Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 3 maja 2025 12:26
Data zakończenia: 3 maja 2025 13:10

Egzamin zdany!

Wynik: 35/40 punktów (87,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta w dziennym ośrodku wsparcia dla osób starszych zauważył u jednego z pensjonariuszy postępujące drżenie rąk w spoczynku, mikrografię oraz ogólne opóźnienie w ruchach, które są typowymi objawami dla

A. choroby Parkinsona

B. zaawansowanego stadium reumatoidalnego zapalenia stawów

C. postępującej dystrofii mięśniowej

D. udaru krwotocznego w trakcie

Choroba Parkinsona to schorzenie neurodegeneracyjne, które charakteryzuje się specyficznymi objawami, takimi jak drżenie spoczynkowe, mikrografia (czyli pisanie drobnymi literami) oraz ogólne spowolnienie ruchowe. Drżenie spoczynkowe występuje, gdy kończyny są w spoczynku, co różni się od drżenia posturalnego czy intencyjnego, które występuje podczas ruchu. Mikrografia jest wynikiem zaburzeń w kontroli motorycznej, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, jest kluczowym objawem. W praktyce terapeuta w dziennym domu pomocy społecznej powinien być w stanie zauważyć te objawy i zarekomendować dalszą diagnostykę oraz wsparcie, takie jak terapia zajęciowa czy kinezyterapia. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie wczesnego rozpoznania choroby Parkinsona, co pozwala na lepsze zarządzanie objawami oraz poprawę jakości życia pacjenta, zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 2

U pacjenta skierowanego na oddział psychiatryczny w celu oceny zaburzeń nastroju terapeuta zauważył mimowolne ruchy pląsawicze. Co one sugerują?

A. motoryki małej w chorobie Parkinsona

B. motoryki dużej w rozwoju choroby Huntingtona

C. rozwojowe w zespole Retta

D. neurologiczne właściwe dla zespołu Tourette'a

Pląsawicze ruchy, które zaobserwowano u pacjenta, są istotnym objawem związanym z chorobą Huntingtona, która jest dziedziczną chorobą neurodegeneracyjną. Charakteryzuje się postępującą utratą funkcji ruchowych, a także zmianami nastroju i kognicji. Ruchy pląsawicze są wynikiem uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za kontrolę ruchów, w tym jąder podstawy. W procesie diagnostyki zaburzeń nastroju istotne jest, aby terapeuta zwracał uwagę na objawy ruchowe, które mogą wskazywać na choroby neurologiczne, takie jak Huntington. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy polega na tym, że w przypadku obserwacji pląsawiczych ruchów, terapeuta powinien skierować pacjenta na dalsze badania neurologiczne, aby wykluczyć lub potwierdzić diagnozę choroby Huntingtona. Zrozumienie tego powiązania jest kluczowe w kontekście holistycznej opieki nad pacjentami, w której uwzględnia się zarówno aspekty psychiczne, jak i neurologiczne. Warto również zaznaczyć, że w terapii pacjentów z chorobą Huntingtona stosuje się różne interwencje, w tym terapie farmakologiczne oraz wsparcie psychospołeczne, co podkreśla znaczenie interdyscyplinarnego podejścia w diagnostyce i leczeniu.

Pytanie 3

U podopiecznego występują halucynacje oraz iluzje. Jakie to zaburzenia?

A. spostrzegania

B. uczenia się

C. uwagi

D. pamięci

Omamy i złudzenia to zaburzenia związane z percepcją rzeczywistości, które klasyfikowane są jako zaburzenia spostrzegania. Omamy są fałszywymi wrażeniami zmysłowymi, które mogą występować w różnych modalnościach, takich jak wzrok czy słuch. Złudzenia natomiast to błędne przekonania, które są odporne na dowody przeciwne. Zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w praktyce klinicznej, ponieważ mogą one być objawami różnych schorzeń, takich jak schizofrenia, ciężka depresja czy zaburzenia neurologiczne. W kontekście terapii i diagnostyki, ważne jest, aby specjaliści potrafili rozpoznać te objawy oraz zrozumieć ich wpływ na funkcjonowanie pacjenta. W praktyce wykorzystuje się różne metody oceny, takie jak wywiady strukturalne czy kwestionariusze, które pomagają w dokładnej diagnozie i dalszym planowaniu leczenia.

Pytanie 4

Podstawowym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną w znacznym stopniu jest

A. usprawnianie manualne

B. uczenie samodzielnego funkcjonowania w codziennym życiu

C. przygotowanie do podjęcia zatrudnienia

D. rozwijanie umiejętności plastycznych

Uczenie samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym jest kluczowym celem terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Terapeuci zajęciowi koncentrują się na rozwijaniu umiejętności, które umożliwiają osobom z takimi wyzwaniami pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie i codziennym życiu. Przykłady działań obejmują naukę podstawowych czynności, takich jak higiena osobista, przygotowywanie posiłków, czy zarządzanie czasem. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami w terapii zajęciowej, takie umiejętności są fundamentem dla budowania niezależności. W praktyce terapeuci często wykorzystują metody oparte na analizie zadań, co pozwala dostosować intensywność i zakres nauki do indywidualnych możliwości uczestników. Dobrą praktyką jest również włączanie rodziny w proces terapeutyczny, co wspiera rozwój umiejętności w naturalnym środowisku.

Pytanie 5

Jaki styl komunikacji opiera się na wspólnej współpracy oraz szacunku dla opinii, potrzeb i oczekiwań pomiędzy terapeutą, podopiecznym a jego rodziną?

A. Paternalistyczny

B. Uległy

C. Autorytarny

D. Partnerski

Styl komunikacji partnerskiej opiera się na wzajemnej współpracy, otwartości i poszanowaniu dla wszystkich stron zaangażowanych w proces terapeutyczny. W tym modelu terapeuta traktuje podopiecznego oraz jego rodzinę jako równorzędnych partnerów, co sprzyja budowaniu zaufania i efektywnej współpracy. Przykładem może być wspólne ustalanie celów terapeutycznych, gdzie każdy członek zespołu ma możliwość wyrażenia swoich opinii i potrzeb. W praktyce terapeuci stosują różne techniki, takie jak aktywne słuchanie czy techniki wspierające, aby zaangażować podopiecznego w proces decyzyjny. Współpraca w zespole interdyscyplinarnym, w skład którego wchodzą specjaliści z różnych dziedzin, również jest kluczowa i opiera się na zasadzie partnerskiego podejścia. Takie działania są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się zdrowiem psychicznym, które podkreślają znaczenie holistycznego i zindywidualizowanego podejścia do terapii, uwzględniającego cały kontekst życia pacjenta.

Pytanie 6

Typowy objaw rury ołowianej w przebiegu choroby Parkinsona u mieszkańca domu pomocy społecznej polega na

A. sztywności mięśniowej, która utrzymuje się przez cały zakres ruchu, w czasie wykonywania biernych ruchów

B. trudności w pisaniu, które często objawiają się zmianą charakteru pisma

C. znacznym ograniczeniu mimiki twarzy oraz bardzo rzadkim mruganiu powiekami

D. sztywności mięśniowej, cechującej się nagłymi skokami, wynikającymi z cyklicznego spadku oporu podczas biernego wykonywania ruchu

Odpowiedź ta jest prawidłowa, ponieważ sztywność mięśniowa w chorobie Parkinsona charakteryzuje się utrzymywaniem oporu przez cały zakres ruchomości, co jest kluczowym objawem tego schorzenia. Sztywność ta jest wynikiem zaburzeń w układzie dopaminergicznym, co prowadzi do zwiększonego napięcia mięśniowego. W praktyce, podczas wykonywania biernych ruchów, pacjent odczuwa stały opór, niezależnie od stopnia wykonania ruchu, co odzwierciedla charakterystyczny dla Parkinsona wzorzec 'rury ołowianej'. Przykładem może być sytuacja, gdy terapeuta próbuje wykonać ruch kończyną pacjenta – opór będzie równomiernie odczuwalny na całym zakresie ruchomości. Rozpoznawanie tego objawu jest istotne w procesie diagnostycznym, ponieważ odpowiednia ocena sztywności mięśniowej jest kluczowa do wdrożenia skutecznej rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. W terapii wykorzystuje się różne metody, takie jak fizjoterapia i leki, które mogą pomóc w redukcji sztywności i poprawie jakości życia pacjenta, co wpisuje się w zalecenia standardów opieki nad pacjentami z chorobą Parkinsona.

Pytanie 7

Amnezja odnosi się do zaburzeń

A. myślenia

B. spostrzegania

C. uczenia się

D. pamięci

Amnezja to zaburzenie związane z pamięcią, które może wpływać na zdolność do przypominania sobie informacji oraz uczenia się nowych treści. Wyróżniamy różne typy amnezji, w tym amnezję anterogradną, która uniemożliwia zapamiętywanie nowych informacji po wystąpieniu urazu, oraz amnezję retrogradną, gdzie pacjent traci dostęp do wspomnień sprzed urazu. Przykładem zastosowania wiedzy o amnezji jest terapia oceniana przez specjalistów w zakresie neuropsychologii, która może wspierać pacjentów w rehabilitacji pamięci. W kontekście praktycznym, techniki takie jak terapia zajęciowa czy rehabilitacja pamięciowa mogą być stosowane, aby pomóc osobom dotkniętym amnezją w poprawie ich funkcji poznawczych. Zrozumienie amnezji jest także kluczowe w kontekście standardów medycznych, takich jak DSM-5, który klasyfikuje zaburzenia związane z pamięcią, co pozwala na skuteczniejsze diagnozowanie i leczenie.

Pytanie 8

Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się

A. Klappa, Tomatisa

B. Sherborne, Silvy

C. Vojty, NDT Bobath

D. Domana, Pilatesa

Metody Vojty i NDT Bobath są uznawane w rehabilitacji za kluczowe podejścia neurofizjologiczne, które koncentrują się na przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych u pacjentów z uszkodzeniami układu nerwowego. Metoda Vojty opiera się na stymulacji odruchów ruchowych poprzez odpowiednie pozycjonowanie ciała oraz zastosowanie bodźców, co umożliwia aktywację głębokich wzorców ruchowych, które są podstawą ruchu. Z kolei NDT Bobath koncentruje się na poprawie funkcji motorycznych przez wyeliminowanie patologicznych wzorców ruchowych oraz stymulację naturalnego rozwoju motorycznego. Te metody są szeroko wykorzystywane w praktyce klinicznej, szczególnie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Przykładowo, terapeuci często wykorzystują te techniki, aby wspierać rozwój umiejętności takich jak siedzenie, chodzenie czy chwytanie, co stanowi fundamentalny element rehabilitacji funkcjonalnej. Rekomendacje dotyczące tych metod są zgodne z aktualnymi standardami w kinezyterapii, co potwierdza ich skuteczność i znaczenie w pracy z pacjentami po udarach mózgu czy urazach rdzenia kręgowego.

Pytanie 9

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób preferujących zajęcia manualne

B. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

C. Dla osób uczących się nowych języków

D. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 10

Podaj właściwą sekwencję etapów realizacji procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej?

A. Wywiad środowiskowy, diagnoza, realizacja terapii, ocena efektów

B. Planowanie terapii, dobór metod i form, realizacja terapii, ocena efektów

C. Diagnoza, ustalenie celów, wybór metod, planowanie, prowadzenie terapii, monitoring

D. Analiza dokumentacji medycznej, ustalenie celów i tematyki zajęć, prowadzenie terapii, monitoring

Odpowiedź wskazująca na etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej jest prawidłowa, ponieważ podkreśla kluczowe elementy, które są zgodne z aktualnymi standardami praktyki w tym obszarze. Proces terapeutyczny rozpoczyna się od diagnozy, która jest niezbędna do zrozumienia potrzeb klienta oraz obszarów, które wymagają interwencji. Kolejnym krokiem jest określenie celów terapii, co pozwala skupić się na tym, co jest najważniejsze dla pacjenta i jego postępów. Następnie wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz planowanie sesji terapeutycznych zapewnia, że interwencje są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Prowadzenie terapii to moment, w którym teoria jest przekuwana w praktykę, a terapeuta wdraża ustalone metody w pracy z pacjentem. Monitoring postępów jest kluczowy, aby ocenić efekty terapii i w razie potrzeby dostosować plany terapeutyczne. Taki systematyczny i zorganizowany sposób działania jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach oraz wytycznych zawodowych.

Pytanie 11

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. afonia

B. alalia

C. ataksja

D. amnezja

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 12

Terapeuta, pragnąc zachęcić podopiecznego do dokładnego wykonania pracy rękodzielniczej, powinien

A. zaproponować podopiecznemu, aby przedstawił swoje prace na wystawie

B. ciągle porównywać pracę podopiecznego z dziełami rówieśników

C. nagradzać podopiecznego słodyczami w trakcie zajęć

D. regularnie przypominać podopiecznemu o mijającym czasie zajęć

Propozycja zaprezentowania prac podopiecznego na wystawie jest skutecznym sposobem na zmotywowanie go do starannego wykonania rękodzieła. Takie przedsięwzięcie nie tylko daje podopiecznemu poczucie wartości i uznania, ale także stwarza okazję do osobistego rozwoju oraz refleksji nad własnymi umiejętnościami. W kontekście terapii zajęciowej, umiejętność prezentacji swoich osiągnięć sprzyja poprawie samooceny i zachęca do dążenia do coraz wyższych standardów jakości. Organizacja wystawy może być również doskonałą okazją do integracji społecznej, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Przykłady dobrych praktyk w tym zakresie obejmują arteterapię, gdzie prezentacje prac artystycznych są integralną częścią procesu terapeutycznego. Takie działania są zgodne z uznawanymi standardami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie stawiania przed podopiecznym wyzwań oraz kreowania pozytywnych doświadczeń, co z kolei sprzyja ich dalszemu rozwojowi.

Pytanie 13

Motywacja, która polega na podejmowaniu określonych działań dla samej satysfakcji płynącej z ich realizacji, jest określana jako

A. zewnętrzna

B. pierwotna

C. wewnętrzna

D. wtórna

Motywacja wewnętrzna odnosi się do zaangażowania w działania, które same w sobie są źródłem przyjemności lub satysfakcji. Przykładem może być sytuacja, gdy osoba gra na instrumencie muzycznym nie dlatego, że oczekuje nagrody, ale dlatego, że czerpie radość z samego procesu tworzenia muzyki. Takie podejście jest szczególnie cenione w kontekście edukacji, gdzie uczniowie, którzy są wewnętrznie zmotywowani, często osiągają lepsze wyniki. Teoria autodeterminacji, opracowana przez Deciego i Ryan, podkreśla znaczenie wewnętrznej motywacji w kontekście osiągania długofalowych celów i dobrostanu psychicznego. Kiedy działania są zgodne z osobistymi wartościami i zainteresowaniami, zwiększa się zaangażowanie oraz trwałość podejmowanych działań. W praktyce, organizacje i edukatorzy powinni starać się tworzyć środowiska, które sprzyjają wewnętrznej motywacji, takie jak oferowanie wyboru, zachęcanie do eksploracji oraz dostosowywanie wyzwań do umiejętności jednostki.

Pytanie 14

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. unikania

B. dominacji

C. rywalizacji

D. kompromisu

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Pytanie 15

Warsztaty terapii zajęciowej powinny być realizowane w oparciu o indywidualny program rehabilitacji oraz terapii, który jest przygotowywany dla każdego uczestnika przez

A. terapeutę zajęciowego

B. fizjoterapeutę

C. radę plenarną

D. radę programową

Rada programowa ma kluczową rolę w przygotowywaniu indywidualnych programów rehabilitacji i terapii dla uczestników warsztatów terapii zajęciowej. Odpowiedzialność ta wynika z szerokiego zrozumienia potrzeb uczestników oraz możliwości terapeutów zajęciowych i innych specjalistów w zespole. Rada programowa, składająca się z terapeutów, psychologów, fizjoterapeutów oraz innych specjalistów, jest odpowiedzialna za opracowywanie i aktualizację programów, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, mając na celu ich maksymalne wsparcie w rozwoju umiejętności życiowych oraz społecznych. Przykładowo, w praktyce może to oznaczać, że dla osoby z niepełnosprawnością ruchową program może zawierać elementy terapeutyczne ukierunkowane na rozwijanie siły mięśniowej oraz koordynacji, podczas gdy dla osoby z trudnościami w komunikacji program będzie zawierał ćwiczenia związane z komunikowaniem się. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie spersonalizowanego wsparcia, aby zapewnić jak największe korzyści dla uczestników.

Pytanie 16

W trakcie zajęć w grupie w pracowni zajmującej się witrażem, uczestnicy posługują się nożycami do szkła. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony uczestników, terapeuta zajęciowy powinien zorganizować dla nich

A. obuwie ochronne

B. możliwość korzystania z literatury i czasopism fachowych

C. wsparcie osób współpracujących

D. okulary ochronne

Okulary ochronne są kluczowym elementem wyposażenia w środowiskach, gdzie istnieje ryzyko wystąpienia urazów oczu, szczególnie w takich pracach jak cięcie szkła witrażowego. Noszenie okularów ochronnych podczas zajęć z użyciem narzędzi tnących, takich jak nożyce do szkła, istotnie zmniejsza ryzyko uszkodzenia wzroku, które może być spowodowane odpryskami lub fragmentami szkła. W kontekście standardów bezpieczeństwa, takich jak normy OSHA (Occupational Safety and Health Administration), stosowanie odpowiedniego sprzętu ochrony osobistej (PPE) jest obowiązkowe w celu ochrony zdrowia pracowników. Dodatkowo, okulary ochronne powinny posiadać odpowiednie atesty oraz być dopasowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, aby zapewnić maksymalną ochronę i komfort. Przykładem mogą być okulary z poliwęglanu, które są odporne na uderzenia i oferują wysoki poziom ochrony. Wdrażanie takich praktyk nie tylko chroni uczestników zajęć, ale także promuje kulturę bezpieczeństwa w miejscu pracy.

Pytanie 17

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. zawrzeć umowę z podopiecznym

B. wyznaczyć cele terapeutyczne

C. sformułować diagnozę terapeutyczną

D. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

Sformułowanie diagnozy terapeutycznej jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, który następuje po analizie zebranych danych. Diagnoza terapeutyczna pozwala terapeucie na zrozumienie specyfiki problemów podopiecznego oraz jego potrzeb, co jest niezbędne do dalszej pracy. W tym etapie terapeuta korzysta z wiedzy z zakresu psychologii, pedagogiki oraz doświadczenia klinicznego, aby zidentyfikować najważniejsze kwestie wymagające interwencji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, analizując wyniki wywiadów i dokumentację, stwierdza występowanie zaburzeń lękowych, które mogą wpływać na funkcjonowanie osoby w codziennym życiu. Na podstawie tej diagnozy możliwe jest następnie określenie celów terapeutycznych oraz opracowanie indywidualnego planu terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem. Warto również podkreślić, że diagnoza nie jest procesem jednorazowym, lecz powinno się ją regularnie aktualizować w miarę postępów terapii, co odpowiada standardom etycznym i zawodowym.

Pytanie 18

Fundacja Radosny człowiek, która organizuje warsztat terapii zajęciowej, jest zobowiązana do prowadzenia dokumentacji dotyczącej swojej działalności rehabilitacyjnej, w zgodzie

A. z rozporządzeniem w sprawie domów pomocy społecznej

B. z ustawą o fundacjach

C. z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego

D. z rozporządzeniem w sprawie warsztatów terapii zajęciowej

Odpowiedzi związane z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego oraz ustawą o fundacjach nie są odpowiednie w kontekście prowadzenia dokumentacji przez warsztaty terapii zajęciowej. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego dotyczy szeroko pojętej ochrony zdrowia psychicznego, jednak nie przedstawia szczegółowych regulacji dotyczących dokumentacji terapeutycznej w kontekście warsztatów zajęciowych. Ustawa ta koncentruje się głównie na aspektach związanych z opieką nad osobami z zaburzeniami psychicznymi i ich prawami, a nie na praktycznych aspektach funkcjonowania warsztatów. Z kolei ustawa o fundacjach reguluje kwestie związane z tworzeniem i funkcjonowaniem fundacji, jednak nie odnosi się bezpośrednio do wymogów dotyczących rehabilitacji czy terapii zajęciowej. Rozporządzenie w sprawie domów pomocy społecznej również nie jest odpowiednie, ponieważ dotyczy placówek zapewniających całodobową opiekę nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi, a nie warsztatów terapii zajęciowej. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do niepoprawnych wyborów, jest zbyt ogólne podejście do interpretacji przepisów prawnych i nieodróżnianie specyfiki działalności różnych instytucji rehabilitacyjnych. Warto również podkreślić znaczenie odpowiednich regulacji w kontekście jakości świadczonych usług, które są niezbędne do zapewnienia skutecznej rehabilitacji.

Pytanie 19

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

B. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

C. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

D. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

Wybór odpowiedzi, która koncentruje się na zadaniach takich jak wywietrzenie sali i wyrzucenie śmieci, nie uwzględnia istotnych aspektów budowania środowiska terapeutycznego. Choć dbanie o czystość i komfort fizyczny w sali jest ważne, nie jest to wystarczające dla skuteczności treningu umiejętności społecznych. Brak uwagi na interakcje interpersonalne może prowadzić do izolacji uczestników, co jest sprzeczne z celem zajęć, który ma na celu rozwijanie umiejętności współpracy i komunikacji. Kolejna koncepcja, która polega na przygotowaniu pomocy dydaktycznych i stanowiska pracy, również nie jest wystarczająca, jeśli nie zostaną najpierw ustalone zasady grupowe. Pomoc dydaktyczna ma znaczenie, ale jej skuteczność jest zredukowana, jeśli uczestnicy nie czują się komfortowo w grupie. Ważnym aspektem jest również planowanie zajęć przez uczestników – chociaż to może wspierać ich zaangażowanie, brak podstawowych zasad może prowadzić do chaosu i nieporozumień. Dobrych praktyk w pracy z grupami nigdy nie należy pomijać, ponieważ sprzyjają one budowaniu zdrowej atmosfery w grupie, co jest niezbędne do osiągnięcia pozytywnych rezultatów terapeutycznych. Kluczowe jest, aby terapia była zorganizowana w sposób umożliwiający otwartą komunikację i wsparcie między uczestnikami, co zaczyna się od solidnych podstaw w postaci ustalenia zasad grupowych.

Pytanie 20

W planie zajęć terapeutycznych powinny się znaleźć etapy:

A. wstępna, zasadnicza, końcowa

B. wstępna, kluczowa, końcowa

C. pierwsza, środkowa, końcowa

D. początkowa, centralna, końcowa

Odpowiedź 'wstępna, zasadnicza, końcowa' jest poprawna, ponieważ odzwierciedla standardowy model struktury zajęć terapeutycznych. Faza wstępna ma na celu wprowadzenie uczestników w temat, ustalenie celów oraz stworzenie bezpiecznej i komfortowej atmosfery, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Faza zasadnicza to moment, w którym odbywają się główne działania terapeutyczne, takie jak praktykowanie umiejętności czy rozwiązywanie problemów, co wymaga umiejętnego prowadzenia przez terapeutę, aby utrzymać zaangażowanie uczestników. Na końcu, w fazie końcowej, następuje podsumowanie zajęć, refleksja nad osiągniętymi rezultatami oraz przygotowanie do przyszłych działań. Przykładowo, w terapii grupowej, w fazie wstępnej można zaaranżować krótką rundę wprowadzającą, w fazie zasadniczej zrealizować ćwiczenia interakcyjne, a w fazie końcowej przeprowadzić dyskusję, co pomaga w utrwaleniu nabytej wiedzy i umiejętności. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii oraz edukacji dorosłych.

Pytanie 21

Zgodnie z regulacją Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej dotyczącą warsztatów terapii zajęciowej, dokumentacja odnosząca się do uczestnika warsztatu powinna zawierać dane dotyczące

A. współpracy z rodziną uczestnika

B. osiągniętego wykształcenia

C. historii leczenia psychiatrycznego

D. współpracy z pracownikiem socjalnym

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na błędne postrzeganie kluczowych aspektów dokumentacji uczestników warsztatów terapii zajęciowej. Współpraca z pracownikiem socjalnym, mimo że istotna, nie jest priorytetową informacją, jaką powinno się zawrzeć w dokumentacji, ponieważ to nie pracownik socjalny, lecz rodzina jest najbliższym wsparciem dla uczestnika. Posiadane wykształcenie, choć może mieć wpływ na możliwości zatrudnienia uczestnika po terapii, nie jest fundamentalnym elementem, który powinien znaleźć się w dokumentacji. Historia leczenia psychiatrycznego, mimo że jest ważna dla zrozumienia stanu zdrowia uczestnika, nie powinna dominować w kontekście warsztatów terapii zajęciowej, które koncentrują się na aktywizacji społecznej i zawodowej. Wiele osób myli znaczenie dokumentacji terapeutycznej, postrzegając ją jako zbiór faktów dotyczących przeszłości uczestnika, a nie jako narzędzie do budowania przyszłości. Kluczowe dla efektywności terapii jest tworzenie środowiska, w którym uczestnik czuje się wspierany przez najbliższe osoby, a współpraca z rodziną staje się nieodłącznym elementem tej dynamiki. W przeciwnym razie, podejście terapeutyczne może być niekompletne, co prowadzi do ograniczenia potencjału uczestnika w osiąganiu zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 22

Aby zachęcić uczestników warsztatów terapii zajęciowej do większego wysiłku i starannego wykonywania zadań w ramach treningu porządkowego, terapeuta powinien

A. ustalać precyzyjny harmonogram czynności porządkowych

B. pokazywać filmy edukacyjne ilustrujące negatywne konsekwencje zaniedbań higienicznych

C. wprowadzać system kar za niewykonywanie przydzielonych zadań

D. doceniać indywidualne zaangażowanie podopiecznych w realizację czynności porządkowych

Wychwalanie indywidualnej aktywności podopiecznych w zakresie czynności porządkowych jest kluczowym elementem motywowania uczestników terapii zajęciowej. Z psychologicznego punktu widzenia, pozytywne wzmocnienie, takie jak pochwała, zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, terapeuta może zauważyć i docenić wysiłki podopiecznego w utrzymaniu porządku w swoim otoczeniu, co nie tylko mobilizuje do dalszej pracy, ale również buduje pewność siebie i poczucie własnej wartości u uczestników. W praktyce, metoda ta jest zgodna z podejściem opartym na pozytywnej psychologii, które podkreśla znaczenie rozwoju osobistego. Rekomendacje w zakresie terapii zajęciowej wskazują, że kluczowe jest tworzenie atmosfery wsparcia i uznania. Wartościowe jest także wdrażanie systemu feedbacku, gdzie terapeuta regularnie informuje podopiecznych o ich postępach oraz osiągnięciach. Tego rodzaju praktyki pomagają w budowaniu długoterminowych nawyków oraz zwiększają zaangażowanie w proces terapeutyczny. W kontekście treningu porządkowego, wychwalanie aktywności może przyczynić się do zmiany perspektywy uczestników i ich podejścia do higieny i organizacji przestrzeni życiowej.

Pytanie 23

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. kodowaniem

B. sprzężeniem zwrotnym

C. szumem komunikacyjnym

D. dekodowaniem

Sprzężenie zwrotne to kluczowy element procesu komunikacji interpersonalnej, który obejmuje reakcję odbiorcy na przekaz zrozumiany z komunikatu nadawcy. W kontekście komunikacji, sprzężenie zwrotne może przybierać różne formy, takie jak werbalne potwierdzenie, gesty czy mimika, które sygnalizują nadawcy, jak jego komunikat został odebrany. Przykładem może być sytuacja w zespole roboczym, gdzie podczas prezentacji członek zespołu kiwa głową na znak zrozumienia, co informuje prezentera, że jego argumenty są jasne. W praktyce, efektywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego przyczynia się do lepszego zrozumienia i budowania relacji w komunikacji. Odpowiednie udzielanie i interpretowanie feedbacku jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi, które podkreślają znaczenie otwartości w komunikacji, aby tworzyć środowisko sprzyjające współpracy. Sprzężenie zwrotne nie tylko wzmacnia relacje interpersonalne, lecz także przyczynia się do efektywności w pracy zespołowej, dlatego warto zwracać na nie szczególną uwagę w każdej formie interakcji.

Pytanie 24

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. lekceważenia porażonej części ciała

B. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

C. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

D. utraty czucia po jednej stronie ciała

Odpowiedzi sugerujące niemożność wykonywania celowego ruchu kończyną niedowładną, zniesienie czucia po jednej stronie ciała oraz nadmierne napięcie mięśni po stronie porażonej, nie oddają istoty zespołu zaniedbywania połowiczego. Niemożność wykonywania ruchów związana jest z porażeniem i nie jest tożsama z zaniedbywaniem. Porażenie kończyny, znane jako hemiplegia, jest procesem fizycznym wynikającym z uszkodzenia dróg motorycznych w mózgu. Również zniesienie czucia, czyli zaburzenia czuciowe, są skutkiem uszkodzenia układu nerwowego, ale nie dotyczą bezpośrednio problemów z percepcją przestrzenną, które definiują zespół zaniedbywania. Nadmierne napięcie mięśni, z kolei, odnosi się do spastyczności, co jest innym zjawiskiem, które może wystąpić po udarze, ale także nie jest związane z ignorowaniem jednostronnym. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to pomieszanie objawów neurologicznych oraz zrozumienie, że zespół zaniedbywania połowiczego skupia się na problemach z uwagę i percepcją, a nie bezpośrednio na ruchu czy czuciu. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie między różnymi neurologicznymi deficytami, co jest istotne w kontekście skutecznej rehabilitacji oraz dostosowywania planów terapii do indywidualnych potrzeb pacjentów.

Pytanie 25

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

B. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

C. organizację wyjść do kina

D. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 26

W terapii stosuje się następujące sekwencje etapów:

A. diagnoza, ocena efektów realizacji, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania

B. opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji, diagnoza

C. diagnoza, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

D. opracowanie planu działania, diagnoza, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

Prawidłowa odpowiedź to kolejność: diagnozę, opracowanie planu pracy, realizację planu pracy oraz ocenę efektów pracy. Taki układ odpowiada standardowym praktykom terapeutycznym, w których kluczowe jest najpierw zrozumienie potrzeb pacjenta poprzez diagnozę, co pozwala na właściwe zaplanowanie dalszych działań. Diagnoza, która jest pierwszym krokiem, polega na dokładnej ocenie stanu zdrowia i potrzeb pacjenta oraz sformułowaniu hipotez dotyczących przyczyn ewentualnych problemów. Następnie, na podstawie uzyskanych informacji, opracowuje się plan pracy, który powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb i celów terapeutycznych. Realizacja planu pracy to proces, w którym terapeuta i pacjent współpracują, aby osiągnąć ustalone cele. Ostatnim etapem jest ocena efektów pracy, która pozwala na monitorowanie postępów i wprowadzenie ewentualnych modyfikacji w terapii. Przykładowo, w terapii behawioralnej, diagnoza może obejmować obserwację zachowań pacjenta, co prowadzi do stworzenia planu interwencyjnego. Regularna ocena efektów pozwala na adaptację strategii, co zwiększa skuteczność terapii.

Pytanie 27

Które zajęcia są najbardziej odpowiednie dla osób z przewlekłą chorobą psychiczną, aby poprawić ich samopoczucie?

A. Zaawansowane kursy komputerowe

B. Arteterapia

C. Intensywne zajęcia sportowe

D. Zajęcia z ekonomii

Arteterapia jest jedną z najskuteczniejszych form terapii zajęciowej, szczególnie dla osób zmagających się z przewlekłymi chorobami psychicznymi. Praktyka ta polega na wykorzystaniu sztuki jako środka wyrazu, co pozwala pacjentom na eksplorację swoich emocji w sposób, który może być mniej konfrontacyjny niż rozmowa. Dzięki arteterapii osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą zyskać większą świadomość siebie i swoich emocji, co jest kluczowe dla poprawy samopoczucia. Dodatkowo, tworzenie sztuki może być formą relaksacji, co jest niezwykle ważne w kontekście redukcji stresu. W arteterapii nie chodzi o tworzenie dzieł sztuki, które będą oceniane czy sprzedawane, ale raczej o proces twórczy, który pomaga w wyrażaniu tego, co trudno jest ująć w słowa. Terapia ta jest również wspierana przez wiele badań, które wskazują na jej pozytywny wpływ na zdrowie psychiczne. Dla wielu pacjentów ta forma terapii staje się kluczowym elementem ich ścieżki do zdrowia psychicznego.

Pytanie 28

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 7 godzin

B. 6 godzin

C. 8 godzin

D. 5 godzin

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zajęcia w środowiskowych domach samopomocy powinny być prowadzone przez co najmniej 6 godzin dziennie, 5 dni w tygodniu. Ta regulacja wynika z potrzeby zapewnienia uczestnikom odpowiedniego wsparcia i zaangażowania w różnorodne aktywności, które wpływają na ich rozwój oraz integrację społeczną. Przykładowo, 6-godzinny cykl zajęć może obejmować warsztaty, terapie zajęciowe oraz aktywności fizyczne, co jest istotne dla utrzymania ich dobrostanu psychicznego i fizycznego. Praktyki te są zgodne z ogólnymi standardami w zakresie organizacji wsparcia społecznego, które podkreślają znaczenie regularności i intensywności zajęć w kontekście wzmocnienia umiejętności oraz wsparcia emocjonalnego uczestników. Dodatkowo, zapewnienie odpowiedniej ilości czasu na zajęcia pozwala na dokładniejsze dostosowanie ich do indywidualnych potrzeb oraz aspiracji osób korzystających z tych instytucji.

Pytanie 29

26-letnia pacjentka zdiagnozowana z schizofrenią paranoidalną ma problemy z werbalną komunikacją. Jakiego rodzaju aktywność terapeuta zajęciowy powinien zaplanować, aby umożliwić jej wyrażenie swoich emocji?

A. Ćwiczenie umiejętności praktycznych

B. Kinezyterapia

C. Malarstwo

D. Animaloterapia

Wybieranie innych metod terapii nie jest za bardzo dobre w przypadku osoby z schizofrenią paranoidalną, zwłaszcza jeśli chodzi o trudności w komunikacji. Trening umiejętności praktycznych, mimo że ważny w rehabilitacji, skupia się głównie na codziennych czynnościach, a to nie zawsze pomaga w wyrażaniu emocji. Często osoby z problemami psychicznymi mają kłopoty z interakcjami, a taki trening nie daje im narzędzi do pokazywania bardziej złożonych emocji. Kinezyterapia, mimo że poprawia kondycję fizyczną, nie angażuje emocjonalnie, więc to też nie jest najlepsza opcja. Animaloterapia, chociaż może pomóc w redukcji lęku, nie daje możliwości emocjonalnej komunikacji. To przecież interakcja ze zwierzętami, a to nie spełnia potrzeby wyrażenia się słowami czy przez sztukę. Dla osób, które mają problem z mówieniem, ważne jest, żeby stworzyć im warunki do wyrażenia siebie w inny sposób. Dlatego przy wyborze terapii, dobrze jest kierować się tym, jak bardzo metoda pozwala na ekspresję emocji, co w przypadku schizofrenii paranoidalnej jest szczególnie ważne.

Pytanie 30

Stosowanie przez terapeutę terminologii, która jest niezrozumiała dla pacjenta, w trakcie rozmowy na temat zdrowego stylu życia, stanowi barierę komunikacyjną?

A. psychologiczną

B. semantyczną

C. fizyczną

D. kulturową

Termin "bariera semantyczna" odnosi się do trudności w zrozumieniu komunikacji, które mogą wystąpić, gdy osoba używa terminologii, która jest nieznana lub niezrozumiała dla drugiej strony. W przypadku terapeuty prowadzącego rozmowę na temat zdrowego trybu życia, użycie skomplikowanych terminów medycznych, dietetycznych czy psychologicznych może prowadzić do nieporozumień i utrudniać efektywne przekazywanie informacji. Przykładem może być omawianie pojęcia "indeksu glikemicznego" bez wcześniejszego wyjaśnienia, co to oznacza, co może spowodować, że podopieczny nie zrozumie, jak to wpływa na jego dietę. Aby minimalizować bariery semantyczne, terapeuci powinni stosować jasny, zrozumiały język oraz dążyć do stosowania definicji lub przykładów, które mogą być bardziej przystępne dla osób, z którymi pracują. Dobre praktyki w komunikacji terapeutycznej podkreślają znaczenie aktywnego słuchania oraz dostosowywania stylu komunikacji do potrzeb i poziomu zrozumienia pacjenta, co przekłada się na lepsze wyniki terapii.

Pytanie 31

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. lekowe i higieniczne

B. lekowe i umiejętności praktyczne

C. ruchowe i umiejętności społeczne

D. ruchowe i higieniczne

Odpowiedź "ruchowych i higienicznych" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjentki z nadwagą, która nie dba o swój wygląd zewnętrzny, kluczowe jest wprowadzenie zajęć, które łączą elementy aktywności fizycznej oraz higieny osobistej. Treningi ruchowe pomagają w poprawie ogólnej kondycji fizycznej, co może przyczynić się do redukcji masy ciała oraz zwiększenia poczucia własnej wartości. Regularna aktywność fizyczna, dopasowana do możliwości pacjentki, może obejmować ćwiczenia aerobowe, siłowe oraz ćwiczenia rozciągające. Z drugiej strony, edukacja dotycząca higieny osobistej jest niezbędna, aby poprawić samopoczucie psychiczne i fizyczne pacjentki. W kontekście terapii należy stosować holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Przykłady zastosowania obejmują organizację grupowych zajęć ruchowych, które nie tylko poprawią kondycję, ale także będą sprzyjały nawiązywaniu relacji międzyludzkich, co jest istotne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 32

Który z programów komputerowych będzie użyty przez terapeutę do sporządzenia pisemnego podsumowania półrocznej oceny postępów podopiecznego?

A. Power Point

B. Word

C. Excel

D. Movie Maker

Odpowiedź Word jest poprawna, ponieważ jest to popularny edytor tekstu, który umożliwia tworzenie i formatowanie dokumentów. W kontekście terapii, terapeuci często muszą sporządzać różne dokumenty, w tym półroczne sprawozdania z postępów podopiecznych. Program Word oferuje wiele funkcji, które są niezwykle przydatne w tym procesie, takich jak możliwość dodawania nagłówków, spisów treści, tabel oraz wykresów. Dzięki tym funkcjom terapeuta może nie tylko przedstawić informacje w sposób czytelny, ale także łatwo wprowadzać zmiany w dokumentach. Warto również zaznaczyć, że Word wspiera standardy formatowania dokumentów, co jest istotne w kontekście oficjalnych sprawozdań. Dodatkowo, dzięki opcji zapisywania dokumentów w formatach PDF, terapeuta może zapewnić, że jego sprawozdanie będzie wyglądać profesjonalnie i będzie dostępne dla innych specjalistów. W związku z tym, Word jest idealnym narzędziem do sporządzania tego rodzaju dokumentacji.

Pytanie 33

Specjalista, który w trakcie rozmowy uporządkował wypowiedzi swojego podopiecznego słowami: Wyjaśnij, czy chcesz uczestniczyć w treningu, mimo że uważasz, iż nie masz na niego czasu, zastosował technikę aktywnego słuchania, znaną jako

A. odzwierciedlenie

B. klaryfikacja

C. kwestionowanie

D. filtrowanie

Klaryfikacja to technika aktywnego słuchania, która polega na dopytywaniu lub powtarzaniu wypowiedzi podopiecznego w celu uzyskania większej jasności i zrozumienia jego myśli i emocji. W przypadku zdania: „Wyjaśnij czy chcesz brać udział w treningu, choć twierdzisz, że nie masz na niego czasu”, terapeuta zachowuje się jako aktywny uczestnik rozmowy, pomagając podopiecznemu lepiej zdefiniować jego myśli oraz dążenia. Klaryfikacja jest niezwykle istotna w terapii, ponieważ pozwala na identyfikację niejasności oraz na zobaczenie sprzeczności w myśleniu klienta. Dzięki temu, terapeuta może efektywnie pomóc w rozwiązywaniu problemów oraz w podejmowaniu decyzji. Przykładowo, osoba, która twierdzi, że nie ma czasu na trening, może nie być świadoma, że jej priorytety mogą być zmienione, co może prowadzić do lepszego zarządzania czasem. Klaryfikacja jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii i coachingu, które podkreślają znaczenie zrozumienia klienta i jego wewnętrznych konfliktów.

Pytanie 34

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

B. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

C. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

D. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 35

Jaką metodę alternatywnej komunikacji powinien zasugerować terapeuta zajęciowy rodzinie do porozumiewania się z dzieckiem niewidomym i słabosłyszącym?

A. Fonogesty

B. Piktogramy

C. Alfabet Lorma

D. Znaki daktylograficzne

Alfabet Lorma to metoda komunikacji alternatywnej opracowana specjalnie dla osób z zaburzeniami wzroku i słuchu. W tej metodzie każdy znak reprezentuje określoną literę, a dotykowe odczucia pozwalają na skuteczne przekazywanie informacji osobom niewidomym i słabosłyszącym. Przykładem zastosowania Alfabetu Lorma jest nauka liter w formie dotykowej, gdzie terapeuta może wykorzystać różne materiały, takie jak piasek, aby stworzyć litery, które dziecko może dotykać i poznawać. Zastosowanie tej metody wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i językowych, a także integrację sensoryczną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami terapeutycznymi dla dzieci z takimi potrzebami. Alfabet Lorma jest ceniony w pedagogice specjalnej i rehabilitacji, ponieważ umożliwia osobom z niepełnosprawnościami aktywny udział w społeczeństwie oraz poprawia jakość ich życia poprzez efektywną komunikację.

Pytanie 36

Terapeuta organizuje zespół reprezentantów ośrodka wsparcia społecznego do zawodów sportowych. 24-letnia podopieczna z zespołem Downa oraz znaczną krótkowzrocznością wykazuje dużą nadpobudliwość i wyraża chęć do aktywności fizycznej. W jaką dyscyplinę sportową terapeuta powinien jej zaproponować przygotowania?

A. Biegów przełajowych

B. Akrobacji na trampolinach

C. Turnieju boules

D. Zawodów pływackich

Zawody pływackie są idealnym wyborem dla 24-letniej podopiecznej z zespołem Downa i znaczną krótkowzrocznością. Pływanie oferuje wiele korzyści, w tym poprawę kondycji fizycznej, koordynacji oraz wydolności organizmu. Dla osób z ograniczeniami wzrokowymi, takich jak krótkowzroczność, woda stanowi przyjazne środowisko, które minimalizuje ryzyko urazów oraz daje poczucie swobody w poruszaniu się. Terapeuci często wykorzystują pływanie jako formę terapii, ponieważ angażuje całe ciało i wspomaga rozwój motoryki dużej oraz małej. Wartościowe jest również to, że zawody pływackie mogą odbywać się w różnych formatach, umożliwiając dostosowanie poziomu trudności do indywidualnych potrzeb uczestników. Ponadto, pływanie sprzyja integracji społecznej i może być świetną okazją do współpracy z innymi uczestnikami, co jest szczególnie istotne w kontekście środowiskowego domu samopomocy, gdzie wsparcie grupowe odgrywa kluczową rolę. Wysokie standardy bezpieczeństwa oraz profesjonalna pomoc instruktorów sprawiają, że pływanie jest bezpieczną i korzystną formą aktywności fizycznej dla osób z różnymi niepełnosprawnościami.

Pytanie 37

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Przystępności

B. Systematyczności

C. Poglądowości

D. Trwałości

Odpowiedź 'Poglądowości' jest poprawna, ponieważ zasada ta zakłada umożliwienie uczestnikom terapii zajęciowej bezpośredniego zapoznania się z obiektami, co w przypadku pielęgnacji roślin doniczkowych przekłada się na realne doświadczenie. Dzięki tej metodzie terapeuta może ułatwić zrozumienie budowy roślin oraz ich potrzeb, co jest kluczowe dla skutecznego przesadzania. Przykładowo, uczestnicy mogą osobiście obserwować system korzeniowy, co pozwala im na lepsze zrozumienie, jak ważne jest odpowiednie podłoże i technika przesadzania. W kontekście dobrych praktyk, zasada poglądowości jest zgodna z podejściem do nauczania przez doświadczanie, co potwierdzają badania pokazujące, że uczniowie najlepiej przyswajają wiedzę poprzez praktykę. Dodatkowo, zastosowanie narzędzi ogrodniczych w zajęciach nie tylko wspiera rozwój umiejętności manualnych, ale także zwiększa motywację i zaangażowanie uczestników, co jest istotne w terapii zajęciowej.

Pytanie 38

Jak nazywa się metoda angażująca osoby poprzez interakcję z morzem?

A. talasoterapia

B. hortikuloterapia

C. ludoterapia

D. silwoterapia

Talasoterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy środowiska nadmorskiego w celu poprawy zdrowia i samopoczucia pacjentów. Ta metoda aktywizująca podopiecznych polega na stosowaniu kąpieli solankowych, aplikacji błota morskiego oraz korzystaniu z różnych form terapii związanych z morzem, co wpływa pozytywnie na organizm i psychikę. Talasoterapia jest szeroko stosowana w rehabilitacji osób z problemami ortopedycznymi, reumatycznymi, a także w terapii stresu i zmęczenia. Przykładem może być terapia morskimi minerałami, która nie tylko łagodzi bóle mięśniowe, ale także poprawia krążenie krwi i elastyczność skóry. W praktyce, ośrodki specjalizujące się w talasoterapii często oferują kompleksowe programy, które łączą zabiegi wodne z fizjoterapią, co pozwala na osiągnięcie lepszych efektów terapeutycznych. Metoda ta opiera się na standardach medycyny naturalnej i jest rekomendowana przez wiele organizacji zdrowotnych, które promują holistyczne podejście do zdrowia.

Pytanie 39

Na podstawie zdiagnozowanej sytuacji biologicznej, psychicznej oraz społecznej terapeuta zajęciowy zidentyfikował problemy i potrzeby swojego podopiecznego. Jakie działanie wykonał terapeuta zajęciowy?

A. Dokonał obserwacji

B. Sformułował diagnozę

C. Przeprowadził monitoring

D. Wykorzystał projekcję

Sformułowanie diagnozy to kluczowy krok w pracy terapeuty zajęciowego, który wymaga zrozumienia złożoności sytuacji pacjenta poprzez analizę jego stanu biologicznego, psychicznego i społecznego. Diagnoza pozwala na zidentyfikowanie problemów i potrzeb, które są podstawą do opracowania indywidualnego planu terapii. W praktyce, diagnoza może obejmować różnorodne metody, takie jak wywiady, kwestionariusze, oraz różne formy obserwacji. Na przykład, terapeuta może przeprowadzić szczegółowy wywiad z pacjentem oraz jego rodziną, aby lepiej zrozumieć ich codzienne wyzwania. Stosowanie uporządkowanej diagnozy jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, jak zaleca to Światowa Organizacja Zdrowia, co podkreśla, że diagnoza powinna być holistyczna, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty życia pacjenta. Dzięki temu terapeuta zajęciowy może dostosować interwencje do specyficznych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii oraz wspiera pacjenta w osiąganiu zamierzonych celów.

Pytanie 40

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. zachowania asertywnego

B. czynnego słuchania

C. radzenia sobie z napięciem

D. rozwiązywania sporów

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej