Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 3 maja 2025 08:55
Data zakończenia: 3 maja 2025 09:18

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zaleca się pacjentom z chorobą Parkinsona korzystanie z odpowiednio obciążonych sztućców z szerokim trzonkiem w celu

A. poprawy koordynacji oraz siły mięśni w obrębie barków

B. zwiększenia powierzchni chwytu i redukcji drżenia rąk

C. zapobiegania deformacjom oraz bólom stawów w rejonie dłoni

D. kształtowania właściwych chwytów precyzyjnych

Używanie specjalnie dociążonych sztućców z pogrubionym trzonkiem jest zalecane dla pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich specyfikę ruchową. Dociążone sztućce zwiększają powierzchnię chwytu, co jest kluczowe w kontekście zmniejszenia drżenia rąk. Dzięki większej objętości i lepszemu kształtowi, pacjenci mogą łatwiej i pewniej trzymać sztućce, co wpływa na ich samodzielność w codziennym życiu. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pacjent z problemami motorycznymi ma trudności z jedzeniem; dociążone sztućce pozwalają na bardziej stabilny chwyt, co może zredukować frustrację i poprawić jakość życia. Dobrą praktyką w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona jest wprowadzanie takich rozwiązań, które ułatwiają wykonywanie codziennych czynności oraz wspierają samodzielność. Warto także zauważyć, że dociążone sztućce pozwalają na utrzymanie prawidłowej postawy ciała podczas posiłków, co może wpływać na ogólne samopoczucie pacjenta oraz jego interakcje społeczne.

Pytanie 2

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

B. z opracowanych programów zajęć

C. z ustalonego planu działań

D. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 3

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Talasoterapię

B. Estetoterapię

C. Choreoterapię

D. Silwoterapię

Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.

Pytanie 4

Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji

A. partnerski

B. niepartnerski

C. egocentryczny

D. allocentryczny

Właściwą odpowiedzią jest egocentryczny styl komunikacji, gdyż charakteryzuje się on brakiem narzucania własnego punktu widzenia przez terapeutę. W takim podejściu terapeuta skoncentrowany jest na podopiecznym i jego rodzinie, co sprzyja tworzeniu atmosfery szacunku i zrozumienia. Unikanie oceniania oraz formułowania nakazów pozwala uczestnikom komunikacji na swobodę w wyrażaniu swoich myśli i emocji, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Praktyczne zastosowanie tego stylu można zobaczyć w sesjach terapeutycznych, gdzie terapeuta prowadzi otwarte pytania, aby wspierać pacjenta w odkrywaniu własnych potrzeb i możliwości. Dobrym przykładem mogą być techniki aktywnego słuchania, które są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Stosując egocentryczną komunikację, terapeuta staje się bardziej dostępnym partnerem w procesie, co może prowadzić do lepszych rezultatów terapeutycznych i większego zaangażowania ze strony pacjenta.

Pytanie 5

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. duchowej

B. fizycznej

C. psychicznej

D. społecznej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Pytanie 6

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

B. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

C. Gry i zabawy sprawnościowe

D. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Pytanie 7

Aby wspierać terapię mowy oraz stymulować procesy poznawcze u osoby po udarze mózgu, specjalista w indywidualnym planie terapii zajęciowej powinien uwzględnić

A. choreoterapię

B. hipoterapię

C. biblioterapię

D. pantomimę

Biblioterapia to naprawdę fajna metoda, która może pomóc w terapii mowy i stymulować myślenie, zwłaszcza u osób po udarze mózgu. Kiedy używamy książek w terapii, to może to realnie poprawić umiejętności komunikacyjne i językowe. Na przykład terapeuta może zaproponować pacjentowi czytanie tekstów, które są dostosowane do jego możliwości. To pomaga w ćwiczeniu artykulacji i rozumienia, a nawet interpretacji tekstów. Dodatkowo, rozmowy o książkach czy wierszach mogą rozwijać krytyczne myślenie i pamięć, co jest mega ważne w rehabilitacji po udarze. Biblioterapia to też część terapii zajęciowej, gdzie ważne jest całościowe podejście do pacjenta, uwzględniające fizyczne i psychiczne aspekty. Terapeuci mają sporo materiałów literackich, które mogą używać, aby zaangażować pacjentów w działania, co pomaga im się motywować do rehabilitacji i budować poczucie własnej wartości.

Pytanie 8

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: Rozumiem, co Pani odczuwa, na pewno też bym tak się poczuł w Pani sytuacji. Zgadzam się z Panią i w pełni podzielam Pani punkt widzenia.?

A. Parafraza.

B. Streszczenie.

C. Odzwierciedlenie.

D. Wyjaśnianie.

Wybór klaryfikowania w odpowiedzi na postawione pytanie nie uwzględnia istoty odzwierciedlenia, które jest kluczowe dla budowania relacji terapeutycznej. Klaryfikowanie polega na wyjaśnianiu i doprecyzowywaniu komunikatów, co może prowadzić do mylnego założenia, że terapeuta ma za zadanie jedynie rozwiązywać wątpliwości lub niejasności. Takie podejście może skutkować powierzchownym zrozumieniem emocji klienta, a nie ich głębszym odzwierciedleniem. Podsumowanie jest inną techniką, która przydaje się w terapiach, ale w tym przypadku nie oddaje istoty podanych słów terapeuty, które koncentrują się na empatii. Parafrazowanie natomiast polega na powtarzaniu myśli klienta swoimi słowami, co niekoniecznie prowadzi do wyrażenia emocjonalnego wsparcia, jak ma to miejsce w odzwierciedleniu. Dlatego istotne jest, aby terapeuci rozumieli różnice między tymi technikami i umiejętnie je stosowali, aby skuteczniej wspierać swoich podopiecznych. Często zdarza się, że praktycy mylą te techniki, co może prowadzić do osłabienia relacji z klientem oraz ich zaufania do terapeuty. Właściwe zastosowanie odzwierciedlenia jest kluczowe, aby terapeuta mógł budować autentyczną więź z osobą, którą wspiera.

Pytanie 9

W trakcie procesu terapeutycznego, wybór grupy terapeutycznej oraz wskazanie odpowiedniej pracowni dla uczestnika realizowane są na etapie

A. diagnozy terapeutycznej

B. planowania działań terapeutycznych

C. prowadzenia zorganizowanych zajęć

D. ustalania celów terapii

W etapie planowania działań terapeutycznych kluczowe jest zidentyfikowanie odpowiednich grup terapeutycznych oraz pracowni tematycznych, które najlepiej odpowiadają potrzebom podopiecznego. Ten proces wymaga uwzględnienia zarówno specyfiki schorzeń, z jakimi zmaga się pacjent, jak i jego indywidualnych preferencji oraz umiejętności. W praktyce, terapeuci często stosują różnorodne metody, takie jak analiza SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities, Threats), aby dopasować działania do konkretnego przypadku. Dodatkowo, dobór grupy terapeutycznej powinien być oparty na zasadach inkluzyjności oraz wspieraniu różnorodności, co sprzyja efektywności terapii. Wybór odpowiedniej pracowni tematycznej z kolei powinien bazować na aktualnych badaniach i dowodach naukowych, które wskazują na skuteczność określonych terapii w leczeniu specyficznych problemów zdrowotnych.

Pytanie 10

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. działalności

B. poglądowości

C. powtarzalności

D. systematyczności

Odpowiedź 'poglądowości' jest poprawna, ponieważ odnosi się do zasady, która podkreśla znaczenie zmysłowego poznawania rzeczywistości przez dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi. Ta zasada opiera się na przekonaniu, że zrozumienie i przyswajanie wiedzy przez dzieci przebiega skuteczniej, gdy są one w stanie doświadczyć obiektów i zjawisk bezpośrednio, na przykład poprzez dotyk, węch czy wzrok. Istotne jest, aby terapeuta wykorzystywał materiały i sytuacje, które angażują różne zmysły, co ułatwia dzieciom tworzenie mentalnych obrazów oraz lepsze zapamiętywanie informacji. Przykładem zastosowania tej zasady w pracy terapeutycznej może być organizowanie zajęć, w których dzieci mają możliwość eksperymentowania z różnymi przedmiotami, obserwowania ich właściwości i interakcji, co stymuluje ich rozwój poznawczy. Standardy takie jak 'Zasady pracy z dziećmi z niepełnosprawnościami' wskazują na znaczenie multisensorycznego podejścia w edukacji i terapii, co potwierdza skuteczność zastosowania zasady poglądowości w pracy z dziećmi.

Pytanie 11

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. inspirującą i edukacyjną

B. relaksującą i wyciszającą

C. usprawniającą i kształcącą

D. uspokajającą i towarzyską

Wybór zabawek spełniających funkcję usprawniającą i kształcącą jest kluczowy w terapii zajęciowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Takie zabawki nie tylko pomagają w rozwijaniu umiejętności motorycznych, ale także wspierają procesy poznawcze i społeczne. Przykłady takich zabawek to układanki, klocki czy gry wymagające współpracy. Zabawki te stymulują rozwój zarówno u dzieci z ograniczeniami ruchowymi, jak i ich rówieśników, co sprzyja integracji społecznej i budowaniu relacji. Zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association (AOTA), zabawki powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, aby maksymalizować ich efektywność w terapii. Usprawniające i kształcące zabawki pomagają również w rozwijaniu umiejętności rozwiązywania problemów, co jest niezbędne dla ich ogólnego rozwoju.

Pytanie 12

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. alternatywne

B. otwarte

C. zamknięte

D. sugerujące

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 13

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieprzyjemnie, gdy Pan przeklina podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan zaniechał tego. Jaką postawę wyraził terapeuta w swoim komunikacie?

A. unikającą

B. agresywną

C. asertywną

D. uległą

Terapeuta wykazał postawę asertywną, co oznacza, że wyraża swoje emocje i oczekiwania w sposób bezpośredni, jednocześnie szanując uczucia i granice drugiej osoby. W tym przypadku terapeuta jasno i otwarcie określił, że czuje się niekomfortowo z powodu używania przekleństw na zajęciach. Asertywność polega na umiejętności komunikowania swoich potrzeb i granic bez agresji czy uległości. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie unika trudnych tematów ani nie pozwala, by jego granice były naruszane. W kontekście terapii, asertywność pozwala na stworzenie zdrowej relacji między terapeutą a podopiecznym, w której obie strony czują się słyszane i szanowane. Warto przypomnieć, że asertywna komunikacja opiera się na jasnych i szczerych komunikatach, co przyczynia się do lepszego zrozumienia i efektywności terapii. W standardach etyki zawodowej w psychoterapii asertywność jest zalecana jako sposób na utrzymanie profesjonalnych granic oraz zdrowej atmosfery w relacji terapeutycznej.

Pytanie 14

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. progresja

B. korekta

C. regresja

D. synergia

Progresja w kontekście nabywania umiejętności oznacza pozytywny rozwój zdolności, co w przypadku 40-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną oznacza, że osiągnął on nowy poziom umiejętności poprzez samodzielne podpisywanie się imieniem i nazwiskiem po śladzie. Taki postęp może być wynikiem systematycznej pracy, rehabilitacji lub terapii artystycznej, w której klient uczy się poprzez naśladowanie oraz ćwiczenie. Progresja jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ wskazuje na poprawę, adaptację i rozwój umiejętności, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii oraz dostosowywania metod do możliwości i potrzeb pacjenta. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być terapia zajęciowa, w której pacjenci są zachęcani do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, co buduje ich pewność siebie i samodzielność.

Pytanie 15

Podopieczna z nadwagą często nie uczestniczy w zajęciach z gimnastyki ogólnej, pomimo że zaakceptowała je w swoim indywidualnym planie wsparcia i aktywizacji. Terapeuta nie zmusza jej do brania w nich udziału, a jednocześnie nakłada na nią obowiązek częstszego uczestnictwa w warsztatach choreoterapii. Proponuje podejście do rozwiązania konfliktu określone jako

A. rywalizacja

B. kompromis

C. uleganie

D. unikanie

Odpowiedź 'kompromisem' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji opisanej w pytaniu terapeuta stara się znaleźć rozwiązanie, które będzie satysfakcjonujące dla obu stron - podopiecznej oraz samego terapeuty. Kompromis w kontekście terapii i pracy z osobami z otyłością polega na tym, że terapeuta w pełni akceptuje decyzję podopiecznej o rezygnacji z zajęć gimnastyki ogólnej, jednocześnie proponując jej alternatywne formy aktywności, takie jak warsztaty choreoterapii. Tego rodzaju podejście jest zgodne z filozofią person-centered care, która kładzie nacisk na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien efektywnie komunikować się z podopiecznym i być otwarty na jego pomysły oraz obawy, co sprzyja zaangażowaniu i motywacji do aktywności fizycznej. Przykładem może być wprowadzenie do programu terapeutycznego elementów, które są dla podopiecznej bardziej akceptowalne, a jednocześnie rozwijają jej umiejętności i sprzyjają poprawie kondycji fizycznej.

Pytanie 16

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. sugerujące

B. zamknięte

C. zaczynające się od "dlaczego"

D. otwarte

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem skutecznej komunikacji terapeutycznej. Tego rodzaju pytania pozwalają podopiecznemu na swobodne wyrażanie swoich myśli, uczuć i zainteresowań, co jest niezbędne do zrozumienia jego perspektywy i budowania relacji opartej na zaufaniu. Przykładowo, zamiast pytać 'Czy lubisz sport?', terapeuta może zadać pytanie otwarte 'Jakie sporty lubisz i co w nich najbardziej cię interesuje?'. Takie podejście nie tylko angażuje podopiecznego, ale także umożliwia terapeucie zebranie bogatszych informacji, które mogą być kluczowe w procesie terapeutycznym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w terapii, otwarte pytania sprzyjają eksploracji, refleksji i samopoznaniu podopiecznego, co jest fundamentalne w każdej formie terapii. Dodatkowo, wykorzystanie tego typu pytań jest zgodne z podejściem humanistycznym, w którym najważniejsze jest zrozumienie jednostki w jej kontekście oraz aktywne uczestnictwo w jej własnym procesie rozwoju.

Pytanie 17

Który z programów komputerowych będzie użyty przez terapeutę do sporządzenia pisemnego podsumowania półrocznej oceny postępów podopiecznego?

A. Power Point

B. Excel

C. Word

D. Movie Maker

Odpowiedź Word jest poprawna, ponieważ jest to popularny edytor tekstu, który umożliwia tworzenie i formatowanie dokumentów. W kontekście terapii, terapeuci często muszą sporządzać różne dokumenty, w tym półroczne sprawozdania z postępów podopiecznych. Program Word oferuje wiele funkcji, które są niezwykle przydatne w tym procesie, takich jak możliwość dodawania nagłówków, spisów treści, tabel oraz wykresów. Dzięki tym funkcjom terapeuta może nie tylko przedstawić informacje w sposób czytelny, ale także łatwo wprowadzać zmiany w dokumentach. Warto również zaznaczyć, że Word wspiera standardy formatowania dokumentów, co jest istotne w kontekście oficjalnych sprawozdań. Dodatkowo, dzięki opcji zapisywania dokumentów w formatach PDF, terapeuta może zapewnić, że jego sprawozdanie będzie wyglądać profesjonalnie i będzie dostępne dla innych specjalistów. W związku z tym, Word jest idealnym narzędziem do sporządzania tego rodzaju dokumentacji.

Pytanie 18

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

B. Opracowanie programu żywieniowego

C. Przygotowanie raportu finansowego

D. Organizacja grupy wsparcia

Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 19

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. biblioterapii

B. hilaroterapii

C. silwoterapii

D. estetoterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 20

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. czynności krawieckie

B. wspólne oglądanie telewizji

C. drobne prace w ogrodzie

D. czytanie książek oraz prasy

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 21

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. strach przed wysokościami

B. epilepsja dźwięko- i fotogenna

C. uczulenie na ślinę i skórę kota

D. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 22

Rodzaj wsparcia przeznaczonego dla osób z trudnościami w zachowaniu, który ma formę zorganizowanych spotkań grupowych, mających na celu osiągnięcie rezultatów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych, to

A. rewalidacja

B. resocjalizacja

C. socjoterapia

D. hortikuloterapia

Socjoterapia to forma wsparcia, która koncentruje się na pracy z grupami osób borykających się z trudnymi zachowaniami lub problemami społecznymi. Spotkania grupowe są ustrukturalizowane i mają na celu osiągnięcie konkretnych celów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych. W praktyce socjoterapia wykorzystuje różnorodne metody, takie jak dyskusje, ćwiczenia interaktywne czy techniki arteterapeutyczne, które pozwalają uczestnikom na wyrażanie swoich emocji oraz zdobywanie umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykładem zastosowania socjoterapii mogą być grupy wsparcia dla młodzieży z problemami emocjonalnymi, które mają na celu poprawę ich umiejętności społecznych oraz redukcję zachowań ryzykownych. Dobrą praktyką w socjoterapii jest dostosowywanie metod pracy do specyficznych potrzeb grupy, co pozwala na maksymalizację efektów terapeutycznych oraz zapewnienie bezpieczeństwa emocjonalnego uczestników.

Pytanie 23

Terapeuta zajęciowy, kalkulując wydatki na trening ekonomiczny dla swojego podopiecznego w ciągu miesiąca, powinien użyć programu

A. Power Point

B. Word

C. Excel

D. Publisher

Microsoft Excel to zaawansowane narzędzie do obliczeń i analizy danych, które doskonale sprawdza się w zarządzaniu kosztami. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Excela, można precyzyjnie obliczyć koszty treningu ekonomicznego, tworząc arkusze kalkulacyjne, które umożliwiają łatwe sumowanie wydatków, porównywanie cen oraz prognozowanie przyszłych kosztów. Excel oferuje funkcje takie jak SUMA, ŚREDNIA, czy bardziej zaawansowane narzędzia analityczne, które pozwalają na efektywne zarządzanie budżetem. Dzięki możliwości tworzenia wykresów i tabel przestawnych, można wizualizować wydatki i lepiej zrozumieć, na co są wydawane fundusze. Dobre praktyki w branży wskazują na wykorzystanie Excela do tworzenia zautomatyzowanych raportów, co oszczędza czas i zwiększa dokładność obliczeń. Warto również pamiętać o szablonach budżetowych, które mogą być dostępne w Excelu, co ułatwia pracę terapeuty zajęciowego oraz przyspiesza proces kalkulacji.

Pytanie 24

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

B. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

C. zdolności interpersonalnych i społecznych

D. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 25

Terapeuta dostrzegł, że uczestniczka środowiskowego domu samopomocy typu A nabywa wiele zbędnych przedmiotów, a następnie prosi innych o pożyczki, ponieważ nie ma wystarczająco pieniędzy na podstawowe artykuły spożywcze. W tej sytuacji terapeuta powinien zorganizować dla niej zajęcia

A. umiejętności praktycznych

B. budżetowy

C. umiejętności interpersonalnych

D. asertywności

Odpowiedź "budżetowy" jest prawidłowa, ponieważ w opisanej sytuacji terapeuta powinien skupić się na nauce umiejętności zarządzania finansami osobistymi. Uczestniczka środowiskowego domu samopomocy typu A wykazuje zachowania związane z impulsywnym zakupem, co może prowadzić do poważnych problemów finansowych oraz braku dostępu do niezbędnych dóbr, jakimi są artykuły żywnościowe. Trening umiejętności budżetowych obejmuje naukę planowania wydatków, tworzenia budżetów oraz oszczędzania. Przykładowo, terapeuta może przeprowadzić warsztaty, w których uczestnicy uczą się, jak sporządzać miesięczny budżet, analizować swoje wydatki i identyfikować obszary, gdzie można zaoszczędzić. Dobre praktyki w pracy z osobami potrzebującymi wsparcia finansowego obejmują także korzystanie z narzędzi, takich jak arkusze kalkulacyjne, które pomagają wizualizować wydatki, a także techniki motywacyjne, które zachęcają do świadomego podejmowania decyzji finansowych. Dbanie o umiejętności budżetowe jest kluczowe dla poprawy jakości życia uczestniczki, a także dla jej niezależności finansowej.

Pytanie 26

Zadaniem zespołu jest stworzenie i wdrożenie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca placówki pomocy społecznej

A. wspierająco-aktywizującego

B. terapeutyczno-opiekuńczego

C. leczniczo-usprawniającego

D. rehabilitacyjno-pielęgnacyjnego

Odpowiedź terapeutyczno-opiekuńcze jest prawidłowa, ponieważ zespół terapeutyczno-opiekuńczy w domach pomocy społecznej odpowiada za opracowanie i realizację indywidualnych planów wsparcia dla mieszkańców. Plan ten powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb i możliwości każdego mieszkańca, uwzględniając zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne. Dobre praktyki wskazują, że efektywność takich planów opiera się na ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także na regularnym monitorowaniu i ewaluacji postępów. Na przykład, w ramach takiego planu mogą być zorganizowane terapie zajęciowe, które nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także poprawiają samopoczucie psychiczne mieszkańców. Celem jest nie tylko opieka, ale również aktywizacja mieszkańców, co prowadzi do poprawy jakości ich życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 27

Ewaluacja w pracy terapeuty zajęciowego oznacza

A. ciągłe aktywizowanie zawodowe podopiecznych

B. modyfikację planów terapeutycznych w zależności od ich wyników

C. regularne uzupełnianie wyposażenia pracowni w odpowiedzi na zużycie materiałów

D. ustalenie własnych zdolności zawodowych w kontekście podopiecznych

Odpowiedź dotycząca aktualizacji planów terapeutycznych w zależności od ich efektów jest kluczowa w pracy terapeuty zajęciowego. Ewaluacja jest nieodłącznym elementem procesu terapeutycznego, który pozwala na monitorowanie postępów podopiecznych oraz dostosowywanie metod i celów terapeutycznych. Regularna analiza efektów terapii umożliwia identyfikację skutecznych działań oraz wprowadzenie niezbędnych korekt, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia do pacjenta. Przykładowo, jeśli w terapii zajęciowej zauważymy, że dany rodzaj aktywności przynosi pozytywne rezultaty w zakresie motywacji i umiejętności społecznych, możemy zwiększyć jego częstotliwość lub zintensyfikować. Dobre praktyki wskazują na konieczność dokumentowania postępów oraz regularnych spotkań interdyscyplinarnych, w których terapeuta może wymieniać się doświadczeniami z innymi specjalistami, co również wspiera proces ewaluacji. W ten sposób każdy plan terapeutyczny staje się dynamiczny, co zwiększa jego efektywność.

Pytanie 28

Jaką metodę rozwiązania konfliktów wykorzystał terapeuta, zmieniając temat dyskusji i przechodząc do analizy problemu, w którym łatwiej można uzyskać porozumienie z uczestnikiem zajęć, aby odroczyć rozwiązanie konkretnego zagadnienia?

A. Uleganie

B. Kompromis

C. Unikanie

D. Dominację

Styl dominacji, który często jest mylony z innymi metodami rozwiązywania konfliktów, polega na narzuceniu swojego punktu widzenia innym. Osoba, która stosuje dominację, chce mieć pełną kontrolę nad sytuacją, co zazwyczaj prowadzi do większych napięć i może zepsuć relacje. Uleganie z kolei to jakby skłonność do podporządkowania się potrzebom innych. Może to przynieść chwilowe korzyści, ale na dłuższą metę rodzi frustrację i brak zadowolenia z relacji. Kompromis, który jest zbliżoną metodą, polega na tym, że obie strony rezygnują z części swoich żądań. To może być korzystne, ale nie zawsze daje pełne zadowolenie obu stron. Wybierając dominację, uleganie lub kompromis, ludzie często myślą, że można rozwiązać konflikt bez trudnych rozmów. Jednak unikanie konfliktu może być czasami bardziej skuteczne, gdy chwilowo odciąga nas od emocji, a nie kiedy ciągle omijamy problem. Długotrwałe stosowanie dominacji, ulegania czy kompromisu może zniechęcić do współpracy i nie rozwiązać ważnych spraw, co prowadzi do powracających konfliktów.

Pytanie 29

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

B. depresja

C. gastrostomia

D. stan po udarze mózgowym

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 30

W interakcji z podopiecznym terapeuta zajęciowy powinien

A. ulegać żądaniom podopiecznego

B. zawsze podejmować decyzje za podopiecznego

C. oceniać podopiecznego

D. akceptować podopiecznego

Akceptowanie podopiecznego w pracy terapeuty zajęciowego jest kluczowym elementem skutecznego wsparcia. Terapeuta, akceptując podopiecznego, tworzy bezpieczne środowisko, w którym osoba może wyrażać swoje myśli, emocje oraz potrzeby. Przykładowo, podczas sesji terapeutycznych, terapeuta może zachęcać podopiecznego do dzielenia się swoimi obawami i aspiracjami, co sprzyja budowaniu zaufania. Akceptacja nie tylko wzmacnia relację między terapeutą a podopiecznym, ale także umożliwia lepsze zrozumienie jego indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami person-centered care (opieka skoncentrowana na pacjencie). Ponadto, akceptacja podopiecznego odzwierciedla podejście oparte na empatii i zrozumieniu, co jest niezbędne w każdej formie terapii. W kontekście standardów etycznych w zawodzie terapeutycznym, akceptacja podopiecznego jest również zgodna z obowiązującymi kodeksami etyki, które promują poszanowanie godności i autonomii jednostki, co jest fundamentalne dla efektywnego procesu terapeutycznego.

Pytanie 31

Jakie jest główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi?

A. Wsparcie w codziennych czynnościach

B. Nauczanie nowych umiejętności manualnych

C. Organizacja zajęć rekreacyjnych

D. Utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych

Główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi to utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych. W kontekście starzenia się, funkcje poznawcze, takie jak pamięć, koncentracja i zdolność planowania, mogą ulegać pogorszeniu. Terapeuta zajęciowy wykorzystuje różnorodne techniki i ćwiczenia, aby stymulować mózg i spowolnić ten proces. Może to obejmować gry umysłowe, ćwiczenia pamięciowe czy techniki relaksacyjne, które pomagają starszym osobom zachować aktywność umysłową. Ważnym aspektem jest również indywidualne podejście do pacjenta, uwzględniające jego potrzeby i możliwości. Celem jest nie tylko utrzymanie zdolności poznawczych, ale także poprawa jakości życia seniorów poprzez zwiększenie ich samodzielności i pewności siebie. Profesjonalista w tej dziedzinie musi być na bieżąco z najnowszymi badaniami naukowymi i praktykami, co pozwala mu skutecznie wspierać swoich podopiecznych w dążeniu do jak najdłuższego zachowania niezależności.

Pytanie 32

Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się

A. Sherborne, Silvy

B. Vojty, NDT Bobath

C. Domana, Pilatesa

D. Klappa, Tomatisa

Metody Vojty i NDT Bobath są uznawane w rehabilitacji za kluczowe podejścia neurofizjologiczne, które koncentrują się na przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych u pacjentów z uszkodzeniami układu nerwowego. Metoda Vojty opiera się na stymulacji odruchów ruchowych poprzez odpowiednie pozycjonowanie ciała oraz zastosowanie bodźców, co umożliwia aktywację głębokich wzorców ruchowych, które są podstawą ruchu. Z kolei NDT Bobath koncentruje się na poprawie funkcji motorycznych przez wyeliminowanie patologicznych wzorców ruchowych oraz stymulację naturalnego rozwoju motorycznego. Te metody są szeroko wykorzystywane w praktyce klinicznej, szczególnie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Przykładowo, terapeuci często wykorzystują te techniki, aby wspierać rozwój umiejętności takich jak siedzenie, chodzenie czy chwytanie, co stanowi fundamentalny element rehabilitacji funkcjonalnej. Rekomendacje dotyczące tych metod są zgodne z aktualnymi standardami w kinezyterapii, co potwierdza ich skuteczność i znaczenie w pracy z pacjentami po udarach mózgu czy urazach rdzenia kręgowego.

Pytanie 33

Kynoterapia to technika, która zwiększa skuteczność rehabilitacji, w której motywacją jest odpowiednio wyszkolony i dobrany

A. kot

B. królik

C. pies

D. koń

Wybór innego zwierzęcia jako terapeuty w kynoterapii można traktować jako konsekwencję niepełnego zrozumienia roli, jaką odgrywa pies w tym procesie. Koń, kot czy królik, mimo że mogą być użyte w innych formach terapii, nie mają tych samych właściwości, co psy. Psy są zwierzętami społecznymi, które są naturalnie skorelowane z ludźmi i potrafią nawiązywać silne więzi emocjonalne. To właśnie te cechy sprawiają, że są one najczęściej wykorzystywane w pracy terapeutycznej. Na przykład, w kontekście rehabilitacji osób z problemami emocjonalnymi, psy potrafią zrozumieć ludzkie sygnały, co pozwala na lepszą interakcję i wsparcie. Z kolei konie, mimo że mogą być wykorzystywane w terapii, w dużej mierze zależą od umiejętności jeździeckich terapeuty oraz pacjenta, co może ograniczać ich zastosowanie. Koty i króliki z kolei nie są zwierzętami, które potrafią w taki sposób reagować na potrzeby i emocje ludzi. Niezrozumienie specyfiki psów w terapii i ich unikalnych możliwości może prowadzić do mylnych przekonań o zastosowaniu innych zwierząt w kynoterapii. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczność terapii polega na przekroczeniu barier komunikacyjnych i emocjonalnych, co jest znacznie łatwiejsze z psem niż z jakimkolwiek innym zwierzęciem.

Pytanie 34

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może wspierać osoby z chorobą Parkinsona?

A. Poprzez włączanie umiarkowanej aktywności fizycznej, dostosowanej do możliwości pacjenta

B. Ucząc technik relaksacyjnych, takich jak joga

C. Stosując diety odchudzające

D. Poprzez ćwiczenia poprawiające koordynację i równowagę

Terapeuta zajęciowy odgrywa kluczową rolę w wspieraniu osób z chorobą Parkinsona poprzez prowadzenie ćwiczeń poprawiających koordynację i równowagę. Choroba Parkinsona często prowadzi do problemów z równowagą i koordynacją ruchową, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie. Ćwiczenia ukierunkowane na te obszary pomagają pacjentom lepiej kontrolować swoje ciało, co ma bezpośredni wpływ na ich jakość życia. Praktyczne podejścia mogą obejmować ćwiczenia stabilizacji postawy, które pomagają poprawić propriocepcję oraz ćwiczenia wspomagające utrzymanie równowagi podczas ruchu. Dodatkowo, regularne wykonywanie takich ćwiczeń może opóźniać postęp choroby i przyczyniać się do utrzymania większej niezależności pacjentów. Warto również uwzględnić indywidualne potrzeby i możliwości pacjenta, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie personalizacja planu terapeutycznego jest kluczowa. Moim zdaniem, terapeuta zajęciowy powinien także stale monitorować postępy pacjenta i dostosowywać ćwiczenia w zależności od zmieniających się potrzeb i możliwości, co jest istotnym elementem efektywnej terapii.

Pytanie 35

Zamknięta postawa ciała, która nie sprzyja komunikacji interpersonalnej, objawia się

A. w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego z osobą rozmawiającą

B. w ustawieniu nóg w delikatnym rozkroku, z palcami stóp lekko skierowanymi na zewnątrz

C. w skrzyżowaniu ramion na klatce piersiowej, w sposób zasłaniający dłonie

D. w pokazywaniu osobie rozmawiającej wnętrza rozluźnionych dłoni

Zamknięta postawa ciała, wyrażająca się poprzez splecenie ramion na piersiach i ukrywanie dłoni, jest powszechnie interpretowana jako oznaka defensywności oraz braku otwartości na komunikację. Taka postawa może sygnalizować opór wobec rozmowy lub chęć uniknięcia interakcji, co jest niekorzystne w sytuacjach wymagających efektywnej wymiany informacji. W praktyce, liderzy i specjaliści ds. komunikacji interpersonalnej często zachęcają do przyjmowania otwartej postawy, która sprzyja budowaniu zaufania i pozytywnej atmosfery w rozmowie. Przykładem może być prowadzenie spotkań, w których uczestnicy są zachęcani do siedzenia w otwartych pozycjach ciała oraz unikania zamkniętych gestów. Zastosowanie tej wiedzy w codziennej praktyce, np. na szkoleniach z komunikacji, może znacząco poprawić efektywność interakcji międzyludzkich.

Pytanie 36

Metoda radzenia sobie z konfliktem, w której jedna strona stara się zdominować przeciwnika, wykorzystując wszelkie możliwe środki do wzmocnienia swojej pozycji, określana jest mianem

A. współpracy

B. walki

C. ulegania

D. unikania

Strategia walki w kontekście rozwiązywania konfliktów odnosi się do sytuacji, w której jedna ze stron dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem przeciwnika, starając się zyskać przewagę za pomocą różnych środków. Tego rodzaju podejście jest często stosowane w sytuacjach, gdzie interesy są sprzeczne, a zasoby ograniczone. Na przykład, w negocjacjach handlowych, jedna strona może przyjąć strategię walki, aby wynegocjować bardziej korzystne warunki umowy, co może obejmować stanowcze domaganie się lepszej ceny lub warunków dostawy. W ramach dobrych praktyk zarządzania konfliktami, strategia ta jest wskazana w sytuacjach, gdy nie ma możliwości kompromisu, jednak jej stosowanie wymaga ostrożności, aby nie pogłębiać negatywnych relacji. Warto również zaznaczyć, że nadmierne poleganie na strategii walki może prowadzić do eskalacji konfliktów oraz utraty zaufania pomiędzy stronami. Dlatego w wielu przypadkach wskazane jest równoważenie walki z innymi strategiami, takimi jak współpraca, aby osiągnąć długoterminowe korzyści.

Pytanie 37

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Szkolenie w zakresie używania laski.

B. Wypełnianie konturów plasteliną.

C. Tworzenie frywolitek.

D. Jazda na rowerze tandem.

Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 38

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. zespołu Tourette'a

B. przewlekłego zmęczenia

C. wyniszczenia nowotworowego

D. syndromu wypalenia zawodowego

Zespół przepracowania to stan, który może pojawić się w wyniku długotrwałego stresu i przeciążenia w pracy, skutkujący uczuciem chronicznego zmęczenia oraz wyczerpania, ale nie jest bezpośrednio związany z utratą masy ciała czy przewlekłym bólem. Objawy te wskazują na problemy zdrowotne o poważniejszym podłożu, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną. Chroniczne zmęczenie, mimo że może towarzyszyć wielu stanom, nie tłumaczy utraty masy ciała i bezsenności, które są bardziej typowe dla stanów onkologicznych. Zespół Tourette'a z kolei to zaburzenie neurologiczne objawiające się tikami ruchowymi i werbalnymi, które nie mają związku z objawami wymienionymi w pytaniu. W związku z tym, mylenie tych stanów zdrowotnych z wyniszczeniem nowotworowym jest typowym błędem analitycznym, wynikającym z braku zrozumienia różnic w etiologii i symptomatologii różnych jednostek chorobowych. W praktyce klinicznej niezwykle istotne jest precyzyjne rozpoznawanie objawów, aby właściwie ukierunkować interwencje terapeutyczne i zapewnić pacjentom optymalną opiekę w trudnych sytuacjach zdrowotnych.

Pytanie 39

Terapeuta zajęciowy, który wyróżnił podopiecznego za aktywny udział w zajęciach przed całą grupą, zastosował formę nagrody

A. społeczną

B. rzeczową

C. pieniężną

D. materialną

Prawidłowa odpowiedź to nagroda społeczna, która odnosi się do uznania i wsparcia, jakie podopieczny otrzymuje od swojego otoczenia, w tym przypadku od terapeuty i grupy. Chwalenie uczestnika zajęć w obecności innych nie tylko wzmacnia jego poczucie wartości, ale również promuje pozytywne zachowania w grupie. W terapii zajęciowej, nagrody społeczne są kluczowym elementem motywacyjnym, ponieważ pomagają w budowaniu relacji między uczestnikami oraz wspierają integrację społeczną. Przykładowo, terapeuta może chwalić podopiecznego za jego wkład w zajęcia, co skłoni nie tylko niego, ale i innych uczestników do aktywniejszego udziału. Takie podejście jest zgodne z teorią uczenia się społecznego, która podkreśla znaczenie obserwacji i modelowania w procesie nauki. Uznanie społeczne jest skuteczną strategią w pracy z osobami z różnymi rodzajami niepełnosprawności, ponieważ zwiększa ich motywację i chęć do współpracy, co jest niezwykle ważne w kontekście terapii i rozwoju osobistego.

Pytanie 40

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. zachowania asertywnego

B. czynnego słuchania

C. rozwiązywania sporów

D. radzenia sobie z napięciem

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej