Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 19 maja 2025 08:04
Data zakończenia: 19 maja 2025 08:25

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Którego protokołu działanie zostało zaprezentowane na diagramie?

A. Security Shell (SSH)

B. Telnet

C. Domain Name System(DNS)

D. Dynamic Host Configuration Protocol (DHCP)

Telnet jest protokołem używanym do zdalnego logowania na urządzenia sieciowe jednak w przeciwieństwie do DHCP nie zajmuje się przydzielaniem adresów IP. Telnet operuje na poziomie aplikacyjnym i oferuje użytkownikom terminal do zdalnego zarządzania co może być niebezpieczne ze względu na brak szyfrowania. Domain Name System DNS to protokół służący do tłumaczenia nazw domenowych na adresy IP i nie ma związku z przydzielaniem tych adresów. Działa w sposób hierarchiczny i rozproszony ułatwiając użytkownikom dostęp do zasobów sieciowych za pomocą przyjaznych nazw zamiast trudnych do zapamiętania adresów IP. Security Shell SSH zapewnia bezpieczne szyfrowane połączenia dla zdalnego zarządzania sieciami i systemami który jest alternatywą dla Telnetu. SSH zapewnia poufność i integralność danych przesyłanych przez niebezpieczne sieci publiczne. Każdy z tych protokołów pełni kluczowe role w komunikacji sieciowej ale nie obejmuje funkcji przypisywania adresów IP co jest domeną DHCP. Wybór DHCP jako odpowiedzi na przedstawione pytanie wynika z jego specyficznego zastosowania co nie jest pokrywane przez Telnet DNS ani SSH. Często mylonym pojęciem jest przypisywanie adresów na poziomie aplikacji co nie ma miejsca w przypadku Telnetu DNS czy SSH.

Pytanie 2

Po zauważeniu przypadkowego skasowania istotnych danych na dysku, najlepszym sposobem na odzyskanie usuniętych plików jest

A. przeskanowanie systemu narzędziem antywirusowym, a następnie skorzystanie z narzędzia chkdsk

B. podłączenie dysku do komputera, w którym zainstalowany jest program typu recovery

C. odinstalowanie i ponowne zainstalowanie sterowników dysku twardego, zalecanych przez producenta

D. zainstalowanie na tej samej partycji co pliki programu do odzyskiwania skasowanych danych, np. Recuva

Odzyskiwanie usuniętych plików z dysku twardego to delikatny proces, który wymaga ostrożności, aby zwiększyć szanse na sukces. Podłączenie dysku do zestawu komputerowego z zainstalowanym programem typu recovery, takim jak Recuva czy EaseUS Data Recovery Wizard, jest najlepszym rozwiązaniem. Taki program skanuje dysk w poszukiwaniu fragmentów usuniętych plików i ich metadanych, co pozwala na ich odzyskanie. Ważne jest, aby nie instalować programu do odzyskiwania na tej samej partycji, z której chcemy odzyskać dane, ponieważ mogłoby to nadpisać usunięte pliki, co znacznie zmniejsza szanse na ich odzyskanie. W praktyce, po podłączeniu dysku do innego komputera, użytkownik może uruchomić program odzyskiwania, który przeprowadzi skanowanie w celu identyfikacji i przywrócenia utraconych danych. Taki sposób działania jest zgodny z najlepszymi praktykami w dziedzinie zarządzania danymi i odzyskiwania informacji, pozwalając na minimalizację ryzyka i maksymalizację efektywności procesu.

Pytanie 3

Który adres IPv4 odpowiada adresowi IPv6 ::1?

A. 127.0.0.1

B. 1.1.1.1

C. 128.0.0.1

D. 10.0.0.1

Wybór adresów, takich jak 1.1.1.1, 10.0.0.1 czy 128.0.0.1, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji stosowanych adresów IP oraz różnic między IPv4 a IPv6. Adres 1.1.1.1 to publiczny adres IP, który jest wykorzystywany przez zewnętrzne systemy, a nie do komunikacji lokalnej, co oznacza, że nie ma zastosowania w kontekście loopback. Z kolei adres 10.0.0.1 jest częścią przestrzeni adresowej prywatnej (RFC 1918), co oznacza, że jest przeznaczony do użytku wewnętrznego w sieciach prywatnych, a nie do komunikacji lokalnej w kontekście lokalnego hosta. Użycie takiego adresu do testowania lokalnego połączenia byłoby błędne, ponieważ nie kieruje ruchu do tego samego komputera, na którym odbywa się test. Natomiast adres 128.0.0.1 również nie jest poprawny w tym kontekście, ponieważ jest to adres publiczny, który nie odpowiada adresom loopback w żadnym z protokołów. W sytuacjach takich jak testowanie aplikacji, niezbędne jest zrozumienie roli adresów loopback, które umożliwiają lokalne połączenia bez angażowania zewnętrznych interfejsów sieciowych. Użycie niewłaściwych adresów IP prowadzi do nieefektywności w diagnostyce sieci oraz błędnych wniosków o funkcjonowaniu aplikacji.

Pytanie 4

Systemy operacyjne należące do rodziny Linux są dystrybuowane na mocy licencji

A. GNU

B. komercyjnej

C. MOLP

D. shareware

Odpowiedź GNU jest prawidłowa, ponieważ systemy operacyjne z rodziny Linux są dystrybuowane głównie na podstawie licencji GNU General Public License (GPL). Ta licencja, stworzona przez fundację Free Software Foundation, ma na celu zapewnienie swobody użytkowania, modyfikacji i dystrybucji oprogramowania. Dzięki temu każda osoba ma prawo do korzystania z kodu źródłowego, co sprzyja innowacjom i współpracy w społeczności programistycznej. Przykładem jest dystrybucja Ubuntu, która jest jedną z najpopularniejszych wersji systemu Linux, dostarczająca użytkownikom łatwy dostęp do potężnych narzędzi, bez konieczności płacenia za licencję. W praktyce, licencje GNU przyczyniają się do tworzenia otwartych i bezpiecznych rozwiązań, które są stale rozwijane przez globalną społeczność. Systemy operacyjne oparte na tej licencji są wykorzystywane w wielu sektorach, od serwerów po urządzenia mobilne, co podkreśla ich znaczenie oraz elastyczność w zastosowaniach komercyjnych i prywatnych.

Pytanie 5

Program wykorzystywany w wierszu poleceń systemu Windows do kompresji i dekompresji plików oraz katalogów to

A. Expand.exe

B. DiskPart.exe

C. CleanMgr.exe

D. Compact.exe

Compact.exe jest narzędziem wiersza poleceń w systemie Windows, które umożliwia kompresję i dekompresję plików oraz folderów. Działa ono na poziomie systemu plików NTFS, co oznacza, że zapewnia efektywną redukcję rozmiaru plików bez utraty danych. W praktyce, narzędzie to jest wykorzystywane do optymalizacji przestrzeni dyskowej na serwerach i komputerach stacjonarnych, co jest szczególnie istotne w środowiskach, gdzie miejsce na dysku jest ograniczone. Kompresja plików przy użyciu Compact.exe jest bardzo prostym procesem, wystarczy wprowadzić polecenie "compact /c" w wierszu poleceń, aby skompresować plik, a "compact /u" do dekompresji. Dobrą praktyką jest również regularne monitorowanie i zarządzanie skompresowanymi plikami, aby uniknąć potencjalnych problemów z dostępnością danych. Narzędzie to jest zgodne z różnymi standardami bezpieczeństwa i efektywności, ponieważ umożliwia zarządzanie danymi w sposób oszczędzający miejsce, co jest szczególnie ważne w kontekście zrównoważonego rozwoju technologii informacyjnej.

Pytanie 6

Dysk z systemem plików FAT32, na którym regularnie przeprowadza się operacje usuwania starych plików oraz dodawania nowych, staje się:

A. kolokacji

B. defragmentacji

C. fragmentacji

D. relokacji

Wybór kolokacji, relokacji lub defragmentacji jako odpowiedzi jest niepoprawny, ponieważ te terminy odnoszą się do różnych aspektów zarządzania danymi lub organizacji plików. Kolokacja oznacza umieszczanie plików lub danych blisko siebie, co jest korzystne w kontekście systemów baz danych, gdzie lokalizacja danych ma znaczenie dla wydajności zapytań. Relokacja natomiast jest procesem przenoszenia danych z jednego miejsca na drugie, co może być stosowane w kontekście migracji systemów lub zarządzania pamięcią w systemach operacyjnych, ale nie odnosi się bezpośrednio do problemu fragmentacji plików na dysku. Defragmentacja, choć jest procesem, który może zredukować fragmentację, nie jest odpowiedzią na pytanie o to, co się dzieje na dysku FAT32 w wyniku ciągłych operacji zapisu i kasowania plików. Fragmentacja jest naturalnym efektem tych operacji i jest kluczowym zjawiskiem do zrozumienia, aby efektywnie zarządzać przestrzenią dyskową. Wybierając odpowiedzi inne niż fragmentacja, można popełnić błąd w zrozumieniu podstawowych konceptów operacji na plikach i ich wpływu na wydajność systemu.

Pytanie 7

Główną czynnością serwisową w drukarce igłowej jest zmiana pojemnika

A. z atramentem

B. z tonerem

C. z fluidem

D. z taśmą

Wybór odpowiedzi związanych z atramentem, tonerem czy fluidem jest błędny, ponieważ nie odpowiadają one podstawowemu mechanizmowi pracy drukarek igłowych. Drukarki atramentowe używają wkładów z atramentem, które nanoszą kolor za pomocą mikroskopijnych dysz. W przypadku tonerów, są one stosowane w drukarkach laserowych, gdzie obraz jest tworzony na zasadzie elektrostatycznej. Wykorzystywanie fluidów jest bardziej typowe w kontekście niektórych urządzeń do druku sublimacyjnego czy specjalistycznych procesów druku, które są całkowicie różne od technologii igłowej. Typowym błędem myślowym jest mylenie technologii drukowania z różnymi rodzajami drukarek. Każda technologia ma swoje charakterystyczne cechy i zastosowania, a zrozumienie ich różnic jest kluczowe dla prawidłowego doboru sprzętu do zadania. W praktyce, dla osób pracujących z drukarkami, ważne jest, aby znały one rodzaj posiadanego sprzętu i odpowiednie materiały eksploatacyjne, co pozwala uniknąć nieporozumień i zapewnić efektywność pracy. Dlatego fundamentalne jest prawidłowe rozumienie, że igły w drukarkach igłowych nie współpracują z atramentem ani tonerami, lecz z taśmami barwiącymi.

Pytanie 8

Administrator sieci LAN dostrzegł przełączenie w tryb awaryjny urządzenia UPS. To oznacza, że wystąpiła awaria systemu

A. urządzeń aktywnych

B. chłodzenia i wentylacji

C. zasilania

D. okablowania

Twoja odpowiedź, że awaria zasilania to powód przejścia UPS w tryb awaryjny, jest jak najbardziej trafna. Urządzenia UPS, czyli zasilacze bezprzerwowe, są zaprojektowane właśnie po to, żeby dostarczać prąd, gdy coś się dzieje z siecią elektryczną. Kiedy UPS zauważy, że napięcie spada lub zasilanie znika, od razu przełącza się na tryb awaryjny. To chroni sprzęt, który masz podłączony. Przykładowo, jak zasilanie jest niestabilne, UPS przejmuje rolę dostawcy energii, co pozwala systemom działać dalej. Ważne jest, aby regularnie testować i serwisować UPS-y, żeby były gotowe na sytuacje awaryjne. Z moich doświadczeń wynika, że regularne sprawdzanie stanu baterii i kalibracja urządzeń zgodnie z normami IEC 62040 są kluczowe, by wszystko działało jak należy. Kiedy administrator zauważy, że UPS przeszedł w tryb awaryjny, powinien szybko sprawdzić, co się dzieje z zasilaniem, żeby znaleźć i naprawić problem.

Pytanie 9

Aby zablokować hasło dla użytkownika egzamin w systemie Linux, jakie polecenie należy zastosować?

A. passwd –p egzamin

B. userdel –r egzamin

C. usermod –L egzamin

D. useradd –d egzamin

Polecenie 'usermod –L egzamin' jest poprawne, ponieważ używa opcji '-L', która blokuje konto użytkownika, co skutkuje zablokowaniem dostępu do systemu bez usuwania samego konta. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami administracji systemami Linux, gdzie często lepiej jest zablokować konto niż je usuwać, aby zachować informacje o użytkowniku i możliwość późniejszego przywrócenia dostępu. Na przykład, w sytuacji, gdy użytkownik jest na długim urlopie, lepiej jest zablokować jego konto, niż je usuwać, co umożliwia późniejsze odblokowanie bez konieczności ponownej konfiguracji. Aby odblokować konto, wystarczy użyć polecenia 'usermod –U egzamin', co także pokazuje elastyczność i łatwość zarządzania kontami użytkowników w systemie Linux. Warto dodać, że dobra praktyka w zarządzaniu użytkownikami polega także na regularnym przeglądaniu i audytowaniu kont, aby upewnić się, że żadne nieaktywnych konta nie stwarzają zagrożeń dla bezpieczeństwa systemu.

Pytanie 10

Najwyższy stopień zabezpieczenia sieci bezprzewodowej zapewnia szyfrowanie

A. WPA2

B. WEP

C. WPA

D. ROT13

WPA2 (Wi-Fi Protected Access 2) to najnowszy i najbezpieczniejszy standard szyfrowania w sieciach bezprzewodowych, który zastępuje wcześniejsze protokoły, takie jak WEP i WPA. WPA2 wprowadza silniejsze algorytmy szyfrowania, korzystając z AES (Advanced Encryption Standard), co zapewnia znacznie wyższy poziom ochrony danych przesyłanych w sieciach Wi-Fi. Przykładem zastosowania WPA2 jest wiele nowoczesnych routerów oraz urządzeń mobilnych, które standardowo obsługują ten protokół, co pozwala użytkownikom na bezpieczne łączenie się z Internetem w domach oraz w miejscach publicznych. Warto zaznaczyć, że WPA2 jest również zgodne z wymogami bezpieczeństwa dla przedsiębiorstw, które często przechowują wrażliwe informacje, dzięki czemu immanentnie ogranicza ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Dobre praktyki w zakresie bezpieczeństwa Wi-Fi zalecają używanie WPA2 z silnym hasłem oraz regularne aktualizowanie oprogramowania routera, co dodatkowo podnosi poziom ochrony sieci.

Pytanie 11

Jak wielu hostów można maksymalnie zaadresować w sieci lokalnej, mając do dyspozycji jeden blok adresów klasy C protokołu IPv4?

A. 255

B. 512

C. 254

D. 510

Odpowiedź 254 jest prawidłowa, ponieważ w klasie C adresów IPv4 mamy 256 możliwych adresów (od 0 do 255). Jednak dwa z tych adresów są zarezerwowane: jeden dla adresu sieci (adres, w którym wszystkie bity hosta są ustawione na 0) oraz jeden dla adresu rozgłoszeniowego (adres, w którym wszystkie bity hosta są ustawione na 1). Dlatego maksymalna liczba hostów, które można zaadresować w sieci lokalnej z wykorzystaniem tej klasy, wynosi 254. W praktyce oznacza to, że w typowej sieci lokalnej, takiej jak w biurze czy w domu, administratorzy mogą przydzielić adresy IP do 254 różnych urządzeń, takich jak komputery, drukarki, smartfony czy inne urządzenia IoT. Zgodnie z najlepszymi praktykami sieciowymi, zarządzanie adresacją IP w klasie C jest powszechnie stosowane w małych i średnich sieciach, co pozwala na efektywne wykorzystanie dostępnych zasobów adresowych. Dodatkowo, przy planowaniu sieci, warto uwzględnić rezerwacje adresów dla urządzeń serwisowych, co jeszcze bardziej podkreśla znaczenie dokładnego obliczania dostępnych adresów.

Pytanie 12

Jednym z metod ograniczenia dostępu do sieci bezprzewodowej dla osób nieuprawnionych jest

A. dezaktywacja rozgłaszania identyfikatora sieci

B. zmiana standardu szyfrowania z WPA na WEP

C. zmiana kanału transmisji sygnału

D. wyłączenie szyfrowania

Wyłączenie rozgłaszania identyfikatora sieci (SSID) jest efektywnym sposobem na zwiększenie bezpieczeństwa sieci bezprzewodowej. Gdy SSID nie jest rozgłaszany, użytkownicy nie zobaczą nazwy sieci w dostępnych sieciach Wi-Fi, co może zniechęcić potencjalnych intruzów do próby połączenia. Praktyka ta jest szczególnie istotna w środowiskach, gdzie dostęp do sieci może być nieautoryzowany. Warto pamiętać, że chociaż to rozwiązanie nie zapewnia pełnej ochrony, stanowi ono pierwszy krok w kierunku zabezpieczenia sieci. Dodatkowo, dobrym rozwiązaniem jest dodanie silnych metod szyfrowania, takich jak WPA3, oraz użycie filtrowania adresów MAC, co zapewnia dodatkowy poziom ochrony. W branży bezpieczeństwa sieciowego wyłączenie rozgłaszania SSID jest często zalecane jako jeden z elementów większej strategii ochrony danych i dostępu do zasobów.

Pytanie 13

Jakie oprogramowanie jest wykorzystywane do dynamicznej obsługi urządzeń w systemie Linux?

A. udev

B. ulink

C. uname

D. uptime

Odpowiedzi "ulink", "uname" oraz "uptime" są błędne i nie odnoszą się do dynamicznego zarządzania sprzętem w systemie Linux. Ulink jest terminem, który nie odnosi się do żadnego znanego systemu lub narzędzia w kontekście Linuxa, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących zarządzania urządzeniami. Z kolei uname to narzędzie służące do wyświetlania informacji o systemie operacyjnym, takich jak nazwa jądra, wersja, architektura czy nazwa hosta, ale nie ma bezpośredniego związku z zarządzaniem urządzeniami. Uptime z kolei informuje o czasie działania systemu od ostatniego uruchomienia, co jest przydatne w kontekście monitorowania stabilności, ale również nie ma związku z dynamicznym zarządzaniem sprzętem. Typowym błędem myślowym przy wyborze tych odpowiedzi jest mylenie funkcji systemowych z narzędziami do zarządzania urządzeniami. Kluczowe w zrozumieniu roli udev jest rozpoznanie, że zarządzanie sprzętem wymaga dynamicznej interakcji z urządzeniami, co udev umożliwia, a inne wymienione narzędzia nie są do tego przystosowane. Wiedza ta jest istotna w kontekście administrowania systemami Linux oraz ich efektywnego zarządzania w środowisku produkcyjnym.

Pytanie 14

W celu zapewnienia jakości usługi QoS, w przełącznikach warstwy dostępu stosuje się mechanizm

A. zastosowania kilku portów jako jednego logicznego połączenia jednocześnie

B. nadawania wyższych priorytetów niektórym typom danych

C. zapobiegającego występowaniu pętli w sieci

D. określania liczby urządzeń, które mogą łączyć się z danym przełącznikiem

Nadawanie priorytetu określonym rodzajom danych jest kluczowym elementem zapewnienia jakości usług (QoS) w sieciach komputerowych, zwłaszcza w przełącznikach warstwy dostępu. QoS polega na zarządzaniu ruchem sieciowym w sposób, który pozwala na optymalne wykorzystanie dostępnych zasobów oraz minimalizowanie opóźnień i utraty pakietów. W praktyce oznacza to, że ruch krytyczny, na przykład VoIP (Voice over IP) czy transmisje wideo, może być traktowany priorytetowo w stosunku do mniej istotnych danych, takich jak transfer plików czy przeglądanie stron www. Przełączniki warstwy dostępu mogą implementować mechanizmy takie jak oznaczanie pakietów za pomocą protokołów takich jak 802.1Q dla VLAN-ów oraz 802.1p dla klasyfikacji ruchu. Dzięki temu administratorzy mogą konfigurować przełączniki tak, aby odpowiednie typy ruchu były przesyłane z wyższym priorytetem, co zapewnia lepszą jakość usług i zadowolenie użytkowników. Wprowadzenie systemu QoS w sieci jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi, które podkreślają znaczenie planowania zasobów oraz ich efektywnego zarządzania.

Pytanie 15

Przy pomocy testów statycznych okablowania można zidentyfikować

A. zjawisko tłumienia

B. przerwy w obwodzie

C. różnicę opóźnień

D. straty odbiciowe

Testy statyczne okablowania są kluczowym narzędziem w diagnostyce sieci telekomunikacyjnych, szczególnie w identyfikacji przerw w obwodzie. Przerwa w obwodzie oznacza, że sygnał nie może przejść przez dany segment kabla, co może prowadzić do całkowitej utraty komunikacji. W praktyce, testy takie jak pomiar rezystancji lub użycie reflektometru czasowego (OTDR) pozwalają na szybką identyfikację lokalizacji przerwy, co jest niezbędne dla utrzymania niezawodności sieci. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której po burzy sieci przestają działać, a za pomocą testów statycznych technicy mogą szybko określić, gdzie doszło do uszkodzenia. Standardy branżowe, takie jak ANSI/TIA-568, zalecają regularne testy okablowania, aby zapewnić jego wysoką jakość i bezpieczeństwo działania. Dodatkowo, testy te pomagają w utrzymaniu zgodności z normami, co jest istotne podczas audytów lub certyfikacji.

Pytanie 16

Protokół Transport Layer Security (TLS) jest rozszerzeniem którego z poniższych protokołów?

A. Security Shell (SSH)

B. Network Terminal Protocol (telnet)

C. Session Initiation Protocol (SIP)

D. Security Socket Layer (SSL)

Standard Transport Layer Security (TLS) jest rozwinięciem protokołu Security Socket Layer (SSL), który został zaprojektowany w celu zwiększenia bezpieczeństwa komunikacji w Internecie. SSL, opracowany przez Netscape, zapewniał szyfrowanie danych przesyłanych pomiędzy klientem a serwerem, co znacząco poprawiło ochronę przed podsłuchiwaniem i innymi zagrożeniami. TLS jest jego kontynuacją, wprowadzającą bardziej zaawansowane algorytmy szyfrowania oraz lepszą autoryzację użytkowników. Przykładowo, TLS jest powszechnie stosowany w protokołach HTTPS, które zapewniają bezpieczne połączenia w Internecie, co jest kluczowe dla ochrony danych osobowych i transakcji online. W praktyce oznacza to, że gdy korzystasz z bankowości internetowej lub dokonujesz zakupów online, prawdopodobnie korzystasz z protokołu TLS, który chroni Twoje dane przed przechwyceniem. Dobre praktyki w zakresie zabezpieczeń obejmują regularne aktualizacje implementacji TLS oraz korzystanie z najnowszych wersji protokołu, aby wykorzystać najbardziej aktualne metody zabezpieczeń.

Pytanie 17

Funkcja systemu operacyjnego, która umożliwia jednoczesne uruchamianie wielu aplikacji w trybie podziału czasu, z tym że realizacja tego podziału odbywa się przez same aplikacje, nosi nazwę

A. wieloprogramowości

B. wielozadaniowości kooperatywnej

C. wielozadaniowości z wywłaszczeniem

D. wielodostępowości

Wielozadaniowość z wywłaszczeniem, choć brzmi podobnie, różni się fundamentalnie od kooperatywnej. W tym modelu system operacyjny samodzielnie przejmuje kontrolę nad procesorem, gdy jedna z aplikacji nie jest w stanie oddać czasu CPU, co skutkuje lepszym zarządzaniem zasobami. Wywłaszczenie pozwala na bardziej efektywne korzystanie z wielozadaniowości, eliminując ryzyko zamrożenia systemu przez nieodpowiadające programy. Przykładowo, w systemie Windows, jeżeli aplikacja nie reaguje, system operacyjny może przydzielić czas procesora innym aktywnym programom, co zapewnia płynność działania. Wielodostępność to koncepcja, która odnosi się do umożliwienia wielu użytkownikom korzystania z systemu jednocześnie, co nie jest bezpośrednio związane z zarządzaniem czasem procesora przez aplikacje. Również wieloprogramowość to termin, który odnosi się do możliwości uruchamiania wielu programów w systemie, ale nie definiuje konkretnego sposobu, w jaki te programy dzielą czas procesora. Typowym błędem jest mylenie tych terminów z koncepcją wielozadaniowości, co prowadzi do nieporozumień w kontekście projektowania i implementacji systemów operacyjnych. Aby zrozumieć różnice, kluczowe jest spojrzenie na sposób, w jaki aplikacje i system operacyjny współpracują w zakresie zarządzania czasem procesora i zasobami systemowymi.

Pytanie 18

Na rysunku ukazany jest diagram blokowy zasilacza

A. impulsowego matrycy RAID

B. awaryjnego (UPS)

C. analogowego komputera

D. impulsowego komputera

Zasilacz komputerowy analogowy oraz impulsowy różnią się znacząco od zasilacza awaryjnego pod względem konstrukcji i zastosowania. Zasilacz analogowy nie jest typowym rozwiązaniem we współczesnych systemach IT, gdzie dominują zasilacze impulsowe ze względu na wyższą efektywność energetyczną i mniejsze rozmiary. Zasilacz impulsowy komputera, choć popularny, nie oferuje funkcji podtrzymywania zasilania w przypadku przerwy w dostawie energii, co czyni go nieodpowiednim do zastosowania w krytycznych systemach wymagających ciągłości pracy. Natomiast zasilacz impulsowy dla matrycy RAID służy do zapewnienia stabilnego napięcia dla tego typu urządzeń pamięci masowej, ale również nie zapewnia ochrony przed przerwami w zasilaniu. Błędna identyfikacja zasilacza UPS z innymi typami zasilaczy może wynikać z niezrozumienia funkcji akumulatorów i falownika, które są kluczowe dla działania UPS. Warto podkreślić, że UPS ma na celu nie tylko dostarczenie energii podczas awarii, ale również ochronę przed przepięciami, co jest szczególnie ważne w ochronie delikatnych podzespołów elektronicznych przed uszkodzeniem. Dlatego rozumienie różnic w konstrukcji i funkcjach różnych typów zasilaczy jest kluczowe w kontekście zastosowań przemysłowych i informatycznych, gdzie niezawodność zasilania ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa danych i ciągłości operacyjnej.

Pytanie 19

Wskaź na zakres adresów IP klasy A, który jest przeznaczony do prywatnej adresacji w sieciach komputerowych?

A. 172.16.0.0 - 172.31.255.255

B. 192.168.0.0 - 192.168.255.255

C. 10.0.0.0 - 10.255.255.255

D. 127.0.0.0 - 127.255.255.255

Zakresy adresów IP wskazane w odpowiedziach, które nie są prawidłowe, nie powinny być mylone z adresami prywatnymi. Na przykład, adres 192.168.0.0 do 192.168.255.255 to zakres klasy C zarezerwowany dla adresacji prywatnej, co może prowadzić do błędnych założeń na temat klasyfikacji adresów. Również adres 127.0.0.0 do 127.255.255.255 to pętla zwrotna, która służy do testowania lokalnych połączeń w systemie operacyjnym i nie ma zastosowania w typowej adresacji sieciowej, co wyklucza ten zakres z możliwości użycia w lokalnych sieciach. Adresy z klasy B, takie jak 172.16.0.0 do 172.31.255.255, są również przypisane do prywatnej adresacji, ale obejmują inny przedział adresowy. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wyboru niewłaściwych odpowiedzi, to niewłaściwe zrozumienie, które klasy adresowe są przypisane do prywatnej adresacji. Warto zwrócić uwagę na to, że podczas projektowania sieci, kluczowe jest zrozumienie różnic między adresami prywatnymi a publicznymi oraz ich odpowiednim zastosowaniem w architekturze sieciowej. Użycie niewłaściwych zakresów może prowadzić do konfliktów adresowych oraz problemów z łącznością w przyszłości.

Pytanie 20

Aby wydobyć informacje znajdujące się w archiwum o nazwie dane.tar, osoba korzystająca z systemu Linux powinna zastosować komendę

A. gunzip –r dane.tar

B. tar –cvf dane.tar

C. gzip –r dane.tar

D. tar –xvf dane.tar

Wybór innych opcji może wydawać się zrozumiały, jednak każda z nich zawiera istotne błędy w kontekście operacji na archiwach. Polecenie 'gzip –r dane.tar' nie jest właściwe, ponieważ 'gzip' jest narzędziem do kompresji plików, a nie do rozpakowywania archiwów tar. Dodatkowo, flaga '-r' nie odnosi się do kompresji archiwum tar, a raczej do rekurencyjnego przetwarzania katalogów, co w przypadku archiwum tar nie ma zastosowania. Z kolei 'tar –cvf dane.tar' jest komendą do tworzenia archiwum, gdzie '-c' oznacza 'create' (utworzenie), co również nie jest zgodne z wymogiem wydobywania plików. Niepoprawne jest zatem stosowanie polecenia do archiwizowania, gdy celem jest ich wydobycie. Ostatecznie, 'gunzip –r dane.tar' również nie ma sensu, ponieważ 'gunzip' to narzędzie do dekompresji plików skompresowanych za pomocą 'gzip'. W tym kontekście, użycie '-r' w komendzie 'gunzip' jest nieodpowiednie, gdyż nie można dekompresować archiwum tar, które nie zostało wcześniej skompresowane za pomocą gzip. Warto pamiętać, że operacje na archiwach wymagają precyzyjnego zrozumienia stosowanej terminologii oraz funkcji poszczególnych poleceń, co jest kluczowe w administrowaniu systemami Linux.

Pytanie 21

W klasycznym adresowaniu, adres IP 74.100.7.8 przynależy do

A. klasy D

B. klasy A

C. klasy B

D. klasy C

Adres IP 74.100.7.8 należy do klasy A, ponieważ jego pierwszy oktet (74) mieści się w zakresie od 1 do 126. Klasa A przeznaczona jest dla dużych sieci, w których liczba hostów może wynosić do 16 milionów na jednej sieci. Adresy IP w klasie A charakteryzują się tym, że ich maska podsieci wynosi zazwyczaj 255.0.0.0, co oznacza, że pierwsze 8 bitów (1 oktet) jest wykorzystywane do identyfikacji sieci, a pozostałe 24 bity do identyfikacji hostów. Przykładowo, organizacje takie jak wielkie korporacje czy dostawcy usług internetowych mogą korzystać z adresów klasy A, aby obsługiwać ogromne bazy klientów. Wiedza na temat klasyfikacji adresów IP jest kluczowa w projektowaniu i zarządzaniu sieciami komputerowymi, co potwierdzają standardy RFC 791 oraz RFC 950. Zrozumienie tych podstawowych zasad adresowania IP pozwala na efektywne planowanie i wdrażanie infrastruktury sieciowej.

Pytanie 22

Które systemy operacyjne są atakowane przez wirusa MS Blaster?

A. MS Windows 2000/NT/XP

B. MS Windows 9x

C. DOS

D. Linux

Wirus MS Blaster, znany również jako Lovsan i MSBlast, był szczególnie niebezpiecznym złośliwym oprogramowaniem, które celowało w systemy operacyjne Microsoftu, a w szczególności w wersje takie jak Windows 2000, NT oraz XP. Jego głównym celem były luki w zabezpieczeniach systemów operacyjnych, które pozwalały na zdalne zainfekowanie komputera. Użytkownicy Windows 2000, NT i XP mogli być narażeni na atak w wyniku aktywacji usługi DCOM, która była odpowiedzialna za komunikację między aplikacjami. W momencie, gdy wirus zainfekował system, mógł wywołać nie tylko zakłócenia w pracy komputera, ale także aktywować masowy atak DDoS na serwer Windows Update. Aby zabezpieczyć się przed podobnymi zagrożeniami, zaleca się regularne aktualizowanie systemu operacyjnego oraz stosowanie zapór ogniowych i oprogramowania antywirusowego, co zgodne jest z najlepszymi praktykami w zakresie zabezpieczeń IT.

Pytanie 23

Która z kart graficznych nie będzie kompatybilna z monitorem, posiadającym złącza pokazane na ilustracji (zakładając, że nie można użyć adaptera do jego podłączenia)?

A. Fujitsu NVIDIA Quadro M2000 4GB GDDR5 (128 Bit) 4xDisplayPort

B. Sapphire Fire Pro W9000 6GB GDDR5 (384 bit) 6x mini DisplayPort

C. HIS R7 240 2GB GDDR3 (128 bit) HDMI, DVI, D-Sub

D. Asus Radeon RX 550 4GB GDDR5 (128 bit), DVI-D, HDMI, DisplayPort

Dobra robota! Karta graficzna HIS R7 240 ma wyjścia HDMI, DVI i D-Sub, a te nie pasują do złączy w monitorze, który widzisz. Ten monitor ma złącza DisplayPort i VGA, więc bez specjalnych adapterów nie połączysz ich bezpośrednio. Z doświadczenia wiem, że przy wybieraniu karty graficznej warto zawsze sprawdzić, co będzie pasować do monitora. Zwłaszcza w pracy, gdzie liczy się szybkość i jakość przesyłania obrazu. Dobrze mieć karty z różnymi złączami, jak DisplayPort, bo dają one lepszą jakość i wspierają nowoczesne funkcje, jak np. konfiguracje z wieloma monitorami. Pamiętaj też o tym, żeby myśleć o przyszłej kompatybilności sprzętu. W technice wszystko się zmienia i dobrze mieć elastyczność na przyszłość.

Pytanie 24

Monitor CRT jest podłączany do karty graficznej przy użyciu złącza

A. PCMCIA

B. D-SUB

C. D-USB

D. BNC

Wybór złącza BNC, D-USB i PCMCIA jako odpowiedzi na pytanie o połączenie monitora CRT z kartą graficzną jest błędny z kilku powodów. Złącza BNC, choć używane w niektórych aplikacjach wideo, są typowo stosowane w profesjonalnych systemach telewizyjnych i komunikacyjnych do przesyłania sygnałów wideo, a nie w standardowych połączeniach komputerowych. BNC nie jest powszechnie stosowane do podłączania monitorów CRT do kart graficznych, przez co nie spełnia wymagań tego pytania. Z kolei D-USB, które jest błędnie użyte jako termin, nie istnieje w konwencjonalnym użyciu. USB (Universal Serial Bus) to złącze umożliwiające transfer danych oraz zasilanie, ale nie jest przeznaczone do przesyłania sygnałów wideo dla monitorów CRT. Właściwym odpowiednikiem do przesyłania sygnałów wideo w kontekście USB jest standard USB-C, jednak w przypadku CRT nie byłoby to stosowane. Ostatnie złącze, PCMCIA, to standard kart rozszerzeń, który był używany głównie w laptopach do dodawania funkcji, takich jak karty sieciowe czy modemy. Nie jest to jednak interfejs do przesyłania sygnału wideo i tym samym nie ma zastosowania w kontekście pytania. Wybór tych nieprawidłowych odpowiedzi może wynikać z mylnego utożsamiania różnych typów złączy i ich funkcji, co jest powszechnym błędem w zrozumieniu architektury komputerowej.

Pytanie 25

Administrator Active Directory w domenie firma.local pragnie skonfigurować mobilny profil dla wszystkich użytkowników. Ma on być przechowywany na serwerze serwer1, w folderze pliki, który jest udostępniony w sieci jako dane$. Który z parametrów w ustawieniach profilu użytkownika spełnia opisane wymagania?

A. \firma.local\pliki\%username%

B. \serwer1\pliki\%username%

C. \serwer1\dane$\%username%

D. \firma.local\dane\%username%

Odpowiedź \serwer1\dane$\%username% jest poprawna, ponieważ odpowiada na wymagania dotyczące przechowywania profilu mobilnego użytkowników na serwerze serwer1 w folderze udostępnionym jako dane$. W kontekście Active Directory, profile mobilne powinny być przechowywane w lokalizacji, która jest dostępna dla użytkowników z różnych komputerów. Folder danych$ jest folderem ukrytym, co jest zgodne z dobrymi praktykami bezpieczeństwa, ponieważ ogranicza dostęp do plików użytkowników zgodnie z założeniami polityki zabezpieczeń. Użycie zmiennej %username% pozwala na tworzenie dedykowanych folderów dla każdego użytkownika, co ułatwia zarządzanie danymi i zapewnia ich izolację. Typowym przykładem zastosowania jest sytuacja w przedsiębiorstwie, gdzie pracownicy mogą logować się do różnych stacji roboczych, a ich ustawienia i pliki są automatycznie synchronizowane, co zwiększa efektywność pracy. Warto również podkreślić, że stosowanie odpowiednich ścieżek do folderów profilu mobilnego przyczynia się do ułatwienia administracji i zgodności z politykami zachowania danych.

Pytanie 26

Aby zweryfikować adresy MAC komputerów, które są połączone z przełącznikiem, można zastosować następujące polecenie

A. clear mac address-table

B. ip http port

C. show mac address-table

D. ip http serwer

Polecenie 'show mac address-table' jest kluczowym narzędziem w diagnostyce i zarządzaniu sieciami komputerowymi. Umożliwia administratorom sieci uzyskanie informacji o adresach MAC urządzeń podłączonych do przełącznika, co jest niezbędne do monitorowania ruchu w sieci oraz rozwiązywania problemów związanych z łącznością. W wyniku wykonania tego polecenia, administrator otrzymuje tabelę, która zawiera adresy MAC, odpowiadające im porty oraz VLAN, co pozwala na łatwe identyfikowanie lokalizacji konkretnego urządzenia w sieci. Przykładowo, w przypadku problemów z dostępnością zasobów, administrator może szybko zlokalizować urządzenie, które nie działa prawidłowo. Dobre praktyki w zarządzaniu sieciami sugerują regularne monitorowanie adresów MAC, aby zapewnić bezpieczeństwo i optymalizację wydajności sieci.

Pytanie 27

Co umożliwia połączenie trunk dwóch przełączników?

A. ustawienie agregacji portów, co zwiększa przepustowość między przełącznikami

B. przesyłanie ramek z różnych wirtualnych sieci lokalnych w jednym łączu

C. zablokowanie wszystkich zbędnych połączeń na danym porcie

D. zwiększenie przepustowości połączenia poprzez użycie dodatkowego portu

Odpowiedzi dotyczące agregacji portów oraz zwiększenia przepustowości przez wykorzystanie kolejnego portu dotyczą nieco innych aspektów zarządzania połączeniami w sieci. Agregacja portów, realizowana na przykład poprzez protokół LACP (Link Aggregation Control Protocol), polega na łączeniu kilku fizycznych portów w jeden logiczny port, co zwiększa całkowitą przepustowość i redundancję. Jednak nie jest to to samo, co trunking, który dotyczy przesyłania ramek z różnych VLAN-ów. Zwiększenie przepustowości poprzez dodanie kolejnego portu, które można by interpretować jako dołączenie drugiego trunku, jest w rzeczywistości bardziej skomplikowane i niekoniecznie daje takie same korzyści. W kontekście implementacji trunkingu, błędnym podejściem jest mylenie tych pojęć, co może prowadzić do nieefektywnego projektowania architektury sieci. Zablokowanie nadmiarowych połączeń również nie jest związane bezpośrednio z trunkingiem; takie działania są często realizowane w ramach protokołów STP (Spanning Tree Protocol), które zapobiegają pętlom w sieci, ale nie koncentrują się na przesyłaniu danych z różnych VLAN-ów. Pojęcie trunkingu jest fundamentalne dla zrozumienia dzisiejszych architektur sieciowych, gdzie różne VLAN-y muszą współistnieć i komunikować się ze sobą przez wspólne łącza.

Pytanie 28

Ataki mające na celu zakłócenie funkcjonowania aplikacji oraz procesów działających w urządzeniu sieciowym określane są jako ataki typu

A. zero-day

B. smurf

C. spoofing

D. DoS

Atak typu DoS (Denial of Service) ma na celu zablokowanie dostępu do usługi lub aplikacji, przeciążając zasoby serwera poprzez generowanie dużej liczby żądań w krótkim czasie. Taki atak może uniemożliwić prawidłowe działanie systemu, co w praktyce oznacza, że użytkownicy nie mogą korzystać z danej usługi. W kontekście sieciowym, atak DoS jest często realizowany poprzez wykorzystanie flaw w protokołach komunikacyjnych lub przez wysyłanie dużych pakietów danych, które skutkują wyczerpaniem zasobów serwera. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest zabezpieczanie sieci za pomocą zapór ogniowych oraz systemów wykrywania intruzów, które monitorują i blokują podejrzane wzorce ruchu. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, organizacje powinny wdrażać strategie obrony wielowarstwowej, aby zminimalizować ryzyko ataków DoS, m.in. poprzez skalowanie zasobów serwerowych oraz zastosowanie sieci CDN, która może rozproszyć ruch do wielu lokalizacji.

Pytanie 29

Niekorzystną właściwością macierzy RAID 0 jest

A. brak odporności na awarię chociażby jednego dysku.

B. replikacja danych na n-dyskach.

C. konieczność posiadania dodatkowego dysku zapisującego sumy kontrolne.

D. zmniejszenie prędkości zapisu/odczytu w porównaniu do pojedynczego dysku.

RAID 0, znany również jako striping, to konfiguracja macierzy dyskowej, która łączy kilka dysków w jeden logiczny wolumin, co znacznie zwiększa wydajność zapisu i odczytu danych. Jednak jedną z kluczowych cech RAID 0 jest brak odporności na awarię, co oznacza, że w przypadku awarii nawet jednego z dysków, wszystkie dane przechowywane w tej macierzy mogą zostać utracone. W praktyce, RAID 0 jest często wykorzystywany w zastosowaniach, gdzie priorytetem jest szybkość, takich jak edycja wideo czy gry komputerowe, gdzie czas dostępu do danych ma kluczowe znaczenie. Z tego powodu, przed wdrożeniem RAID 0, istotne jest, aby użytkownicy zdawali sobie sprawę z ryzyka utraty danych i zapewnili odpowiednią strategię backupową. Dobre praktyki branżowe rekomendują użycie RAID 0 w połączeniu z innymi metodami ochrony danych, takimi jak regularne kopie zapasowe lub stosowanie RAID 1 czy 5 w sytuacjach, gdzie bezpieczeństwo danych jest równie ważne co wydajność.

Pytanie 30

Protokół ARP (Address Resolution Protocol) pozwala na przekształcanie logicznych adresów z warstwy sieciowej na fizyczne adresy z warstwy

A. aplikacji

B. transportowej

C. fizycznej

D. łącza danych

Wybór odpowiedzi na poziomie aplikacji, transportowej czy fizycznej jest niepoprawny ze względu na specyfikę funkcji protokołu ARP, który działa na warstwie łącza danych. Protokół aplikacji koncentruje się na interakcji z użytkownikami i zarządzaniu danymi, ale nie ma na celu przetwarzania adresów sprzętowych. Protokół transportowy z kolei zajmuje się niezawodnością i kontrolą przepływu danych między urządzeniami, a nie ich adresowaniem na poziomie sprzętowym. Warstwa fizyczna dotyczy natomiast transmisji sygnałów przez medium komunikacyjne, co również nie jest związane z mapowaniem adresów IP na MAC. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków obejmują mylenie funkcji poszczególnych warstw w modelu OSI, co może wynikać z niedostatecznej wiedzy o architekturze sieci. Zrozumienie, jak każda warstwa współpracuje i jakie funkcje pełni, jest kluczowe dla prawidłowego postrzegania roli protokołu ARP. Dobrą praktyką jest zapoznanie się z dokumentacją dotyczącą protokołu ARP oraz modelu OSI, aby lepiej zrozumieć, jakie operacje są wykonywane na poszczególnych warstwach oraz ich wzajemne powiązania.

Pytanie 31

Zgodnie z podanym cennikiem, przeciętny koszt zakupu wyposażenia stanowiska komputerowego wynosi:

Nazwa sprzętu	Cena minimalna	Cena maksymalna
Jednostka centralna	1300,00 zł	4550,00 zł
Monitor	650,00 zł	2000,00 zł
Klawiatura	28,00 zł	100,00 zł
Myszka	22,00 zł	50,00 zł

A. 2000,00 zł

B. 4350,00 zł

C. 5000,50 zł

D. 6700,00 zł

Prawidłowa odpowiedź wynika z analizy średniego kosztu wyposażenia stanowiska komputerowego na podstawie podanych cen minimalnych i maksymalnych dla poszczególnych elementów. Dla jednostki centralnej cena minimalna wynosi 1300 zł, a maksymalna 4550 zł. Dla monitora wartości te to 650 zł i 2000 zł, dla klawiatury 28 zł i 100 zł, a dla myszki 22 zł i 50 zł. Obliczając średnią dla każdego elementu, otrzymujemy: jednostka centralna (1300+4550)/2 = 2925 zł, monitor (650+2000)/2 = 1325 zł, klawiatura (28+100)/2 = 64 zł i myszka (22+50)/2 = 36 zł. Sumując te wartości, średni koszt całego wyposażenia wynosi 2925+1325+64+36 = 4350 zł. Znajomość takich obliczeń jest kluczowa w planowaniu budżetów w branży IT i zakupach sprzętu komputerowego, umożliwiając efektywne zarządzanie kosztami przy jednoczesnym zachowaniu standardów jakości.

Pytanie 32

Jaki standard szyfrowania powinien być wybrany przy konfiguracji karty sieciowej, aby zabezpieczyć transmisję w sieci bezprzewodowej?

A. EAP

B. PPP

C. MAC

D. WPA

WPA (Wi-Fi Protected Access) to standard szyfrowania, który został opracowany w celu poprawy bezpieczeństwa sieci bezprzewodowych. Jest on następcą wcześniejszych protokołów, takich jak WEP, które okazały się nieefektywne w ochronie przed nieautoryzowanym dostępem. WPA wykorzystuje silniejsze algorytmy szyfrowania, w tym TKIP (Temporal Key Integrity Protocol), co znacząco zwiększa poziom bezpieczeństwa. W praktyce, zastosowanie WPA w konfiguracji karty sieciowej pozwala na szyfrowanie danych przesyłanych w sieci bezprzewodowej, co zminimalizuje ryzyko podsłuchiwania i ataków typu „man-in-the-middle”. Oprócz WPA, istnieje również WPA2 i WPA3, które oferują jeszcze większe bezpieczeństwo dzięki zastosowaniu AES (Advanced Encryption Standard) oraz bardziej zaawansowanym mechanizmom uwierzytelniania. Wybierając WPA, Administratorzy powinni również pamiętać o stosowaniu silnych haseł oraz regularnych aktualizacjach oprogramowania, aby zapewnić maksymalne bezpieczeństwo systemu.

Pytanie 33

Co nie ma wpływu na utratę danych z dysku HDD?

A. Sformatowanie partycji dysku

B. Zniszczenie talerzy dysku

C. Utworzona macierz dyskowa RAID 5

D. Fizyczne uszkodzenie dysku

Zniszczenie talerzy dysku, fizyczne uszkodzenie dysku oraz sformatowanie partycji dysku to czynniki, które mogą prowadzić do utraty danych. Zniszczenie talerzy dysku jest jedną z najpoważniejszych awarii, gdyż talerze są nośnikami informacji. Jeśli talerze ulegną zniszczeniu, dostęp do zapisanych danych staje się niemożliwy. W przypadku fizycznego uszkodzenia dysku, na przykład wskutek upadku, uszkodzenia elektroniki lub nadmiernego nagrzewania, również istnieje ryzyko utraty danych. Takie uszkodzenia mogą prowadzić do przeczuć, że dysk jest w pełni sprawny, podczas gdy w rzeczywistości może dojść do uszkodzenia sektorów, co uniemożliwia odczyt danych. Sformatowanie partycji dysku to kolejna operacja, która może prowadzić do utraty danych. Formatowanie, zwłaszcza szybkie, nie usuwa fizycznie danych, ale sprawia, że system operacyjny nie jest w stanie ich odczytać, co może wprowadzać w błąd użytkowników o bezpieczeństwie swoich plików. Typowym błędem myślowym jest założenie, że po sformatowaniu dane są całkowicie usunięte, a tymczasem często można je odzyskać przy użyciu odpowiednich narzędzi. Dlatego ważne jest, aby przed wykonaniem jakiejkolwiek operacji ryzykownej, jak formatowanie, zawsze tworzyć kopie zapasowe, co jest fundamentalną praktyką w zarządzaniu danymi.

Pytanie 34

Do czego służy mediakonwerter?

A. do filtrowania stron internetowych

B. do łączenia kabli skrętkowych kategorii 6 i 7

C. do konwersji sygnału optycznego na elektryczny i odwrotnie

D. do analizy zawartości w sieciach internetowych

Mediakonwerter to urządzenie, które pełni kluczową rolę w transmisji danych w sieciach telekomunikacyjnych i systemach IT. Jego podstawowym zadaniem jest konwersja sygnału optycznego na elektryczny i odwrotnie, co jest niezbędne w nowoczesnych infrastrukturach sieciowych. W praktyce, mediakonwertery są używane do łączenia różnych typów mediów transmisyjnych, umożliwiając integrację sieci optycznych z sieciami miedzianymi. Przykładem zastosowania może być sytuacja, gdy istnieje potrzeba przesyłania danych z serwera, który obsługuje sygnał optyczny, do stacji roboczej, która wykorzystuje standardowe połączenie Ethernet. W takich przypadkach mediakonwerter pozwala na bezproblemowe przekazywanie informacji, wykorzystując różne standardy, takie jak IEEE 802.3 dla Ethernetu, a także standardy dla transmisji optycznej, takie jak SFP (Small Form-factor Pluggable). Warto również dodać, że mediakonwertery są często używane w telekomunikacji i w aplikacjach monitorowania wideo, gdzie przesył danych na dużych odległościach jest kluczowy dla jakości usług. Dzięki nim, organizacje mogą korzystać z zalet technologii optycznej, takich jak większa przepustowość i mniejsze zakłócenia, co przekłada się na lepszą efektywność operacyjną.

Pytanie 35

Program firewall nie zapewnia ochrony przed

A. szpiegowaniem oraz kradzieżą poufnych informacji użytkownika

B. atakami generującymi zwiększony ruch w sieci

C. wirusami rozprzestrzeniającymi się za pomocą poczty elektronicznej

D. uzyskaniem dostępu do komputera przez hakerów

Odpowiedź, że firewall nie chroni przed wirusami, które mogą przyjść przez e-mail, jest jak najbardziej na miejscu. Firewalle głównie zajmują się ruchem w sieci – jakby stały na straży, sprawdzając, co wchodzi, a co wychodzi. Ich głównym zadaniem jest blokowanie niechcianych intruzów i filtrowanie danych, co sprawia, że radzą sobie z atakami z sieci. Ale już z załącznikami z e-maili to nie ta bajka. Dlatego warto mieć jeszcze coś, co się zajmie wirusami – programy antywirusowe są do tego stworzone. Używanie ich to dobry pomysł, bo skanują wiadomości i pliki, a także regularne aktualizowanie ich to naprawdę ważna sprawa. I nie zapominaj o filtrach antyspamowych – mogą pomóc w uniknięciu wielu problemów z wirusami w poczcie.

Pytanie 36

Administrator sieci lokalnej zauważył, że urządzenie typu UPS przełączyło się w tryb awaryjny. Oznacza to awarię systemu

A. zasilania

B. okablowania

C. urządzeń aktywnych

D. chłodzenia i wentylacji

Urządzenia UPS (Uninterruptible Power Supply) są zaprojektowane, aby zapewnić zasilanie awaryjne w przypadku przerwy w zasilaniu sieciowym. Kiedy administrator sieci zauważa, że UPS przeszedł w tryb awaryjny, oznacza to, że wykrył problem z zasilaniem sieciowym, co skutkuje jego przełączeniem na zasilanie bateryjne. W praktyce, tryb awaryjny jest sygnałem, że zasilanie z sieci jest niewłaściwe lub całkowicie niedostępne. W takich sytuacjach, urządzenia krytyczne, takie jak serwery czy urządzenia sieciowe, mogą być narażone na ryzyko utraty danych lub awarii. Zgodnie z najlepszymi praktykami, należy monitorować systemy UPS regularnie, aby upewnić się, że są one w pełni sprawne i gotowe do działania w sytuacjach kryzysowych. Przykłady zastosowania obejmują scenariusze w centrach danych, gdzie ciągłość zasilania jest kluczowa dla operacji biznesowych oraz ochrony danych. Warto również zwracać uwagę na regularne testowanie systemów UPS oraz ich konserwację, aby zminimalizować ryzyko awarii zasilania.

Pytanie 37

Do pielęgnacji elementów łożyskowych oraz ślizgowych w urządzeniach peryferyjnych wykorzystuje się

A. tetrową ściereczkę

B. smar syntetyczny

C. sprężone powietrze

D. powłokę grafitową

Smar syntetyczny jest właściwym wyborem do konserwacji elementów łożyskowanych oraz ślizgowych w urządzeniach peryferyjnych ze względu na swoje wyjątkowe właściwości smarne oraz stabilność chemiczną. Smary syntetyczne, w przeciwieństwie do smarów mineralnych, charakteryzują się lepszymi właściwościami w wysokich temperaturach, a także odpornością na utlenianie i rozkład, co przekłada się na dłuższy czas eksploatacji. W praktyce smary te są często stosowane w silnikach, przekładniach oraz innych elementach mechanicznych, gdzie występują duże obciążenia i prędkości. Warto także zauważyć, że smar syntetyczny zmniejsza tarcie, co przyczynia się do wydajności energetycznej urządzeń oraz ich niezawodności. Zastosowanie smaru syntetycznego wpływa na zmniejszenie zużycia części, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, takimi jak normy ISO dotyczące smarowania i konserwacji urządzeń mechanicznych. Z tego względu, regularne stosowanie smaru syntetycznego w odpowiednich aplikacjach jest kluczowe dla utrzymania sprawności i długowieczności urządzeń.

Pytanie 38

Urządzenie pokazane na grafice służy do

A. konwersji transmisji sygnału z użyciem kabla światłowodowego na skrętkę

B. separacji sygnału

C. wzmocnienia sygnału

D. ochrony przed nieautoryzowanym dostępem z sieci

Urządzenie przedstawione na rysunku to konwerter mediów, który zamienia transmisję sygnału światłowodowego na skrętkę miedzianą. Jest to istotny element infrastruktury sieciowej, umożliwiający integrację sieci światłowodowych z tradycyjnymi sieciami Ethernet, które wykorzystują kable miedziane. Konwertery mediów są niezbędne w sytuacjach, gdy konieczne jest pokonanie dużych odległości, na które światłowody są lepiej przystosowane ze względu na mniejsze straty sygnału i odporność na zakłócenia elektromagnetyczne. W praktyce konwertery mediów znajdują zastosowanie w centrach danych, kampusach uniwersyteckich czy dużych przedsiębiorstwach, gdzie różne segmenty sieci muszą zostać połączone. W standardach branżowych, takich jak IEEE 802.3, konwertery mediów odgrywają kluczową rolę w zapewnianiu kompatybilności między różnymi mediami transmisyjnymi. Działają zgodnie z zasadą transparentności protokołów, co oznacza, że przejście między światłowodem a skrętką nie wpływa na działanie wyższych warstw modelu OSI. Dzięki temu sieci mogą być bardziej elastyczne i skalowalne, co jest kluczowe w dynamicznie rozwijających się środowiskach IT.

Pytanie 39

Administrator pragnie udostępnić w sieci folder c:\instrukcje tylko trzem użytkownikom z grupy Serwisanci. Jakie działanie powinien podjąć?

A. Udostępnić grupie Wszyscy cały dysk C: i ustawić limit równoczesnych połączeń na 3

B. Udostępnić grupie Serwisanci folder c:\instrukcje i nie wprowadzać ograniczeń na liczbę połączeń równoczesnych

C. Udostępnić grupie Wszyscy folder C:\instrukcje z ograniczeniem do 3 równoczesnych połączeń

D. Udostępnić grupie Serwisanci dysk C: bez ograniczeń dotyczących liczby połączeń równoczesnych

Udostępnienie folderu c:\instrukcje grupie Serwisanci jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ ogranicza dostęp tylko do użytkowników, którzy potrzebują tych instrukcji. W praktyce, tworzenie grup użytkowników i przydzielanie im odpowiednich uprawnień jest zgodne z zasadami bezpieczeństwa w sieci, co przyczynia się do minimalizacji ryzyka nieautoryzowanego dostępu do wrażliwych danych. Ograniczenie dostępu do konkretnego folderu zamiast całego dysku C: redukuje potencjalne zagrożenia wynikające z błędów w zarządzaniu danymi. Przykładem może być firma, która posiada dokumenty wewnętrzne, które powinny być dostępne tylko dla wybranych pracowników. W takim przypadku, utworzenie dedykowanej grupy oraz przypisanie uprawnień do konkretnych folderów jest najlepszą praktyką. Dodatkowo, brak ograniczenia liczby równoczesnych połączeń jest korzystny, gdyż umożliwia wszystkim członkom grupy Serwisanci dostęp do folderu w tym samym czasie, co zwiększa efektywność współpracy.

Pytanie 40

Posiadacz notebooka pragnie zainstalować w nim dodatkowy dysk twardy. Urządzenie ma jedynie jedną zatokę na HDD. Możliwością rozwiązania tego wyzwania może być użycie dysku z interfejsem

A. mSATA

B. SCSI

C. USB

D. ATAPI

ATAPI to standard interfejsu, który pierwotnie był używany do podłączania napędów CD-ROM i DVD do komputerów, a nie jest to technologia przeznaczona do podłączania dysków twardych. Oferuje on możliwość komunikacji pomiędzy komputerem a napędem optycznym, ale ze względu na swoje ograniczenia nie może być praktycznie zastosowany w kontekście dodatkowego dysku twardego w notebooku. Wybierając ATAPI jako odpowiedź, można popełnić błąd, myląc go z nowoczesnymi interfejsami, które obsługują dyski twarde. SCSI, z drugiej strony, to interfejs, który był szeroko stosowany w serwerach i stacjach roboczych, jednak jest on przestarzały w kontekście laptopów i nie jest kompatybilny z większością nowoczesnych notebooków, które nie są zaprojektowane do obsługi standardowych dysków SCSI. USB, choć powszechnie używane do podłączania zewnętrznych urządzeń, nie jest rozwiązaniem dla wnętrza notebooka do montażu dodatkowego dysku twardego. Porty USB służą do podłączania urządzeń zewnętrznych, a nie do instalacji dysków wewnętrznych. W przypadku notebooków, które mają ograniczoną przestrzeń wewnętrzną, kluczowe jest zrozumienie, że właściwy wybór interfejsu to nie tylko kwestia kompatybilności, ale także wydajności i efektywności, co czyni mSATA najbardziej odpowiednim rozwiązaniem w tej sytuacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej