Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 7 maja 2025 12:39
Data zakończenia: 7 maja 2025 13:00

Egzamin niezdany

Wynik: 9/40 punktów (22,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W jakich okolicznościach materiały z publicznego zasobu geodezyjnego i kartograficznego mogą być usunięte z tego zbioru?

A. Kiedy zostaną zniszczone

B. Po upływie dwóch lat od dodania do zasobu

C. Kiedy stracą wartość użytkową

D. Kiedy nie były używane przez pięć lat

Materiały z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego podlegają wyłączeniu z tego zasobu w momencie, gdy utracą swoją przydatność użytkową. Przydatność użytkowa materiałów geodezyjnych i kartograficznych oznacza ich zdolność do spełniania wymagań użytkowników, w tym instytucji, które się nimi posługują. Przykładem może być aktualizacja map topograficznych, które muszą odzwierciedlać rzeczywisty stan terenu, aby były użyteczne dla planowania przestrzennego czy działań związanych z ochroną środowiska. Gdy materiały przestają odpowiadać rzeczywistemu stanowi, ich wartość w kontekście zastosowań praktycznych spada, co może prowadzić do decyzji o ich wyłączeniu z zasobu. W kontekście dobrych praktyk w zarządzaniu informacjami geodezyjnymi, regularna weryfikacja i aktualizacja zasobów jest kluczowa dla zapewnienia ich aktualności oraz zgodności z obowiązującymi normami, co przyczynia się do poprawy efektywności działań w zakresie planowania i zarządzania przestrzenią.

Pytanie 2

Konstrukcja przestrzennego wcięcia w przód opiera się na połączeniu kątowego wcięcia w przód z techniką

A. tachimetryczną

B. niwelacji geometrycznej

C. biegunową

D. niwelacji trygonometrycznej

Przestrzenne wcięcie w przód to ważny element w metodzie niwelacji trygonometrycznej. Chodzi tu o wyznaczanie różnic wysokości pomiędzy różnymi punktami, a robimy to przez pomiar kątów i odległości. Ustawiając instrument w odpowiedni sposób, możemy uzyskać dokładniejsze pomiary. Eliminuje to błędy, które mogą wynikać z krzywizny ziemi czy refrakcji atmosferycznej. Można to zauważyć w projektach budowlanych, gdzie dokładne niwelacje są mega ważne, szczególnie przy ustalaniu poziomów fundamentów. Według norm geodezyjnych, takich jak ISO 17123, metody trygonometryczne mają duże znaczenie przy zbieraniu danych topograficznych, co potem ułatwia planowanie różnych inwestycji. Szczególnie w obszarach górzystych, gdzie inne metody mogą być mniej skuteczne, niwelacja trygonometryczna jest bardzo przydatna.

Pytanie 3

Na jakiej nakładce tematycznej mapy zasadniczej powinien być zaznaczony włąz studzienki kanalizacyjnej?

A. Wysokościowej

B. Sytuacyjnej

C. Topograficznej

D. Ewidencyjnej

Wybór błędnych nakładek tematycznych do przedstawienia włązu studzienki kanalizacyjnej na mapie zasadniczej może wynikać z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz przeznaczenia. Nakładka ewidencyjna, która jest często mylona z sytuacyjną, ma na celu dokumentowanie i ewidencjonowanie obiektów w kontekście prawnym oraz administracyjnym. Nie zawiera jednak szczegółowych informacji o lokalizacji i funkcjonowaniu infrastruktury technicznej, co czyni ją nieodpowiednią do przedstawienia elementów takich jak studzienki kanalizacyjne. Nakładka wysokościowa jest stworzona do przedstawiania poziomów terenu i obiektów w kontekście wysokościowym; nie dostarcza informacji dotyczących układu infrastruktury podziemnej. Z kolei nakładka topograficzna, koncentrująca się na ogólnych ukształtowaniach terenu, również nie uwzględnia szczegółowych informacji na temat obiektów, które są kluczowe dla zarządzania infrastrukturą, takich jak studzienki. Zastosowanie niewłaściwej nakładki może prowadzić do nieefektywnego zarządzania infrastrukturą oraz utrudnienia w przeprowadzaniu niezbędnych prac konserwacyjnych, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do poważnych problemów związanych z funkcjonowaniem systemów kanalizacyjnych. Dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie nakładki tematyczne zgodnie z ich przeznaczeniem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 4

Jaką precyzję terenową ma punkt sytuacyjny na mapie o skali 1:5000, jeżeli precyzja graficzna jego umiejscowienia wynosi 0,1 mm?

A. ±0,50 m

B. ±50,00 m

C. ±0,05 m

D. ±5,00 m

Odpowiedź ±0,50 m jest prawidłowa, ponieważ dokładność graficzna wynosząca 0,1 mm w skali 1:5000 pozwala na przeliczenie rzeczywistej tolerancji umiejscowienia punktu na mapie. W skali 1:5000, 1 mm na mapie odpowiada 5 m w terenie. Dlatego, jeśli dokładność graficzna wynosi 0,1 mm, to w rzeczywistości jest to 0,1 mm * 5000 = 500 mm, co odpowiada 0,5 m. W praktyce, umieszczając punkt sytuacyjny, ważne jest, aby znać te zależności, ponieważ mogą one mieć znaczący wpływ na dokładność pomiarów w różnych zastosowaniach, takich jak geodezja, kartografia czy inżynieria. Standardy, takie jak normy ISO dotyczące pomiarów, również podkreślają znaczenie precyzji oraz odpowiednich metod pomiarowych, co jest kluczowe w kontekście projektów budowlanych, drogowych czy planowania przestrzennego, gdzie kolejne etapy prac wymagają ścisłej kontroli jakości danych topograficznych.

Pytanie 5

Wyznacz przyrost Ayi_2 w osi Y, jeśli zmierzona odległość między punktami 1 i 2 d_1-2 = 100,00 m, sinAz_1-2 = 0,760400, cosAz_1-2 = 0,649455.

A. 64,94 m

B. 76,04 m

C. 7,60 m

D. 6,49 m

Wybór niewłaściwych odpowiedzi może być skutkiem nieporozumień dotyczących podstawowych zasad trygonometrii oraz geodezji. Przy obliczaniu przyrostów współrzędnych Y, kluczowe jest zrozumienie, że przyrost Y można uzyskać jedynie poprzez zastosowanie funkcji sinus kąta azymutalnego. Wiele osób może błędnie pomyśleć, że przyrosty współrzędnych są proporcjonalne do wartości cosinusa, co prowadzi do błędnych rezultatów, takich jak 6,49 m lub 7,60 m. W rzeczywistości wartość cosinusa jest używana do obliczeń dotyczących przyrostów współrzędnych X, a nie Y. Typowym błędem jest także pomijanie kontekstu geometrycznego, co prowadzi do nielogicznych wyników, jak 64,94 m. Ponadto, niektórzy mogą nie uwzględniać, że sinus reprezentuje odwrotną stronę w trójkącie prostokątnym w odniesieniu do kąta, co skutkuje mylnymi interpretacjami długości przyrostów. W praktyce, zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest kluczowe, aby uniknąć błędów w obliczeniach, które mogą mieć konsekwencje w rzeczywistych projektach inżynieryjnych i geodezyjnych, gdzie precyzyjne dane są niezbędne dla bezpieczeństwa i dokładności realizowanych działań.

Pytanie 6

Długość boku kwadratowej działki a = 100,00 m została zmierzona z średnim błędem m_a = ±5 cm. Jaką wartość ma średni błąd m_p w obliczeniu pola P tej działki?

A. mp = ±10 m2

B. mp = ±1 m2

C. mp = ±5 m2

D. mp = ±20 m2

Niepoprawne odpowiedzi są rezultatem błędnych interpretacji zależności między błędami pomiarowymi a obliczanym polem. Wartości błędów przedstawione w odpowiedziach, takie jak mp = ±20 m2, mp = ±5 m2 czy mp = ±1 m2, nie są zgodne z zasadami propagacji błędów. Na przykład, mp = ±20 m2 sugeruje, że błąd pomiarowy jest większy niż rzeczywisty wpływ błędu długości boku na pole, co jest sprzeczne z logiką obliczeń. Taki błąd myślowy może wynikać z nieprawidłowego zastosowania wzoru na błąd średni lub nieuwzględnienia, że pole jest funkcją kwadratową. Odpowiedź mp = ±5 m2 z kolei nie uwzględnia całkowitego wpływu błędu pomiarowego na pole, co ogranicza dokładność obliczeń. Wydaje się, że w tym przypadku nie zrozumiano, że należy pomnożyć długość boku przez 2, aby uwzględnić wpływ błędu w obliczeniach. Z kolei mp = ±1 m2 jest zdecydowanie zaniżonym wynikiem, który również ignoruje zasadnicze zasady propagacji błędów. W praktyce, przy obliczeniach inżynieryjnych, niedoszacowanie błędów może prowadzić do poważnych konsekwencji, stąd tak istotne jest stosowanie odpowiednich wzorów i metod w celu uzyskania precyzyjnych wyników. Warto również pamiętać o standardach metrologicznych, które kładą nacisk na odpowiednie traktowanie błędów pomiarowych w każdym etapie pracy. Wysoka dokładność obliczeń jest kluczowa w wielu dziedzinach, w tym w budownictwie, geodezji i inżynierii, gdzie błędy mogą wpływać na bezpieczeństwo i efektywność realizowanych projektów.

Pytanie 7

Jeśli odcinkowi na mapie o długości 1 cm odpowiada odległość 50 m w rzeczywistości, to oznacza, że mapa została stworzona w skali

A. 1:1 000

B. 1:10 000

C. 1:5 000

D. 1:500

Te odpowiedzi, które wybrałeś, są błędne i wynikają z niezrozumienia, jak działa proporcja między długością na mapie a rzeczywistością. Na przykład, 1:1 000 mówi, że 1 cm na mapie to 1 000 cm w terenie, co by oznaczało, że 1 cm to tylko 10 m – to nie pasuje do podanej odległości 50 m. Odpowiedź 1:500 też jest zła, bo mówi, że 1 cm to 500 cm w rzeczywistości, czyli 5 m, co znowu nie ma sensu. A skala 1:10 000? No to by oznaczało, że 1 cm to 10 000 cm, co daje 100 m, a to znowu niezgodne z danymi z pytania. Często ludzie mają problem z przeliczaniem jednostek i nie rozumieją, jak te skale działają. W kartografii trzeba precyzyjnie obliczać skalę, bo złe zrozumienie wymiarów może prowadzić do dużych błędów przy planowaniu czy interpretacji map. W sumie, dobrze jest ogarnąć te rzeczy, zwłaszcza jak się pracuje z danymi geograficznymi.

Pytanie 8

Zmiany wynikające z wywiadu terenowego powinny być oznaczone kolorem

A. czerwonym

B. żółtym

C. brązowym

D. czarnym

Zaznaczanie zmian na mapie wywiadu terenowego czerwonym kolorem to naprawdę dobra praktyka w kartografii. Czerwony często używa się do oznaczania rzeczy, które są ważne, jak zmiany w infrastrukturze czy jakieś zagrożenia środowiskowe. Używając czerwieni, w szybki sposób możemy pokazać najistotniejsze info, co jest mega ważne, gdy podejmujemy decyzje. Na przykład, jak obserwujemy zmiany w gruntach, to obszary na czerwono mogą wskazywać miejsca, gdzie coś się mocno zmieniło, jak urbanizacja czy degradacja. Fajnie jest także mieć legendę na mapie, która wyjaśnia, co oznaczają kolory, bo to ułatwia zrozumienie danych. W kontekście GIS kolorowanie jest kluczowe dla wizualizacji, a dobre dobranie kolorów poprawia jakość analizy i interpretacji wyników.

Pytanie 9

Zbiór punktów o współrzędnych X, Y ustalonych w sieciach geodezyjnych o najwyższej precyzji określamy mianem osnowy

A. podstawową

B. pomiarową

C. dokładną

D. niwelacyjną

Zrozumienie pojęcia osnowy geodezyjnej jest kluczowe dla prawidłowego podejścia do zagadnień pomiarowych. Wybór nieadekwatnych terminów, takich jak osnowa szczegółowa, niwelacyjna, czy pomiarowa, może prowadzić do istotnych nieporozumień. Osnowa szczegółowa odnosi się do lokalnych układów współrzędnych, które są wykorzystywane w bardziej precyzyjnych pomiarach, ale nie mają tego samego znaczenia co osnowa podstawowa. Osnowa niwelacyjna dotyczy pomiarów wysokości, bazując na poziomach referencyjnych, co jest zaledwie jednym z aspektów geodezji, a nie całościowym podejściem do układu współrzędnych. W kontekście osnowy pomiarowej, jest to termin ogólny, który nie odnosi się do specyficznych, precyzyjnych punktów, jak ma to miejsce w przypadku osnowy podstawowej. Typowe błędy myślowe polegają na myleniu tych pojęć i przypisywaniu im rangi, której nie powinny mieć, co może skutkować poważnymi konsekwencjami w zakresie jakości i dokładności pomiarów. W praktyce, niezrozumienie różnic pomiędzy tymi rodzajami osnowy może prowadzić do błędów w projektowaniu i wykonaniu prac geodezyjnych, co z kolei wpływa na dalsze procesy inżynieryjne oraz planistyczne.

Pytanie 10

W jakim zakresie znajduje się wartość azymutu boku AB, gdy różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB wynoszą ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 200÷300g

B. 0÷100g

C. 100÷200g

D. 300÷400g

Wartość azymutu boku AB wyznacza kierunek, w którym leży ten bok w układzie współrzędnych. Różnice współrzędnych ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0 oznaczają, że zarówno współrzędna X, jak i Y punktu końcowego boku AB są mniejsze niż współrzędne punktu początkowego. W takim przypadku, punkt końcowy znajduje się w lewym dolnym ćwiartce układu współrzędnych, co sugeruje, że azymut boku AB powinien wynosić między 180 a 270 stopni. Wartość azymutu 200÷300g odpowiada właśnie temu przedziałowi, co oznacza, że boki skierowane w tym kierunku mają większy kąt od poziomu. Przykładem zastosowania azymutu w praktyce jest nawigacja, gdzie precyzyjne określenie kierunku może być kluczowe dla wytyczenia trasy w terenie. W inżynierii lądowej czy geodezji, prawidłowe obliczenie azymutu ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów oraz w późniejszym projektowaniu i realizacji budowli.

Pytanie 11

Wyznacz wysokość punktu HP, mając dane:
- wysokość stanowiska pomiarowego Hst = 200,66 m,
- wysokość instrumentu i = 1,55 m,
- pomiar kreski środkowej na łacie s = 1150.

A. HP = 203,36 m

B. HP = 197,96 m

C. HP = 200,26 m

D. HP = 201,06 m

Wysokość punktu HP jest kluczowym elementem w geodezji, a błędne obliczenia mogą prowadzić do znacznych nieścisłości w pomiarach. W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, często wynika to z nieprawidłowego zastosowania wzoru do obliczenia HP. Na przykład, w niektórych podejściach pomijana jest wysokość instrumentu lub odczyt nie jest właściwie przekształcany z milimetrów na metry, co wprowadza błąd w końcowym obliczeniu. Niektórzy mogą również mylnie odjąć wartość odczytu od wysokości stanowiska, co prowadzi do obniżenia wartości HP, co jest błędnym założeniem. Kluczowe jest zrozumienie, że wysokość instrumentu musi być uwzględniona w obliczeniach, ponieważ określa, na jakiej wysokości znajduje się przyrząd pomiarowy względem poziomu gruntu. W praktyce geodezyjnej niedokładności takie mogą prowadzić do błędów w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla bezpieczeństwa i funkcjonalności obiektów. Dodatkowo, niektóre błędne odpowiedzi mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia systemu jednostek, co jest częstym problemem, zwłaszcza w międzynarodowych projektach, gdzie jednostki miary mogą się różnić. Z tego powodu ważne jest, aby zwracać uwagę na konwersję jednostek oraz prawidłowe zastosowanie wzorów, co jest podstawą dobrej praktyki w geodezji.

Pytanie 12

Jakie informacje nie są uwzględniane w szkicu polowym przy pomiarze szczegółów terenowych metodą ortogonalną?

A. Sytuacyjne szczegóły terenowe

B. Domiary prostokątne

C. Wysokości punktów terenu

D. Numery obiektów

Zamieszczanie terenowych szczegółów sytuacyjnych, domiarów prostokątnych oraz numerów budynków na szkicu polowym jest standardowym podejściem w dokumentacji geodezyjnej. Terenowe szczegóły sytuacyjne, takie jak lokalizacja dróg, rzek, oraz innych obiektów, są kluczowe dla zrozumienia kontekstu przestrzennego. Wykorzystując metodę ortogonalną, geodeci są w stanie uzyskać precyzyjne dane dotyczące układu obiektów, co jest niezbędne dla późniejszych prac projektowych. Domiary prostokątne natomiast umożliwiają efektywne obliczenia powierzchni różnych działek oraz obiektów, co jest istotne w kontekście obliczeń podatkowych oraz planowania przestrzennego. Numery budynków są również niezbędne, aby zidentyfikować konkretne obiekty oraz związać je z odpowiednimi aktami prawnymi lub planami zagospodarowania przestrzennego. Problemy mogą się pojawiać, gdy mylnie interpretuje się rolę wysokości punktów terenu. Gdy nie są one umieszczane na szkicu, mogą być postrzegane jako pomijane, co może prowadzić do niepełnych analiz terenu. Ważne jest, aby pamiętać, że wysokości są kluczowe dla zachowania dokładności w projektach, takich jak budownictwo czy planowanie przestrzenne. Pomijanie ich w szkicach ortogonalnych może skutkować błędami w interpretacji danych oraz ich zastosowaniu w praktyce inżynierskiej.

Pytanie 13

Na szkicu sytuacyjnej osnowy pomiarowejnie przedstawia się

A. rzędnych i odciętych do szczegółów sytuacyjnych

B. numerów punktów osnowy pomiarowej

C. uśrednionych wartości długości linii pomiarowych

D. wyrównanych wartości kątów poziomych

Umieszczenie uśrednionych wartości długości linii pomiarowych, wyrównanych wartości kątów poziomych i numerów punktów osnowy pomiarowej jest powszechną praktyką w szkicach pomiarowych, jednak nie jest to zasadne w kontekście osnowy sytuacyjnej. Uśrednione długości linii pomiarowych są istotne do oceny dokładności i precyzyjności pomiarów, a ich uwzględnienie na szkicu może wprowadzać niepotrzebne zamieszanie, zwłaszcza gdy istotne jest zachowanie oryginalnych pomiarów. Wyrównane wartości kątów poziomych są kluczowe dla analizy geometrii pomiaru, ale ich obecność na szkicu osnowy sytuacyjnej może prowadzić do niejasności, gdyż nie odzwierciedlają one rzeczywistego stanu w terenie. W przypadku numerów punktów osnowy, ich umieszczanie w szkicach jest zgodne z dobrymi praktykami, ponieważ umożliwia identyfikację punktów w przestrzeni. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie istotne dane pomiarowe muszą być umieszczane na jednym dokumencie. Zamiast tego, kluczowe jest rozdzielenie informacji w celu zachowania klarowności i funkcjonalności dokumentacji. W przeciwnym razie, może to prowadzić do dezorientacji i utrudnień w późniejszym przetwarzaniu danych, co jest sprzeczne z zasadami efektywnej pracy w geodezji.

Pytanie 14

Zrealizowano pomiar sytuacyjny dla budynku jednorodzinnego, parterowego z poddaszem, które nie jest przeznaczone do użytku. Jakim symbolem powinno się oznaczyć ten obiekt na mapie?

A. m1

B. m

C. mj

D. mj2

Wybór symboli 'm1', 'm' czy 'mj2' jest niepoprawny z kilku powodów. Symbol 'm1' odnosi się do różnego typu budynków mieszkalnych, ale nie precyzuje, że chodzi o obiekty jednorodzinne, co może prowadzić do niejednoznaczności w dokumentacji urbanistycznej. Z kolei symbol 'm' jest zbyt ogólny, ponieważ nie wskazuje na specyfikę budynku jednorodzinnego, a jedynie na budynki mieszkalne w ogóle. Dodatkowo, 'mj2' nie jest standardowym symbolem w systemie klasyfikacji obiektów budowlanych, co powoduje, że jego zastosowanie mogłoby wprowadzać chaos w interpretacji mapy. Mylące jest również podejście, które de facto ignoruje wytyczne określające różnice w klasyfikacji budynków zależnie od ich przeznaczenia i charakterystyki. W praktyce, stosowanie niewłaściwych symboli prowadzi do trudności w identyfikacji obiektów, co może mieć negatywne konsekwencje w zakresie planowania przestrzennego oraz zarządzania infrastrukturą. Przykładem negatywnego skutku może być błędne zaplanowanie usług komunalnych w okolicy, gdzie nieodpowiednie oznaczenie budynku może wpłynąć na dostępność wody czy energii. Dlatego kluczowe jest stosowanie odpowiednich symboli zgodnie z ich przeznaczeniem i standardami branżowymi.

Pytanie 15

Jakie jest nachylenie linii łączącej dwa punkty, które znajdują się na sąsiednich warstwicach oddalonych o 50 m, jeśli wysokość cięcia warstwicowego wynosi 0,5 m?

A. 0,5%

B. 1%

C. 5%

D. 10%

Prawidłowa odpowiedź wynika z zastosowania wzoru na obliczenie nachylenia (pochylenia) linii łączącej dwa punkty w terenie, które jest definiowane jako stosunek zmiany wysokości do poziomej odległości. W tym przypadku, mamy różnicę wysokości równą cięciu warstwicowemu, które wynosi 0,5 m, oraz poziomą odległość między punktami równą 50 m. Obliczamy pochylenie, dzieląc różnicę wysokości przez poziomą odległość, a następnie mnożąc wynik przez 100, aby otrzymać wartość procentową. Pochylenie = (0,5 m / 50 m) * 100 = 1%. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii lądowej, geotechnice oraz planowaniu przestrzennym, gdzie ważne jest zrozumienie ukształtowania terenu. Używanie takich narzędzi pomagających w analizie pochylenia terenu przyczynia się do lepszego zaplanowania dróg, budynków czy innych inwestycji budowlanych, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo i funkcjonalność tych obiektów. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, często opierają się na dokładnych obliczeniach nachyleń, co potwierdza znaczenie tej wiedzy.

Pytanie 16

Południkiem osiowym w odwzorowaniu Gaussa-Krügera dla układu współrzędnych PL-2000 jest południk

A. 20°

B. 21°

C. 19°

D. 22°

Wybór jakiegokolwiek innego południka, takiego jak 22°, 20° czy 19°, nie jest zgodny z definicją osiowego południka w układzie PL-2000. Południki te mogą być mylone z innymi południkami, które nie są właściwymi osiowymi w kontekście określonego odwzorowania. Południk 22° z pewnością znajduje się na zachód od południka 21°, co prowadzi do zwiększenia zniekształceń w obszarze, który jest odwzorowywany. Z kolei południk 20° leży na wschód od 21°, co również nie jest odpowiednie w kontekście geodezyjnym. Wybór południka 19° jest jeszcze bardziej odległy od optymalnego, co w praktyce prowadzi do poważnych błędów w pomiarach i analizach przestrzennych. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy południk w danej strefie będzie odpowiedni do użycia jako osiowy. W rzeczywistości, tylko konkretne południki są zaprojektowane do minimalizowania zniekształceń na danym obszarze. Dla geodetów, architektów i specjalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym niezwykle istotne jest zrozumienie, jak odwzorowanie wpływa na dokładność danych geograficznych, a wybór niewłaściwego południka może prowadzić do błędnych decyzji projektowych i nieefektywnej pracy.

Pytanie 17

Który z poniższych dokumentów jest wymagany przy wykonywaniu inwentaryzacji powykonawczej budowli?

A. Mapa topograficzna

B. Projekt budowlany

C. Instrukcja obsługi tachimetru

D. Mapa zasadnicza

Podczas wykonywania inwentaryzacji powykonawczej budowli, kluczowym dokumentem jest projekt budowlany. To właśnie on zawiera wszystkie niezbędne informacje dotyczące struktury, wymiarów oraz specyfikacji technicznej budowli, które są niezbędne do prawidłowej oceny zgodności wykonanego obiektu z założeniami projektowymi. Projekt budowlany stanowi podstawowy punkt odniesienia, umożliwiający ocenę, czy budowla została zrealizowana zgodnie z założeniami, a także identyfikację ewentualnych odchyleń. Praktyka branżowa wymaga, aby pomiary powykonawcze były precyzyjnie porównywane z danymi zawartymi w projekcie, co umożliwia uzyskanie dokładnych wyników. Projekt budowlany jest też często wymagany przez różne instytucje kontrolne i jest podstawowym dokumentem w procesie odbioru technicznego budowli. Warto również zaznaczyć, że posiadanie aktualnego projektu budowlanego jest kluczowe nie tylko dla samej inwentaryzacji, ale także dla przyszłych prac konserwacyjnych czy modernizacyjnych, które mogą być planowane w przyszłości. Dlatego w kontekście inwentaryzacji powykonawczej, projekt budowlany jest niezbędnym dokumentem, który umożliwia precyzyjną i wiarygodną ocenę wykonanej pracy.

Pytanie 18

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. +56 mm

B. +5,6 mm

C. -5,6 mm

D. -56 mm

Jeśli wybrałeś błędną odpowiedź, to może wynikać z niejasności, jak oblicza się przemieszczenie. Przemieszczenie pionowe punktu nr 3 nie może być dodatnie, bo to by znaczyło, że punkt się unosi, a my wiemy, że jest inaczej. Gdy mówimy o obniżeniu o -5,6 mm, to znaczy, że punkt jest niżej niż był. Często w analizach pomiarowych ludzie mylą znaki przy przemieszczeniach, co prowadzi do nieporozumień. Możliwe, że pomyliłeś przemieszczenie w górę z dodatnią wielkością, a to przez to mogą pojawić się błędne wnioski o stanie budowli. Niektórzy mogą też koncentrować się na wartościach bezwzględnych, nie zauważając kierunku przemieszczenia, co w inżynierii jest kluczowe. Zawsze warto mieć na oku zasady, które mówią, że ujemne wartości to obniżenie. W bardziej skomplikowanych analizach ważne jest używanie odpowiednich metod i narzędzi, żeby zrozumieć ruchy gruntów i ich wpływ na budowle.

Pytanie 19

Na podstawie informacji zawartych w dzienniku oblicz wysokość osi celowej na stanowisku drugim (w kolumnie 8).

A. 303,387 m

B. 303,946 m

C. 303,971 m

D. 303,919 m

Odpowiedź 303,919 m jest prawidłowa, ponieważ dokładnie odpowiada na wymagania związane z pomiarem wysokości osi celowej na stanowisku drugim, które zostały określone w dokumentacji projektu. Wysokość osi celowej jest jednym z kluczowych parametrów w geodezji i inżynierii lądowej, który ma bezpośredni wpływ na precyzję dalszych pomiarów oraz obliczeń związanych z tworzeniem map i planów. W praktyce, wysokość ta powinna być ustalana z uwzględnieniem lokalnych warunków geodezyjnych oraz standardów takich jak norma PN-EN ISO 19111 dotycząca geoinformacji. Wysokość osi celowej jest również istotna w kontekście przepisów budowlanych, gdyż błędy w jej pomiarach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w procesie budowy. Przykładowo, jeśli wysokość osi celowej zostanie błędnie oszacowana, może to skutkować nierównym fundamentem lub źle zaprojektowanym systemem odwodnienia. Dlatego tak ważne jest, aby pomiary były przeprowadzane zgodnie z najlepszymi praktykami i z użyciem odpowiednich narzędzi geodezyjnych.

Pytanie 20

Z jaką precyzją podaje się wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych?

A. 0,5 m

B. 0,05 m

C. 0,1 m

D. 0,01 m

Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podaje się z dokładnością do 0,01 m, co jest zgodne z wymaganiami standardów geodezyjnych. Taka precyzja jest niezbędna w kontekście planowania przestrzennego oraz inżynierii lądowej, gdzie drobne różnice w wysokości mogą mieć istotny wpływ na projektowane konstrukcje oraz zarządzanie wodami opadowymi. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, jak drogi czy mosty, dokładność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia odpowiedniego spadku, co zapobiega gromadzeniu się wody na nawierzchni. W praktyce geodeci wykorzystują zaawansowane technologie, takie jak GPS o wysokiej precyzji oraz tachimetry, aby osiągnąć taką dokładność. Dobrą praktyką jest również stosowanie w terenie punktów osnowy geodezyjnej, które pozwalają na weryfikację pomiarów. Dodatkowo, precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe w kontekście ochrony środowiska oraz projektowania obiektów w obszarach o skomplikowanej topografii, gdzie niewielkie różnice w wysokości mogą wpływać na ekosystemy.

Pytanie 21

Oblicz kątową korekcję dla jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg składa się z 5 kątów, a odchyłka kątowa wynosi f_α = +30^cc

A. Vkt = -6cc

B. Vkt = +5cc

C. Vkt = -5cc

D. Vkt = +6cc

Obliczanie poprawki kątowej może nastręczać trudności, zwłaszcza gdy nie uwzględnia się zasady, że suma wszystkich kątów w poligonie zamkniętym powinna odpowiadać konkretnej wartości w zależności od liczby wierzchołków. W przypadku niektórych odpowiedzi można zauważyć, że użytkownicy mogą mylnie zakładać, że poprawka kątowa powinna być dodatnia, co jest błędne w kontekście naszego zadania. Zrozumienie, że odchyłka kątowa f_α = +30^cc wskazuje na nadmiar, który należy skorygować, jest kluczowe. W rzeczywistości, dla obliczeń zawsze bierze się pod uwagę jakość pomiarów oraz możliwe błędy, które mogą wystąpić w całym procesie pomiarowym. Odpowiedzi takie jak +5cc lub +6cc sugerują, że użytkownik nie zrozumiał znaczenia odchyłki kątowej, myląc konieczność skorygowania kątów z ich dopełnieniem. Ponadto, błędne podejście może wynikać z nieznajomości metodyki obliczeń dla poligonów zamkniętych, co prowadzi do nietrafnych wniosków dotyczących kierunku poprawek. Dlatego ważne jest, aby pracować w oparciu o rzetelne źródła, jak normy geodezyjne oraz dobre praktyki w pomiarach, aby unikać takich pomyłek.

Pytanie 22

Jaką metodą powinno się wykonać pomiar kątów w celu określenia współrzędnych punktu, który jest niedostępny, stosując metodę wcięcia kątowego w przód?

A. Kierunkową

B. Pojedynczego kąta

C. Sektorową

D. Wypełnienia horyzontu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Metoda pojedynczego kąta jest preferowaną techniką przy wyznaczaniu współrzędnych punktu niedostępnego, szczególnie w kontekście wcięcia kątowego w przód. Głównym atutem tej metody jest jej prostota oraz precyzja, co czyni ją idealnym narzędziem w geodezji i inżynierii lądowej. W praktyce, polega ona na pomiarze jednego kąta między punktami referencyjnymi, co pozwala na dokładne określenie lokalizacji niedostępnego punktu. Dobrą praktyką jest wykonanie pomiarów w różnych warunkach atmosferycznych oraz przy użyciu odpowiednich instrumentów, by zminimalizować błędy pomiarowe. Standardy geodezyjne, takie jak PN-EN ISO 17123, określają wymagania dotyczące precyzji pomiarów kątów, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Przykładowo, w przypadku pomiaru w terenie górzystym, wykorzystanie metody pojedynczego kąta może znacząco ułatwić zlokalizowanie punktów, które w normalnych warunkach byłyby trudne do zmierzenia.

Pytanie 23

Na mapie zasadniczej sieci oznaczane są kolorem brązowym?

A. ciepłownicze

B. gazowe

C. kanalizacyjne

D. elektroenergetyczne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Brązowy kolor na mapach zasadniczych jest standardowym oznaczeniem dla sieci kanalizacyjnych. Oznacza to, że wszelkie elementy związane z systemami odprowadzania ścieków oraz ich infrastrukturą są reprezentowane tą barwą. W praktyce, oznaczenie to jest istotne dla planowania przestrzennego oraz realizacji projektów budowlanych, ponieważ umożliwia inżynierom i projektantom łatwe zidentyfikowanie istniejących sieci kanalizacyjnych, co jest kluczowe przy wykopach i innych pracach ziemnych. Ponadto, zgodnie z normą PN-ISO 19115, stosowanie kolorów na mapach powinno być spójne i odzwierciedlać powszechnie przyjęte praktyki, co pozwala uniknąć nieporozumień w interpretacji danych przestrzennych. Zrozumienie systemów kanalizacyjnych jest niezbędne w kontekście zarządzania wodami oraz ochrony środowiska, co podkreśla ich znaczenie w infrastrukturze miejskiej.

Pytanie 24

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych z zastosowaniem metody ortogonalnej?

A. Szczegóły terenowe sytuacyjne

B. Domiary prostokątne

C. Numery obiektów budowlanych

D. Wysokości punktów terenu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Poprawną odpowiedzią jest stwierdzenie, że na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną nie zamieszcza się wysokości punktów terenu. Szkic polowy służy do przedstawienia szczegółów sytuacyjnych, takich jak numery budynków czy tereny użytkowe, które są kluczowe dla analizy zagospodarowania przestrzennego. W przypadku pomiaru ortogonalnego skupiamy się na odwzorowaniu kształtów i układów w pionie i poziomie, co ułatwia późniejsze prace geodezyjne i kartograficzne. Wysokości punktów terenu, które są istotne w kontekście modelowania terenu, są zazwyczaj rejestrowane osobno, w ramach pomiarów wysokościowych, a następnie łączone z danymi sytuacyjnymi w procesie tworzenia map. Takie podejście jest zgodne z normami geodezyjnymi, które promują precyzję i efektywność w zbieraniu danych.

Pytanie 25

Miary określające lokalizację mierzonej pikiety nazywają się

A. domiarami prostokątnymi

B. kątami wierzchołkowymi

C. domiarami biegunowymi

D. przecięciami

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Domiary biegunowe to jeden z kluczowych sposobów określania położenia punktów na powierzchni Ziemi w kontekście geodezji i kartografii. W tym systemie używamy dwóch głównych parametrów: odległości oraz kierunku, które są wyrażane za pomocą kątów. Domiary biegunowe są szczególnie przydatne w przypadku prac terenowych, gdzie konieczne jest precyzyjne określenie lokalizacji punktów w odniesieniu do ustalonego biegunowego układu odniesienia. Przykładem zastosowania domiarów biegunowych mogą być pomiary geodezyjne wykonywane w celu utworzenia map topograficznych, gdzie każdy punkt na mapie musi być dokładnie zdefiniowany. Dobrą praktyką w geodezji jest stosowanie sprzętu GPS w połączeniu z domiarami biegunowymi, co zwiększa dokładność pomiarów i pozwala na szybszą weryfikację danych terenowych. Warto zaznaczyć, że miary te są zgodne z międzynarodowymi standardami geodezyjnymi, co zapewnia ich uniwersalność i zastosowanie w różnych projektach inżynieryjnych oraz badawczych.

Pytanie 26

W jakiej skali sporządza się mapy zasadnicze dla niewielkich miejscowości, obszarów metropolitalnych i stref przemysłowych?

A. 1 : 500

B. 1 : 5000

C. 1 : 2000

D. 1 : 1000

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 1 : 1000 jest poprawna, ponieważ mapy zasadnicze małych miast, aglomeracji miejskich i obszarów przemysłowych sporządzane są w skali 1 : 1000, co oznacza, że 1 jednostka na mapie odpowiada 1000 jednostkom w rzeczywistości. Przykładowo, jeśli na mapie widoczna jest odległość 1 cm, w rzeczywistości jest to 1000 cm, czyli 10 m. Taka skala pozwala na szczegółowe odwzorowanie urbanistycznych i przestrzennych aspektów obszarów miejskich, co jest niezwykle istotne w planowaniu przestrzennym oraz zarządzaniu infrastrukturą. Przykłady zastosowania obejmują analizy gęstości zabudowy, lokalizację nowych inwestycji, a także ochronę środowiska. Zgodnie z obowiązującymi standardami, mapy zasadnicze powinny być aktualizowane regularnie, aby odzwierciedlały zmiany w zagospodarowaniu przestrzennym, co zwiększa ich użyteczność w praktyce.

Pytanie 27

Która z metod niwelacji opiera się na określaniu różnic w wysokości pomiędzy punktami terenu za pomocą zmierzonych kątów pionowych oraz odległości poziomych między tymi punktami?

A. Trygonometryczna

B. Geometryczna

C. Reperów

D. Punktów rozproszonych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Metoda niwelacji trygonometrycznej opiera się na wyznaczaniu różnic wysokości pomiędzy punktami terenowymi przy użyciu pomiarów kątów pionowych oraz odległości poziomych. Ta technika jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdzie bezpośredni dostęp do punktów jest utrudniony lub niemożliwy. W praktyce, inżynierowie często wykorzystują niwelację trygonometryczną do tworzenia bardziej skomplikowanych projektów budowlanych, takich jak mosty czy drogi, gdzie precyzyjne określenie różnic wysokości jest kluczowe. Zastosowanie tej metody pozwala na obliczenia przy użyciu wzorów trygonometrycznych, co zwiększa efektywność pomiarów. Standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące geodezji, wskazują na niwelację trygonometryczną jako jedną z zalecanych metod w skomplikowanych projektach geodezyjnych, co świadczy o jej uznawanej wartości i praktyczności w dziedzinie inżynierii i geodezji.

Pytanie 28

Szkic polowy inwentaryzacji po zakończeniu budowy przyłącza kanalizacyjnego do obiektu powinien uwzględniać

A. rysunek instalacji wewnętrznej w budynku.

B. średnicę przewodu.

C. materiał, z którego wykonano przewód.

D. kąt nachylenia przewodu.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Szkic polowy inwentaryzacji powykonawczej przyłącza kanalizacyjnego powinien zawierać kilka istotnych informacji, które są kluczowe dla sprawnego działania całego systemu. Średnica przewodu to jedna z tych najważniejszych rzeczy, bo to ona decyduje o tym, ile ścieków może przejść przez instalację. Według norm, średnica rury musi być dobrana do tego, ile ścieków będzie odprowadzane oraz do specyfiki budynku. Na przykład, w domach mieszkalnych zazwyczaj używa się rur o średnicy 100 mm, co powinno wystarczyć dla typowego gospodarstwa domowego. Warto to rozumieć, szczególnie przy planowaniu przyszłych prac budowlanych czy modernizacji, bo źle dobrana średnica może spowodować zatory i inne problemy w systemie. A znajomość średnicy pomoże też w odpowiednim doborze materiałów i nasadek do przewodów – to ważne, żeby wszystko było zgodne ze standardami jakości. Z moich doświadczeń wynika, że błędne określenie średnicy może prowadzić do poważnych awarii, co z kolei zwiększa koszty późniejszych napraw.

Pytanie 29

Aby zmierzyć szczegóły sytuacyjne metodą ortogonalną, geodeta ustawił linię pomiarową AB, którą zmierzył ruletką pięć razy. Jeśli otrzymał następujące wyniki: 160,10 m; 160,12 m; 180,12 m; 160,11 m; 160,13 m, to długość boku AB jest obarczona błędem

A. grubym

B. pozornym

C. przypadkowym

D. systematycznym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pomiar długości boku AB obarczony jest błędem grubym, ponieważ w dostarczonych wynikach pomiarów zauważalna jest jedna wartość znacznie odbiegająca od pozostałych. Wynik 180,12 m jest doskonale widocznym wyjątkiem, co sugeruje, że mógł być wynikiem pomyłki, na przykład błędnego odczytu, błędnego ustawienia ruletki, czy też nieprawidłowego pomiaru. W praktyce geodezyjnej, błędy grubym są najczęściej eliminowane przez powtarzanie pomiaru i porównywanie wyników, co może podnieść jakość danych. W takich przypadkach stosuje się również średnią arytmetyczną pozostałych pomiarów, aby uzyskać bardziej wiarygodny wynik. Ważne jest, by geodeci byli świadomi takich anomalii, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na późniejsze analizy geodezyjne i projektowe. Dobrą praktyką jest również stosowanie metod statystycznych do identyfikacji i eliminacji błędów grubych, co jest zgodne z normami ISO 17123 dotyczącymi pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 30

Przeprowadzono dwa różne pomiary długości odcinka L₁ oraz L₂, które charakteryzują się odmienną precyzją. Każdemu z tych pomiarów nadano inną wagę p:

L₁ = 20,000 m, p₁ = 3
L₂ = 20,050 m, p₂ = 2

Jaką długość można uznać za najbardziej prawdopodobną dla tego odcinka?

A. 20,020 m

B. 20,010 m

C. 20,000 m

D. 20,025 m

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 20,020 m jest poprawna, ponieważ przy jej obliczaniu uwzględniono wagi przypisane do pomiarów L1 i L2. W przypadku pomiarów o różnych dokładnościach, najpowszechniej stosuje się ważoną średnią arytmetyczną, która pozwala na uzyskanie bardziej precyzyjnego wyniku. Stosując wzór: L = (p1 * L1 + p2 * L2) / (p1 + p2), mamy: L = (3 * 20,000 + 2 * 20,050) / (3 + 2) = (60,000 + 40,100) / 5 = 20,020 m. W praktycznych zastosowaniach, takich jak inżynieria, budownictwo czy geodezja, przydatna jest umiejętność analizy danych pomiarowych z uwzględnieniem ich dokładności. Stosowanie ważonej średniej pozwala na lepsze modelowanie rzeczywistości, co jest kluczowe w procesach decyzyjnych oraz przy ocenie ryzyka. Dobre praktyki w tej dziedzinie zalecają zawsze analizować i uwzględniać niepewności pomiarowe, co przekłada się na wyższą jakość podejmowanych decyzji.

Pytanie 31

Jeśli zmierzono kąt pionowy w dwóch ustawieniach lunety, uzyskując wyniki: KL = 95,0030^g, KP = 304,9980^g, to jaki ma wartość błąd indeksu?

A. +5cc

B. +15cc

C. +10cc

D. +20cc

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć błąd indeksu lunety, należy wykorzystać różnicę kątów pomierzonych w dwóch położeniach. W tym przypadku mamy kąt pionowy KL równy 95,0030^g oraz kąt pionowy KP równy 304,9980^g. Obliczamy różnicę pomiędzy tymi kątami: 304,9980^g - 95,0030^g = 209,9950^g. Teoretycznie, w idealnych warunkach kąt ten powinien wynosić 200^g, ponieważ luneta powinna mierzyć pełny obrót. W związku z tym, błąd indeksu wynosi: 209,9950^g - 200^g = 9,9950^g. Ten błąd jest bliski wartości 10cc, co sugeruje, że zmierzone kąty mogą być zniekształcone przez błąd w ustawieniu lunety. Przyjmuje się, że w praktycznych zastosowaniach geodezyjnych zaleca się staranne kalibracje instrumentów, aby zminimalizować takie błędy i zapewnić wysoką dokładność pomiarów.

Pytanie 32

Dokumentacja, która zawiera wyniki geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych, jak również efekty przetworzenia tych danych, jest kompletowana i przekazywana do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego w formie operatu

A. szacunkowego

B. pomiarowego

C. technicznego

D. katastralnego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'technicznego' jest prawidłowa, ponieważ operat techniczny to dokumentacja, która zawiera szczegółowe dane dotyczące geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych. W skład operatu technicznego wchodzą nie tylko wyniki pomiarów, ale również ich opracowanie oraz analizy, co czyni go kluczowym dokumentem w procesie przekazywania informacji do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. W praktyce, operat techniczny jest niezbędny w przypadkach takich jak sporządzanie map, ustalanie granic działek czy przygotowywanie analiz przestrzennych. Zgodnie z normami branżowymi, operaty techniczne powinny być sporządzane zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa geodezyjnego, co zapewnia ich rzetelność i zgodność z obowiązującymi standardami. Przykładowo, w sytuacjach, gdzie wymagane jest pozyskanie informacji do celów inwestycyjnych, operat techniczny stanowi podstawowy dokument, który pozwala na przeprowadzenie dalszych analiz i decyzji administracyjnych.

Pytanie 33

Najwyższy dozwolony średni błąd lokalizacji punktów pomiarowych osnowy sytuacyjnej w odniesieniu do najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej wynosi

A. 0,10 m

B. 0,05 m

C. 0,20 m

D. 0,15 m

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dopuszczalny błąd dla punktów w sytuacyjnej osnowie geodezyjnej wynosi 0,10 m. To jest taka norma, którą mamy w naszym kraju, żeby prace geodezyjne odbywały się z odpowiednią dokładnością. Weźmy na przykład budowę dróg, gdzie naprawdę ważne jest, żeby wszystko było dobrze wymierzone. Jeśli trzymamy się tej wartości, możemy uniknąć problemów później, takich jak błędy w budowie czy kontrola jakości. Geodeci muszą przestrzegać tych standardów, żeby wszystko było zgodne z prawem i oczekiwaniami osób, które zamawiają nasze usługi. Warto też pamiętać, że w trudniejszych projektach, czy to przez warunki terenowe, mogą występować jeszcze bardziej ścisłe normy. To pokazuje, jak ważne jest dobre planowanie i dokładność w pomiarach.

Pytanie 34

W teodolicie oś rotacji instrumentu jest oznaczona

A. cc

B. hh

C. ll

D. vv

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'vv' jest prawidłowa, ponieważ oznaczenie to odnosi się do osi obrotu teodolitu. Teodolit jest precyzyjnym instrumentem stosowanym w geodezji do pomiarów kątów poziomych i pionowych. Oś obrotu instrumentu jest kluczowym elementem, który pozwala na dokonywanie dokładnych pomiarów. Jest to oś, wokół której instrument obraca się, co umożliwia precyzyjne celowanie na obiekty. W praktyce, podczas ustawiania teodolitu, operator musi zapewnić, że oś obrotu jest idealnie wyrównana z punktem pomiarowym. Wykorzystanie oznaczenia 'vv' jest standardem w branży, co ułatwia komunikację między specjalistami. Warto również zauważyć, że dobrym zwyczajem jest regularne kalibrowanie teodolitu, aby zapewnić jego dokładność i wiarygodność w pomiarach. Wiedza na temat funkcji i oznaczeń elementów teodolitu jest kluczowa dla skutecznego prowadzenia prac geodezyjnych oraz inżynieryjnych, co potwierdzają międzynarodowe normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 35

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch pozycjach lunety?

A. Położenie zera

B. Libella rurkowa

C. Inklinacja

D. Kolidacja

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Libella rurkowa jest elementem teodolitu, który odpowiada za poziomowanie instrumentu. W przypadku błędu instrumentalnego związanego z libellą rurkową, jego eliminacja nie jest możliwa poprzez pomiar kątów w dwóch położeniach lunety. Działa to w ten sposób, że błędy wynikające z nieprawidłowego ustawienia poziomu nie mogą być skorygowane przez zmianę pozycji pomiarowej, ponieważ poziom jest określany niezależnie od orientacji lunety. W praktyce oznacza to, że jeśli libella jest źle skalibrowana, to błędy będą się powtarzać niezależnie od tego, jak często zmieniamy pozycję lunety. Dlatego tak ważne jest regularne sprawdzanie i kalibracja libelli rurkowej przed rozpoczęciem pomiarów. W standardach takich jak norma ISO 17123-1 określono procedury kalibracyjne, które powinny być przestrzegane, aby zapewnić dokładność pomiarów. Użycie teodolitu, w tym jego libelli, w geodezji, budownictwie czy inżynierii lądowej wymaga staranności, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w planowaniu i realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 36

Wysokość osi celowej to 213,100 m. Na jakim pomiarze powinna być umieszczona łatę, aby osiągnięta wysokość punktu wyniosła 212,800?

A. 0030 mm

B. 0300 mm

C. 1300 mm

D. 3000 mm

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć, na jakim odczycie należy ustawić łatę, aby wysokość realizowanego punktu wyniosła 212,800 m, musimy skorzystać z pojęcia różnicy wysokości. Wysokość osi celowej wynosi 213,100 m, a zatem różnica między wysokością osi celowej a wysokością punktu wynosi 213,100 m - 212,800 m = 0,300 m, co jest równoważne 300 mm. Oznacza to, że aby uzyskać żądaną wysokość, musimy ustawić łatę na odczycie 300 mm. W praktyce, przy pomiarach geodezyjnych, stosuje się ten typ obliczeń w celu precyzyjnego ustalenia poziomu obiektów budowlanych lub innych punktów odniesienia. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji i budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary wysokościowe są niezbędne do zapewnienia stabilności i poprawności konstrukcji budowlanych.

Pytanie 37

Danymi źródłowymi numerycznymi wykorzystywanymi do generowania mapy numerycznej nie są

A. zdigitalizowane mapy

B. bezpośrednie pomiary geodezyjne

C. zdjęcia fotogrametryczne

D. wywiady branżowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wywiady branżowe to nie to samo co dane numeryczne, które są potrzebne do robienia mapy numerycznej. Te mapy potrzebują danych, które da się zmierzyć, zarejestrować albo sfotografować. Na przykład, zdjęcia fotogrametryczne pozwalają zbudować model terenu na podstawie zdjęć robionych z góry. Do tego dochodzą zdigitalizowane mapy, które przenoszą papierowe mapy do komputera. Pomiary geodezyjne dają nam informacje o konkretnych punktach w terenie, co jest mega ważne, żeby wszystko dobrze odwzorować. Wywiady mogą dostarczyć ciekawe konteksty, ale nie dają konkretnej liczby, więc nie nadają się do map numerycznych.

Pytanie 38

Który z podanych wzorów powinien być wykorzystany do obliczenia teoretycznej sumy kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym z dwóch stron?

A. [α] = AK – AP + n × 200g

B. [α] = AK + AP - n × 200g

C. [β] = AP – AK + n × 200g

D. [β] = AP + AK - n × 200g

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wzór [α] = AK – AP + n × 200g jest prawidłowy do obliczania sumy teoretycznej kątów lewych w ciągu poligonowym otwartym, dwustronnie dowiązanym. Wzór ten uwzględnia kluczowe elementy, takie jak różnicę pomiędzy kątami końcowymi (AK) i początkowymi (AP) oraz liczbę boków (n) pomnożoną przez 200g, co jest standardową wartością stosowaną w geodezji przy obliczaniu kątów w poligonach. Zrozumienie tego wzoru jest kluczowe dla geodetów i inżynierów, którzy muszą precyzyjnie określić kątowe położenie punktów w terenie. Przykładem zastosowania tego wzoru może być sytuacja, w której geodeta wykonuje pomiar na dużym obszarze, gdzie istotne jest uwzględnienie wszystkich kątów lewych, aby uzyskać dokładny wynik pomiaru. Stosowanie poprawnych wzorów pomaga zminimalizować błędy pomiarowe oraz zapewnia zgodność z normami branżowymi, co jest niezwykle istotne w pracy zawodowej.

Pytanie 39

Godło mapy zasadniczej 6.115.27.4 w systemie współrzędnych PL-2000 wskazuje na mapę stworzoną w skali

A. 1:2000

B. 1:500

C. 1:1000

D. 1:5000

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 1:5000 jest poprawna, ponieważ w systemie oznaczeń map zasadniczych w Polsce, godło mapy 6.115.27.4 wskazuje na mapę opracowaną w skali 1:5000. Skala mapy to ważny aspekt, który wpływa na szczegółowość przedstawianych informacji geograficznych i ich zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak planowanie przestrzenne, budownictwo czy zarządzanie kryzysowe. W przypadku skali 1:5000, jeden centymetr na mapie odpowiada pięciu tysiącom centymetrów w rzeczywistości, co oznacza, że mapa jest stosunkowo szczegółowa i może być używana do analizy małych obszarów. Jest to standardowa skala dla map miejskich, co pozwala na dokładne odwzorowanie ulic, budynków oraz infrastruktury. W praktyce, takie mapy są wykorzystywane m.in. przez architektów, inżynierów oraz planistów, którzy potrzebują precyzyjnych danych do projektów budowlanych oraz rozwoju urbanistycznego. Rekomendacje dotyczące stosowania odpowiednich skal map są również zawarte w normach ISO dotyczących kartografii, co podkreśla ich znaczenie w profesjonalnym środowisku.

Pytanie 40

Precyzja graficzna mapy odpowiada długości terenowej, która wynosi 0,1 mm na mapie. Z jaką precyzją został zaznaczony punkt na mapie w skali 1:5000?

A. ± 50,00 m

B. ± 0,50 m

C. ± 5,00 m

D. ± 0,05 m

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Widzisz, ta poprawna odpowiedź to ± 0,50 m. To odnosi się do tego, jak przeliczamy dokładność graficzną mapy na rzeczywistą długość w terenie. Mamy tu skalę 1:5000, co oznacza, że 0,1 mm na mapie to 0,5 m w rzeczywistości. Jak to liczymy? Po prostu mnożymy 0,1 mm przez 5000. I z tego wychodzi, że każdy centymetr na mapie to pięciokrotnie większy wymiar w terenie. Tego typu obliczenia są naprawdę istotne dla inżynierów, geodetów i wszelkich planistów, którzy muszą się odnosić do map w różnych skalach. Wiedza na temat dokładności mapy jest super ważna w praktycznych zastosowaniach, takich jak nawigacja czy projektowanie różnych obiektów. Jak już dobrze zrozumiesz pojęcie dokładności, łatwiej będzie ci planować i unikać błędów w projektach budowlanych czy geodezyjnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej