Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Asystentka stomatologiczna
  • Kwalifikacja: MED.01 - Asystowanie lekarzowi dentyście i utrzymanie gabinetu w gotowości do pracy
  • Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 21:38
  • Data zakończenia: 13 maja 2025 21:50

Egzamin niezdany

Wynik: 11/40 punktów (27,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Cresophen to preparat, który asystentka stomatologiczna przekaże lekarzowi podczas zabiegu

A. zgorzeli miazgi
B. próchnicy niepowikłanej
C. nieżytowego zapalenia dziąsła
D. zapalenia miazgi II stopnia
Odpowiedzi dotyczące próchnicy niepowikłanej, nieżytowego zapalenia dziąseł oraz zapalenia miazgi II stopnia wskazują na istotne nieporozumienia w zakresie zastosowania Cresophen. Próchnica niepowikłana to stan, w którym zmiany są ograniczone do szkliwa i zębiny, a leczenie koncentruje się na usunięciu próchnicy i wypełnieniu ubytku, co nie wymaga stosowania leków takich jak Cresophen. Natomiast nieżytowe zapalenie dziąseł to stan zapalny dziąseł, który nie jest związany z miazgą zęba, a jego leczenie polega głównie na poprawie higieny jamy ustnej oraz profesjonalnym oczyszczaniu. Z kolei zapalenie miazgi II stopnia oznacza, że miazga jest podrażniona, ale jeszcze nie martwa, co również nie kwalifikuje do stosowania Cresophen. Typowym błędem myślowym w tych odpowiedziach jest mylenie stanów zapalnych z martwicą tkanki miazgowej, co prowadzi do niewłaściwych wyborów terapeutycznych. W stomatologii kluczowe jest zrozumienie, kiedy i jakie leki należy stosować, aby skutecznie leczyć konkretne schorzenia, przy jednoczesnym zachowaniu zdrowia zęba. Zastosowanie niewłaściwego leku może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi dla pacjenta oraz wydłużeniem procesu leczenia.
Pytanie 2

Materiał o właściwościach odontotropowych, wykorzystywany jako tymczasowe wypełnienie w przypadkach głębokiego ubytku próchnicowego, to cement

A. tlenkowo-cynkowo-eugenolowy
B. polikarboksylowy
C. cynkowo-siarczanowy
D. fosforanowy
Cement fosforanowy, chociaż szeroko stosowany w stomatologii, nie wykazuje właściwości odontotropowych, które są kluczowe w leczeniu próchnicy głębokiej. Jego główną funkcją jest jako materiał wiążący, a nie wspierający zdrowie miazgi zębowej. W przypadku ubytków głębokich, użycie cementu fosforanowego może prowadzić do podrażnienia miazgi zębowej z powodu jego niskiej biokompatybilności, co może skutkować bólem i potrzebą dalszego leczenia. Z kolei cement polikarboksylowy, chociaż bardziej biokompatybilny niż fosforanowy, nie jest tak skuteczny w ochronie miazgi i ma ograniczone zastosowanie jako wypełnienie tymczasowe. Cement cynkowo-siarczanowy, mimo że ma pewne właściwości przeciwbólowe, nie jest materiałem odontotropowym i nie wspiera regeneracji miazgi. Błędem jest zatem myślenie, że każdy materiał na wypełnienia tymczasowe jest równoważny; kluczowe jest zrozumienie, jakie właściwości materiału są wymagane w kontekście konkretnego przypadku klinicznego. Dlatego tak ważne jest rozróżnienie właściwości różnych materiałów i ich odpowiednie zastosowanie, aby uniknąć negatywnych konsekwencji zdrowotnych oraz zapewnić pacjentom skuteczne leczenie.
Pytanie 3

W metodzie pracy przy sześciu rękach, druga asysta zazwyczaj znajduje się w przedziale między godziną

A. 9:00 a 10:00
B. 13:00 a 14:00
C. 11:00 a 12:00
D. 15:00 a 16:00
Wybór godzin 13:00 a 14:00, 11:00 a 12:00 czy 15:00 a 16:00 pokazuje, że jest trochę nieporozumień z tym, jak powinna wyglądać druga asysta w pracy na 6 rąk. Te przedziały czasowe zupełnie nie pasują do rzeczywistych pozycji roboczych, które są zgodne z zasadami ergonomii i efektywności w stomatologii. Kiedy asysta jest w przedziale od 13:00 do 14:00, to może oznaczać, że ręce są za daleko od miejsca pracy, co nie sprzyja dobremu podawaniu narzędzi. W dodatku, taka postawa ciała może prowadzić do kontuzji, co jest nie do przyjęcia. Z kolei godziny 11:00 a 12:00 i 15:00 a 16:00 też nie wpisują się w standardy tej techniki, bo asysta powinna trzymać ręce w wygodnej pozycji – a tego w tych odpowiedziach brakuje. Często słyszy się, że ludzie myślą, że każda godzina to dobra pozycja dla asysty, ale to tak nie działa. Kluczem do efektywności w pracy na 6 rąk jest zrozumienie, że każda godzina ma swoje znaczenie w kontekście pozycji rąk i powinno to być przemyślane, a błędne godziny mogą prowadzić do chaosu i nieefektywności podczas zabiegów, co zagraża jakości opieki i bezpieczeństwu pacjentów.
Pytanie 4

Aby przeprowadzić ekstrakcję górnego prawego kła z zachowaniem korony, należy użyć kleszczy Tomesa-Bertena

A. esowate z rękojeścią
B. esowate
C. bagnetowe
D. proste
Wybór kleszczy esowatych z trzpieniem, esowatych lub bagnetowych do ekstrakcji górnego prawego kła z zachowaną koroną zębową jest nieodpowiedni z kilku powodów. Kleszcze esowate, charakteryzujące się zakrzywioną końcówką, są zwykle stosowane do usuwania zębów trzonowych, gdzie dostęp do zęba jest bardziej skomplikowany i wymaga większej manewrowości. Natomiast w przypadku kleszczy esowatych z trzpieniem, konstrukcja ta ogranicza możliwość precyzyjnego uchwycenia zęba i może prowadzić do niezamierzonych uszkodzeń tkanek lub korony zębowej. Kleszcze bagnetowe, które są zaprojektowane do usuwania zębów w trudnych warunkach anatomicznych, również nie są zalecane do procedur, które wymagają zachowania integralności korony. Ich zastosowanie w kontekście ekstrakcji kła może skutkować poważnymi komplikacjami, takimi jak złamanie korony zębowej lub niepełne usunięcie zęba. Merytoryczne podstawy wskazują, że każda metoda ekstrakcji powinna być dostosowana do specyfiki danego przypadku, a wybór narzędzi operacyjnych musi uwzględniać zarówno rodzaj zęba, jak i stan zdrowia pacjenta. Dlatego kluczowe jest przestrzeganie standardów i dobrych praktyk w stomatologii, które promują bezpieczeństwo i skuteczność zabiegów.
Pytanie 5

Aby wykonać odcisk czynnościowy, konieczne jest przygotowanie

A. standardowej łyżki do bezzębia oraz masy alginatowej
B. standardowej łyżki do bezzębia oraz masy silikonowej
C. indywidualnej łyżki oraz masy silikonowej
D. indywidualnej łyżki oraz masy alginatowej
Wybór łyżki standardowej do bezzębia z masą alginatową nie jest zbyt dobrym pomysłem na wycisk czynnościowy. Choć łyżka standardowa jest często używana, to nie daje takiej precyzji jak łyżka indywidualna. A w przypadku pacjentów z bezzębiem to jest naprawdę ważne, bo precyzyjny wycisk ma kluczowe znaczenie dla dalszego leczenia protetycznego. Alginat ma swoje ograniczenia, szczególnie jeśli chodzi o stabilność wymiarową i odwzorowywanie detali. Często można usłyszeć, że alginat wystarczy, ale to nie jest prawda. Ma tendencję do odkształceń przez parowanie wody, co może zepsuć dokładność wycisku. Warto zwrócić uwagę na normy jakościowe, które mówią, jak ważne są precyzyjne materiały. Dlatego lepiej postawić na łyżkę indywidualną z masą silikonową, będzie to bardziej rozważne podejście.
Pytanie 6

Dysfunkcją, która nie wpływa na powstawanie wady zgryzu, jest

A. niewłaściwa wymowa
B. oddychanie przez usta
C. nawykowe podpieranie bródki
D. powiększenie migdałka gardłowego
Nieprawidłowa wymowa, nawykowe podpieranie bródki, przerost migdałka gardłowego oraz oddychanie przez usta to wszystkie czynniki, które mogą wpływać na rozwój zgryzu, jednak nie każdy z nich jest równocześnie dysfunkcją. Dysfunkcją charakteryzującą się negatywnym wpływem na zgryz jest oddychanie przez usta, które może prowadzić do licznych problemów, w tym do zmian w kształcie twarzy, nieprawidłowego wzrostu zębów oraz trudności w mówieniu. Oddychanie przez usta powoduje, że język nie znajduje się w prawidłowej pozycji, co z czasem może prowadzić do wad zgryzu. Przerost migdałków gardłowych również stanowi poważny problem, ponieważ może blokować drogi oddechowe, co skutkuje nieprawidłowym oddychaniem oraz zaburzeniami w zakresie rozwoju aparatu mowy. Niezwykle ważne jest, aby zrozumieć, że nawykowe podpieranie bródki nie ma tak bezpośredniego wpływu na rozwój zgryzu jak wymienione wcześniej czynniki. Często pojawiają się błędne przekonania, że wszelkie nawyki wpływają na zgryz, podczas gdy kluczowe są te, które oddziałują na funkcjonalność i rozwój anatomiczny jamy ustnej. Właściwe podejście do diagnozowania i leczenia wad zgryzu polega na uwzględnieniu zarówno obserwacji klinicznych, jak i analizy nawyków pacjenta, co prowadzi do skuteczniejszego planowania terapii ortodontycznej.
Pytanie 7

Aby uzyskać chemoutwardzalny materiał kompozytowy, należy zastosować

A. plastikową łopatkę i bloczek papierowy
B. metalową łopatkę oraz bloczek papierowy
C. metalową łopatkę oraz szklaną płytkę
D. plastikową łopatkę i szklaną płytkę
Wybór metalowej łopatki lub płytki szklanej do przygotowania chemoutwardzalnego materiału kompozytowego może wydawać się praktyczny, jednak niesie ze sobą kilka istotnych ryzyk i błędów myślowych. Metalowe narzędzia mogą wchodzić w reakcje z niektórymi chemikaliami, co prowadzi do niepożądanych efektów, jak degradacja materiału, a także mogą zanieczyścić mieszankę metalowymi cząstkami. Płytki szklane, choć mają gładką powierzchnię, nie są idealne do mieszania, ponieważ ich struktura może sprzyjać osadzaniu się składników chemicznych. W rzeczywistości, niewłaściwe dobieranie narzędzi roboczych w procesie przygotowywania kompozytów jest często skutkiem braku zrozumienia ich właściwości i wpływu na jakość finalnego produktu. Przykłady błędów, które mogą wyniknąć z użycia niewłaściwych narzędzi to nierównomierne wymieszanie składników, co może prowadzić do osłabienia materiału kompozytowego, a tym samym do obniżenia jego wytrzymałości. Istotne jest zrozumienie, że każdy etap przygotowania materiałów kompozytowych wymaga precyzyjnych działań zgodnych z najlepszymi praktykami, w tym używania odpowiednich narzędzi, co zapewnia nie tylko efektywność procesu, ale również bezpieczeństwo użytkowników oraz trwałość finalnego produktu.
Pytanie 8

Który z materiałów przygotowuje się w ten sposób: należy nałożyć proszek na bloczek woskowany, podzielić go na dwie części, dodać odpowiednią ilość kropel płynu, zmieszać jedną część proszku z płynem i energicznie miksować szpatułką przez około 10 sekund, wytrzeć szpatułkę do czysta o płytkę, następnie dodać pozostały proszek i kontynuować mieszanie przez około 30 sekund?

A. Wodorotlenek wapnia
B. Amalgamat
C. Lakier podkładowy
D. Cement polikarboksylowy
Cement polikarboksylowy jest materiałem, który wymaga szczególnej metody mieszania, aby uzyskać optymalne właściwości mechaniczne i estetyczne. Proces opisany w pytaniu, polegający na nałożeniu proszku na bloczek woskowany i następnie połączeniu go z płynem, jest zgodny z zaleceniami producentów cementów polikarboksylowych. Mieszanie energiczne przez około 10 sekund umożliwia prawidłowe połączenie składników, co jest kluczowe dla uzyskania jednorodnej konsystencji. Po dodaniu pozostałej części proszku i kontynuowaniu mieszania, uzyskujemy cement, który charakteryzuje się doskonałymi właściwościami adhezyjnymi i wytrzymałościowymi. Cement polikarboksylowy jest często stosowany w stomatologii jako materiał wiążący do cementowania wkładów, koron oraz mostów zębnych. Jego właściwości biokompatybilne oraz zdolność do wchłaniania niewielkich ilości wody sprawiają, że jest idealny do zastosowań w obszarze stomatologii zachowawczej, gdzie wymagane są wysokie standardy estetyki i trwałości. Przykłady zastosowania to cementowanie koron porcelanowych, gdzie estetyka i funkcjonalność są kluczowe dla zadowolenia pacjenta.
Pytanie 9

W jaki sposób można zmierzyć tętno na tętnicy promieniowej?

A. Dwoma palcami
B. Całą dłonią
C. Jednym palcem
D. Częścią grzbietową ręki
Aby dokładnie zmierzyć tętno na tętnicy promieniowej, należy użyć dwóch palców, najlepiej wskazującego i środkowego. Metoda ta pozwala na precyzyjne wyczucie pulsu, ponieważ można lepiej dostosować nacisk do poziomu tętna. Umieszczając palce na nadgarstku, tuż obok kciuka, można wyczuć uderzenia krwi w naczyniu, co jest kluczowe dla skuteczności pomiaru. Profesjonalne wytyczne, takie jak te opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Kardiologiczne, podkreślają znaczenie dokładności pomiaru tętna w diagnostyce oraz monitorowaniu pacjentów. Przykładowo, w sytuacjach nagłych, takich jak omdlenia czy bóle w klatce piersiowej, szybkie i dokładne zmierzenie tętna może dostarczyć istotnych informacji o stanie pacjenta. Ważne jest, aby pomiar był wykonywany w spokojnym otoczeniu, ponieważ stres lub wysiłek mogą wpływać na wyniki. Ponadto, umiejętność prawidłowego mierzenia tętna jest nie tylko ważna w medycynie, ale również w treningu sportowym, gdzie monitorowanie tętna jest kluczowe do oceny intensywności ćwiczeń.
Pytanie 10

Narzędzie, które tworzy barierę aseptyczną w trakcie leczenia kanałowego to

A. rozsuwacz Elliota
B. metalowy ochraniacz
C. koferdam
D. ekskawator
Ochraniacz metalowy, ekskawator oraz rozsuwacz Elliota, mimo że są narzędziami używanymi w stomatologii, nie pełnią roli bariery aseptycznej, jaką oferuje koferdam. Ochraniacz metalowy, stosowany najczęściej w protetyce, ma na celu ochronę tkanek zęba lub zęba przed uszkodzeniem, ale nie jest przeznaczony do izolacji i aseptyki. Jego zastosowanie w leczeniu kanałowym nie ma miejsca, ponieważ nie zapobiega dostawaniu się śliny lub bakterii do pola operacyjnego. Ekskawator, narzędzie do usuwania zainfekowanej tkanki próchniczej, również nie jest przystosowany do izolacji zęba od otoczenia; jego główną funkcją jest mechaniczne oczyszczanie. Natomiast rozsuwacz Elliota, który używany jest do poszerzania przestrzeni międzyzębowej, nie zapewnia aseptyczności, a jego zastosowanie w kontekście leczenia kanałowego jest ograniczone. Podejście do leczenia kanałowego bez użycia koferdamu może prowadzić do zwiększonego ryzyka zakażeń oraz obniżenia skuteczności zabiegu, co jest niezgodne z aktualnymi standardami medycznymi. Zrozumienie roli koferdamu jest kluczowe, aby unikać błędów w praktyce dentystycznej i zapewnić pacjentom najwyższe standardy opieki. Wykorzystanie odpowiednich narzędzi zgodnie z ich przeznaczeniem wpływa na jakość leczenia oraz bezpieczeństwo pacjenta.
Pytanie 11

Odpady medyczne zanieczyszczone są klasyfikowane kodem

A. 18 01 01
B. 18 01 02
C. 18 01 04
D. 18 01 03
Wybór innych kodów odpadów, takich jak 18 01 02, 18 01 01 czy 18 01 04, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji oraz charakterystyki odpadów medycznych. Kod 18 01 02 odnosi się do odpadów medycznych zakaźnych, jednak nie obejmuje one wszystkich rodzajów skażonych materiałów, co czyni go niewłaściwym wyborem w kontekście odpadu skażonego. Odpady oznaczone kodem 18 01 01 to odpady niebezpieczne, natomiast 18 01 04 odnosi się do odpadów, które nie są związane z materiałami zakaźnymi. Te różnice w kodach mogą prowadzić do błędów w segregacji, co z kolei stwarza ryzyko dla zdrowia ludzi i środowiska. Właściwe zrozumienie klasyfikacji odpadów jest kluczowe, aby uniknąć sytuacji, w których odpady zakaźne są niewłaściwie traktowane lub segregowane. Pracownicy opieki zdrowotnej muszą być dobrze zaznajomieni z zasadami segregacji, aby uniknąć kontaminacji i spełnić wymogi prawne dotyczące zarządzania odpadami medycznymi. Edukacja w tym zakresie jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia publicznego.
Pytanie 12

Jakim płynem należy zarabiać proszek cementu cynkowo-siarczanowego?

A. roztwór soli fizjologicznej
B. woda destylowana
C. eugenol
D. olejek goździkowy
Sól fizjologiczna, mimo że jest często stosowana w różnych zastosowaniach medycznych, nie jest odpowiednim płynem do mieszania z cementem cynkowo-siarczanowym. Jej skład chemiczny, który zawiera sód i chlor, może wprowadzać niepożądane reakcje chemiczne z minerałami zawartymi w cemencie, co negatywnie wpłynie na jego właściwości mechaniczne i stabilność. Podobnie eugenol, który jest znany z właściwości kojących i przeciwbólowych, również nie jest odpowiedni jako medium do zarabiania cementu. Choć eugenol może być użyty w niektórych rodzajach materiałów dentalnych, jego zastosowanie w kontekście cementu cynkowo-siarczanowego może prowadzić do zmniejszenia wytrzymałości i trwałości, co jest krytyczne w kontekście zastosowań stomatologicznych. Olejek goździkowy, podobnie jak eugenol, może wpłynąć na reakcje chemiczne w mieszance, co może prowadzić do nieprzewidywalnych efektów i zmniejszonej skuteczności finalnego materiału. Stosowanie niewłaściwych płynów do mieszania może skutkować powszechnymi błędami w praktyce stomatologicznej, takimi jak osłabienie materiałów, co z kolei prowadzi do ich przedwczesnego usunięcia i konieczności ponownego leczenia. Dlatego tak ważne jest stosowanie odpowiednich substancji zgodnie z zaleceniami producentów oraz standardami branżowymi.
Pytanie 13

Po wykonaniu nacięcia dziąsła, lekarz przystępuje do odklejenia i odsunięcia okostnej oraz błony śluzowej, w tym celu asystentka podaje

A. dźwignię korzeniową
B. raspator
C. imadło
D. nożyczki do dziąseł
Dźwignia korzeniowa, imadło oraz nożyczki do dziąseł są narzędziami stosowanymi w stomatologii, lecz ich funkcje są inne i nie nadają się do odwarstwienia tkanek w kontekście opisanym w pytaniu. Dźwignia korzeniowa jest używana głównie do ekstrakcji zębów, gdzie jej celem jest umożliwienie usunięcia korzeni zębów poprzez wsparcie i dźwignię. Imadło natomiast służy do stabilizacji zębów podczas różnych procedur, ale nie ma zastosowania w procesie odwarstwiania tkanek, co czyni je niewłaściwym narzędziem w omawianym kontekście. Nożyczki do dziąseł, chociaż mogą być stosowane do cięcia tkanek miękkich, nie są zaprojektowane do odwarstwiania, co ogranicza ich funkcjonalność w tym przypadku. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków często wynikają z niepełnego zrozumienia ról poszczególnych narzędzi i ich specyfikacji. W stomatologii, dobór odpowiednich narzędzi jest kluczowy dla powodzenia zabiegu, dlatego istotne jest, aby zrozumieć właściwe zastosowanie każdego narzędzia, co pozwoli uniknąć nieefektywności w trakcie leczenia oraz potencjalnych komplikacji zdrowotnych dla pacjenta.
Pytanie 14

Podczas współpracy w systemie czteroręcznym wszystkie narzędzia muszą być wymieniane w obrębie strefy

A. statycznej
B. operacyjnej
C. demarkacyjnej
D. pracy wsparcia
Wybór odpowiedzi dotyczących strefy pracy asysty, operacyjnej lub statycznej nie jest adekwatny dla koncepcji pracy na cztery ręce. Strefa asysty jest zbyt szerokim pojęciem, które nie odnosi się do precyzyjnego podziału odpowiedzialności przy przekazywaniu instrumentów. W praktyce oznacza to, że w sytuacjach wymagających bliskiej współpracy, jak operacje chirurgiczne, każdy członek zespołu musi mieć jasno określone zadania. Odpowiedź o strefie operacyjnej również jest myląca, ponieważ odnosi się do ogólnego obszaru działań, a nie do konkretnego podziału zadań i odpowiedzialności. Natomiast strefa statyczna, która sugeruje brak zmiany lub aktywności, jest całkowicie nieadekwatna w kontekście dynamicznych procedur medycznych, które wymagają ciągłego przekazywania narzędzi i aktywnego zaangażowania obu osób. W każdym z tych przypadków brakuje fundamentalnego zrozumienia, że efektywna współpraca wymaga nie tylko umiejętności technicznych, ale także jasnego podziału odpowiedzialności, co jest kluczowe w każdym złożonym środowisku pracy. Typowe błędy myślowe mogą wynikać z chaotycznego podejścia do zadań lub ignorowania znaczenia komunikacji w zespole, co prowadzi do nieefektywności i potencjalnych zagrożeń dla bezpieczeństwa.
Pytanie 15

Przy rejestracji pacjenta metodą duo asysta odbywa się w czasie

A. 9.00 - 10.00
B. 8.00 - 9.00
C. 14.00 - 16.00
D. 12.00 - 13.00
Wybór godzin 8.00 - 9.00, 9.00 - 10.00 czy 12.00 - 13.00 może wydawać się okej na początku, ale w praktyce to nie jest najlepszy pomysł. Rano, szczególnie te pierwsze godziny, personel jest zazwyczaj zajęty przygotowaniami do przyjęć i różnymi rutynowymi zabiegami. No i nie zapominajmy o porannych odprawach czy przeglądach pacjentów, co ogranicza dostępność w strefie asysty. A w tych godzinach 12.00 - 13.00 to jeszcze przerwy obiadowe, więc znowu mamy mniejszą ilość ludzi do pomocy. Jak tak to zaplanujesz, to może się zdarzyć, że pacjenci będą musieli czekać, co nie jest fajne ani dla nich, ani dla personelu. Wydaje mi się, że lepiej byłoby właśnie w tych godzinach 14.00 - 16.00, bo wtedy więcej osób ma czas i można lepiej się zająć wszystkimi potrzebami pacjentów.
Pytanie 16

Promieniowanie UV, które wydobywa się z lampy bakteriobójczej, powinno być używane w metodzie dezynfekcji

A. chemicznej
B. biologicznej
C. fizycznej
D. mechanicznej
Wybór odpowiedzi związanej z metodą mechaniczną, chemiczną lub biologiczną w kontekście dezynfekcji lampą bakteriobójczą jest błędny, ponieważ każda z tych metod ma swoje specyficzne mechanizmy działania, które nie są odpowiednie w kontekście promieniowania UV. Metoda mechaniczna polega na usuwaniu zanieczyszczeń przez filtrację lub inne fizyczne procesy, które nie inaktywują mikroorganizmy, a jedynie je zatrzymują. Z kolei metoda chemiczna polega na stosowaniu substancji chemicznych, takich jak detergenty czy środki dezynfekcyjne, które mogą wprowadzać dodatkowe ryzyko dla zdrowia, niektóre z nich mogą także prowadzić do powstawania oporności wśród patogenów. Metoda biologiczna, opierająca się na wykorzystaniu mikroorganizmów do eliminacji innych patogenów, jest mało efektywna w przypadku natychmiastowej dezynfekcji, jaką zapewniają lampy UV. Promieniowanie UV działa na zasadzie zniszczenia struktury genetycznej mikroorganizmów, co sprawia, że nie tylko są one inaktywowane, ale również nie mają możliwości reprodukcji. Z tego powodu, takie podejścia, jak chemiczne czy biologiczne, mogą być niewystarczające w sytuacjach wymagających szybkiej i skutecznej dezynfekcji, zwłaszcza w warunkach szpitalnych, gdzie ryzyko zakażeń szpitalnych jest podwyższone. Dlatego promieniowanie UV jako metoda fizyczna pozostaje jedną z najskuteczniejszych form dezynfekcji w nowoczesnych systemach sanitarnych.
Pytanie 17

Gazik nasączony 70% alkoholem po zdezynfekowaniu ampułki znieczulającej powinien być umieszczony w pojemniku oznaczonym kodem

A. 18 01 10
B. 18 01 01
C. 18 01 04
D. 18 01 03
Wybór kodów 18 01 01, 18 01 04 oraz 18 01 10 nie jest zgodny z obowiązującymi zasadami segregacji odpadów medycznych, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zarówno dla zdrowia ludzi, jak i dla środowiska. Kod 18 01 01 odnosi się do odpadów medycznych, które nie zawierają niebezpiecznych substancji chemicznych, takich jak nieczytelne elementy, co w przypadku gazików nasączonych spirytusem jest całkowicie niewłaściwe. Z kolei 18 01 04 dotyczy odpadów pochodzących z zabiegów chirurgicznych, co również nie ma zastosowania w tej sytuacji. Wreszcie, kod 18 01 10 odnosi się do żywności i innych odpadów organicznych, co nie ma związku z gazikami nasączonymi spirytusem. Błędne klasyfikowanie odpadów medycznych może prowadzić do ich niewłaściwego przetwarzania, co zwiększa ryzyko zakażeń i zanieczyszczeń. W praktyce, często występującym błędem jest nieodróżnianie odpadów zanieczyszczonych substancjami chemicznymi od tych, które nie stanowią zagrożenia. Warto więc pamiętać, że segregacja odpadów w gabinetach stomatologicznych i innych placówkach medycznych powinna być przeprowadzana z największą starannością, zgodnie z obowiązującymi przepisami i standardami, aby zapewnić bezpieczeństwo zarówno pracownikom, jak i pacjentom.
Pytanie 18

Jaką klasę według Black’a mają ubytki próchnicowe znajdujące się na powierzchniach stycznych kłów oraz zębów siecznych, obejmujące także brzeg sieczny tych zębów?

A. II
B. IV
C. III
D. V
Wybór odpowiedzi III, II lub V wskazuje na nieporozumienie dotyczące klasyfikacji ubytków próchnicowych według Black’a, co może wynikać z mylnego rozumienia lokalizacji i charakterystyki ubytków. Klasa III dotyczy ubytków występujących na powierzchniach stycznych zębów bocznych, ale nie obejmuje brzegów siecznych. Klasa II odnosi się do ubytków na powierzchniach stycznych zębów trzonowych, co również nie ma zastosowania w przypadku opisanym w pytaniu. Odpowiedź V odnosi się do ubytków na powierzchniach wargowych i językowych zębów, co jest całkowicie nieadekwatne w kontekście ubytków na brzegach siecznych. Zrozumienie zasad klasyfikacji Black’a jest kluczowe w diagnostyce oraz leczeniu próchnicy, ponieważ właściwe zaklasyfikowanie ubytku pozwala na dobór odpowiednich metod terapeutycznych oraz materiałów stomatologicznych. Typowe błędy myślowe obejmują nieprzemyślane przyporządkowanie ubytków do klas oraz brak znajomości lokalizacji i cech charakterystycznych poszczególnych klas ubytków. Poznanie i zrozumienie klasyfikacji Black’a jest niezbędne dla każdego stomatologa, aby skutecznie i efektywnie leczyć pacjentów oraz osiągać optymalne wyniki w odbudowie zębów.
Pytanie 19

Asystentka po przyjęciu pacjenta umieszcza narzędzia w roztworze dezynfekującym, a po upływie ustalonego czasu wyjmuje je z roztworu i czyści przy użyciu szczoteczki. Jaką czynność powinna wykonać następnie?

A. Rozłożyć narzędzia na serwetce i osuszyć
B. Dokonać konserwacji narzędzi
C. Wypłukać narzędzia w wodzie destylowanej
D. Posegregować narzędzia i spakować
Posegregowanie narzędzi i zapakowanie ich bez wcześniejszego wypłukania wodą destylowaną może prowadzić do poważnych konsekwencji sanitarnych. Zamiast zapewnić bezpieczeństwo pacjentów, może to skutkować przenoszeniem resztek chemicznych, co jest niezgodne z aktualnymi standardami higieny. Osuszanie narzędzi na serwetce przed ich dezynfekcją jest niewłaściwe, ponieważ może wprowadzać zanieczyszczenia z powierzchni serwetki, co zagraża sterylności. Dodatkowo, konserwacja narzędzi, choć istotna, powinna być przeprowadzona dopiero po ich dokładnym oczyszczeniu i wyschnięciu. W przeciwnym razie, resztki substancji mogą zniweczyć efekt konserwacji, powodując korozję lub inne uszkodzenia. Ważne jest, aby unikać pośpiechu w procesie dezynfekcji; każdy etap musi być dokładnie przemyślany i zgodny z wytycznymi, aby zminimalizować ryzyko zakażeń. W praktyce, lekceważenie tych zasad może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, zarówno dla pacjentów, jak i personelu medycznego.
Pytanie 20

Który z narzędzi stomatologicznych może mieć jedno- lub obustronną powierzchnię pokrytą ziarenkami karborundu, szkła bądź diamentowego pyłu?

A. Płytka celuloidowa
B. Krążek ścierny
C. Kamień karborundowy
D. Diamentowy kamień
Krążek ścierny to specjalistyczny instrument dentystyczny, który może być pokryty ziarenkami karborundowymi, szkłem lub pyłem diamentowym. Jego główną funkcją jest precyzyjne szlifowanie, wygładzanie i formowanie powierzchni zębów lub materiałów protetycznych. Dzięki różnorodności zastosowań, krążki ścierne są wykorzystywane w stomatologii do obróbki zębów, usuwania nadmiaru materiałów kompozytowych oraz w procesie polerowania. W praktyce, wybór odpowiedniego krążka zależy od rodzaju materiału, z którym lekarz dentysta pracuje oraz od wymaganej precyzji. Wysokiej jakości krążki ścierne spełniają normy ISO, co zapewnia ich efektywność i bezpieczeństwo użytkowania. Użycie krążków ściernych w stomatologii estetycznej, na przykład przy modelowaniu uzupełnień protetycznych, pozwala na osiągnięcie estetycznych rezultatów oraz poprawia komfort pacjenta. Warto także zaznaczyć, że skuteczność krążków ściernych zależy od ich odpowiedniego doboru oraz techniki pracy, co jest kluczowe dla uzyskania najwyższych standardów w praktyce stomatologicznej.
Pytanie 21

Jak powinno się zmierzyć tętno na tętnicy promieniowej u osoby dorosłej?

A. Kciukiem oraz palcem wskazującym
B. Palcem wskazującym i środkowym
C. Palcem serdecznym i wskazującym
D. Całą dłonią
Pomiar tętna na tętnicy promieniowej u dorosłego pacjenta za pomocą palca wskazującego i środkowego jest uznawany za standardową metodę, ponieważ te dwa palce mają odpowiednią czułość i precyzję do wyczuwania pulsu. Tętno jest odczuwane jako rytmiczne uderzenia, które są wynikiem skurczów serca, odpowiadających przepływowi krwi przez tętnice. Aby poprawnie zmierzyć tętno, należy umieścić palce na wewnętrznej stronie nadgarstka, w pobliżu podstawy kciuka. Zastosowanie palca wskazującego i środkowego pozwala na lepsze wyczucie tętna, ponieważ ich układ kostny oraz większa powierzchnia styku z tętnicą umożliwiają wyraźniejsze odczucie pulsu. W praktyce, pomiar tętna jest istotny w ocenie stanu zdrowia pacjenta, pozwala na monitorowanie funkcji serca oraz reagowanie na ewentualne zaburzenia. W przypadku braku wyczucia tętna należy upewnić się, że nie stosuje się zbyt dużego nacisku ani nie używa się kciuka, który ma własne tętnienie, co może zafałszować wyniki pomiaru. Warto także znać normy tętna, które u dorosłych mieszczą się w zakresie 60-100 uderzeń na minutę.
Pytanie 22

Przyczyną zaburzeń działania, czyli dysfunkcji narządu żucia, jest

A. gryzienie paznokci
B. nawykowe podparcie brody
C. korzystanie ze smoczka
D. nieprawidłowe ułożenie niemowlęcia podczas snu
Ogryzanie paznokci, ssanie smoczka oraz nawykowe podpieranie bródki to zachowania, które mogą wpływać na zdrowie jamy ustnej, ale nie są głównymi przyczynami dysfunkcji narządu żucia. Ogryzanie paznokci, choć często kojarzone z problemami ze stresem, nie ma bezpośredniego związku z rozwojem zgryzu. Może prowadzić do uszkodzeń zębów, ale nie jest czynnikiem rozwojowym. Ssanie smoczka, jeśli trwa zbyt długo, może wpływać na kształt zgryzu, lecz w początkowych etapach życia, gdy jest stosowane w sposób kontrolowany, może mieć korzystny wpływ na rozwój jamy ustnej, dostarczając dziecku poczucia bezpieczeństwa. Nawyki, takie jak podpieranie bródki, mogą być symptomem innych problemów, takich jak zmęczenie lub napięcie, ale same w sobie nie są uznawane za główną przyczynę dysfunkcji. Kluczowe jest zrozumienie, że nie każde zachowanie związane z jamą ustną prowadzi do dysfunkcji; ważne jest, aby rozróżniać typowe nawyki od rzeczywistych przyczyn problemów ortodontycznych. W kontekście zdrowia jamy ustnej istotne jest stosowanie się do zaleceń specjalistów oraz zapewnienie dzieciom zdrowego otoczenia sprzyjającego ich prawidłowemu rozwojowi.
Pytanie 23

Aby uzyskać 2 litry 2% roztworu środka dezynfekcyjnego do narzędzi, jakie składniki są potrzebne?

A. 40 ml koncentratu i 2000 ml wody
B. 20 ml koncentratu i 1960 ml wody
C. 40 ml koncentratu i 1960 ml wody
D. 40 ml koncentratu i 2040 ml wody
Aby przygotować 2 litry 2% roztworu środka do dezynfekcji, kluczowe jest zrozumienie proporcji składników. 2% roztwór oznacza, że w 100 ml takiego roztworu powinno znajdować się 2 ml substancji czynnej. W przypadku 2 litrów, co równa się 2000 ml, potrzebujemy zatem 2% z tej objętości, co daje 40 ml koncentratu. Resztę objętości, czyli 1960 ml, uzupełniamy wodą. Przygotowując roztwory dezynfekcyjne, należy przestrzegać zasad bezpieczeństwa oraz dobrych praktyk, takich jak dokładne odmierzanie składników. W praktyce, stosowanie właściwych proporcji jest kluczowe dla zapewnienia skuteczności środka dezynfekcyjnego, co jest istotne w kontekście zapewnienia higieny w szpitalach, laboratoriach oraz w przemyśle. Użycie zbyt małej ilości koncentratu może prowadzić do nieskutecznej dezynfekcji, co może mieć poważne konsekwencje zdrowotne. Dlatego warto znać te podstawowe kalkulacje oraz mieć praktyczne umiejętności ich stosowania.
Pytanie 24

Aby zmierzyć ciśnienie krwi metodą osłuchową, potrzebne jest

A. stetoskop
B. glukometr
C. otoskop
D. oflamoskop
Otoskop, glukometr i oflamoskop to narzędzia o zupełnie innych zastosowaniach niż stetoskop. Otoskop służy do badania ucha, umożliwiając ocenę stanu błony bębenkowej i przewodu słuchowego. Wykorzystując go, lekarz może zdiagnozować schorzenia związane z uchem, takie jak zapalenie ucha. Z kolei glukometr jest urządzeniem do pomiaru poziomu glukozy we krwi, co jest kluczowe dla pacjentów z cukrzycą. To narzędzie nie ma żadnego zastosowania w pomiarze ciśnienia tętniczego, co często może prowadzić do mylnych wniosków na temat stanu zdrowia pacjenta, zwłaszcza w kontekście chorób sercowo-naczyniowych. Oflamoskop jest stosowany w oftalmologii do badania dna oka, a jego zastosowanie w kontekście pomiaru ciśnienia tętniczego jest całkowicie nieadekwatne. Wybór niewłaściwego narzędzia do pomiaru ciśnienia może prowadzić do błędnych diagnoz i opóźnień w leczeniu. Każde z tych urządzeń ma swoje specyficzne funkcje, a ich mylne zastosowanie wskazuje na brak zrozumienia podstawowych zasad diagnostyki medycznej. Dlatego tak istotne jest posiadanie wiedzy na temat odpowiednich narzędzi i ich właściwego zastosowania w praktyce klinicznej.
Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

Objawy takie jak zaczerwienienie i swędzenie skóry, szybko postępujący obrzęk oraz trudności w oddychaniu wskazują na rodzaj wstrząsu

A. krwotocznego
B. anafilaktycznego
C. septycznego
D. kardiogennego
Zaczerwienienie, świąd skóry, szybko narastający obrzęk oraz utrudnione oddychanie to klasyczne objawy wstrząsu anafilaktycznego, który jest ciężką reakcją alergiczną. Reakcja ta zachodzi w wyniku kontaktu z alergenem, co prowadzi do gwałtownego uwolnienia histaminy i innych mediatorów zapalnych z komórek tucznych. W praktyce klinicznej, w przypadku podejrzenia wstrząsu anafilaktycznego, najważniejsze jest szybkie rozpoznanie i natychmiastowe działanie. Kluczowym krokiem jest podanie adrenaliny, która działa rozszerzająco na oskrzela oraz zwężająco na naczynia krwionośne, co może uratować życie pacjenta. W przypadku osób z alergiami, odpowiednie szkolenie dla personelu medycznego oraz dostępność zestawów z adrenaliną są zgodne z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji, które podkreślają znaczenie szybkiej interwencji w tego typu sytuacjach. Wiedza o objawach wstrząsu anafilaktycznego i umiejętność szybkiego reagowania to kluczowe elementy w zapewnieniu bezpieczeństwa pacjentów z alergiami.
Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Nadmierne powiększenie szczęki we wszystkich wymiarach nazywa się

A. makrognacja
B. mikrognacja
C. mikrogenia
D. makrogenia
Mikrogenia to termin, który odnosi się do zjawiska zredukowanej wielkości szczęki, co diametralnie różni się od makrognacji. Osoby z mikrogenią często borykają się z problemami związanymi z zgryzem i estetyką twarzy, co może prowadzić do trudności w mówieniu i jedzeniu. Mikrognacja, z kolei, odnosi się do zmniejszenia rozmiarów żuchwy, co również pozostaje w opozycji do makrognacji. Te dwa terminy często są mylone przez osoby, które nie są zaznajomione z terminologią stomatologiczną, co prowadzi do nieporozumień. Ważne jest, aby zrozumieć, że różne typy nieprawidłowości w budowie szczęki wymagają różnorodnych podejść terapeutycznych. Pacjenci z mikrogenią mogą wymagać leczenia ortodontycznego, a w niektórych przypadkach interwencji chirurgicznej, aby zwiększyć funkcjonalność zgryzu oraz poprawić estetykę. Właściwa klasyfikacja problemów ortodontycznych jest kluczowa dla skutecznego planowania leczenia, a znajomość różnic między tymi terminami może znacząco wpłynąć na proces diagnostyczny. Warto konsultować się z doświadczonymi specjalistami, aby zapewnić sobie odpowiednią pomoc w przypadku problemów z zgryzem.
Pytanie 29

O decyzji o przekazaniu oryginału dokumentacji medycznej uprawnionemu organowi decyduje

A. kierownik uprawnionego organu, który występuje o wydanie dokumentacji
B. kierownik placówki, w której przechowywana jest dokumentacja
C. asystentka dentystyczna
D. higienistka dentystyczna
Wydawanie oryginału dokumentacji medycznej to zadanie kierownika zakładu, w którym ta dokumentacja jest przechowywana. To on odpowiada za zarządzanie dokumentami i dba o ich bezpieczeństwo. Przykładowo, gdy inspekcja sanitarna lub inny organ kontrolny prosi o dostęp do dokumentacji, kierownik musi sprawdzić, czy ta prośba jest słuszna i czy wszystko jest zgodne z przepisami. W praktyce dobrze jest, żeby kierownik współpracował z działem prawnym, bo wtedy ma pewność, że wszystko jest zrobione tak, jak trzeba, zgodnie z Ustawą o ochronie danych osobowych czy Ustawą o ochronie zdrowia psychicznego. Prawidłowe zarządzanie dokumentacją jest mega ważne, bo nie tylko trzymamy się prawa, ale też budujemy zaufanie pacjentów oraz dbamy o jakość usług medycznych.
Pytanie 30

Atrycja to proces utraty twardych tkanek zębów spowodowany

A. jedzeniem kwaśnych produktów
B. używaniem ściernych past do zębów
C. korzystaniem z zbyt twardej szczoteczki
D. intensywnym zaciskaniem zębów
Wybór odpowiedzi sugerującej, że używanie zbyt twardej szczoteczki może prowadzić do atrycji, jest błędny, ponieważ nie stanowi głównego czynnika wywołującego tę dolegliwość. Choć zbyt twarde włosie szczoteczki może przyczyniać się do podrażnienia dziąseł oraz erozji zębiny, nie ma dowodów naukowych wskazujących na to, że jest to bezpośrednia przyczyna atrycji. Kolejna odpowiedź, dotycząca spożywania kwaśnych pokarmów, dotyczy głównie erozji szkliwa, a nie atrycji. Kwaśne substancje mogą prowadzić do osłabienia struktury zęba, co w dłuższej perspektywie może powodować inne problemy, jednak nie są one związane z mechanicznym ścieraniem twardych tkanek, jak to ma miejsce w przypadku nadmiernego zaciskania zębów. Ostatnia z niepoprawnych odpowiedzi, mówiąca o stosowaniu ściernych past do zębów, również nie jest odpowiednia. Choć niektóre pasty do zębów mogą zawierać cząstki mające na celu poprawę czyszczenia, to jednak ich wpływ na atrycję jest marginalny w porównaniu do efektywności bruksizmu. W praktyce, zaleca się wybór past o niskiej ścieralności oraz konsultację ze specjalistą w celu zminimalizowania ryzyka atrycji wynikającej z niewłaściwych nawyków higienicznych.
Pytanie 31

Przed przeprowadzeniem ekstrakcji zęba u bardzo niespokojnego dziecka zaplanowano zastosowanie znieczulenia komputerowego The Wand. W tej sytuacji należy

A. przytrzymać dziecko za głowę
B. przygotować znieczulenie w miejscu niedostępnym dla dziecka i podać je bez wcześniejszego ostrzeżenia
C. wyjaśnić metodę podawania znieczulenia
D. jak najszybciej zrealizować podanie znieczulenia
Podanie znieczulenia komputerowego The Wand to coś, co trzeba robić z wyczuciem, szczególnie u dzieci. One mogą być bardzo zestresowane, a sama myśl o zabiegu potrafi je wystraszyć. Dlatego fajnie jest im wszystko wyjaśnić. Kiedy dziecko wie, co się będzie działo, to mniej się boi. Można na przykład opowiedzieć mu, jak działa The Wand, że to takie urządzenie, które daje znieczulenie bez bólu i jest bezpieczne. Warto też zaprosić dziecko do zadawania pytań, bo wtedy lepiej rozumie, co się będzie działo, a to może pomóc w zmniejszeniu lęku. Takie podejście wpisuje się w dobre standardy w pediatrii, bo liczy się nie tylko zdrowie, ale i komfort małego pacjenta. Rozmowa o znieczuleniu nie tylko uspokaja, ale też wciąga dziecko w cały proces, co jest ważne na przyszłość, zwłaszcza przy kolejnych wizytach u dentysty.
Pytanie 32

Aby uzyskać wycisk dolny w przypadku braków zębowych skrzydłowych, należy wykonać odpowiednią łyżkę wyciskową

A. z wcięciem dla języka, z wysokimi krawędziami.
B. z częścią podniebienną o niskich, zaokrąglonych krawędziach.
C. w formie podkowy, z brzegami wysokimi w części przedniej oraz niskimi w bokach.
D. z wcięciem dla języka, z krawędziami niskimi i zaokrąglonymi.
Nieprawidłowe odpowiedzi na pytanie o wybór łyżki wyciskowej do pobrania wycisku dolnego przy skrzydłowych brakach uzębienia często wynikają z niepełnego zrozumienia anatomicznych i funkcjonalnych wymagań związanych z tym procesem. Łyżka wyciskowa z wcięciem dla języka o krawędziach niskich zaokrąglonych może nie zapewnić wystarczającej stabilizacji i precyzji, co jest kluczowe w przypadku pacjentów z brakami uzębienia. Niższe krawędzie w tej konstrukcji mogą prowadzić do trudności w utrzymaniu łyżki na właściwej pozycji podczas pobierania wycisku, co z kolei może skutkować błędami w odzwierciedleniu kształtu tkanek oraz braków uzębienia. Odpowiedź sugerująca łyżkę w kształcie podkowy z wysokimi brzegami w odcinku bocznym również jest nieadekwatna, ponieważ może powodować podrażnienia i dyskomfort pacjenta, a także ograniczać swobodę ruchu w jamie ustnej. Krawędzie wysokie w tych obszarach mogą zakłócać naturalny ruch języka, co jest niezbędne dla komfortu pacjenta. Ostatecznie, wybór łyżki powinien być ściśle zgodny z anatomią oraz funkcjami jamy ustnej, aby uzyskać maksymalną dokładność i komfort podczas całego procesu wyciskania.
Pytanie 33

Podczas zabiegu w technice na cztery ręce u pacjenta zaobserwowano objawy hiperwentylacji. Po natychmiastowym wstrzymaniu działania należy

A. ustawić pacjenta w pozycji bocznej ustalonej
B. podać mu tlen za pomocą maski twarzowej
C. przystąpić do resuscytacji krążeniowo-oddechowej
D. zmienić pozycję pacjenta na siedzącą
Podawanie tlenu przez maskę twarzową w przypadku hiperwentylacji jest podejściem niewłaściwym, ponieważ tlenoterapia nie rozwiązuje podstawowego problemu, jakim jest nadmierne wydalanie dwutlenku węgla. Pacjenci z hiperwentylacją nie wymagają zwiększonego dopływu tlenu, a wręcz przeciwnie - ich organizm cierpi na spadek poziomu CO2, co może prowadzić do dalszych komplikacji. Ułożenie pacjenta w pozycji bocznej ustalonej jest stosowane w przypadkach utraty świadomości lub wymiotów, a nie w sytuacjach związanych z oddychaniem. Zmiana pozycji na siedzącą jest bardziej sprzyjająca w stabilizowaniu oddechu. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa powinna być rozważana wyłącznie w sytuacjach, gdy zachodzi zagrożenie życia, tj. w przypadku zatrzymania krążenia, co w kontekście hiperwentylacji nie jest typowe. Błędem myślowym jest również zakładanie, że każda sytuacja związana z trudnościami w oddychaniu wymaga natychmiastowej interwencji tlenowej, co może prowadzić do błędów w ocenie stanu pacjenta oraz niewłaściwego zarządzania jego zdrowiem. Kluczowe jest zrozumienie, że nadmiar tlenu w tym przypadku nie jest rozwiązaniem, a podejście powinno być ukierunkowane na normalizację oddychania pacjenta poprzez zmianę pozycji oraz edukację w zakresie kontroli oddechu.
Pytanie 34

Test, który ocenia zdolność autoklawu do usuwania powietrza i uzyskiwania próżni w komorze sterylizacyjnej, jest realizowany przy użyciu

A. Browne TST
B. Helix
C. TAS
D. Bowie & Dick
Wybór odpowiedzi Helix, TAS, czy Browne TST opiera się na nieporozumieniu dotyczących funkcji i zastosowania tych testów w kontekście sterylizacji. Test Helix jest przeznaczony do oceny zdolności autoklawów do osiągania odpowiednich warunków w złożonych instrumentach, które mają trudności z odprowadzeniem powietrza. Jest on używany w przypadku instrumentów medycznych z wąskimi kanałami. Choć ważny, test ten nie jest właściwy do oceny ogólnej zdolności autoklawu do usuwania powietrza z komory sterylizacyjnej. Natomiast TAS (Test Autoklawu Sterylizatora) jest rzadziej stosowany i nie odnosi się bezpośrednio do usuwania powietrza, a raczej do innych aspektów wydajności urządzenia. Z kolei Browne TST to inny typ testu, który również nie służy do oceny procesu usuwania powietrza, a bardziej koncentruje się na ocenie efektywności cyklu sterylizacji przy użyciu pary. Wybór tych testów zamiast Bowie & Dick może prowadzić do niewłaściwej oceny skuteczności sterylizacji i zagrażać bezpieczeństwu pacjentów. Kluczowe w procesach sterylizacji jest zrozumienie różnic pomiędzy tymi testami oraz ich odpowiednie zastosowanie, co jest istotne dla zapewnienia skuteczności i bezpieczeństwa procedur medycznych.
Pytanie 35

Rozszerzone lakowanie polega na

A. uszczelnieniu lakiem anatomicznych otworów siekaczy bocznych górnych
B. dodatkowym pokryciu bruzdy lakierem fluorkowym po procesie polimeryzacji laku
C. zalakowaniu także bruzdy policzkowej zęba
D. wykonaniu otworu w bruzdzie zęba przy pomocy małego wiertła diamentowego i jej zalakowaniu
W kontekście poszerzonego lakowania zębów, istnieje wiele mylnych koncepcji dotyczących innych metod, które są często mylone z tą procedurą. Na przykład, pomysł zalakowania dodatkowo bruzdy policzkowej zęba byłby nieadekwatny, ponieważ poszerzone lakowanie odnosi się do precyzyjnego otwierania i zabezpieczania bruzd, a nie do dodawania kolejnych warstw. Odpowiedź sugerująca dodatkowe pokrycie bruzdy lakierem fluorowym po polimeryzacji laku wprowadza w błąd, gdyż sama polimeryzacja laku, chociaż istotna, nie jest sednem poszerzonego lakowania. W rzeczywistości, lakowanie bruzd ma na celu ich wypełnienie i uszczelnienie, co zapobiega gromadzeniu się płytki bakteryjnej, a nie stosowanie dodatkowych warstw. Także uszczelnienie anatomicznych otworów siekaczy bocznych górnych nie odnosi się do standardowej procedury poszerzonego lakowania, które koncentruje się na głębszych bruzdach trzonowców i przedtrzonowców. Zrozumienie, że kluczowym elementem sukcesu jest nie tylko nałożenie materiału lakującego, ale także odpowiednie przygotowanie powierzchni, jest fundamentalne dla skutecznej profilaktyki stomatologicznej. Dlatego ważne jest, aby zwracać uwagę na precyzyjne techniki oraz zastosowanie odpowiednich materiałów, zgodnie z zaleceniami profesjonalnych organizacji stomatologicznych.
Pytanie 36

Cement ZnO z eugenolem powinien być przygotowywany na

A. płytkach papierowych za pomocą szpatułki kościanej
B. matowej powierzchni szklanej płytki przy użyciu metalowej szpatułki
C. gładkiej powierzchni szklanej płytki z użyciem plastikowej szpatułki
D. płytkach papierowych przy pomocy szpatułki z plastiku lub metalowej
Zarobienie cementu ZnO z eugenolem na płytkach papierowych szpatułką kościaną lub plastikową jest podejściem, które nie jest zalecane w praktyce stomatologicznej. Płytki papierowe, w porównaniu do szklanych, mogą wchłaniać wilgoć, co prowadzi do nieprawidłowego mieszania składników i może wpływać na właściwości cementu. Absorpcja wilgoci przez płytki papierowe może skutkować zmniejszeniem wytrzymałości, co jest niepożądane w zastosowaniach stomatologicznych. Dodatkowo, użycie szpatułki kościanej czy plastikowej może nie zapewniać takiej samej precyzji w dozowaniu i mieszaniu składników jak metalowa szpatułka. W stomatologii zrozumienie właściwego doboru narzędzi oraz powierzchni do mieszania jest kluczowe, ponieważ niewłaściwe metody mogą prowadzić do błędów w aplikacji cementu, co z kolei wpłynie na trwałość wypełnień oraz ich zdolność do integracji z tkankami. Przygotowanie cementu w sposób niezgodny z najlepszymi praktykami może wywołać również reakcje niepożądane, takie jak podrażnienia czy nadwrażliwość tkanki, co stawia pod znakiem zapytania bezpieczeństwo i efektywność leczenia.
Pytanie 37

Czym jest premedykacja?

A. farmakologiczne metody redukcji lęku i łagodzenia bólu przed operacjami chirurgicznymi.
B. przesłuchanie przedmiotowe pacjenta.
C. działania mające na celu ochronę jamy ustnej pacjenta przed nowotworami.
D. działania ratujące życie oraz zdrowie pacjenta.
Premedykacja to kluczowy element postępowania przed zabiegami chirurgicznymi, który polega na zastosowaniu farmakologicznych metod w celu redukcji lęku oraz złagodzenia bólu u pacjenta. Celem premedykacji jest nie tylko poprawa komfortu psychicznego pacjenta, ale również optymalizacja przebiegu zabiegu chirurgicznego poprzez zmniejszenie reakcji stresowej organizmu. Przykłady leków stosowanych w premedykacji to benzodiazepiny, które działają uspokajająco oraz opioidy, które mogą pomóc w kontrolowaniu bólu. Zastosowanie premedykacji jest zgodne z aktualnymi wytycznymi i standardami w anestezjologii, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. W praktyce klinicznej, lekarze często oceniają poziom lęku oraz potrzebę premedykacji na podstawie wywiadu medycznego oraz oceny stanu psychicznego pacjenta, co pozwala na indywidualne dostosowanie leczenia. Właściwa premedykacja przyczynia się do zmniejszenia postępującej anksjozy i lęku, co jest kluczowe dla efektywności zabiegu oraz komfortu pacjenta.
Pytanie 38

Jakie urządzenie jest stosowane do pomiaru długości kanału korzeniowego?

A. endometr
B. endoboks
C. endoskop
D. endostop
Endometr jest specjalistycznym urządzeniem stosowanym w stomatologii, które służy do precyzyjnego pomiaru długości kanału korzeniowego. Jest ono niezbędne w leczeniu endodontycznym, gdyż dokładne określenie długości kanału jest kluczowe dla skuteczności leczenia. Właściwe zmierzenie tej długości umożliwia odpowiednie opracowanie kanału korzeniowego oraz skuteczne wypełnienie go materiałami endodontycznymi. Endometr działa na zasadzie pomiaru oporu elektrycznego, co pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników bez konieczności użycia promieniowania. W praktyce, dentysta korzysta z endometru w celu zapewnienia, że wypełnienie kanału korzeniowego sięga odpowiedniego miejsca, co zmniejsza ryzyko powikłań i zwiększa szanse na sukces leczenia. Warto podkreślić, że stosowanie endometrów jest zgodne z aktualnymi standardami i najlepszymi praktykami w dziedzinie endodoncji, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz zalecenia stowarzyszeń stomatologicznych.
Pytanie 39

Do której grupy ubytków, według Blacka, powinna być dostosowana białostocka formówka celuloidowa?

A. III
B. IV
C. I
D. II
Ubytków klasy I, II i III według klasyfikacji Blacka nie należy mylić z klasą IV, co często prowadzi do nieprawidłowych wniosków dotyczących przygotowania formówek celuloidowych. Klasa I odnosi się do ubytków znajdujących się w bruzdach zębów trzonowych i przedtrzonowych, gdzie nie ma potrzeby stosowania formówek, ponieważ ubytki te są zazwyczaj niewielkie i nie wymagają tak zaawansowanego podejścia jak w klasie IV. Klasa II dotyczy ubytków w powierzchniach kontaktowych zębów trzonowych, które również nie wymagają formówek celuloidowych, ponieważ można stosować inne techniki wypełnienia. Natomiast klasa III dotyczy ubytków w powierzchniach mezjalnych i dystalnych zębów przednich, gdzie formówki mogą być używane, ale ich zastosowanie nie jest tak krytyczne, jak w przypadku klasy IV, która obejmuje ubytki wymagające szczególnej staranności i dokładności. Powszechnym błędem jest zatem niedocenianie znaczenia klasyfikacji Blacka, co prowadzi do wyboru niewłaściwych technik wypełniania i przygotowania ubytków. Wiedza na temat klas ubytków oraz odpowiedniego doboru formówek jest kluczowa w zapewnieniu efektywności i estetyki w pracy stomatologicznej.
Pytanie 40

Po przeprowadzonym zabiegu lekarz zalecił asystentce, by dokonała następującego wpisu do karty pacjenta: <br> - ząb: siódemka górna prawa, <br> - rozpoznanie: próchnica średnia. <br><br> Rozpoznanie powinno być zapisane przy użyciu terminologii łacińskiej. Odpowiedni zapis to

A. 37 macula caries
B. 47 gangrena pulpae
C. 27 pulpitis
D. 17 caries media
Odpowiedzi "37 macula caries", "27 pulpitis" oraz "47 gangrena pulpae" nie są poprawne i zawierają istotne błędy w terminologii oraz rozpoznaniu. Rozpoczynając od "37 macula caries", numeracja wskazuje na ząb 37, który jest zębem dolnym lewym, a nie górnym prawym. Termin "macula caries" nie jest standardowym określeniem w stomatologii; zazwyczaj używa się pojęcia „caries” w kontekście jej stopnia, tj. „caries media” dla próchnicy średniej, a nie „macula”, co może wprowadzać w błąd. W przypadku „27 pulpitis”, oznaczenie wskazuje na ząb 27, co również nie jest zgodne z zadanym pytaniem, jako że dotyczy zęba dolnego. Dodatkowo, pulpitis oznacza zapalenie miazgi, a nie próchnicę, co jest zupełnie inną jednostką chorobową. Ostatnia odpowiedź, "47 gangrena pulpae", odnosi się do zęba 47, co jest dolnym lewym zębem trzonowym, a termin „gangrena pulpae” odnosi się do martwicy miazgi, co jest znacznie bardziej zaawansowanym stanem niż próchnica i nie odpowiada na pytanie o rozpoznanie "próchnica średnia". Te pomyłki mogą wynikać z niejasności w zrozumieniu numeracji zębów i terminologii stomatologicznej, co podkreśla znaczenie dokładności w dokumentacji medycznej oraz znajomości podstawowych zasad dotyczących leczenia próchnicy.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej