Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 17 maja 2025 10:23
Data zakończenia: 17 maja 2025 10:42

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Która placówka oferuje osobom z niepełnosprawnościami, które nie mogą podjąć pracy, szansę na rehabilitację społeczną i zawodową, w tym na zdobycie lub odzyskanie umiejętności potrzebnych do pracy?

A. dom opieki społecznej

B. warsztat terapeutyczny

C. centrum pomocy społecznej

D. środowiskowy dom wsparcia

Dom pomocy społecznej, środowiskowy dom samopomocy oraz ośrodek wsparcia to placówki, które pełnią inne funkcje i nie są dedykowane bezpośrednio rehabilitacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami. Dom pomocy społecznej oferuje stałe wsparcie dla osób, które wymagają opieki oraz pomocy w codziennym życiu, ale nie koncentruje się na przywracaniu umiejętności zawodowych. Środowiskowy dom samopomocy z kolei zapewnia możliwość aktywizacji i wsparcia społecznego dla osób z niepełnosprawnościami, jednak jego główny nacisk kładziony jest na integrację społeczną, a nie na konkretne umiejętności zawodowe. Ośrodek wsparcia, jak sama nazwa wskazuje, koncentruje się na udzielaniu pomocy w różnych aspektach życia, ale nie skupia się na wyspecjalizowanej rehabilitacji zawodowej, jak ma to miejsce w warsztacie terapii zajęciowej. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest utożsamianie różnych form wsparcia z jedną, co prowadzi do mylnego wniosku o ich funkcjach. Ważne jest zrozumienie, że każda z tych placówek ma swoje specyficzne cele i metody działania, co wpływa na efektywność wsparcia oferowanego osobom z niepełnosprawnościami.

Pytanie 2

Jaka skala służy do oceny ryzyka wystąpienia odleżyn u osoby stale leżącej w łóżku?

A. Skala Lawtona

B. Skala Katza

C. Skala Barthel

D. Skala Norton

Skala Barthel, będąca narzędziem oceny sprawności fizycznej pacjenta, koncentruje się na ocenie jego zdolności do wykonywania codziennych czynności. Choć jest niezwykle istotna w kontekście rehabilitacji i pomocy w codziennym funkcjonowaniu, nie jest przeznaczona do oceny ryzyka powstawania odleżyn. W praktyce klinicznej, błędne przypisanie skali Barthel do oceny ryzyka odleżyn może prowadzić do niedoszacowania potrzeb pacjenta w zakresie profilaktyki ran. Skala Lawtona, natomiast, ocenia zdolności pacjenta do wykonywania aktywności instrumentalnych, co również nie odnosi się bezpośrednio do ryzyka odleżyn. Użytkownicy mogą błędnie wydawać się, że ocena ogólnej sprawności lub zdolności do samodzielnego funkcjonowania automatycznie przekłada się na ryzyko wystąpienia odleżyn, co jest mylne. Z kolei skala Katza, znana z oceny podstawowych aktywności życiowych, również nie jest przeznaczona do oceny ryzyka odleżyn. Każda z tych skal odnosi się do różnych aspektów funkcjonowania pacjenta, ale nie dostarcza wszechstronnej analizy ryzyka odleżyn. Dlatego niezwykle ważne jest, aby używać odpowiednich narzędzi do właściwej oceny ryzyka, co prowadzi do skuteczniejszego zarządzania opieką nad pacjentem. Wybór niewłaściwej skali może skutkować niedoszacowaniem zagrożenia, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla pacjentów leżących w łóżku.

Pytanie 3

Kto potrzebuje wsparcia w załatwianiu spraw urzędowych z powodu problemów z komunikacją?

A. osoba po amputacji lewego przedramienia

B. osoba zmagająca się z osteoporozą

C. osoba w początkowym stadium reumatoidalnego zapalenia stawów

D. osoba po udarze mózgu z afazją

Odpowiedź dotycząca podopiecznego, który potrzebuje pomocy po przebytym udarze mózgu z afazją, jest prawidłowa, ponieważ afazja to zaburzenie mowy, które może znacząco utrudnić komunikację. Udar mózgu, zwłaszcza w przypadku uszkodzenia obszarów mózgowych odpowiedzialnych za język, może prowadzić do trudności w porozumiewaniu się, co z kolei stwarza potrzebę wsparcia w załatwianiu spraw urzędowych. W praktyce, osoby z afazją mogą mieć problem z wyrażaniem swoich myśli oraz zrozumieniem informacji, co utrudnia im funkcjonowanie w społeczeństwie. W takich sytuacjach istotne jest zapewnienie odpowiedniej pomocy, na przykład poprzez obecność asystenta, który pomoże w komunikacji z urzędnikami. Dobrą praktyką jest również stosowanie prostego języka oraz wizualnych pomocy komunikacyjnych, co może znacznie ułatwić zrozumienie treści. Wsparcie osób z afazją powinno być dostosowane do ich indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie oraz zasadą aktywnego uczestnictwa. To stanowi istotny element w procesie rehabilitacji i reintegracji społecznej.

Pytanie 4

Co powinno stanowić podstawę do tworzenia osobistego planu wsparcia dla osoby z niepełnosprawnością?

A. możliwości lokalnej społeczności

B. zdrowia osoby z niepełnosprawnością

C. sytuacji finansowej osoby z niepełnosprawnością

D. trudności, potrzeb oraz zdolności osoby z niepełnosprawnością

Poprawna odpowiedź wskazuje, że punktem wyjścia do opracowywania indywidualnego planu współdziałania z osobą z niepełnosprawnością są jej problemy, potrzeby i możliwości. Diagnoza tych aspektów jest kluczowa, ponieważ pozwala na holistyczne podejście do każdej osoby, które uwzględnia jej unikalne doświadczenia i wyzwania. Takie podejście oparte jest na standardach person-centered planning, który zakłada, że każdy plan powinien być dostosowany do indywidualnych okoliczności, a nie jedynie z góry narzucone. Przykładem może być sytuacja, w której osoba z niepełnosprawnością intelektualną potrzebuje wsparcia w codziennym życiu. Zrozumienie jej specyficznych potrzeb, takich jak umiejętności komunikacyjne czy zdolności do samodzielności, pozwala na stworzenie efektywnego planu wsparcia. Warto również zwrócić uwagę na praktyki, takie jak wspólne ustalanie celów z osobą niepełnosprawną oraz jej rodziną, co sprzyja większej motywacji i zaangażowaniu w proces wsparcia. Tego rodzaju podejście wzmacnia autonomię i samodzielność osób z niepełnosprawnościami, co jest zgodne z ich prawem do decydowania o własnym życiu.

Pytanie 5

Które parametry opisują prawidłowe funkcje życiowe osoby dorosłej w stanie spoczynku?

A. Tętno 78/min, ciśnienie tętnicze 140/75, temperatura ciała 36,8°C

B. Tętno 48/min, ciśnienie tętnicze 105/50, temperatura ciała 36,0°C

C. Tętno 88/min, ciśnienie tętnicze 145/95, temperatura ciała 36,6°C

D. Tętno 72/min, ciśnienie tętnicze 120/70, temperatura ciała 36,6°C

Wiesz co, Twoja odpowiedź jest super! Prawidłowe parametry życiowe dla dorosłych w spoczynku to tętno 72 uderzenia na minutę, ciśnienie 120/70 mmHg i temperatura 36,6°C. To wszystko mieści się w normie. Jeśli chodzi o tętno, to jest całkiem w porządku, bo normy mówią, że powinno być między 60 a 100. Ciśnienie 120/70 to wręcz idealne, bo lekarze zazwyczaj mówią, że wartości poniżej 120/80 są najlepsze. A temperatura 36,1-37,2 jest też normalna, więc to wszystko ze sobą działa! Wiedza na temat tych parametrów to klucz do sukcesu w medycynie, bo to pomaga dostrzegać, kiedy ktoś naprawdę potrzebuje pomocy. Warto się tym interesować, zwłaszcza w kontekście pracy w służbie zdrowia.

Pytanie 6

Jak asystent powinien rozpocząć zdejmowanie koszuli u pacjentki z prawostronnym porażeniem połowiczym?

A. prawej ręki, następnie zdjąć przez głowę, a potem z lewej ręki

B. głowy, a następnie zdjąć z prawej ręki, a potem z lewej ręki

C. obu rąk jednocześnie, a następnie zdjąć przez głowę

D. lewej ręki, następnie zdjąć przez głowę, a potem z prawej ręki

Odpowiedź dotycząca rozpoczynania zdejmowania koszuli od kończyny górnej lewej jest poprawna z kilku powodów. Osoby z porażeniem połowiczym prawostronnym mają ograniczoną mobilność prawej strony ciała, co sprawia, że usuwanie od tej strony może być trudne i niewygodne dla pacjenta. Dobrą praktyką w takiej sytuacji jest rozpoczęcie od strony mniej dotkniętej, co ułatwia cały proces. W praktyce, zdejmowanie koszuli z lewej strony pozwala na stopniowe przystosowanie pacjenta do pozostałych ruchów, a także minimalizuje ryzyko stresu i dyskomfortu. Po zdjęciu koszuli z lewej strony, można łatwiej i bezpieczniej zdjąć resztę ubrania przez głowę i z prawej strony. Zgodnie z zasadami ergonomii i opieki nad osobami z ograniczeniami ruchowymi, istotne jest, aby zachować komfort pacjenta i unikać niepotrzebnego bólu. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczących pielęgnacji osób z niepełnosprawnościami oraz standardami opieki zdrowotnej.

Pytanie 7

Jakiego rodzaju wsparcia należy najpierw udzielić osobie z ograniczoną sprawnością ruchową, która nie zawsze jest w stanie kontrolować funkcje zwieraczy cewki moczowej i odbytu?

A. niezależności

B. higieny

C. aktywności

D. poruszania się

Odpowiedź "czystości" jest jak najbardziej na miejscu. Kiedy mamy do czynienia z osobami, które nie mogą się samodzielnie poruszać, opiekun ma ogromną rolę do odegrania w dbaniu o ich higienę. To naprawdę ważne, żeby zapewnić im odpowiednie warunki, bo to wpływa na ich komfort psychiczny i fizyczny. Pamiętaj, że zaniedbanie takiej podstawowej kwestii jak czystość może prowadzić do wielu problemów, takich jak odparzenia czy infekcje. Dlatego opiekunowie powinni regularnie zmieniać pieluchy, zapewniać dostęp do toalety w sposób, który jest dostosowany do możliwości podopiecznych, a także używać odpowiednich środków pielęgnacyjnych. Z doświadczenia wiem, że dbałość o higienę to podstawa opieki, i to potwierdzają wytyczne WHO oraz inne organizacje zdrowotne.

Pytanie 8

Chłopiec w wieku 9 lat, z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności intelektualnej i nadwagą, uczęszcza do szkoły podstawowej specjalnej. Jakie zajęcia w czasie wolnym powinien mu zasugerować asystent?

A. partię szachów

B. seans telewizyjny

C. aktywności fizyczne

D. granie na komputerze

Zabawy ruchowe są najlepszym rozwiązaniem dla 9-letniego chłopca z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym oraz otyłością. Aktywności fizyczne nie tylko poprawiają kondycję fizyczną, ale także wspierają rozwój społeczny i emocjonalny dzieci. Ruch jest niezbędny do poprawy koordynacji, równowagi oraz umiejętności interpersonalnych poprzez zabawę w grupie. Zgodnie z wytycznymi WHO oraz standardami edukacyjnymi dla dzieci z niepełnosprawnościami, regularna aktywność fizyczna powinna być integralną częścią życia dziecka. Przykładowe zabawy ruchowe to zabawy w podchody, gry zespołowe takie jak piłka nożna czy zabawy z wykorzystaniem sprzętu sportowego jak piłki czy skakanki. To również doskonała okazja do nauki współpracy, przestrzegania zasad, a także rozwijania umiejętności motorycznych, co jest szczególnie ważne w przypadku dzieci z niepełnosprawnościami. Wykorzystanie zabaw ruchowych w codziennym planie zajęć sprzyja aktywizacji, redukuje stres i poprawia samopoczucie, co jest kluczowe w kontekście rozwoju dziecka.

Pytanie 9

Asystent opiekuje się 70-letnim mężczyzną z cukrzycą typu 1, który ma problemy z ustawieniem właściwej ilości insuliny na dozowniku (penie) z powodu zaćmy. Jakie działanie powinien podjąć asystent, aby pomóc podopiecznemu?

A. Zasugerować pacjentowi stosowanie leków przeciwcukrzycowych w formie tabletek

B. Samodzielnie podawać pacjentowi insuliny zgodnie ze zleconą ilością

C. Polecić pielęgniarce środowiskowej aplikację insuliny dla podopiecznego

D. Nadzorować ilość insuliny ustawianą przez podopiecznego na penie

Zlecanie pielęgniarce środowiskowej podawania insuliny mogłoby wydawać się praktycznym rozwiązaniem, lecz w rzeczywistości nie eliminuje to problemu z samodzielnym ustawianiem dawki przez podopiecznego. Kluczowym aspektem opieki nad osobami z cukrzycą jest ich aktywne uczestnictwo w leczeniu, co oznacza, że nawet jeśli insulina byłaby podawana przez pielęgniarkę, podopieczny wciąż musiałby znać i rozumieć zasady dawkowania oraz odpowiedzi organizmu na insulinę. Zlecanie tego typu działań może prowadzić do uzależnienia pacjenta od zewnętrznej pomocy, co jest sprzeczne z celami samodzielności w zarządzaniu cukrzycą. Osobiste podawanie insuliny przez asystenta także nie jest optymalnym rozwiązaniem, ponieważ ogranicza samodzielność pacjenta. Zamiast tego, asystent powinien wykazać się umiejętnością wspierania podopiecznego w nauce samodzielnego podawania insuliny. Co więcej, zaproponowanie przyjmowania doustnych leków przeciwcukrzycowych w przypadku pacjenta z cukrzycą typu 1 jest nieodpowiednie, ponieważ ta forma leczenia nie jest skuteczna w tej chorobie, która wymaga insuliny. W każdym przypadku kluczowe jest zrozumienie, że leczenie cukrzycy powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, a przemyślane podejście do edukacji i wsparcia jest niezbędne dla poprawy jakości życia i zdrowia pacjentów.

Pytanie 10

34-letnia osoba cierpiąca na zaburzenia psychiczne potrzebuje wsparcia w formie rehabilitacji psychospołecznej. Do jakiej placówki należy ją skierować jako asystent?

A. Zakład opiekuńczo-leczniczy

B. Dom pomocy społecznej

C. Środowiskowy dom samopomocy

D. Dom rencisty

Środowiskowy dom samopomocy to instytucja, która oferuje wsparcie dla osób z zaburzeniami psychicznymi, pomagając im w integracji społecznej oraz w codziennym funkcjonowaniu. Ta forma rehabilitacji psychospołecznej jest ukierunkowana na stworzenie warunków sprzyjających rozwojowi umiejętności życiowych oraz nawsparcie w samodzielności. Osoby w takim ośrodku mogą korzystać z różnych form terapii, zajęć edukacyjnych oraz aktywizacji społecznej, co jest kluczowe dla ich powrotu do normalnego życia. Przykładowo, uczestnicy mogą brać udział w warsztatach artystycznych, zajęciach sportowych czy nauce umiejętności zawodowych, co przyczynia się do ich rozwoju osobistego i społecznego. Współczesne standardy w zakresie rehabilitacji psychospołecznej kładą duży nacisk na indywidualne podejście oraz na aktywizację osób z zaburzeniami psychicznymi, co czyni Środowiskowy dom samopomocy idealnym miejscem do skierowania takiej osoby.

Pytanie 11

Opiekun zajmuje się 80-letnim mężczyzną chorującym na cukrzycę, który otrzymuje rentę socjalną. Po przeprowadzeniu wstępnej obserwacji zauważył, że w mieszkaniu brakuje opału, odzieży oraz produktów spożywczych. Na podstawie tych obserwacji można ocenić sytuację?

A. domową

B. emocjonalną

C. medyczną

D. ekonomiczną

Odpowiedź finansowa jest poprawna, ponieważ obserwacje asystenta dotyczące braku opału, odzieży i żywności wskazują na problemy zasobów materialnych podopiecznego. Taki stan rzeczy jest związany z jego sytuacją finansową, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że 80-letni mężczyzna pozostaje na rencie socjalnej. Renta ta często nie wystarcza na pokrycie podstawowych potrzeb życiowych, co prowadzi do trudności w zaspokajaniu podstawowych potrzeb. Standardy opieki nad osobami starszymi oraz wytyczne dotyczące wsparcia w sytuacjach kryzysowych podkreślają znaczenie oceny sytuacji finansowej jako kluczowego elementu procesu oceny potrzeb. Przykładowo, w przypadku osób starszych, często zaleca się przeprowadzenie analizy dochodów, wydatków oraz dostępnych zasobów, co pozwala na opracowanie odpowiednich planów wsparcia oraz skierowanie ich do instytucji, które mogą pomóc w poprawie sytuacji materialnej. Dobrą praktyką jest także monitorowanie sytuacji finansowej podopiecznych w regularnych odstępach czasu, aby w porę reagować na zmiany ich potrzeb.

Pytanie 12

Jaką zasadę powinien stosować asystent pracujący z osobą z niepełnosprawnością, aby prawidłowo traktować swojego podopiecznego?

A. instrumentalny

B. dyktatorski

C. podmiotowy

D. dominujący

Podstawową zasadą, której powinien przestrzegać asystent pracujący z osobą niepełnosprawną, jest zasada traktowania podopiecznego w sposób podmiotowy. Oznacza to, że każda osoba z niepełnosprawnością powinna być postrzegana jako jednostka z własnymi potrzebami, pragnieniami i prawami. Podmiotowe podejście koncentruje się na indywidualnych możliwościach oraz zasobach danej osoby, co pozwala na dostosowanie wsparcia do jej unikalnych wymagań. Na przykład, asystent może wspierać osobę niepełnosprawną w podejmowaniu decyzji dotyczących codziennych działań, takich jak wybór aktywności czy sposobu spędzania wolnego czasu. W praktyce, takie podejście sprzyja zwiększeniu niezależności i poczucia własnej wartości podopiecznego, co jest zgodne z zasadami praw człowieka oraz zaktualizowanymi standardami w obszarze wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 13

Podopieczna potrzebuje leków przepisanych przez lekarza, ale nie ma wystarczających środków finansowych. Kryterium dochodowe jest spełnione. Jaką poradę powinien dać jej asystent w kwestii złożenia wniosku do ośrodka pomocy społecznej?

A. na zasiłek celowy

B. na zasiłek opiekuńczy

C. na zasiłek chorobowy

D. na zasiłek wyrównawczy

Odpowiedź "celowego" jest prawidłowa, ponieważ zasiłek celowy jest formą wsparcia finansowego przyznawaną osobom, które znajdują się w trudnej sytuacji materialnej, a jego celem jest pokrycie konkretnych wydatków, takich jak zakup leków. Osoby spełniające kryteria dochodowe mogą ubiegać się o ten rodzaj pomocy w ośrodkach pomocy społecznej. Przykładem może być sytuacja, w której osoba starsza lub przewlekle chora nie jest w stanie pokryć kosztów leczenia ze względu na ograniczone środki finansowe. W takim przypadku zasiłek celowy pozwala na sfinansowanie zakupu niezbędnych leków, co jest zgodne z zasadami pomocy społecznej, które mają na celu wspieranie osób w trudnych sytuacjach życiowych. Dobrą praktyką jest informowanie potrzebujących o możliwości skorzystania z takich form pomocy, co przyczynia się do poprawy ich sytuacji zdrowotnej i materialnej.

Pytanie 14

Jakie działanie asystenta, wspierające osobę z ograniczoną sprawnością ruchową, jest uznawane za formę aktywizowania społeczności?

A. Organizacja wolontariatu

B. Wsparcie w załatwianiu formalności urzędowych

C. Wsparcie w codziennych czynnościach

D. Organizacja sesji rehabilitacji fizycznej

Pomoc w załatwianiu spraw urzędowych, organizowanie rehabilitacji ruchowej oraz pomoc w wykonywaniu czynności codziennych to działania, które choć niezwykle istotne, nie w pełni odpowiadają na definicję aktywizowania środowiska. Pomoc w załatwianiu spraw urzędowych może być niezbędna, ale jest to działanie o charakterze administracyjnym, które nie wpływa na aktywizację społeczności lokalnej. Rehabilitacja ruchowa, choć kluczowa dla fizycznego zdrowia, koncentruje się głównie na poprawie sprawności fizycznej, a nie na integracji społecznej. Z kolei pomoc w wykonywaniu czynności codziennych, chociaż ważna dla samodzielności, stanowi wsparcie w aspekcie życia osobistego, a nie w aktywizacji szerszego środowiska. Każde z tych działań, chociaż istotne w kontekście wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami, nie przekłada się bezpośrednio na aktywizację ich środowiska społecznego. Kluczowym błędem myślowym jest ograniczenie działań asystenta wyłącznie do wsparcia fizycznego lub administracyjnego, co może prowadzić do marginalizacji osób z niepełnosprawnościami w społeczności. Aktywizacja środowiska wymaga podejmowania działań, które nie tylko wspierają jednostkę, ale także angażują szerszą społeczność w proces integracji, co jest fundamentalne dla budowania inkluzyjnego społeczeństwa.

Pytanie 15

Jaki rodzaj wsparcia jest kluczowy dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w codziennych czynnościach?

A. Wsparcie w nauce języków obcych

B. Wsparcie w obsłudze sprzętu komputerowego

C. Wsparcie w zarządzaniu finansami

D. Wsparcie w komunikacji i rozwiązywaniu problemów

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną często napotykają trudności w codziennej komunikacji oraz w rozwiązywaniu problemów. Wsparcie w tym zakresie jest kluczowe, ponieważ umożliwia im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Komunikacja to nie tylko wymiana informacji, ale również zdolność do wyrażania potrzeb, emocji i uczuć. Dobre wsparcie w komunikacji pomaga w budowaniu relacji interpersonalnych, co jest istotne dla jakości życia. Ponadto, umiejętność rozwiązywania problemów jest niezbędna do samodzielnego radzenia sobie z codziennymi wyzwaniami. Przykładowo, osoba z niepełnosprawnością intelektualną może potrzebować pomocy w zrozumieniu instrukcji lub w znalezieniu alternatywnych rozwiązań w sytuacjach konfliktowych. Ważne jest, aby wsparcie było dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby, uwzględniając jej stopień niepełnosprawności oraz specyficzne trudności. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują zastosowanie prostego języka, wizualne wsparcie oraz użycie technologii wspomagających komunikację.

Pytanie 16

W profilaktyce przeciwodleżynowej u pacjentów długotrwale unieruchomionych w łóżku, kluczowe jest?

A. częste zmienianie pozycji pacjenta

B. częste wietrzenie pokoju

C. regularne używanie talku na skórę

D. zapewnienie lekkostrawnych posiłków

Częste zmienianie pozycji ciała jest kluczowym elementem profilaktyki odleżyn u osób leżących w łóżku, ponieważ zmniejsza nacisk na konkretne obszary ciała, co jest fundamentalne dla utrzymania integralności skóry. Przy długotrwałym ucisku dochodzi do ograniczenia przepływu krwi, co może prowadzić do uszkodzeń tkanek. Zmiana pozycji co najmniej co dwie godziny jest zalecana przez różne organizacje zdrowotne, takie jak National Pressure Injury Advisory Panel. W praktyce, zastosowanie technik takich jak rotacja pacjenta, używanie poduszek do odciążenia i zmiana ułożenia kończyn jest kluczowe. Dodatkowo, korzystanie z materacy przeciwodleżynowych może wspierać tę strategię, zapewniając komfort i zmniejszając ryzyko kontuzji. Warto również pamiętać o monitorowaniu stanu skóry, ponieważ wczesne rozpoznanie zmian może pomóc w zapobieganiu powstawaniu odleżyn. Zmiana pozycji ciała jest więc nie tylko działaniem prewencyjnym, ale również częścią całościowej opieki nad pacjentem.

Pytanie 17

Co asystent powinien przygotować, planując pielęgnację stóp osoby pod opieką?

A. ciepłą wodę, produkty higieniczne, cążki do skórek, tarkę do zrogowaciałego naskórka

B. produkty higieniczne, ciepłą wodę, nożyczki, tarkę do zrogowaciałego naskórka

C. produkty higieniczne, cążki do skórek, tarkę do zrogowaciałego naskórka, nożyczki

D. ciepłą wodę, produkty higieniczne, nożyczki, cążki do skórek

Wybór drugiej odpowiedzi jest właściwy, ponieważ obejmuje wszystkie kluczowe elementy potrzebne do przeprowadzenia skutecznego zabiegu pielęgnacyjnego stóp. Środki higieniczne są niezbędne do zapewnienia odpowiedniej higieny podczas całego zabiegu, zmniejszając ryzyko infekcji. Ciepła woda odgrywa fundamentalną rolę w relaksacji podopiecznego oraz w zmiękczeniu skórek i zrogowaciałego naskórka, co ułatwia ich usunięcie. Nożyczki oraz tarka są kluczowe w precyzyjnym usuwaniu nadmiaru skórek i zrogowaciałego naskórka. Dobre praktyki pielęgnacyjne wymagają, aby zabiegi przeprowadzane były w sposób systematyczny i zgodny z aktualnymi standardami. Na przykład, nożyczki powinny mieć odpowiednią długość i ostrość, a tarka powinna być dostosowana do grubości zrogowaciałej skóry, co pozwoli na skuteczne, a zarazem bezpieczne działanie. Użycie odpowiednich narzędzi oraz technik nie tylko poprawia efektywność zabiegu, ale również zwiększa komfort podopiecznego, co jest kluczowe w pracy z osobami wymagającymi szczególnej uwagi.

Pytanie 18

Jakie wyposażenie powinien zapewnić asystent osobie wykonującej ćwiczenia oporowe na nogi?

A. zbiornik wodny

B. stolik treningowy

C. gumową taśmę

D. zawieszenie

Taśma elastyczna jest niezwykle pomocnym narzędziem w rehabilitacji i treningu oporowym kończyn dolnych. Pozwala ona na stopniowe zwiększanie obciążenia, co jest kluczowe dla efektywnego budowania siły mięśniowej. Dzięki różnym poziomom oporu, taśmy można dopasować do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja bezpiecznemu i efektywnemu treningowi. Na przykład, taśmy mogą być używane do ćwiczeń takich jak przysiady, unoszenie nóg czy wykroki, co angażuje różne grupy mięśniowe. Użytkowanie taśm elastycznych w treningu oporowym wpisuje się w zalecenia wielu organizacji zdrowotnych, które podkreślają znaczenie wzmocnienia mięśni w celu zapobiegania urazom. Ponadto, taśmy są lekkie, mobilne i mogą być używane zarówno w warunkach domowych, jak i w placówkach rehabilitacyjnych, co czyni je doskonałym wyborem dla asystentów wspierających podopiecznych w ich procesie rehabilitacji.

Pytanie 19

Kiedy asystent dostarcza podopiecznemu wskazówki dotyczące konkretnych metod działania, jakiego wsparcia mu udziela?

A. informacyjnego

B. emocjonalnego

C. finansowego

D. instrumentalnego

Odpowiedzi informacyjne, emocjonalne oraz finansowe nie oddają pełni istoty wsparcia, które ma na celu dostarczenie konkretnych instrukcji i metod działania. Wsparcie informacyjne dotyczy przekazywania wiedzy ogólnej, lecz nie wskazuje na konkretne, praktyczne działania, które podopieczny powinien wykonać, co może prowadzić do ogólnych nieporozumień w realizacji zadań. Z kolei wsparcie emocjonalne koncentruje się na budowaniu relacji i wzmacnianiu motywacji, ale nie dostarcza praktycznych narzędzi, które są niezbędne do skutecznego działania. Takie podejście może skutkować frustracją, gdyż podopieczny może czuć się wspierany emocjonalnie, ale niezdolny do podjęcia konkretnych kroków w kierunku rozwiązywania swoich problemów. Ostatni typ wsparcia - finansowe - dotyczy aspektu zasobów materialnych, co również nie ma związku z bezpośrednim przekazywaniem instrukcji i wskazówek. Ważne jest zrozumienie, że skuteczne wsparcie powinno być zrównoważone i dostosowane do indywidualnych potrzeb, z uwzględnieniem nie tylko aspektów emocjonalnych czy informacyjnych, ale przede wszystkim praktycznych, które umożliwiają podopiecznemu osiągnięcie niezależności i samodzielności.

Pytanie 20

Jaką formę wsparcia w prowadzeniu gospodarstwa domowego i zarządzaniu finansami należy zastosować dla osoby z problemami psychicznymi?

A. zorganizowanie szkolenia z zarządzania budżetem

B. zorganizowanie szkolenia poznawczego

C. zapewnienie, aby asystent robił zakupy

D. zapewnienie, aby asystent opłacał regularne zobowiązania

Alternatywne metody, takie jak trening poznawczy czy pomoc asystenta w opłacaniu rachunków, mają niestety swoje ograniczenia, zwłaszcza jeśli chodzi o dłuższe wsparcie dla podopiecznej. Choć trening poznawczy może czasem poprawić zdolności myślowe, to jednak nie nauczy konkretnego zarządzania finansami. Z tego, co widziałem, pomoc asystenta w zakupach czy opłacaniu rachunków może na chwilę uratować sytuację, ale w dłuższej perspektywie nie uczy samodzielności. W sumie to może nawet spowodować, że ta osoba nie będzie się czuła pewna siebie i nie rozwinie się jak powinna. Tak więc, myślenie, że taka pomoc w codziennych sprawach wystarczy, to poważny błąd. Właściwie, żeby ktoś z zaburzeniami psychicznymi stał się bardziej niezależny, to trzeba mu pomóc wykształcić umiejętności życiowe, w tym zarządzanie budżetem. Dlatego trening budżetowy w moim odczuciu to lepsze rozwiązanie na dłuższą metę.

Pytanie 21

Od czego zaczyna się proces tworzenia indywidualnego planu współpracy z osobą z niepełnosprawnością?

A. zbieranie danych

B. analiza uzyskanych informacji

C. opracowanie diagnozy społecznej

D. badanie historii rodziny osoby potrzebującej

Gromadzenie danych to kluczowy pierwszy krok w projektowaniu indywidualnego planu współpracy z osobą z niepełnosprawnością, ponieważ zapewnia solidną podstawę do dalszych działań. W tej fazie zbierane są informacje dotyczące potrzeb, możliwości, a także ograniczeń podopiecznego oraz jego środowiska rodzinnego i społecznego. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy można zauważyć w tworzeniu kompleksowego obrazu sytuacji, co umożliwia adekwatne dopasowanie interwencji i wsparcia. W dobrych praktykach branżowych gromadzenie danych obejmuje wykorzystanie narzędzi diagnostycznych, wywiadów z rodziną oraz analizę dokumentacji medycznej i edukacyjnej. Standardem w pracy z osobami z niepełnosprawnościami jest podejście holistyczne, które uwzględnia różnorodne aspekty życia podopiecznego, co sprawia, że gromadzenie informacji jest niezbędne do skutecznego planowania wsparcia. Zbieranie danych przed rozpoczęciem jakiejkolwiek interwencji pozwala zrozumieć unikalne potrzeby osoby oraz wyznaczyć realne cele, które mogą być osiągnięte poprzez odpowiednio dobrane działania.

Pytanie 22

Jakie brakujące udogodnienie stanowi przeszkodę architektoniczną dla osoby na wózku inwalidzkim mieszkającej na pierwszym piętrze budynku mieszkalnego?

A. uchwytów przy schodach

B. platformy transportowej

C. dźwigu osobowego w budynku

D. uchwytów na ścianach

Odpowiedź 'windy w budynku' jest prawidłowa, ponieważ brak windy w budynku wielorodzinnym znacząco ogranicza mobilność osób poruszających się na wózku inwalidzkim. Windy stanowią kluczowy element infrastruktury dostępnej dla osób z ograniczeniami ruchowymi, umożliwiając im swobodne poruszanie się pomiędzy piętrami budynku. Zgodnie z obowiązującymi normami budowlanymi, takimi jak norma PN-EN 81-70, która dotyczy dostępności wind, budynki użyteczności publicznej oraz mieszkalne powinny być zaprojektowane z myślą o osobach z niepełnosprawnościami. W praktyce, brak windy uniemożliwia osobie na wózku samodzielne opuszczenie lub wejście do budynku, co może prowadzić do izolacji i utrudnienia dostępu do niezbędnych usług oraz aktywności społecznych. Przykładem zastosowania dostępu za pomocą windy może być umożliwienie dostępu do mieszkań, usług medycznych czy edukacyjnych, co jest niezbędne dla jakości życia osób z ograniczeniami ruchowymi.

Pytanie 23

Asystent planuje aktywności dla osoby z afazją po udarze. Jakie podejście jest najwłaściwsze?

A. Zachęcanie do ćwiczeń logopedycznych i komunikacyjnych

B. Ograniczenie interakcji z otoczeniem

C. Skupienie się wyłącznie na ćwiczeniach fizycznych

D. Unikanie tematów związanych z mową

Podejście polegające na zachęcaniu do ćwiczeń logopedycznych i komunikacyjnych jest kluczowe w pracy z osobą z afazją po udarze. Afazja to zaburzenie mowy, które może znacznie wpłynąć na jakość życia pacjenta, dlatego istotne jest, aby skoncentrować się na działaniach wspierających odbudowę umiejętności komunikacyjnych. Terapia logopedyczna może pomóc w poprawie zdolności werbalnych, a także wzmocnić umiejętności rozumienia i ekspresji językowej. Regularne ćwiczenia komunikacyjne mogą obejmować zarówno zadania werbalne, jak i niewerbalne, które pomagają w redukcji lęku związanego z mówieniem. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta, co może znacząco przyspieszyć proces rehabilitacji. Ponadto, włączenie nowoczesnych technologii, takich jak aplikacje wspierające mówienie, może stanowić dodatkowe wsparcie. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby, które regularnie uczestniczą w takich ćwiczeniach, często osiągają znaczną poprawę w zdolności komunikacyjnych i pewności siebie.

Pytanie 24

Asystent wspiera samotną panią Zofię w jej domu. Podopieczna otrzymuje rentę, lecz nie starcza jej na leki ani opłaty. W celu poprawy jej sytuacji finansowej, z kim asystent powinien ją skontaktować?

A. z opiekunką środowiskową

B. z pracownikiem socjalnym

C. z lekarzem pierwszego kontaktu

D. z przedstawicielem Narodowego Funduszu Zdrowia

Odpowiedź, że asystent powinien skontaktować podopieczną z pracownikiem socjalnym, jest prawidłowa, ponieważ pracownik socjalny dysponuje wiedzą oraz zasobami, które są kluczowe w sytuacjach kryzysowych, takich jak ta, w której znajduje się pani Zofia. Pracownicy socjalni pomagają w dostępie do różnego rodzaju wsparcia finansowego, w tym zasiłków, dodatków dla osób o niskich dochodach czy też programów ratujących osoby w trudnej sytuacji materialnej. W praktyce, asystent mógłby pomóc pani Zofii w przygotowaniu stosownych dokumentów oraz wypełnieniu wniosków o pomoc finansową. Współpraca z pracownikiem socjalnym jest także zgodna z etycznymi standardami opieki społecznej, które kładą nacisk na aktywne poszukiwanie rozwiązań dla osób wymagających wsparcia. Pracownik socjalny może również skierować panią Zofię do innych instytucji, które oferują pomoc finansową lub leki, co w sposób kompleksowy poprawiłoby jej sytuację życiową.

Pytanie 25

Jakie znaczenie ma dla asystenta wywiad jako sposób gromadzenia informacji o podopiecznym?

A. społecznościowe

B. diagnostyczne

C. socjalizacyjne

D. terapeutyczne

Odpowiedzi związane z aspektami społecznymi, socjalizacyjnymi oraz terapeutycznymi nie oddają pełnego kontekstu roli, jaką wywiad odgrywa w procesie diagnozy. Odpowiedzi te mogą sugerować, że wywiad jest jedynie narzędziem do zrozumienia interakcji społecznych lub do poprawy relacji, co jest zbyt wąskim spojrzeniem na tę metodę. Wywiad nie polega tylko na zbieraniu informacji w kontekście społecznym; ma na celu zdiagnozowanie trudności i potrzeb, co jest kluczowe dla opracowania skutecznych działań pomocowych. Również podejścia socjalizacyjne koncentrują się na integracji społecznej, ale nie dostarczają konkretnych danych potrzebnych do oceny stanu zdrowia czy zdolności funkcjonalnych podopiecznego. Z perspektywy terapeutycznej, wywiady mogą być użyteczne, lecz ich nadrzędnym celem powinno być zrozumienie potrzeb diagnostycznych, co sprawia, że aspekty terapeutyczne są jedynie uzupełnieniem, a nie głównym celem. Przez to, koncentrując się na niewłaściwych kategoriach, można przeoczyć kluczowe zmienne, które powinny być poddane analizie w procesie diagnostycznym.

Pytanie 26

Jaką metodę pracy socjalnej wdrożył asystent, proponując osobie z niepełnosprawnością uczestnictwo w zajęciach klubu seniora?

A. Praca z jednostką

B. Praca z grupą

C. Tworzenie środowiska

D. Wspólne działanie z rodziną

Wybór innych metod pracy socjalnej, takich jak współpraca z rodziną, grupowa czy z indywidualnym przypadkiem, nie odpowiada sytuacji przedstawionej w pytaniu. Współpraca z rodziną koncentruje się na angażowaniu bliskich w proces wsparcia, co jest istotne, ale w przypadku proponowania uczestnictwa w zajęciach klubu seniora kluczowe jest bezpośrednie działanie na rzecz jednostki poprzez organizację środowiska, a nie tylko wsparcie rodzinne. Metoda grupowa, polegająca na pracy z grupą, może być przydatna, jednak w kontekście samotnej osoby z niepełnosprawnością, to organizowanie środowiska jest bardziej efektywne, gdyż pozwala na dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb. Z kolei podejście z indywidualnym przypadkiem, chociaż istotne w pracy socjalnej, również nie oddaje pełni kontekstu sytuacji. Ta metoda koncentruje się bardziej na analizie i interwencji w życiu jednostki w sposób indywidualny, co może ograniczać możliwości integracji z szerszym środowiskiem. Pomijając aspekt środowiskowy, można łatwo stracić z oczu znaczenie interakcji społecznych dla osób z niepełnosprawnościami, które są kluczowe dla ich rozwoju i dobrostanu psychicznego. W praktyce, skuteczna praca socjalna powinna obejmować różne metody, ale w przypadku proponowania zajęć zachęcających do integracji społecznej, organizowanie środowiska jest kluczowym podejściem, które prowadzi do pozytywnych efektów w życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 27

Jakie rodzaje aktywności fizycznej należy polecić jako odpowiednie dla 72-letniej osoby z nadciśnieniem?

A. Lekcje fitness, wędrówki górskie

B. Chodzenie na spacery, poranną gimnastykę

C. Biegi przełajowe, zajęcia odprężające

D. Gimnastykę sportową, ćwiczenia na oddychanie

Spacery i gimnastyka poranna to formy aktywności fizycznej, które są szczególnie zalecane dla osób w starszym wieku, zwłaszcza tych z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym. Spacery są niskiej intensywności, co pozwala na stopniowe zwiększanie aktywności, minimalizując ryzyko nagłych skoków ciśnienia. Dodatkowo, regularne spacery poprawiają krążenie krwi, wzmacniają układ sercowo-naczyniowy oraz wpływają pozytywnie na samopoczucie psychiczne. Gimnastyka poranna to kolejny element, który pozwala na poprawę elastyczności, koordynacji ruchowej oraz ogólnego stanu zdrowia. Ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, które można wykonywać w domu, są dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości, co sprzyja utrzymaniu aktywności fizycznej na dłuższą metę. Warto również pamiętać o konsultacji z lekarzem przed rozpoczęciem nowego programu ćwiczeń, aby dostosować go do stanu zdrowia pacjenta, zgodnie z wytycznymi towarzystw kardiologicznych.

Pytanie 28

Na podstawie dostępnej dokumentacji asystent ustalił, że podopieczny zdobył 18 punktów w teście równowagi i chodu Tinetti. Na co wskazuje wynik testu podopiecznego?

A. na niewielkie ryzyko upadków

B. na duże ryzyko upadków

C. na brak ryzyka upadków

D. na zwiększoną tendencję do upadków

Wynik 18 punktów w teście Tinetti jednoznacznie wskazuje na wysokie ryzyko upadków u podopiecznego. Test Tinetti, znany również jako Skala Oceny Równowagi i Chodu, jest uznawany za jeden z najważniejszych narzędzi oceny ryzyka upadków w populacji osób starszych. Skala ta ocenia dwie główne domeny: równowagę i chód, a każdy z aspektów jest punktowany. Wynik w przedziale 19-24 punkty sugeruje niskie ryzyko upadków, 12-18 punktów to już ryzyko wysokie. Osoby z wynikiem poniżej 19 punktów są uważane za szczególnie narażone na urazy związane z upadkami, co wymaga wdrożenia ścisłych programów rehabilitacyjnych oraz działań prewencyjnych, takich jak poprawa siły mięśniowej, równowagi czy koordynacji. W praktyce, wiedza na temat wyników testu Tinetti pozwala specjalistom na podejmowanie decyzji o indywidualnym planie terapeutycznym i dostosowywaniu środowiska, aby zminimalizować ryzyko upadków, co jest kluczowe w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 29

Jak nazywa się świadome, wyuczone działanie mające na celu spełnienie indywidualnych potrzeb?

A. kształcenie zdrowotne

B. wiedza o zdrowiu

C. samoopieka

D. pomoc społeczna

Odpowiedzi takie jak wsparcie społeczne, wiedza zdrowotna oraz edukacja zdrowotna, mimo że są istotne w kontekście zarządzania zdrowiem, nie odpowiadają na definicję wyuczonego, świadomego działania ukierunkowanego na zaspokojenie określonych własnych potrzeb. Wsparcie społeczne odnosi się do pomocy, jaką osoby otrzymują od innych, co jest istotnym elementem utrzymania zdrowia psychicznego i emocjonalnego, ale nie definiuje aktywnego działania jednostki na rzecz swojego zdrowia. Wiedza zdrowotna to termin odnoszący się do zakresu informacji, które osoba posiada na temat zdrowia i chorób, ale sama w sobie nie implikuje działania. Edukacja zdrowotna to proces, który ma na celu zwiększenie świadomości i wiedzy na temat zdrowia, dostarczając informacji na temat praktyk zdrowotnych, ale nie jest bezpośrednim działaniem podjętym przez jednostkę. Wybór tych odpowiedzi ukazuje typowe błędy myślowe, takie jak mylenie pojęć związanych z wiedzą i działaniem, co prowadzi do nieporozumień dotyczących istoty samoopieki. Kluczowe jest zrozumienie, że samoopieka to nie tylko wiedza, ale przede wszystkim praktyczne działania, które jednostka podejmuje w dążeniu do poprawy swojego zdrowia.

Pytanie 30

Zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, spadek masy ciała, uczucie zmęczenia i senność, częste infekcje grzybicze, to typowe symptomy której choroby?

A. osteoporozy

B. niewydolności krążenia

C. cukrzycy

D. choroby wrzodowej

Wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, utrata wagi, zmęczenie i senność oraz nawracające infekcje grzybicze to klasyczne objawy cukrzycy, szczególnie w przypadku cukrzycy typu 1. Wzmożone pragnienie związane jest z wysokim poziomem glukozy we krwi, co prowadzi do osmotycznego działania w nerkach i zwiększonej produkcji moczu. Częste oddawanie moczu, znane jako poliuria, jest odpowiedzią organizmu na nadmiar glukozy, którą nerki próbują usunąć. Utrata wagi może występować, gdy organizm zamiast glukozy używa tłuszczy jako źródła energii. Zmęczenie i senność są wynikiem braku odpowiedniej ilości energii, którą organizm może uzyskać z glukozy. Infekcje grzybicze są częstsze u osób z cukrzycą z powodu obniżonej odporności oraz zwiększonej glukozy w płynach ustrojowych, co sprzyja rozwojowi patogenów. Rozpoznanie i wczesne leczenie cukrzycy są kluczowe dla zapobiegania poważnym powikłaniom, a zalecane są regularne badania poziomu glukozy oraz edukacja pacjentów w zakresie zdrowego stylu życia oraz samokontroli.

Pytanie 31

U osoby z nadwagą, chorującej na cukrzycę i mającej nadciśnienie tętnicze, nagle pojawił się niepokój, silny apetyt, problemy z mową i widzeniem, drżenie rąk, uczucie mdłości oraz intensywne pocenie się. Na co mogą wskazywać te objawy?

A. obniżony poziom cukru we krwi

B. intoksykację

C. niedobór potasu

D. wysoki poziom cukru we krwi

Hipoglikemia, czyli obniżony poziom glukozy we krwi, jest stanem, który często występuje u pacjentów z cukrzycą, szczególnie gdy przyjmują insulinę lub leki doustne zwiększające wydzielanie insuliny. Objawy takie jak niepokój, głód, drżenie rąk, nudności oraz pocenie się są klasycznymi symptomami hipoglikemii. U pacjentów z cukrzycą, niskie stężenie glukozy może prowadzić do zaburzeń neurologicznych, w tym problemów z mową i widzeniem. Ważne jest, aby osoby z cukrzycą były świadome objawów hipoglikemii i potrafiły szybko reagować, na przykład spożywając źródła łatwo przyswajalnych węglowodanów, takie jak cukier, sok owocowy czy żele glukozowe. Zrozumienie mechanizmów hipoglikemii jest kluczowe w zarządzaniu cukrzycą, co potwierdzają standardy opieki w diabetologii, wskazujące na potrzebę edukacji pacjentów w zakresie rozpoznawania i radzenia sobie z niskim poziomem glukozy.

Pytanie 32

Osoba z rozpoznaną chorobą serca wykazuje niską aktywność fizyczną i większość dnia spędza na siedząco. Ostatnio zaczęła odczuwać ból w prawej nodze, który nasila się przy chodzeniu. Podczas zabiegów pielęgnacyjnych zaobserwowano obrzęk oraz wzrost temperatury tej nogi. Na jaki zespół objawów może to wskazywać?

A. zakrzepicę żył głębokich

B. stan zapalny żył powierzchownych

C. niedokrwienie kończyn

D. zator w tętnicy udowej

Zakrzepica żył głębokich (ZŻG) to stan, w którym w żyłach głębokich, najczęściej kończyn dolnych, tworzy się skrzeplina, co prowadzi do obrzęku, bólu oraz wzrostu temperatury w obrębie zajętej kończyny. W przypadku podopiecznego, który spędza większość czasu w pozycji siedzącej, ryzyko wystąpienia ZŻG jest szczególnie wysokie. Objawy, takie jak ból w obrębie prawej kończyny dolnej oraz obrzęk, są klasycznymi symptomami tego stanu. W diagnostyce ZŻG istotne jest przeprowadzenie badania ultrasonograficznego, które pozwala ocenić przepływ krwi w żyłach i potwierdzić obecność zakrzepu. W przypadku potwierdzenia ZŻG, konieczne jest wdrożenie leczenia farmakologicznego, najczęściej przy użyciu antykoagulantów, oraz zalecenie zmian w stylu życia, takich jak zwiększenie aktywności fizycznej. Znajomość objawów i ryzyk związanych z ZŻG jest kluczowa w praktyce pielęgniarskiej, a także w pracy terapeutów zajęciowych, aby zapobiegać poważnym powikłaniom, takim jak zatorowość płucna.

Pytanie 33

Jakie cechy ma choroba przewlekła?

A. krótkotrwałe, ale silne objawy

B. poprawa kondycji fizycznej i psychicznej chorego

C. zależność chorego od wsparcia innych

D. osłabienie fizyczne i psychiczne chorego

W kontekście chorób przewlekłych, twierdzenie, że ich charakterystyką jest krótki, lecz intensywny czas trwania objawów, jest fundamentalnie błędne. Choroby przewlekłe, w odróżnieniu od chorób o ostrym przebiegu, trwają przez dłuższy czas i mogą występować w sposób ciągły lub nawrotowy. Krótkie epizody intensywnych objawów są typowe dla stanów ostrych, takich jak infekcje, gdzie po pewnym czasie pacjent może całkowicie wyzdrowieć. W przypadku przewlekłych dolegliwości, pacjent może doświadczać ograniczonej sprawności fizycznej z powodu długotrwałych objawów, co prowadzi do ich postępującego pogorszenia. Ponadto, twierdzenie, że uzależnienie pacjenta od pomocy innych osób jest główną cechą choroby przewlekłej, jest zbyt generalizujące. Nie każdy pacjent z chorobą przewlekłą wymaga stałej pomocy innych, a wiele osób może z powodzeniem zarządzać swoją chorobą samodzielnie lub z minimalnym wsparciem, zachowując przy tym znaczną niezależność. Ostatecznie, opcja sugerująca polepszenie sprawności fizycznej i psychicznej pacjenta w kontekście chorób przewlekłych jest całkowicie nieadekwatna. W rzeczywistości, przewlekłe schorzenia są często związane z przewidywalnym pogorszeniem sprawności, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych oraz psychicznych, takich jak depresja, lęk czy izolacja społeczna. Właściwe zrozumienie charakterystyki chorób przewlekłych jest kluczowe dla skutecznego zarządzania ich objawami oraz podejmowania odpowiednich działań terapeutycznych.

Pytanie 34

W jakiej pozycji powinien ustawić się asystent pomagający osobie z niedowładem lewej nogi w trakcie jej wstawania z krzesła, aby zapobiec upadkowi?

A. z prawej strony, patrząc w tym samym kierunku co osoba.

B. z lewej strony, patrząc w przeciwną stronę niż osoba.

C. z lewej strony, patrząc w tym samym kierunku co osoba.

D. z prawej strony, patrząc w przeciwną stronę niż osoba.

Asystent asekurujący podopiecznego z niedowładem lewej kończyny dolnej powinien stać po lewej stronie krzesła i być zwrócony w tym samym kierunku, co podopieczny, aby zapewnić optymalną stabilność oraz wsparcie. Taka pozycja pozwala na skuteczniejsze wykorzystanie siły asystenta w przypadku, gdy podopieczny zacznie tracić równowagę. Umożliwia to również lepszy chwyt i kontrolę nad sytuacją, ponieważ asystent ma bezpośredni dostęp do lewej strony ciała podopiecznego, co jest kluczowe w kontekście rehabilitacji i wsparcia osób z ograniczeniami ruchowymi. Przykładem zastosowania tej techniki może być pomoc w wstawaniu z krzesła, gdzie asystent może szybko zareagować na ewentualne upadki, stabilizując sylwetkę podopiecznego przed ich wystąpieniem. Ponadto, zgodnie z zasadami pracy z osobami z niepełnosprawnościami, kluczowym aspektem jest dbanie o poczucie bezpieczeństwa podopiecznego, co w dużej mierze zależy od prawidłowej pozycji asystenta. Te praktyki są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się rehabilitacją i opieką nad osobami z ograniczeniami ruchowymi.

Pytanie 35

Jakie środki higieniczne powinien polecić asystent osobie, która nie może się poruszać z łóżka?

A. pościeli krochmalonej

B. pościeli wykonanej z mikrofibry

C. kosmetyków o pH 7 do mycia

D. kosmetyków o pH 5,5 do mycia

Preparaty do mycia o pH 5,5 są zalecane do pielęgnacji skóry, zwłaszcza u osób czasowo unieruchomionych, ponieważ ich pH jest zbliżone do naturalnego pH skóry, co sprzyja zachowaniu jej integralności oraz ochronie przed podrażnieniami i infekcjami. Utrzymanie właściwego pH jest kluczowe w zapobieganiu rozwojowi chorób skórnych, takich jak odparzenia czy infekcje grzybicze, które mogą wystąpić w wyniku długotrwałego kontaktu z wilgocią i brudem. Preparaty te zawierają składniki nawilżające i regenerujące, które pomagają w utrzymaniu zdrowej bariery skórnej. Na przykład, można stosować łagodne żele lub płyny do mycia o pH 5,5, które nie tylko skutecznie oczyszczają, ale również wspierają naturalne procesy ochronne skóry. W praktyce, osoby opiekujące się pacjentami unieruchomionymi powinny stosować takie preparaty podczas kąpieli lub higieny osobistej, aby minimalizować ryzyko podrażnień oraz zwiększyć komfort pacjenta.

Pytanie 36

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem w udzielaniu pomocy osobie z padaczką?

A. Podjęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej

B. Zabezpieczenie głowy i zapewnienie przestrzeni

C. Podanie wody do picia

D. Unieruchomienie kończyn

W sytuacji, gdy jesteśmy świadkami ataku padaczki, naszym pierwszym krokiem powinno być zabezpieczenie głowy osoby i zapewnienie jej przestrzeni. Dlaczego? Przede wszystkim, napad padaczkowy może spowodować niekontrolowane ruchy ciała, co zwiększa ryzyko urazów. Ochrona głowy jest kluczowa, aby zapobiec uderzeniom i potencjalnym obrażeniom mózgu. Ważne jest, aby usunąć wszelkie potencjalnie niebezpieczne przedmioty z otoczenia osoby, co minimalizuje ryzyko obrażeń podczas drgawek. Dodatkowo, zapewnienie przestrzeni pozwala na swobodne przejście napadu, bez dodatkowego stresu czy ograniczeń. Nie próbujmy na siłę powstrzymywać ruchów osoby, ponieważ może to prowadzić do złamań lub innych urazów. To wszystko jest zgodne z ogólnymi standardami pierwszej pomocy w przypadku ataku padaczkowego, które zalecają zachowanie spokoju i ochronę osoby przed urazami. Co ciekawe, większość napadów ustępuje samoistnie w ciągu kilku minut, dlatego ważne jest, aby spokojnie czekać, obserwując sytuację.

Pytanie 37

Jaki dodatkowy objaw może zasugerować asystentowi stan hipoglikemii u pacjentki z cukrzycą, jeśli obserwuje się niepokój, migreny, drżenie kończyn i problemy z widzeniem?

A. nadmierne oddawanie moczu

B. intensywne uczucie głodu

C. wzmożone pragnienie

D. swędzenie skóry

Silne uczucie głodu to kluczowy objaw, który może wskazywać na hipoglikemię, szczególnie u osób z cukrzycą. W momencie, gdy poziom glukozy we krwi spada poniżej normy, organizm reaguje różnorodnymi objawami, aby zasygnalizować niedobór energii. Uczucie głodu jest jednym z naturalnych mechanizmów obronnych, mających na celu skłonienie osoby do przyjęcia pokarmu, aby podnieść poziom glukozy. Inne objawy, takie jak niepokój, ból głowy, drżenie rąk i zaburzenia widzenia, również będą się pojawiały, co świadczy o tym, że natychmiastowe działanie jest niezbędne, aby zapobiec poważniejszym konsekwencjom. Standardy opieki nad pacjentem z cukrzycą zalecają regularne monitorowanie poziomu glukozy oraz edukację na temat rozpoznawania i zarządzania hipoglikemią. Przykładowo, przy pierwszych oznakach hipoglikemii, należy podjąć szybkie działania, takie jak spożycie glukozy w postaci żelu lub napoju słodzonego. Ważne jest, aby pacjenci wiedzieli, jak reagować w takich sytuacjach, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu cukrzycą.

Pytanie 38

Jaką skalę stosuje się do oceny poziomu świadomości pacjenta?

A. Glasgow

B. Tinetti

C. Douglas

D. Norton

Skala Glasgow, znana jako Glasgow Coma Scale (GCS), to coś, co naprawdę pomaga w ocenie, jak pacjent się czuje, szczególnie po urazach głowy. Oceniamy tu trzy główne rzeczy: jak pacjent reaguje słownie, jak reaguje na światło i jak się rusza. Wynik na tej skali może być od 3 do 15 punktów, a im więcej punktów, tym lepiej. Lekarze często używają GCS, gdy chcą szybko sprawdzić, co się dzieje z pacjentem po jakimś urazie i podjąć dobre decyzje. Co ciekawe, ta skala jest też używana w różnych badaniach i protokołach, co pokazuje, jak bardzo jest ważna. Z moich doświadczeń wynika, że wyniki GCS mogą naprawdę wpływać na to, co dalej robimy z pacjentem, jak hospitalizacja czy operacje.

Pytanie 39

Kiedy podczas udzielania pierwszej pomocy należy zastosować pozycję bezpieczną?

A. jest nieprzytomny i brak mu oddechu

B. odczuwa ból w klatce piersiowej

C. ma kłopoty z oddychaniem

D. jest nieprzytomny, lecz oddycha

Odpowiedź, że pozycję bezpieczną należy zastosować w przypadku, gdy poszkodowany jest nieprzytomny, ale oddycha, jest prawidłowa i zgodna z najlepszymi praktykami w udzielaniu pierwszej pomocy. Pozycja bezpieczna, znana również jako pozycja boku, ma na celu zabezpieczenie drożności dróg oddechowych oraz zapobieganie aspiracji (zassaniu) treści pokarmowej lub płynów, co jest kluczowe w przypadku nieprzytomnego pacjenta, który samodzielnie oddycha. W tej pozycji ciężar ciała poszkodowanego jest rozłożony w taki sposób, aby ułatwić swobodny przepływ powietrza, a także umożliwić odpływ płynów z jamy ustnej. Praktyka ta jest szczególnie istotna w kontekście urazów głowy, gdzie niewłaściwa pozycja może prowadzić do dodatkowych uszkodzeń. W sytuacjach, gdy pacjent jest nieprzytomny, ale ma oznaki oddychania, kluczowe jest, aby go nie pozostawiać w pozycji leżącej na plecach, co mogłoby prowadzić do zatorów dróg oddechowych. Warto zaznaczyć, że stosowanie pozycji bezpiecznej powinno odbywać się szybko, aby nie doprowadzić do pogorszenia stanu zdrowia poszkodowanego. Standardy wytyczane przez organizacje takie jak Europejska Rada Resuscytacji podkreślają znaczenie tej interwencji jako podstawowego elementu działań w sytuacjach zagrożenia życia.

Pytanie 40

45-letni mężczyzna, żyjący samotnie i od wielu lat zmagający się z chorobą afektywną dwubiegunową, ma trudności z samodzielnym prowadzeniem domu. Przy odpowiednim wsparciu mógłby funkcjonować samodzielnie. Jaka forma pomocy byłaby dla niego najbardziej odpowiednia?

A. w domu opieki społecznej

B. w mieszkaniu chronionym

C. w ośrodku opieki zdrowotnej

D. w placówce wychowawczej

Mieszkanie chronione stanowi optymalne rozwiązanie dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową, które pragną funkcjonować samodzielnie, ale potrzebują wsparcia w codziennym życiu. Tego typu forma wsparcia łączy niezależność z dostępem do profesjonalnej opieki. Osoba w takim mieszkaniu ma możliwość prowadzenia gospodarstwa domowego w kontrolowanym środowisku, gdzie może korzystać z pomocy specjalistów, takich jak psycholodzy czy terapeuci. Przykłady zastosowania mieszkania chronionego obejmują wsparcie w zakresie zarządzania budżetem, organizacji codziennych obowiązków oraz technik relaksacyjnych i radzenia sobie ze stresem. Dobrą praktyką jest również integracja z lokalną społecznością, co sprzyja powrotowi do aktywności zawodowej i społecznej. Mieszkanie chronione może również ułatwiać dostęp do grup wsparcia, co jest kluczowe w zarządzaniu chorobą afektywną, oraz sprzyja budowaniu relacji z innymi osobami w podobnej sytuacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej