Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 08:56
  • Data zakończenia: 22 maja 2025 09:08

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Administrator systemu Windows Server zamierza zorganizować użytkowników sieci w różnorodne grupy, które będą miały zróżnicowane uprawnienia do zasobów w sieci oraz na serwerze. Najlepiej osiągnie to poprzez zainstalowanie roli

A. serwera DNS
B. usługi domenowe AD
C. usługi wdrażania systemu Windows
D. serwera DHCP
Usługi wdrażania systemu Windows, serwer DHCP oraz serwer DNS, mimo że są ważnymi elementami infrastruktury sieciowej, nie są odpowiednie do zarządzania użytkownikami oraz grupami w kontekście przydzielania uprawnień. Usługi wdrażania systemu Windows służą do automatyzacji procesu instalacji i konfiguracji systemów operacyjnych na komputerach klienckich, co nie ma związku z zarządzaniem uprawnieniami użytkowników. Serwer DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) odpowiada za przydzielanie dynamicznych adresów IP urządzeniom w sieci, co jest istotne, ale również nie dotyczy zarządzania użytkownikami. Z kolei serwer DNS (Domain Name System) jest odpowiedzialny za rozwiązywanie nazw domen na adresy IP, co umożliwia komunikację w sieci, ale nie wpływa na kontrolę dostępu do zasobów. Często mylnie interpretuje się te role jako związane z zarządzaniem bezpieczeństwem, jednak każda z nich ma swoje specyficzne funkcje, które nie obejmują efektywnego zarządzania grupami użytkowników oraz przydzielania im odpowiednich uprawnień. Kluczowym błędem myślowym jest zakładanie, że każda rola serwera w systemie Windows Server ma wpływ na zarządzanie użytkownikami, podczas gdy w rzeczywistości tylko usługi domenowe Active Directory są odpowiedzialne za te zadania.
Pytanie 2

Jakie są powody wyświetlania na ekranie komputera informacji, że system wykrył konflikt adresów IP?

A. Inne urządzenie w sieci posiada ten sam adres IP co komputer
B. Usługa DHCP nie działa w sieci lokalnej
C. W konfiguracji protokołu TCP/IP jest nieprawidłowy adres bramy domyślnej
D. Adres IP urządzenia jest poza zakresem lokalnych adresów sieciowych
Musisz wiedzieć, że komunikat o konflikcie adresów IP nie wynika z tego, że adres IP komputera jest spoza zakresu sieci. Gdy tak jest, zazwyczaj po prostu nie masz dostępu do sieci, a nie występuje konflikt. Uważam, że w sieci lokalnej wszystkie urządzenia powinny mieć adresy z jednego zakresu, bo inaczej urządzenie z niewłaściwym adresem nie będzie mogło się skomunikować. Z drugiej strony, brak działającego DHCP nie prowadzi do konfliktów, a raczej zmusza do ręcznej konfiguracji. Jeśli DHCP nie działa, to każde urządzenie powinno mieć swój unikalny adres IP, żeby uniknąć kłopotów. A ustawienie złej bramy domyślnej to też nie to samo co konflikt adresów; to raczej problemy z routingiem i dostępem do innych sieci, często mylone z problemami IP. Zrozumienie, jak przypisywane są adresy IP, jest kluczowe dla zarządzania sieciami.
Pytanie 3

Jakie oprogramowanie odpowiada za funkcję serwera DNS w systemie Linux?

A. bind
B. vsftpd
C. samba
D. apache
Samba, vsftpd i Apache to oprogramowanie, które pełni zupełnie inne funkcje i nie są one związane z rolą serwera DNS. Samba jest narzędziem do współdzielenia plików i drukarek w sieciach Windows i Unix/Linux, co umożliwia integrację z systemami operacyjnymi Windows. W związku z tym, w kontekście DNS, Samba nie ma żadnych zastosowań, a jej funkcjonalności skupiają się na protokołach SMB/CIFS. Vsftpd, z drugiej strony, to serwer FTP, który umożliwia przesyłanie plików przez protokół FTP. Choć jest to ważne narzędzie do zarządzania plikami na serwerze, nie ma ono nic wspólnego z rozwiązywaniem nazw domenowych ani obsługą DNS. Apache to serwer HTTP, który hostuje strony internetowe, jednak również nie pełni roli serwera DNS. Typowym błędem myślowym jest mylenie usług sieciowych, takich jak hosting aplikacji webowych czy transfer plików, z usługami związanymi z systemem nazw. Każda z wymienionych technologii ma swoje specyficzne przeznaczenie i nie mogą być stosowane zamiennie w kontekście zarządzania DNS. Zrozumienie różnorodności zastosowań różnych technologii sieciowych jest kluczowe dla prawidłowego projektowania architektury systemów informatycznych.
Pytanie 4

Podstawowy protokół wykorzystywany do określenia ścieżki i przesyłania pakietów danych w sieci komputerowej to

A. SSL
B. RIP
C. POP3
D. PPP
RIP (Routing Information Protocol) to protokół trasowania, który jest używany w sieciach komputerowych do wymiany informacji o trasach między routerami. Działa na zasadzie protokołu wektora odległości, co oznacza, że każdy router informuje inne routery o znanych mu trasach oraz ich kosztach. Koszt trasy jest zazwyczaj mierzony w liczbie hopów, co oznacza liczbę routerów, przez które musi przejść pakiet, aby dotrzeć do celu. RIP jest szczególnie przydatny w małych i średnich sieciach, gdzie prostota konfiguracji i niskie wymagania dotyczące zasobów są kluczowe. Przykładem zastosowania RIP może być mała sieć biurowa, w której kilka routerów musi współdzielić informacje o trasach, aby zapewnić poprawne kierowanie ruchu. Zgodnie z najlepszymi praktykami, protokół RIP jest często wykorzystywany w połączeniu z innymi protokołami trasowania, takimi jak OSPF (Open Shortest Path First), w celu zwiększenia elastyczności i wydajności zarządzania ruchem w większych sieciach. Zrozumienie działania RIP oraz jego odpowiednich zastosowań jest kluczowe dla każdego specjalisty zajmującego się sieciami komputerowymi.
Pytanie 5

W celu zwiększenia bezpieczeństwa sieci firmowej administrator wdrożył protokół 802.1X. Do czego służy ten protokół?

A. Zapewnia szyfrowanie transmisji danych wyłącznie w warstwie aplikacji.
B. Monitoruje i analizuje przepustowość łącza internetowego w firmie.
C. Służy do kontroli dostępu do sieci na poziomie portów przełącznika, umożliwiając uwierzytelnianie urządzeń przed przyznaniem im dostępu do sieci.
D. Realizuje dynamiczne przydzielanie adresów IP w sieci lokalnej.
Protokół 802.1X to kluczowy element bezpieczeństwa nowoczesnych sieci komputerowych, szczególnie tych wykorzystywanych w środowiskach korporacyjnych i instytucjonalnych. Jego głównym zadaniem jest kontrola dostępu do sieci na najniższym poziomie, czyli na porcie przełącznika (lub punkcie dostępowym w przypadku sieci bezprzewodowych). Mechanizm ten wymaga, aby każde urządzenie próbujące połączyć się z siecią przeszło proces uwierzytelniania, zanim uzyska dostęp do zasobów sieciowych. Najczęściej wykorzystuje się tu serwer RADIUS do weryfikacji tożsamości użytkownika lub urządzenia, co znacząco redukuje ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Z mojego doświadczenia wdrożenie 802.1X to nie tylko podstawa zgodności z politykami bezpieczeństwa (np. ISO 27001), ale także skuteczny sposób na ograniczenie tzw. ataków typu „plug and play”, gdzie ktoś podpina nieautoryzowane urządzenie do wolnego portu. W praktyce, np. w dużych biurach czy na uczelniach, 802.1X umożliwia granularne zarządzanie dostępem i szybkie wycofanie uprawnień, jeśli pracownik opuszcza firmę. To rozwiązanie bardzo często łączy się z innymi technologiami, jak VLAN czy NAC (Network Access Control), co pozwala na jeszcze większą kontrolę i automatyzację procesów bezpieczeństwa. Najważniejsze, że 802.1X działa jeszcze zanim system operacyjny uzyska pełny dostęp do sieci, co czyni go wyjątkowo skutecznym narzędziem prewencji.
Pytanie 6

Jaką rolę odgrywa ISA Server w systemie operacyjnym Windows?

A. Pełni funkcję firewalla
B. Służy do rozwiązywania nazw domenowych
C. Stanowi system wymiany plików
D. Działa jako serwer stron internetowych
Podczas analizy odpowiedzi, które nie są zgodne z prawidłowym określeniem funkcji ISA Server, warto zwrócić uwagę na ich nieścisłości. Wskazanie, że ISA Server jest serwerem stron internetowych, jest mylące, ponieważ jego głównym celem nie jest hostowanie witryn, lecz zapewnienie bezpieczeństwa i zarządzania ruchem w sieci. Choć ISA Server może wspierać usługi HTTP, to nie jest dedykowanym serwerem webowym, jak np. IIS (Internet Information Services). Kolejną mylącą interpretacją jest stwierdzenie, że ISA Server rozwiązuje nazwy domenowe. Rozwiązywanie nazw domenowych to funkcjonalność związana głównie z serwerami DNS, a nie z ISA Server, który służy do monitorowania i kontrolowania ruchu sieciowego. Trzeci typ odpowiedzi sugerujący, że ISA Server jest systemem wymiany plików, również jest daleki od prawdy. Systemy wymiany plików, takie jak SMB (Server Message Block), służą do transferu danych między komputerami, co jest zupełnie inną funkcjonalnością, niż ta, którą oferuje ISA Server. Takie nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z zamieszania pomiędzy różnymi rolami serwerów w infrastrukturze IT. Kluczowym błędem myślowym jest deformacja pojęć związanych z funkcjami serwerów, co prowadzi do przypisywania niewłaściwych zadań konkretnym technologiom. Warto zatem zrozumieć, że ISA Server ma na celu przede wszystkim bezpieczeństwo i kontrolę dostępu do zasobów sieciowych, a nie pełnienie ról związanych z hostingiem stron, rozwiązaniem nazw czy wymianą plików.
Pytanie 7

Gdy komputer K1 wykonuje polecenie ping, otrzymuje odpowiedź od komputera K2. Natomiast po wysłaniu polecenia ping w odwrotnym kierunku komputer K2 nie dostaje odpowiedzi od K1. Oba urządzenia działają na systemie Windows 7 lub 10. Jaka może być przyczyna tej sytuacji?

A. Karta sieciowa komputera K2 jest uszkodzona.
B. Ustawienia domyślne zapory na komputerze K1 są skonfigurowane.
C. Zapora sieciowa jest wyłączona na komputerach K1 oraz K2.
D. Nieprawidłowa konfiguracja kart sieciowych w komputerach K1 i K2.
W przypadku odpowiedzi sugerujących wyłączenie zapory sieciowej na obu komputerach K1 i K2, można zauważyć podstawowy błąd w rozumieniu działania zabezpieczeń sieciowych. Wyłączenie zapory na komputerach nie jest zalecane, ponieważ naraża system na ataki z zewnątrz. Zapory sieciowe mają za zadanie kontrolować ruch sieciowy, a ich wyłączenie wprowadza ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Odpowiedź odnosząca się do nieprawidłowej konfiguracji kart sieciowych również nie jest trafna, gdyż jeśli jedna karta sieciowa działa poprawnie i odpowiada na polecenie ping, to nie można jednoznacznie uznać, że konfiguracja obu kart jest błędna. Istotnym błędem logicznym jest też myślenie, że uszkodzenie karty sieciowej K2 mogłoby prowadzić do braku odpowiedzi na ping z K1, podczas gdy w rzeczywistości, skoro K1 odpowiada, to karta sieciowa K1 działa poprawnie. Uszkodzona karta sieciowa K2 mogłaby prowadzić do zupełnego braku komunikacji, a nie jedynie do braku odpowiedzi na ping. Kluczowe w tej sytuacji jest zrozumienie, że zapory sieciowe są pierwszą linią obrony w zabezpieczaniu sieci, a ich domyślne ustawienia często mają na celu ograniczenie typu ruchu ICMP, co w przypadku braku odpowiedzi jest najbardziej prawdopodobnym rozwiązaniem opisanej sytuacji.
Pytanie 8

Jakiego wtyku należy użyć do zakończenia ekranowanej skrętki czteroparowej?

A. 8P8C
B. RJ-11
C. SC
D. RP-SMA
Wtyk 8P8C, znany również jako RJ-45, jest standardowym złączem stosowanym w sieciach Ethernet oraz do zakończeń ekranowanych skrętek, takich jak skrętki czteroparowe. Umożliwia on przesyłanie danych z prędkością do 10 Gbps na odległość do 100 metrów, co czyni go odpowiednim wyborem dla nowoczesnych aplikacji sieciowych. Wtyk 8P8C jest zaprojektowany do obsługi ośmiu żył, które są odpowiednio parowane, co minimalizuje zakłócenia elektromagnetyczne. Użycie wtyku 8P8C w kablach sieciowych zapewnia zgodność z normami TIA/EIA-568, które definiują sposób układania i zakończenia przewodów. W praktyce, właściwe zakończenie kabla skręcanego z użyciem wtyku 8P8C pozwala na osiągnięcie optymalnej wydajności oraz stabilności połączeń, co jest kluczowe w środowiskach biurowych i przemysłowych, gdzie jakość sygnału ma ogromne znaczenie dla pracy systemów informatycznych.
Pytanie 9

Jakie polecenie powinno być użyte w systemie Windows, aby uzyskać informacje o adresach wszystkich kolejnych ruterów przekazujących dane z komputera do celu?

A. ipconfig
B. arp
C. ping
D. tracert
Polecenie tracert (trace route) jest narzędziem diagnostycznym używanym w systemie Windows do śledzenia trasy pakietów IP do docelowego adresu. Działa poprzez wysyłanie pakietów ICMP Echo Request z różnymi czasami życia (TTL - Time To Live), co pozwala na identyfikację każdego ruter, przez który przechodzą pakiety. Każdy ruter zmniejsza wartość TTL o 1, a gdy TTL osiąga 0, ruter wysyła z powrotem komunikat ICMP Time Exceeded, co umożliwia identyfikację jego adresu IP. Tracert jest szczególnie przydatnym narzędziem w diagnostyce sieciowej, umożliwiającym administratorom zrozumienie, gdzie mogą występować opóźnienia lub problemy w trasie pakietów. Przykładowo, używając komendy tracert www.example.com, możemy zobaczyć, przez jakie urządzenia przeszły pakiety, co może pomóc w lokalizacji problemów z łącznością lub identyfikacji nieprawidłowości w sieci. Dobrą praktyką jest regularne korzystanie z tracert w celu monitorowania wydajności sieci oraz analizy jej struktury.
Pytanie 10

Który z poniższych zapisów określa folder noszący nazwę dane, który jest udostępniony na dysku sieciowym urządzenia o nazwie serwer1?

A. C:\serwer1\dane
B. \serwer1\dane
C. C:\dane
D. \dane
Odpowiedź \serwer1\dane jest okej, bo pokazuje folder 'dane' na serwerze 'serwer1'. W Windowsie zwykle używamy formatu \nazwa_serwera\nazwa_folderu, żeby łatwo dostać się do plików w sieci. Można na przykład w Eksploratorze Windows wpisać tę ścieżkę, żeby zobaczyć, co jest w folderze 'dane'. To super, bo dzięki temu firmy mogą dobrze dzielić się plikami i zasobami. Fajnie też pamiętać o tym, żeby ustawiać odpowiednie uprawnienia, żeby nikt nie miał dostępu do danych, do których nie powinien mieć. Takie praktyki naprawdę pomagają w utrzymaniu porządku w firmach.
Pytanie 11

Zgodnie z normą PN-EN 50173 segment okablowania pionowego łączącego panele krosownicze nie powinien przekraczać długości

A. 1500 m
B. 100 m
C. 500 m
D. 2000 m
Wybór długości 1500 m, 100 m lub 2000 m jako maksymalnej dla odcinka okablowania pionowego jest nieprawidłowy z kilku istotnych powodów. Przede wszystkim długości te nie są zgodne z normą PN-EN 50173, która wyraźnie określa limit na poziomie 500 m. Odpowiedzi 1500 m i 2000 m ignorują zasady dotyczące degradacji sygnału w medium transmisyjnym, co prowadziłoby do znacznych strat jakości sygnału i tym samym obniżenia wydajności sieci. Dłuższe odcinki kabli mogą powodować problemy z zakłóceniami, co jest szczególnie istotne w przypadku transmisji danych na wysokich prędkościach. Z kolei odpowiedź 100 m może wydawać się rozsądna w kontekście okablowania poziomego, ale nie uwzględnia pełnego zakresu, jaki dotyczy okablowania pionowego. Typowym błędem myślowym jest mylenie okablowania pionowego z poziomym, co prowadzi do suboptymalnych rozwiązań w projektach sieciowych. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego projektowania oraz instalacji systemów okablowania, co w dalszej perspektywie przekłada się na niezawodność i stabilność funkcjonowania całej infrastruktury IT.
Pytanie 12

Ile bitów o wartości 1 występuje w standardowej masce adresu IPv4 klasy B?

A. 32 bity
B. 8 bitów
C. 24 bity
D. 16 bitów
Maska adresu IPv4 klasy B składa się z 16 bitów ustawionych na wartość 1, co oznacza, że pierwsze 16 bitów adresu IP identyfikuje sieć, a pozostałe 16 bitów są przeznaczone dla hostów w tej sieci. W praktyce wprowadza to możliwość zaadresowania do 65 536 hostów w każdej z sieci klasy B. Standardowa notacja CIDR dla klasy B to /16, co jasno wskazuje na długość prefiksu sieci. Klasa B jest często używana w średniej wielkości organizacjach oraz w dużych sieciach, gdzie potrzeba wielu hostów, ale nie na tak dużą skalę jak w klasie A. Przykład zastosowania maski klasy B można zobaczyć w dużych przedsiębiorstwach, gdzie wymagane jest rozdzielenie różnych działów, takich jak IT, HR czy marketing, w osobne podsieci, co ułatwia zarządzanie i zwiększa bezpieczeństwo. Zrozumienie maski klasy B jest istotne dla projektowania efektywnych architektur sieciowych oraz dla implementacji odpowiednich strategii IP.
Pytanie 13

W systemie Linux BIND funkcjonuje jako serwer

A. FTP
B. http
C. DHCP
D. DNS
Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do serwera DNS, może prowadzić do nieporozumień dotyczących podstawowej funkcji, jaką pełni BIND w infrastrukturze sieciowej. Na przykład DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) to protokół, który przydziela adresy IP oraz inne ustawienia sieciowe komputerom w sieci. Choć jest to istotny komponent w zarządzaniu siecią, nie ma związku z funkcją tłumaczenia nazw domenowych, jaką realizuje BIND. FTP (File Transfer Protocol) to z kolei protokół służący do przesyłania plików między komputerami, który również nie ma zastosowania w kontekście zarządzania nazwami domen. Protokół HTTP (Hypertext Transfer Protocol) jest używany do przesyłania dokumentów hipertekstowych w Internecie, co również nie jest związane z funkcją DNS. Rozumienie różnic pomiędzy tymi protokołami a funkcją DNS jest kluczowe dla poprawnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi. Często, błędne przypisanie tych protokołów do funkcji DNS wynika z braku zrozumienia architektury sieci oraz zasad działania poszczególnych protokołów. Dlatego istotne jest, aby przed podjęciem decyzji dotyczących wyboru technologii, dokładnie zapoznać się z ich funkcjami oraz zastosowaniami w praktyce.
Pytanie 14

Administrator zauważa, że jeden z komputerów w sieci LAN nie może uzyskać dostępu do Internetu, mimo poprawnie skonfigurowanego adresu IP. Który parametr konfiguracji sieciowej powinien sprawdzić w pierwszej kolejności?

A. Adres serwera DNS
B. Maskę podsieci
C. Adres bramy domyślnej
D. Adres MAC karty sieciowej
W przypadku problemów z dostępem do Internetu, gdy adres IP jest poprawny, często pojawia się pokusa, by od razu sprawdzać inne parametry, takie jak adres serwera DNS czy maskę podsieci. Jednak to nie są pierwsze elementy, które należy weryfikować w tej konkretnej sytuacji. Adres serwera DNS odpowiada wyłącznie za tłumaczenie nazw domenowych na adresy IP – jeśli byłby niepoprawny, użytkownik nie mógłby pingować serwisów po nazwie (np. google.pl), ale po adresie IP Internet powinien działać. W praktyce oznacza to, że błąd DNS nie blokuje całkowicie dostępu do Internetu, tylko utrudnia korzystanie z nazw domenowych. Maska podsieci natomiast definiuje granice sieci lokalnej – jeśli byłaby błędna, mogłyby wystąpić trudności z komunikacją nawet w obrębie LAN, a nie tylko z Internetem. Jednak w pytaniu jest mowa o poprawnym adresie IP, co sugeruje, że maska już została skonfigurowana prawidłowo, bo w innym przypadku komputer często nie miałby nawet adresu IP z właściwego zakresu. Adres MAC karty sieciowej praktycznie nie ma wpływu na dostęp do Internetu, jeśli nie ma na routerze filtrów MAC lub innych zabezpieczeń warstwy łącza danych. To bardziej unikalny identyfikator sprzętowy, którego zmiana lub błąd w większości typowych sieci LAN nie powoduje braku Internetu. W praktyce administratorzy skupiają się na adresie bramy domyślnej, ponieważ to ona decyduje o możliwości przesyłania ruchu poza lokalną sieć. Z mojego doświadczenia wynika, że błędy w pozostałych parametrach prowadzą do innych, specyficznych problemów sieciowych, ale nie są podstawową przyczyną braku dostępu do Internetu przy poprawnym adresie IP.
Pytanie 15

Medium, w którym przesyłany sygnał nie jest narażony na wpływ zakłóceń elektromagnetycznych, to

A. fale radiowe
B. światłowód
C. kabel koncentryczny
D. kabel typu skrętka
Kabel typu skrętka, fale radiowe i kabel koncentryczny to media transmisyjne, które mogą być narażone na zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni je mniej odpowiednimi w sytuacjach wymagających wysokiej niezawodności transmisji. Kabel skrętka, często używany w sieciach komputerowych, choć zapewnia pewną ochronę przed zakłóceniami dzięki skręceniu par przewodów, nie eliminuje ich całkowicie. Zakłócenia mogą wystąpić w otoczeniu silnych pól elektromagnetycznych, co prowadzi do degradacji sygnału. Fale radiowe, mimo iż są popularnym medium do transmisji bezprzewodowej, są podatne na interferencję ze strony innych fal radiowych, co może wpływać na jakość połączenia. Z kolei kabel koncentryczny, używany często w aplikacjach telewizyjnych i radiowych, ma lepszą odporność na zakłócenia w porównaniu do skrętki, ale nie jest w stanie całkowicie wyeliminować ich wpływu. W przypadku wszystkich tych mediów, podstawowe błędy myślowe wynikają z błędnego założenia, że jedynie struktura fizyczna kabla zapewnia jego odporność na zakłócenia, podczas gdy istotne są również czynniki zewnętrzne oraz właściwości medium transmisyjnego. Dlatego w warunkach, gdzie zakłócenia elektromagnetyczne mogą być problematyczne, światłowód stanowi najbardziej niezawodne rozwiązanie.
Pytanie 16

Jak nazywa się protokół, który pozwala na ściąganie wiadomości e-mail z serwera?

A. POP3
B. SMTP
C. DNS
D. FTP
POP3, czyli Post Office Protocol w wersji 3, to protokół, który umożliwia pobieranie wiadomości e-mail z serwera do lokalnej skrzynki pocztowej użytkownika. Działa w modelu klient-serwer, gdzie klient (np. program pocztowy) nawiązuje połączenie z serwerem pocztowym, aby pobrać wiadomości. POP3 jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy użytkownik chce mieć dostęp do swoich e-maili offline, ponieważ po pobraniu wiadomości, są one usuwane z serwera (chyba że skonfigurujemy protokół tak, aby je zachować). Zastosowanie tego protokołu jest powszechne w środowiskach, gdzie użytkownicy preferują lokalną archiwizację wiadomości e-mail, co jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania informacjami. Protokół POP3 operuje na porcie 110 (lub 995 w przypadku bezpiecznego połączenia SSL), co jest zgodne z ustalonymi standardami w branży. Użytkownicy często korzystają z POP3, gdy korzystają z programów takich jak Microsoft Outlook, Mozilla Thunderbird czy Apple Mail, aby zarządzać swoimi skrzynkami pocztowymi w efektywny sposób.
Pytanie 17

Jakie dane należy wpisać w adresie przeglądarki internetowej, aby uzyskać dostęp do zawartości witryny ftp o nazwie domenowej ftp.biuro.com?

A. ftp://ftp.biuro.com
B. http.ftp.biuro.com
C. http://ftp.biuro.com
D. ftp.ftp.biuro.com
Jak się przyjrzymy błędnym odpowiedziom, to widać, że często wynikają z nieporozumienia z tymi wszystkim protokołami. Na przykład 'http.ftp.biuro.com' to dość dziwny pomysł, bo nie ma czegoś takiego jak 'http.ftp'. HTTP i FTP to inne bajki - HTTP jest do stron internetowych, a FTP do przesyłania plików. Z kolei 'ftp.ftp.biuro.com' to znowu nie to, bo nie ma potrzeby powtarzać 'ftp'. Takie błędy mogą się zdarzać, szczególnie gdy myślimy, że coś powinno być zrobione inaczej, niż jest. Jeszcze 'http://ftp.biuro.com' nie zadziała, bo przeglądarka będzie próbowała użyć HTTP zamiast troszkę bardziej odpowiedniego FTP. Takie nieporozumienia mogą frustrować, gdy nie do końca rozumie się różnice między tymi protokołami. Ważne jest, żeby wiedzieć, że każdy protokół ma swoje zadania i używanie ich w niewłaściwy sposób może prowadzić do problemów z dostępem do zasobów w internecie.
Pytanie 18

Najbardziej popularny kodek audio używany przy ustawianiu bramki VoIP to

A. GSM
B. AC3
C. G.711
D. A.512
Wybór innych kodeków mowy, takich jak GSM, A.512 czy AC3, nie jest optymalny w kontekście bramek VoIP. Kodek GSM, chociaż powszechnie stosowany w telekomunikacji komórkowej, oferuje niższą jakość dźwięku w porównaniu do G.711, ponieważ jest kompresowany, co prowadzi do utraty niektórych szczegółów w dźwięku. Użytkownicy mogą zauważyć, że jakość rozmowy jest mniej wyraźna, co może być nieakceptowalne w profesjonalnych zastosowaniach. Kodek A.512 nie jest standardowym kodekiem mowy i nie jest powszechnie stosowany w systemach VoIP, co powoduje, że jego zastosowanie wiąże się z ryzykiem braku kompatybilności z innymi systemami. Z kolei AC3, znany głównie z zastosowania w systemach audio i filmowych, nie jest zoptymalizowany do transmisji mowy i charakteryzuje się złożonymi algorytmami kompresji, co może wprowadzać opóźnienia i obniżać jakość audio w real-time communication. Ważne jest, aby unikać podejść, które mogą prowadzić do obniżenia jakości połączeń głosowych, dlatego wybór odpowiedniego kodeka, takiego jak G.711, jest kluczowy dla zapewnienia wysokiej jakości usług VoIP.
Pytanie 19

Podczas realizacji projektu sieci LAN zastosowano medium transmisyjne w standardzie Ethernet 1000Base-T. Która z poniższych informacji jest poprawna?

A. To standard sieci optycznych, którego maksymalny zasięg wynosi 1000 metrów
B. Jest to standard sieci optycznych działających na wielomodowych światłowodach
C. Standard ten umożliwia transmisję w trybie full-duplex przy maksymalnym zasięgu 100 metrów
D. Standard ten pozwala na transmisję w trybie half-duplex przy maksymalnym zasięgu 1000 metrów
Standard Ethernet 1000Base-T, znany również jako Gigabit Ethernet, jest jednym z najpopularniejszych standardów transmisji w sieciach lokalnych. Umożliwia on przesył danych z prędkością 1000 Mbps (1 Gbps) przy użyciu standardowych kabli miedzianych typu skrętka (Cat 5e lub wyższej). Ważnym aspektem tego standardu jest to, że obsługuje on transmisję typu full-duplex, co oznacza, że dane mogą być jednocześnie wysyłane i odbierane, co podwaja efektywną przepustowość kanału. Maksymalny zasięg tego medium wynosi 100 metrów, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla typowych zastosowań w biurach i małych instalacjach sieciowych. Przykładowo, w biurze z wieloma komputerami można zainstalować sieć 1000Base-T, aby zapewnić wysoką prędkość przesyłu danych między urządzeniami, co jest kluczowe przy przesyłaniu dużych plików czy korzystaniu z aplikacji wymagających dużej szerokości pasma. Warto również zaznaczyć, że standard ten jest zgodny z istniejącymi infrastrukturami Ethernet, co ułatwia migrację z wolniejszych standardów, takich jak 100Base-TX. "
Pytanie 20

Który standard sieci LAN reguluje dostęp do medium na podstawie przesyłania tokenu (żetonu)?

A. IEEE 802.3
B. IEEE 802.2
C. IEEE 802.1
D. IEEE 802.5
Standardy IEEE 802.1 i IEEE 802.2 dotyczą różnych rzeczy w budowie sieci. IEEE 802.1 to ramy dla sieci lokalnych i ich współpracy, zajmując się sprawami takimi jak dostęp do mediów i jakość usług (QoS). Ale tokenów tam nie ma. Z kolei IEEE 802.2 to standard warstwy 2, który mówi o protokołach komunikacyjnych, ale też nie ma tam przekazywania tokenu. Natomiast IEEE 802.3, czyli Ethernet, korzysta z metody CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection), co oznacza, że wiele urządzeń może próbować nadawać w tym samym czasie, co prowadzi do kolizji. Dlatego niektórzy mogą mylić Ethernet z Token Ring, myśląc, że wszystkie sieci lokalne działają podobnie. To częsty błąd, że wydaje się, że wszystkie sieci LAN mają ten sam sposób dostępu do medium, ale w rzeczywistości to różne standardy rządzą się swoimi prawami. Trzeba wziąć pod uwagę, że wybór standardu zależy od konkretnych potrzeb aplikacyjnych i architektury sieci. Dlatego ważne jest, żeby znać różne standardy i ich zastosowania, żeby wykorzystać to, co oferują nowoczesne technologie sieciowe.
Pytanie 21

Jak dodać użytkownika jkowalski do lokalnej grupy pracownicy w systemie Windows za pomocą polecenia?

A. net localgroup jkowalski pracownicy /ADD
B. net group pracownicy jkowalski /ADD
C. net localgroup pracownicy jkowalski /ADD
D. net group jkowalski pracownicy /ADD
Błędne odpowiedzi na to pytanie wynikają z nieporozumień dotyczących struktury poleceń oraz ich kontekstu w systemie Windows. Odpowiedź "net group jkowalski pracownicy /ADD" jest nieprawidłowa, ponieważ polecenie "net group" nie obsługuje lokalnych grup użytkowników, co czyni je niewłaściwym w tej sytuacji. Typowym błędem jest mylenie lokalnych grup z grupami domenowymi, co prowadzi do użycia nieodpowiednich poleceń. Z kolei "net localgroup jkowalski pracownicy /ADD" również jest błędne, ponieważ nie możemy dodać grupy do grupy, a jedynie użytkownika do grupy. Odpowiedź "net group pracownicy jkowalski /ADD" jest myląca, ponieważ "net group" jest stosowane w kontekście grup domenowych, co również nie ma zastosowania w lokalnych grupach użytkowników. W każdej z tych odpowiedzi brakuje zrozumienia podstawowych zasad zarządzania użytkownikami i grupami w systemach Windows. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że operacje na lokalnych grupach wymagają użycia "localgroup", co jest standardem w administracji systemami operacyjnymi. Właściwe rozpoznanie i wykorzystanie tych poleceń jest niezbędne dla prawidłowego zarządzania uprawnieniami i bezpieczeństwem w środowisku informatycznym.
Pytanie 22

Po zainstalowaniu roli usług domenowych Active Directory na serwerze Windows, możliwe jest

A. współdzielenie plików znajdujących się na serwerze
B. centralne zarządzanie użytkownikami oraz komputerami
C. udostępnienie użytkownikom witryny internetowej
D. automatyczne przypisywanie adresów IP komputerom w sieci
Centralne zarządzanie użytkownikami i komputerami jest kluczową funkcjonalnością roli usług domenowych Active Directory (AD DS) na serwerach Windows. Dzięki tej roli administratorzy mogą tworzyć, modyfikować i usuwać konta użytkowników oraz urządzeń w zorganizowany sposób, co znacząco ułatwia zarządzanie dużymi środowiskami IT. W praktyce, AD DS pozwala na wdrażanie polityk bezpieczeństwa i grupowych, co umożliwia określenie, jakie zasoby i aplikacje są dostępne dla poszczególnych użytkowników oraz grup. Na przykład, administrator może przydzielić dostęp do określonej aplikacji tylko pracownikom działu finansowego. Dodatkowo, dzięki integracji z innymi usługami Microsoft, takimi jak Exchange czy SharePoint, AD DS wspiera efektywne zarządzanie infrastrukturą IT w organizacji, umożliwiając centralizację procesów uwierzytelniania i autoryzacji. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania tożsamością i dostępem, co przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa i efektywności operacyjnej w środowiskach korporacyjnych.
Pytanie 23

Jakie jest odpowiednik maski 255.255.252.0 w postaci prefiksu?

A. /23
B. 122
C. /25
D. /24
Czasem ludzie mylą prefiksy takie jak /24, /23 czy /25 z maską 255.255.252.0, ale to trochę inna bajka. Prefiks /24 używa 24 bity do identyfikacji podsieci i daje maksymalnie 256 adresów w danej podsieci (to 2^8), co sprawdza się w małych sieciach. Prefiks /23 to z kolei już 512 adresów (2^9), co może być ok dla nieco większych środowisk, ale nadal to nie jest duża maszynka. A /25 to tylko 128 adresów (2^7) i to już jest za mało dla dużych zastosowań. Dużym błędem jest myślenie tylko o liczbie adresów, a nie o tym, jak sieć ma być zorganizowana. Zrozumienie, jak maski i prefiksy wpływają na organizację adresów IP, jest mega ważne w projektowaniu sieci. Jak coś pomylisz w tej kwestii, to mogą być kłopoty z komunikacją i zarządzaniem ruchem. Ważne, by pamiętać, że wybór odpowiednich masek to nie tylko liczba adresów, ale też ogólna efektywność i bezpieczeństwo w sieci, więc warto się z tym dobrze zapoznać przed podjęciem decyzji.
Pytanie 24

Jaką rolę należy zainstalować na serwerze, aby umożliwić centralne zarządzanie stacjami roboczymi w sieci obsługiwanej przez Windows Serwer?

A. Serwer Aplikacji
B. Dostęp zdalny
C. Usługi polityki sieciowej oraz dostępu do sieci
D. Usługi domenowe Active Directory
Wybór nieprawidłowej roli do centralnego zarządzania stacjami roboczymi w sieci opartej na Windows Serwer może wynikać z niezrozumienia funkcji poszczególnych ról. Usługi zasad sieciowych i dostępu sieciowego, mimo że mają znaczenie w kontekście bezpieczeństwa i zarządzania dostępem, nie są przeznaczone do centralnego zarządzania użytkownikami i komputerami w sieci. Z kolei Serwer Aplikacji służy do hostowania aplikacji i nie zapewnia funkcji zarządzania stacjami roboczymi ani użytkownikami. Dostęp zdalny, mimo że umożliwia zdalne łączenie się z systemami, nie oferuje funkcji centralnego zarządzania. Główne błędy myślowe, które prowadzą do wyboru tych opcji, to mylenie zarządzania dostępem i autoryzacją z centralnym zarządzaniem infrastrukturą IT. Niezrozumienie roli Active Directory w kontekście zarządzania użytkownikami oraz sprzętem w sieci skutkuje wyborem niewłaściwych narzędzi i podejść. Praktyki zarządzania w sieci powinny opierać się na jasnym zrozumieniu funkcji i możliwości każdej roli w systemie Windows Server, aby skutecznie i bezpiecznie zarządzać środowiskiem IT.
Pytanie 25

Do ilu sieci należą komputery o podanych w tabeli adresach IP i standardowej masce sieci?

komputer 1172.16.15.5
komputer 2172.18.15.6
komputer 3172.18.16.7
komputer 4172.20.16.8
komputer 5172.20.16.9
komputer 6172.21.15.10

A. Czterech.
B. Sześciu.
C. Jednej.
D. Dwóch.
Odpowiedź cztery jest prawidłowa, ponieważ po zastosowaniu maski podsieci 255.255.0.0, poszczególne adresy IP przedstawiają różne sieci. W przypadku adresów IP, na przykład 172.16.1.10, 172.18.2.20, 172.20.3.30 oraz 172.21.4.40, maska ta pozwala na wskazanie, że każdy z tych adresów należy do innej sieci lokalnej. Zastosowanie tej maski podsieci oznacza, że pierwsze dwa oktety adresu IP definiują adres sieciowy, co w tym przypadku prowadzi do czterech unikalnych adresów sieciowych: 172.16.0.0, 172.18.0.0, 172.20.0.0 oraz 172.21.0.0. W praktyce, zrozumienie struktury adresów IP oraz zasad z nimi związanych jest kluczowe w zarządzaniu sieciami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie administracji sieciami. W rzeczywistości, umiejętność prawidłowego klasyfikowania adresów IP według ich przynależności do sieci jest niezbędna przy projektowaniu architektury sieci oraz w jej późniejszym zarządzaniu.
Pytanie 26

Użytkownicy z grupy Pracownicy nie mają możliwości drukowania dokumentów za pomocą serwera wydruku na systemie operacyjnym Windows Server. Przydzielone mają tylko uprawnienia "Zarządzanie dokumentami". Co należy wykonać, aby rozwiązać ten problem?

A. Należy dla grupy Administratorzy anulować uprawnienia "Zarządzanie drukarkami"
B. Należy dla grupy Pracownicy anulować uprawnienia "Zarządzanie dokumentami"
C. Należy dla grupy Administratorzy usunąć uprawnienia "Drukuj"
D. Należy dla grupy Pracownicy przypisać uprawnienia "Drukuj"
Aby umożliwić użytkownikom z grupy Pracownicy drukowanie dokumentów, niezbędne jest nadanie im odpowiednich uprawnień. Uprawnienie 'Drukuj' jest kluczowe, ponieważ pozwala na wysyłanie dokumentów do drukarki. W przypadku, gdy użytkownik ma przydzielone wyłącznie uprawnienia 'Zarządzanie dokumentami', może jedynie zarządzać już wydrukowanymi dokumentami, ale nie ma możliwości ich drukowania. Standardową praktyką w zarządzaniu dostępem do zasobów jest stosowanie zasady minimalnych uprawnień, co oznacza, że użytkownik powinien mieć tylko te uprawnienia, które są niezbędne do wykonywania jego zadań. W sytuacji, gdy użytkownicy nie mogą drukować, kluczowe jest zrozumienie, że ich ograniczenia w zakresie uprawnień są główną przyczyną problemu. Nadanie uprawnienia 'Drukuj' użytkownikom z grupy Pracownicy pozwoli im na wykonywanie niezbędnych operacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania systemami operacyjnymi i serwerami wydruku.
Pytanie 27

Urządzenie sieciowe, które umożliwia dostęp do zasobów w sieci lokalnej innym urządzeniom wyposażonym w bezprzewodowe karty sieciowe, to

A. przełącznik
B. panel krosowy
C. koncentrator
D. punkt dostępu
Koncentrator, czyli hub, to urządzenie działające na warstwie fizycznej w modelu OSI. Pełni rolę takiego prostego punktu, z którego rozdzielają się sygnały w sieci, ale niestety nie nadaje się do udostępniania zasobów w sieciach bezprzewodowych, bo nie współpracuje z bezprzewodowymi kartami. Huby przesyłają dane do wszystkich podłączonych urządzeń, co czasami prowadzi do kolizji i spadku wydajności. A panel krosowy to coś, co ułatwia ogarnianie kabli w szafach serwerowych, ale nie robi nic więcej. Przełącznik to już inny poziom, działa na drugiej lub trzeciej warstwie modelu OSI i dobrze przesyła dane w sieci, ale też nie ogarnia bezprzewodowych interfejsów. Wiele osób myli te urządzenia i ich funkcje, co może prowadzić do niezłych zamieszania w zarządzaniu siecią. Wiedza o różnicach między nimi jest naprawdę kluczowa, jeśli chcesz dobrze projektować i zarządzać infrastrukturą sieciową.
Pytanie 28

Jakie polecenie w systemie Windows pokazuje tablicę routingu hosta?

A. netstat -n
B. netstat - r
C. ipconfig /release
D. ipconfig /renew
Wybierając 'ipconfig /renew', użytkownik wprowadza polecenie, które odnawia adres IP przypisany do interfejsu sieciowego za pośrednictwem protokołu DHCP. Choć jest to istotne w kontekście dynamicznego zarządzania adresami IP, nie ma to związku z wyświetlaniem tabeli routingu, gdyż to narzędzie nie dostarcza informacji o trasach, a jedynie odświeża adres IP. Z kolei 'netstat -n' to polecenie, które wyświetla aktywne połączenia sieciowe oraz ich stany, ale nie obejmuje tabeli routingu. Użytkownik może myśleć, że poprzez monitorowanie połączeń uzyska informacje o trasach, co jest błędne, ponieważ informacje te dotyczą jedynie aktualnych sesji komunikacyjnych. Ostatecznie, 'ipconfig /release' również nie dotyczy tabeli routingu, ponieważ jego funkcją jest zwolnienie aktualnie przypisanego adresu IP. Często mylone jest pojęcie zarządzania IP z zarządzaniem trasami, co prowadzi do nieporozumień. Użytkownicy powinni zrozumieć, że polecenia związane z konfiguracją DHCP różnią się od tych, które dotyczą analizy i zarządzania trasami w sieci. W kontekście zarządzania siecią, ważne jest właściwe rozróżnianie funkcji poszczególnych poleceń, aby efektywnie diagnozować i optymalizować działanie sieci.
Pytanie 29

Adres IP (ang. Internet Protocol Address) to

A. logiczny adres komputera.
B. fizyczny adres komputera.
C. indywidualny numer produkcyjny urządzenia.
D. jedyną nazwą symboliczną urządzenia.
Wybór odpowiedzi, która definiuje adres IP jako unikatową nazwę symboliczną urządzenia, jest nieprecyzyjny, ponieważ w rzeczywistości adres IP nie jest nazwą, lecz adresem logicznym, który przypisywany jest w sposób numeryczny. Nazwy symboliczne są związane z systemami DNS (Domain Name System), które przekształcają zrozumiałe dla ludzi nazwy domen w zrozumiałe dla maszyn adresy IP. Kolejna błędna koncepcja to uznawanie adresu IP za adres fizyczny komputera; w rzeczywistości adres fizyczny odnosi się do adresu MAC (Media Access Control), który jest przypisany do sprzętu sieciowego i nie zmienia się w trakcie jego użytkowania. Adres IP jest zmienny i może być przypisany dynamicznie przez serwer DHCP. Z kolei uznawanie adresu IP za unikatowy numer fabryczny urządzenia wprowadza w błąd, ponieważ taki numer odnosi się do konkretnego sprzętu, a nie do jego interakcji w sieci. Te pomyłki często wynikają z nieporozumień dotyczących różnicy między koncepcjami adresowania logicznego i fizycznego. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami i poprawnego interpretowania funkcji adresów IP w komunikacji internetowej. Współczesne praktyki sieciowe opierają się na zrozumieniu, jak adresy IP są wykorzystywane w routingach, co jest niezbędne do optymalizacji wydajności i bezpieczeństwa sieci.
Pytanie 30

W sieci o strukturze zaleca się, aby na powierzchni o wymiarach

A. 20 m2
B. 10 m2
C. 30 m2
D. 5 m2
Wybór powierzchni 5 m2 na jeden punkt abonencki może wydawać się korzystny z perspektywy efektywności przestrzennej, jednak w rzeczywistości prowadzi do wielu problemów związanych z zarządzaniem siecią. Tak niewielka powierzchnia ogranicza możliwość odpowiedniego rozmieszczenia urządzeń sieciowych oraz może prowadzić do nadmiernych zagęszczeń, co z kolei zwiększa ryzyko zakłóceń sygnału i trudności w konserwacji. W przypadku wyboru 20 m2 lub 30 m2, choć wydają się one bardziej komfortowe pod względem przestrzennym, to w praktyce mogą prowadzić do nieefektywnego wykorzystania dostępnych zasobów. Zbyt duża odległość między punktami abonenckimi może powodować wydłużenie kabli, co zwiększa straty sygnału oraz zwiększa czas potrzebny na instalację i serwisowanie. Warto również zauważyć, że zgodne z normami branżowymi podejście do projektowania sieci lokalnych opiera się na znajomości wymagań dotyczących gęstości punktów abonenckich, które powinny być dostosowane do specyfiki danej instalacji. Wybierając zbyt małą lub zbyt dużą powierzchnię dla jednego punktu abonenckiego, można łatwo wprowadzić się w pułapkę nieoptymalnego projektowania, co negatywnie wpływa na funkcjonowanie całej sieci.
Pytanie 31

Który ze wskaźników okablowania strukturalnego definiuje stosunek mocy testowego sygnału w jednej parze do mocy sygnału wyindukowanego w sąsiedniej parze na tym samym końcu przewodu?

A. Suma przeników zbliżnych i zdalnych
B. Przenik zbliżny
C. Przenik zdalny
D. Suma przeników zdalnych
Przenik zbliżny to parametr okablowania strukturalnego, który odnosi się do stosunku mocy sygnału testowego w jednej parze przewodów do mocy sygnału wyindukowanego w sąsiedniej parze na tym samym końcu kabla. W praktyce oznacza to, że przenik zbliżny jest miarą wpływu sygnałów z jednej pary na sygnały w innej parze, co jest szczególnie istotne w systemach telekomunikacyjnych i sieciach komputerowych. Zrozumienie tego parametru jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości sygnału oraz minimalizacji zakłóceń między parami przewodów. Przykładowo, w instalacjach Ethernet o wysokiej prędkości, niski przenik zbliżny jest niezbędny do zapewnienia integralności danych, co jest zgodne z normami TIA/EIA-568 oraz ISO/IEC 11801. W celu minimalizacji przeniku zbliżnego stosuje się odpowiednie techniki ekranowania oraz skręcania par, co w praktyce pozwala na uzyskanie lepszej wydajności i niezawodności w komunikacji.
Pytanie 32

Adres MAC (Medium Access Control Address) stanowi sprzętowy identyfikator karty sieciowej Ethernet w warstwie modelu OSI

A. drugiej o długości 32 bitów
B. trzeciej o długości 48 bitów
C. trzeciej o długości 32 bitów
D. drugiej o długości 48 bitów
System modelu OSI dzieli architekturę komunikacyjną na siedem warstw, a adres MAC jest ściśle związany z warstwą drugą, czyli warstwą łącza danych. Odpowiedzi wskazujące, że adres MAC ma długość 32 bitów, są błędne, ponieważ standardowy format adresu MAC wynosi 48 bitów. Przyczyną tego błędu może być mylenie adresu MAC z innymi identyfikatorami w sieci, takimi jak adresy IP, które w wersji IPv4 mają długość 32 bitów. Warto zauważyć, że adresy MAC są konstrukcją sprzętową, co oznacza, że są przypisywane przez producentów urządzeń i są unikalne dla każdego interfejsu sieciowego. Oprócz tego, niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z braku znajomości standardów IEEE, które określają format i zasady przydzielania adresów MAC. Ważne jest, aby zrozumieć rolę adresów MAC w kontekście bezpieczeństwa sieci, ponieważ nieautoryzowane urządzenia mogą próbować podszywać się pod legalne, wykorzystując fałszywe adresy. Dlatego znajomość właściwego formatu adresu MAC oraz jego zastosowania w praktyce jest kluczowa dla każdej osoby zajmującej się administracją sieci.
Pytanie 33

Jak wygląda ścieżka sieciowa do folderu pliki, który jest udostępniony pod nazwą dane jako ukryty zasób?

A. \pliki
B. \pliki$
C. \dane
D. \dane$
Odpowiedzi \dane oraz \pliki są niepoprawne, ponieważ nie uwzględniają kluczowego aspektu dotyczącego udostępniania zasobów w sieciach Windows. Foldery, które nie mają znaku dolara na końcu, są traktowane jako udostępnione publicznie, co oznacza, że mogą być przeglądane przez wszystkich użytkowników w sieci, co naraża je na potencjalne zagrożenia ze strony nieautoryzowanych użytkowników. W przypadku organizacji, w której bezpieczeństwo danych jest priorytetem, takie podejście jest niewłaściwe i może prowadzić do poważnych naruszeń prywatności. Z kolei odpowiedź \pliki$ jest również błędna, ponieważ nie wskazuje na odpowiednią ścieżkę do folderu, który został opisany w pytaniu jako zasób ukryty. Warto również zwrócić uwagę, że w przypadku folderów, które mają być ukryte, stosuje się konkretne konwencje nazewnictwa, które odzwierciedlają ich przeznaczenie. Użytkownicy często mylą się w ocenie, jakie foldery mogą być udostępnione publicznie, a jakie powinny być ukryte. Zrozumienie różnicy między zasobami ukrytymi a publicznymi jest kluczowe dla efektywnego zarządzania danymi i zapewnienia bezpieczeństwa w sieci.
Pytanie 34

Który z podanych adresów IP można uznać za prywatny?

A. 191.168.0.1
B. 8.8.8.8
C. 172.132.24.15
D. 10.34.100.254
Adres IP 10.34.100.254 jest adresem prywatnym, co oznacza, że jest przeznaczony do użytku wewnętrznego w sieciach lokalnych i nie jest routowany w Internecie. Adresy prywatne w sieciach komputerowych są zdefiniowane przez standard RFC 1918, który określa zakresy adresów, które mogą być używane w sieciach lokalnych. W przypadku IPv4, zakresy te obejmują: 10.0.0.0 do 10.255.255.255, 172.16.0.0 do 172.31.255.255 oraz 192.168.0.0 do 192.168.255.255. Adresy te są niezwykle ważne w kontekście tworzenia sieci domowych oraz korporacyjnych, ponieważ pozwalają na oszczędność publicznych adresów IP, które są ograniczonym zasobem. Przykładem zastosowania adresu prywatnego może być lokalna sieć w biurze, gdzie wiele komputerów korzysta z adresów w zakresie 192.168.x.x, a ich połączenie z Internetem odbywa się przez jeden publiczny adres IP dzięki technologii NAT (Network Address Translation).
Pytanie 35

Komputer w sieci lokalnej ma adres IP 172.16.0.0/18. Jaka jest maska sieci wyrażona w postaci dziesiętnej?

A. 255.255.192.0
B. 255.255.255.128
C. 255.255.128.0
D. 255.255.255.192
Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z niepełnego rozumienia koncepcji adresacji IP oraz maski podsieci. Na przykład, 255.255.255.192 to maska odpowiadająca prefiksowi /26, co oznacza, że 26 bitów jest używanych do identyfikacji sieci. Taka maska umożliwia 64 adresy IP w danej podsieci, z czego 62 mogą być używane przez hosty. W przypadku sieci 172.16.0.0/18, jednak potrzebujemy więcej adresów, ponieważ ta podsieć pozwala na 16382 hostów. Podobnie, 255.255.128.0 odpowiada masce /17, co znowu zmniejsza liczbę dostępnych adresów w porównaniu do /18. Wykorzystanie 255.255.255.128, która odpowiada /25, ogranicza nas do 126 hostów w podsieci. Istotne jest zrozumienie, że wybór odpowiedniej maski jest kluczowy w kontekście zarówno zarządzania adresacją IP, jak i planowania sieci. Typowym błędem jest niewłaściwe przeliczenie bitów maski lub zrozumienie, jak te bity wpływają na dostępność adresów. Z tego powodu, dla sieci o adresie IP 172.16.0.0/18 najlepszym rozwiązaniem jest maska 255.255.192.0, co wskazuje na umiejętność prawidłowego planowania oraz organizacji sieci.
Pytanie 36

Jaki jest prefiks lokalnego adresu dla łącza (Link-Local Address) w IPv6?

A. fec0/10
B. fc00/7
C. ff00/8
D. fe80/10
Odpowiedź 'fe80/10' jest poprawna, ponieważ jest to prefiks przydzielony adresom lokalnym łącza (Link-Local Addresses) w protokole IPv6. Adresy te są używane do komunikacji w sieciach lokalnych i nie są routowalne w Internecie. Prefiks 'fe80' oznacza, że adresy te mają zakres od 'fe80::' do 'febf:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff'. Adresy lokalne łącza są automatycznie przypisywane do interfejsów sieciowych, co umożliwia urządzeniom w tej samej sieci lokalnej komunikację bez konieczności konfiguracji serwera DHCP. Przykład zastosowania to komunikacja między urządzeniami w domowej sieci lokalnej, gdzie urządzenia mogą wykrywać się nawzajem i przesyłać dane bez dodatkowej konfiguracji. W kontekście standardów, adresy te są zgodne z dokumentem RFC 4862, który definiuje zasady dotyczące autokonfiguracji adresów IPv6.
Pytanie 37

Aplikacja, która pozwala na przechwytywanie pakietów oraz analizowanie aktywności w sieci, to

A. firewall
B. skaner sieci
C. oprogramowanie antywirusowe
D. skaner Wifi
Skaner sieci to narzędzie, które umożliwia przechwytywanie pakietów i monitorowanie ruchu w sieci, co czyni je niezwykle przydatnym w zarządzaniu bezpieczeństwem i diagnostyką sieci. Działa na zasadzie analizy transmisji danych, co pozwala na identyfikację potencjalnych zagrożeń, wykrywanie nieautoryzowanych urządzeń w sieci oraz monitorowanie wydajności. Przykładem zastosowania skanera sieci jest analiza ruchu w celu identyfikacji ataków DDoS, co pozwala na szybką reakcję i wdrożenie środków zaradczych. Dobre praktyki w branży rekomendują regularne korzystanie z takich narzędzi w celu zapewnienia integralności i bezpieczeństwa infrastruktury sieciowej. Skanery sieci są również kluczowe w procesie audytu bezpieczeństwa, gdzie umożliwiają ocenę podatności systemów oraz działanie zgodnie z normami takimi jak ISO 27001, które wskazują na potrzebę skutecznego monitorowania i zarządzania ryzykiem. Znalezienie odpowiedniego skanera sieciowego, który spełnia wymogi organizacyjne i techniczne, jest istotne dla efektywnej ochrony przed zagrożeniami.
Pytanie 38

Standardowa sekwencja przetwarzania zasad grupowych w systemie Windows jest następująca:

A. lokalny komputer – lokacja – domena – jednostka organizacyjna
B. lokacja – domena – jednostka organizacyjna – lokalny komputer
C. domena – lokacja – jednostka organizacyjna – lokalny komputer
D. jednostka organizacyjna – domena – lokacja – lokalny komputer
Wszystkie inne przedstawione odpowiedzi nie uwzględniają właściwej hierarchii przetwarzania zasad grupy w systemie Windows, co może prowadzić do poważnych konsekwencji w zarządzaniu politykami bezpieczeństwa i konfiguracją. Niepoprawne odpowiedzi sugerują, że zasady grupy są przetwarzane w odwrotnej kolejności lub w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistości funkcjonowania systemu. Przykładowo, sugerowanie, że domena lub jednostka organizacyjna mają pierwszeństwo nad zasadami lokalnymi jest fundamentalnym błędem, ponieważ użytkownicy mogą skonfigurować lokalne zasady, które są specyficzne dla danego urządzenia, co powinno być zawsze priorytetem. Taki błąd myślowy prowadzi do sytuacji, w której lokalne wymagania bezpieczeństwa mogą zostać zignorowane na rzecz zasady, która nie jest już zgodna z aktualnymi potrzebami użytkownika. Inny typowy błąd dotyczy mylenia lokacji z jednostkami organizacyjnymi, co może skutkować nieprawidłową aplikacją zasad w sieciach złożonych z wielu lokalizacji. Te nieporozumienia mogą prowadzić do nieefektywnego zarządzania zasobami IT, zwiększając ryzyko wystąpienia incydentów bezpieczeństwa i złożoności w zarządzaniu systemami. Właściwe zrozumienie hierarchii i kolejności przetwarzania zasad grupy jest kluczowe dla skutecznego administrowania infrastrukturą IT oraz zapewnienia zgodności z politykami organizacji.
Pytanie 39

Wskaź na prawidłowe przyporządkowanie usługi warstwy aplikacji z domyślnym numerem portu, na którym działa.

A. DNS – 53
B. IMAP – 8080
C. DHCP – 161
D. SMTP – 80
Odpowiedzi 'SMTP – 80', 'IMAP – 8080' i 'DHCP – 161' mają sporo błędów, jeśli chodzi o przypisanie usług do portów. SMTP, czyli Simple Mail Transfer Protocol, odpowiada za przesyłanie e-maili i działa na porcie 25, a nie 80, bo ten port jest zarezerwowany dla HTTP. To może być problematyczne, bo jak źle przypiszesz port, to e-maile mogą nie działać. IMAP, czyli Internet Message Access Protocol, używa portu 143, nie 8080, który jest raczej dla alternatywnego HTTP. A jeśli chodzi o DHCP, to ten protokół działa na porcie 67 dla serwerów i 68 dla klientów, a nie 161, który należy do SNMP. Źle przypisane porty mogą naprawdę skomplikować komunikację w sieci. Wiedza o tym, jakie porty do jakich protokołów pasują, jest super ważna, żeby dobrze zarządzać sieciami i dbać o ich bezpieczeństwo.
Pytanie 40

Protokół wykorzystywany do wymiany wiadomości kontrolnych pomiędzy urządzeniami w sieci, takich jak żądanie echa, to

A. IGMP
B. ICMP
C. SSMP
D. SNMP
ICMP, czyli Internet Control Message Protocol, jest kluczowym protokołem w warstwie sieciowej modelu OSI, który służy do wymiany komunikatów kontrolnych między urządzeniami w sieci. Protokół ten jest powszechnie stosowany do diagnostyki i zarządzania siecią, umożliwiając przesyłanie informacji o stanie połączeń sieciowych. Przykładem zastosowania ICMP jest polecenie 'ping', które wysyła żądanie echa do określonego adresu IP w celu sprawdzenia, czy urządzenie jest dostępne i jak długo trwa odpowiedź. Użycie ICMP do monitorowania dostępności i czasu odpowiedzi serwerów jest standardową praktyką w administracji sieciowej. ICMP odgrywa również istotną rolę w raportowaniu błędów, takich jak informowanie nadawcy o tym, że pakiet danych nie mógł dotrzeć do celu. W kontekście standardów, ICMP jest dokumentowany w serii RFC, co zapewnia jego uniwersalne zastosowanie w różnych systemach operacyjnych i urządzeniach sieciowych.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej