Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 00:59
Data zakończenia: 14 maja 2025 01:22

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Tworzenie frywolitek.

B. Szkolenie w zakresie używania laski.

C. Wypełnianie konturów plasteliną.

D. Jazda na rowerze tandem.

Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 2

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. wyznaczyć cele terapeutyczne

B. sformułować diagnozę terapeutyczną

C. zawrzeć umowę z podopiecznym

D. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

Zawarcie kontraktu z podopiecznym, określenie celów terapeutycznych oraz przygotowanie indywidualnego planu terapii są ważnymi elementami procesu terapeutycznego, jednak nie powinny być one podejmowane przed sformułowaniem diagnozy terapeutycznej. Takie podejście może prowadzić do braku spójności w terapii oraz niewłaściwego ukierunkowania działań terapeutycznych. Kontrakt terapeutyczny jest dokumentem, który określa zasady współpracy oraz oczekiwania obu stron, lecz jego efektywność opiera się na zrozumieniu problemów i potrzeb podopiecznego. Ustalenie celów terapeutycznych powinno wynikać z jasnej diagnozy, której brak może prowadzić do nieadekwatnych lub zbyt ogólnych celów, które nie odpowiadają realnym potrzebom klienta. Przygotowanie indywidualnego planu terapii, bez wcześniejszej analizy i diagnozy, może doprowadzić do pominięcia kluczowych obszarów, które wymagają interwencji. Dlatego ważne jest, aby terapeuta najpierw dokładnie przeanalizował wszystkie dostępne informacje, by móc uzasadnić swoje decyzje i działania na podstawie rzetelnej diagnozy. Tylko wówczas możliwe jest skuteczne wsparcie podopiecznego oraz monitorowanie postępów w terapii zgodnie z najlepszymi praktykami w zakresie psychologii i terapii.

Pytanie 3

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. zasłona dymna

B. zdarta płyta

C. otwarte drzwi

D. asertywne przyjęcie omyłki

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 4

Osobie o dużej precyzji w pracach manualnych, umiejącej posługiwać się nożem introligatorskim, która pragnie stworzyć album ze zdjęciami z wakacji, terapeuta powinien zasugerować technikę

A. quillingu

B. decoupage’u

C. origami

D. scrapbookingu

Scrapbooking to technika, która idealnie pasuje do opisanego przypadku. Pozwala na tworzenie unikalnych albumów, w których fotografie są artystycznie umieszczone z dodatkowymi dekoracjami, co sprawia, że każdy album staje się osobistym dziełem sztuki. W scrapbooking można wykorzystać różne materiały, takie jak papier ozdobny, wstążki, naklejki oraz inne dodatki, co daje możliwość pełnej ekspresji twórczej. Dla podopiecznej o wysokim poziomie precyzji, umiejętności posługiwania się nożem introligatorskim są kluczowe, ponieważ dokładne wycinanie i dopasowywanie elementów graficznych jest istotnym aspektem tej techniki. Scrapbooking nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również sprzyja terapii poprzez refleksję nad wspomnieniami, co może przynieść emocjonalne korzyści. Standardy branżowe w tej technice podkreślają wykorzystanie materiałów wysokiej jakości, aby stworzone prace były trwałe i estetyczne, co jest istotne w kontekście tworzenia albumów na dłużej.

Pytanie 5

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. nałożenia cyny na taśmę miedzianą

B. cięcia szkła

C. gładzenia taśmy miedzianej

D. szlifowania szkła

Gładzenie taśmy miedzianej to kluczowy pierwszy krok w procesie tworzenia witrażu, szczególnie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Ta technika ma na celu przygotowanie taśmy do dalszego etapu, którym jest lutowanie szkła. Gładzenie taśmy miedzianej zapewnia, że nie ma na niej żadnych ostrych krawędzi ani nierówności, co zmniejsza ryzyko urazów podczas pracy. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby terapeuta skupiał się na zadaniach, które są zarówno bezpieczne, jak i dostosowane do umiejętności uczestników. Gładzenie taśmy pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także daje poczucie osiągnięcia w miarę postępu w pracy. Standardy dotyczące pracy z osobami z niepełnosprawnościami zalecają rozpoczynanie od prostszych zadań, które budują pewność siebie i motywację do dalszej pracy, a gładzenie taśmy jest doskonałym przykładem takiego podejścia.

Pytanie 6

Jednym z celów aktywizacji społecznej jest

A. przygotowanie do pełnienia ról społecznych

B. ulepszanie sprawności intelektualnej

C. wsparcie socjalne

D. ulepszanie sprawności fizycznej

Pomoc socjalna, poprawa sprawności fizycznej oraz poprawa sprawności intelektualnej są istotnymi elementami wsparcia osób, jednak nie są one bezpośrednimi celami aktywizacji społecznej. Pomoc socjalna koncentruje się na zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, takich jak dostęp do żywności, mieszkania czy opieki zdrowotnej, a więc jej celem jest przede wszystkim minimalizacja skutków ubóstwa i marginalizacji. Choć pomoc socjalna jest niezbędna, nie przyczynia się bezpośrednio do aktywnego uczestnictwa jednostek w życiu społecznym. Poprawa sprawności fizycznej i intelektualnej, z drugiej strony, odnosi się do dwóch kluczowych aspektów zdrowia i rozwoju osobistego. Jednak same te aspekty nie wystarczają do zapewnienia efektywnej integracji w społeczeństwie. Osoby mogą być sprawne fizycznie czy intelektualnie, ale bez umiejętności społecznych i zdolności do interakcji z innymi, ich aktywność społeczna pozostanie ograniczona. Często zdarza się, że osoby, które są dobrze wykształcone czy sprawne fizycznie, mają trudności w odnajdywaniu się w grupach społecznych, co podkreśla znaczenie umiejętności społecznych. Warto zauważyć, że aktywizacja społeczna wymaga holistycznego podejścia, które uwzględnia nie tylko aspekty ekonomiczne czy zdrowotne, ale przede wszystkim umiejętności interpersonalne. W związku z tym, aby skutecznie wspierać osoby w ich integracji społecznej, należy skupiać się na rozwijaniu kompetencji społecznych i przygotowywaniu ich do pełnienia ról społecznych, co jest istotą aktywizacji społecznej.

Pytanie 7

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. organizację czasu wolnego

B. umiejętności interpersonalne

C. chromoterapię

D. silwoterapię

Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.

Pytanie 8

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ A

B. Typ B

C. Typ C

D. Typ D

Typ A, Typ B oraz Typ C to różne formy środowiskowych domów samopomocy, które mogą nie spełniać wszystkich wymogów dla osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz autyzmem. W przypadku Typu A, zazwyczaj koncentruje się na wsparciu osób z jednorodnymi potrzebami, co ogranicza możliwości indywidualizacji podejścia do uczestników. W typie B, mimo dostępnych programów, może brakować specjalistycznych działań dostosowanych do osób z autyzmem, co wpływa na jakość wsparcia i zaangażowania uczestników. Typ C z kolei, często skupia się na aspektach rehabilitacyjnych, nie zawsze uwzględniając potrzeby społeczne i emocjonalne osób z autyzmem. Wybierając niewłaściwy typ, można narazić uczestników na sytuacje, które nie sprzyjają ich rozwojowi, co może prowadzić do frustracji i wzrostu izolacji społecznej. Kluczowym błędem jest więc nieuznawanie specyfiki potrzeb osób z autyzmem, co skutkuje niewłaściwym doborem programów i aktywności. Dla osób z takimi wyzwaniami istotne jest, aby placówka mogła oferować zindywidualizowane podejście, które uwzględnia zarówno ich zainteresowania, jak i możliwości rozwoju w środowisku sprzyjającym integracji społecznej.

Pytanie 9

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

B. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

C. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

D. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 10

Aby przeprowadzić zajęcia plastyczne z wykorzystaniem techniki dekupażu, konieczne jest przygotowanie między innymi

A. szare mydło

B. tektura karbowana

C. serwetki papierowe

D. folia spożywcza

Serwetki papierowe są podstawowym materiałem wykorzystywanym w technice dekupażu, ponieważ ich cienka struktura pozwala na łatwe przenoszenie wzorów na różnorodne powierzchnie. Technika ta polega na naklejaniu wyciętych fragmentów serwetek na przedmioty, a następnie ich zabezpieczaniu poprzez nałożenie odpowiednich warstw lakieru. Wybór serwetek papierowych jest kluczowy, ponieważ oferują one bogaty wachlarz wzorów i kolorów, co pozwala na tworzenie unikalnych i estetycznych projektów. Przykłady zastosowania serwetek w dekupażu obejmują dekorację mebli, tworzenie biżuterii, czy ozdabianie przedmiotów codziennego użytku, takich jak doniczki czy pudełka. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, ważnym jest, aby przed przystąpieniem do pracy zapoznać się z instrukcjami i technikami aplikacji, co pozwala na osiągnięcie optymalnego efektu końcowego i trwałości wykonanych prac. Ponadto, korzystanie z serwetek papierowych jest zgodne z zasadami ekologii, gdyż można wykorzystać do tworzenia dekoracji materiały z recyklingu.

Pytanie 11

W terapii skoncentrowanej na poprawie małej motoryki 7-letniego chłopca z MPD, powinno się uwzględnić

A. malowanie palcami, pędzelkiem, wypełnianie konturów

B. spacer do parku, bieganie, skakanie

C. wyjścia do kina, teatru, filharmonii, opery

D. dmuchanie balonów, puszczanie baniek

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to techniki, które znacząco wspierają rozwój małej motoryki u dzieci, szczególnie tych z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności wymagają precyzyjnych ruchów palców i dłoni, co sprzyja wzmacnianiu mięśni odpowiedzialnych za chwyt oraz koordynację ręka-oko. Dzieci uczą się kontrolować siłę nacisku oraz precyzję ruchów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Przykładowo, korzystając z farb, dzieci mogą rozwijać umiejętności manualne poprzez malowanie na dużych powierzchniach, co pozwala na swobodne eksplorowanie ruchów oraz kreatywności. Takie działania są zgodne z zasadami terapii zajęciowej, gdzie ważne jest zaangażowanie dziecka w aktywności dostosowane do jego możliwości. Dodatkowo, tworzenie sztuki może mieć pozytywny wpływ na samopoczucie emocjonalne dziecka, co jest nieodłącznym elementem holistycznego podejścia do terapii.

Pytanie 12

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. rękodzielniczej

B. stolarskiej

C. kulinarnej

D. ceramicznej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki i angoby to narzędzia i materiały specyficzne dla pracowni ceramicznej. Toczki i klepaczki są szczególnie używane do formowania gliny i uzyskiwania odpowiednich kształtów ceramiki. Wałki są wykorzystywane do rozwałkowywania gliny na cienkie warstwy, co jest kluczowe w procesie tworzenia ceramicznych przedmiotów. Cykliny służą do wygładzania i modelowania powierzchni, co zapewnia estetyczny wygląd finalnych wyrobów. Wybieraki to narzędzia, które umożliwiają precyzyjne wycinanie kształtów z gliny, a angoby to rodzaj gliny stosowanej do pokrywania powierzchni ceramiki, co jest istotne dla uzyskania pożądanej faktury i koloru. Używanie tych narzędzi zgodnie z najlepszymi praktykami ceramicznymi pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości produktów, co jest fundamentem w tej dziedzinie rzemiosła.

Pytanie 13

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. śledzenie procesu terapeutycznego

B. identyfikację zainteresowań podopiecznego

C. ocenę umiejętności terapeuty

D. spełnienie oczekiwań rodziców

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 14

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieswojo, gdy używa Pan wulgaryzmów podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan to zaprzestał. Jaką postawę wyraził terapeuta w tej wypowiedzi?

A. asertywną

B. agresywną

C. uległą

D. unikającą

Wybór odpowiedzi asertywnej jest naprawdę dobry, bo terapeuta wyraża, jak się czuje i jakie ma granice, które są dla niego ważne. Asertywność to umiejętność mówienia o swoich emocjach, potrzebach i oczekiwaniach w sposób szczery, ale z szacunkiem dla drugiej osoby. W terapii to bardzo istotne, bo buduje zaufanie i pozwala na otwartą komunikację. W tym przypadku terapeuta mówi o swoim dyskomforcie, co może skłonić podopiecznego do głębszej refleksji nad swoim zachowaniem. Asertywność naprawdę pomaga w efektywnej komunikacji, bo ułatwia zrozumienie i rozwiązywanie konfliktów. Na przykład, kiedy terapeuta prosi podopiecznego o zmianę zachowania, ale jednocześnie jest otwarty na rozmowę, to tworzy przestrzeń do szukania wspólnych rozwiązań. Takie podejście jest zgodne z tym, co najlepsze w terapii, gdzie ważne jest, żeby każdy mógł swobodnie wyrażać swoje myśli i emocje.

Pytanie 15

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

B. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

C. utraty czucia po jednej stronie ciała

D. lekceważenia porażonej części ciała

Odpowiedzi sugerujące niemożność wykonywania celowego ruchu kończyną niedowładną, zniesienie czucia po jednej stronie ciała oraz nadmierne napięcie mięśni po stronie porażonej, nie oddają istoty zespołu zaniedbywania połowiczego. Niemożność wykonywania ruchów związana jest z porażeniem i nie jest tożsama z zaniedbywaniem. Porażenie kończyny, znane jako hemiplegia, jest procesem fizycznym wynikającym z uszkodzenia dróg motorycznych w mózgu. Również zniesienie czucia, czyli zaburzenia czuciowe, są skutkiem uszkodzenia układu nerwowego, ale nie dotyczą bezpośrednio problemów z percepcją przestrzenną, które definiują zespół zaniedbywania. Nadmierne napięcie mięśni, z kolei, odnosi się do spastyczności, co jest innym zjawiskiem, które może wystąpić po udarze, ale także nie jest związane z ignorowaniem jednostronnym. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to pomieszanie objawów neurologicznych oraz zrozumienie, że zespół zaniedbywania połowiczego skupia się na problemach z uwagę i percepcją, a nie bezpośrednio na ruchu czy czuciu. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie między różnymi neurologicznymi deficytami, co jest istotne w kontekście skutecznej rehabilitacji oraz dostosowywania planów terapii do indywidualnych potrzeb pacjentów.

Pytanie 16

Określ kluczowy cel aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami?

A. Redukcja fizycznych i psychicznych skutków niepełnosprawności.

B. Przywrócenie niezależności w realizacji ról.

C. Przywrócenie zdolności do uczestnictwa w rynku pracy.

D. Wyrównanie różnic w warunkach życia.

Główne zadanie aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych polega na przywróceniu ich zdolności do aktywności na rynku pracy, co jest kluczowe dla ich integracji społecznej i ekonomicznej. Osoby te często borykają się z różnorodnymi ograniczeniami, które mogą wpływać na ich umiejętności zawodowe. Aktywizacja zawodowa obejmuje działania takie jak doradztwo zawodowe, szkolenia, programy stażowe oraz wsparcie w znalezieniu zatrudnienia. Przykładem może być programy zatrudnienia wspieranego, które oferują pomoc w adaptacji do miejsca pracy oraz modyfikację stanowisk pracy, aby dostosować je do indywidualnych potrzeb pracowników. Zgodnie z zasadami równego traktowania oraz konwencjami międzynarodowymi, takie jak Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, aktywizacja zawodowa nie tylko podnosi jakość życia osób niepełnosprawnych, ale także przyczynia się do ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym i ekonomicznym. Efektywne wdrażanie takich strategii przyczynia się do zmniejszenia wykluczenia społecznego oraz promowania różnorodności w miejscu pracy.

Pytanie 17

Przy zmianie bielizny osobistej pacjenta leżącego w łóżku, istotne jest zapewnienie mu prywatności, aby zrealizować jego potrzebę

A. samorealizacji

B. kontaktu z innymi

C. samoopieki

D. poszanowania godności

Odpowiedź "poszanowania godności" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście opieki nad pacjentem, szczególnie tym leżącym w łóżku, zapewnienie intymności jest kluczowym elementem szacunku dla jego osobowości i godności. W praktyce, podczas zmiany bielizny osobistej, warto zachować odpowiednie środki ostrożności, takie jak zasłonięcie pacjenta ekranem lub parawanem, aby nie czuł się narażony na wzrok innych osób. Takie działania nie tylko chronią intymność pacjenta, ale także wpływają na jego psychiczne samopoczucie, co jest niezbędne w trakcie procesu leczenia. Dobry praktyki wskazują, że personel medyczny powinien być świadomy wpływu, jaki ma na pacjenta, a dzięki zapewnieniu mu prywatności, może wspierać jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu. Warto również zauważyć, że poszanowanie godności pacjenta jest częścią standardów etycznych w opiece zdrowotnej, które podkreślają, jak ważne jest traktowanie każdego pacjenta z empatią i zrozumieniem.

Pytanie 18

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. plan terapii zajęciowej

B. diagnozę terapeutyczną

C. harmonogram pracy

D. plan edukacyjno-wychowawczy

Odpowiedź "plan terapii zajęciowej" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie w tym dokumencie terapeuta zajęciowy określa cele terapeutyczne, dobiera metody, techniki oraz środki dydaktyczne dostosowane do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Plan terapii zajęciowej jest kluczowym narzędziem w pracy terapeuty, ponieważ pozwala na systematyczne podejście do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi potrzebami. Przykłady zastosowania tego planu obejmują programy terapeutyczne dla osób z niepełnosprawnościami, które mogą obejmować zajęcia artystyczne, sportowe, czy rehabilitacyjne, a także działania mające na celu rozwijanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, a także krajowymi standardami, plan ten powinien być elastyczny i dostosowywany do postępów podopiecznego, co zapewnia jego skuteczność i efektywność. Również, dokumentacja planu terapii jest niezbędna do monitorowania postępów oraz wprowadzania ewentualnych zmian w metodach terapeutycznych w miarę potrzeb.

Pytanie 19

Terapeuta zajęciowy, który docenił podopiecznego za wsparcie kolegi przed całą grupą, zastosował nagrodę

A. pieniężną

B. społeczną

C. uznaniową

D. rzeczową

Nagrody rzeczowe, pieniężne i uznaniowe są formami motywacji, które jednak różnią się od nagrody społecznej, stosowanej przez terapeutę zajęciowego. Odpowiedzi rzeczowej nie można uznać za poprawną, ponieważ nagrody rzeczowe często koncentrują się na materialnych aspektach, co nie sprzyja budowaniu relacji w grupie. W przypadkach, gdy terapeuta stosuje nagrodę pieniężną, może to prowadzić do niezdrowej rywalizacji, a nie wspierania współpracy i integracji w grupie. Uznaniowa nagroda, choć bliska społecznej, zazwyczaj koncentruje się na indywidualnych osiągnięciach, a nie na wzmocnieniu relacji społecznych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest wspieranie interakcji między uczestnikami oraz rozwijanie umiejętności społecznych. Błędem jest mylenie różnych typów nagród i łączenie ich z kontekstem, w którym terapeuta powinien działać na rzecz integracji grupowej. Efektywna terapia zajęciowa opiera się na wzmacnianiu pozytywnych interakcji społecznych, które prowadzą do większej zaangażowania i lepszej dynamiki grupowej. Przy ocenie skuteczności działań terapeutycznych warto kierować się zasadami, które podkreślają znaczenie wsparcia społecznego jako fundamentu dla rozwoju umiejętności interpersonalnych.

Pytanie 20

Jakie działanie jest niezbędne i powinno być zawsze realizowane przed przystąpieniem do tworzenia indywidualnego planu terapii zajęciowej przez terapeutę zajęciowego?

A. Ustalenie norm planu i ocena.

B. Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego.

C. Selekcja metod monitorowania i analiza rezultatów.

D. Wybór pomocy dydaktycznych.

Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest kluczowe przed opracowaniem indywidualnego planu terapii zajęciowej, ponieważ umożliwia to terapeucie zrozumienie unikalnych potrzeb i kontekstu życiowego pacjenta. Ta analiza pozwala na zidentyfikowanie obszarów, które wymagają wsparcia, jak również tych, w których podopieczny może odnosić sukcesy. W praktyce, terapeuci mogą przeprowadzać różnorodne oceny, takie jak obserwacje, wywiady z pacjentem i jego rodziną, czy wykorzystanie standardowych narzędzi oceny, które mierzą umiejętności funkcjonalne. Zrozumienie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest zgodne z wytycznymi wielu organizacji, takich jak American Occupational Therapy Association (AOTA), które podkreślają znaczenie spersonalizowanej interwencji. Na przykład, terapeuta może zauważyć, że pacjent ma ograniczenia w zakresie motoryki, ale zachowuje zdolności do komunikacji, co pozwala na dostosowanie terapii, aby skupić się na rozwijaniu umiejętności manualnych w kontekście komunikacyjnym, co sprzyja lepszemu zaangażowaniu w codzienne życie.

Pytanie 21

W trakcie zajęć z hipoterapii dzieci z autyzmem zdobywają umiejętność

A. opanowania reakcji fizjologicznych

B. okazywania złości

C. nawiązywania kontaktu emocjonalnego

D. asertywności

Hipoterapia, będąca formą terapii wspomagającej, ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych dzieci z autyzmem. Nawiązywanie kontaktu emocjonalnego jest kluczowym celem tych zajęć, ponieważ dzieci z autyzmem często mają trudności w nawiązywaniu relacji interpersonalnych. Używanie koni podczas terapii pozwala na rozwój empatii i zrozumienia emocji, zarówno własnych, jak i innych osób. Dzieci uczą się rozpoznawania sygnałów emocjonalnych od koni, co przekłada się na ich umiejętność interpretacji emocji u ludzi. Na przykład, poprzez głaskanie konia, dzieci mogą doświadczyć pozytywnych reakcji, co wspiera ich zdolności do okazywania uczuć i nawiązywania relacji. W praktyce, hipoterapia dostosowuje się do indywidualnych potrzeb każdego dziecka, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii integracyjnej. Wiele badań potwierdza, że hipoterapia znacząco poprawia kompetencje społeczne dzieci z autyzmem, co jest niezbędne do ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 22

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Intensywne treningi wytrzymałościowe

B. Programowanie komputerowe

C. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

D. Zajęcia z zakresu matematyki

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 23

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. ogólnej wydolności fizycznej

B. współpracy półkul mózgowych

C. zmysłu propriocepcji

D. poczucia równowagi

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 24

Pielęgnacja i nawożenie roślin w ramach warsztatów terapii zajęciowej należy do dziedziny

A. chromoterapii

B. estetoterapii

C. hortikuloterapii

D. silwoterapii

Hortikuloterapia to metoda terapeutyczna, która polega na wykorzystaniu roślin i ogrodnictwa w celach zdrowotnych i rehabilitacyjnych. Przesadzanie i nawożenie roślin stanowią integralne elementy tego podejścia, ponieważ angażują uczestników w praktyczne działania, które sprzyjają zarówno poprawie ich umiejętności manualnych, jak i ogólnemu samopoczuciu. Przykładami zastosowania hortikuloterapii mogą być terapie grupowe prowadzone w ogrodach terapeutycznych, gdzie osoby z różnymi trudnościami w funkcjonowaniu społecznym lub emocjonalnym mogą wspólnie dbać o rośliny, co sprzyja integracji i współpracy. Ponadto, prace związane z ogrodnictwem, takie jak nawożenie, uczą odpowiedzialności oraz pozwalają uczestnikom zobaczyć efekty swojej pracy, co podnosi ich poczucie wartości. Dobre praktyki w hortikuloterapii zakładają indywidualne podejście do uczestników oraz dostosowywanie zadań do ich możliwości, co zwiększa efektywność terapeutyczną oraz satysfakcję z uczestnictwa w zajęciach.

Pytanie 25

Społeczność środowiskowego domu samopomocy ma podjąć decyzję o przeznaczeniu środków pieniężnych z wygranej w konkursie. W którym wierszu prawidłowo opisano etapy podejmowania decyzji, stosując burzę mózgów?

	Etap I	Etap II	Etap III	Etap IV
A.	Przedstawienie sytuacji do rozwiązania	Przedstawienie kandydatów do zespołu zadaniowego	Wybór członków zespołu zadaniowego	Liczenie głosów i ogłoszenie wyników
B.	Analiza wszystkich za i przeciw	Zaproponowanie możliwych rozwiązań	Głosowanie nad najlepszym rozwiązaniem	Ogłoszenie wyniku głosowania
C.	Przedstawienie sytuacji problemowej	Generowanie jak największej liczby pomysłów	Ocena zaproponowanych rozwiązań	Wybór najlepszego rozwiązania
D.	Ustalenie przeznaczenia środków pieniężnych	Otwarcie dyskusji nad podjętą decyzją	Zaopiniowanie przedsięwzięcia, podpisanie się	Dopuszczenie do udziału w planowanym przedsięwzięciu

A. A.

B. C.

C. D.

D. B.

Podejmując błąd w wyborze odpowiedzi, można zauważyć kilka typowych pułapek myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków w kontekście burzy mózgów. Wiele osób myli burzę mózgów z prostym spotkaniem, gdzie pomysły są generowane w sposób chaotyczny, bez struktury i jasno określonych etapów. W rzeczywistości, kluczowym elementem efektywnej burzy mózgów jest ścisłe przestrzeganie ustalonych etapów, co pozwala na systematyczne podejście do rozwiązywania problemów. Istotnym błędem jest także przekonanie, że najlepsze pomysły powinny być oceniane natychmiast po ich przedstawieniu. Taki sposób działania może zniechęcać uczestników do dzielenia się swoimi myślami, jakie mogłyby być nietypowe, ale cenne. Ponadto, niektóre odpowiedzi mogą sugerować, że burza mózgów powinna być prowadzona w atmosferze rywalizacji, co jest sprzeczne z zasadami tej techniki. Burza mózgów ma na celu współpracę, a nie konkurencję; uczestnicy powinni czuć się swobodnie w dzieleniu się swoimi pomysłami. Zrozumienie tych niuansów jest kluczowe dla skutecznego wdrożenia burzy mózgów w praktyce, co przyczynia się do lepszego podejmowania decyzji i większej satysfakcji z pracy zespołowej.

Pytanie 26

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

B. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

C. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

D. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 27

Aktywna muzykoterapia jest niewskazana

A. w ostrych epizodach psychotycznych.

B. w przypadkach depresyjnych.

C. w terapii nerwic.

D. w zaburzeniach psychosomatycznych.

Muzykoterapia aktywna, jako forma terapii wykorzystująca muzykę do wspierania rozwoju emocjonalnego, poznawczego czy społecznego, jest szczególnie zalecana w wielu sytuacjach klinicznych. Jednak w przypadkach ostrych stanów psychotycznych jej stosowanie może być niebezpieczne i niezalecane. Osoby doświadczające psychotycznych epizodów mogą mieć zaburzone postrzeganie rzeczywistości, co może prowadzić do nieprzewidywalnych reakcji na muzykę, a także trudności w komunikacji. Muzyoterapia w takich sytuacjach może wzmocnić objawy psychotyczne lub wywołać dodatkowy stres. W przypadkach leczenia nerwic, stanów depresyjnych czy zaburzeń psychosomatycznych muzykoterapia aktywna może przynieść pozytywne rezultaty, pomagając pacjentom w wyrażaniu emocji i poprawie jakości życia. Warto jednak, aby terapia była prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę, który potrafi dostosować metody do potrzeb pacjenta, a także monitorować ich stan psychiczny, aby uniknąć potencjalnych zagrożeń.

Pytanie 28

Rozwijanie zdolności do samodzielnego pełnienia ról odpowiednich do wieku osoby z niepełnosprawnością, dostosowanie się do trudniejszych okoliczności życiowych, wynikających z niepełnosprawności oraz integracja poprzez uczestnictwo w różnych aspektach życia publicznego, stanowią cele usprawniania

A. społecznego

B. zawodowego

C. psychicznego

D. fizycznego

Odpowiedź "społecznego" jest właściwa, ponieważ kształtowanie umiejętności związanych z samodzielnym pełnieniem ról adekwatnych do wieku osoby z niepełnosprawnością oraz integracja w różne sfery życia publicznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Proces ten ma na celu nie tylko poprawę jakości życia osób z niepełnosprawnościami, ale także ich aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Przykłady takich działań to organizowanie warsztatów, które uczą umiejętności życiowych, jak zarządzanie czasem czy komunikacja interpersonalna. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w standardach międzynarodowych, takich jak Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie integracji społecznej. Poprzez działania na rzecz integracji, osoby te mogą lepiej adaptować się do wyzwań życia codziennego i rozwijać swoje umiejętności w kontekście zawodowym oraz społecznym, co w efekcie prowadzi do zwiększenia ich niezależności oraz polepszenia jakości życia.

Pytanie 29

Głównym zadaniem terapeuty zajęciowego, który planuje scenariusz zajęć, jest ustalenie

A. technik realizacji zajęć

B. metod przeprowadzania zajęć

C. sposobów oceny zajęć

D. celów terapeutycznych zajęć

Pierwszoplanowym zadaniem terapeuty zajęciowego przy opracowywaniu scenariusza zajęć jest wyznaczenie celów terapeutycznych, które stanowią fundament wszystkich działań i interwencji podejmowanych w procesie rehabilitacji. Cele te powinny być zgodne z indywidualnymi potrzebami pacjenta oraz jego możliwościami, co podkreśla znaczenie podejścia opartego na kliencie. Przykładem może być ustalenie celu poprawy umiejętności komunikacyjnych u osoby z afazją, co może prowadzić do zwiększenia jej niezależności w codziennym życiu. Ustalenie celów terapeutycznych umożliwia terapeutom zajęciowym dobór odpowiednich metod i technik oraz ich późniejszą ewaluację. W ten sposób terapeuci mogą monitorować postępy pacjentów i dostosowywać plany terapeutyczne zgodnie z ich osiągnięciami. Dobre praktyki w terapii zajęciowej, takie jak SMART (konkretne, mierzalne, osiągalne, realistyczne i związane z czasem cele), są niezbędne, aby zapewnić skuteczność i efektywność działań terapeutycznych.

Pytanie 30

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

B. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

C. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

D. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 31

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

B. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

C. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

D. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 32

Terapeuta zajęciowy w pracowni zajęć rekreacyjnych zauważył sytuację, w której jedna z jego podopiecznych bez pytania przeszukuje plecak koleżanki. Zwrócił się do niej słowami: Widzę, że przeszukujesz plecak Ani. Nie jest to w porządku, ponieważ są to jej osobiste przedmioty. Chcę, aby wszyscy czuli się komfortowo i szanowani w naszej pracowni. Jaką metodę zastosował terapeuta?

A. naganę.

B. komentarz.

C. aktywne słuchanie.

D. informację zwrotną.

Terapeuta zastosował informację zwrotną, co jest kluczowym elementem pracy z podopiecznymi w kontekście terapii zajęciowej. Informacja zwrotna polega na dostarczeniu konkretnych, zrozumiałych i konstruktywnych uwag dotyczących zachowania, co pozwala na zwiększenie świadomości podopiecznych o ich działaniach oraz wpływie tych działań na innych. W tym przypadku terapeuta jasno wyraził swoje zaniepokojenie sytuacją, pokazując, że zaglądanie do plecaka koleżanki narusza jej prywatność. Tego typu podejście nie tylko promuje szacunek do osobistych rzeczy innych osób, ale także wspiera budowanie atmosfery bezpieczeństwa i empatii w grupie. W praktyce informacja zwrotna może przyjmować różne formy, takie jak bezpośrednia rozmowa, wykorzystanie technik takich jak „ja” komunikaty, które skupiają się na odczuciach i obserwacjach terapeuty, co sprzyja lepszemu zrozumieniu sytuacji przez podopiecznego. Dobre praktyki w tym zakresie rekomendują, aby feedback był nie tylko krytyczny, ale także wspierający, co ułatwia rozwój osobisty i społeczny.

Pytanie 33

Podopieczna z entuzjazmem bierze udział w zajęciach manualnych w pracowni terapii zajęciowej i pragnie nauczyć się szyć. Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć z nią współpracę od nauki

A. wszywania zamka i obróbki dziurek

B. haftowania oraz nauki ściegów maszynowych

C. użytkowania maszyny oraz overlocka

D. podstawowych ściegów ręcznych oraz fastrygowania

Wybór nauki prostych ściegów ręcznych i fastrygowania jako pierwszego etapu nauki szycia jest zgodny z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Proste ściegi, takie jak ścieg do szycia, są fundamentem, na którym można zbudować bardziej zaawansowane umiejętności szycia. Nauka tych podstawowych technik pozwala podopiecznej zrozumieć, jak materiał zachowuje się podczas szycia oraz jak działa igła i nitka. Fastrygowanie, czyli tymczasowe łączenie materiałów, to kluczowy element w procesie szycia, który ułatwia późniejsze wykonanie bardziej skomplikowanych projektów. Przykładem może być przygotowanie tkaniny do szycia przymiaru lub szwu, co zwiększa precyzję i jakość wykonania pracy. W terapii zajęciowej istotne jest także to, że uczenie się podstawowych technik szycia może wpływać pozytywnie na rozwój motoryki małej, poprawiając zdolności manualne uczestnika oraz zwiększając jego pewność siebie. Dostosowanie stopnia trudności do umiejętności podopiecznej jest kluczowe dla jej motywacji i sukcesu w nauce.

Pytanie 34

Ergoterapia to forma terapii

A. poprzez śmiech

B. za pomocą zabawy

C. przez ruch

D. poprzez pracę

Ergoterapia to terapia, która koncentruje się na wykorzystaniu pracy w celu poprawy funkcjonowania osób w ich codziennym życiu. Głównym celem ergoterapii jest umożliwienie pacjentom angażowania się w czynności, które mają dla nich znaczenie, co sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Przykłady zastosowania ergoterapii obejmują pomoc osobom po udarach mózgu w odzyskaniu zdolności do wykonywania codziennych zadań, takich jak ubieranie się czy gotowanie, poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia i zadania. Ergoterapeuci stosują różnorodne metody, w tym techniki rehabilitacyjne oraz adaptacyjne, aby dostosować otoczenie pacjenta do jego potrzeb, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie zdrowia i jakości życia. Pracując z pacjentami, ergoterapeuci biorą pod uwagę aspekty psychologiczne, społeczne i fizyczne, które wpływają na ich codzienną aktywność, co czyni tę terapię holistycznym podejściem do rehabilitacji.

Pytanie 35

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. optymalnej stymulacji

B. stopniowania trudności

C. powtarzalności oddziaływań

D. wielostronności oddziaływań

Odpowiedź "wielostronności oddziaływań" jest prawidłowa, ponieważ w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi istotne jest, aby podejście terapeutyczne obejmowało różne aspekty życia pacjenta. Zasada ta zakłada, że skuteczna terapia powinna działać nie tylko na poziomie psychologicznym, ale także brać pod uwagę inne sfery, takie jak fizyczna, społeczna, czy emocjonalna. Na przykład, w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej, terapeuta może równocześnie pracować z pacjentem nad zmianą negatywnych wzorców myślenia, a także zachęcać do aktywności fizycznej oraz angażowania się w interakcje społeczne. Takie holistyczne podejście prowadzi do bardziej złożonego i efektywnego wsparcia, co w praktyce jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie zdrowia psychicznego, które podkreślają potrzebę integracji różnych form wsparcia w leczeniu. Działa to również na zasadzie wzajemnego wspierania się różnych sfer życia, co przyczynia się do lepszej jakości życia pacjenta.

Pytanie 36

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. zewnętrznym

B. wewnętrznym

C. społecznym

D. kulturowym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 37

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Aprobowanie

B. Ocenianie

C. Ignorowanie

D. Rozkazywanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 38

Który sposób rozwiązywania sporów polega na częściowej rezygnacji z własnych wymagań na rzecz odpowiednich ustępstw ze strony drugiej osoby?

A. Kompromis

B. Rywalizacja

C. Unikanie

D. Współpraca

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu równowagi pomiędzy własnymi potrzebami a potrzebami drugiej strony. W sytuacji konfliktowej, każda strona dokonuje pewnych ustępstw, co prowadzi do rozwiązania, które, choć może nie w pełni zaspokajać potrzeby obu stron, jest akceptowalne dla każdego. Przykładem zastosowania kompromisu może być sytuacja, w której dwie osoby planują wspólny wyjazd i jedna chciałaby jechać w góry, a druga nad morze. Po rozmowie obie strony mogą się zgodzić na tydzień w górach i tydzień nad morzem, co jest rozwiązaniem, które uwzględnia potrzeby obu. Kompromis jest często zalecany w negocjacjach biznesowych, ponieważ pozwala na szybkie osiąganie porozumienia, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku pracy. Warto również zauważyć, że kompromis wymaga od uczestników umiejętności słuchania i otwartości na propozycje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu konfliktem.

Pytanie 39

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat relacji w rodzinie

B. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji

C. na temat wskazania do ulg i uprawnień

D. na temat wyników badań diagnostycznych

Odpowiedź „o wskazaniach do ulg i uprawnień” jest prawidłowa, ponieważ Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ma na celu wydawanie orzeczeń, które precyzują, jakie ulgi i uprawnienia przysługują osobom z niepełnosprawnościami. W orzeczeniu tym znajdują się informacje na temat dostępnych świadczeń, takich jak zasiłki, ulgi podatkowe czy możliwość uzyskania dodatkowych świadczeń zdrowotnych. Znajomość tych wskazań jest kluczowa dla terapeutów zajęciowych, którzy mogą wykorzystać te informacje w procesie rehabilitacji, dostosowując plan terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, mając wiedzę o przysługujących ulgach, może pomóc pacjentowi w uzyskaniu odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego lub dostępu do specjalistycznych usług medycznych. W praktyce, taka wiedza pozwala na lepsze wsparcie pacjentów w ich codziennym życiu oraz poprawia jakość ich procesu rehabilitacji.

Pytanie 40

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

B. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

C. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

D. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej