Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik rachunkowości
  • Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
  • Data rozpoczęcia: 6 maja 2025 23:25
  • Data zakończenia: 6 maja 2025 23:28

Egzamin niezdany

Wynik: 14/40 punktów (35,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie operacje gospodarcze wpływają jedynie na pasywa?

A. Otwarto akredytywę 7 500 zł
B. Pokryto stratę z kapitału zapasowego 12 000 zł
C. Zakupiono obligacje skarbowe 4 000 zł
D. Zaciągnięto pożyczkę długoterminową 50 000 zł
Odpowiedzi, które zakładają zaciąganie pożyczek, zakup obligacji czy otwieranie akredytyw, prowadzą do błędnych konkluzji, gdyż wszystkie te operacje wpływają zarówno na aktywa, jak i pasywa. Zaciągnięcie pożyczki długoterminowej zwiększa zobowiązania firmy, co jest zapisane w pasywach, ale równocześnie pojawia się ekwiwalentna wartość w aktywach w postaci gotówki lub innych zasobów. Takie podejście do finansowania działalności jest typowe, jednak nie prowadzi do zmian wyłącznie w pasywach. Podobnie, zakup obligacji skarbowych oznacza wydatek, który zmniejsza aktywa (gotówkę) i jednocześnie powiększa portfel inwestycyjny w aktywach finansowych, co nie prowadzi do zmian jedynie w pasywach. Otwieranie akredytywy z kolei to działanie, które wiąże się z potencjalnym zobowiązaniem, ale nie ma natychmiastowego wpływu na strukturę bilansu, dopóki nie zostanie zrealizowane. Zrozumienie, które operacje wpływają na pasywa, jest kluczowe w rachunkowości, a nieprawidłowe interpretacje mogą prowadzić do błędnych decyzji finansowych. Warto dążyć do zrozumienia podstawowych zasad rachunkowości, aby uniknąć typowych pułapek myślowych, które mogą prowadzić do niepoprawnych decyzji i analiz finansowych.
Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

Podczas inwentaryzacji zauważono brak towaru w sklepie. Po przeprowadzeniu analizy ustalono, że niedobór wynikł z niewłaściwych warunków przechowywania. Komisja inwentaryzacyjna oceniła niedobór towarów jako niezawiniony, przekraczający dozwolone limity na naturalne straty. Jakie konto powinno być obciążone tym niedoborem?

A. Straty nadzwyczajne
B. Koszty działalności podstawowej
C. Inne koszty operacyjne
D. Wydatki na materiały i energię
Analiza błędnych odpowiedzi ujawnia kilka kluczowych nieporozumień. Odpowiedź dotycząca "Zużycia materiałów i energii" myli koszty związane z użytkowaniem zasobów z kosztami związanymi z niedoborem towarów. Zużycie materiałów i energii odnosi się do kosztów produkcji, a nie do strat wynikłych z inwentaryzacji. "Straty nadzwyczajne" również nie są właściwe, ponieważ termin ten odnosi się z reguły do sytuacji, w których straty są znaczące i w dużej mierze niewłaściwie udokumentowane. W przypadku ustalenia, że niedobór jest niezawiniony, powinien być on klasyfikowany jako pozostałe koszty operacyjne, a nie jako nadzwyczajne. Z kolei "Koszty działalności podstawowej" są zbyt ogólnym pojęciem i nie obejmują specyficznych przypadków, jak niedobory. Takie błędne klasyfikacje mogą prowadzić do niewłaściwego rozrachunku finansowego i utrudniają analizę rentowności firmy. Kluczowym błędem myślowym jest zapominanie o znaczeniu precyzyjnego definiowania rodzajów kosztów w księgowości. Dokładne zrozumienie, gdzie i jak klasyfikować różne koszty, jest niezbędne do efektywnego zarządzania finansami w przedsiębiorstwie. Zastosowanie tych zasad w praktyce pozwala na lepszą kontrolę nad finansami oraz zgodność z regulacjami prawnymi.
Pytanie 4

Zgodnie z dowodem księgowym Pw - Przychód wewnętrzny, można zarejestrować operację gospodarczą o następującej treści

A. Przyjęcie środka trwałego do użytkowania
B. Odebranie wyrobów gotowych z produkcji do magazynu
C. Przyjęcie materiałów w postaci darowizny
D. Odebranie reklamowanych towarów do magazynu
Przyjęcie środka trwałego do użytkowania, przyjęcie materiałów w formie darowizny oraz przyjęcie reklamowanych towarów do magazynu to operacje, które nie są związane z przychodem wewnętrznym, co jest kluczowe dla zrozumienia, dlaczego te odpowiedzi są błędne. Przyjęcie środka trwałego do użytkowania odnosi się do aktywów, które będą używane przez dłuższy czas i nie generują bezpośrednio przychodu wewnętrznego, lecz podlegają amortyzacji. W przypadku przyjęcia materiałów w formie darowizny, mamy do czynienia z sytuacją, w której materiały nie są wytwarzane przez przedsiębiorstwo, a ich przyjęcie nie wpływa na przychody związane z działalnością operacyjną. Z kolei przyjęcie reklamowanych towarów do magazynu dotyczy zwrotów, które nie są nowymi przychodami, a jedynie powrotem produktów do zapasów, co wprowadza zamieszanie w ewidencji. Często spotykanym błędem jest mylenie tych operacji z przychodem wewnętrznym, co prowadzi do nieprawidłowego księgowania oraz błędnych analiz finansowych. Zrozumienie różnicy pomiędzy tymi operacjami a przychodem wewnętrznym jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz efektywnego zarządzania finansami przedsiębiorstwa.
Pytanie 5

Opłata za spóźnioną dostawę to

A. koszt finansowy
B. strata nadzwyczajna
C. dochód finansowy
D. pozostały koszt operacyjny
Kiedy rozważamy inne odpowiedzi, można zauważyć, że niektóre z nich są oparte na błędnym rozumieniu klasyfikacji kosztów w rachunkowości. Koszt finansowy odnosi się do wydatków związanych z pozyskiwaniem kapitału, takich jak odsetki od kredytów, które nie mają nic wspólnego z karami za nieterminowe dostawy. W związku z tym, klasyfikowanie kary w tej kategorii jest błędne, ponieważ kara jest wynikiem naruszenia umowy i nie jest bezpośrednio związana z kosztami finansowymi, które są zazwyczaj związane z kosztami obsługi zadłużenia. Kolejna omyłka to ocena kary jako przychodu finansowego. Przychód finansowy to zyski, które firma uzyskuje, a kara za nieterminowość jest zobowiązaniem, które musi być uregulowane, a nie przychodem. Ponadto, określenie kary jako straty nadzwyczajnej jest również nietrafione, ponieważ straty nadzwyczajne dotyczą zdarzeń, które są nieprzewidywalne i nie są częścią regularnej działalności firmy. W praktyce, kary za nieterminowe dostawy powinny być traktowane jako część analizy kosztów operacyjnych przedsiębiorstwa, co pozwala na ich skuteczne zarządzanie i unikanie podobnych sytuacji w przyszłości. Właściwe zrozumienie klasyfikacji kosztów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami w każdej organizacji.
Pytanie 6

W firmie zajmującej się produkcją, gdzie wydano na koszty produkcji 70 000 zł, a w danym okresie sprawozdawczym stworzono 700 sztuk jednorodnych wyrobów gotowych, jaki będzie jednostkowy koszt wytworzenia jednego wyrobu gotowego?

A. 90,00 zł
B. 10,00 zł
C. 100,00 zł
D. 30,00 zł
Wszystkie inne odpowiedzi są błędne, z czego wynika, że mogą wprowadzać w błąd w kontekście podstawowych zasad rachunkowości i zarządzania kosztami. Odpowiedzi takie jak 30,00 zł, 90,00 zł oraz 10,00 zł mogą się wydawać atrakcyjne, jednak nie mają one uzasadnienia w kontekście przedstawionych danych. Odpowiedź 30,00 zł sugeruje, że przy podziale 70 000 zł przez 700 wyrobów, koszt jednostkowy mógłby wynieść mniej niż rzeczywisty koszt, co jest matematycznie niemożliwe. Z kolei 90,00 zł sugeruje, że całkowite koszty musiałyby być niższe, co także nie odpowiada podanym wartościom. Natomiast odpowiedź 10,00 zł wskazuje na ekstremalnie zaniżoną wartość, co również jest błędne. Tego typu błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepoprawnego zrozumienia procesów kalkulacyjnych lub pomyłek w obliczeniach. Ważne jest, aby zawsze stosować poprawne wzory i zasady rachunkowości, aby uniknąć błędnych interpretacji danych finansowych. Ponadto zrozumienie, jak poszczególne elementy kosztów wpływają na koszt jednostkowy, jest kluczowe dla analizy rentowności i podejmowania decyzji w zakresie produkcji i sprzedaży.
Pytanie 7

Jakiego rodzaju dowodem księgowym jest raport kasowy?

A. pierwotny, własny, wewnętrzny
B. wtórny, obcy, zewnętrzny
C. pierwotny, obcy, zewnętrzny
D. wtórny, własny, wewnętrzny
Klasyfikowanie raportu kasowego jako dowodu księgowego, na przykład jako pierwotnego, obcego czy zewnętrznego, prowadzi do nieporozumień w zakresie zrozumienia charakteru dokumentacji księgowej. Dowody pierwotne to te, które powstają w wyniku bezpośrednich transakcji, jak faktury czy paragony, co nie odnosi się do raportów kasowych, które są syntezą danych z wielu transakcji. Klasyfikacja jako obca sugeruje, że dokument został stworzony przez podmiot zewnętrzny, co jest sprzeczne z definicją dowodów własnych, które muszą być generowane przez wewnętrzne struktury organizacyjne. Zewnętrzny charakter dokumentów odnosi się do dowodów, które są stosowane w obiegu zewnętrznym, podczas gdy raport kasowy służy do wewnętrznych analiz finansowych. Typowe błędy w myśleniu dotyczące klasyfikacji dowodów księgowych polegają na myleniu ich z dokumentami, które nie są bezpośrednio związane z operacjami finansowymi danej organizacji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami oraz zgodności z obowiązującymi regulacjami prawnymi i standardami księgowymi.
Pytanie 8

Konto, które nie ma salda początkowego i na którym zwiększenia księgowane są po stronie Wn, a zmniejszenia po stronie Ma oraz saldo tego konta przenosi się na koniec roku obrotowego na wynik finansowy, to konto

A. przychodów
B. aktywów
C. kosztów
D. pasywów
Wybór konta aktywów, przychodów lub pasywów jako odpowiedzi jest niewłaściwy z kilku względów. Konta aktywów to konta, które gromadzą wartości, które są w posiadaniu firmy, i zazwyczaj posiadają saldo początkowe. Są one księgowane w sposób, który odzwierciedla wzrost aktywów po stronie Wn i zmniejszenie po stronie Ma. Z kolei konta przychodów, które odzwierciedlają przychody firmy, również są księgowane w sposób, który nie zgadza się z opisanym w pytaniu - przychody zwiększają konto w Ma, a nie Wn. W przypadku kont pasywów, które reprezentują zobowiązania firmy, również obowiązuje inny mechanizm księgowy. Konto pasywów zwiększa się po stronie Ma, a jego zmniejszenie następuje po stronie Wn. W kontekście zasad rachunkowości, nieprzestrzeganie tych reguł może prowadzić do poważnych błędów w sprawozdaniach finansowych, co z kolei wpływa na decyzje zarządcze oraz postrzeganie firmy przez inwestorów. Zrozumienie charakterystyki różnych kont i ich funkcji jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz zapewnienia transparentności finansowej.
Pytanie 9

Do długoterminowych inwestycji można zaliczyć

A. własne weksle z terminem wykupu 14 miesięcy
B. obce weksle z terminem wykupu 11 miesięcy
C. obligacje emitowane przez siebie na okres 2 lat
D. nabyte 3-letnie obligacje skarbowe
Zakupione 3-letnie obligacje skarbowe są klasyfikowane jako inwestycje długoterminowe, ponieważ ich termin wykupu wynosi ponad rok. Inwestycje długoterminowe obejmują aktywa, które przedsiębiorstwo zamierza utrzymać przez dłuższy okres, co pozwala na osiągnięcie stabilnych zysków oraz lepsze zarządzanie ryzykiem finansowym. Obligacje skarbowe są uważane za jedne z najbezpieczniejszych form inwestycji, co czyni je atrakcyjnymi dla przedsiębiorstw poszukujących stabilności. Przykładowo, przedsiębiorstwo mogące zainwestować w takie obligacje, zyskuje nie tylko na odsetkach, ale również na potencjalnym wzroście wartości tych papierów wartościowych. Zgodnie z zasadami rachunkowości i inwestycji, takie aktywa powinny być klasyfikowane na bilansie jako aktywa długoterminowe, co jest zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) oraz Krajowymi Standardami Rachunkowości (KSR). Takie podejście sprzyja długoterminowemu planowaniu finansowemu, co jest kluczowe dla stabilności finansowej przedsiębiorstwa.
Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

Jakie znaczenie ma saldo końcowe Ct konta Rachunek bieżący?

A. zaciągnięty kredyt w rachunku bieżącym
B. poziom aktywów finansowych
C. kwota inwestycji krótkoterminowych
D. suma środków zgromadzonych na rachunku bieżącym
Patrząc na inne odpowiedzi, widać, że są tam pewne mylne przekonania o saldzie na koncie Rachunek bieżący. Kiedy ktoś mówi o stanie aktywów finansowych, myśli, że saldo konta pokazuje ogólny stan posiadanych aktywów, a tak naprawdę saldo dotyczy tylko konkretnego rachunku. Inwestycje krótkoterminowe to całkiem inna sprawa, która nie ma nic wspólnego z tym, co mamy na Rachunku bieżącym, bo te inwestycje raczej nie są dostępne na koncie. Saldo konta pokazuje tylko to, co się dzieje na bieżąco, a nie długoterminowe inwestycje. Mówienie, że saldo to stan zgromadzonych środków, też może wprowadzać w błąd, bo można pomyśleć, że wszystkie pieniądze są dostępne, gdy saldo jest ujemne, co oznacza korzystanie z kredytu. Typowe błędy to nieodróżnianie różnych typów rachunków bankowych i niepełne rozumienie, jak działa kredyt w rachunku bieżącym. W praktyce, te różnice są ważne, by dobrze zarządzać swoimi pieniędzmi, czy to osobistymi, czy firmowymi.
Pytanie 13

Stosowanie metody degresywnej do odpisów amortyzacyjnych środków trwałych wpływa na

A. spadek kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz wzrost wyniku finansowego
B. wzrost kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz spadek wyniku finansowego
C. spadek kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz spadek wyniku finansowego
D. wzrost kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz wzrost wyniku finansowego
Dobra robota, odpowiedź jest na miejscu! Metoda degresywna amortyzacji to taka, w której na początku użytkowania środka trwałego odpisy są wyższe niż potem. To znaczy, że w pierwszych latach firmy mają większe koszty amortyzacji, co wpływa na ich wyniki finansowe. Na przykład, jak firma kupuje maszynę za 100 000 zł, to w pierwszym roku może odliczyć 20% tej kwoty, czyli 20 000 zł, a w kolejnych latach to już tylko 10% od tego, co zostało. Ta metoda jest szczególnie popularna tam, gdzie technologie szybko się zmieniają i wartości aktywów spadają. Poza tym, warto pamiętać, że w polskich standardach rachunkowości ta metoda jest akceptowana i pomaga lepiej oddać, jak naprawdę zużywają się aktywa.
Pytanie 14

Na kontach syntetycznych bilansowych transakcje gospodarcze są ewidencjonowane zgodnie z zasadą

A. podwójnego księgowania
B. powtarzającego zapisu
C. pojedynczego księgowania
D. jednostronnego zapisu
Zasady jednostronnego zapisu, powtarzanego zapisu oraz pojedynczego księgowania są w rzeczywistości mniej skomplikowane niż podwójne księgowanie, ale nie dostarczają one pełnej i rzetelnej informacji o wszystkich transakcjach finansowych. Jednostronny zapis polega na rejestrowaniu operacji tylko na jednym koncie, co prowadzi do utraty równowagi w księgach rachunkowych oraz ryzyka powstania błędów. Taki sposób ewidencji nie odzwierciedla rzeczywistego stanu finansowego jednostki, ponieważ nie ujmuje wszystkich wpływów i wydatków. Podobnie, pojedyncze księgowanie ogranicza możliwości analizy finansowej, gdyż nie pozwala na ścisłe powiązanie wpływów i wydatków z odpowiednimi kontami. Powtarzany zapis, z kolei, może prowadzić do nadmiarowego rejestrowania tych samych transakcji, co nie tylko wprowadza chaos w dokumentacji, ale także wpływa na wiarygodność sprawozdań finansowych. W rezultacie, korzystanie z tych metod zamiast podwójnego księgowania stwarza szereg ryzyk, w tym błędów w sprawozdaniach finansowych, które mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji zarządczych. Dlatego też, standardy rachunkowości w większości krajów wymagają stosowania podwójnego księgowania jako najlepszego praktycznego podejścia do ewidencji operacji gospodarczych.
Pytanie 15

W ciągu jednego miesiąca firma wytworzyła 200 sztuk wyrobów gotowych oraz 80 sztuk produktów częściowo przetworzonych (na poziomie 50%), ponosząc koszty produkcji równe 240 000,00 zł. Jaki jest jednostkowy koszt produkcji jednego wyrobu gotowego?

A. 3 000,00 zł
B. 500,00 zł
C. 1 200,00 zł
D. 1 000,00 zł
Wybór innych odpowiedzi, takich jak 500,00 zł, 1 200,00 zł, czy 3 000,00 zł, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące obliczania kosztów wytworzenia. W przypadku odpowiedzi 500,00 zł, możliwe, że nastąpiło mylenie całkowitych kosztów z kosztami jednostkowymi. Koszt 500,00 zł sugerowałby, że całkowity koszt produkcji dla 200 sztuk wynosiłby jedynie 100 000,00 zł, co jest znacznie poniżej rzeczywistych wydatków. Z kolei 3 000,00 zł jako jednostkowy koszt wytworzenia jest przesadnie zawyżony, co może wynikać z mylnego przełożenia kosztów całkowitych na mniejszą ilość wyrobów gotowych. W sytuacji, gdy nie uwzględnia się produktów przerobionych, można łatwo stracić z oczu pełny obraz kosztów. Osoby wybierające odpowiedź 1 200,00 zł mogły nie zrozumieć, że jest to całkowity koszt produkcji podzielony przez wyprodukowane wyroby. Właściwe podejście wymaga zrozumienia, że wszystkie wyroby, zarówno gotowe, jak i w trakcie produkcji, wpływają na całkowity koszt. Dobrym nawykiem jest regularne analizowanie danych finansowych i produkcyjnych, aby uniknąć pokus błędnych obliczeń i wyciągania fałszywych wniosków. Na poziomie praktycznym, przedsiębiorstwa powinny stosować standardowe metody kalkulacji kosztów, a także narzędzia do analizy kosztów, aby efektywnie zarządzać wydatkami i maksymalizować zyski.
Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

Jakie rodzaje kosztów wchodzą w skład układu rodzajowego?

A. Amortyzacja, koszty nabycia, koszty sprzedaży
B. Koszty ogólnego zarządzania, koszty sprzedaży, koszty zakupu
C. Koszty sprzedaży, koszty zakupu, usługi zewnętrzne
D. Wynagrodzenia, podatki i opłaty, zużycie materiałów oraz energii
Wybór kosztów sprzedaży, kosztów zakupu i usług obcych jako odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie w kwestii klasyfikacji kosztów w układzie rodzajowym. Koszty sprzedaży odnoszą się do wydatków związanych z działalnością handlową firmy, natomiast koszty zakupu obejmują koszty nabycia dóbr i usług, co w praktyce może wprowadzać w błąd, gdyż te kategorie są zazwyczaj klasyfikowane w układzie funkcjonalnym, a nie rodzajowym. Usługi obce, takie jak usługi doradcze czy outsourcing, również nie odpowiadają klasyfikacji układu rodzajowego, który koncentruje się na typach kosztów, jak wynagrodzenia czy zużycie materiałów. Typowym błędem myślowym jest mylenie układów kosztów, co prowadzi do nieścisłości w analizie finansowej. Koszty amortyzacji, które występują w trzeciej odpowiedzi, również nie są zgodne z koncepcją układu rodzajowego, ponieważ są to koszty związane z wartością aktywów trwałych, które są klasyfikowane w innym kontekście. Zrozumienie różnic między tymi układami jest kluczowe dla skutecznego zarządzania kosztami i optymalizacji procesów finansowych w przedsiębiorstwie.
Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

W której spółce wskaźnik bieżącej płynności finansowej osiągnął optymalną wartość?

Nazwa spółkiWielkość wskaźnika bieżącej płynności finansowej
ALFA0,5
BETA0,8
GAMA1,0
OMEGA1,6

A. W spółce OMEGA.
B. W spółce BETA.
C. W spółce ALFA.
D. W spółce GAMA.
Wskaźnik bieżącej płynności finansowej jest kluczowym narzędziem w ocenie stabilności finansowej przedsiębiorstwa, a wybór niewłaściwej spółki, takiej jak BETA, GAMA lub ALFA, wskazuje na brak zrozumienia tego wskaźnika i jego analizy. W przypadku spółki BETA, jej wskaźnik bieżącej płynności mógł być na poziomie poniżej 1,2, co sugeruje, że firma nie ma wystarczających aktywów bieżących, aby pokryć swoje zobowiązania krótkoterminowe. Może to prowadzić do sytuacji, w której firma napotyka trudności w regulowaniu płatności, co jest niekorzystne dla jej reputacji i zdrowia finansowego. Spółka GAMA może mieć wskaźnik powyżej 2,0, co, choć może wydawać się korzystne, w rzeczywistości może sugerować, że firma trzyma nadmierną ilość kapitału w formie aktywów bieżących zamiast inwestować je w bardziej zyskowne przedsięwzięcia. Podobnie spółka ALFA może wykazywać nieodpowiednie zarządzanie swoimi płynnościami, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami finansowymi. W takich przypadkach, brak zrozumienia wpływu wskaźnika bieżącej płynności na ogólną sytuację finansową spółki prowadzi do błędnych wniosków dotyczących jej stabilności i możliwości inwestycyjnych. Niezrozumienie tych podstawowych zasad może prowadzić do poważnych konsekwencji w podejmowaniu decyzji finansowych, co podkreśla znaczenie edukacji w zakresie analizy finansowej i zarządzania kapitałem.
Pytanie 21

Kapitały własne (poza akcjami i udziałami własnymi) są wyceniane na dzień bilansowy według wartości

A. rynkowej
B. nominalnej
C. godziwej
D. początkowej
Wybór wartości rynkowej jako metody wyceny kapitałów własnych prowadzi do kilku istotnych nieporozumień. Wartość rynkowa odnosi się do ceny, po jakiej dany instrument finansowy może zostać kupiony lub sprzedany na rynku, co może być znacząco różne od wartości nominalnej. Takie podejście wprowadza dużą zmienność w raportowaniu finansowym, co może wprowadzać w błąd użytkowników sprawozdań, takich jak inwestorzy czy analitycy. Wartość początkowa, będąca kolejną z rozważanych opcji, odnosi się do kosztu nabycia lub wartości aktywów w chwili ich zakupu, co również nie jest odpowiednią metodą dla kapitałów własnych, ponieważ nie uwzględnia zysku czy strat, które mogły wystąpić od momentu zakupu. Wybór wartości godziwej, chociaż ma swoje miejsce w wycenach aktywów, jest stosowany przede wszystkim do instrumentów finansowych i aktywów, które mają zmienną wartość rynkową, nie mając zastosowania do kapitałów własnych. Kluczową pomyłką w myśleniu jest założenie, że zmiany wartości rynkowej odzwierciedlają rzeczywistą wartość kapitałów własnych, podczas gdy w rzeczywistości powinny być one stabilne i oparte na danych historycznych. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że kapitały własne powinny być wyceniane w oparciu o ich wartość nominalną, co zapewnia spójność i przejrzystość w analizie finansowej w dłuższej perspektywie.
Pytanie 22

Na fakturze sprzedaży podatnik VAT wpisał błędną cenę towarów. W celu skorygowania tego błędu należy wystawić

A. notę korygującą
B. notę księgową
C. duplikat faktury
D. fakturę korygującą
Faktura korygująca to ważny dokument, który pozwala na poprawienie błędów w fakturach sprzedaży. W Polsce, zgodnie z ustawą o VAT, to jedyny sposób na skorygowanie czegoś, co już zostało wystawione. Wyobraź sobie, że na fakturze pomyliłeś cenę towaru. W takim przypadku wystawienie faktury korygującej to najlepsze rozwiązanie – zarówno sprzedawca, jak i kupujący mogą zaktualizować swoje księgi. Wiem z doświadczenia, że ważne jest, żeby taka faktura miała wszystkie potrzebne dane, jak numer oryginalnej faktury, powód korekty i nowe kwoty. Dzięki temu masz pewność, że wszystko jest zgodne z prawem i nie ma później problemów z rozliczeniami podatkowymi.
Pytanie 23

Wnioski z przeprowadzonej inwentaryzacji w kwestii rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych umieszcza się

A. w harmonogramie inwentaryzacji
B. w sprawozdaniu z kontroli spisu z natury
C. w arkuszu spisu z natury
D. w protokole weryfikacji różnic inwentaryzacyjnych
Protokół weryfikacji różnic inwentaryzacyjnych jest kluczowym dokumentem, który dokumentuje ustalenia komisji inwentaryzacyjnej dotyczące różnic pomiędzy stanem rzeczywistym a ewidencją. Zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym z Ustawą o rachunkowości, protokół ten powinien zawierać szczegółowe informacje o ustalonych różnicach oraz rekomendacje dotyczące ich rozliczenia. Przykładowo, jeżeli komisja wykryje nadwyżki lub niedobory, to w protokole powinny być opisane przyczyny tych różnic oraz proponowane działania, takie jak korekty w ewidencji lub dodatkowe kontrole. Dobrą praktyką jest również dołączenie dowodów potwierdzających wyniki inwentaryzacji, co zwiększa transparentność i umożliwia łatwe odwołanie się do przyjętych wniosków. Ostatecznie, protokół weryfikacji różnic jest ważnym narzędziem w procesie zarządzania ryzykiem oraz w zapewnieniu zgodności z wymaganiami prawnymi i wewnętrznymi procedurami firmy.
Pytanie 24

Jednostka produkuje dwa typy nadwozi samochodowych objęte odrębnymi zleceniami. Koszty wydziałowe rozliczane są na poszczególne zlecenia proporcjonalnie do materiałów bezpośrednich. Na podstawie danych w tabeli kalkulacyjnej koszty wydziałowe przypadające na zlecenie 1 i 2 wynoszą odpowiednio:

Pozycje kosztówKoszty przypadające naRazem
Zlecenie 1Zlecenie 2
Materiały bezpośrednie70 000,0050 000,00120 000,00
Płace bezpośrednie wraz z narzutami25 000,0015 000,0040 000,00
Razem koszty bezpośrednie95 000,0065 000,00160 000,00
Koszty wydziałowe??12 000,00

A. 7 125 zł i 4 875 zł
B. 7 000 zł i 5 000 zł
C. 5 000 zł i 7 000 zł
D. 7 500 zł i 4 500 zł
Wszystkie błędne odpowiedzi opierają się na niewłaściwym zrozumieniu sposobu alokacji kosztów wydziałowych. Często występującym błędem jest przyjmowanie, że koszty powinny być dzielone równo pomiędzy zlecenia, co prowadzi do nieprawidłowego oszacowania kosztów przypisanych do każdego zlecenia. Takie podejście nie uwzględnia rzeczywistego zużycia materiałów, co może wprowadzać w błąd w analizach kosztów. Kluczowym elementem jest metoda alokacji, która powinna bazować na konkretnej podstawie kosztowej, a nie arbitralnym podziale. W przypadku niektórych z odpowiedzi, np. 5 000 zł i 7 000 zł, przyjmuje się, że zlecenia mają równy udział w kosztach, co jest sprzeczne z zasadą proporcjonalności. Warto również zauważyć, że błędne odpowiedzi wynikają z mylnych założeń, że jeden zlecenie generuje wyższe koszty niezależnie od jego rzeczywistego zapotrzebowania na materiały. Zastosowanie nieprawidłowej metody alokacji może prowadzić do błędnych decyzji strategicznych w zarządzaniu produkcją oraz ocenie rentowności zleceń, co w dłuższym okresie wpływa na efektywność operacyjną firmy.
Pytanie 25

Jakie konta księgowe są stosowane do rejestracji kosztów związanych z użytkowaniem środków trwałych?

A. Amortyzacja oraz Środki trwałe
B. Umorzenie środków trwałych oraz Środki trwałe
C. Amortyzacja oraz Rozliczenie kosztów
D. Amortyzacja oraz Umorzenie środków trwałych
Odpowiedź "Amortyzacja i Umorzenie środków trwałych" jest poprawna, ponieważ te konta księgowe są kluczowe w ewidencji kosztów związanych z używaniem środków trwałych. Amortyzacja to proces, w którym rozkładamy koszt środka trwałego na jego przewidywany okres użytkowania. W praktyce oznacza to, że każda firma musi regularnie odpisywać część wartości środka trwałego jako koszt, co wpływa na obniżenie podstawy opodatkowania. Umorzenie natomiast odnosi się do wartości, którą środek trwały stracił w wyniku jego użytkowania. Poznanie tych kont jest fundamentalne dla prawidłowego zarządzania księgowością, gdyż umożliwia nie tylko monitorowanie kosztów, ale również podejmowanie decyzji inwestycyjnych. Na przykład, gdy firma rozważa zakup nowego sprzętu, znajomość obecnych kosztów i umorzenia istniejących środków trwałych pozwala ocenić, czy inwestycja jest opłacalna. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR), ujmowanie amortyzacji i umorzenia w księgach rachunkowych jest niezbędne, aby zapewnić transparentność finansową oraz zgodność z obowiązującymi przepisami prawa.
Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

Podczas inwentaryzacji w magazynie artykułów biurowych zauważono niedobór niezawinionej liczby 150 sztuk białych kopert w cenie 1,00 zł/szt. oraz nadwyżkę 100 sztuk żółtych kopert w cenie 1,20 zł/szt. Wszystkie artykuły w magazynie są kontrolowane przez tę samą osobę odpowiedzialną materialnie. Kierownik organizacji podjął decyzję o zrównoważeniu niedoboru z nadwyżką. Oblicz wartość tej kompensaty?

A. 120,00 zł
B. 150,00 zł
C. 180,00 zł
D. 100,00 zł
Analizując błędne odpowiedzi, można zauważyć, że niektóre z nich wynikają z nieprawidłowego zrozumienia koncepcji inwentaryzacji oraz zasad kompensacji niedoborów i nadwyżek. Odpowiedzi takie jak 120,00 zł czy 150,00 zł są wynikiem pomyłek związanych z prostym dodawaniem wartości, zamiast z uwzględnieniem całkowitego wpływu na sytuację finansową magazynu. Odpowiedź 120,00 zł wzięła pod uwagę jedynie wartość nadwyżki, co jest błędne, ponieważ nie uwzględnia równocześnie wartości niedoboru, która musi być pokryta przez nadwyżkę. W praktyce, zarządzanie zapasami wymaga nie tylko zrozumienia, jakie wartości wejściowe mamy, ale także umiejętności ich analizy w kontekście całości zapasów. Z kolei odpowiedź 150,00 zł, która zakłada, że wartość niedoboru to całkowity koszt, również jest błędna, ponieważ pomija fakt, że część tej wartości została pokryta przez nadwyżkę. W podejściu do inwentaryzacji ważne jest, aby unikać myślenia liniowego, które może prowadzić do uproszczenia sytuacji. Prawidłowe podejście powinno uwzględniać wszystkie dostępne zasoby i ich wzajemne relacje, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami w przedsiębiorstwie. W związku z tym, zrozumienie, że nie możemy równocześnie traktować nadwyżki i niedoboru jako odrębnych wartości, ale musimy je zestawiać w kontekście całościowym, jest fundamentalne dla prawidłowej analizy finansowej. Warto również zauważyć, że kwestie te są regulowane przez standardy rachunkowości, które nakładają obowiązek rzetelnego wyceny aktywów oraz zobowiązań, co powinno być uwzględniane podczas inwentaryzacji."
Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

W wyniku inwentaryzacji ustalono różnice inwentaryzacyjne, które wynoszą:
- brak towaru A 80 szt. po 12 zł/szt.
- nadmiar towaru B 100 szt. po 10 zł/szt.

Kierownik podjął decyzję o zrównoważeniu braków towaru A nadmiarem towaru B. Jaką wartość będzie miała kompensata?

A. 800,00 zł
B. 960,00 zł
C. 1 000,00 zł
D. 1 200,00 zł
Wartość kompensaty jest obliczana na podstawie niedoboru towaru A oraz nadwyżki towaru B. Niedobór towaru A wynosi 80 sztuk, a jego jednostkowa cena to 12 zł, co daje wartość niedoboru równą 960 zł (80 szt. * 12 zł/szt.). Natomiast nadwyżka towaru B wynosi 100 sztuk, a jego jednostkowa cena to 10 zł, co daje wartość nadwyżki równą 1000 zł (100 szt. * 10 zł/szt.). Kiedy kierownik jednostki decyduje się na kompensację, powinien uwzględnić wartość niedoboru towaru A, który wynosi 960 zł. Skompensowanie niedoboru towaru A z nadwyżką towaru B oznacza, że jednostka wykorzystuje dostępne zapasy towaru B do pokrycia braków w towarze A. Wartością kompensaty, która jest równowartością niedoboru, wyniesie 800 zł, ponieważ nadwyżka towaru B (100 szt. * 10 zł/szt.) przewyższa niedobór towaru A. Praktyczne zastosowanie tej zasady dotyczy zarządzania zapasami i optymalizacji kosztów, co jest istotne w kontekście efektywnego gospodarowania środkami w przedsiębiorstwie.
Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

Jeśli zysk z działalności operacyjnej w spółce akcyjnej wynosi 85 000 zł, a przychody finansowe osiągają 15 000 zł, to jaki będzie zysk netto?

A. 100 000 zł
B. 81 000 zł
C. 119 000 zł
D. 19 000 zł
Zrozumienie sposobu obliczania zysku netto jest kluczowe dla analizy finansowej przedsiębiorstw, jednak często zawodzi nas intuicja lub niepełna wiedza na temat składników, które należy uwzględnić. W przypadku błędnych odpowiedzi, kluczowe jest zrozumienie, dlaczego zyski z działalności operacyjnej i przychody finansowe nie są jedynymi elementami, które wpływają na zysk netto. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 19 000 zł lub 119 000 zł pokazują nieprawidłowe podejście do obliczeń. W przypadku pierwszej z tych odpowiedzi, może wynikać to z błędnego założenia, że zysk netto to różnica między przychodami a wydatkami, co jest uproszczeniem. Druga odpowiedź z kolei sugeruje, że zysk netto to po prostu suma zysku z działalności operacyjnej i przychodów finansowych, bez uwzględnienia podatków, co jest również błędne. Zysk netto nie jest łatwy do określenia, ponieważ wymaga dokładnego uwzględnienia wszystkich obciążeń, w tym podatków dochodowych. Typowe błędy myślowe związane z tym zagadnieniem obejmują nadmierne uproszczenie procesu obliczeń oraz ignorowanie konieczności uwzględnienia kosztów, które mogą znacząco wpłynąć na ostateczny wynik. Warto stosować solidne praktyki księgowe, takie jak dokładne prowadzenie ksiąg rachunkowych, które pomogą uniknąć takich nieporozumień w przyszłości.
Pytanie 33

Gospodarcza operacja opisana jako "sprzedaż towarów za gotówkę" została zarejestrowana w jednostce gospodarczej w poprawnych kwotach, lecz na niewłaściwych kontach: Materiały i Rozrachunki z odbiorcami. Aby skorygować błąd księgowy, unikając sztucznego zawyżenia obrotów na kontach, należy zastosować storno

A. czarnego częściowego
B. czerwonego częściowego
C. czarnego całkowitego
D. czerwonego całkowitego
Stosowanie storna czarnego częściowego, czerwonego częściowego lub czarnego całkowitego w opisanej sytuacji jest nieodpowiednie i prowadzi do nieprawidłowości w księgowości. Storno czarne częściowe polega na anulowaniu jedynie części zapisów, co w przypadku błędnie zaksięgowanej transakcji może prowadzić do sytuacji, w której część wartości pozostaje na niewłaściwym koncie, co z kolei może sztucznie zawyżać obroty na tym koncie. Analogicznie, storno czerwone częściowe również nie rozwiązuje problemu, gdyż jedynie częściowo koryguje błędne zapisy, co wprowadza chaos w dokumentacji księgowej. Storno czarne całkowite, chociaż wydaje się bardziej odpowiednie, nie eliminuje ryzyka pozostawienia nieprawidłowych wartości na niewłaściwych kontach, a zatem nie zapewnia pełnej zgodności z rzeczywistością finansową jednostki. Księgowość wymaga ścisłego przestrzegania zasad dotyczących klasyfikacji i ewidencji operacji gospodarczych, aby uniknąć rozrachunków, które mogą prowadzić do błędnych decyzji finansowych. Przykładem może być przypadkowe pominięcie konieczności wykazania przychodów na właściwych kontach, co może w przyszłości wpłynąć na analizy finansowe oraz raportowanie. Dlatego kluczowe znaczenie ma stosowanie storno czerwonego całkowitego, które zapewnia pełne skorygowanie błędnej transakcji i przywrócenie właściwego stanu kont.
Pytanie 34

Dokument finansowy państwa zatwierdzany przez Sejm na czas jednego roku kalendarzowego to

A. budżet państwa
B. fundusz zamknięty
C. bilans handlowy
D. podatek lokalny
Budżet państwa to kluczowy dokument finansowy, który określa plan dochodów i wydatków państwa na dany rok kalendarzowy. Jego uchwała przez Sejm jest fundamentalnym krokiem w procesie gospodarowania finansami publicznymi. Budżet państwa jest narzędziem, które pozwala rządowi na realizację polityki ekonomicznej, społecznej oraz rozwojowej. Obejmuje on wszystkie możliwe źródła dochodów, takie jak podatki, opłaty oraz inne wpływy, a także wydatki na różne sektory, takie jak edukacja, zdrowie, infrastruktura czy obronność. Przykładowo, z budżetu państwa finansowane są programy socjalne, które wspierają najuboższe grupy społeczne, a także inwestycje w infrastrukturę, które mają na celu rozwój gospodarki. W kontekście najlepszych praktyk na świecie, budżet powinien być przejrzysty oraz dostępny dla obywateli, co pozwala na ich zaangażowanie w procesy demokratyczne i kontrolowanie wydatków publicznych.
Pytanie 35

Niedobór materiałów, który mieści się w granicach ustalonych norm, rozlicza się na ciężar konta

A. Rozliczenia międzyokresowe
B. Inne koszty działalności
C. Zużycie materiałów i energii
D. Straty nadzwyczajne
Odpowiedź 'Zużycie materiałów i energii' jest prawidłowa, ponieważ niedobór materiałów mieszczący się w granicach norm rozlicza się właśnie w kontekście zużycia tych materiałów. W rachunkowości zarządzającej i finansowej, zużycie materiałów jest kluczowym elementem analizy kosztów operacyjnych. Zgodnie z polskimi standardami rachunkowości, wszelkie wydatki na materiały, które są niezbędne do prowadzenia działalności, powinny być właściwie odzwierciedlone w kosztach. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których firma korzysta z materiałów zgodnie z przewidywaniami, co pozwala na optymalizację kosztów. Na przykład, w branży produkcyjnej, gdzie dokładne przewidywanie zużycia materiałów jest kluczowe dla utrzymania rentowności, nadmiar lub niedobór materiałów może prowadzić do zwiększonych kosztów. Właściwe zarządzanie tymi zasobami nie tylko wpływa na bilans, ale również na ogólną efektywność operacyjną przedsiębiorstwa. Dobre praktyki w tym zakresie zakładają regularne przeglądy stanu zapasów oraz analizę trendów zużycia, co pozwala na lepsze prognozowanie i planowanie.
Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

Wskaźnik rentowności kapitałów własnych określa ilość zysku przypadającego na jednostkę

A. aktywów obcych
B. aktywów trwałych
C. kapitałów obcych
D. kapitałów własnych
Wskaźnik rentowności kapitałów własnych odnosi się wyłącznie do kapitału, który został wniesiony przez właścicieli firmy, i to właśnie ta miara jest kluczowa w ocenie efektywności zarządzania tym kapitałem. Wybór odpowiedzi dotyczących aktywów obcych, aktywów trwałych czy kapitałów obcych świadczy o nieporozumieniu w zakresie podstawowych definicji finansowych. Aktywa obce to zobowiązania przedsiębiorstwa, które nie są związane z jego kapitałem własnym, natomiast aktywa trwałe to długoterminowe zasoby, które firma wykorzystuje w działalności. Kapitały obce to z kolei środki, które firma pozyskuje z zewnętrznych źródeł, takich jak kredyty czy obligacje. Mylne jest przyjmowanie, że rentowność może być adekwatnie oceniana poprzez inne wskaźniki kapitałów obcych lub aktywów, ponieważ nie oddają one rzeczywistej efektywności wykorzystania kapitałów właścicieli. W praktyce, analiza wskaźników, które nie koncentrują się na kapitałach własnych, może prowadzić do błędnych wniosków o rentowności przedsiębiorstwa i jego stabilności finansowej. Dlatego tak istotne jest, aby zrozumieć, że każdy z tych wskaźników odnosi się do różnych aspektów finansowych firmy i powinien być używany w odpowiednim kontekście.
Pytanie 39

W miesiącu listopadzie hurtownia zrealizowała sprzedaż towarów o wartości 180 000,00 zł, a średni poziom należności w tym okresie wyniósł 90 000,00 zł. Oblicz wskaźnik cyklu regulacji należności wyrażony w dniach w analizowanym czasie.

A. 15 dni
B. 4 dni
C. 45 dni
D. 2 dni
Niepoprawne odpowiedzi często wynikają z błędnej interpretacji wzoru na wskaźnik cyklu regulowania należności lub z niewłaściwego zrozumienia pojęcia średniego stanu należności. Na przykład, odpowiedzi sugerujące 45 dni, 4 dni czy 2 dni mogą wynikać z pomyłek w podstawianiu danych do wzoru lub z nieprawidłowych założeń dotyczących przychodów ze sprzedaży. W przypadku 45 dni, mogło dojść do błędnego założenia, że należności są stosunkowo wysokie w porównaniu do przychodów, co w rzeczywistości nie ma miejsca. Średni stan należności powinien być zawsze analizowany w kontekście przychodów, aby uzyskać realny obraz efektywności operacyjnej. Z kolei odpowiedzi 4 dni i 2 dni mogą sugerować zbyt optymistyczne podejście do cyklu windykacji, które nie uwzględnia rzeczywistych warunków rynkowych. Dobrą praktyką jest porównywanie wyników z branżowymi standardami, co pozwala na realistyczną ocenę efektywności procesów związanych z zarządzaniem należnościami. Często przedsiębiorstwa, które nie przeprowadzają regularnej analizy wskaźników, mogą nie zauważyć problemów z płynnością finansową na czas, co prowadzi do trudności w regulowaniu własnych zobowiązań. W związku z tym, znajomość i umiejętność obliczania wskaźnika cyklu regulowania należności jest kluczowa dla prawidłowego zarządzania finansami w każdej organizacji.
Pytanie 40

Jedną z form płatności gotówkowych jest

A. akredytywa
B. bankowy dowód wpłaty
C. polecenie przelewu
D. czek rozrachunkowy
Próba wskazania innych form rozliczeń gotówkowych, takich jak polecenie przelewu, akredytywa czy czek rozrachunkowy, może prowadzić do nieporozumień dotyczących zasadności ich klasyfikacji. Polecenie przelewu, chociaż często używane w obrocie finansowym, jest instrumentem, który umożliwia przesyłanie środków z jednego konta bankowego na inne, jednak nie jest bezpośrednią formą gotówki. W praktyce oznacza to, że nie wymaga bezgotówkowej transakcji i nie dostarcza dowodu wpłaty, co w odróżnieniu od bankowego dowodu wpłaty. Akredytywa to z kolei forma zabezpieczenia transakcji, która występuje głównie w handlu międzynarodowym, gdzie bank wystawiający akredytywę zapewnia płatność za dostarczony towar, ale również nie jest narzędziem gotówkowym w tradycyjnym sensie. Czek rozrachunkowy to dokument, który umożliwia dokonanie płatności, ale także nie jest formą gotówki, gdyż wymaga realizacji w banku i przetworzenia, co wydłuża czas transakcji. Różnorodność tych instrumentów może wywołać błędne wnioski, dlatego ważne jest, aby dobrze zrozumieć różnice między nimi oraz kontekst, w którym są używane. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami i podejmowania decyzji biznesowych.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej