Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 01:53
Data zakończenia: 14 maja 2025 02:06

Egzamin zdany!

Wynik: 39/40 punktów (97,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. lekowe i higieniczne

B. ruchowe i umiejętności społeczne

C. ruchowe i higieniczne

D. lekowe i umiejętności praktyczne

Odpowiedź "ruchowych i higienicznych" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjentki z nadwagą, która nie dba o swój wygląd zewnętrzny, kluczowe jest wprowadzenie zajęć, które łączą elementy aktywności fizycznej oraz higieny osobistej. Treningi ruchowe pomagają w poprawie ogólnej kondycji fizycznej, co może przyczynić się do redukcji masy ciała oraz zwiększenia poczucia własnej wartości. Regularna aktywność fizyczna, dopasowana do możliwości pacjentki, może obejmować ćwiczenia aerobowe, siłowe oraz ćwiczenia rozciągające. Z drugiej strony, edukacja dotycząca higieny osobistej jest niezbędna, aby poprawić samopoczucie psychiczne i fizyczne pacjentki. W kontekście terapii należy stosować holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Przykłady zastosowania obejmują organizację grupowych zajęć ruchowych, które nie tylko poprawią kondycję, ale także będą sprzyjały nawiązywaniu relacji międzyludzkich, co jest istotne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 2

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. kompleksową

B. nadzorowaną

C. systematyczną

D. fragmentaryczną

Obserwacja częściowa to technika, w której terapeuta zajęciowy skupia się na wybranym aspekcie zachowania podopiecznego, co pozwala na dokładniejszą analizę i zrozumienie potrzeb i wyzwań danej osoby. Tego rodzaju obserwacja jest szczególnie przydatna w pracy z osobami, które mają złożone potrzeby zdrowotne lub edukacyjne, ponieważ umożliwia terapeucie identyfikację specyficznych zachowań, które mogą wymagać interwencji lub wsparcia. Na przykład, jeśli podopieczny ma trudności w komunikacji, terapeuta może skoncentrować się na obserwacji sposobu, w jaki ta osoba wyraża swoje potrzeby, co może pomóc w opracowaniu strategii poprawiających interakcję. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na indywidualne podejście do każdego pacjenta. Daje to terapeutom możliwość dostosowywania działań do unikalnych potrzeb i sytuacji życiowych pacjentów, co jest kluczowe dla skuteczności terapii.

Pytanie 3

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

B. Zajęcia z zakresu matematyki

C. Intensywne treningi wytrzymałościowe

D. Programowanie komputerowe

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 4

W jakiej fazie scenariusza lekcji powinien być zaplanowany instruktaż dotyczący stanowiska pracy uczestnika?

A. W zestawieniu metod oraz technik terapii zajęciowej

B. Na początku przebiegu zajęć

C. W spisie celów szczegółowych

D. Na końcu przebiegu zajęć

We wstępnej części przebiegu zajęć przeprowadzenie instruktażu stanowiskowego ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności pracy uczestników. Przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności zawodowej ważne jest, aby uczestnicy byli dokładnie zaznajomieni z zasadami obowiązującymi w danym miejscu pracy, co pozwala na minimalizację ryzyka wypadków i nieporozumień. Instruktaż wstępny powinien obejmować takie aspekty jak procedury bezpieczeństwa, obsługa sprzętu oraz obowiązki związane z danym stanowiskiem. Tego rodzaju trening jest zgodny z normami BHP, które wymagają, aby pracownicy byli informowani o zasadach działania oraz potencjalnych zagrożeniach jeszcze przed przystąpieniem do pracy. Efektywny instruktaż odbywa się najczęściej w formie interaktywnej, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy. Przykładem może być omawianie zasad pracy z narzędziami podczas symulacji na stanowisku, co daje uczestnikom możliwość zadawania pytań i rozwiewania wątpliwości przed przystąpieniem do realnych zadań.

Pytanie 5

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

B. alternatywnych metod komunikacji

C. nawiązywania relacji społecznych

D. wykonywania codziennych czynności

Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 6

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. zwiększaniu masy mięśniowej

B. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

C. nauczaniu nowych języków

D. planowaniu dalekich podróży

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 7

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. kardiologicznymi

B. nowotworowymi

C. psychicznymi

D. dermatologicznymi

Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.

Pytanie 8

Jakiego typu biblioterapię zastosował terapeuta, który w domu pomocy społecznej korzystał z kroniki, aby wspomnieć przeszłość mieszkańców?

A. Reedukacyjną

B. Relaksacyjną

C. Resocjalizacyjną

D. Reminescencyjną

Reminescencyjna biblioterapia jest techniką, która ma na celu wspomaganie osób w przypominaniu sobie ważnych wydarzeń z przeszłości, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia psychicznego. W kontekście terapeutycznym, wykorzystanie kroniki do wspomnień pozwala mieszkańcom domu pomocy społecznej na odnowienie relacji z własną tożsamością oraz historią. Tego rodzaju działania są szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, które mogą zmagać się z problemami związanymi z pamięcią lub poczuciem zagubienia. Przykładem praktycznego zastosowania reminescencyjnej biblioterapii może być organizowanie sesji, w trakcie których uczestnicy wspólnie przeglądają zdjęcia i dokumenty, a następnie dzielą się własnymi wspomnieniami. Takie zajęcia nie tylko stymulują aktywność umysłową, ale także sprzyjają integracji społecznej i budowaniu relacji między uczestnikami. Warto zaznaczyć, że reminescencyjna biblioterapia wpisuje się w standardy pracy z osobami w podeszłym wieku, akcentując znaczenie pamięci i doświadczenia życiowego jako cennych zasobów.

Pytanie 9

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Klanzy

B. Sherborne

C. Orffa

D. Dennisona

Odpowiedź Dennisona jest poprawna, ponieważ cykl leniwych ósemek jest głęboko zakorzeniony w teorii ruchu i metodach stosowanych przez Carla Dennisona, który opracował program zwany "Brain Gym". Ćwiczenia te mają na celu integrację obu półkul mózgowych, co sprzyja poprawie koncentracji, pamięci oraz koordynacji ruchowej. W kontekście terapii ruchowej, leniwe ósemki angażują uczestników do wykonywania płynnych, okrężnych ruchów, co pomaga w rozwijaniu umiejętności motorycznych i zwiększa świadomość ciała. W praktyce, stosowanie takich ćwiczeń w grupie terapeutycznej pozwala uczestnikom nie tylko na poprawę ich funkcji poznawczych, ale również na budowanie relacji międzyludzkich, co jest niezwykle ważne w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, metoda Dennisona jest szeroko stosowana w edukacji, szczególnie w pracy z dziećmi, które mogą mieć trudności z koncentracją i uczeniem się, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w terapii.

Pytanie 10

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. haftu richelieu

B. haftu krzyżykowego

C. ściegu przed igłą

D. splotu gobelinowego

Nauka ściegu przed igłą jest kluczowym etapem w pracowni hafciarskiej, ponieważ stanowi fundament wielu technik haftu. Ścieg przed igłą, znany również jako ścieg prosty, jest podstawowym ruchem, który pozwala na precyzyjne umieszczanie nici na kanwie. W praktyce, opanowanie tego ściegu umożliwia przyszłym hafciarzom realizację bardziej skomplikowanych wzorów, które wykorzystują różnorodne techniki haftu. Ścieg ten ułatwia także naukę innych ściegów, takich jak haft krzyżykowy, gdzie podstawowe umiejętności są wykorzystywane w bardziej zaawansowanych technikach. Dobry hafciarz powinien w pierwszej kolejności skupić się na opanowaniu ściegu przed igłą, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie materiałów, narzędzi oraz technik, które są niezbędne w pracy z haftem. W wielu programach edukacyjnych, ścieg przed igłą jest podstawą, od której zaczyna się naukę, co potwierdzają również standardy branżowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 11

Zespół uczestników środowiskowego domu samopomocy rodzaju A przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. Jakimi słowami terapeuta powinien ich zachęcić do działania podczas zajęć?

A. Na waszym miejscu z większym zaangażowaniem bym podszedł do pracy, żeby nie spotkał was śmiech.

B. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

C. Bardzo doceniam waszą precyzję, sądzę, że każdy z was będzie cieszył się smakiem zupy.

D. Poczujecie wstyd, gdy nie zdołacie przygotować posiłku na czas dla wszystkich.

Odpowiedź "Bardzo podoba mi się wasza dokładność, myślę, że wszyscy docenią smak zupy" jest prawidłowa, ponieważ wykorzystuje pozytywne wzmocnienie, które jest kluczowym elementem w pracy terapeutycznej. Tego typu podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych oraz wzmacnia pewność siebie uczestników, co jest szczególnie istotne w środowisku wsparcia. Motywacja oparta na pozytywnych aspektach osiągnięć, jak dokładność w przygotowywaniu potraw, przyczynia się do budowania poczucia wartości i zaangażowania w wykonywaną pracę. Dodatkowo, uznanie umiejętności kulinarnych podkreśla znaczenie współpracy i kolektywnego wysiłku, co jest zgodne z zasadami pracy w grupie. Dzięki temu uczestnicy czują, że ich wkład ma znaczenie i jest doceniany, co sprzyja ich dalszemu rozwojowi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i wspierania osób z niepełnosprawnościami, gdzie kluczowe jest stawianie na pozytywne doświadczenia oraz budowanie relacji opartych na zaufaniu i wsparciu.

Pytanie 12

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. zwichnięcie stawu biodrowego

B. mózgowe porażenie dziecięce

C. niepełnosprawność intelektualna

D. zespół Downa

Zwichnięcie stawu biodrowego jest przeciwwskazaniem do udziału w hipoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych z mobilnością pacjenta oraz stabilnością podczas zajęć. Hipoterapia, wykorzystująca konie do terapii, wymaga od uczestników odpowiedniej sprawności fizycznej. Zwichnięcie stawu biodrowego może powodować ból, ograniczenie ruchomości oraz niestabilność, co stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i dla konia. W przypadku osób z urazami stawu biodrowego należy wziąć pod uwagę ich zdolność do utrzymywania równowagi i angażowania się w interakcję z koniem. W praktyce terapeutycznej, standardy bezpieczeństwa oraz oceny ryzyka są kluczowe w doborze odpowiednich form terapii. Zawodowi terapeuci oceniają stan zdrowia pacjenta, aby zidentyfikować potencjalne zagrożenia. W przypadku zwichnięcia stawu biodrowego, zaleca się unikanie hipoterapii na rzecz innych form rehabilitacji, które będą bardziej odpowiednie i bezpieczne dla danej osoby.

Pytanie 13

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. konia

B. kota

C. psa

D. osła

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 14

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. zamknięte.

B. projekcyjne.

C. sugerujące.

D. otwarte.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 15

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

B. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

C. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

D. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

Proksemika, jako element teorii komunikacji interpersonalnej, odnosi się do sposobu, w jaki ludzie postrzegają i wykorzystują przestrzeń w relacjach międzyludzkich. Oznacza to, że różne odległości w interakcjach mogą wpływać na komfort, zrozumienie i efektywność komunikacji. Na przykład, w kulturach zachodnich, odległość twarzą w twarz wynosząca około półtora metra jest często postrzegana jako odpowiednia w sytuacjach formalnych, natomiast w sytuacjach nieformalnych może być mniejsza. Stosowanie odpowiedniej proksemiki nie tylko poprawia jakość komunikacji, ale także wpływa na postrzeganie relacji społecznych. Przykładem może być sytuacja w biurze, gdzie otwarte przestrzenie mogą sprzyjać współpracy, podczas gdy zamknięte biura mogą tworzyć wrażenie dystansu i hierarchii. Warto znać te zasady, aby efektywnie poruszać się w różnych kontekstach społecznych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji międzykulturowej.

Pytanie 16

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

B. Trening umiejętności samoobsługi

C. Trening umiejętności interpersonalnych

D. Wyjścia do miejsc publicznych

Trening umiejętności interpersonalnych jest kluczowym elementem wsparcia dla osób z mutyzmem wybiórczym, szczególnie na wczesnym etapie ich uczęszczania do ośrodka. Osoby te często mają trudności w komunikacji werbalnej w określonych sytuacjach społecznych, co może prowadzić do izolacji i frustracji. Terapeuci powinni wprowadzać stopniowe, zindywidualizowane programy, które skupiają się na budowaniu pewności siebie i umiejętności komunikacyjnych. Przykładem może być organizowanie małych grup, w których uczestnicy mają okazję do interakcji w bezpiecznym środowisku. Dobre praktyki wskazują na wykorzystanie gier i zabaw, które sprzyjają nawiązywaniu relacji społecznych, a także zachęcają do wyrażania emocji i myśli. Użycie technik takich jak Modelowanie czy Wzmocnienie pozytywne, może być niezwykle efektywne, gdyż pomaga w budowaniu pozytywnych doświadczeń związanych z komunikacją. Wsparcie terapeutyczne powinno również uwzględniać współpracę z rodziną, by stworzyć spójne podejście do rozwoju umiejętności interpersonalnych w różnych kontekstach życia osoby z mutyzmem wybiórczym.

Pytanie 17

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. bezpieczeństwa

B. prestżu i uznania

C. samorealizacji

D. fizjologicznych

Odpowiedź "fizjologicznych" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia rytmu dobowego snu u osób z chorobą Alzheimera są bezpośrednio związane z ich podstawowymi potrzebami fizjologicznymi. Rytm dobowy snu i czuwania jest kluczowym elementem zdrowego funkcjonowania organizmu, a jego zaburzenia mogą prowadzić do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak zwiększone ryzyko wypadków, zaburzenia poznawcze czy pogorszenie ogólnego stanu zdrowia. U osób z chorobą Alzheimera, zmiany w cyklu snu mogą być wywołane przez czynniki neurodegeneracyjne, które wpływają na zentrale mechanizmy regulujące sen. W pracy z pacjentami, ważne jest stosowanie dobrych praktyk, takich jak tworzenie stabilnego środowiska do snu, ograniczanie bodźców w godzinach wieczornych oraz regularne wprowadzanie rutyny. Warto także zwrócić uwagę na zastosowanie strategii behawioralnych, które mogą pomóc w poprawie jakości snu, jak np. terapia światłem czy techniki relaksacyjne. Zachowanie zdrowego rytmu dobowego jest kluczowe dla poprawy jakości życia i samopoczucia pacjentów z demencją, co wpisuje się w standardy opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 18

Osoba uczestnicząca w warsztatach terapii zajęciowej jest osobą z nadwagą, ale nie pragnie brać udziału w porannych zajęciach gimnastycznych ani w innych formach aktywności fizycznej. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta, biorąc pod uwagę konieczność poprawy kondycji fizycznej tej osoby?

A. Biblioterapię

B. Filmoterapię

C. Choreoterapię

D. Muzykoterapię

Choreoterapia to forma terapii zajęciowej, która wykorzystuje ruch i taniec jako narzędzia do poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego uczestników. Jest to szczególnie istotne w przypadku osób otyłych, które mogą mieć trudności z tradycyjnymi formami aktywności fizycznej. Uczestnictwo w choreoterapii pozwala na stopniowe wprowadzanie ruchu w bezpiecznej i przyjaznej atmosferze, co może zwiększyć motywację do regularnej aktywności fizycznej. Na przykład, terapeuta może zaproponować ćwiczenia o niskiej intensywności, takie jak taniec w wolnym tempie, które angażują całe ciało, poprawiając elastyczność oraz koordynację. Pozytywne aspekty choreoterapii obejmują również aspekt społeczny, gdyż uczestnicy pracują w grupach, co sprzyja nawiązywaniu relacji i poczuciu przynależności. Standardy w terapii zajęciowej podkreślają znaczenie dostosowywania aktywności do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni choreoterapię idealnym rozwiązaniem dla osób, które są niechętne do intensywnych ćwiczeń ruchowych.

Pytanie 19

Warsztaty terapii zajęciowej powinny być realizowane w oparciu o indywidualny program rehabilitacji oraz terapii, który jest przygotowywany dla każdego uczestnika przez

A. radę programową

B. fizjoterapeutę

C. terapeutę zajęciowego

D. radę plenarną

Rada programowa ma kluczową rolę w przygotowywaniu indywidualnych programów rehabilitacji i terapii dla uczestników warsztatów terapii zajęciowej. Odpowiedzialność ta wynika z szerokiego zrozumienia potrzeb uczestników oraz możliwości terapeutów zajęciowych i innych specjalistów w zespole. Rada programowa, składająca się z terapeutów, psychologów, fizjoterapeutów oraz innych specjalistów, jest odpowiedzialna za opracowywanie i aktualizację programów, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, mając na celu ich maksymalne wsparcie w rozwoju umiejętności życiowych oraz społecznych. Przykładowo, w praktyce może to oznaczać, że dla osoby z niepełnosprawnością ruchową program może zawierać elementy terapeutyczne ukierunkowane na rozwijanie siły mięśniowej oraz koordynacji, podczas gdy dla osoby z trudnościami w komunikacji program będzie zawierał ćwiczenia związane z komunikowaniem się. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie spersonalizowanego wsparcia, aby zapewnić jak największe korzyści dla uczestników.

Pytanie 20

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Katza

B. Lawtona

C. Folsteina

D. Barthel

Skala Lawtona, czyli Skala Samodzielności w Codziennych Aktywnościach, jest narzędziem, które pomaga ocenić, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi, bardziej złożonymi zadaniami. Chodzi o to, żeby zobaczyć, czy dana osoba potrafi sobie poradzić sama w różnych sytuacjach. Na przykład, jeśli ktoś ma dotrzeć do domu kultury, to można obserwować, jak korzysta z transportu publicznego, planuje trasę czy zarządza czasem. To bardzo ważne, bo pokazuje, na ile osoba jest samodzielna. Dzięki tej skali terapeuta może lepiej zrozumieć, co potrzebuje dany uczestnik i jak można mu pomóc, by mógł lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Moim zdaniem, to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala na indywidualne podejście do każdego.

Pytanie 21

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. filmoterapię

B. silwoterapię

C. talasoterapię

D. plastyczną terapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 22

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

B. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

C. Gry i zabawy sprawnościowe

D. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Pytanie 23

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

B. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

C. Telewizor, komputer, projektor

D. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 24

Podczas rozmowy terapeuta zadaje pytania otwarte, aby

A. skierować podopiecznego ku oczekiwanej odpowiedzi

B. uporządkować przebieg wypowiedzi podopiecznego

C. wyjaśnić podopiecznemu cel zadania przedstawionych pytań

D. zmobilizować podopiecznego do rozwinięcia odpowiedzi

Odpowiedź, że terapeutka stosuje pytania otwarte, aby nakłonić podopiecznego do rozbudowania odpowiedzi, jest prawidłowa. Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w pracy terapeutycznej, ponieważ umożliwiają podopiecznym swobodne wyrażanie myśli oraz emocji, co sprzyja głębszemu zrozumieniu ich problemów. Tego rodzaju pytania nie ograniczają się do prostych odpowiedzi i skłaniają do refleksji, co z kolei pozwala na odkrycie nowych aspektów sytuacji życiowej podopiecznego. Na przykład, pytanie 'Jak się czujesz w związku z ostatnimi wydarzeniami?' zachęca do dłuższej odpowiedzi, w przeciwieństwie do pytania zamkniętego, które mogłoby ograniczyć odpowiedź do 'dobrze' lub 'źle'. W praktyce terapeutycznej wykorzystywanie pytań otwartych jest zgodne z zasadami empatycznego słuchania i wspierania aktywnego uczestnictwa podopiecznego w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że takie podejście jest także zgodne z zaleceniami wielu międzynarodowych standardów, takich jak te przedstawione przez American Psychological Association, które podkreślają znaczenie angażowania pacjentów w terapeutyczne dialogi.

Pytanie 25

Metoda mokre w mokrym polega na malowaniu na wilgotnym papierze?

A. pastelami olejnymi

B. farbami olejnymi

C. pastelami suchymi

D. farbami akwarelowymi

Technika mokre w mokrym odnosi się do malowania na wilgotnym papierze, co jest szczególnie charakterystyczne dla farb akwarelowych. Ta metoda umożliwia artystom uzyskanie płynnych przejść kolorystycznych i delikatnych efektów, które są trudne do osiągnięcia przy użyciu innych mediów. Gdy papier jest nawilżony, farby akwarelowe rozprzestrzeniają się w sposób bardziej swobodny, co pozwala na tworzenie efektów gradientów i mieszania kolorów na powierzchni. Przykładowo, artysta może nanieść niebieski kolor na mokry papier, a następnie dodać żółty, co spowoduje, że oba kolory połączą się w piękny odcień zieleni. Technika ta jest szeroko stosowana w pejzażach, portretach oraz w ilustracjach, gdzie subtelność i przejrzystość kolorów odgrywają kluczową rolę. Dodatkowo, w praktykach artystycznych uznaje się, że wykorzystanie techniki mokre w mokrym w połączeniu z różnymi narzędziami, takimi jak pędzle, gąbki czy nawet palce, może przynieść niespotykane efekty. W związku z tym, aby w pełni wykorzystać potencjał tej techniki, zaleca się eksperymentowanie z różnymi poziomami nawilżenia papieru i intensywności kolorów, co pozwoli na rozwijanie umiejętności malarskich zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki.

Pytanie 26

Lekarz pulmonolog zalecił dziecku z astmą oskrzelową aktywność fizyczną. W związku z tym, terapeuta prowadząc zajęcia ruchowe powinien

A. skupiać się głównie na ćwiczeniach oddechowych oraz izometrycznych

B. organizować długodystansowe biegi oraz gry zespołowe na świeżym powietrzu

C. dobierać wyłącznie zabawy w pozycji siedzącej, pamiętając o zamykaniu okien

D. unikać nadmiernego wysiłku, pamiętać o rozgrzewce i wprowadzać przerwy

Wybór opcji dotyczącej unikania zbyt długiego wysiłku oraz pamiętania o rozgrzewce i przerwach jest kluczowy w kontekście dzieci z astmą oskrzelową. Astma jest schorzeniem, które wymaga szczególnej uwagi podczas aktywności fizycznej, ponieważ intensywny wysiłek może prowadzić do zaostrzenia objawów, takich jak duszność czy kaszel. Odpowiednia rozgrzewka może pomóc w stopniowym wprowadzeniu organizmu w stan zwiększonej aktywności, co jest istotne, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia epizodów astmatycznych. Przerwy w trakcie ćwiczeń pozwalają dzieciom na odpoczynek i regulację oddechu, co jest niezwykle istotne dla ich komfortu i bezpieczeństwa. Warto również wprowadzać różnorodne formy aktywności, które nie są zbyt obciążające, np. spacerowanie, jazda na rowerze czy ćwiczenia w wodzie, które stanowią doskonałą alternatywę. Przestrzeganie takich zasad wpisuje się w zalecenia Polskiego Towarzystwa Alergologicznego, które podkreśla konieczność indywidualizacji programu aktywności fizycznej dla dzieci z astmą.

Pytanie 27

Kluczowym dokumentem tworzonym dla każdego mieszkańca domu pomocy społecznej jest indywidualny plan

A. adaptacyjno-mobilizacyjny

B. ewaluacyjno-terapeutyczny

C. socjalizacyjny

D. wsparcia

Indywidualny plan wsparcia jest kluczowym dokumentem w pracy instytucji takich jak domy pomocy społecznej, który ma na celu dostosowanie się do unikalnych potrzeb każdego mieszkańca. Plan ten powinien być opracowany w ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także zespołem terapeutycznym, co zapewnia holistyczne podejście do opieki. W ramach indywidualnego planu wsparcia definiuje się konkretne cele, działania oraz metody oceny ich realizacji. Na przykład, jeśli mieszkaniec wymaga wsparcia w zakresie umiejętności życiowych, plan może obejmować zajęcia z zakresu gotowania czy zarządzania budżetem. Praktyczne zastosowanie takiego planu pozwala na systematyczne monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. W kontekście standardów, indywidualny plan wsparcia jest zgodny z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualizację i aktywne uczestnictwo mieszkańców w procesie decyzyjnym.

Pytanie 28

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. alternatywne

B. otwarte

C. zamknięte

D. sugerujące

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 29

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

B. prezentuje się jako znana postać

C. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

D. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 30

Jaki dokument jest tworzony w warsztatach terapii zajęciowej dla każdego uczestnika?

A. Program rewalidacji

B. Indywidualny plan działania wspierającego

C. Indywidualny program rehabilitacji

D. Indywidualny plan opieki

Odpowiedzi wskazujące na indywidualny plan postępowania wspierającego, indywidualny plan opieki oraz program rewalidacji nie są właściwe w kontekście warsztatów terapii zajęciowej. Indywidualny plan postępowania wspierającego, chociaż istotny, ma szerszy charakter i niekoniecznie koncentruje się na aspektach rehabilitacyjnych oraz rozwojowych uczestnika. Z kolei indywidualny plan opieki odnosi się głównie do aspektów medycznych i pielęgnacyjnych, koncentrując się na codziennej opiece nad osobami, co nie pokrywa się z celami terapeutycznymi warsztatów. Na uwagę zasługuje również program rewalidacji, który dotyczy edukacji oraz wsparcia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościami, a nie jest bezpośrednio powiązany z dorosłymi uczestnikami terapii zajęciowej. Uczestnicy mogą mylić te dokumenty, ponieważ każdy z nich ma swoje specyficzne cele i zastosowania, co może prowadzić do nieporozumień w zakresie wsparcia, jakie powinni otrzymać. Zrozumienie różnic między tymi planami jest kluczowe dla skutecznej terapii, dlatego ważne jest, aby osoby zaangażowane w proces terapeutyczny potrafiły prawidłowo identyfikować odpowiednie dokumenty i ich zastosowanie w praktyce.

Pytanie 31

Która z wymienionych metod graficznych jest niewskazana dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niską precyzją w motoryce małej?

A. Linoryt

B. Druk strukturalny

C. Monotypia

D. Dekalkomania

Linoryt jest techniką graficzną, która wymaga precyzyjnej kontroli nad narzędziem, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w zakresie motoryki małej. Proces linorytu polega na rzeźbieniu w miękkiej gumie lub linoleum, co wymaga użycia narzędzi o ostrych krawędziach, które muszą być prowadzone z dużą dokładnością, aby uzyskać pożądany efekt graficzny. Dla podopiecznych z ograniczeniami, inne techniki, takie jak monotypia czy dekalkomania, mogą okazać się znacznie bardziej dostępne, ponieważ pozwalają na większą swobodę ruchów i nie wymagają tak intensywnej kontroli nad narzędziem. W kontekście terapii zajęciowej, zastosowanie technik, które nie obciążają fizycznie uczestników, jest kluczowe dla ich efektywnego zaangażowania i satysfakcji z procesu twórczego. Dlatego wybór odpowiednich technik artystycznych powinien uwzględniać indywidualne możliwości i ograniczenia uczestnika, co jest zgodne z zasadami dostosowanego nauczania i terapeutycznego podejścia do sztuki.

Pytanie 32

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. pacjentów z schizofrenią

B. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

C. podopiecznych po udarach mózgowych

D. osób z cukrzycą

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 33

Jak brzmi zasada wykorzystywana w terapii pacjentów z problemami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest jednoczesne oddziaływanie na różne obszary życia pacjenta?

A. Stopniowania trudności

B. Optymalnej stymulacji

C. Powtarzalności oddziaływań

D. Wielostronności oddziaływań

Zasada wielostronności oddziaływań w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi polega na jednoczesnym oddziaływaniu na różne aspekty życia pacjenta, co pozwala na holistyczne podejście do leczenia. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie skupia się wyłącznie na symptomach psychicznych, ale także uwzględnia kwestie społeczne, emocjonalne, fizyczne i środowiskowe. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz zasadami terapii integracyjnej, które podkreślają znaczenie złożoności ludzkiego doświadczenia. Przykładem może być terapia, w której równocześnie pracuje się nad relacjami interpersonalnymi pacjenta, jego rozwojem osobistym oraz zdrowiem fizycznym, co prowadzi do bardziej efektywnych rezultatów terapeutycznych. Holistyczne podejście sprzyja także poprawie jakości życia pacjentów oraz ich zdolności do radzenia sobie w różnych sytuacjach życiowych, co jest kluczowe w kontekście długoterminowej terapii.

Pytanie 34

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

B. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

C. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

D. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

Analiza wyników badań w kontekście całościowej oceny geriatrycznej jest kluczowym etapem, który pozwala na zrozumienie indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego. Na etapie określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego, terapeuta ma za zadanie zintegrować dane z różnych źródeł, takich jak wywiady, obserwacje, oraz dostępna dokumentacja medyczna. Dokładne zdefiniowanie tych aspektów jest fundamentalne dla skutecznego zaplanowania interwencji terapeutycznych. Dobrą praktyką jest wykorzystanie narzędzi oceny geriatrystycznej, takich jak skale oceny funkcjonalnej czy narzędzia do oceny jakości życia, co umożliwia dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia podopiecznego. Przykładowo, analiza wyników testów oceny funkcjonalnej może ujawnić ograniczenia w codziennych aktywnościach, co z kolei pozwala na dostosowanie celów terapeutycznych do rzeczywistych potrzeb podopiecznego, a tym samym na lepsze zaplanowanie rehabilitacji oraz wsparcia społecznego. Takie podejście jest zgodne z zasadami zintegrowanej opieki geriatrycznej, która koncentruje się na holistycznym podejściu do zdrowia.

Pytanie 35

Tworząc osobisty plan terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Parkinsona, u której występuje mikrografia, terapeuta powinien uwzględnić ćwiczenia polegające na

A. tworzeniu grafiki komputerowej

B. pisaniu z użyciem klawiatury

C. wycinaniu liter za pomocą wyrzynarki

D. zamazywaniu dużych powierzchni

Pisanie przy użyciu klawiatury jest skuteczną metodą terapii zajęciowej dla osób z chorobą Parkinsona, zwłaszcza u tych, u których występuje mikrografia. Mikrografia, objawiająca się stopniowym zmniejszaniem się wielkości pisma odręcznego, może stanowić duże wyzwanie w codziennym życiu. Wykorzystanie klawiatury pozwala na obejście trudności związanych z manualnym pisaniem, umożliwiając jednocześnie zachowanie umiejętności komunikacyjnych. Terapia powinna skupiać się na rozwijaniu zdolności korzystania z technologii, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie dostosowywania metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta. Praktycznym przykładem może być wprowadzenie ćwiczeń polegających na pisaniu e-maili, co nie tylko wspiera umiejętności pisarskie, ale również sprzyja interakcji społecznej i może poprawić samopoczucie pacjenta. Dodatkowo, korzystanie z oprogramowania do rozpoznawania mowy może być użytecznym narzędziem wspierającym pacjentów w komunikacji, co stanowi integralną część holistycznego podejścia do terapii zajęciowej.

Pytanie 36

Fundacja Radosny człowiek, która organizuje warsztat terapii zajęciowej, jest zobowiązana do prowadzenia dokumentacji dotyczącej swojej działalności rehabilitacyjnej, w zgodzie

A. z rozporządzeniem w sprawie domów pomocy społecznej

B. z ustawą o fundacjach

C. z rozporządzeniem w sprawie warsztatów terapii zajęciowej

D. z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego

Odpowiedź wskazująca na rozporządzenie w sprawie warsztatów terapii zajęciowej jest poprawna, ponieważ to właśnie to rozporządzenie określa szczegółowe zasady funkcjonowania warsztatów terapii zajęciowej oraz wymogi dotyczące prowadzenia dokumentacji rehabilitacyjnej. W kontekście jednostek świadczących usługi rehabilitacyjne, kluczowe jest przestrzeganie przepisów, które regulują organizację i działalność takich warsztatów. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być konieczność regularnego dokumentowania postępów uczestników terapii, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również praktyką pozwalającą na skuteczną ocenę efektywności terapii. Odpowiednia dokumentacja powinna zawierać informacje o celach, metodach oraz wynikach terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie rehabilitacji. Wdrażając te standardy, fundacje takie jak Radosny człowiek mogą zapewnić wysoką jakość świadczonych usług oraz efektywność swoich działań, co przekłada się na lepsze wyniki w rehabilitacji ich podopiecznych.

Pytanie 37

Osobie, która ma reakcje alergiczne na różne typy farb i klejów, można zaproponować udział w zajęciach terapeutycznych z użyciem

A. dekupażu

B. kolażu

C. ebru

D. origami

Odpowiedź „origami” jest poprawna, ponieważ ta forma sztuki papierniczej opiera się na gięciu papieru, co eliminuje konieczność użycia farb, klejów czy innych materiałów mogących wywoływać reakcje alergiczne. Origami jest nie tylko bezpieczne dla osób z alergiami, ale także wspiera rozwój motoryki małej, kreatywności oraz umiejętności koncentracji. Przykłady zastosowania origami w terapii to zajęcia poprawiające koordynację ręka-oko, które są korzystne w rehabilitacji osób z dysfunkcjami ruchowymi. Standardy w terapii zajęciowej zalecają wykorzystywanie technik, które są dostępne oraz zgodne z potrzebami uczestników, co czyni origami idealnym wyborem. Dodatkowo, praktyki terapeutyczne w origami sprzyjają integracji społecznej oraz budowaniu relacji w grupie, co jest niezwykle ważne w pracy z osobami z problemami emocjonalnymi czy społecznymi.

Pytanie 38

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. ustalenia etapu choroby

B. identyfikacji stanu emocjonalnego

C. nawiązania interakcji wzrokowej

D. postawienia diagnozy

Umiejętność odczytywania komunikatów niewerbalnych jest kluczowa w kontekście rozpoznawania stanu emocjonalnego podopiecznego, ponieważ większość naszego wyrażania emocji odbywa się poprzez gesty, mimikę i postawę ciała. Niewerbalne sygnały, takie jak sposób, w jaki osoba trzyma ciało, jej wyraz twarzy czy kontakt wzrokowy, mogą dostarczyć nieocenionych informacji na temat jej samopoczucia. Na przykład, osoba z opuszczonymi ramionami i smutną mimiką może doświadczać depresji, podczas gdy osoba z energicznym krokiem i uśmiechem może być radosna. W praktyce, obserwacja tych sygnałów pozwala specjalistom na szybką ocenę stanu psychicznego podopiecznego, co jest niezbędne w opiece zdrowotnej, psychologii czy terapii. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak te określone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, w którym uwzględnia się zarówno aspekty werbalne, jak i niewerbalne komunikacji. Wiedza ta jest szczególnie ważna w kontekście osób, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich emocji słowami, co jest częste w przypadku dzieci, osób starszych lub pacjentów z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 39

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. fizycznym

B. biologicznym

C. psychicznym

D. społecznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 40

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

B. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

C. zdolności interpersonalnych i społecznych

D. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej