Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik inżynierii sanitarnej
Kwalifikacja: BUD.09 - Wykonywanie robót związanych z budową, montażem i eksploatacją sieci oraz instalacji sanitarnych
Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 15:31
Data zakończenia: 22 maja 2025 15:39

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Najwyższa temperatura wody używanej do wykonywania testu szczelności sieci wodociągowej nie powinna być większa niż

A. 10°C

B. 5°C

C. 0°C

D. 20°C

Wybór temperatur niezgodnych z zaleceniami, takimi jak 0°C, 5°C czy 10°C, nie uwzględnia zasadniczych aspektów dotyczących zachowania materiałów pod wpływem temperatury. Tematyka przeprowadzania prób szczelności wymaga szczegółowego zrozumienia, jak zmieniają się właściwości fizyczne materiałów w różnych warunkach. W przypadku niskich temperatur, takich jak 0°C, woda może zamarzać, co nie tylko uniemożliwia przeprowadzenie prób, ale także może prowadzić do uszkodzenia instalacji. Z kolei woda o temperaturze 5°C i 10°C, choć nie powoduje zamarzania, może nadal wpływać na wyniki testów, gdyż materiały mogą nie wykazywać pełnej elastyczności. Nieprawidłowe podejście do wyboru temperatury wody prowadzi do sytuacji, w których wyniki prób mogą być mylące, co w konsekwencji zwiększa ryzyko awarii w przyszłości. Istotne jest, aby przed przystąpieniem do prób szczelności, konsultować się z obowiązującymi normami oraz wytycznymi branżowymi, aby uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Zrozumienie wpływu temperatury na materiały i metody testowe jest kluczowe dla zapewnienia trwałości oraz niezawodności systemów wodociągowych.

Pytanie 2

Jaką minimalną odległość powinna mieć kuchenka gazowa od okna?

A. 0,3 m

B. 0,5 m

C. 1,0 m

D. 1,5 m

Kiedy myślisz o kuchenki gazowej, to pamiętaj, że musi być ona oddalona od okna o przynajmniej 0,5 m. To jest zgodne z przepisami budowlanymi i pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa. Czemu to jest takie ważne? Otóż, zbyt blisko kuchenki mogą się gromadzić niebezpieczne gazy, co może być groźne. Dobrze dobrana odległość pomaga też w cyrkulacji powietrza. W praktyce, to wszystko sprawia, że gotowanie jest bezpieczniejsze i przyjemniejsze. No i warto zwrócić uwagę, że okna, które otwierają się w stronę kuchenki, mogą wprowadzać dodatkowe ryzyko, zwłaszcza w trakcie pożaru. A jak już mówimy o instalacji pieca, to pamiętaj, że różne regiony mogą mieć swoje własne przepisy. Więc trzymanie się tych zasad nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale i komfort gotowania.

Pytanie 3

Aby zrealizować system wodociągowy, konieczne jest użycie rur

A. ze stali węglowej

B. kamionkowych

C. z szarego żeliwa

D. polietylenowych

Rury polietylenowe są obecnie jednym z najczęściej stosowanych materiałów w budowie sieci wodociągowych ze względu na ich wiele zalet. Przede wszystkim charakteryzują się wysoką odpornością na korozję oraz działanie chemikaliów, co zapewnia długą żywotność instalacji. Polietylen jest materiałem elastycznym, co ułatwia jego montaż i pozwala na łatwe dostosowanie do warunków terenowych. Dodatkowo, rury te mają niską wagę, co zmniejsza koszty transportu oraz ułatwia ich instalację. W praktyce, rury polietylenowe są stosowane zarówno w systemach zaopatrzenia w wodę pitną, jak i w wodociągach przemysłowych. Wiele norm branżowych, takich jak PN-EN 12201 dotycząca rur z tworzyw sztucznych, potwierdza ich odpowiedniość do zastosowań wodociągowych, co czyni je preferowanym wyborem w nowoczesnym budownictwie. Należy również zwrócić uwagę na to, że rury polietylenowe mogą być stosowane w różnorodnych średnicach, co pozwala na elastyczność w projektowaniu systemów wodociągowych.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

W systemie wentylacyjnym elastyczny rękaw, który ogranicza przenoszenie hałasu przez kanały do pomieszczeń, powinien być zainstalowany pomiędzy

A. odgałęzieniami a uzbrojeniem

B. wentylatorem a głównym przewodem wentylacyjnym

C. pionem wentylacyjnym a odgałęzieniami

D. głównym poziomem a pionami

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na brak zrozumienia, gdzie rzeczywiście występuje największe przenoszenie hałasu w systemach wentylacyjnych. Odpowiedź sugerująca montaż rękawa elastycznego między głównym poziomem a pionami nie uwzględnia faktu, że hałas generowany przez wentylator jest przekazywany głównie przez elementy bezpośrednio z nim związane, a nie przez piony. Piony wentylacyjne służą do transportu powietrza, ale nie są głównym źródłem hałasu. Z kolei montaż rękawa między pionem wentylacyjnym a odgałęzieniami również nie jest optymalnym rozwiązaniem, ponieważ hałas z wentylatora nie zostałby w ten sposób zredukowany. Dodatkowo, odpowiedź wskazująca na montaż rękawa między wentylatorem a głównym przewodem jest przyjęta jako prawidłowa, ponieważ to właśnie ten odcinek wymaga największej ochrony przed przenoszeniem dźwięku. Wreszcie, montaż rękawa między odgałęzieniami a uzbrojeniem nie ma sensu, gdyż to uzbrojenie, a nie wentylator, powoduje minimalny hałas, a elastyczne elementy nie są tu konieczne. Podsumowując, kluczowym błędem jest niewłaściwe zrozumienie dynamiki akustycznej w systemach wentylacyjnych, co prowadzi do wyboru niewłaściwych miejsc do montażu rękawów.

Pytanie 6

Ekipa złożona z montera i spawacza wykonuje montaż 1 zasuwy odcinającej o średnicy 250 mm na sieci gazowej w czasie 16 godzin. Stawka za roboczogodzinę montera wynosi 15 zł, a spawacza 20 zł. Jaki jest całkowity koszt montażu 5 takich zasuw?

A. 1200zł

B. 2000zł

C. 2800zł

D. 1600zł

Aby obliczyć koszt montażu 5 zasuw odcinających o średnicy 250 mm, najpierw wyliczamy koszt montażu jednej zasuwy. Monter i spawacz pracują łącznie przez 16 godzin. Stawki za roboczogodzinę wynoszą odpowiednio 15 zł dla montera i 20 zł dla spawacza. Całkowity koszt robocizny na jedną zasuwę obliczamy w następujący sposób: koszt montera to 15 zł/h * 16 h = 240 zł, a koszt spawacza to 20 zł/h * 16 h = 320 zł. Łączny koszt montażu jednej zasuwy wynosi zatem 240 zł + 320 zł = 560 zł. Aby obliczyć koszt montażu 5 zasuw, mnożymy koszt jednej zasuwy przez 5: 560 zł * 5 = 2800 zł. Takie obliczenia są zgodne z zasadami zarządzania projektami budowlanymi, gdzie dokładne oszacowanie kosztów robocizny jest kluczowe dla efektywności budowy i zarządzania budżetem. Dbałość o szczegóły w takich kalkulacjach przyczynia się do minimalizacji ryzyka finansowego w projektach budowlanych.

Pytanie 7

Jakie urządzenia gazowe, niezależnie od poziomu ich obciążenia cieplnego, powinny być trwale podłączone do osobnego kanału spalinowego?

A. Promienniki ciepła oraz kuchnie gazowe

B. Promienniki ciepła oraz grzejniki wody przepływowej

C. Kotły gazowe i grzejniki wody przepływowej

D. Piece gazowe oraz kuchenki gazowe

Kotły gazowe i grzejniki wody przepływowej muszą być podłączane na stałe do indywidualnego kanału spalinowego, ponieważ zapewnia to efektywny i bezpieczny proces odprowadzania spalin. Kotły gazowe, działające na zasadzie spalania gazu, produkują szkodliwe gazy, które muszą być skutecznie odprowadzone z pomieszczenia. Grzejniki wody przepływowej, z kolei, gospodarczo przekazują ciepło poprzez wodę, która jest podgrzewana przez kocioł, a ich instalacja w systemie wymaga również odpowiedniego zarządzania spalinami. Zgodnie z normami PN-EN 15502 oraz PN-EN 15001, takie urządzenia powinny być podłączone do systemu wentylacji, który pozwala na ciągłe odprowadzanie spalin i dostarczanie świeżego powietrza do procesu spalania. Przykładowo, w budynkach jednorodzinnych instalacje gazowe muszą uwzględniać indywidualne kanały spalinowe, aby uniknąć ryzyka zatrucia czadem oraz zapewnić przestrzeganie lokalnych przepisów budowlanych. W praktyce, właściwe podłączenie tych urządzeń do kanałów spalinowych przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa i efektywności energetycznej systemu grzewczego.

Pytanie 8

Do przeprowadzenia instalacji zimnej wody z rur miedzianych potrzebne są: mata do czyszczenia, narzędzie do cięcia, kalibrator oraz

A. klej oraz środek czyszczący

B. alkohol izopropylenowy

C. cyna i topnik do lutu miękkiego

D. kalafonia oraz cyna do lutowania

Wybór kalafonii i cyny lutowniczej jako alternatywy dla cyny i topnika do lutu miękkiego jest niepoprawny, ponieważ kalafonia, choć jest stosowana w niektórych zastosowaniach lutowniczych, nie jest odpowiednia do lutowania rur miedzianych w instalacjach wodnych. Kalafonia jest bardziej popularna w lutowaniu elementów elektroniki, gdzie nie ma potrzeby tworzenia mocnych połączeń odpornych na ciśnienie i wilgoć. Rury miedziane wymagają zastosowania topnika, który jest specjalnie zaprojektowany do lutowania metali, co zapewnia nie tylko lepsze połączenie, ale także odporność na korozję. Ponadto, odpowiedni topnik znacząco poprawia przewodnictwo cieplne podczas lutowania, co jest kluczowe dla uzyskania trwałych połączeń. W przypadku wyboru alkoholu izopropylenowego, należy zauważyć, że jest to substancja służąca głównie do czyszczenia, a nie do lutowania. Choć czyszczenie rur przed lutowaniem jest ważne, alkohol izopropylenowy nie zastąpi roli topnika, który jest niezbędny do zapewnienia dobrego połączenia lutowniczego. Z kolei stosowanie kleju i oczyszczacza jest całkowicie nieadekwatne w kontekście lutowania rur, ponieważ klej nie zapewni wymaganych właściwości mechanicznych ani szczelności połączenia. Dlatego kluczowym błędem jest mylenie zastosowania różnych materiałów lutowniczych oraz ich funkcji, co prowadzi do potencjalnych problemów z jakością instalacji wodnych.

Pytanie 9

Jaką rolę odgrywają studzienki rewizyjne w systemie kanalizacyjnym?

A. Usuwają nadmiar ścieków z rury

B. Pozwalają na bieżącą inspekcję kanałów

C. Ograniczają zbyt duże spadki w kanałach

D. Chronią kanał przed uszkodzeniami mechanicznymi

Studzienki rewizyjne są kluczowymi elementami sieci kanalizacyjnej, ponieważ umożliwiają bieżącą kontrolę oraz inspekcję stanu kanałów. Dzięki nim można szybko zlokalizować i usunąć ewentualne zatory, co ma istotne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania całego systemu. Przykładowo, w przypadku wystąpienia awarii, studzienki rewizyjne pozwalają na łatwy dostęp do wnętrza kanałów, co znacząco przyspiesza proces naprawczy. Ponadto, regularne inspekcje studzienek mogą przyczynić się do wczesnego wykrywania problemów, takich jak korozja czy uszkodzenia mechaniczne, co jest kluczowe dla zachowania ciągłości działania sieci. Warto również dodać, że zgodnie z normami branżowymi, takie jak PN-EN 13598-1, projektowanie i rozmieszczenie studzienek rewizyjnych powinno być przemyślane i dostosowane do specyfiki terenu oraz przewidywanych obciążeń, co dodatkowo podnosi efektywność ich funkcji.

Pytanie 10

Zanim rozpoczniemy prace remontowe na instalacji ciepłowniczej, konieczne jest otwarcie zaworu

A. bezpieczeństwa

B. odwadniającego

C. zwrotnego

D. redukującego

Odpowiedzi, które mówią o otwieraniu zaworów redukcyjnych, zwrotnych albo bezpieczeństwa w kontekście przygotowań do remontów, są po prostu złe. Niezbyt rozumieją, co każdy z tych zaworów robi. Zawór redukcyjny reguluje ciśnienie w systemie – jakby go otworzyć bez przygotowania, to można narobić bałaganu z ciśnieniem lub przepływami, co z kolei może prowadzić do uszkodzeń. Zawór zwrotny z kolei ma zapobiegać cofaniu się medium w instalacji, więc w ogóle nie dotyczy odwadniania przed pracami. Otwieranie takiego zaworu raczej nic nie załatwi. W końcu, zawór bezpieczeństwa to ochrona przed nadciśnieniem, a jego otwarcie może spowodować wycieki, co jest niebezpieczne podczas remontów. Jak widać, to trochę mylne myślenie, że któryś z tych zaworów może zastąpić odwadnianie. Takie podejście tylko wprowadza dodatkowe ryzyko, więc lepiej skoncentrować się na prawidłowym otwieraniu zaworu odwadniającego przed przystąpieniem do jakichkolwiek prac. To zgodne z dobrymi praktykami i zasadami bezpieczeństwa.

Pytanie 11

Na jakiej wysokości, mierząc od poziomu podłogi do dolnej krawędzi gazomierza, powinno się go zainstalować w obrębie budynku?

A. 0,3+2,2m

B. 0,5+2,2m

C. 0,3+1,8m

D. 0,2+1,5m

Wybór innych wysokości montażu gazomierza może prowadzić do różnych problemów technicznych i bezpieczeństwa. Wysokości poniżej 0,3 m mogą stwarzać ryzyko zalania urządzenia w przypadku wystąpienia awarii, co może skutkować uszkodzeniem gazomierza oraz zagrożeniem dla bezpieczeństwa użytkowników. Wysokości powyżej 1,8 m mogą utrudniać dostęp do urządzenia w przypadku konieczności przeprowadzenia przeglądów czy napraw. Dodatkowo, zbyt wysoko zamontowany gazomierz może być narażony na niekorzystne warunki środowiskowe, takie jak nagrzewanie się od słońca, co wpływa na dokładność pomiarów. Właściwe zrozumienie i zastosowanie zasad montażu gazomierzy jest kluczowe dla ich prawidłowego funkcjonowania oraz zapewnienia bezpieczeństwa instalacji gazowej. Niedostosowanie się do obowiązujących norm i standardów, takich jak PN-EN 1775, może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych oraz technicznych, w tym konieczności przeprowadzania kosztownych napraw i przeglądów. W praktyce, należy również pamiętać o lokalnych przepisach oraz wymaganiach producentów urządzeń, które mogą różnić się od ogólnych standardów, ale ich przestrzeganie jest kluczowe dla zapewnienia efektywności i bezpieczeństwa systemów gazowych.

Pytanie 12

Od czego należy zacząć regulację parowej, niskoprężnej instalacji ogrzewania centralnego?

A. pionów usytuowanych najdalej od źródła ciepła

B. grzejników znajdujących się najbliżej źródła ciepła

C. pionów z największym obciążeniem cieplnym

D. grzejników o najniższej mocy cieplnej

Regulacja instalacji centralnego ogrzewania jest kluczowym procesem, który ma na celu zapewnienie optymalnego komfortu cieplnego w pomieszczeniach. Jednakże, nieprawidłowe podejście do tego procesu może prowadzić do znacznych problemów. Rozpoczynanie regulacji od pionów położonych najdalej od źródła ciepła, chociaż teoretycznie może wydawać się sensowne, w praktyce prowadzi do długotrwałego procesu regulacji, który nie przynosi oczekiwanych efektów. Piony oddalone od źródła ciepła mogą nie odbierać wystarczającej ilości ciepła, co skutkuje nierównomiernym rozkładem temperatury w instalacji. Ponadto, regulując najpierw piony o największym obciążeniu cieplnym, można napotkać trudności w osiągnięciu zadowalającej efektywności cieplnej, gdyż te elementy mogą wymagać znacznej ilości ciepła, co niekoniecznie przełoży się na poprawę komfortu w pozostałych pomieszczeniach. Inną pułapką jest regulacja grzejników o najmniejszej mocy cieplnej, co może prowadzić do sytuacji, w której istotniejsze źródła ciepła nie są odpowiednio ustalone, a w efekcie pojawią się problemy z nadmiernym przegrzewaniem niektórych pomieszczeń. Błędem w myśleniu może być także nieuwzględnienie wpływu lokalizacji poszczególnych grzejników na ich wydajność. Właściwa regulacja wymaga zrozumienia dynamiki przepływu ciepła oraz odpowiedniego podejścia do każdego elementu instalacji, co w końcu prowadzi do optymalizacji całego systemu grzewczego.

Pytanie 13

Gdzie powinien się znajdować kanał wywiewny w kotłowni z gazowym kotłem na gaz ziemny?

A. najlepiej blisko sufitu i mieć powierzchnię co najmniej 300 cm²

B. w odległości 30 cm od podłogi i mieć powierzchnię co najmniej 300 cm²

C. w odległości 30 cm od podłogi i mieć powierzchnię co najmniej 200 cm²

D. najlepiej blisko sufitu i mieć powierzchnię co najmniej 200 cm²

Umieszczanie kanału wywiewnego w kotłowni 30 cm nad podłogą to kiepski pomysł, bo ciepłe powietrze unosi się do góry, a to może spowodować, że szkodliwe gazy będą się gromadzić przy podłodze. Kanały powinny być w górnej części, żeby skutecznie usuwać produkty spalania. Podawanie 300 cm² jako minimum dla kanału może być mylące, bo w branży mówi się o 200 cm² dla kotłów gazowych. Zbyt duża powierzchnia kanału tylko zwiększy koszty i wprowadzi niepotrzebne opory w wentylacji. Warto też zwrócić uwagę, że rozmiar kanału musi być dobrany do mocy kotła i samego pomieszczenia. W praktyce, błędne rozumienie wentylacji w kotłowni może prowadzić do problemów z bezpieczeństwem i efektywnością grzania. Dobre zaprojektowanie wentylacji jest kluczowe, żeby wszystko działało poprawnie i żeby kotły gazowe nie stwarzały zagrożenia.

Pytanie 14

Rura, przez którą będą odprowadzane ścieki agresywne, powinna być wykonana z materiału

A. stalowego

B. żeliwnego

C. betonowego

D. kamionkowego

Wybór materiału do budowy przykanalików odprowadzających ścieki agresywne jest kluczowy, a zastosowanie rur stalowych, żeliwnych czy betonowych wiąże się z poważnymi ograniczeniami. Rury stalowe, mimo że oferują dobrą wytrzymałość mechaniczną, są podatne na korozję w obecności szkodliwych substancji chemicznych, co może prowadzić do ich uszkodzenia oraz awarii systemu. W przypadku ścieków agresywnych, rdza i korozja mogą szybko pogorszyć jakość materiału, co z kolei może prowadzić do wycieków i zanieczyszczenia środowiska. Żeliwo, mimo że również charakteryzuje się wysoką wytrzymałością, nie jest najlepszym materiałem do transportu substancji agresywnych, ponieważ może być podatne na korozję, szczególnie w obecności kwasów. Co więcej, rury betonowe, choć są stosunkowo tanie i oferują dużą nośność, nie są odporne na działanie wielu chemikaliów, co czyni je nieodpowiednimi do transportu ścieków o wysokiej agresywności. Użytkownicy często mylą wytrzymałość mechaniczną z odpornością chemiczną, co prowadzi do błędnych wyborów materiałowych. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie, że materiał rury musi odpowiadać nie tylko wymaganiom wytrzymałościowym, ale także odporności na działanie chemikaliów, co czyni rury kamionkowe jedynym sensownym wyborem w przypadku agresywnych ścieków.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

Instalacją, która jest wyposażona w czujnik reagujący na wzrost temperatury, jest instalacja wodociągowa

A. nawadniająca

B. basenowa

C. hydrantowa

D. zraszaczowa

Instalacja zraszaczowa to system, który w odpowiedzi na wzrost temperatury uruchamia mechanizmy nawadniające, co jest kluczowe w ochronie roślinności oraz w zarządzaniu ryzykiem pożarowym. Główną cechą tej instalacji jest automatyczne uruchamianie zraszaczy, które działają na zasadzie detekcji ciepła, co aktywuje ich działanie w przypadku wykrycia wzrostu temperatury otoczenia. Przykładem praktycznego zastosowania są systemy zraszaczy używane w parkach i ogrodach, które nie tylko nawadniają rośliny, ale także mogą zapobiegać rozprzestrzenieniu się ognia w przypadku pożaru. W kontekście norm, instalacje te powinny być zgodne z wytycznymi NFPA (National Fire Protection Association) oraz innymi lokalnymi regulacjami, które definiują wymagania dotyczące instalacji przeciwpożarowych i nawadniających. Zrozumienie działania takich systemów jest niezbędne dla profesjonalistów zajmujących się zarządzaniem zielenią miejską oraz inżynierii lądowej, ponieważ zapewniają one zarówno estetykę, jak i bezpieczeństwo.

Pytanie 18

Jakie elementy stosowane w systemie kanalizacyjnym zapobiegają ucieczce gazów?

A. Rewizja

B. Zasuwa burzowa

C. Syfon

D. Rura wentylacyjna

Syfon jest kluczowym elementem w instalacjach kanalizacyjnych, zapobiegającym wydostawaniu się gazów, takich jak metan czy siarkowodór, które mogą powstawać w wyniku rozkładu materiałów organicznych. Działa na zasadzie utrzymywania wody w specjalnie wyprofilowanej części rur, co tworzy barierę dla gazów. Woda w syfonie działa jak zatyczka, blokując dostęp gazów do pomieszczeń mieszkalnych czy użytkowych. Przykładem zastosowania syfonów są umywalki, zlewy i toalety, gdzie są niezbędne do zapewnienia zdrowych warunków sanitarno-epidemiologicznych. Zgodnie z normami budowlanymi i instalacyjnymi, syfony powinny być regularnie kontrolowane w celu zapewnienia ich prawidłowego funkcjonowania oraz unikania zatorów, które mogą prowadzić do awarii systemu kanalizacyjnego. Dodatkowo, odpowiednie dobranie syfonu do danego urządzenia sanitarno-higienicznego jest kluczowe dla jego efektywności oraz długotrwałej eksploatacji.

Pytanie 19

Zamknięte naczynie wzbiorcze przeponowe powinno znajdować się

A. w sąsiedztwie kotła c.o. na rurze zasilającej

B. w najniższym miejscu instalacji c.o.

C. w sąsiedztwie kotła c.o. na rurze powrotnej

D. w najwyższym miejscu instalacji c.o.

Naczynie wzbiorcze przeponowe zamknięte powinno być zamontowane w pobliżu kotła c.o. na przewodzie powrotnym, ponieważ jego głównym celem jest kompensacja zmian objętości wody spowodowanych zmianami temperatury w instalacji. Montaż w tej lokalizacji zapewnia, że naczynie będzie miało optymalne ciśnienie robocze i umożliwi efektywne odbieranie nadmiaru ciśnienia oraz zapobieganie uszkodzeniom systemu. Zgodnie z zasadami inżynierii instalacji grzewczych, umiejscowienie naczynia w pobliżu kotła na przewodzie powrotnym pozwala na lepsze dopasowanie do warunków pracy instalacji oraz zminimalizowanie ryzyka wystąpienia kawitacji. W praktyce, w przypadku wzrostu temperatury wody, powstała para wodna zostaje wytłoczona do naczynia wzbiorczego, co skutkuje zmniejszeniem ciśnienia w obiegu, a tym samym ochroną przed nadmiernym ciśnieniem, które mogłoby doprowadzić do uszkodzenia elementów systemu. Przy odpowiednim montażu i doborze naczynia, użytkownik może cieszyć się dłuższą żywotnością instalacji oraz niższymi kosztami eksploatacyjnymi.

Pytanie 20

Dokument wymagany do przygotowania zestawienia materiałów dla projektowanej sieci ciepłowniczej to

A. obmiar robót

B. katalog nakładów rzeczowych

C. przedmiar robót

D. mapa do celów projektowych

Przedmiar robót to kluczowy dokument w procesie projektowania i realizacji inwestycji budowlanych, w tym projektowanej sieci ciepłowniczej. Jego głównym celem jest szczegółowe określenie ilości i rodzaju materiałów oraz robót potrzebnych do wykonania projektu. Przedmiar robót zawiera dokładną listę elementów, które są niezbędne do oszacowania kosztów oraz planowania harmonogramu prac. W praktyce, przedmiar robót jest nie tylko narzędziem pomocnym w wycenie, ale także stanowi fundament dla kolejnych etapów realizacji projektu, w tym sporządzania kosztorysów oraz harmonogramów. W branży budowlanej korzysta się z norm i standardów, takich jak Katalogi Nakładów Rzeczowych (KNR), które ułatwiają tworzenie szczegółowych przedmiarów, a także normalizują procesy wyceny i analizy kosztów. Zastosowanie przedmiaru robót jest zgodne z dobrą praktyką, co potwierdzają przepisy prawa budowlanego oraz wytyczne Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa.

Pytanie 21

W systemach centralnego ogrzewania z otwartym obiegiem, hydrometr powinien być zainstalowany na rurze

A. sygnalizacyjnej

B. cyrkulacyjnej

C. bezpieczeństwa

D. wzbiorczej

Zamontowanie hydrometru na rurze cyrkulacyjnej nie jest odpowiednim rozwiązaniem, ponieważ rura ta ma inną funkcję w systemie centralnego ogrzewania. Rura cyrkulacyjna służy do transportu wody grzewczej z powrotem do kotła, co oznacza, że jej parametry nie są odpowiednie do monitorowania wydajności całego systemu. Hydrometr w tym miejscu mógłby dawać mylące informacje, ponieważ przepływ wody może być różny w zależności od momentu poboru ciepła. Rura bezpieczeństwa także nie jest właściwym miejscem na zamontowanie hydrometru, gdyż jej głównym celem jest ochrona systemu przed nadmiernym ciśnieniem i przegrzaniem. Zainstalowanie hydrometru w tym miejscu mogłoby prowadzić do błędnych odczytów, co z kolei może skutkować nieodpowiednimi reakcjami systemu na zmiany ciśnienia. Rura wzbiorcza, będąca miejscem, w którym woda z systemu może być uzupełniana, również nie jest miejscem do pomiaru przepływu. Woda w tej rurze nie płynie w stałym tempie, co sprawia, że hydrometr zamontowany w tym miejscu nie będzie w stanie dokładnie określić warunków pracy całego systemu. Dlatego kluczowe jest zrozumienie funkcji poszczególnych elementów instalacji oraz ich wpływu na efektywność i bezpieczeństwo całego systemu grzewczego.

Pytanie 22

W systemie wodociągowym rury CPVC łączy się w metodzie

A. zaciskania

B. klejenia

C. lutowania

D. gwintowania

W instalacjach wodociągowych przewody CPVC (chlorowany polichlorek winylu) łączy się przede wszystkim za pomocą kleju, co jest zgodne z normami i najlepszymi praktykami w branży. Klejenie polega na zastosowaniu specjalnych klejów, które rozpuszczają powierzchnię materiału, co pozwala na utworzenie trwałego połączenia. Kleje do CPVC zawierają substancje chemiczne, które dostosowują się do struktury polimeru, co zapewnia mocne i szczelne połączenie. Przykłady zastosowania klejenia w instalacjach to łączenie rur w systemach rozprowadzania wody zimnej i ciepłej oraz w systemach odprowadzania ścieków. Ważne jest, aby podczas klejenia przestrzegać zaleceń producentów dotyczących przygotowania powierzchni, aplikacji kleju oraz czasu schnięcia. Używając tej technologii, można osiągnąć wysoką odporność na ciśnienie oraz chemikalia, co zwiększa trwałość instalacji. Dodatkowo, klejenie nie wymaga użycia dodatkowych narzędzi, co przyspiesza proces montażu oraz zmniejsza ryzyko błędów podczas łączenia.

Pytanie 23

Jakiego typu rury dotyczą informacje zawarte na rurach w instalacji wodociągowej: PN-EN 1057 Cu 22x1 R220 HUTMEN POLSKA 12 14?

A. Ze stali ze szwem

B. Z polietylenu z wkładką aluminiową

C. Z polipropylenu

D. Z miedzi w stanie miękkim

Odpowiedź dotycząca miedzianych rur w stanie miękkim jest prawidłowa, ponieważ oznaczenie PN-EN 1057 wskazuje na normę europejską dla rur miedzianych, które są powszechnie stosowane w instalacjach wodociągowych. Rura o symbolu Cu 22x1 oznacza, że ma średnicę zewnętrzną 22 mm i grubość ścianki 1 mm. Miedź w stanie miękkim charakteryzuje się dużą plastycznością, co ułatwia jej montaż oraz formowanie, co jest istotne w czasie instalacji. Rury miedziane są cenione z uwagi na swoje właściwości antybakteryjne, co czyni je idealnym materiałem do transportu wody pitnej. W praktyce, rury te są używane nie tylko w systemach wodociągowych, ale również w instalacjach grzewczych i chłodniczych. Zgodnie z normami, miedź ma wysoką odporność na korozję, co znacząco wydłuża życie instalacji. Dodatkowo, zastosowanie rur miedzianych w budownictwie jest zgodne z wymogami jakości i bezpieczeństwa, dzięki czemu są one rekomendowane w projektach budowlanych.

Pytanie 24

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

Jak należy podłączyć kuchnię gazową do instalacji gazowej zasilanej gazem ziemnym?

A. reduktor

B. wąż do gazu propan-butan

C. atestowany przewód elastyczny z szybkozłączem

D. zawór zwrotny

Podłączenie kuchni gazowej do instalacji gazowej z użyciem węża do gazu propan-butan jest nieodpowiednie, gdyż każdy typ gazu wymaga specyficznych rozwiązań technicznych. Wąż przeznaczony do gazu propan-butan nie jest dostosowany do gazu ziemnego, co może prowadzić do poważnych problemów z bezpieczeństwem. Węże tego rodzaju mają inną konstrukcję oraz materiały, które mogą nie wytrzymać ciśnienia gazu ziemnego lub jego specyficznych właściwości chemicznych. Zawór zwrotny, choć pełni ważną funkcję w instalacjach gazowych, nie jest odpowiednim rozwiązaniem do podłączenia kuchni. Jego głównym zadaniem jest zapobieganie cofaniu się gazu, a nie zapewnienie bezpiecznego i trwałego połączenia. Użycie reduktora również nie jest trafnym rozwiązaniem w tym kontekście. Reduktor ma na celu obniżenie ciśnienia gazu, co jest istotne w systemach, gdzie ciśnienie gazu dostarczanego jest zbyt wysokie. Zastosowanie reduktora w sytuacji, gdy nie jest on wymagany, może prowadzić do nieprawidłowego działania urządzenia i stwarzać ryzyko awarii. Kluczowym błędem myślowym jest zatem przekonanie, że wszystkie elementy stosowane w instalacjach gazowych są uniwersalne, co jest dalekie od prawdy. Właściwe podejście do podłączenia urządzeń gazowych powinno zawsze opierać się na specyfikacji producenta oraz obowiązujących normach i standardach bezpieczeństwa.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Czyszczenie systemu kanalizacyjnego powinno rozpocząć się od rozmontowania

A. syfonu

B. pionu kanalizacyjnego

C. przewodu odpływowego

D. rury wywiewnej

Podczas analizy innych odpowiedzi, warto zauważyć, że demontaż przewodu odpływowego może prowadzić do niepotrzebnych komplikacji. Przewód odpływowy jest zazwyczaj długi i skomplikowany w budowie, co czyni dostęp do jego wnętrza trudniejszym, a także zwiększa ryzyko uszkodzenia. Demontaż rury wywiewnej również nie jest zalecany na początku procesu czyszczenia. Rura wywiewna ma na celu odprowadzanie gazów i nie jest miejscem, gdzie gromadzą się zanieczyszczenia, co czyni ten krok mniej efektywnym. Z kolei pion kanalizacyjny, będący głównym elementem systemu, jest istotny do utrzymania prawidłowego przepływu; jego demontaż może wprowadzać problemy w całym systemie kanalizacyjnym. Dlatego koncentrowanie się na tych elementach przed syfonem może prowadzić do niepotrzebnych komplikacji. W praktyce, ignorowanie pierwszych kroków przy czyszczeniu syfonów może skutkować nieefektywnym rozwiązaniem problemu z zatorami, a także ich ponownym pojawieniem się. Warto więc zawsze zaczynać od najłatwiej dostępnych i najbardziej problematycznych komponentów, takich jak syfon, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie konserwacji systemów sanitarnych.

Pytanie 29

Montaż przyłącza gazowego na działającym rurociągu stalowym powinien odbyć się w następującej kolejności: oczyścić rurociąg, zamontować opaskę z siodłem, a potem

A. zamontować kurek nawiertny, wykonać nawiertkę, zamontować przejście PE/stal, podłączyć przyłącze używając mufy elektrooporowej

B. podłączyć przyłącze używając mufy elektrooporowej, zamontować kurek nawiertny, wykonać nawiertkę

C. wykonać nawiertkę, zamontować przejście PE/stal, podłączyć przyłącze używając mufy elektrooporowej

D. zamontować kurek nawiertny, założyć przejście PE/stal, podłączyć przyłącze używając mufy elektrooporowej

Błędne odpowiedzi przedstawiają różne niepoprawne podejścia do montażu przyłącza gazowego na czynnym rurociągu. W przypadku pierwszej z nich, zamontowanie kurka nawiertnego przed wykonaniem nawiertki jest logicznie niepoprawne, ponieważ nawiertka musi być wykonana najpierw, aby umożliwić bezpieczne podłączenie przyłącza. Kolejność działań wpływa na bezpieczeństwo całego procesu, a niewłaściwy montaż może prowadzić do poważnych zagrożeń, jak wycieki gazu. Drugie podejście, które sugeruje podłączenie przyłącza przed wykonaniem nawiertki, także jest wadliwe, ponieważ nie można wykonać podłączenia do rurociągu, jeśli nie ma jeszcze otworu. W praktyce, przed podłączeniem, niezbędne jest przeprowadzenie nawiertki, co gwarantuje, że przyłącze będzie mogło zostać zamontowane w odpowiedni sposób. Na koniec, czwarte podejście, które sugeruje wykonanie nawiertki przed zamontowaniem kurka nawiertnego, również omija kluczowy krok związany z bezpieczeństwem, prowadząc do nieodpowiednich praktyk. Każde z tych podejść nie uwzględnia kluczowych elementów procedur montażowych, co może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji oraz naruszenia standardów jakości i bezpieczeństwa.

Pytanie 30

Modernizację systemu ciepłowniczego przeprowadza zespół składający się z dwóch pracowników i jednego betoniarza. Powierzoną im pracę wykonał w czasie 8 godzin. Jeśli wynagrodzenie robotnika za 1 roboczogodzinę wynosi 10 zł, a betoniarza 15 zł, to całkowity koszt pracy zespołu wyniósł

A. 320 zł

B. 512 zł

C. 280 zł

D. 200 zł

Aby obliczyć koszt pracy brygady, należy uwzględnić zarówno stawki za roboczogodzinę, jak i czas pracy. Brygada składa się z dwóch robotników i jednego betoniarza. Stawka za roboczogodzinę dla robotnika wynosi 10 zł, a dla betoniarza 15 zł. Pracując przez 8 godzin, obliczamy koszty: dla dwóch robotników koszt wynosi 2 x 10 zł x 8 godzin = 160 zł. Koszt pracy betoniarza to 1 x 15 zł x 8 godzin = 120 zł. Sumując te wartości, otrzymujemy całkowity koszt pracy brygady: 160 zł + 120 zł = 280 zł. Tego typu obliczenia są powszechnie stosowane w branży budowlanej, gdzie precyzyjne kalkulacje kosztów pracy i materiałów są kluczowe dla efektywności i rentowności projektów budowlanych. Stosowanie się do tych zasad przyczynia się do lepszego zarządzania budżetem i umożliwia odpowiednie planowanie wydatków.

Pytanie 31

Na podstawie przedmiaru robót określ liczbę kolan hamburskich 1/2", którą należy zamówić do wykonania instalacji gazowej.

Lp.	Podstawa	Opis	Jedn. obmiaru	Ilość
1		ROBOTY INSTALACYJNE – INSTALACJA WEWNĘTRZNA GAZOWA
1 d.1	KNR 7-09 2114-01	Montaż kolan hamburskich o śr. zew. 15 mm	szt.	22
2 d.1	KNR 7-09 2114-01	Montaż kolan hamburskich o śr. zew. 25 mm	szt.	16
3 d.1	KNR 7-09 2114-01	Montaż kolan hamburskich o śr. zew. 32 mm	szt.	13
4 d.1	KNR 7-09 2114-01	Montaż kolan hamburskich o śr. zew. 40 mm	szt.	7

A. 13 sztuk.

B. 16 sztuk.

C. 7 sztuk.

D. 22 sztuki.

Odpowiedź 22 sztuki jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przedmiarem robót dotyczących instalacji wewnętrznej gazowej, ilość kolan hamburskich o średnicy 1/2 cala wynosi właśnie 22 sztuki. W kontekście projektowania i wykonywania instalacji gazowych, kluczowe jest prawidłowe obliczenie ilości materiałów, które są niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności działania systemu. Każde kolano hamburskie jest istotnym elementem w systemie rur, które umożliwiają zmianę kierunku przepływu gazu. Zastosowanie właściwej ilości kolan jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi oraz obowiązującymi normami, które nakładają obowiązek precyzyjnego określenia wymagań materiałowych w przedmiarze robót. Warto również zwrócić uwagę, że kolana hamburskie są produkowane w różnych średnicach, a ich dobór powinien być zgodny z średnicą rur, które będą z nimi łączone. W tej konkretnej sytuacji, nie można pomylić kolan o różnych średnicach, co może wpływać na ciśnienie gazu i bezpieczeństwo całej instalacji.

Pytanie 32

Główną metodą ochrony kanałów przed zanieczyszczeniem jest ich czyszczenie. Aby osiągnąć odpowiedni efekt czyszczenia, gdy osady nie są zbite, konieczne jest zapewnienie prędkości przepływu wynoszącej

A. 1,0-1,2 m/s

B. 0,5 m/s

C. 0,8 m/s

D. 2,5-3,0 m/s

Wybór odpowiedzi 0,8 m/s, 0,5 m/s czy 2,5-3,0 m/s może wynikać z niepełnego zrozumienia istoty hydrauliki w kontekście płukania kanałów. Odpowiedzi 0,8 m/s oraz 0,5 m/s są zbyt niskie, aby skutecznie mobilizować osady. Prędkości te nie zapewniają wystarczającej energii do usunięcia zanieczyszczeń, co może prowadzić do ich akumulacji i pogorszenia stanu kanału. W praktyce, jeżeli prędkości przepływu są zbyt niskie, osady mogą pozostawać w kanałach, co w dłuższym okresie prowadzi do ich blokowania oraz zwiększenia kosztów konserwacji. Z kolei prędkości 2,5-3,0 m/s są zbyt wysokie i mogą powodować niepożądane efekty, takie jak erozja ścianek kanałów czy zwiększone ryzyko uszkodzeń infrastruktury. Wyższe prędkości mogą także prowadzić do zjawiska nazywanego 'pulsowaniem', co skutkuje nieefektywnym usuwaniem osadów. Dlatego kluczowe jest zachowanie równowagi między szybkością przepływu a jego efektywnością, co znajduje potwierdzenie w normach i dokumentach branżowych, które wskazują na preferowany zakres 1,0-1,2 m/s jako najbardziej optymalny dla tego procesu.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Celem kompensacji wydłużeń cieplnych przewodów jest

A. niezawodne układanie przewodów ciepłowniczych w linii prostej

B. przechwytywanie wydłużeń, które powstają w wyniku zmian temperatury

C. zachowanie stałej prędkości przepływu dla danego czynnika

D. gwarantowanie jednorodnego spadku przewodów ciepłowniczych

Kompensacja wydłużeń cieplnych przewodów to kluczowy element inżynierii ciepłowniczej, mający na celu zarządzanie deformacjami materiału wywołanymi zmianami temperatury. W miarę wzrostu temperatury materiały, z których wykonane są przewody, tendencjonalnie się rozszerzają, co może prowadzić do powstawania naprężeń. Te naprężenia mogą skutkować uszkodzeniami instalacji, a nawet awariami w systemach ciepłowniczych. Przy odpowiedniej kompensacji, na przykład poprzez zastosowanie elastycznych przegubów, można skutecznie kontrolować te wydłużenia, umożliwiając swobodną i bezpieczną pracę systemu. Przykładowo, w praktyce inżynieryjnej często stosuje się komputeryzowane systemy symulacyjne do analizy zachowań materiałów w różnych warunkach temperatury, co pozwala na optymalizację projektów i zwiększenie ich trwałości. Wprowadzenie rozwiązań zgodnych z normami, takimi jak norma PN-EN 13480 dla instalacji przemysłowych, zapewnia, że systemy są bezpieczne i efektywne, a także spełniają wymogi oszczędności energetycznej i minimalizacji strat ciepła.

Pytanie 35

Jakiego koloru jest taśma do oznaczania lokalizacji gazociągu?

A. Białego

B. Żółtego

C. Niebieskiego

D. Czerwonego

Odpowiedź "żółtego" jest poprawna, ponieważ taśma ostrzegawczo-lokalizacyjna gazociągu zgodnie z obowiązującymi normami (np. PN-EN 12613) powinna być w kolorze żółtym. Taśma ta ma na celu nie tylko oznaczenie miejsca, w którym znajdują się instalacje gazowe, ale również ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem związanym z ich obecnością. W praktyce, stosowanie żółtej taśmy ostrzegawczej pozwala na szybkie identyfikowanie lokalizacji gazociągów przez służby ratunkowe, pracowników budowlanych oraz innych użytkowników przestrzeni publicznej. Dzięki temu można uniknąć niebezpiecznych sytuacji, takich jak przypadkowe uszkodzenie instalacji gazowej podczas prac ziemnych. Właściwe oznakowanie jest kluczowe dla bezpieczeństwa i z tego powodu wiele krajów wprowadziło wymagania dotyczące kolorystyki oznaczeń podziemnych instalacji. Wiedza na temat kolorów taśm i ich znaczenia jest istotna dla profesjonalistów z branży budowlanej i instalacyjnej.

Pytanie 36

Minimalny poziom wilgotności względnej powietrza w pomieszczeniu powinien wynosić co najmniej

A. 20%

B. 30%

C. 10%

D. 50%

Wilgotność powietrza w naszych domach powinna być przynajmniej na poziomie 30%. To ważne dla naszego komfortu i zdrowia. Jak jest zbyt sucho, to mogą się zaczynać różne problemy, jak np. sucha skóra czy podrażnienia dróg oddechowych. Czasem to też prowadzi do większego ryzyka infekcji. Normy budowlane i różne standardy, jak ISO, mówią, że najlepiej, jak wilgotność wynosi między 30 a 60%. Żeby utrzymać właściwy poziom wilgotności, dobrze jest używać nawilżaczy powietrza lub po prostu wietrzyć pomieszczenia. Nie zapominajmy, że odpowiednia wilgotność wpływa też na nasze meble i budynek, bo jak jest za mało wilgoci, to drewno może pękać, a materiały się niszczą. Dlatego warto regularnie sprawdzać wilgotność za pomocą higrometrów i dostosowywać ją do tych zalecanych wartości, żebyśmy wszyscy czuli się zdrowo i komfortowo w naszych domach.

Pytanie 37

Aby zrealizować instalację wentylacyjną, należy nabyć kanał wykonany z

A. polietylenu z wkładką aluminiową

B. blachy miedzianej pokrytej akrylem

C. polibutylenu z zatopioną tuleją wspomagającą

D. blachy stalowej ocynkowanej

Wybór materiałów do wykonania instalacji wentylacyjnej jest kluczowym zagadnieniem, które wymaga zrozumienia właściwości poszczególnych tworzyw. Blacha miedziana pokryta akrylem, mimo że ma swoje zalety, takich jak wysoka odporność na korozję i świetne właściwości elektryczne, nie jest preferowanym materiałem w wentylacji. Miedź jest kosztowna i trudna w obróbce, co sprawia, że jej zastosowanie w wentylacji jest rzadkością, zwłaszcza w dużych instalacjach, gdzie znaczenie ma również efektywność kosztowa. Polietylen z wkładką aluminiową nie jest odpowiedni w kontekście wysokotemperaturowych aplikacji, ponieważ może ulegać deformacji i nie zapewnia odpowiedniej trwałości w długoterminowej eksploatacji. Polibutylen z zatopioną tuleją wspomagającą wykazuje dobre właściwości w niektórych zastosowaniach, ale nie jest powszechnie stosowany w wentylacji ze względu na ograniczone możliwości stosowania w instalacjach o dużych wymaganiach dotyczących ciśnienia i wytrzymałości mechanicznej. W praktyce, wybór niewłaściwego materiału może prowadzić do problemów z wentylacją, takich jak utrata ciśnienia, co wpływa na efektywność całego systemu. Właściwe dobieranie materiałów zgodnych z normami, takimi jak PN-EN 12097, jest kluczowe dla zapewnienia długotrwałej i efektywnej pracy instalacji wentylacyjnej.

Pytanie 38

Aby pewnie zamocować grzejnik żeliwny na ścianie, konieczne jest użycie co najmniej

A. dwóch uchwytów

B. dwóch wsporników

C. jednego wspornika i dwóch uchwytów

D. jednego uchwytu i dwóch wsporników

Mocowanie grzejnika żeliwnego jest kluczowym elementem zapewniającym jego trwałość i bezpieczeństwo użytkowania. Odpowiedzi, które pomijają konieczność użycia co najmniej jednego uchwytu oraz dwóch wsporników, zaniedbują fundamentalne zasady inżynieryjne. Na przykład, jedynie stosując dwa wsporniki, nie zapewniamy głównego punktu mocowania, co prowadzi do ryzyka przechylania się grzejnika pod wpływem jego własnej masy oraz temperatury. W przypadku użycia jedynie jednego wspornika i dwóch uchwytów, problemem staje się niewystarczające wsparcie, co może skutkować nierównomiernym rozkładem obciążenia i w rezultacie uszkodzeniem samego grzejnika oraz ściany. Dwa uchwyty mogą wydawać się wystarczające, jednak w praktyce brak dodatkowych wsporników nie zapewni stabilności, a grzejnik może stać się niestabilny, co jest nie tylko niewłaściwym rozwiązaniem, ale i stwarza zagrożenie. Kluczowe jest także zrozumienie, że niewłaściwe mocowanie nie tylko wpływa na funkcjonalność grzejnika, ale może również prowadzić do poważnych uszkodzeń budynku, co wiąże się z dodatkowymi kosztami napraw. W kontekście norm budowlanych oraz najlepszych praktyk, zawsze należy dążyć do zapewnienia odpowiedniego wsparcia dla instalacji grzewczych, aby uniknąć późniejszych problemów oraz zapewnić ich długotrwałe użytkowanie.

Pytanie 39

Jakie są metody łączenia przewodów instalacji grzewczej z polipropylenu przy zastosowaniu złączek kielichowych?

A. zgrzewania polifuzyjnego

B. zgrzewania doczołowego

C. zaciskarki promieniowej

D. zaciskarki osiowej

Podejmowanie decyzji o metodzie łączenia przewodów z polipropylenu to nie jest coś, co można zrobić bez myślenia o technicznych podstawach. Zgrzewanie doczołowe może być popularne, ale głównie używa się go do rur metalowych lub w bardziej skomplikowanych połączeniach z tworzyw sztucznych, a nie do polipropylenu. Zaciskarki promieniowe i osiowe to narzędzia, które raczej stosuje się do rur metalowych albo innych typów tworzyw sztucznych, a w przypadku polipropylenu nie sprawdzają się najlepiej. Działają one na zasadzie mechanicznej deformacji złączek, co może osłabiać materiał i nie dawać nam odpowiedniej szczelności ani wytrzymałości. Jak ktoś myśli, że każda metoda łączenia rur pasuje wszędzie, to jest w błędzie. Trzeba dobrze dobrać metodę do rodzaju materiału, bo to ma ogromny wpływ na trwałość i bezpieczeństwo całej instalacji. Dlatego dobrze jest trzymać się sprawdzonych technik, jak zgrzewanie polifuzyjne, które oferuje wysoką jakość połączeń i jest zgodne z normami.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej