Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 27 maja 2025 22:27
Data zakończenia: 27 maja 2025 22:43

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką informację powinien przekazać asystent osobie z niepełnosprawnością, która planuje udać się do toalety przy użyciu balkonika, siedząc na krześle?

A. ustawić się twarzą do balkonika, a potem wstać, opierając się laską

B. ustawić się bokiem do balkonika, a potem wstać, podpierając się laską

C. ustawić się bokiem do balkonika, a potem wstać, trzymając się poręczy balkonika

D. ustawić się twarzą do balkonika, a potem wstać, trzymając się poręczy balkonika

Odpowiedź 'twarzą do balkonika, a następnie wstawać, trzymając się poręczy balkonika' jest poprawna, ponieważ zapewnia najwyższy poziom bezpieczeństwa oraz stabilności podczas wstawania. Zgodnie z zasadami ergonomii i pomocy osobom z niepełnosprawnościami, ważne jest, aby podczas wstawania korzystać z dostępnych podpór, takich jak poręcz balkonika. Utrzymując twarz w kierunku balkonika, osoba ma większą kontrolę nad równowagą i może łatwiej skoncentrować się na ruchu. Przykładem zastosowania tej techniki jest sytuacja, w której osoba korzystająca z balkonika potrzebuje wsparcia przy poruszaniu się z jednego miejsca do drugiego. W takiej sytuacji, wstanie twarzą do balkonika minimalizuje ryzyko upadku, a także pozwala na stopniowe przystosowanie się do zmiany pozycji ciała. Warto również zauważyć, że praktyki te są zgodne z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji i wsparcia osób starszych, które kładą nacisk na maksymalizację niezależności i bezpieczeństwa użytkowników. Ponadto, w treningach dla asystentów i terapeutów rehabilitacyjnych uczymy, że odpowiednia pozycja ciała ma kluczowe znaczenie dla utrzymania równowagi i unikania kontuzji.

Pytanie 2

Podopieczna z ograniczeniem wzroku, korzystająca z wózka inwalidzkiego, poinformowała asystenta, że ma nieuregulowane płatności i otrzymuje wezwania z naliczonymi odsetkami. Co asystent powinien jej zaproponować, aby ta sytuacja się nie powtórzyła?

A. psychologiczne

B. materialne

C. praktyczne

D. doraźne

Odpowiedź instrumentalna jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji podopiecznej, która ma zaległe rachunki i otrzymuje wezwania do zapłaty, kluczowe jest zaoferowanie jej konkretnego wsparcia w zakresie zarządzania finansami. Wsparcie instrumentalne może obejmować pomoc w organizacji płatności, ustaleniu priorytetów wydatków czy stworzeniu planu budżetowego. Asystent mógłby również pomóc w nawiązaniu kontaktu z instytucjami, które mogą udzielić wsparcia finansowego lub doradztwa. Przykładem może być współpraca z fundacjami, które oferują pomoc w spłacie długów czy w uzyskiwaniu zasiłków. Ważne jest, aby podejść do problemu kompleksowo, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, zgodnie z wytycznymi standardów wsparcia. Takie działania nie tylko rozwiązują bieżący problem, ale także pomagają w budowaniu umiejętności finansowych, co jest kluczowe w dłuższej perspektywie.

Pytanie 3

Które osoby mogą korzystać ze świadczeń oferowanych przez warsztaty terapii zajęciowej?

A. wszystkie osoby chętne, które posiadają jakikolwiek stopień niepełnosprawności.

B. jedynie osoby zainteresowane, mające orzeczenie o lekkiej niepełnosprawności.

C. wszystkie chętne osoby z orzeczeniem o wysokim stopniu niepełnosprawności.

D. wszystkie osoby zainteresowane, bez względu na to, czy są niepełnosprawne.

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) są instytucjami, które mają na celu wspieranie osób z niepełnosprawnościami w ich rehabilitacji, integracji społecznej i zawodowej. Prawidłowa odpowiedź podkreśla, że WTZ mogą świadczyć usługi wyłącznie osobom, które posiadają orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. To orzeczenie jest kluczowe, ponieważ określa, że dana osoba wymaga szczególnego wsparcia i może korzystać z dedykowanych programów terapeutycznych. Tego typu podejście jest zgodne z ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, która wskazuje, że WTZ są przeznaczone dla osób wymagających intensywnej pomocy. Przykładem może być terapia zajęciowa polegająca na pracy w grupie, gdzie uczestnicy uczą się praktycznych umiejętności, które mogą być później wykorzystane w życiu codziennym czy zawodowym. Działania te przyczyniają się do wzrostu samodzielności i jakości życia osób z niepełnosprawnościami, co jest istotnym celem WTZ.

Pytanie 4

Co jest kluczowym warunkiem umożliwiającym dostosowaną opiekę nad osobą z niepełnosprawnością?

A. przeprowadzenie rozmowy z rodziną osoby podopiecznej

B. zgromadzenie dokumentacji medycznej podopiecznego

C. przeprowadzenie obserwacji osoby, nad którą sprawowana jest opieka

D. ustalenie diagnozy dotyczącej sytuacji podopiecznego

Zbieranie dokumentacji medycznej, przeprowadzanie obserwacji oraz wywiadu z rodziną to ważne kroki, ale nie są one wystarczające, by stworzyć zindywidualizowany plan opieki. Dokumentacja medyczna jest istotna, jednak sama w sobie nie dostarcza pełnego obrazu sytuacji podopiecznego. Bez postawienia diagnozy, dane te mogą być niekompletne i prowadzić do błędnych założeń. Obserwacja, mimo że może ujawnić pewne zachowania, nie dostarcza pełnego kontekstu ani nie identyfikuje źródła problemów. Często obserwacje są subiektywne i mogą być obarczone osobistymi uprzedzeniami obserwatora. Przeprowadzanie wywiadu z rodziną również nie zastąpi dokładnej diagnozy, ponieważ rodzina może mieć ograniczone informacje na temat stanu zdrowia podopiecznego oraz jego potrzeb. Tego typu działania mogą prowadzić do fragmentarycznego zrozumienia sytuacji, co jest niezgodne z zasadami holistycznego podejścia do opieki. W kontekście standardów opieki nad osobami z niepełnosprawnościami, kluczowe jest, aby decyzje były oparte na zrozumieniu całościowego obrazu – co można osiągnąć jedynie poprzez systematyczną diagnozę, uwzględniającą różne aspekty funkcjonowania podopiecznego.

Pytanie 5

Pani Helena, która jest osobą z niepełnosprawnością fizyczną, mieszka razem z mężem i córką. Bliscy pani Heleny przebywają często poza domem, co sprawia, że czuje się ona samotna i niepotrzebna. Jakie działania powinien podjąć asystent, aby poprawić sytuację rodzinną?

A. zaproponować rodzinie uczestnictwo w terapii

B. zorganizować spotkanie podopiecznej z psychologiem

C. spędzać dużo czasu z panią Heleną

D. omówić z bliskimi problem, który dotyczy podopiecznej

Rozmowa z rodziną o problemach, z jakimi boryka się podopieczna, jest kluczowym krokiem w budowaniu zdrowych relacji oraz wsparciu emocjonalnym. Tego typu interwencja opiera się na zasadach komunikacji interpersonalnej, które wskazują, że otwarte rozmowy mogą przyczynić się do lepszego zrozumienia potrzeb i emocji danej osoby. W przypadku pani Heleny, jej uczucie samotności i nieprzydatności mogą być skutkiem braku zaangażowania bliskich w jej życie. Poprzez zaangażowanie rodziny w rozmowę można zidentyfikować problemy oraz wspólnie poszukiwać rozwiązań, które będą sprzyjały poprawie jej samopoczucia. Przykładowo, po rozmowie rodzina może zacząć planować wspólne aktywności, które będą ukierunkowane na angażowanie pani Heleny oraz dawanie jej poczucia wartości. Zgodnie z praktykami z zakresu psychologii, aktywne słuchanie i empatia w takich rozmowach są kluczowe, co pozwala na stworzenie przestrzeni, w której pani Helena może otworzyć się na wyrażanie swoich emocji. Efektem takiej interwencji może być również zmniejszenie poziomu stresu i poprawa relacji rodzinnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 6

Jakie naczynie najlepiej użyć do podawania napojów 15-latkowi z mózgowym porażeniem dziecięcym w postaci dyskinetycznej?

A. z kubkiem posiadającym dziubek

B. z kubkiem mającym duże ucho

C. z butelką wyposażoną w smoczek

D. z niewielką filiżanką

Wybór kubka z dziubkiem jako najlepszego sposobu podawania napojów 15-letniemu podopiecznemu z dyskinetyczną postacią mózgowego porażenia dziecięcego ma swoje solidne uzasadnienie. Kubki z dziubkiem są projektowane z myślą o osobach z trudnościami w piciu, co często występuje u dzieci z tym schorzeniem. Dzięki swojemu kształtowi, umożliwiają one kontrolowane wlewanie płynów do ust, co może pomóc w uniknięciu zadławienia oraz nadmiernego rozlewania napojów. Dodatkowo, kubki te mogą być używane z różnymi rodzajami napojów, w tym z soczkami czy wodą, co czyni je uniwersalnym rozwiązaniem. Warto zauważyć, że takie kubki wspierają także rozwój umiejętności samodzielnego picia, co jest istotne dla niezależności pacjenta. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad dziećmi z niepełnosprawnościami, stosowanie kubków z dziubkiem jest rekomendowane przez specjalistów w zakresie rehabilitacji oraz dietetyki, co podkreśla ich rolę w poprawie jakości życia pacjentów.

Pytanie 7

Jakie przybory kuchenne można polecić osobie niewidomej, aby ułatwić jej samodzielne przygotowywanie jedzenia?

A. Sztućce z grubymi uchwytami, ogrzewany talerz

B. Kubek z dwoma uszami, talerz z osłoną

C. Czujnik poziomu cieczy, maszynkę do krojenia warzyw, separator do żółtek

D. Głęboka miska, antypoślizgowa taca, ostry nóż

Czujnik poziomu cieczy, maszynka do krojenia warzyw oraz separator do żółtka to przybory kuchenne, które znacząco ułatwiają ociemniałej podopiecznej samodzielne przygotowanie posiłków. Czujnik poziomu cieczy jest niezwykle przydatnym narzędziem, które informuje użytkownika o ilości płynu w garnku lub szklance, co eliminuje ryzyko przelania i związanych z tym niebezpieczeństw. Maszynka do krojenia warzyw, dzięki ergonomicznemu designowi, pozwala na bezpieczne i precyzyjne krojenie warzyw bez konieczności używania noża, co minimalizuje ryzyko skaleczeń. Separator do żółtka z kolei umożliwia łatwe oddzielanie białka od żółtka bez potrzeby manualnego manipulowania jajkami, co może być trudne dla osób z ograniczonym wzrokiem. Standardy dotyczące bezpieczeństwa w kuchni podkreślają znaczenie użycia narzędzi, które wspierają samodzielność osób z niepełnosprawnościami, co czyni te akcesoria idealnym wyborem dla ociemniałych użytkowników.

Pytanie 8

Jaka jest prawidłowa procedura podczas ubierania koszuli osobie z niedowładem połowiczym po lewej stronie?

A. Przy zdejmowaniu koszuli najpierw zsuń rękaw z prawej ręki, a przy ubieraniu najpierw włóż prawą rękę do rękawa

B. Przy zdejmowaniu koszuli najpierw zsuń rękaw z lewej ręki, a przy ubieraniu najpierw włóż lewą rękę do rękawa

C. Przy zdejmowaniu koszuli najpierw zsuń rękaw z prawej ręki, a przy ubieraniu najpierw włóż lewą rękę do rękawa

D. Przy zdejmowaniu koszuli najpierw zsuń rękaw z lewej ręki, a przy ubieraniu najpierw włóż prawą rękę do rękawa

Zmiana odzieży u podopiecznego z niedowładem połowiczym lewostronnym wymaga uwzględnienia specyfiki jego ograniczeń ruchowych. Poprawna odpowiedź, polegająca na rozpoczęciu zdjęcia koszuli od prawej ręki, a następnie zakładaniu jej zaczynając od lewej, jest zgodna z zasadami ergonomii oraz metodologii pomocy osobom z ograniczoną sprawnością. Zasada ta opiera się na założeniu, że osoba z niedowładem powinna być jak najmniej obciążona w trakcie zmiany odzieży. Dzięki takiemu podejściu ograniczamy ryzyko urazów oraz poprawiamy komfort podopiecznego. Przykładem zastosowania tej zasady może być sytuacja, w której podopieczny samodzielnie stara się pomóc w zakładaniu lub zdejmowaniu ubrania. Dobre praktyki w opiece nad osobami z niepełnosprawnościami sugerują także, aby używać odzieży, która jest łatwa do założenia i zdjęcia, co może obejmować elementy zapinane na rzepy lub z elastycznych materiałów. Warto również zwrócić uwagę na odpowiednie wsparcie psychiczne, by podopieczny czuł się komfortowo i pewnie podczas tak intymnej czynności jak przebieranie.

Pytanie 9

Jaką radę powinien udzielić opiekun 57-latce z lekkimi problemami z nietrzymaniem moczu, aby zadbać o jej komfort psychiczny i aktywność społeczną?

A. korzystanie z wkładek urologicznych

B. używanie pieluch anatomicznych

C. zredukowanie spożycia płynów do 1 litra dziennie

D. unikanie przyjmowania płynów przez dwie godziny przed wyjściem

Stosowanie wkładek urologicznych jest najlepszym rozwiązaniem dla osób z lekkim nietrzymaniem moczu, które pragną zachować aktywność społeczną i komfort psychiczny. Wkładki te są zaprojektowane tak, aby skutecznie pochłaniały wilgoć, zapewniając jednocześnie wygodę noszenia. Dzięki nim, osoba starsza może czuć się pewnie i komfortowo, co jest kluczowe dla jej samopoczucia oraz uczestnictwa w życiu społecznym. Wkładki urologiczne są dyskretne, co pozwala na ich noszenie w różnych sytuacjach, bez obaw o nieprzyjemne sytuacje. Praktycznym aspektem ich stosowania jest również łatwość w wymianie, co wpływa na higienę osobistą. Warto również zauważyć, że stosowanie tego typu produktów wpisuje się w standardy opieki nad osobami starszymi, które uwzględniają indywidualizację potrzeb podopiecznych i ich komfort psychiczny. Wkładki mogą być dostosowane do poziomu nietrzymania moczu, co sprawia, że są uniwersalne i dostępne dla szerokiego kręgu użytkowników.

Pytanie 10

Co należy przekazać pacjentce po operacji wszczepienia endoprotezy biodra, że podczas rehabilitacji powinna unikać?

A. leżenia na plecach.

B. siedzenia na krześle.

C. krzyżowania nóg.

D. chodzenia.

Zakładanie nogi na nogę po operacji wszczepienia protezy stawu biodrowego jest niewskazane, ponieważ takie działanie może prowadzić do niepożądanych komplikacji, takich jak dyslokacja protezy. Po operacji pacjent powinien unikać ruchów, które mogą nadmiernie obciążyć staw biodrowy lub zmieniać jego naturalną oś. W praktyce rehabilitacyjnej kładzie się duży nacisk na utrzymanie odpowiedniej pozycji ciała, dlatego zaleca się, aby pacjent unikał zakładania nogi na nogę, co mogłoby prowadzić do niekontrolowanych ruchów stawu, a tym samym zwiększać ryzyko powikłań. W okresie rehabilitacji kluczowe jest przestrzeganie zaleceń fizjoterapeuty oraz stosowanie się do zaleceń dotyczących ergonomicznego ułożenia ciała, aby wspierać proces zdrowienia i przywrócenia pełnej funkcji stawu. Ponadto, edukacja pacjenta na temat ryzyka oraz odpowiednich postaw ciała jest istotnym elementem procesu rehabilitacyjnego, co podkreśla konieczność ścisłej współpracy z zespołem medycznym.

Pytanie 11

Jakie schorzenie objawia się zaburzeniem w ilości moczu wydalanego w ciągu dnia, wysokim ciśnieniem krwi, świądem skóry oraz obrzękami twarzy, rąk i nóg?

A. zapalenie pęcherza

B. niewydolność nerek

C. cukrzyca typu 1

D. marskość wątroby

Niewydolność nerek to schorzenie, które charakteryzuje się upośledzeniem zdolności nerek do filtrowania krwi i usuwania zbędnych produktów przemiany materii oraz nadmiaru wody. Objawy takie jak zaburzenia w ilości wydalanego moczu, nadciśnienie tętnicze, świąd skóry, a także obrzęki twarzy, dłoni i stóp, są typowe dla tego stanu. W niewydolności nerek może występować zarówno oliguria (zmniejszenie ilości wydalanego moczu), jak i anuria (całkowity brak moczu), co może prowadzić do zatrucia organizmu produktami przemiany materii. Nadciśnienie tętnicze jest rezultatem zatrzymania sodu i wody oraz aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron. Świąd skóry jest wynikiem akumulacji toksyn w organizmie oraz zmiany w metabolizmie lipidów. Leczenie niewydolności nerek często wymaga dializoterapii lub przeszczepu nerki, co podkreśla znaczenie wczesnej diagnostyki i monitorowania funkcji nerek w praktykach medycznych.

Pytanie 12

Pacjentce z patologicznymi zmianami w jamie ustnej lekarz zalecił stosowanie Aphtinu do pędzlowania jej wnętrza. Co trzeba przygotować do zabiegu poza Aphtinem, miseczką z ciepłą wodą, gazikami, rękawiczkami jednorazowymi, szpatułkami i wazeliną?

A. kwacze, miskę nerkowatą, ręcznik

B. szczoteczkę do zębów, ręcznik oraz kubek z wodą

C. szczoteczkę z pastą do zębów, miskę nerkowatą

D. pastę do zębów, kwacze, kubek z wodą

Odpowiedź dotycząca przygotowania kwaczy, miskę nerkowatą oraz ręcznik jest prawidłowa, gdyż wszystkie te elementy są kluczowe dla prawidłowego przeprowadzenia zabiegu pędzlowania jamy ustnej. Kwacze, znane również jako narzędzia do aplikacji, są niezbędne do precyzyjnego nałożenia leku na zmiany patologiczne. Miska nerkowata, z kolei, służy do zbierania nadmiaru płynów, co zapewnia utrzymanie porządku i komfortu w trakcie zabiegu. Ręcznik jest istotny, aby zapewnić pacjentowi wygodę i ochronę przed ewentualnym zabrudzeniem odzieży. Zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi higieny w stomatologii, należy także stosować jednorazowe rękawiczki, co podkreśla znaczenie aseptyki w zabiegach medycznych. Tego typu przygotowanie jest standardem w praktykach medycznych, aby zminimalizować ryzyko zakażeń i zapewnić pacjentowi maksymalny komfort. Warto również pamiętać, że użycie odpowiednich narzędzi i materiałów podczas zabiegu ma istotne znaczenie dla jego efektywności oraz bezpieczeństwa.

Pytanie 13

W ocenie funkcjonalnej przy użyciu skali Barthel u pacjentki po zabiegu neurochirurgicznym, nie jest brana pod uwagę zdolność do:

A. samodzielnego przygotowywania jedzenia

B. kontroli nad oddawaniem moczu i stolca

C. zakładania i zdejmowania odzieży

D. przemieszczania się po równych nawierzchniach

Wszystkie inne odpowiedzi, takie jak poruszanie się po powierzchniach płaskich, kontrolowanie moczu i stolca oraz ubieranie się i rozbieranie, są elementami oceny sprawności funkcjonalnej, która jest kluczowa dla określenia stopnia niezależności pacjenta. Przykładowo, poruszanie się po powierzchniach płaskich jest podstawową umiejętnością, która wpływa na codzienne funkcjonowanie i niezależność pacjenta w różnych sytuacjach życiowych. To umożliwia pacjentowi wykonywanie czynności, takich jak przemieszczanie się w domu czy w publicznych miejscach. Z kolei kontrola moczu i stolca to fundamentalna umiejętność, która ma kluczowe znaczenie dla zachowania higieny osobistej oraz komfortu pacjenta. W przypadku osób po operacji neurochirurgicznej, często występują problemy z tymi funkcjami, co podkreśla znaczenie ich oceny. Ubieranie się i rozbieranie to kolejne kluczowe aspekty funkcjonalności, które są istotne dla samodzielności pacjenta w codziennym życiu. Wszystkie te umiejętności stanowią podstawowe działania, które umożliwiają pacjentom radzenie sobie w życiu codziennym, dlatego tak ważne jest ich uwzględnienie w ocenie Barthel. Nieprawidłowe postrzeganie tych umiejętności jako mniej istotnych prowadzi do błędnych wniosków o zakresie oceny funkcjonalnej, co może negatywnie wpłynąć na proces rehabilitacji.

Pytanie 14

Jak powinno się mówić do osoby używającej aparatu słuchowego?

A. cicho, z użyciem wyraźnej gestykulacji

B. bardzo powoli i bardzo głośno

C. powoli i cicho

D. nieco wolniej, z umiarkowaną głośnością i zrozumiałą artykulacją

Odpowiedź 'nieco wolniej, średnio głośno z dobrą artykulacją' jest właściwa, ponieważ efektywna komunikacja z osobą noszącą aparat słuchowy wymaga dostosowania się do jej potrzeb percepcyjnych. Wypowiadanie się w umiarkowanym tempie i głośności ułatwia zrozumienie, gdyż osoby z ubytkiem słuchu mogą mieć trudności z wychwytywaniem dźwięków, a zbyt szybkie mówienie może prowadzić do frustracji. Dobrze wyartykułowane słowa są krytyczne, ponieważ pozwalają na lepsze uchwycenie subtelności dźwięków, co jest szczególnie ważne w kontekście rozmów o emocjach czy bardziej złożonych tematach. Stosowanie takich praktyk jest zgodne ze standardami komunikacji wspierającej osoby z dysfunkcją słuchu, jak na przykład rekomendacje Światowej Organizacji Zdrowia oraz lokalnych instytucji zajmujących się audiologią. Przy okazji warto pamiętać, że gestykulacja i mimika mogą dodatkowo wspierać zrozumienie, ale nie powinny zastępować jasnej mowy. Na przykład, w rozmowie warto utrzymać kontakt wzrokowy, co zwiększa zaangażowanie i ułatwia interpretację komunikatów.

Pytanie 15

Jaką czynność powinien asystent wykonać najpierw pracując z podopiecznym?

A. Podpisanie umowy o pracę z podopiecznym

B. Podpisanie kontraktu socjalnego z podopiecznym

C. Zorganizowanie spotkania z rodziną i sąsiadami podopiecznego

D. Zbadanie sytuacji finansowej podopiecznego

Zawarcie kontraktu socjalnego z podopiecznym jest fundamentalnym krokiem w pracy asystenta. Kontrakt ten to formalne porozumienie, które określa prawa i obowiązki obu stron, a także cele i oczekiwania dotyczące współpracy. Jego powstanie opiera się na zrozumieniu indywidualnych potrzeb oraz warunków życiowych podopiecznego, co jest kluczowe dla skutecznego wsparcia i udzielania pomocy. Przykładowo, w ramach kontraktu można ustalić, jakie konkretne usługi będą świadczone, jak często i w jakim zakresie, co pozwala na lepsze dostosowanie wsparcia do sytuacji życiowej podopiecznego. W praktyce, kontrakt socjalny może także uwzględniać współpracę z innymi specjalistami, a także angażować rodzinę i społeczność lokalną, co wpływa na holistyczne podejście do opieki. Dobrze sformułowany kontrakt zwiększa zaangażowanie podopiecznego oraz jego rodzinę w proces wsparcia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy socjalnej i asystenckiej.

Pytanie 16

Gdy osoba pod Twoją opieką po zimowym spacerze wykazuje oznaki odmrożenia nóg i rąk, jak powinieneś postąpić, udzielając jej pierwszej pomocy?

A. natychmiast ogrzać

B. ugniatać dłonie

C. wcierać lód

D. delikatnie zwiększać temperaturę ciała

Odpowiedź "stopniowo ogrzewać" jest poprawna, ponieważ pierwsza pomoc w przypadku odmrożeń wymaga ostrożnego podejścia, aby uniknąć dalszego uszkodzenia tkanek. Stopniowe ogrzewanie pozwala na stopniowe przywracanie krążenia krwi do odmrożonych obszarów, co jest kluczowe dla regeneracji uszkodzonych komórek. W praktyce oznacza to, że należy umieścić odmrożone kończyny w ciepłej (nie gorącej) wodzie o temperaturze nieprzekraczającej 37-39 stopni Celsjusza lub owinąć je w ciepły, suchy materiał. Ważne jest, aby unikać bezpośredniego kontaktu z ogniem lub gorącymi przedmiotami, co mogłoby prowadzić do poparzeń. Ogrzewanie powinno być kontrolowane, a jeśli pacjent odczuwa ból lub dyskomfort, należy natychmiast przerwać działanie. Przykładami zastosowania tej wiedzy w praktyce mogą być sytuacje w górach, gdzie osoby są narażone na długotrwały kontakt z zimnem. W sytuacjach takich jak ta, znajomość zasad pierwszej pomocy może uratować życie i zapobiec poważnym uszkodzeniom tkanek.

Pytanie 17

Jakiego rodzaju są ćwiczenia z użyciem sprężyny lub gumowej taśmy, rekomendowane dla pacjenta z zespołem bolesnego barku na końcowym etapie rehabilitacji?

A. polegające na napięciu statycznym

B. odciążające

C. przeciwstawiające się oporowi

D. współdziałające

Ćwiczenia z wykorzystaniem sprężyny lub taśmy gumowej są klasyfikowane jako ćwiczenia z oporem, ponieważ przy ich wykonywaniu podopieczny napotyka na opór stawiany przez sprężynę lub taśmę. W przypadku bocznych unoszeń ramion czy rotacji zewnętrznej przy użyciu taśmy, użytkownik angażuje mięśnie stabilizujące oraz wzmacniające obręcz barkową, co jest kluczowe w rehabilitacji zespołu bolesnego barku. Takie ćwiczenia pozwalają na stopniowe zwiększanie obciążenia, co wspomaga adaptację mięśni i poprawia ich funkcjonalność. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji, w ostatnich etapach usprawniania, zaleca się wprowadzenie ćwiczeń z oporem, co podkreśla znaczenie progresji w terapii fizycznej. Przykładowo, w rehabilitacji po urazach barku, progresywne zwiększanie oporu w ćwiczeniach jest kluczowe, ponieważ pozwala na dalsze wzmacnianie struktury mięśniowej oraz poprawę zakresu ruchu, co jest istotne dla powrotu do pełnej sprawności.

Pytanie 18

W trakcie jedzenia podopieczny niespodziewanie zaczął przyciskać dłonie do szyi i kasłać, pojawiły się problemy z mówieniem i oddychaniem, a jego twarz zaczęła nabierać sinego koloru. Co mogą oznaczać te objawy?

A. afazji

B. zakrztuszenia

C. refluksu

D. mdłości

Opisane objawy, takie jak chwytanie się za szyję, kaszel, trudności w mówieniu i oddychaniu oraz sinica, jednoznacznie wskazują na zadławienie, które jest nagłym zablokowaniem dróg oddechowych. W przypadku zadławienia, podczas spożywania posiłku lub innej czynności, dochodzi do przemieszczenia, często niewielkiego, ciała obcego do tchawicy lub oskrzeli, co utrudnia lub całkowicie blokuje przepływ powietrza. Powinno się w takich sytuacjach działać natychmiast, stosując manewr Heimlicha, który polega na wywołaniu sztucznego kaszlu poprzez uciskanie brzucha. Jest to zgodne z zaleceniami amerykańskiego Czerwonego Krzyża oraz Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej. W praktyce, osoby pracujące z podopiecznymi, zwłaszcza dzieci lub osoby starsze, powinny być przeszkolone w zakresie udzielania pierwszej pomocy w przypadkach zadławienia, aby w porę rozpoznać objawy i skutecznie zareagować, co może uratować życie.

Pytanie 19

Aby ułatwić pacjentowi usuwanie wydzieliny z dróg oddechowych, w jaki sposób asystent powinien przeprowadzić oklepywanie pleców?

A. od szczytu płuc wzdłuż łopatek

B. od podstawy klatki piersiowej wzdłuż kręgosłupa

C. od podstawy klatki piersiowej wzdłuż żeber do szczytu płuc

D. od szczytu płuc wzdłuż żeber do podstawy klatki piersiowej

Podane odpowiedzi przedstawiają różne koncepcje dotyczące techniki oklepywania pleców, jednak każda z nich zawiera fundamentalne błędy w podejściu do udrażniania dróg oddechowych. Odpowiedź sugerująca oklepywanie od szczytu płuc wzdłuż przebiegu żeber do podstawy klatki piersiowej nie uwzględnia kierunku, w którym należy przemieszczać wydzielinę. W rzeczywistości, przesuwanie wydzieliny w przeciwnym kierunku może prowadzić do jej zatykania górnych dróg oddechowych, co jest niebezpieczne i nieefektywne. Kolejna koncepcja, czyli oklepywanie od podstawy klatki piersiowej wzdłuż kręgosłupa, również nie jest prawidłowa, ponieważ kręgosłup nie jest odpowiednim punktem odniesienia dla skutecznego udrażniania dróg oddechowych. Z kolei technika oklepywania wzdłuż łopatek pomija kluczowe obszary klatki piersiowej odpowiedzialne za akumulację wydzieliny. W praktyce medycznej kluczowe jest zastosowanie technik opartej na dowodach, gdzie każda decyzja terapeutyczna powinna być oparta na znajomości anatomii i fizjologii układu oddechowego. Dlatego istotne jest, aby unikać błędów wynikających z niepełnego zrozumienia mechaniki odkrztuszania oraz zapewnić pacjentowi najbardziej efektywne wsparcie w usuwaniu wydzieliny.

Pytanie 20

Mężczyzna z niepełnosprawnością ruchową, po niespodziewanej stracie żony i dziecka, zrezygnował z pracy, zaniechał kontaktów towarzyskich i zaniedbuje swoje obowiązki. Jakie zaburzenie może sugerować jego stan?

A. utrata sprawności umysłowej

B. obniżenie nastroju

C. dezorientację

D. zaburzenie lękowe

Depresja to stan psychiczny charakteryzujący się trwałym uczuciem smutku, utratą zainteresowania życiem i obniżoną energią, co może prowadzić do zaniedbania zarówno obowiązków codziennych, jak i relacji interpersonalnych. W omawianym przypadku mężczyzna, który przeżył traumatyczne straty, wykazuje typowe objawy depresji, takie jak wycofanie z życia społecznego oraz zaniedbanie codziennych zadań. Zgodnie z klasyfikacją ICD-10, depresja może manifestować się w różnych formach, w tym jako depresja reaktywna, spowodowana traumatycznymi wydarzeniami, takimi jak śmierć bliskich. W praktyce terapeutycznej ważne jest, aby dostrzegać te objawy i wdrażać odpowiednie interwencje, takie jak terapia poznawczo-behawioralna czy wsparcie farmakologiczne, które mogą pomóc osobom cierpiącym na depresję. Warto również zwrócić uwagę na rolę wsparcia społecznego w procesie zdrowienia, co podkreśla znaczenie aktywnego angażowania się w życie społeczne, nawet w trudnych czasach.

Pytanie 21

Jaką dietę powinien zaproponować asystent osobie cierpiącej na otyłość i nadciśnienie tętnicze?

A. wysokobiałkową przy jednoczesnym zmniejszeniu spożycia soli

B. o niskiej zawartości błonnika oraz z ograniczeniem użycia przypraw

C. łatwostrawną i wysokosodową

D. niskokaloryczną wraz z redukcją spożycia soli

Wybór diety ubogokalorycznej i ograniczenie soli to świetna decyzja dla osób z otyłością i nadciśnieniem. Z mojego doświadczenia, taka dieta naprawdę może pomóc w zrzuceniu zbędnych kilogramów, a to jest mega ważne dla zdrowia. Dzięki temu, że zmniejszamy spożycie tłuszczów nasyconych i cukrów, łatwiej jest schudnąć, co ma pozytywny wpływ na ciśnienie krwi. American Heart Association podaje, że osoby z nadciśnieniem powinny starać się nie przekraczać 2,300 mg soli dziennie. A jeśli ktoś ma większe ryzyko chorób serca, to jeszcze lepiej, żeby zmniejszyć to do 1,500 mg. Dobre przykłady jedzenia, które możesz włączyć do swojej diety, to warzywa, owoce, produkty pełnoziarniste i chude źródła białka. To wszystko sprzyja nie tylko odchudzaniu, ale i poprawie ogólnego stanu zdrowia. Nie zapominaj też o ruchu – regularna aktywność fizyczna w połączeniu z dietą to klucz do sukcesu w walce z otyłością i nadciśnieniem.

Pytanie 22

Pacjentka zgłasza opiekunce dokuczliwe zgagi, odbijanie oraz ból w górnej części brzucha pojawiający się 1-2 godziny po jedzeniu. Jakie schorzenie mogą wskazywać te objawy?

A. odwodnienie

B. zapalenie otrzewnej

C. wrzód żołądka

D. rak krtani

Zgaga, odbijanie oraz ból w nadbrzuszu, które występują 1-2 godziny po posiłku, są klasycznymi objawami wrzodu żołądka. Wrzody żołądka powstają w wyniku nadmiaru kwasu żołądkowego, który uszkadza błonę śluzową żołądka. Objawy mogą być nasilane przez spożywanie pikantnych potraw, alkoholu czy palenie papierosów. W diagnostyce wrzodów istotne jest przeprowadzenie endoskopii, która pozwala na dokładne zbadanie błony śluzowej oraz ewentualne pobranie materiału do analizy. W leczeniu wrzodów stosuje się leki zmniejszające wydzielanie kwasu, takie jak inhibitory pompy protonowej, oraz antybiotyki w przypadku zakażenia Helicobacter pylori. W praktyce, ważne jest również wprowadzenie zmian w stylu życia, takich jak unikanie stresu, przestrzeganie zasad zdrowej diety oraz regularna kontrola stanu zdrowia pacjenta, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie leczenia chorób przewodu pokarmowego.

Pytanie 23

85-letni mężczyzna podczas spaceru w parku powiedział asystentowi, że odczuwa kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy i trudności w oddychaniu. Jakie schorzenie mogą sugerować te objawy?

A. problemy z pracą serca

B. zaburzenia trawienia

C. udar cieplny

D. udar mózgu

Kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy oraz duszność to objawy, które mogą wskazywać na zaburzenia pracy serca, takie jak arytmie, choroba wieńcowa czy nawet zawał serca. W przypadku starszych pacjentów, takich jak 85-letni podopieczny, ryzyko wystąpienia tych schorzeń jest znacznie wyższe z uwagi na naturalny proces starzenia się organizmu oraz obecność potencjalnych chorób współistniejących. Osoby z chorobami serca często doświadczają podobnych objawów, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie kroki. W praktyce, ważne jest, aby asystenci i opiekunowie byli wyczuleni na te symptomy i niezwłocznie reagowali, stosując się do zaleceń medycznych oraz procedur pierwszej pomocy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, w przypadku wystąpienia takich objawów powinno się niezwłocznie powiadomić służby medyczne oraz, jeśli to możliwe, monitorować stan pacjenta do czasu przybycia pomocy.

Pytanie 24

Analizując wysokość renty podopiecznej oraz jej sytuację mieszkaniową, asystent ocenia, jaka jest jej sytuacja?

A. rodzinna podopiecznej

B. psychologiczna podopiecznej

C. materialna podopiecznej

D. zdrowotna podopiecznej

Analiza wysokości renty oraz sytuacji mieszkaniowej podopiecznej jest kluczowym elementem oceny jej sytuacji bytowej. W kontekście socjalnym, sytuacja bytowa odnosi się do warunków życia, które obejmują zarówno aspekty finansowe, jak i materialne. Wysokość renty, która jest świadczeniem pieniężnym, bezpośrednio wpływa na możliwości zabezpieczenia podstawowych potrzeb życiowych, takich jak mieszkanie, wyżywienie czy opieka zdrowotna. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce może być sytuacja, w której asystent ocenia, czy renta wystarcza na pokrycie kosztów wynajmu mieszkania lub opłat za media. W takich sytuacjach, zgodnie z dobrymi praktykami w pracy socjalnej, należy nie tylko zbadać wysokość renty, ale również realne koszty życia podopiecznej. Standardy pracy socjalnej wskazują na konieczność holistycznego podejścia do diagnozowania sytuacji klienta, co pozwala na efektywniejsze wsparcie i opracowanie indywidualnych planów pomocy.

Pytanie 25

Jakie informacje należy przekazać osobie wymagającej rozbudowanej rehabilitacji narządu ruchu odnośnie korzystania z usług rehabilitacyjnych w publicznej placówce medycznej?

A. nie może jednocześnie korzystać z płatnej rehabilitacji w niepublicznej placówce medycznej

B. może korzystać z jednego zabiegu rehabilitacyjnego za darmo w innej publicznej placówce medycznej równocześnie

C. nie może jednocześnie bezpłatnie korzystać z usług rehabilitacyjnych w innej publicznej placówce medycznej

D. może jednocześnie bezpłatnie korzystać z rehabilitacji w wielu publicznych placówkach medycznych

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami dotyczącymi świadczeń zdrowotnych w Polsce, pacjent nie może jednocześnie bezpłatnie korzystać z rehabilitacji w kilku publicznych placówkach. Zasada ta ma na celu zapewnienie efektywności i sprawiedliwości w dostępie do świadczeń zdrowotnych. Umożliwia to lepsze zarządzanie zasobami publicznymi oraz unikanie sytuacji, w której jeden pacjent mógłby zdominować dostępne świadczenia, co negatywnie wpłynęłoby na innych pacjentów. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent korzysta z rehabilitacji w jednym szpitalu, a równocześnie stara się o świadczenia w innym. Tego rodzaju działanie mogłoby prowadzić do nadużyć oraz wydłużenia czasu oczekiwania na zabiegi dla innych pacjentów. W praktyce oznacza to, że pacjent, który jest zarejestrowany na rehabilitację w danej placówce, powinien ukończyć program w tej jednostce, zanim podejmie decyzję o rozpoczęciu rehabilitacji w innym miejscu. Przepisy te są zgodne z zasadami racjonalnego gospodarowania środkami publicznymi oraz służą ochronie interesów wszystkich pacjentów.

Pytanie 26

59-letnia kobieta otrzymuje alimenty od byłego męża, a jej dochód nie przekracza progu dochodowego dla osoby samotnej. Ze względu na chorobę nowotworową nie ma wystarczających środków na żywność i podstawowe środki chemiczne. Jakie świadczenie pieniężne powinna uzyskać?

A. dodatek pielęgnacyjny

B. świadczenie pielęgnacyjne

C. zasiłek okresowy

D. zasiłek losowy

Zasiłek okresowy jest formą wsparcia finansowego, która ma na celu pomoc osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej, zwłaszcza gdy ich dochody są poniżej ustalonego kryterium. W przypadku 59-letniej podopiecznej, która zmaga się z chorobą nowotworową i nie ma wystarczających środków na zakup podstawowych artykułów spożywczych oraz środków chemicznych, zasiłek okresowy jest odpowiednim rozwiązaniem. Zasiłek ten jest przyznawany na określony czas oraz w sytuacjach, gdy niezbędne jest wsparcie w pokryciu podstawowych potrzeb życiowych. Przykładem zastosowania tego świadczenia może być sytuacja, w której osoba samotnie gospodarująca, mimo posiadania alimentów, nie jest w stanie pokryć kosztów życia. Standardy przyznawania zasiłków okresowych są określone w przepisach dotyczących pomocy społecznej, które wskazują na konieczność analizy sytuacji materialnej wnioskodawcy oraz jego zdolności do samodzielnego pokrywania kosztów. W praktyce, aby uzyskać zasiłek okresowy, podopieczna powinna udać się do ośrodka pomocy społecznej, gdzie zostanie przeprowadzona szczegółowa analiza jej sytuacji finansowej, co pozwoli na ustalenie wysokości świadczenia.

Pytanie 27

Z którymi z wymienionych osób asystent konsultuje się przy opracowywaniu indywidualnego planu wsparcia dla podopiecznego?

A. Osoba pod opieką i jej najbliżsi

B. Osoba pod opieką oraz pedagog specjalny

C. Lekarz pierwszego kontaktu i fizjoterapeuta

D. Pielęgniarka oraz psycholog

Współpraca podopiecznego i jego rodziny przy tworzeniu indywidualnego planu wsparcia jest kluczowym elementem w procesie rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi potrzebami. Podopieczny, jako osoba doświadczająca trudności, najlepiej zna swoje potrzeby, aspiracje oraz ograniczenia, co czyni go centralnym punktem w tworzeniu planu wsparcia. Rodzina, z kolei, odgrywa niezwykle istotną rolę w udzielaniu wsparcia emocjonalnego oraz praktycznego w codziennym życiu. Współpraca tych dwóch podmiotów pozwala na stworzenie planu, który jest indywidualnie dopasowany do konkretnego przypadku, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w rehabilitacji, zgodnie z wytycznymi takich organizacji jak WHO. Przykładowo, w przypadku dziecka z niepełnosprawnością, zaangażowanie rodziny i samego dziecka w proces planowania kroków wsparcia zapewnia, że wszystkie działania będą skoordynowane i oparte na rzeczywistych potrzebach, co z kolei wpływa na efektywność wsparcia.

Pytanie 28

Jakie zajęcia aktywne powinien zaproponować asystent 9-letniemu chłopcu z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną i otyłością?

A. Ruchowe formy zabawy

B. Zabawy na komputerze

C. Oglądanie programów telewizyjnych

D. Granie w szachy

Zabawy ruchowe to naprawdę ważny element, jeśli mówimy o rozwoju dzieci, szczególnie w przypadku chłopca, który ma niepełnosprawność intelektualną i zmaga się z otyłością. Dzięki takim aktywnościom fizycznym, jak bieganie czy gra w piłkę, nie tylko poprawia się kondycja, ale też rozwijają się umiejętności społeczne i emocjonalne. Dzieci w tym wieku naprawdę lubią zajęcia, które są pełne zabawy i radości. To pozwala im na osiąganie sukcesów, co z kolei buduje ich pewność siebie. Regularne uprawianie sportu nie tylko wpływa korzystnie na ciało, ale też zmniejsza ryzyko problemów zdrowotnych związanych z otyłością. Mówi się, że dzieci powinny spędzać przynajmniej godzinę dziennie na aktywności fizycznej – dlatego zabawy ruchowe są idealne w tym przypadku.

Pytanie 29

Jaki jest cel działania warsztatów terapii zajęciowej?

A. udzielanie wsparcia materialnego w likwidacji przeszkód architektonicznych

B. świadczenie specjalistycznych usług pielęgnacyjnych

C. świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych

D. przygotowanie do rozpoczęcia pracy zarobkowej

Warsztaty terapii zajęciowej mają na celu przygotowanie uczestników do podjęcia zatrudnienia, co stanowi kluczowy element wspierania osób z niepełnosprawnościami w ich integracji społecznej oraz zawodowej. Przez różnorodne aktywności, takie jak zajęcia manualne, artystyczne czy komputerowe, uczestnicy rozwijają niezbędne umiejętności i kompetencje. Takie podejście sprzyja nie tylko zdobywaniu nowych kwalifikacji, ale również zwiększa pewność siebie i niezależność osób biorących udział w warsztatach. W praktyczny sposób, osoby te uczą się pracy w zespołach, co jest niezwykle ważne w środowisku zawodowym. Warto zaznaczyć, że zgodnie z ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych, warsztaty terapii zajęciowej powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co pozwala na efektywne wsparcie ich rozwoju. Działania te wpisują się w ideę społecznej rehabilitacji, która dąży do pełnej integracji osób z niepełnosprawnościami w życie społeczne i zawodowe.

Pytanie 30

Jaką kolejność działań powinien zachować asystent przy mobilizacji pacjenta, który po długim czasie spędzonym w łóżku jest pionizowany?

A. siadanie na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, chód, leżenie płaskie w łóżku, stanie obok łóżka

B. leżenie płaskie w łóżku, stanie obok łóżka, siadanie na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, chód

C. siadanie na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, leżenie płaskie w łóżku, chodzenie, stanie obok łóżka

D. leżenie płaskie w łóżku, siad na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, stanie obok łóżka, chodzenie

Wszystkie inne odpowiedzi nieprawidłowo przedstawiają sekwencję działań w procesie pionizacji pacjenta po długim okresie leżenia. Kluczowym błędem jest rozpoczęcie od ruchów, które mogą być zbyt nagłe i niebezpieczne dla osoby, która przez długi czas była unieruchomiona. Odpowiedzi sugerujące najpierw stan przy łóżku przed osiągnięciem stabilności w pozycji siedzącej są niebezpieczne, ponieważ pacjent, który nie miał kontaktu z grawitacją, może łatwo stracić równowagę. Ponadto, przeskakiwanie do chodzenia bez wcześniejszego wypróbowania stabilnych pozycji siedzących może prowadzić do poważnych urazów, takich jak upadki. Istotne jest, aby każdy etap pionizacji był przemyślany i odpowiednio dostosowany do możliwości pacjenta, co jest kluczowe w kontekście standardów opieki zdrowotnej. Należy zrozumieć, że prawidłowa sekwencja działań w rehabilitacji jest według wytycznych organizacji medycznych, takich jak Światowa Organizacja Zdrowia, nie tylko kwestią efektywności, ale również bezpieczeństwa pacjenta. Podstawowe błędy myślowe polegają na pomijaniu istotnych etapów i przeświadczeniu, że pacjent jest gotowy na bardziej zaawansowane ruchy, co może prowadzić do frustracji oraz strachu u podopiecznego, a także zwiększonego ryzyka komplikacji zdrowotnych.

Pytanie 31

Co pomoże mężczyźnie na wózku inwalidzkim, który zamieszkuje wysoki parter domu jednorodzinnego, w opuszczaniu lokalu?

A. podnośnika do noszenia

B. pochylni dla wózków

C. podnośnika transportowego

D. poręczy przy stopniach

Rampa podjazdowa jest najodpowiedniejszym rozwiązaniem dla mężczyzny poruszającego się na wózku inwalidzkim, który mieszka na wysokim parterze. Rampy podjazdowe zapewniają bezpieczny i wygodny dostęp do budynków dla osób z ograniczeniami mobilności. Zgodnie z normami, takimi jak PN-EN 12183, rampy powinny mieć odpowiedni kąt nachylenia, zazwyczaj nieprzekraczający 8-10%, aby umożliwić swobodne poruszanie się. Dodatkowo, ich powierzchnia powinna być antypoślizgowa, co minimalizuje ryzyko upadków. Przykłady zastosowania rampy to instalacje w budynkach użyteczności publicznej oraz jako elementy infrastruktury w domach prywatnych, co znacznie zwiększa komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Rampa podjazdowa jest także rozwiązaniem bardziej estetycznym w porównaniu do innych opcji, takich jak podnośniki, które mogą wpłynąć na architekturę budynku.

Pytanie 32

Podczas tworzenia planu pracy dla osoby niepełnosprawnej w określonym otoczeniu, asystent powinien kierować się zasadą podmiotowości. Co to oznacza dla asystenta?

A. akceptuje wszystkie sugestie osoby, którą wspiera

B. samodzielnie ustala plan działania

C. współpracuje z osobą, którą wspiera, i uwzględnia jej potrzeby w planowaniu działań

D. ustala działania w konsultacji z rodziną osoby, którą wspiera

Odpowiedź, która wskazuje na wspólne planowanie działań z podopiecznym, uwzględniając jego potrzeby, jest zgodna z zasadą podmiotowości, która jest kluczowa w pracy asystenta osoby niepełnosprawnej. Zasada ta opiera się na poszanowaniu autonomii i indywidualności podopiecznego, co oznacza, że jego zdanie, potrzeby oraz preferencje powinny mieć fundamentalne znaczenie w procesie planowania. Przykładem praktycznym może być sytuacja, w której asystent pomaga osobie z niepełnosprawnością w ustaleniu codziennych aktywności, takich jak wybór zajęć rekreacyjnych czy planowanie wizyt u specjalistów medycznych. Asystent, działając w porozumieniu z podopiecznym, może dostosować harmonogram do jego możliwości oraz zainteresowań, co zwiększa satysfakcję z życia i wspiera rozwój samodzielności. Współpraca z podopiecznym zgodnie z jego potrzebami nie tylko promuje lepsze efekty w pracy asystenta, ale również przyczynia się do budowania zaufania i relacji opartych na szacunku. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami, które kładą nacisk na ich aktywne uczestnictwo w podejmowaniu decyzji dotyczących własnego życia.

Pytanie 33

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną jest przygotowywana do zamieszkania w mieszkaniu chronionym. Jakie działania powinien podjąć asystent, aby pomóc tej osobie w samodzielnym gospodarowaniu swoimi finansami?

A. lekcje pokazowe w placówce bankowej

B. zadania z obliczeń matematycznych

C. szkolenie z zarządzania budżetem

D. szkolenie z księgowości

Trening budżetowy jest kluczowym elementem przygotowania osób z niepełnosprawnością intelektualną do samodzielnego zarządzania finansami. Taki trening pozwala na zdobycie praktycznych umiejętności w zakresie planowania wydatków, oszczędzania oraz podejmowania świadomych decyzji finansowych. W ramach treningu, podopieczny może nauczyć się, jak stworzyć budżet, określić priorytety wydatków oraz kontrolować swoje postępy. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych arkuszy budżetowych, symulowanie zakupów oraz korzystanie z pomocy wizualnych, takich jak karty z kategoriami wydatków. Wspieranie osób z niepełnosprawnością w rozwijaniu tych kompetencji jest zgodne z dobrymi praktykami w pracy z osobami z ograniczeniami, które podkreślają znaczenie samodzielności i aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Zastosowanie takich technik w praktyce przyczynia się do zwiększenia poczucia bezpieczeństwa i pewności siebie u podopiecznych, co jest niezbędne w kontekście ich przyszłego życia samodzielnego.

Pytanie 34

Czym uzupełnia się mydło w pielęgnacji skóry w okolicy stomii?

A. fizjologicznym roztworem soli

B. wyciągiem z rumianku

C. wyciągiem z szałwii

D. wodą

Użycie wody do pielęgnacji skóry wokół stomii jest zgodne z zaleceniami wielu specjalistów w dziedzinie pielęgniarstwa i opieki nad pacjentami z stomią. Woda jest neutralnym środkiem, który nie wprowadza dodatkowych substancji chemicznych, co jest kluczowe w przypadku skóry wrażliwej i narażonej na podrażnienia. Woda ma doskonałe właściwości oczyszczające, pozwalając na usunięcie zanieczyszczeń oraz nadmiaru wydzielin. Przy myciu okolicy stomii warto stosować letnią wodę, co minimalizuje ryzyko szoku termicznego dla delikatnej skóry. W praktyce, po umyciu woda powinna być osuchana delikatnym ręcznikiem, a następnie można zastosować odpowiednie preparaty pielęgnacyjne. Regularne nawilżenie skóry jest istotne, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia odparzeń i podrażnień, co jest szczególnie ważne w kontekście długotrwałej opieki. Ponadto, woda stanowi doskonałą bazę do rozcieńczania innych preparatów, co może być wykorzystane w bardziej zaawansowanej pielęgnacji. Warto również pamiętać, że stosowanie czystej wody jest zgodne z międzynarodowymi standardami dotyczącymi pielęgnacji pacjentów z stomią, które zalecają minimalizowanie stosowania substancji chemicznych w codziennej pielęgnacji.

Pytanie 35

Osoba z niepełnosprawnością, która korzysta z pomocy psa asystującego w miejscach publicznych, powinna zapewnić mu odpowiednią uprząż i posiadać przy sobie dokumentację

A. dotyczącą szczepień ochronnych oraz upoważnienie do korzystania z psa asystującego

B. weterynaryjną o szczepieniu przeciwko wściekliźnie oraz mieć kaganiec do nałożenia na psa

C. o wykonanych szczepieniach weterynaryjnych oraz certyfikat potwierdzający, że pies jest asystujący

D. weterynaryjną o zdrowiu psa oraz mieć na niego założony kaganiec

Wybór odpowiedzi, która sugeruje posiadanie weterynaryjnego zaświadczenia o stanie zdrowia psa oraz kaganiec, jest niewłaściwy. Kluczowym elementem w przypadku psów asystujących jest nie tylko ich zdrowie, ale także formalne potwierdzenie ich statusu jako psów asystujących. Dokumenty weterynaryjne dotyczące stanu zdrowia psa mogą być ważne w kontekście ogólnych wymogów dotyczących opieki nad zwierzętami, jednakże nie zastępują one certyfikatu, który uprawnia do korzystania z psa w obiektach publicznych. Kaganiec, choć może być wymagany w pewnych sytuacjach, nie jest standardowym wymogiem dla psów asystujących, które przeszły odpowiednie szkolenie. Często pojawia się nieporozumienie, że każdy pies, niezależnie od jego roli, musi być wyposażony w kaganiec, co nie jest zgodne z rzeczywistością prawną i praktyczną. Posiadanie psa asystującego oznacza, że pies ten przeszedł specjalistyczne szkolenie, które przygotowuje go do pracy z osobą z niepełnosprawnością, a także do interakcji w różnych środowiskach. Użytkownicy często mylą potrzebę posiadania ogólnych dokumentów weterynaryjnych z obowiązkiem posiadania certyfikatu potwierdzającego status psa jako asystenta, co jest kluczowe dla dostępu i akceptacji w przestrzeni publicznej. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że certyfikat potwierdzający status psa asystującego jest dokumentem priorytetowym, który powinien być prezentowany w sytuacjach, gdy osoba z niepełnosprawnością korzysta z pomocy psa.

Pytanie 36

Osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim jest pasjonatem historii i pisze artykuły o tej tematyce do lokalnej gazety. Przy wypożyczaniu z biblioteki lub kupowaniu nowych książek, asystent wspiera podopiecznego w zaspokajaniu potrzeby?

A. samorealizacji

B. przynależności

C. poczucia bezpieczeństwa

D. relacji

Odpowiedź "samorealizacji" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do potrzeby osobistego rozwoju i spełnienia, którą podopieczny zaspokaja poprzez swoje zainteresowania historyczne. Osoby, które aktywnie angażują się w pisanie i czytanie o tematyce, która je interesuje, dążą do rozwoju swoich umiejętności, poszerzania wiedzy oraz realizacji pasji. Samorealizacja to kluczowy element w teorii potrzeb Maslowa, gdzie dążenie do spełnienia własnych oczekiwań i aspiracji jest najważniejszym czynnikiem motywującym. W praktyce, asystent wspierający osobę na wózku inwalidzkim w dostępie do literatury historycznej umożliwia jej rozwój intelektualny, co może prowadzić do zwiększenia pewności siebie oraz poczucia wartości. Wspieranie samorealizacji można realizować poprzez organizację warsztatów pisarskich, grup dyskusyjnych lub lokalnych spotkań historycznych, gdzie podopieczny może dzielić się swoimi przemyśleniami oraz publikować artykuły, co dodatkowo wzmacnia jego zaangażowanie i satysfakcję z życia.

Pytanie 37

Pacjent cierpiący na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc skarży się na duszność zarówno podczas wysiłku, jak i w czasie spoczynku. Jaką pozycję powinien przyjąć pacjent, aby poprawić wentylację płuc i zredukować duszność?

A. neutralną

B. półsiedzącą

C. wysoką

D. boczną bezpieczną

Odpowiedź 'wysokiej' jest prawidłowa, ponieważ ułożenie podopiecznego w pozycji wysokiej, na przykład na krześle lub w wysokim fotelu, sprzyja lepszej wentylacji płuc. Pozycja ta redukuje ucisk na przeponę i umożliwia szersze otwarcie klatki piersiowej, co jest kluczowe dla pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). Wysokie ułożenie ciała wspiera wykorzystanie większych grup mięśniowych do oddychania, co z kolei prowadzi do mniejszej duszności zarówno podczas wysiłku, jak i w spoczynku. Praktyczne zastosowanie tej pozycji można zaobserwować w sytuacjach klinicznych, gdzie pacjenci z POChP są instruowani, by unikać leżenia na plecach, co mogłoby nasilić ich dolegliwości. Ułożenie w pozycji wysokiej jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami z chorobami płuc, które zalecają zastosowanie technik poprawiających wentylację i komfort oddechowy. Dodatkowo, w sytuacjach kryzysowych, takich jak zaostrzenie objawów POChP, natychmiastowe zastosowanie pozycji wysokiej może być jednym z działań ratunkowych, które należy podjąć w celu stabilizacji stanu pacjenta.

Pytanie 38

Co oznacza zamieszczony piktogram?

A. Kierunek poruszania się w budynku osoby niepełnosprawnej.

B. Wjazd do budynku dla osoby niepełnosprawnej.

C. Parking dla osoby niepełnosprawnej.

D. Windę dla osoby niepełnosprawnej.

Wybór odpowiedzi 'Windę dla osoby niepełnosprawnej' jest prawidłowy, ponieważ piktogram przedstawia osobę na wózku inwalidzkim oraz strzałki wskazujące kierunek ruchu w górę i w dół. Taki symbol jest powszechnie stosowany w budynkach publicznych, aby wskazywać dostępność windy dla osób z ograniczeniami ruchowymi. Zgodnie z polskimi przepisami prawa budowlanego oraz normami oznakowania dostępy dla osób niepełnosprawnych, takie piktogramy mają kluczowe znaczenie w zapewnieniu ich komfortu i bezpieczeństwa. Przykładowo, w budynkach użyteczności publicznej, takich jak urzędy czy centra handlowe, właściwe oznakowanie wind jest fundamentalnym elementem systemu dostępu, co wpływa na pozytywne doświadczenia osób z niepełnosprawnościami. Prawidłowe oznakowanie również zgodne jest z międzynarodowymi standardami dotyczącymi dostępności budynków, co zwiększa ich funkcjonalność i integrację społeczną.

Pytanie 39

Asystent proponujący pacjentowi z trudnościami w zaakceptowaniu stomii jelitowej udział w spotkaniach grupy wsparcia w klubie dla osób ze stomią kieruje się zasadą?

A. dyskrecji

B. niestronniczości

C. bezstronności

D. wspólnoty

Odpowiedź "solidarności" jest prawidłowa, ponieważ działania asystenta są zgodne z zasadą wspierania pacjentów, którzy przeżywają podobne sytuacje. Udział w grupach wsparcia dla osób ze stomią jelitową sprzyja integracji społecznej i umożliwia wymianę doświadczeń, co jest kluczowe w procesie akceptacji nowej rzeczywistości życiowej. Solidarity, jako zasada, odnosi się do tworzenia sieci wsparcia, która pomaga jednostkom w radzeniu sobie z trudnościami, a także wzmocnia ich poczucie przynależności. Takie podejście jest szczególnie istotne w kontekście terapeutów i asystentów, którzy powinni być wrażliwi na emocje podopiecznych oraz ich potrzeby. W praktyce, asystenci mogą organizować spotkania informacyjne, a także zapraszać ekspertów, co dodatkowo wzbogaca ofertę wsparcia. Zgodność z zasadą solidarności sprzyja także tworzeniu bezpiecznego środowiska, w którym pacjenci czują się akceptowani i zrozumiani, co w znaczący sposób może wpłynąć na ich proces rehabilitacji i akceptacji własnego ciała.

Pytanie 40

Zespół ds. orzekania o niepełnosprawności powiatu ustalił, że osoba jest niepełnosprawna w umiarkowanym stopniu. Co to oznacza?

A. ma znacznie ograniczoną zdolność do wykonywania pracy

B. nie może pracować lub może pracować w chronionych warunkach pracy i wymaga ciągłej oraz długotrwałej opieki innych osób

C. nie może pracować lub może pracować tylko w chronionych warunkach pracy albo potrzebuje czasowej lub częściowej pomocy innych osób

D. posiada ograniczenia w pracy, które mogą być zrekompensowane przez narzędzia ortopedyczne, pomoce dodatkowe lub techniczne

Odpowiedzi sugerujące, że osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością jest całkowicie niezdolna do pracy lub wymaga stałej i długotrwałej opieki, są nieścisłe i nie uwzględniają rzeczywistej definicji stopnia niepełnosprawności. Osoby z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności mogą być zdolne do pracy, choć często w specyficznych warunkach, które muszą być odpowiednio przystosowane do ich potrzeb. Zatem stwierdzenie o całkowitej niezdolności do pracy jest niepoprawne, ponieważ nie odzwierciedla złożoności sytuacji osób z umiarkowanymi ograniczeniami. Również twierdzenie, że osoba wymaga stałej opieki, jest mylące; osoby te mogą być w stanie prowadzić życie niezależne, z ograniczonym wsparciem, co jest zgodne z podejściem promującym aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Kolejnym błędem jest zbyt wąskie rozumienie przystosowania do pracy, które nie uwzględnia faktu, że wiele osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności korzysta z technologii wspomagających i dostosowań, które umożliwiają im funkcjonowanie w miejscu pracy. Ważne jest, aby odpowiednio interpretować definicje i zasady dotyczące niepełnosprawności, aby uniknąć stereotypów oraz nieporozumień, co w praktyce może prowadzić do ograniczenia możliwości osób z niepełnosprawnościami w rynku pracy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej