Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 18 maja 2025 18:30
Data zakończenia: 18 maja 2025 18:37

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podczas miareczkowania kwasu octowego używając roztworu wodorotlenku sodu dochodzi do reakcji

A. zobojętniania

B. utleniania-redukcji

C. strącania osadu

D. tworzenia związku kompleksowego

Reakcje utleniania-redukcji, strącania osadu oraz tworzenia związków kompleksowych to różne typy reakcji chemicznych, które nie mają miejsca podczas miareczkowania kwasu octowego wodorotlenkiem sodu. Proces utleniania-redukcji polega na transferze elektronów pomiędzy reagentami, co nie zachodzi w przypadku kwasu octowego i NaOH, gdyż nie ma tu zmiany stopnia utlenienia. Z kolei strącanie osadu wymaga obecności reagentów, które tworzą nierozpuszczalne produkty w wyniku reakcji, co również nie dotyczy tej konkretnej reakcji, ponieważ zarówno octan sodu, jak i woda są substancjami rozpuszczalnymi. Tworzenie związków kompleksowych zwykle zachodzi w reakcjach z udziałem metali przejściowych i ligandów, gdzie dochodzi do utworzenia stabilnych kompleksów, natomiast kwas octowy i wodorotlenek sodu nie tworzą takich struktur. Często mogą występować błędne założenia co do natury reakcji chemicznych, co prowadzi do mylnego klasyfikowania ich. Kluczowe jest zrozumienie, że każde miareczkowanie oparte jest na specyficznych interakcjach między reagentami, które determinują typ reakcji. W miareczkowaniu kwas-zasada istotne jest prawidłowe określenie punktu końcowego, co wymaga znajomości zachowania substancji chemicznych w danej reakcji.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

W celu oznaczenia zawartości naproksenu w badanej próbce wykonano analizę według procedury. Jaką wartość współmierności kolby i pipety należy podstawić do wzoru, obliczając wynik oznaczenia wykonanego według opisanej procedury?

Próbkę roztworu naproksenu przenieść ilościowo do kolby miarowej o pojemności 100 cm³ i uzupełnić roztworem woda + metanol (1:3, v/v) do kreski. Odpipetować 25 cm³ tak przygotowanego roztworu do kolby stożkowej o pojemności 250 cm³ i po dodaniu 5 kropli fenoloftaleiny miareczkować mianowanym roztworem NaOH do uzyskania lekko różowego zabarwienia.

Obliczyć zawartość naproksenu w próbce według wzoru:

X = C · V · M · W

C - stężenie molowe roztworu NaOH, mol/dm³
V - objętość roztworu NaOH zużyta do miareczkowania, dm³
M - masa molowa naproksenu, g/mol
W – współmierność kolby i pipety

A. 1

B. 10

C. 4

D. 2,5

Odpowiedź "4" jest prawidłowa, ponieważ współmierność kolby i pipety (W) jest kluczowym parametrem w analizach chemicznych, szczególnie w kontekście pomiarów objętościowych. Współmierność odnosi się do relacji pomiędzy objętością kolby a objętością pipety, co jest istotne dla precyzyjnego przygotowania roztworów i prowadzenia analiz. W zastosowaniach laboratoryjnych, stosowanie odpowiednich kolb i pipet o znanej współmierności pozwala uzyskać wyniki o wysokiej dokładności i powtarzalności. Na przykład, w analizie spektrofotometrycznej, gdzie zachowanie proporcji jest kluczowe dla dokładnych pomiarów stężenia substancji czynnej, znajomość współmierności umożliwia prawidłowe dawkowanie reagentów. W praktyce laboratoryjnej zaleca się zawsze korzystanie z urządzeń o potwierdzonej kalibracji, co pozwala na uzyskanie wiarygodnych wyników. Wartości współmierności można znaleźć w dokumentacji producentów sprzętu lub w standardach analitycznych, takich jak ISO czy ASTM, które określają, jak należy postępować w takich pomiarach.

Pytanie 4

Proces kondensacji i osuszania substancji termolabilnych, takich jak białka oraz kwasy nukleinowe, za pomocą suszenia zamrożonego materiału w obniżonym ciśnieniu poprzez sublimację lodu, określany jest jako

A. suszeniem próżniowym

B. tyndalizacją

C. dehydratyzacją

D. liofilizacją

Dehydratyzacja, tyndalizacja i suszenie próżniowe to procesy, które też usuwają wodę, ale różnią się od liofilizacji. Dehydratyzacja polega na odparowaniu wody w wysokiej temperaturze, co może zniszczyć białka i wartości odżywcze. W kontekście termolabilnych substancji, jak białka, wysoka temperatura nie jest wskazana, bo może zrujnować ich struktury i funkcje. Tyndalizacja to sposób na pasteryzację, polegający na wielokrotnym podgrzewaniu, co też nie jest dobre dla wrażliwych rzeczy na ciepło. Suszenie próżniowe używa niskiego ciśnienia, ale nie działa na zasadzie sublimacji lodu, co jest kluczowe dla liofilizacji. Często ludzie myślą, że wszystkie metody usuwania wody są podobne, co prowadzi do złych wyborów w sytuacjach, gdzie trzeba zachować integralność delikatnych substancji. W rzeczywistości, ważne jest, żeby dobrać odpowiednią metodę do materiału i oczekiwanych efektów, a liofilizacja często wygrywa w wielu zastosowaniach.

Pytanie 5

Analiza cech ropy naftowej realizowana za pomocą wiskozymetru Englera, polegająca na pomiarze czasu wypływu 200 cm³ ropy naftowej w temperaturze 20°C oraz czasu wypływu tej samej objętości wody destylowanej, dotyczy oceny

A. lepkości względnej

B. napięcia powierzchniowego

C. lepkości dynamicznej

D. gęstości względnej

Wybór gęstości względnej, napięcia powierzchniowego lub lepkości dynamicznej wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące pojęć związanych z właściwościami płynów. Gęstość względna porównuje gęstość substancji do gęstości wody, co nie ma nic wspólnego z czasem wypływu, który jest miarą lepkości. Z kolei napięcie powierzchniowe odnosi się do sił działających na powierzchni cieczy, co również nie ma związku z pomiarem czasu wypływu ropy naftowej. Lepkość dynamiczna to miara oporu cieczy na przepływ, ale jej pomiar różni się od pomiaru lepkości względnej, ponieważ odnosi się do lepkości bezpośrednio, a nie w porównaniu do innego płynu. Często źródłem nieporozumień jest mylenie tych terminów w kontekście badań fizykochemicznych różnych cieczy. W praktyce, znajomość różnic między tymi właściwościami jest kluczowa dla inżynierów zajmujących się chemicznymi procesami technologicznymi w przemyśle naftowym, ponieważ niewłaściwe rozumienie tych pojęć może prowadzić do błędnych decyzji w zakresie przetwarzania i transportu surowców.

Pytanie 6

W celu identyfikacji cukru przeprowadzono następujące doświadczenia:
Identyfikowanym cukrem jest

Doświadczenie	Wynik doświadczenia
Próba Trommera	pozytywna
Próba Tollensa	pozytywna
Hydroliza	nie zachodzi

A. glukoza.

B. laktoza.

C. skrobia.

D. sacharoza.

Glukoza, jako aldoheksoza, jest cukrem prostym, który może być identyfikowany przy użyciu prób Trommera i Tollensa. Obie te próby są specyficzne dla aldehydów, a glukoza, w przeciwieństwie do sacharozy i laktozy, nie jest disacharydem, co oznacza, że nie ulega hydrolizie. Wynik pozytywny w tych próbach wskazuje na obecność grupy aldehydowej, która jest kluczowa dla identyfikacji glukozy. W praktyce, identyfikacja glukozy ma istotne znaczenie w różnych dziedzinach, w tym w medycynie, gdzie monitorowanie poziomu glukozy we krwi jest kluczowe dla pacjentów z cukrzycą. Ponadto, w laboratoriach analitycznych, techniki takie jak chromatografia czy spektroskopia mogą być używane do dalszej analizy oraz potwierdzenia obecności glukozy w próbkach. Wiedza na temat właściwości chemicznych glukozy oraz jej reakcji z odczynnikami chemicznymi jest fundamentalna dla zrozumienia jej roli w metabolizmie oraz w produkcji biotechnologicznej.

Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Jakie jest odpowiednie wskaźnik w kompleksometrycznym oznaczaniu magnezu?

A. chromian(VI) potasu

B. skrobia

C. oranż metylowy

D. czerń eriochromowa T

Czerń eriochromowa T jest powszechnie stosowanym wskaźnikiem w kompleksometrycznym oznaczaniu magnezu oraz innych kationów metalicznych. Działa na zasadzie zmiany koloru w zależności od środowiska chemicznego, w którym się znajduje. W obecności magnezu, czerń eriochromowa T przyjmuje barwę czerwono-różową, natomiast po związaniu z EDTA, popularnym agentem kompleksującym, zmienia kolor na niebieski. Taki mechanizm jest kluczowy w titracji kompleksometrycznej, gdzie można dokładnie określić stężenie magnezu na podstawie zmiany koloru wskaźnika. Zastosowanie tego wskaźnika ma podstawy w standardowych procedurach analitycznych, takich jak metody oznaczania twardości wody. Czerń eriochromowa T jest szeroko akceptowana w laboratoriach analitycznych oraz w badaniach środowiskowych, co czyni ją niezastąpionym narzędziem w chemii analitycznej.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Roztwór zawierający aniony I grupy analitycznej poddano identyfikacji metodą chromatografii cienkowarstwowej. Na chromatogramie uwidoczniono dwie plamki w odległości 5,6 cm i 3,5 cm od linii startu. Odległość czoła eluenta od linii startu wyniosła 10,1 cm, a wartości wskaźników Rf wzorców anionów wynoszą jak w tabeli. Które z anionów zawierała badana próbka?

Anion	Cl^-	Br^-	I^-	SCN^-
Wskaźnik R_f	0,243	0,352	0,554	0,648

A. Cl- i SCN-

B. I- i SCN-

C. Cl- i Br-

D. I- i Br-

W przypadku błędnej odpowiedzi można zauważyć kilka kluczowych nieporozumień dotyczących analizy wyników chromatograficznych. Podstawowym problemem jest mylenie wartości Rf anionów. W chromatografii cienkowarstwowej każdy anion porusza się z różną prędkością w zależności od jego interakcji z fazą stacjonarną oraz rozpuszczalnikiem. Dlatego istotne jest, aby nie tylko znać wartości Rf dla wzorców, ale także umiejętnie je interpretować w kontekście uzyskanych wyników. Dla odpowiedzi, które sugerują obecność Cl- lub SCN-, kluczowym błędem jest założenie, że te aniony mogą być obecne w próbce na podstawie odległości plamek. W rzeczywistości, wartości Rf dla Cl- i SCN- są inne i nie odpowiadają uzyskanym pomiarom. Ponadto, typowym błędem myślowym jest niedocenianie znaczenia porównania z wieloma wzorcami – jedna plamka nie wskazuje jednoznacznie na obecność konkretnego anionu. Właściwe podejście do analizy danych chromatograficznych wymaga zrozumienia, że możliwość identyfikacji anionów zależy od precyzyjnego pomiaru i porównania z właściwymi wzorcami, a nie tylko od wizualnej oceny plamek na chromatogramie. Osoby analizujące wyniki muszą być świadome jak niewielkie różnice w wartościach Rf mogą prowadzić do błędnych wniosków w interpretacji wyników chromatograficznych.

Pytanie 12

W trakcie ilościowego oznaczania chlorków w próbce wody, zachodzą przemiany zgodnie z równaniami reakcji. Który typ reakcji reprezentują?

Ag+ + Cl- → AgCl

2 Ag+ + CrO42- → Ag2CrO4

A. Strącanie osadów.

B. Redoks.

C. Kompleksowanie.

D. Zobojętnianie.

Odpowiedź wskazująca na strącanie osadów jest poprawna, ponieważ reakcje przedstawione w zadaniu polegają na wytrącaniu nierozpuszczalnych soli, takich jak AgCl i Ag2CrO4. W przypadku reakcji strącania osadów, kluczowym elementem jest interakcja między jonami, które prowadzi do powstania nowego związku chemicznego, który nie rozpuszcza się w roztworze. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest analiza jakości wody, gdzie obecność zanieczyszczeń, takich jak jony chlorkowe, może być oznaczana poprzez strącenie osadów. W praktyce laboratoria często wykorzystują te reakcje do oznaczania stężenia różnych substancji chemicznych w próbkach, co jest zgodne z normami takimi jak ISO 6059. Dobrą praktyką jest także stosowanie odpowiednich wskaźników, które mogą pomóc w wizualizacji zachodzących reakcji, co zwiększa dokładność analizy.

Pytanie 13

Który z poniższych związków chemicznych (w odpowiednio przygotowanej postaci roztworu) stanowi odczynnik grupowy dla kationów IV grupy?

A. Siarczek amonu

B. Siarczan(VI) miedzi(II)

C. Azotan(V) srebra(I)

D. Węglan amonu

Węglan amonu (NH4)2CO3 jest odczynnikiem grupowym dla IV grupy kationów, co oznacza, że w odpowiednich warunkach może być użyty do wytrącania kationów takich jak: ołów (Pb^2+), cynk (Zn^2+) czy miedź (Cu^2+). W praktyce, podczas analizy jakościowej, węglan amonu jest stosowany do separacji tych kationów z innych, co umożliwia ich dalsze oznaczanie i identyfikację. Ważne jest, aby roztwór węglanu amonu był odpowiednio przygotowany, co polega na rozpuszczeniu go w wodzie destylowanej w określonych proporcjach. Tak przygotowany roztwór może reagować z kationami, prowadząc do ich wytrącenia w postaci węglanów, które są często nierozpuszczalne w wodzie. Na przykład, węglan ołowiu(II) wytrąca się w postaci białego osadu, co jest wynikiem reakcji z węglanem amonu. Tego rodzaju analizy są kluczowe w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle analitycznym, gdzie identyfikacja i ilościowe oznaczanie kationów jest niezbędne do oceny czystości substancji czy badania środowiskowego. W zgodzie z dobrymi praktykami, każda analiza powinna być przeprowadzana z zachowaniem odpowiednich standardów bezpieczeństwa oraz precyzji, aby uzyskane wyniki były wiarygodne.

Pytanie 14

Do zmiareczkowania próbki roztworu NaOH wykorzystano 10 cm3 roztworu HCl o stężeniu 0,1 mol/dm3. Ile NaOH (M = 40 g/mol) znajdowało się w próbce?

A. 0,40 g

B. 40,00 g

C. 4,00 g

D. 0,04 g

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi często pojawia się nieporozumienie związane z konwersją jednostek lub błędnym rozumieniem miareczkowania. Wiele osób może błędnie utożsamiać objętość roztworu z masą substancji, co prowadzi do poważnych błędów obliczeniowych. Na przykład, odpowiedzi, które sugerują masy takie jak 40 g czy 4 g, mogą wynikać z mylnego przekonania, że objętość roztworu HCl bezpośrednio przekłada się na masę NaOH, co jest niewłaściwe. W rzeczywistości należy zawsze uwzględniać stężenie roztworu i jego objętość, aby poprawnie zinterpretować ilość moli reagentu. Innym typowym błędem jest pomijanie przeliczenia moli na masę, co jest kluczowe w chemii. Ważne jest, aby zwracać uwagę na jednostki i przeliczać je zgodnie z definicjami, aby uniknąć pomyłek. Standardy laboratoryjne wymagają dokładności w obliczeniach, a każdy błąd może prowadzić do fałszywych wyników analitycznych, co ma ogromne znaczenie w przemyśle chemicznym i farmaceutycznym. Zrozumienie tych zasad jest fundamentalne dla każdego chemika i technika laboratoryjnego.

Pytanie 15

W mikrobiologicznych badaniach, dezynfekcja ma na celu eliminację

A. form wegetatywnych oraz przetrwalnikowych

B. form wegetatywnych

C. form przetrwalnikowych

D. żywych tkanek

Nieprawidłowe podejście do dezynfekcji często bazuje na niepełnym zrozumieniu jej celów i mechanizmów. Na przykład, twierdzenie, że dezynfekcja służy do zabicia żywych tkanek, jest fundamentalnie błędne. Dezynfekcja jest procesem, który dotyczy eliminacji patogenów, a nie zdrowej tkanki, co jest kluczowe w praktykach medycznych i mikrobiologicznych. Z kolei stwierdzenie, że dezynfekcja ma na celu zabijanie form przetrwalnikowych, również jest nieprecyzyjne. Formy przetrwalnikowe, takie jak spory bakterii, są znacznie bardziej odporne na działanie środków dezynfekcyjnych niż formy wegetatywne i wymagają zastosowania bardziej rygorystycznych metod sterylizacji, jak autoklawowanie czy zastosowanie wysokotemperaturowych procesów. Podobnie, połączenie obu form w jednym stwierdzeniu, że dezynfekcja ma na celu zabicie zarówno form wegetatywnych, jak i przetrwalnikowych, może prowadzić do mylnego wniosku, że wszystkie mikroorganizmy są na równi podatne na dezynfekcję. W praktyce, skuteczność dezynfekcji jest ściśle powiązana z zastosowaniem odpowiednich środków, czasu kontaktu oraz warunków aplikacji, co należy uwzględnić w każdej strategii kontrolowania zakażeń.

Pytanie 16

W jakiej proporcji molowej EDTA reaguje z jonami Zn²⁺?

A. 1 : 2

B. 1 : 4

C. 1 : 3

D. 1 : 1

Wybór niewłaściwego stosunku molowego między EDTA a jonami Zn²⁺ może wynikać z nieporozumień dotyczących właściwości EDTA i jego interakcji z metalami. Na przykład stosunek 1 : 4 lub 1 : 2 sugeruje, że jedna cząsteczka EDTA mogłaby reagować z kilkoma jonami cynku, co jest niezgodne z rzeczywistością chemiczną. EDTA jest w stanie utworzyć tylko jeden kompleks z jednym jonem metalu, co oznacza, że więcej niż jeden atom metalu nie może być związany z jedną cząsteczką EDTA. Do takich błędnych wniosków prowadzi często mylna interpretacja pojęcia 'chelatacji', w której uważa się, że ligandy mogą wiązać się z większą liczbą atomów metalu niż rzeczywiście to możliwe. Ponadto, koncepcja wielokrotnego związania jonów przez jeden ligand może również wynikać z niepełnego zrozumienia struktury i właściwości EDTA. Prawidłowe rozpoznanie stosunku molowego jest istotne nie tylko z punktu widzenia chemii teoretycznej, ale również praktycznych zastosowań, takich jak usuwanie metali z roztworów czy stosowanie EDTA w terapii chelatacyjnej. Aby uniknąć takich błędów, ważne jest zapoznanie się z literaturą fachową oraz normami, które jasno określają, jak należy stosować EDTA i w jakich warunkach zachodzi jego interakcja z metalami.

Pytanie 17

Który spośród tłuszczów wymienionych w przedstawionej tabeli wykazuje najbardziej nienasycony charakter?

Liczby właściwe wybranych tłuszczów
Rodzaj tłuszczu	Liczba zmydlania (LZ) mg KOH / g tłuszczu	Liczba jodowa (LJ) g I₂ / 100 g tłuszczu
Olej lniany	187 – 197	169 – 192
Olej sojowy	188 – 195	114 – 138
Olej rzepakowy	167 – 179	94 – 106
Tran wielorybi	170 – 202	102 – 144
Masło krowie	218 – 245	25 – 38
Smalec wieprzowy	193 – 200	46 – 66

A. Tran wielorybi.

B. Olej lniany.

C. Masło krowie.

D. Olej rzepakowy.

Odpowiedź "Olej lniany" jest poprawna, ponieważ tłuszcze nienasycone mają wiele korzystnych właściwości zdrowotnych. Olej lniany charakteryzuje się najwyższą liczbą jodową wśród wymienionych tłuszczów, co oznacza, że zawiera najwięcej wiązań nienasyconych. Z punktu widzenia żywieniowego, nienasycone kwasy tłuszczowe są istotne, ponieważ przyczyniają się do obniżenia poziomu cholesterolu LDL (złego cholesterolu) w organizmie oraz wspierają zdrowie serca. Olej lniany jest bogaty w kwasy omega-3, które mają pozytywny wpływ na układ krążenia oraz działają przeciwzapalnie. W praktyce, olej lniany może być wykorzystany w sałatkach, smoothies czy jako dodatek do potraw, ale nie powinien być poddawany wysokiej temperaturze, aby zachować swoje cenne właściwości. Przy wyborze tłuszczów do diety warto kierować się ich zdrowotnymi aspektami, a olej lniany jest doskonałym przykładem zdrowego źródła nienasyconych kwasów tłuszczowych.

Pytanie 18

Na zmiareczkowanie 10 cm3 roztworu KOH zużyto 10 cm3 0,1000-molowego roztworu H₂SO₄. Oblicz ilość KOH w badanej próbce w g/100 cm3.

M_K = 39 g/mol, M_O = 16 g/mol, M_H = 1 g/mol, M_S = 32 g/mol

A. 0,112 g/cm3

B. 0,0001 g/cm3

C. 0,002 g/cm3

D. 1,12 g/cm3

W przypadku udzielenia odpowiedzi, która nie jest równa 1,12 g/cm3, istnieje prawdopodobieństwo, że nieprawidłowo zrozumiałeś zasady stoichiometrii oraz neutralizacji kwasów i zasad. Na przykład, jeśli wybrałeś odpowiedź 0,002 g/cm3, mogło to wynikać z niepoprawnego przeliczenia ilości moli KOH, które są potrzebne do zneutralizowania H2SO4. Zastosowanie niewłaściwego stosunku molowego reagentów jest częstym błędem, ponieważ reakcja ta wymaga 2 moli KOH na 1 mol H2SO4, co oznacza, że na każdy mol kwasu przypada znacznie więcej wodorotlenku. Dodatkowo, niewłaściwe przeliczenie jednostek może prowadzić do błędnych wniosków. Z kolei odpowiedzi takie jak 0,0001 g/cm3 czy 0,112 g/cm3 mogą sugerować pomyłki związane z jednostkami lub zrozumieniem, jak przeliczać masy molowe na stężenia. Często studenci pomijają kluczowe kroki w obliczeniach, co skutkuje błędnymi wartościami. Niezrozumienie koncepcji stężenia w g/100 cm3 oraz właściwego przelicznika między jednostkami objętości a masą również przyczynia się do takich wyników. Aby uniknąć tych błędów, warto zwrócić uwagę na dokładne przeliczenia stoichiometryczne oraz zrozumienie relacji między reagentami w reakcjach chemicznych.

Pytanie 19

Jeżeli stężenie jonów H⁺ w analizowanej cieczy wynosi 0,001 mol/dm³, to jaką wartość ma jej pH?

A. 11

B. 2

C. 3

D. 10-3

Odpowiedzi 1, 2 oraz 4 są błędne z powodu niepoprawnego zrozumienia zasady obliczania pH. Odpowiedź 1 sugeruje, że pH wynosi 2, co oznaczałoby stężenie jonów wodorowych wynoszące 0,01 mol/dm³, a nie 0,001 mol/dm³. Takie podejście nie uwzględnia, że każde zmniejszenie stężenia H⁺ o dziesięć razy odpowiada zwiększeniu pH o jeden jednostkowy. Odpowiedź 2, wskazująca na pH równe 3, wygląda na właściwą, jednak nie jest to wynik końcowy, jako że obliczenia pokazują, iż pH wynosi 3 w momencie, gdy koncentracja H⁺ wynosi 0,001 mol/dm³. Wartość 11 w odpowiedzi 4 oznaczałaby zasadowość cieczy, co jest sprzeczne z danymi o stężeniu jonów wodorowych. Zrozumienie logarytmicznych podstaw pH jest istotne w wielu aplikacjach, od monitorowania jakości wody po procesy przemysłowe, gdzie pH ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i efektywności procesów chemicznych.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

Podstawowe kryteria oceny jakości nafty to:

A. gęstość, zawartość azotu, zawartość chlorków

B. zawartość pierwiastków śladowych, liczba estrowa, lepkość

C. prężność par, zawartość wody, liczba jodowa

D. gęstość, lepkość, zawartość siarki

Wybór innych parametrów oceny jakości ropy naftowej może prowadzić do nieporozumień w zrozumieniu rzeczywistej jakości surowca. Prężność par, choć istotna w kontekście procesu przetwarzania, nie jest podstawowym kryterium oceny ropy. Prężność par odnosi się do ciśnienia, jakie wywiera para nad cieczą, co ma zastosowanie w kontekście frakcjonowania, ale nie bezpośrednio w ocenie jakości surowca. Zawartość wody jest ważna, jednak również nie stanowi podstawowego kryterium, a raczej jest wskazówką dotyczącą potencjalnych zanieczyszczeń. Liczba jodowa, która wskazuje na zdolność do wchłaniania jodu przez substancje organiczne, jest bardziej związana z badaniem tłuszczów niż z oceną jakości ropy naftowej. Z kolei zawartość pierwiastków śladowych, liczba estrowa i inne wymienione w odpowiedziach parametry, choć mogą być ważne w specyficznych kontekstach, nie są kluczowe w podstawowej ocenie jakości ropy. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, często obejmują mylenie ogólnych właściwości materiałów z kryteriami jakości. Ropa naftowa to materiał złożony, a do jej oceny należy podejść holistycznie, uwzględniając parametry, które mają bezpośredni wpływ na jej użytkowanie i przetwarzanie w przemyśle naftowym.

Pytanie 24

Jak określa się lepkość dynamiczną cieczy?

A. za pomocą areometru Ballinga

B. przy pomocy wiskozymetru Hópplera

C. za pomocą areometru Trallesa

D. przy pomocy wagi hydrostatycznej

Pomiar lepkości cieczy to ważny temat w wielu dziedzinach, ale nie każda metoda pomiaru jest tutaj właściwa. Na przykład waga hydrostatyczna mierzy ciężar substancji w cieczy, ale nie mówi nic o lepkości, bo nie uwzględnia, jak ciecz zachowuje się w ruchu. Z kolei areometr Ballinga, który jest do pomiaru gęstości cieczy, też nie łączy się bezpośrednio z lepkością. Jak użyjesz tego w próbce, możesz wyciągnąć błędne wnioski, bo gęstość i lepkość to różne rzeczy. Areometr Trallesa także bada gęstość, ale nie nadaje się do mierzenia lepkości. Często ludzie mylą gęstość z lepkością, co prowadzi do złych wyborów przy pomiarach. Właściwe myślenie o lepkości polega na zrozumieniu, że chodzi o opór cieczy w ruchu, a nie tylko o jej gęstość, więc trzeba używać narzędzi takich jak wiskozymetr Hópplera, które dokładnie mierzą to w realnych warunkach.

Pytanie 25

Urządzenie Orsata jest wykorzystywane do pomiaru

A. stężenia tlenu w wodzie

B. gęstości cieczy

C. poziomu pyłów w powietrzu

D. zawartości gazów w spalinach

Wybór odpowiedzi dotyczącej ilości tlenu w wodzie wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące zastosowania aparatów pomiarowych. Ilość tlenu w wodzie jest z reguły mierzona za pomocą innych metod, takich jak pomiar polarograficzny lub metoda Winklera, które są dedykowane do analizy jakości wody i nie mają zastosowania w kontekście spalin. Tematyka zawartości pyłów w powietrzu dotyczy również innej grupy urządzeń, takich jak analizatory pyłów, które są projektowane do oceniania zanieczyszczeń atmosferycznych, a nie do analizy gazów spalinowych. Z kolei pomiar gęstości cieczy jest realizowany poprzez różne metody, w tym wykorzystanie areometrów czy densymetrów, które są zgoła odmiennymi narzędziami niż aparat Orsata. Takie nieścisłości mogą wynikać z ogólnych skojarzeń dotyczących analizy substancji, jednak ważne jest zrozumienie, że różne aplikacje wymagają specyficznych instrumentów, a każdy z nich ma jasno określone zadania i obszary zastosowania. Prawidłowe zrozumienie tej tematyki jest kluczowe dla podejmowania decyzji w kontekście analizy jakości środowiska oraz zgodności z obowiązującymi normami i regulacjami.

Pytanie 26

Aby określić całkowitą zawartość żelaza w próbce wody, konieczne jest zredukowanie żelaza(III) do żelaza(II), a następnie wykorzystanie metody analitycznej, która nazywa się

A. alkacymetria

B. redoksometria

C. analiza strąceniowa

D. kompleksometria

Redoksometria to technika analityczna, która opiera się na reakcjach redoks, czyli reakcjach utleniania i redukcji. W kontekście pomiaru całkowitej ilości żelaza w próbce wody, redukcja żelaza(III) do żelaza(II) jest kluczowym krokiem, który umożliwia dokładniejsze oznaczenie tego pierwiastka. W praktyce, po redukcji żelaza(III), można zastosować titrację redoksową, gdzie żelazo(II) jest utleniane do żelaza(III) przez odpowiedni utleniacz, a zmiana koloru wskaźnika pozwala na określenie końcowego punktu reakcji. Zgodnie z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, przed przeprowadzeniem analizy należy zadbać o odpowiednie warunki pH oraz eliminację interferencji, co wpływa na dokładność pomiarów. Redoksometria znajduje zastosowanie nie tylko w analizie wody, ale również w diagnostyce medycznej oraz w przemyśle, gdzie kontrola zawartości metali jest istotna dla jakości produktów.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Jaką metodę można wykorzystać do oznaczania cukrów redukujących w owocowych produktach przetworzonych?

A. Luffa-Schoorla

B. Kjeldahla

C. Soxhleta

D. Lowry'ego

Inne metody, takie jak Kjeldahla, Soxhleta i Lowry'ego, nie nadają się do oznaczania cukrów redukujących w przetworach owocowych. Metoda Kjeldahla to technika analityczna, która służy do oznaczania azotu w związkach organicznych. Może się przydać przy analizie białek, ale na pewno nie przy cukrach. Używając jej można dojść do błędnych wniosków, że jest przydatna w kontekście analiz chemicznych dotyczących owoców, a jej funkcjonalność dotyczy tylko analizy azotu. Z kolei metoda Soxhleta to ekstrakcja, która służy do analizy tłuszczów i olejów, co też nie ma nic wspólnego z cukrami redukującymi. Często ludzie myślą, że każda metoda analityczna jest uniwersalna, a to prowadzi do fałszywych wniosków. Metoda Lowry'ego się skupia na oznaczaniu białek w próbkach biologicznych, więc też nie nadaje się do cukrów redukujących. Zrozumienie błędów w zastosowaniach tych metod może prowadzić do nieprawidłowych analiz, co jest sprzeczne z dobrymi praktykami analitycznymi. W kontekście analizy przetworów owocowych ważne jest, by stosować odpowiednie metody, które są specyficzne do analizowanego związku chemicznego, w tym przypadku cukrów redukujących, co naprawdę podkreśla znaczenie wyboru właściwej metody w laboratorium.

Pytanie 29

Jaką metodą określa się stężenie cukrów redukujących w produktach owocowych?

A. Schoorla-Luffa

B. Karla-Fischera

C. Kjeldahla

D. Hanusa

Metody Karla-Fischera i Kjeldahla są stosowane w analizach chemicznych, ale nie w pomiarach cukrów redukujących w przetworach owocowych. Metoda Karla-Fischera jest techniką miareczkowania, która służy do oznaczania zawartości wody w substancjach, co jest zupełnie inną analizą. Taki błąd może wynikać z nieporozumienia dotyczącego właściwych zastosowań danej metody analitycznej. Z kolei metoda Kjeldahla jest używana do oznaczania azotu w próbkach, co jest istotne w ocenie białek, ale nie ma zastosowania w przypadku analizy cukrów redukujących. Użycie tych metod w kontekście analizy cukrów redukujących może prowadzić do mylnych wniosków o jakości i składzie produktów, ponieważ nie mierzą one odpowiednich parametrów. Często spotykanym błędem jest nieznajomość specyfiki metod analitycznych i ich zastosowań, co może skutkować nieprawidłowymi wynikami i decyzjami w procesach produkcyjnych. W kontekście przetworów owocowych, kluczowe jest zrozumienie, które techniki analityczne są właściwe, aby skutecznie kontrolować jakość produktów, co wpływa na ich akceptację przez konsumentów oraz na zgodność z obowiązującymi normami i standardami bezpieczeństwa żywności.

Pytanie 30

Woda obecna w cząsteczce Ca(OH)₂ określana jest jako woda

A. higroskopijna.

B. konstytucyjna.

C. błonkowata.

D. zeolityczna.

W odpowiedziach błędnych można zauważyć pewne nieporozumienia dotyczące terminologii związanej z różnymi rodzajami wody. Woda błonkowata odnosi się do wody, która jest adsorbowana na powierzchniach cząsteczek, jednak nie jest częścią ich struktury chemicznej. Woda higroskopijna to woda, która ma zdolność do pochłaniania wilgoci z otoczenia, co może być mylone z wodą konstytucyjną, ale nie ma ona chemicznej integralności z danym związkiem i nie jest związana w sposób, który wpływałby na jego właściwości strukturalne. Woda zeolityczna odnosi się do wody, która jest obecna w zeolitach, minerałach o strukturze krystalicznej, ale również nie jest tożsama z wodą konstytucyjną. Błędem myślowym jest utożsamianie wszelkich form wody z jej rolą w strukturze chemicznej, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków o właściwościach substancji chemicznych. Zrozumienie różnicy pomiędzy tymi rodzajami wody jest kluczowe dla nauk chemicznych oraz inżynieryjnych, ponieważ właściwości materiałów często wynikają właśnie z rodzaju i formy wody, jaka w nich występuje.

Pytanie 31

Substancja chemiczna o najwyższym poziomie czystości nazywana jest

A. produkt o charakterze technicznym.

B. chemicznie czysta.

C. czysta.

D. czysta do badań.

Wybór odpowiedzi 'czysty' sugeruje, że substancja jest wolna od zanieczyszczeń, jednak nie spełnia ona wymogów dotyczących najwyższej czystości w kontekście chemii analitycznej. Na ogół, termin 'czysty' może być subiektywny i nie dostarcza precyzyjnej informacji o poziomie zanieczyszczeń. Z kolei określenie 'czysty do analiz' może wywoływać mylne wrażenie, że substancja jest odpowiednia do badań analitycznych, ale w rzeczywistości może zawierać nieznaczne ilości zanieczyszczeń, które mogą wpłynąć na wyniki. Ponadto, 'produkt techniczny' odnosi się do substancji o niższej czystości, często stosowanej w przemyśle, gdzie pewne zanieczyszczenia są akceptowalne. W kontekście zastosowań laboratoryjnych, wybór odpowiedniego odczynnika ma kluczowe znaczenie dla jakości wyników badań. Błędne założenie, że substancje o innych stopniach czystości mogą być stosowane w precyzyjnych analizach, może prowadzić do znaczących błędów w interpretacji danych. Warto zatem zwracać uwagę na standardy czystości reagentów oraz ich etykietowanie, aby zapewnić wiarygodność przeprowadzanych badań.

Pytanie 32

Elektroforeza to technika wykorzystywana głównie do segregacji mieszaniny

A. węglowodanów

B. alkoholi

C. tłuszczów

D. białek

Zrozumienie, dlaczego odpowiedzi inne niż białka są niewłaściwe, wymaga analizy specyfiki elektroforezy jako techniki analitycznej. Alkohol i tłuszcze są związkami chemicznymi o specyficznych właściwościach fizykochemicznych, które nie są wystarczająco rozdzielane tą metodą. Elektroforeza opiera się na różnicy w ładunku elektrycznym cząsteczek, co ma kluczowe znaczenie dla białek, które często mają zróżnicowane ładunki w zależności od pH i struktury. Tłuszcze, z drugiej strony, są cząsteczkami hydrofobowymi i nie migrują w żelu na zasadzie ładunku elektrycznego, co sprawia, że ich rozdzielenie wymaga innych technik, takich jak chromatografia. W przypadku węglowodanów, choć można je analizować metodami elektroforetycznymi, ich struktura i chemiczne właściwości prowadzą do tego, że są one mniej efektywnie rozdzielane w standardowych warunkach niż białka. W rzeczywistości, bardziej odpowiednie metody analizy węglowodanów obejmują chromatografię cieczową lub spektrometrię mas, które pozwalają na uzyskanie dokładnych danych na temat ich struktury. Błędne podejście do tematów związanych z elektroforezą może prowadzić do nieporozumień w kontekście odpowiednich metod analitycznych i ich zastosowań, co jest kluczowe w badaniach biomedycznych i biotechnologicznych.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

Analiza wody basenowej w celu wykrycia bakterii polega na podgrzewaniu próbki w inkubatorze przez 48 godzin w temperaturze 36±2°C. Jaki proces jest opisany?

A. inkubacja

B. sterylizacja

C. dezynfekcja

D. suszenie

Odpowiedź 'inkubacja' jest poprawna, ponieważ proces ten polega na podtrzymywaniu określonych warunków środowiskowych, takich jak temperatura i czas, aby sprzyjać wzrostowi mikroorganizmów w próbkach. W kontekście badania wody basenowej, inkubacja w temperaturze 36±2°C przez 48 godzin jest standardowym podejściem do wykrywania obecności bakterii, takich jak Escherichia coli czy Enterococcus. Taki proces umożliwia namnażanie się mikroorganizmów, co z kolei pozwala na ich późniejsze wykrycie i identyfikację. W praktyce, inkubacja jest kluczowym krokiem w analizach mikrobiologicznych, gdyż pozwala na określenie jakości wody oraz jej bezpieczeństwa dla użytkowników. Warto zauważyć, że zgodnie z normami, takimi jak PN-EN ISO 19458:2007, wykrywanie bakterii wodnych powinno być przeprowadzane w kontrolowanych warunkach, aby uzyskać wiarygodne wyniki. Właściwe przeprowadzenie inkubacji jest zatem niezbędne dla skutecznego monitorowania jakości wody na basenie.

Pytanie 36

Iloczyn rozpuszczalności trudno rozpuszczalnego związku Ca₃(PO₄)₂ wyrażony jest równaniem:

A.	K_SO = [Ca²⁺] · [PO₄^3-]
B.	K_SO = [Ca³⁺]² · [PO₄^2-]³
C.	K_SO = [Ca²⁺]³ · [PO₄^3-]²
D.	K_SO = 3[Ca²⁺] · 2[PO₄^3-]

A. A.

B. B.

C. C.

D. D.

Wydaje mi się, że wybór innej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia co do iloczynu rozpuszczalności i roli jonów w rozpuszczaniu związków. Czasem mylimy Ksp z innymi parametrami chemicznymi, co skutkuje błędnymi wnioskami. Pamiętaj, że Ksp odnosi się do konkretnego związku chemicznego i jego dysocjacji. Trzeba zrozumieć, że każdy zjonizowany składnik ma swoje miejsce w obliczeniach Ksp, biorąc pod uwagę współczynniki stechiometryczne. Często uczniowie zakładają, że wszystkie jony działają na tym samym poziomie, co prowadzi do mylnych odpowiedzi. To znaczy, że trzeba lepiej poznać zasady równowag chemicznych. Dlatego warto poświęcić czas na naukę Ksp i jego praktycznych zastosowań, żeby unikać takich pomyłek w przyszłości.

Pytanie 37

Z uwagi na niską zawartość żelaza w wodzie, najbardziej adekwatną metodą określania całkowitej ilości jonów żelaza(II) oraz (III) w próbkach wody pitnej jest

A. polarograficzne oznaczanie jonów żelaza(III) z użyciem rodanku potasu

B. manganometryczne wykrywanie jonów żelaza(II)

C. spektrfotometryczne wykrywanie jonów żelaza(III) z użyciem metody rodankowej

D. argentometryczne wykrywanie jonów żelaza(III) przy zastosowaniu metody Mohra

Oznaczanie jonów żelaza(III) metodą argentometryczną, jak w przypadku zastosowania metody Mohra, nie jest odpowiednie do analizy wody pitnej ze względu na specyfikę tej metody, która opiera się na reakcji z jonami srebra. Metoda ta jest używana w oznaczaniu halogenków, ale nie sprawdza się przy pomiarach żelaza, ponieważ srebro nie reaguje jednoznacznie z tymi jonami, co może prowadzić do błędnych wyników. Również polarograficzne oznaczenie przy użyciu rodanku potasu ma swoje ograniczenia, zwłaszcza w kontekście niskich stężeń żelaza, gdzie sygnał może być zbyt mały do precyzyjnego pomiaru. Zastosowanie przełamania potencjału to technika, która w praktyce może okazać się nieefektywna dla analiz wymagających dużej precyzji. Ponadto manganometryczne oznaczenie jonów żelaza(II) nie jest odpowiednią metodą, ponieważ utlenianie żelaza(II) do żelaza(III) jest wymagane przed analizą, co może prowadzić do strat i błędnych obliczeń. W wyniku tego, zastosowanie tych metod w kontekście analizy wody pitnej może prowadzić do poważnych błędów w wynikach, co w konsekwencji może wpłynąć na decyzje dotyczące jakości wody i potencjalne zagrożenia dla zdrowia publicznego.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Jedna z analizowanych cech jakości wody ma wartość 0,8 NTU. Cechą tą jest

A. utlenialność

B. mętność

C. zapach

D. barwa

Mętność wody to parametr, który określa, jak przezroczysta jest woda i ile cząstek stałych (np. muł, piasek, mikroorganizmy) znajduje się w niej. Wartość 0,8 NTU (Nephelometric Turbidity Units) wskazuje, że woda ma umiarkowany poziom mętności. Mętność jest istotna z punktu widzenia jakości wody pitnej oraz środowiska wodnego, ponieważ wpływa na zdolność wody do przepuszczania światła, co z kolei może wpływać na fotosyntezę organizmów wodnych. W praktyce, mętność wody jest monitorowana w ramach systemów zarządzania jakością wody, a jej wartości powinny być zgodne z wytycznymi WHO oraz lokalnymi normami. W przypadku wód pitnych, mętność nie powinna przekraczać 1 NTU, aby zapewnić bezpieczeństwo mikrobiologiczne i estetyczne wody. Regularne pomiary mętności są kluczowe w oczyszczalniach ścieków oraz podczas oceny jakości wód powierzchniowych.

Pytanie 40

Jakie jest (w przybliżeniu) stężenie procentowe srebra (M = 107,9 g/mol) w monecie o wadze 0,3200 g, jeśli do jego wykrycia użyto 25,0 cm3 roztworu NH4SCN o stężeniu 0,1000 mol/dm3?

A. 99%

B. 84%

C. 81%

D. 90%

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć typowe nieporozumienia związane z interpretacją wyników analizy chemicznej. Odpowiedzi takie jak 81%, 99% czy 90% mogą wydawać się uzasadnione, ale są one wynikiem błędnych obliczeń lub nieprawidłowych założeń. Na przykład, zaniżona zawartość srebra, jak w przypadku odpowiedzi 81%, może wynikać z pomyłki w obliczeniach ilości moli srebra. Jeśli ktoś pomyli się w przeliczeniu objętości roztworu czy jego stężenia, wpłynie to na ostateczny wynik. Odpowiedź 99% sugeruje, że prawie cała masa monety składa się ze srebra, co jest wysoce nieprawdopodobne w kontekście standardów produkcji monet, które często zawierają również inne metale. Tymczasem 90% to również zbyt wysoka wartość, która nie uwzględnia niepewności pomiarowych czy błędów w analizie. Ważne jest, aby przy takich obliczeniach zawsze stosować odpowiednie wzory i metody analityczne, a także pamiętać o możliwościach wystąpienia błędów systematycznych. Umożliwia to uzyskanie precyzyjnych wyników i skuteczną interpretację danych w analizie chemicznej, co jest kluczowe dla zapewnienia jakości i spójności wyników laboratoryjnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej