Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Opiekun osoby starszej
Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej
Data rozpoczęcia: 26 maja 2025 16:31
Data zakończenia: 26 maja 2025 16:34

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Członkom rodziny osoby cierpiącej na chorobę Alzheimera należałoby sugerować, aby

A. nieprzerwanie kontrolowali i dyskretnie ograniczali jego niezależność, aby zapewnić mu maksymalne bezpieczeństwo

B. angażowali go w życie rodziny i ćwiczyli wciąż dostępne umiejętności

C. pomagali mu w codziennych czynnościach z powodu trudności w samoopieki

D. zmniejszali jego aktywność życiową oraz farmakologicznie uspokajali z uwagi na potencjalne ryzyko urazów

Włączenie osoby z chorobą Alzheimera w życie rodzinne oraz ćwiczenie jej istniejących umiejętności jest kluczowym elementem wspierania jej jakości życia. Tego rodzaju podejście, oparte na aktywnym udziale podopiecznego w codziennych zadaniach, pozwala na zachowanie jego poczucia wartości oraz samodzielności w miarę możliwości. Praktyczne przykłady obejmują angażowanie podopiecznego w proste czynności domowe, takie jak pomoc w gotowaniu czy wspólne spacery. Działania te pomagają w utrzymaniu zdolności poznawczych oraz motorycznych, co jest zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się opieką nad osobami z demencją, takimi jak Alzheimer’s Association. Warto podkreślić, że stymulacja poznawcza i społeczna są fundamentalne dla spowolnienia postępu choroby i poprawy jakości życia, a także wpływają na emocjonalne wsparcie, które jest niezwykle istotne w tak trudnych sytuacjach.

Pytanie 2

Aby samodzielnie zorganizować dom dla osoby, która niedawno straciła wzrok, opiekun powinien przede wszystkim zakupić

A. sztućce profilowane z pogrubioną rączką

B. talerz z przyssawką

C. akustyczny wskaźnik poziomu płynu

D. pętlę indukcyjną

Akustyczny wskaźnik poziomu płynu jest kluczowym narzędziem wspierającym osoby niewidome w codziennym życiu. Umożliwia on precyzyjne określenie poziomu płynów w naczyniach, co jest szczególnie ważne, aby uniknąć rozlania, które może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Dzięki dźwiękowemu sygnałowi, który informuje użytkownika o zbliżającym się poziomie płynu, osoba może samodzielnie nalewać napoje, co stanowi istotny element zapewniający jej niezależność i komfort. Takie rozwiązanie wpisuje się w standardy dostępności i włączenia społecznego, które podkreślają znaczenie dostosowywania środowiska do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. W praktyce akustyczne wskaźniki poziomu płynów są często stosowane w domach i instytucjach wsparcia, a ich użycie może znacząco poprawić jakość życia osób z ograniczeniami wzrokowymi, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w codziennych czynnościach.

Pytanie 3

Aby przygotować ciepły okład dla podopiecznego, konieczne jest użycie elastycznego bandaża oraz

A. dwóch warstw ligniny i ceratki

B. jednej warstwy waty oraz ligniny

C. jednej flaneli i gazy

D. dwóch flaneli oraz ceratki

Wybór innych materiałów, jak wata, lignina czy gaza, średnio się sprawdza w przypadku ciepłych okładów. Wata i lignina, chociaż są używane w różnych terapiach, nie dają tego komfortu, bo nie izolują tak dobrze. Jak na przykład użyjesz jednej warstwy waty, to ciepło szybko ucieka, a pacjent może się nie czuć zbyt komfortowo. Gaza, znowu, jest taka, że nie trzyma ciepła i w ogóle nie chroni. Ceratka z innymi materiałami, jak jedna flanela, też nie zadziała tak jak powinna, bo to nie zapewnia odpowiedniego ciepła. Jak robisz okłady, musisz pamiętać o tym, jakie materiały wybierasz, żeby były skuteczne i bezpieczne dla pacjenta.

Pytanie 4

Aby zapobiec powstawaniu odleżyn u pacjentki leżącej, opiekun powinien

A. aplikować u pacjentki kremy nawilżające

B. zmieniać pozycję ciała pacjentki co 2 godziny

C. przeprowadzać toaletę ciała pacjentki co 4 godziny

D. stosować wykrochmaloną pościel dla pacjentki

Aby skutecznie zapobiegać odleżynom u pacjentów leżących, kluczowe jest regularne zmienianie pozycji ciała. Zmiana pozycji co 2 godziny jest standardem w opiece nad osobami unieruchomionymi, co pozwala na rozłożenie nacisku na różne partie ciała i zmniejsza ryzyko powstawania odleżyn. Odleżyny powstają w wyniku długotrwałego ucisku na określone obszary skóry, co prowadzi do uszkodzenia tkanek. Utrzymując pacjenta w różnych pozycjach, można poprawić krążenie krwi i zapobiec martwicy tkanek. Przykładowe pozycje to leżenie na boku, na plecach oraz półsiedząca. Warto również stosować poduszki i materace przeciwodleżynowe, które dodatkowo rozkładają ciężar ciała. Wspieranie pacjenta w aktywności fizycznej oraz stosowanie odpowiednich technik pielęgnacyjnych, takich jak delikatne masowanie i pielęgnacja skóry, również przyczynia się do prewencji.

Pytanie 5

Najskuteczniejszymi sposobami współpracy opiekuna osób starszych z ich bliskimi są:

A. wychowanie, wspieranie, dostarczanie pomocy

B. doradzanie, nauczanie, nakazywanie

C. aktywowanie, motywowanie, wychowywanie

D. doradztwo, edukacja, udzielanie wsparcia

Wybór odpowiedzi opartej na pojęciach takich jak "wychowywanie, podtrzymywanie, udzielanie wsparcia" czy "poradnictwo, nauczanie, nakazywanie" jest nieadekwatny w kontekście opieki nad osobą starszą. Wychowywanie sugeruje relacje oparte na hierarchii i autorytecie, co w przypadku osób starszych może być nie tylko nieodpowiednie, ale również szkodliwe, ponieważ seniorzy często pragną zachować swoją niezależność oraz godność. Podtrzymywanie w tym kontekście nie odnosi się do wspierania samodzielności, lecz może sugerować przestarzałe podejście do opieki, które nie uwzględnia współczesnych standardów. Na przykład, zamiast podejmować decyzje za osobę starszą, opiekun powinien starać się zaangażować seniora w proces decyzyjny. Poradnictwo i nauczanie również mogą być postrzegane jako jednostronne podejście, które nie sprzyja aktywnemu współdziałaniu między opiekunem a rodziną. Współczesne podejście do opieki koncentruje się na partnerstwie i współpracy, co można osiągnąć poprzez edukację i konsultacje. Błędne jest postrzeganie opiekuna jako jednostki, która powinna dominować w relacji, a nie jako partnera w procesie wsparcia, co jest kluczowe dla efektywnej opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 6

Opiekun powinien zmierzyć tętno podopiecznego poprzez naciskanie na tętnicę promieniową za pomocą opuszków palca drugiego oraz palców

A. trzeciego i czwartego

B. pierwszego i trzeciego

C. czwartego i piątego

D. pierwszego i piątego

Pomiar tętna poprzez uciskanie tętnicy promieniowej jest standardową procedurą w ocenie stanu zdrowia pacjenta. Użycie opuszków palca drugiego oraz palców trzeciego i czwartego pozwala na dokładne wyczucie pulsu. Palec wskazujący (drugi) oraz palce na następnej pozycji (trzeci i czwarty) mają odpowiednią czułość i umożliwiają precyzyjne wyczucie rytmu tętna. Ważne jest, aby ucisk był odpowiedni – zbyt mocny może zablokować przepływ krwi, a zbyt lekki może uniemożliwić wyczucie tętna. Procedura ta jest szczególnie istotna w sytuacjach nagłych, gdy szybkość reakcji jest kluczowa do oceny stanu pacjenta. Dobrze przeprowadzony pomiar tętna może dostarczyć informacji o ogólnym stanie zdrowia, poziomie aktywności fizycznej oraz obecności ewentualnych zaburzeń sercowo-naczyniowych. Zapewnienie właściwej techniki pomiaru tętna jest zgodne z zaleceniami takich organizacji jak American Heart Association, co podkreśla jej znaczenie w praktyce pielęgniarskiej oraz medycznej.

Pytanie 7

U pacjentki zauważono obrzęki nóg. Aby złagodzić te objawy, opiekun powinien

A. zastosować środki przeciwbólowe

B. ustawić opuchnięte nogi wyżej niż tułów

C. zanurzyć opuchnięte kończyny w ciepłej wodzie

D. zapewnić dużą ilość płynów do spożycia

Zamoczenie obrzękniętych kończyn w ciepłej wodzie, choć może wydawać się relaksujące, nie jest skutecznym ani zalecanym sposobem w redukcji obrzęków. Ciepła woda może prowadzić do rozszerzenia naczyń krwionośnych, co może zwiększyć przepływ krwi do kończyn dolnych i w konsekwencji pogłębić obrzęk. W przypadku obrzęków, które są często wynikiem nadmiaru płynów w tkankach, kluczowe jest ich usunięcie, a nie zwiększanie dopływu. Podobnie, podawanie leków przeciwbólowych może nie przynieść żadnej ulgi w kwestii obrzęków, gdyż ich działanie koncentruje się na redukcji bólu, a nie na czynnikach przyczynowych powstawania obrzęków. Z kolei podawanie dużej ilości płynów do picia może prowadzić do zaostrzenia sytuacji, szczególnie w przypadku osób z problemami z sercem, nerkami czy układem krążenia. Należy podkreślić, że dobre praktyki w opiece nad pacjentami z obrzękami powinny opierać się na zrozumieniu ich etiologii oraz zastosowaniu sprawdzonych metod, takich jak uniesienie kończyn, które są zgodne z zasadami medycyny i pielęgniarstwa.

Pytanie 8

Aby przeprowadzić wymianę jednoczęściowego worka stomijnego (bez elastycznej płytki) opiekun osoby starszej powinien między innymi zgromadzić

A. żel do mycia i plaster

B. miarkę i nożyczki

C. kleszczyki Peana oraz spirytus salicylowy

D. ligninę oraz oliwkę

Wybór narzędzi do wymiany worka stomijnego jest kluczowy dla prawidłowego wykonania tej procedury oraz zapewnienia komfortu pacjenta. Zastosowanie kleszczyków Peana i spirytusu salicylowego nie jest wskazane w tym kontekście. Kleszczyki Peana, choć mogą być przydatne w innych procedurach medycznych, nie mają zastosowania przy zmianie worka stomijnego, gdzie precyzja i odpowiednie narzędzia są kluczowe. Spirytus salicylowy, z kolei, jest substancją o działaniu antyseptycznym, jednak jego stosowanie w kontekście pielęgnacji stomii może prowadzić do podrażnień i nieprzyjemnych reakcji skórnych. Dbanie o skórę wokół stomii wymaga delikatnych metod oczyszczania i używania produktów dedykowanych dla osób z wyłonioną stomią. Żel do kąpieli i plaster również nie są odpowiednimi narzędziami, ponieważ nie przyczyniają się do precyzyjnego dopasowania worka stomijnego, co jest kluczowe dla efektywności terapii. Plaster może być użyty w innych kontekstach, ale nie ma zastosowania w standardowej procedurze wymiany worka. Zastosowanie takich materiałów, jak lignina i oliwka, również nie jest zalecane, ponieważ nie tylko nie wspierają one procesu wymiany, ale mogą również sprzyjać pojawieniu się powikłań, takich jak podrażnienia czy infekcje. W kontekście pielęgnacji stomii, kluczowe jest zrozumienie, że dobór odpowiednich narzędzi oraz materiałów ma ogromny wpływ na komfort pacjenta oraz efektywność procedury. Dlatego tak ważne jest stosowanie miarki i nożyczek, które pomagają w precyzyjnym doborze oraz cięciu worka, minimalizując ryzyko wystąpienia powikłań.

Pytanie 9

78-letni pacjent po udarze niedokrwiennym mózgu, z objawami prawostronnego niedowładu połowicznego oraz afazją, został wypisany do domu po leczeniu szpitalnym z zaleceniem stopniowego wprowadzania aktywności. W kontekście długoterminowej opieki nad osobą starszą opiekun powinien zaplanować w odniesieniu do podopiecznego

A. pozostawienie pacjenta w spokoju i oczekiwanie na samodzielne poprawienie się siły

B. ćwiczenia bierno-czynne, szczególnie dla kończyn z niedowładem

C. ustawienie tułowia z odpowiednim wsparciem

D. ćwiczenia w odciążeniu kończyn dotkniętych niedowładem

Zalecenie dotyczące ćwiczeń w odciążeniu kończyn niedowładnych może wydawać się sensowne, jednakże nie uwzględnia ono kluczowej zasady rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu. Ćwiczenia odciążające mogą prowadzić do długotrwałego unieruchomienia kończyny, co jest sprzeczne z ideą wczesnej mobilizacji i aktywizacji pacjenta. Pozostawienie pacjenta w spokoju w oczekiwaniu na spontaniczną poprawę siły również jest niewłaściwym podejściem, ponieważ opóźnia proces rehabilitacji i może skutkować dalszymi atrofizacjami mięśni oraz pogorszeniem funkcji ruchowych. Dodatkowo, układanie tułowia z podparciem, choć może być przydatne w niektórych przypadkach, nie jest wystarczającym narzędziem rehabilitacyjnym na etapie, gdy celem jest aktywacja mięśni i stymulacja układu nerwowego. Z perspektywy terapii neurologicznej, kluczowe jest, aby pacjent był systematycznie zaangażowany w ćwiczenia, które wspierają jego odzyskiwanie sprawności. Oprócz tego, nieodpowiednie podejście do rehabilitacji może prowadzić do frustracji pacjenta oraz opiekunów, co negatywnie wpływa na ich motywację do dalszej pracy. Ważne jest, aby opiekunowie i terapeuci stosowali się do uznawanych standardów rehabilitacji neurologicznej, które kładą nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie zdrowienia.

Pytanie 10

Aby zapobiec powstawaniu odleżyn poprzez zmniejszenie ucisku na region krzyżowy, guzy kulszowe oraz pięty, zaleca się, aby pacjent był ułożony na

A. boku z uniesionym wezgłowiem na wysokość 50°

B. boku z uniesionym wezgłowiem na wysokość 30°

C. brzuchu z uniesionym wezgłowiem na wysokość 50°

D. plecach z uniesionym wezgłowiem na wysokość 70°

Wybór pozycji pacjenta na brzuchu z uniesionym wezgłowiem na wysokość 50° wydaje się na pierwszy rzut oka korzystny, jednak w rzeczywistości stwarza większe ryzyko rozwoju odleżyn. Ułożenie na brzuchu powoduje, że ciśnienie na kluczowych punktach styku z podłożem, takich jak klatka piersiowa i miednica, jest znacznie wyższe, co sprzyja powstawaniu owrzodzeń. Użycie zbyt dużego kąta nachylenia wezgłowia również wpływa na obciążenie układu oddechowego, co może być niebezpieczne dla pacjentów z problemami z oddychaniem. Pozycja na boku z uniesionym wezgłowiem na 50° może natomiast prowadzić do niestabilności ciała pacjenta, zwiększając ryzyko upadków i urazów. Z kolei pozycja na plecach z uniesionym wezgłowiem na wysokość 70° nie tylko zwiększa ryzyko odleżyn w okolicy lędźwiowej, ale również może powodować dyskomfort oraz problemy z krążeniem. Zatem, kluczowymi błędami myślowymi są powszechne przekonania o efektywności nachylenia ciała w celu ulżenia w oddychaniu i równocześnie zapobieżeniu odleżynom, bez odpowiedniego zrozumienia mechanizmów ciśnienia działającego na skórę oraz tkanek podskórnych. Właściwe podejście do profilaktyki odleżyn powinno opierać się na dogłębnym zrozumieniu mechaniki ciała oraz zastosowaniu wskazówek wynikających z badań dotyczących pozycji pacjenta oraz ciśnienia. Takie działania są zgodne z najlepszymi praktykami opieki zdrowotnej i powinny być priorytetem w opiece nad osobami unieruchomionymi.

Pytanie 11

U geriatrycznego pacjenta z przewlekłą niewydolnością żylną, opiekun powinien szczególnie zwrócić uwagę na ryzyko wystąpienia

A. owrzodzeń podudzi

B. żylaków przełyku

C. owrzodzeń jamy ustnej

D. żylaków odbytu

Wybór żylaków przełyku jako potencjalnego problemu u pacjentów z przewlekłą niewydolnością żylną jest nieadekwatny, ponieważ schorzenie to związane jest głównie z nadciśnieniem wrotnym, które nie jest bezpośrednio związane z problemami w kończynach dolnych. Żylaki przełyku występują w wyniku zastoiny krwi w układzie wrotnym, co jest zupełnie innym mechanizmem niż ten, który prowadzi do owrzodzeń podudzi. Z kolei owrzodzenia jamy ustnej są najczęściej wynikiem lokalnych urazów, infekcji wirusowych lub chorób systemowych, a nie niewydolności żylnej, co czyni tę odpowiedź również błędną. Żylaki odbytu, choć mogą być związane z problemami krążeniowymi, również nie mają bezpośredniego związku z przewlekłą niewydolnością żylną nóg, ponieważ dotyczą one innego obszaru układu żylnego. Często mylnie uważane jest, że wszystkie choroby związane z układem żylnym są ze sobą powiązane, co prowadzi do pominięcia kluczowych objawów związanych z głównym problemem, jakim są owrzodzenia podudzi. Właściwe zrozumienie mechanizmów działania układu krążenia oraz ich wpływu na różne lokalizacje ciała jest niezbędne dla skutecznej opieki nad pacjentami geriatrycznymi.

Pytanie 12

Osoba chora na nowotwór w zaawansowanym stadium może skorzystać z profesjonalnej pomocy w łagodzeniu bólu

A. w poradni medycyny paliatywnej

B. w sanatorium zdrowotnym

C. w poradni psychologicznej

D. w ośrodku opiekuńczo-pielęgnacyjnym

Uzyskanie profesjonalnej pomocy w łagodzeniu bólu u podopiecznych z zaawansowanymi chorobami nowotworowymi w innych placówkach, takich jak sanatoria uzdrowiskowe, poradnie zdrowia psychicznego czy zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze, może być mylone z odpowiednim wsparciem, jednak nie są to miejsca, które specjalizują się w zarządzaniu bólem u chorych onkologicznie. Sanatoria uzdrowiskowe mogą oferować terapie wspomagające, ale nie dysponują odpowiednimi zasobami ani doświadczeniem, aby skutecznie łagodzić ból związany z nowotworem. Poradnie zdrowia psychicznego, choć przydatne w kontekście wsparcia psychologicznego, nie są ukierunkowane na leczenie bólu fizycznego. Zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze często koncentrują się na codziennej opiece i wsparciu, ale również nie mają specjalistycznej wiedzy ani narzędzi do skutecznego zarządzania objawami bólowymi u pacjentów z chorobami nowotworowymi. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszelkie formy opieki zdrowotnej mogą skutecznie rozwiązać problem bólu. Kluczowe jest zrozumienie, że medycyna paliatywna jest dekadencją specjalistyczną, która koncentruje się na holistycznym podejściu do pacjenta, uwzględniającym zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest kluczowe w kontekście zaawansowanych chorób nowotworowych.

Pytanie 13

Podopieczna w podeszłym wieku, cierpiąca na cukrzycę, zauważyła siniak na dużym palcu u nogi. Jako pierwszy krok powinna udać się z opiekunem na darmową wizytę do lekarza?

A. ortopedy

B. neurologa

C. dermatologa

D. rodzinnego

Wybór neurologa, dermatologa czy ortopedy jako pierwszego specjalisty w kontekście zasinienia u pacjentki z cukrzycą nie jest zgodny z zasadami racjonalnego podejścia medycznego. Neurolog może być odpowiedni w przypadku podejrzenia schorzeń układu nerwowego, takich jak neuropatia, jednak w sytuacji przedstawionej w pytaniu, najpierw należy ocenić ogólny stan zdrowia pacjentki. Zasinienie na dużym palcu może być spowodowane problemami z krążeniem, które są często związane z cukrzycą, a neurolog nie będzie w stanie właściwie zdiagnozować takich schorzeń bez przeprowadzenia podstawowych badań. Dermatolog specjalizuje się w chorobach skóry, co również nie odpowiada potrzebie wstępnej oceny ogólnolekarskiej stanu zdrowia. Choć zmiany skórne mogą wymagać interwencji dermatologicznej, to w kontekście zasinienia kluczowe są badania ogólne i ocena stanu naczyń krwionośnych, co znajduje się w kompetencjach lekarza rodzinnego. Ortopeda, z drugiej strony, koncentruje się na układzie kostno-stawowym, co w przypadku zasinień również nie jest pierwszym i najważniejszym krokiem w diagnostyce. Kluczowym błędem myślowym w wybieraniu nieodpowiedniego specjalisty jest pominięcie ogólnej oceny stanu zdrowia pacjenta, co może prowadzić do opóźnień w diagnozowaniu poważnych problemów zdrowotnych związanych z cukrzycą, takich jak choroby sercowo-naczyniowe czy neuropatia.

Pytanie 14

W jaki sposób opiekun może wspierać osobę starszą z demencją podczas codziennych czynności?

A. Unikając jakiejkolwiek pomocy, aby osoba starsza mogła się rozwijać

B. Pozwalając osobie starszej na wykonywanie czynności samodzielnie, ale pod nadzorem

C. Ograniczając kontakt werbalny, aby nie przeszkadzać w koncentracji

D. Stosując krótkie i jasne instrukcje

Pozwalanie osobie starszej na całkowitą samodzielność bez nadzoru może prowadzić do sytuacji niebezpiecznych, zwłaszcza w przypadku osób z demencją. Chociaż autonomia jest istotna, brak nadzoru może skutkować zagubieniem lub nawet obrażeniami. Osoby z demencją często mają trudności z oceną sytuacji, co może prowadzić do niewłaściwych decyzji. Unikanie jakiejkolwiek pomocy z założeniem, że pozwoli to na rozwój osoby starszej, jest błędnym podejściem. Osoby z demencją mogą nie być w stanie skutecznie zarządzać codziennymi czynnościami bez wsparcia, co może prowadzić do frustracji i poczucia bezradności. Takie podejście może także pogorszyć ich stan emocjonalny i poznawczy. Ograniczanie kontaktu werbalnego, aby "nie przeszkadzać w koncentracji", jest również nieodpowiednie. Komunikacja jest kluczowym elementem wspierania osób z demencją. Pomaga im zrozumieć, co się dzieje wokół nich, i daje poczucie bezpieczeństwa. Brak kontaktu werbalnego może prowadzić do izolacji i poczucia opuszczenia. W opiece nad osobami z demencją ważne jest utrzymanie otwartego kanału komunikacji, dostosowanego do ich potrzeb. Dlatego stosowanie krótkich i jasnych instrukcji, jak wspomniano wcześniej, jest najlepszym podejściem.

Pytanie 15

Opiekun powinien ustalić zakres zajęć rehabilitacyjnych dla 78-letniej podopiecznej cierpiącej na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc

A. z fizjoterapeutą

B. z surdopedagogiem

C. z masażystą

D. z andropedagogiem

Wybór andropedagoga w kontekście rehabilitacji ruchowej osoby starszej z przewlekłą chorobą płuc jest nieadekwatny, ponieważ andropedagogika koncentruje się na edukacji osób starszych, a nie na ich rehabilitacji fizycznej. Choć zrozumienie psychologicznych aspektów starości jest istotne, nie zastępuje to konieczności współpracy z fizjoterapeutą. W przypadku masażysty, jego rola ogranicza się do technik manualnych i relaksacyjnych, które mogą być korzystne, ale nie adresują bezpośrednio problemów związanych z funkcjonowaniem układu oddechowego ani nie prowadzą do poprawy wydolności fizycznej. Masaż może być stosowany jako uzupełnienie terapii, ale nie stanowi głównego elementu rehabilitacji w przypadku POChP. Wybór surdopedagoga, który specjalizuje się w pracy z osobami niesłyszącymi, jest również nieodpowiedni w kontekście problemów z układem oddechowym. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że każda specjalizacja w obszarze pomocy osobom starszym może być równoważna z potrzebami fizjoterapeutycznymi, co w rzeczywistości prowadzi do zaniechania właściwej opieki zdrowotnej. Rehabilitacja osób z przewlekłymi schorzeniami powinna być prowadzona przez specjalistów, którzy mają wiedzę i doświadczenie w zakresie fizjoterapii, aby zapewnić skuteczne i bezpieczne wsparcie w ich rehabilitacji.

Pytanie 16

Przepisy dotyczące przyznawania świadczeń finansowych są zawarte w ustawie

A. o pomocy społecznej

B. o ochronie zdrowia psychicznego

C. o zdrowiu publicznym

D. o działalności leczniczej

Ustawa o pomocy społecznej reguluje zasady udzielania świadczeń pieniężnych, które mają na celu wsparcie osób i rodzin w trudnej sytuacji życiowej. Świadczenia te są często niezbędne do zapewnienia podstawowych potrzeb, takich jak mieszkanie, jedzenie czy opieka zdrowotna. Przykładowo, świadczenia te obejmują zasiłki stałe oraz jednorazowe, które są przyznawane na podstawie kryteriów dochodowych oraz sytuacyjnych. Dobre praktyki w obszarze pomocy społecznej obejmują indywidualne podejście do każdej sprawy, co pozwala na lepsze dopasowanie wsparcia do potrzeb osób ubiegających się o pomoc. Warto również zauważyć, że zgodnie z ustawą, organy pomocy społecznej są zobowiązane do ciągłego monitorowania i oceny efektywności udzielanych świadczeń, co stanowi kluczowy element systemu wsparcia społecznego.

Pytanie 17

Przygotowując plan wsparcia dla osoby starszej, opiekun powinien najpierw

A. rozpoznać schorzenia u osoby starszej i określić sposób wsparcia

B. zidentyfikować problemy i potrzeby osoby starszej oraz zaplanować działania pomocowe

C. uzbierać informacje na temat sytuacji zdrowotnej, materialnej oraz społecznej osoby starszej

D. ustalić zakres, lokalizację, czas oraz rodzaj planowanej pomocy

Wybór nieprawidłowych odpowiedzi wskazuje na błędne podejście do procesu tworzenia planu pomocy dla osoby starszej. Powinno się zauważyć, że zbieranie informacji o sytuacji zdrowotnej, materialnej i społecznej osoby starszej, choć ważne, nie jest pierwszym krokiem. W praktyce opieki nad osobami starszymi, kluczowe jest najpierw zrozumienie ich rzeczywistych problemów oraz potrzeb. Bez tego fundamentalnego etapu, wszelkie działania, jakie mogłyby zostać zaplanowane, mogą okazać się nieskuteczne lub nieadekwatne. Dodatkowo, ustalanie zakresu, miejsca i czasu planowanej pomocy bez wstępnej analizy potrzeb prowadzi do sytuacji, w której oferowana pomoc nie odpowiada rzeczywistym oczekiwaniom i wymaganiom osoby starszej. Istotną kwestią jest także rozpoznawanie jednostek chorobowych, które w rzeczy samej są ważne, jednak ich identyfikacja nie powinna być celem samym w sobie, lecz narzędziem do określenia potrzebnej pomocy. Często w praktyce opiekunowie zapominają, że każda osoba starsza jest jednostką z własnymi, unikalnymi potrzebami, a ogólne podejście do problemów zdrowotnych może prowadzić do stereotypizacji i dezaktualizacji dostosowywanej pomocy. Należy pamiętać, że najlepsze praktyki w opiece nad osobami starszymi opierają się na holistycznym podejściu, które uwzględnia nie tylko aspekty zdrowotne, ale także psychiczne, emocjonalne i społeczne, co jest absolutnie kluczowe dla skutecznej i adekwatnej pomocy.

Pytanie 18

Jakie objawy mogą wskazywać na zakrzepowe zapalenie żył w obrębie podudzia nogi pacjenta?

A. Ból i mrowienie oraz pęcherze na kończynie

B. Obrzęk, swędzenie i bladość kończyny

C. Ból, obrzęk i zaczerwienienie podudzia

D. Zasinienie oraz mrowienie i swędzenie podudzia

Objawy zapalenia żył, takie jak obrzęk, swędzenie oraz bladość kończyny, są mylące dla pacjentów i mogą prowadzić do błędnej interpretacji stanu zdrowia. Swędzenie i bladość wskazują raczej na inne problemy, takie jak reakcje alergiczne czy obiegową niewydolność, a nie na zakrzepowe zapalenie żył. Swędzenie nie jest typowym objawem ZŻG; dolegliwości te mogą być związane z podrażnieniem skóry lub reakcjami alergicznymi. Bladość kończyny z kolei może sugerować niedokrwienie, co jest zupełnie innym schorzeniem. Zasinienie oraz mrowienie podudzia również nie są typowymi objawami ZŻG. Zasinienie może wynikać z urazu lub żylaków, a mrowienie często wskazuje na problemy neurologiczne, takie jak ucisk na nerw. Jednak objawy te nie są odpowiednie dla ZŻG, ponieważ schorzenie to wiąże się przede wszystkim z bólem, obrzękiem i zaczerwienieniem spowodowanym stanem zapalnym. Ból i mrowienie z pęcherzami na kończynie mogą sugerować poważniejsze problemy skórne, takie jak infekcja, a nie zakrzepicę. Właściwe rozpoznanie i zrozumienie objawów jest kluczowe dla właściwej diagnozy i leczenia. Wiedza o różnicach między tymi objawami pomoże uniknąć błędnych diagnoz i niepotrzebnego stresu dla pacjentów.

Pytanie 19

Jak powinno wyglądać mieszkanie osoby z chorobą Parkinsona?

A. niewielkie, by zapewnić podopiecznemu poczucie bezpieczeństwa

B. bardzo dobrze oświetlone, aby podopieczny nie tracił orientacji w przestrzeni

C. uporządkowane, aby podopieczny mógł bezpiecznie się poruszać

D. bez drzwi pomiędzy pomieszczeniami, aby nie wywoływało to dezorientacji u podopiecznego

Podejście do organizacji przestrzeni dla osoby cierpiącej na chorobę Parkinsona, które opiera się na koncepcji usunięcia drzwi między pokojami, może wydawać się na pierwszy rzut oka korzystne, jednak w rzeczywistości prowadzi do szeregu problemów z zachowaniem prywatności oraz bezpieczeństwa. Osoba z chorobą Parkinsona potrzebuje czasami przestrzeni do odpoczynku oraz intymności, a ciągła dostępność do wszystkich pomieszczeń może wywoływać niepokój. Stworzenie małego mieszkania również nie jest optymalnym rozwiązaniem, gdyż ogranicza ruch i dostęp do przestrzeni, co może powodować uczucie klaustrofobii i frustracji. W miarę postępu choroby, kluczowe staje się zapewnienie, że osoba ma dostęp do różnych pomieszczeń, które mogą być dostosowane do jej potrzeb, takich jak miejsce do ćwiczeń czy relaksu. W kontekście organizacji mieszkania, kluczowym aspektem jest zapewnienie odpowiedniego oświetlenia, ale nie tylko w sensie ilości światła, ale również jego jakości, która powinna wspierać orientację przestrzenną. Błędne jest również przypuszczenie, że usunięcie drzwi lub ich nadmiar rozwiązuje problem dezorientacji; ważne jest, aby każdy element mieszkania był przemyślany w kontekście codziennych potrzeb i wyzwań, z jakimi borykają się osoby cierpiące na Parkinsona. Właściwie zaprojektowane środowisko powinno uwzględniać zarówno bezpieczeństwo, jak i komfort psychiczny użytkownika, a nie tylko fizyczne aspekty przestrzeni.

Pytanie 20

Osoba w starszym wieku z przewlekłym zapaleniem trzustki, która nie posiada wiedzy na temat zaleceń dietetycznych oraz zasad zdrowego życia, potrzebuje pomocy

A. obiektywnego

B. uczuciowego

C. oceniającego

D. informacyjnego

Wybór odpowiedzi wartościującego, emocjonalnego lub rzeczowego jest nieodpowiedni w kontekście wsparcia, jakiego potrzebuje osoba z przewlekłym zapaleniem trzustki. Wsparcie wartościujące koncentruje się na ocenianiu i klasyfikowaniu zachowań czy postaw, co w przypadku pacjenta, który nie zna zasad zdrowego odżywiania, może prowadzić do poczucia wstydu lub niskiej samooceny. Wartościowanie może zniechęcać do zmian, które są niezbędne dla poprawy zdrowia. Z kolei wsparcie emocjonalne, choć istotne w wielu sytuacjach, nie dostarcza konkretnej wiedzy na temat tego, jak prowadzić zdrowy styl życia ani jakie są konsekwencje niewłaściwej diety przy przewlekłym zapaleniu trzustki. W sytuacji, gdy osoba nie ma świadomości, jakie są jej potrzeby żywieniowe, wsparcie emocjonalne może być niewystarczające. Podobnie, wsparcie rzeczowe, które może obejmować pomoc w codziennych obowiązkach, nie zastępuje edukacji potrzebnej do zrozumienia zasad zdrowego odżywiania. Dobre praktyki w opiece zdrowotnej podkreślają, że edukacja pacjenta jest podstawowym elementem skutecznego leczenia i profilaktyki, co czyni wsparcie informacyjne kluczowym dla pacjentów z przewlekłymi schorzeniami.

Pytanie 21

Jaką formę relaksu można zasugerować osobie, która ceni sobie spacery i mieszka w pobliżu morza?

A. Dogoterapię

B. Talasoterapię

C. Silwoterapię

D. Hipoterapię

Hipoterapia, dogoterapia oraz silwoterapia, choć są formami terapii, nie są adekwatne dla osoby, która lubi spacery nad morzem. Hipoterapia polega na terapii z wykorzystaniem koni i jest skierowana głównie do osób z problemami ruchowymi lub neurologicznymi. Tego rodzaju terapia wymaga specyficznych warunków oraz kompetencji terapeutów, a jej skuteczność nie jest związana z nadmorską lokalizacją. Dogoterapia to terapia, w której wykorzystuje się psy do wsparcia emocjonalnego i rehabilitacyjnego. Choć może być korzystna dla osób z problemami psychicznymi, nie ma bezpośredniego związku z preferencjami spacerowymi nad morzem. Silwoterapia to terapia oparta na wykorzystaniu lasów i środowiska leśnego, skupiająca się na korzyściach zdrowotnych płynących ze spacerów w lesie. Nie jest to jednak idealne rozwiązanie dla osoby preferującej morskie otoczenie. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków mogą obejmować mylenie różnych form terapii z ich zastosowaniem w kontekście lokalizacji. Należy zwrócić uwagę na to, że nie każda terapia jest odpowiednia dla każdego środowiska, a talasoterapia jest szczególnie zaprojektowana do wykorzystania w kontekście morskim, co czyni ją odpowiednią dla osoby mieszkającej nad morzem i lubiącej spacery.

Pytanie 22

U pacjentki często pojawiają się bóle w górnej części brzucha na czczo, które ustępują po spożyciu posiłku, a następnie wracają po około dwóch godzinach oraz nocą. Te objawy mogą sugerować

A. raka krtani

B. odwodnienie organizmu

C. ostre zapalenie dróg żółciowych

D. wrzód dwunastnicy

Bóle w nadbrzuszu, które występują na czczo, ustępują po jedzeniu, a następnie powracają po około dwóch godzinach, są charakterystyczne dla wrzodu dwunastnicy. Wrzody dwunastnicy są rodzajem owrzodzenia błony śluzowej, które może prowadzić do bólu spowodowanego nadmierną produkcją kwasu żołądkowego, zwłaszcza gdy żołądek jest pusty. Po spożyciu posiłku, pokarm neutralizuje kwas, co przynosi ulgę. W nocy, gdy organizm jest na czczo, ból może powracać. Wrzody te często występują u osób z historią infekcji Helicobacter pylori, stosujących niesteroidowe leki przeciwzapalne lub narażonych na stres. W diagnostyce wrzodów zaleca się gastroskopię, która pozwala na bezpośrednie zobrazowanie zmienionych tkanek oraz pobranie wycinków do badań histopatologicznych. Leczenie wrzodów dwunastnicy obejmuje stosowanie inhibitorów pompy protonowej, co redukuje wydzielanie kwasu, oraz eradykację H. pylori, jeśli jest obecne. Zrozumienie objawów wrzodu dwunastnicy jest kluczowe dla skutecznego zarządzania pacjentem i zapobiegania powikłaniom, takim jak krwawienie czy perforacja wrzodu.

Pytanie 23

Podczas kąpieli podopiecznego, który ma nałożony gips na kończynę dolną, opiekun zauważył zaczerwienienie, obrzęk, stwardnienie oraz pęcherz z płynem surowiczym w rejonie kości krzyżowej. Jak powinien to sklasyfikować?

A. odleżynę II stopnia

B. odleżynę IV stopnia

C. odparzenie

D. odleżynę I stopnia

Nieprawidłowe odpowiedzi mogą wynikać z niepełnego zrozumienia klasyfikacji odleżyn oraz ich charakterystyki. Odleżyna IV stopnia to zaawansowane uszkodzenie, które obejmuje nie tylko skórę, ale także tkanki podskórne, mięśnie i kości. W przypadku podopiecznego, którego objawy ograniczają się do pęcherzy oraz obrzęku w obrębie skóry, klasyfikacja ta byłaby zbyt wysoka i nieadekwatna. Odleżyna I stopnia charakteryzuje się jedynie zaczerwienieniem skóry, bez uszkodzenia naskórka ani pojawienia się pęcherzy, co również nie jest adekwatne do zaobserwowanych objawów. Odparzenie, chociaż może przypominać objawy odleżyny, jest to zjawisko spowodowane nadmierną wilgotnością i ocieraniem, a nie uciskiem, co również nie pasuje do tego przypadku. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich nieprawidłowych odpowiedzi, to pomylenie objawów uszkodzenia tkanek oraz brak znajomości standardowych klasyfikacji ran. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej oceny stanu zdrowia pacjenta oraz podejmowania odpowiednich działań prewencyjnych.

Pytanie 24

Podopieczny zmaga się z przewlekłymi problemami trawiennymi. Jaką metodę obróbki termicznej mięsa powinien zaproponować opiekun, aby wspierać podopiecznego w przygotowywaniu posiłków?

A. Pieczenie na maśle

B. Smażenie w głębokim tłuszczu

C. Blanszowanie we wrzątku

D. Gotowanie na parze

Gotowanie na parze jest najlepszą metodą obróbki termicznej mięsa dla osób z przewlekłymi zaburzeniami trawienia. Ta technika pozwala na zachowanie większości wartości odżywczych w mięsie, minimalizując przy tym powstawanie szkodliwych substancji, które mogą wystąpić podczas smażenia czy pieczenia. Proces gotowania na parze polega na podgrzewaniu żywności w parze generowanej przez wrzącą wodę, co zapewnia delikatne i równomierne gotowanie. Dzięki temu mięso staje się bardziej soczyste i łatwostrawne. Ponadto, gotowanie na parze nie wymaga dodatku tłuszczu, co jest korzystne dla osób z problemami trawiennymi, gdyż nadmiar tłuszczu może potęgować objawy zaburzeń. Technika ta jest szeroko polecana w dietetyce, szczególnie w kontekście zdrowego odżywiania, ponieważ pozwala na ograniczenie soli i innych przypraw, co również ma znaczenie w diecie osób z wrażliwym układem trawiennym. Przykładem zastosowania tej metody może być przygotowanie filetu z kurczaka lub ryby podawanej z warzywami, co stanowi zbilansowany i łatwy do strawienia posiłek.

Pytanie 25

Podopieczny z diagnozą stwardnienia rozsianego ma znaczne trudności z mową oraz utrzymaniem równowagi. Jaką metodę zbierania danych powinien w szczególności wykorzystać opiekun, aby określić stopień samodzielności pacjenta w trakcie wykonywania czynności higienicznych?

A. Dokumentacji

B. Pomiaru

C. Wywiadu

D. Obserwacji

Wywiad jako metoda zbierania danych polega na zadawaniu pytań pacjentowi czy jego bliskim. I to jest spoko, bo można uzyskać wartościowe informacje, ale w przypadku pacjentów z stwardnieniem rozsianym, którzy mają trudności z mówieniem, ta metoda może być dość ograniczona. Czasem pacjent po prostu nie potrafi dokładnie wyrazić, co mu jest potrzebne czy jak radzi sobie z codziennymi zadaniami. No i jeszcze druga sprawa – poleganie na opinii bliskich może prowadzić do zniekształcenia informacji, bo oni nie zawsze dostrzegają wszystkie szczegóły dotyczące samodzielności. Pomiar z kolei skupia się na liczbach – np. ile czasu zajmuje wykonanie jakiejś czynności czy ile pomocy pacjent potrzebuje. Ale to nie oddaje subiektywnych doświadczeń pacjenta ani jakości tego, co robi. Dokumentacja, mimo że jest ważna, żeby zobaczyć, jak pacjent funkcjonował wcześniej, nie jest najlepszą metodą do oceny, jak radzi sobie teraz. W mojej opinii, najważniejsza jest obserwacja, bo pozwala na bezpośrednie zrozumienie sytuacji i daje pełniejszy obraz tego, jak pacjent sobie radzi w codziennym życiu.

Pytanie 26

Osobie starszej, samotnej, z problemami zdrowotnymi uniemożliwiającymi dbanie o siebie, w ramach systemu wsparcia społecznego państwo zapewnia

A. świadczenie celowe

B. świadczenie okresowe

C. leki bezpłatne

D. usługi opiekuńcze

Zasiłek okresowy, zasiłek celowy oraz bezpłatne leki są istotnymi elementami systemu pomocy społecznej, jednakże nie stanowią kompleksowego wsparcia dla osób starszych, samotnych i z deficytami zdrowotnymi, które wymagają szczególnej opieki. Zasiłek okresowy jest przyznawany na pokrycie bieżących wydatków życiowych, ale nie jest wystarczający dla osób z ograniczeniami w samoopiece, które potrzebują wsparcia w codziennych czynnościach. Zasiłek celowy ma na celu pomoc w pokryciu konkretnych wydatków, lecz nie dostarcza systematycznego wsparcia, które jest kluczowe dla osób starszych. Bezpłatne leki mogą ułatwić dostęp do niezbędnych medykamentów, jednak nie rozwiązują problemu związane z codziennymi obowiązkami oraz potrzebą interakcji społecznej. Osoby z deficytami zdrowotnymi często potrzebują fizycznej pomocy, co wymaga obecności opiekuna, który zrealizuje zadania związane z samoopieka. Błędne jest zatem myślenie, że wsparcie finansowe lub leki mogą zastąpić potrzebę bezpośredniej pomocy opiekuńczej, która jest kluczowa w zapewnieniu bezpieczeństwa i komfortu osobom w trudnej sytuacji życiowej. Warto zatem zrozumieć, że skuteczne wsparcie osób starszych wymaga zintegrowanego podejścia, które łączy różne formy pomocy, a nie polega wyłącznie na aspektach finansowych czy lekowych.

Pytanie 27

Opiekun, pracujący z głuchoniemym podopiecznym, powinien komunikować się z nim za pomocą

A. języka migowego i notatek zapisanych na kartce

B. pismem Braille'a oraz symbolami Blissa

C. piktogramów oraz pisma Braille'a

D. alfabetu punktowego i wiadomości zapisanych na kartce

Wykorzystanie pisma Braille'a i symboli Blissa w komunikacji z osobami głuchoniemymi nie jest odpowiednie, ponieważ te systemy są przeznaczone dla osób niewidomych lub niedowidzących. Pismo Braille'a jest techniką pisania, która umożliwia osobom niewidomym czytanie tekstu poprzez dotyk, co w przypadku osób głuchoniemych nie ma zastosowania, ponieważ nie mają one problemu ze wzrokiem. Natomiast symbole Blissa, które opierają się na graficznych przedstawieniach pojęć, również są niewłaściwe, ponieważ nie zapewniają one pełnej interakcji w kontekście języka i komunikacji. Co więcej, piktogramy i pismo Braille'a również nie są skutecznymi metodami porozumiewania się z osobami głuchoniemymi. Piktogramy mogą być użyteczne w komunikacji wizualnej, ale nie zastąpią one konieczności wyrażania myśli za pomocą języka migowego, który jest naturalnym językiem dla wielu osób głuchoniemych. Użycie alfabetu punktowego i komunikatów zapisanych na kartce również może nie być wystarczające, ponieważ komunikacja w tej formie jest zbyt ograniczona i nie pozwala na swobodę wyrażania się. W praktyce, efektywna komunikacja z osobami głuchoniemymi wymaga uwzględnienia ich specyficznych zdolności i preferencji, a nie opierania się na metodach przeznaczonych dla innych grup osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 28

W trakcie miesiąca po przeprowadzeniu operacji usunięcia zaćmy, pacjentka będzie potrzebować wsparcia opiekuna przy

A. wykonywaniu higieny osobistej

B. czesaniu włosów

C. przygotowywaniu kanapek

D. noszeniu ciężkich zakupów

Wszystkie alternatywne odpowiedzi sugerują zadania, które nie są bezpośrednio związane z typowymi potrzebami pacjentów po operacji usunięcia zaćmy. Wykonywanie toalety ciała, czesanie włosów oraz przygotowanie kanapek mogą być czynnościami wymagającymi wsparcia, ale ich znaczenie w kontekście pooperacyjnej rekonwalescencji jest znacznie mniej krytyczne niż noszenie ciężkich zakupów. Pacjenci po operacji zaćmy zazwyczaj mają ograniczenia nie tylko w zakresie wzroku, ale również w zakresie siły i równowagi, co czyni noszenie ciężarów szczególnie ryzykownym. Mylenie kluczowych wymagań związanych z opieką nad pacjentami może prowadzić do niedoszacowania ich rzeczywistych potrzeb. Dla pacjentów, którzy mogą doświadczać ograniczeń w percepcji lub siły, zadania takie jak noszenie ciężkich zakupów stają się poważnym wyzwaniem, a ich zlekceważenie może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, takich jak upadki. Warto pamiętać, że podczas rekonwalescencji szczególnie ważne jest, aby opiekunowie koncentrowali się na zapewnieniu wsparcia w najbardziej wymagających aspektach codziennego życia pacjenta, co obejmuje pomoc w fizycznych zadaniach, które mogą prowadzić do urazów. Odpowiedzi błędne skupiają się na aspektach, które nie są kluczowe w początkowym okresie pooperacyjnym.

Pytanie 29

Podczas spaceru podopieczny doznał ukąszenia przez pszczołę. Co powinien w pierwszej kolejności zrobić opiekun?

A. aplikować maść przeciwzapalną

B. usunąć żądło

C. nałożyć ciepły kompres

D. podać środek przeciwbólowy

Podawanie leków przeciwbólowych, stosowanie ciepłych okładów czy użycie maści przeciwzapalnych to podejścia, które mogą wydawać się pomocne, ale w rzeczywistości nie powinny być stosowane jako pierwsze kroki w przypadku użądlenia przez pszczołę. Podanie leku przeciwbólowego przed usunięciem żądła może być nieodpowiednie, ponieważ nie rozwiązuje podstawowego problemu, jakim jest obecność jadu w organizmie. Ponadto, stosowanie ciepłego okładu na obszarze użądlenia może prowadzić do szybszego wchłaniania toksyn z jadu, co z kolei może nasilić ból i obrzęk. W przypadku użądlenia ważne jest, aby nie przyspieszać rozprzestrzeniania się jadu, dlatego usunięcie żądła powinno być pierwszym krokiem działania. Nałożenie maści przeciwzapalnej również nie przyniesie wymiernych korzyści, ponieważ nie rozwiązuje problemu związanego z obecnością jadu w organizmie. Może to również prowadzić do mylnego przekonania, że objawy są pod kontrolą, podczas gdy w rzeczywistości ich nasilenie jest możliwe. Ważne jest, aby zrozumieć, że pierwsza pomoc w przypadku użądlenia owada powinna być skupiona na eliminacji źródła problemu, a nie na łagodzeniu objawów, które mogą być wtórne do samego użądlenia. Kluczowe jest, aby reagować szybko i prawidłowo, co może zminimalizować ryzyko poważnych reakcji zdrowotnych.

Pytanie 30

Podczas przygotowywania posiłku dla osoby starszej z problemami trawiennymi należy unikać podawania

A. owoców o niskiej zawartości cukru

B. chudego mięsa drobiowego

C. potraw ciężkostrawnych i tłustych

D. warzyw gotowanych na parze

Warzywa gotowane na parze są zwykle łatwostrawne, co czyni je odpowiednim wyborem dla osób starszych z problemami trawiennymi. Gotowanie na parze zachowuje wartości odżywcze i sprawia, że warzywa są miękkie i łatwe do strawienia. W przeciwieństwie do potraw smażonych, nie obciążają one układu trawiennego. Chude mięso drobiowe, takie jak kurczak czy indyk, jest również lekkostrawne i stanowi doskonałe źródło białka, które jest niezbędne dla regeneracji i utrzymania masy mięśniowej, co jest istotne w starszym wieku. Ponadto, takie mięso zawiera mniej tłuszczu niż inne rodzaje, co dodatkowo wspiera prawidłowe funkcjonowanie układu trawiennego. Owoce o niskiej zawartości cukru, takie jak jagody czy truskawki, są bogate w witaminy i przeciwutleniacze, a niska zawartość cukru sprawia, że są lepszym wyborem dla osób dbających o poziom cukru we krwi. Mogą być one spożywane w umiarkowanych ilościach jako zdrowa przekąska. Wszystkie te opcje są zgodne z zasadami zdrowego odżywiania i wspierają zdrowie osób starszych, dlatego nie można ich uznać za nieodpowiednie w diecie osób z problemami trawiennymi.

Pytanie 31

Kto wydaje orzeczenie o stopniu niepełnosprawności dla osoby dorosłej?

A. komisja do spraw inwalidztwa i zatrudnienia

B. szpitalna komisja lekarska

C. powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności

D. urząd pracy

Wybór odpowiedzi dotyczącej urzędów pracy, komisji do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, lub szpitalnych komisji lekarskich wskazuje na niezrozumienie struktury systemu orzecznictwa o niepełnosprawności w Polsce. Urząd pracy nie ma kompetencji do wydawania orzeczeń o stopniu niepełnosprawności; jego rola ogranicza się głównie do wspierania osób niepełnosprawnych w zakresie zatrudnienia i dostosowywania warunków pracy. Natomiast komisja do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, mimo że może współpracować z osobami niepełnosprawnymi w zakresie ich aktywizacji zawodowej, nie jest odpowiedzialna za orzeczenia o niepełnosprawności; jej funkcje są bardziej związane z doradztwem i wspieraniem osób w poszukiwaniu pracy. Szpitalne komisje lekarskie również pełnią inną rolę w systemie opieki zdrowotnej, koncentrując się na diagnostyce i leczeniu pacjentów, a nie na orzecznictwie. Powszechnym błędem myślowym jest mylenie tych instytucji z powiatowym zespołem do spraw orzekania o niepełnosprawności, którego głównym zadaniem jest kompleksowa ocena stanu zdrowia w kontekście niepełnosprawności i wydawanie odpowiednich orzeczeń. Tego rodzaju nieporozumienia mogą prowadzić do trudności w uzyskaniu niezbędnych świadczeń i wsparcia, które przysługują osobom z niepełnosprawnościami, a także do nieefektywnego korzystania z dostępnych zasobów społecznych.

Pytanie 32

Podczas pomiaru tętna u pacjentki opiekun zauważył, że częstość wynosi 49 uderzeń na minutę. Jaki to może być objaw?

A. migotanie komór

B. migotanie przedsionków

C. bradykardia

D. tachykardia

Bradykardia jest stanem, w którym częstość akcji serca spada poniżej 60 uderzeń na minutę. W przypadku podopiecznej, której tętno wynosi 49 uderzeń na minutę, mamy do czynienia z bradykardią. Może to być objawem różnych stanów patologicznych, takich jak choroba węzła zatokowego, blok przedsionkowo-komorowy, czy jako efekt działania niektórych leków (np. beta-blokerów). W praktyce klinicznej opiekunowie powinni być w stanie rozpoznać bradykardię i zrozumieć jej potencjalne przyczyny, aby odpowiednio interweniować. Istotne jest monitorowanie pacjentów z bradykardią, ponieważ mogą oni wymagać dalszej diagnostyki, a w niektórych przypadkach nawet leczenia, takiego jak podanie atropiny czy implementacja stymulatora serca. Dobrą praktyką jest również edukacja pacjentów na temat objawów, które mogą towarzyszyć bradykardii, takich jak zawroty głowy, omdlenia czy uczucie zmęczenia, co może pomóc w wczesnym wykrywaniu problemów kardiologicznych.

Pytanie 33

Przed przeprowadzeniem zabiegu higieny intymnej u pacjenta leżącego, opiekun powinien przygotować, oprócz ręcznika i rękawiczek jednorazowych:

A. basen, żel do kąpieli, gąbkę

B. basen, myjkę, płyn do higieny intymnej

C. miskę, gąbkę, mydło

D. wiadro, mydło, chusteczki do higieny intymnej

Wybór niektórych z pozostałych opcji wskazuje na niepełne zrozumienie zasad higieny intymnej oraz ich zastosowania w opiece nad osobami leżącymi. Przykładowo, basen i żel do kąpieli z jednej z odpowiedzi, mimo że mogą być stosowane w kontekście kąpieli, nie są optymalnym wyborem dla osób o ograniczonej mobilności. Żel do kąpieli nie jest dedykowany do pielęgnacji intymnej, co może prowadzić do podrażnień i dyskomfortu. Inna odpowiedź, zawierająca wiadro, mydło i chusteczki do higieny intymnej, również nie spełnia wymogów. Mydło, zwłaszcza te o silnych substancjach chemicznych, może naruszyć naturalną równowagę pH w okolicach intymnych. Zamiast tego, zaleca się stosowanie specjalistycznych preparatów, które są łagodniejsze. Ostatnia z odpowiedzi zawierająca miskę, gąbkę i mydło, choć teoretycznie może wydawać się funkcjonalna, nie zapewnia wystarczającej higieny i komfortu. Miska może być zbyt mała, a gąbka nie jest zalecana do użytku osobistego, ponieważ może być źródłem bakterii. W praktyce, kluczowe jest zrozumienie, że szczegółowe przygotowanie do zabiegu higieny intymnej powinno uwzględniać specyfikę każdej osoby oraz jej potrzeby, a także standardy dotyczące pielęgnacji pacjentów leżących, w tym unikanie potencjalnych alergenów i substancji drażniących.

Pytanie 34

W przypadku, gdy pacjent w końcowej fazie choroby nie reaguje podczas zmiany pozycji, opiekun, obracając mężczyznę na bok, twarzą do siebie, powinien umieścić ręce pod jego

A. plecami i pośladkami

B. barkami i udami

C. szyją i udami

D. podudziem i łopatkami

Podkładanie rąk pod szyję i uda, barki i uda czy podudzia i łopatki podczas zmiany pozycji pacjenta w stanie terminalnym może prowadzić do wielu niepożądanych konsekwencji. Przykładowo, wsparcie na szyi może powodować nadmierne napięcie, a w przypadku osób z osłabioną muskulaturą, może wręcz doprowadzić do urazów. Przytrzymanie pacjenta za uda czy barki, choć może wydawać się intuicyjne, nie zapewnia odpowiedniego wsparcia w momentach, gdy pacjent nie jest w stanie współpracować. Tego typu podejście może prowadzić do nieprawidłowego rozkładu ciężaru ciała, co zwiększa ryzyko upadków oraz obrażeń zarówno dla pacjenta, jak i dla opiekuna. Dodatkowo, wsparcie na podudziach i łopatkach nie tylko jest niewłaściwe z punktu widzenia biomechaniki, ale także stwarza ryzyko, że pacjent nie będzie miał wystarczającej stabilności, co może prowadzić do nieprzyjemnych sytuacji. W praktyce, kluczowe jest, aby opiekunowie trzymali się standardów i dobrych praktyk, które zalecają wsparcie pacjenta w sposób gwarantujący bezpieczeństwo oraz komfort, co można osiągnąć jedynie podkładając ręce pod plecy i pośladki.

Pytanie 35

Jaki wynik dobowej zbiórki moczu budzi niepokój i powinien skłonić do konsultacji z lekarzem?

A. 400 ml

B. 1200 ml

C. 1600 ml

D. 800 ml

Wybór odpowiedzi dotyczącej 1600 ml, 800 ml lub 1200 ml jako potencjalnie niepokojących wyników dobowej zbiórki moczu może sugerować pewne nieporozumienia dotyczące norm wydolności nerek. Warto zauważyć, że wartości te mieszczą się w granicach normy dla zdrowych dorosłych, a ich interpretacja wymaga uwzględnienia indywidualnych uwarunkowań, takich jak dieta, nawodnienie oraz poziom aktywności fizycznej. Odpowiedź 1600 ml jest typowym wynikiem, który wskazuje na prawidłowe funkcjonowanie układu moczowego, co jest zgodne z zaleceniami klinicznymi dotyczącymi dziennej produkcji moczu. Wynik 800 ml jest na dolnej granicy normy, ale w wielu przypadkach nie wymaga interwencji, szczególnie jeśli pacjent nie zgłasza innych objawów. Natomiast 1200 ml jest nie tylko prawidłowy, ale wręcz wskazuje na optymalne nawodnienie organizmu. Pojęcie oligurii, które powinno budzić niepokój, odnosi się do sytuacji, gdy dobowa produkcja moczu spada poniżej 800 ml, a nie powyżej tej wartości. Dlatego, aby właściwie ocenić stan zdrowia, niezbędne jest zrozumienie kontekstu, w jakim te wartości występują oraz świadomość, że jednorazowy wynik nie zawsze jest podstawą do postawienia diagnozy. Każda zmiana w wydolności nerek powinna być analizowana w kontekście pełnej historii medycznej pacjenta oraz objawów klinicznych.

Pytanie 36

Podczas spaceru z osobą starszą, która ma problemy z równowagą, opiekun powinien

A. pozwolić jej chodzić samodzielnie, mimo problemów z równowagą

B. korzystać z asekuracji w postaci laski lub balkonika

C. zachęcać do biegania, co może obciążyć jej układ ruchu

D. unikać jakiejkolwiek pomocy fizycznej, co zwiększa ryzyko upadku

Pozwolenie osobie starszej mającej problemy z równowagą na samodzielne poruszanie się bez żadnej asekuracji naraża ją na poważne ryzyko upadku. Chociaż autonomia jest ważna, bezpieczeństwo powinno być priorytetem. Brak wsparcia może prowadzić do poważnych urazów, które mogłyby być uniknięte przy odpowiedniej asekuracji. Zachęcanie do biegania osoby starszej z problemami z równowagą jest niewłaściwe, ponieważ bieganie wymaga znacznie większej koordynacji i stabilności niż spacer. Dla wielu seniorów takie działanie mogłoby być nie tylko niebezpieczne, ale również obciążać ich układ ruchu, prowadząc do kontuzji. Unikanie jakiejkolwiek pomocy fizycznej podczas spaceru z osobą starszą mającą problemy z równowagą jest nieodpowiedzialne. Opiekunowie powinni być świadomi, że brak odpowiedniego wsparcia może prowadzić do upadków, które są jedną z głównych przyczyn poważnych urazów u osób starszych. Właściwe wsparcie fizyczne jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu seniora podczas spacerów, a ignorowanie tego może prowadzić do nieodwracalnych konsekwencji zdrowotnych.

Pytanie 37

Z jakiego dokumentu pochodzą dane dotyczące stanu zdrowia oraz sytuacji materialno-bytowej osoby podopiecznej?

A. W kwestionariuszu wywiadu środowiskowego

B. W orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności

C. W karcie indywidualnej opieki pielęgniarskiej

D. W karcie informacyjnej leczenia szpitalnego

Pojęcia zawarte w niepoprawnych odpowiedziach są często mylone z rzeczywistą funkcją kwestionariusza wywiadu środowiskowego. Karta indywidualna opieki pielęgniarskiej skupia się głównie na aspektach związanych z bezpośrednią opieką zdrowotną, takimi jak procedury pielęgniarskie, aktywność pacjenta oraz stan jego zdrowia w kontekście realizacji planu opieki. Nie dostarcza jednak pełnego obrazu sytuacji życiowej pacjenta, co jest kluczowe w ocenie jego potrzeb. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności jest dokumentem administracyjnym, które określa poziom niepełnosprawności, ale nie zawiera szczegółowych informacji o codziennym życiu podopiecznego. Karta informacyjna leczenia szpitalnego z kolei dokumentuje przebieg hospitalizacji, diagnozy oraz zastosowane terapie, ale nie odnosi się do długofalowych potrzeb pacjenta w kontekście jego sytuacji poza szpitalem. Błędem myślowym jest założenie, że dokumenty te mogą kompleksowo odpowiadać na pytania dotyczące zdrowia i warunków życia pacjenta. W praktyce, aby skutecznie ocenić sytuację zdrowotną oraz materialno-bytową osoby, wymagane są narzędzia, które pozwalają na zbieranie danych w szerszym kontekście, co skutkuje lepszymi wynikami w planowaniu interwencji oraz wsparcia.

Pytanie 38

U osoby w podeszłym wieku, będącej przez dłuższy czas unieruchomionej w łóżku, może pojawić się

A. spowolnienie perystaltyki jelit

B. spowolnienie akcji serca

C. przyspieszenie procesów metabolicznych

D. przyspieszenie częstości oddechów

Zwolnienie perystaltyki jelit u osób starszych, szczególnie w wyniku długotrwałego unieruchomienia, jest zjawiskiem powszechnie znanym w medycynie. Długotrwała immobilizacja prowadzi do zmiany w dynamice ruchów jelit, co jest skutkiem braku aktywności fizycznej i zmniejszonej stymulacji nerwowej. Przyczynić się to może do wystąpienia zaparć, które stanowią poważny problem zdrowotny u pacjentów leżących. Zmiany w perystaltyce są także związane z hormonalnymi i biochemicznymi mechanizmami, które regulują pracę jelit. W praktyce, w celu minimalizacji tego zjawiska, zaleca się wprowadzenie programów rehabilitacyjnych oraz ćwiczeń, które mogą być wykonane w łóżku, a także dostosowaną dietę bogatą w błonnik. Warto także monitorować nawyki żywieniowe pacjentów, aby zapobiec problemom z wypróżnianiem. Dobre praktyki w opiece nad osobami starszymi obejmują także regularne oceny stanu zdrowia jelit oraz interwencje dietetyczne i farmakologiczne w celu wsparcia prawidłowej perystaltyki.

Pytanie 39

Z kim należy współpracować, aby uzyskać fachowe porady dotyczące wsparcia podopiecznego z afazją ruchową?

A. Z rehabilitantem

B. Z pielęgniarką

C. Z logopedą

D. Z terapeutą zajęciowym

Współpraca z pielęgniarką w kontekście afazji ruchowej może być pomocna w aspekcie opieki zdrowotnej, jednak pielęgniarki nie mają specjalistycznej wiedzy w zakresie terapii mowy i komunikacji. Ich głównym zadaniem jest monitorowanie stanu zdrowia pacjenta oraz udzielanie wsparcia w codziennych potrzebach, co nie obejmuje jednak skutecznego leczenia afazji. Również terapeuta zajęciowy, choć może wspierać pacjenta w codziennych czynnościach oraz rehabilitacji, nie specjalizuje się w problemach związanych z mową, co czyni tę odpowiedź niewłaściwą. Podobnie rehabilitant, który koncentruje się na fizycznej stronie rehabilitacji pacjentów, może nie mieć wystarczającej wiedzy na temat specyficznych technik terapeutycznych związanych z mową. Typowym błędem myślowym jest mylenie ról poszczególnych specjalistów w opiece nad pacjentem. Każdy z tych zawodów ma swoją specyfikę i zakres działań, a skuteczna terapia afazji wymagająca intensywnej pracy w obszarze językowym, jest domeną logopedy. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych profesji wnosi istotną wartość do procesu rehabilitacji, ale tylko logopeda jest wykwalifikowany do prowadzenia terapii mowy, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z afazją.

Pytanie 40

Jakie środki należy wdrożyć u pacjentki z zagrożeniem wystąpienia odleżyn w obrębie pośladków?

A. 96% alkohol etylowy

B. Płynny puder

C. Altacet żel

D. 0,5% krem propolisowy

Krem propolisowy w stężeniu 0,5% to naprawdę fajny wybór na zapobieganie odleżynom. Ma świetne właściwości antybakteryjne i pomaga w regeneracji skóry, co jest mega ważne, gdy chodzi o pielęgnację. Dzięki temu, że nawilża i natłuszcza skórę, możemy utrzymać ją w dobrej kondycji, a to zmniejsza ryzyko uszkodzeń. Co ciekawe, propolis działa też przeciwzapalnie, więc może pomóc w zapobieganiu dalszym problemom skórnym. W praktyce, warto go stosować dla osób, które mają ograniczoną mobilność, regularnie przy pielęgnacji ciała, bo to jest zgodne z tym, co jest zalecane w zapobieganiu odleżynom. Pamiętajmy też o tym, żeby regularnie sprawdzać stan skóry pacjenta i robić zmiany pozycji, a nawet korzystać z materacy przeciwodleżynowych. To wszystko razem to klucz do dobrej opieki. No i ważne jest też, żeby edukować personel i rodziny pacjentów o ryzyku wystąpienia odleżyn i sposobach ich zapobiegania, bo wiedza to potęga!

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej