Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.19 - Wykonywanie prac geodezyjnych związanych z katastrem i gospodarką nieruchomościami
Data rozpoczęcia: 15 maja 2025 22:05
Data zakończenia: 15 maja 2025 22:27

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który z dokumentów jest podstawą do dokonania wpisu w księdze wieczystej?

A. Prawomocne orzeczenie sądowe

B. Ugoda zawarta w ramach postępowania spadkowego

C. Umowa cywilno-prawna sporządzona w formie pisemnej

D. Oświadczenie właściciela

Oświadczenie właściciela, mimo, że jest ważne, nie wystarczy, żeby wpisać coś do księgi wieczystej. To jest raczej dokument wewnętrzny, który raczej pokazuje wolę właściciela, ale nie zmienia stanu prawnego. Umowa cywilno-prawna napisana na papierze też nie załatwia sprawy. Tak naprawdę, żeby coś zmienić w księdze, potrzebne jest potwierdzenie przez sąd. Często ludzie mylą umowę z wpisem do księgi, co prowadzi do błędnych wniosków, że sama umowa wystarcza do potwierdzenia własności. A ugoda z postępowania spadkowego, nawet jak jest istotna, wymaga też dalszego potwierdzenia przez sąd, żeby mogła być wpisana. Takie nieporozumienia mogą wynikać z braku znajomości procedur prawnych, co wpływa na obieg dokumentów w nieruchomościach. Dlatego, moim zdaniem, ważne jest, żeby zrozumieć, że skuteczny wpis do księgi wieczystej opiera się na formalnych orzeczeniach sądowych, które mają zabezpieczyć interesy wszystkich zaangażowanych w transakcje.

Pytanie 2

Której z wymienionych informacji nie znajduje się w Ewidencji Gruntów i Budynków?

A. Numeru księgi wieczystej dla danej nieruchomości

B. Kwoty podatku od nieruchomości

C. Wartości katastralnej danej nieruchomości

D. Adresu stałego pobytu właściciela nieruchomości

Ewidencja Gruntów i Budynków (EGB) jest systemem informacyjnym, który zbiera i przechowuje dane dotyczące nieruchomości w celu ich efektywnego zarządzania oraz w celu realizacji zadań publicznych. W ramach EGB rejestrowane są podstawowe informacje o działkach, takich jak ich granice, powierzchnia, rodzaj użytku, a także dane dotyczące właścicieli, takie jak imię i nazwisko oraz miejsce pobytu właściciela nieruchomości. Wartości katastralne i numery ksiąg wieczystych również są ważnymi informacjami, które są gromadzone w tym systemie. Z drugiej strony, Wartości podatku od nieruchomości, które są ustalane na podstawie lokalnych przepisów podatkowych oraz klasyfikacji nieruchomości, nie są bezpośrednio rejestrowane w EGB. Przykładowo, w przypadku sprzedaży nieruchomości, kupujący powinien sprawdzić zarówno dane z EGB, jak i dane dotyczące zobowiązań podatkowych, aby mieć pełny obraz sytuacji. Dlatego zrozumienie, jakie informacje są gromadzone w EGB, jest kluczowe dla osób zajmujących się obrotem nieruchomościami oraz pracowników administracji publicznej.

Pytanie 3

W sytuacji połączenia przynajmniej dwóch sąsiadujących parcel ewidencyjnych, nowo utworzoną parcelę oznacza się numerem

A. mniejszym z dotychczasowych numerów parcel, stanowiącym ułamek zwykły

B. następnym, nieużytkowanym w danej jednostce ewidencyjnej, będącym liczbą naturalną

C. następnym, nieużytkowanym w danym obrębie, będącym liczbą naturalną

D. większym z dotychczasowych numerów parcel, stanowiącym ułamek zwykły

Dobra robota z wyborem odpowiedzi! Wiesz, że nowo powstała działka powinna mieć numer, który jest wolny w obrębie? To ważne, bo dzięki temu unikamy bałaganu i każda działka ma swój unikalny identyfikator. Geodeta ma obowiązek sprawdzić, które numery są już zajęte, a następnie przydzielić nowej działce najniższy dostępny numer. To wszystko sprawia, że później łatwiej znaleźć działki na mapach i w różnych dokumentach. Upewnij się też, że numery działek to liczby naturalne, bo używanie ułamków mogłoby tylko wprowadzić zamieszanie. Generalnie, ta procedura pomaga utrzymać porządek w ewidencji gruntów, a to jest bardzo istotne.

Pytanie 4

Jak brzmi nazwa dokumentu sporządzonego przez geodetę w trakcie procedury podziału działki?

A. Protokół przyjęcia granic nieruchomości

B. Opinie geodety

C. Dokument ugody

D. Zestawienie działek

Protokół przyjęcia granic nieruchomości jest kluczowym dokumentem sporządzanym przez geodetę w trakcie procedury podziału nieruchomości. Jego głównym celem jest potwierdzenie właściwego ustalenia granic działki w terenie oraz ich akceptacja przez wszystkie strony zainteresowane, w tym właścicieli sąsiednich działek. W praktyce, dokument ten zawiera szczegółowe informacje dotyczące stanu prawnego nieruchomości, a także rysunki i opisy granic. Protokół ten jest niezbędny w kontekście późniejszych działań związanych z ewidencją gruntów, a także jest fundamentem dla wszelkich przyszłych sporów granicznych, gdyż stanowi oficjalne potwierdzenie ustaleń dokonanych przez geodetę. Zgodnie z dobrą praktyką, protokół powinien być sporządzany w sposób przejrzysty i zrozumiały, co ułatwia późniejsze odniesienia do ustaleń z dokonanych pomiarów. Warto również zaznaczyć, że w przypadku niezgodności co do granic, protokół staje się istotnym dowodem w postępowaniach sądowych.

Pytanie 5

Różnica w oszacowanej wartości gospodarstwa przed oraz po scaleniu gruntów może wynosić

A. 1%

B. 10%

C. 20%

D. 3%

Ludzie często mylą pojęcie wartości szacunkowej gospodarstwa po scaleniu gruntów, co może prowadzić do wielu błędów w myśleniu na ten temat. Niektórzy sądzą, że różnice w wartości mogą wynosić 10% albo więcej, ale to jest przesadzone. Może to wynikać z tego, że nie rozumieją dokładnie, co się dzieje w procesie scalania. W rzeczywistości wartość nieruchomości po scaleniu nie zmienia się drastycznie, a różnice rzędu 20% są rzadkością i dotyczą innych czynników, jak zmiany w przepisach czy plany zagospodarowania. Z drugiej strony, 1% to za mało, żeby mówić o rzeczywistych poprawach w efektywności. Scalenie prowadzi zazwyczaj do drobnych, ale ważnych zmian w strukturze gospodarstwa, co w rezultacie pozwala lepiej wykorzystać ziemię. Często myślimy, że każda zmiana w działkach przynosi ogromne efekty, a to nie do końca prawda. Warto zrozumieć, że efekty scalania są zwykle delikatne i trzeba je dokładnie przeanalizować, żeby zobaczyć, jakie korzyści można z tego mieć w dłuższej perspektywie.

Pytanie 6

Geodeta zrealizował w terenie projekt sieci kanalizacji deszczowej. Jakim kolorem na szkicu powinien oznaczyć tę sieć?

A. Czarnym

B. Fioletowym

C. Niebieskim

D. Brązowym

Zaznaczenie sieci kanalizacji deszczowej kolorem brązowym na szkicu jest zgodne z ogólnie przyjętymi standardami inżynieryjnymi, które definiują kolory używane do oznaczania różnych typów infrastruktury. W praktyce, kolor brązowy jest powszechnie stosowany do reprezentacji obiektów związanych z wodami opadowymi, co obejmuje zarówno kanalizację deszczową, jak i inne elementy związane z gospodarką wodami. Przykładem zastosowania tej zasady może być dokumentacja projektowa, gdzie różnorodność kolorów pomaga w szybkiej orientacji i identyfikacji poszczególnych elementów sieci. Takie podejście znacząco ułatwia pracę inżynierów i wykonawców, ograniczając możliwość pomyłek podczas wykonywania prac budowlanych czy konserwacyjnych. Warto również zauważyć, że stosowanie ustalonych konwencji kolorystycznych wspiera efektywność komunikacji między różnymi zespołami projektowymi oraz zmniejsza ryzyko błędów, które mogą prowadzić do poważnych problemów w realizacji inwestycji. Utrzymanie spójności w oznaczeniach jest kluczowe dla skutecznego zarządzania infrastrukturą.

Pytanie 7

Nieruchomości, które mogą być przedmiotem procedury rozgraniczenia, to

A. grunty będące częścią jednej nieruchomości

B. grunty odpowiadające udziałom w współwłasności

C. działki sąsiadujące, które powstały w wyniku zatwierdzonego podziału

D. działki sąsiadujące ze sobą, które w aspekcie prawnym stanowią odrębne nieruchomości

Rozumienie procedur związanych z rozgraniczeniem nieruchomości może być nieco skomplikowane. Pierwsza odpowiedź, która była błędna, mówiła o współwłasności. Tam, gdzie kilka osób ma prawa do jednego gruntu, ustalenie granic staje się trudniejsze. To dlatego, że każdy ze współwłaścicieli musi się zgodzić, a to nie jest typowe dla rozgraniczenia. Kolejna niepoprawna odpowiedź sugeruje, że działki z zatwierdzonym projektem podziału mogą być rozgraniczane. W rzeczywistości muszą one być już uznawane jako odrębne nieruchomości, żeby można było je rozgraniczać. Na koniec odpowiedź odnosząca się do gruntów w jednej nieruchomości też była błędna. Jeśli nieruchomość jest jednolita, nie wymaga takiej procedury. Takie błędy mogą prowadzić do nieporozumień, dlatego warto dobrze zrozumieć przepisy prawne i procedury w zarządzaniu gruntami.

Pytanie 8

Ile dni przed ustalonym terminem zebrania w celu wyznaczenia granic działki należy dostarczyć stronom wezwania do stawienia się na miejscu?

A. 14 dni

B. 7 dni

C. 30 dni

D. 3 dni

Przy wyborze niewłaściwych terminów doręczenia wezwań do stawienia się na gruncie, jak np. 3, 30 czy 14 dni, można napotkać szereg problemów. W przypadku 3 dni, czas ten jest zbyt krótki, aby strony mogły zaplanować swoje uczestnictwo i zapoznać się z niezbędnymi dokumentami. To podejście może prowadzić do sytuacji, w których osoby zainteresowane nie będą w stanie przygotować się należycie, co może skutkować chaotycznym przebiegiem spotkania i zwiększeniem potencjalnych sporów. Z kolei wybór terminu 30 dni może wydawać się rozsądny, jednak jest zbędnie długi, co z kolei może prowadzić do niepotrzebnych opóźnień w procesie ustalania granic. Taki nadmiar czasu może sprzyjać unikenieniu odpowiedzialności za przygotowanie się do spotkania. Z kolei 14 dni, mimo że lepsze od 3, wciąż może być niewystarczające dla niektórych stron, które mogą potrzebować więcej czasu na zorganizowanie swoich spraw. W praktyce, najważniejszym aspektem jest zapewnienie równowagi między wystarczającym czasem na przygotowania a koniecznością sprawnego przeprowadzenia procesu. Kluczowe jest, aby uczestnicy mieli odpowiedni czas na analizę sytuacji oraz na przygotowanie ewentualnych argumentów i dowodów. Prawidłowe przestrzeganie wymogu siedmiodniowego terminu jest zatem kluczowe dla efektywności i transparentności całego procesu ustalania granic nieruchomości.

Pytanie 9

Na podstawie zawartych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych umieszczonych na koronie zapory oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3 w ciągu całego roku 2014.

Nr punktu	Pomiar pierwotny 4.01.2014 r. H₀[m]	Pomiar pierwszy 1.07.2014 r. H₁ [m]	Pomiar drugi 31.12.2014 r. H₂ [m]
1	321,2578	321,2480	321,2405
2	321,2521	321,2410	321,2384
3	321,2610	321,2554	321,2476

A. +13,4 mm

B. +7,8 mm

C. -7,8 mm

D. -13,4 mm

Błędne odpowiedzi, które wskazują na przemieszczenia dodatnie, często wynikają z niepoprawnego zrozumienia sposobu obliczania różnicy pomiędzy pomiarami. Przemieszczenie pionowe powinno być określane przez odejmowanie wartości na początku roku od wartości na końcu roku. W przypadku pozytywnych wartości przemieszczenia istnieje mylne założenie, że punkt nr 3 wzrósł, co nie znajduje potwierdzenia w przedstawionych danych. To podejście może wynikać z niepełnego zrozumienia dynamiki zachowań terenów przy konstrukcjach inżynieryjnych. W praktyce, takie błędy mogą prowadzić do niewłaściwej oceny stanu technicznego obiektu, co jest szczególnie istotne w kontekście analizy ryzyka i bezpieczeństwa. Należy pamiętać, że w geodezji i inżynierii budowlanej precyzyjne pomiary oraz ich odpowiednia interpretacja są kluczowe. Często błędy w obliczeniach wynikają z pomyłek w danych pomiarowych, które mogą być efektem atmosferycznych warunków pracy lub umiejscowienia punktów pomiarowych. Również, mylne interpretacje wyników mogą być skutkiem braku doświadczenia w analizie i interpretacji danych pomiarowych, co podkreśla znaczenie szkolenia i stosowania sprawdzonych metod analitycznych.

Pytanie 10

W jakiej sytuacji nie dochodzi do zamknięcia księgi wieczystej danej nieruchomości?

A. Prowadzenie księgi wieczystej stało się bezprzedmiotowe

B. Wynika to z wydanego orzeczenia sądu

C. Nieruchomość przeniesiono do innej księgi wieczystej

D. Dokonano podziału nieruchomości

Odpowiedzi, które sugerują inne okoliczności zamknięcia księgi wieczystej, są wynikiem błędnych założeń dotyczących funkcjonowania systemu ksiąg wieczystych. Na przykład, przeniesienie nieruchomości do innej księgi wieczystej rzeczywiście skutkuje jej zamknięciem, ponieważ każda nieruchomość może być przypisana tylko do jednej księgi wieczystej w danym czasie. Przeniesienie to obejmuje często sytuacje związane z hipoteka lub zmianą własności, co wymaga aktualizacji danych w rejestrze. Wydanie orzeczenia sądu, które nakazuje zamknięcie księgi, również stanowi okoliczność, w której księga jest zamykana, ponieważ sądowe ustalenia mają na celu wyegzekwowanie decyzji dotyczących własności. Prowadzenie księgi wieczystej staje się bezprzedmiotowe w momencie, gdy nieruchomość zostaje całkowicie wywłaszczona z obrotu, co również prowadzi do jej zamknięcia. Kluczowe jest zrozumienie, że księgi wieczyste pełnią funkcję ochronną i informacyjną, a ich zamykanie następuje zawsze w sytuacjach zdefiniowanych przez przepisy prawa. Z tego powodu, znajomość procedur związanych z obiegiem dokumentacji oraz rolą sądów w procesach związanych z nieruchomościami jest niezbędna dla profesjonalistów zajmujących się obrotem nieruchomościami.

Pytanie 11

Geodeta przeprowadził pomiar, który dał odczyt na łacie w punkcie początkowym A, równy 3000 mm oraz dystans między punktem A a punktem końcowym B, wynoszący 60 m. Aby można było wytyczyć linię o zdefiniowanym nachyleniu równym 2‰, odczyt na łacie w punkcie B powinien wynosić

A. 3000 mm

B. 2880 mm

C. 3060 mm

D. 2940 mm

Odpowiedź 2880 mm jest poprawna, ponieważ aby uzyskać linię o zadanym pochyleniu wynoszącym 2‰, musimy uwzględnić stosunek długości nachylenia do długości podstawy równy 2:1000. W przypadku pomiaru odległości wynoszącej 60 m (60000 mm) i punktu początkowego A o odczycie 3000 mm, obliczenia są następujące: z obliczonego nachylenia wynika, że zmiana wysokości powinna wynosić 60 m * 2 / 1000 = 12 mm. Zatem, aby uzyskać poprawny odczyt w punkcie B, należy odjąć tę wartość od odczytu w punkcie A, co daje 3000 mm - 12 mm = 2880 mm. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w geodezji, które zalecają precyzyjne obliczenia w celu zapewnienia dokładności pomiarów. W praktyce geodeci często wykorzystują tego rodzaju obliczenia przy wytyczaniu tras drogowych czy budowlanych, gdzie precyzyjne nachylenie jest kluczowe dla stabilności i bezpieczeństwa.

Pytanie 12

Która z technik obliczania pola powierzchni charakteryzuje się najwyższą precyzją?

A. Metoda graficzna

B. Metoda analityczna

C. Metoda mechaniczna

D. Metoda kombinowana

Wybór metody mechanicznej, graficznej lub kombinowanej dla obliczenia pola powierzchni może prowadzić do mniej dokładnych wyników niż metoda analityczna. Metoda mechaniczna, polegająca na pomiarze wymiarów fizycznych obiektu, jest podatna na błędy pomiarowe, które mogą znacząco wpłynąć na ostateczny wynik. Nawet niewielkie nieścisłości w pomiarach mogą się kumulować, co prowadzi do zniekształcenia rzeczywistych wartości. Z kolei metoda graficzna, która polega na odwzorowywaniu obiektów na płaszczyźnie, również wiąże się z ograniczeniami. Przy pomocy narzędzi graficznych, takich jak linijki czy cyrkle, może wystąpić problem z precyzją, zwłaszcza w przypadku skomplikowanych kształtów, gdzie precyzyjne odwzorowanie jest kluczowe. Metoda kombinowana, która łączy różne podejścia, może również wprowadzać niejednoznaczności i błędy, jeśli nie zostanie odpowiednio zintegrowana. W praktyce, wiele osób korzysta z tych metod, ponieważ są one bardziej intuicyjne lub dostępne, ale nie zawsze uwzględniają one wszystkie zmienne oraz szczegóły, które mogą wpływać na wynik. Często w praktycznych zastosowaniach, takich jak geodezja czy architektura, nieprecyzyjne obliczenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w projektach, wpływając na ich bezpieczeństwo i funkcjonalność. Dlatego też, w kontekście precyzji i rzetelności, metody analityczne są zawsze zalecane jako najlepsza praktyka.

Pytanie 13

Która technika tyczenia sytuacyjnego obiektu polega na ustaleniu miejsca pomiarowego, a następnie na odłożeniu kąta względem kierunku odniesienia oraz zmierzeniu odległości wzdłuż ramienia tego kąta?

A. Ortogonalna

B. Biegunowa

C. Przecięć kierunków

D. Wcięcia liniowego

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące metod tyczenia sytuacyjnego obiektów. Przyjrzyjmy się metodzie wcięcia liniowego, która polega na wyznaczeniu linii odniesienia i określeniu położenia obiektów wzdłuż tej linii. Ta technika jest przydatna, gdy mamy do czynienia z długimi i prostymi bądź przewidywalnymi trasami, ale nie pozwala na precyzyjny pomiar kątów, co jest kluczowe w tyczeniu sytuacyjnym. Przecięcie kierunków to kolejna metoda, która bazuje na wyznaczaniu punktów przecięcia linii prostych. Choć ta metoda może być użyteczna w niektórych sytuacjach, nie jest ona wystarczająco elastyczna, aby poradzić sobie z bardziej złożonymi układami obiektów. Metoda ortogonalna, z drugiej strony, polega na wyznaczaniu prostopadłych linii do obiektów. Choć może być użyteczna w określonych kontekstach, nie oferuje takiej swobody jak metoda biegunowa, szczególnie w przypadku złożonych kształtów i układów przestrzennych. Wybór metody powinien być zawsze dostosowany do konkretnej sytuacji oraz wymagań projektu, a przywiązanie do standardów i dobrych praktyk w geodezji jest kluczowe dla uzyskania miarodajnych wyników.

Pytanie 14

W sytuacji, gdy spór graniczny nie został rozwiązany, geodeta powinien przygotować

A. protokół graniczny i opinię dotyczącą przebiegu granicy

B. akt ugody oraz protokół graniczny

C. akt ugody oraz opinię na temat przebiegu granicy

D. protokół graniczny oraz decyzję o rozgraniczeniu

W przypadku nierozstrzygniętego sporu granicznego, geodeta zobowiązany jest do sporządzenia protokołu granicznego oraz opinii dotyczącej przebiegu granicy. Protokół graniczny jest dokumentem, który zawiera szczegółowe informacje na temat ustaleń dokonanych podczas rozgraniczenia, w tym opis stanu faktycznego, uzgodnienia pomiędzy stronami oraz zastosowane metody pomiarowe. Opinia dotycząca przebiegu granicy natomiast stanowi analizę przebiegu granicy na podstawie zgromadzonych danych oraz obowiązujących przepisów prawa. W praktyce, sporządzenie tych dokumentów jest kluczowe dla zapewnienia transparentności procesu rozgraniczeniowego oraz dla zapobiegania przyszłym konfliktom. Zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi, geodeta powinien także brać pod uwagę istniejące mapy, dokumenty archiwalne oraz zgody stron, co pozwala na precyzyjne ustalenie granic. Takie podejście współczesnej geodezji opiera się na zasadach dobrych praktyk, gwarantujących rzetelność i zgodność z obowiązującym prawem.

Pytanie 15

W sytuacji, gdy strona ma uzasadnione niestawiennictwo na gruncie, geodeta może wstrzymać postępowanie rozgraniczeniowe na maksymalny czas w wyznaczonym terminie ustalania przebiegu granic wynoszący

A. 7 dni

B. 14 dni

C. 1 miesiąc

D. 2 miesiące

Wybór odpowiedzi innych niż '1 miesiąc' wynika z nieporozumienia dotyczącego interpretacji przepisów związanych z postępowaniem rozgraniczeniowym. Odpowiedzi takie jak '14 dni', '2 miesiące' czy '7 dni' nie uwzględniają fundamentalnych zasad regulujących czasowe wstrzymanie postępowania w przypadku niestawiennictwa strony. Zgodnie z obowiązującymi normami, niestawiennictwo strony na gruncie z uzasadnionych przyczyn powinno skutkować wstrzymaniem działań przez maksymalnie 30 dni. Krótsze okresy, takie jak 7 czy 14 dni, nie tylko nie spełniają wymogów prawnych, ale także mogą prowadzić do poważnych problemów w kontekście ochrony praw uczestników postępowania. Nadmierne skracanie terminów może generować sytuacje, w których strona z uzasadnionych powodów nie będzie mogła uczestniczyć w kluczowych etapach postępowania, co z kolei może prowadzić do późniejszych sporów i zniekształcenia wyników rozgraniczeń. Zrozumienie takich zasad jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia spraw geodezyjnych i przestrzegania standardów branżowych. Przy ocenie sytuacji warto pamiętać o znaczeniu pełnej reprezentacji stron oraz o tym, że czas potrzebny na dopełnienie formalności jest istotnym elementem zapewniającym sprawiedliwość w procesach rozgraniczeniowych.

Pytanie 16

Do jakiej dokumentacji technicznej związanej z geodezyjną obsługą budowli powinien być dołączony oryginał szkicu tyczenia?

A. Projektu zagospodarowania działki

B. Dziennika budowy

C. Planu sytuacyjnego

D. Inwentaryzacji powykonawczej

Wybór odpowiedzi wskazującej na projekt zagospodarowania działki jako miejsce dołączenia oryginału szkicu tyczenia jest nieprawidłowy. Projekt zagospodarowania działki koncentruje się głównie na planowaniu przestrzennym i właściwym rozlokowaniu obiektów na działce, co nie obejmuje szczegółowego rejestrowania rzeczywistych postępów budowy. Szkic tyczenia, jako dokument geodezyjny, musi być zarejestrowany w dzienniku budowy, aby zapewnić pełną transparentność całego procesu budowlanego. Podobnie, inwentaryzacja powykonawcza, mimo że jest istotnym dokumentem, służy do potwierdzenia, że obiekt został zrealizowany zgodnie z projektem, a nie do rejestrowania bieżących postępów czy geodezyjnego ustalenia lokalizacji. Plan sytuacyjny również nie jest odpowiednim dokumentem do dołączania szkicu tyczenia, gdyż służy do przedstawienia układu przestrzennego obiektów w danym terenie, a nie do bieżącej dokumentacji budowy. Często popełnianym błędem jest mylenie funkcji różnych dokumentów technicznych. Właściwa praktyka wymaga, aby każdy etap budowy był udokumentowany w odpowiednim miejscu, co zapewnia zgodność z przepisami oraz normami budowlanymi. W kontekście przepisów prawa budowlanego, jest istotne, aby wszystkie istotne dokumenty były przechowywane w odpowiednich rejestrach, co ma kluczowe znaczenie dla przyszłych kontroli oraz ewentualnych sporów prawnych.

Pytanie 17

W przypadku gdy w projekcie aranżacji terenu planowane jest określenie przemieszczeń podłoża, konieczne jest wykonanie pomiaru stanu początkowego (pierwotnego) przed

A. oddaniem obiektu do użytkowania

B. wylaniem fundamentu planowanego obiektu

C. próbnym uruchomieniem

D. rozpoczęciem robót budowlanych

Pomiar stanu wyjściowego podłoża przed wylaniem fundamentu, oddaniem obiektu do eksploatacji czy próbnym rozruchem nie jest ani praktyczny, ani zgodny z najlepszymi standardami branżowymi. Wylanie fundamentu bez wcześniejszego rozpoznania stanu podłoża może prowadzić do poważnych problemów strukturalnych w przyszłości. W przypadku oddania obiektu do eksploatacji, na etapie, gdy już wzniesiono konstrukcję, nie ma możliwości dokonania pomiarów, które mogłyby wpłynąć na projekt budowlany, co może skutkować nieodwracalnymi skutkami dla bezpieczeństwa użytkowników. Z kolei próby rozruchowe, będące częścią eksploatacji, nie są momentem, w którym można przeprowadzić analizy stanu gruntu, ponieważ wszelkie nieprawidłowości związane z podłożem powinny być już rozwiązane na etapie budowy. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że pomiary można przeprowadzić w późniejszym etapie budowy, co ignoruje fakt, że stan gruntu i wpływ na nie budowli muszą być uwzględnione już na początku, aby zapobiec przyszłym problemom związanym z osiadaniem czy deformacjami. Wszelkie procedury związane z badaniem gruntu powinny być zgodne z normami PN-EN 1997-1, które nakładają obowiązek przeprowadzenia analizy gruntów przed rozpoczęciem prac budowlanych.

Pytanie 18

Wskaźnikiem precyzji tyczenia realizowanych obiektów budowlanych jest

A. szansa na poprawność tyczenia

B. maksymalna odchyłka lokalizacji tyczonego elementu obiektu

C. maksymalny błąd tyczenia

D. średni błąd tyczenia

Średni błąd tyczenia jest miarą precyzji, która pozwala na ocenę dokładności tyczenia obiektów budowlanych. Wyraża on przeciętną wartość odchyleń pomiędzy rzeczywistymi a planowanymi wartościami lokalizacji obiektów. W kontekście procesów budowlanych, stosuje się go do oceny jakości realizacji projektów budowlanych, co jest kluczowe dla zapewnienia ich trwałości i funkcjonalności. Przykładem zastosowania średniego błędu tyczenia może być sytuacja, gdy inżynierowie budowlani wykonują tyczenie fundamentów budynku. Wartość ta może być obliczana przy użyciu narzędzi geodezyjnych, takich jak teodolity czy tachimetry, które pozwalają na dokładne pomiary kątów oraz odległości. W standardach branżowych, takich jak PN-EN 1990, określone są wymagania dotyczące precyzji tyczenia, które muszą być spełnione, aby zapewnić zgodność z projektami. Zrozumienie średniego błędu tyczenia jest zatem niezbędne dla wszystkich profesjonalistów w branży budowlanej, aby móc przeprowadzać analizy i oceny wpływu błędów na realizację projektów.

Pytanie 19

Jaki jest maksymalny dozwolony odstęp między znakami granicznymi stosowanymi w trakcie rozgraniczania gruntów?

A. 200 m

B. 100 m

C. 50 m

D. 150 m

Wybór innych wartości odstępu między znakami granicznymi, takich jak 100 m, 150 m czy 50 m, wiąże się z nieporozumieniami dotyczącymi zasad rozgraniczania nieruchomości. W praktyce, zbyt mały odstęp może prowadzić do niejasności w ustaleniu granic działek, co z kolei staje się źródłem sporów między właścicielami terenów. Warto zrozumieć, że przy rozgraniczeniach kluczowym aspektem jest nie tylko zachowanie odpowiedniej odległości, ale również zapewnienie, że wszystkie znaki graniczne są łatwo identyfikowalne i trwałe. Niedostateczny odstęp między znakami granicznymi może prowadzić do sytuacji, w której granice działek są trudne do ustalenia, co negatywnie wpływa na bezpieczeństwo inwestycji. Używanie zbyt małych odstępów może także być wynikiem błędnych założeń dotyczących sposobu pomiaru czy interpretacji przepisów, co może prowadzić do sytuacji, w których inwestorzy będą musieli przeprowadzać kosztowne procesy sądowe w celu ustalenia granic swoich działek, a także wydłuży czas realizacji projektów. W związku z tym, stosowanie się do wytycznych dotyczących maksymalnych odstępów jest kluczowe, aby uniknąć konsekwencji prawnych oraz zapewnić zgodność z lokalnymi regulacjami. Dlatego, zrozumienie znaczenia i zastosowania maksymalnego dopuszczalnego odstępu jest niezbędne dla wszystkich, którzy zajmują się zarządzaniem nieruchomościami lub planowaniem przestrzennym.

Pytanie 20

Korzystając z danych zawartych w tabeli, oblicz wartość szacunkową konturu o powierzchni 450 000 m2, stanowiącego klasę bonitacyjną IIIb.

Klasa bonitacyjna	Wartość punktowa 1 ha
I	94
II	85
IIIa	76
IIIb	64
IVa	50
IVb	38
V	20
VI	6
VIz	1

A. 3 420 jednostek szacunkowych.

B. 1 710 jednostek szacunkowych.

C. 2 880 jednostek szacunkowych.

D. 2 250 jednostek szacunkowych.

Wybierając inną odpowiedź niż 2 880 jednostek szacunkowych, można popełnić kilka typowych błędów związanych z obliczeniami. Wiele osób może nie zrozumieć, jak właściwie przeliczać jednostki miary, co prowadzi do niewłaściwego obliczenia powierzchni konturu. Na przykład, jeżeli ktoś pomyli się w przeliczeniu metrów kwadratowych na hektary lub nie uwzględni, że 450 000 m2 to 45 ha, może dojść do błędnych wniosków. Dodatkowo, niewłaściwe zrozumienie pojęcia klasy bonitacyjnej i wartości punktowej może prowadzić do zastosowania złych danych w obliczeniach. Przykładowo, w przypadku klasy IIIb wartość punktowa 64 pkt/ha jest kluczowa, a nieprawidłowe jej oszacowanie, takie jak zaniżenie tej wartości, skutkuje zaniżeniem całkowitej wartości szacunkowej. Tego typu błędy podkreślają znaczenie znajomości standardów szacowania wartości gruntów oraz praktycznych umiejętności obliczeniowych. Warto inwestować czas w zrozumienie, jak różne czynniki, takie jak klasa bonitacyjna, wpływają na wartość nieruchomości, aby uniknąć pomyłek w przyszłości.

Pytanie 21

Jakie dane należy podać, dodając nowy obiekt budowlany do operatu ewidencyjnego, korzystając z arkusza danych ewidencyjnych budynku?

A. Powierzchnię użytkową każdej z kondygnacji z osobna

B. Liczbę kondygnacji zarówno naziemnych, jak i podziemnych budynku

C. Datę rozpoczęcia realizacji budowy

D. Głębokość fundamentów

Wprowadzenie liczby kondygnacji naziemnych i podziemnych budynku do operatu ewidencyjnego jest kluczowe dla prawidłowej klasyfikacji obiektu budowlanego. Zgodnie z obowiązującymi normami, każda kondygnacja wpływa na sposób, w jaki budynek jest klasyfikowany, jak również na obliczenia związane z powierzchnią użytkową oraz obciążeniem budynku. Informacja ta jest istotna również w kontekście zarządzania nieruchomościami, ponieważ pozwala na określenie wartości rynkowej oraz podatków związanych z utrzymaniem budynku. Przykładem może być budynek biurowy, w którym każda kondygnacja może być wynajmowana oddzielnie, a zrozumienie struktury kondygnacji ułatwia efektywne zarządzanie wynajmem. Dodatkowo, liczba kondygnacji jest istotnym elementem w kontekście bezpieczeństwa pożarowego i ewakuacji, co zostało określone w przepisach prawa budowlanego. Dlatego poprawne wprowadzenie tej informacji jest nie tylko obowiązkiem, ale również praktycznym krokiem w kierunku lepszego zarządzania i monitorowania obiektów budowlanych.

Pytanie 22

Dopuszczalna tolerancja określająca odległość wynoszącą 20,000 m pomiędzy dwoma elementami konstrukcji jest wyrażona błędem względnym 1/10 000. Jaką minimalną odległość można zaakceptować pomiędzy tymi elementami?

A. 19,998 m

B. 20,000 m

C. 19,997 m

D. 19,999 m

Wybór 19,997 m, 19,999 m lub 20,000 m jako minimalnej dopuszczalnej odległości jest wynikiem nieprawidłowej interpretacji pojęcia tolerancji i błędu względnego. Odpowiedzi te nie uwzględniają kluczowego aspektu, jakim jest wyznaczenie granic tolerancji na podstawie podanego błędu względnego. W przypadku odpowiedzi 19,997 m, obniżenie wartości o 0,003 m przekracza dopuszczalny błąd, co prowadzi do niezgodności z wymaganiami projektowymi. Z kolei odpowiedź 19,999 m również nie mieści się w granicach tolerancji, ponieważ jest jedynie o 0,001 m niższa niż nominalna wartość, co nie uwzględnia całkowitego błędu 0,002 m. Odpowiedź 20,000 m z kolei sugeruje, że nie ma potrzeby uwzględniania tolerancji, co jest błędne, gdyż każde precyzyjne pomiarowanie wymaga wzięcia pod uwagę możliwych odchyłek. Typowym błędem myślowym w takich przypadkach jest pomijanie znaczenia tolerancji, co może prowadzić do poważnych problemów w praktyce budowlanej oraz zakłóceń w dalszych procesach projektowych. Umożliwienie pomiarów w ramach określonych granic tolerancji jest kluczowe dla efektywności budowy i zapewnienia, że wszystkie elementy są odpowiednio dostosowane, co wpływa na całą strukturę budowli oraz jej bezpieczeństwo. Wnioskując, kluczowe jest zrozumienie, jak tolerancja wpływa na procesy inżynieryjne oraz znaczenie precyzyjnego wymiarowania zgodnie z normami branżowymi.

Pytanie 23

Wstępny projekt podziału działki jest tworzony na mapie

A. zasadniczej

B. wysokościowej

C. fizjograficznej

D. topograficznej

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie podstawowych typów map, które są stosowane w geodezji. Mapa fizjograficzna, mimo że może zawierać informacje o ukształtowaniu terenu, nie jest dostosowana do szczegółowego przedstawienia granic działek i infrastruktury potrzebnej do wstępnego projektu podziału nieruchomości. Jej głównym celem jest ukazanie cech przyrodniczych danego obszaru, co nie jest wystarczające w kontekście planowania podziału gruntów. Z kolei mapa topograficzna, chociaż zawiera szczegóły terenu, nie jest mapą zasadniczą i nie odzwierciedla stanu prawnego działek, co jest kluczowe dla takich projektów. Może ona zawierać informacje o wysokościach czy konturach, ale nie dostarcza danych o granicach własności. Mapa wysokościowa, definiująca różnice w wysokości terenu, również nie jest odpowiednia do projektowania podziału, gdyż nie odnosi się do kwestii prawnych związanych z granicami działek. Typowymi błędami w myśleniu mogą być przyjęcie, że to różne typy map mogą być stosowane zamiennie, co prowadzi do konieczności ponownego podejścia do analizy i planowania, a także do potencjalnych problemów prawnych w przyszłości. Kluczowe w tym kontekście jest zrozumienie, że dla każdego rodzaju prac geodezyjnych istnieją dedykowane dokumenty i ich właściwe zastosowanie jest niezbędne dla sukcesu projektów budowlanych.

Pytanie 24

Na szkicu dokumentacyjnym kolor czerwony powinien być użyty do oznaczenia

A. rysunku obiektów powierzchniowych istniejących w terenie

B. informacji o osnowie realizacyjnej

C. rysunku obiektów podziemnych znajdujących się w terenie

D. projektowanej treści oraz wyznaczonych miar kontrolnych

Oznaczanie danych dotyczących osnowy realizacyjnej jako czerwone jest niewłaściwe z kilku powodów. Osnowa realizacyjna obejmuje punkty i linie, które są fundamentalne do wyznaczania położenia obiektów w terenie i ich oznaczanie w kolorze czerwonym może powodować nieporozumienia. Zazwyczaj dla osnowy stosuje się inne kolory, takie jak niebieski, który jest neutralny i nie wprowadza w błąd, gdyż nie zmyla wykonawców w kontekście istotnych zmian. Podobnie, na rysunkach istniejących obiektów podziemnych i powierzchniowych, wykorzystanie czerwonego koloru może sugerować, że te elementy są nowo projektowane, co jest mylące. W praktyce kolor czerwony powinien być stosowany do podkreślenia zmian w projektach, co jest zgodne ze standardami branżowymi, takimi jak zasady oznaczania w dokumentacji budowlanej, gdzie jasne rozróżnienie między istniejącym a projektowanym jest kluczowe dla płynnej realizacji i zarządzania projektem. Wprowadzenie zamieszania przez stosowanie czerwonego koloru dla informacji o osnowie lub istniejących obiektach może prowadzić do znaczących błędów w realizacji, co podkreśla znaczenie przestrzegania ustalonych standardów oznaczania w dokumentacji.

Pytanie 25

Geodeta po dokonaniu pomiaru zdobył następujące wyniki: Hrp₁ = 100 m, N₁ = 2000, N₂ = 0500, N₃ = 3500 oraz N₄ = 2000. Jaka jest wysokość punktu p₁, jeśli geodeta obliczył ją według wzoru Hp₁ = Hrp₁ + N₁ + N₃ – N₂ – N₄?

A. 3000 mm

B. 103 m

C. 203 m

D. 3100 mm

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, takich jak 3100 mm czy 203 m, wynika to często z błędów w obliczeniach lub nieporozumień w interpretacji jednostek miary. Przykładowo, odpowiedź 3100 mm zasugerowano z mylnym przeliczeniem wysokości, gdzie zapomniano o właściwym dodaniu i odejmowaniu wartości N. Wysokość w milimetrach została pomylona z metrami, co często zdarza się, gdy nie zwraca się uwagi na jednostki. Natomiast odpowiedź 203 m może wynikać z błędnego dodania lub odejmowania wartości N₂ i N₄. Kluczowym błędem jest także nieuważne traktowanie wartości, co prowadzi do powielania pomyłek w obliczeniach. W geodezji, prawidłowe przeliczenia oraz zrozumienie kontekstu pomiarów są niezbędne, aby uniknąć dramatycznych konsekwencji w projektach budowlanych czy inżynieryjnych. Z tego powodu, zawsze należy stosować odpowiednie standardy obliczeń, jak np. Polskie Normy dotyczące pomiarów wysokościowych, które pomagają w unikaniu tego typu pomyłek.

Pytanie 26

W jakiej okoliczności sprawa związana z rozgraniczeniem nieruchomości jest przekazywana z urzędowej instytucji do rozpatrzenia przez sąd?

A. Wykryto nieprawidłowości w wykonaniu działań przez geodetę podczas ustalania przebiegu granic

B. Nie wniesiono zaliczki na pokrycie wydatków związanych z wynagrodzeniem geodety

C. Jedna ze stron nie pojawiła się na gruncie w celu ustalenia przebiegu granic

D. Pojawił się spór pomiędzy właścicielami nieruchomości i nie doszło do zawarcia ugody

Właściwa odpowiedź to sytuacja, w której wystąpił spór między właścicielami nieruchomości i nie została zawarta ugoda. W przypadku rozgraniczenia nieruchomości, jeśli strony nie osiągną porozumienia w kwestii przebiegu granic, sprawa ta musi zostać skierowana do sądu. Sąd jest odpowiedzialny za ostateczne rozstrzyganie sporów dotyczących granic działek, zwłaszcza gdy nie udało się znaleźć kompromisu w drodze mediacji lub negocjacji. W praktyce oznacza to, że po wszczęciu postępowania administracyjnego przez odpowiedni organ, geodeta dokonuje pomiarów i przygotowuje dokumentację. Gdy jednak strony są w konflikcie, a brak ugody uniemożliwia dalsze postępowanie, organ administracyjny nie może wydawać decyzji. Zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami, sprawy tego typu wymagają orzeczenia sądu, co podkreśla znaczenie mediacji oraz ugód jako preferowanych metod rozwiązywania sporów przed podjęciem działań sądowych. Przykładem może być sytuacja, w której sąsiad domaga się innego przebiegu granicy, co prowadzi do formalnego wniosku do sądu, gdy próby polubownego rozwiązania konfliktu okażą się bezskuteczne.

Pytanie 27

Nieruchomość może zostać wywłaszczona na rzecz

A. dewelopera.

B. inwestora.

C. Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

D. osoby fizycznej albo osoby prawnej.

Nie można wywłaszczyć nieruchomości na rzecz dewelopera czy prywatnej firmy. W polskim prawie to tylko Skarb Państwa lub samorząd mogą to robić, bo musi to być w interesie publicznym. Niektóre odpowiedzi sugerujące inne podejście są błędne, bo wydaje się, że opierają się na mylnych założeniach. Wywłaszczenie ma swoje zasady, jak cel publiczny i odszkodowanie dla właściciela. Te pojęcia są dokładnie określone w przepisach, a ich zrozumienie jest kluczowe, żeby uniknąć pomyłek.

Pytanie 28

Który z dokumentów nie jest podstawą do określenia przebiegu granic nieruchomości?

A. Plan zagospodarowania terenu

B. Plan parcelacyjny

C. Mapa ewidencyjna

D. Mapa zasadnicza

Mapa ewidencyjna, mapa zasadnicza oraz plan parcelacyjny to dokumenty, które pełnią kluczowe role w procesie ustalania granic nieruchomości. Mapa ewidencyjna jest szczególnym dokumentem, który przedstawia szczegółowe dane dotyczące gruntów, w tym ich powierzchnię, sposoby użytkowania oraz granice poszczególnych działek. W praktyce, to właśnie na podstawie mapy ewidencyjnej dokonywane są formalne ustalenia dotyczące granic nieruchomości w kontekście prawa własności. Mapa zasadnicza z kolei dostarcza informacji na temat rzeczywistego położenia granic działek w terenie, a także obiektów budowlanych, co jest niezbędne do precyzyjnego określenia granic w kontekście planowania przestrzennego. Plan parcelacyjny jest dokumentem, który jest tworzony w celu podziału gruntów, co również wpływa na precyzyjne ustalenie granic nieruchomości. Dlatego mylenie planu zagospodarowania terenu z tymi dokumentami bywa niebezpieczne i może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących stanu prawnego nieruchomości. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że plan zagospodarowania terenu, który ma na celu regulację funkcji przestrzennych, może również dostarczać dokładnych informacji o granicach działek, co jest niezgodne z jego przeznaczeniem. W rezultacie, osoby zajmujące się ustalaniem granic powinny korzystać z odpowiednich dokumentów technicznych, aby uniknąć nieporozumień i nieprawidłowości w obrocie nieruchomościami.

Pytanie 29

W którym dziale księgi wieczystej znajduje się wpis dotyczący prawa własności do nieruchomości?

A. II

B. I-Sp

C. III

D. I-O

Zrozumienie struktury ksiąg wieczystych jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania nieruchomościami. Odpowiedzi wskazujące na inne działy, takie jak II, I-O czy III, mogą prowadzić do niedokładnych wniosków na temat tego, gdzie należy szukać informacji o prawie własności. Dział II odnosi się do ograniczonych praw rzeczowych, takich jak użytkowanie wieczyste czy służebności, co może wprowadzać w błąd, jeśli chodzi o prawo własności, które ma pierwszeństwo przed tymi prawami. Dział I-O zawiera informacje o właścicielach nieruchomości, ale nie jest właściwym miejscem dla prawa własności jako takiego. Natomiast dział III dotyczy hipotek, które są zabezpieczeniem wierzytelności na nieruchomości, a nie samego prawa własności. Często spotykanym błędem jest mylenie różnych działów księgi wieczystej i nieświadomość ich funkcji, co może prowadzić do nieprawidłowych decyzji przy zakupie lub zbywaniu nieruchomości. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy dział ma przypisane konkretne prawa i informacje, dlatego przed dokonaniem jakichkolwiek transakcji należy dokładnie zapoznać się z zawartością wszystkich odpowiednich działów.

Pytanie 30

Jaką metodę obliczania powierzchni działki ewidencyjnej stosuje się bez korzystania z danych uzyskanych z pomiarów na mapie?

A. Analitycznej

B. Kombinowanej

C. Mechanicznej

D. Graficznej

Chociaż metody mechaniczne, graficzne i kombinowane, które są wymienione w niepoprawnych odpowiedziach, rzeczywiście są używane w geodezji do obliczania pola powierzchni działek ewidencyjnych, każda z nich wymaga różnych podejść do pomiarów. Metoda mechaniczna wymaga użycia narzędzi takich jak niwelatory czy teodolity, więc tu już mówimy o pomiarach w terenie. Metoda graficzna, z kolei, polega na pomiarach na mapie, czyli potrzebujesz dokładnych rysunków działki i umiejętności posługiwania się narzędziami graficznymi, co też wymaga wcześniejszych pomiarów. Metoda kombinowana łączy te dwa podejścia, co oczywiście też oznacza, że pomiary są konieczne. Niestety, wielu uczniów może myśleć, że można używać grafik czy narzędzi bez wcześniejszych pomiarów, co jest błędne. Kluczowa różnica między metodą analityczną a tymi innymi polega na tym, że analiza opiera się na wzorach teoretycznych, które stosujesz na znanych danych, podczas gdy pozostałe metody zawsze wymagają jakiegoś rodzaju pomiaru.

Pytanie 31

Jakiego urządzenia pomiarowego należy użyć do inwentaryzacji sieci kanalizacyjnej po jej wykonaniu?

A. Tachimetru

B. Lokalizatora

C. Wykrywacza

D. Georadaru

Lokalizator, tak jak sugeruje jego nazwa, jest narzędziem wykorzystywanym do identyfikacji i lokalizacji obiektów podziemnych, takich jak kable czy rury, ale nie jest przeznaczony do precyzyjnych pomiarów kątów i odległości, które są kluczowe w inwentaryzacji sieci kanalizacyjnej. Wykrywacz, często stosowany w kontekście identyfikacji obecności wody czy innego medium, również nie dostarcza informacji niezbędnych do dokładnego mapowania układów infrastrukturalnych. W kontekście inwentaryzacji sieci kanalizacyjnej, choć może być użyteczny w odnalezieniu przewodów, nie jest w stanie dostarczyć wymaganej precyzji pomiarowej. Georadar to zaawansowane narzędzie do badania struktury podłoża i wykrywania obiektów podziemnych, ale jego użycie wiąże się z większymi kosztami i skomplikowanymi analizami, co czyni go mniej praktycznym w standardowych inwentaryzacjach kanalizacyjnych. Wybór odpowiedniego urządzenia do pomiarów jest kluczowy, a użycie niewłaściwego przyrządu może prowadzić do błędów w dokumentacji oraz problemów w przyszłym zarządzaniu infrastrukturą. Praktyka pokazuje, że często dochodzi do mylnego założenia, że każde narzędzie do lokalizacji będzie wystarczające do celów inwentaryzacyjnych, co jest poważnym błędem w myśleniu o procesach inżynierskich.

Pytanie 32

W jakim rozdziale księgi wieczystej znajduje się zapis dotyczący prawa własności do nieruchomości?

A. I-Sp

B. I-O

C. II

D. III

Dział I-O i I-Sp w księgach wieczystych odnoszą się do innych spraw i mogą wprowadzać w błąd. Dział I-O mówi o tym, jak zidentyfikować konkretne nieruchomości, podaje lokalizację i numer ewidencyjny. To ważne, ale nie ma to nic wspólnego z prawem własności, które jest bardziej sprawą prawną niż geodezyjną. Z kolei dział I-Sp zawiera informacje o właścicielach i ich prawach, ale nie daje dowodu na posiadanie prawa własności. Oba te działy są ważne, ale nie odpowiadają na pytanie o prawo własności. Dział II to ten, gdzie znajdują się szczegóły dotyczące własności i praw rzeczowych, więc jest kluczowy. Często ludzie mylą funkcje tych działów; mogą się wydawać, że najważniejsze informacje są w działach dotyczących właścicieli, a tymczasem prawo własności jest w innym miejscu. Dlatego ważne jest, żeby zrozumieć, jak działają księgi wieczyste i umieć ich zawartość dobrze interpretować.

Pytanie 33

W celu przeprowadzenia regulacji krzywej linii kolejowej, wymagane jest zmierzenie

A. kątów i długości

B. cięciwy i strzałki

C. odległości oraz różnic wysokości

D. miar aktualnych i uzupełnień

Podjęcie pomiarów odległości i przewyższeń może wydawać się logiczne w kontekście regulacji toru kolejowego, jednak te parametry nie są wystarczające do prawidłowego zaprojektowania krzywoliniowego odcinka toru. Odległości dotyczą głównie prostych linii, a przewyższenia skupiają się na różnicach wysokości, co nie odnosi się bezpośrednio do geometrii łuków. Z kolei pomiar kątów i długości, choć istotny w inżynierii, nie dostarcza pełnego obrazu dotyczącego krzywizny toru, ponieważ nie uwzględnia specyfiki krzywych, które wymagają bardziej złożonych pomiarów. Miary bieżące i domiary są narzędziami stosowanymi w pomiarach geodezyjnych, ale w kontekście toru kolejowego ich zastosowanie jest ograniczone i nie w pełni pokrywa potrzebę precyzyjnego określenia promienia krzywej. W praktyce, niewłaściwe podejście do pomiarów może prowadzić do usterek konstrukcyjnych, co z kolei przyczynia się do zwiększonego ryzyka wypadków kolejowych. Dlatego kluczowe jest stosowanie cięciw i strzałek, które są standardem w branży i pozwalają na dokładne odwzorowanie geometrii toru, gwarantując jego stabilność i bezpieczeństwo użytkowania.

Pytanie 34

Wyznacz wysokość punktu środkowego niwelety trasy o długości 400 m, mając wysokość punktu początkowego H = 100,00 m oraz nachylenie i = -1%.

A. 101,00 m

B. 99,00 m

C. 102,00 m

D. 98,00 m

Wysokość punktu środkowego niwelety trasy nie została obliczona poprawnie w przypadku odpowiedzi 99,00 m, 102,00 m i 101,00 m, co prowadzi do istotnych błędów w postrzeganiu pochylenia oraz obliczeń geodezyjnych. Odpowiedzi te mogą wynikać z nieprawidłowego uwzględnienia wartości pochylenia, które w tym przypadku wynosi -1%, co oznacza, że punkt środkowy powinien być niższy od punktu początkowego. Osoby, które wybrały błędne odpowiedzi, mogły mylnie założyć, że pochylenie nie wpływa na wysokość w sposób bezpośredni, co jest podstawowym aspektem w geodezji. Dodatkowo, błędne podejście do zadania mogło polegać na pomyleniu wartości pochylenia z różnicą poziomą, co jest często spotykanym błędem w obliczeniach niwelety. W praktycznych zastosowaniach, takich jak projektowanie tras drogowych, koniecznością jest zrozumienie wpływu każdego procenta nachylenia na całkowitą wysokość punktu. Użycie fałszywych obliczeń może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji na drodze, jak na przykład nadmierne nachylenie, które wpływa na stabilność konstrukcji. Zastosowanie standardów i dobrych praktyk, takich jak metodologia pomiarów geodezyjnych zgodnie z normami ISO, jest kluczowe dla zapewnienia, że wyniki pomiarów będą precyzyjnie odzwierciedlały rzeczywiste warunki terenowe.

Pytanie 35

Kiedy powinien zostać przeprowadzony pomiar pierwotny w badaniach przemieszczeń oraz deformacji?

A. Przed przekazaniem obiektu do użytku lub przed próbnym uruchomieniem

B. Po zakończeniu każdego etapu budowy obiektu

C. Za każdym razem przed realizacją pomiaru wtórnego

D. Po przekazaniu obiektu do użytku

Wykonywanie pomiarów w niewłaściwych momentach, takich jak po ukończeniu każdego etapu budowy, przed oddaniem obiektu do eksploatacji lub po oddaniu go do użytku, nie tylko ignoruje kluczowe zasady bezpieczeństwa, ale także może prowadzić do poważnych konsekwencji. Przykładowo, pomiar po zakończeniu budowy może dostarczyć danych, które nie są już adekwatne do rzeczywistego stanu obiektu, ponieważ nie uwzględniają one wpływu obciążenia eksploatacyjnego. Podobnie, przeprowadzanie pomiarów po oddaniu obiektu do eksploatacji może być niebezpieczne, gdyż wszelkie nieprawidłowości mogą już wpływać na bezpieczeństwo użytkowników. Koncepcje te są często wynikiem błędnego rozumienia procesów budowlanych i braku wiedzy na temat ich sekwencji. Właściwym podejściem jest wykonanie pomiaru pierwotnego przed rozpoczęciem eksploatacji, co jest uznawane za dobą praktykę w inżynierii budowlanej. Standardy branżowe, takie jak Eurokod, podkreślają znaczenie weryfikacji strukturalnej w kluczowych momentach budowy, aby zapewnić trwałość i bezpieczeństwo obiektów. Niedostateczna wiedza na temat momentów pomiarowych prowadzi do ryzykownych sytuacji i nieodpowiedzialności w projektowaniu i budowie. W związku z tym, brak odpowiedniej sekwencji pomiarów może skutkować nieprzewidzianymi kosztami, a nawet zagrożeniem dla życia ludzkiego.

Pytanie 36

Wyrys z ewidencji gruntowej wykonany w skali 1:1000 to opracowanie

A. wielkoskalowym

B. średnioskalowym

C. małoskalowym

D. dużoskalowym

Odpowiedzi sugerujące zaklasyfikowanie wyrysu z mapy ewidencyjnej w skali 1:1000 jako dużoskalowego, średnioskalowego lub małoskalowego wynikają z nieporozumienia dotyczącego terminologii związanej z klasyfikacją map. Termin "dużoskalowy" odnosi się do map, które przedstawiają małe obszary z dużą szczegółowością, co w przypadku skali 1:1000 jest trafne. Jednak w branży mapowej, określenie "wielkoskalowy" jest bardziej precyzyjne, ponieważ wyraża fakt, że skala ta jest bliska rzeczywistości i umożliwia dostrzeganie detali, co jest istotne dla celów planistycznych. Skala 1:1000 pozwala na reprezentację obiektów o wymiarach rzędu kilku metrów, co jest kluczowe w pracach geodezyjnych. Z kolei mapy średnioskalowe, takie jak skala 1:5000, czy małoskalowe, takie jak 1:100000, nie pozwalają na taką szczegółowość i są stosowane w inny sposób—średnioskalowe do analizy regionów, a małoskalowe do przedstawiania dużych obszarów, takich jak państwa czy kontynenty. Typowe błędy myślowe prowadzące do nieprawidłowych odpowiedzi często dotyczą mylenia pojęć związanych z wielkością skali i stopniem szczegółowości. Zrozumienie skali mapy oraz jej praktycznego zastosowania w różnych dziedzinach jest kluczowe dla prawidłowego interpretowania danych przestrzennych.

Pytanie 37

Jakie pismo przygotowuje geodeta w trakcie przeprowadzania rozgraniczenia nieruchomości?

A. Protokół ustalenia granic

B. Rejestr gruntów

C. Akt ugody

D. Protokół z przebiegu rozmów

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na nieporozumienia dotyczące procesów związanych z rozgraniczeniem nieruchomości. Wykaz gruntów nie jest dokumentem sporządzanym w trakcie rozgraniczenia, lecz ma na celu ewidencję gruntów i ich właścicieli, co jest istotne, ale nie odnosi się bezpośrednio do ustalania granic. Protokół przyjęcia granic, choć związany z końcowym etapem ustaleń, nie jest autonomicznym dokumentem, a raczej częścią szerszego procesu, w ramach którego przygotowuje się akt ugody. Protokół z przebiegu rokowań również nie jest właściwym dokumentem, ponieważ zamiast formalizować ustalenia dotyczące granic, koncentruje się na zapisach dotyczących negocjacji, które mogą, ale nie muszą prowadzić do ostatecznego porozumienia. Typowym błędem myślowym jest mylenie dokumentów związanych z ewidencją i negocjacjami z tymi, które mają na celu formalne określenie granic. Każdy z tych dokumentów ma swoją rolę, jednak tylko akt ugody stanowi podstawę prawną dla ustalonych granic, co podkreśla jego kluczowe znaczenie w praktyce geodezyjnej.

Pytanie 38

Metoda biegunowa w tyczeniu lokalizującym punktów obiektów budowlanych polega na wyznaczeniu

A. kąta i odległości

B. dwóch odległości

C. odciętej i rzędnej

D. dwóch kątów

Metoda biegunowa tyczenia lokalizującego punktów obiektu budowlanego polega na odłożeniu kąta i odległości, co jest kluczowe dla precyzyjnego określenia lokalizacji punktu w przestrzeni. W praktyce oznacza to, że najpierw mierzymy kąt od punktu odniesienia (tzw. biegun) do punktu, który chcemy wytyczyć. Następnie odległość od tego punktu do obiektu budowlanego jest mierzona. Takie podejście pozwala na uzyskanie dokładnych współrzędnych punktu w układzie współrzędnych, co jest niezbędne w inżynierii i budownictwie. Metoda ta jest zgodna z normami pomiarowymi, takimi jak PN-EN ISO 17123-3, które określają wymagania dotyczące pomiarów kątów i odległości. W zastosowaniach praktycznych, na przykład przy budowie dróg czy mostów, metoda ta umożliwia precyzyjne umiejscowienie elementów konstrukcyjnych, co ma kluczowe znaczenie dla trwałości i bezpieczeństwa obiektów budowlanych.

Pytanie 39

Szkic, na którym geodeta przenosi z geodezyjnego opracowania projekt obiektu budowlanego wszystkie elementy potrzebne do jego realizacji w terenie, określany jest jako szkic

A. tyczenia

B. polowym

C. dokumentacyjnym

D. realizacyjnym

W kontekście geodezji, pojęcia tyczenia, polowe i realizacyjne mają swoje specyficzne znaczenia, które mogą prowadzić do nieporozumień. Tyczenie odnosi się do procesu przenoszenia punktów z projektu na grunt, co jest kluczowym krokiem w realizacji budowy. Nie jest to jednak rodzaj szkicu, lecz czynność oparta na wcześniej przygotowanej dokumentacji, w tym właśnie szkicu dokumentacyjnym. Termin polowy wskazuje na prace wykonywane w terenie, jak pomiary czy obserwacje, ale również nie odnosi się bezpośrednio do rodzaju szkicu. Z kolei szkic realizacyjny mógłby sugerować, że jest to dokumentacja używana podczas fazy budowy, jednak nie jest on właściwym terminem w kontekście przygotowania obiektu budowlanego. Tego rodzaju myślenie może prowadzić do błędnego zrozumienia etapu, na którym dokumentacja jest wykorzystywana. Kluczowym błędem jest nieodróżnianie etapu planowania i etapu realizacji, a także nieznajomość znaczenia poszczególnych terminów w geodezji, co może skutkować nieprawidłowym przeniesieniem projektu na grunt. Podsumowując, zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest istotne dla prawidłowego przebiegu procesu budowlanego oraz zapewnienia zgodności z obowiązującymi standardami.

Pytanie 40

Rozpoczęcie postępowania wywłaszczeniowego powinno być poprzedzone

A. przeprowadzeniem rozgraniczenia działki.

B. realizacją podziału nieruchomości.

C. zmierzeniem granic działki.

D. rokowaniami o zakup nieruchomości.

Pojęcia związane z pomiarem granic, rozgraniczeniem oraz podziałem nieruchomości są w praktyce technicznej często mylone z procesem wywłaszczenia. Pomiar granic nieruchomości, choć istotny, nie ma bezpośredniego związku z wstępnym etapem wszczynania postępowania wywłaszczeniowego. Celem pomiaru jest określenie precyzyjnych granic działki, co jest ważne przy sporządzeniu dokumentacji technicznej, ale nie powinno stanowić pierwszego kroku w kontekście wywłaszczenia. Rozgraniczenie nieruchomości również dotyczy ustalania granic, ale jeszcze bardziej koncentruje się na sytuacjach spornych między właścicielami sąsiadujących działek, a nie na procesach wywłaszczeniowych. Z kolei podział nieruchomości odnosi się do dzielenia większej działki na mniejsze jednostki, co jest zupełnie innym procesem, niezwiązanym z wywłaszczeniem. W przypadku wywłaszczeń kluczowe są wcześniejsze rozmowy z właścicielami, co pozwala na uniknięcie nieporozumień i niepotrzebnych konfliktów. Bezpośrednie podejście do wywłaszczeń bez wcześniejszych rokowań może prowadzić do niepotrzebnych napięć, a także zwiększać ryzyko odwołań sądowych przez właścicieli, co wydłuża cały proces. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że postępowania wywłaszczeniowe powinny być poprzedzone próbami polubownego rozwiązania sprawy, co stanowi najlepszą praktykę w zarządzaniu nieruchomościami oraz prawem budowlanym.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej