Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik fotografii i multimediów
  • Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
  • Data rozpoczęcia: 21 maja 2025 09:59
  • Data zakończenia: 21 maja 2025 10:17

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Aby uzyskać kolorową kopię oraz pozytyw z kolorowego negatywu metodą addytywną, należy użyć powiększalnika lub automatycznej kopiarki wyposażonej w filtry w barwach:

A. purpurowy, żółty, niebieskozielony
B. czerwony, żółty, niebieski
C. purpurowy, zielony, niebieski
D. czerwony, zielony, niebieski
Wybór odpowiedzi, która nie obejmuje kombinacji kolorów: czerwony, zielony i niebieski, prowadzi do nieporozumienia w zrozumieniu modelu addytywnego RGB. Kolory purpurowy, żółty i niebieskozielony, które pojawiają się w niektórych opcjach, nie stanowią podstawowych barw w modelu addytywnym. W rzeczywistości purpurowy oraz niebieskozielony to kolory powstające z mieszania innych barw, co skutkuje utratą możliwości odwzorowania pełnej palety barw w procesie kopiowania. Odpowiedź zawierająca kolory purpurowy i żółty wskazuje na zrozumienie modelu subtraktywnego, co jest sprzeczne z wymaganiami pytania. Dla uzyskania kolorowych kopii z negatywu barwnego, konieczne jest zastosowanie filtrów RGB, które skutecznie wykorzystują światło do generowania kolorów. Wiele osób może mylnie utożsamiać kolory subtraktywne z addytywnymi, co prowadzi do typowych błędów myślowych i niezrozumienia zasad działania tych systemów. Model RGB jest kluczowy dla wszelkich technologii związanych z cyfrowym odwzorowaniem kolorów, dlatego ważne jest, aby mieć pełne zrozumienie, jak działają podstawowe kolory i ich mieszanie. Niezastosowanie się do tych zasad skutkuje nieefektywnym lub całkowicie błędnym odwzorowaniem kolorów, co jest krytyczne w kontekście profesjonalnej fotografii czy druku.
Pytanie 2

W cyfrowych aparatach fotograficznych, pomiar natężenia światła obejmujący 2÷5% powierzchni w centralnej części kadru określa się jako pomiar

A. centralnie ważony
B. matrycowy
C. punktowy
D. wielopunktowy
Pomiar wielopunktowy, matrycowy oraz centralnie ważony to różne techniki pomiaru natężenia światła, które różnią się pod względem obszaru, który obejmują oraz metodologii, w jakiej analizują scenę. Pomiar wielopunktowy analizuje kilka punktów w kadrze, co umożliwia aparatowi ocenę ekspozycji na podstawie całego obrazu. Jest to technika, która dobrze sprawdza się w złożonych scenach, ale może nie być wystarczająco precyzyjna, jeśli chodzi o szczegółowe obiekty, które są tylko częścią kadru. Z kolei pomiar matrycowy to zaawansowana forma pomiaru, która przydziela różne wagi do różnych obszarów w kadrze, co pozwala na bardziej złożoną analizę. W praktyce, przy złożonych scenach może prowadzić to do nadmiernego skompensowania jasnych lub ciemnych obszarów, co w rezultacie może skutkować błędnymi ustawieniami ekspozycji. Centralnie ważony pomiar natężenia światła również różni się od pomiaru punktowego, ponieważ skupia się na centralnej części kadru, ale bierze pod uwagę szerszy kontekst otoczenia, co może prowadzić do nieoptymalnych wyników, szczególnie w przypadku obiektów umiejscowionych na tle o dużym kontraście. Dlatego, nieprzemyślane wybory w zakresie techniki pomiaru mogą skutkować nieprawidłowym odwzorowaniem sceny i jej elementów, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii.
Pytanie 3

Do prawidłowego pomiaru temperatury barwowej źródeł światła służy

A. eksponometr
B. densytometr
C. światłomierz punktowy
D. spektrofotometr
Odpowiedzi, które wybrałeś, nie są właściwe do pomiaru temperatury barwowej ze względu na ich specyfikę i przeznaczenie. Światłomierz punktowy, na przykład, jest narzędziem, które mierzy intensywność światła w danym punkcie, jednak nie analizuje widma światła ani nie pozwala na określenie jego temperatury barwowej. Użycie światłomierza w kontekście pomiaru temperatury barwowej może prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ nie uwzględnia on pełnego spektrum świetlnego. Densytometr, z kolei, jest urządzeniem stosowanym w technice fotograficznej oraz graficznej do pomiaru gęstości optycznej materiałów, ale również nie ma związku z pomiarem temperatury barwowej, jako że zajmuje się innymi aspektami światła. Eksponometr, używany głównie w fotografii, służy do pomiaru ilości światła, które dociera do materiału światłoczułego, a nie do analizy jego temperatury barwowej. Wybór niewłaściwego narzędzia do pomiaru może prowadzić do znacznych różnic w jakości oświetlenia w różnych zastosowaniach, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich narzędzi zgodnych z najlepszymi praktykami branżowymi.
Pytanie 4

W programie Photoshop narzędzie do rysowania ścieżek to

A. Lasso wielokątne
B. Zaznaczenie eliptyczne
C. Pióro
D. Szybkie zaznaczenie
Pióro jest jednym z najpotężniejszych narzędzi w programie Photoshop, które umożliwia precyzyjne rysowanie ścieżek oraz tworzenie złożonych kształtów. Jego główną zaletą jest możliwość tworzenia krzywych Béziera, co pozwala na uzyskanie gładkich i wyrafinowanych konturów. Użytkownik może dostosować punkty kontrolne, co zapewnia pełną kontrolę nad kształtem ścieżki. Przykładem zastosowania narzędzia Pióro jest projektowanie logo, gdzie precyzja kształtów jest kluczowa. Warto także zauważyć, że ścieżki utworzone za pomocą Pióra mogą być łatwo konwertowane na zaznaczenia lub maski, co jest niezbędne w wielu procesach edycyjnych w grafice rastrowej. Łączenie ścieżek za pomocą narzędzia Pióro z innymi funkcjami Photoshopa, takimi jak warstwy i style warstw, umożliwia tworzenie zaawansowanych efektów wizualnych. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w projektowaniu graficznym, zaleca się regularne korzystanie z narzędzi do rysowania ścieżek w celu uzyskania profesjonalnych efektów graficznych.
Pytanie 5

Jak dokonuje się pomiaru światła odbitego od obiektu fotografowanego w systemie TTL?

A. przez pryzmat światłomierzem zewnętrznym
B. przez wizjer światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny
C. przez obiektyw światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny
D. bezpośrednio światłomierzem zewnętrznym
Pomiar światła w fotografii to zagadnienie, które wymaga zrozumienia zasad działania różnych typów światłomierzy oraz ich zastosowań. W przypadku użycia pryzmatu światłomierzem zewnętrznym, pomiar światła dokonuje się niezależnie od obiektywu, co wprowadza dodatkowe zmienne i ograniczenia. Taki sposób pomiaru może być mniej precyzyjny, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych warunków światłocienia, które mogą występować przy fotografowaniu przez obiektyw. Zewnętrzne światłomierze są przydatne w specyficznych sytuacjach, na przykład w studiu fotograficznym, ale nie są optymalnym rozwiązaniem w dynamicznych warunkach, gdzie zmiany w oświetleniu mogą być nagłe. Podobnie, pomiar bezpośredni światłomierzem zewnętrznym nie uwzględnia wpływu obiektywu na światło, co może prowadzić do nieprawidłowej ekspozycji. Wizjer światłomierza wbudowanego w aparat, mimo że dostarcza informacji o ekspozycji, nie ma możliwości pomiaru światła w kontekście rzeczywistej sceny, co może skutkować błędnymi ustawieniami. Błędem jest także mylenie pojęcia różnych typów pomiaru, ponieważ każdy z nich ma swoje ograniczenia i zastosowania. Właściwe podejście do pomiaru światła polega na rozumieniu, kiedy i jak stosować system TTL oraz jakie sytuacje wymagają użycia innych metod pomiarowych. Kluczowe w fotografii jest umiejętne dostosowanie narzędzi do specyficznych warunków, co pozwala uzyskać najlepsze efekty w trakcie rejestracji obrazu.
Pytanie 6

W aparacie lustrzanym, podczas robienia zdjęcia, obraz w wizjerze staje się na chwilę niewidoczny, ponieważ

A. otwiera się przesłona
B. zmienia się ustawienie lustra
C. ustawia się ostrość
D. zamyka się migawka
W kontekście niewidoczności obrazu w wizjerze lustrzanki jednoobiektywowej ważne jest zrozumienie, że nie jest to spowodowane zamykaniem migawki, ustawianiem ostrości czy otwieraniem przesłony. Te procesy są istotne, ale odbywają się w innych momentach cyklu pracy aparatu. Zamknięcie migawki ma miejsce po zarejestrowaniu zdjęcia, co skutkuje chwilowym brakiem obrazu, jednak nie jest to bezpośrednia przyczyna niewidoczności w wizjerze w czasie, gdy zdjęcie jest robione. Ustawianie ostrości jest procesem, który zazwyczaj odbywa się przed wykonaniem zdjęcia i nie wpływa na widoczność obrazu w wizjerze w momencie naciśnięcia spustu. Podobnie otwieranie przesłony ma na celu kontrolę ilości światła padającego na matrycę, a nie powoduje zniknięcia obrazu w wizjerze. Typowym błędem myślowym w tej kwestii jest mylenie momentów działania poszczególnych mechanizmów aparatu i ich wpływu na widok w wizjerze. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla pełnego zrozumienia działania lustrzanek jednoobiektywowych oraz efektywnego korzystania z nich w praktyce fotograficznej.
Pytanie 7

Efekt mikrokontrastu w fotografii oznacza

A. niedoświetlenie najciemniejszych partii obrazu
B. zdolność obiektywu do odwzorowania drobnych detali z zachowaniem kontrastu
C. odwzorowanie tonów pośrednich na fotografii
D. prześwietlenie najjaśniejszych partii obrazu
Koncepcje prześwietlenia najjaśniejszych partii obrazu oraz niedoświetlenia najciemniejszych partii obrazu odnoszą się do problemów związanych z dynamicznym zakresem fotografii, jednak nie mają one bezpośredniego związku z efektem mikrokontrastu. Prześwietlenie oznacza, że zbyt wiele światła dociera do matrycy, co prowadzi do utraty szczegółów w jasnych obszarach, natomiast niedoświetlenie skutkuje brakiem detali w cieniach. W obu przypadkach, kluczowym problemem jest balans ekspozycji, a nie sama jakość odwzorowania detali. Z kolei odwzorowanie tonów pośrednich w zdjęciach również nie jest tym samym co mikrokontrast. Tony pośrednie odnoszą się do gradacji między światłem a cieniem, a nie do szczegółów w drobnych elementach obrazu. Mikrokontrast dotyczy bardziej szczegółowego odwzorowania tekstur i detali, co może być kluczowe w profesjonalnej fotografii. Typowym błędem myślowym jest mylenie ogólnych problemów z ekspozycją z możliwościami obiektywu w zakresie odwzorowania szczegółów. Warto zwrócić uwagę na technikę, jakość sprzętu oraz umiejętności w postprodukcji, aby uzyskać zadowalające rezultaty, zamiast koncentrować się na błędnym zrozumieniu mikrokontrastu jako pojęcia związane z ekspozycją.
Pytanie 8

Aby uzyskać efekt oświetlenia konturowego na fotografii, lampę trzeba ustawić

A. z góry nad obiektem
B. za obiektem
C. z boku obiektu
D. z przodu obiektu
Umieszczenie lampy za przedmiotem jest kluczowym elementem uzyskania efektu oświetlenia konturowego, który polega na podkreśleniu kształtów i faktur obiektów poprzez kontrast pomiędzy jasnością a cieniem. W tej technice światło pada na tylną część obiektu, co tworzy efekt halo, który nadaje głębi i trójwymiarowości. Przykładowo, w fotografii portretowej, umiejscowienie lampy za modelem może uwydatnić rysy twarzy, tworząc dramatyczne i estetyczne wrażenie. Dobrą praktyką jest także użycie filtrów lub dyfuzorów, aby łagodzić ostre krawędzie cienia, co pozwoli uzyskać bardziej naturalny efekt. W kontekście oświetlenia studyjnego, techniki te są powszechnie stosowane w celu uzyskania profesjonalnych rezultatów, a ich znajomość jest niezbędna dla fotografów oraz filmowców, którzy pragną tworzyć dynamiczne i angażujące obrazy.
Pytanie 9

Aby zminimalizować odbicia i zwiększyć kontrast cieni w fotografii studyjnej przedmiotów codziennego użytku, warto wykorzystać blendę z powierzchnią

A. białą
B. czarną
C. złotą
D. srebrną
Użycie czarnej blendy w studyjnej fotografii przedmiotów użytkowych jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonych efektów w zakresie kontroli światła. Czarne powierzchnie absorbują światło, co pozwala na zniwelowanie odblasków oraz pogłębienie cieni, nadając obiektom głębię i wymiarowość. W praktyce, umieszczając czarną blendę w odpowiednim miejscu względem źródła światła, możemy znacząco wpłynąć na charakter zdjęcia, tworząc bardziej dramatyczne i wyraziste kompozycje. W przypadku fotografowania błyszczących przedmiotów, takich jak metal czy szkło, czarna blendy szczególnie przydaje się do eliminowania niepożądanych refleksów, które mogłyby zniekształcić obraz. Dodatkowo, wykorzystanie czarnej blendy jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają świadome zarządzanie światłem w celu osiągnięcia profesjonalnych rezultatów. Warto także eksperymentować z różnymi kątami i odległościami blendy, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.
Pytanie 10

Plan portretowy, na którym widoczna jest cała postać fotografowanej osoby, nazywany jest planem

A. bliskim
B. średnim
C. pełnym
D. ogólnym
Jak wybierasz inne opcje, jak plan bliski czy średni, to możesz się trochę pogubić w tym, co oznaczają różne plany w fotografii. Plan bliski na przykład skupia się na detalach, jak twarz czy górna cześć ciała, więc nie widać całości sylwetki ani kontekstu. To jest praktyczne, gdy chcesz pokazać emocje czy detale ubioru, ale nie oddaje całego obrazu postaci. Plan średni z kolei obejmuje sylwetkę do pasa, co też nie jest tym, co nazywamy pełnym planem. Ogranicza to perspektywę i nie pozwala dostrzegać, jak osoba wchodzi w interakcję z otoczeniem. Plan ogólny, choć pokazuje szerszy widok, zazwyczaj ukazuje kilka osób czy elementów w scenie, co może wprowadzać w błąd, gdy chcesz uchwycić konkretną sylwetkę. Warto zrozumieć, że każdy z tych planów ma swoje miejsce i wpływa na to, jak postrzegamy obraz. Dlatego tak ważne jest, by rozróżniać te terminy, żeby dopasować techniki fotografowania do efektu, który chcesz osiągnąć.
Pytanie 11

Aby zrealizować serię 3 zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, w aparacie należy skorzystać z funkcji

A. samowyzwalacza
B. wielokrotnej ekspozycji
C. bracketingu
D. balansu bieli
Samowyzwalacz, balans bieli i wielokrotna ekspozycja to funkcje aparatu, które mają swoje specyficzne zastosowania, ale nie służą do seryjnego wykonywania zdjęć przy różnych parametrach ekspozycji. Samowyzwalacz pozwala na opóźnienie wyzwolenia migawki, co jest przydatne, gdy fotograf chce uniknąć drgań aparatu, na przykład podczas ujęć statycznych. Jednak nie zmienia on wartości ekspozycji, co czyni go niewłaściwym narzędziem w kontekście bracketingu. Balans bieli odnosi się do temperatury barwowej światła i jest używany do uzyskania naturalnych kolorów w zdjęciach. Zmiana balansu bieli nie wpływa na parametry ekspozycji, a jedynie na tonację kolorystyczną obrazu. Wreszcie, wielokrotna ekspozycja to technika polegająca na nałożeniu kilku zdjęć na siebie w celu uzyskania artystycznych efektów. Choć może to prowadzić do interesujących rezultatów wizualnych, nie jest to metoda uzyskiwania różnych ekspozycji tego samego kadru. Mylne jest więc założenie, że te funkcje mogą zastąpić bracketing, ponieważ każda z nich pełni inną rolę i nie spełnia celu, jakim jest uzyskanie serii zdjęć w różnych ustawieniach dla optymalizacji ekspozycji.
Pytanie 12

Reakcja przedstawiona zgodnie z równaniem: AgBr + Na2S2O3→ Na[AgS2O3] + NaBr, odnosi się do procesu

A. wywoływania
B. płukania
C. naświetlania
D. utrwalania
Odpowiedź 'utrwalania' jest w porządku, bo dotyczy stabilizacji obrazu fotograficznego. W fotografii utrwalanie to istotny krok, który ma na celu zablokowanie reakcji chemicznych w emulsji po naświetleniu. Ta reakcja AgBr + Na2S2O3 → Na[AgS2O3] + NaBr pokazuje, jak siarczan sodu (Na2S2O3) działa jak utrwalacz, usuwając nadmiar bromku srebra, który nie był naświetlony. Dzięki temu obraz staje się trwały i nie ulega dalszym zmianom pod wpływem światła, co jest naprawdę ważne w praktyce fotograficznej. Z mojego doświadczenia, skuteczne utrwalanie wymaga odpowiedniego czasu i temperatury, bo w przeciwnym razie mogą się pojawić problemy, jak zbyt jasne lub ciemne zdjęcia. Warto pamiętać, że stosowanie właściwych chemikaliów i technik jest kluczowe, aby zapewnić, że obraz będzie stabilny.
Pytanie 13

Aby uzyskać srebrną kopię pozytywową w skali 4 : 1 w stosunku do negatywu, jakiego urządzenia należy użyć?

A. powiększalnik
B. kopiarka stykowa
C. drukarka
D. ploter
Powiększalnik to urządzenie specjalizujące się w reprodukcji obrazu z negatywu na papier fotograficzny. W przypadku uzyskania srebrowej kopii pozytywowej w skali odwzorowania 4:1, powiększalnik jest najlepszym wyborem, ponieważ umożliwia precyzyjne kontrolowanie procesu powiększania obrazu. Dzięki zastosowaniu odpowiednich soczewek i powiększeń, powiększalnik pozwala na uzyskanie wysokiej jakości reprodukcji. W praktyce, artyści i fotografowie często korzystają z powiększalników, aby uzyskać szczegółowe odbitki z negatywów, które mogą być następnie używane do wystaw, publikacji lub kolekcji. Standardy branżowe wskazują, że prawidłowe ustawienie powiększalnika oraz oświetlenia jest kluczowe dla uzyskania optymalnej jakości obrazu. Warto również dodać, że użycie powiększalnika pozwala na eksperymentowanie z różnymi typami papierów fotograficznych oraz chemikaliami, co daje artystom szeroką gamę możliwości twórczych.
Pytanie 14

Aby zredukować efekt zamglenia przy fotografowaniu pejzaży w technice czarno-białej, powinno się użyć filtru

A. niebieski
B. szary
C. polaryzacyjny
D. ciemnożółty
Stosowanie filtra szarego w celu zniwelowania efektu zamglenia jest niewłaściwym podejściem, ponieważ filtr szary nie wprowadza znaczących różnic w kolorze, a jego główną rolą jest równomierne przyciemnienie całej sceny. Nie wpływa on jednak na kontrast i nie pozwala na selektywne tłumienie niepożądanych długości fal światła, co jest kluczowe w przypadku zamglenia. Z kolei filtr niebieski jest używany do zwiększenia kontrastu nieba w zdjęciach kolorowych, ale w fotografii czarno-białej nie przynosi korzyści w kontekście zniwelowania zamglenia, ponieważ nie redukuje odcieni szarości w obszarach zamglonych. Natomiast filtr polaryzacyjny, mimo że może pomóc w redukcji odblasków i zwiększeniu nasycenia kolorów, nie jest skuteczny w eliminacji efektu zamglenia, gdyż działa na innej zasadzie, głównie na redukcji odblasków z powierzchni wody i szkła. W przypadku zamglenia kluczowe jest dobieranie filtrów, które mają wpływ na różnice w odcieniach szarości, co skutkuje uzyskaniem wyraźnych i kontrastowych zdjęć. Osoby, które nie są świadome działania tych filtrów, mogą wprowadzać w błąd i nie osiągać zamierzonego efektu w fotografii.
Pytanie 15

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem
B. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem
C. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem
D. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami
Poprawna odpowiedź jest zgodna z międzynarodowymi standardami dotyczącymi fotografii do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Zdjęcie powinno być wykonane na wprost obiektywu, co zapewnia symetrię i czytelność wizerunku. Umożliwia to również lepsze rozpoznanie cech rysów twarzy, co jest istotne w kontekście identyfikacji. Odsłonięte czoło oraz obydwa uszy są istotnymi elementami, ponieważ pozwalają na pełne odzwierciedlenie kształtu głowy oraz cech charakterystycznych. Przykładem zastosowania tej zasady jest zdjęcie do biometrycznego paszportu, które musi spełniać rygorystyczne wymogi, takie jak odpowiednie oświetlenie, tło i kąt ustawienia twarzy. W praktyce, aby uzyskać odpowiednią jakość zdjęcia, warto korzystać z profesjonalnych usług fotograficznych, które są świadome specyfikacji takich dokumentów. Dodatkowo, w przypadku zdjęć do innych dokumentów, takich jak dowody osobiste czy prawa jazdy, zasady są często analogiczne, co podkreśla znaczenie znajomości tych wymogów w codziennym życiu.
Pytanie 16

Ilość fotoelementów w matrycy używanych do rejestracji obrazu odnosi się do

A. kontrastowości
B. rozdzielczości
C. wielosegmentowości
D. czułości
Wybór odpowiedzi, które nie odnoszą się do rozdzielczości, prowadzi do nieporozumień dotyczących podstawowych konceptów w fotografii oraz technologii obrazowania. Kontrastowość, określana jako zdolność urządzenia do rozróżniania między różnymi poziomami jasności, jest istotna, ale nie ma bezpośredniego związku z liczbą fotoelementów. Jest to bardziej kwestia dynamiki obrazu, a nie ilości detali, które matryca potrafi zarejestrować. Czułość, z kolei, odnosi się do zdolności matrycy do uchwycenia obrazu w słabym oświetleniu i jest mierzona w ISO, co również nie ma związku z liczbą fotoelementów. Zwiększenie czułości może poprawić wyniki w trudnych warunkach oświetleniowych, ale nie podnosi rozdzielczości obrazu. Wielosegmentowość, związana z podziałem obrazu na segmenty dla analizy, również nie odnosi się do liczby fotoelementów. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru niepoprawnych odpowiedzi, to mylenie różnych pojęć technicznych i nieznajomość podstawowych zasad działania matryc zdjęciowych. W praktyce, zrozumienie różnicy pomiędzy tymi terminami jest kluczowe dla osiągania jakościowych rezultatów w fotografii oraz dla wyboru odpowiedniego sprzętu do konkretnych potrzeb.
Pytanie 17

Który modyfikator światła daje najbardziej miękkie, rozproszone oświetlenie?

A. Plaster miodu
B. Wrota
C. Strumienica
D. Softbox
Softbox to jeden z najbardziej efektywnych modyfikatorów światła, który zapewnia miękkie i rozproszone oświetlenie. Działa on na zasadzie rozpraszania światła, co minimalizuje ostre cienie i tworzy bardziej naturalny efekt na zdjęciach. Dzięki swojej budowie, softbox odbija światło z lampy błyskowej lub ciągłej i rozprasza je na dużej powierzchni, co daje efekt delikatnego oświetlenia. W praktyce softbox idealnie sprawdza się w portretach, ponieważ łagodnie modeluje rysy twarzy, co jest kluczowe w fotografii portretowej. Dodatkowo, różne rozmiary softboxów pozwalają na dostosowanie oświetlenia do konkretnej sytuacji – większe softboxy dają jeszcze bardziej miękkie światło, natomiast mniejsze mogą być używane do bardziej skoncentrowanego oświetlenia. Warto również wspomnieć, że w zastosowaniach studyjnych softboxy są standardem, ponieważ pozwalają na uzyskanie kontrolowanego i przewidywalnego efektu, co jest niezwykle ważne w pracy profesjonalnych fotografów. Wybierając softbox, warto zwrócić uwagę na jego kształt i materiał, co ma bezpośredni wpływ na uzyskiwane rezultaty.
Pytanie 18

W fotografii produktowej odbite lustrzane powierzchnie najlepiej fotografować przy użyciu

A. mocnego, punktowego światła skierowanego bezpośrednio na produkt
B. obiektywu szerokokątnego z małej odległości
C. filtru polaryzacyjnego eliminującego wszystkie odbicia
D. namiotu bezcieniowego i kontrolowanego odbicia kolorowych powierzchni
W przypadku fotografii produktowej, błędne jest myślenie, że mocne, punktowe światło skierowane bezpośrednio na produkt daje najlepsze efekty. Takie podejście często prowadzi do prześwietlenia i wypalenia szczegółów, zwłaszcza na połyskliwych powierzchniach. Dodatkowo, zbyt intensywne światło może generować nieestetyczne cienie i odbicia, które utrudniają postrzeganie produktu. Fotografowanie z użyciem filtru polaryzacyjnego, choć wydaje się być dobrym pomysłem, w rzeczywistości może uniemożliwić uzyskanie pożądanych efektów, eliminując wszystkie odbicia, łącznie z tymi, które mogą podkreślić walory produktu. Co więcej, obiektyw szerokokątny używany z małej odległości może zniekształcać obraz, co jest szczególnie problematyczne, gdy chodzi o szczegóły produktu. W praktyce, obiektywy szerokokątne mogą wprowadzać efekt winietowania oraz deformować krawędzie, co w szczególności jest niepożądane w przypadku fotografii produktowej. Te wszystkie błędy są wynikiem niewłaściwego zrozumienia, jak różne źródła światła i techniki fotografowania wpływają na końcowy efekt wizualny. Właściwe podejście do fotografii produktowej wymaga przemyślenia oświetlenia i technik, aby uzyskać obraz, który skutecznie przyciągnie uwagę klientów.
Pytanie 19

W jakim typie pomiaru światła czujnik pozyskuje od 60% do 90% danych ze środkowego obszaru kadru, a resztę z reszty jego fragmentów?

A. Matrycowym.
B. Centralnie ważonym.
C. Wielopunktowym.
D. Punktowym.
Wybór innych trybów pomiaru światła, takich jak matrycowy, punktowy czy wielopunktowy, prowadzi do nieporozumień związanych z tym, jak różne techniki zbierają informacje o jasności w kadrze. W trybie matrycowym czujnik zbiera dane z całego kadru i analizuje je, co pozwala na bardziej złożoną interpretację oświetlenia w różnych obszarach. To podejście jest bardziej złożone i często stosowane w sytuacjach, gdzie na przykład istnieje wiele źródeł światła lub zróżnicowane tło. Jednak nie koncentruje się na centralnej części kadru, co może prowadzić do błędnych ustawień ekspozycji, gdy główny obiekt nie znajduje się w centrum. Z kolei pomiar punktowy analizuje tylko mały fragment kadru, co może prowadzić do pominięcia kluczowych informacji o oświetleniu w innych częściach. W praktyce, ten tryb jest użyteczny w precyzyjnych sytuacjach, jednak wymaga dużej staranności w ocenie obrazu. Wielopunktowy tryb pomiaru zbiera dane z wielu punktów w kadrze, ale nie przywiązuje większej wagi do centralnej części. Takie podejście może być mylące dla użytkowników, którzy oczekują, że ich obiekt będzie odpowiednio naświetlony w kontekście całego kadru. Tak więc, zrozumienie, kiedy i jak używać każdego z tych trybów, jest kluczowe dla uzyskania najlepszych rezultatów w fotografii.
Pytanie 20

Metoda fotografowania zwana bracketing ostrości (focus bracketing) służy do

A. redukcji szumów w obszarach niedoświetlonych
B. wykonania serii zdjęć z różnymi płaszczyznami ostrości w celu późniejszego focus stacking
C. automatycznej korekcji aberracji chromatycznej na krawędziach obiektów
D. niwelowania efektu winietowania na brzegach kadru
Bracketing ostrości, czyli focus bracketing, to technika, która polega na wykonywaniu serii zdjęć z różnymi ustawieniami ostrości. Zazwyczaj fotograf wykonuje kilka ujęć, zmieniając punkt, na którym aparat skupia ostrość. Dzięki temu można uchwycić różne płaszczyzny ostrości, co jest szczególnie przydatne w fotografii makro lub w przypadku scen, gdzie głębia ostrości jest ograniczona. Następnie, w procesie zwanym focus stacking, te zdjęcia są łączone w programie graficznym, co pozwala na uzyskanie jednego obrazu, który jest ostry w całym zakresie. Ta technika jest szeroko stosowana w profesjonalnej fotografii produktowej oraz w makrofotografii, gdzie detale są kluczowe. Dobrze wykonany stacking ostrości pozwala na uzyskanie niezwykle szczegółowych i wyraźnych obrazów, co znacznie zwiększa jakość finalnych zdjęć. Używanie bracketingu ostrości staje się standardem w przypadku fotografów, którzy pragną osiągnąć maksymalną jakość i detale na swoich zdjęciach.
Pytanie 21

Oświetlenie w stylu Rembrandta sugeruje, że na portrecie modela

A. obie strony twarzy są równomiernie oświetlone
B. widać cienie pod oczami
C. na twarzy nie występują żadne cienie
D. na policzku można dostrzec światło w kształcie trójkąta
Oświetlenie rembrandtowskie to technika oświetleniowa, która charakteryzuje się tworzeniem na twarzy modela charakterystycznego trójkątnego obszaru światła, zazwyczaj na policzku. To oświetlenie uzyskuje się poprzez umieszczenie źródła światła pod kątem około 45 stopni względem modela, co pozwala na uzyskanie głębi i wymiaru w portrecie. Dobrą praktyką w fotografii portretowej jest stosowanie tej techniki do podkreślenia rysów twarzy oraz nadania jej bardziej dramatycznego wyglądu. Oświetlenie rembrandtowskie jest często stosowane w fotografii studyjnej, jak również w warunkach naturalnych, gdzie można wykorzystać światło słoneczne. Zastosowanie tej techniki daje wrażenie trójwymiarowości i jest zgodne z zasadami klasycznej kompozycji, które podkreślają walory estetyczne portretu. Przykłady zastosowania można zobaczyć w pracach takich artystów jak Rembrandt van Rijn, po którym technika ta została nazwana, ale również w nowoczesnej fotografii, gdzie jest ceniona za swoje walory estetyczne oraz emocjonalne.
Pytanie 22

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi

A. 20-24 zdjęcia przy teleobiektywie
B. 4-6 zdjęć przy obiektywie standardowym
C. 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm (kąt widzenia 110°)
D. 2-3 zdjęcia przy obiektywie szerokokątnym
W przypadku prób stworzenia panoramy sferycznej 360° z użyciem 2-3 zdjęć przy obiektywie szerokokątnym, można napotkać poważne ograniczenia. Szerokokątne obiektywy mają dużą perspektywę, jednak ich kąt widzenia nie jest wystarczająco szeroki, by uchwycić pełen zakres sceny. Wykonywanie zdjęć z tak małej liczby ujęć prowadzi do zniekształceń, a ostateczny obraz będzie niekompletny. Ponadto, obiektywy szerokokątne mogą wprowadzać efekty barrel distortion, co utrudnia łączenie zdjęć w jedną panoramę. Z kolei odpowiedź sugerująca, że 4-6 zdjęć przy obiektywie standardowym wystarczy, również jest mylna. Obiektywy standardowe mają ograniczone pole widzenia, co skutkuje koniecznością wykonania większej liczby zdjęć, aby uzyskać całkowity obraz 360°. Przy teleobiektywach, które oferują wąską perspektywę, sytuacja jest jeszcze gorsza; 20-24 zdjęcia są w tym przypadku niewystarczające, aby uzyskać panoramiczny widok. Typowym błędem jest założenie, że większa liczba zdjęć nie jest wymagana przy użyciu różnego rodzaju obiektywów. W praktyce, do stworzenia panoramy sferycznej, kluczowe jest wykorzystanie obiektywu o odpowiednim kącie widzenia oraz zapewnienie odpowiedniego pokrycia między zdjęciami, co jest fundamentem każdej dobrej panoramy.
Pytanie 23

W fotografii portretowej, światło padające na twarz modela z wysokości w przybliżeniu pod kątem 45° względem osi optycznej obiektywu ma kierunek

A. górno-boczny
B. tylno-boczny
C. przednio-boczny
D. dolno-boczny
Wybór opcji górno-boczny, tylno-boczny czy dolno-boczny prowadzi do nieprawidłowych interpretacji oświetlenia w kontekście fotografii portretowej. Oświetlenie górno-boczne, które pada z góry pod kątem, może tworzyć zbyt mocne cienie na twarzy, co niekorzystnie wpłynie na ostateczny efekt zdjęcia. Tego typu oświetlenie często stosowane jest w celu uzyskania dramatycznych efektów, jednak w portretach, szczególnie w sytuacjach, gdzie celem jest uzyskanie naturalności, może zniekształcić rysy twarzy. Wybór tylno-bocznego oświetlenia również nie jest właściwy, ponieważ światło padające z tyłu może prowadzić do silnego kontrastu, co skutkuje niedoświetleniem twarzy modela, a w konsekwencji utratą detali. Z kolei dolno-boczne światło, które pada z dołu, może stworzyć nieprzyjemne i nieestetyczne cienie, co jest szczególnie niekorzystne w portretach, gdzie celem jest ukazanie twarzy w jak najlepszym świetle. Typowe błędy w myśleniu obejmują nadmierne poleganie na technikach oświetleniowych, które nie są dostosowane do specyfiki portretu, oraz brak zrozumienia, jak różne źródła światła wpływają na percepcję obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie oświetlenie powinno harmonizować z tematem zdjęcia, a jego kąt oraz pozycja muszą być starannie przemyślane, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.
Pytanie 24

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 150 ppi
B. 300 ppi
C. 75 ppi
D. 600 ppi
Wybór rozdzielczości 75 ppi jest niewłaściwy, ponieważ ta wartość jest zbyt niska do uzyskania wydruku o wysokiej jakości. Przy tej rozdzielczości zdjęcie będzie miało zaledwie 600 x 900 pikseli, co zdecydowanie nie wystarczy, aby spełnić standardy druku w wysokiej rozdzielczości. Niska rozdzielczość prowadzi do utraty szczegółów oraz nieostrości, co jest szczególnie widoczne po wydruku, gdzie każdy detal jest bardziej zauważalny. Z kolei wybór 300 ppi jako minimalnej rozdzielczości skanowania jest błędny, ponieważ taka rozdzielczość nie uwzględnia rozmiaru skanowanego zdjęcia. Rozdzielczość skanowania powinna być odpowiednio dostosowana do wymagań wydruku, a rozdzielczość 300 ppi jest zarezerwowana dla wydruków z oryginalnych, wysokiej jakości zdjęć. Zastosowanie 600 ppi jest również przesadzone, ponieważ generuje pliki o ogromnych rozmiarach, co nie jest konieczne do druku w formacie 10 x 15 cm. Wybierając odpowiednią rozdzielczość skanowania, warto również zrozumieć, że rozdzielczość musi być zgodna z wymogami druku i nie powinna być ani zbyt niska, ani zbyt wysoka. Typowym błędem jest zatem nie przemyślenie relacji między rozmiarami obrazu a wymaganą rozdzielczością, co prowadzi do nieefektywnego wykorzystania zasobów i niezadowalających rezultatów w finalnym wydruku.
Pytanie 25

"Trójkąt ekspozycji" w fotografii odnosi się do relacji między

A. czasem naświetlania, liczbą przysłony, intensywnością oświetlenia
B. czasem naświetlania, obiektywem, czułością sensora obrazu
C. czasem naświetlania, liczbą przysłony, czułością detektora obrazu
D. czasem naświetlania, matrycą, czułością detektora obrazu
Odpowiedź wskazująca na zależność między czasem naświetlania, liczbą przysłony a czułością detektora obrazu jest prawidłowa, ponieważ te trzy elementy tworzą trójkąt ekspozycji, który jest fundamentem technik fotograficznych. Czas naświetlania określa, jak długo matryca lub film jest wystawiony na działanie światła, co wpływa na ruch obiektów w kadrze. Liczba przysłony, oznaczająca wielkość otworu w obiektywie, kontroluje ilość światła wpadającego do aparatu oraz głębię ostrości, co jest kluczowe dla kompozycji zdjęcia. Czułość detektora obrazu, wyrażana w jednostkach ISO, odnosi się do zdolności aparatu do rejestrowania obrazu w różnych warunkach oświetleniowych. Zrozumienie interakcji tych trzech parametrów pozwala fotografowi na kreatywne zarządzanie ekspozycją i uzyskiwanie zamierzonych efektów wizualnych. Na przykład, w słabym oświetleniu, zwiększenie czułości ISO może pozwolić na krótszy czas naświetlania, co zminimalizuje ryzyko poruszenia zdjęcia, podczas gdy odpowiednie ustawienie przysłony może pomóc w uzyskaniu pożądanej głębi ostrości.
Pytanie 26

Aby chronić przednią soczewkę obiektywu aparatu fotograficznego przed zarysowaniami, należy użyć

A. osłony przedniej obiektywu
B. osłony przeciwsłonecznej
C. konwertera
D. uchwytu pistoletowego
Osłona przednia obiektywu jest kluczowym akcesorium w fotografii, które chroni przednią soczewkę obiektywu przed porysowaniem, kurzem czy innymi zanieczyszczeniami. Jej zastosowanie pozwala na znaczne wydłużenie żywotności obiektywu oraz utrzymanie wysokiej jakości zdjęć, ponieważ wszelkie rysy na soczewce mogą prowadzić do niepożądanych efektów optycznych, takich jak flary czy rozmycia. Osłony przednie są dostępne w różnych materiałach, takich jak szkło czy tworzywa sztuczne, a ich wybór powinien być uzależniony od rodzaju fotografii oraz warunków, w których będziemy używać sprzętu. Przykładowo, w przypadku fotografii krajobrazowej, gdzie obiektyw narażony jest na działanie piasku czy innych cząstek, warto zainwestować w osłonę, która zapewnia dodatkową ochronę. Ponadto, stosowanie osłony przedniej to standardowa praktyka w branży fotograficznej, rekomendowana przez producentów obiektywów, co potwierdza jej znaczenie w zachowaniu jakości sprzętu.
Pytanie 27

Aby przypisać archiwizowanym zdjęciom atrybuty ułatwiające ich szybkie odnajdywanie, należy użyć aplikacji programu Adobe

A. Bridge
B. InDesign
C. Acrobat
D. Flash
Chociaż InDesign, Flash i Acrobat to aplikacje Adobe, nie są one zoptymalizowane do zarządzania i organizacji fotografii w sposób, który ułatwia ich archiwizację i wyszukiwanie. InDesign to przede wszystkim narzędzie do składu i projektowania publikacji, które skupia się na typografii oraz układzie stron. Nie posiada funkcji dedykowanych do zarządzania metadanymi zdjęć czy ich kategoryzacji, co czyni go nieodpowiednim wyborem dla archiwizacji fotografii. Flash, z drugiej strony, był używany do tworzenia animacji i interaktywnych treści internetowych, ale jego znaczenie spadło z powodu zmian w standardach internetowych oraz bezpieczeństwa. W kontekście fotografii, Flash nie oferuje żadnych funkcji dotyczących organizacji czy wyszukiwania obrazów. Acrobat, który służy do tworzenia i edytowania plików PDF, również nie posiada narzędzi do zarządzania fotografiami w sposób umożliwiający efektywne przypisywanie atrybutów. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych programów z zadaniami, do których nie są one przeznaczone. Właściwe zrozumienie ról narzędzi, ich przeznaczenia i funkcjonalności jest kluczowe dla efektywnej pracy w środowisku kreatywnym, a wybór niewłaściwego oprogramowania może prowadzić do znacznych trudności w zarządzaniu danymi i zasobami.
Pytanie 28

W analogowej fotografii na materiale światłoczułym typu 135 obiektyw uznawany za portretowy charakteryzuje się ogniskową

A. 18 mm
B. 50 mm
C. 24 mm
D. 135 mm
Wybór innych ogniskowych, takich jak 24 mm, 50 mm czy 18 mm, nie oddaje charakterystyki portretowego obiektywu w kontekście fotografii analogowej. Ogniskowa 24 mm jest obiektywem szerokokątnym, który zazwyczaj stosuje się do fotografowania krajobrazów lub architektury. Przy wykorzystaniu takiego obiektywu do portretów dochodzi do zniekształcenia rysów twarzy, co może prowadzić do niepożądanych efektów wizualnych. Używanie 50 mm może być bardziej akceptowalne w niektórych sytuacjach, jednak ogniskowa ta nie zapewnia tak silnego efektu kompresji obrazu jak 135 mm, co sprawia, że tło nie zostanie tak pięknie rozmyte. Z kolei 18 mm to jeszcze szerszy obiektyw, który w przypadku portretów wprowadza znaczną deformację proporcji, co jest niewskazane, gdy celem jest uzyskanie estetycznego efektu. W praktyce, stosowanie nieodpowiednich ogniskowych w portretowaniu może prowadzić do niezadowalających wyników, które nie oddają prawdziwego charakteru ani detali postaci. Dlatego tak ważne jest, aby dobierać odpowiednie ogniskowe do rodzaju fotografii, a w przypadku portretów zaleca się korzystanie z obiektywów o dłuższych ogniskowych, takich jak 135 mm.
Pytanie 29

Tryb działania aparatu fotograficznego, w którym rejestracja obrazu odbywa się z priorytetem migawki, jest oznaczony symbolem literowym

A. P
B. M
C. A/AV
D. T/TV
Symbole A/AV, P oraz M reprezentują różne tryby pracy aparatów fotograficznych, które mają swoje unikalne funkcjonalności, ale nie dotyczą priorytetu migawki. A/AV (Aperture Value) to tryb, w którym fotograf ustawia wartość przysłony, a aparat automatycznie dostosowuje czas otwarcia migawki, co może prowadzić do niewłaściwych efektów w sytuacjach, gdy kluczowe jest zamrożenie ruchu. Wybór tego trybu może być mylny, gdyż nie daje on możliwości zachowania pełnej kontroli nad czasem ekspozycji, co jest istotne w dynamicznych warunkach zdjęciowych. Z kolei tryb P (Program) automatycznie dobiera zarówno czas migawki, jak i przysłonę, co również odbiera fotografowi kontrolę nad istotnymi aspektami ekspozycji. Może wydawać się wygodny, ale nie jest idealny dla zaawansowanych technik, które wymagają precyzyjnego ustawienia migawki. Natomiast tryb M (Manualny) pozwala na pełną kontrolę nad ustawieniami aparatu, jednak wymaga to od fotografa wiedzy i umiejętności w zakresie odpowiedniego zbalansowania przysłony i czasu otwarcia migawki, co może być trudne dla początkujących. Typowym błędem jest mylenie tych trybów z priorytetem migawki, co może prowadzić do niezadowalających wyników fotograficznych. Zrozumienie różnicy między tymi trybami jest kluczowe dla uzyskania zamierzonych efektów i poprawnej ekspozycji zdjęć.
Pytanie 30

Aby uwydatnić fakturę wyrobów z drewna, powinno się wykorzystać odpowiednie oświetlenie?

A. przednie
B. boczne
C. dolne
D. tylne
Wybór oświetlenia dolnego, tylnego lub przedniego przy podkreślaniu faktury wyrobów drewnianych prowadzi do nieoptymalnych efektów wizualnych. Oświetlenie dolne często może powodować, że detale i faktury nie będą dobrze widoczne, ponieważ światło może być niewystarczające do uwydatnienia górnej części przedmiotu, co jest krytyczne w przypadku drewna, gdzie szereg subtelnych detali jest kluczowy dla estetyki. Oświetlenie tylne, z drugiej strony, może zbyt mocno eksponować kontury i ogólną formę obiektów, co skutkuje zatarciem faktur i ciekawych detali, które są istotne w kontekście prezentacji drewna. Z kolei oświetlenie przednie, pomimo że może wydawać się intuicyjne, często powoduje, że obiekty mogą wyglądać na płaskie i nieatrakcyjne, eliminując cień i głębię, które są niezbędne do uchwycenia trójwymiarowości struktury drewna. W praktyce, niewłaściwe dobranie rodzaju oświetlenia może prowadzić do utraty istotnych informacji o produkcie, co jest błędem w kontekście prezentacji handlowej. Warto także zwrócić uwagę na to, że profesjonalne podejście do oświetlenia wymaga znajomości zasad kompozycji oraz technik fotograficznych, które podpowiadają, jak najlepiej eksponować materiały i tekstury, a błędny wybór źródła światła może znacząco wpłynąć na postrzeganą jakość wyrobów drewnianych.
Pytanie 31

W fotografii sferycznej 360° najnowsza technologia stitchingu wieloobiektywowego pozwala na

A. transmisję na żywo obrazu sferycznego w jakości 4K
B. łączenie obrazów z wielu obiektywów z płynnym przejściem i korekcją paralaksy
C. nagrywanie wideo 360° z rozdzielczością do 16K
D. automatyczną stabilizację obrazu podczas ruchu kamery
Odpowiedzi dotyczące nagrywania wideo 360° z rozdzielczością do 16K, automatycznej stabilizacji obrazu oraz transmisji na żywo w jakości 4K są związane z różnymi aspektami technologii 360°, ale nie odpowiadają na temat stitchingu wieloobiektywowego. Nagrywanie wideo w wysokiej rozdzielczości, jak 16K, dotyczy głównie jakości nagrania, a nie samego procesu łączenia obrazów z różnych obiektywów. Współczesne kamery 360° mogą rzeczywiście nagrywać w wysokiej rozdzielczości, jednak istotne jest, że sama technologia stitchingu koncentruje się na integracji obrazów, a nie na rozdzielczości samego nagrania. Co więcej, automatyczna stabilizacja obrazu, chociaż istotna w kontekście wideo 360°, nie jest bezpośrednio związana z technologią stitchingu. Stabilizacja obrazu to proces, który pomaga w eliminacji drgań i wstrząsów, ale nie ma wpływu na to, jak obrazy są łączone. Z kolei transmisja na żywo obrazu sferycznego w jakości 4K jest ciekawym zastosowaniem, ale również nie dotyczy bezpośrednio stitchingu. Odpowiedzi te mogą wynikać z mylnego założenia, że wszystkie aspekty technologii 360° są ze sobą ściśle powiązane. Ważne jest, aby zrozumieć, że stitchingu i jego właściwości w zakresie łączenia obrazów nie można mylić z innymi technologiami związanymi z nagrywaniem i transmisją danych. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania technologii w produkcjach multimedialnych, co podkreśla znaczenie precyzyjnej wiedzy w tej dziedzinie.
Pytanie 32

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem
B. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami
C. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem
D. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem
Poprawna odpowiedź wskazuje, że twarz osoby powinna być ustawiona na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami. Taki układ jest zgodny z międzynarodowymi standardami, które określają wymagania dla zdjęć do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Ustawienie twarzy na wprost zapewnia, że fotografia będzie wiernie oddawać rysy twarzy, co jest kluczowe dla celów identyfikacyjnych. Odsłonięte czoło i uszy umożliwiają łatwe rozpoznanie osoby oraz eliminują potencjalne problemy z odczytem cech biometrycznych. Przykładem zastosowania tych standardów jest proces składania wniosków o paszport, gdzie nieprzestrzeganie tych zasad może skutkować odrzuceniem zdjęcia. Warto również pamiętać, że dobrym przykładem praktycznym jest stosowanie się do wytycznych wydawanych przez instytucje rządowe odpowiedzialne za paszporty, które jednoznacznie określają, jak powinno wyglądać zdjęcie. W efekcie, przestrzeganie tych standardów nie tylko ułatwia proces uzyskiwania dokumentów, ale także zwiększa bezpieczeństwo i dokładność systemów identyfikacyjnych.
Pytanie 33

Uzyskanie podkreślenia detalu obiektu za pomocą wąskiego, punktowego strumienia światła można osiągnąć stosując jako modyfikator oświetlenia

A. dyfuzora
B. stożkowego tubusu
C. czaszy
D. parasola
Użycie stożkowego tubusu jest naprawdę super do podkreślenia detali na obiektach. Dzięki niemu światło jest bardziej skupione i trafia dokładnie tam, gdzie ma. To oznacza, że możemy świetnie oświetlić rzeczy, które są istotne, jak tekstury czy jakieś drobne detale architektury, a nawet biżuterię. W praktyce, takie tubusy często zobaczysz w fotografii produktowej, podczas sesji portretowych i różnych artystycznych projektów, bo pozwalają na naprawdę kontrolowane oświetlenie. W branży to jest mega ważne, bo dobra jakość światła to klucz do sukcesu dla fotografów. Dlatego stożkowe tubusy są prawdziwym must-have w ich zestawach.
Pytanie 34

W celu zrobienia zdjęcia pokazującego 3/4 postaci ludzkiej w kadrze do kolan użyto planu

A. pełny
B. średni
C. totalny
D. amerykański
Odpowiedź 'amerykański' to strzał w dziesiątkę. Ten plan, znany też jako plan do kolan, pokazuje postać od stóp do głowy, ale tak, że widzimy ją od kolan w górę. Takie ujęcie często zobaczymy w filmach albo w portretach, bo świetnie oddaje emocje i dynamikę. Gdy postać wchodzi do sceny lub ma interakcję z otoczeniem, to właśnie ten plan robi robotę. Trzeba umieć dobrze kadrować i znać zasady kompozycji, na przykład regułę trzecich, żeby ujęcia były estetyczne i harmonijne. Dla filmowców i fotografów plan amerykański to absolutna podstawa, którą warto znać.
Pytanie 35

Podczas retuszu portretu w programie graficznym, które z wymienionych narzędzi najlepiej nadaje się do wygładzania skóry?

A. Różdżka magiczna
B. Smudge
C. Rozmycie Gaussa
D. Klonowanie
Rozmycie Gaussa to jedno z najbardziej efektywnych narzędzi do wygładzania skóry w retuszu portretów. Działa ono poprzez rozmywanie pikseli na obrazie, co skutkuje miękkim i wygładzonym wyglądem. To narzędzie jest często używane w połączeniu z warstwami maskującymi, aby kontrolować, które elementy obrazu mają być wygładzone, a które powinny pozostać ostre. Dzięki temu możemy zachować wyraźne kontury twarzy, takie jak oczy czy usta, jednocześnie eliminując niedoskonałości skóry. Jest to standardowa technika w branży fotograficznej i graficznej, stosowana przez profesjonalistów do osiągnięcia naturalnego efektu. Ważne jest, aby nie przesadzać z użyciem Rozmycia Gaussa, ponieważ może to prowadzić do nienaturalnego, plastikowego wyglądu skóry. Dlatego zawsze zaleca się pracę na kopii warstwy i kontrolowanie siły efektu za pomocą suwaków przezroczystości i masek warstwowych. Praktyka i doświadczenie w używaniu tego narzędzia pomagają osiągnąć oczekiwane rezultaty, które spełniają standardy profesjonalnej edycji zdjęć.
Pytanie 36

W programie Adobe Photoshop do modyfikacji koloru tęczówek na fotografii stosuje się funkcję

A. maska i skraplanie
B. maska i kontrast
C. zaznaczenie i balans koloru
D. zaznaczenie i rączka
Wybór opcji "zaznaczenie i balans koloru" jako metody do zmiany koloru oczu w Adobe Photoshop jest poprawny, ponieważ ta technika pozwala na precyzyjne wybieranie fragmentów obrazu oraz dostosowywanie kolorystyki w wybranym zakresie. Zastosowanie narzędzia zaznaczenia, na przykład Lasso lub Zaznaczenie szybkiego, umożliwia izolowanie obszaru oczu, co jest kluczowe dla dokładnej pracy. Następnie, przy pomocy opcji balans koloru, możemy dostosować poziomy czerwonego, zielonego i niebieskiego, co pozwala na uzyskanie pożądanego efektu kolorystycznego. Przykładem zastosowania tej metody może być poprawa wyglądu zdjęcia portretowego, w którym naturalny kolor oczu może być wzbogacony lub zmieniony na bardziej intensywny poprzez dodanie większej ilości niebieskiego lub zielonego. Tego typu zabiegi są szeroko stosowane w fotografii portretowej i modowej, a także w produkcji filmowej, gdzie estetyka obrazu ma kluczowe znaczenie. W branży kreatywnej ważne jest także przestrzeganie standardów dotyczących retuszu zdjęć, aby zachować naturalność i autentyczność przedstawianych postaci.
Pytanie 37

Jakiej wartości skali ISO arytmetycznej odpowiada oznaczenie czułości 21°?

A. 800
B. 200
C. 400
D. 100
Wybór odpowiedzi 200, 400 lub 800 opiera się na powszechnych nieporozumieniach dotyczących skali ISO. Każda z tych wartości oznacza wyższą czułość na światło niż 100 ISO, co skutkuje zwiększoną podatnością na szum oraz innymi niepożądanymi efektami w przypadku niewłaściwego doboru. Na przykład, ISO 200 jest dwukrotnie bardziej czułe niż ISO 100, przez co zdjęcia mogą być prześwietlone w jasnych warunkach, a także mogą ujawniać wyższy poziom szumów w ciemnych partiach obrazu. Z kolei ISO 400 i 800 są odpowiednie do fotografowania w trudnych warunkach oświetleniowych, ale mogą prowadzić do utraty detali w jasnych obszarach, co jest typowym błędem w ocenie potrzebnej czułości. Często fotografowie nowicjusze zakładają, że wyższa czułość zawsze przynosi lepsze efekty, co jest nieprawidłowe. Kluczowe jest zrozumienie, że wybór ISO powinien być podyktowany nie tylko warunkami oświetleniowymi, ale także zamierzonymi efektami artystycznymi. Dlatego poprawne określenie ISO na poziomie 100 jest istotne dla uzyskania jakościowych zdjęć w sprzyjających warunkach oświetleniowych, eliminując ryzyko wprowadzenia niepożądanych artefaktów, które mogą wystąpić przy wyższych wartościach ISO.
Pytanie 38

Podczas robienia zdjęć ustalono właściwe wartości ekspozycji: f/11 oraz 1/250 s. Jakie wartości ekspozycji w tych warunkach oświetleniowych powinno się przyjąć, aby uzyskać maksymalną głębię ostrości?

A. f/22 i 1/500 s
B. f/22 i 1/60 s
C. f/5,6 i 1/60 s
D. f/5,6 i 1/500 s
Odpowiedź f/22 i 1/60 s jest poprawna, ponieważ f/22 oznacza większą wartość przysłony, co skutkuje większą głębią ostrości. W praktyce, większa głębia ostrości jest pożądana w przypadku fotografii krajobrazowej, gdzie istotne jest, aby zarówno pierwszy plan, jak i tło były ostre. W warunkach oświetleniowych, w których pierwotne ustawienia to f/11 i 1/250 s, zmniejszenie wartości przysłony do f/22 pozwala uzyskać efekt większej głębi ostrości. Aby utrzymać prawidłową ekspozycję przy zmniejszonej przepuszczalności światła, konieczne jest obniżenie czasu naświetlania do 1/60 s, co zgodnie z zasadą ekspozycji potrójnej (przysłona, czas naświetlania, ISO) pomoże zrównoważyć te zmiany. Użycie takich parametrów jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, gdzie kontrola nad głębią ostrości jest kluczowa dla uzyskania zamierzonego efektu artystycznego.
Pytanie 39

Najlepiej do zdjęć makro zastosować lampę

A. błyskową studyjną
B. zewnętrzną dedykowaną
C. pierścieniową
D. wbudowaną
Użycie wbudowanej lampy błyskowej w aparacie podczas fotografii makro zazwyczaj nie jest zalecane, ponieważ ma ona tendencję do generowania silnych cieni oraz refleksów na obiekcie, co skutkuje niepożądanym efektem wizualnym. Przez bliskość lampy do obiektywu światło pada na obiekt pod dużym kątem, co może prowadzić do ujarzmienia detali, które są kluczowe w fotografii makro. Ponadto, wbudowane lampy często oferują ograniczone możliwości regulacji, co sprawia, że ich użycie w zmiennych warunkach oświetleniowych jest problematyczne. Zewnętrzne lampy dedykowane mogą poprawić sytuację, ale ich efektywność w kontekście makrofotografii zależy od ich ustawienia i typu. Z kolei błyskowe lampy studyjne, mimo że zapewniają potężne źródło światła, mogą być trudne do użycia w terenie, wymagają dodatkowego sprzętu i mogą wpływać na naturalne cechy obiektów, które chcemy uchwycić. W efekcie, fotografia makro wymaga specyficznych narzędzi i technik, a niewłaściwe oświetlenie może prowadzić do niezadowalających rezultatów, co podkreśla znaczenie stosowania lampy pierścieniowej, która została zaprojektowana z myślą o takich warunkach.
Pytanie 40

Przednio-górno-boczne oświetlenie ma za zadanie oświetlać

A. zasadniczego.
B. kontrowego.
C. pomocniczego.
D. tła.
Oświetlenie przednio-górno-boczne pełni kluczową rolę w zakresie oświetlenia zasadniczego pojazdu, co oznacza, że jest to główne źródło oświetlenia, które zapewnia widoczność w trudnych warunkach, takich jak nocne podróże czy złe warunki atmosferyczne. Takie oświetlenie umożliwia kierowcy dostrzeganie przeszkód na drodze oraz sygnalizowanie obecności pojazdu innym uczestnikom ruchu. Zgodnie z normami międzynarodowymi, takimi jak ECE R48, wszystkie pojazdy muszą być wyposażone w oświetlenie zasadnicze, które spełnia określone wymagania dotyczące intensywności i kierunkowości światła. Przykładem zastosowania oświetlenia przednio-górno-bocznego są światła mijania, które zapewniają szeroki kąt widzenia, a także minimalizują olśnienie innych kierowców. Warto zauważyć, że efektywne oświetlenie jest kluczowe nie tylko dla bezpieczeństwa, ale także dla komfortu jazdy, co podkreśla jego znaczenie w inżynierii motoryzacyjnej.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej