków będą miały większą wysokość, aby były czytelne i zrozumiałe dla użytkowników. Dodatkowo, treść opisu, jak np. nazwy ulic czy obiektów, również ma wpływ na ich wysokość, gdyż dłuższe nazwy wymagają więcej miejsca. W branży kartograficznej ważne jest przestrzeganie standardów, takich jak Ustawodawstwo o geoinformacji oraz normy ISO, które określają zasady projektowania map, w tym sposoby przedstawiania opisów. Właściwe zrozumienie tych zasad pozwala tworzyć czytelne i funkcjonalne mapy.

Pytanie 32

Dlaczego w geodezji ważna jest kalibracja przyrządów pomiarowych?

A. Aby przyspieszyć proces wykonywania pomiarów.

B. Aby zapewnić dokładność i wiarygodność pomiarów.

C. Aby ułatwić transport sprzętu na miejsce pomiaru.

D. Aby zredukować zużycie materiałów pomiarowych.

Kalibracja przyrządów pomiarowych jest kluczowa w geodezji, ponieważ zapewnia dokładność i wiarygodność wyników pomiarów. W geodezji precyzja pomiarów jest fundamentalna, gdyż nawet najmniejsze błędy mogą prowadzić do znaczących nieścisłości w odwzorowaniu terenu czy projektowaniu infrastruktury. Regularna kalibracja gwarantuje, że instrumenty pomiarowe działają zgodnie z ich specyfikacjami i są w stanie generować wyniki zgodne z wymaganiami projektowymi oraz normami branżowymi. Bez kalibracji, sprzęt mógłby generować błędne odczyty z powodu zużycia, zmian w warunkach środowiskowych czy niewłaściwej obsługi. Praktyczne zastosowanie kalibracji widoczne jest na przykład w budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do prawidłowego wykonania konstrukcji. Ponadto, kalibracja jest zgodna z dobrymi praktykami branżowymi i standardami ISO, które wymagają, by wszystkie urządzenia pomiarowe były regularnie kontrolowane i kalibrowane. Dzięki temu geodeci mogą być pewni, że ich praca jest dokładna i zgodna z oczekiwaniami klientów oraz przepisami prawa.

Pytanie 33

Południkiem osiowym w odwzorowaniu Gaussa-Krügera dla układu współrzędnych PL-2000 jest południk

A. 22°

B. 19°

C. 21°

D. 20°

Wybór jakiegokolwiek innego południka, takiego jak 22°, 20° czy 19°, nie jest zgodny z definicją osiowego południka w układzie PL-2000. Południki te mogą być mylone z innymi południkami, które nie są właściwymi osiowymi w kontekście określonego odwzorowania. Południk 22° z pewnością znajduje się na zachód od południka 21°, co prowadzi do zwiększenia zniekształceń w obszarze, który jest odwzorowywany. Z kolei południk 20° leży na wschód od 21°, co również nie jest odpowiednie w kontekście geodezyjnym. Wybór południka 19° jest jeszcze bardziej odległy od optymalnego, co w praktyce prowadzi do poważnych błędów w pomiarach i analizach przestrzennych. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy południk w danej strefie będzie odpowiedni do użycia jako osiowy. W rzeczywistości, tylko konkretne południki są zaprojektowane do minimalizowania zniekształceń na danym obszarze. Dla geodetów, architektów i specjalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym niezwykle istotne jest zrozumienie, jak odwzorowanie wpływa na dokładność danych geograficznych, a wybór niewłaściwego południka może prowadzić do błędnych decyzji projektowych i nieefektywnej pracy.

Pytanie 34

Jakie jest nachylenie linii łączącej dwa punkty, które znajdują się na sąsiednich warstwicach oddalonych o 50 m, jeśli wysokość cięcia warstwicowego wynosi 0,5 m?

A. 1%

B. 5%

C. 10%

D. 0,5%

Prawidłowa odpowiedź wynika z zastosowania wzoru na obliczenie nachylenia (pochylenia) linii łączącej dwa punkty w terenie, które jest definiowane jako stosunek zmiany wysokości do poziomej odległości. W tym przypadku, mamy różnicę wysokości równą cięciu warstwicowemu, które wynosi 0,5 m, oraz poziomą odległość między punktami równą 50 m. Obliczamy pochylenie, dzieląc różnicę wysokości przez poziomą odległość, a następnie mnożąc wynik przez 100, aby otrzymać wartość procentową. Pochylenie = (0,5 m / 50 m) * 100 = 1%. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii lądowej, geotechnice oraz planowaniu przestrzennym, gdzie ważne jest zrozumienie ukształtowania terenu. Używanie takich narzędzi pomagających w analizie pochylenia terenu przyczynia się do lepszego zaplanowania dróg, budynków czy innych inwestycji budowlanych, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo i funkcjonalność tych obiektów. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, często opierają się na dokładnych obliczeniach nachyleń, co potwierdza znaczenie tej wiedzy.

Pytanie 35

Podstawowym krokiem w procesie tworzenia pierwotnej mapy tradycyjną metodą jest umieszczenie na arkuszu ramki sekcyjnej oraz siatki kwadratów. Jakim narzędziem nie można przenieść siatki kwadratów na zdefiniowany arkusz?

A. Koordynatografu

B. Kwadratnicy z nakłuwaczem

C. Podziałki transwersalnej i kroczka

D. Nanosnika biegunowego

Koordynatograf, kwadratnica z nakłuwaczem oraz podziałka transwersalna i kroczek to narzędzia, które w różny sposób mogą być wykorzystane do nanoszenia siatki kwadratów na arkusz mapy. Koordynatograf to kluczowy instrument w kartografii, który pozwala na precyzyjne przenoszenie współrzędnych i naznaczanie punktów w siatce, co jest niezbędne przy tworzeniu dokładnych map. Jego konstrukcja umożliwia łatwe i szybkie ustawienie punktów w odpowiednich miejscach. Kwadratnica z nakłuwaczem to narzędzie, które umożliwia tworzenie siatki poprzez nakłuwanie otworów w odpowiednich odstępach, co jest przydatne, gdy chcemy uzyskać wysoce precyzyjne podziały. Z kolei podziałka transwersalna i kroczek służą do pomiarów i nanoszenia podziałów, co również wspiera proces tworzenia siatki. Warto zauważyć, że każdy z tych instrumentów ma swoje specyficzne zastosowanie i w odpowiednich warunkach może znacznie ułatwić pracę. Błędy w wyborze narzędzi do nanoszenia siatki mogą prowadzić do nieprecyzyjnych odwzorowań i w efekcie do poważnych pomyłek w późniejszych analizach geodezyjnych czy kartograficznych.

Pytanie 36

Jakim kolorem na mapie zasadniczej przedstawia się przewód elektroenergetyczny?

A. czerwonym

B. niebieskim

C. żółtym

D. pomarańczowym

Przewód elektroenergetyczny na mapie zasadniczej rysuje się kolorem czerwonym, co jest zgodne z obowiązującymi normami oraz standardami w branży elektroenergetycznej. Kolor ten został przyjęty jako uniwersalny sposób oznaczania wszelkiego rodzaju linii energetycznych, aby zminimalizować ryzyko pomyłek i zwiększyć bezpieczeństwo użytkowników map. Praktyczne zastosowanie tej konwencji jest nieocenione, zwłaszcza w kontekście planowania i zarządzania infrastrukturą energetyczną. Na przykład, inżynierowie i technicy często korzystają z map zasadniczych podczas lokalizacji przewodów, co ułatwia im wykonywanie prac konserwacyjnych, inspekcji oraz modernizacji. Dodatkowo, zgodność z ogólnokrajowymi i międzynarodowymi standardami, takimi jak normy ISO oraz regulacje dotyczące bezpieczeństwa, potwierdza zasadność przyjęcia koloru czerwonego do oznaczania przewodów elektroenergetycznych. Warto również zauważyć, że kolor czerwony jest powszechnie kojarzony z zagrożeniem, co dodatkowo zwiększa ostrożność podczas pracy w pobliżu instalacji energetycznych.

Pytanie 37

Przyjmując pomiarową osnowę sytuacyjną, należy zrealizować pomiary liniowe z przeciętnym błędem pomiaru odległości

A. md ≤ 0,05 m + 70 mm/km

B. md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km

C. md ≤ 0,07 m + 50 mm/km

D. md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km

Odpowiedź md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km jest poprawna, ponieważ spełnia wymogi dotyczące precyzji pomiarów liniowych w osnowach geodezyjnych. Średni błąd pomiaru odległości określa granice dopuszczalnej dokładności pomiarów, które są kluczowe w geodezji. W przypadku tej odpowiedzi, błąd systematyczny wynosi tylko 1 cm, co jest na poziomie zalecanym dla pomiarów precyzyjnych, a dodatkowy błąd na jednostkę długości wynosi 1 cm na każdy kilometr, co również jest akceptowalne w praktyce. Takie wartości są zgodne z normami geodezyjnymi, takimi jak PN-EN ISO 17123, które regulują metody pomiarów i wymagania dotyczące ich jakości. Przy pomiarach w warunkach terenowych, uzyskanie takiej dokładności jest osiągalne przy zastosowaniu nowoczesnych instrumentów geodezyjnych, jak tachymetry czy teodolity z automatyczną korekcją. Przykładem zastosowania są prace związane z budową dróg czy mostów, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i jakości realizacji inwestycji.

Pytanie 38

W jakich okolicznościach materiały z publicznego zasobu geodezyjnego i kartograficznego mogą być usunięte z tego zbioru?

A. Kiedy stracą wartość użytkową

B. Po upływie dwóch lat od dodania do zasobu

C. Kiedy nie były używane przez pięć lat

D. Kiedy zostaną zniszczone

Wyłączenie materiałów z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego nie jest związane z czasem ich nieużywania, ani z ich fizycznym zniszczeniem. Twierdzenie, że materiały mogą zostać wyłączone z zasobu, gdy nie były wykorzystywane przez pięć lat, opiera się na błędnym założeniu, że brak użycia oznacza brak wartości. W rzeczywistości materiały mogą pozostawać w zasobie, nawet jeśli nie były aktywnie wykorzystywane, gdyż mogą wciąż mieć potencjalną wartość dla przyszłych projektów, badań czy planowania. Zniszczenie materiałów, choć może prowadzić do potrzeby ich wyłączenia, nie jest kluczowe w kontekście zarządzania zasobami geodezyjnymi. Istotniejsze jest, aby ocenić ich aktualność i przydatność użytkową. W momencie, gdy materiały przestają spełniać wymagania użytkowników, niezależnie od ich stanu fizycznego, powinny być wyłączone. Warto także zauważyć, że zasady dotyczące wyłączenia materiałów nie opierają się na określonym czasie, takim jak dwa lata od ich włączenia do zasobu. To podejście ignoruje dynamiczny charakter użytkowania danych geodezyjnych, które mogą być wielokrotnie aktualizowane w miarę zmieniających się potrzeb użytkowników oraz rozwoju technologii. Dlatego tak ważne jest, aby zarządzanie zasobami geodezyjnymi opierało się na regularnych ocenach ich wartości i przydatności, a nie na sztywnych ramach czasowych.

Pytanie 39

Jakiego zestawu sprzętu należy użyć do przeprowadzenia pomiaru różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej?

A. Niwelator precyzyjny, statyw, tyczka z lustrem

B. Tachimetr elektroniczny, statyw, tyczka z lustrem

C. Teodolit optyczny, statyw, łata niwelacyjna

D. Niwelator techniczny, statyw, łata niwelacyjna

Wybór innych zestawów narzędzi, takich jak tachimetr elektroniczny czy teodolit optyczny, nie jest odpowiedni do wykonywania pomiarów różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej. Tachimetr elektroniczny, choć użyteczny w pomiarach kątów i odległości, nie jest przeznaczony do precyzyjnego określania różnic wysokości, co jest kluczowe w niwelacji. Teodolit optyczny, z kolei, może być używany do pomiarów kątowych, ale nie posiada funkcji, które umożliwiają bezpośrednie i dokładne pomiary różnic wysokości w taki sposób, jak to robi niwelator. Ponadto, zastosowanie łaty niwelacyjnej w połączeniu z niwelatorem technicznym zapewnia bezpośrednią możliwość odczytu wysokości, co jest kluczowe w praktyce. W przypadku niwelatora precyzyjnego, chociaż jego zastosowanie w złożonych pomiarach może być nieco bardziej zaawansowane, to jednak w kontekście standardowych pomiarów różnic wysokości, niwelator techniczny sprawdza się najlepiej. Dodatkowo, typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wyboru niewłaściwego zestawu to mylenie funkcji pomiarowych różnych narzędzi oraz nieznajomość ich zastosowania w praktyce. Użytkownicy powinni mieć świadomość, że wybór odpowiedniego sprzętu jest fundamentalny dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników pomiarowych, co jest kluczowe w branży budowlanej i geodezyjnej.

Pytanie 40

Jeśli odcinkowi na mapie o długości 1 cm odpowiada odległość 50 m w rzeczywistości, to oznacza, że mapa została stworzona w skali

A. 1:1 000

B. 1:500

C. 1:10 000

D. 1:5 000

Odpowiedź 1:5 000 jest całkiem spoko, bo oznacza, że każdy 1 cm na mapie to 5 000 cm w rzeczywistości, a to przekłada się na 50 m. Jak chcesz obliczyć skalę mapy, to musisz przeliczyć długość terenu na długość na mapie. Więc, jak 1 cm na mapie to 50 m w terenie, to przeliczamy to na centymetry i mamy 50 m, co daje nam 5 000 cm. I stąd mamy ten stosunek 1 cm na mapie do 5 000 cm w terenie, zapisany jako 1:5 000. To jest klasyczna skala, której używa się w kartografii, zwłaszcza w geodezji i planach zagospodarowania. Na przykład w mapach topograficznych skala 1:5 000 świetnie oddaje szczegóły terenu i ułatwia orientację. W praktyce, znajomość skali mapy to kluczowa rzecz, która naprawdę się przydaje w nawigacji i analizie przestrzennej, a dla geodetów i architektów to wręcz niezbędne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej