Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik rachunkowości
Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
Data rozpoczęcia: 6 maja 2025 23:29
Data zakończenia: 6 maja 2025 23:31

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie znaczenie mają weksle własne dla danej jednostki?

A. kapitały własne

B. krótkoterminowe inwestycje

C. długoterminowe inwestycje

D. krótkoterminowe zobowiązania

Inwestycje krótkoterminowe i długoterminowe to dwa różne typy aktywów, w które firmy mogą inwestować, żeby zarabiać. Krótkoterminowe to takie, które kupuje się z myślą o szybkim zysku, na przykład papiery wartościowe, które potem można sprzedać. Długoterminowe inwestycje, to takie, które przynoszą korzyści przez dłuższy czas, jak nieruchomości czy maszyny. Weksle własne nie są ani tym, ani tym, bo to zobowiązania, a nie aktywa. Do tego, kapitał własny to wartość, którą właściciele mają po odliczeniu długów. To ważne, bo pokazuje, jak stabilna jest firma. Warto zrozumieć te różnice, bo mogą pomóc w lepszym zarządzaniu finansami firmy. Często ludzie mylą pojęcia i to prowadzi do błędnych wniosków, co w finansach jest raczej niebezpieczne.

Pytanie 2

Wykorzystanie storna czerwonego jako metody korekty błędnego zapisu prowadzi do tego, że konto pokazuje

A. prawidłowe saldo i prawidłowe obroty

B. prawidłowe saldo i zawyżone obroty

C. nieprawidłowe obroty i niewłaściwe saldo

D. prawidłowe saldo i zaniżone obroty

Wybór odpowiedzi, która sugeruje, że stosowanie storna czerwonego prowadzi do zaniżonych lub zawyżonych obrotów, wynika z nieporozumienia dotyczącego mechanizmu, jakim jest storno. Storno czerwone działa w sposób odwrotny do błędnego zapisu, co oznacza, że właściwie zaaplikowane storno nie powinno wpływać na obroty w sposób, który wprowadzałby je w stan błędny. Zaniżone obroty oznaczają, że raportowane przychody są niższe niż w rzeczywistości, co jest sprzeczne z zasadą rzetelności. Z kolei zawyżone obroty mogą prowadzić do nieprawidłowych analiz finansowych, co w dłuższej perspektywie może skutkować błędnymi decyzjami zarządczymi. W finansach kluczowe jest nie tylko poprawne określenie sald, ale i prawidłowe odwzorowanie obrotów. Niezrozumienie roli storna prowadzi do stwierdzenia, że obroty mogą być zaniżane lub zawyżane, co jest niezgodne z podstawowymi zasadami rachunkowości. Ważne jest, aby w każdej sytuacji księgowej stosować standardy, które zapewniają, że wszystkie operacje są dokumentowane zgodnie z rzeczywistością. Kluczowym błędem jest zatem nieuznawanie storna za narzędzie do korekty, a zamiast tego postrzeganie go jako element, który może wprowadzać zamieszanie w ewidencji obrotów.

Pytanie 3

Operację finansową o treści "sprzedaż produktów gotowych za gotówkę" zarejestrowano w firmie w poprawnych kwotach, ale na niewłaściwych kontach: Materiały oraz Rozrachunki z dostawcami. Aby skorygować błąd księgowy, który nie wpłynie sztucznie na zwiększenie obrotów na kontach, należy zastosować storno

A. czarnego częściowego

B. czerwonego częściowego

C. czerwonego całkowitego

D. czarnego całkowitego

Wybór odpowiedzi na temat storna czarnego, czy to całkowitego, czy częściowego, nie jest dobry, bo wcale nie rozwiązuje problemu błędnych zapisów księgowych tak, żeby to nie wpłynęło na obroty firmy. Storno czarne całkowite właściwie oznaczałoby, że błędna transakcja znika, ale inne zapisy zostają w księgach, co może prowadzić do sytuacji, że obroty są sztucznie zawyżone. Co do storna czarnego częściowego, to też nie działa jak należy, bo częściowa korekta nie eliminuje całkowicie wpływu błędnych zapisów na bilans. Takie złe podejścia mogą zafałszować wyniki finansowe, co jest jak wiadomo niezgodne z zasadami uczciwego przedstawiania sytuacji firmy. Rachunkowość wymaga, żeby każda transakcja była księgowana na odpowiednich kontach, co jest kluczowe dla wiarygodności sprawozdań finansowych. Dlatego, żeby uniknąć nieprawidłowości i trzymać się zasad rachunkowości, trzeba stosować storno czerwone całkowite – to na pewno skutecznie koryguje wcześniejsze błędy bez wpływu na obroty jednostki.

Pytanie 4

Rentowność definiuje poziom produkcji, który umożliwia uzyskanie

A. zerowego zysku

B. ekonomicznego zysku

C. optymalnego zysku

D. maksymalnego zysku

Wybór odpowiedzi dotyczących maksymalnego, ekonomicznego lub optymalnego zysku wskazuje na pewne nieporozumienia związane z pojęciem progu rentowności. Maksymalny zysk jest wynikiem optymalizacji wszystkich czynników produkcji i sprzedaży, a nie punktem odniesienia w analizie rentowności. Podobnie, ekonomiczny zysk odnosi się do zysku, który przekracza koszty alternatywne – jest to koncepcja szersza, która uwzględnia również utracone możliwości, a nie tylko koszty operacyjne. Próg rentowności definiuje moment, w którym przychody pokrywają wszystkie koszty, co oznacza zerowy zysk, a nie maksymalny czy optymalny. Optymalny zysk to wynik strategii, która może być osiągana po przekroczeniu progu rentowności, a więc jego zrozumienie wymaga znajomości całego modelu biznesowego i strategii finansowej przedsiębiorstwa. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie progu rentowności z wyższymi wynikami finansowymi, co prowadzi do nieprawidłowych decyzji dotyczących cen czy inwestycji. Kluczowe zrozumienie tego pojęcia jest fundamentalne dla podejmowania świadomych decyzji biznesowych oraz dla długofalowego planowania finansowego.

Pytanie 5

Firma zajmująca się produkcją, która prowadzi ewidencję kosztów jedynie w układzie kalkulacyjnym, powinna zaksięgować zużycie materiałów bezpośrednio związanych z produkcją na konto

A. Koszty wydziałowe

B. Wynagrodzenia

C. Koszty działalności podstawowej

D. Koszty ogólnego zarządu

Odpowiedź "Koszty działalności podstawowej" jest poprawna, ponieważ koszty materiałów bezpośrednich są integralną częścią procesu produkcyjnego i bezpośrednio wpływają na koszt wytworzenia produktów. W ramach ewidencji kosztów w układzie kalkulacyjnym, wszystkie koszty związane z produkcją, w tym materiały, powinny być przypisywane do kosztów działalności podstawowej, które odzwierciedlają wszystkie wydatki związane z bezpośrednią działalnością produkcyjną. Przykładem zastosowania tej zasady może być sytuacja, w której przedsiębiorstwo wytwarza meble. W takim przypadku wszystkie materiały, takie jak drewno, sklejka czy farby, będą księgowane jako koszty działalności podstawowej, co pozwala na dokładne obliczenie kosztu wytworzenia danego produktu. W praktyce stosowanie takiej ewidencji wspiera podejmowanie decyzji dotyczących cen, rentowności i efektywności produkcji, a także jest zgodne z zasadami rachunkowości kosztów, które zalecają segregację kosztów na te, które bezpośrednio przyczyniają się do produkcji. Dobrą praktyką jest także regularne przeglądanie i analizowanie tych kosztów, aby identyfikować obszary do optymalizacji.

Pytanie 6

Jakie przychody zaliczamy do pozostałych przychodów operacyjnych?

A. przychody ze sprzedaży niepotrzebnych środków trwałych

B. odsetki od bankowych kredytów

C. otrzymane odsetki za opóźnienie w spłacie należności

D. dodatnie różnice kursowe

Otrzymane odsetki z tytułu zwłoki w spłacie należności, choć mogą wydawać się istotnym elementem przychodów, są klasyfikowane inaczej niż przychody operacyjne. Z perspektywy rachunkowości, odsetki te są traktowane jako przychody finansowe, ponieważ dotyczą one transakcji związanych z finansowaniem, a nie z działalnością operacyjną jednostki. Analogicznie, odsetki od kredytów bankowych są kosztami finansowymi, które obciążają wynik finansowy firmy. Te przychody i koszty finansowe nie są związane bezpośrednio z podstawową działalnością firmy, co sprawia, że ich ujmowanie w kontekście przychodów operacyjnych jest błędne. Dodatnie różnice kursowe również nie są przychodami operacyjnymi, lecz finansowymi, powstającymi w wyniku różnic w kursach walut przy transakcjach zagranicznych. Generalnie, typowe błędy myślowe prowadzące do mylnego rozumienia tych zagadnień to utożsamianie wszystkich przychodów z działalnością operacyjną, co może prowadzić do zniekształcenia wyników finansowych i niewłaściwej analizy sytuacji ekonomicznej firmy. Zrozumienie różnicy między przychodami operacyjnymi a finansowymi jest kluczowe dla prawidłowego sporządzania raportów finansowych oraz podejmowania strategicznych decyzji w przedsiębiorstwie.

Pytanie 7

Opłaty skarbowe oraz notarialne powinny być zaksięgowane na koncie

A. Inne koszty operacyjne

B. Podatki i opłaty

C. Usługi zewnętrzne

D. Wydatki finansowe

Kwestie związane z błędnym przypisaniem opłat skarbowych i notarialnych do innych kategorii kosztów mogą prowadzić do nieprawidłowego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Opłaty te nie są kosztami finansowymi, ponieważ nie są związane z kosztami uzyskania finansowania, ale stanowią obowiązkowe płatności na rzecz państwa. Z kolei klasyfikowanie ich jako usługi obce może wprowadzać w błąd, ponieważ usługi obce są wynagrodzeniami dla zewnętrznych dostawców, które są związane z zakupem konkretnej usługi, a nie z obciążeniem na rzecz administracji publicznej. Podatki i opłaty są kategorią, która obejmuje wszelkie obowiązkowe płatności na rzecz organów państwowych i lokalnych, co idealnie pasuje do opłat skarbowych i notarialnych. Niemniej jednak, błędne przypisanie do pozostałych kosztów operacyjnych może prowadzić do nieprawidłowego przedstawienia wyników finansowych, ponieważ te koszty nie odzwierciedlają typowych wydatków operacyjnych związanych z działalnością przedsiębiorstwa, ale raczej obciążają bilans jako obowiązkowe płatności. Dlatego ważne jest, aby w księgowości zachować precyzyjność klasyfikacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rachunkowości i pozwala na właściwe monitorowanie zobowiązań podatkowych.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Kiedy obliczamy wynik finansowy przy użyciu metody porównawczej, a koszt sprzedanych towarów jest niższy od całkowitych kosztów według rodzaju, co wtedy następuje?

A. zwiększenie zapasu towarów

B. rzeczywisty koszt produkcji

C. planowany koszt produkcji

D. zmniejszenie zapasu towarów

Odpowiedzi, które sugerują inne pomysły, jak rzeczywisty koszt wytworzenia, zmniejszenie stanu produktów czy planowany koszt wytworzenia, są po prostu nieprawidłowe. Rzeczywisty koszt wytworzenia dotyczy wydatków już poniesionych w związku z produkcją, a jeśli koszt sprzedanych produktów jest mniejszy od kosztów według rodzaju, to rzeczywisty koszt wytworzenia nie można tak interpretować, bo to tylko część kosztów. Zmniejszenie stanu produktów sugeruje, że produkty zostały sprzedane, co jest sprzeczne z tym, że mamy nadwyżkę zapasów. A planowany koszt wytworzenia? To już zupełnie inne bajka, bo odnosi się do przewidywanych wydatków, które są ustalane jeszcze przed rozpoczęciem produkcji i nie mają wpływu na aktualny stan zapasów. W takich sytuacjach często mylimy koszty wytworzenia z aktualnymi zapasami i nie rozumiemy relacji między kosztami a sprzedażą. Dlatego ważne jest, żeby w analizach finansowych i zarządzaniu zapasami posługiwać się poprawnymi definicjami, żeby uniknąć nieporozumień i błędnych decyzji.

Pytanie 10

Konto Ubezpieczenia społeczne oraz inne świadczenia stanowi konto

A. rozrachunkowe

B. bilansowe

C. korygujące

D. wynikowe

Wybór odpowiedzi dotyczących rozrachunkowości, bilansowości lub korygowania do konta Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia jest niepoprawny i wynika z nieporozumienia co do funkcji oraz charakterystyki tych kont. Konta rozrachunkowe z reguły służą do ewidencjonowania zobowiązań oraz należności, a nie do monitorowania wyników finansowych związanych z działalnością firmy. Z kolei konta bilansowe, które obejmują aktywa i pasywa, są używane do przedstawiania stanu finansowego przedsiębiorstwa w danym momencie, natomiast konta wynikowe, jak to w pytaniu, odzwierciedlają przychody i koszty w określonym okresie, co jest kluczowe dla analizy działalności operacyjnej. Odpowiedź o charakterze korygującym odnosi się do kont, które są wykorzystywane do poprawy błędów w ewidencji, co nie ma zastosowania w kontekście ubezpieczeń społecznych. Typowym błędem myślowym jest zrozumienie konta ubezpieczeń społecznych jako jednego z rozrachunkowych, co prowadzi do błędnej klasyfikacji jego funkcji. Niezrozumienie różnicy pomiędzy różnymi typami kont może skutkować nieprawidłowym przygotowaniem raportów finansowych, co jest sprzeczne z dobrą praktyką rachunkowości i może narażać firmę na ryzyko audytów oraz sankcji prawnych.

Pytanie 11

Dokument potwierdzający wydanie materiałów do produkcji stanowi dokument księgowy?

A. wewnętrznym własnym

B. zastępczym, wtórnym

C. zewnętrznym własnym

D. zewnętrznym obcym

Dowód wydania materiałów do produkcji uznawany jest za własny wewnętrzny dowód księgowy, ponieważ stanowi dokumentację wewnętrzną przedsiębiorstwa, która jest niezbędna do prawidłowego udokumentowania procesu wydania surowców lub półproduktów do produkcji. W kontekście księgowości, dowód ten jest kluczowy, ponieważ jest używany do rejestrowania kosztów związanych z produkcją oraz do zapewnienia zgodności z wewnętrznymi procedurami kontrolnymi. Przykładem zastosowania takiego dowodu jest sytuacja, w której firma produkcyjna wydaje materiały do produkcji danego wyrobu. W chwili wydania, odpowiedni dokument jest generowany, co umożliwia ścisłe połączenie między wydanymi materiałami a konkretnym zleceniem produkcyjnym. To z kolei pozwala na skuteczne śledzenie kosztów produkcji oraz na późniejsze analizy efektywności. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami rachunkowości, dokumentacja wewnętrzna powinna być archiwizowana i dostępna, aby mogła być wykorzystana w audytach oraz do monitorowania procesów produkcyjnych.

Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

Błąd w imieniu nabywcy towaru, który wystąpił na fakturze wystawionej przez aktywnego podatnika VAT, powinien być skorygowany notą

A. memoriałową wystawioną przez nabywcę towaru

B. korygującą wystawioną przez nabywcę towaru

C. księgową wystawioną przez sprzedawcę towaru

D. uznaniową wystawioną przez sprzedawcę towaru

Odpowiedź wskazująca na wystawienie noty korygującej przez nabywcę towaru jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami prawa podatkowego, w przypadku błędu w nazwie nabywcy na fakturze, to nabywca ma obowiązek wystawić korektę. Nota korygująca ma na celu skorygowanie danych dotyczących odbiorcy towaru, co jest kluczowe dla prawidłowego rozliczenia podatku VAT. W praktyce, nabywca powinien sporządzić dokument, który odnosi się bezpośrednio do błędnie wystawionej faktury, wskazując poprawne dane. Taki dokument powinien być także przekazany do sprzedawcy, aby ten mógł zaktualizować swoje księgi rachunkowe. Przykład zastosowania to sytuacja, w której firma X kupuje towary od firmy Y i na fakturze popełniono błąd w nazwisku nabywcy. W takim przypadku firma X, jako nabywca, powinna wystawić notę korygującą, aby dostarczyć poprawne informacje do firmy Y oraz organów skarbowych, co jest zgodne z dobrą praktyką w obszarze rachunkowości i podatków.

Pytanie 14

Analizując dane przedstawione w tabeli wskaż, ile wynosi wartość niedoboru niezawinionego przekraczającego zakładową normę ubytków naturalnych.

Towar	Wartość stanu z ewidencji księgowej w zł	Wartość stanu ze spisu z natury w zł	Zakładowa norma ubytków naturalnych w zł
Ananas	800,00	500,00	100,00

A. 100,00 zł

B. 500, 00 zł

C. 200,00 zł

D. 300,00 zł

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego podstawowych pojęć związanych z obliczaniem wartości niedoboru niezawinionego. Wartości 300,00 zł i 100,00 zł mogą wydawać się logiczne w kontekście obliczeń, jednak nie są one zgodne z definicją oraz zastosowaniem normy ubytków naturalnych. Użytkownicy często mylą faktyczny ubytek z niedoborem niezawinionym, co prowadzi do błędnych obliczeń. Faktyczny ubytek to różnica między dwoma różnymi stanami, a zakładowa norma ubytków naturalnych to ustalona granica, a więc nie jest to wartość, którą można po prostu dodać lub odjąć do innych wartości w dowolny sposób. Prawidłowe podejście polega na zrozumieniu, że niedobór niezawiniony to różnica, która powstaje w wyniku przekroczenia normy, a nie po prostu ich suma lub różnica bez kontekstu. Typowym błędem myślowym jest także traktowanie każdej wartości jako potencjalnie poprawnej, przez co pomija się kluczowy element analizy, jakim jest kontekst normy w odniesieniu do faktycznych wyników. Zrozumienie tego zagadnienia jest niezbędne dla efektywnego zarządzania finansami w każdej organizacji.

Pytanie 15

Zgodnie z dowodem księgowym Pw - Przychód wewnętrzny, można zarejestrować operację gospodarczą o następującej treści

A. Odebranie reklamowanych towarów do magazynu

B. Przyjęcie środka trwałego do użytkowania

C. Odebranie wyrobów gotowych z produkcji do magazynu

D. Przyjęcie materiałów w postaci darowizny

Przyjęcie środka trwałego do użytkowania, przyjęcie materiałów w formie darowizny oraz przyjęcie reklamowanych towarów do magazynu to operacje, które nie są związane z przychodem wewnętrznym, co jest kluczowe dla zrozumienia, dlaczego te odpowiedzi są błędne. Przyjęcie środka trwałego do użytkowania odnosi się do aktywów, które będą używane przez dłuższy czas i nie generują bezpośrednio przychodu wewnętrznego, lecz podlegają amortyzacji. W przypadku przyjęcia materiałów w formie darowizny, mamy do czynienia z sytuacją, w której materiały nie są wytwarzane przez przedsiębiorstwo, a ich przyjęcie nie wpływa na przychody związane z działalnością operacyjną. Z kolei przyjęcie reklamowanych towarów do magazynu dotyczy zwrotów, które nie są nowymi przychodami, a jedynie powrotem produktów do zapasów, co wprowadza zamieszanie w ewidencji. Często spotykanym błędem jest mylenie tych operacji z przychodem wewnętrznym, co prowadzi do nieprawidłowego księgowania oraz błędnych analiz finansowych. Zrozumienie różnicy pomiędzy tymi operacjami a przychodem wewnętrznym jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz efektywnego zarządzania finansami przedsiębiorstwa.

Pytanie 16

Korygowanie błędu księgowego przy użyciu storna czerwonego wpłynie na konta, które są korygowane

A. zachowanie czystości zapisów

B. zawieŜenie obrotów

C. obniżenie obrotów

D. obniżenie sald końcowych

Nieprawidłowe odpowiedzi koncentrują się na złych założeniach dotyczących skutków stosowania storna czerwonego. Przede wszystkim, zaniżenie sald końcowych sugeruje, że po dokonaniu korekty saldo konta będzie niższe, co jest mylnym rozumowaniem. Storno czerwone nie wpływa na ostateczne saldo konta; zamiast tego wprowadza korektę, która neutralizuje wcześniejszy błąd. Twierdzenie, że storno czerwone zawyża obroty, również jest błędne. Obroty są efektem zarówno przychodów, jak i wydatków; storno ma na celu przede wszystkim wyeliminowanie błędnych zapisów, a nie ich zwiększenie. Pomijając te aspekty, możemy również zauważyć, że odpowiedzi te bazują na nieporozumieniu dotyczącym zasadności przejrzystości w dokumentacji księgowej. Zachowanie czystości zapisów jest fundamentalnym elementem skutecznego zarządzania rachunkowością, a nie jego naruszeniem. Często w praktyce spotykane są sytuacje, w których księgowi zamiast stosować storno, próbują ręcznie skorygować błędne zapisy, co prowadzi do zmieszania i braku przejrzystości. Właściwe podejście, czyli stosowanie storna czerwonego, jest zgodne z najlepszymi praktykami w rachunkowości i gwarantuje utrzymanie porządku w dokumentacji.

Pytanie 17

Środek trwały o wartości początkowej 110 000,00 zł jest amortyzowany od 01.01.br. przy użyciu metody degresywnej.
Stawka amortyzacji wynosi 10%, a współczynnik podwyższający to 2. Jaka będzie kwota rocznej amortyzacji w drugim roku używania środka trwałego?

A. 22 000,00 zł

B. 11 000,00 zł

C. 8 800,00 zł

D. 17 600,00 zł

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia mechanizmu amortyzacji degresywnej. Odpowiedź 11 000,00 zł jest błędna, ponieważ nie uwzględnia zastosowania współczynnika podwyższającego. Przy standardowej stawce 10% roczna amortyzacja wyniosłaby 11 000,00 zł, ale my mamy do czynienia z wyższą stawką degresywną. Odpowiedź 22 000,00 zł, choć bliska, dotyczy tylko pierwszego roku amortyzacji. W drugim roku wartość netto środka trwałego ulega zmianie, co powinno zostać uwzględnione przy obliczeniach. Odpowiedź 8 800,00 zł również jest błędna, ponieważ obliczenia nie biorą pod uwagę ani podstawowej stawki, ani współczynnika, co prowadzi do znacznego niedoszacowania wartości rocznej amortyzacji. Kluczowym błędem jest brak zrozumienia, jak amortyzacja degresywna wpływa na wartość netto środka trwałego oraz jak obliczać stawki w kolejnych latach. Warto zauważyć, że metody amortyzacji stosowane w praktyce muszą być zgodne z normami rachunkowości oraz zasadami ekonomiki, aby prawidłowo odzwierciedlać stan majątkowy firmy.

Pytanie 18

W jakim momencie zgodnie z przepisami o rachunkowości jednostki zobowiązane są do przygotowywania zestawień obrotów oraz sald kont księgi głównej?

A. Nie później niż 30 dnia od dnia bilansowego

B. Na koniec każdego okresu sprawozdawczego, nie rzadziej niż na koniec miesiąca

C. W każdej chwili roku obrotowego

D. Nie później niż 15 dnia po zakończeniu okresu sprawozdawczego

Zrozumienie obowiązków jednostek w zakresie sporządzania zestawień obrotów i sald kont księgi głównej jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania każdego przedsiębiorstwa. Wybór odpowiedzi, że jednostki mogą to robić w dowolnym momencie roku obrotowego, jest nieprawidłowy, ponieważ nie uwzględnia wymogu systematyczności i regularności, który jest centralnym elementem dobrych praktyk rachunkowości. Sporządzanie zestawień w dowolnym czasie może prowadzić do sytuacji, w której kluczowe informacje finansowe nie są na bieżąco monitorowane, co z kolei może utrudnić podejmowanie przemyślanych decyzji biznesowych. Z kolei twierdzenie, że zestawienia należy sporządzać nie później niż 15 dnia od zakończenia okresu sprawozdawczego, nie odzwierciedla rzeczywistych wymagań ustawowych, które nakładają obowiązek wykonania tych czynności na koniec okresu sprawozdawczego. W praktyce opóźnienia w sporządzaniu zestawień mogą prowadzić do błędów w raportowaniu finansowym, a także do naruszeń przepisów prawnych, co może grozić sankcjami. Dodatkowo, brak regularnych zestawień na koniec miesiąca może skutkować gromadzeniem błędów i trudności w ich identyfikacji, co możemy zauważyć w przypadku jednostek, które zaniedbują te obowiązki. Właściwe podejście do rachunkowości polega na udokumentowanym i systematycznym monitorowaniu finansów, co jest fundamentem dla właściwego zarządzania oraz przejrzystości w relacjach z interesariuszami.

Pytanie 19

Firma nabyła i wprowadziła do swojego magazynu 100 kg surowca w cenie zakupu netto 15 zł/kg. Po upływie dwóch dni dostała fakturę korygującą, na której przyznano jej zniżkę wynoszącą 5%. Jaką wartość będą miały towary w magazynie po uwzględnieniu tej zniżki?

A. 1 425,00 zł

B. 1 500,00 zł

C. 2 250,00 zł

D. 1 575,00 zł

Odpowiedzi takie jak 1 500,00 zł, 1 575,00 zł oraz 2 250,00 zł są błędne z kilku powodów. Odpowiedź 1 500,00 zł wynika z obliczenia wartości zakupu bez uwzględnienia rabatu, co nie jest zgodne z zasadami księgowości oraz praktycznymi normami prowadzenia dokumentacji. Każda faktura korygująca powinna być uwzględniana w księgach rachunkowych, co wpływa na realne koszty towarów. W przypadku 1 575,00 zł, można zauważyć, że osoba obliczająca mogła błędnie przeliczyć rabat, nie odejmując go od całkowitej wartości zakupu, co również jest nieprawidłowe, ponieważ rabat powinien pomniejszać wartość towaru przed jego przyjęciem do magazynu. Z kolei odpowiedź 2 250,00 zł sugeruje, że rabat został dodany zamiast odjęty, co kompletnie mija się z celem zastosowania rabatów w transakcjach handlowych. W praktyce, nieprawidłowa interpretacja rabatów i ich wpływu na wartość zakupów może prowadzić do znacznych błędów w budżetowaniu oraz analizie kosztów. Dlatego ważne jest, aby każdy pracownik odpowiedzialny za księgowość był dobrze zaznajomiony z zasadami obliczania rabatów i ich wpływu na koszt zakupu, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami w firmie.

Pytanie 20

Uzyskany zysk netto za dany rok obrotowy spółka kapitałowa ma możliwość przeznaczenia na

A. realizację wypłaty wynagrodzeń dla pracowników

B. przekazanie dywidendy dla wspólników

C. uiszczenie podatku dochodowego

D. wykonanie płatności zobowiązań publicznoprawnych

Spłata zobowiązań publicznoprawnych, zapłata podatku dochodowego oraz wypłata wynagrodzeń pracownikom to nie są formy wykorzystania zysku netto, które są bezpośrednio związane z decyzją o podziale zysku pomiędzy wspólników. Zobowiązania publicznoprawne, takie jak podatki czy składki na ubezpieczenie społeczne, są obowiązkowe i powinny być regulowane na bieżąco z przychodów, a nie z zysku netto. Podobnie, zapłata podatku dochodowego jest długoterminowym obowiązkiem, który jest obliczany na podstawie zysków firmy, ale nie jest to forma dystrybucji zysku. Wypłata wynagrodzeń pracownikom jest również kosztami działalności operacyjnej i nie ma związku z decyzjami inwestycyjnymi dotyczącymi zysku netto. Typowym błędem jest mylenie kosztów operacyjnych z możliwością dystrybucji zysku. Zysk netto jest to kwota, która pozostaje po odliczeniu wszystkich kosztów i zobowiązań, a jego przeznaczenie zależy od strategii przedsiębiorstwa oraz decyzji właścicieli, którzy mają do wyboru szereg opcji, z dywidendą włącznie. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla podejmowania świadomych decyzji finansowych w kontekście działalności spółek kapitałowych.

Pytanie 21

Marek Stec pracuje na podstawie umowy o pracę jako kierownik budowy. Dodatkowo pracodawca zawarł z nim umowę zlecenie na przeprowadzanie szkoleń w zakresie BHP. W związku z umową zlecenia pracownikowi zostaną potrącone

A. obowiązkowo ubezpieczenie zdrowotne oraz dobrowolne potrącenia, na które pracownik wyraził zgodę

B. obowiązkowo składki na ubezpieczenia społeczne oraz wymaganą zaliczkę na podatek dochodowy

C. dobrowolnie składki na ubezpieczenia społeczne, obowiązkowo składkę na ubezpieczenie zdrowotne oraz wymaganą zaliczkę na podatek dochodowy

D. obowiązkowo składki na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz wymaganą zaliczkę na podatek dochodowy

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami prawa pracy oraz ustawodawstwem dotyczącym ubezpieczeń społecznych, od wynagrodzenia uzyskiwanego z umowy zlecenia są obowiązkowo potrącane składki na ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne, a także zaliczka na podatek dochodowy. W szczególności, składki na ubezpieczenie społeczne obejmują zarówno ubezpieczenie emerytalne, rentowe, jak i wypadkowe. Ubezpieczenie zdrowotne również jest obowiązkowe, a jego stawka zależy od wysokości przychodów. Dodatkowo, konieczność odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy wynika z ogólnych zasad opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez osoby fizyczne. Przykładowo, w przypadku Marka Steca, który wykonuje dodatkowe zadania w ramach umowy zlecenia, pracodawca ma obowiązek dopełnić formalności związane z odprowadzaniem składek, co wpływa na wysokość wynagrodzenia netto. Taki mechanizm zapewnia pracownikowi zabezpieczenie socjalne oraz wpływa na gromadzenie praw emerytalnych.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

Firma nabyła i wprowadziła do użytkowania zestaw komputerowy 10 lutego 2016 roku, którego wartość początkowa wynosiła 9 000,00 zł. Stawka amortyzacyjna dla zestawu komputerowego wynosi 30%. Firma stosuje metodę podatkową do amortyzacji środków trwałych. Oblicz wartość aktualną zestawu komputerowego na dzień 31.12.2016 roku?

A. 6 750,00 zł

B. 2 700,00 zł

C. 9 000,00 zł

D. 6 300,00 zł

Poprawna odpowiedź to 6 750,00 zł. Aby obliczyć wartość bieżącą zestawu komputerowego na dzień 31.12.2016 r., należy najpierw ustalić kwotę amortyzacji. Wartość początkowa zestawu komputerowego wynosi 9 000,00 zł, a stawka amortyzacyjna wynosi 30% rocznie. Zatem roczna amortyzacja wynosi 9 000,00 zł x 30% = 2 700,00 zł. Ponieważ zestaw został przyjęty do eksploatacji 10 lutego 2016 r., do końca roku 2016 minęło 10 miesięcy, co stanowi 10/12 roku. W związku z tym amortyzacja za 2016 r. wynosi 2 700,00 zł x (10/12) = 2 250,00 zł. Następnie, aby uzyskać wartość bieżącą, odejmujemy amortyzację od wartości początkowej: 9 000,00 zł - 2 250,00 zł = 6 750,00 zł. W praktyce, odpowiednie obliczenia amortyzacji są kluczowe w zarządzaniu majątkiem firmy, pozwalając na precyzyjne oszacowanie wartości środków trwałych oraz ich wpływu na wyniki finansowe przedsiębiorstwa. Zgodnie z przepisami, właściwe ustalanie wartości amortyzowanych aktywów jest również istotne dla celów podatkowych.

Pytanie 24

Ujawnił się w hurtowni owocowo-warzywnej ubytek pomidorów spowodowany ich zmniejszeniem masy w wyniku utraty wody. Co to jest?

A. naturalny

B. pozorny

C. zawiniony

D. nadzwyczajny

Odpowiedzi pozorny, nadzwyczajny oraz zawiniony nie są poprawne w kontekście zjawisk związanych z ubytkiem masy pomidorów na skutek utraty wody. Odpowiedź pozorny sugeruje, że ubytek nie jest rzeczywisty, co jest błędne, ponieważ utrata wody prowadzi do rzeczywistego zmniejszenia masy produktów, co można zmierzyć i zaobserwować. W kontekście handlu owocami i warzywami ważne jest rozróżnienie między ubytkami, które są wynikiem naturalnych procesów fizycznych, a tymi, które mogą być wynikiem nieodpowiednich praktyk przechowywania. Z kolei odpowiedź nadzwyczajny sugeruje sytuacje wyjątkowe, które mogą wskazywać na problemy w zarządzaniu łańcuchem dostaw. Ubytek masy z powodu utraty wody nie jest sytuacją nadzwyczajną, lecz powszechnym zjawiskiem, które można przewidzieć i kontrolować. Odpowiedź zawiniony implikuje, że ubytek jest wynikiem błędów ludzi lub niewłaściwego zarządzania, co również nie oddaje istoty zjawiska. Choć oczywiście złe praktyki mogą przyczynić się do większych strat, kluczowe jest zrozumienie, że naturalne procesy, takie jak parowanie, są nieodłączną częścią przechowywania świeżych produktów. Dlatego ważne jest, aby w branży spożywczej stosować najlepsze praktyki, takie jak monitorowanie wilgotności i temperatury, aby zminimalizować straty i poprawić jakość przechowywanych owoców i warzyw.

Pytanie 25

Wynagrodzenia brutto pracowników pracujących w cegielni przy produkcji cegieł powinny być ujęte w układzie kalkulacyjnym na koncie

A. Koszty handlowe

B. Koszty wydziałowe

C. Koszty działalności podstawowej

D. Koszt własny sprzedanych wyrobów

Odpowiedzi takie jak 'Koszty wydziałowe', 'Koszt własny sprzedanych wyrobów' oraz 'Koszty handlowe' są niewłaściwe, ponieważ bazują na błędnym rozumieniu struktury kosztów w kontekście działalności produkcyjnej. Koszty wydziałowe dotyczą wszystkich wydatków związanych z funkcjonowaniem danego wydziału, ale nie uwzględniają bezpośrednich kosztów produkcji, takich jak wynagrodzenia pracowników. Zatem, klasyfikowanie wynagrodzeń pracowników produkcyjnych jako kosztów wydziałowych może prowadzić do zniekształcenia obrazów finansowych oraz utrudniać zarządzanie kosztami. Koszt własny sprzedanych wyrobów odnosi się do wszystkich wydatków związanych z produkcją towarów, które zostały sprzedane, a więc uwzględnia różne koszty, w tym koszty materiałów i wynagrodzeń, ale jest to pojęcie szersze, które powinno być obliczane po zakończeniu procesu produkcji. Koszty handlowe zaś dotyczą wydatków związanych z dystrybucją i sprzedażą produktów, a nie z ich produkcją, co czyni je całkowicie nieodpowiednimi w tym kontekście. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych pojęć oraz brak zrozumienia, jak różne elementy kosztów wpływają na ogólną rentowność przedsiębiorstwa.

Pytanie 26

Dla środka trwałego o wartości początkowej 60 000,00 zł, z roczną stawką amortyzacji wynoszącą 10% oraz współczynnikiem podwyższającym 2, jednostka obliczyła miesięczny odpis amortyzacyjny w drugim roku użytkowania na poziomie 800,00 zł. Jaką metodę amortyzacji zastosowano?

A. Liniowa

B. Degresywna

C. Naturalna

D. Progresywna

Odpowiedź wskazująca na metodę naturalną jest błędna, ponieważ nie istnieje formalna metoda amortyzacji określana tym terminem. W kontekście amortyzacji, pojęcie 'naturalna' nie odnosi się do żadnej uznawanej metody. Podobnie, odpowiedzi sugerujące metodę progresywną również są mylne, ponieważ odnosi się ona do zwiększających się odpisów w kolejnych latach, co jest sprzeczne z opisanymi wartościami. Zastosowanie stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% z podwyższonym współczynnikiem prowadzi do niższych odpisów w późniejszych latach, co nie odpowiada zasadzie progresywnej. Ponadto, odpowiedź wskazująca na metodę liniową jest niewłaściwa, ponieważ w przypadku metody liniowej odpisy są stałe przez cały okres użytkowania środka trwałego. W kontekście podanego przykładu, przy zastosowaniu metody liniowej roczny odpis wynosiłby stałe 6 000 zł, co jest sprzeczne z obliczeniami przedstawionymi w pytaniu. Istotnym błędem myślowym jest nie uwzględnienie wpływu współczynnika podwyższającego na całkowity roczny odpis, co prowadzi do mylnych wniosków na temat zastosowanej metody. Użytkownicy często zapominają, że każda z metod amortyzacji ma swoje specyficzne zasady i zastosowania, co należy mieć na uwadze w praktyce księgowej.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Proces jednostronnego zapisu powtarzanego polega na tym, że

A. zapis dokonany na koncie syntetycznym pojawia się na koncie analitycznym w tej samej kwocie, po przeciwnej stronie konta

B. zapis dokonany na koncie syntetycznym pojawia się na koncie analitycznym w tej samej kwocie, po tej samej stronie konta

C. zapis dokonany na koncie analitycznym pojawia się na koncie syntetycznym w tej samej kwocie, po tej samej stronie konta

D. zapis dokonany na koncie syntetycznym pojawia się na koncie analitycznym w innej kwocie, po przeciwnej stronie konta

Pojęcia zapisów jednostronnych i ich zastosowanie w koncie syntetycznym oraz analitycznym mogą być mylące, szczególnie jeśli chodzi o interpretację kierunków zapisu. Zapis dokonany na koncie syntetycznym, powtarzany na koncie analitycznym, w przeciwnej stronie konta, sugeruje błędne zrozumienie podstawowych zasad rachunkowości. Zasada podwójnego zapisu jednoznacznie określa, że dla każdej transakcji należy zarejestrować równocześnie przychód i wydatek. W przypadku, gdy zapis jest dokonywany w przeciwnych stronach, zaburza to równowagę rachunkową, co prowadzi do nieprawidłowości w sprawozdaniach finansowych. Kolejnym błędnym podejściem jest interpretacja zapisu na koncie analitycznym jako niezależnego od konta syntetycznego. Powtarzanie zapisu w innej kwocie na koncie analitycznym wprowadza dodatkowe komplikacje, które mogą prowadzić do nieścisłości w raportach, uniemożliwiając prawidłowe monitorowanie i analizowanie danych finansowych. W praktyce, każda operacja powinna być dokładnie analizowana, aby uniknąć nieporozumień związanych z kierunkami zapisów oraz ich kwotami. Taki proces wymaga od księgowych i analityków dużej precyzji oraz znajomości standardów rachunkowości, co jest kluczowe dla zapewnienia rzetelności sprawozdań finansowych.

Pytanie 29

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, księgi rachunkowe jednostki kontynuującej działalność rozpoczyna się na

A. dzień poprzedzający moment postawienia jednostki w stan likwidacji

B. dzień przed dokonaniem zmiany formy prawnej

C. początek każdego kolejnego roku obrotowego

D. koniec każdego roku obrotowego

Odpowiedzi sugerujące otwieranie ksiąg rachunkowych na koniec roku obrotowego, dzień poprzedzający zmianę formy prawnej lub dzień poprzedzający likwidację jednostki opierają się na błędnych założeniach dotyczących momentu aktualizacji ksiąg. Otwarcie ksiąg na koniec roku obrotowego jest sprzeczne z zasadą ciągłości, która zakłada, że jednostka prowadzi działalność w sposób nieprzerwany, a zamknięcie roku obrotowego nie oznacza zakończenia działalności. Ponadto, otwieranie ksiąg rachunkowych na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej jest niewłaściwe, ponieważ zmiana formy prawnej jednostki nie ma wpływu na sposób prowadzenia ksiąg, które powinny być kontynuowane w nowej formie. Z kolei wskazanie dnia poprzedzającego likwidację jednostki jest mylne, ponieważ w momencie likwidacji księgi rachunkowe powinny zostać zamknięte, a nie otwierane. Prawidłowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest kluczowe dla rzetelności sprawozdań finansowych i wymaga stosowania się do określonych standardów rachunkowości. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że zasady te mają na celu zapewnienie prawidłowego i przejrzystego obrazu sytuacji finansowej jednostki w każdym okresie, a nie tylko w chwilach kryzysowych, takich jak likwidacja czy zmiana formy prawnej.

Pytanie 30

Stan, który może prowadzić do wypadku lub choroby zawodowej, określa się mianem

A. urazem mechanicznym

B. zagrożeniem

C. ryzykiem zawodowym

D. porażeniem prądem

Odpowiedź 'zagrożeniem' jest prawidłowa, ponieważ w kontekście BHP (bezpieczeństwa i higieny pracy) termin ten odnosi się do wszelkich warunków lub sytuacji w środowisku pracy, które mogą prowadzić do wypadków lub chorób zawodowych. Zagrożenia mogą mieć różnorodne źródła, w tym fizyczne, chemiczne, biologiczne czy psychospołeczne. Przykładem może być praca w warunkach o wysokim poziomie hałasu, która może prowadzić do uszkodzenia słuchu. Zgodnie z przepisami prawa pracy, pracodawcy są zobowiązani do identyfikacji i oceny zagrożeń, a także wprowadzenia odpowiednich działań prewencyjnych, takich jak szkolenia pracowników, zapewnienie odpowiednich środków ochrony osobistej oraz dostosowanie stanowisk pracy do norm ergonomicznych. Właściwe zarządzanie zagrożeniami jest kluczowe, aby zapewnić bezpieczne i zdrowe środowisko pracy, co jest zgodne z normami Międzynarodowej Organizacji Pracy oraz krajowymi regulacjami BHP.

Pytanie 31

Pożyczkę udzieloną innej firmie na okres 2 lat klasyfikuje się w bilansie jako

A. kapitały obce

B. kapitały własne

C. inwestycje długoterminowe

D. należności długoterminowe

Wybór kapitałów obcych jako klasyfikacji dla udzielonej pożyczki jest błędny, ponieważ pożyczki te nie są traktowane jako zobowiązania wobec wierzycieli, które należy zwrócić w krótkim okresie. Kapitały obce obejmują zobowiązania, które zwykle mają krótszy okres spłaty i są powiązane z bieżącą działalnością operacyjną firmy. Klasyfikacja do kapitałów własnych nie jest także adekwatna, ponieważ nie są one funduszami wykorzystywanymi do finansowania działalności przedsiębiorstwa, lecz reprezentują wkłady właścicieli i zyski zatrzymane. Kolejnym błędnym podejściem jest zaliczenie pożyczki do należności długoterminowych, co sugerowałoby, że firma ma prawo do odbioru pieniędzy na dłuższy okres, co nie jest zgodne z naturą tego rodzaju transakcji. Należności długoterminowe dotyczą przede wszystkim aktywów, które firma ma prawo otrzymać od innych podmiotów, a nie tych, które sama udziela. Przykładowo, sprzedaż produktów na kredyt może prowadzić do powstania należności długoterminowych, ale w kontekście pożyczki należy rozumieć, że jest to forma inwestycji, a nie odbioru należności. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w prawidłowej klasyfikacji aktywów i zobowiązań w sprawozdaniach finansowych.

Pytanie 32

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Jak należy wyceniać zapasy na dzień bilansowy?

A. na podstawie cen nabycia lub kosztów wytworzenia, które nie przekraczają cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy

B. według ceny nabycia lub ceny rynkowej, w zależności od tego, która jest niższa

C. na podstawie cen nabycia lub zakupu wynikających z faktur dostawców

D. w oparciu o ceny nabycia lub koszty wytworzenia, które nie są niższe od cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy

Pojęcia dotyczące wyceny zapasów mogą być mylące, zwłaszcza gdy rozważa się różne metody i zasady. W pierwszej odpowiedzi sugerowane jest uwzględnianie ceny rynkowej lub ceny nabycia, co jest nieprawidłowe, ponieważ zasada ostrożności wyraźnie wskazuje na konieczność uwzględnienia niższej z wartości. Ustalanie wartości zapasów na podstawie samej ceny rynkowej może prowadzić do nierealistycznej wyceny, która nie odzwierciedla rzeczywistych kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo. Kolejna odpowiedź zawiera błąd w interpretacji wartości sprzedaży netto, sugerując, że zapasy mogą być wyceniane na poziomie nie wyższym od cen ich sprzedaży netto, ale nie wskazuje na zasadę ostrożności, co jest kluczowe. Również stwierdzenie, że cena nabycia lub zakupu wynikająca z faktur dostawców jest wystarczającą podstawą do wyceny zapasów, jest mylące, ponieważ nie uwzględnia ewentualnych odpisów wartości ze względu na zmniejszenie wartości rynkowej zapasów. Na przykład, jeżeli zapas został nabyty za 1 000 PLN, ale jego wartość rynkowa spadła do 800 PLN, a sprzedaż netto wynosi 750 PLN, to wartość zapasu powinna zostać dostosowana do 750 PLN, a nie utrzymywana na poziomie kosztu nabycia. Takie zrozumienie jest kluczowe dla prawidłowego przedstawienia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa i uniknięcia przeszacowania aktywów w sprawozdaniach finansowych.

Pytanie 35

Księgi rachunkowe powinny być przechowywane w jednostce gospodarczej

A. 25 lat

B. 1 rok

C. trwale

D. 5 lat

Odpowiedź "5 lat" jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z polskim prawodawstwem, a w szczególności ustawą o rachunkowości, księgi rachunkowe oraz dokumenty źródłowe powinny być przechowywane przez okres pięciu lat od zakończenia roku obrotowego, którego dotyczą. Przechowywanie tych dokumentów jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej kontroli finansowej oraz umożliwienia przyszłych audytów. Przykładowo, w przypadku przeprowadzania kontroli skarbowej czy audytów wewnętrznych, przedsiębiorstwa muszą mieć możliwość przedstawienia nie tylko aktualnych, ale także archiwalnych informacji finansowych. Przez pięć lat jednostki gospodarcze są zobowiązane do przechowywania dokumentacji w formie papierowej lub elektronicznej, dbając o to, aby były one dostępne i zabezpieczone przed zniszczeniem. Przestrzeganie tych zasad nie tylko wspiera transparentność finansową, ale także wpływa na wiarygodność firmy w oczach inwestorów i partnerów biznesowych.

Pytanie 36

Naliczenie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych związane z wynagrodzeniem powinno być księgowane

A. Dt "Podatki i opłaty" i Ct "Rozrachunki z budżetem"

B. Dt "Rozrachunki z budżetem" i Ct "Rachunek bieżący"

C. Dt "Rozrachunki z pracownikami z tytułu wynagrodzeń" i Ct "Rozrachunki z budżetem"

D. Dt "Obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego" i Ct "Rozrachunki z budżetem"

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich opiera się na błędnych założeniach dotyczących księgowania zaliczki na podatek dochodowy. Księgowanie na koncie "Obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego" może sugerować, że zaliczka ta jest kosztem, co jest nieprawidłowe, ponieważ zaliczka na podatek dochodowy nie wpływa bezpośrednio na wynik finansowy, lecz jest zobowiązaniem do uregulowania w przyszłości. Z kolei zapis na koncie "Podatki i opłaty" niewłaściwie klasyfikuje tę zaliczkę jako bieżący wydatek, zamiast jako zobowiązanie, co sprzeciwia się zasadzie poprawności klasyfikacji kont. Z kolei zapis dotyczący "Rozrachunki z budżetem" jako debet, a "Rachunek bieżący" jako kredyt wprowadza w błąd, gdyż nie odzwierciedla rzeczywistego obiegu finansowego i nie oddaje stanu zobowiązań wobec budżetu. W efekcie, takie podejście może prowadzić do błędnego obrazu sytuacji finansowej firmy i utrudnić jej zarządzanie zobowiązaniami. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie klasyfikacji zobowiązań podatkowych z wydatkami operacyjnymi, co może prowadzić do nieprawidłowego raportowania w sprawozdaniach finansowych oraz potencjalnych konsekwencji prawnych, związanych z niewłaściwym rozliczaniem zobowiązań podatkowych.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Koszty związane z podstawową działalnością operacyjną w jednostce produkcyjnej powstają na skutek

A. naliczania przez bank odsetek od zaciągniętego kredytu bankowego

B. wydania z magazynu sprzedanych produktów gotowych

C. naliczania przez bank odsetek od środków zgromadzonych na rachunku bankowym

D. wpływu środków finansowych z tytułu zapłaty kary umownej nałożonej na kontrahenta

Naliczanie przez bank odsetek od środków na rachunku bankowym nie ma bezpośredniego wpływu na koszty działalności operacyjnej firmy produkcyjnej. Odsetki te są wynikiem zarządzania płynnością finansową i nie odnoszą się do kosztów wytwarzania produktów. Warto zauważyć, że koszty operacyjne są związane z produkcją, sprzedażą i dystrybucją wyrobów, a nie z zyskami z odsetek. Kolejnym błędnym rozumowaniem jest interpretacja naliczenia przez bank odsetek od zaciągniętego kredytu jako kosztu podstawowej działalności operacyjnej. Kredyt jest źródłem finansowania, a odsetki są kosztami finansowymi, które należy klasyfikować w innym obszarze rachunkowości. Ostatnia z podanych opcji, dotycząca wpływu środków pieniężnych z tytułu zapłaty kary umownej nałożonej na kontrahenta, również nie jest związana z kosztami operacyjnymi. Kary umowne są zdarzeniami jednorazowymi, które nie wpływają na regularne koszty produkcji. Typowym błędem myślowym jest mylenie kosztów operacyjnych z innymi rodzajami kosztów, co może prowadzić do niewłaściwej analizy rentowności i błędnych decyzji finansowych.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej