Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 16 maja 2025 11:35
Data zakończenia: 16 maja 2025 12:09

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W tabeli zamieszczono temperatury wrzenia niektórych składników powietrza. Na podstawie tych danych podaj, który ze składników oddestyluje jako ostatni.

Temperatura wrzenia °C	Składniki
-245,9	Neon
-182,96	Tlen
-195,8	Azot
-185,7	Argon

A. Azot.

B. Neon.

C. Argon.

D. Tlen.

Tlen to składnik powietrza, który wrze w -182,96°C. W destylacji chodzi o to, żeby oddzielić różne składniki mieszanki na podstawie ich temperatur wrzenia. Kiedy destylujemy powietrze, najpierw oddzielają się te składniki, które mają niższe temperatury wrzenia. Tlen, mający najwyższą temperaturę w porównaniu z pozostałymi substancjami, będzie się wydobywał jako ostatni. Moim zdaniem, zrozumienie tego procesu jest naprawdę ważne, zwłaszcza w takich dziedzinach jak inżynieria chemiczna. Na przykład, w przemyśle gazowym, czysty tlen z powietrza uzyskuje się właśnie przez destylację frakcyjną. To pokazuje, jak praktyczna jest ta wiedza. Warto też pamiętać, że różne metody separacji gazów opierają się na różnych właściwościach fizycznych, jak różnice w temperaturach wrzenia. Takie poznanie na pewno się przyda inżynierom w ich pracy.

Pytanie 2

Który z poniższych sposobów homogenizacji próbki jest najbardziej odpowiedni do przygotowania próbki gleby do analizy chemicznej?

A. Przesianie gleby przez sitko o dużych oczkach bez mieszania

B. Pobranie losowego fragmentu bez rozdrabniania

C. Dokładne wymieszanie i rozdrobnienie całej próbki

D. Suszenie gleby przed pobraniem próbki bez mieszania

Homogenizacja próbki gleby to kluczowy etap przygotowania materiału do analiz chemicznych, bo tylko wtedy wyniki są powtarzalne i wiarygodne. Dokładne wymieszanie i rozdrobnienie całej próbki pozwala uzyskać reprezentatywną mieszaninę – każda pobrana część ma w przybliżeniu taki sam skład jak całość. W praktyce w laboratoriach stosuje się najpierw suszenie gleby, potem rozdrabnianie w moździerzu lub młynku, a następnie dokładne mieszanie, czasem dodatkowo przesiewanie przez drobne sito (np. 2 mm), żeby usunąć kamienie i korzenie. Bez tego etapu nie ma sensu przeprowadzać analiz, bo próbka może być niejednorodna i nie oddawać faktycznego składu gruntu. To podstawa w każdej procedurze dotyczącej badań środowiskowych, rolniczych czy przemysłowych. Moim zdaniem, jeśli ktoś pominie ten krok, to nawet najlepszy sprzęt i odczynniki nic nie dadzą – można otrzymać wyniki całkowicie przypadkowe. Dobre praktyki laboratoryjne (GLP) wręcz wymagają standaryzacji homogenizacji, bo to wpływa na jakość i porównywalność danych. Warto pamiętać, że nawet w terenie, tuż po pobraniu próbki, zaleca się wstępne wymieszanie, a dopiero potem dalsze przygotowanie w laboratorium.

Pytanie 3

Nie należy używać do czyszczenia szklanych naczyń laboratoryjnych

A. mydlanego roztworu

B. piasku oraz ściernych detergentów

C. stężonego kwasu siarkowego(VI) technicznego

D. alkoholowego roztworu NaOH

Użycie piasku i ścierających środków myjących do mycia szklanych naczyń laboratoryjnych jest niewłaściwe z kilku powodów. Po pierwsze, materiały te mogą powodować zarysowania oraz uszkodzenia powierzchni szkła, co prowadzi do zmiany właściwości optycznych i chemicznych naczyń. Zarysowania mogą utrudniać dokładne czyszczenie, sprzyjać gromadzeniu się zanieczyszczeń i prowadzić do kontaminacji próbek. Zgodnie z najlepszymi praktykami w laboratoriach, do mycia szkła należy używać delikatnych środków czyszczących, które nie uszkodzą jego struktury. Alternatywą jest stosowanie specjalistycznych detergentów laboratoryjnych, które są zaprojektowane do usuwania resztek chemicznych i biologicznych bez ryzyka uszkodzenia naczyń. Warto także zwrócić uwagę na kwestie bezpieczeństwa, gdyż stosowanie nieodpowiednich środków czyszczących może prowadzić do nieprzewidywalnych reakcji chemicznych. Dlatego przestrzeganie standardów czyszczenia naczyń laboratoryjnych jest kluczowe dla zapewnienia ich trwałości oraz bezpieczeństwa pracy w laboratorium.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

Jakie jest stężenie molowe kwasu siarkowego(VI) o zawartości 96% i gęstości 1,84 g/cm³?

A. 18,02 mol/dm3

B. 0,18 mol/dm3

C. 18,02 mol/cm3

D. 1,80 mol/dm3 (H — 1 g/mol, S — 32 g/mol, O — 16 g/mol)

Odpowiedź 18,02 mol/dm3 jest poprawna, ponieważ obliczenie stężenia molowego kwasu siarkowego(VI) można przeprowadzić na podstawie jego stężenia wagowego oraz gęstości. Kwas siarkowy(VI) o stężeniu 96% oznacza, że w 100 g roztworu znajduje się 96 g kwasu siarkowego. Molarność (stężenie molowe) obliczamy dzieląc liczbę moli substancji przez objętość roztworu w litrach. W przypadku kwasu siarkowego molarność obliczamy przez zdefiniowanie masy molowej, która wynosi 98 g/mol (H: 1 g/mol, S: 32 g/mol, O: 16 g/mol × 4 = 64 g/mol). Zatem obliczamy ilość moli w 96 g: 96 g / 98 g/mol = 0,98 mol. Aby obliczyć objętość roztworu, używamy gęstości: 100 g / 1,84 g/cm3 = 54,35 cm3 = 0,05435 dm3. Teraz możemy obliczyć stężenie molowe: 0,98 mol / 0,05435 dm3 = 18,02 mol/dm3. Takie obliczenia są niezwykle istotne w praktyce chemicznej, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworów ma kluczowe znaczenie dla wyników eksperymentów oraz procesów przemysłowych.

Pytanie 6

Skrót "cz." na etykiecie odczynnika chemicznego wskazuje, że

A. zawartość zanieczyszczeń nie przekracza 0,01-0,001%

B. zawartość głównego składnika wynosi 99-99,9%

C. odczynnik jest przeznaczony do analiz spektralnych

D. zawartość głównego składnika wynosi 99,9-99,99%

Zrozumienie oznaczenia 'cz.' jest kluczowe dla każdego, kto pracuje w laboratoriach chemicznych. Wiele osób myli to oznaczenie z innymi wskaźnikami czystości chemikaliów, co prowadzi do nieporozumień. Na przykład, pierwsza z dostępnych odpowiedzi sugeruje, że skrót ten odnosi się do możliwości stosowania odczynnika do analiz spektralnych. To podejście jest błędne, ponieważ czystość chemiczna nie jest bezpośrednio związana z metodą analizy, ale raczej z jakością używanego odczynnika. Zastosowanie reagentów o wysokiej czystości jest ważne w kontekście dokładności wyników, a nie samego sposobu przeprowadzania analizy. Kolejna sugestia dotycząca zawartości głównego składnika na poziomie 99,9-99,99% również jest myląca. Oznaczenie 'cz.' jednoznacznie wskazuje na zakres 99-99,9%, co jest akceptowane w standardach laboratoryjnych. Ostatnia odpowiedź, mówiąca o maksymalnej zawartości zanieczyszczeń, sugeruje jakoby czystość była mierzona w bardziej rygorystyczny sposób niż w rzeczywistości. Zanieczyszczenia zawsze są obecne, ale ich akceptowalny poziom w odczynnikach chemicznych to właśnie 0,1-0,01% dla klasy reagentów czystych. Pojawiające się błędne koncepcje często wynikają z mylenia terminologii i różnorodności standardów stosowanych w praktyce laboratoryjnej, co może prowadzić do nieodpowiednich wyborów reagenty, a tym samym do błędnych wyników badań.

Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 8

Odczynnik, który w specyficznych warunkach reaguje wyłącznie z danym jonem, umożliwiając tym samym jego identyfikację w mieszance, to odczynnik

A. indywidualny

B. specyficzny

C. selektywny

D. charakterystyczny

Zrozumienie różnicy między terminami używanymi w chemii analitycznej jest kluczowe, aby uniknąć nieporozumień. Wybór odpowiedzi "indywidualny" może budzić wątpliwości, gdyż sugeruje, że odczynnik działa w sposób izolowany, co nie oddaje istoty specyficzności. Odczynnik indywidualny niekoniecznie wskazuje na umiejętność wykrywania tylko jednego jonu, a może oznaczać po prostu reagowanie z jednym typem substancji, co jest niewystarczające w kontekście analityki. Selektywny odczynnik natomiast wskazuje na zdolność do reagowania z grupą jonów, a nie tylko z jednym, co prowadzi do nieprecyzyjnych wyników, ponieważ niektóre inne jony mogą również reagować, zafałszowując analizę. Odpowiedź "charakterystyczny" pozostaje w bliskim sąsiedztwie, ale nie wyraża pełnej idei dotyczącej specyficzności, jako że odnosi się do ogólnych właściwości odczynnika, bez podkreślania jego zdolności do selektywnej reakcji. Błędy te mogą wynikać z niepełnego zrozumienia terminów oraz ich zastosowania w praktyce laboratoryjnej, co jest kluczowe w kontekście analizy chemicznej. Właściwe zrozumienie, jak i kiedy stosować odczynniki specyficzne, jest niezbędne dla zapewnienia dokładności i rzetelności wyników w każdej analizie chemicznej.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

Który symbol literowy umieszczany na naczyniach miarowych wskazuje na kalibrację do "wlewu"?

A. EX

B. B

C. IN

D. A

Odpowiedź 'IN' oznacza, że to naczynie miarowe jest skalibrowane na 'wlew'. To jest naprawdę ważne, gdy chodzi o dokładne pomiary objętości cieczy. W praktyce to znaczy, że ilość cieczy, którą zobaczysz na naczyniu, odnosi się do tego, co wlewasz do środka, a nie do tego, co zostaje po opróżnieniu. Kiedy używasz naczynia z takim oznaczeniem, działasz zgodnie z normami ISO i metrologicznymi. To ma znaczenie, zwłaszcza w laboratoriach chemicznych lub medycznych, gdzie dokładne pomiary objętości są kluczowe. Używając naczyń oznaczonych jako 'IN', masz pewność, że otrzymujesz dokładną ilość płynu potrzebną do eksperymentów czy analiz. Warto też dodać, że to oznaczenie jest zwłaszcza istotne w badaniach, bo każda pomyłka w pomiarze może prowadzić do błędnych wyników.

Pytanie 11

Gdzie należy przechowywać cyjanek potasu KCN?

A. w pojemniku, z dala od źródeł ciepła

B. w szczelnie zamkniętym eksykatorze

C. w warunkach chłodniczych

D. w stalowej szafie, zamkniętej na klucz

Przechowywanie cyjanku potasu (KCN) w stalowej szafie zamkniętej na klucz jest kluczowym aspektem zapewnienia bezpieczeństwa w laboratoriach i miejscach pracy, ponieważ jest to substancja silnie toksyczna. Właściwe przechowywanie tego związku chemicznego minimalizuje ryzyko przypadkowego kontaktu z osobami nieuprawnionymi oraz zapobiega przypadkowemu uwolnieniu substancji do otoczenia. Stalowe szafy przeznaczone do przechowywania substancji niebezpiecznych muszą być zgodne z normami bezpieczeństwa, takimi jak OSHA (Occupational Safety and Health Administration) oraz EPA (Environmental Protection Agency), które nakładają obowiązki dotyczące ochrony zdrowia i środowiska. Przykładem dobrej praktyki jest stosowanie systemów monitorowania, które informują o ewentualnych nieprawidłowościach w temperaturze czy wilgotności w miejscu przechowywania. Umożliwia to wczesne wykrywanie zagrożeń oraz odpowiednie działania w celu ich minimalizacji, co jest niezbędne w zarządzaniu substancjami chemicznymi o wysokim ryzyku. Ponadto, regularne szkolenia pracowników z zakresu obsługi substancji niebezpiecznych wspierają kulturę bezpieczeństwa w organizacji.

Pytanie 12

Aby przygotować 500 cm³ roztworu KMnO₄ (M = 158 g/mol) o stężeniu 0,02 mol/dm³, ile należy zważyć?

A. 1,58 g KMnO4

B. 3,16 g KMnO4

C. 7,95 g KMnO4

D. 15,8 g KMnO4

Aby obliczyć masę KMnO4 potrzebną do sporządzenia roztworu o określonym stężeniu, należy zastosować wzór: m = C * V * M, gdzie m to masa substancji, C to stężenie molowe (w mol/dm³), V to objętość roztworu (w dm³), a M to masa molowa substancji (w g/mol). W przypadku KMnO4, jego masa molowa wynosi 158 g/mol, a stężenie, które chcemy uzyskać, to 0,02 mol/dm³. Objętość roztworu to 500 cm³, co odpowiada 0,5 dm³. Podstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: m = 0,02 mol/dm³ * 0,5 dm³ * 158 g/mol = 1,58 g. Otrzymana wartość 1,58 g oznacza, że do przygotowania 500 cm³ roztworu KMnO4 o stężeniu 0,02 mol/dm³ należy odważyć tę dokładną ilość substancji. Takie obliczenia są kluczowe w laboratoriach chemicznych, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworów o określonym stężeniu jest niezbędne do przeprowadzenia analiz oraz eksperymentów. Przykładowo, w chemii analitycznej, dokładne stężenie roztworów ma bezpośredni wpływ na wyniki titracji oraz innych metod analitycznych.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Zgodnie z danymi zawartymi w tabeli wskaźników roztwór obojętny będzie miał barwę

Wskaźnik	Zakres zmiany barwy (w jednostkach pH)	Barwa w środowisku
		kwaśnym	zasadowym
błękit tymolowy	1,2 – 2,8	czerwona	żółta
oranż metylowy	3,1 – 4,4	czerwona	żółta
czerwień metylowa	4,8 – 6,0	czerwona	żółta
czerwień chlorofenolowa	5,2 – 6,8	żółta	czerwona
błękit bromotymolowy	6,0 – 7,6	żółta	niebieska
czerwień fenolowa	6,6 – 8,0	żółta	czerwona
błękit tymolowy	8,0 – 9,6	żółta	niebieska
fenoloftaleina	8,2 – 10,0	bezbarwna	czerwona
żółcień alizarynowa	10,1 – 12,0	żółta	zielona

A. żółtą wobec błękitu tymolowego i żółcieni alizarynowej.

B. niebieską wobec błękitu bromotymolowego i błękitu tymolowego.

C. czerwoną wobec czerwieni metylowej i czerwieni chlorofenolowej.

D. żółtą wobec oranżu metylowego i czerwieni chlorofenolowej.

W przypadku analizy odpowiedzi na zadane pytanie, wiele osób może mieć trudności w zrozumieniu, dlaczego roztwór obojętny nie wykazuje barwy związanej z błękitem bromotymolowym ani z oranżem metylowym. Błękit bromotymolowy zmienia barwę z żółtej na niebieską w zakresie pH 6,0 – 7,6, co oznacza, że w pH obojętnym (około 7) nie osiągnie on żółtej barwy. Z kolei oranż metylowy, który zmienia kolor z czerwonego na żółty w zakresie pH 3,1 – 4,4, nie ma zastosowania w reakcjach związanych z pH obojętnym. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, dotyczą nieprawidłowego zrozumienia zakresów pH, w których dany wskaźnik działa. Należy również pamiętać, że niektóre wskaźniki mają swoje specyficzne zakresy, w których zmieniają barwę, a ich zastosowanie powinno być ściśle związane z wymaganym pH. Dlatego kluczowym jest, aby osoby zajmujące się chemią zrozumiały, jak różne wskaźniki reagują w różnych warunkach, co ma znaczenie nie tylko w teorii, ale także w praktyce, zwłaszcza w kontekście analiz laboratoryjnych i jakości wody.

Pytanie 15

Na etykiecie kwasu siarkowego(VI) znajduje się piktogram pokazany na rysunku. Oznacza to, że substancja ta jest

A. żrąca.

B. nieszkodliwa.

C. rakotwórcza.

D. mutagenna.

Odpowiedź "żrąca" jest poprawna, ponieważ piktogram na etykiecie kwasu siarkowego(VI) jednoznacznie oznacza substancje, które mogą powodować ciężkie uszkodzenia tkanek. W systemie GHS (Globalnie Zharmonizowany System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów) substancje żrące są klasyfikowane na podstawie ich zdolności do uszkadzania skóry oraz innych tkanek. Kwas siarkowy(VI) jest silnym kwasem, który ma zdolność do reagowania z wodą, co dodatkowo potęguje jego żrące właściwości. W praktyce, kontakt z kwasem siarkowym(VI) może prowadzić do poważnych oparzeń chemicznych, które wymagają natychmiastowej interwencji medycznej. W laboratoriach i przemyśle chemicznym niezwykle istotne jest przestrzeganie zasad bezpieczeństwa związanych z obsługą substancji żrących, takich jak stosowanie odpowiednich środków ochrony osobistej (PPE), w tym rękawic, okularów ochronnych oraz odzieży odpornych na działanie chemikaliów. Zgodność z normami bezpieczeństwa, takimi jak OSHA i CLP, jest kluczowa dla minimalizacji ryzyka związanego z narażeniem na substancje żrące.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

Aby odcedzić galaretowaty osad, konieczne jest użycie sączka

A. miękki

B. utwardzony

C. sztywny

D. średni

Odpowiedź 'miękki' jest prawidłowa, ponieważ do przesączania galaretowatego osadu najlepiej zastosować sączek o właściwościach umożliwiających skuteczne oddzielanie cieczy od stałych cząstek. Miękkie sączki charakteryzują się zdolnością do wchłaniania większych cząstek, co czyni je odpowiednim wyborem w przypadku substancji o konsystencji galaretowatej. Przykładem sączków miękkich są te wykonane z papieru filtracyjnego, które mają wysoką porowatość i są w stanie zatrzymać cząstki, jednocześnie pozwalając na przepływ cieczy. W zastosowaniach laboratoryjnych, takie jak analiza chemiczna lub mikrobiologiczna, użycie odpowiednich sączków jest kluczowe dla uzyskania czystych i precyzyjnych wyników. Ponadto, użycie miękkiego sączka minimalizuje ryzyko uszkodzenia delikatnych cząstek, co jest istotne w przypadku analizy próbek, w których struktura materiału jest istotna dla dalszych badań. Zgodnie z normami ISO i dobrą praktyką laboratoryjną, dobór odpowiedniego sączka jest kluczowym etapem procesu filtracji.

Pytanie 20

W którym wierszu są zapisane nazwy wyłącznie rozpuszczalników palnych?

Właściwości wybranych rozpuszczalników.
Rozpuszczalnik	Gęstość [g/cm³]	Temperatura wrzenia [°C]	Temperatura zapłonu [°C]	Rozpuszczalność w wodzie [g/100 cm³]
Eter dietylowy	0,71	35	-45	7
Heksan	0,66	60-80	-23	0,01
Aceton	0,79	57	-18	∞
Benzen	0,88	80	-11	0,07
Chloroform	1,49	61	-	0,82
Tetrachlorometan	1,59	77	-	0,08
Etanol	0,81	78	12	∞
Chlorometan	1,34	41	-	2

A. Aceton, etanol, benzen.

B. Heksan, benzen, tetrachlorometan.

C. Chloroform, chlorometan, tetrachlorometan.

D. Aceton, etanol, chloroform.

Odpowiedź "Aceton, etanol, benzen" jest poprawna, ponieważ wszystkie te substancje są klasyfikowane jako łatwopalne rozpuszczalniki. Kluczowym parametrem, który pozwala na ich identyfikację, jest temperatura zapłonu. Aceton, ze swoją temperaturą zapłonu wynoszącą -18°C, etanol z 12°C oraz benzen z -11°C, charakteryzują się niskimi wartościami, co czyni je niebezpiecznymi w kontekście pożaru. W praktyce, znajomość właściwości chemicznych rozpuszczalników jest niezbędna dla bezpieczeństwa w laboratoriach oraz w przemyśle chemicznym. Właściwe magazynowanie tych substancji oraz przestrzeganie norm bezpieczeństwa, takich jak zachowanie odpowiednich odległości od źródeł zapłonu, jest kluczowe dla uniknięcia niebezpieczeństw. Przykładowo, w laboratoriach stosuje się odpowiednie pojemniki i wentylację, aby zminimalizować ryzyko wybuchu. Ponadto, znajomość tych substancji jest istotna w kontekście ochrony środowiska, ponieważ łatwopalne rozpuszczalniki mogą mieć szkodliwy wpływ na atmosferę i zdrowie ludzi, jeśli nie są odpowiednio używane lub utylizowane.

Pytanie 21

Do 300 g wody o temperaturze 30^oC dodano 120 g substancji, co zaowocowało powstaniem roztworu nasyconego. Jaką ma rozpuszczalność ta substancja w temperaturze 30^oC?

A. 50 g

B. 30 g

C. 20 g

D. 40 g

Odpowiedź 40 g jest poprawna, ponieważ oznacza to, że w 300 g wody w temperaturze 30°C maksymalna ilość substancji, która może się w niej rozpuścić, wynosi właśnie 40 g. Rozpuszczalność jest charakterystyczną właściwością substancji i jest określona dla danej temperatury. W praktyce oznacza to, że w celu uzyskania roztworu nasyconego należy dodać substancję do wody, aż osiągnie się stan, w którym wszelka dodatkowa substancja nie rozpuści się, co jest praktycznym krokiem przy przygotowywaniu roztworów w laboratoriach chemicznych. Wartości rozpuszczalności są kluczowe w różnych zastosowaniach, na przykład w przemyśle farmaceutycznym, gdzie odpowiednia rozpuszczalność substancji aktywnej wpływa na efektywność leku. Zrozumienie tego parametru pozwala na precyzyjne formułowanie roztworów o odpowiednich stężeniach, co jest niezbędne w procesach produkcyjnych. Dodatkowo, wiedza o rozpuszczalności substancji jest istotna w analizach chemicznych oraz w ocenie wpływu czynników fizykochemicznych na procesy rozpuszczania.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

Próbkę uzyskaną z próbki ogólnej poprzez jej zmniejszenie nazywa się

A. śladową

B. ogólną

C. średnią

D. pierwotną

Odpowiedź 'średnia' jest poprawna, ponieważ w kontekście analizy próbek odnosi się do próbki, która jest reprezentatywną redukcją próbki ogólnej. Średnia próbka jest kluczowa w statystyce i analizach laboratoryjnych, gdyż zapewnia zrównoważony przegląd właściwości całej populacji. Na przykład, w badaniach chemicznych, średnia próbka powinna być przygotowana tak, aby uwzględniała różnorodność w składzie chemicznym analizowanej substancji. Przygotowanie średniej próbki może być realizowane poprzez odpowiednie mieszanie prób z różnych miejsc lub czasów, co jest zgodne z normami ISO dotyczącymi przygotowania próbek. W praktyce, stosowanie średnich próbek pomaga w minimalizacji błędów systematycznych i zwiększa wiarygodność wyników analiz, co jest kluczowe w kontekście kontrolowania jakości produktów w przemyśle oraz w badaniach naukowych. Ustalanie średniej próbki jest także niezbędne przy ocenie zmienności parametrów, co ma wpływ na dalsze podejmowanie decyzji w zakresie jakości czy bezpieczeństwa materiałów.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Stosunek masowy miedzi do siarki w siarczku miedzi(I) wynosi

¹⁶S
Siarka
32

²⁹Cu
Miedź
63,55

A. 1:1

B. 3:1

C. 2:1

D. 4:1

Zrozumienie, jak obliczać stosunek masowy miedzi do siarki w Cu2S, jest naprawdę ważne. Często ludzie myślą, że ten stosunek wynosi 1:1 lub 2:1, bo nie rozumieją dobrze, jak to działa. Wybierając odpowiedź 1:1, zakładają, że miedź i siarka są w równych ilościach, co nie jest prawdą. Z kolei 2:1 też jest mylące, bo nie bierze pod uwagę masy molowej miedzi, a tylko liczbę atomów. Myślenie, że ilość atomów równa się masie, to częsty błąd, który prowadzi do nieporozumień. Odpowiedź 3:1 również nie jest poprawna, bo wynika z błędnego przyporządkowania mas do atomów. Ważne, żeby nauczyć się, że stosunek masowy opiera się na masas molowych, a nie tylko na liczbie atomów. To naprawdę kluczowe w nauce chemii, żeby dobrze to rozumieć i zwracać uwagę na szczegóły.

Pytanie 30

Materiały wykorzystywane w laboratoriach, mogące prowadzić do powstawania mieszanin wybuchowych, powinny być przechowywane

A. w specjalnie wydzielonych piwnicach murowanych

B. w izolowanych pomieszczeniach magazynów ogólnych

C. na otwartym powietrzu pod dachem

D. w różnych punktach laboratorium

Przechowywanie materiałów tworzących mieszaniny wybuchowe w dowolnych miejscach laboratorium jest podejściem nieodpowiedzialnym oraz niezgodnym z obowiązującymi standardami bezpieczeństwa. Takie praktyki mogą prowadzić do niekontrolowanych reakcji chemicznych, które stwarzają realne zagrożenie zarówno dla pracowników, jak i dla infrastruktury laboratorium. Magazynowanie tych substancji w pomieszczeniach ogólnych, w których znajdują się inne materiały, zwiększa ryzyko ich przypadkowego wymieszania lub uwolnienia. Ponadto, pomieszczenia nieizolowane nie są odpowiednio wentylowane, co może prowadzić do akumulacji wybuchowych par. Również przechowywanie chemikaliów na wolnym powietrzu pod dachem wiąże się z ryzykiem ich ekspozycji na czynniki atmosferyczne, co może prowadzić do degradacji materiałów lub ich reakcji z wilgocią. Wydzielone piwnice murowane, jeśli nie są wyposażone w odpowiednie systemy zabezpieczeń i wentylacji, mogą nie spełniać wymogów bezpieczeństwa. Kluczowe jest przestrzeganie zasad magazynowania określonych w przepisach, takich jak Kodeks Pracy i regulacje dotyczące substancji niebezpiecznych, aby zminimalizować ryzyko i zapewnić bezpieczne środowisko pracy.

Pytanie 31

250 cm³ roztworu kwasu octowego o stężeniu 10% objętościowych zostało rozcieńczone pięciokrotnie. Jakie jest stężenie otrzymanego roztworu?

A. 1,25%

B. 2%

C. 2,5%

D. 5%

Roztwór kwasu octowego o stężeniu 10% objętościowych zawiera 10 g kwasu octowego w 100 cm³ roztworu. W przypadku 250 cm³ tego roztworu mamy 25 g kwasu octowego (10 g/100 cm³ * 250 cm³). Rozcieńczenie pięciokrotne oznacza, że całkowitą objętość roztworu zwiększamy pięciokrotnie, co daje 250 cm³ * 5 = 1250 cm³. Aby obliczyć stężenie, dzielimy masę kwasu octowego przez objętość nowego roztworu: 25 g / 1250 cm³ = 0,02 g/cm³, co odpowiada 2% objętościowych. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy znajduje się w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle, gdzie precyzyjne przygotowywanie roztworów o określonych stężeniach jest kluczowe dla jakości produkcji i bezpieczeństwa. Dobre praktyki wskazują, że zawsze należy dokładnie obliczać ilości reagentów przed ich użyciem, aby uniknąć niepożądanych reakcji chemicznych.

Pytanie 32

Rozpuszczalniki organiczne powinny być składowane

A. w przestrzeni ogólnodostępnej

B. w metalowych szafach

C. w drewnianych szafkach

D. w miejscu o dużym nasłonecznieniu

Jak się okazuje, trzymanie rozpuszczalników organicznych w metalowych szafach to naprawdę ważna sprawa. Dzięki temu możemy zminimalizować ryzyko pożaru i wybuchu. Metal jest znacznie bardziej odporny na chemikalia niż drewno, co jest istotne, bo dzięki temu ogień się nie rozprzestrzeni. Wiele szaf ma też specjalne systemy wentylacyjne oraz uszczelnienia, co pomaga ograniczać niebezpieczne opary. Takie szafy są również klasyfikowane według norm NFPA, co daje pewność, że są bezpieczniejsze. No i warto pamiętać, żeby przy przechowywaniu rozpuszczalników zwracać uwagę na ich oznakowanie oraz lokalne przepisy BHP, bo to wszystko ma ogromne znaczenie. Przechowywanie ich w dobrze oznakowanych pojemnikach w wyznaczonej strefie to dobry pomysł, bo zmniejsza ryzyko wycieku czy przypadkowego kontaktu z innymi substancjami.

Pytanie 33

Połączono równe ilości cynku i bromu, a następnie poddano je reakcji Zn + Br₂ → ZnBr₂. W tych warunkach stopień reakcji cynku wynosi (masy atomowe: Zn – 65u, Br – 80u)?

A. 0,8

B. 0,4

C. 0,6

D. 1,0

Odpowiedź 0,4 jest poprawna, ponieważ obliczenia wskazują, że stosunek molowy cynku do bromu w reakcji wynosi 1:1. W przypadku reakcji, gdzie mamy do czynienia z równowagą stechiometryczną, kluczowe jest zrozumienie, że dla 1 mola Zn potrzeba 1 mola Br₂. Zastosowane masy atomowe (Zn – 65u, Br – 80u) pozwalają na określenie, ile moli każdej substancji mamy w danej reakcji. Wymieszenie równych mas cynku i bromu, na przykład 65 g cynku i 80 g bromu, prowadzi do sytuacji, w której cynk jest reagentem ograniczającym, ponieważ mamy mniej moli cynku (1 mol) niż bromu (1,0 mol). W wyniku tego, tylko część bromu będzie reagować z cynkiem. Obliczając stopień przereagowania cynku, stwierdzamy, że 0,4 wynika z faktu, iż 0,4 mola cynku zareaguje całkowicie, a pozostałe 0,6 mola bromu nie znajdzie reagentu do reakcji. Takie analizy są kluczowe w praktyce chemicznej i inżynieryjnej, gdzie precyzyjne obliczenia dają podstawy do skutecznego projektowania procesów chemicznych.

Pytanie 34

Mianowanie roztworu KMnO₄ następuje według poniższej procedury:
Około 0,2 g szczawianu sodu, ważonego z dokładnością ±0,1 mg, przenosi się do kolby stożkowej, rozpuszcza w około 100 cm³ wody destylowanej, następnie dodaje się 10 cm³ roztworu kwasu siarkowego(VI) i podgrzewa do temperatury około 70 °C. Miareczkowanie przeprowadza się roztworem KMnO₄ do momentu uzyskania trwałego, jasnoróżowego koloru.
Powyższa procedura odnosi się do miareczkowania

A. potencjometrycznego

B. redoksymetrycznego

C. kompleksometrycznego

D. alkacymetrycznego

Mianowanie roztworu manganianu(VII) potasu (KMnO4) w opisywanej procedurze odbywa się w ramach miareczkowania redoksymetrycznego, które jest techniką analizy chemicznej opartą na reakcji utleniania i redukcji. Manganian(VII) potasu jest silnym utleniaczem, a w reakcjach z substancjami redukującymi, takimi jak szczawian sodu, przeprowadza reakcję redoks, gdzie dochodzi do wymiany elektronów. Szczawian sodu w obecności kwasu siarkowego(VI) (H2SO4) ulega utlenieniu, a KMnO4 redukuje się do manganu(II). Ostatecznym punktem końcowym miareczkowania jest zauważenie trwałego lekkoróżowego zabarwienia roztworu, co wskazuje na niewielką nadmiarowość manganianu i zakończenie reakcji. Miareczkowanie redoksymetryczne znajduje zastosowanie w analizie różnych substancji, takich jak kwasy, alkohol czy węglowodany, stanowiąc istotny element w laboratoriach analitycznych. W praktyce, ważne jest zachowanie odpowiednich warunków, takich jak temperatura, pH i stężenie reagentów, aby zapewnić precyzyjność i powtarzalność wyników.

Pytanie 35

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Które z wymienionych reakcji chemicznych stanowi reakcję redoks?

A. CaCO3 → CaO + CO2

B. 2 KMnO4 → K2MnO4 + MnO2 + O2

C. 2 NaOH + CuSO4 → Cu(OH)2 + Na2SO4

D. 3 Ca(OH)2 + 2 H3PO4 → Ca3(PO4)2 + 6 H2O

Reakcja 2 KMnO4 → K2MnO4 + MnO2 + O2 to klasyczny przykład reakcji redoks, w której dochodzi do zmiany stopni utlenienia atomów. W tej reakcji mangan (Mn) w KMnO4 przechodzi z najwyższego stopnia utlenienia +7 do stopnia +6 w K2MnO4 oraz +4 w MnO2, a także wydziela się tlen (O2). Reakcje redoks są fundamentalnym procesem w chemii, wykorzystywanym w wielu zastosowaniach, od produkcji energii w ogniwach paliwowych po procesy elektrochemiczne w akumulatorach. Zrozumienie tych reakcji ma zastosowanie w praktyce, na przykład w analizie chemicznej, gdzie stosuje się reakcje redoks do oznaczania stężenia różnych substancji. Kluczowe w praktyce jest umiejętne rozpoznawanie reakcji utleniania i redukcji, co jest istotne w wielu gałęziach przemysłu, w tym w przemyśle farmaceutycznym i materiałowym, gdzie kontrola procesów redoks ma kluczowe znaczenie dla jakości produktów.

Pytanie 40

Kalibracja pH-metru nie jest potrzebna po

A. długotrwałym używaniu tej samej elektrody.

B. dłuższej przerwie w pomiarach.

C. każdym pomiarze w danej serii.

D. wymianie elektrody.

Kalibracja pH-metru po każdym pomiarze w serii nie jest aż taka konieczna, bo te urządzenia są zaprojektowane z myślą o stabilności pomiarów w krótkich odstępach. Jeśli pH-metr był już wcześniej skalibrowany, a warunki się nie zmieniły, to można spokojnie kontynuować pomiary bez nowej kalibracji. Na przykład w laboratoriach, gdzie robi się dużo pomiarów pH tego samego roztworu, często kalibruje się pH-metr przed rozpoczęciem całej serii pomiarów, a potem korzysta z tej samej kalibracji. Tylko pamiętaj, że jeśli robisz dłuższą przerwę w pomiarach lub zmienia się temperatura, to lepiej znów skalibrować, żeby mieć pewność, że wyniki są dokładne. Takie zasady są podkreślane w standardach ISO i ASTM, więc warto je znać, bo nieprzestrzeganie ich może prowadzić do złych wyników i utraty zaufania do analiz.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej