Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 25 maja 2025 19:42
Data zakończenia: 25 maja 2025 19:58

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby rozwijać u podopiecznego precyzję chwytu, umiejętność logicznego myślenia i zdolność koncentracji, terapeuta powinien wprowadzić zajęcia obejmujące

A. malowanie palcami

B. odciskanie dłoni

C. rysowanie świecą

D. składanie origami

Składanie origami to niezwykle skuteczna metoda rozwijania precyzji chwytu, logicznego myślenia oraz koncentracji uwagi u podopiecznych. Ta aktywność wymaga od uczestników nie tylko zdolności manualnych, ale także umiejętności planowania i rozwiązywania problemów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wykonywanie origami angażuje zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co sprzyja integracji umiejętności motorycznych z myśleniem analitycznym. Przykładowo, podczas składania prostych modeli origami, uczestnik musi zrozumieć sekwencję kroków, co rozwija zdolności logiczne. Ponadto, manipulacja papierem w celu precyzyjnego wykonania zgięć i kształtów wymaga dużej koncentracji, co dodatkowo stymuluje rozwój uwagi. W praktyce terapeutycznej wykorzystanie origami może być zintegrowane z innymi formami terapii zajęciowej, co zgodne jest z zasadami holistycznego podejścia do rehabilitacji. Terapeuci często stosują origami w pracy z dziećmi oraz osobami starszymi, co czyni tę technikę niezwykle uniwersalnym narzędziem wspierającym rozwój umiejętności manualnych i poznawczych."

Pytanie 2

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat relacji w rodzinie

B. na temat wyników badań diagnostycznych

C. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji

D. na temat wskazania do ulg i uprawnień

Odpowiedź „o wskazaniach do ulg i uprawnień” jest prawidłowa, ponieważ Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ma na celu wydawanie orzeczeń, które precyzują, jakie ulgi i uprawnienia przysługują osobom z niepełnosprawnościami. W orzeczeniu tym znajdują się informacje na temat dostępnych świadczeń, takich jak zasiłki, ulgi podatkowe czy możliwość uzyskania dodatkowych świadczeń zdrowotnych. Znajomość tych wskazań jest kluczowa dla terapeutów zajęciowych, którzy mogą wykorzystać te informacje w procesie rehabilitacji, dostosowując plan terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, mając wiedzę o przysługujących ulgach, może pomóc pacjentowi w uzyskaniu odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego lub dostępu do specjalistycznych usług medycznych. W praktyce, taka wiedza pozwala na lepsze wsparcie pacjentów w ich codziennym życiu oraz poprawia jakość ich procesu rehabilitacji.

Pytanie 3

Osoba chora na reumatoidalne zapalenie stawów doświadcza intensywnego bólu, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów w obu dłoniach. W trakcie tego etapu choroby należałoby zaproponować jej zajęcia z obszaru

A. arteterapii

B. biblioterapii

C. choreoterapii

D. ergoterapii

Wiesz, biblioterapia to naprawdę ciekawa metoda, która może pomóc w poprawie psychicznego samopoczucia. Zauważ, że w przypadku osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, gdzie pojawia się spory ból i sztywność, właśnie literatura może być dobrym wsparciem. Czytanie książek, czy nawet wierszy, może pozwolić jej zrozumieć, co się dzieje, a także wyrazić swoje emocje. Moim zdaniem, to ważne, żeby w trudnych momentach mieć coś, co nas odciąga od bólu – a fikcja w tym na pewno pomoże. Dodatkowo, biblioterapia jest praktykowana w różnych ośrodkach zdrowia psychicznego, gdzie pomaga w terapii grupowej czy indywidualnej. Warto to wykorzystać, bo takie zajęcia mogą też sprzyjać dzieleniu się doświadczeniami i nawiązywaniu lepszych relacji. Tego rodzaju wsparcie społecznie jest niezwykle istotne w codziennym życiu.

Pytanie 4

Osoba biorąca udział w warsztacie terapii zajęciowej w ramach własnego programu uczestniczy w treningu finansowym, którego celem jest

A. zarządzanie pozyskanymi funduszami

B. opracowywanie zróżnicowanego jadłospisu

C. zachowanie higieny osobistej

D. uczenie się czynności porządkowych

Trening ekonomiczny w terapii zajęciowej ma na celu nauczenie uczestników skutecznego zarządzania swoimi finansami, co jest kluczowym aspektem samodzielnego życia. Dysponowanie otrzymanymi środkami finansowymi obejmuje umiejętność planowania wydatków, oszczędzania oraz podejmowania świadomych decyzji zakupowych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnicy mogą uczyć się, jak tworzyć budżet, co pozwala im lepiej zrozumieć swoje możliwości finansowe. Praktyczne przykłady to np. stworzenie listy zakupów i porównanie cen w różnych sklepach, co rozwija umiejętność negocjacji i krytycznego myślenia. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują, że uczestnicy powinni mieć możliwość przeprowadzania symulacji zakupów oraz rozumienia wartości pieniądza w codziennym życiu. Wspieranie umiejętności ekonomicznych jest szczególnie ważne dla osób z ograniczeniami, które mogą mieć trudności w samodzielnym podejmowaniu decyzji finansowych.

Pytanie 5

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Trening umiejętności interpersonalnych

B. Wyjścia do miejsc publicznych

C. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

D. Trening umiejętności samoobsługi

Trening umiejętności interpersonalnych jest kluczowym elementem wsparcia dla osób z mutyzmem wybiórczym, szczególnie na wczesnym etapie ich uczęszczania do ośrodka. Osoby te często mają trudności w komunikacji werbalnej w określonych sytuacjach społecznych, co może prowadzić do izolacji i frustracji. Terapeuci powinni wprowadzać stopniowe, zindywidualizowane programy, które skupiają się na budowaniu pewności siebie i umiejętności komunikacyjnych. Przykładem może być organizowanie małych grup, w których uczestnicy mają okazję do interakcji w bezpiecznym środowisku. Dobre praktyki wskazują na wykorzystanie gier i zabaw, które sprzyjają nawiązywaniu relacji społecznych, a także zachęcają do wyrażania emocji i myśli. Użycie technik takich jak Modelowanie czy Wzmocnienie pozytywne, może być niezwykle efektywne, gdyż pomaga w budowaniu pozytywnych doświadczeń związanych z komunikacją. Wsparcie terapeutyczne powinno również uwzględniać współpracę z rodziną, by stworzyć spójne podejście do rozwoju umiejętności interpersonalnych w różnych kontekstach życia osoby z mutyzmem wybiórczym.

Pytanie 6

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej zgłasza nasilający się ból w klatce piersiowej, który trwa od około 30 minut. Towarzyszą mu uczucie niepokoju, duszność oraz bladość skóry. Podopieczny jest spocony, a tętno jest bardzo przyspieszone, mimo braku aktywności fizycznej. Opis wskazuje na

A. kontuzję rdzenia kręgowego

B. krwotoczny udar mózgu

C. napad toniczno-kloniczny epilepsji

D. zawał mięśnia sercowego

Opisane objawy pacjenta, takie jak narastający ból w klatce piersiowej, lęk, duszność, bladość twarzy, a także szybkie bicie serca, są charakterystyczne dla zawału mięśnia sercowego. Zawał występuje, gdy dopływ krwi do części serca jest zablokowany, co prowadzi do uszkodzenia mięśnia sercowego. W praktyce klinicznej ważne jest, aby jak najszybciej rozpoznać te objawy, ponieważ szybka interwencja medyczna może uratować życie. W takich sytuacjach pierwszym krokiem jest wezwanie pomocy i monitorowanie stanu pacjenta, w tym pomiar tętna oraz ciśnienia tętniczego. Zastosowanie klasycznych procedur, takich jak podanie tlenoterapii czy preparatów przeciwbólowych, a także preparatów rozkurczających naczynia krwionośne, może być niezbędne do stabilizacji stanu pacjenta. Ponadto, w aspekcie edukacji zdrowotnej, ważne jest promowanie świadomości na temat czynników ryzyka, takich jak palenie papierosów, otyłość, czy brak aktywności fizycznej, które przyczyniają się do rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Wciąż istotne pozostaje prowadzenie badań przesiewowych wśród pacjentów z grup ryzyka, aby wczesne wykrywanie i prewencja mogły minimalizować występowanie tego groźnego schorzenia.

Pytanie 7

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: "Rozumiem, co Pani czuje, sam także bym się tak poczuł na Pani miejscu. Zgadza się Pani i całkowicie podzielam Pani zdanie."?

A. Streszczenie

B. Odzwierciedlenie

C. Klarowanie

D. Parafrazowanie

Odzwierciedlenie to technika aktywnego słuchania, która polega na wyrażeniu zrozumienia emocji i uczuć mówcy, często poprzez nazywanie ich własnymi słowami. W kontekście podanego przykładu, terapeuta zajęciowy dokonuje odzwierciedlenia, mówiąc "Rozumiem co Pani czuje" oraz "też bym się tak poczuł na Pani miejscu". Takie podejście nie tylko potwierdza, że terapeuta słucha, ale również buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa w relacji. Odzwierciedlenie może prowadzić do głębszej eksploracji emocji przez podopiecznego, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania tej techniki można znaleźć w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, gdzie empatia i zrozumienie są fundamentami skutecznego wsparcia. W praktyce terapeuci starają się nie tylko słuchać, ale także przyjąć perspektywę podopiecznego, co znacząco podnosi efektywność interwencji.

Pytanie 8

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

B. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

C. prezentuje się jako znana postać

D. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 9

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. aktywnosci

C. uznania

D. afiliacji

Poprawna odpowiedź to aktywność, ponieważ literatura przyrodnicza i przygodowa może stanowić doskonałe źródło stymulacji intelektualnej i emocjonalnej, co jest istotne dla pacjentów czasowo unieruchomionych. Aktywność w kontekście rehabilitacji psychicznej i fizycznej odgrywa kluczową rolę w procesie powrotu do zdrowia. Zaspokajanie potrzeby aktywności poprzez angażujące materiały może pomóc pacjentowi w utrzymaniu motywacji oraz zainteresowania, co jest ważne zwłaszcza w sytuacji, gdy nie może on aktywnie uczestniczyć w zajęciach fizycznych. Przykładem może być wykorzystanie książek o tematyce przyrodniczej, które mogą inspirować do rozważań nad światem naturalnym, lub literatury przygodowej, która może pobudzać wyobraźnię i wprowadzać w świat pełen emocji i doświadczeń. Takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznej rehabilitacji, które uwzględniają nie tylko aspekty fizyczne, ale również psychiczne i społeczne, promując kompleksowe podejście do zdrowienia pacjentów.

Pytanie 10

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. wtórnych

B. pierwotnych

C. stymulujących

D. społecznych

Wybór innej odpowiedzi, takiej jak "pierwotnych" lub "wtórnych", wskazuje na nieporozumienie dotyczące klasyfikacji wzmocnień w psychologii. Wzmocnienia pierwotne to bodźce, które są biologicznie ważne, takie jak jedzenie czy woda, które zaspokajają podstawowe potrzeby organizmu. Wzmocnienia wtórne natomiast, takie jak pieniądze, zyskują swoje znaczenie poprzez asocjację z wzmocnieniami pierwotnymi. W kontekście nagradzania dzieci, pochwała i uśmiech nie są przykładem ani jednego, ani drugiego. Z kolei odpowiedź "stymulujących" odnosi się do wzmocnień, które mają na celu wywołanie aktywności, a nie nagradzanie pożądanych zachowań. Wzmocnienia społeczne są w rzeczywistości bardziej efektywne w kontekście kształtowania postaw i zachowań, co często bywa mylone z innymi rodzajami wzmocnień. Niezrozumienie tych koncepcji może prowadzić do stosowania niewłaściwych strategii wychowawczych, które nie będą przynosiły oczekiwanych rezultatów. Zrozumienie roli wzmocnień społecznych jest kluczowe dla skutecznego wspierania rozwoju dzieci, ich poczucia własnej wartości oraz umiejętności społecznych. Dlatego tak ważne jest, aby stosować odpowiednie metody nagradzania, co przyniesie długofalowe korzyści w ich edukacji i relacjach z innymi.

Pytanie 11

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. ceramicznej

B. kulinarnej

C. stolarskiej

D. rękodzielniczej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki i angoby to narzędzia i materiały specyficzne dla pracowni ceramicznej. Toczki i klepaczki są szczególnie używane do formowania gliny i uzyskiwania odpowiednich kształtów ceramiki. Wałki są wykorzystywane do rozwałkowywania gliny na cienkie warstwy, co jest kluczowe w procesie tworzenia ceramicznych przedmiotów. Cykliny służą do wygładzania i modelowania powierzchni, co zapewnia estetyczny wygląd finalnych wyrobów. Wybieraki to narzędzia, które umożliwiają precyzyjne wycinanie kształtów z gliny, a angoby to rodzaj gliny stosowanej do pokrywania powierzchni ceramiki, co jest istotne dla uzyskania pożądanej faktury i koloru. Używanie tych narzędzi zgodnie z najlepszymi praktykami ceramicznymi pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości produktów, co jest fundamentem w tej dziedzinie rzemiosła.

Pytanie 12

Kiedy ktoś ci przerywa podczas mówienia, odpowiedzią asertywną będzie powiedzenie

A. Przepraszam, chciałbym zakończyć swoją wypowiedź

B. Ciągle musisz mi przeszkadzać

C. Dobrze, możesz mówić dalej

D. Jeśli chcesz, to mów, ja mogę skończyć

Odpowiedź "Przepraszam, chciałbym dokończyć wypowiedź" jest prawidłowa, ponieważ wykazuje asertywność, szacunek do siebie i drugiej osoby oraz dąży do efektywnej komunikacji. Asertywność polega na wyrażaniu swoich potrzeb i uczuć w sposób otwarty, ale nieagresywny. W tym przypadku, osoba mówiąca jasno wyraża swoje pragnienie dokończenia myśli, co jest kluczowe w sytuacjach, gdzie komunikacja jest zakłócona. Przykładem zastosowania takiej reakcji może być spotkanie zespołowe, gdzie dyskusja może stać się chaotyczna z powodu wielu osób wypowiadających się jednocześnie. Asertywna reakcja pozwala przywrócić porządek i zapewnić, że każda osoba ma szansę się wypowiedzieć. W kontekście dobrych praktyk komunikacyjnych w miejscu pracy, takie podejście sprzyja budowaniu pozytywnych relacji interpersonalnych oraz promuje zdrową kulturę organizacyjną, w której każdy czuje się wysłuchany i doceniony.

Pytanie 13

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. funkcjonalna

B. identyfikacyjna

C. prognostyczna

D. genetyczna

Odpowiedź prognostyczna jest poprawna, ponieważ diagnoza prognostyczna odnosi się do przewidywania przyszłych kierunków zmian danego procesu lub zaburzenia na podstawie dostępnych danych oraz analizy aktualnego stanu. W praktyce, prognozowanie jest kluczowym elementem w wielu dziedzinach, takich jak medycyna, psychologia czy zarządzanie. Na przykład, w medycynie, lekarze często używają danych z badań klinicznych, aby przewidzieć, jak choroba może się rozwijać u pacjenta, co pozwala na wcześniejsze wdrożenie odpowiednich interwencji i leczenia. Przykładem mogą być badania nad nowotworami, gdzie analiza biomarkerów i innych wskaźników może pomóc ocenić, jakie są szanse na remisję czy nawroty choroby. W kontekście standardów medycznych, diagnoza prognostyczna jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi oceny ryzyka i podejmowania decyzji klinicznych, co podkreśla jej znaczenie w praktyce medycznej.

Pytanie 14

Wynik 6 punktów w skali Katza zapisany w dokumentacji osoby korzystającej z domu pomocy społecznej dla seniorów wskazuje, że

A. podopieczny ma znaczące trudności w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych

B. podopieczny zmaga się z poważnymi odleżynami

C. podopieczny ma zdolności do wykonywania podstawowych czynności życiowych

D. u podopiecznego występuje duże ryzyko upadków podczas samodzielnego poruszania się

Wybór odpowiedzi sugerującej, że podopieczny jest znacznie niesprawny w zakresie podstawowych czynności życiowych, jest w zasadzie nieprawidłowy, ponieważ skala Katza, na której opiera się ocena sprawności, jasno definiuje poziomy niezależności. Osoby, które uzyskują niskie wyniki, rzeczywiście mogą potrzebować wsparcia w codziennych obowiązkach, co jest istotne dla właściwego planowania opieki. Opinia o wysokim ryzyku upadków w trakcie samodzielnego przemieszczania się byłaby uzasadniona w przypadku niskiej oceny, ale nie w przypadku, gdy wynik osiąga 6 punktów. Taki poziom sugeruje, że podopieczny nie tylko ma zdolności do samodzielnego poruszania się, ale także potrafi wykonywać inne czynności życiowe bez wsparcia. W odniesieniu do stanu zdrowia, stwierdzenie o rozległych odleżynach byłoby zasadne jedynie w sytuacji, gdyby osoba była unieruchomiona lub miała poważne ograniczenia w mobilności, co również nie odnosi się do tak wysokiego wyniku w skali Katza. Powszechnym błędem w interpretacji wyników jest pomijanie kontekstu i indywidualnych różnic w sprawności osób starszych. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że wyniki w skali Katza powinny być interpretowane w szerokim kontekście zdrowia ogólnego oraz zdolności funkcjonalnych, co pozwala na lepsze dostosowanie planu opieki do rzeczywistych potrzeb podopiecznych.

Pytanie 15

Dokładny opis działań potrzebny do efektywnego przeprowadzenia zajęć terapeutycznych jest umieszczany

A. w indywidualnym planie wspierająco-aktywizującym

B. w diagnozie terapeutycznej

C. w scenariuszu zajęć

D. w indywidualnym programie terapeutycznym

Scenariusz zajęć jest dokumentem, który szczegółowo opisuje planowane działania w trakcie zajęć terapeutycznych. Obejmuje on harmonogram, cele terapeutyczne, metody oraz materiały, które będą używane. W praktyce, dobrze przygotowany scenariusz pozwala terapeucie na skuteczne prowadzenie zajęć, ponieważ dostarcza struktury i jasnych wskazówek. Na przykład, w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju, scenariusz może zawierać konkretne aktywności, które wspierają ich rozwój społeczny i emocjonalny. Scenariusze są zgodne z ogólnymi standardami w terapii, takimi jak Ustawa o pomocy społecznej oraz normy dotyczące indywidualizacji procesu terapeutycznego. Przykłady dobrych praktyk wskazują, że opracowanie scenariusza zajęć zwiększa efektywność terapii poprzez umożliwienie lepszego monitorowania postępów oraz dostosowywania działań do potrzeb uczestników.

Pytanie 16

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. kodeksu

B. harmonogramu

C. regulaminu

D. statutu

Regulamin jest dokumentem, który precyzyjnie określa zasady funkcjonowania instytucji, w tym prawa i obowiązki jej uczestników oraz szczegółowe przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp). Jako narzędzie zarządzania, regulamin powinien być dostępny dla wszystkich pracowników oraz uczestników, co zapewnia przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami prawa. Przykładowo, w regulaminie mogą być zawarte informacje dotyczące organizacji pracy, zasad postępowania w sytuacjach awaryjnych czy wymagania dotyczące używania odzieży ochronnej. W kontekście nowo otwartej pracowni, dobrze sformułowany regulamin stanowi fundament dla budowania kultury bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności w miejscu pracy. Warto również podkreślić, że regulamin powinien być zgodny z wewnętrznymi standardami oraz regulacjami krajowymi, co podnosi jego wiarygodność i skuteczność jako narzędzia komunikacji z pracownikami.

Pytanie 17

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

B. choroby afektywnej dwubiegunowej

C. zespołu Aspergera

D. osobowości dyssocjalnej

Pacjent wykazuje objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), co jest zgodne z opisanymi symptomami. Zaburzenia te charakteryzują się obecnością obsesji, czyli niechcianych, natrętnych myśli, które wywołują lęk oraz kompulsji, czyli przymusowych czynności, które osoba wykonuje, aby złagodzić ten lęk. W tym przypadku pacjent obawia się zakażenia poważną chorobą, co prowadzi do wzmożonej potrzeby mycia rąk. Mycie rąk staje się czynnością przymusową, co jest typową cechą OCD. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje identyfikację i leczenie pacjentów z OCD, co najczęściej polega na terapii poznawczo-behawioralnej, która skupia się na modyfikacji myślenia oraz zachowań. Terapia ta jest uznawana za skuteczną w redukcji objawów OCD. Dodatkowo, leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, mogą być stosowane w celu zmniejszenia objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Pytanie 18

Najlepiej ocenić efekty terapeutyczne zajęć z osobą z głęboką niepełnosprawnością intelektualną na podstawie

A. domowych ćwiczeń weryfikujących

B. obserwacji podopiecznego

C. analizy produktów rękodzielniczych

D. wywiadu z podopiecznym

Obserwacja podopiecznego jest kluczowym narzędziem w ocenie efektów terapeutycznych zajęć z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu głębokim. Dzięki bezpośredniej obserwacji można zauważyć subtelne zmiany w zachowaniu, interakcji oraz umiejętnościach społecznych i komunikacyjnych, które mogą być trudne do uchwycenia w innych metodach oceny. Obserwacja dostarcza także kontekstu do zrozumienia, jak podopieczny reaguje na różnorodne bodźce oraz sytuacje, co jest nieocenione w opracowywaniu dalszych kroków terapeutycznych. Przykładem może być analiza reakcji na różne formy aktywności, co pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb i możliwości. W zgodzie z najlepszymi praktykami, terapeuci powinni również dokumentować obserwacje, co sprzyja monitorowaniu postępów w dłuższej perspektywie oraz ułatwia współpracę z innymi specjalistami.

Pytanie 19

Która z charakterystyk tzw. efektywnego planu umożliwia wykonanie zadań planowych, nawet w zmienionych okolicznościach, poprzez uwzględnienie w nim opcji różnych wariantów rozwiązań?

A. Konkretność

B. Elastyczność

C. Celowość

D. Kompletność

Elastyczność w planowaniu to kluczowa cecha, która pozwala na efektywne dostosowanie się do zmieniających się warunków otoczenia oraz różnorodnych okoliczności, które mogą wpłynąć na realizację zadań. Dobrze elastyczny plan uwzględnia różnorodne warianty rozwiązań, co umożliwia szybkie reagowanie na nieprzewidziane sytuacje. Na przykład, w zarządzaniu projektami elastyczność jest priorytetem, co znajduje swoje odzwierciedlenie w metodach zwinnych (agile), gdzie zespół projektowy regularnie przegląda postępy i dostosowuje plany do aktualnych wymagań oraz oczekiwań klienta. Dzięki elastycznemu podejściu można lepiej zarządzać ryzykiem, gdyż plan dostosowuje się do zmian, co minimalizuje potencjalne straty. Standardy zarządzania projektami, takie jak PMBOK, podkreślają znaczenie elastyczności jako sposobu na zapewnienie, że projekty osiągają swoje cele mimo zmieniającego się kontekstu. Elastyczność pozwala również na lepsze wykorzystanie dostępnych zasobów oraz zwiększa szansę na innowacje, co w dzisiejszym dynamicznym środowisku biznesowym jest niezbędne.

Pytanie 20

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Alfabet Lorma

B. Piktogramy

C. Fonogesty

D. Znaki daktylograficzne

Piktogramy to graficzne przedstawienia obiektów, działań lub idei, które mogą być używane do wspierania komunikacji w przypadku dzieci z trudnościami w mówieniu, takich jak te zdiagnozowane z autyzmem wczesnodziecięcym. Użycie piktogramów w terapii zajęciowej ma na celu ułatwienie dziecku wyrażania potrzeb, emocji i myśli w sposób, który jest dla niego bardziej przystępny. Przykładowo, dziecko może użyć piktogramu przedstawiającego jedzenie, aby zakomunikować pragnienie posiłku. Takie podejście zmniejsza frustrację, która może wystąpić, gdy dziecko nie może się porozumieć werbalnie. Piktogramy są również zgodne z teorią komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC), która zaleca stosowanie obrazów, symboli i innych narzędzi wizualnych dla osób, które mają trudności w komunikacji mówionej. Standardy i dobre praktyki w terapii zajęciowej często wskazują na wykorzystanie wizualnych form komunikacji, co czyni piktogramy skutecznym narzędziem w pracy z dziećmi z autyzmem.

Pytanie 21

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. kompleksową

B. fragmentaryczną

C. systematyczną

D. nadzorowaną

Obserwacja całościowa, mająca na celu uchwycenie wszystkich aspektów zachowania pacjenta, może prowadzić do powierzchownego zrozumienia problemów, ponieważ wprowadza złożoność, która nie zawsze jest konieczna w danym kontekście terapeutycznym. Terapia zajęciowa wymaga precyzyjnego podejścia, a skupianie się na wszystkich aspektach zachowania może odciągnąć uwagę od kluczowych elementów, które naprawdę wymagają interwencji. Z kolei obserwacja ciągła, polegająca na stałym monitorowaniu zachowań przez dłuższy czas, może być mało praktyczna i czasochłonna, a także zniekształcać interpretację zachowań przez zmęczenie obserwatora lub wpływ kontekstu zewnętrznego. Obserwacja kontrolowana, która wprowadza sztucznie ustalone warunki do obserwacji, może ograniczyć naturalność zachowań podopiecznego, przez co wyniki będą mniej reprezentatywne dla rzeczywistego funkcjonowania danej osoby. Dobre praktyki w terapii zajęciowej opierają się na elastyczności i dostosowywaniu metod do indywidualnych potrzeb pacjenta, co w przypadku opisanych podejść może być znacznie utrudnione. Kluczowym błędem, który prowadzi do wybrania nieodpowiedniej metody obserwacji, jest przeoczenie znaczenia specyfiki przypadku oraz potrzeby skupienia się na najważniejszych aspektach, które mogą w realny sposób wpłynąć na skuteczność terapii.

Pytanie 22

10-letni Karol jest dzieckiem z problemami ze słuchem i korzysta z aparatu słuchowego. Często spotyka się z przykrymi komentarzami ze strony rówieśników, przez co izoluje się i nie tworzy relacji z innymi dziećmi. Jaki problem chłopca można zidentyfikować na podstawie tego opisu?

A. Brak akceptacji swojej niepełnosprawności

B. Wytworzenie się postawy roszczeniowej

C. Poczucie odrzucenia

D. Niedostosowanie społeczne

Rozważając inne odpowiedzi, można dostrzec, że nie oddają one w pełni rzeczywistego problemu, z jakim zmaga się Karol. Brak akceptacji własnej niepełnosprawności mógłby sugerować, że chłopiec nie potrafi odnaleźć się w swojej sytuacji, jednak z opisu wynika, że problem leży głównie w jego interakcji z rówieśnikami, a nie w osobistym niedowierzaniu co do swojej wartości. Wytworzenie się postawy roszczeniowej, choć może być związane z negatywnym doświadczeniem, nie jest adekwatnym opisem sytuacji Karola, gdyż nie wskazuje na oczekiwania wobec otoczenia, ale raczej na jego izolację. Niedostosowanie społeczne odnosi się do braku umiejętności społecznych, co może być jednym z aspektów, jednak w przypadku Karola kluczowe jest uczucie odrzucenia, a nie tylko jego zachowanie. Bazując na takich niepoprawnych podejściach, można zauważyć, że występują typowe błędy myślowe, takie jak mylenie źródła problemu z jego skutkami. Zrozumienie rzeczywistych potrzeb emocjonalnych i społecznych dzieci z niepełnosprawnościami jest kluczowe dla skutecznego wsparcia ich w integracji społecznej oraz budowaniu pozytywnych relacji z rówieśnikami. W praktyce takie podejścia mogą prowadzić do nieefektywnego wsparcia oraz dalszej marginalizacji dzieci w podobnych sytuacjach.

Pytanie 23

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

B. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

C. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

D. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.

Pytanie 24

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację wyjść do kina

B. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

C. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

D. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 25

Terapeuta dostrzegający u swojego podopiecznego świetną koordynację ruchową oraz wysokie zaangażowanie w trakcie gier i zabaw, powinien w planie uwzględnić zajęcia

A. z felinoterapii

B. z ludoterapii

C. z logoterapii

D. z silwoterapii

Ludoterapia to super forma terapii, bo łączy zabawę z nauką i rozwojem osobistym. Jak ktoś ma dobrą koordynację i chętnie się angażuje w zabawy, to ludoterapia może być naprawdę skuteczna. Przez zabawę terapeuta wspiera rozwój umiejętności społecznych, emocjonalnych i poznawczych. Na przykład w zajęciach z ludoterapii używa się różnych gier ruchowych, które nie tylko bawią, ale też pomagają w rozwijaniu zdolności motorycznych i lepszej współpracy w grupie. W literaturze można znaleźć sporo informacji, że ludoterapia pomaga też w redukcji stresu i zwiększa chęć do ruchu. Fajnie jest dostosować gry do umiejętności dzieciaka, bo wtedy można wprowadzać coraz trudniejsze zadania, co z czasem rozwija umiejętności i buduje poczucie kompetencji. Specjaliści od terapii zajęciowej zdecydowanie polecają ludoterapię w pracy z dziećmi i młodzieżą i wiele badań to potwierdza.

Pytanie 26

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. uznania i szacunku

B. poznawczych i psychologicznych

C. bezpieczeństwa i afiliacji

D. higienicznych i estetycznych

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 27

Praworęczny uczestnik zajęć w pracowni rękodzielniczej ma nałożony gips na palec prawej dłoni. Jaką cechę powinien mieć indywidualny plan terapii, aby w tej sytuacji możliwe było osiągnięcie zaplanowanych celów terapeutycznych?

A. Skuteczność

B. Komunikatywność

C. Terminowość

D. Elastyczność

Elastyczność w indywidualnym planie terapii jest kluczowym elementem, szczególnie w przypadku uczestników z ograniczeniami, takimi jak opatrunek gipsowy na palcu. Taki plan powinien być dostosowywany do zmieniających się potrzeb pacjenta, a także uwzględniać jego aktualne możliwości i ograniczenia. Przykładem może być dostosowanie ćwiczeń manualnych do funkcji pozostałych palców oraz rąk, co pozwala na kontynuację terapii pomimo kontuzji. Elastyczność w tym kontekście oznacza również gotowość do wprowadzania zmian w celu zwiększenia efektywności terapii. Zgodnie z zasadami terapii zajęciowej, takie podejście sprzyja nie tylko osiąganiu konkretnych celów terapeutycznych, ale też zwiększa motywację pacjenta, co jest kluczowe dla sukcesu terapeutycznego. Warto podkreślić, że elastyczność w planowaniu terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie zawsze należy brać pod uwagę stan pacjenta oraz jego potrzeby.

Pytanie 28

Zamknięta postawa ciała, która nie sprzyja komunikacji interpersonalnej, objawia się

A. w skrzyżowaniu ramion na klatce piersiowej, w sposób zasłaniający dłonie

B. w ustawieniu nóg w delikatnym rozkroku, z palcami stóp lekko skierowanymi na zewnątrz

C. w pokazywaniu osobie rozmawiającej wnętrza rozluźnionych dłoni

D. w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego z osobą rozmawiającą

Zamknięta postawa ciała, wyrażająca się poprzez splecenie ramion na piersiach i ukrywanie dłoni, jest powszechnie interpretowana jako oznaka defensywności oraz braku otwartości na komunikację. Taka postawa może sygnalizować opór wobec rozmowy lub chęć uniknięcia interakcji, co jest niekorzystne w sytuacjach wymagających efektywnej wymiany informacji. W praktyce, liderzy i specjaliści ds. komunikacji interpersonalnej często zachęcają do przyjmowania otwartej postawy, która sprzyja budowaniu zaufania i pozytywnej atmosfery w rozmowie. Przykładem może być prowadzenie spotkań, w których uczestnicy są zachęcani do siedzenia w otwartych pozycjach ciała oraz unikania zamkniętych gestów. Zastosowanie tej wiedzy w codziennej praktyce, np. na szkoleniach z komunikacji, może znacząco poprawić efektywność interakcji międzyludzkich.

Pytanie 29

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

B. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

C. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

D. po ustaleniu celów terapii

Monitorowanie to naprawdę ważna część terapii. Kiedy już przeprowadzisz sesję zgodnie z tym, co zaplanowałeś, dobrze jest poświęcić chwilę, by ocenić, co się wydarzyło. Terapeuta powinien się zastanowić, jak pacjent sobie radzi z celami, które wcześniej ustalono. Na przykład w terapii zajęciowej, po każdej sesji warto zbierać informacje o tym, jak pacjent się angażował, jakie umiejętności zdobył i z jakimi trudnościami się zmagał. To wszystko to część najlepszych praktyk w terapii, które pomagają w dostosowywaniu działań w trakcie samej terapii. Dzięki temu można lepiej dopasować podejście i poprawić efekty działania.

Pytanie 30

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. kompromisu

B. dominacji

C. unikania

D. rywalizacji

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Pytanie 31

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. papier czerpany, podkładówkę, klajster

B. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

C. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

D. bibułę pergaminową, temperę, wikol

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 32

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Parafrazę

B. Klaryfikację

C. Podsumowanie

D. Odzwierciedlenie

Wybór innych opcji może wskazywać na pewne nieporozumienia dotyczące technik aktywnego słuchania. Odzwierciedlenie, które niektórzy mogą uznać za poprawną odpowiedź, polega na powtórzeniu słów podopiecznego w nieco zmienionej formie, aby potwierdzić zrozumienie, lecz nie angażuje się w zgłębianie myśli osoby. Zastosowanie tej techniki w opisanej sytuacji mogłoby brzmieć na przykład: "Mówisz, że to zadanie jest trudne, tak?"; jednak nie przeprowadzałoby to podopiecznego przez proces refleksji. Parafrazowanie, chociaż również bliskie klaryfikacji, polega na powtarzaniu informacji w inny sposób, co w przypadku tego pytania nie prowadzi do pogłębienia rozmowy, a bardziej do powierzchownego zrozumienia. Podsumowanie, które można pomylić z klaryfikacją, obejmuje streszczenie wcześniejszych wypowiedzi, co również nie odnosi się bezpośrednio do potrzeby zrozumienia źródła trudności podopiecznego. Stosując te techniki w niewłaściwy sposób, można nieświadomie zniechęcić do otwartej komunikacji, co jest kluczowe w terapii. W praktyce terapeutycznej istotne jest, aby stosować techniki aktywnego słuchania w sposób, który wspiera osobiste odkrywanie i wyrażanie emocji, a klaryfikacja jest jednym z najefektywniejszych sposobów na osiągnięcie tego celu.

Pytanie 33

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. zapach, rumieńce, łzawienie oczu

B. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia

C. cechy temperamentu

D. wyraz twarzy

W komunikacji międzyludzkiej czynniki paralingwistyczne są naprawdę ważne, bo mówią nam sporo o tym, co czuje i myśli osoba, z którą rozmawiamy. Odpowiedź "ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia" jest na miejscu, bo to właśnie te rzeczy wchodzą w skład paralingwistyki. Przykładowo, ton głosu może pokazywać różne emocje - od radości po złość, a jego modulacja wpływa na to, jak my odbieramy daną wiadomość. Tempo mowy też ma znaczenie; jeśli ktoś mówi szybko, to może być podekscytowany albo zdenerwowany, natomiast wolniejsze tempo może sugerować, że się nad czymś zastanawia lub nie jest pewny. Te chrząknięcia czy inne dźwięki, które wydajemy podczas mówienia, mogą też oznaczać, że ktoś się zastanawia nad tym, co mówi, albo nie jest do końca przygotowany. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że umiejętność zauważania i rozumienia tych sygnałów może naprawdę pomóc w lepszej komunikacji, szczególnie w pracy, gdzie zrozumienie emocji innych jest kluczowe do budowania dobrych relacji i rozwiązywania problemów. Dlatego warto zwracać uwagę na te szczegóły, żeby być bardziej empatycznym w kontaktach z innymi.

Pytanie 34

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kiedy zwrócił się do podopiecznego z następującymi słowami: "Najważniejszymi kwestiami, które pojawiły się do tej pory w rozmowie są…"?

A. Zachętę

B. Dowartościowanie

C. Podsumowanie

D. Parafrazę

Techniki aktywnego słuchania, takie jak parafraza, zachęta oraz dowartościowanie, mają swoje specyficzne zastosowania i różnią się od podsumowania, które jest kluczowe w omawianym kontekście. Parafraza polega na powtórzeniu słów rozmówcy, co może prowadzić do wrażenia, że terapeuta jedynie odtwarza to, co zostało powiedziane, zamiast angażować się w analizę i strukturę rozmowy. Zachęta, z kolei, skupia się na motywowaniu rozmówcy do kontynuowania wypowiedzi, co może być pomocne, ale nie wypełnia funkcji porządkowania i klarowania myśli. Dowartościowanie natomiast odnosi się do uznawania i wzmacniania pozytywnych aspektów wypowiedzi rozmówcy, co jest istotne, lecz nie ma na celu podsumowania kluczowych punktów rozmowy. W związku z tym, pomylenie tych technik z podsumowaniem może prowadzić do niepełnego zrozumienia intencji rozmowy oraz do braku klarowności w komunikacji. Kluczowym błędem w myśleniu jest zatem utożsamianie różnych technik aktywnego słuchania z jedną konkretną formą, która ma na celu strukturalizację i klarowanie istotnych kwestii. Zrozumienie różnic między tymi technikami jest niezbędne dla skutecznego prowadzenia rozmów terapeutycznych oraz budowania rzeczywistego dialogu z klientem.

Pytanie 35

Nowo zatrudniony terapeuta zdobędzie informacje dotyczące zalecanych metod, technik oraz form pracy z podopiecznym w placówce pomocy społecznej?

A. z dokumentacji o stopniu niepełnosprawności podopiecznego

B. z analizy sytuacji środowiskowej

C. z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca

D. z regulaminu instytucji

Indywidualny plan wsparcia mieszkańca jest kluczowym dokumentem w pracy terapeutycznej w instytucjach takich jak domy pomocy społecznej. Zawiera on szczegółowe informacje dotyczące potrzeb, celów oraz metod pracy z danym podopiecznym. Jako terapeuta, możesz korzystać z tego planu, aby dostosować swoje podejście do specyficznych potrzeb mieszkańca, co jest zgodne z zasadą person-centered care, czyli opieki skoncentrowanej na osobie. Przykładowo, jeżeli indywidualny plan wskazuje na potrzebę wsparcia w zakresie umiejętności społecznych, można wprowadzić techniki takie jak terapia zajęciowa, grupowe zajęcia integracyjne lub sesje indywidualne. Tego rodzaju działania są oparte na najlepszych praktykach w pracy z osobami w trudnej sytuacji życiowej i mają na celu poprawę jakości życia podopiecznych oraz ich integrację ze społecznością.

Pytanie 36

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. bezpieczeństwa, uczuć

B. uznania, przynależności

C. snu, opieki

D. snu, szacunku

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 37

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

B. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

C. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

D. spacery po parku, biegi oraz skoki

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 38

Fizjoterapeuta zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, takich jak prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Ich głównym celem jest przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie

A. ogólnej wydolności fizycznej

B. współpracy półkul mózgowych

C. zmysłu propriocepcji

D. poczucia równowagi

Ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, mają na celu przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie współpracy półkul mózgowych. Ruchy te angażują zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu, ponieważ pomaga w odbudowie połączeń neuronalnych oraz integracji funkcji motorycznych. Przykładem praktycznego zastosowania tych ćwiczeń jest ich użycie w terapii pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi, gdzie istotne jest wspieranie plastyczności mózgu. Współpraca półkul mózgowych jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, ponieważ pozwala na skoordynowane działania, takie jak chwytanie przedmiotów, czy precyzyjne ruchy rąk. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, takie podejście jest częściowo oparte na neurorehabilitacji, gdzie harmonijna interakcja między półkulami jest kluczowym celem terapeutycznym.

Pytanie 39

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

B. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

C. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

D. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

Prowadzenie profilu na portalu społecznościowym jest odpowiednim zajęciem dla uczestnika z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, ponieważ sprzyja integracji społecznej oraz rozwija umiejętności komunikacyjne. Uczestnik angażuje się w interakcję z innymi, co jest kluczowe dla budowania relacji oraz poczucia przynależności do społeczności. Zajęcia te pozwalają na naukę wyrażania swoich myśli i emocji, co jest istotnym elementem rozwoju osobistego. W praktyce, terapeuta może pobudzić uczestnika do aktywnego uczestnictwa w grupach tematycznych, komentowania postów innych osób lub publikowania własnych treści. Takie działania wspierają rozwój umiejętności cyfrowych, które są niezbędne w dzisiejszym społeczeństwie. Dodatkowo, angażując się w społeczności online, uczestnik może nawiązywać nowe znajomości, co może przełożyć się na realne relacje w życiu codziennym. W kontekście standardów terapii zajęciowej, takie podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych zgodnie z wytycznymi Programu Rozwoju Osób z Niepełnosprawnościami.

Pytanie 40

Zidentyfikowanie problemów, potrzeb, możliwości oraz preferencji osoby wspieranej stanowi etap diagnozy, który

A. wyprzedza ustalanie celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

B. ma miejsce jednocześnie z nawiązywaniem kontaktu terapeutycznego z osobą wspieraną

C. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

D. wyprzedza przeanalizowanie dostępnej dokumentacji oraz zrealizowanych obserwacji i wywiadów

Dokładne określenie problemów, potrzeb, możliwości i preferencji podopiecznego jest kluczowym etapem w procesie diagnozowania, który wyznacza fundamenty dla dalszej pracy terapeutycznej. Poprzedza on definiowanie celów terapeutycznych, ponieważ umożliwia zrozumienie unikalnej sytuacji każdego podopiecznego. W praktyce terapeutycznej, na przykład w psychoterapii, ważne jest, aby terapeuta zbierał szczegółowe informacje o doświadczeniach, emocjach oraz wartościach podopiecznego. Dzięki temu można opracować cele, które są realistyczne, osiągalne i dostosowane do indywidualnych potrzeb. W zgodzie z najlepszymi praktykami w psychologii i terapii, taki krok pozwala na stworzenie przestrzeni do efektywnej współpracy pomiędzy terapeutą a podopiecznym, co zwiększa szansę na sukces terapeutyczny. W kontekście standardów etycznych, takich jak te zawarte w kodeksach postępowania, istotne jest, aby proces diagnozowania był przeprowadzany z pełnym poszanowaniem podmiotowości podopiecznego oraz jego autonomii."

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej