Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 21:26
Data zakończenia: 13 maja 2025 21:52

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Dlaczego osoba wspierająca podopieczną z zaawansowaną chorobą Parkinsona powinna starannie rozdrabniać jedzenie?

A. problemy z przełykaniem jedzenia

B. spowolniony proces przemiany materii

C. osłabione napięcie mięśni poruszających żuchwą

D. utrata chęci do jedzenia

Utrudnione połykanie pokarmów, znane również jako dysfagia, jest częstym objawem u osób z chorobą Parkinsona. W miarę postępu choroby mogą występować problemy z koordynacją mięśni odpowiedzialnych za przełykanie, co zwiększa ryzyko zadławienia oraz może prowadzić do niedożywienia. Dlatego asystent przygotowujący posiłki powinien dokładnie rozdrabniać pokarmy, aby ułatwić ich przełykanie. Przykładowo, miękkie, dobrze zmiksowane potrawy, takie jak purée z warzyw czy zupy krem, są znacznie łatwiejsze do przełknięcia. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi żywienia osób z problemami w obrębie układu pokarmowego, ważne jest również, aby unikać twardych, ostrych lub suchych pokarmów, które mogą dodatkowo utrudniać proces połykania. Wspierając osoby z chorobą Parkinsona w ich diecie, nie tylko poprawiamy ich jakość życia, ale także minimalizujemy ryzyko powikłań zdrowotnych, takich jak aspiracyjne zapalenie płuc. Zachowanie odpowiednich standardów bezpieczeństwa i komfortu podczas spożywania posiłków jest kluczowe.

Pytanie 2

Od jakiego miejsca asystent powinien zacząć oklepywanie pleców pacjentki?

A. od podstawy klatki piersiowej, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do szczytu płuc

B. od szczytu płuc, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do nerek

C. od szczytu płuc, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do podstawy klatki piersiowej

D. od nerek, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do szczytu płuc

Wybór niewłaściwych punktów rozpoczęcia zabiegu oklepywania pleców, takich jak nerki czy szczyt płuc, prowadzi do nieefektywnego drenażu wydzielin z układu oddechowego. Startowanie od nerek lub szczytu płuc nie uwzględnia anatomicznych zasad funkcjonowania układu oddechowego. Nerki nie mają związku z procesem oddychania i jakiekolwiek uderzenia w tym rejonie nie przysłużą się pomocy w usuwaniu wydzieliny z dróg oddechowych. Co więcej, zaczynając od szczytu płuc i przemieszczając się w dół, można spowodować, że wydzielina będzie przemieszczać się w sposób, który utrudnia jej usunięcie, a nie wspomaga. Techniki te mogą prowadzić do nadmiernego zmęczenia pacjenta i zmniejszenia efektywności terapii. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że proces drenażu powinien być zgodny z fizjologią układu oddechowego oraz z zasadami optymalizującymi wydalanie wydzielin. Przy wyborze prawidłowej techniki rozpoczęcia, kluczowe jest uwzględnienie zarówno wygody pacjenta, jak i efektywności działania, co powinno wynikać z aktualnych badań i wytycznych w zakresie pielęgniarstwa i opieki zdrowotnej.

Pytanie 3

Pan Tadeusz żyje z chorobą Parkinsona od kilku lat, porusza się przy pomocy kul i rzadko opuszcza dom. W przeszłości dużo podróżował, był otwarty na poznawanie świata i ludzi oraz miał wielu znajomych. Teraz wycofał się z życia społecznego. Które z poniższych działań asystenta najbardziej poprawi samopoczucie psychiczne Pana Tadeusza?

A. Czytanie Panu Tadeuszowi książek podróżniczych i zapisanie go na zajęcia na siłowni

B. Organizacja dalekiej, egzotycznej podróży dla Pana Tadeusza oraz nawiązanie kontaktu z wolontariuszami

C. Przyjęcie Pana Tadeusza do środowiskowego domu samopomocy i organizacja spotkań ze znajomymi

D. Zapisanie Pana Tadeusza do dziennego domu pomocy społecznej i zapewnienie dostępu do Internetu w jego domu

Odpowiedzi, które koncentrują się na zapisaniu podopiecznego do środowiskowego domu samopomocy czy organizacji egzotycznych wycieczek, nie uwzględniają specyficznych potrzeb Tadeusza. Środowiskowe domy samopomocy często oferują wsparcie, lecz mogą nie zapewniać odpowiedniego poziomu stymulacji społecznej, jaką daje dzienny dom pomocy społecznej. Ponadto, organizowanie dalekich podróży dla osoby z ograniczeniami ruchowymi, jak Tadeusz, może być nie tylko logistically trudne, ale też psychicznie obciążające, co w rezultacie może prowadzić do przeciążenia. Z drugiej strony, propozycje takie jak czytanie książek podróżniczych są z pewnością wartościowe, ale nie zastąpią interakcji z innymi ludźmi, która jest kluczowa dla poprawy stanu psychicznego. Często osoby starsze mogą być mylnie postrzegane jako niezdolne do aktywności, co prowadzi do izolacji. Należy pamiętać, że postawy i podejście do zapewnienia wsparcia powinny być oparte na zrozumieniu, jak ważne są relacje społeczne i wsparcie emocjonalne dla zdrowia psychicznego w każdym wieku.

Pytanie 4

Od 5 lat pani Anna żyje ze stwardnieniem rozsianym. Jej stan uległ pogorszeniu, co spowodowało problemy z równowagą i trudności z widzeniem, a samodzielnie porusza się jedynie w pokoju. Jaką formę wsparcia asystent powinien zaproponować jej w pierwszej kolejności?

A. Wsparcie w procesie ubiegania się o świadczenie rehabilitacyjne

B. Wsparcie w staraniach o zasiłek okresowy

C. Nawiązanie kontaktu z organizacjami pozarządowymi

D. Wsparcie w uzyskaniu sprzętu rehabilitacyjnego

Pomoc w zaopatrzeniu w sprzęt rehabilitacyjny jest kluczowym działaniem w kontekście wspierania osób z stwardnieniem rozsianym, zwłaszcza gdy występują u nich problemy z równowagą i mobilnością. Sprzęt rehabilitacyjny, taki jak chodziki, laski czy specjalistyczne krzesła, może znacząco poprawić jakość życia pacjentów, umożliwiając im większą samodzielność i bezpieczeństwo podczas poruszania się. W przypadku Pani Anny, zapewnienie odpowiedniego sprzętu może zredukować ryzyko upadków i kontuzji, a także zwiększyć komfort codziennych czynności. Warto również uwzględnić, że wprowadzenie takiego wsparcia powinno być zgodne z zaleceniami specjalistów, takich jak fizjoterapeuci, którzy ocenią indywidualne potrzeby pacjentki. Dodatkowo, sprzęt rehabilitacyjny nie tylko wspiera codzienne funkcjonowanie, ale również może być elementem szerszego planu rehabilitacji, który obejmuje regularne ćwiczenia oraz terapię, co jest zgodne z aktualnymi standardami medycyny rehabilitacyjnej i podnosi efektywność leczenia.

Pytanie 5

Jakie metody nauczania powinien zastosować asystent, aby pomóc kobiecie z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną w nauce samodzielnego przygotowywania śniadania?

A. Wykład, rozmowy wyjaśniające

B. Dyskusje, metody aktywizujące

C. Historie, wyjaśnienia

D. Pokaz, praktyczne ćwiczenia

Wybór metody pokazowej i ćwiczeniowej w kontekście wsparcia osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest szczególnie istotny, ponieważ te metody umożliwiają praktyczne uczenie się poprzez bezpośrednie zaangażowanie. Pokaz jako metoda edukacyjna polega na zademonstrowaniu konkretnego działania, co pozwala na wprowadzenie osoby uczącej się w kontekst i cel danej czynności, w tym przypadku przygotowywania śniadania. Obserwacja przez uczestnika pokazuje mu nie tylko, jakie kroki należy wykonać, ale także jak radzić sobie z ewentualnymi trudnościami, które mogą się pojawić. Następnie, poprzez ćwiczenie, uczestnik ma możliwość samodzielnego wykonania zadań pod okiem instruktora, co sprzyja utrwalaniu nabytych umiejętności oraz zwiększa poczucie pewności siebie. Dobre praktyki w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną zalecają wykorzystywanie zróżnicowanych metod, które aktywizują ucznia, co w tym przypadku w pełni potwierdzają. Efektywność takich metod zwiększa się, gdy uczniowie mogą powtarzać czynności w różnorodnych scenariuszach, co dodatkowo wspiera transfer nabytych umiejętności do codziennego życia.

Pytanie 6

Podczas towarzyszenia osobie niewidomej na spacerze, jak powinien postępować asystent, jeśli chodzi o krok i miejsce w stosunku do podopiecznego?

A. iść przed osobą, oferując swoje ramię i ostrzegając o przeszkodach

B. kroczyć za osobą, oferując swoje ramię i opisując otoczenie

C. przemieszczać się za osobą, trzymając ją za ramię i opisując otoczenie

D. być przed osobą i trzymać za ramię, informując o przeszkodach

Ta odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ asystent powinien znajdować się przed podopiecznym, aby zapewnić mu bezpieczeństwo i komfort podczas spaceru. Podawanie ramienia jest skuteczną metodą nawiązania kontaktu oraz umożliwienia niewidomemu osobie orientacji w przestrzeni. Uprzedzanie o przeszkodach jest kluczowe, ponieważ pozwala podopiecznemu na wcześniejsze przygotowanie się do ewentualnych trudności, co zwiększa jego poczucie bezpieczeństwa. Praktyka ta bazuje na zasadach towarzyszenia osobom z niepełnosprawnościami wzrokowymi, które podkreślają znaczenie komunikacji i przewidywania. W sytuacjach, gdy asystent jest dobrze zorientowany w terenie, może z wyprzedzeniem informować o nierównościach, schodach czy innych przeszkodach, co znacznie ułatwia podopiecznemu poruszanie się. Warto zaznaczyć, że takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie asystowania osobom niewidomym, które akcentują nie tylko znaczenie bezpieczeństwa, ale również niezależności i godności podopiecznych.

Pytanie 7

Jak asystent powinien reagować w sytuacji, gdy podopieczny jest zdezorientowany i zagubiony?

A. Pozostawić podopiecznego samego, aby się uspokoił

B. Zignorować sytuację i przejść do następnych zadań

C. Zwrócić się o pomoc do innych bez próby rozwiązania problemu

D. Zapewnić spokojne otoczenie i cierpliwie wyjaśnić sytuację

W sytuacji, gdy podopieczny jest zdezorientowany i zagubiony, najważniejsze jest stworzenie spokojnego i bezpiecznego otoczenia. Asystent powinien przede wszystkim zachować spokój, co pozwoli na uspokojenie osoby potrzebującej pomocy. Cierpliwe wyjaśnienie sytuacji i zapewnienie, że wszystko jest pod kontrolą, pomaga zredukować stres i niepokój. Ważne jest, aby komunikować się w sposób jasny i zrozumiały, dostosowując język do poziomu zrozumienia podopiecznego. Dobrym przykładem może być wzięcie podopiecznego za rękę, jeśli jest to odpowiednie, i spokojne tłumaczenie, co się dzieje, co pozwala na odzyskanie orientacji i pewności siebie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami niepełnosprawnymi, gdzie kluczowe znaczenie ma empatia, zrozumienie i odpowiednia komunikacja. W ten sposób asystent przyczynia się do budowania zaufania i poczucia bezpieczeństwa u podopiecznego, co jest fundamentem skutecznej opieki.

Pytanie 8

Przy planowaniu kompleksowej opieki dla 14-letniej dziewczyny z głębokim niedosłuchem odbiorczym, z kim powinien współpracować asystent?

A. z pedagogiem edukacji specjalnej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną

B. z pedagogiem specjalizującym się w edukacji osób niesłyszących

C. z nauczycielem specjalizującym się w edukacji osób niewidomych

D. z nauczycielem edukacji wczesnoszkolnej

Współpraca z surdopedagogiem w kontekście opracowywania programu opieki dla 14-letniej dziewczynki z głębokim niedosłuchem odbiorczym jest kluczowa, ponieważ surdopedagogika koncentruje się na edukacji i wsparciu osób z zaburzeniami słuchu. Specjalista ten ma wiedzę na temat metod komunikacji, które są dostosowane do potrzeb dzieci z niedosłuchem, takich jak język migowy, a także technik wspierających rozwój mowy i języka. Surdopedagodzy są przeszkoleni w zakresie stosowania nowoczesnych pomocy dydaktycznych oraz technologii wspierających, takich jak systemy FM czy implanty ślimakowe. Dzięki temu mogą oni skutecznie wspierać rozwój umiejętności społecznych i komunikacyjnych dziecka, co jest niezbędne dla jego późniejszej integracji w społeczeństwie. Współpraca z tym specjalistą pozwala na stworzenie kompleksowego planu edukacyjnego, który uwzględnia indywidualne potrzeby ucznia oraz środowisko, w którym funkcjonuje. Przykładem zastosowania takiej współpracy może być wspólne opracowanie metod nauczania, które uwzględniają zarówno aspekty audiologiczne, jak i psychologiczne, co przyczynia się do lepszego przystosowania się dziecka w szkole.

Pytanie 9

Podczas prowadzenia ćwiczeń oddechowych asystent powinien zwrócić uwagę, aby osoba ćwicząca wdychała powietrze przez?

A. usta, a szybko wydychała je przez nos

B. nos, a powoli wydychała je przez usta

C. usta, a powoli wydychała je przez nos

D. nos, a szybko wydychała je przez usta

Odpowiedź wskazująca na wdychanie powietrza przez nos i powolne wydychanie przez usta jest poprawna z kilku kluczowych powodów. Wdychanie przez nos pozwala na lepsze nawilżenie, oczyszczenie i ogrzanie powietrza przed jego dotarciem do płuc, co jest szczególnie ważne dla osób z problemami oddechowymi. Nos działa jako filtr, eliminując zanieczyszczenia i drobnoustroje. Powolne wydychanie przez usta jest również korzystne, ponieważ pozwala na lepsze kontrolowanie przepływu powietrza, co sprzyja relaksacji i redukcji stresu, a także poprawia efektywność wymiany gazów w płucach. W praktyce, podczas prowadzenia sesji gimnastyki oddechowej, asystent może zasugerować podopiecznemu, aby liczył do czterech podczas wdechu przez nos, a następnie do sześciu lub ośmiu podczas wydechu przez usta. Taki sposób oddychania wspiera rozwój wydolności oddechowej i ogólną kondycję organizmu, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii oddechowej.

Pytanie 10

Czym charakteryzują się urojenia hipochondryczne u podopiecznej?

A. przekonaniem o niezgodnie z rzeczywistością wysokim statusie społecznym, władzy czy majątku

B. przekonaniem o zdradzie ze strony partnera

C. przekonaniem o licznych, drobniejszych dolegliwościach lub poważnych chorobach

D. wrażeniem, że inni planują jej zaszkodzenie, zrujnowanie, wywołanie bólu

Urojenia hipochondryczne są to irracjonalne przekonania, które koncentrują się na obawie przed poważnymi chorobami, mimo braku obiektywnych dowodów na ich istnienie. Pacjenci z tym zaburzeniem często skarżą się na liczne, drobne dolegliwości, które mogą być interpretowane jako symptomy większych problemów zdrowotnych. Właściwe zrozumienie hipochondrii jest kluczowe w kontekście interwencji terapeutycznej oraz podejścia do pacjenta. W praktyce klinicznej istotne jest, aby terapeuci i lekarze wykazywali empatię i starali się nawiązać zaufanie z pacjentem. Użycie technik poznawczo-behawioralnych, takich jak restrukturyzacja myślenia czy trening umiejętności radzenia sobie, może być skuteczne w redukcji objawów. Dobrym przykładem zastosowania tej wiedzy jest prowadzenie sesji terapeutycznych, które skupiają się na uświadamianiu pacjentowi różnicy między rzeczywistymi objawami a ich interpretacją, co może prowadzić do poprawy jego stanu psychicznego i fizycznego.

Pytanie 11

Osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim jest pasjonatem historii i pisze artykuły o tej tematyce do lokalnej gazety. Przy wypożyczaniu z biblioteki lub kupowaniu nowych książek, asystent wspiera podopiecznego w zaspokajaniu potrzeby?

A. przynależności

B. relacji

C. samorealizacji

D. poczucia bezpieczeństwa

Odpowiedź "samorealizacji" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do potrzeby osobistego rozwoju i spełnienia, którą podopieczny zaspokaja poprzez swoje zainteresowania historyczne. Osoby, które aktywnie angażują się w pisanie i czytanie o tematyce, która je interesuje, dążą do rozwoju swoich umiejętności, poszerzania wiedzy oraz realizacji pasji. Samorealizacja to kluczowy element w teorii potrzeb Maslowa, gdzie dążenie do spełnienia własnych oczekiwań i aspiracji jest najważniejszym czynnikiem motywującym. W praktyce, asystent wspierający osobę na wózku inwalidzkim w dostępie do literatury historycznej umożliwia jej rozwój intelektualny, co może prowadzić do zwiększenia pewności siebie oraz poczucia wartości. Wspieranie samorealizacji można realizować poprzez organizację warsztatów pisarskich, grup dyskusyjnych lub lokalnych spotkań historycznych, gdzie podopieczny może dzielić się swoimi przemyśleniami oraz publikować artykuły, co dodatkowo wzmacnia jego zaangażowanie i satysfakcję z życia.

Pytanie 12

Jakie przedmioty są potrzebne do higieny krocza osoby leżącej w łóżku, oprócz basenu?

A. mydło, dzbanek z ciepłą wodą, ręcznik oraz myjkę

B. dwa ręczniki, dzbanek z ciepłą wodą i miskę nerkowatą

C. miskę nerkowatą, ręcznik oraz miskę z ciepłą wodą

D. dwa ręczniki, miskę z ciepłą wodą, mydło oraz dwie myjki

Odpowiedź wskazująca na mydło, myjkę, dzbanek z ciepłą wodą i ręcznik jako niezbędne elementy do wykonania toalety krocza niesamodzielnej podopiecznej stale leżącej w łóżku jest prawidłowa. W kontekście higieny osobistej, szczególnie u osób z ograniczeniami w samodzielności, kluczowe jest zapewnienie odpowiednich środków czystości. Mydło umożliwia skuteczne oczyszczenie skóry, co jest niezwykle ważne dla zapobiegania podrażnieniom oraz infekcjom. Myjka stanowi bezpieczny sposób na aplikację mydła i umożliwia dotarcie do trudno dostępnych miejsc, co jest istotne w przypadku osób leżących, u których ryzyko odleżyn jest podwyższone. Ciepła woda z dzbanka zapewnia komfort podczas mycia, co może wpływać na samopoczucie pacjentki. Ręcznik jest konieczny do osuchania i zapewnienia suchości, co jest niezbędne dla zachowania higieny. Te elementy składają się na kompleksowe podejście do toalety, zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się opieką zdrowotną. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest codzienna rutyna pielęgnacyjna, która powinna być dostosowana do potrzeb pacjenta, zapewniając mu komfort oraz bezpieczeństwo.

Pytanie 13

W jakiej metodzie pracy istotne jest angażowanie organizacji, instytucji oraz wolontariuszy, aby stworzyć system wsparcia w rozwiązywaniu problemów osobistych, zdrowotnych i społecznych osób z niepełnosprawnością?

A. z bliskimi

B. z pojedynczym przypadkiem

C. z lokalną społecznością

D. z zespołem

Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do społeczności lokalnej, wskazuje na niepełne zrozumienie roli, jaką wspólnota odgrywa w wsparciu osób z niepełnosprawnością. Praca z grupą, choć istotna w kontekście działań kolektywnych, może nie uwzględniać indywidualnych potrzeb jednostek. Skupiając się jedynie na rodzinie, możemy przeoczyć zasoby i wsparcie dostępne w szerszym kontekście społecznym, które są kluczowe dla skutecznej integracji. Z kolei praca z indywidualnym przypadkiem, mimo że jest ważna w kontekście terapii i wsparcia psychologicznego, nie zapewnia holistycznego podejścia, jakie oferuje współpraca z organizacjami lokalnymi. Często występujące błędy myślowe to pomijanie roli sieci wsparcia oraz zasobów, które mogą znacząco wpłynąć na jakość życia osób z niepełnosprawnościami. Modele wsparcia powinny integrować różnorodne podejścia, a zaniedbanie aspektu społeczności lokalnej może prowadzić do izolacji i braku dostępu do kluczowych usług. Dlatego kluczowe jest, by zrozumieć, że skuteczne wsparcie osób z niepełnosprawnością wymaga współpracy z różnymi aktorami w społeczności, co w efekcie prowadzi do ich lepszej integracji i jakości życia.

Pytanie 14

Jak często asystent powinien przypominać osobie na wózku inwalidzkim o konieczności podnoszenia pośladków w celu zmniejszenia ryzyka odleżyn?

A. co 15-20 minut

B. co 5-10 minut

C. co 35-40 minut

D. co 25-30 minut

Często występującym błędem jest założenie, że dłuższe interwały czasowe między unoszeniem pośladków będą wystarczające do zapobiegania odleżynom. Odpowiedzi takie jak 25-30 minut czy 35-40 minut mogą wydawać się logiczne, jednak są one niezgodne z zaleceniami medycznymi. Utrzymywanie pozycji siedzącej przez zbyt długi czas prowadzi do lokalnych ucisków, co może skutkować niedokrwieniem tkanek. Im dłużej osoba siedzi bez zmiany pozycji, tym większe ryzyko wystąpienia uszkodzeń skóry i tkanek, co jest kluczowym czynnikiem rozwoju odleżyn. Wytyczne dotyczące opieki nad pacjentami z problemami mobilności sugerują, że zmiana pozycji powinna mieć miejsce co 15-20 minut, aby zminimalizować ryzyko. Błędne rozumienie tego zagadnienia może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, które są nie tylko kosztowne dla systemu opieki zdrowotnej, ale również znacznie obniżają jakość życia pacjentów. Ponadto, opóźnienia w podejmowaniu działań zapobiegawczych mogą skutkować długotrwałymi skutkami, takimi jak niepełnosprawność czy konieczność leczenia chirurgicznego. Dlatego tak ważne jest, aby asystenci, opiekunowie i rodziny były odpowiednio edukowane na temat znaczenia regularnego unoszenia pośladków oraz innych technik zapobiegawczych w kontekście opieki nad osobami z ograniczoną mobilnością.

Pytanie 15

Jakie są kluczowe postawy w relacji terapeuty z pacjentem?

A. akceptacja, empatia

B. szczerość, współczucie

C. autentyczność, litość

D. akceptacja, współczucie

Akceptacja i empatia są kluczowymi postawami w kontakcie terapeutycznym, ponieważ tworzą fundament bezpieczeństwa i zaufania w relacji z podopiecznym. Akceptacja oznacza przyjęcie klienta takim, jakim jest, bez osądzania i krytyki, co pozwala na otwarte wyrażanie myśli i emocji. Z kolei empatia, czyli zdolność wczuwania się w emocje i sytuację drugiej osoby, umożliwia terapeucie lepsze zrozumienie jego perspektywy oraz doświadczeń. Przykładowo, w praktyce terapeutycznej, gdy klient dzieli się trudnymi przeżyciami, terapeuta stosujący empatię potrafi odpowiednio zareagować, co może zredukować uczucie osamotnienia klienta. Takie podejście jest zgodne z zasadami podejścia humanistycznego w psychoterapii, które kładzie nacisk na relację i autentyczność. W literaturze przedmiotu, Carl Rogers, jeden z pionierów terapii humanistycznej, podkreśla znaczenie akceptacji i empatii jako kluczowych elementów skutecznej terapii. Wspierają one proces leczenia, przyspieszają rozwój osobisty oraz wpływają na poprawę relacji interpersonalnych.

Pytanie 16

Co jest kluczowym czynnikiem umożliwiającym osobom z głębokim niedosłuchem odbiorczym udział w rekreacji turystycznej dostępnej dla wszystkich?

A. przedłużenie czasu na zwiedzanie atrakcji turystycznych

B. opracowanie specjalnej oferty turystycznej dla osób z niepełnosprawnościami

C. zapewnienie przewodników napisanych w systemie Braille'a

D. zapewnienie obecności tłumacza migowego

Zapewnienie obecności tłumacza języka migowego jest kluczowym elementem umożliwiającym aktywne uczestnictwo osób z głębokim niedosłuchem odbiorczym w rekreacji turystycznej. Osoby te często nie są w stanie korzystać z tradycyjnych form komunikacji, co może prowadzić do wykluczenia z różnych aktywności. Tłumacz języka migowego działa jako mediator, umożliwiając uczestnikom zrozumienie informacji oraz interakcję z przewodnikami i innymi uczestnikami. Przykładem zastosowania tego rozwiązania może być organizacja wycieczek, gdzie tłumacz towarzyszy grupie i przekazuje informacje o obiektach turystycznych oraz ich historii w formie dostosowanej do potrzeb osób niesłyszących. Standardy branżowe, takie jak wytyczne opracowane przez organizacje zajmujące się dostępnością, jednoznacznie wskazują na konieczność włączania tłumaczy w programy turystyczne, aby zapewnić równy dostęp do usług rekreacyjnych. Wspierając osoby z niepełnosprawnością, nie tylko respektujemy ich prawa, ale również wzbogacamy doświadczenie wszystkich uczestników.

Pytanie 17

Jakie wczesne symptomy hipoglikemii powinien zidentyfikować asystent u swojego podopiecznego?

A. mocnym uczuciu głodu i intensywnym poceniu się

B. drażliwości i nieracjonalnych działań

C. niepokojach i utracie pamięci

D. intensywnym pragnieniu i omdleniu

Odpowiedź dotycząca silnego uczucia głodu i zlewnego pocenia się jest poprawna, ponieważ są to kluczowe objawy hipoglikemii, które asystent powinien umieć rozpoznać u podopiecznego. Hipoglikemia, czyli niski poziom glukozy we krwi, często objawia się intensywnym głodem, ponieważ organizm dąży do uzupełnienia brakującej energii. Zlewny pot to kolejny ważny symptom, który wskazuje na aktywację autonomicznego układu nerwowego, co jest odpowiedzią organizmu na niedobór glukozy. W praktyce, w przypadku dostrzeżenia takich objawów u osoby z cukrzycą, asystent powinien niezwłocznie podjąć działania, takie jak podanie słodkiego napoju lub przekąski zawierającej węglowodany, aby szybko podnieść poziom cukru we krwi. Zgodnie z najlepszymi praktykami, asystent powinien być przeszkolony w zakresie szybkiej reakcji na hipoglikemię, ponieważ opóźnienie w interwencji może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, w tym utraty przytomności czy nawet stanu zagrożenia życia.

Pytanie 18

Jak powinien zachować się asystent podczas rozmowy z osobą niedosłyszącą, która nie korzysta z aparatu słuchowego?

A. korzystać z mikrofonu

B. stosować trąbkę akustyczną

C. ustawiać się obok osoby niedosłyszącej

D. ustawiać się naprzeciw osoby niedosłyszącej

Stawanie twarzą do osoby niedosłyszącej jest kluczowe, ponieważ umożliwia jej lepszą percepcję nie tylko dźwięków, ale także komunikacji niewerbalnej. Osoby z problemami ze słuchem często polegają na czytaniu z ruchu warg oraz mimiki, co sprzyja zrozumieniu przekazu. Dobrą praktyką w takich sytuacjach jest zapewnienie odpowiedniego oświetlenia, które nie zasłania twarzy mówiącego, co dodatkowo zwiększa komfort komunikacji. Warto również unikać zasłaniania ust, na przykład poprzez rękę lub ubranie, gdyż utrudnia to osobie niedosłyszącej możliwość odczytania słów. Stawiając się naprzeciwko rozmówcy, można także dostosować swoją mowę do jego potrzeb, na przykład przez wyraźne wypowiadanie słów oraz unikanie zbędnych hałasów w tle. Taka technika jest zgodna z zaleceniami wielu organizacji zajmujących się wspieraniem osób z ubytkami słuchu, które podkreślają znaczenie osobistego kontaktu oraz dostosowania komunikacji do indywidualnych potrzeb.

Pytanie 19

Dlaczego asystent osób z niepełnosprawnościami, współdziałający z Uniwersytetem Trzeciego Wieku, zachęca swoich podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach?

A. zapewnienie im zaangażowania umysłowego i społecznego

B. zdobycie przez nich doświadczenia zawodowego

C. zwiększenie ich kondycji fizycznej

D. poprawienie ich pozycji w społeczeństwie

Odpowiedź, która wskazuje na umożliwienie aktywności intelektualnej i społecznej jako główny cel współpracy asystenta osoby niepełnosprawnej z Uniwersytetem Trzeciego Wieku, jest prawidłowa, ponieważ promuje integrację społeczną oraz rozwój umiejętności poznawczych uczestników. Działania te są zgodne z ideą aktywnego starzenia się, która podkreśla znaczenie angażowania osób starszych w życie społeczne i intelektualne. Uczestnictwo w zajęciach sprzyja nie tylko poszerzaniu wiedzy, ale również budowaniu relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Przykładowo, zajęcia takie jak warsztaty artystyczne, grupy dyskusyjne czy kursy językowe, pozwalają na wymianę doświadczeń oraz integrację z innymi uczestnikami, co istotnie wpływa na poprawę jakości życia. Ponadto, takie podejście jest wspierane przez wiele organizacji zajmujących się osobami starszymi, które promują aktywne uczestnictwo w społeczeństwie jako fundamentalny element dobrostanu psychicznego i fizycznego.

Pytanie 20

Jakie symptomy, oprócz problemów z oddychaniem, są typowe dla ataku astmy oskrzelowej?

A. ból w klatce piersiowej, niepokój, utrata przytomności

B. zwiększone pragnienie, kaszel, niepokój

C. strach, kaszel, świszczący oddech

D. strach, uczucie głodu, ból w klatce piersiowej

Odpowiedź wskazująca na lęk, kaszel oraz świszczący oddech jako charakterystyczne objawy napadu astmy oskrzelowej jest poprawna. Napad astmy oskrzelowej prowadzi do zwężenia dróg oddechowych, co skutkuje utrudnionym przepływem powietrza i wywołuje duszność. Kaszel jest reakcją organizmu na podrażnienie dróg oddechowych, a lęk często towarzyszy pacjentom w sytuacjach kryzysowych, kiedy odczuwają trudności w oddychaniu. Świszczący oddech, będący wynikiem turbulentnego przepływu powietrza przez zwężone oskrzela, jest jednym z najczęściej obserwowanych objawów. W praktyce klinicznej ważne jest, aby rozpoznać te symptomy jak najszybciej, ponieważ szybkie zastosowanie leków rozszerzających oskrzela może znacznie poprawić stan pacjenta i zapobiec poważnym powikłaniom. Dobrego praktyka medyczna zaleca monitorowanie tych objawów u pacjentów z astmą w celu oceny skuteczności leczenia oraz dostosowywania terapii w odpowiedzi na zmiany w symptomatologii.

Pytanie 21

Jaki stopień niepełnosprawności jest przyznawany osobie z częściową zdolnością do pracy?

A. bardzo ciężki

B. lekki

C. średni

D. znaczący

Wybór stopnia niepełnosprawności innego niż lekki w przypadku częściowej zdolności do pracy jest nieuzasadniony i wynika z niepełnego zrozumienia klasyfikacji stopni niepełnosprawności. Stopień głęboki odnosi się do sytuacji, w których osoba wymaga stałej, kompleksowej opieki i wsparcia, co jest sprzeczne z ideą częściowej zdolności do pracy. Osoby z takim stopniem niepełnosprawności często nie są w stanie samodzielnie funkcjonować w życiu codziennym, a ich możliwości zawodowe są bardzo ograniczone. Z kolei stopień znaczny sugeruje poważne ograniczenia w wykonywaniu wielu czynności, co również nie odpowiada rzeczywistości osoby, która jest w stanie pracować, choć z trudnościami. Umiarkowany stopień może być mylnie interpretowany jako odpowiedni dla osób z częściową zdolnością do pracy, jednak odnosi się on do sytuacji, gdzie osoba ma znaczące ograniczenia, ale nie wymaga stałej opieki, co również nie pasuje do tego kontekstu. Typowym błędem w myśleniu o niepełnosprawności jest przyjmowanie, że każda forma ograniczenia automatycznie implikuje wyższy stopień niepełnosprawności, podczas gdy rzeczywistość jest znacznie bardziej złożona. Właściwa klasyfikacja jest kluczowa dla zapewnienia odpowiedniego wsparcia oraz integracji osób z niepełnosprawnościami w życie społeczne i zawodowe.

Pytanie 22

Pacjent z powodu zaostrzenia reumatoidalnego zapalenia stawów od kilku dni leży w łóżku. W celu poprawy wentylacji płuc pacjenta, asystent powinien zaproponować ćwiczenia oddechowe, które polegają na

A. uwypuklaniu brzucha podczas wdechu i obniżaniu go przy wydechu

B. wdychaniu powietrza ustami, a wydychaniu nosem

C. wdychaniu i wydychaniu powietrza ustami

D. wciąganiu brzucha podczas wdechu i wypinaniu go przy wydechu

Inne odpowiedzi proponowane w pytaniu nie są odpowiednie w kontekście poprawy wentylacji płuc u pacjenta z ograniczoną mobilnością. Wciąganie brzucha w trakcie wdechu i uwypuklanie go w czasie wydechu może prowadzić do nieprawidłowego oddychania, które skupia się na górnych partiach klatki piersiowej, co ogranicza objętość płuc i zmniejsza efektywność wymiany gazowej. Takie podejście nie angażuje przepony, co jest kluczowe dla zdrowego oddychania. Ponadto, wdychanie i wydychanie powietrza przez usta nie jest zalecane, ponieważ może prowadzić do suchości błon śluzowych oraz zwiększać ryzyko infekcji, co jest szczególnie niebezpieczne dla osób z osłabionym układem odpornościowym. Ostatnia opcja, wdychanie powietrza przez usta i wydychanie przez nos, może być myląca, ponieważ nie wspiera optymalnej wentylacji płuc, a także może prowadzić do nieprawidłowej termoregulacji powietrza wdychanego oraz jego nawilżania. Kluczowym błędem we wszystkich tych odpowiedziach jest brak zrozumienia roli przepony w wentylacji oraz skutków nieprawidłowego oddychania dla zdrowia osób z ograniczoną mobilnością.

Pytanie 23

Podopieczna uważa, że sąsiadka ją wykorzystuje, pożyczając pieniądze i nigdy nie oddając w terminie. Jakiego rodzaju trening pomoże w poprawie ich relacji?

A. Szkolenie z praktycznych umiejętności

B. Trening Jacobsona

C. Szkolenie z umiejętności kognitywnych

D. Trening interpersonalny

Trening interpersonalny to naprawdę ważna sprawa, kiedy chodzi o relacje z innymi. W sytuacji, gdy twoja podopieczna czuje się wykorzystywana przez sąsiadkę, te umiejętności mogą jej naprawdę pomóc. Dzięki nim zrozumie, co się dzieje w tej relacji i jak lepiej się komunikować. Moim zdaniem, umiejętność wyrażania swoich potrzeb i granic w sposób asertywny jest absolutnie kluczowa, zwłaszcza w kontekście pożyczania pieniędzy. Na przykład, aktywne słuchanie, mówienie o swoich emocjach czy używanie „ja” w komunikacji to techniki, które mogą znacznie poprawić zrozumienie między ludźmi. Dobrze jest, żeby obie strony czuły, że są słyszane. Z mojego doświadczenia, gdy ktoś potrafi lepiej się komunikować, to zyskuje też większą pewność siebie w relacjach, co przekłada się na ogólne samopoczucie.

Pytanie 24

Jakie przedmioty powinien zapewnić asystent, aby ułatwić samodzielne jedzenie osobie z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. talerz z funkcją podgrzewania od spodu

B. plastikowe podkładki odporne na wodę

C. elektryczny garnek z regulacją temperatury

D. sztućce o specjalnym kształcie i grubszym uchwycie

Wyprofilowane sztućce z pogrubioną rękojeścią stanowią kluczowy element ułatwiający samodzielne spożywanie posiłków przez osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Tego typu sztućce są zaprojektowane w sposób, który minimalizuje wymaganą siłę chwytu i zmniejsza ból stawów, co jest niezwykle istotne w przypadku osób cierpiących na tę chorobę. Pogrubiona rękojeść pozwala na lepszą kontrolę nad narzędziem, co przekłada się na większą precyzję ruchów oraz komfort podczas jedzenia. W praktyce, używanie takich sztućców może znacznie zwiększyć niezależność podopiecznej, co z kolei ma pozytywny wpływ na jej samopoczucie i poczucie własnej wartości. Dodatkowo, w kontekście terapii zajęciowej, zastosowanie specjalistycznych narzędzi, jak wyprofilowane sztućce, jest zgodne z zaleceniami dotyczącymi wspierania osób z ograniczeniami ruchowymi. Warto również zauważyć, że tego rodzaju akcesoria są dostępne w wielu formach i rozmiarach, co pozwala dostosować je do indywidualnych potrzeb użytkownika.

Pytanie 25

Osoba z dużymi problemami ze słuchem potrzebuje wsparcia asystenta podczas

A. wykonywania prac domowych

B. korzystania z komputera

C. spotkań z bliskimi

D. załatwiania formalności urzędowych

Kiedy mamy do czynienia z osobą z poważnym niedosłuchem, warto, żeby miała ona pomoc kogoś, kto pomoże jej w załatwieniu różnych spraw urzędowych. To ma sens, bo takie sytuacje często wymagają dobrego kontaktu i jasnej komunikacji. Język migowy czy wsparcie w interpretacji dokumentów i rozmowach z urzędnikami to naprawdę ważne rzeczy, które ułatwiają życie i pomagają ogarnąć sprawy. W urzędach powinno się stosować różne standardy dostępności, żeby dostosować się do potrzeb osób z problemami ze słuchem. Na przykład, fajnie by było, gdyby w urzędach byli tłumacze języka migowego, bo to jest zgodne z prawem, które mówi o dostępności dla osób ze szczególnymi potrzebami. Dzięki temu łatwiej można uzyskać informacje i aktywnie brać udział w życiu społecznym. Dobrze też, żeby urzędnicy byli przeszkoleni jak rozmawiać z osobami z różnymi niepełnosprawnościami, bo to naprawdę ma znaczenie.

Pytanie 26

Jak nazywa się działalność asystenta, której celem jest wyrównanie deficytów środowiskowych i adaptacja ociemniałej osoby do życia?

A. działania prewencyjne społeczne

B. kompensacja społeczna

C. wsparcie społeczne

D. działania interwencyjne społeczne

Interwencja społeczna, choć istotna w kontekście wsparcia osób z problemami, nie odnosi się bezpośrednio do działań mających na celu wyrównanie braków środowiskowych, które dotykają ociemniałych. Jej głównym celem jest podejmowanie działań w sytuacjach kryzysowych lub w odpowiedzi na problemy społeczne, takie jak ubóstwo czy przemoc. W kontekście wsparcia osób niewidomych, interwencja społeczna mogłaby dotyczyć wsparcia w trudnych warunkach, ale nie koncentruje się na dostosowywaniu środowiska, co jest kluczowe w przypadku kompensacji. Praktyka wzmocnienia społecznego, z drugiej strony, odnosi się do wzmacniania zdolności jednostek i społeczności poprzez zwiększanie ich udziału w życiu społecznym, co z kolei nie koncentruje się na wyrównywaniu braków środowiskowych, ale raczej na empowerment'cie, czyli umożliwieniu ludziom samodzielnego działania. Prewencja społeczna natomiast dotyczy działań mających na celu zapobieganie problemom społecznym, co w kontekście ociemniałych nie obejmuje dostosowywania ich środowiska do ich szczególnych potrzeb. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi pojęciami jest kluczowe, aby skutecznie wesprzeć osoby z niepełnosprawnościami, przede wszystkim poprzez działania, które realnie wpływają na ich codzienne życie i dostosowują otoczenie do ich specyficznych potrzeb.

Pytanie 27

W jakiej sytuacji w opiece nad osobą z niepełnosprawnością stosuje się materac zmiennociśnieniowy?

A. obniżenie wentylacji płuc

B. problemy z przepływem w naczyniach

C. osłabienie napięcia mięśni

D. ryzyko powstawania odleżyn

Materac zmiennociśnieniowy jest kluczowym narzędziem w profilaktyce odleżyn, które są poważnym zagrożeniem dla osób z ograniczoną mobilnością. Odleżyny powstają na skutek długotrwałego ucisku na skórę oraz tkankę podskórną, co prowadzi do niedokrwienia i martwicy tkanek. Materace te działają na zasadzie cyklicznej zmiany ciśnienia, co przyczynia się do równomiernego rozkładu ciężaru ciała oraz poprawy krążenia krwi w obszarach narażonych na ucisk. Przykładowo, stosowanie materaca zmiennociśnieniowego u pacjentów leżących w łóżku przez dłuższy czas pozwala na znaczne zmniejszenie ryzyka powstawania odleżyn, co potwierdzają wytyczne i rekomendacje kliniczne dotyczące opieki nad osobami z niepełnosprawnością. Ważne jest, aby personel medyczny regularnie monitorował stan skóry pacjenta oraz dostosowywał ustawienia materaca do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami opieki opartej na dowodach.

Pytanie 28

Podopieczna, która przed wypadkiem była przewodnikiem wycieczek i bardzo ceniła tę pracę, obecnie nie jest aktywna zawodowo, porusza się na wózku inwalidzkim, ale wciąż chce poznawać nowych ludzi i świat. Co asystent powinien zrobić, aby poprawić jakość jej życia?

A. połączyć podopieczną z osobami, które również poruszają się na wózkach inwalidzkich.

B. zaproponować podopiecznej uczestnictwo w zajęciach w domu samopomocy.

C. zaproponować podopiecznej zajęcia w ośrodku pomocy społecznej.

D. skontaktować podopieczną z organizacją wspierającą aktywizację osób z niepełnosprawnościami.

Proponowanie skontaktowania podopiecznej z innymi osobami na wózkach inwalidzkich, zajęć w środowiskowym domu samopomocy czy dziennym domu pomocy społecznej nie jest optymalnym rozwiązaniem w kontekście jej potrzeb. Choć takie opcje mogą wydawać się pomocne, są one zbyt ograniczone w porównaniu do możliwości, jakie oferuje kontakt z organizacjami zajmującymi się aktywizacją osób z niepełnosprawnościami. Skontaktowanie podopiecznej z innymi osobami na wózkach może w pewnym stopniu zaspokoić potrzebę społeczną, jednak nie prowadzi do aktywnej rehabilitacji ani nie otwiera drzwi do szerszych możliwości integracji. Zajęcia w środowiskowym domu samopomocy czy dziennym domu pomocy społecznej z reguły oferują programy, które nie zawsze są zindywidualizowane i mogą nie odpowiadać specyficznym zainteresowaniom podopiecznej. Wspieranie osób z niepełnosprawnościami powinno bazować na aktywizacji i rozwijaniu ich potencjału w różnych obszarach, co jest istotne dla ich samodzielności i jakości życia. Dlatego kluczowe jest, aby asystent skupił się na możliwościach, jakie dają organizacje, które specjalizują się w wspieraniu osób z niepełnosprawnościami, co pozwala na lepsze dostosowanie wsparcia do ich indywidualnych potrzeb i aspiracji.

Pytanie 29

Analizując wysokość renty podopiecznej oraz jej sytuację mieszkaniową, asystent ocenia, jaka jest jej sytuacja?

A. rodzinna podopiecznej

B. psychologiczna podopiecznej

C. zdrowotna podopiecznej

D. materialna podopiecznej

Analiza wysokości renty oraz sytuacji mieszkaniowej podopiecznej jest kluczowym elementem oceny jej sytuacji bytowej. W kontekście socjalnym, sytuacja bytowa odnosi się do warunków życia, które obejmują zarówno aspekty finansowe, jak i materialne. Wysokość renty, która jest świadczeniem pieniężnym, bezpośrednio wpływa na możliwości zabezpieczenia podstawowych potrzeb życiowych, takich jak mieszkanie, wyżywienie czy opieka zdrowotna. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce może być sytuacja, w której asystent ocenia, czy renta wystarcza na pokrycie kosztów wynajmu mieszkania lub opłat za media. W takich sytuacjach, zgodnie z dobrymi praktykami w pracy socjalnej, należy nie tylko zbadać wysokość renty, ale również realne koszty życia podopiecznej. Standardy pracy socjalnej wskazują na konieczność holistycznego podejścia do diagnozowania sytuacji klienta, co pozwala na efektywniejsze wsparcie i opracowanie indywidualnych planów pomocy.

Pytanie 30

Pacjentka cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów, które objawia się zmianami w kończynach górnych. W jakich czynnościach możemy przewidywać największe trudności w samodzielnym wykonaniu przez pacjentkę?

A. Czytanie, poruszanie się, branie prysznica

B. Wstawanie z krzesła, przemieszczanie się, prasowanie ubrań

C. Siadanie, wydalanie, czesanie włosów

D. Jedzenie posiłków, ubieranie się, wykonywanie makijażu

Odpowiedź dotycząca ograniczeń w zakresie spożywania posiłków, ubierania się i malowania jest prawidłowa, ponieważ reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) wpływa na stawy, szczególnie w kończynach górnych. Osoby z RZS często doświadczają bólu, obrzęku i sztywności, co znacznie utrudnia wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaganych przy codziennych czynnościach. Na przykład, podczas jedzenia, chwytanie sztućców czy podnoszenie naczyń staje się trudne z powodu bólu i ograniczonego zakresu ruchu w dłoniach. Podobnie, ubieranie się wymaga złożonych ruchów, takich jak zakładanie odzieży przez głowę czy zapięcie guzików, co może być niewykonalne dla osoby z ograniczoną sprawnością stawów. Malowanie, które wymaga precyzyjnych ruchów ręką, również staje się wyzwaniem. Dobre praktyki w opiece nad osobami z RZS obejmują dostosowanie otoczenia, aby ułatwić im wykonywanie tych czynności, na przykład stosując przyrządy do chwytania lub odzież zapinaną na rzepy.

Pytanie 31

Jaka powinna być pierwsza czynność asystenta przy tworzeniu indywidualnego planu współpracy z osobą z niepełnosprawnością?

A. oszacować koszt usług opiekuńczych dla podopiecznego

B. ustalić medyczną diagnozę podopiecznego

C. zidentyfikować problemy i potrzeby podopiecznego

D. przeanalizować wyniki badań ambulatoryjnych podopiecznego

Właściwe określenie problemów i potrzeb osoby, której pomagamy, to podstawa, żeby dobrze zaplanować działania w zakresie wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami. Gdy wiemy, co dokładnie dolega podopiecznemu, możemy stworzyć plan, który będzie jak najlepiej dopasowany do jego sytuacji. W praktyce asystent powinien przeprowadzić rozmowę z osobą oraz jej bliskimi. To pomoże zrozumieć nie tylko problemy zdrowotne, ale też społeczne i emocjonalne aspekty, które wpływają na życie tej osoby. Na przykład, jeśli ktoś ma trudności z poruszaniem się, może potrzebować pomocy w codziennych sprawach, jak na przykład utrzymanie higieny czy poruszanie się po mieście. Bez poznania tych szczególnych potrzeb, jak na przykład jak ma dotrzeć do sklepu, trudno zaplanować skuteczną pomoc. Ważne jest, żeby wziąć pod uwagę różne standardy i wytyczne, takie jak te od WHO, które podkreślają, jak ważne jest, żeby usługi były dostosowane do potrzeb i żeby każda osoba była traktowana z szacunkiem i miała swoją godność.

Pytanie 32

Jaką kolejność działań powinien zachować asystent przy mobilizacji pacjenta, który po długim czasie spędzonym w łóżku jest pionizowany?

A. siadanie na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, leżenie płaskie w łóżku, chodzenie, stanie obok łóżka

B. leżenie płaskie w łóżku, stanie obok łóżka, siadanie na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, chód

C. siadanie na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, chód, leżenie płaskie w łóżku, stanie obok łóżka

D. leżenie płaskie w łóżku, siad na brzegu łóżka z opuszczonymi nogami, stanie obok łóżka, chodzenie

Odpowiedź wskazująca na sekwencję płaskiego siadania w łóżku, następnie siadania na brzegu łóżka ze spuszczonymi nogami, przechodzenia do stania przy łóżku i na końcu do chodzenia jest prawidłowa, gdyż odzwierciedla logiczny i bezpieczny proces pionizacji pacjenta. W pierwszym etapie, płaski siad w łóżku pozwala na stabilizację ciała, co pomaga uniknąć zawrotów głowy i nieprzyjemnych dolegliwości związanych z nagłą zmianą pozycji. Następnie, siedzenie na brzegu łóżka ze spuszczonymi nogami ułatwia pacjentowi przystosowanie się do nowej pozycji, zapewniając jednocześnie potrzebne wsparcie. W etapie stania przy łóżku pacjent może zyskać pewność siebie przed rozpoczęciem chodzenia. Takie podejście jest zgodne z zasadami rehabilitacji i pionizacji, które nakładają nacisk na stopniowe zwiększanie obciążenia oraz minimalizowanie ryzyka upadków. Dobrze zaplanowana sekwencja działań sprzyja nie tylko fizycznemu, ale i psychologicznemu wsparciu pacjenta w procesie powrotu do pełnej aktywności.

Pytanie 33

Jakie działanie powinien podjąć asystent, gdy podopieczny ma krwotok z nosa?

A. położyć poszkodowanego na plecach z opuszczonym zagłówkiem i głową odrzuconą w tył

B. położyć poszkodowanego na plecach z opuszczonym zagłówkiem i z głową pochyloną do przodu

C. ustawić poszkodowanego w pozycji siedzącej z głową pochyloną do przodu

D. ustawić poszkodowanego w pozycji siedzącej z głową odrzuconą w tył

W sytuacji, gdy poszkodowany ma krwawienie z nosa, kluczowym krokiem jest posadzenie go z głową pochyloną ku klatce piersiowej. Taka pozycja pozwala ograniczyć przepływ krwi do nosa oraz minimalizuje ryzyko zadławienia się krwią, co jest szczególnie istotne w przypadku silnego krwawienia. Dodatkowo, upewnia to, że krew nie spływa do gardła, co mogłoby prowadzić do poważniejszych komplikacji, takich jak aspiracja. W praktyce, posadzenie poszkodowanego w odpowiedniej pozycji powinno być jednym z pierwszych działań w ramach ABC pierwszej pomocy, gdzie A oznacza 'airway' (drogi oddechowe), B 'breathing' (oddychanie), a C 'circulation' (krążenie). Warto również zachować spokój i informować poszkodowanego, aby nie przechylał głowy do tyłu, co mogłoby pogorszyć sytuację. Według wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji, odpowiednia pozycja ciała jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu pacjenta podczas interwencji. Takie postępowanie stanowi podstawę skutecznej pierwszej pomocy w przypadku krwawienia z nosa.

Pytanie 34

Podopieczna oblała się gorącą herbatą na rękę, co spowodowało zaczerwienienie i niewielki obrzęk. Jakie kroki powinien podjąć asystent, aby zapewnić pierwszą pomoc w tej sytuacji?

A. Umyć oparzoną skórę wodą utlenioną

B. Nasmarować oparzoną rękę kremem nawilżającym

C. Założyć opatrunek na oparzoną rękę

D. Ochłodzić oparzone miejsce wodą

Schłodzenie oparzonego miejsca wodą jest kluczowym pierwszym krokiem w przypadku oparzeń. Woda o temperaturze pokojowej lub lekko chłodna skutecznie redukuje ból i zmniejsza uszkodzenia tkanek, co jest istotne dla dalszego procesu gojenia. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się medycyną ratunkową, schłodzenie oparzenia przez około 10-20 minut pod strumieniem bieżącej wody jest zalecane w przypadku oparzeń pierwszego i drugiego stopnia. Dzięki temu można ograniczyć uszkodzenie skóry, a także zminimalizować ryzyko powikłań, takich jak infekcje. Po schłodzeniu, ważne jest, aby nie stosować na oparzenie substancji drażniących ani nie owijać go zbyt ciasno, co mogłoby prowadzić do pogorszenia stanu. W praktyce, asystenci w placówkach opieki powinni znać te procedury, aby skutecznie reagować na sytuacje awaryjne, co pomaga w zachowaniu zdrowia i komfortu podopiecznych.

Pytanie 35

Jaki czas powinniśmy pozostawić ciepły kompres na skórze podopiecznego, przestrzegając właściwych zasad?

A. 2-3 godziny

B. 4-5 godzin

C. 0,5-1 godzinę

D. 6-8 godzin

Jak za krótko stosujesz ciepły okład, to może być lipa. Odpowiedzi, które mówią o tym, że można trzymać go przez 0,5-1 godziny lub 2-3 godziny, nie biorą pod uwagę tego, że ciepło kumuluje się z czasem. Działa powoli, a jak za krótko się to stosuje, to nie ma co liczyć na ulgę w bólu czy poprawę krążenia. Z kolei trzymanie go przez 4-5 godzin też nie ma sensu, bo zalecane jest 6-8 godzin, i to jest potwierdzone w literaturze. Jak nie trzymasz się tych czasów, to można pomyśleć, że ta terapia nie działa, a to przecież nieprawda. Kluczowe jest, żeby wiedzieć, że ciepło działa na poziomie komórkowym i jego efekty nie występują od razu. Jak się nie przestrzega tych zaleceń, to nie wykorzystuje się pełnego potencjału tej metody, co w dłuższym czasie może zaszkodzić zdrowiu pacjenta.

Pytanie 36

Objawy takie jak niskie ciśnienie krwi, intensywne wymioty o wyglądzie fusów z kawy i mocny ból w jamie brzusznej mogą sugerować u pacjentki wystąpienie jakiego problemu?

A. płucnego krwotoku

B. hepatitis

C. jelitowej niedrożności

D. krwawienia żołądkowego

Niskie ciśnienie tętnicze krwi, obfite wymioty przypominające fusy od kawy oraz silny ból brzucha wskazują na krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego, które może być spowodowane wrzodami, nowotworami lub żylakami przełyku. Wymioty w postaci fusów od kawy są wynikiem obecności krwi w treści żołądkowej, która uległa trawieniu, co sugeruje, że krew była obecna w przewodzie pokarmowym przez dłuższy czas przed wydaleniem. Niskie ciśnienie tętnicze może być efektem utraty krwi, co jest typowe w przypadku krwawień. W praktyce, w takich sytuacjach kluczowe jest szybkie rozpoznanie i interwencja, ponieważ krwawienia z przewodu pokarmowego mogą prowadzić do wstrząsu hipowolemicznego i zagrażać życiu pacjenta. Zgodnie z wytycznymi American College of Gastroenterology, w przypadku wystąpienia takich objawów należy natychmiast wykonać endoskopię, aby ustalić źródło krwawienia i podjąć odpowiednie leczenie. Wczesna diagnoza i odpowiednia terapia są kluczowe w zapobieganiu powikłaniom.

Pytanie 37

Do jakiej instytucji powinien zgłosić się asystent w celu uzyskania wsparcia finansowego dla osoby z niepełnosprawnością i niskimi dochodami?

A. Do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

B. Do Narodowego Funduszu Zdrowia

C. Do Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie

D. Do Ośrodka Pomocy Społecznej

Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS) jest instytucją, która zapewnia wsparcie finansowe i społeczne osobom z niepełnosprawnościami oraz ich rodzinom, zwłaszcza tym o niskich dochodach. OPS zajmuje się udzielaniem różnorodnych form pomocy, w tym zasiłków i świadczeń, które są skierowane do osób borykających się z trudnościami finansowymi. W praktyce, asystent powinien pomóc osobie z niepełnosprawnością w wypełnieniu wniosku o przyznanie dofinansowania lub innego rodzaju wsparcia. Ważne jest, aby znać szczegółowe przepisy prawa, które regulują te kwestie, takie jak Ustawa o pomocy społecznej, która określa zasady przyznawania świadczeń. Dzięki współpracy z OPS, osoby z niepełnosprawnościami mogą uzyskać dostęp do doradztwa zawodowego, rehabilitacji oraz programów aktywizacji zawodowej, co zwiększa ich szanse na poprawę sytuacji życiowej oraz integrację w społeczeństwie.

Pytanie 38

Jaki sprzęt ortopedyczny jest zalecany dla osoby po udarze mózgu, która doświadcza zaburzeń równowagi i znacznego niedowładu po jednej stronie ciała, aby umożliwić jej poruszanie się na większe odległości?

A. gorset na odcinek piersiowo-lędźwiowy

B. wózek inwalidzki

C. kula na łokieć

D. chodzik

Wózek inwalidzki jest najodpowiedniejszym sprzętem ortopedycznym dla osoby po udarze mózgu z zaburzeniami równowagi oraz dużym niedowładem połowiczym. Umożliwia on bezpieczne oraz komfortowe przemieszczanie się na dłuższe odległości, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów z takimi ograniczeniami. Wózki inwalidzkie zapewniają wsparcie dla osób, które z powodu osłabienia mięśni lub problemów z koordynacją nie są w stanie chodzić samodzielnie. Ponadto, wózki te mogą być stosowane w różnych warunkach, zarówno w pomieszczeniach, jak i na zewnątrz, co zwiększa ich funkcjonalność. Ważne jest również, aby wózek był odpowiednio dopasowany do indywidualnych potrzeb użytkownika, co może obejmować regulację wysokości siedziska, podłokietników oraz oparcia. Dzięki temu pacjent ma większą kontrolę nad swoim ciałem i może skuteczniej angażować się w rehabilitację, co sprzyja poprawie samodzielności oraz jakości życia. W praktyce, wózek inwalidzki jest nie tylko narzędziem transportowym, ale także elementem wspierającym proces leczenia i reintegracji społecznej.

Pytanie 39

Jakie działanie przede wszystkim przeciwdziała oparzeniom u osoby z niepełnosprawnością?

A. starannym myciu i dokładnym osuszaniu zagrożonych miejsc

B. używaniu maści i kremów o działaniu wysuszającym

C. wcieraniu i oklepywaniu zagrożonych miejsc

D. smarowaniu podatnych miejsc tłuszczem

Dokładne mycie i osuszanie miejsc narażonych jest kluczowe w zapobieganiu odparzeniom, szczególnie u osób niepełnosprawnych, które mogą być bardziej podatne na podrażnienia skóry. Utrzymanie czystości skóry ma fundamentalne znaczenie, ponieważ zanieczyszczenia, pot czy resztki produktów pielęgnacyjnych mogą sprzyjać rozwojowi bakterii i grzybów, co zwiększa ryzyko odparzeń. W praktyce zaleca się stosowanie łagodnych środków myjących, które nie podrażniają skóry, a po umyciu staranne osuchanie miejsc narażonych, aby zapobiec utrzymywaniu się wilgoci. Dobrym standardem jest używanie ręczników z naturalnych materiałów, które są delikatne dla skóry. Ponadto, regularne kontrole stanu skóry i dbanie o higienę osobistą powinny być integralną częścią codziennej pielęgnacji, co może znacząco wpłynąć na poprawę jakości życia osób o ograniczonej mobilności.

Pytanie 40

Jaki sprzęt ortopedyczny jest najbardziej odpowiedni dla osoby z problemami równowagi i koordynacji, która porusza się bez pomocy innych?

A. balkonik do chodzenia

B. laska do chodzenia

C. kula na przedramię

D. wózek dla niepełnosprawnych

Balkonik jest najwłaściwszym sprzętem ortopedycznym dla osoby z zaburzeniami równowagi i koordynacji, ponieważ zapewnia on stabilność i wsparcie w trakcie poruszania się. Umożliwia użytkownikowi korzystanie z własnych kończyn dolnych oraz angażowanie ich w proces chodu, co jest kluczowe dla zachowania niezależności. Balkonik jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy potrzebne jest większe wsparcie niż to, które oferuje laska czy kula łokciowa, zwłaszcza w przypadku osób, które mogą być narażone na upadki. Zastosowanie balkonika pomaga nie tylko w stabilizacji, ale również w poprawie pewności siebie pacjenta. W praktyce, balkonik może być wykorzystywany w codziennych czynnościach, takich jak poruszanie się po domu czy w przestrzeni publicznej. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji i ortopedycznych urządzeń wspomagających, balkonik powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb użytkownika, co może obejmować regulację wysokości oraz dodatkowe elementy, takie jak uchwyty antypoślizgowe. Współczesne modele balkonika są często wyposażone w koła, co ułatwia manewrowanie oraz transport. Z tego powodu, balkonik jest rekomendowanym rozwiązaniem w przypadku osób z problemami równowagi i koordynacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej