Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 8 maja 2025 12:12
Data zakończenia: 8 maja 2025 12:44

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. przerysować cały szkic od nowa

B. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

C. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

D. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

Wpisanie obok błędnego zapisu słowa 'źle' i wprowadzenie nowej wartości nie jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ tego typu korekta może prowadzić do niejednoznaczności i mylnych interpretacji. Oznaczając błąd w ten sposób, nie dostarcza się jasnych informacji o tym, co zostało poprawione, co jest kluczowe, zwłaszcza w kontekście dokumentacji geodezyjnej. W praktyce, każdy zapis powinien być jednoznaczny i klarowny, aby zminimalizować ryzyko błędów w późniejszych analizach. Dodatkowo, przerysowanie całego szkicu to znacznie bardziej czasochłonny i nieefektywny sposób na poprawienie błędu, co może negatywnie wpłynąć na efektywność pracy. Użycie korektora do zamalowania błędnego zapisu również jest niewskazane, ponieważ maskuje pierwotny zapis, co może prowadzić do nieporozumień w przypadku, gdy konieczne będzie odwołanie się do oryginalnych danych. Tego typu działania mogą być postrzegane jako niezgodne z dobrymi praktykami w branży geodezyjnej, gdzie istotne jest, aby każdy krok pracy był dokumentowany w sposób przejrzysty i umożliwiający łatwe śledzenie zmian. Z tego powodu, stosowanie korekt zgodnych z najlepszymi standardami jest kluczowe dla utrzymania wysokiego poziomu rzetelności i jakości w pracy geodety.

Pytanie 2

Który z wymienionych elementów terenowych, przy realizacji pomiarów sytuacyjnych metodą ortogonalną, dopuszcza domiar prostokątny nieprzekraczający 25 m?

A. Grobla

B. Tama

C. Pomnik

D. Skwer

Pomnik jest obiektem, który w kontekście pomiarów sytuacyjnych przy zastosowaniu metody ortogonalnej, może mieć domiar prostokątny nieprzekraczający 25 m. Tego rodzaju wytyczne są zgodne z ogólnymi standardami w geodezji, które zalecają, aby przy pomiarach terenowych związanych z obiektami o ograniczonej powierzchni, takich jak pomniki, ograniczać domiar do wartości, które są łatwe do uchwycenia i które nie wprowadzają znaczących błędów pomiarowych. W praktyce oznacza to, że pomiary dotyczące pomników, które często są zlokalizowane w przestrzeni miejskiej, powinny być wykonywane z należytą starannością, aby zapewnić rzetelność danych geodezyjnych. Przykładowo, w przypadku pomiaru lokalizacji pomnika w parku, ważne jest, aby odległości między pomnikiem a innymi obiektami były dokładnie określone, co może mieć znaczenie dla przyszłych prac konserwatorskich lub urbanistycznych. Dodatkowo, zgodnie z zaleceniami norm geodezyjnych, takie podejście pozwala na efektywniejsze zarządzanie informacjami o przestrzeni publicznej, co jest istotne w kontekście planowania przestrzennego.

Pytanie 3

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. -56 mm

B. -5,6 mm

C. +5,6 mm

D. +56 mm

Jeśli wybrałeś błędną odpowiedź, to może wynikać z niejasności, jak oblicza się przemieszczenie. Przemieszczenie pionowe punktu nr 3 nie może być dodatnie, bo to by znaczyło, że punkt się unosi, a my wiemy, że jest inaczej. Gdy mówimy o obniżeniu o -5,6 mm, to znaczy, że punkt jest niżej niż był. Często w analizach pomiarowych ludzie mylą znaki przy przemieszczeniach, co prowadzi do nieporozumień. Możliwe, że pomyliłeś przemieszczenie w górę z dodatnią wielkością, a to przez to mogą pojawić się błędne wnioski o stanie budowli. Niektórzy mogą też koncentrować się na wartościach bezwzględnych, nie zauważając kierunku przemieszczenia, co w inżynierii jest kluczowe. Zawsze warto mieć na oku zasady, które mówią, że ujemne wartości to obniżenie. W bardziej skomplikowanych analizach ważne jest używanie odpowiednich metod i narzędzi, żeby zrozumieć ruchy gruntów i ich wpływ na budowle.

Pytanie 4

Przybliżone wartości azymutu dla punktu węzłowego W to: 54,2333^g, 54,2331^g, 54,2329^g. Jakia jest najbardziej prawdopodobna wartość azymutu punktu węzłowego W, zakładając, że w każdym z ciągów poligonowych wykonano tę samą liczbę pomiarów kątów, a punkt węzłowy jest ostatnim punktem w każdym z trzech ciągów?

A. 162,6993g

B. 54,2331g

C. 108,4664g

D. 54,2329g

Wybierając azymut jak 108,4664g czy 162,6993g, widać, że mogło dojść do nieporozumienia w obliczeniach. W geodezji azymut to kąt między północą a liną łączącą punkt pomiarowy z punktem węzłowym, a jego wartości zazwyczaj są w zakresie 0 do 360 stopni. Odpowiedzi, które tak bardzo odbiegają od pomiarów, jak 108,4664g czy 162,6993g, mogą świadczyć o błędnych kalkulacjach albo złym przyjęciu wartości kątów. Pamiętaj, że przy pomiarach kątów w poligonach, musisz analizować każde kolejne pomiary w kontekście ich wzajemnych relacji. Uwzględnianie wartości, które są wielokrotnościami kątów, zamiast skupienia się na danych bliskich pomiarom, może prowadzić do dużych błędów. Na przykład, suma pomiarów powinna być sprawdzana pod kątem zgodności z pełnym kątem, bo w ten sposób upewniasz się, że wyniki odpowiadają rzeczywistości w terenie. To jest kluczowe, by zapewnić dobrą jakość danych w projektach geodezyjnych oraz analizie danych przestrzennych.

Pytanie 5

W jaki sposób oraz gdzie są przedstawiane rezultaty wywiadu terenowego?

A. Na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym

B. Na kopii mapy zasadniczej, kolorem zielonym

C. Na szkicach polowych, kolorem czarnym i czerwonym

D. Na szkicach polowych, ołówkiem

Wyniki wywiadu terenowego uwidaczniają się na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym, co jest zgodne z przyjętymi standardami w geodezji i kartografii. Tego rodzaju oznaczenia mają na celu jasne wskazanie obszarów, które zostały zbadane oraz wyników przeprowadzonych analiz. Użycie koloru czerwonego jest powszechnie stosowane w dokumentacji geodezyjnej, co pozwala na łatwe zidentyfikowanie obszarów o podwyższonej istotności lub wymagających szczegółowej analizy. Na przykład, w przypadku inwentaryzacji terenów pod zabudowę, takie oznaczenie może wskazywać na tereny wymagające dodatkowych badań środowiskowych. Praktyka ta nie tylko ułatwia pracę geodetom, ale także zwiększa przejrzystość dokumentacji dla innych zainteresowanych stron, takich jak inwestorzy czy organy administracji publicznej. Dodatkowo, takie podejście jest zgodne z normami ISO i zaleceniami krajowych instytucji zajmujących się geodezją.

Pytanie 6

W niwelacji geometrycznej podczas pomiarów przyjmuje się, że wagi są

A. wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

B. wprost proporcjonalne do długości ciągów

C. odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów

D. odwrotnie proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

W pomiarach niwelacyjnych wagi przyjmowane są odwrotnie proporcjonalnie do długości ciągów, co oznacza, że im dłuższy jest ciąg niwelacyjny, tym mniejsza waga przypisywana jest jego wartości. Jest to zgodne z zasadą, że dłuższe ciągi mogą wprowadzać większe błędy pomiarowe, przez co ich wpływ na wyniki pomiarów powinien być odpowiednio zredukowany. Przykładowo, w standardach branżowych, takich jak normy ISO dotyczące geodezji, uwzględnia się, że długość ciągu ma kluczowe znaczenie dla dokładności pomiaru. Z tego względu, podczas precyzyjnych pomiarów niwelacyjnych, stosuje się odpowiednią korekcję, aby zminimalizować wpływ długości ciągu na wynik. W praktyce oznacza to, że w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z różnymi długościami ciągów, wagi dla krótko i długościowych odcinków powinny być starannie obliczone, aby zachować wysoką dokładność całego procesu niwelacyjnego, co jest kluczowe w projektowaniu infrastruktury, budownictwie czy w geodezji.

Pytanie 7

Zmiany wynikające z wywiadu terenowego powinny być oznaczone kolorem

A. czerwonym

B. żółtym

C. czarnym

D. brązowym

Zaznaczanie zmian na mapie wywiadu terenowego czerwonym kolorem to naprawdę dobra praktyka w kartografii. Czerwony często używa się do oznaczania rzeczy, które są ważne, jak zmiany w infrastrukturze czy jakieś zagrożenia środowiskowe. Używając czerwieni, w szybki sposób możemy pokazać najistotniejsze info, co jest mega ważne, gdy podejmujemy decyzje. Na przykład, jak obserwujemy zmiany w gruntach, to obszary na czerwono mogą wskazywać miejsca, gdzie coś się mocno zmieniło, jak urbanizacja czy degradacja. Fajnie jest także mieć legendę na mapie, która wyjaśnia, co oznaczają kolory, bo to ułatwia zrozumienie danych. W kontekście GIS kolorowanie jest kluczowe dla wizualizacji, a dobre dobranie kolorów poprawia jakość analizy i interpretacji wyników.

Pytanie 8

Jaką maksymalną długość rzędnej można stosować przy pomiarze sytuacyjnym obrysów budynków metodą prostokątnych domiarów?

A. 25 m

B. 30 m

C. 20 m

D. 15 m

Dopuszczalna długość rzędnej wynosząca 25 m w pomiarach sytuacyjnych konturów budynków przy zastosowaniu metody domiarów prostokątnych jest zgodna z zaleceniami norm i standardów pomiarowych. Taka długość pozwala na efektywne wykonywanie pomiarów, minimalizując jednocześnie błędy związane z nieprawidłowym przenoszeniem wymiarów. Przykładowo, przy pomiarach na większych dystansach, błędy kumulacyjne mogą znacząco wpłynąć na dokładność wyników. Dlatego stosowanie rzędnych o długości 25 m jest praktycznym rozwiązaniem, które zapewnia równocześnie wysoką precyzję i efektywność pracy. W praktyce, taki wymiar pozwala na zastosowanie odpowiednich narzędzi pomiarowych, takich jak dalmierze optyczne, które są zoptymalizowane do pracy w takich odległościach. Dobrą praktyką jest także regularne kalibrowanie sprzętu, co dodatkowo zwiększa dokładność pomiarów. W kontekście przepisów budowlanych oraz norm geodezyjnych, długość rzędnej powinna być dostosowana do specyfiki terenu oraz rodzaju budowli, co czyni znajomość tego zagadnienia niezwykle istotnym elementem pracy geodety.

Pytanie 9

Kąt zmierzony w terenie o wartości 40°00'00'' po przeliczeniu na miarę stopniową wynosi

A. 30°00'00''

B. 40°00'00''

C. 44°00'00''

D. 36°00'00''

Kiedy analizujemy odpowiedzi, które nie są poprawne, zaczynamy od zrozumienia, dlaczego odpowiedzi na kąt 40°00'00'' w postaci 30°00'00'' i 44°00'00'' są błędne. Odpowiedź 30°00'00'' sugeruje, że kąt został niepoprawnie przekształcony, co może wynikać z nieporozumienia dotyczącego konwersji między różnymi jednostkami miary kątów. Warto zaznaczyć, że w geometrii, każda jednostka kąta ma określoną wartość, a pomyłki w obliczeniach mogą prowadzić do błędnych wyników. Z kolei odpowiedź 44°00'00'' jest myląca, ponieważ wynika z niewłaściwego zrozumienia, że kąt ten może być przekroczony. W rzeczywistości, kąt nie może przekraczać 360°, a 40°00'00'' jest wartością mniejszą. Typowe błędy myślowe obejmują także niedostrzeganie różnicy pomiędzy miarą kątów w stopniach i radianach oraz nieświadomość, że w kontekście pomiarów geodezyjnych, kluczowe znaczenie ma precyzyjne wyrażenie wartości kątów. Zrozumienie tych zagadnień jest istotne dla wykonania poprawnych pomiarów oraz ich interpretacji, co ma bezpośredni wpływ na jakość i dokładność realizowanych projektów geodezyjnych."

Pytanie 10

Pierwszy rysunek mapy zasadniczej wykonuje się w kolorze

A. żółtym

B. niebieskim

C. czarnym

D. brązowym

Wykreślanie pierworysu mapy zasadniczej kolorem czarnym jest zgodne z ustalonymi standardami kartograficznymi. Kolor czarny jest używany do przedstawiania elementów trwałych, takich jak granice działek, budynki oraz drogi. Użycie czerni w tym kontekście zapewnia klarowność i czytelność mapy, co jest kluczowe dla jej użytkowników. Przykładem zastosowania tej zasady może być przygotowanie mapy do celów planowania przestrzennego, gdzie precyzyjne oznaczenie granic działek jest niezbędne do podejmowania decyzji inwestycyjnych. W praktyce oznacza to, że podczas tworzenia mapy zasadniczej należy stosować się do wytycznych zawartych w normach PN-EN ISO 19115 dotyczących metadanych i PN-EN ISO 19117 dotyczących wizualizacji geografii. Zastosowanie odpowiednich kolorów oraz symboli ma kluczowe znaczenie w kontekście komunikacji przestrzennej oraz interpretacji danych geograficznych przez różne grupy odbiorców.

Pytanie 11

Która z metod pomiarów sytuacyjnych szczegółów terenowych opiera się na pomiarze kątów oraz odległości przy użyciu tachimetru?

A. Ortogonalna

B. Biegunowa

C. Domiarów prostokątnych

D. Wcięć kątowych

Metoda biegunowa to naprawdę podstawowa rzecz w geodezji. Chodzi o to, żeby zmierzyć kąty i odległości przy pomocy tachimetru. Dzięki temu, można dokładnie ustalić, gdzie są punkty w terenie, w odniesieniu do jednego, wybranego punktu. Tachimetr łączy w sobie teodolity i dalmierze, co pozwala na jednoczesne odczyty kątów poziomych i pionowych oraz dystansów do różnych punktów. To wszystko sprawia, że pomiary są efektywniejsze i bardziej precyzyjne. Metoda biegunowa jest szczególnie przydatna, gdy teren jest trudny do ogarnięcia, albo gdy potrzebujemy szybko i dokładnie zarejestrować teren. W branży są też różne normy, jak te ISO dotyczące pomiarów, które mówią, jak ważne jest korzystanie z tej metody w geodezji i inżynierii, czy przy tworzeniu map.

Pytanie 12

W jakim rodzaju ciągu niwelacyjnym zakłada się, że teoretyczna suma różnic wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Zawieszonym

B. Zamkniętym

C. Obliczeniowym

D. Otwarty

Ciąg niwelacyjny zamknięty to taki, w którym pomiar wysokości rozpoczyna się w punkcie, a po wykonaniu pomiarów wraca się do punktu początkowego. Teoretyczna suma różnic wysokości między punktem początkowym i końcowym wynosi 0 mm, co oznacza, że w idealnych warunkach nie występują błędy pomiarowe ani różnice w terenie, które mogłyby wpłynąć na wyniki. Praktyczne zastosowanie ciągów zamkniętych jest szczególnie widoczne w inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla projektów budowlanych i infrastrukturalnych. Wykonywanie niwelacji w cyklu zamkniętym pozwala na wykrycie błędów systematycznych, które mogą wystąpić w trakcie pomiarów, a także na ich korekcję, co jest zgodne z zasadami obowiązującymi w normach takich jak PN-EN ISO 17123. Ważnym aspektem jest również to, że stosowanie ciągów zamkniętych zwiększa wiarygodność uzyskanych wyników, co jest niezbędne w pracach geodezyjnych i w kontekście odpowiedzialności zawodowej geodetów.

Pytanie 13

Na łatach niwelacyjnych umiejscowionych w punktach 100 oraz 101 dokonano pomiarów l₁₀₀ = 1 555, l₁₀₁ = 2 225. Jaka jest różnica wysokości Δh_100-101 między punktami 100 a 101?

A. -0,670 cm

B. 0,670 m

C. -0,670 m

D. 6,700 m

Wybór odpowiedzi, która nie jest zgodna z poprawnym wynikiem, może wynikać z kilku typowych błędów myślowych związanych z interpretacją odczytów niwelacyjnych. W przypadku błędnych odpowiedzi, takich jak 6,700 m, można zauważyć, że wynika to z mylnego założenia, iż obliczenia należy wykonać w jednostkach niezwiązanych z rzeczywistą różnicą wysokości. To podejście ignoruje fakt, że różnice wysokości powinny być podawane w metrach, a nie w centymetrach. Odpowiedzi, które sugerują zmiany w wysokości, są często wynikiem nieprawidłowego zrozumienia sposobu działania niwelacji, gdzie kluczowe jest rozróżnienie między odczytem wysokości a rzeczywistą różnicą wysokości między punktami. Warto również zwrócić uwagę na jednostki. Odpowiedź -0,670 cm jest niepoprawna, ponieważ zamiast tego powinno być -0,670 m. Użycie nieodpowiednich jednostek może prowadzić do dramatycznych różnic w interpretacji danych geodezyjnych. Kluczowe w tej dziedzinie jest przestrzeganie właściwych norm oraz praktyk, które wymagają, aby wyniki były jednoznaczne i precyzyjnie wyrażone w standardowych jednostkach miary. W związku z tym, aby uniknąć takich pomyłek, istotne jest zrozumienie podstawowych zasad niwelacji oraz poprawne stosowanie wzorów i jednostek. W praktyce geodezyjnej, znajomość odpowiednich norm i procedur jest niezbędna dla uzyskania dokładnych wyników pomiarów.

Pytanie 14

Na mapie w skali 1:2000 zmierzono odcinek o długości 145,4 mm. Jakiemu odcinkowi w rzeczywistości odpowiada ta długość?

A. 145,40 m

B. 290,80 m

C. 14,54 m

D. 29,08 m

Błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowego zrozumienia przeliczenia skali mapy. Często spotykanym błędem jest mylenie jednostek miary lub nieprawidłowe mnożenie przez współczynnik skali. Na przykład odpowiedź 145,40 m sugeruje, że użytkownik pomnożył długość odcinka na mapie przez 1, co jest całkowicie błędne. Ponadto, gdy ktoś odpowiada 29,08 m, może to sugerować, że podzielił długość odcinka przez 10, co również nie ma sensu w kontekście skali. Odpowiedź 14,54 m może wynikać ze zrozumienia, że najpierw przeliczono jednostki na centymetry, a następnie podzielono przez 100, co jest nieprawidłowym podejściem. Typowe błędy myślowe w takich przypadkach wynikają z nieznajomości zasad przeliczania jednostek czy też błędnego założenia o proporcjach. Aby uniknąć tych pułapek, ważne jest, aby zawsze pamiętać o zasadzie, że w przypadku skali, wartości są mnożone, a nie dzielone. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe nie tylko w kontekście nauki o geodezji, ale również w wielu innych dziedzinach, jak architektura czy inżynieria lądowa.

Pytanie 15

Niwelacja geometryczna wymaga, aby pomiar na każdym stanowisku był wykonywany dwukrotnie z różną wysokością osi celowej. Jaka jest maksymalna dopuszczalna różnica pomiędzy tymi wynikami?

A. 0,04 m

B. 0,001 m

C. 0,004 m

D. 0,01 m

Wybór błędnych wartości maksymalnej różnicy między pomiarami niwelacyjnymi może prowadzić do znacznych problemów w praktyce geodezyjnej. Wartości takie jak 0,001 m, 0,04 m oraz 0,01 m nie odpowiadają standardom wymaganym w geodezji i mogą wskazywać na niezrozumienie kluczowych zasad dotyczących precyzji pomiarów. Zbyt mała dopuszczalna różnica, jak 0,001 m, nie uwzględnia naturalnych błędów pomiarowych, które mogą wynikać z różnych czynników, takich jak zmiany temperaturowe, niestabilność instrumentów czy błędy ludzkie. Z kolei zbyt duża różnica, jak 0,04 m, z pewnością przyczyniłaby się do istotnych nieścisłości, które mogą zagrażać dokładności wszystkich prac budowlanych, a także obniżyć jakość projektów inżynieryjnych. Typowe błędy myślowe obejmują brak zrozumienia, jak ważne jest odpowiednie dobieranie tolerancji w zależności od rodzaju terenu i specyfiki wykonywanych pomiarów. W praktyce, geodeci muszą nie tylko znać normy, ale także umieć je zastosować w odpowiednich kontekstach, co wymaga doświadczenia i wiedzy o instrumentach pomiarowych oraz metodach niwelacji. W związku z tym, zrozumienie i stosowanie odpowiednich wartości tolerancji jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości wyników oraz bezpieczeństwa projektów inżynieryjnych.

Pytanie 16

Jaką wartość ma poprawka kątowa do jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg zawiera 5 kątów, a odchylenie kątowe wynosi fα = +30cc?

A. Vkt = -5cc

B. Vkt = +6cc

C. Vkt = -6cc

D. Vkt = +5cc

Wartości Vkt = +5cc i Vkt = +6cc są niepoprawne, ponieważ nie uwzględniają istotnego aspektu pomiarów kątowych w ciągach poligonowych zamkniętych. Głównym błędem w tych odpowiedziach jest zignorowanie faktu, że w ciągu poligonowym zamkniętym, suma kątów powinna równać się 360 stopni, a każde odchylenie od tej wartości musi być skorygowane. Odchyłka kątowa fα = +30cc wskazuje na nadwyżkę kątów, co sugeruje, że z powodu błędów pomiarowych suma kątów przekracza 360 stopni. W takim przypadku poprawki kątowe powinny być ujemne, aby zmniejszyć sumę kątów do wymaganej wartości. Dlatego przy obliczaniu poprawki kątowej, powinniśmy dzielić całkowitą odchyłkę przez liczbę kątów, co daje Vkt = fα / n, gdzie n wynosi 5. Obliczenie pokazuje, że Vkt powinno wynosić -6cc. Stąd wartości dodatnie, takie jak +5cc czy +6cc, są nie tylko błędne, ale również mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w praktyce inżynieryjnej, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe dla sukcesu projektów. Kolejnym błędem jest zapominanie o kontekście, w jakim operujemy; błędy kątowe w geodezji mają swoje źródło w fizycznych ograniczeniach narzędzi pomiarowych, co podkreśla znaczenie dokładnych pomiarów i odpowiedniej ich korekcji.

Pytanie 17

Przyjmując pomiarową osnowę sytuacyjną, należy zrealizować pomiary liniowe z przeciętnym błędem pomiaru odległości

A. md ≤ 0,07 m + 50 mm/km

B. md ≤ 0,05 m + 70 mm/km

C. md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km

D. md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km

Odpowiedzi takie jak md ≤ 0,05 m + 70 mm/km, md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km oraz md ≤ 0,07 m + 50 mm/km nie spełniają wymogów dla precyzyjnych pomiarów liniowych w geodezji. W pierwszej z tych odpowiedzi, błąd systematyczny wynoszący 5 cm jest zbyt wysoki, szczególnie w kontekście projektów wymagających wysokiej dokładności, jak np. budowa infrastruktury. Z kolei błąd na jednostkę długości wynoszący 70 mm/km wskazuje na znaczną deprecjację jakości pomiarów w dłuższych odległościach, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w danych pomiarowych. W odpowiedzi md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km, chociaż błąd początkowy jest niski, to dodatkowy błąd na kilometr przekracza akceptowane wartości dla wielu zastosowań, co obniża ogólną precyzję pomiarów. W przypadku ostatniej odpowiedzi, md ≤ 0,07 m + 50 mm/km, gdzie błąd systematyczny sięga 7 cm, również nie jest dopuszczalne w kontekście standardów branżowych. W geodezji kluczowe jest, aby zapewnić odpowiednią jakość pomiarów, a nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do błędnych wyników, które wpływają na dalsze etapy projektów budowlanych. W praktyce, zbyt duże błędy pomiarowe mogą skutkować koniecznością ponownego wykonania prac geodezyjnych, co wiąże się z niepotrzebnymi kosztami i opóźnieniami.

Pytanie 18

Aktualną miarę na linii pomiarowej, podczas pomiaru szczegółów metodą ortogonalną, określamy mianem

A. podpórką

B. odciętą

C. czołówką

D. rzędnej

Wybór odpowiedzi takich jak 'rzędna', 'czołówka' czy 'podpórka' może wynikać z nieporozumienia w terminologii stosowanej w geodezji. Rzędna odnosi się do wysokości punktu względem umownej płaszczyzny odniesienia, co oznacza, że nie jest bezpośrednio związana z pomiarami ortogonalnymi, lecz dotyczy pomiarów w pionie. Czołówka, z kolei, często używana jest w kontekście geodezyjnego osprzętu pomiarowego, a nie jako miara bieżąca, co prowadzi do mylnego zastosowania tego terminu w kontekście pytania. Podpórka natomiast jest terminem, który nie odnosi się do pomiarów, ale do wsparcia konstrukcyjnego. Typowym błędem myślowym jest przenoszenie terminologii z jednego obszaru zastosowań na drugi, co powoduje zamieszanie i niewłaściwe interpretacje. Kluczowe jest zrozumienie, że w geodezji precyzyjne definiowanie terminów ma fundamentalne znaczenie dla prawidłowego przeprowadzania pomiarów i ich interpretacji. Dlatego warto zwrócić uwagę na właściwe zrozumienie terminów, aby unikać błędów w analizie danych pomiarowych.

Pytanie 19

Przy dokonywaniu pomiarów trzeba uwzględnić błąd miejsca zera?

A. kątów pionowych

B. rozstawów, stosując taśmę stalową

C. rozstawów, przy użyciu dalmierza elektromagnetycznego

D. kątów poziomych

Błąd miejsca zera jest szczególnie istotny przy pomiarach kątów pionowych, ponieważ może znacząco wpłynąć na dokładność pomiarów wysokości i spadków. W przypadku używania instrumentów pomiarowych, takich jak teodolity czy niwelatory optyczne, ważne jest, aby precyzyjnie ustawić zero, aby uniknąć błędnych odczytów. Przykładem zastosowania jest pomiar wysokości budynków lub obiektów terenowych, gdzie nawet niewielki błąd w ustawieniu miejsca zera może prowadzić do błędnych wyliczeń różnicy wysokości. W praktyce, aby zminimalizować ten błąd, stosuje się kalibrację instrumentów, regularne sprawdzanie ich dokładności oraz wykonywanie pomiarów z różnych punktów referencyjnych. W branży budowlanej oraz geodezyjnej przestrzeganie standardów takich jak ISO 17123 jest kluczowe dla zapewnienia rzetelności danych pomiarowych, co w konsekwencji wpływa na bezpieczeństwo i jakość realizowanych inwestycji.

Pytanie 20

Na nakładce U mapy zasadniczej zaznacza się kolorem żółtym przewód sieciowy

A. telekomunikacyjnej

B. kanalizacyjnej

C. wodociągowej

D. gazowej

Odpowiedź 'gazowej' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami, przewody sieci gazowej na mapach zasadniczych oznaczone są kolorem żółtym. Oznaczenie to jest istotne nie tylko dla celów inwentaryzacyjnych, ale także dla zapewnienia bezpieczeństwa. Przewody gazowe są szczególnie wrażliwe na uszkodzenia, co może prowadzić do poważnych zagrożeń, takich jak wybuchy czy pożary. W praktyce, przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac ziemnych, zaleca się dokonanie szczegółowej analizy mapy zasadniczej oraz wyznaczenie stref ochronnych wokół tych instalacji. Dodatkowo, zgodnie z przepisami prawa budowlanego, wykonawcy są zobowiązani do przestrzegania zasad bezpieczeństwa przy pracach w pobliżu sieci gazowych. Zrozumienie systemu oznaczeń na mapach zasadniczych jest kluczowe dla inżynierów, projektantów oraz wszystkich osób zaangażowanych w budownictwo i infrastrukturę, aby skutecznie uniknąć niebezpiecznych sytuacji oraz zapewnić prawidłowe funkcjonowanie sieci. Warto również zwrócić uwagę na konieczność regularnych przeglądów oraz konserwacji infrastruktury gazowej.

Pytanie 21

Zbiór danych o skrócie BDOT500, który służy do tworzenia mapy zasadniczej, oznacza bazę danych

A. geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu

B. szczegółowych osnów geodezyjnych

C. obiektów topograficznych

D. ewidencji gruntów i budynków

BDOT500, czyli Baza Danych Obiektów Topograficznych 500, jest kluczowym zbiorem danych, który gromadzi informacje o obiektach topograficznych na terenie Polski. Zawiera ona m.in. dane dotyczące rzek, jezior, gór, budynków i innych istotnych elementów krajobrazu. Użycie BDOT500 jest niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak planowanie przestrzenne, ochrona środowiska, a także w geodezji i kartografii. Przykładowo, podczas tworzenia map topograficznych, BDOT500 dostarcza rzetelnych i aktualnych informacji, co jest zgodne z normami określonymi w Polskiej Normie PN-EN ISO 19115, dotyczącej metadanych geograficznych. Dzięki temu użytkownicy mogą podejmować decyzje na podstawie wiarygodnych danych. Przy pracy z systemami GIS, wiedza o strukturze i zawartości BDOT500 umożliwia efektywne włączanie tych danych do różnych analiz przestrzennych, co przyczynia się do lepszego zarządzania zasobami oraz ochrony środowiska.

Pytanie 22

Co wpływa na wysokości opisów w mapie głównej?

A. Od wartości skalarnej mapy

B. Od opisywanej treści i skali mapy

C. Od typu i stylu pisma

D. Od metody wykonania opisu

Wysokości opisów na mapie zasadniczej zależą w pierwszej kolejności od opisywanej treści oraz skali mapy. Skala mapy definiuje, w jakim stopniu rzeczywista powierzchnia została odwzorowana na mapie, co wpływa na sposób przedstawiania informacji. W praktyce oznacza to, że w przypadku map o dużej skali, które reprezentują mały obszar, opisy mogą być bardziej szczegółowe i tym samym wyższe, aby oddać specyfikę terenu. Na przykład, w mapie, która przedstawia obszar miejski, opisy budynków, ulic czy parków będą miały większą wysokość, aby były czytelne i zrozumiałe dla użytkowników. Dodatkowo, treść opisu, jak np. nazwy ulic czy obiektów, również ma wpływ na ich wysokość, gdyż dłuższe nazwy wymagają więcej miejsca. W branży kartograficznej ważne jest przestrzeganie standardów, takich jak Ustawodawstwo o geoinformacji oraz normy ISO, które określają zasady projektowania map, w tym sposoby przedstawiania opisów. Właściwe zrozumienie tych zasad pozwala tworzyć czytelne i funkcjonalne mapy.

Pytanie 23

Jakiego dokumentu wymaga geodeta, aby powiadomić ODGiK o wykonanych pracach geodezyjnych?

A. Podanie o dostęp do danych ewidencyjnych

B. Raport techniczny

C. Wniosek o uzgodnienie dokumentacji i projektowej

D. Zgłoszenie pracy geodezyjnej

Wnioski o udostępnienie danych ewidencyjnych, sprawozdania techniczne oraz wnioski o uzgodnienie dokumentacji projektowej to dokumenty, które nie są bezpośrednio związane z obowiązkiem zgłaszania prac geodezyjnych do ODGiK. Wniosek o udostępnienie danych ewidencyjnych jest procesem, który dotyczy pozyskiwania istniejących danych z ewidencji gruntów i budynków, jednak nie jest wymagany do rozpoczęcia nowych prac geodezyjnych. Sprawozdanie techniczne natomiast jest dokumentem, który podsumowuje wykonane prace oraz przedstawia wyniki pomiarów, ale powinno być sporządzone po zakończeniu prac, a nie przed ich rozpoczęciem. Wniosek o uzgodnienie dokumentacji projektowej dotyczy współpracy z różnymi instytucjami projektującymi, ale nie ma zastosowania w kontekście informowania ODGiK o rozpoczęciu prac. Zrozumienie ról tych dokumentów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania procesami geodezyjnymi. Często mylnie przyjmuje się, że wszystkie te dokumenty są ze sobą powiązane; jednakże każdy z nich pełni odrębną funkcję i powinien być stosowany zgodnie z odpowiednimi procedurami. Niezrozumienie tego podziału może prowadzić do opóźnień w realizacji projektów oraz problemów z zachowaniem zgodności z przepisami prawnymi.

Pytanie 24

Plan zagospodarowania terenu powinien być wykonany na podstawie aktualnej mapy

A. zasadniczej

B. inwentaryzacyjnej

C. branżowej

D. topograficznej

Odpowiedź "zasadnicza" jest poprawna, ponieważ projekt zagospodarowania działki lub terenu należy sporządzić na podstawie mapy zasadniczej, która jest oficjalnym dokumentem zawierającym szczegółowe informacje o terenach, w tym granice działek, infrastrukturę oraz istniejące zagospodarowanie. Mapa zasadnicza jest kluczowym narzędziem w procesie planowania przestrzennego, ponieważ odzwierciedla aktualny stan zagospodarowania przestrzennego oraz umożliwia analizę i projektowanie nowych rozwiązań. W praktyce, architekci i planiści często korzystają z map zasadniczych w celu oceny potencjału działki, identyfikacji ograniczeń (np. strefy ochrony środowiska) oraz planowania przyszłego zagospodarowania. Dobre praktyki w zakresie sporządzania projektów uwzględniają również aktualizację mapy zasadniczej, aby zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego i lokalnymi planami zagospodarowania przestrzennego. Dodatkowo, znajomość mapy zasadniczej jest niezbędna w kontekście pozyskiwania pozwoleń na budowę oraz w procesach inwestycyjnych.

Pytanie 25

Jaki opis, używany na mapie zasadniczej, odnosi się do przewodu kanalizacyjnego sanitarnego o średnicy
20 cm, zmierzonego na osnowę?

A. ksB20

B. ksP200

C. ks20

D. ks200

Odpowiedź ks200 jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami w inżynierii lądowej i wodnej, oznaczenia dla przewodów kanalizacyjnych sanitarno-ściekowych o średnicy 20 cm wskazują na ich średnicę w milimetrach. W przypadku przewodów sanitarnych, standardowe oznaczenie składa się z prefiksu 'ks' (kanalizacja sanitarna), a następnie z liczby wskazującej średnicę w mm. Oznaczenie ks200 odnosi się więc bezpośrednio do przewodu o średnicy 200 mm, co jest zgodne z powszechnie uznawanymi praktykami w branży. W praktyce, takie oznaczenie ułatwia zarówno projektowanie, jak i realizację inwestycji budowlanych, ponieważ inżynierowie i projektanci mogą łatwo identyfikować konkretne elementy systemu kanalizacyjnego. Warto również przypomnieć, że stosowanie jednolitych oznaczeń zgodnych z normami europejskimi poprawia komunikację między różnymi uczestnikami procesu budowlanego.

Pytanie 26

Jak wielki jest maksymalny dopuszczalny średni błąd lokalizacji punktu w pomiarowej osnowie wysokościowej w odniesieniu do najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej?

A. 0,01 m

B. 0,07 m

C. 0,05 m

D. 0,03 m

Odpowiedzi sugerujące błędne wartości, takie jak 0,07 m, 0,03 m czy 0,01 m, wynikają z niepełnego zrozumienia wymagań dotyczących precyzji pomiarów w geodezji. Wartość 0,07 m jest zbyt duża, co wskazuje na lekceważenie standardów dokładności wymaganych w procesie budowy osnowy geodezyjnej. Tego rodzaju błąd może prowadzić do poważnych nieścisłości w pomiarach, co w praktyce skutkuje błędnymi danymi wysokościowymi, a w konsekwencji problemami w projektach budowlanych. W przypadku wartości 0,03 m i 0,01 m, można zauważyć, że są one zbyt restrykcyjne w kontekście dopuszczalnych błędów w osnowie wysokościowej. Osiągnięcie takiej dokładności w codziennych pomiarach wymagałoby skomplikowanych procedur oraz kosztownego sprzętu, co może być niepraktyczne w wielu zastosowaniach. Dlatego kluczowe jest, aby geodeci rozumieli, jakie są rzeczywiste wymagania dotyczące dokładności oraz jakie wartości są realistyczne i akceptowalne w kontekście wykonywanych prac. Zbyt niska tolerancja na błąd może prowadzić do niepotrzebnego zwiększenia kosztów oraz wydłużenia czasu realizacji projektu bez proporcjonalnych korzyści w dokładności pomiarów.

Pytanie 27

Długość odcinka zmierzonego na mapie w skali 1:500 to 11,1 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 2,22 m

B. 22,2 m

C. 5,55 m

D. 55,5 m

Skala 1:500 oznacza, że 1 cm na mapie odpowiada 500 cm w rzeczywistości. Jak chcesz obliczyć rzeczywistą długość, to wystarczy, że pomnożysz długość odcinka na mapie przez wartość skali. W tym przypadku: 11,1 cm x 500 to 5550 cm. A jak to przeliczymy na metry, to wychodzi 55,5 m. To typowe zadanie w geodezji. Widać, jak ważne jest zrozumienie skali mapy, szczególnie w pomiarach terenowych. Przykładowo, jak inżynierowie planują budowę, to muszą dobrze przeliczać długości, żeby wszystko pasowało do rzeczywistości. Moim zdaniem, zrozumienie skali jest kluczowe w każdej pracy z pomiarami przestrzennymi, w kartografii czy nawigacji.

Pytanie 28

Do I grupy charakterystycznych detali terenowych, które można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i które przejawiają długotrwałą stabilność, zalicza się między innymi

A. boisko sportowe

B. budynek szkoły

C. jezioro o naturalnej linii brzegowej

D. wał przeciwpowodziowy

Budynek szkoły jest przykładem obiektu, który można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i który zachowuje długookresową niezmienność. W kontekście analizy terenowej, grupy szczegółów terenowych mogą obejmować obiekty stałe, które mają znaczenie dla planowania przestrzennego i zarządzania infrastrukturą. Budynki publiczne, takie jak szkoły, są zazwyczaj zarejestrowane w systemach GIS (Geographic Information Systems) oraz w dokumentacji urbanistycznej, co pozwala na ich skuteczną lokalizację i analizę w kontekście urbanistyki. Przykładowo, w procesie planowania przestrzennego, informacje o lokalizacji szkół są kluczowe dla ustalania stref oddziaływania, dostępności usług edukacyjnych oraz analizy ruchu uczniów. Dodatkowo, budynki takie jak szkoły są często objęte normami i regulacjami dotyczącymi bezpieczeństwa oraz dostępu, co podkreśla ich znaczenie jako stabilnych elementów infrastruktury społecznej.

Pytanie 29

Który z dokumentów jest konieczny do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Szkic polowy osnowy

B. Dziennik pomiaru kątów osnowy

C. Opis topograficzny punktu

D. Dziennik pomiaru długości boków osnowy

Opis topograficzny punktu jest kluczowym dokumentem w geodezji, ponieważ zawiera szczegółowe informacje o lokalizacji i charakterystyce punktu osnowy geodezyjnej. Zazwyczaj obejmuje takie elementy jak współrzędne geograficzne, wysokość, otoczenie punktu oraz dostępność do niego. Dzięki temu geodeta, przebywając w terenie, może szybko zlokalizować punkt osnowy, co jest istotne przy wykonywaniu pomiarów. Przykładowo, w przypadku prowadzenia pomiarów dla celów projektowych, posiadanie opisu topograficznego pozwala na efektywne planowanie prac w terenie oraz minimalizowanie ryzyk związanych z błędami lokalizacyjnymi. W branży geodezyjnej stosuje się standardy, które wymagają, aby wszystkie punkty osnowy miały odpowiednio przygotowaną dokumentację, co podnosi jakość i dokładność przeprowadzanych pomiarów.

Pytanie 30

Przekierowanie spionowanej osi obrotowej tachimetru na punkt geodezyjny to

A. rektyfikacja

B. pionowanie

C. poziomowanie

D. centrowanie

Centrowanie oznacza precyzyjne doprowadzenie spionowanej osi obrotu tachimetru do punktu geodezyjnego. Jest to kluczowy proces w geodezji, ponieważ zapewnia, że wszystkie pomiary są dokonywane z jednego, stabilnego punktu. W praktyce centrowanie polega na umieszczeniu tachimetru w dokładnej pozycji nad punktem, co jest niezbędne do uzyskania prawidłowych i wiarygodnych wyników. Proces ten w szczególności uwzględnia użycie statywów i poziomic, aby zapewnić, że instrument jest nie tylko zlokalizowany w odpowiednim miejscu, ale również w odpowiedniej orientacji. Dobre praktyki w zakresie centrowania wymagają również regularnego kalibrowania sprzętu, aby zminimalizować błędy systematyczne. W praktyce, centrowanie jest stosowane zarówno w pomiarach terenowych, jak i w aplikacjach budowlanych, gdzie precyzja ma kluczowe znaczenie dla dalszych etapów pracy. Zrozumienie i umiejętność centrowania jest niezbędna dla każdego geodety, ponieważ błędne centrowanie prowadzi do nieprawidłowych pomiarów, co z kolei może wpłynąć na całokształt projektu.

Pytanie 31

Określ wartość poziomu odniesienia profilu podłużnego, jeśli maksymalna wysokość zaznaczonego na tym profilu punktu wynosi 225,85 m, a minimalna 185,20 m?

A. 180,00 m

B. 200,00 m

C. 230,00 m

D. 225,00 m

Wartość poziomu porównawczego profilu podłużnego oblicza się na podstawie różnicy pomiędzy najwyższą a najniższą wysokością punktów. W tym przypadku najwyższa wysokość wynosi 225,85 m, a najniższa 185,20 m. Aby określić poziom porównawczy, należy wziąć pod uwagę dolne granice terenu, które są istotne w kontekście inżynierii lądowej i budowlanej. Poziom porównawczy powinien znajdować się poniżej najwyższej wartości, ale bliżej dolnej wartości, aby uwzględnić zmiany w terenie i ułatwić dalsze prace projektowe. Odpowiedzią 180,00 m ustalamy wartość, która zapewnia nie tylko wygodę w operacjach inżynieryjnych, ale również odpowiada praktycznym wymaganiom budowlanym, takim jak odwodnienie i wznoszenie konstrukcji. W ogólnej praktyce, ustalanie odpowiedniego poziomu porównawczego jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności projektów budowlanych, co podkreślają standardy związane z projektowaniem infrastruktury. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być projektowanie dróg, gdzie poziom porównawczy musi uwzględniać różnice w wysokościach, aby zapobiec problemom z odprowadzaniem wód opadowych oraz zapewnić stabilność konstrukcji.

Pytanie 32

Zgodnie z ustawodawstwem geodezyjnym oraz kartograficznym mapy zasadnicze powinny być sporządzane w następujących skalach:

A. 1:25 000, 1:50 000, 1:100 000

B. 1:10 000, 1:25 000, 1:50 000

C. 1:500, 1:1000, 1:2000, 1:5000

D. 1:1000, 1:2000, 1:5000, 1:10 000

Mapa zasadnicza to kluczowy dokument w geodezji, który odzwierciedla rzeczywiste warunki na terenie, w tym granice działek, infrastrukturę oraz inne istotne elementy. Zgodnie z prawem geodezyjnym i kartograficznym, mapy zasadnicze powinny być wykonywane w skalach 1:500, 1:1000, 1:2000 oraz 1:5000, co pozwala na dokładne odwzorowanie szczegółów terenu. Te skale są stosowane w praktyce do planowania przestrzennego, budowy oraz zarządzania nieruchomościami. Na przykład, skala 1:500 jest często wykorzystywana w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne odwzorowanie terenu jest kluczowe dla projektantów i architektów. W przypadku dużych obszarów, takich jak planowanie strategiczne czy zagospodarowanie przestrzenne, skala 1:5000 może być bardziej odpowiednia, ponieważ daje szerszy kontekst geograficzny. Wybór odpowiedniej skali jest więc istotny dla zapewnienia dokładności i użyteczności map, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży geodezyjnej.

Pytanie 33

Jakim symbolem literowym powinno się oznaczyć na mapie zasadniczej obiekt szkolny?

A. k

B. e

C. m

D. s

Wybór symbolu literowego 'k', 's' lub 'm' do oznaczenia budynku szkoły na mapie zasadniczej nie jest zgodny z powszechnie przyjętymi konwencjami kartograficznymi. Symbol 'k' najczęściej odnosi się do obiektów kultury, takich jak muzea czy centra sztuki, co prowadzi do dezorientacji w kontekście lokalizacji szkoły. Oznaczanie budynków użyteczności publicznej w sposób niezgodny z ustalonymi standardami może wprowadzać w błąd osoby korzystające z mapy, które mogą założyć, że obiekt kultury jest również miejscem edukacji, co jest błędne. Symbol 's' jest z kolei często używany dla obiektów sportowych, co również nie ma zastosowania w przypadku budynku szkoły. Zastosowanie symbolu 'm' może odnosić się do obiektów medycznych, co stwarza dodatkowe zamieszanie w interpretacji mapy. Wybór niewłaściwych symboli może wynikać z braku znajomości standardów kartograficznych, co jest istotne w profesjonalnym podejściu do tworzenia map. Użytkownicy map powinni być świadomi konsekwencji wynikających z błędnych oznaczeń, ponieważ mogą one utrudniać nie tylko nawigację, ale również planowanie przestrzenne oraz działania związane z zarządzaniem lokalnymi społecznościami. Właściwe oznaczanie obiektów na mapach nie tylko wpływa na ich użyteczność, ale również odzwierciedla dbałość o dokładność informacji przestrzennych.

Pytanie 34

Jaki rodzaj mapy stosuje się do przedstawienia ukształtowania terenu miasta?

A. Mapa klimatyczna

B. Mapa topograficzna

C. Mapa hydrogeologiczna

D. Mapa katastralna

Mapa topograficzna jest nieocenionym narzędziem w geodezji i urbanistyce, ponieważ szczegółowo przedstawia ukształtowanie terenu. Dzięki niej można zobaczyć, jak kształtują się różnice wysokości w terenie, co jest kluczowe przy planowaniu infrastruktury miejskiej, budowy dróg czy projektowaniu nowych osiedli. Takie mapy wykorzystują poziomice do pokazania wysokości nad poziomem morza, co pozwala na wizualne zrozumienie krajobrazu. Poziomice są izoliniami, które łączą punkty o tej samej wysokości, co pozwala na łatwe zinterpretowanie nachyleń i różnic wysokości. W praktyce, podczas projektowania systemów odwadniających czy planowania zieleni miejskiej, zrozumienie topografii terenu jest kluczowe. Mapa topograficzna dostarcza także informacji o naturalnych i sztucznych obiektach, co jest nieocenione podczas planowania przestrzennego. Z mojego doświadczenia, korzystanie z map topograficznych pozwala uniknąć wielu problemów, które mogą pojawić się w trakcie realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 35

Wyznacz przyrost Ayi_2 w osi Y, jeśli zmierzona odległość między punktami 1 i 2 d_1-2 = 100,00 m, sinAz_1-2 = 0,760400, cosAz_1-2 = 0,649455.

A. 7,60 m

B. 6,49 m

C. 76,04 m

D. 64,94 m

Wybór niewłaściwych odpowiedzi może być skutkiem nieporozumień dotyczących podstawowych zasad trygonometrii oraz geodezji. Przy obliczaniu przyrostów współrzędnych Y, kluczowe jest zrozumienie, że przyrost Y można uzyskać jedynie poprzez zastosowanie funkcji sinus kąta azymutalnego. Wiele osób może błędnie pomyśleć, że przyrosty współrzędnych są proporcjonalne do wartości cosinusa, co prowadzi do błędnych rezultatów, takich jak 6,49 m lub 7,60 m. W rzeczywistości wartość cosinusa jest używana do obliczeń dotyczących przyrostów współrzędnych X, a nie Y. Typowym błędem jest także pomijanie kontekstu geometrycznego, co prowadzi do nielogicznych wyników, jak 64,94 m. Ponadto, niektórzy mogą nie uwzględniać, że sinus reprezentuje odwrotną stronę w trójkącie prostokątnym w odniesieniu do kąta, co skutkuje mylnymi interpretacjami długości przyrostów. W praktyce, zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest kluczowe, aby uniknąć błędów w obliczeniach, które mogą mieć konsekwencje w rzeczywistych projektach inżynieryjnych i geodezyjnych, gdzie precyzyjne dane są niezbędne dla bezpieczeństwa i dokładności realizowanych działań.

Pytanie 36

Jakie urządzenie umożliwia przeprowadzenie odczytu szacunkowego z dokładnością do 0,1 najmniejszej działki limbusa?

A. Mikrometr

B. Mikroskop skalowy

C. Mikroskop wskaźnikowy

D. Noniusz

Noniusz jest urządzeniem pomiarowym, które pozwala na dokonywanie precyzyjnych odczytów, ale nie osiąga takiej dokładności jak mikroskop wskaźnikowy. Najczęściej stosowany jest w połączeniu z suwmiarkami lub innymi narzędziami, co umożliwia pomiar długości z dokładnością do 0,1 mm, a nie 0,1 najmniejszej działki limbusa, co jest wymagane w tym przypadku. Mikrometr, z kolei, to narzędzie skonstruowane do precyzyjnych pomiarów grubości i średnic, jednak jego dokładność, choć wysoka, nie jest wystarczająca do zadania związanego z szacunkowym odczytem najmniejszej działki limbusa. Mikroskop skalowy, choć również użyteczny w precyzyjnych pomiarach, to w praktyce nie ma takiej samej funkcjonalności jak mikroskop wskaźnikowy i często nie jest wykorzystywany do oceny szacunkowej. Typowym błędem myślowym przy wyborze narzędzia pomiarowego jest skupianie się na ogólnej precyzji zamiast na specyficznych parametrach wymaganych w danym zastosowaniu. Użytkownicy często nie zdają sobie sprawy, że różne urządzenia mają swoje specyficzne obszary zastosowania, co prowadzi do wyboru narzędzi, które są nieodpowiednie do wymaganej dokładności pomiarów.

Pytanie 37

Który z poniższych instrumentów geodezyjnych służy do pomiaru kątów poziomych i pionowych?

A. Inklinometr

B. Teodolit

C. Niwelator

D. Tachimetr

Teodolit to jedno z podstawowych narzędzi używanych w geodezji do pomiaru kątów poziomych i pionowych. Jest niezwykle precyzyjnym instrumentem, który pozwala na dokładne określenie kierunków i kątów w terenie. Dzięki swojej konstrukcji, teodolit umożliwia wykonywanie pomiarów z bardzo dużą dokładnością, co jest kluczowe w wielu pracach inżynieryjnych. W praktyce, teodolit jest często używany podczas prac związanych z wytyczaniem tras drogowych, budową mostów czy konstrukcją budynków, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne dla prawidłowego przebiegu całego procesu budowlanego. Warto również wspomnieć, że teodolit może być wykorzystywany w połączeniu z innymi narzędziami, takimi jak niwelatory czy tachimetry, co rozszerza jego możliwości pomiarowe. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość obsługi teodolitu jest nieodzowną umiejętnością każdego geodety i inżyniera budownictwa, ponieważ pozwala na skuteczne i efektywne przeprowadzenie wielu kluczowych operacji pomiarowych.

Pytanie 38

Geodeta powinien wyznaczyć położenie punktów określających osie konstrukcyjne budynku jednorodzinnego na ławach ciesielskich z dokładnością do

A. 0,1 m

B. 1 m

C. 0,001 m

D. 0,01 m

Wybór innych wartości dokładności, takich jak 0,1 m, 0,01 m czy 1 m, prowadzi do istotnych błędów w procesie budowlanym. Przyjęcie zbyt dużych tolerancji pomiarowych, jak 1 m, jest nieakceptowalne w kontekście budowy budynku jednorodzinnego, gdzie precyzja jest kluczowa. Taki błąd może skutkować poważnymi konsekwencjami, w tym nieprawidłowym ułożeniem ścian i fundamentów, co z kolei prowadzi do problemów strukturalnych, a nawet zagrożenia dla bezpieczeństwa mieszkańców. Z kolei odpowiedź 0,1 m i 0,01 m, mimo że są bardziej precyzyjne niż 1 m, wciąż nie spełniają wymogów standardów budowlanych, które zazwyczaj nakładają obowiązek stosowania dokładności pomiaru na poziomie milimetra. W praktyce, geodeci i inżynierowie muszą kierować się zaleceniami zawartymi w normach, takich jak PN-ISO 9001, które nakładają obowiązek zapewnienia wysokiej jakości i precyzji pomiarów w procesie budowlanym. Tego rodzaju błędne rozumienie wymagań dotyczących precyzji pomiaru może wynikać z niewłaściwego postrzegania roli, jaką na budowie odgrywają dokładne pomiary, co w efekcie prowadzi do kosztownych błędów projektowych i wykonawczych.

Pytanie 39

Średni błąd pomiaru długości odcinka 200 m wynosi ±5 cm. Jaki jest błąd względny tego pomiaru?

A. 1:4

B. 1:400

C. 1:4000

D. 1:40

Obliczanie błędu względnego wymaga zrozumienia, na czym polega ten termin oraz jak odpowiednio zinterpretować wartości błędu. Nieprawidłowe odpowiedzi sugerują błędne podejście do obliczeń lub do zrozumienia zasadności stosowania błędu względnego. Na przykład, odpowiedzi 1:40, 1:4 i 1:400 mogą wynikać z nieprawidłowego podziału błędu na jednostki lub pomijania istotnych przeliczeń. Często błąd myślowy polega na mylnym przyjęciu, że błąd pomiaru jest bezpośrednio porównywalny z całkowitym wynikiem bez uwzględnienia, że błąd ten powinien być proporcjonalny do faktycznej wielkości mierzonych. Dodatkowo, może to być wynik nieumiejętności przekształcania jednostek lub błędnego przyjęcia, że im mniejszy błąd pomiaru, tym większy błąd względny. Prawidłowe podejście do tego zagadnienia wymaga umiejętności analizy i przemyślenia powiązań pomiędzy wartością pomiaru a jego błędem, co ma kluczowe znaczenie w kontekście praktycznych zastosowań pomiarowych. Warto zatem zwrócić uwagę na metody analizy błędów oraz ich wpływ na końcowe wyniki pomiarów w różnych dziedzinach nauki i techniki.

Pytanie 40

Wyniki pomiarów należy skorygować przed ich użyciem w obliczeniach, uwzględniając poprawki związane z błędami

A. średnie.

B. pozorne.

C. systematyczne.

D. grube.

Odpowiedzi "pozorne", "średnie" i "grube" są niepoprawne, ponieważ nie odnoszą się do właściwego rodzaju błędów w kontekście analizowania wyników pomiarów. Błędy pozorne to często błędy wynikające z subiektywnej interpretacji danych, a nie z rzeczywistych odchyleń w pomiarach. Takie błędy mogą prowadzić do mylnych konkluzji, ale nie są one stałe ani systematyczne, co czyni je mniej istotnymi w kontekście usprawnień w metodyce pomiarowej. Z kolei błędy średnie, choć mogą wskazywać na statystyczne odchylenia wyników, nie odnoszą się do korygowania wyników pomiarów, a raczej do obliczeń statystycznych, które mogą pomóc w interpretacji danych, lecz nie eliminują systematycznych odchyleń. Błędy grube, występujące sporadycznie, są wynikiem niefortunnych okoliczności, takich jak awaria sprzętu lub pomyłka w odczycie, które można wykryć i wyeliminować, ale nie są to systematyczne błędy. Zrozumienie różnicy między tymi kategoriami błędów jest kluczowe dla skutecznej analizy danych i uzyskiwania wiarygodnych wyników, a ignorowanie tego podziału może prowadzić do poważnych błędów w interpretacji rezultatów pomiarów. Merytoryczne podstawy tych koncepcji są fundamentalne w naukach ścisłych i inżynierii, gdzie dokładność pomiarów jest kluczowa dla sukcesu badań i aplikacji technologicznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej