Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 3 maja 2025 09:24
Data zakończenia: 3 maja 2025 10:04

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta, który podczas codziennych zajęć w pracowni ceramicznej regularnie dokumentuje zachowania swoich podopiecznych według ściśle ustalonego schematu, realizuje

A. obserwację uczestniczącą kontrolowaną

B. wywiad standaryzowany ukryty

C. badanie socjometryczne

D. eksperyment pedagogiczny

Obserwacja uczestnicząca kontrolowana to technika badawcza, w której badacz aktywnie angażuje się w sytuację, jednocześnie monitorując i rejestrując zachowania uczestników. W kontekście terapeuty, który prowadzi zajęcia w pracowni ceramicznej, taka forma obserwacji pozwala na dogłębną analizę interakcji między uczestnikami oraz ich zachowań w naturalnym środowisku. Dzięki zastosowaniu ściśle określonego klucza rejestracji, terapeuta może systematycznie zbierać dane, co wspiera dalsze działania terapeutyczne, takie jak dostosowywanie zajęć do potrzeb grupy. Przykładem zastosowania może być identyfikowanie postępów uczestników w zakresie umiejętności manualnych oraz społecznych, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z różnymi potrzebami, gdzie istotne jest, aby terapeuta był obecny i aktywnie uczestniczył w procesie, co zwiększa efektywność interwencji.

Pytanie 2

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. osła

B. kota

C. konia

D. psa

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 3

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. protetykiem

B. pedagogiem specjalnym

C. pracownikiem socjalnym

D. fizjoterapeutą

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 4

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. ekonomicznym

B. poznawczym

C. przedsiębiorczości

D. oszczędzania

Odpowiedź "ekonomicznym" jest poprawna, ponieważ uczestnik warsztatu, który uczy się gospodarowania pieniędzmi i planowania zakupów, zdobywa wiedzę z zakresu ekonomii, która obejmuje zasady zarządzania zasobami finansowymi. Gospodarowanie pieniędzmi to kluczowy element zarządzania osobistymi finansami, obejmujący umiejętność efektywnego planowania wydatków, oszczędzania oraz inwestowania. Współczesne podejście do ekonomii zakłada nie tylko teoretyczne zrozumienie zasad rynkowych, ale także umiejętności praktyczne, takie jak tworzenie budżetu domowego, analiza ofert i podejmowanie świadomych decyzji zakupowych. Na przykład, uczestnicy mogą nauczyć się, jak obliczyć całkowity koszt zakupu, uwzględniając nie tylko cenę, ale również dodatkowe opłaty, co pozwoli im unikać nieprzewidzianych wydatków. W kontekście standardów branżowych, kursy z zakresu ekonomii i finansów osobistych powinny być zgodne z najlepszymi praktykami, takimi jak te opracowane przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Edukacji Ekonomicznej (IAEE), które podkreślają znaczenie praktycznych umiejętności w edukacji finansowej.

Pytanie 5

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie oraz odciskanie to zestaw działań wykonywanych podczas zajęć w pracowni

A. kaletniczej

B. graficznej

C. stolarskiej

D. ceramicznej

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie i odciskanie są technikami związanymi z pracą w pracowni graficznej, gdzie tworzenie różnorodnych form graficznych oraz reprodukcja obrazów na papierze lub innych materiałach jest kluczowym aspektem. W pracowni graficznej, rytowanie i grawerowanie polegają na tworzeniu wzorów i tekstów na powierzchniach takich jak metal, drewno czy linoleum, co pozwala na uzyskanie unikalnych odbitek. Techniki te są wykorzystywane w druku wypukłym oraz w procesach produkcji materiałów reklamowych. Tuszowanie to kolejny ważny krok, polegający na aplikacji tuszu na przygotowane formy, co umożliwia przeniesienie obrazu na papier. Odciskanie, w zależności od techniki, może obejmować zarówno zastosowania ręczne, jak i maszynowe, pozwalając na produkcję większej liczby kopii. Zastosowanie tych technik w projektowaniu graficznym, w tym tworzeniu plakatów, albumów artystycznych czy książek, jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki oraz designu, co podkreśla ich znaczenie w dzisiejszym przemyśle kreatywnym.

Pytanie 6

Przy opracowywaniu planu zajęć, terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć od ustalenia

A. formy prowadzenia zajęć

B. sposobu oceny osiągnięcia celów terapeutycznych

C. metod oraz technik

D. celów terapeutycznych

Odpowiedź wskazująca na cele terapeutyczne jest poprawna, ponieważ są one fundamentem każdej interwencji terapeutycznej. Cele terapeutyczne określają, co ma być osiągnięte w trakcie zajęć, a ich precyzyjne sformułowanie pozwala na dobór odpowiednich metod i technik, które będą skuteczne w dążeniu do konkretnego rezultatu. Na przykład, jeśli celem terapii zajęciowej jest poprawa zdolności motorycznych u pacjenta po udarze, terapeuta może zaplanować zajęcia, które angażują ręce w ćwiczenia wymagające precyzyjnych ruchów, takie jak układanie klocków. W praktyce zawodowej, zgodnie z wytycznymi Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, terapeuta powinien zacząć od zdefiniowania celów, aby zapewnić, że wszystkie działania są ukierunkowane na wspieranie pacjenta w osiąganiu tych celów. Dobrze sformułowane cele powinny być SMART (Specific, Measurable, Achievable, Relevant, Time-bound), co zapewnia ich jasność i realność w realizacji.

Pytanie 7

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Wybór mieszkańca domu pomocy społecznej jako osoby, dla której zespół terapeutyczno-opiekuńczy opracowuje indywidualny plan wsparcia, jest uzasadniony specyfiką funkcjonowania domów pomocy społecznej. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej, domy te są instytucjami, które oferują całodobową opiekę i wsparcie dla osób, które z powodu wieku, niepełnosprawności lub innych przyczyn nie mogą samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie. Tworzenie indywidualnego planu wsparcia jest kluczowym elementem w zapewnieniu dostosowanej opieki, która odpowiada na konkretne potrzeby mieszkańca. W praktyce, plan taki uwzględnia zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne, emocjonalne oraz edukacyjne, co ma na celu poprawę jakości życia mieszkańców. Przykładowo, w ramach takiego planu może być przewidziana terapia zajęciowa, wsparcie psychologiczne, a także organizacja zajęć aktywizujących, które pomagają w integracji społecznej i redukcji izolacji. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy, uwzględniając stan zdrowia i gotowość mieszkańca do współpracy, dostosowuje formy wsparcia, co jest zgodne z dobrymi praktykami w obszarze opieki i wsparcia społecznego.

Pytanie 8

Kobieta hospitalizowana na oddziale neurologicznym doświadcza trudności w identyfikacji obiektów oraz w opisywaniu ich z pamięci. Jaki rodzaj zaburzeń to wskazuje?

A. apraksja

B. agnozja

C. agrafia

D. afonia

Agnozja jest zaburzeniem poznawczym, które polega na trudności w rozpoznawaniu i identyfikacji przedmiotów, pomimo zachowanej sprawności zmysłowej. W przypadku pacjentki przebywającej na oddziale neurologicznym, trudności w rozpoznawaniu i opisywaniu przedmiotów mogą wynikać z uszkodzenia określonych obszarów mózgu, najczęściej w okolicy potylicznej lub skroniowej. Praktycznym przykładem agnozji może być sytuacja, w której pacjentka nie jest w stanie rozpoznać znanego jej przedmiotu, na przykład kluczy, mimo że może je dotykać i widzieć. W neurologii ważne jest, aby zrozumieć różne typy agnozji, takie jak agnozja wzrokowa, dotykowa czy słuchowa, co ma istotne znaczenie w diagnostyce i terapii. Rekomenduje się stosowanie testów neuropsychologicznych oraz terapię rehabilitacyjną, która może pomóc pacjentom w przezwyciężaniu trudności związanych z agnozją. Współpraca z terapeutami zajęciowymi i neurologami jest kluczowa w opracowywaniu indywidualnych planów leczenia, które uwzględniają specyfikę zaburzeń każdej osoby.

Pytanie 9

Silwoterapia to technika terapeutyczna, która bazuje na zdrowotnym wpływie

A. lasu.

B. fauny.

C. odcieni.

D. aromatów.

Silwoterapia, czyli terapia lasem, to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne właściwości środowiska leśnego do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Badania pokazują, że przebywanie w otoczeniu drzew i natury wpływa korzystnie na obniżenie poziomu stresu, poprawę nastroju oraz wzmacnianie układu odpornościowego. Silwoterapia opiera się na specyfice lasu, który jest źródłem świeżego powietrza, ujemnych jonów oraz substancji biologicznie aktywnych uwalnianych przez rośliny, zwanych fitoncydami. Przykłady zastosowania silwoterapii obejmują organizowanie sesji terapeutycznych w lasach, gdzie pacjenci angażują się w różnorodne aktywności, jak spacery, medytacje czy ćwiczenia oddechowe. Zgodnie z zasadami terapii, istotne jest, aby te działania były prowadzone w atmosferze relaksu i harmonii z naturą. W praktyce terapeuci często zalecają regularne wizyty w lasach jako sposób na poprawę ogólnego samopoczucia, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach naukowych dotyczących korzyści zdrowotnych kontaktu z naturą.

Pytanie 10

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. Jestem słoniem

B. Jujitsu

C. FUKO

D. Zdarta płyta

Technika asertywnego zachowania, znana jako jujitsu, polega na umiejętnym przekształceniu argumentów rozmówcy w sposób, który pozwala na wyrażenie własnego stanowiska bez konfrontacji. Terapeuta, stosując tę technikę, nie tylko stara się zrozumieć perspektywę podopiecznego, ale także asertywnie broni swojego zdania. Przykładem może być sytuacja, w której podopieczny krytykuje decyzje terapeuty. Zamiast bezpośrednio bronić swojej racji, terapeuta może użyć stwierdzenia: "Rozumiem, że masz inne zdanie, ale dla mnie to ważne, aby pozostać przy tym podejściu, ponieważ przynosi ono efekty." Takie działanie odzwierciedla umiejętność obrony swoich przekonań bez agresji, co jest kluczowe w budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Jujitsu jest techniką, która znajduje zastosowanie w wielu kontekstach, od psychoterapii po negocjacje, i jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 11

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

B. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

C. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

D. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

System stacyjny, znany również jako obwodowy, polega na tym, że uczestnicy zajęć przechodzą od jednego stanowiska do drugiego, wykonując różne czynności w ustalonej kolejności. Taki model zajęć sprzyja wszechstronnemu rozwojowi umiejętności uczestników, umożliwiając im zdobywanie doświadczenia w różnych obszarach. Przykładowo, w terapii zajęciowej, uczestnicy mogą pracować nad umiejętnościami manualnymi, społecznymi oraz poznawczymi w poszczególnych stacjach, co pozwala na holistyczne podejście do terapii. Dobrze zaplanowane stacje powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników oraz celów terapeutycznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej. Dzięki takiemu podejściu, terapeuta ma możliwość zróżnicowanego monitorowania postępów uczestników oraz dostosowywania zajęć w zależności od ich rozwoju.

Pytanie 12

U podopiecznego występują halucynacje oraz iluzje. Jakie to zaburzenia?

A. spostrzegania

B. uczenia się

C. pamięci

D. uwagi

Omamy i złudzenia to zaburzenia związane z percepcją rzeczywistości, które klasyfikowane są jako zaburzenia spostrzegania. Omamy są fałszywymi wrażeniami zmysłowymi, które mogą występować w różnych modalnościach, takich jak wzrok czy słuch. Złudzenia natomiast to błędne przekonania, które są odporne na dowody przeciwne. Zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w praktyce klinicznej, ponieważ mogą one być objawami różnych schorzeń, takich jak schizofrenia, ciężka depresja czy zaburzenia neurologiczne. W kontekście terapii i diagnostyki, ważne jest, aby specjaliści potrafili rozpoznać te objawy oraz zrozumieć ich wpływ na funkcjonowanie pacjenta. W praktyce wykorzystuje się różne metody oceny, takie jak wywiady strukturalne czy kwestionariusze, które pomagają w dokładnej diagnozie i dalszym planowaniu leczenia.

Pytanie 13

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. z problemami integracji sensomotorycznej

B. niesłyszących

C. korzystających z wózków inwalidzkich

D. niewidomych

Wybór odpowiedzi sugerujących, że zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są istotne dla osób z zaburzeniami integracji sensomotorycznej, niesłyszących lub poruszających się na wózku inwalidzkim, jest błędny, ponieważ każda z tych grup ma odmienne potrzeby rehabilitacyjne. Osoby z zaburzeniami integracji sensomotorycznej mogą zmagać się z problemami w przetwarzaniu informacji sensorycznych, co wpływa na ich zdolności motoryczne, ale niekoniecznie wymagają one specjalnych technik lokomocji w takim zakresie jak niewidomi. Zajęcia dla tej grupy koncentrują się na rozwijaniu odpowiednich reakcji sensorycznych i koordynacji, a nie na technikach ochrony. W przypadku osób niesłyszących, ich wyzwania dotyczą głównie komunikacji, a nie technik poruszania się. Osoby poruszające się na wózku inwalidzkim mają inną dynamikę ruchu, gdzie kluczowe jest dostosowanie otoczenia do ich potrzeb, a nie techniki lokomocyjne. Powszechnym błędem w myśleniu jest utożsamianie problemów mobilnościowych z problemami wzrokowymi, co prowadzi do mylnych wniosków o konieczności nauki technik ochrony w tych grupach. Każda z tych grup terapeutycznych wymaga zindywidualizowanego podejścia, co jest kluczowym elementem w standardach rehabilitacyjnych.

Pytanie 14

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

B. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych

C. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

D. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

W diagnozowaniu problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego z mózgowym porażeniem dziecięcym kluczowe jest, aby etap ten następował bezpośrednio po zbieraniu danych z wywiadów, obserwacji oraz analizy dokumentacji. Proces diagnozy jest złożonym zadaniem, które wymaga rzetelnego zbierania informacji, aby zrozumieć indywidualne potrzeby dziecka. Zbieranie danych dostarcza niezbędnych informacji o aktualnym stanie zdrowia, funkcjonowaniu oraz otoczeniu społecznym podopiecznego. Przykładowo, analiza dokumentacji medycznej i obserwacja zachowań dziecka w naturalnym otoczeniu pozwala na zidentyfikowanie jego mocnych i słabych stron, co jest fundamentem dla późniejszej diagnozy. Umożliwia to również formułowanie skutecznych interwencji terapeutycznych zgodnych z najlepszymi praktykami w rehabilitacji dzieci z ograniczeniami. Na tym etapie ważne jest zastosowanie zintegrowanego podejścia, które uwzględnia wieloaspektowe spojrzenie na rozwój dziecka, co jest zgodne z standardami diagnostycznymi oraz wytycznymi organizacji zajmujących się terapią dziecięcą.

Pytanie 15

Lekarz zajmujący się rehabilitacją w skierowaniu na terapię zajęciową zaznaczył potrzebę zwiększenia ruchomości w stawie ramienno-barkowym. Zgodnie z tym przykazaniem terapeuta powinien zaproponować pacjentowi

A. pisanie na klawiaturze

B. zwijanie pasków z papieru

C. malowanie na sztaludze

D. lepienie kulek z krepiny

Malowanie na sztaludze jest skuteczną metodą terapii zajęciowej, która angażuje staw ramienno-barkowy w sposób wymagający znacznego zakresu ruchu. Technika ta nie tylko sprzyja poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji, ale również pozwala na rozwijanie zdolności artystycznych pacjenta. Stosowanie sztalugi wymusza na pacjencie rozciąganie ramienia w różnych kierunkach, co jest kluczowe dla zwiększenia zakresu ruchu w stawie ramienno-barkowym. Dodatkowo, malowanie na sztaludze może być dostosowane do indywidualnych możliwości pacjenta, co sprawia, że jest to forma terapii, która może być zrealizowana zarówno w warunkach ambulatoryjnych, jak i stacjonarnych. W terapii zajęciowej standardowe procedury zalecają wykorzystywanie działań angażujących dużą amplitudę ruchu, co jest zgodne z zaleceniami dotyczącymi rehabilitacji stawów. Oprócz aspektów fizycznych, malowanie rozwija również zdolności poznawcze, co czyni tę formę terapii kompleksowym podejściem do rehabilitacji.

Pytanie 16

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Przystępności

B. Systematyczności

C. Trwałości

D. Poglądowości

Odpowiedź 'Poglądowości' jest poprawna, ponieważ zasada ta zakłada umożliwienie uczestnikom terapii zajęciowej bezpośredniego zapoznania się z obiektami, co w przypadku pielęgnacji roślin doniczkowych przekłada się na realne doświadczenie. Dzięki tej metodzie terapeuta może ułatwić zrozumienie budowy roślin oraz ich potrzeb, co jest kluczowe dla skutecznego przesadzania. Przykładowo, uczestnicy mogą osobiście obserwować system korzeniowy, co pozwala im na lepsze zrozumienie, jak ważne jest odpowiednie podłoże i technika przesadzania. W kontekście dobrych praktyk, zasada poglądowości jest zgodna z podejściem do nauczania przez doświadczanie, co potwierdzają badania pokazujące, że uczniowie najlepiej przyswajają wiedzę poprzez praktykę. Dodatkowo, zastosowanie narzędzi ogrodniczych w zajęciach nie tylko wspiera rozwój umiejętności manualnych, ale także zwiększa motywację i zaangażowanie uczestników, co jest istotne w terapii zajęciowej.

Pytanie 17

U pacjenta po amputacji kończyn dolnych, który obawia się, że nie będzie w stanie kontynuować swojej pasji związanej z podróżowaniem i fotografowaniem, występuje deprywacja potrzeby

A. przynależności

B. szacunku

C. miłości

D. samorealizacji

Odpowiedź "samorealizacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do najważniejszej potrzeby jednostki w kontekście psychologii humanistycznej, zgodnie z teorią Abrahama Maslowa. Samorealizacja wiąże się z dążeniem do osiągnięcia pełni swojego potencjału oraz realizacji osobistych pasji i celów. W przypadku osoby po amputacji kończyn dolnych, obawy o niemożność podróżowania i fotografowania wskazują na obawę o brak możliwości spełnienia siebie w ważnych dla niej dziedzinach. Aby wspierać tę osobę, istotne jest stworzenie warunków, które umożliwią jej adaptację do nowej sytuacji i znalezienie alternatywnych sposobów na realizację pasji. Przykłady wsparcia obejmują rehabilitację, której celem jest wypracowanie nowych umiejętności mobilności, oraz programy edukacyjne, które uczą technik fotografowania przy użyciu dostosowanego sprzętu. Wsparcie środowiskowe i psychologiczne również odgrywa kluczową rolę w procesie samorealizacji, umożliwiając jednostce dążenie do celów, które są dla niej znaczące.

Pytanie 18

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z mózgowym porażeniem dziecięcym

B. z zespołem Downa

C. z astmą oskrzelową

D. z paraplegią

Odpowiedź wskazująca, że zajęcia w pracowni stolarskiej są przeciwwskazane dla podopiecznych z astmą oskrzelową jest poprawna z kilku powodów. Astma oskrzelowa to przewlekła choroba układu oddechowego, która może być wywołana przez różne czynniki, w tym pył, chemikalia oraz inne substancje unoszące się w powietrzu. Pracownia stolarska często wiąże się z dużą ilością pyłu drzewnego, który może spowodować zaostrzenie objawów astmy, prowadząc do trudności w oddychaniu, kaszlu czy duszności. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu uczestników zajęć, ważne jest przestrzeganie standardów ochrony zdrowia, które rekomendują unikanie narażenia osób z chorobami układu oddechowego na szkodliwe czynniki. Przykładem może być stosowanie odpowiednich filtrów powietrza oraz wydajnych systemów wentylacyjnych, które minimalizują stężenie alergenów w powietrzu. W obliczu tych zagrożeń, organizowanie zajęć dla osób z astmą w takim środowisku może być nieodpowiedzialne, dlatego ważne jest dostosowanie warunków pracy do potrzeb zdrowotnych uczestników zajęć.

Pytanie 19

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z choreoterapii

B. z teatroterapii

C. z ludoterapii

D. z meloterapii

Teatroterapia jest formą terapii, która wykorzystuje sztukę teatralną jako narzędzie do rozwoju osobistego, wyrażania emocji i poprawy umiejętności społecznych. Dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który wykazuje wysokie umiejętności w zakresie naśladowania mimiki i gestów, teatroterapia staje się szczególnie odpowiednia. Umożliwia mu nawiązywanie relacji z innymi uczestnikami, a także eksplorowanie i wyrażanie swoich uczuć poprzez różnorodne formy teatralne. W praktyce terapeutycznej, zajęcia z teatroterapii mogą obejmować improwizacje, tworzenie postaci, czy też odgrywanie scenek, co sprzyja rozwojowi umiejętności komunikacyjnych i społecznych. Metoda ta jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie sztuki w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, teatroterapia wpływa pozytywnie na rozwój emocjonalny uczestników, pomagając im zrozumieć i wyrazić swoje emocje w sposób twórczy.

Pytanie 20

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. regresją

B. autoagresją

C. progresją

D. infantylizmem

Regresja to pojęcie psychologiczne, które odnosi się do powrotu jednostki do wcześniejszych, bardziej prymitywnych lub dziecięcych zachowań pod wpływem stresu lub innych trudnych sytuacji życiowych. Zjawisko to jest często obserwowane w terapii psychologicznej, gdzie pacjenci mogą przejawiać zachowania przypominające te z ich dzieciństwa, takie jak płacz, złość czy skłonność do szukania poczucia bezpieczeństwa w osobach dorosłych. Regresja może być mechanizmem obronnym, który pozwala na chwilowe złagodzenie stresu poprzez ucieczkę do prostszych, bardziej znanych emocji i sposobów reagowania. W praktyce, terapeuci mogą spotkać się z regresją u osób przeżywających kryzysy życiowe, takie jak rozwody, utraty bliskich czy poważne zmiany zawodowe. W takich przypadkach ważne jest, aby terapeuta potrafił zrozumieć i uznać te zachowania, jednocześnie pomagając pacjentowi w powrocie do bardziej adaptacyjnych strategii radzenia sobie. Warto również zaznaczyć, że regresja nie jest zawsze negatywna; w pewnych kontekstach może być naturalnym i zdrowym sposobem na poradzić sobie z trudnościami.

Pytanie 21

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. pamięci

B. myślenia

C. spostrzegania

D. uwagi

Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.

Pytanie 22

Po amputacji kończyny górnej, pacjentowi w czasie przed zastosowaniem protezy powinno się zalecać pracę w warsztacie tkackim głównie w celu

A. polepszenia ogólnej sprawności fizycznej

B. wzmocnienia i ustabilizowania objętości kikuta

C. rozwijania mięśni obręczy kończyny górnej

D. normalizacji czucia powierzchownego i głębokiego

Odpowiedź dotycząca rozwijania mięśni obręczy kończyny górnej jest prawidłowa, ponieważ rehabilitacja pacjentów po amputacji kończyny górnej koncentruje się na przywracaniu funkcji i mobilności, co jest niezwykle istotne przed przystąpieniem do zaprotezowania. Praca na warsztacie tkackim angażuje różne grupy mięśniowe, co przyczynia się do wzmocnienia obręczy barkowej oraz jej stabilizacji. Używanie rąk do wykonywania precyzyjnych ruchów przy tkaniu rozwija siłę i koordynację, co jest kluczowe dla późniejszego funkcjonowania z protezą. W praktyce, rehabilitacja powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a terapia zajęciowa, taka jak tkactwo, może być skutecznym sposobem na zwiększenie aktywności fizycznej, poprawę wydolności oraz wspieranie procesu adaptacji do życia z protezą. Dobrym przykładem zastosowania tej metody jest wprowadzenie pacjentów do zajęć manualnych, które nie tylko angażują mięśnie, ale także stymulują układ nerwowy poprzez ćwiczenia wzrokowo-ruchowe, co jest zgodne z rekomendacjami specjalistów rehabilitacji.

Pytanie 23

Które zajęcia są najbardziej odpowiednie dla osób z przewlekłą chorobą psychiczną, aby poprawić ich samopoczucie?

A. Intensywne zajęcia sportowe

B. Zaawansowane kursy komputerowe

C. Zajęcia z ekonomii

D. Arteterapia

Arteterapia jest jedną z najskuteczniejszych form terapii zajęciowej, szczególnie dla osób zmagających się z przewlekłymi chorobami psychicznymi. Praktyka ta polega na wykorzystaniu sztuki jako środka wyrazu, co pozwala pacjentom na eksplorację swoich emocji w sposób, który może być mniej konfrontacyjny niż rozmowa. Dzięki arteterapii osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą zyskać większą świadomość siebie i swoich emocji, co jest kluczowe dla poprawy samopoczucia. Dodatkowo, tworzenie sztuki może być formą relaksacji, co jest niezwykle ważne w kontekście redukcji stresu. W arteterapii nie chodzi o tworzenie dzieł sztuki, które będą oceniane czy sprzedawane, ale raczej o proces twórczy, który pomaga w wyrażaniu tego, co trudno jest ująć w słowa. Terapia ta jest również wspierana przez wiele badań, które wskazują na jej pozytywny wpływ na zdrowie psychiczne. Dla wielu pacjentów ta forma terapii staje się kluczowym elementem ich ścieżki do zdrowia psychicznego.

Pytanie 24

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Bajki oraz wiersze

B. Igły i nici

C. Gry planszowe i stolikowe

D. Płyty z muzyką

Gry planszowe i stolikowe są kluczowym narzędziem w ludoterapii, ponieważ umożliwiają rozwijanie wielu umiejętności społecznych i emocjonalnych u uczestników. Terapeuci wykorzystują te formy aktywności, aby wspierać interakcje między dziećmi, co jest niezbędne do budowania relacji oraz poprawy komunikacji. Gry te sprzyjają również rozwijaniu zdolności kognitywnych, takich jak myślenie strategiczne, podejmowanie decyzji czy rozwiązywanie problemów. Na przykład, gra w planszówki może uczyć dzieci zasad fair play, co jest fundamentem zdrowych interakcji społecznych. Warto zauważyć, że gry stolikowe często angażują uczestników w formie współpracy lub rywalizacji, co daje możliwość nauki asertywności i empatii. Zastosowanie takich pomocy dydaktycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują aktywne uczenie się poprzez zabawę, a także wspierają rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. W kontekście ludoterapii, dobrze dobrane gry mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni je niezwykle elastycznym narzędziem w pracy terapeutycznej.

Pytanie 25

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. ściegu przed igłą

B. haftu krzyżykowego

C. splotu gobelinowego

D. haftu richelieu

Nauka ściegu przed igłą jest kluczowym etapem w pracowni hafciarskiej, ponieważ stanowi fundament wielu technik haftu. Ścieg przed igłą, znany również jako ścieg prosty, jest podstawowym ruchem, który pozwala na precyzyjne umieszczanie nici na kanwie. W praktyce, opanowanie tego ściegu umożliwia przyszłym hafciarzom realizację bardziej skomplikowanych wzorów, które wykorzystują różnorodne techniki haftu. Ścieg ten ułatwia także naukę innych ściegów, takich jak haft krzyżykowy, gdzie podstawowe umiejętności są wykorzystywane w bardziej zaawansowanych technikach. Dobry hafciarz powinien w pierwszej kolejności skupić się na opanowaniu ściegu przed igłą, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie materiałów, narzędzi oraz technik, które są niezbędne w pracy z haftem. W wielu programach edukacyjnych, ścieg przed igłą jest podstawą, od której zaczyna się naukę, co potwierdzają również standardy branżowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 26

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. planowania działań terapeutycznych

B. diagnozy terapeutycznej

C. prowadzenia zaplanowanych zajęć

D. ustalania celów terapii

Obszerny zakres odpowiedzi dotyczący diagnozy terapeutycznej, prowadzenia planowych zajęć oraz określenia celów terapii może prowadzić do nieporozumień związanych z etapami procesu terapeutycznego. Diagnoza terapeutyczna, choć kluczowa, ma na celu jedynie identyfikację problemów i potrzeb podopiecznego. To na jej podstawie podejmowane są decyzje dotyczące dalszych działań, jednak sama nie obejmuje jeszcze wyboru konkretnych materiałów czy narzędzi. Prowadzenie planowych zajęć zakłada już realizację ustalonych wcześniej działań, co oznacza, że na tym etapie terapeuta powinien korzystać z wcześniej zaplanowanych narzędzi, a nie dopiero je dobierać. Określenie celów terapii jest istotnym krokiem, ale ma głównie na celu wyznaczenie kierunku działań, a nie konkretny dobór materiałów. Proszę pamiętać, że typowe błędy myślowe polegają na myleniu kolejności procesów. Proces terapeutyczny jest sekwencją działań, które powinny być przeprowadzane w określonej kolejności, aby zapewnić skuteczność terapii. Właściwe zrozumienie, że dobór narzędzi i materiałów następuje podczas planowania działań terapeutycznych, jest kluczowe dla osiągnięcia pozytywnych wyników w pracy z pacjentem.

Pytanie 27

W kontekście etapów diagnozy terapeutycznej, ostateczne określenie problemów oraz potrzeb powinno być bezpośrednio poprzedzone

A. projektowaniem narzędzi badawczych

B. gromadzeniem oraz pozyskiwaniem danych diagnostycznych

C. doborem metod i technik badawczych

D. analizowaniem i interpretacją uzyskanych danych diagnostycznych

Dobór metod i technik badawczych, projektowanie narzędzi badawczych oraz gromadzenie danych diagnostycznych to etapy, które są istotne w procesie diagnozy terapeutycznej, ale nie można ich utożsamiać z kluczowym momentem, jakim jest analiza i interpretacja danych. Dobór metod i technik badawczych dotyczy wyboru odpowiednich narzędzi, które będą używane w procesie diagnozy, co jest istotne, ale następuje na wcześniejszym etapie. Właściwy dobór narzędzi jest ważny, ponieważ może znacząco wpływać na jakość uzyskanych danych, ale nie dostarcza jeszcze informacji o rzeczywistych potrzebach klienta. Projektowanie narzędzi badawczych wiąże się z tworzeniem instrumentów, które będą służyć do zbierania danych. Choć jest to ważny krok, to jednak nie przynosi odpowiedzi na pytanie, jakie konkretne problemy mają być rozwiązane w terapii. Gromadzenie i pozyskiwanie danych diagnostycznych jest kolejnym etapem, który dostarcza surowych informacji, ale bez ich późniejszej analizy i interpretacji nie można w pełni zrozumieć kontekstu i natury problemów. W praktyce często dochodzi do sytuacji, w której terapeuci koncentrują się na zbieraniu danych, a następnie przechodzą do formułowania problemów, co skutkuje niekompletną analizą. Kluczowe jest, aby po zebraniu danych, przeprowadzić ich szczegółową analizę, co pozwala na dokładne zrozumienie potrzeb klienta i dostosowanie terapii do jego indywidualnych potrzeb.

Pytanie 28

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

B. o wsparciu pod przedramię

C. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

D. o wyższym blacie stołu

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 29

Zanim terapeuta zajęciowy rozpocznie pracę z podopiecznymi w nowej sali komputerowej, powinien koniecznie

A. przygotować regulamin sali.

B. przekazać kierownikowi karty gwarancyjne urządzeń.

C. oznakować miejsca pracy numerami.

D. opracować harmonogram używania sprzętu.

Sporządzenie regulaminu pracowni komputerowej jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem zajęć z podopiecznymi. Regulamin nie tylko definiuje zasady korzystania ze sprzętu, ale także zapewnia bezpieczeństwo i porządek w pracy. W regulaminie powinny znaleźć się informacje dotyczące zasad użytkowania sprzętu, obowiązków terapeutów oraz podopiecznych, a także postanowienia dotyczące odpowiedzialności za ewentualne uszkodzenia. Przykładem może być zapis, że wszyscy użytkownicy muszą dbać o sprzęt i zgłaszać wszelkie nieprawidłowości. Dobrze opracowany regulamin przyczynia się do stworzenia bezpiecznego środowiska pracy, co jest zgodne z normami bezpieczeństwa pracy oraz najlepszymi praktykami w edukacji i terapii. Kluczowe jest również to, że regulamin może być wykorzystywany jako narzędzie do edukacji podopiecznych, co pomaga im nauczyć się odpowiedzialności oraz współpracy w grupie. W efekcie, dobrze skonstruowany regulamin staje się fundamentem efektywnej i harmonijnej pracy w pracowni komputerowej, wspierając zarówno terapeutów, jak i ich podopiecznych.

Pytanie 30

Terapeuta organizuje zespół reprezentantów ośrodka wsparcia społecznego do zawodów sportowych. 24-letnia podopieczna z zespołem Downa oraz znaczną krótkowzrocznością wykazuje dużą nadpobudliwość i wyraża chęć do aktywności fizycznej. W jaką dyscyplinę sportową terapeuta powinien jej zaproponować przygotowania?

A. Biegów przełajowych

B. Turnieju boules

C. Zawodów pływackich

D. Akrobacji na trampolinach

Zarówno biegi przełajowe, jak i turniej boules czy akrobacje na trampolinach, mają swoje specyficzne wymagania, które mogą nie być odpowiednie dla podopiecznej z zespołem Downa i znaczną krótkowzrocznością. Biegi przełajowe wymagają dobrej orientacji przestrzennej oraz umiejętności szybkiego podejmowania decyzji, co może stanowić wyzwanie dla osoby z ograniczeniem wzrokowym. Ponadto, terenowe warunki mogą prowadzić do potencjalnych zagrożeń związanych z upadkami czy kontuzjami. Akrobacje na trampolinach wymagają nie tylko zaawansowanej koordynacji, ale także dużej sprawności fizycznej oraz umiejętności przewidywania ruchów, co może być trudne do osiągnięcia dla osoby z nadpobudliwością i problemami ze wzrokiem. Z kolei turniej boules, mimo że wydaje się być mniej wymagającą dyscypliną, również nie dostarcza odpowiedniej aktywności fizycznej, jaką oferuje pływanie. Boules to gra wymagająca precyzji i cierpliwości, co może być trudne do zaadaptowania w przypadku osoby z wysokim poziomem nadpobudliwości. W przypadku wyboru aktywności fizycznej dla osób z niepełnosprawnościami, istotne jest uwzględnienie ich indywidualnych potrzeb oraz możliwości, a także stworzenie środowiska, które sprzyja wsparciu i integracji społecznej. Dlatego zawody pływackie stanowią najlepszy wybór, biorąc pod uwagę zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne.

Pytanie 31

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. prezentuje się jako znana postać

B. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

C. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

D. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 32

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Aktywności

B. Systematyczności

C. Przystępności

D. Poglądowości

Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.

Pytanie 33

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

B. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

C. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

D. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Pytanie 34

Jaką metodę zasugerował terapeuta, rekomendując podopiecznej po mastektomii uczestnictwo w terapii poprzez pracę, aby przywrócić sprawność funkcjonalną ramienia oraz stawu barkowego?

A. Ergoterapię

B. Arteterapię

C. Socjoterapię

D. Ludoterapię

Ergoterapia jest metodą terapeutyczną, która koncentruje się na przywracaniu sprawności czynnościowej oraz poprawie jakości życia pacjentów, poprzez angażowanie ich w różne formy aktywności. W przypadku podopiecznej po mastektomii, ergoterapia może obejmować szereg ćwiczeń i działań mających na celu poprawę funkcji ramienia i stawu barkowego. Przykładowo, terapeuta może zaplanować program ćwiczeń, który będzie obejmował mobilizację stawów, ćwiczenia wzmacniające oraz zadania związane z codziennymi czynnościami, takimi jak ubieranie się czy przygotowywanie posiłków. Ergoterapia ma na celu nie tylko rehabilitację fizyczną, ale również wsparcie psychiczne, co jest niezwykle istotne w procesie pooperacyjnym. W standardach opieki nad pacjentami onkologicznymi, ergoterapia jest uznawana za kluczowy element rehabilitacji, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Dzięki zastosowaniu ergoterapii, pacjenci mogą szybciej wrócić do aktywności, które są dla nich istotne, co znacząco wpływa na ich samopoczucie i jakość życia.

Pytanie 35

Zasady kwalifikacji uczestnika do warsztatów terapii zajęciowej powinny być ujęte

A. w inwentarzu zadań organizacyjnych

B. w regulaminie organizacyjnym placówki

C. w karcie przyjęć do placówki

D. w zeszycie przyjęć do placówki

Regulamin organizacyjny placówki jest dokumentem, który określa zasady funkcjonowania organizacji, w tym procedury dotyczące przyjęcia uczestników na różne programy, takie jak warsztaty terapii zajęciowej. Zawiera on precyzyjnie opisane kryteria oraz procedury, które powinny być przestrzegane, aby zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa oraz standardami branżowymi. Przykładem może być opis wymogów dotyczących kwalifikacji uczestników, co pozwala na odpowiednie dopasowanie programu terapeutycznego do ich potrzeb. Ponadto, regulamin wpływa na transparentność i równość dostępu do terapii dla wszystkich zainteresowanych, co jest kluczowe w kontekście etyki zawodowej. W każdym przypadku, dobrze skonstruowany regulamin powinien być dostępny dla wszystkich zainteresowanych, aby umożliwić im zapoznanie się z zasadami oraz procedurami. Z tego powodu, zapisanie zasad przyjęcia uczestnika w regulaminie organizacyjnym jest zgodne z praktykami najlepszych placówek terapeutycznych.

Pytanie 36

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

B. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

C. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

Analiza wyników badań w kontekście całościowej oceny geriatrycznej jest kluczowym etapem, który pozwala na zrozumienie indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego. Na etapie określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego, terapeuta ma za zadanie zintegrować dane z różnych źródeł, takich jak wywiady, obserwacje, oraz dostępna dokumentacja medyczna. Dokładne zdefiniowanie tych aspektów jest fundamentalne dla skutecznego zaplanowania interwencji terapeutycznych. Dobrą praktyką jest wykorzystanie narzędzi oceny geriatrystycznej, takich jak skale oceny funkcjonalnej czy narzędzia do oceny jakości życia, co umożliwia dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia podopiecznego. Przykładowo, analiza wyników testów oceny funkcjonalnej może ujawnić ograniczenia w codziennych aktywnościach, co z kolei pozwala na dostosowanie celów terapeutycznych do rzeczywistych potrzeb podopiecznego, a tym samym na lepsze zaplanowanie rehabilitacji oraz wsparcia społecznego. Takie podejście jest zgodne z zasadami zintegrowanej opieki geriatrycznej, która koncentruje się na holistycznym podejściu do zdrowia.

Pytanie 37

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. epileptyczny atak w trakcie.

B. udar niedokrwienny w czasie.

C. chorobę Alzheimera.

D. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

Udar niedokrwienny jest wynikiem zablokowania przepływu krwi do mózgu, co może prowadzić do wystąpienia szeregu objawów neurologicznych, w tym zespołu Hornera. Zespół ten, charakteryzujący się opadnięciem powieki (ptosis), zwężeniem źrenicy (mioza) oraz zapadnięciem gałki ocznej (enophthalmus), jest wynikiem uszkodzenia nerwów współczulnych, które są odpowiedzialne za kontrolę mięśni oka. Takie objawy mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub udaru mózgu, a ich obecność wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W praktyce klinicznej, rozpoznanie udaru niedokrwiennego opiera się na szybkiej ocenie neurologicznej pacjenta, a także na wykorzystaniu obrazowania medycznego, takiego jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), w celu potwierdzenia diagnozy. Ważne jest, aby personel medyczny szybko zareagował na objawy, co może znacząco wpłynąć na rokowanie pacjenta. W przypadku pacjentów w domach pomocy społecznej, znajomość objawów udaru oraz ich szybkiego rozpoznawania może uratować życie, dlatego ciągłe szkolenie i edukacja w tym zakresie są kluczowe.

Pytanie 38

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Postać pozapiramidowa

B. Obustronne porażenie połowicze

C. Obustronne porażenie kurczowe

D. Postać móżdżkowa

Obustronne porażenie kurczowe to charakterystyczna postać mózgowego porażenia dziecięcego, w której dochodzi do znacznych ograniczeń ruchowych, zwłaszcza w kończynach dolnych. Cechą wyróżniającą tę postać jest większa sprawność w kończynach górnych, co pozwala dzieciom na wykonywanie prostszych zadań takich jak chwytanie przedmiotów. Dzieci z obustronnym porażeniem kurczowym często prezentują przywodzenie nóg oraz ich krzyżowanie w pozycji stojącej, co jest wynikiem zwiększonego napięcia mięśniowego. Zrozumienie tych objawów jest kluczowe w planowaniu terapii, która może obejmować fizjoterapię, aby poprawić mobilność i koordynację. W praktyce terapeuci powinni dostosować ćwiczenia do indywidualnych potrzeb dziecka, na przykład poprzez wprowadzanie gier i zabaw ruchowych, które angażują kończyny górne i dolne, co pozwoli na rozwijanie sprawności ruchowej. Wiedza na temat tej postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest istotna w kontekście wczesnej interwencji, co znacząco wpływa na jakość życia dzieci i ich rodzin.

Pytanie 39

Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?

A. Skupić się na nauce nowych umiejętności

B. Planować ambitne cele długoterminowe

C. Zastosować techniki reminiscencyjne

D. Wprowadzać skomplikowane procedury

Techniki reminiscencyjne są skuteczne i często stosowane w pracy z osobami cierpiącymi na zaawansowaną chorobę Alzheimera. Polegają one na stymulacji pamięci poprzez przywoływanie wspomnień z przeszłości. To podejście wykorzystuje zachowane wspomnienia, które mogą być bardziej dostępne niż świeże informacje, co z kolei wspiera komunikację i interakcje społeczne. Stosowanie reminiscencji pomaga również w budowaniu poczucia tożsamości i wartości osobistej pacjenta, co pozytywnie wpływa na jego samopoczucie. W praktyce terapeuta zajęciowy może używać zdjęć, muzyki czy przedmiotów związanych z przeszłością pacjenta, aby wywołać pozytywne emocje i wspomnienia. Takie podejście sprzyja również redukcji niepokoju i dezorientacji, które często towarzyszą chorobie Alzheimera. Moim zdaniem, techniki reminiscencyjne są kluczowe, ponieważ koncentrują się na zasobach pacjenta, a nie na jego ograniczeniach, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie. Dobre praktyki wskazują na ich wysoką efektywność w poprawie jakości życia pacjentów z otępieniem.

Pytanie 40

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. filmoterapię

C. plastyczną terapię

D. talasoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej