Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 24 maja 2025 00:03
Data zakończenia: 24 maja 2025 00:31

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W niwelacji powierzchniowej przy użyciu punktów rozproszonych dystans mierzonych pikiet względem stanowiska pomiarowego oblicza się według wzoru: D = kl + c. Mając odczyty z łaty niwelacyjnej, wykonane kreską górną oraz dolną siatki dalmierczej instrumentu, wartość l należy obliczyć wg wzoru:

A. l = g/d

B. l = g · d

C. l = g + d

D. l = g - d

Zarówno l = g + d, jak i inne propozycje sugerują błędne operacje matematyczne przy założeniu, że odległość mierzonych pikiet od stanowiska pomiarowego powinna być obliczana na podstawie różnych kombinacji odczytów z łaty i różnicy wysokości. Koncepcja dodawania wartości g i d jest nieprawidłowa, ponieważ nie uwzględnia faktu, że różnica wysokości (d) powinna być odjęta od wartości g, aby uzyskać rzeczywistą odległość l. Innymi słowy, łączenie tych wartości przez dodawanie wprowadza poważne błędy w procesie niwelacji, co może prowadzić do niepoprawnych wyników pomiarowych. Dodatkowo, w przypadku l = g · d czy l = g/d, zastosowane operacje mnożenia i dzielenia nie mają sensu w kontekście mierzenia odległości, ponieważ nie odpowiadają one rzeczywistym relacjom pomiędzy odczytami. Te błędne podejścia są efektem typowych nieporozumień dotyczących relacji między zmiennymi w pomiarach geodezyjnych. Dlatego ważne jest przyjęcie poprawnych wzorów i metod opartych na solidnych podstawach teoretycznych, które są uznawane w profesjonalnych standardach geodezyjnych. Dbałość o detale oraz zrozumienie matematycznych aspektów pomiarów są kluczowe dla osiągnięcia dokładnych i wiarygodnych wyników.

Pytanie 2

Jeśli zmierzono kąt pionowy w dwóch ustawieniach lunety, uzyskując wyniki: KL = 95,0030^g, KP = 304,9980^g, to jaki ma wartość błąd indeksu?

A. +5cc

B. +15cc

C. +20cc

D. +10cc

Rozważając inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że pomyłki w obliczeniach wartości błędu indeksu często wynikają z niezrozumienia relacji pomiędzy kątami pomierzonymi a teoretycznymi wartościami. Na przykład, wybór +10cc mógłby sugerować, że pomiar został zinterpretowany jako mniejszy błąd, co jest mylnym wnioskiem przy skomplikowanej analizie kątów. Inne opcje, takie jak +20cc, +15cc, także mogą wynikać z błędnego założenia o pełnym obrocie lunety. Zrozumienie podstaw metody pomiarowej oraz znajomość geodezyjnych norm i praktyk jest kluczowe. Kiedy luneta jest nieodpowiednio skalibrowana, pomiary mogą przynieść zafałszowane wyniki. Należy pamiętać, że błąd indeksu jest istotny dla precyzyjnych pomiarów w geodezji, a jego właściwe obliczenie ma kluczowe znaczenie dla dokładności całego procesu pomiarowego. Dlatego też każdy, kto pracuje z instrumentami geodezyjnymi, powinien być świadomy potencjalnych źródeł błędów oraz regularnie dokonywać kalibracji sprzętu.

Pytanie 3

Jakie informacje są konieczne do zlokalizowania w terenie punktu geodezyjnego?

A. Zestawienie szkiców terenowych

B. Opis topograficzny punktu

C. Godło odpowiedniego arkusza mapy zasadniczej

D. Szkic polowy wykonania osnowy

Opis topograficzny punktu geodezyjnego jest kluczowym dokumentem potrzebnym do jego identyfikacji i odnalezienia w terenie. Zawiera on szczegółowe informacje o położeniu punktu, jego otoczeniu oraz cechach charakterystycznych, co jest niezbędne dla geodetów podczas pracy w terenie. Na przykład, w opisie mogą być uwzględnione takie elementy jak odległość od znanych punktów orientacyjnych, kierunki do innych punktów geodezyjnych, a także opis naturalnych lub sztucznych obiektów znajdujących się w pobliżu, takich jak drogi, rzeki czy budynki. Wiedza na temat topografii terenu oraz umiejętność interpretacji takich opisów są fundamentem w geodezji, co pozwala na precyzyjne lokalizowanie punktów i minimalizowanie błędów pomiarowych. Właściwa interpretacja opisu topograficznego zgodnie z normami geodezyjnymi, w tym PN-EN 16153, jest niezbędna do osiągnięcia wysokiej jakości danych geodezyjnych oraz zgodności z wymaganiami prawnymi.

Pytanie 4

Dysponując informacjami: wysokość miejsca pomiarowego H_st = 200,66 m, wysokość urządzenia i = 1,55 m, odczyt kreski centralnej na łacie s = 1150, oblicz wysokość punktu H_P.

A. HP = 200,26 m

B. HP = 203,36 m

C. HP = 197,96 m

D. HP = 201,06 m

Aby obliczyć wysokość punktu H_P, należy skorzystać z poniższej formuły: H_P = H_st + i - s. Zastosowane dane to: wysokość stanowiska pomiarowego H_st = 200,66 m, wysokość instrumentu i = 1,55 m oraz odczyt kreski środkowej na łacie s = 1150 mm (czyli 1,15 m). Po podstawieniu wartości do wzoru otrzymujemy: H_P = 200,66 m + 1,55 m - 1,15 m = 201,06 m. Takie podejście jest zgodne z zasadami pomiarów geodezyjnych, gdzie kluczowe jest precyzyjne uwzględnienie wszystkich elementów wpływających na wynik. Przykładowo, takie obliczenia są niezbędne w inżynierii lądowej do określenia wysokości punktów referencyjnych, co ma kluczowe znaczenie w kontekście budowy i planowania przestrzennego. Zrozumienie tego procesu jest fundamentalne dla profesjonalnych geodetów oraz inżynierów, ponieważ umożliwia uzyskanie dokładnych i niezawodnych danych pomiarowych.

Pytanie 5

Który z dokumentów jest konieczny do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Szkic polowy osnowy

B. Dziennik pomiaru kątów osnowy

C. Dziennik pomiaru długości boków osnowy

D. Opis topograficzny punktu

Szkic polowy osnowy, dziennik pomiaru długości boków osnowy oraz dziennik pomiaru kątów osnowy są dokumentami, które mogą być użyteczne w różnych aspektach pracy geodezyjnej, jednak nie są one wystarczające do bezpośredniego odnalezienia punktu osnowy w terenie. Szkic polowy osnowy zazwyczaj przedstawia układ punktów oraz relacje między nimi, jednak nie dostarcza precyzyjnych informacji o ich lokalizacji, co czyni go niewystarczającym narzędziem w kontekście poszukiwania konkretnego punktu. Dzienniki pomiarowe, zarówno długości, jak i kątów, są narzędziami do rejestrowania wyników pomiarów, a nie do ich lokalizacji. Z założenia mają one na celu zbieranie danych, które następnie są wykorzystywane do obliczeń i tworzenia map, ale nie zawierają informacji, które pomogłyby w odnalezieniu punktów w rzeczywistości. Typowe błędy w myśleniu polegają na myleniu dokumentacji pomiarowej z dokumentacją lokalizacyjną, co prowadzi do nieporozumień w zakresie tego, co jest naprawdę potrzebne w terenie. W praktyce geodezyjnej kluczowe jest zrozumienie, że skuteczna lokalizacja punktu osnowy wymaga szczegółowych opisów, a nie tylko zapisu przeprowadzonych pomiarów.

Pytanie 6

Jaka jest odległość od początku drogi do punktu, który na tej trasie ma oznaczenie 0/3+57,00 m?

A. 357,00 m

B. 3057,00 m

C. 557,00 m

D. 3557,00 m

Odpowiedź 357,00 m jest poprawna, ponieważ oznaczenie 0/3+57,00 m wskazuje na dokładne miejsce na trasie. W tym systemie oznaczeń, pierwsza część (0) zazwyczaj odnosi się do kilometrażu, a druga część (3+57,00) do metrażu w obrębie tego kilometra. Zatem '3+57,00' oznacza, że punkt znajduje się 3 km i 57 m od punktu odniesienia. Przekształcając to na metry, mamy 3000 m + 57 m, co daje 3057 m. Jednakże, jeżeli punkt 0/3+57,00 m jest odniesiony do '0', oznacza to, że odległość od początku trasy wynosi 357,00 m. Użycie takiego systemu oznaczeń jest powszechne w geodezji, budownictwie i planowaniu infrastruktury, co umożliwia precyzyjne określenie lokalizacji punktów na trasie. Przykładowo, w projektach drogowych lub kolejowych, takie oznaczenia są kluczowe dla właściwego zarządzania i kontroli budowy.

Pytanie 7

Jaką maksymalną długość rzędnej można stosować przy pomiarze sytuacyjnym obrysów budynków metodą prostokątnych domiarów?

A. 20 m

B. 15 m

C. 30 m

D. 25 m

Dopuszczalna długość rzędnej wynosząca 25 m w pomiarach sytuacyjnych konturów budynków przy zastosowaniu metody domiarów prostokątnych jest zgodna z zaleceniami norm i standardów pomiarowych. Taka długość pozwala na efektywne wykonywanie pomiarów, minimalizując jednocześnie błędy związane z nieprawidłowym przenoszeniem wymiarów. Przykładowo, przy pomiarach na większych dystansach, błędy kumulacyjne mogą znacząco wpłynąć na dokładność wyników. Dlatego stosowanie rzędnych o długości 25 m jest praktycznym rozwiązaniem, które zapewnia równocześnie wysoką precyzję i efektywność pracy. W praktyce, taki wymiar pozwala na zastosowanie odpowiednich narzędzi pomiarowych, takich jak dalmierze optyczne, które są zoptymalizowane do pracy w takich odległościach. Dobrą praktyką jest także regularne kalibrowanie sprzętu, co dodatkowo zwiększa dokładność pomiarów. W kontekście przepisów budowlanych oraz norm geodezyjnych, długość rzędnej powinna być dostosowana do specyfiki terenu oraz rodzaju budowli, co czyni znajomość tego zagadnienia niezwykle istotnym elementem pracy geodety.

Pytanie 8

Jakiej czynności nie przeprowadza się na stanowisku przed pomiarem kątów poziomych?

A. Pomiaru wysokości teodolitu

B. Centrowania teodolitu

C. Ustawienia ostrości obrazu

D. Ustawienia ostrości krzyża kresek

Chociaż wszystkie wymienione czynności są istotne w procesie pomiarów z użyciem teodolitu, pomiar wysokości teodolitu nie jest wykonywany przed pomiarem kątów poziomych, co może prowadzić do nieporozumień. Centrowanie teodolitu jest kluczowe, ponieważ zapewnia stabilną bazę pomiarową, a jego prawidłowe umiejscowienie wpływa na dokładność kątów wyznaczanych w kolejnych krokach. Ustawienie ostrości obrazu i ostrości krzyża kresek są także niezbędne do precyzyjnych pomiarów, gdyż pozwalają na wyraźne widzenie i właściwe celowanie w obiekt. Osoby, które mogą mylnie przyjąć pomiar wysokości za czynność wstępną, mogą nie dostrzegać, że ten krok jest typowy dla pomiarów kątów pionowych. Przykłady praktyczne pokazują, że pomiar wysokości jest realizowany w kontekście określania różnic wysokości i wykonuje się go po zrealizowaniu pomiaru kątów poziomych. Zrozumienie roli każdej z tych czynności jest kluczowe dla prawidłowego wykonania pomiarów geodezyjnych. Niedoinformowanie w zakresie kolejności działań może prowadzić do znaczących błędów pomiarowych, co w praktyce skutkuje naruszeniem standardów jakości i dokładności, które są fundamentem prac geodezyjnych.

Pytanie 9

Jakie metody powinny być wykorzystane do przeprowadzenia pomiaru tachimetrycznego?

A. Biegunową oraz niwelacji geometrycznej

B. Ortogonalną oraz niwelacji trygonometrycznej

C. Ortogonalną oraz niwelacji geometrycznej

D. Biegunową oraz niwelacji trygonometrycznej

Pomiar tachimetryczny to kluczowy element w geodezji, który polega na jednoczesnym pomiarze kątów i odległości w celu uzyskania dokładnych danych o położeniu punktów w terenie. Odpowiedzią, która wskazuje na prawidłowe metody, jest kombinacja biegunowej i niwelacji trygonometrycznej. Metoda biegunowa polega na pomiarze kątów poziomych i pionowych, co pozwala na dokładne określenie pozycji obiektu. Z kolei niwelacja trygonometryczna wykorzystuje pomiar kątów i odległości, aby obliczyć różnice wysokości pomiędzy punktami. Te dwie metody są zgodne z dobrymi praktykami w geodezji, które zalecają łączenie różnych technik pomiarowych dla zwiększenia dokładności i wiarygodności wyników. W praktyce, zastosowanie tej kombinacji pozwala na efektywne i precyzyjne ustalanie wysokości punktów terenowych, co jest szczególnie istotne w budownictwie, infrastrukturze oraz podczas realizacji projektów geodezyjnych. Dodatkowo, standardy takie jak ISO 17123 określają wymagania dotyczące techniki pomiarowej, co zapewnia zgodność z międzynarodowymi normami.

Pytanie 10

Kontrolę numeracji pikiet na szkicu oraz w dzienniku pomiarowym wykonuje się podczas pomiarów terenowych, aby zapewnić

A. zgodność prowadzenia szkicu polowego i dziennika pomiarowego

B. poprawność prowadzenia szkicu polowego

C. poprawność przy kartowaniu pikiet na mapę

D. poprawność prowadzenia dziennika pomiarowego

Zgodność prowadzenia szkicu polowego i dziennika pomiarowego jest kluczowym aspektem w procesie pomiarów terenowych, ponieważ obie te formy dokumentacji muszą odzwierciedlać te same dane pomiarowe i ich układ w terenie. Utrzymanie spójności między szkicem a dziennikiem pomiarowym pozwala na skuteczne śledzenie postępu prac oraz zapewnia, że późniejsza analiza danych będzie oparta na rzetelnych informacjach. Przykładowo, w przypadku wykrycia błędów w jednej z form dokumentacji, ich identyfikacja i korekta będą znacznie łatwiejsze, gdy obie dokumentacje będą ze sobą zgodne. W branży geodezyjnej istnieją ustalone standardy, które nakładają obowiązek prowadzenia takich dokumentów w sposób ułatwiający ich wzajemne weryfikowanie. W praktyce, podczas realizacji pomiarów, geodeta powinien regularnie sprawdzać, czy numery pikiet w szkicu odpowiadają tym wpisanym w dzienniku, co minimalizuje ryzyko błędów oraz ułatwia dalsze etapy pracy, takie jak kartowanie czy przygotowanie mapy. Właściwe utrzymanie zgodności dokumentacji jest nie tylko kwestią organizacyjną, ale również wpływa na jakość końcowych rezultatów pracy geodezyjnej.

Pytanie 11

Która z metod nie jest przeznaczona do realizacji geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów w terenie?

A. Domiarów prostokątnych

B. Wcięć kątowych

C. Punktów rozproszonych

D. Biegunowa

Wybór metod wcięć kątowych, biegunowej oraz domiarów prostokątnych może być mylący, ponieważ każda z tych technik ma swoje unikalne zastosowanie w geodezji, jednak w kontekście pomiarów sytuacyjnych przyczyniają się do precyzyjnego zbierania danych o terenie. Metoda wcięć kątowych polega na pomiarze kątów i odległości z jednego punktu do wielu innych punktów, co jest szczególne przy tworzeniu planów sytuacyjnych. Pozwala to na dokładne odwzorowanie układów przestrzennych, co jest kluczowe w geodezyjnych analizach. Z kolei metoda biegunowa, poprzez pomiary kątów i długości, może być wykorzystana do tworzenia rysunków sytuacyjnych w różnych typach terenu, a domiary prostokątne są używane do uzyskania współrzędnych punktów w układzie prostokątnym, co jest niezwykle pomocne w obszarach o regularnej zabudowie. W kontekście tych metod, nieprawidłowe odczytywanie ich zastosowania w geodezji może prowadzić do niewłaściwych wniosków na temat ich funkcjonalności. Kluczowym błędem jest mylenie zakresu zastosowań poszczególnych metod oraz ich skuteczności w kontekście geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych. Dlatego ważne jest zrozumienie, że każda z wymienionych metod ma swoje miejsce i zastosowanie w geodezji, ale tylko w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych techniki takie jak wcięcia kątowe, biegunowa i domiary prostokątne faktycznie odgrywają istotną rolę.

Pytanie 12

W jaki sposób oraz gdzie są przedstawiane rezultaty wywiadu terenowego?

A. Na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym

B. Na szkicach polowych, kolorem czarnym i czerwonym

C. Na kopii mapy zasadniczej, kolorem zielonym

D. Na szkicach polowych, ołówkiem

Wyniki wywiadu terenowego uwidaczniają się na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym, co jest zgodne z przyjętymi standardami w geodezji i kartografii. Tego rodzaju oznaczenia mają na celu jasne wskazanie obszarów, które zostały zbadane oraz wyników przeprowadzonych analiz. Użycie koloru czerwonego jest powszechnie stosowane w dokumentacji geodezyjnej, co pozwala na łatwe zidentyfikowanie obszarów o podwyższonej istotności lub wymagających szczegółowej analizy. Na przykład, w przypadku inwentaryzacji terenów pod zabudowę, takie oznaczenie może wskazywać na tereny wymagające dodatkowych badań środowiskowych. Praktyka ta nie tylko ułatwia pracę geodetom, ale także zwiększa przejrzystość dokumentacji dla innych zainteresowanych stron, takich jak inwestorzy czy organy administracji publicznej. Dodatkowo, takie podejście jest zgodne z normami ISO i zaleceniami krajowych instytucji zajmujących się geodezją.

Pytanie 13

Do I grupy charakterystycznych detali terenowych, które można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i które przejawiają długotrwałą stabilność, zalicza się między innymi

A. budynek szkoły

B. jezioro o naturalnej linii brzegowej

C. boisko sportowe

D. wał przeciwpowodziowy

Budynek szkoły jest przykładem obiektu, który można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i który zachowuje długookresową niezmienność. W kontekście analizy terenowej, grupy szczegółów terenowych mogą obejmować obiekty stałe, które mają znaczenie dla planowania przestrzennego i zarządzania infrastrukturą. Budynki publiczne, takie jak szkoły, są zazwyczaj zarejestrowane w systemach GIS (Geographic Information Systems) oraz w dokumentacji urbanistycznej, co pozwala na ich skuteczną lokalizację i analizę w kontekście urbanistyki. Przykładowo, w procesie planowania przestrzennego, informacje o lokalizacji szkół są kluczowe dla ustalania stref oddziaływania, dostępności usług edukacyjnych oraz analizy ruchu uczniów. Dodatkowo, budynki takie jak szkoły są często objęte normami i regulacjami dotyczącymi bezpieczeństwa oraz dostępu, co podkreśla ich znaczenie jako stabilnych elementów infrastruktury społecznej.

Pytanie 14

Na jakiej długości od początku trasy usytuowany jest punkt oznaczony 2/3+57,00 m?

A. 557,00 m

B. 2357,00 m

C. 357,00 m

D. 2557,00 m

Prawidłowa odpowiedź to 2357,00 m, ponieważ oznaczenie 2/3+57,00 m wskazuje na sposób określania odległości na trasie. W kontekście geodezji i inżynierii lądowej, '2/3' oznacza dwa trzecie odcinka, które zostało już wyznaczone. Przyjmując, że '57,00 m' to dodatkowa odległość, którą należy dodać, obliczamy 2/3 z 3000 m (przykładowo, jeśli pełna długość trasy wynosi 3000 m), co daje 2000 m, a następnie dodajemy 57,00 m, co łącznie daje 2357,00 m. Takie podejście przydaje się w praktyce inżynieryjnej, gdyż pozwala na precyzyjne wyznaczanie punktów na trasach, co jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia robót budowlanych czy projektowania infrastruktury. W standardach geodezyjnych, takich jak PN-EN 1878, określone są metody pomiaru i oznaczania odległości, które są niezbędne w każdym projekcie budowlanym.

Pytanie 15

Jeśli azymut A_1-2 wynosi 327°12’35’’, to jaki jest azymut odwrotny A_2-1?

A. 147°12’35’’

B. 507°12’35’’

C. 527°12’35’’

D. 127°12’35’’

Widać, że przy obliczaniu azymutu odwrotnego pojawił się pewien bałagan. Niektórzy mogą nie zauważyć, że jak A_1-2 to 327°12’35’’, to dodanie 180° do tego nie kończy sprawy, zwłaszcza jak wynik wychodzi 507°12’35’’. Takie wartości nie mogą być przyjmowane ot tak, bo azymut powinien być w granicach 0°-360°. Kiedy przekroczymy tę granicę, trzeba odjąć 360°, by wszystko się zgadzało. No i jeśli poszło 127°12’35’’, to tu z kolei wkradł się błąd w dodawaniu, ale pewnie też nie do końca dobrze zrozumiano zasady. Pamiętaj, że azymuty zawsze bierzemy od północy i trzymamy się tych konwencji. Typowe błędy to brak korekty wartości azymutów i nielogiczne przekształcenia. W praktyce nawigacyjnej dla precyzyjnych wyników musisz znać zasady obliczeń azymutów i ich odwrotności.

Pytanie 16

Jakie jest wartość azymutu odcinka AB, jeśli współrzędne punktów A i B to: Y_A = 100,00; X_A = 100,00; Y_B = 150,00; X_B = 50,00?

A. 135°

B. 45°

C. 225°

D. 315°

Azymut to kąt między kierunkiem północnym a linią łączącą dwa punkty, mierzony w stopniach w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Aby obliczyć azymut prostej AB, wykorzystujemy wzór na azymut: Az = arctan((Y_B - Y_A) / (X_B - X_A)). W przypadku podanych współrzędnych A(100, 100) i B(50, 150) obliczamy różnice: Y_B - Y_A = 150 - 100 = 50 oraz X_B - X_A = 50 - 100 = -50. Wstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: Az = arctan(50 / -50). Obliczenie daje nam wartość -45°, co po dodaniu 360° daje nam 315°. Jednak, aby uzyskać azymut w kontekście kierunku z A do B, musimy skorygować nasz wynik. Kierunek z A do B wskazuje, że poruszamy się w dół i w lewo, co implikuje, że azymut wynosi 135°. Dodatkowo w praktyce geodezyjnej azymut jest niezwykle istotny dla orientacji w terenie, planowania tras oraz w inżynierii, gdzie precyzyjne określenie kierunków jest kluczowe dla prawidłowego wykonania projektów.

Pytanie 17

Oznaczenie punktu na profilu poprzecznym trasy L 14,5 wskazuje, że jego odległość od osi trasy po lewej stronie wynosi

A. 145,000 m

B. 1,450 m

C. 14,500 m

D. 0,145 m

Odpowiedź 14,500 m jest właściwa, ponieważ w kontekście profilu poprzecznego trasy, oznaczenie L 14,5 wskazuje na odległość od osi trasy w metrach. System oznaczeń stosowany w inżynierii lądowej i transportowej, w tym w projektowaniu dróg i kolei, przyjmuje, że wartości po 'L' są podawane w metrach, a ich liczba jest interpretowana jako odległość od linii centralnej. Przykładowo, jeżeli mamy trasę kolejową, oznaczenie L 14,5 może odnosić się do konkretnego punktu, który znajduje się 14,5 metra na lewo od osi centralnej torów. Tego rodzaju dane są kluczowe przy planowaniu infrastruktury, gdyż pozwalana na precyzyjne rozmieszczenie elementów takich jak perony, przejazdy, czy urządzenia sygnalizacyjne. Zrozumienie tego systemu oznaczeń jest niezbędne dla inżynierów, architektów i osób zajmujących się projektowaniem infrastruktury transportowej, aby zapewnić efektywne i bezpieczne użytkowanie dróg i tras kolejowych.

Pytanie 18

Jakie kryterium musi zostać zrealizowane dla poprawek po wyrównaniu zmierzonych wartości o różnej dokładności, przy założeniu, że v to poprawka, a p to waga zmierzonej wartości?

A. [pv] = min

B. [pvv] = min

C. [pv] = max

D. [pvv] = max

Wybór odpowiedzi [pv] = min. sugeruje zrozumienie pojęcia wag pomiarowych, jednak jest to nieprawidłowe podejście. W kontekście wyrównania pomiarów, minimalizacja wartości wag pomiarowych prowadziłaby do zniekształcenia rzeczywistego obrazu danych, co jest niepożądane. Waga pomiaru (p) odnosi się do poziomu zaufania do danego pomiaru, a nie do jego wartości. W przypadku gdy różne pomiary mają różne stopnie dokładności, ich wpływ na wyniki powinien być uwzględniony w sposób, który odzwierciedla rzeczywistą precyzję tych pomiarów. Zastosowanie zasady minimum dla wag pomiarowych mogłoby prowadzić do nadmiernej redukcji wpływu wartości bardziej wiarygodnych, co jest sprzeczne z zasadami statystyki oraz analizą błędów. Wartości [pvv] = max. oraz [pv] = max. również są mylące. Maksymalizacja wag pomiarowych nie jest zgodna z potrzebą otrzymania najbardziej trafnych i precyzyjnych wyników. Dlatego kluczowym elementem jest zrozumienie, że minimalizowanie błędów wymaga zastosowania odpowiednich poprawek, a nie minimalizacji wag, co jest fundamentem dla każdego analityka danych oraz specjalisty zajmującego się pomiarami, który dąży do uzyskania rzetelnych wyników w swojej pracy.

Pytanie 19

Jakich informacji nie powinno się zamieszczać w opisie obiektu podczas aktualizacji mapy zasadniczej?

A. Liczby kondygnacji nadziemnych

B. Oznaczenia literowego funkcji obiektu

C. Oznaczenia literowego źródła danych o lokalizacji

D. Numeru porządkowego obiektu

Wybór danych, które nie powinny być umieszczane w opisie budynku podczas aktualizacji mapy zasadniczej, jest kwestią kluczową dla zachowania właściwej struktury informacji w systemach ewidencyjnych. W przypadku numeru porządkowego budynku, jest to podstawowy element identyfikacyjny, który umożliwia lokalizację obiektu w przestrzeni. Oznaczenie literowe funkcji budynku jest równie ważne, ponieważ określa przeznaczenie obiektu, co ma znaczenie w kontekście planowania przestrzennego i oceny jego wpływu na otoczenie. Liczba kondygnacji nadziemnych dostarcza informacji o wysokości budynku oraz jego funkcji, co jest istotne dla wielu aspektów zarządzania przestrzenią miejską, takich jak bezpieczeństwo pożarowe, dostępność czy warunki zabudowy. Oznaczenie literowe źródła danych o położeniu, choć ważne w kontekście technicznym, nie jest informacją, która powinna zdominować opis budynku. Typowe błędy myślowe prowadzące do ignorowania znaczenia numeru porządkowego czy funkcji budynku mogą wynikać z niepełnego zrozumienia, jak te elementy wpływają na całość systemu ewidencyjnego i praktyki zarządzania przestrzenią. Wiedza o tych elementach jest kluczowa dla prawidłowego funkcjonowania systemów GIS oraz usprawnienia procesu aktualizacji danych.

Pytanie 20

Jakie informacje nie są uwzględniane w szkicu polowym przy pomiarze szczegółów terenowych metodą ortogonalną?

A. Sytuacyjne szczegóły terenowe

B. Numery obiektów

C. Wysokości punktów terenu

D. Domiary prostokątne

Wysokości punktów terenu nie są zazwyczaj umieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten typ szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu układu przestrzennego obiektów oraz ich relacji do siebie. Metoda ortogonalna zazwyczaj wykorzystywana jest do pomiaru szczegółów sytuacyjnych i domiarów prostokątnych, które są kluczowe dla dokładnego odwzorowania terenu na mapie. Wysokości punktów terenu, mimo że są ważnym aspektem w geodezji, są zazwyczaj dokumentowane oddzielnie, na przykład w postaci profili wysokościowych lub na innych rodzajach dokumentów, które bardziej skupiają się na aspektach terenowych. W praktyce oznacza to, że inżynierowie i geodeci muszą być świadomi, jakie informacje są dla nich kluczowe na różnych etapach projektowania, aby odpowiednio dobierać metody pomiarowe i dokumentacyjne.

Pytanie 21

Znaki geodezyjne, które nie są objęte ochroną, to

A. repety robocze

B. punkty osnowy geodezyjnej

C. budowle triangulacyjne

D. kamienie graniczne

Repety robocze, znane również jako punkty robocze lub odniesienia robocze, to elementy wykorzystywane do wykonywania pomiarów geodezyjnych i nie podlegają ochronie zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi ochrony znaków geodezyjnych. Ochronie podlegają jedynie punkty osnowy geodezyjnej oraz inne trwałe znaki, które są kluczowe dla zapewnienia dokładności i stabilności pomiarów geodezyjnych w dłuższym okresie czasu. Przykładami chronionych punktów są kamienie graniczne, które wyznaczają granice nieruchomości oraz budowle triangulacyjne, stanowiące trwałe elementy osnowy geodezyjnej. Zrozumienie różnic między tymi rodzajami punktów jest istotne, szczególnie w praktyce geodezyjnej, gdzie precyzyjne stosowanie standardów i dobrych praktyk jest kluczowe dla realizacji projektów budowlanych i inżynieryjnych. Wyjątkowe traktowanie repety roboczych wynika z ich tymczasowego charakteru, gdyż są one tworzone i wykorzystywane w ramach konkretnych prac geodezyjnych, a ich lokalizacja może ulegać zmianie.

Pytanie 22

Aby zmierzyć szczegóły sytuacyjne metodą ortogonalną, geodeta ustawił linię pomiarową AB, którą zmierzył ruletką pięć razy. Jeśli otrzymał następujące wyniki: 160,10 m; 160,12 m; 180,12 m; 160,11 m; 160,13 m, to długość boku AB jest obarczona błędem

A. pozornym

B. przypadkowym

C. grubym

D. systematycznym

Pomiar długości boku AB obarczony jest błędem grubym, ponieważ w dostarczonych wynikach pomiarów zauważalna jest jedna wartość znacznie odbiegająca od pozostałych. Wynik 180,12 m jest doskonale widocznym wyjątkiem, co sugeruje, że mógł być wynikiem pomyłki, na przykład błędnego odczytu, błędnego ustawienia ruletki, czy też nieprawidłowego pomiaru. W praktyce geodezyjnej, błędy grubym są najczęściej eliminowane przez powtarzanie pomiaru i porównywanie wyników, co może podnieść jakość danych. W takich przypadkach stosuje się również średnią arytmetyczną pozostałych pomiarów, aby uzyskać bardziej wiarygodny wynik. Ważne jest, by geodeci byli świadomi takich anomalii, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na późniejsze analizy geodezyjne i projektowe. Dobrą praktyką jest również stosowanie metod statystycznych do identyfikacji i eliminacji błędów grubych, co jest zgodne z normami ISO 17123 dotyczącymi pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 23

Jakiego z wymienionych przyrządów należy użyć do pomiaru przemieszczeń w kierunku pionowym przęseł mostu?

A. Pionownika

B. Niwelatora

C. Tensometru

D. Inklinometru

Niwelator jest instrumentem pomiarowym, który doskonale nadaje się do pomiaru przemieszczeń pionowych przęseł mostów. Działa na zasadzie pomiaru różnicy wysokości pomiędzy dwoma lub więcej punktami, co umożliwia precyzyjne określenie zmian w poziomie konstrukcji, które mogą wystąpić w wyniku obciążeń, osiadania gruntu czy też wpływu warunków atmosferycznych. W praktyce, użycie niwelatora jest zgodne z normami budowlanymi, które wymagają regularnego monitorowania stabilności budowli. Na przykład, w przypadku mostów, gdzie zmiany w wysokości mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, niwelator umożliwia skuteczne wykrywanie oraz analizowanie przemieszczeń. Zastosowanie tej metody pomiarowej jest kluczowe w utrzymaniu bezpieczeństwa infrastruktury, dlatego inżynierowie regularnie korzystają z niwelacji podczas inspekcji oraz konserwacji mostów, aby zapewnić ich długotrwałą stabilność i funkcjonalność. Warto również dodać, że niwelatory są wykorzystywane w różnych aplikacjach budowlanych, w tym w geodezji i inżynierii lądowej, co czyni je uniwersalnym narzędziem w pomiarach geodezyjnych.

Pytanie 24

Osnowę wysokościową określa się przy użyciu metody niwelacji

A. trygonometrycznej

B. hydrostatycznej

C. siatkowej

D. punktów rozproszonych

Pomiarowa osnowa wysokościowa wyznaczana metodą niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w geodezji, który pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Metoda ta polega na wykorzystaniu triangulacji, gdzie pomiary kątów i odległości wykonuje się z punktów kontrolnych, aby obliczyć wysokości względne. Przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie niezbędne jest zapewnienie odpowiednich różnic wysokości dla dróg, mostów czy budynków. W praktyce, korzysta się z instrumentów takich jak teodolity czy tachymetry, które umożliwiają dokładnie wyznaczenie położenia punktów, a następnie, na podstawie pomiarów kątów i odległości, oblicza się różnice wysokości. Zastosowanie niwelacji trygonometrycznej jest zgodne z normami Polskiego Towarzystwa Geodezyjnego oraz międzynarodowymi standardami, co gwarantuje jej wysoką jakość oraz dokładność.

Pytanie 25

W jakim zakresie znajduje się wartość azymutu boku AB, gdy różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB wynoszą ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 100÷200g

B. 200÷300g

C. 300÷400g

D. 0÷100g

Wartość azymutu boku AB wyznacza kierunek, w którym leży ten bok w układzie współrzędnych. Różnice współrzędnych ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0 oznaczają, że zarówno współrzędna X, jak i Y punktu końcowego boku AB są mniejsze niż współrzędne punktu początkowego. W takim przypadku, punkt końcowy znajduje się w lewym dolnym ćwiartce układu współrzędnych, co sugeruje, że azymut boku AB powinien wynosić między 180 a 270 stopni. Wartość azymutu 200÷300g odpowiada właśnie temu przedziałowi, co oznacza, że boki skierowane w tym kierunku mają większy kąt od poziomu. Przykładem zastosowania azymutu w praktyce jest nawigacja, gdzie precyzyjne określenie kierunku może być kluczowe dla wytyczenia trasy w terenie. W inżynierii lądowej czy geodezji, prawidłowe obliczenie azymutu ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów oraz w późniejszym projektowaniu i realizacji budowli.

Pytanie 26

Wszystkie dokumenty zawierające wyniki pomiarów geodezyjnych dotyczących sytuacji i wysokości oraz efekty ich analizy powinny być przekazane do

A. Archiwum Geodezyjnego

B. Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

C. Banku Danych Lokalnych

D. Pracowni Baz Danych Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

Państwowy Zasób Geodezyjny i Kartograficzny (PZGiK) jest centralnym organem odpowiedzialnym za gromadzenie, przetwarzanie i udostępnianie danych geodezyjnych oraz kartograficznych w Polsce. Wszystkie wyniki pomiarów geodezyjnych, zarówno sytuacyjnych, jak i wysokościowych, muszą być przekazywane do PZGiK, co jest zgodne z obowiązującymi regulacjami prawnymi, w tym z ustawą o geodezji i kartografii. PZGiK pełni kluczową rolę w zapewnieniu dostępności danych dla różnych użytkowników, w tym administracji publicznej, instytucji badawczych oraz przedsiębiorstw. Przykładowo, wyniki pomiarów geodezyjnych są niezbędne do realizacji inwestycji budowlanych, planowania przestrzennego oraz ochrony środowiska. Przekazywanie danych do PZGiK zapewnia ich archiwizację, a także umożliwia ich późniejsze wykorzystanie w projektach związanych z infrastrukturą, ochroną środowiska oraz planowaniem urbanistycznym. Warto zauważyć, że przestrzeganie procedur przekazywania danych geodezyjnych jest kluczowe dla zachowania ich integralności oraz aktualności, co z kolei przyczynia się do podnoszenia standardów jakości w branży geodezyjnej.

Pytanie 27

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. -56 mm

B. +5,6 mm

C. +56 mm

D. -5,6 mm

Jeśli wybrałeś błędną odpowiedź, to może wynikać z niejasności, jak oblicza się przemieszczenie. Przemieszczenie pionowe punktu nr 3 nie może być dodatnie, bo to by znaczyło, że punkt się unosi, a my wiemy, że jest inaczej. Gdy mówimy o obniżeniu o -5,6 mm, to znaczy, że punkt jest niżej niż był. Często w analizach pomiarowych ludzie mylą znaki przy przemieszczeniach, co prowadzi do nieporozumień. Możliwe, że pomyliłeś przemieszczenie w górę z dodatnią wielkością, a to przez to mogą pojawić się błędne wnioski o stanie budowli. Niektórzy mogą też koncentrować się na wartościach bezwzględnych, nie zauważając kierunku przemieszczenia, co w inżynierii jest kluczowe. Zawsze warto mieć na oku zasady, które mówią, że ujemne wartości to obniżenie. W bardziej skomplikowanych analizach ważne jest używanie odpowiednich metod i narzędzi, żeby zrozumieć ruchy gruntów i ich wpływ na budowle.

Pytanie 28

Na podstawie zamieszczonych w tabeli współrzędnych punktów kontrolowanych, wyznaczonych w wyniku pomiarów, oblicz liniowe przemieszczenie punktu nr 21.

Nr punktu	Pomiar pierwotny		Pomiar wtórny
Nr punktu	X^p [m]	Y^p [m]	X^w [m]	Y^w [m]
20	130,220	242,256	130,225	242,255
21	125,212	258,236	125,220	258,240
22	134,515	234,515	134,510	234,510
23	138,310	230,025	138,313	230,026

A. p = 9 mm

B. p = 10 mm

C. p = 3 mm

D. p = 5 mm

Wszystkie odpowiedzi inne niż p = 9 mm wynikają najczęściej z błędnego zrozumienia metody obliczania przemieszczenia liniowego. Istotne jest, aby w procesie obliczeń poprawnie zidentyfikować współrzędne punktu przed i po pomiarach. Wiele osób może pomylić się w obliczeniach, myląc różnice z wartościami absolutnymi współrzędnych, co prowadzi do błędnych wyników. Odpowiedzi takie jak p = 5 mm, p = 10 mm, czy p = 3 mm mogą sugerować niepełne zrozumienie zastosowania twierdzenia Pitagorasa, które jest fundamentalne w obliczeniach przestrzennych. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych konkluzji, to pomijanie elementów wzoru lub fałszywe założenia dotyczące proporcji pomiędzy współrzędnymi. Każde nieprecyzyjne przeliczenie może skutkować dużymi błędami w końcowych wynikach, co w kontekście geodezji i pomiarów przestrzennych ma poważne konsekwencje. Dlatego tak ważne jest, aby przed przystąpieniem do obliczeń zawsze zweryfikować dane wejściowe oraz zastosować odpowiednie techniki analizy, co zapewnia wysoką jakość i dokładność uzyskanych wyników.

Pytanie 29

Ile punktów o wysokościach odpowiadających cechom warstwic, które je przecinają, należy ustalić przeprowadzając interpolację warstwic o cięciu warstwicowym wynoszącym 0,25 m pomiędzy sąsiednimi pikietami o wysokościach 213,20 m i 214,49 m?

A. 3 punkty

B. 5 punktów

C. 4 punkty

D. 2 punkty

Twoja odpowiedź jest na pewno ok! Przy interpolacji warstwic, kiedy mamy cięcie 0,25 m i od wysokości 213,20 m do 214,49 m, trzeba najpierw obliczyć różnicę wysokości. Wychodzi 1,29 m. Jak podzielisz to przez 0,25 m, dostaniesz prawie 5,16. To znaczy, że powinieneś wyznaczyć pięć punktów na wysokościach: 213,25 m, 213,50 m, 213,75 m, 214,00 m i 214,25 m. Ten sposób interpolacji to standard w geodezji i inżynierii lądowej, bo precyzyjne wysokości są mega ważne, zwłaszcza przy budowach czy tworzeniu map. Dzięki takiemu podejściu masz lepsze dane terenowe, co z kolei wpływa na jakość projektów i efektywność pomiarów.

Pytanie 30

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych z zastosowaniem metody ortogonalnej?

A. Numery obiektów budowlanych

B. Wysokości punktów terenu

C. Szczegóły terenowe sytuacyjne

D. Domiary prostokątne

Poprawną odpowiedzią jest stwierdzenie, że na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną nie zamieszcza się wysokości punktów terenu. Szkic polowy służy do przedstawienia szczegółów sytuacyjnych, takich jak numery budynków czy tereny użytkowe, które są kluczowe dla analizy zagospodarowania przestrzennego. W przypadku pomiaru ortogonalnego skupiamy się na odwzorowaniu kształtów i układów w pionie i poziomie, co ułatwia późniejsze prace geodezyjne i kartograficzne. Wysokości punktów terenu, które są istotne w kontekście modelowania terenu, są zazwyczaj rejestrowane osobno, w ramach pomiarów wysokościowych, a następnie łączone z danymi sytuacyjnymi w procesie tworzenia map. Takie podejście jest zgodne z normami geodezyjnymi, które promują precyzję i efektywność w zbieraniu danych.

Pytanie 31

Wizury pomiędzy sąsiednimi punktami geodezyjnej osnowy poziomej powinny być przeprowadzone w trakcie

A. pomiarów rzeźby terenu

B. niwelacji punktów osnowy

C. sporządzania opisu topograficznego

D. wywiadu terenowego

Wywiad terenowy jest kluczowym elementem w procesie geodezyjnego pomiaru, gdyż umożliwia dokładne sprawdzenie wizur pomiędzy sąsiednimi punktami geodezyjnej osnowy poziomej. W trakcie wywiadu terenowego geodeta zbiera informacje o warunkach terenowych, które mogą wpłynąć na pomiary. Przykładem może być ocena przeszkód, takich jak budynki czy drzewa, które mogą zasłaniać widok pomiędzy punktami pomiarowymi. Wysokiej jakości wizury są istotne, gdyż pozwalają na minimalizowanie błędów w pomiarach, co jest zgodne z normami geodezyjnymi, takimi jak PN-EN ISO 17123, które określają metody pomiarów geodezyjnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie zakładają systematyczne sprawdzanie i weryfikację wizur w różnych warunkach, co przyczynia się do zwiększenia precyzji i rzetelności uzyskiwanych danych. W przypadku pomiarów osnowy poziomej, wywiad terenowy powinien być integralną częścią planowania pomiarów, co umożliwia lepsze zarządzanie ryzykiem i dostosowanie metod pracy do specyfiki terenu.

Pytanie 32

Jakim symbolem oznaczane są rury kanalizacyjne sanitarne na mapach zasadniczych?

A. kp

B. ko

C. ks

D. kd

Odpowiedź "ks" jest poprawna, ponieważ w systemach oznaczeń stosowanych na mapach zasadniczych przewody kanalizacyjne sanitarne są właśnie oznaczane tym symbolem. Oznaczenie to jest zgodne z obowiązującymi normami, które zapewniają jednolitość w interpretacji danych na mapach. W praktyce, wiedza na temat symboli wykorzystywanych do oznaczania różnych rodzajów przewodów jest kluczowa dla inżynierów budowlanych, architektów oraz projektantów instalacji sanitarnych, ponieważ pozwala na prawidłowe planowanie i wykonawstwo. Właściwe oznaczenie kanałów sanitarnych ma również znaczenie w kontekście późniejszego serwisowania i konserwacji systemów odwadniających budynków, co jest normą w dobrych praktykach budowlanych. Na przykład, w przypadku awarii lub potrzeby modernizacji, zrozumienie systemu oznaczeń pozwala na szybszą lokalizację i identyfikację poszczególnych elementów instalacji, co znacząco przyspiesza czas reakcji i zmniejsza koszty napraw. Ponadto, znajomość obowiązujących standardów, takich jak PN-EN 12056 dotyczących systemów odprowadzania wód, podkreśla wagę poprawnego stosowania symboliki na mapach zasadniczych, co jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i funkcjonalności infrastruktury sanitarnej.

Pytanie 33

Jaką długość ma odcinek na mapie o skali 1:40 000, jeśli na mapie w skali 1:20 000 jego długość wynosi 50 cm?

A. 5 cm

B. 25 cm

C. 2,5 cm

D. 50 cm

Odpowiedź 25 cm jest poprawna, ponieważ aby przeliczyć długość odcinka na mapie w nowej skali, należy uwzględnić relację między skalami. W skali 1:20 000, 50 cm na mapie odpowiada 10 000 m w rzeczywistości (50 cm * 20 000). W skali 1:40 000 ten sam 10 000 m w rzeczywistości odpowiada 25 cm na mapie (10 000 m / 40 000). Dlatego długość odcinka w skali 1:40 000 wynosi 25 cm. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest umiejętność przeliczania długości odcinków na mapach w różnych skalach, co jest kluczowe w geodezji, kartografii i planowaniu przestrzennym. W wielu zastosowaniach, takich jak projektowanie infrastruktury lub analiza lokalizacji, precyzyjne przeliczenie długości i powierzchni w różnych skalach jest niezbędne, aby zapewnić zgodność z rzeczywistością i precyzję planów. Warto również dodać, że znajomość konwersji skali jest istotna dla osób pracujących z mapami, które muszą interpretować dane w kontekście różnych zastosowań terenowych.

Pytanie 34

Azymut węzłowy został obliczony na podstawie 4 ciągów poligonowych, w których zarejestrowano:
− ciąg nr I - 5 kątów,
− ciąg nr II - 4 kąty,
− ciąg nr III - 3 kąty,
− ciąg nr IV - 2 kąty.
Który z ciągów ma największą wagę?

A. Ciąg I

B. Ciąg III

C. Ciąg II

D. Ciąg IV

Ciąg II oraz Ciąg III mogą wydawać się na pierwszy rzut oka odpowiednimi odpowiedziami, lecz ich błędne rozumienie wagi obliczeń geodezyjnych prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Waga pomiarów kątowych w poligonach nie jest bezpośrednio związana z ilością pomiarów, ale z ich jakością i powiązaniem z błędami pomiarowymi. Zrozumienie tego aspektu jest kluczowe w geodezji, aby odpowiednio ocenić niezawodność wyników. Ciąg I, który zawiera 5 kątów, nie ma większej wagi, tylko dlatego, że ma więcej pomiarów, ponieważ każdy dodatkowy kąt wprowadza potencjalne błędy i niepewność. W praktyce, kąt w ciągu, który ma mniejszą ilość pomiarów, będzie bardziej wiarygodny. Warto również zauważyć, że w geodezyjnych metodach obliczeniowych, takich jak triangulacja czy poligonowanie, większa liczba pomiarów nie zawsze przekłada się na lepsze wyniki. Często występuje zależność pomiędzy ilością pomiarów a ich jakością. Dlatego dla właściwego zrozumienia tematu, kluczowe jest uwzględnienie zasadności pomiarów i ich wpływu na końcowe rezultaty. Zbyt duża liczba pomiarów wprowadza ryzyko kumulacji błędów i niepewności, co jest sprzeczne z dążeniem do uzyskania jak najwyższej precyzji.

Pytanie 35

Na podstawie przedstawionych w ramce wyników z czterokrotnego pomiaru kąta, z jednakową dokładnością, określ najbardziej prawdopodobną wartość tego kąta.

a₁ = 76° 56' 21''

a₁ = 76° 56' 15''

a₁ = 76° 56' 14''

a₁ = 76° 56' 18''

A. 76° 56' 18''

B. 76° 56' 19''

C. 76° 56' 14''

D. 76° 56' 17''

Odpowiedź 76g 56c 17cc jest tą, która najlepiej pasuje do średniej arytmetycznej tych pomiarów. W pomiarach kątów to obliczenie średniej jest dość ważne, bo daje nam najwiarygodniejszy wynik. W inżynierii czy architekturze, gdzie musimy być pewni pomiarów, precyzja kątów jest mega istotna. Jak na przykład w budownictwie, źle policzone kąty mogą naprawde narobić kłopotów podczas stawiania konstruktów. Dlatego mamy różne normy, jak ISO 17123, które mówią, że najlepiej jest liczyć średnią, żeby zminimalizować błędy w pomiarach. W analizach statystycznych z pomiarami kątów, wyliczenie średniej to podstawowy krok, który pokazuje, jak ważna jest ta technika w różnych dziedzinach nauki.

Pytanie 36

Jakim symbolem literowym powinno się oznaczyć na mapie zasadniczej obiekt szkolny?

A. m

B. e

C. s

D. k

Wybór symbolu literowego 'k', 's' lub 'm' do oznaczenia budynku szkoły na mapie zasadniczej nie jest zgodny z powszechnie przyjętymi konwencjami kartograficznymi. Symbol 'k' najczęściej odnosi się do obiektów kultury, takich jak muzea czy centra sztuki, co prowadzi do dezorientacji w kontekście lokalizacji szkoły. Oznaczanie budynków użyteczności publicznej w sposób niezgodny z ustalonymi standardami może wprowadzać w błąd osoby korzystające z mapy, które mogą założyć, że obiekt kultury jest również miejscem edukacji, co jest błędne. Symbol 's' jest z kolei często używany dla obiektów sportowych, co również nie ma zastosowania w przypadku budynku szkoły. Zastosowanie symbolu 'm' może odnosić się do obiektów medycznych, co stwarza dodatkowe zamieszanie w interpretacji mapy. Wybór niewłaściwych symboli może wynikać z braku znajomości standardów kartograficznych, co jest istotne w profesjonalnym podejściu do tworzenia map. Użytkownicy map powinni być świadomi konsekwencji wynikających z błędnych oznaczeń, ponieważ mogą one utrudniać nie tylko nawigację, ale również planowanie przestrzenne oraz działania związane z zarządzaniem lokalnymi społecznościami. Właściwe oznaczanie obiektów na mapach nie tylko wpływa na ich użyteczność, ale również odzwierciedla dbałość o dokładność informacji przestrzennych.

Pytanie 37

Oblicz kątową korekcję dla jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg składa się z 5 kątów, a odchyłka kątowa wynosi f_α = +30^cc

A. Vkt = +6cc

B. Vkt = +5cc

C. Vkt = -6cc

D. Vkt = -5cc

Poprawka kątowa do kąta w ciągu poligonowym zamkniętym jest obliczana na podstawie ogólnej zasady, że suma wszystkich kątów wewnętrznych powinna wynosić (n-2) * 180°, gdzie n to liczba wierzchołków. W przypadku poligonu zamkniętego z pięcioma kątami, teoretyczna suma kątów wynosi 3 * 180° = 540°. W zadaniu podano odchyłkę kątową f_α = +30^cc, co wskazuje na konieczność skorygowania kątów o wartość, która zbilansuje nadmiar odchyłki. W praktyce, obliczenia te przyjmuje się w kontekście metody obliczania poprawek kątowych, gdzie poprawka kątowa Vkt dla jednego kąta w poligonie zamkniętym oblicza się jako Vkt = -(f_α / n), co w tym przypadku daje Vkt = -(30cc / 5) = -6cc. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji i inżynierii, gdzie precyzyjne pomiary kątów mają istotne znaczenie dla dokładności projektów budowlanych oraz w nawigacji. Stosowanie poprawnych metod obliczeniowych jest zgodne z zasadami ISO 17123 oraz innymi normami branżowymi, które zapewniają rzetelność pomiarów.

Pytanie 38

Jaką maksymalną liczbę boków może mieć jednostronnie nawiązany wielokąt?

A. 3 boki

B. 5 boków

C. 2 boki

D. 4 boki

Wybór innych opcji, takich jak 5, 3 czy 4 boki, wynika z nieporozumienia odnośnie definicji poligonów jednostronnie nawiązanych. Poligon ten, jak sama nazwa wskazuje, charakteryzuje się tym, że jest formą zamkniętą, której wierzchołki są połączone w sposób umożliwiający ich zamknięcie, jednakże jednocześnie nie może mieć więcej niż dwóch boków ze względu na reguły geometrii. W przypadku odpowiedzi wskazujących na 3 boki, 4 boki czy 5 boków, pojawia się typowy błąd myślowy związany z interpretacją poligonu jako figury wielokątnej, co wprowadza w błąd. Tego typu koncepcje są powszechnie spotykane, szczególnie w kontekście nauczania geometrii, gdzie uczniowie często mylą definicje figur. Aby wyjaśnić, dlaczego te odpowiedzi są nieprawidłowe, warto zaznaczyć, że każdy dodany bok w rzeczywistości przekształca jednostronnie nawiązany poligon w inną klasę figur, co narusza definicję jednostronnych poligonów. Z tego powodu, dla prawidłowego rozumienia koncepcji geometrycznych, kluczowe jest precyzyjne zaznajomienie się z definicjami i regułami rządzącymi poszczególnymi typami figur, co jest istotne w kontekście nauk matematycznych i inżynierskich.

Pytanie 39

Jaką precyzję graficzną można osiągnąć dla mapy o skali 1:2000, jeśli średni błąd lokalizacji elementu terenowego na tej mapie wynosi ±0,1 mm w skali mapy?

A. ±0,02 m

B. ±2 m

C. ±0,2 m

D. ±0,002 m

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia relacji między skalą mapy a rzeczywistymi wymiarami w terenie. Odpowiedzi takie jak ±0,002 m, ±2 m czy ±0,02 m są błędne ze względu na niewłaściwe przeliczenie błędu pomiarowego w kontekście skali. Na przykład, odpowiedź ±0,002 m mogłaby wynikać z pomylenia jednostek lub niezrozumienia, że przeliczenie dotyczy skali, a nie jedynie wartości błędu. Z kolei ±2 m to znacznie większa wartość, która nie znajduje zastosowania w kontekście mapy w skali 1:2000. Tego rodzaju oszacowania mogą prowadzić do poważnych błędów w pracach geodezyjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Dodatkowo, odpowiedź ±0,02 m również nie odzwierciedla właściwego przeliczenia, ponieważ jest to wartość, która nie odpowiada założonemu błędowi pomiarowemu. Problemem jest często brak umiejętności przeliczania błędów pomiarów w kontekście skali, co jest podstawą w geodezji i kartografii. Dobrze zrozumiane zasady przeliczania błędów w zależności od skali mapy są niezbędne, aby uniknąć nieporozumień i błędnych interpretacji w praktyce zawodowej.

Pytanie 40

Kontrolę tyczenia, polegającą na weryfikacji długości boków oraz przekątnych pojedynczych prostokątów, kwadratów lub ich zestawień, wykonuje się w trakcie prac niwelacyjnych

A. profili

B. punktów rozproszonych

C. tras

D. siatkową

Odpowiedź 'siatkową' jest poprawna, ponieważ kontrola tyczenia w kontekście niwelacji polega na weryfikacji dokładności wymiarów prostokątów i kwadratów, które tworzą siatkę geodezyjną. Siatkę geodezyjną stosuje się w pracach budowlanych oraz inżynieryjnych, aby zapewnić, że wszystkie elementy budowli są prawidłowo umiejscowione w przestrzeni. Kontrola boków i przekątnych pozwala na wykrycie ewentualnych błędów w geometrii, co jest kluczowe dla stabilności konstrukcji. W praktyce, inżynierowie i geodeci najczęściej wykorzystują instrumenty jak teodolity oraz niwelatory do precyzyjnego pomiaru. W standardach branżowych, takich jak norma PN-EN 1990, podkreśla się znaczenie precyzyjnego niwelowania w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa obiektów budowlanych. Wprowadzenie jakościowych kontroli w postaci tyczenia siatek geodezyjnych jest zatem kluczowym elementem procesu budowlanego, który minimalizuje ryzyko błędów konstrukcyjnych i poprawia efektywność realizacji projektów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej