Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 9 stycznia 2025 08:18
Data zakończenia: 9 stycznia 2025 08:19

Egzamin niezdany

Wynik: 6/40 punktów (15,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Przedstawiony fragment dotyczy funkcji resize w języku C++. Ta funkcja obniży długość elementu string, gdy wartość parametru

Resize string
Resizes the string to a length of n characters.

If n is smaller than the current string length, the current value is shortened to its first n character, removing the characters beyond the nth.

If n is greater than the current string length, the current content is extended by inserting at the end as many characters as needed to reach a size of n. If c is specified, the new elements are initialized as copies of c; otherwise, they are value-initialized characters (null characters).

Parameters
n
New string length, expressed in number of characters.
size_t is an unsigned integral type (the same as member type string::size_type).
c
Character used to fill the new character space added to the string (in case the string is expanded).
Źródło: http://www.cplusplus.com/reference/string/string/resize/

A. n jest większa od aktualnej długości łańcucha

B. c jest mniejsza od aktualnej długości łańcucha

C. c jest większa od aktualnej długości łańcucha

D. n jest mniejsza od aktualnej długości łańcucha

To jest dokładnie to, o co chodzi w funkcji resize dla std::string w C++. Jeśli podany parametr n jest mniejszy od aktualnej długości łańcucha, to obcinamy stringa do tych właśnie n znaków – reszta znika bezpowrotnie. Moim zdaniem to bardzo wygodne, bo nie trzeba ręcznie wycinać fragmentu czy bawić się w operacje na podłańcuchach. Praktycznie rzecz biorąc, można dzięki temu szybko skrócić dane wejściowe, np. gdy pobieramy z pliku długi tekst, a potrzebujemy tylko jego fragment do dalszego przetwarzania. W branży często się to przydaje – na przykład ograniczając długość nicku użytkownika do określonej liczby znaków lub przytrzymując długość serializowanych danych w protokołach sieciowych. Resize działa wprost i zgodnie ze standardem C++, usuwając znaki od indeksu n wzwyż. Co ciekawe, metoda nie tylko skraca, ale też rozszerza string – wtedy wypełnia go nowymi znakami (np. 'x' czy znakiem pustym), ale to właśnie skracanie jest często pomijane przez początkujących, a jest naprawdę przydatne. No i trzeba pamiętać, że oryginalne znaki spoza zakresu po prostu znikają – nie ma żadnych ostrzeżeń. Z mojego doświadczenia to jedna z tych funkcji, do których z czasem nabiera się szacunku – bo ułatwia życie na co dzień przy operacjach na łańcuchach znaków.

Pytanie 2

Który z wymienionych przykładów przedstawia typ rekordowy?

A. int w języku Python

B. struct w języku C++

C. float w języku C

D. bool w języku Java

Typ 'struct' w języku C++ jest przykładem typu rekordowego, który pozwala na grupowanie zmiennych różnego typu pod jedną nazwą. Struktury pozwalają na przechowywanie powiązanych danych, np. informacji o pracowniku (imię, nazwisko, wiek) w jednym obiekcie. Struktury są kluczowe w programowaniu proceduralnym i obiektowym, umożliwiając efektywne zarządzanie danymi złożonymi. Typy rekordowe pozwalają na budowanie bardziej złożonych i zorganizowanych aplikacji, co zwiększa ich czytelność i ułatwia zarządzanie kodem.

Pytanie 3

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa polega na realizowaniu

A. 30 ucisków klatki piersiowej oraz 2 oddechy ratunkowe

B. 15 ucisków klatki piersiowej oraz 3 oddechy ratunkowe

C. 20 ucisków klatki piersiowej oraz 1 oddech ratunkowy

D. 10 ucisków klatki piersiowej oraz 5 oddechów ratunkowych

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) w obecnych wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji polega właśnie na wykonywaniu 30 ucisków klatki piersiowej na przemian z 2 oddechami ratunkowymi. Taki schemat jest rekomendowany zarówno dla dorosłych, jak i dzieci (poza niemowlętami i sytuacjami szczególnymi), bo zapewnia optymalną perfuzję mózgu i serca, a jednocześnie daje szansę na dostarczenie tlenu do organizmu. Gdyby skrócić liczbę ucisków albo oddechów, efektywność spada, a szansa przeżycia jest mniejsza. Ja zawsze powtarzam, że praktyka czyni mistrza – jak ćwiczyliśmy na fantomach, to właśnie ten rytm: 30 ucisków, potem 2 szybkie oddechy, bez zbędnych przerw. Praktycznie, w stresie łatwo się pogubić, ale jak sobie utrwalicie ten schemat, działa automatycznie. Warto wiedzieć, że uciski muszą być na głębokość około 5–6 cm u dorosłych, z częstotliwością co najmniej 100–120 na minutę – to jest kluczowe dla skuteczności. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej popełnianym błędem jest zbyt płytkie uciskanie i zbyt długie przerwy na oddechy, warto to poćwiczyć. Kiedy nie chce się robić oddechów (np. obawa przed zakażeniem), można prowadzić tylko uciski, ale pełne RKO daje największe szanse. Takie podejście jest sprawdzone praktycznie na całym świecie i jak dla mnie, nie ma sensu kombinować z innymi proporcjami.

Pytanie 4

Który z paradygmatów programowania najbardziej akcentuje dziedziczenie oraz polimorfizm?

A. Programowanie obiektowe

B. Programowanie strukturalne

C. Programowanie proceduralne

D. Programowanie funkcyjne

Programowanie obiektowe (OOP) to paradygmat, który kładzie największy nacisk na dziedziczenie i polimorfizm. Dziedziczenie pozwala na tworzenie nowych klas na podstawie już istniejących, co umożliwia ponowne wykorzystanie kodu i jego rozszerzanie. Polimorfizm umożliwia definiowanie metod o tej samej nazwie, ale z różnym zachowaniem w zależności od kontekstu lub obiektu, co zwiększa elastyczność i modularność kodu. Programowanie obiektowe jest szeroko stosowane w językach takich jak Java, C++, Python czy C#, ponieważ pozwala na budowanie skalowalnych i łatwych w utrzymaniu aplikacji.

Pytanie 5

Diagramem, który służy do śledzenia realizacji zadań przez członków zespołu projektowego, może być

A. Venna

B. aktywnosci UML

C. Gantta

D. związków encji

Wydaje się, że niektóre z tych diagramów brzmią technicznie znajomo, ale niestety nie są właściwym wyborem, jeśli chodzi o monitorowanie realizacji zadań przez członków zespołu projektowego. Diagram Venna, choć rzeczywiście przydatny do ukazywania części wspólnych i relacji między zbiorami, raczej nie nadaje się do śledzenia postępu prac czy rozkładu zadań w projekcie. To narzędzie typowo matematyczne, można go spotkać w analizie danych czy prezentowaniu wspólnych cech, ale nie w harmonogramowaniu projektów. Diagram związków encji kojarzy się mocno z bazami danych, bo służy do wizualizacji relacji między encjami w systemach informatycznych. Tego typu diagramy są świetne przy projektowaniu struktur danych, ale zupełnie nie pokazują kto, kiedy i co ma zrobić – czyli nie odpowiadają na potrzeby zarządzania zespołem projektowym. Z kolei diagram aktywności UML, używany do opisu przepływu pracy czy procesów w systemach informatycznych, pozwala zobrazować, jak dane czynności następują po sobie i jakie warunki muszą być spełnione, by przejść do kolejnych etapów. To jednak nadal nie jest narzędzie, które pozwala na efektywne śledzenie postępu zadań przypisanych konkretnym osobom oraz zarządzanie realizacją elementów projektu w czasie. Częstym błędem jest mylenie narzędzi do modelowania procesów z narzędziami do zarządzania projektem – to, że diagram coś dobrze pokazuje, nie znaczy jeszcze, że jest uniwersalny. Moim zdaniem kluczem jest tu rozumienie, że w zarządzaniu projektami liczy się nie tylko wizualizacja procesu, ale też kontrola czasu, odpowiedzialności i zależności między zadaniami, co właśnie zapewnia dobrze zrobiony diagram Gantta.

Pytanie 6

Wartości składowych RGB koloru #AA41FF zapisane w systemie szesnastkowym po przekształceniu na system dziesiętny są odpowiednio

A. 170, 65, 255

B. 170, 64, 255

C. 160, 64, 255

D. 160, 65, 255

Kolor zapisany w postaci szesnastkowej #AA41FF to jeden z najpopularniejszych formatów wykorzystywanych np. w CSS i projektowaniu graficznym. Składa się z trzech dwucyfrowych wartości: AA dla czerwonego (R), 41 dla zielonego (G) i FF dla niebieskiego (B). Zamiana tych wartości na system dziesiętny jest kluczowa, żeby lepiej zrozumieć jak działa model RGB – czyli mieszanie trzech podstawowych barw światła w różnych proporcjach. AA w szesnastkowym to 170 w dziesiętnym (bo A=10, więc 10*16+10=170), 41 to 4*16+1=65, a FF to 15*16+15=255. Taka konwersja przydaje się w codziennej pracy z grafiką czy front-endem – na przykład podczas ręcznego tworzenia palet kolorów lub dostosowywania barw ikon w interfejsach użytkownika. Co ciekawe, w wielu narzędziach do projektowania można dowolnie przełączać się między tymi zapisami, żeby precyzyjnie ustawić wybrane odcienie. Moim zdaniem, zrozumienie tej konwersji pomaga lepiej ogarnąć, jak komputery interpretują kolory i jak potem wyświetlają je na ekranie. Praktyka pokazuje, że większość błędów przy pracy z kolorami wynika właśnie z nieprawidłowego przeliczania wartości. No i taka wiedza to prawdziwy fundament dla każdego, kto myśli poważnie o pracy z grafiką czy programowaniem front-endu – nie da się jej pominąć w żadnym sensownym kursie.

Pytanie 7

Jaką funkcję spełniają atrybuty klasy w programowaniu obiektowym?

A. Określają globalne stałe programu

B. Umożliwiają przeprowadzanie operacji na obiektach

C. Zapisują wartości lokalne w funkcjach

D. Zawierają informacje opisujące stan obiektu

Zmienne lokalne w metodach przechowują wartości tymczasowe i są usuwane po zakończeniu wykonywania metody, co odróżnia je od pól klasy, które istnieją tak długo, jak istnieje obiekt. Stałe globalne programu są dostępne z każdego miejsca w kodzie, ale nie są związane z konkretną instancją obiektu – ich wartość nie zmienia się dla różnych obiektów. Operacje wykonywane na obiektach są definiowane przez metody klasy, a nie przez pola – pola jedynie przechowują dane, natomiast metody określają zachowanie obiektów i umożliwiają interakcję z nimi.

Pytanie 8

Jakie jest fundamentalne zagadnienie w projektowaniu aplikacji w architekturze klient-serwer?

A. Brak podziału na role klienta i serwera

B. Przeniesienie wszystkich obliczeń na stronę klienta

C. Użycie serwera jako głównego miejsca przetwarzania danych

D. Funkcjonowanie aplikacji wyłącznie w trybie offline

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Użycie serwera jako centralnego miejsca przetwarzania danych jest kluczowym elementem architektury klient-serwer. Serwer pełni rolę centralnego punktu, który zarządza żądaniami klientów, przechowuje dane i zapewnia odpowiedzi na zapytania. Taki model zapewnia większe bezpieczeństwo danych, ułatwia zarządzanie zasobami i umożliwia skalowanie aplikacji w miarę wzrostu liczby użytkowników. Architektura klient-serwer jest szeroko stosowana w aplikacjach webowych, systemach bankowych oraz usługach chmurowych, gdzie konieczna jest centralizacja danych i ich ochrona.

Pytanie 9

Które z wymienionych sformułowań najlepiej definiuje oprogramowanie typu ransomware?

A. Oprogramowanie stosowane do realizacji ataków DDoS

B. Programy zbierające prywatne dane bez zgody użytkownika

C. Złośliwe aplikacje wyświetlające reklamy

D. Oprogramowanie uniemożliwiające dostęp do danych w celu wymuszenia zapłaty

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Oprogramowanie typu ransomware to rodzaj złośliwego oprogramowania, które ma na celu zablokowanie dostępu do danych użytkownika, a następnie wymuszenie okupu w zamian za ich przywrócenie. Ransomware działa na zasadzie szyfrowania plików na zainfekowanym urządzeniu, co uniemożliwia użytkownikowi korzystanie z danych. Po dokonaniu szyfrowania, ofiara otrzymuje wiadomość z żądaniem okupu, zazwyczaj w kryptowalutach, które mają na celu anonimowość transakcji. Przykłady ransomware to oprogramowanie takie jak WannaCry oraz Petya, które spowodowały globalne ataki, skutkując znacznymi stratami finansowymi dla wielu organizacji. Zgodnie z definicjami i standardami, takimi jak NIST (National Institute of Standards and Technology), ransomware jest klasyfikowane jako jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla bezpieczeństwa informacji. Warto również zauważyć, że ransomware rozwija się, a jego twórcy stosują różne techniki, aby zwiększyć skuteczność ataków, takie jak wykorzystywanie luk w oprogramowaniu oraz phishing, aby zainfekować systemy użytkowników.

Pytanie 10

Który z wymienionych procesów NIE jest częścią etapu kompilacji?

A. Tłumaczenie kodu źródłowego na język maszynowy

B. Optymalizacja kodu

C. Analiza działania programu w czasie rzeczywistym

D. Weryfikacja błędów składniowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Analiza działania programu w czasie rzeczywistym nie należy do etapu kompilacji, lecz do etapu wykonywania programu. Kompilacja obejmuje tłumaczenie kodu źródłowego na język maszynowy, optymalizację kodu i weryfikację błędów składniowych. Analiza w czasie rzeczywistym to rola debuggera, który działa na uruchomionym programie i umożliwia śledzenie jego działania krok po kroku.

Pytanie 11

Jakie oznaczenie posiada norma krajowa w Polsce?

A. PN

B. EN

C. ISO

D. IEC

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Polska Norma, czyli PN, to taki nasz krajowy znak, który mówi, jakie powinny być standardy jakości i techniczne dla różnych produktów i usług w Polsce. Normy PN są dostosowane do tego, czego potrzebujemy na rynku, ale często są oparte na międzynarodowych normach, takich jak ISO czy europejskich EN. Choć wdrażanie tych norm jest dobrowolne, to w wielu branżach ich przestrzeganie jest wręcz konieczne, jeśli chcemy zdobyć odpowiednie certyfikaty jakości. Warto je znać, bo dzięki nim możemy czuć się bezpieczniej, a jakość produktów staje się lepsza. To też wspiera rozwój nowych technologii w Polsce.

Pytanie 12

W jaki sposób można załadować tylko komponent z biblioteki React?

A. import [ Component ] from 'react'

B. import Component from 'react'

C. import { Component } from 'react'

D. import React.Component from 'react'

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Użycie składni import { Component } from 'react' to zdecydowanie najczęściej spotykany i najbardziej rekomendowany sposób importowania tylko wybranego komponentu z biblioteki React. To tzw. import nazwany, czyli dokładnie wskazujesz, który kawałek kodu chcesz wyciągnąć z całego modułu. W praktyce, jest to bardzo czytelne i pozwala na jasne zarządzanie zależnościami w pliku. Moim zdaniem ma to ogromne znaczenie w większych projektach, bo łatwo potem znaleźć, które elementy są faktycznie wykorzystywane w danym pliku. Co ważne, taka technika importowania jest w pełni zgodna ze standardami ES6, właściwie każdy nowoczesny projekt front-endowy na tym bazuje. Przykład praktyczny: jeśli chcesz stworzyć klasowy komponent React, wystarczy napisać import { Component } from 'react', a potem class MyClass extends Component {...}. Jest to nieco bardziej eleganckie niż importowanie całego obiektu React (np. import React from 'react'), zwłaszcza jeśli nie potrzebujesz całej funkcjonalności. Dodatkowo, takie rozwiązanie może wpływać pozytywnie na bundlowanie kodu, bo nie ściągasz do projektu niepotrzebnych fragmentów biblioteki. Swoją drogą, coraz częściej widać, że programiści skupiają się na minimalizowaniu importów i czytelności kodu – właśnie przez wybór takich rozwiązań.

Pytanie 13

Na podstawie zamieszczonego fragmentu kodu można stwierdzić, że element o nazwie rysunek jest

MojaKlasa obj1 = new MojaKlasa();
obj1.rysunek();

A. metodą w klasie

B. konstruktorem

C. polem w klasie

D. obiektem

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W tym fragmencie kodu wywołujesz funkcję rysunek na obiekcie obj1, który jest instancją klasy MojaKlasa. To znaczy, że rysunek jest metodą tej klasy. Tak naprawdę, w programowaniu obiektowym korzystanie z metod to chleb powszedni – to one definiują zachowanie obiektu. W praktyce, metody są tym, co pozwala obiektom „robić” coś konkretnego, czyli realizować logikę biznesową albo odpowiadać na zdarzenia. Moim zdaniem warto pamiętać, że w standardach takich jak Java czy C#, notacja obj1.rysunek() jednoznacznie wskazuje na wywołanie metody (nawiasy są tu sygnałem, że chodzi o funkcję, a nie o dostęp do pola). To zresztą jest bardzo czytelna konwencja, spotykana praktycznie w każdym języku zorientowanym obiektowo. Dla przykładu, jeśli chciałbyś uzyskać dostęp do pola w obiekcie, nie używałbyś nawiasów, tylko napisałbyś obj1.nazwapola. W pracy nad większymi projektami warto też pamiętać o tzw. enkapsulacji – metody pozwalają „schować” szczegóły implementacji i udostępnić tylko to, co faktycznie powinno być dostępne z zewnątrz. W sumie, wywołanie obj1.rysunek(); dokładnie pokazuje, jak od strony praktycznej wyglądają interakcje z metodą klasy.

Pytanie 14

Które z wymienionych pól klasy można zainicjalizować przed stworzeniem obiektu?

A. Prywatne pole

B. Publiczne pole

C. Chronione pole

D. Static pole

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pole statyczne można zainicjować przed utworzeniem obiektu klasy, ponieważ należy ono do samej klasy, a nie do jej instancji. Statyczne pola są inicjalizowane tylko raz, w momencie pierwszego użycia klasy lub jej statycznych metod. Dzięki temu można przechowywać dane wspólne dla wszystkich obiektów danej klasy, co jest kluczowe w optymalizacji pamięci i kodu. Przykładem może być licznik instancji klasy, który zwiększa swoją wartość za każdym razem, gdy tworzony jest nowy obiekt.

Pytanie 15

Który z wymienionych typów kolekcji pozwala na dostęp do ostatnio dodanego elementu w pierwszej kolejności?

A. Kolejka

B. Lista

C. Stos

D. Tablica dwuwymiarowa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Stos to struktura danych działająca na zasadzie LIFO (Last In First Out), co oznacza, że ostatnio dodany element jest usuwany jako pierwszy. Stos znajduje zastosowanie w implementacji mechanizmu wywołań rekurencyjnych, zarządzaniu pamięcią oraz w operacjach związanych z cofaniem i przywracaniem stanu (np. cofanie operacji w edytorach tekstów). Dzięki swojej prostocie stosy są fundamentalnym elementem w programowaniu, szczególnie w językach niskopoziomowych.

Pytanie 16

Jakie z wymienionych funkcji są typowe dla narzędzi służących do zarządzania projektami?

A. Opracowywanie diagramów przepływu

B. Przeprowadzanie analizy statystycznej

C. Tworzenie interfejsu użytkownika

D. Nadzorowanie postępu realizacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Monitorowanie postępu prac to jedna z kluczowych funkcji narzędzi do zarządzania projektami. Dzięki temu zespoły mogą śledzić realizację zadań, identyfikować opóźnienia oraz efektywnie alokować zasoby. Narzędzia takie jak Jira, Trello czy Asana pozwalają na wizualizację postępów, co ułatwia kontrolowanie harmonogramu oraz planowanie kolejnych etapów projektu. Monitorowanie postępu prac pomaga także w wykrywaniu wąskich gardeł i umożliwia szybkie podejmowanie decyzji, co znacząco zwiększa efektywność całego zespołu. Funkcja ta jest szczególnie istotna w zarządzaniu projektami IT, budowlanymi i kreatywnymi, gdzie koordynacja wielu zadań jest kluczowa dla sukcesu projektu.

Pytanie 17

Jak przedstawia się liczba dziesiętna 255 w systemie szesnastkowym?

A. EF

B. 100

C. FE

D. FF

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Liczba dziesiętna 255 jest reprezentowana w systemie szesnastkowym jako FF. Aby zrozumieć, dlaczego tak jest, należy przyjrzeć się procesowi konwersji z systemu dziesiętnego na szesnastkowy. System dziesiętny oparty jest na podstawie 10, co oznacza, że używa dziesięciu cyfr od 0 do 9. W systemie szesnastkowym, który ma podstawę 16, używane są cyfry od 0 do 9 oraz litery od A do F, gdzie A odpowiada 10, B - 11, C - 12, D - 13, E - 14, a F - 15. Aby przeliczyć 255 na system szesnastkowy, dzielimy tę liczbę przez 16. Pierwsza operacja daje nam 15 jako wynik całkowity oraz 15 jako resztę, co w systemie szesnastkowym jest reprezentowane literą F. Dalsze dzielenie 15 przez 16 daje wynik 0 oraz resztę 15, co również jest reprezentowane jako F. Zatem, zapisując reszty w odwrotnej kolejności, otrzymujemy FF. Taki zapis jest używany w różnych standardach, takich jak HTML i CSS, gdzie kolory są przedstawiane w formacie szesnastkowym. Przykładem może być kolor czerwony, którego zapis to #FF0000, co oznacza maksymalną wartość czerwonego składnika i zera dla niebieskiego oraz zielonego. Warto znać te konwersje, zwłaszcza w programowaniu i projektowaniu stron internetowych, gdzie często pracuje się z wartościami szesnastkowymi.

Pytanie 18

Jaki tekst zostanie wyświetlony po uruchomieniu jednego z poniższych fragmentów kodu?
Kod w React:

<h2>{2+2}</h2>

Kod w Angular:

<h2>{{2+2}}</h2>

A. 4

B. {{2+2}}

C. {4}

D. {2+2}

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
To pytanie jest świetną okazją, żeby zobaczyć, jak działają wyrażenia w szablonach Reacta i Angulara. Odpowiedź „4” jest prawidłowa, bo zarówno w React, jak i w Angularze, zawarte w nawiasach klamrowych wyrażenie matematyczne 2+2 jest oceniane przez silnik JavaScript podczas renderowania komponentu. Nie jest to zwykły tekst, tylko dynamiczne wyliczenie. Dzięki temu React (w JSX) oraz Angular (w interpolacji {{}}) najpierw obliczają sumę, a potem podstawiają wynik w miejsce wyrażenia – czyli na ekranie pojawia się zwykły tekst „4”. Moim zdaniem to jedna z największych zalet tych frameworków, bo pozwala na bardzo elastyczne budowanie UI, gdzie dynamiczne dane mogą być wstawiane praktycznie wszędzie, bez potrzeby ręcznego tworzenia dodatkowych zmiennych czy długich instrukcji warunkowych. W praktyce często stosuje się takie podejście chociażby do wyświetlania wyników obliczeń, liczników, czy dynamicznych podsumowań. Z mojego doświadczenia, warto pamiętać, że każde wyrażenie w takich miejscach powinno być możliwie proste — złożone logiki lepiej wynieść do funkcji, bo wtedy szablon pozostaje czytelny. Warto też mieć świadomość, że React i Angular automatycznie konwertują wynik na tekst, więc nie trzeba się martwić o jawne rzutowanie. To podejście jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi – prosty, czytelny kod to podstawa w nowoczesnych aplikacjach webowych.

Pytanie 19

Która grupa typów zawiera wyłącznie typy złożone?

A. unsigned, struct, float

B. class, struct, union

C. char, struct, union

D. class, struct, float

W tej odpowiedzi trafiłeś w sedno, bo class, struct oraz union to typowe przykłady typów złożonych w językach programowania takich jak C++ czy C. Każdy z nich służy do przechowywania bardziej skomplikowanych struktur danych niż zwykłe typy proste jak int czy float. Klasa (class) to podstawa programowania obiektowego. Pozwala łączyć dane i funkcje w jeden byt – obiekt. Z mojego doświadczenia korzystanie z klas daje ogromne możliwości, bo można ukrywać szczegóły implementacji czy stosować dziedziczenie – co jest nieocenione przy większych projektach. Struktura (struct) to taki trochę prostszy wariant klasy, szczególnie w C, gdzie nie obsługuje ona metod czy hermetyzacji, ale w C++ różnice się zacierają. Union natomiast pozwala na oszczędność pamięci – kilka pól dzieli ten sam obszar pamięci, czyli tylko jedno z nich jest aktywne w danej chwili. To się przydaje np. w programowaniu niskopoziomowym, obsłudze różnych protokołów czy pracy z rejestrami sprzętowymi. Według standardów ISO/IEC dla języka C++ (np. 14882:2017), właśnie te trzy typy należą bezdyskusyjnie do grupy złożonych, bo są zbudowane z innych typów i pozwalają lepiej modelować rzeczywistość. Warto pamiętać, że typy złożone są podstawą nowoczesnych technik projektowania oprogramowania. W praktyce, nawet w prostych aplikacjach, korzystanie z tych struktur podnosi czytelność i ułatwia przyszłą rozbudowę kodu.

Pytanie 20

Które z wymienionych opcji wspiera osoby niewidome w korzystaniu z witryn internetowych?

A. Ograniczenie liczby grafik na stronie

B. Umożliwienie modyfikacji czcionki

C. Zmiana rozdzielczości ekranu

D. Implementacja czytnika ekranu (screen reader)

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dodanie czytnika ekranu (screen reader) jest kluczowym rozwiązaniem, które znacząco ułatwia osobom niewidomym i słabowidzącym korzystanie z serwisów internetowych. Czytniki ekranu to oprogramowanie przekształcające tekst na stronie internetowej na mowę, co pozwala użytkownikom na interakcję z treścią dostępną w internecie. Technologia ta opiera się na standardach dostępności, takich jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines), które zalecają projektowanie stron przyjaznych dla osób z różnymi niepełnosprawnościami. Przykładem działania czytnika ekranu może być program JAWS, który umożliwia użytkownikom nawigację po stronach internetowych poprzez komendy klawiaturowe oraz odczytywanie treści na głos. Dzięki czytnikom ekranu, osoby niewidome mają możliwość dostępu do informacji, komunikacji oraz interakcji w sieci, co wpisuje się w ideę cyfrowej inkluzji i równości szans. Wprowadzenie czytnika ekranu na stronie internetowej to nie tylko techniczne wsparcie, ale również wyraz odpowiedzialności społecznej, mający na celu zapewnienie, że wszyscy użytkownicy mają równe prawo do korzystania z zasobów w sieci.

Pytanie 21

Jakie funkcje realizuje polecenie "git clone"?

A. Tworzy lokalną kopię już istniejącego repozytorium

B. Łączy dwa branche w repozytorium

C. Rejestruje zmiany w historii repozytorium

D. Usuwa zdalne repozytorium

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Polecenie "git clone" to w zasadzie jedna z pierwszych rzeczy, które poznaje się na początku pracy z Gitem. Służy ono do skopiowania całego istniejącego repozytorium – czyli pobiera zarówno wszystkie pliki, jak i całą historię commitów. To jest ogromnie przydatne, bo nie tylko masz najnowszy kod, ale od razu całą historię zmian, branche, tagi i inne rzeczy. Standardowo używa się tego polecenia, kiedy chcesz zacząć pracę nad projektem, który jest już na jakimś zdalnym serwerze (np. Githubie albo GitLabie). W praktyce wygląda to tak, że podajesz adres repozytorium, wpisujesz "git clone https://adres.repo.git" i po kilku chwilach masz pełną kopię projektu u siebie na dysku. Co ciekawe, narzędzie od razu ustawia Ci zdalne połączenie do pierwotnego repozytorium jako "origin", więc potem możesz spokojnie wykonywać polecenia typu git fetch, git pull czy git push. Moim zdaniem to super wygodne, bo cała struktura repozytorium, nawet z podfolderami czy nietypowymi ustawieniami, zostaje zachowana. Warto pamiętać, że git clone to nie tylko kopiowanie plików – to pobieranie całej bazy danych Git, więc masz możliwość cofania się w historii czy przeglądania wszystkich commitów lokalnie i offline. Z mojego doświadczenia: często nowi użytkownicy nie doceniają jeszcze, jak ważne jest to, żeby zawsze pracować na pełnej kopii, a nie wycinku repo. To podstawa bezpiecznej i efektywnej pracy zespołowej.

Pytanie 22

W dwóch przypadkach opisano mechanizm znany jako Binding. Jego celem jest

W Android Studio:

<TextView android:text="@{viewmodel.userName}" />

W XAML:

<Label Text="{Binding Source={x:Reference slider2}, Path=Value}" />

A. zarządzanie mechanizmem obietnic (promises) lub obserwatora (observable) w programowaniu asynchronicznym

B. przetwarzanie zdarzeń kontrolek interfejsu użytkownika przez wywoływanie odpowiednich funkcji

C. wiązanie oraz eksportowanie plików z różnych modułów aplikacji

D. wiązać właściwości (property) elementu interfejsu użytkownika z danymi lub właściwością innego obiektu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wiązanie (binding) w kontekście interfejsów użytkownika, takich jak Android Studio czy XAML, to bardzo kluczowy mechanizm, który pozwala na automatyczne połączenie danych z logiki aplikacji (np. zmiennych, modeli ViewModel) z konkretnymi właściwościami kontrolek na ekranie. Dzięki temu nie trzeba ręcznie programować każdej aktualizacji – wszystko dzieje się „w tle”. Na przykład, jeśli użytkownik zmieni wartość jakiejś kontrolki, takiej jak suwak (Slider), odpowiednia właściwość w klasie ViewModel również się zaktualizuje i na odwrót. To podejście jest zgodne z architekturą MVVM (Model-View-ViewModel), która jest bardzo popularna w aplikacjach mobilnych i desktopowych. Moim zdaniem to ogromna oszczędność czasu i po prostu mniej błędów w kodzie, bo nie trzeba pisać setek linii kodu łączącego UI z danymi. W praktyce binding często umożliwia także walidację danych na bieżąco, reakcje na zmiany oraz poprawia czytelność kodu. Bez tego, nawet proste aplikacje robią się niepotrzebnie skomplikowane i trudne do utrzymania. Przykłady użycia – to chociażby powiązanie tekstu wyświetlanego w TextView z polem w ViewModel, czy automatyczna aktualizacja etykiety, gdy zmienia się wartość suwaka. To jedna z podstawowych rzeczy, które wyróżniają nowoczesne frameworki UI – i szczerze, trudno bez tego wyobrazić sobie dzisiejsze tworzenie aplikacji.

Pytanie 23

Jakie zagrożenie związane z użytkowaniem cyberprzestrzeni ma wpływ na zdrowie fizyczne?

A. Rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji

B. Problemy z kręgosłupem wynikające z długotrwałego siedzenia

C. Uzależnienie od gier komputerowych

D. Depresja spowodowana cyberprzemocą

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Problemy z kręgosłupem wynikające z długotrwałego siedzenia to realne zagrożenie związane z użytkowaniem cyberprzestrzeni, które ewidentnie wpływa na zdrowie fizyczne. Dzisiaj, gdy większość naszej pracy, nauki czy rozrywki przenosi się do internetu, coraz częściej zapominamy o tym, że wielogodzinne siedzenie przed komputerem czy z telefonem w ręku odbija się na naszym ciele. Sam kiedyś miałem tak, że po kilku dniach intensywnej nauki online zaczęły mnie boleć plecy i kark. To typowy objaw, bo siedzenie w nieprawidłowej pozycji prowadzi do przeciążenia kręgosłupa, zwłaszcza w odcinku lędźwiowym i szyjnym. Branża IT już od lat podkreśla konieczność stosowania ergonomicznych stanowisk pracy – odpowiednie krzesło, wysokość monitora, przerwy co 45 minut. Standardy BHP bardzo mocno akcentują takie aspekty, zwłaszcza przy pracy zdalnej. Fajnie jest też stosować technikę 20-20-20, czyli co 20 minut patrzymy przez 20 sekund na coś oddalonego o 20 stóp, żeby dać odpocząć oczom i kręgosłupowi. Takie rzeczy naprawdę robią różnicę. Moim zdaniem, wielu ludzi lekceważy ten temat, a skutki siedzącego trybu życia mogą być odczuwalne już po kilku miesiącach. Warto więc od razu wyrobić sobie zdrowe nawyki – to inwestycja w siebie.

Pytanie 24

Jaki komponent środowiska IDE jest niezbędny do tworzenia aplikacji webowych?

A. Debugger, edytor kodu, integracja z systemem kontroli wersji

B. Emulator urządzeń mobilnych

C. Zarządzanie bazami danych

D. Narzędzie do tworzenia grafiki

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Debugger, edytor kodu oraz integracja z systemem kontroli wersji to kluczowe elementy środowiska IDE, które umożliwiają efektywną pracę nad aplikacjami webowymi. Debugger pozwala na wykrywanie i naprawianie błędów w czasie rzeczywistym, edytor kodu umożliwia szybkie pisanie i modyfikowanie kodu, a integracja z systemem kontroli wersji (np. Git) pozwala śledzić zmiany i współpracować w zespołach programistycznych. Te narzędzia stanowią podstawę pracy każdego dewelopera webowego.

Pytanie 25

Który z wymienionych kroków wchodzi w skład testowania aplikacji?

A. Kompilowanie aplikacji

B. Opracowywanie interfejsu graficznego

C. Projektowanie bazy danych

D. Debugowanie kodu w celu znalezienia błędów

Tworzenie bazy danych to istotny element budowy aplikacji, ale nie jest częścią procesu testowania, a raczej etapu projektowania i implementacji backendu. Tworzenie interfejsu graficznego (GUI) polega na projektowaniu wizualnej warstwy aplikacji, natomiast testowanie i debugowanie koncentrują się na poprawności kodu i logice działania. Kompilowanie aplikacji jest procesem tłumaczenia kodu źródłowego na język maszynowy, ale nie wykrywa błędów logicznych w taki sposób, jak robi to debugowanie.

Pytanie 26

Do zadań widoku w architekturze MVVM (Model-View-ViewModel) należy

A. przechowywanie ściągniętych i przetworzonych informacji

B. obsługa interakcji użytkownika, stworzenie UI

C. przekazywanie danych do widoku oraz wymiana informacji z modelem

D. zarządzanie logiką aplikacji - obejmuje wdrażanie algorytmów

Wiele osób myli zadania widoku w architekturze MVVM z innymi warstwami, przez co później pojawiają się spore problemy przy rozwijaniu i utrzymywaniu większych aplikacji. Przede wszystkim, widok nigdy nie powinien zarządzać logiką aplikacji ani implementować algorytmów – to zadanie Modelu lub ewentualnie ViewModelu. Przenoszenie takich odpowiedzialności do UI prowadzi do tzw. „smrodu kodu” i utrudnia refaktoryzację czy testowanie. Spotkałem się w praktyce z projektami, gdzie próbowano do widoku wrzucić obsługę serwisów, walidację czy sterowanie workflow – efektem był totalny chaos. Równie często pojawia się błędne przekonanie, że widok powinien przekazywać dane do widoku i wymieniać informacje z modelem – tymczasem w MVVM przepływ danych realizuje głównie ViewModel dzięki data bindingowi, a widok jest raczej pasywny i nie zarządza wymianą informacji bezpośrednio z modelem. To ViewModel łączy model z warstwą prezentacji, pozwalając na luźne powiązanie i wysoką elastyczność. Kolejna mylna koncepcja dotyczy przechowywania pobranych i przetworzonych informacji – tym zajmuje się Model, ewentualnie ViewModel, a nie widok. Wrzucając takie rzeczy do UI, łamiemy zasadę separacji odpowiedzialności. Moim zdaniem, warto zapamiętać, że długofalowy rozwój systemu, możliwość testowania oraz opcja łatwego podmieniania warstw bez ruszania całej reszty zależą właśnie od tego, jak precyzyjnie trzymamy się podziału ról. MVVM został zaprojektowany po to, żeby każda warstwa miała jasno określone zadania – i tylko wtedy architektura ma sens, jeśli się tego trzymamy. Odpowiedzialności widoku ograniczają się do prezentacji i obsługi interakcji użytkownika; wszystko, co wykracza poza to, powinno być delegowane do innych warstw. To pozwala na czysty kod i zgodność z najlepszymi praktykami programistycznymi.

Pytanie 27

Które z poniższych zdań najlepiej określa funkcję zaprzyjaźnioną w ramach klasy?

A. Funkcja, która ma dostęp do prywatnych pól i metod klasy, z którą jest zaprzyjaźniona

B. Funkcja, która pozwala na dziedziczenie wielokrotne

C. Funkcja, która uruchamia się automatycznie po stworzeniu obiektu

D. Funkcja, która jest statyczna i nie ma możliwości modyfikacji pól klasy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Funkcja zaprzyjaźniona (ang. friend function) to funkcja, która ma dostęp do prywatnych i chronionych pól oraz metod klasy, mimo że nie jest jej częścią. Służy do realizacji operacji wymagających bezpośredniego dostępu do wewnętrznych elementów klasy, ale bez naruszania zasad hermetyzacji. Przykład w C++: `class Konto { private: double saldo; friend void wyswietlSaldo(Konto k); }`. Funkcja `wyswietlSaldo` może odczytać pole `saldo`, mimo że jest ono prywatne. Funkcje zaprzyjaźnione są używane, gdy konieczna jest bliska współpraca między klasami lub funkcjami, ale nie chcemy nadmiernie otwierać interfejsu klasy.

Pytanie 28

Jakie kroki należy podjąć, aby skutecznie zabezpieczyć dane na komputerze?

A. Przechowywać dane na niezabezpieczonych nośnikach przenośnych

B. Nie używać kopii zapasowych

C. Systematycznie aktualizować oprogramowanie i wykonywać kopie zapasowe

D. Dzielić się hasłami do plików z współpracownikami

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Regularne aktualizowanie oprogramowania oraz tworzenie kopii zapasowych to kluczowe działania zapewniające bezpieczeństwo danych na komputerze. Aktualizacje łatają luki w zabezpieczeniach i eliminują błędy, które mogą zostać wykorzystane przez hakerów. Kopie zapasowe chronią dane przed utratą spowodowaną awarią sprzętu, atakiem ransomware lub przypadkowym usunięciem. Najlepszą praktyką jest przechowywanie kopii zapasowych w różnych miejscach – lokalnie i w chmurze – co dodatkowo zwiększa poziom zabezpieczenia przed nieprzewidzianymi sytuacjami.

Pytanie 29

Jakie jest rozwiązanie dla dodawania binarnego liczb 1011 oraz 110?

A. 10101

B. 11001

C. 11101

D. 10001

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dodawanie binarne to podstawowa operacja w systemie liczbowym, który używa tylko dwóch cyfr: 0 i 1. W przypadku dodawania liczb binarnych, proces ten przypomina dodawanie w systemie dziesiętnym, jednak z pewnymi różnicami ze względu na ograniczony zestaw cyfr. Gdy dodajemy liczby 1011 i 110, należy ustawić je w kolumnach, podobnie jak w dodawaniu dziesiętnym. Zaczynamy od najmniej znaczącej cyfry. W pierwszej kolumnie mamy 1 + 0, co daje 1. W drugiej kolumnie mamy 1 + 1, co daje 0, ale musimy przenieść 1 do następnej kolumny (przeniesienie jest kluczowym elementem w dodawaniu binarnym). W trzeciej kolumnie dodajemy 1 (przeniesienie) + 0 + 1, co daje 0 i przenosimy 1 do następnej kolumny. W czwartej kolumnie dodajemy przeniesienie 1 + 1 (z liczby 1011), co daje 10 w systemie binarnym, co oznacza 0 i przeniesienie 1. Końcowym wynikiem dodawania daje 10001 w systemie binarnym. To podejście jest zgodne z zasadami arytmetyki binarnej, które są fundamentem działania komputerów i systemów cyfrowych, w których operacje na danych są realizowane w systemie binarnym.

Pytanie 30

Jakie jest najważniejsze działanie w trakcie analizy wymagań klienta przed rozpoczęciem realizacji projektu aplikacji?

A. Stworzenie diagramu Gantta

B. Selekcja języka programowania

C. Zrozumienie potrzeb biznesowych i oczekiwań klienta

D. Rozdzielenie ról w zespole projektowym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Fajnie, że zauważyłeś, jak ważne jest zrozumienie potrzeb biznesowych i oczekiwań klienta. To kluczowa sprawa przed rozpoczęciem pracy nad projektem aplikacji. Bez tego, nawet najfajniejszy kod może nie spełniać wymagań, a to byłoby szkoda, prawda? Analiza wymagań to nie tylko rozpoznanie celów, ale też spotkania z osobami zaangażowanymi w projekt i zbadanie rynku. Dzięki temu możemy stworzyć aplikację, która naprawdę odpowiada na specyficzne potrzeby, co czyni ją bardziej użyteczną i konkurencyjną. No i oczywiście, jak dobrze określimy, czego potrzebują użytkownicy, to mniej nieporozumień po drodze, a klienci będą bardziej zadowoleni, co zawsze jest na plus.

Pytanie 31

Jaką nazwę elementu interfejsu należy wprowadzić w pierwszej linii kodu, na miejscu <??? aby został on wyświetlony w podany sposób?

<???
    android:layout_margin="50dp"
    android:switchMinWidth="60dp"
    android:text="Zgadzasz się?"
    android:textOff="NIE"
    android:testOn="TAK" />

A. RatingBar

B. Switch

C. SeekBar

D. Spinner

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Switch to bardzo charakterystyczny element interfejsu Androida, który służy do przełączania między dwoma stanami, np. włącz/wyłącz, tak/nie. Na screenie wyraźnie widać typowy suwak z okrągłym przyciskiem, który przemieszcza się na boki – dokładnie tak działa Switch. W kodzie XML także pojawiają się atrybuty takie jak text, textOff, textOn – one są właściwe właśnie dla komponentu Switch, bo pozwalają podpisać każdy ze stanów na przełączniku. Praktycznie w każdej nowoczesnej aplikacji spotyka się Switcha do wyrażania zgody, akceptacji regulaminu albo przełączania opcji (np. tryb ciemny). Z mojego doświadczenia to jest dużo wygodniejsze dla użytkownika niż klasyczne checkboxy, bo od razu widać, który stan jest aktywny – a UX-owcy też bardzo to chwalą. Warto pamiętać, że Switch ma swoje domyślne style zgodne z Material Design, więc aplikacja wygląda nowocześnie bez dodatkowej pracy. Dobrą praktyką jest wykorzystywanie Switcha właśnie wtedy, gdy potrzebujemy zmiany binarnej, a nie kilku opcji do wyboru. Jeśli ktoś myśli o bardziej zaawansowanych interfejsach, to Switch pozwala łatwo reagować na zmianę stanu w kodzie Java/Kotlin poprzez listener OnCheckedChangeListener. No i jest to jeden z tych komponentów, które naprawdę warto znać, bo są podstawą w każdym projekcie mobilnym.

Pytanie 32

Z analizy złożoności obliczeniowej algorytmów sortowania dla dużych zbiorów danych (powyżej 100 elementów) wynika, że najefektywniejszą metodą jest algorytm sortowania:

sortowanie bąbelkowe	O(n²)
sortowanie przez wstawianie	O(n²)
sortowanie przez scalanie	O(n log n)
sortowanie przez zliczanie	O(n)
sortowanie kubełkowe	O(n²)

A. przez zliczanie

B. bąbelkowego

C. przez scalanie

D. kubełkowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Sortowanie przez zliczanie (Counting Sort) to jeden z najszybszych algorytmów sortowania dla dużych zbiorów danych, jeśli zakres wartości jest ograniczony. Algorytm działa w czasie O(n+k), gdzie n to liczba elementów, a k to zakres wartości. Jest to algorytm stabilny, co oznacza, że zachowuje kolejność elementów o tej samej wartości. Counting Sort jest szczególnie efektywny w przypadku danych numerycznych o ograniczonym przedziale wartości, co czyni go idealnym rozwiązaniem do sortowania dużych zbiorów danych w krótkim czasie.

Pytanie 33

Kompilator może wygenerować błąd "incompatible types", gdy

A. do zmiennej typu int przypisano wartość 243

B. funkcja zwraca typ void, a w momencie wywołania nie jest przypisana do żadnej zmiennej

C. w trakcie deklaracji zmiennej wystąpił błąd, zastosowano nieistniejący typ

D. funkcja oczekuje całkowitej jako argumentu, a została wywołana z napisem jako parametrem

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Błąd 'incompatible types' to dość powszechny problem, kiedy przypisujesz coś do zmiennej, ale typ się nie zgadza. Na przykład, jeśli próbujesz wstawić tekst do miejsca, gdzie oczekiwana jest liczba całkowita, to właśnie wtedy pojawia się ten błąd. W językach jak Java, gdzie typy są mocno zdefiniowane, musisz uważać na takie rzeczy.

Pytanie 34

Który z poniższych przykładów stanowi aplikację mobilną wykorzystującą bazę danych?

A. Aplikacja gromadząca listę kontaktów użytkownika

B. Aplikacja wyświetlająca lokalny czas

C. Aplikacja do robienia zdjęć

D. Aplikacja kalkulator

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aplikacja przechowująca listę kontaktów użytkownika korzysta z bazy danych do przechowywania, odczytywania i zarządzania danymi. Tego typu aplikacje mobilne muszą efektywnie zarządzać dużą ilością danych i zapewniać ich szybki dostęp. Bazy danych, takie jak SQLite czy Firebase, są szeroko stosowane w aplikacjach mobilnych, umożliwiając przechowywanie kontaktów, wiadomości, notatek i innych informacji użytkownika. Dzięki bazom danych możliwe jest także synchronizowanie danych pomiędzy urządzeniami i przechowywanie ich w chmurze.

Pytanie 35

Który z wymienionych mechanizmów pozwala na monitorowanie stanu użytkownika w trakcie sesji w aplikacji internetowej?

A. HTTP Headers

B. CSS Selectors

C. Sesje (Sessions)

D. HTML Forms

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Sesje (sessions) to mechanizm wykorzystywany w aplikacjach webowych do śledzenia stanu użytkownika podczas sesji przeglądania. Sesje umożliwiają przechowywanie danych użytkownika na serwerze przez określony czas i identyfikowanie go za pomocą unikalnego identyfikatora (session ID), który jest zwykle przechowywany w ciasteczkach. Mechanizm sesji pozwala na implementację logowania, koszyków zakupowych oraz innych funkcji, które wymagają zachowania stanu między żądaniami HTTP. Sesje są kluczowe dla aplikacji wymagających autoryzacji i autentykacji, ponieważ umożliwiają śledzenie działań użytkownika bez konieczności wielokrotnego logowania. Zastosowanie sesji w aplikacjach zwiększa bezpieczeństwo i poprawia komfort użytkowania, a także umożliwia personalizację treści w czasie rzeczywistym.

Pytanie 36

Jakie cechy powinien posiadać skuteczny negocjator?

A. lojalność, nieśmiałość, uczciwość

B. intuicja, cierpliwość, asertywność

C. asertywność, pesymizm, buta

D. dobra reputacja, przekora, porywczość

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Skuteczny negocjator powinien mieć zestaw cech, które pozwolą mu osiągać kompromisy, rozwiązywać konflikty i dążyć do korzystnych rozwiązań dla obu stron. Intuicja pozwala wyczuć nastroje rozmówcy, wychwycić niewerbalne sygnały i przewidywać możliwe zagrożenia czy okazje jeszcze zanim druga strona je wprost zasygnalizuje. Cierpliwość jest kluczowa, bo proces dochodzenia do porozumienia bywa żmudny, a presja czasu często prowadzi do pochopnych decyzji. Często miałem okazję obserwować, że ci, którzy potrafią zaczekać na ruch drugiej strony, zyskują przewagę negocjacyjną. Asertywność natomiast pozwala jasno wyrażać swoje oczekiwania i granice, bez agresji i bez uległości – to klasyka wśród dobrych praktyk negocjacyjnych, choć nadal niedoceniana w wielu branżach. Asertywność pomaga uniknąć niedomówień i manipulacji, a także buduje szacunek. W praktyce, na sali negocjacyjnej czy nawet przy codziennych rozmowach z klientami, zestaw tych trzech cech daje naprawdę mocną pozycję. Moim zdaniem nie ma jednego uniwersalnego szablonu, ale właśnie intuicja, cierpliwość i asertywność pojawiają się prawie zawsze w podręcznikach czy na szkoleniach dedykowanych profesjonalistom. Warto je ćwiczyć na co dzień, nawet poza pracą, bo to się po prostu opłaca.

Pytanie 37

Która z wymienionych aplikacji stanowi przykład prostego rozwiązania mobilnego?

A. Aplikacja typu zegar

B. Aplikacja z rozbudowanym systemem zarządzania projektami

C. Aplikacja do analizy danych finansowych

D. Aplikacja do monitorowania użycia pamięci RAM

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aplikacja typu zegar to jeden z najprostszych przykładów aplikacji mobilnej. Jej podstawowa funkcjonalność polega na wyświetlaniu aktualnego czasu oraz alarmów, a dodatkowo może zawierać funkcje takie jak minutnik czy stoper. Tego rodzaju aplikacje charakteryzują się niewielką liczbą funkcji, przejrzystym interfejsem i minimalnym zapotrzebowaniem na zasoby sprzętowe. Dzięki swojej prostocie, aplikacje typu zegar są doskonałym przykładem na to, jak przy użyciu niewielkiej liczby komponentów można stworzyć przydatne narzędzie dla użytkownika.

Pytanie 38

W klasie o nazwie samochod przypisano atrybuty: marka, rocznik, parametry[]. Atrybuty te powinny zostać zdefiniowane jako

A. interfejsy

B. pola

C. metody

D. funkcje

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pola w klasie samochod to właśnie te elementy, które przechowują dane, takie jak marka, rocznik czy tablica parametry. To jest absolutna podstawa programowania obiektowego – najczęściej spotyka się to w językach takich jak Java, C# albo nawet w Pythonie, choć tam często nazywamy je po prostu atrybutami. Dla przykładu, jeśli tworzysz klasę Samochod w C#, to pole 'marka' będzie np. typu string, 'rocznik' – int, a 'parametry' możesz zadeklarować jako tablicę albo listę (List<T>) zależnie od potrzeb. Przechowywanie danych w polach pozwala na lepszą organizację, bo każda instancja klasy ma swoje własne wartości tych pól. Tak się właśnie tworzy modele danych, na których potem operuje cała aplikacja – czy to baza samochodów w warsztacie, czy system ubezpieczeń komunikacyjnych. Takie podejście jest zgodne z zasadami hermetyzacji i solidnych, nowoczesnych standardów pisania kodu. Dużo profesjonalnych frameworków i narzędzi (np. Entity Framework, Hibernate) korzysta z takiego podejścia, nawet jeśli potem te pola opakowujesz w właściwości (properties). Krótko mówiąc, pola to nieodłączny element każdej klasy, która coś reprezentuje, i moim zdaniem nie da się dobrze projektować kodu obiektowego bez zrozumienia tej konwencji.

Pytanie 39

Jakie informacje przedstawia diagram Gantta?

A. Plan działań w projekcie

B. Model przepływu danych

C. Strukturę plików w projekcie

D. Relacje między różnymi projektami

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Diagram Gantta to narzędzie używane do wizualizacji harmonogramu zadań w projekcie. Przedstawia on zadania w układzie osi czasu, co pozwala na łatwe śledzenie terminów, zależności i etapów realizacji projektu. Diagram Gantta jest niezwykle przydatny w dużych projektach, ponieważ ułatwia planowanie zasobów i umożliwia identyfikowanie potencjalnych opóźnień. Dzięki czytelnej formie, managerowie mogą szybko ocenić, które zadania są w trakcie realizacji, a które są opóźnione. Diagramy Gantta są szeroko stosowane w zarządzaniu projektami budowlanymi, IT oraz w planowaniu kampanii marketingowych.

Pytanie 40

Które z wymienionych narzędzi nie znajduje zastosowania w tworzeniu aplikacji desktopowych?

A. Przeglądarka internetowa

B. Edytor graficzny

C. Kompilator

D. Debugger

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Przeglądarka internetowa nie jest narzędziem wykorzystywanym bezpośrednio w procesie tworzenia aplikacji desktopowych. Chociaż może służyć do przeszukiwania dokumentacji lub testowania aplikacji webowych, jej funkcjonalność nie wspiera bezpośredniego tworzenia aplikacji desktopowych. W tworzeniu aplikacji desktopowych kluczowe są narzędzia takie jak kompilatory, debugery i edytory kodu. Kompilatory przekształcają kod źródłowy na kod wykonywalny, debugery pozwalają na śledzenie błędów, a edytory kodu umożliwiają pisanie i edytowanie aplikacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej