Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 09:00
  • Data zakończenia: 22 maja 2025 09:24

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie urządzenie pozwala na podłączenie drukarki bez karty sieciowej do sieci lokalnej komputerów?

A. Serwer wydruku
B. Regenerator
C. Punkt dostępu
D. Koncentrator
Podłączenie drukarki nieposiadającej karty sieciowej do lokalnej sieci komputerowej za pomocą koncentratora jest nieefektywne i nieodpowiednie. Koncentrator, znany również jako hub, to podstawowe urządzenie sieciowe, które jedynie rozdziela sygnały pomiędzy podłączone urządzenia, ale nie zapewnia im inteligentnego zarządzania ani kontroli dostępu. Nie ma możliwości, aby koncentrator umożliwił komunikację drukarki z siecią, jeśli nie ma w niej wbudowanej karty sieciowej. Z kolei regenerator, który służy do wzmacniania sygnałów w długich liniach komunikacyjnych, nie ma żadnego wpływu na połączenie drukarki do sieci, gdyż jego zadaniem jest jedynie poprawa jakości przesyłanego sygnału. Punkt dostępu jest urządzeniem, które łączy urządzenia bezprzewodowe z siecią, ale również nie zapewnia wsparcia dla drukarek, które nie mają wbudowanej funkcji sieciowej. W praktyce, błędne przekonanie o możliwości wykorzystania tych urządzeń do podłączenia drukarki nieposiadającej karty sieciowej może prowadzić do frustracji użytkowników oraz marnotrawienia zasobów. W kontekście standardów branżowych, kluczowym zagadnieniem jest wybór odpowiednich rozwiązań, które rzeczywiście odpowiadają na potrzeby użytkowników i umożliwiają prawidłowe funkcjonowanie urządzeń w sieci.
Pytanie 2

Co oznacza skrót WAN?

A. rozległą sieć komputerową
B. miejską sieć komputerową
C. prywatną sieć komputerową
D. lokalną sieć komputerową
Skrót WAN oznacza Wide Area Network, co w tłumaczeniu na polski oznacza rozległą sieć komputerową. WAN to typ sieci, który łączy komputery i urządzenia w dużym zasięgu geograficznym, obejmującym miasta, regiony, a nawet kraje. Zastosowanie WAN jest powszechne w dużych organizacjach oraz korporacjach, które potrzebują komunikować się między oddziałami rozrzuconymi na dużym obszarze. Przykłady zastosowania WAN obejmują sieci bankowe, które łączą różne placówki, oraz systemy informatyczne w przedsiębiorstwach międzynarodowych. W kontekście standardów, WAN zazwyczaj korzysta z protokołów takich jak MPLS (Multi-Protocol Label Switching) i Frame Relay, które zapewniają efektywną transmisję danych na dużą skalę. Dobrą praktyką w zarządzaniu WAN jest wykorzystanie rozwiązań typu SD-WAN (Software-Defined Wide Area Network), które umożliwiają lepsze zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększają bezpieczeństwo połączeń. Zrozumienie koncepcji WAN jest kluczowe dla projektowania nowoczesnych, rozproszonych architektur sieciowych, które odpowiadają na potrzeby globalnych organizacji.
Pytanie 3

Do jakiej sieci jest przypisany host o adresie 172.16.10.10/22?

A. 172.16.12.0
B. 172.16.4.0
C. 172.16.16.0
D. 172.16.8.0
Gdy mówimy o hoście z adresem 172.16.10.10 i maską /22, to musimy zrozumieć, jak to wszystko działa. Maska /22 mówi nam, że pierwsze 22 bity są przeznaczone na identyfikację sieci, a reszta na hosty. W tej konkretnej masce mamy 2 bity dla hostów, więc możemy stworzyć 4 podsieci i w każdej z nich zmieści się maksymalnie 1022 urządzenia (to dzięki wzorowi 2^10 - 2, bo dwa adresy są zajęte na adres sieci i adres rozgłoszeniowy). Adresy dla podsieci w tej masce to 172.16.8.0, 172.16.12.0, 172.16.16.0 i 172.16.20.0. Host 172.16.10.10 mieści się pomiędzy 172.16.8.0 a 172.16.12.0, co oznacza, że należy do podsieci 172.16.8.0. Zrozumienie tych zasad jest naprawdę ważne w IT – dobrze przypisane adresy IP i umiejętność podziału sieci wpływają na wydajność i bezpieczeństwo całego systemu.
Pytanie 4

Oblicz całkowity koszt kabla UTP Cat 6, który posłuży do połączenia 5 punktów abonenckich z punktem dystrybucyjnym, wiedząc, że średnia odległość między punktem abonenckim a punktem dystrybucyjnym wynosi 8 m, a cena brutto 1 m kabla to 1 zł. W obliczeniach należy uwzględnić dodatkowe 2 m kabla na każdy punkt abonencki.

A. 40 zł
B. 50 zł
C. 32 zł
D. 45 zł
Koszt brutto kabla UTP Cat 6 dla pięciu punktów abonenckich można obliczyć, stosując się do określonych kroków. Najpierw obliczamy długość kabla potrzebną do połączenia punktów abonenckich z punktem dystrybucyjnym. Dla każdego z pięciu punktów abonenckich mamy średnią odległość 8 m. W związku z tym, całkowita długość kabla wynosi 5 punktów x 8 m = 40 m. Następnie dodajemy zapas 2 m dla każdego punktu abonenckiego, co daje dodatkowe 5 punktów x 2 m = 10 m. Sumując te wartości, otrzymujemy całkowitą długość kabla wynoszącą 40 m + 10 m = 50 m. Cena za 1 m kabla wynosi 1 zł, więc koszt brutto 50 m kabla to 50 zł. Takie podejście uwzględnia nieprzewidziane okoliczności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie instalacji kablowych, gdzie zawsze warto mieć zapas materiałów, aby zminimalizować ryzyko błędów podczas montażu.
Pytanie 5

Zarządzanie uprawnieniami oraz zdolnościami użytkowników i komputerów w sieci z systemem Windows serwerowym zapewniają

A. ustawienia przydziałów
B. listy dostępu
C. zasady zabezpieczeń
D. zasady grupy
Listy dostępu to mechanizm kontroli dostępu, który określa, który użytkownik lub grupa użytkowników ma prawo do korzystania z określonych zasobów w systemie. Choć są one istotne dla zarządzania uprawnieniami, nie oferują one centralnej kontroli, jaką zapewniają zasady grupy. Listy dostępu działają na poziomie obiektów, takich jak pliki czy foldery, i wymagają manualnej konfiguracji dla każdego zasobu. Ustawienia przydziałów, z drugiej strony, są używane do określania limitów zasobów, takich jak pamięć lub procesor, które mogą być przypisane użytkownikom lub grupom, ale nie dotyczą one bezpośrednio kontroli dostępu do zasobów. Natomiast zasady zabezpieczeń obejmują szeroki zakres polityk dotyczących bezpieczeństwa, ale również nie koncentrują się one na centralnym zarządzaniu uprawnieniami, co jest kluczowym elementem zasad grupy. W praktyce, częstym błędem jest mylenie tych mechanizmów, co prowadzi do nieefektywnego zarządzania uprawnieniami oraz potencjalnych luk w bezpieczeństwie. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla efektywnego administrowania systemami w sieci, szczególnie w kontekście ochrony danych i zapewnienia zgodności z regulacjami prawnymi oraz standardami branżowymi.
Pytanie 6

Jakiego protokołu dotyczy port 443 TCP, który został otwarty w zaporze sieciowej?

A. SMTP
B. DNS
C. NNTP
D. HTTPS
Odpowiedź 'HTTPS' jest poprawna, ponieważ port 443 jest standardowym portem używanym przez protokół HTTPS (Hypertext Transfer Protocol Secure). HTTPS jest rozszerzeniem protokołu HTTP, które wykorzystuje SSL/TLS do szyfrowania danych przesyłanych pomiędzy serwerem a klientem. Dzięki temu, komunikacja jest zabezpieczona przed podsłuchiwaniem i manipulacją. W praktyce, gdy przeglądasz strony internetowe, które zaczynają się od 'https://', twoje połączenie wykorzystuje port 443. Ponadto, w kontekście dobrych praktyk branżowych, stosowanie HTTPS stało się standardem, zwłaszcza w przypadku stron wymagających przesyłania poufnych informacji, takich jak dane logowania czy dane osobowe. Warto także zauważyć, że wyszukiwarki internetowe, takie jak Google, preferują strony zabezpieczone HTTPS, co wpływa na pozycjonowanie w wynikach wyszukiwania.
Pytanie 7

Aby zapewnić, że jedynie wybrane urządzenia mają dostęp do sieci WiFi, konieczne jest w punkcie dostępowym

A. zmienić sposób szyfrowania z WEP na WPA
B. zmienić kanał radiowy
C. skonfigurować filtrowanie adresów MAC
D. zmienić hasło
Zmiana hasła do sieci WiFi jest istotnym krokiem w zabezpieczeniu dostępu, jednak sama w sobie nie ogranicza dostępu wybranym urządzeniom. Hasło można łatwo przechwycić, a jego zmiana nie wprowadza mechanizmu, który by blokował nieautoryzowane urządzenia. Zmiana kanału radiowego może pomóc w minimalizacji zakłóceń z innych sieci, ale nie ma wpływu na to, które urządzenia mogą łączyć się z punktem dostępowym. Zmiana metody szyfrowania z WEP na WPA stanowi dobry krok w kierunku poprawy bezpieczeństwa, ponieważ WEP jest przestarzałym protokołem, który łatwo można złamać. Niemniej jednak, sama zmiana szyfrowania nie pozwala na selektywne zarządzanie dostępem do sieci. W praktyce, aby skutecznie zarządzać dostępem do sieci WiFi, administratorzy powinni wdrażać wielowarstwowe podejście do bezpieczeństwa, które obejmuje zarówno silne hasła, jak i filtrowanie adresów MAC. Ignorując tę ostatnią metodę, można zaniechać istotnej warstwy zabezpieczeń, co w dłuższym okresie może prowadzić do poważnych incydentów bezpieczeństwa.
Pytanie 8

Rezultatem wykonania komendy ```arp -a 192.168.1.1``` w systemie MS Windows jest przedstawienie

A. wykazu aktywnych zasobów sieciowych
B. parametrów TCP/IP interfejsu sieciowego
C. sprawdzenia połączenia z komputerem o wskazanym IP
D. fizycznego adresu urządzenia o wskazanym IP
Polecenie arp -a 192.168.1.1 jest używane w systemach operacyjnych MS Windows do wyświetlania tabeli ARP (Address Resolution Protocol), która mapuje adresy IP na adresy fizyczne (MAC) urządzeń w sieci lokalnej. W odpowiedzi na to polecenie, system zwraca adres fizyczny urządzenia, które odpowiada podanemu adresowi IP, co jest niezwykle przydatne w diagnostyce sieci. Na przykład, jeśli administrator sieci chciałby zidentyfikować, do jakiego urządzenia należy dany adres IP, może użyć polecenia ARP, aby uzyskać adres MAC. W praktyce, znajomość adresów MAC jest kluczowa w zarządzaniu siecią, ponieważ pozwala na identyfikację i monitorowanie urządzeń, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa sieci. Warto również dodać, że ARP jest protokołem stateless, co oznacza, że nie wymaga utrzymywania stanu sesji, co przyspiesza wymianę informacji w sieci. Ogólnie rzecz biorąc, poprawne zrozumienie działania polecenia ARP jest istotne zarówno dla administratorów, jak i dla wszystkich osób zajmujących się zarządzaniem sieciami komputerowymi.
Pytanie 9

Jakie urządzenie pozwala na połączenie lokalnej sieci komputerowej z Internetem?

A. driver.
B. router.
C. hub.
D. switch.
Ruter jest kluczowym urządzeniem w infrastrukturze sieciowej, które umożliwia podłączenie lokalnej sieci komputerowej do Internetu. Jego rola polega na kierowaniu pakietami danych pomiędzy różnymi sieciami, co pozwala na komunikację pomiędzy urządzeniami w sieci lokalnej a zdalnymi zasobami w Internecie. Ruter pracuje na warstwie trzeciej modelu OSI, co oznacza, że analizuje adresy IP w pakietach danych, aby określić najlepszą trasę do docelowego adresu. Przykładem zastosowania rutera może być domowa sieć Wi-Fi, gdzie ruter łączy wiele urządzeń, takich jak komputery, smartfony czy telewizory, z globalną siecią Internet. W praktyce, ruter może także pełnić funkcje zabezpieczeń, takie jak zapora ogniowa (firewall), co zwiększa bezpieczeństwo naszej sieci. Dobre praktyki w konfiguracji rutera obejmują regularne aktualizacje oprogramowania oraz stosowanie silnych haseł do zabezpieczenia dostępu do administracji. Warto również zwrócić uwagę na konfigurację NAT (Network Address Translation), która pozwala na ukrycie wewnętrznych adresów IP w sieci lokalnej, co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo.
Pytanie 10

Technologia oparta na architekturze klient-serwer, która umożliwia połączenie odległych komputerów w sieci poprzez szyfrowany tunel, nazywa się

A. WAN
B. VLAN
C. WLAN
D. VPN
Technologia VPN (Virtual Private Network) umożliwia bezpieczne połączenie zdalnych komputerów w sieci przez szyfrowany tunel. Dzięki temu użytkownicy mogą przesyłać dane w sposób chroniony przed podsłuchiwaniem i dostępem nieautoryzowanych osób. VPN jest powszechnie stosowany w firmach, które umożliwiają pracownikom zdalny dostęp do zasobów sieciowych, zapewniając jednocześnie ochronę danych. Przykładem może być pracownik, który korzystając z publicznej sieci Wi-Fi w kawiarni, łączy się z siecią firmową przez VPN, co uniemożliwia hakerom przechwycenie jego danych. Standardy bezpieczeństwa, takie jak IPsec (Internet Protocol Security) oraz SSL/TLS (Secure Sockets Layer/Transport Layer Security), są często wykorzystywane w implementacjach VPN, co czyni tę technologię zgodną z najlepszymi praktykami branżowymi.
Pytanie 11

Planowanie wykorzystania przestrzeni dyskowej komputera do przechowywania i udostępniania informacji, takich jak pliki i aplikacje dostępne w sieci oraz ich zarządzanie, wymaga skonfigurowania komputera jako

A. serwer plików
B. serwer DHCP
C. serwer terminali
D. serwer aplikacji
Wybór odpowiedzi dotyczącej serwera terminali, serwera DHCP lub serwera aplikacji może wynikać z nieporozumień dotyczących ich funkcji. Serwer terminali jest używany do zdalnego dostępu do aplikacji na komputerze serwerowym, co oznacza, że użytkownicy mogą korzystać z tych aplikacji bezpośrednio z innych urządzeń. Jednak nie jest on przeznaczony do przechowywania plików, a raczej do hostowania aplikacji, co czyni go nieodpowiednim rozwiązaniem w kontekście zarządzania plikami. Serwer DHCP, z kolei, jest odpowiedzialny za automatyczne przydzielanie adresów IP w sieci, co ma znaczenie dla konfiguracji i zarządzania siecią, ale nie ma związku z przechowywaniem danych. Z kolei serwer aplikacji to środowisko, w którym uruchamia się aplikacje, natomiast ich dane i pliki nadal muszą być przechowywane w odpowiednim miejscu, co wyklucza ten typ serwera z roli, której poszukujemy. Wybierając serwer plików, zapewniamy sobie centralizację zarządzania danymi, co jest kluczowe w obecnych czasach, gdzie dostęp do danych jest niezbędny dla efektywnej pracy zespołowej i organizacyjnej.
Pytanie 12

Jaką wartość ma domyślna maska dla adresu IP klasy B?

A. 255.0.0.0
B. 255.255.255.0
C. 255.255.0.0
D. 255.255.255.255
Domyślna maska dla adresu IP klasy B to 255.255.0.0. Oznacza to, że pierwsze dwa oktety adresu IP (16 bitów) są zarezerwowane na identyfikator sieciowy, podczas gdy pozostałe dwa oktety (16 bitów) mogą być wykorzystywane do identyfikacji poszczególnych hostów w tej sieci. Ta struktura pozwala na obsługę dużej liczby hostów, co czyni ją idealną do zastosowań w średnich i dużych sieciach. Na przykład, w sieci klasy B z maską 255.255.0.0 można zaadresować do 65,534 hostów (2^16 - 2, gdzie 2 odejmujemy z powodu adresu sieci oraz adresu rozgłoszeniowego). Użycie klasy B i odpowiedniej maski pozwala na efektywne zarządzanie adresacją IP w organizacjach, które wymagają dużej liczby unikalnych adresów, takich jak uczelnie czy duże przedsiębiorstwa. W praktyce, często wykorzystuje się tę maskę w połączeniu z protokołami routingu, aby zapewnić optymalne przesyłanie danych w sieciach rozległych (WAN).
Pytanie 13

Jakie dane należy wpisać w adresie przeglądarki internetowej, aby uzyskać dostęp do zawartości witryny ftp o nazwie domenowej ftp.biuro.com?

A. ftp.ftp.biuro.com
B. http.ftp.biuro.com
C. http://ftp.biuro.com
D. ftp://ftp.biuro.com
Odpowiedź 'ftp://ftp.biuro.com' jest całkiem na miejscu. To dobry sposób, żeby połączyć się z serwerem FTP, bo właśnie do tego ten protokół służy - do przesyłania plików w sieci. Jak przeglądarka widzi ten prefiks 'ftp://', to od razu wie, że chodzi o serwer FTP, a nie o coś innego. W praktyce wiele osób pewnie korzysta z programów typu FileZilla, bo są wygodne do zarządzania plikami, ale przeglądarki też dają radę. Warto jednak pamiętać, że lepiej używać bezpieczniejszego SFTP, bo to daje więcej ochrony dla danych. FTP może być super przy wysyłaniu dużych plików czy tworzeniu kopii zapasowych. Zrozumienie różnic między protokołami jest kluczowe, żeby dobrze ogarniać sprawy związane z danymi w sieci.
Pytanie 14

Jakie jest adres rozgłoszeniowy (broadcast) dla hosta z adresem IP 192.168.35.202 oraz 26-bitową maską?

A. 192.168.35.0
B. 192.168.35.255
C. 192.168.35.63
D. 192.168.35.192
Adresy 192.168.35.63, 192.168.35.0 oraz 192.168.35.192 są błędnymi odpowiedziami, ponieważ wynikają z niepoprawnego zrozumienia struktury adresacji IP oraz zasad obliczania adresu rozgłoszeniowego. Rozpoczynając od adresu 192.168.35.0, który jest adresem sieciowym, należy zauważyć, że nie może być użyty jako adres rozgłoszeniowy, ponieważ jest to adres identyfikujący sieć, a nie konkretne urządzenie. Kolejnym błędnym podejściem jest wybranie adresu 192.168.35.192; ten adres jest pierwszym adresem, który może być przypisany do hostów w tej podsieci, a zatem nie może być adresem rozgłoszeniowym. Ostatecznie, 192.168.35.63 nie jest poprawnym adresem rozgłoszeniowym, gdyż mieści się w niewłaściwym zakresie, który wynika z zastosowanej maski. Właściwy sposób obliczania adresów IP wymaga staranności oraz znajomości koncepcji dotyczących podziału sieci i adresowania. Mocna znajomość tych zasad jest kluczowa dla administratorów sieci, aby skutecznie zarządzać połączeniami i optymalizować ruch w sieci, co stanowi fundament dobrej praktyki w inżynierii sieciowej.
Pytanie 15

Polecenie dsadd służy do

A. przenoszenia obiektów w ramach jednej domeny
B. usuwania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych z usług Active Directory
C. dodawania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych do usług Active Directory
D. modyfikacji właściwości obiektów w katalogu
Polecenie dsadd jest kluczowym narzędziem w administracji usługi Active Directory, ponieważ umożliwia dodawanie nowych obiektów, takich jak użytkownicy, grupy, komputery, kontakty oraz jednostki organizacyjne. W praktyce, administratorzy sieci używają tego polecenia do efektywnego zarządzania zasobami w organizacji. Przykładowo, gdy nowy pracownik dołącza do firmy, administrator może szybko utworzyć nowe konto użytkownika przy pomocy dsadd, co pozwala mu na dostęp do zasobów sieci. Dodatkowo, dzięki możliwości tworzenia grup, administratorzy mogą przypisywać różne uprawnienia do grup, co ułatwia zarządzanie dostępem. W kontekście standardów branżowych, stosowanie Active Directory oraz narzędzi takich jak dsadd jest zalecane w celu zapewnienia spójności i bezpieczeństwa w zarządzaniu zasobami IT. Obiektowe podejście do zarządzania użytkownikami i zasobami w Active Directory jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania infrastrukturą IT.
Pytanie 16

Atak DDoS (ang. Distributed Denial of Service) na serwer spowoduje

A. zatrzymywanie pakietów danych w sieci.
B. przeciążenie aplikacji dostarczającej określone informacje.
C. zbieranie danych o atakowanej infrastrukturze sieciowej.
D. zmianę pakietów transmisyjnych w sieci.
Atak DDoS, czyli Zdalne Odrzucenie Usługi, polega na jednoczesnym obciążeniu serwera dużą ilością zapytań przesyłanych z różnych źródeł, co prowadzi do przeciążenia aplikacji serwującej określone dane. Taki atak ma na celu uniemożliwienie dostępności usługi dla legalnych użytkowników. Przykładem może być atak na serwis internetowy, gdzie atakujący wykorzystują sieć botnetów do wysyłania ogromnej liczby żądań HTTP. W rezultacie aplikacja serwisowa nie jest w stanie przetworzyć wszystkich zapytań, co prowadzi do spowolnienia lub całkowitym zablokowaniem dostępu. W praktyce organizacje powinny implementować mechanizmy ochrony przed atakami DDoS, takie jak systemy zapobiegania włamaniom (IPS), a także skalowalne architektury chmurowe, które mogą automatycznie dostosowywać zasoby w odpowiedzi na wzrost ruchu. Przestrzeganie dobrych praktyk, takich jak regularne testowanie odporności aplikacji oraz monitorowanie ruchu sieciowego, jest kluczowe w zapobieganiu skutkom ataków DDoS.
Pytanie 17

Wykonanie komendy ```net use Z:\M92.168.20.2\data /delete``` spowoduje

A. przyłączenie folderu data do dysku Z.
B. przyłączenie zasobów z hosta 192.168.20.2 do dysku Z:
C. odłączenie zasobów z hosta 192.168.20.2 od dysku Z
D. odłączenie folderu data od dysku Z:
Często pojawiającym się błędem w interpretacji polecenia 'net use' jest mylenie jego funkcji z innymi operacjami, takimi jak przyłączanie lub tworzenie nowych połączeń z zasobami sieciowymi. W przypadku odpowiedzi, które sugerują przyłączenie katalogu 'data' do dysku Z:, należy zrozumieć, że polecenie '/delete' wyraźnie wskazuje na zamiar zakończenia istniejącego połączenia, a nie jego nawiązania. Przyłączenie zasobów hosta do litery dysku oznaczałoby użycie polecenia 'net use Z: \\192.168.20.2\data', co jest całkowicie inną operacją. Również stwierdzenie, że polecenie dotyczy zasobów hosta bezpośrednio, jest mylące, ponieważ takim działaniem jest jedynie przydzielanie litery dysku do zdalnego katalogu. Usunięcie połączenia z dyskiem w żaden sposób nie powoduje jego przyłączenia, co jest kluczowe w rozumieniu działania tego narzędzia. Kiedy użytkownicy nie rozumieją różnicy między tymi operacjami, mogą niepotrzebnie komplikować zarządzanie zasobami w sieci, co grozi utratą danych lub dostępem do ważnych informacji w niewłaściwy sposób. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć zarówno kontekst zastosowania polecenia, jak i jego syntaktykę.
Pytanie 18

Podczas realizacji projektu sieci LAN zastosowano medium transmisyjne w standardzie Ethernet 1000Base-T. Która z poniższych informacji jest poprawna?

A. Standard ten pozwala na transmisję w trybie half-duplex przy maksymalnym zasięgu 1000 metrów
B. Standard ten umożliwia transmisję w trybie full-duplex przy maksymalnym zasięgu 100 metrów
C. To standard sieci optycznych, którego maksymalny zasięg wynosi 1000 metrów
D. Jest to standard sieci optycznych działających na wielomodowych światłowodach
Wykorzystanie nieprawidłowych stwierdzeń w pytaniu prowadzi do błędnych wniosków na temat standardu 1000Base-T. Po pierwsze, standard ten nie dotyczy sieci optycznych, co zostało błędnie zasugerowane w jednej z opcji. Ethernet 1000Base-T operuje na kablach miedzianych, co oznacza, że nie jest to technologia związana z przesyłem danych przez światłowody. W kontek
Pytanie 19

W lokalnej sieci stosowane są adresy prywatne. Aby nawiązać połączenie z serwerem dostępnym przez Internet, trzeba

A. przypisać adres publiczny jako dodatkowy adres karty sieciowej na każdym hoście
B. dodać drugą kartę sieciową z adresem publicznym do każdego hosta
C. ustawić sieci wirtualne w obrębie sieci lokalnej
D. skonfigurować translację NAT na ruterze brzegowym lub serwerze
Wszystkie niepoprawne odpowiedzi odnoszą się do koncepcji, które nie są zgodne z zasadami działania adresacji IP oraz praktykami zarządzania siecią. Konfiguracja sieci wirtualnych w sieci lokalnej nie ma wpływu na komunikację z Internetem, ponieważ VLSM (Variable Length Subnet Mask) i sieci VLAN (Virtual Local Area Network) służą jedynie do strukturyzacji lokalnej sieci, a nie do umożliwienia dostępu do Internetu. Ponadto, przypisanie adresu publicznego jako drugiego adresu karty sieciowej na każdym hoście jest niepraktyczne i może prowadzić do konfliktów adresowych, a także zwiększa ryzyko bezpieczeństwa, ponieważ każdy host byłby bezpośrednio dostępny z Internetu. Dodatkowo, dodawanie drugiej karty sieciowej z adresem publicznym do każdego hosta narusza zasady efektywnego zarządzania adresami IP, ponieważ publiczne adresy są ograniczone i kosztowne, a ich użycie na każdym urządzeniu w sieci lokalnej jest nieekonomiczne. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy host musi mieć unikalny adres publiczny, co jest sprzeczne z zasadami NAT, które umożliwiają wielu urządzeniom korzystanie z jednego adresu publicznego. Całościowe podejście do projektowania sieci powinno obejmować NAT jako kluczowy element, co pozwala na optymalne wykorzystanie zasobów adresacji IP, jak również zwiększa bezpieczeństwo dostępu do zasobów w Internecie.
Pytanie 20

Wskaź, które z poniższych stwierdzeń dotyczących zapory sieciowej jest nieprawdziwe?

A. Jest elementem oprogramowania wielu ruterów.
B. Została zainstalowana na każdym przełączniku.
C. Działa jako zabezpieczenie sieci przed atakami.
D. Stanowi część systemu operacyjnego Windows.
To, że zapora sieciowa jest zainstalowana na każdym przełączniku, to mit. Zapory działają na innym poziomie niż przełączniki. One mają swoje zadanie, czyli przekazywać ruch w sieci lokalnej. Natomiast zapory są po to, by monitorować i kontrolować, co wchodzi i wychodzi z sieci, chroniąc nas przed nieproszonymi gośćmi. W bezpieczeństwie sieci zapory są naprawdę ważne. Zazwyczaj spotkamy je na routerach, serwerach albo jako oddzielne urządzenia. Przykładem może być firewalla w routerze, który jest pierwszą linią obrony przed zagrożeniami z zewnątrz i pozwala na ustalanie reguł, kto ma dostęp do sieci. Czasem zapory stosują nawet skomplikowane mechanizmy, jak inspekcja głębokiego pakietu, co pozwala lepiej zarządzać bezpieczeństwem. Rozumienie, jak różnią się przełączniki od zapór, jest kluczowe, jeśli chcemy dobrze projektować strategie bezpieczeństwa w sieci.
Pytanie 21

Administrator systemu Linux chce nadać plikowi dokument.txt uprawnienia tylko do odczytu dla wszystkich użytkowników. Jakiego polecenia powinien użyć?

A. chmod 444 dokument.txt
B. chmod 600 dokument.txt
C. chmod 777 dokument.txt
D. chmod 755 dokument.txt
Polecenie chmod 444 dokument.txt ustawia uprawnienia tak, by plik był możliwy do odczytu przez właściciela, grupę i wszystkich pozostałych użytkowników, ale nie pozwala na jego modyfikację ani wykonanie. W praktyce każda z trzech cyfr odpowiada jednej z grup: pierwsza to właściciel, druga to grupa, trzecia – pozostali. Cyfra 4 oznacza prawo do odczytu (r), a 4+4+4 daje właśnie ten efekt: r--r--r--. Tak skonfigurowany plik jest często używany w sytuacjach, gdy dane mają być dostępne dla wszystkich, ale żaden użytkownik – nawet właściciel – nie może ich przypadkowo zmienić lub usunąć. W środowiskach produkcyjnych, na przykład w katalogach współdzielonych, często stosuje się takie ustawienia, by ochronić ważne dokumenty przed nieautoryzowaną edycją. To zgodne z zasadą minimalnych uprawnień (principle of least privilege), która jest kluczowa w administrowaniu systemami operacyjnymi. Warto też pamiętać, że polecenie chmod jest uniwersalne i pozwala na szybkie zarządzanie dostępem do plików, co jest bardzo przydatne przy pracy z wieloma użytkownikami lub automatyzacją zadań skryptowych. Moim zdaniem każdy administrator powinien znać dobrze tę składnię i umieć ją stosować w praktyce, bo to właśnie takie pozornie proste komendy decydują o bezpieczeństwie plików i danych w systemie.
Pytanie 22

Aby sprawdzić funkcjonowanie serwera DNS w systemach Windows Server, można wykorzystać narzędzie nslookup. Gdy w poleceniu podamy nazwę komputera, np. nslookup host.domena.com, nastąpi weryfikacja

A. strefy przeszukiwania wstecz
B. obu stref przeszukiwania, najpierw wstecz, a następnie do przodu
C. aliasu przypisanego do rekordu adresu domeny
D. strefy przeszukiwania do przodu
Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć pewne nieporozumienia dotyczące działania systemów DNS. Strefa przeszukiwania wstecz, jak sugeruje jedna z odpowiedzi, jest odpowiedzialna za tłumaczenie adresów IP na odpowiadające im nazwy domenowe. Użycie nslookup z adresem IP prowadziłoby do tego rodzaju zapytania, jednak w przypadku podania pełnej nazwy domeny, jak w podanym przykładzie, to strefa przeszukiwania do przodu jest tym, co jest wykorzystywane. Wspomniany alias dla rekordu adresu domeny również może wprowadzać w błąd, ponieważ nslookup nie sprawdza aliasów, gdy głównym celem jest uzyskanie adresu IP z nazwy domeny, ale zazwyczaj można to zrobić za pomocą opcji typu CNAME. Kluczowym błędem jest błędne zrozumienie funkcji narzędzia nslookup oraz roli poszczególnych stref w procesie rozwiązywania nazw. W praktyce, aby skutecznie diagnozować problemy z DNS, należy znać rolę stref przeszukiwania do przodu oraz wstecz, a także umieć korzystać z nslookup, aby odpowiednio testować i weryfikować rekordy DNS, co jest istotne w zarządzaniu infrastrukturą sieciową.
Pytanie 23

Podaj domyślny port, który służy do przesyłania poleceń w serwisie FTP.

A. 21
B. 110
C. 20
D. 25
Odpowiedź 21 jest poprawna, ponieważ port 21 jest standardowym portem używanym do komunikacji w protokole FTP (File Transfer Protocol). FTP jest jednym z najstarszych protokołów internetowych, stosowanym głównie do przesyłania plików między komputerami w sieci. Port 21 jest używany do nawiązywania połączenia i obsługi próśb klientów. W praktyce, gdy klient FTP łączy się z serwerem, inicjuje sesję poprzez wysłanie polecenia LOGIN na ten właśnie port. Aby zapewnić bezpieczeństwo i zgodność z najlepszymi praktykami, ważne jest, aby administratorzy serwerów wykorzystywali standardowe porty, takie jak 21, co ułatwia diagnostykę problemów i integrację z innymi systemami. Warto również zauważyć, że FTP może działać w różnych trybach, a port 21 jest kluczowy w trybie aktywnym. W kontekście bezpieczeństwa, rozważając współczesne zastosowania, administratorzy mogą również korzystać z protokołów zabezpieczających, takich jak FTPS lub SFTP, które oferują szyfrowanie danych, ale nadal używają portu 21 jako standardowego portu komend.
Pytanie 24

Fragment pliku httpd.conf serwera Apache wygląda następująco:

Listen 8012
Server Name localhost:8012

Aby zweryfikować prawidłowe funkcjonowanie strony WWW na serwerze, należy wprowadzić w przeglądarkę

A. http://localhost
B. http://localhost:8080
C. http://localhost:8012
D. http://localhost:apache
Odpowiedzi http://localhost:8080, http://localhost:apache oraz http://localhost są błędne, bo żaden z tych adresów nie wskazuje na odpowiedni port, na którym działa Apache. Port 8080 niby jest popularny jako alternatywa dla HTTP, ale w tym przypadku nie jest on zdefiniowany w pliku konfiguracyjnym, co może wprowadzać w błąd. Niektórzy mogą myśleć, że porty 80 czy 443 to jedyne, które istnieją, a to nieprawda, bo wiele aplikacji działa na innych portach. W http://localhost:apache jest błąd, bo 'apache' to nie port ani adres, więc przeglądarka się nie połączy. A http://localhost w ogóle nie zawiera numeru portu, więc łączy się domyślnie z portem 80, co też nie jest zgodne z konfiguracją serwera. Ważne jest, żeby pamiętać, że musimy wpisywać zarówno nazwę hosta, jak i port, jeśli serwer działa na niestandardowym porcie. W przeciwnym razie fala frustracji może być nieunikniona, bo użytkownicy nie będą mogli znaleźć serwera.
Pytanie 25

Do ilu sieci należą komputery o podanych w tabeli adresach IP i standardowej masce sieci?

komputer 1172.16.15.5
komputer 2172.18.15.6
komputer 3172.18.16.7
komputer 4172.20.16.8
komputer 5172.20.16.9
komputer 6172.21.15.10

A. Sześciu.
B. Dwóch.
C. Czterech.
D. Jednej.
Odpowiedź cztery jest prawidłowa, ponieważ po zastosowaniu maski podsieci 255.255.0.0, poszczególne adresy IP przedstawiają różne sieci. W przypadku adresów IP, na przykład 172.16.1.10, 172.18.2.20, 172.20.3.30 oraz 172.21.4.40, maska ta pozwala na wskazanie, że każdy z tych adresów należy do innej sieci lokalnej. Zastosowanie tej maski podsieci oznacza, że pierwsze dwa oktety adresu IP definiują adres sieciowy, co w tym przypadku prowadzi do czterech unikalnych adresów sieciowych: 172.16.0.0, 172.18.0.0, 172.20.0.0 oraz 172.21.0.0. W praktyce, zrozumienie struktury adresów IP oraz zasad z nimi związanych jest kluczowe w zarządzaniu sieciami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie administracji sieciami. W rzeczywistości, umiejętność prawidłowego klasyfikowania adresów IP według ich przynależności do sieci jest niezbędna przy projektowaniu architektury sieci oraz w jej późniejszym zarządzaniu.
Pytanie 26

Użytkownicy należący do grupy Pracownicy nie mają możliwości drukowania dokumentów za pomocą serwera wydruku w systemie operacyjnym Windows Server. Dysponują jedynie uprawnieniami do 'Zarządzania dokumentami'. Co należy uczynić, aby rozwiązać ten problem?

A. Dla grupy Pracownicy należy cofnąć uprawnienia 'Zarządzanie dokumentami'
B. Dla grupy Administratorzy należy usunąć uprawnienia 'Drukuj'
C. Dla grupy Pracownicy należy przyznać uprawnienia 'Drukuj'
D. Dla grupy Administratorzy należy cofnąć uprawnienia 'Zarządzanie drukarkami'
Odpowiedź 'Dla grupy Pracownicy należy nadać uprawnienia "Drukuj"' jest jak najbardziej na miejscu. Dlaczego? Bo użytkownicy z grupy Pracownicy, którzy mają tylko uprawnienia do 'Zarządzania dokumentami', nie mogą faktycznie drukować dokumentów. W praktyce, te uprawnienia dają im jedynie możliwość zarządzania dokumentami w kolejce drukarskiej – czyli mogą je zatrzymywać czy usuwać, ale już nie wydrukują. Żeby pracownicy mogli sensownie korzystać z serwera wydruku, to muszą mieć to uprawnienie 'Drukuj'. Dobrym nawykiem w zarządzaniu uprawnieniami jest to, żeby przydzielać tylko te, które są naprawdę potrzebne do wykonania zadań. Dzięki temu można poprawić bezpieczeństwo systemu i zmniejszyć ryzyko jakichś błędów. Na przykład, gdyby zespół administracyjny dał uprawnienia 'Drukuj' pracownikom, to mogliby oni swobodnie korzystać z drukarek, co jest niezbędne w ich codziennej pracy. Warto też pomyśleć o szkoleniu pracowników, żeby wiedzieli, jak korzystać z zasobów sieciowych, co na pewno zwiększy wydajność ich pracy.
Pytanie 27

Którą maskę należy zastosować, aby komputery o adresach IPv4, przedstawionych w tabeli, były przydzielone do właściwych sieci?

Adresy IPv4 komputerówOznaczenie sieci
192.168.10.30Sieć 1
192.168.10.60Sieć 1
192.168.10.130Sieć 2
192.168.10.200Sieć 3

A. 255.255.255.192
B. 255.255.255.128
C. 255.255.255.224
D. 255.255.255.240
Wybór błędnej maski sieciowej może prowadzić do wielu problemów związanych z adresowaniem i komunikacją w sieciach komputerowych. Na przykład, maska 255.255.255.128 (/25) tworzy podsieć z 128 adresami, co jest nadmiarem w kontekście podziału na dwie sieci. Posiadanie 126 dostępnych adresów hostów w jednej sieci mogłoby prowadzić do nieefektywnego wykorzystania adresacji IP, a także do zatorów komunikacyjnych, jeśli wiele urządzeń próbuje jednocześnie korzystać z tej samej podsieci. Podobnie, maski 255.255.255.240 (/28) i 255.255.255.224 (/27) oferują zbyt małą lub zbyt dużą ilość dostępnych adresów, co również jest nieoptymalne w analizowanej sytuacji. Maska 255.255.255.240 daje jedynie 16 adresów, co jest niewystarczające dla większej liczby hostów, natomiast 255.255.255.224 oferuje 32 adresy, co może nie spełniać wymagań dotyczących oddzielania dwóch różnych sieci. W kontekście projektowania sieci, kluczowe jest zrozumienie jak właściwie dobierać maski, aby efektywnie wykorzystać przestrzeń adresową oraz zminimalizować ryzyko konfliktów i problemów związanych z routingiem. Prawidłowe przydzielanie maski sieciowej jest fundamentalne nie tylko dla zapewnienia komunikacji, ale również dla osiągnięcia wydajności i stabilności w infrastrukturze sieciowej.
Pytanie 28

Internet Relay Chat (IRC) to protokół wykorzystywany do

A. transmisji dźwięku przez sieć
B. wysyłania wiadomości e-mail
C. przesyłania wiadomości na forum dyskusyjnym
D. realizacji czatów za pomocą interfejsu tekstowego
Wybór odpowiedzi dotyczącej transmisji listów na grupy dyskusyjne może wynikać z mylnego skojarzenia IRC z protokołami, które obsługują mailing, takimi jak NNTP (Network News Transfer Protocol). IRC nie jest zaprojektowany do przesyłania maili czy zarządzania grupami dyskusyjnymi w tradycyjnym sensie; jego celem jest umożliwienie real-time komunikacji. Przesyłanie głosu przez sieć, które sugeruje inna odpowiedź, odnosi się do protokołów takich jak VoIP (Voice over Internet Protocol), które nie mają związku z IRC, który obsługuje jedynie komunikację tekstową. Użytkownicy mogą mylić IRC z różnymi technologiami, które oferują inne formy interakcji, co prowadzi do nieporozumień. Ostatnia odpowiedź odnosząca się do przesyłania poczty e-mail jest również nietrafna, ponieważ IRC nie zajmuje się przesyłaniem wiadomości e-mail, co jest funkcjonalnością dedykowaną protokołom takim jak SMTP (Simple Mail Transfer Protocol). Takie błędne podejścia do zrozumienia funkcji różnych protokołów komunikacyjnych mogą prowadzić do nieefektywnego wykorzystania narzędzi dostępnych w sieci oraz do braku umiejętności właściwego ich stosowania w praktyce.
Pytanie 29

Jakie polecenie pozwala uzyskać informacje o bieżących połączeniach TCP oraz szczegóły dotyczące portów źródłowych i docelowych?

A. netstat
B. ping
C. ipconfig
D. lookup
Pojęcia związane z połączeniami sieciowymi mogą być mylące, szczególnie gdy odnosi się je do narzędzi takich jak ping, ipconfig czy lookup, które mają zupełnie inne zastosowania. Ping jest narzędziem używanym do testowania dostępności węzłów w sieci poprzez wysyłanie pakietów ICMP. Jego głównym celem jest sprawdzenie, czy dane urządzenie jest osiągalne, a nie monitorowania aktywnych połączeń TCP. Narzędzie to nie dostarcza informacji o portach ani połączeniach, co czyni je nieodpowiednim wyborem w kontekście analizowania ruchu sieciowego. Z kolei ipconfig jest używane do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych w systemach Windows, ale również nie zapewnia szczegółowych danych dotyczących aktywnych połączeń. Lookup jest narzędziem używanym do rozwiązywania nazw domenowych, co również nie odnosi się bezpośrednio do monitorowania połączeń TCP. Często popełnianym błędem jest mylenie funkcji tych narzędzi z ich możliwościami, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Zrozumienie różnicy między tymi narzędziami jest kluczowe dla skutecznego zarządzania siecią oraz diagnozowania problemów z połączeniami.
Pytanie 30

W jakiej usłudze serwera możliwe jest ustawienie parametru TTL?

A. DHCP
B. DNS
C. FTP
D. HTTP
Wybór odpowiedzi związanej z DHCP, FTP lub HTTP wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowań tych protokołów. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest używany do automatycznego przydzielania adresów IP urządzeniom w sieci lokalnej. Chociaż DHCP odgrywa kluczową rolę w konfiguracji sieci, nie ma on związku z TTL, który dotyczy głównie przechowywania informacji o adresach w systemie DNS. FTP (File Transfer Protocol) jest protokołem służącym do przesyłania plików między komputerami w sieci, a jego mechanizm działania nie obejmuje żadnego zarządzania czasem przechowywania danych, co sprawia, że nie jest on właściwym kontekstem do analizy TTL. Z kolei HTTP (Hypertext Transfer Protocol) to protokół odpowiedzialny za przesyłanie danych w Internecie, szczególnie dla stron WWW i zasobów sieciowych, ale również nie dotyczy bezpośrednio TTL. Wybierając jedną z tych opcji, można łatwo wpaść w błąd, myśląc, że parametry związane z czasem przechowywania danych są dostępne w każdym z protokołów. Każdy z wymienionych protokołów ma swoje konkretne funkcje i zastosowania, które nie obejmują zarządzania pamięcią podręczną w kontekście DNS. Zrozumienie, które protokoły są odpowiedzialne za jakie aspekty komunikacji sieciowej, jest kluczowe dla poprawnego zarządzania infrastrukturą IT oraz dla unikania typowych błędów w konfiguracji usług sieciowych.
Pytanie 31

Aby aktywować FTP na systemie Windows, konieczne jest zainstalowanie roli

A. serwera DHCP
B. serwera Plików
C. serwera sieci Web (IIS)
D. serwera DNS
Wybór innych ról, takich jak serwer DHCP, serwer Plików czy serwer DNS, jest błędny, ponieważ każda z tych ról pełni zupełnie inną funkcję w infrastrukturze sieciowej. Serwer DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) odpowiada za przydzielanie adresów IP urządzeniom w sieci, co jest kluczowe dla komunikacji, ale nie ma nic wspólnego z transferem plików. Serwer Plików może umożliwiać przechowywanie i udostępnianie plików w sieci, jednak nie obsługuje on bezpośrednio protokołu FTP, co jest istotne, gdyż FTP wymaga dedykowanego serwera do zarządzania połączeniami i transferem. Serwer DNS (Domain Name System) jest odpowiedzialny za tłumaczenie nazw domen na adresy IP, co jest niezbędne do lokalizacji zasobów w internecie, ale również nie ma związku z protokołem FTP. Wybierając nieodpowiednie odpowiedzi, można wpaść w pułapkę myślową, gdzie mylimy różne usługi i ich funkcje. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że FTP wymaga specyficznej infrastruktury, która została zaprojektowana do obsługi tego protokołu, a to oferuje jedynie rola serwera sieci Web (IIS), co czyni ją niezbędną w kontekście uruchamiania usług FTP.
Pytanie 32

W zasadach grup włączono i skonfigurowano opcję "Ustaw ścieżkę profilu mobilnego dla wszystkich użytkowników logujących się do tego komputera":

\\serwer\profile\%username%
W którym folderze serwera będzie się znajdował profil mobilny użytkownika jkowal?

A. \profile\jkowal
B. \profile\username\jkowal
C. \profile\serwer\username
D. \profile\username
Odpowiedź \profile\jkowal jest poprawna, ponieważ ścieżka do profilu mobilnego użytkownika w systemach operacyjnych jest konstruowana na podstawie nazwy użytkownika. W praktyce, podczas konfigurowania profili mobilnych, system dodaje nazwę użytkownika do podstawowej ścieżki folderu profilu, co w tym przypadku daje \profile\jkowal. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu kontami użytkowników w sieciach komputerowych. Użycie profili mobilnych pozwala na synchronizację ustawień i plików użytkownika między różnymi komputerami, co jest niezwykle przydatne w środowisku zdalnym i biurowym. Dzięki temu użytkownicy mogą uzyskać dostęp do swoich danych niezależnie od miejsca pracy, co zwiększa efektywność i elastyczność pracy. Zrozumienie tego procesu jest kluczowe dla administratorów systemów, którzy muszą zapewnić, że użytkownicy mają dostęp do swoich zasobów w sposób bezpieczny i efektywny.
Pytanie 33

Do właściwości pojedynczego konta użytkownika w systemie Windows Serwer zalicza się

A. maksymalna objętość pulpitu użytkownika
B. numer telefonu, na który serwer ma oddzwonić w przypadku nawiązania połączenia telefonicznego przez tego użytkownika
C. maksymalna objętość pojedynczego pliku, który użytkownik może zapisać na dysku serwera
D. maksymalna objętość profilu użytkownika
Odpowiedzi dotyczące maksymalnej wielkości pojedynczego pliku, maksymalnej wielkości pulpitu użytkownika oraz maksymalnej wielkości profilu użytkownika są niepoprawne w kontekście cech pojedynczego konta użytkownika w systemie Windows Serwer. Pojedyncze konto użytkownika nie ma zdefiniowanej maksymalnej wielkości pliku, którą użytkownik mógłby zapisać na dysku serwera, ponieważ zależy to od ustawień systemowych oraz polityk grupowych, które mogą być zastosowane w danej infrastrukturze IT. Kolejnym błędnym założeniem jest to, iż maksymalna wielkość pulpitu użytkownika jest określona na poziomie konta. W rzeczywistości, pulpit jest przestrzenią roboczą, której rozmiar i wygląd można dostosować indywidualnie przez każdego użytkownika, a nie przez administratorów jako cechę konta. Wreszcie, maksymalna wielkość profilu użytkownika jest kwestią ograniczeń systemowych, a nie cechą przypisaną do konta. Profile użytkowników w Windows Serwer mogą mieć limitowane rozmiary, ale to nie jest właściwość konta samego w sobie. Te nieporozumienia mogą wynikać z mylnego założenia, że wszystkie parametry związane z użytkownikiem są sztywno określone przy tworzeniu konta, podczas gdy w rzeczywistości wiele z tych właściwości zależy od polityki IT oraz funkcji zarządzania, które są stosowane w danej organizacji.
Pytanie 34

W systemach z rodziny Windows Server, w jaki sposób definiuje się usługę serwera FTP?

A. w usłudze plików
B. w usłudze zasad i dostępu sieciowego
C. w serwerze sieci Web
D. w serwerze aplikacji
Wybór serwera aplikacji jako miejsca definiowania usługi FTP jest błędny, gdyż ta kategoria serwerów jest przeznaczona do hostowania aplikacji, które obsługują logikę biznesową i procesy interaktywne, a nie do zarządzania protokołami komunikacyjnymi, takimi jak FTP. Serwer aplikacji koncentruje się na obsłudze żądań HTTP, a nie na transferze plików. Z kolei usługa zasad i dostępu sieciowego służy do zarządzania dostępem do sieci, a nie do zarządzania plikami. Nie ma zatem możliwości pełnienia przez nią roli serwera FTP, ponieważ nie zajmuje się przesyłaniem i udostępnianiem plików w sposób, w jaki robi to serwer FTP. Podobnie, usługa plików, choć związana z zarządzaniem danymi, nie jest odpowiednia jako samodzielny element do definiowania usługi FTP. W praktyce, usługa plików odnosi się do przechowywania i udostępniania plików w sieci, ale nie obejmuje protokołów komunikacyjnych. Tego typu nieporozumienia często wynikają z braku zrozumienia podstawowych funkcji różnych ról serwerów w architekturze IT. Warto pamiętać, że każda rola ma swoje specyficzne zadania i funkcjonalności, co podkreśla znaczenie znajomości ich zastosowań w praktyce.
Pytanie 35

Ransomware to rodzaj szkodliwego oprogramowania, które

A. ukrywa pliki lub procesy, aby wspierać kontrolę nad zainfekowanym komputerem.
B. rejestruje naciskane przez użytkownika klawisze.
C. szyfruje lub blokuje dane w celu wyłudzenia okupu.
D. używa zainfekowanego komputera do rozsyłania wiadomości spam.
Ransomware to jedna z najgroźniejszych form złośliwego oprogramowania, która szyfruje lub blokuje dostęp do danych na komputerze ofiary w celu wyłudzenia okupu. Gdy system zostanie zainfekowany, użytkownik często otrzymuje wiadomość, w której informuje się go o tym, że dostęp do jego plików został zablokowany, a ich odzyskanie jest możliwe tylko po zapłaceniu określonej sumy pieniędzy. Przykładem ransomware jest złośliwe oprogramowanie WannaCry, które w 2017 roku sparaliżowało wiele organizacji na całym świecie. Ważne jest, aby stosować dobre praktyki w zakresie zabezpieczeń, takie jak regularne tworzenie kopii zapasowych, aktualizowanie oprogramowania oraz korzystanie z zaawansowanych rozwiązań antywirusowych i zapór sieciowych. Ponadto, edukacja pracowników w zakresie rozpoznawania podejrzanych wiadomości e-mail i linków jest kluczowym elementem obrony przed tego typu zagrożeniami. Zrozumienie mechanizmów działania ransomware pozwala na skuteczniejsze przygotowanie się na potencjalne ataki i minimalizowanie ryzyka ich wystąpienia.
Pytanie 36

Jakie protokoły sieciowe są typowe dla warstwy internetowej w modelu TCP/IP?

A. DHCP, DNS
B. TCP, UDP
C. HTTP, FTP
D. IP, ICMP
Wybór protokołów DHCP, DNS, TCP, UDP oraz HTTP, FTP jako odpowiedzi na pytanie o zestaw protokołów charakterystycznych dla warstwy internetowej modelu TCP/IP pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące struktury modelu TCP/IP i funkcji poszczególnych protokołów. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) i DNS (Domain Name System) operują na wyższych warstwach modelu, odpowiednio w warstwie aplikacji oraz warstwie transportowej. DHCP służy do dynamicznego przydzielania adresów IP w sieci, natomiast DNS odpowiada za tłumaczenie nazw domen na adresy IP. Z kolei TCP (Transmission Control Protocol) i UDP (User Datagram Protocol) to protokoły warstwy transportowej, które są odpowiedzialne za przesyłanie danych między aplikacjami, a nie za ich adresowanie i routowanie. TCP zapewnia niezawodne, połączeniowe przesyłanie danych, podczas gdy UDP oferuje szybszą, ale mniej niezawodną transmisję bez nawiązywania połączenia. HTTP (Hypertext Transfer Protocol) i FTP (File Transfer Protocol) są przykładami protokołów aplikacyjnych, używanych do przesyłania dokumentów i plików w sieci. Każdy z wymienionych protokołów ma swoją specyfikę i zastosowanie, ale nie pełnią one funkcji charakterystycznych dla warstwy internetowej, co może prowadzić do zamieszania w zakresie architektury sieci. Kluczowym błędem w rozumieniu pytania jest mylenie warstw modelu TCP/IP oraz nieprecyzyjne rozróżnienie funkcji protokołów w tych warstwach.
Pytanie 37

Która norma określa standardy dla instalacji systemów okablowania strukturalnego?

A. PN-EN50173
B. PN-EN 55022
C. PN-EN 50174
D. PN-EN 50310
Norma PN-EN 50174 opisuje zasady projektowania i instalacji okablowania strukturalnego, które są kluczowe dla zapewnienia efektywności i niezawodności systemów telekomunikacyjnych. Ta norma obejmuje zarówno aspekty techniczne, jak i praktyczne wytyczne dotyczące instalacji kabli, ich rozmieszczenia oraz ochrony przed zakłóceniami. W kontekście budynków biurowych, zastosowanie PN-EN 50174 pozwala na zminimalizowanie strat sygnału oraz zwiększenie żywotności instalacji poprzez zastosowanie odpowiednich metod układania kabli. Na przykład, w przypadku instalacji w dużych biurowcach, stosowanie zgodnych z normą metod zarządzania kablami i ich trasowaniem pozwala na łatwiejsze późniejsze modyfikacje oraz serwisowanie. Dodatkowo, norma ta zwraca uwagę na aspekty bezpieczeństwa, co jest kluczowe w kontekście przepisów budowlanych oraz ochrony środowiska. Warto również wspomnieć, że PN-EN 50174 jest często stosowana w połączeniu z innymi normami, takimi jak PN-EN 50173, która dotyczy systemów okablowania strukturalnego w budynkach, co zapewnia kompleksowe podejście do tematu.
Pytanie 38

Zastosowanie połączenia typu trunk między dwoma przełącznikami umożliwia

A. konfigurację agregacji portów, co zwiększa przepustowość między przełącznikami
B. zwiększenie przepustowości dzięki wykorzystaniu dodatkowego portu
C. zablokowanie wszystkich nadmiarowych połączeń na danym porcie
D. przesyłanie ramek z różnych wirtualnych sieci lokalnych w jednym łączu
Analizując różne odpowiedzi, można zauważyć, że niektóre z nich bazują na mylnych założeniach dotyczących funkcji trunków. Zwiększenie przepustowości połączenia przez wykorzystanie kolejnego portu, choć wydaje się logiczne, odnosi się do agregacji portów, a nie do trunkowania. Połączenia trunkowe nie zwiększają fizycznej przepustowości, lecz umożliwiają przesyłanie różnych VLAN-ów przez to samo łącze. Z kolei sugestia dotycząca zablokowania wszystkich nadmiarowych połączeń na konkretnym porcie wskazuje na mylne rozumienie funkcji trunków; te nie służą do blokowania, lecz do przesyłania danych. Trunkowanie nie ma na celu eliminacji połączeń, ale efektywne przesyłanie danych z różnych źródeł. Ostatnia odpowiedź, dotycząca skonfigurowania agregacji portów, również wprowadza w błąd, ponieważ agregacja portów to osobna technika, która pozwala na połączenie wielu fizycznych interfejsów w jeden logiczny w celu zwiększenia przepustowości oraz redundancji, a nie jest to funkcjonalność trunków. W każdej z tych odpowiedzi widać typowe błędy myślowe, polegające na myleniu różnych terminów i funkcji w kontekście sieci komputerowych, co często prowadzi do nieporozumień w zakresie zarządzania siecią i jej konfiguracji.
Pytanie 39

Jakie rekordy DNS umożliwiają przesyłanie wiadomości e-mail do odpowiednich serwerów pocztowych w danej domenie?

A. CNAME
B. PTR
C. MX
D. SOA
Rekordy SOA (Start of Authority) są podstawowym typem rekordu DNS, który definiuje główne informacje o strefie DNS, takie jak adres serwera nazw i dane kontaktowe administratora. Nie służą one do kierowania wiadomości e-mail, lecz do określenia, kto odpowiada za dany obszar DNS. Rejestracja SOA jest istotna dla zarządzania strefą, ale nie ma zastosowania w kontekście dostarczania e-maili. Rekordy PTR (Pointer) są używane głównie w odwrotnych wyszukiwaniach DNS, czyli do mapowania adresów IP na nazwy domen. Choć mogą być przydatne w kontekście weryfikacji nadawcy e-maila, nie odpowiadają za kierowanie wiadomości. Z kolei rekordy CNAME (Canonical Name) są używane do tworzenia aliasów dla innych rekordów DNS, co również nie ma związku z procesem dostarczania e-maili. Często spotykanym błędem jest mylenie różnych typów rekordów DNS i ich funkcji. Użytkownicy mogą błędnie założyć, że jakikolwiek rekord DNS może być wykorzystany do dostarczania wiadomości e-mail, ignorując przy tym specyfikę rekordów MX, które są zaprojektowane specjalnie w tym celu. Zrozumienie różnicy między tymi rekordami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem pocztowym i unikania problemów z dostarczaniem e-maili.
Pytanie 40

Która norma określa parametry transmisyjne dla komponentów kategorii 5e?

A. TIA/EIA-568-B-1
B. TIA/EIA-568-B-2
C. CSA T527
D. EIA/TIA 607
Norma TIA/EIA-568-B-2 definiuje wymogi dotyczące kabli i komponentów dla systemów sieciowych, w tym dla komponentów kategorii 5e. Specyfikacja ta objmuje m.in. parametry transmisyjne, takie jak tłumienie, diafonia i impedancja, które są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej wydajności sieci. Zastosowanie tej normy jest szczególnie ważne w kontekście instalacji sieci lokalnych (LAN), gdzie kable kategorii 5e są szeroko stosowane do przesyłania danych z prędkością do 1 Gbps na odległości do 100 metrów. Zrozumienie i przestrzeganie normy TIA/EIA-568-B-2 jest niezbędne dla projektantów i instalatorów systemów telekomunikacyjnych, ponieważ zapewnia nie tylko zgodność z wymogami branżowymi, ale także optymalizuje wydajność i niezawodność sieci. Przykładem praktycznego zastosowania tej normy jest planowanie infrastruktury w biurach, gdzie wymagane są szybkie i stabilne połączenia, co można osiągnąć dzięki zastosowaniu wysokiej jakości kabli spełniających normy TIA/EIA-568-B-2.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej