Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 16 maja 2025 16:20
Data zakończenia: 16 maja 2025 16:53

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Które z poniższych równań ilustruje reakcję, w której powstają produkty gazowe?

A. Fe(CN)2 + 4KCN —> K4[Fe(CN)6]

B. AgNO3 + KBr —> AgBr↓ + KNO3

C. 2HgO —> 2Hg + O2

D. Fe + S —> FeS

Reakcja przedstawiona w równaniu 2HgO —> 2Hg + O2 jest klasycznym przykładem reakcji rozkładu, która skutkuje wydzieleniem produktów gazowych. W tym przypadku, pod wpływem ciepła, woda utleniona (HgO) rozkłada się na rtęć metaliczną (Hg) oraz tlen (O2), który jest gazem. Proces ten ilustruje zasady termodynamiki oraz mechanizm reakcji chemicznych. W praktyce rozkład wody utlenionej jest ważny w różnych dziedzinach, w tym w chemii analitycznej, gdzie tlen jest wykorzystywany w reakcjach utleniających. Tego typu reakcje są również istotne w kontekście bezpieczeństwa, gdyż uwolnienie gazów może mieć wpływ na warunki pracy w laboratoriach. Dobrą praktyką w chemii jest stosowanie zasad BHP w obecności gazów, które mogą być wybuchowe lub toksyczne. W związku z tym, zrozumienie reakcji gazowych jest niezbędne do prowadzenia bezpiecznych eksperymentów chemicznych oraz skutecznego zarządzania ryzykiem.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

Fragment procedury analitycznej
(...) Przenieś badany roztwór całkowicie do rozdzielacza gruszkowego o pojemności od 50 do 100 cm³, dodaj 5 cm³ roztworu tiocyjanianu potasu oraz 10 cm³ alkoholu izopentylowego, a następnie wstrząsaj zawartością przez 30 sekund.
Po rozdzieleniu faz przenieś roztwór wodny do drugiego rozdzielacza, natomiast fazę organiczną do suchej kolbki miarowej o pojemności 50 cm³(...) Który rodzaj ekstrakcji jest opisany w powyższym fragmencie?

A. Okresowej ciało stałe – ciecz

B. Okresowej ciecz – ciecz

C. Ciągłej ciało stałe – ciecz

D. Ciągłej ciecz – ciecz

Zrozumienie różnicy między ekstrakcją okresową a ciągłą jest kluczowe dla prawidłowego wykonania procedur analitycznych. Ekstrakcja ciągła ciecz – ciecz polega na nieprzerwanym przepływie fazy organicznej, co umożliwia bardziej efektywne wyodrębnienie substancji z roztworu. W przedstawionym fragmencie natomiast opisana została procedura, która polega na jednorazowym przeniesieniu fazy, co sugeruje charakter działania okresowego. Dla typowych błędów myślowych można wskazać dezinformację dotyczącą przepływu faz, gdzie użytkownicy mogą mylnie utożsamiać prostą interakcję substancji z roztworem z procesem ciągłym. Również mylenie ciał stałych z cieczami w kontekście ekstrakcji może prowadzić do nieprawidłowych wniosków, gdyż podstawowym założeniem ekstrakcji ciecz – ciecz jest to, że obie fazy muszą być ciekłe. Niepoprawne odpowiedzi często wynikały z niewłaściwego zrozumienia zasad ekstrakcji oraz ich zastosowania w praktyce laboratoryjnej. Uczenie się tych różnic jest kluczowe dla efektywnego projektowania procesów analitycznych oraz optymalizacji wydobycia substancji chemicznych.

Pytanie 4

W wyniku analizy sitowej próbki stałej otrzymano frakcję o średnicy ziaren 12 – 30 mm. Jaką masę powinna mieć prawidłowo pobrana próbka pierwotna?

Tabela. Wielkość próbki pierwotnej w zależności od wielkości ziarna
Średnica ziaren lub kawałków [mm]	do 1	1 - 10	11 - 50	ponad 50
Pierwotna próbka (minimum) [g]	100	200	1000	2500

A. 200 g

B. 100 g

C. 1000 g

D. 2500 g

Wybór masy próbki innej niż 1000 g może prowadzić do znacznych błędów w analizie sitowej. Odpowiedzi takie jak 2500 g, 200 g czy 100 g są nietrafione, a ich wybór może wynikać z kilku powszechnych nieporozumień dotyczących tego, jak przeprowadza się analizy prób. W przypadku 2500 g, chociaż jest to masa większa niż wymagana, może prowadzić do nieefektywności w badaniach, a także do niezgodności z wymaganiami dotyczącymi minimalnych i maksymalnych mas próbki. Odpowiedź 200 g i 100 g są zdecydowanie zbyt małe, co skutkuje tym, że próbka nie oddaje rzeczywistego obrazu badanej frakcji. Zbyt mała próbka nie jest w stanie uchwycić wszystkich właściwości materiału, co prowadzi do niewłaściwych wniosków o jego charakterystyce, takich jak zróżnicowanie wielkości ziaren czy ich rozkład. W konsekwencji, to może negatywnie wpłynąć na decyzje związane z wykorzystaniem danego materiału, na przykład w budownictwie czy przemyśle, gdzie właściwości fizyczne i mechaniczne surowców mają kluczowe znaczenie. Analiza sitowa wymaga ścisłego przestrzegania norm oraz dobrych praktyk, które obejmują odpowiednie ustalenie masy próbki, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych i powtarzalnych wyników.

Pytanie 5

Na skutek krystalizacji 18 g kwasu benzoesowego uzyskano 8 g czystego produktu. Jaką wydajność miała ta krystalizacja?

A. 2,25 g

B. 44,44 g

C. 44,44%

D. 2,25%

Wydajność procesu krystalizacji oblicza się jako stosunek masy uzyskanego produktu do masy surowca, wyrażony w procentach. W tym przypadku, otrzymując 8 g czystego kwasu benzoesowego z 18 g użytego surowca, wydajność wynosi: (8 g / 18 g) * 100% = 44,44%. Taka wydajność jest ważna w kontekście procesów technologicznych, ponieważ pozwala ocenić, jak efektywnie surowce zostały wykorzystane. W praktyce, wysoka wydajność jest pożądana, ponieważ obniża koszty materiałowe i zwiększa rentowność produkcji. W kontekście przemysłu farmaceutycznego lub chemicznego, osiągnięcie wysokiej wydajności krystalizacji jest kluczowe dla zapewnienia czystości i jakości produktów końcowych, co odpowiada standardom takim jak GMP (Good Manufacturing Practices). Dodatkowo, analiza wydajności może pomóc w identyfikacji potencjalnych problemów w procesie produkcyjnym i dostosowywaniu parametrów, aby zoptymalizować proces.

Pytanie 6

Korzystając z wykresu wskaż, w jakiej postaci występuje woda w temperaturze 10°C i pod ciśnieniem 100 barów.

A. Lód.

B. Ciecz.

C. Sublimat

D. Gaz.

Wybór odpowiedzi "Ciecz" jest całkowicie poprawny, ponieważ woda w temperaturze 10°C i ciśnieniu 100 barów znajduje się w obszarze fazy ciekłej na wykresie fazowym. Woda przy tych parametrach spełnia warunki, które umożliwiają jej istnienie w stanie ciekłym. To zjawisko jest kluczowe w różnych zastosowaniach technologicznych, takich jak procesy przemysłowe, gdzie woda jako ciecz pełni funkcję chłodziwa czy medium transportującego ciepło. W praktyce, znajomość stanów skupienia wody i ich zależności od ciśnienia i temperatury jest istotna w inżynierii chemicznej, meteorologii oraz inżynierii środowiska. Dobrą praktyką jest regularne analizowanie wykresów fazowych, które mogą wskazywać na potencjalne zmiany stanu skupienia substancji, co jest kluczowe w projektowaniu i eksploatacji systemów, w których woda odgrywa fundamentalną rolę.

Pytanie 7

Aby przygotować 200 g roztworu chlorku potasu o stężeniu 5% (m/m), ile substancji należy zastosować?

A. 10 g KCl i 200 g wody

B. 10 g KCl i 190 g wody

C. 20 g KCl i 180 g wody

D. 5 g KCl i 200 g wody

Aby przygotować 200 g roztworu chlorku potasu (KCl) o stężeniu 5% (m/m), należy obliczyć masę substancji rozpuszczonej w odniesieniu do całkowitej masy roztworu. W przypadku stężenia 5% oznacza to, że 5% masy całkowitej roztworu stanowi KCl. Zatem, masa KCl w 200 g roztworu wynosi: 200 g * 0,05 = 10 g. Pozostała masa roztworu to masa wody, którą można obliczyć odejmując masę KCl od masy całkowitej roztworu: 200 g - 10 g = 190 g. Dlatego prawidłowym składnikiem do sporządzenia tego roztworu jest 10 g KCl i 190 g wody. Tego rodzaju obliczenia są niezwykle istotne w laboratoriach chemicznych, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworów jest kluczowe dla uzyskiwania powtarzalnych i wiarygodnych wyników eksperymentów. Stosowanie się do zasad i standardów, takich jak Good Laboratory Practice (GLP), zapewnia wysoką jakość wyników badań. Dodatkowo, umiejętność obliczania stężenia roztworów jest podstawą w pracach laboratoryjnych, biochemicznych oraz w wielu zastosowaniach przemysłowych.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Substancje kancerogenne to

A. mutagenne

B. rakotwórcze

C. enzymatyczne

D. uczulające

Wybierając odpowiedzi, warto zrozumieć różnice między pojęciami mutagenności, rakotwórczości, uczulania i enzymatyczności. Substancje mutagenne to takie, które mogą powodować zmiany w DNA, wpływając na geny, co prowadzi do mutacji. Chociaż niektóre mutageny mogą być jednocześnie kancerogenne, nie wszystkie z nich wywołują raka. Warto zauważyć, że mutagenność nie jest równoznaczna z rakotwórczością. Uczulające substancje to te, które mogą wywoływać reakcje alergiczne, co jest zupełnie innym mechanizmem niż rakotwórczość. Uczulenie polega na reakcji immunologicznej organizmu na daną substancję, podczas gdy rakotwórczość dotyczy rozwoju nowotworów. Enzymatyczne substancje odnoszą się do związków, które katalizują reakcje chemiczne, nie mając związku z kancerogennością. Często dochodzi do mylenia tych terminów, co prowadzi do błędnych wniosków. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej interpretacji wpływu substancji chemicznych na zdrowie i bezpieczeństwo. Dlatego tak istotne jest, aby przed podjęciem decyzji dotyczących ekspozycji na jakiekolwiek substancje, zasięgnąć informacji na temat ich właściwości i potencjalnych zagrożeń.

Pytanie 10

Jednym z sposobów oddzielania jednorodnych mieszanin jest

A. filtracja

B. dekantacja

C. sedymentacja

D. destylacja

Destylacja to naprawdę ważna metoda, jeśli chodzi o rozdzielanie mieszanin jednorodnych. Działa to tak, że różne składniki mają różne temperatury wrzenia. Fajnie sprawdza się to szczególnie w cieczy, gdzie te różnice są wyraźne. W praktyce, destylacja ma wiele zastosowań, zwłaszcza w przemyśle chemicznym, petrochemicznym i farmaceutycznym. Na przykład, podczas produkcji etanolu z fermentacji, destylacja pomaga oddzielić alkohol od wody i innych substancji. W branży chemicznej korzysta się z niej do oczyszczania rozpuszczalników, a w przemyśle naftowym do separacji różnych frakcji ropy naftowej. Metoda destylacji frakcyjnej jest super, bo pozwala skupić się na skutecznym rozdzielaniu skomplikowanych mieszanin na poszczególne składniki. To wszystko jest zgodne z normami przemysłowymi, które wymagają, żeby produkty końcowe były czyste i żeby proces był jak najbardziej efektywny.

Pytanie 11

Proces, w którym woda jest usuwana z zamrożonego materiału poprzez sublimację lodu
(czyli bezpośrednie przejście do stanu pary z pominięciem stanu ciekłego) nazywa się

A. asocjacja

B. pasteryzacja

C. liofilizacja

D. homogenizacja

Asocjacja, pasteryzacja i homogenizacja to różne terminy związane z obróbką, ale z liofilizacją to niewiele ma wspólnego. Asocjacja to tworzenie chemicznych związków, co w ogóle nie dotyczy usuwania wody. Pasteryzacja to zupełnie inna bajka, bo tu chodzi o eliminację mikroorganizmów przez podgrzewanie, co też nie ma nic wspólnego z liofilizacją. A homogenizacja? To o rozdrobnieniu cząsteczek, żeby uzyskać jednorodną mieszaninę. Wiem, że takie nieporozumienia mogą się zdarzać, ale liofilizacja to coś wyjątkowego. Łączy niską temperaturę z ciśnieniem, żeby skutecznie usunąć wodę z zamrożonego materiału, co jest mega ważne dla zachowania jakości produktu.

Pytanie 12

Aby wykonać chromatografię cienkowarstwową, należy przygotować eluent składający się z toluenu, acetonu oraz kwasu mrówkowego w proporcjach objętościowych 10:4:1. Jakie ilości poszczególnych składników powinny być wykorzystane do uzyskania 300 cm³ eluentu?

A. 300 cm3 toluenu, 75 cm3 acetonu oraz 30 cm3 kwasu mrówkowego

B. 80 cm3 toluenu, 200 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

C. 200 cm3 toluenu, 80 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

D. 150 cm3 toluenu, 60 cm3 acetonu oraz 15 cm3 kwasu mrówkowego

Aby przygotować eluent w chromatografii cienkowarstwowej, musimy zachować odpowiednie proporcje objętości składników. W przypadku stosunku 10:4:1 oznacza to, że na każde 10 części toluenu przypada 4 części acetonu i 1 część kwasu mrówkowego. Sumując te proporcje, otrzymujemy 15 części łącznie. Dla 300 cm³ eluentu obliczamy objętości poszczególnych składników w następujący sposób: (10/15) * 300 cm³ = 200 cm³ toluenu, (4/15) * 300 cm³ = 80 cm³ acetonu, oraz (1/15) * 300 cm³ = 20 cm³ kwasu mrówkowego. Przygotowanie eluentu w tych dokładnych proporcjach zapewnia optymalne warunki separacji składników w chromatografii. W praktyce, takie precyzyjne przygotowanie roztworów jest istotne, aby zapewnić powtarzalność wyników oraz zgodność z normami laboratoryjnymi dotyczących analizy chemicznej. Warto również zauważyć, że stosowanie odpowiednich proporcji składników eluentu może wpływać na efektywność separacji i rozdziału substancji, co jest kluczowe w analityce chemicznej.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Jakie środki ochronne należy zastosować podczas sporządzania 1M roztworu zasady sodowej ze stężonego roztworu NaOH, na opakowaniu którego widnieje oznaczenie S/36/37/39?

Numer zwrotu S	Warunki bezpiecznego stosowania
S36	Używać odpowiedniej odzieży ochronnej
S37	Używać odpowiednich rękawic
S38	W przypadku niewystarczającej wentylacji używać sprzętu do oddychania
S39	Używać okularów lub maski ochronnej

A. Fartuch ochronny, rękawice i maskę tlenową.

B. Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.

C. Gumowe rękawice i maskę ochronną.

D. Odzież ochronną i maskę tlenową.

Odpowiedź 'Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.' jest poprawna, ponieważ zgodnie z oznaczeniami S/36/37/39 na opakowaniu NaOH, wymagane są wymienione środki ochrony osobistej. Oznaczenie S36 wskazuje na obowiązek noszenia odzieży ochronnej, co ma na celu minimalizację kontaktu skóry z substancją chemiczną, która może być silnie żrąca. S37 sugeruje stosowanie rękawic ochronnych, które chronią dłonie przed skutkami kontaktu z niebezpiecznymi substancjami, a S39 odnosi się do konieczności używania okularów ochronnych lub maski, aby zapobiec dostaniu się substancji do oczu. W praktyce, stosowanie tych środków ochrony jest kluczowe podczas pracy z chemikaliami, aby zminimalizować ryzyko urazów i zapewnić bezpieczeństwo w laboratorium. Przykładowo, w laboratoriach chemicznych zaleca się także regularne szkolenia z zakresu BHP, które podkreślają znaczenie odpowiednich środków ochrony osobistej.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

Zestaw do filtracji nie zawiera

A. kolby miarowej

B. szklanej bagietki

C. szklanego lejka

D. metalowego statywu

Kolba miarowa nie jest elementem zestawu do sączenia, ponieważ jej główną funkcją jest dokładne pomiarowanie objętości cieczy. W procesach sączenia, szczególnie w laboratoriach chemicznych i biologicznych, kluczowe jest oddzielenie fazy stałej od cieczy, co odbywa się najczęściej z wykorzystaniem lejek szklany, który jest niezbędny do precyzyjnego kierowania cieczy do naczynia zbiorczego. Bagietka szklana służy do przenoszenia lub dozowania niewielkich ilości substancji, a statyw metalowy jest używany do stabilizacji elementów podczas eksperymentów. W kontekście dobrych praktyk laboratoryjnych, ważne jest zrozumienie roli każdego z tych narzędzi, aby efektywnie przeprowadzać procedury analityczne, takie jak filtracja, gdzie kluczowe jest użycie lejka i odpowiednich filtrów, a kolba miarowa nie jest konieczna w tym procesie. Zrozumienie tych różnic pozwala na lepsze planowanie i przeprowadzanie działań laboratoryjnych, co jest niezbędne w pracy każdego chemika.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

W laboratoriach roztwór potasu dichromianu(VI) w stężonym kwasie siarkowym(VI) wykorzystuje się do

A. czyszczenia szkła laboratoryjnego

B. wytrącania trudno rozpuszczalnych soli w wodzie

C. odkamieniania urządzeń wodnych

D. roztwarzania różnych stopów

Wybór odpowiedzi na temat wytrącania soli trudno rozpuszczalnych w wodzie jest błędny, ponieważ dichromian(VI) potasu nie jest stosowany w procesie wytrącania soli, lecz głównie w myciu szkła. W kontekście chemii, wytrącanie soli polega na mieszaniu rozpuszczalników i reagentów w takich warunkach, które sprzyjają krystalizacji, co jest procesem chemicznym zupełnie odmiennym od działania dichromianu(VI), który nie powoduje tworzenia osadów. Roztwór dichromianu potasu w stężonym kwasie siarkowym nie jest również odpowiedni do roztwarzania stopów, ponieważ jego działanie utleniające nie przekształca metali w formę rozpuszczalną. Przy roztwarzaniu stopów najczęściej wykorzystuje się kwasy o silniejszym działaniu, takie jak kwas azotowy, które są w stanie rozpuścić metale. Z kolei zastosowanie dichromianu w odkamienianiu łaźni wodnych jest również niepoprawne. W tego rodzaju procesach stosuje się zazwyczaj kwasy takie jak kwas solny, które skutecznie usuwają osady kamienia, a nie utleniacze. Użycie dichromianu w tych kontekstach sugeruje brak zrozumienia podstawowych reakcji chemicznych oraz ich zastosowań, co prowadzi do błędnych wniosków i może skutkować nieefektywnymi lub wręcz niebezpiecznymi praktykami laboratoryjnymi, dlatego ważne jest, aby mieć na uwadze odpowiednie metody oraz dobre praktyki laboratoryjne przy wyborze substancji do określonych zadań.

Pytanie 19

Zgodnie z instrukcją dotyczącą pobierania próbek nawozów (na podstawie normy PN-EN 12579:2001), liczbę punktów pobierania próbek pierwotnych ustala się według wzoru n_sp = 0,5·√V, gdzie V oznacza objętość jednostki badanej w m³. Wartość n_sp zaokrągla się do liczby całkowitej, a dodatkowo nie może być mniejsza niż 12 ani większa niż 30.
Dlatego dla objętości V = 4900 m³, n_sp wynosi

A. 12

B. 35

C. 30

D. 70

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na nieporozumienia dotyczące zasad pobierania próbek nawozów oraz zastosowania odpowiednich wzorów obliczeniowych. Odpowiedzi takie jak 12, 35, czy 70, wynikają z błędnych założeń. Przykładowo, wartość 12 jest minimalną liczbą próbek, którą można wykorzystać, ale nie jest zgodna z obliczeniami, które jasno wskazują na liczbę 35, co wskazuje na niepełne zrozumienie normy. Z kolei odpowiedzi 35 i 70 ignorują regulacje dotyczące maksymalnej wartości n_sp, która wynosi 30. Tego typu nieścisłości mogą prowadzić do niedoszacowania lub przeszacowania liczby próbek, co bezpośrednio wpływa na jakość i reprezentatywność wyników analiz. Ponadto, nie uwzględnienie zaokrąglenia wartości do liczby całkowitej narusza zasady określone w normie, co skutkuje niską jakością pobierania próbek. W praktyce, nieprawidłowe podejście do obliczeń może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących skuteczności stosowanych nawozów, co ma wpływ na decyzje agronomiczne i strategie zarządzania glebą. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla zapewnienia jakości analiz i wspierania decyzji w zakresie upraw rolnych.

Pytanie 20

Na podstawie informacji zawartej na pipecie, została ona skalibrowana na

A. zimno.

B. wylew.

C. wlew.

D. gorąco.

Odpowiedź 'wylew' jest prawidłowa, ponieważ oznacza, że pipecie nadano skalę pomiarową, która jest używana do precyzyjnego dozowania cieczy. W kontekście laboratoriów i procedur naukowych, pipecie, zwanej również pipetą, należy przypisać odpowiednią kalibrację, aby zapewnić dokładność i powtarzalność wyników. Standardy ISO oraz normy, takie jak ISO 8655, podkreślają znaczenie kalibracji pipet, co jest kluczowe w analizach chemicznych oraz biologicznych. W praktyce, pipecie skalibrowanej na 'wylew' przypisuje się objętość, którą można precyzyjnie odmierzyć i przenieść z jednego naczynia do drugiego, co ma istotne zastosowanie w produkcji leków oraz testach laboratoryjnych. Przykładem może być przygotowanie roztworu, gdzie każdy mililitr musi być dokładnie odmierzone, by uniknąć błędów w badaniach. Ponadto, kalibracja na 'wylew' pozwala na minimalizację strat cieczy, co jest niezbędne w przypadku drobnych reagentów o wysokich kosztach.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

Do filtracji osadów drobnokrystalicznych wykorzystuje się filtry

A. sztywne, o największych porach

B. sztywne, o najmniejszych porach

C. elastyczne, o największych porach

D. elastyczne, o najmniejszych porach

Wybór sączków miękkich, o najmniejszych porach, nie jest właściwy w kontekście filtracji osadów drobnokrystalicznych. Miękkie materiał sączków nie zapewniają wymaganej twardości i stabilności, co prowadzi do ich odkształcania się podczas procesu filtracji. Osady drobnokrystaliczne, ze względu na swoją strukturę, wymagają użycia materiałów, które mogą wytrzymać ciśnienie i nie ulegają deformacji. Ponadto, sączki o największych porach, niezależnie od ich twardości, nie są wystarczająco efektywne w oddzielaniu drobnych cząstek, co prowadzi do zanieczyszczenia przefiltrowanej cieczy. W kontekście standardów filtracji, kluczowe jest, aby dobór materiału był zgodny z wymaganiami dotyczącymi oczyszczania próbek i uzyskiwania wiarygodnych wyników analitycznych. Wybór niewłaściwego typu sączka często wynika z błędnego zrozumienia funkcji, jakie pełnią różne materiały filtracyjne. W laboratoriach należy szczególnie zwrócić uwagę na charakterystyki fizyczne i chemiczne używanych materiałów, aby zapewnić optymalną wydajność podczas procesów filtracyjnych i uniknąć ryzyka kontaminacji, które może znacząco wpłynąć na wyniki eksperymentów.

Pytanie 23

Na podstawie danych w tabeli próbkę, w której będzie oznaczany BZT, należy przechowywać

Oznaczany parametr	Rodzaj naczynia do przechowywania	Sposób utrwalania	Dopuszczalny czas przechowywania
barwa	szklane lub polietylenowe	- schłodzenie do temperatury 2-5°C	24 h
fosforany ogólne	szklane lub polietylenowe	- zakwaszenie kwasem siarkowym(VI) - schłodzenie do temperatury 2-5°C	4 h 48 h
BZT	szklane	- schłodzenie do temperatury 2-5°C - przechowywanie w ciemności	24 h
azot azotanowy(V)	szklane lub polietylenowe	- schłodzenie do temperatury 2-5°C - dodanie 2 cm³ chloroformu do 1 dm³ próbki	24 h 48 h

A. w polietylenowej butelce.

B. w metalowym naczyniu.

C. w butelce z ciemnego szkła.

D. w szklanej butelce.

Wybór niewłaściwego materiału do przechowywania próbek do oznaczania BZT może prowadzić do zafałszowania wyników analizy, co jest istotnym problemem w praktykach laboratoryjnych. Przechowywanie próbek w polietylenowej butelce nie jest odpowiednie, ponieważ polietylen może wchodzić w reakcje chemiczne z substancjami obecnymi w próbce, co z kolei może prowadzić do zmiany ich właściwości fizykochemicznych i nieadekwatnych wyników. Metalowe naczynia również nie są zalecane, ponieważ mogą reagować z niektórymi związkami chemicznymi, a ich powierzchnia może prowadzić do adsorpcji substancji, co zniekształca analizowane wartości. Wybór szklanej butelki nie wystarczy, jeśli nie jest to szkło ciemne; przezroczyste szkło nie zapewnia ochrony przed promieniowaniem UV, co prowadzi do degradacji składników próbki. Takie podejście jest sprzeczne z zaleceniami międzynarodowych standardów dotyczących przechowywania próbek w laboratoriach analitycznych, które jasno określają, że próbki wymagają konkretnego typu opakowania, aby uniknąć wpływu światła na ich integralność. Dlatego ważne jest, aby w procesie przechowywania próbek kierować się nie tylko dostępnością materiałów, ale przede wszystkim ich właściwościami chemicznymi i fizycznymi, aby zachować jakość analizy.

Pytanie 24

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 25

Ile gramów 80% kwasu mrówkowego trzeba zważyć, aby uzyskać 200 g 20% roztworu tego kwasu?

A. 20g

B. 80g

C. 50g

D. 200g

Przy analizie błędnych odpowiedzi często można zauważyć typowe pułapki związane z obliczeniami stężenia roztworów. Na przykład, wybór 200 g jako odpowiedzi może wynikać z błędnego założenia, że cała masa roztworu jest jednocześnie masą substancji czynnej, co jest nieprawidłowe. W rzeczywistości roztwór 20% oznacza, że tylko część masy to substancja chemiczna, a nie całość. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że w obliczeniach chemicznych musimy oddzielić masę substancji czynnej od masy całkowitej roztworu. Z kolei wybór 20 g również jest nieprawidłowy, ponieważ odnosi się do zbyt małej ilości czystego kwasu mrówkowego, co nie wystarczyłoby do osiągnięcia pożądanej koncentracji w 200 g roztworu. Odpowiedź 80 g również jest błędna, ponieważ oznaczałaby zbyt dużą ilość 80% roztworu, nieproporcjonalnie do wymaganych 40 g czystego kwasu. Właściwe podejście do takich obliczeń wymaga zrozumienia zarówno zasad dotyczących stężenia, jak i umiejętności przekształcania jednostek masy oraz ich odpowiedniego zastosowania w praktyce laboratoryjnej. Umiejętność ta jest kluczowa w chemii, gdzie precyzyjne przygotowywanie roztworów ma kluczowe znaczenie dla jakości eksperymentów. W związku z tym, aby skutecznie stosować obliczenia stężenia, należy gruntownie przyswoić podstawowe zasady i metody obliczeniowe, co jest fundamentem każdej praktyki chemicznej.

Pytanie 26

Jaką objętość zasady sodowej o stężeniu 1,0 mol/dm3 należy dodać do 56,8 g kwasu stearynowego, aby otrzymać mydło sodowe (stearynian sodu)?

C₁₇H₃₅COOH + NaOH → C₁₇H₃₅COONa + H₂O

(M_{C₁₇H₃₅COOH} = 284 g/mol, M_{C₁₇H₃₅COONa} = 306 g/mol, M_NaOH = 40 g/mol, M_H₂O= 18 g/mol)

A. 200 cm3

B. 100 cm3

C. 150 cm3

D. 250 cm3

Odpowiedź 200 cm3 jest poprawna, ponieważ do syntezy mydła sodowego z kwasu stearynowego potrzebujemy odpowiedniej ilości zasady sodowej, która zneutralizuje kwas. W przypadku kwasu stearynowego, którego masa wynosi 56,8 g, obliczamy liczbę moli, korzystając z jego masy molowej wynoszącej około 284 g/mol. Obliczamy liczbę moli kwasu stearynowego: 56,8 g / 284 g/mol = 0,2 mol. Zasada sodowa w stężeniu 1,0 mol/dm3 oznacza, że w 1 dm3 roztworu znajduje się 1 mol NaOH. Aby zneutralizować 0,2 mola kwasu, potrzebujemy 0,2 dm3 roztworu NaOH, co odpowiada 200 cm3. Zastosowanie odpowiednich proporcji w syntezie mydeł jest kluczowe dla uzyskania właściwej struktury chemicznej produktu końcowego, co wpływa na jego właściwości użytkowe. Prawidłowe przygotowanie mydeł sodowych znajduje zastosowanie w przemyśle kosmetycznym oraz chemicznym, gdzie jakość surowców oraz ilości reagentów są ściśle normowane przez odpowiednie standardy.

Pytanie 27

Sposoby utrwalania i przechowywania próbek wody przeznaczonych do badań fizykochemicznych.
Próbkę wody przeznaczoną do oznaczenia zawartości metali poddaje się utrwalaniu za pomocą

Oznaczenie	Sposób utrwalania i przechowywania
Barwa	Przechowywać w ciemności
Mętność	Przechowywać w ciemności
Twardość	pH = 3 z użyciem HNO₃
OWO	0,7 ml HCl/30 ml próbki
ChZT	pH 1- 2 z użyciem H₂SO₄
Fosfor	Przechowywać w temperaturze 1-5°C
Glin	pH 1-2 z użyciem HNO₃
Żelazo	pH 1-2 z użyciem HNO₃
Utlenialność	pH1-2 z użyciem H₂SO₄, Przechowywać w ciemności

A. kwasu fosforowego(V).

B. kwasu solnego.

C. kwasu siarkowego(VI).

D. kwasu azotowego(V).

Kwas azotowy(V) (HNO3) jest powszechnie stosowanym środkiem do utrwalania próbek wody przeznaczonych do badań fizykochemicznych, zwłaszcza w kontekście oznaczania metali ciężkich. Działa poprzez stabilizację rozpuszczonych metali, takich jak glin czy żelazo, co jest kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników analizy. Utrwalanie próbek przy użyciu HNO3 zapobiega osadzaniu się tych metali oraz ich redystrybucji w czasie transportu i przechowywania próbek. To podejście jest zgodne z wytycznymi przedstawionymi w standardach analitycznych, takich jak ISO 5667, które podkreślają znaczenie odpowiednich metod przygotowania próbek dla rzetelności wyników. Ponadto, kwas azotowy(V) zapewnia odpowiednie pH, co jest istotne dla zachowania stabilności chemicznej analizowanych substancji. W praktyce, stosowanie HNO3 w laboratoriach badawczych jest standardową procedurą, co potwierdzają liczne publikacje naukowe oraz dokumenty normatywne.

Pytanie 28

Ile gramów chlorku baru powinno się rozpuścić w wodzie, aby uzyskać 200 cm3 roztworu o stężeniu 10% i gęstości 1,203 g/cm3?

A. 24,06 g

B. 18,40 g

C. 20,00 g

D. 26,04 g

Aby obliczyć masę chlorku baru potrzebną do przygotowania 200 cm3 roztworu o stężeniu 10% i gęstości 1,203 g/cm3, należy skorzystać z wzoru na stężenie masowe. Stężenie masowe (C) definiuje się jako masa substancji (m) dzielona przez objętość roztworu (V) pomnożoną przez 100%. W tym przypadku C = 10%, V = 200 cm3. Zatem: m = C * V / 100 = 10 * (200) / 100 = 20 g. Jednakże, aby obliczyć masę rzeczywistą roztworu, musimy uwzględnić jego gęstość. Gęstość (d) roztworu wynosi 1,203 g/cm3, co oznacza, że masa roztworu wyniesie: masa roztworu = objętość * gęstość = 200 cm3 * 1,203 g/cm3 = 240,6 g. Teraz, skoro mamy 20 g chlorku baru, to masa pozostałej części roztworu (czyli wody) wyniesie 240,6 g - 20 g = 220,6 g. W końcu należy złożyć obliczenia: 20 g chlorku baru stanowi 10% całości, co jest zgodne z założeniem stężenia. Ostatecznie, aby uzyskać roztwór o pożądanym stężeniu, konieczne jest rozpuszczenie 24,06 g chlorku baru, co odpowiada odpowiedzi nr 4.

Pytanie 29

Mianowanie roztworu o stężeniu przybliżonym można wykonać poprzez

A. miareczkowanie innym roztworem mianowanym o ściśle określonym stężeniu.

B. zmierzenie gęstości tego roztworu.

C. miareczkowanie tym samym roztworem mianowanym o ściśle określonym stężeniu.

D. miareczkowanie innym roztworem, który nie jest mianowany.

Miareczkowanie innym roztworem niemianowanym jest podejściem, które w praktyce może prowadzić do znaczących błędów pomiarowych. Roztwory niemianowane często mają zmienną koncentrację, co skutkuje trudnościami w dokładnym określeniu stężenia substancji, którą chcemy zbadać. Ponadto, brak dokładnych danych o stężeniu roztworu wyjściowego uniemożliwia precyzyjne obliczenia i może prowadzić do fałszywych wniosków. W kontekście odczytywania gęstości roztworu, chociaż gęstość może dostarczać informacji o stężeniu, nie jest to wystarczająco dokładna metoda, ponieważ gęstość zależy od wielu czynników, takich jak temperatura i obecność innych substancji w roztworze. Miareczkowanie tym samym roztworem mianowanym również jest błędne, ponieważ nie dostarcza nowych informacji o stężeniu, a wręcz przeciwnie, może prowadzić do potwierdzenia niepełnych danych. Takie podejścia często wynikają z błędnego założenia, że można uzyskać wiarygodne wyniki na podstawie niepełnych informacji, co jest jednym z najczęstszych błędów w chemii analitycznej. Praktyka ta podkreśla znaczenie korzystania z dobrze zdefiniowanych i standardowych procedur, aby uzyskać powtarzalne i dokładne wyniki pomiarów.

Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

Do grupy reagentów o szczególnym zastosowaniu nie wlicza się

A. rozpuszczalników do chromatografii

B. wodnych roztworów kwasów

C. wskaźników

D. wzorców

Wybór wzorców, wskaźników czy rozpuszczalników do chromatografii jako odczynników o specjalnym przeznaczeniu opiera się na niepełnym zrozumieniu ich funkcji w kontekście analizy chemicznej. Wzorce chemiczne są niezbędne do kalibracji instrumentów oraz zapewnienia dokładności pomiarów, co jest podstawą każdej analizy. Użycie wzorców o odpowiedniej czystości i znanym składzie jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Wskaźniki, takie jak fenoloftaleina czy oranż metylowy, mają kluczowe znaczenie w reakcjach titracyjnych, gdzie zmiana koloru sygnalizuje osiągnięcie punktu końcowego i umożliwia precyzyjne określenie stężenia substancji. Rozpuszczalniki do chromatografii są istotne, jako że ich właściwości wpływają na skuteczność separacji składników w próbce. Wybierając niewłaściwą odpowiedź, można przeoczyć rolę, jaką odczynniki o specjalnym przeznaczeniu odgrywają w osiąganiu wysokiej jakości wyników eksperymentalnych. W praktyce laboratoryjnej kluczowe jest zrozumienie, które substancje są stosowane do konkretnych celów, co może wpłynąć na jakość i powtarzalność wyników analizy. Dlatego ważne jest, aby nie mylić ogólnych roztworów z substancjami o specjalistycznym zastosowaniu, co może prowadzić do błędów w analizie i interpretacji danych.

Pytanie 32

Wskaż zbiór substancji, które po rozpuszczeniu w wodzie stają się elektrolitami?

A. Glukoza, kwas azotowy(V), wodorotlenek wapnia

B. Cukier, sól stołowa, ocet

C. Kwas solny, gliceryna, tlenek siarki(VI)

D. Chlorek sodu, wodorotlenek sodu, kwas siarkowy(VI)

Wybór substancji, które nie są elektrolitami, może prowadzić do licznych nieporozumień, dlatego warto zrozumieć, dlaczego odpowiedzi te są błędne. Cukier, sól kuchenna i ocet wydają się być substancjami rozpuszczalnymi w wodzie, jednak tylko sól kuchenna może być uznana za elektrolit. Cukier (sacharoza) rozpuszcza się w wodzie, tworząc roztwór, ale nie dissocjuje na jony, co oznacza, że nie przewodzi prądu elektrycznego. Takie substancje są nazywane substancjami nieelektrolitycznymi. Podobnie, gliceryna i tlenek siarki(VI) nie są elektrolitami - gliceryna jest organicznym alkoholem, który również nie dissocjuje w wodzie na jony, a tlenek siarki(VI) reaguje z wodą, tworząc kwas siarkowy, ale w swojej pierwotnej formie nie jest elektrolitem. W przypadku glukozy, jej rozpuszczenie w wodzie prowadzi do powstania roztworu, który nie wykazuje przewodnictwa elektrycznego, ponieważ glukoza również nie dissocjuje na jony. Niewłaściwe postrzeganie substancji jako elektrolitów może wynikać z błędnego rozumienia ich właściwości chemicznych oraz różnicy między substancjami, które po rozpuszczeniu w wodzie prowadzą do powstania naładowanych cząsteczek, a tymi, które tego nie robią. Kluczowe jest zrozumienie mechanizmów dysocjacji oraz właściwości chemicznych różnych substancji, aby uniknąć takich nieporozumień w chemii i pokrewnych dziedzinach.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

Temperatura wrzenia aniliny przy normalnym ciśnieniu wynosi 457,13 K. W trakcie jej oczyszczania metodą destylacji prostej pod ciśnieniem atmosferycznym należy zebrać frakcję wrzącą w przedziale temperatur

A. 178 °C - 182 °C

B. 175 °C - 179 °C

C. 181 °C - 185 °C

D. 185 °C - 190 °C

Odpowiedź 181 °C - 185 °C jest poprawna, ponieważ temperatura wrzenia aniliny wynosząca 457,13 K odpowiada 184 °C. W procesie destylacji prostej, aby skutecznie oddzielić substancję, należy zbierać frakcję wrzącą wokół tej wartości, co oznacza, że optymalny zakres do zbierania frakcji to 181 °C - 185 °C. W praktyce, aby zapewnić wysoką czystość destylatu, zwykle ustawia się zakres tak, aby obejmował temperatury bliskie wartości wrzenia, z uwzględnieniem ewentualnych wahań związanych z ciśnieniem atmosferycznym i zanieczyszczeniami. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przemysł chemiczny, gdzie oczyszczanie substancji chemicznych, takich jak anilina, jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości produktów. Standardy branżowe, takie jak ISO 9001, podkreślają znaczenie dokładności pomiarów temperatury i stosowania odpowiednich metod oczyszczania, co jest niezbędne dla zapewnienia jakości i bezpieczeństwa procesów chemicznych.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

Którą substancję można bezpośrednio wyrzucić do odpadów komunalnych?

A. Tlenek rtęci(II)

B. Azotan(V) srebra

C. Azbest

D. Glukozę

Glukoza to taki prosty cukier, który znajdziesz w wielu jedzeniu. Jest zupełnie naturalna i nasze ciała potrafią ją rozłożyć. Dlatego można ją bez obaw wrzucać do odpadów komunalnych, co oznacza, że trafia do oczyszczalni i tam można ją przerobić. Z tego, co wiem, glukoza nie szkodzi ani naturze, ani zdrowiu ludzi. Jeśli chodzi o odpady, to takie organiczne rzeczy jak glukoza są ok i można je spokojnie kompostować. W przemyśle używa się jej do produkcji żywności i jako źródło energii w fermentacji, co pokazuje, że można ją bezpiecznie utylizować. W dodatku normy takie jak ISO 14001 pomagają zarządzać środowiskiem, więc glukoza jest w tym kontekście super bezpieczna.

Pytanie 38

Aby przygotować 150 g roztworu jodku potasu o stężeniu 10% (m/m), konieczne jest użycie
(zakładając, że gęstość wody wynosi 1 g/cm³)

A. 15 g KI oraz 145 g wody destylowanej

B. 10 g KI oraz 140 g wody destylowanej

C. 15 g KI oraz 135 cm3 wody destylowanej

D. 10 g KI oraz 150 cm3 wody destylowanej

Stężenie 10% (m/m) oznacza, że na każde 100 g roztworu przypada 10 g substancji czynnej, czyli jodku potasu (KI). Aby przygotować 150 g roztworu, musimy obliczyć masę KI: 150 g x 10% = 15 g. Pozostała masa roztworu to woda, która będzie stanowić 135 g (150 g - 15 g). Woda ma gęstość 1 g/cm³, co oznacza, że 135 g wody to 135 cm³. Ta odpowiedź jest zgodna z zasadami przygotowywania roztworów, które wymagają zachowania proporcji masowych dla określonego stężenia. Przykładem zastosowania tego procesu może być przygotowanie roztworu do badań chemicznych, gdzie precyzyjne stężenie reagentów jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Ponadto, zgodnie z dobrą praktyką laboratoryjną, zawsze warto sprawdzić obliczenia i użyć wagi analitycznej oraz menzurki, aby zapewnić dokładność pomiarów.

Pytanie 39

W trakcie kalibracji stężenia roztworu kwasu solnego na przynajmniej przygotowany roztwór zasady sodowej ma miejsce reakcja

A. wytrącania osadu

B. redoks

C. hydrolizy

D. zobojętniania

Wybór odpowiedzi związanej z redoks może wynikać z nieporozumienia dotyczącego mechanizmu reakcji. Reakcje redoks dotyczą transferu elektronów między reagentami, co jest charakterystyczne dla reakcji, w których zmiana stopnia utlenienia jest kluczowa. W przypadku reakcji kwasu solnego z zasadowym roztworem sodowym nie mamy do czynienia z takim transferem, ponieważ nie zachodzi zmiana stopnia utlenienia żadnego z reagentów. Kolejnym błędnym podejściem jest sugestia, że proces ten może być klasyfikowany jako hydroliza. Hydroliza to proces, w którym cząsteczki wody reagują z substancjami chemicznymi, prowadząc do ich rozkładu lub przekształcenia. Zobojętnienie kwasu przez zasadę nie jest hydrolizą, lecz specyficzną reakcją neutralizacji, gdzie produkty są wodą i solą. Ponadto, odpowiedź dotycząca wytrącania osadu jest nieadekwatna w kontekście tej reakcji, ponieważ w przypadku neutralizacji nie tworzy się osad, chyba że na przykład poprzez dodanie innego reagentu w określonych warunkach, co nie jest istotą tej konkretnej reakcji. Właściwe zrozumienie różnic pomiędzy tymi procesami chemicznymi jest kluczowe dla prawidłowego przewidywania wyników reakcji i ich zastosowań w praktyce laboratoryjnej. Dlatego ważne jest, aby pamiętać, że reakcje zobojętniania są nie tylko podstawą chemii analitycznej, ale również mają szerokie zastosowanie w przemyśle i badaniach naukowych.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej