Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 8 maja 2025 06:27
Data zakończenia: 8 maja 2025 06:43

Egzamin zdany!

Wynik: 35/40 punktów (87,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. zakłócenia emocjonalne

B. szumy informacyjne

C. sprzężenia zwrotne

D. dekodowanie

Szumy informacyjne to pojęcie odnoszące się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na proces komunikacji, w tym przypadku między terapeutą a podopiecznym. W kontekście terapii, szumy informacyjne mogą obejmować nie tylko dźwięki z zewnątrz, jak hałas uliczny, ale także inne czynniki, które mogą rozpraszać uwagę, takie jak emocjonalne zawirowania, stres czy niewłaściwe warunki otoczenia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być stworzenie odpowiednich warunków do terapii, takich jak wybór cichego pomieszczenia z minimalnym zakłóceniem dźwiękowym. Dobre praktyki wskazują, że terapeuci powinni być świadomi wpływu szumów informacyjnych na jakość komunikacji i starać się je eliminować, co jest niezbędne do efektywnej pracy terapeutycznej. Szumy informacyjne mają również znaczenie w szerszej perspektywie komunikacji interpersonalnej, co podkreślają standardy etyczne w zawodach związanych z pomocą psychologiczną.

Pytanie 2

Głównym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz znaczną niepełnosprawnością intelektualną i niedosłuchem, jest

A. zwiększenie wydolności oddechowej oraz poprawa kondycji fizycznej

B. nabycie umiejętności wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie

C. przygotowanie do pracy w warunkach chronionych

D. rozwijanie umiejętności organizacji czasu wolnego w sposób aktywny

Terapia zajęciowa dla podopiecznych z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, koncentruje się głównie na opanowaniu podstawowych czynności życia codziennego. Umiejętności takie jak jedzenie, ubieranie się czy higiena osobista są kluczowe dla samodzielności i jakości życia tych osób. Terapeuci zajęciowi wykorzystują różnorodne metody, takie jak zadania oparte na codziennych czynnościach, w celu wspierania pacjentów w nabywaniu umiejętności niezbędnych do prowadzenia niezależnego życia. Na przykład, dzięki zastosowaniu technik adaptacyjnych i pomocy ortopedycznych, terapeuta może pomóc osobie z mózgowym porażeniem dziecięcym w nauce samodzielnego jedzenia przy użyciu specjalnie przystosowanych narzędzi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które kładą nacisk na zwiększanie samodzielności pacjentów oraz poprawę ich jakości życia. Celem jest nie tylko nauka umiejętności, ale także budowanie pewności siebie i poczucia własnej wartości.

Pytanie 3

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. potencjalnego rozwoju.

B. przyczyny problemu.

C. etapu rozwoju.

D. typy niepełnosprawności.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 4

Aby przeprowadzić zajęcia plastyczne z wykorzystaniem techniki dekupażu, konieczne jest przygotowanie między innymi

A. tektura karbowana

B. folia spożywcza

C. szare mydło

D. serwetki papierowe

Serwetki papierowe są podstawowym materiałem wykorzystywanym w technice dekupażu, ponieważ ich cienka struktura pozwala na łatwe przenoszenie wzorów na różnorodne powierzchnie. Technika ta polega na naklejaniu wyciętych fragmentów serwetek na przedmioty, a następnie ich zabezpieczaniu poprzez nałożenie odpowiednich warstw lakieru. Wybór serwetek papierowych jest kluczowy, ponieważ oferują one bogaty wachlarz wzorów i kolorów, co pozwala na tworzenie unikalnych i estetycznych projektów. Przykłady zastosowania serwetek w dekupażu obejmują dekorację mebli, tworzenie biżuterii, czy ozdabianie przedmiotów codziennego użytku, takich jak doniczki czy pudełka. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, ważnym jest, aby przed przystąpieniem do pracy zapoznać się z instrukcjami i technikami aplikacji, co pozwala na osiągnięcie optymalnego efektu końcowego i trwałości wykonanych prac. Ponadto, korzystanie z serwetek papierowych jest zgodne z zasadami ekologii, gdyż można wykorzystać do tworzenia dekoracji materiały z recyklingu.

Pytanie 5

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. chromoterapię

B. organizację czasu wolnego

C. umiejętności interpersonalne

D. silwoterapię

Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.

Pytanie 6

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na udar niedokrwienny mózgu

B. na otępienie starcze

C. na trudności z motoryką małą

D. na chorobę Parkinsona

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 7

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

B. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

C. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

D. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

Prowadzenie profilu na portalu społecznościowym jest odpowiednim zajęciem dla uczestnika z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, ponieważ sprzyja integracji społecznej oraz rozwija umiejętności komunikacyjne. Uczestnik angażuje się w interakcję z innymi, co jest kluczowe dla budowania relacji oraz poczucia przynależności do społeczności. Zajęcia te pozwalają na naukę wyrażania swoich myśli i emocji, co jest istotnym elementem rozwoju osobistego. W praktyce, terapeuta może pobudzić uczestnika do aktywnego uczestnictwa w grupach tematycznych, komentowania postów innych osób lub publikowania własnych treści. Takie działania wspierają rozwój umiejętności cyfrowych, które są niezbędne w dzisiejszym społeczeństwie. Dodatkowo, angażując się w społeczności online, uczestnik może nawiązywać nowe znajomości, co może przełożyć się na realne relacje w życiu codziennym. W kontekście standardów terapii zajęciowej, takie podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych zgodnie z wytycznymi Programu Rozwoju Osób z Niepełnosprawnościami.

Pytanie 8

Terapia reminiscencyjna polega na

A. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

B. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

C. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

D. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

Terapia reminiscencyjna jest techniką terapeutyczną, która wykorzystuje wspomnienia pacjentów w celu poprawy ich samopoczucia psychicznego oraz społecznego. Poprawna odpowiedź, dotycząca wywoływania wspomnień dzięki stymulującym materiałom, odnosi się do kluczowego aspektu tej terapii. Praktyczne zastosowanie terapii reminiscencyjnej polega na użyciu różnych materiałów, takich jak zdjęcia, muzyka, czy przedmioty z przeszłości, które mogą pobudzić pacjentów do dzielenia się swoimi wspomnieniami. Zastosowanie tej metody jest szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, w tym z pacjentami cierpiącymi na demencję. Badania pokazują, że aktywacja wspomnień może prowadzić do poprawy jakości życia, zwiększenia poczucia tożsamości oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Standardy dobrych praktyk w terapii reminiscencyjnej zalecają indywidualne podejście do pacjenta oraz uwzględnianie jego unikalnych doświadczeń życiowych, co wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 9

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. elastyczność

B. wewnętrzna zgodność

C. terminowość realizacji

D. realność

Wewnętrzna zgodność w planie terapii zajęciowej oznacza, że wszystkie elementy i etapy działania są ze sobą spójne i dostosowane do specyficznych potrzeb uczestnika. Taka zgodność obejmuje aspekty takie jak miejsce, czas trwania oraz harmonogramy, co pozwala na efektywne wykorzystanie zasobów i maksymalizację korzyści dla pacjenta. Przykładowo, w praktyce terapeutycznej, planując sesje zajęciowe dla osób z zaburzeniami neurologicznymi, terapeuta powinien uwzględnić nie tylko rodzaj wykonywanych czynności, ale także ich intensywność oraz częstotliwość spotkań, aby nie przeciążać uczestnika, co mogłoby prowadzić do frustracji i zniechęcenia. Standardy branżowe, takie jak dokumenty opracowane przez Międzynarodową Organizację Zdrowia (WHO) czy organizacje zajmujące się terapią zajęciową, podkreślają znaczenie tworzenia zindywidualizowanych planów, które są harmonijne i spójne. Dobrze zrealizowany plan terapii, oparty na zasadzie wewnętrznej zgodności, zwiększa szanse na skuteczną rehabilitację i poprawę jakości życia pacjenta.

Pytanie 10

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Jogging

B. Fitness

C. Nordic walking

D. Biegi przełajowe

Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 11

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. altruizm

B. allocentryzm

C. egoizm

D. asertywność

Egoizm i altruizm to dwa skrajne podejścia do relacji międzyludzkich, które nie są zgodne z założeniami asertywności. Egoizm polega na stawianiu własnych interesów ponad potrzeby innych, co może prowadzić do konfliktów i braku empatii. Osoby egoistyczne często ignorują uczucia i prawa innych, co jest sprzeczne z ideą asertywności, która zakłada równowagę między własnymi potrzebami a potrzebami innych. Z kolei altruizm, choć wydaje się pozytywnym podejściem, może skutkować zaniedbaniem własnych potrzeb na rzecz innych, co również nie wspiera asertywnej komunikacji. Allocentryzm, z kolei, to koncepcja skoncentrowania się na grupie kosztem jednostki, co prowadzi do pomijania indywidualnych potrzeb. Wszystkie te podejścia są nieefektywne w kontekście budowania zdrowych relacji. W praktyce, brak asertywności może prowadzić do frustracji, wypalenia oraz negatywnego wpływu na atmosferę w pracy lub w życiu osobistym. Osoby, które nie potrafią wyrażać swoich potrzeb, mogą doświadczać napięć w relacjach, co podkreśla znaczenie asertywności jako umiejętności kluczowej w efektywnej komunikacji i zarządzaniu relacjami międzyludzkimi.

Pytanie 12

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Przyjaźni, wiedzy

B. Miłości, odpoczynku

C. Snu, wypoczynku

D. Odżywiania, szacunku

Odpowiedź 'Snu, wypoczynku' jest prawidłowa, ponieważ te potrzeby klasyfikowane są jako potrzeby niższego rzędu według teorii Maslowa. Te podstawowe potrzeby dotyczą fizjologii i są kluczowe dla przetrwania jednostki. Sen i wypoczynek są niezbędne do regeneracji organizmu, poprawy funkcji poznawczych oraz ogólnego dobrostanu. W praktyce, niedobór snu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie układu odpornościowego, problemy z sercem czy depresję. W kontekście organizacji i zarządzania, zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków do snu i relaksu może zwiększać ich wydajność i satysfakcję z pracy. Warto również zwrócić uwagę na dobre praktyki, takie jak ergonomiczne miejsca pracy oraz przestrzenie do odpoczynku, co wspiera zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, tworząc pozytywną kulturę organizacyjną.

Pytanie 13

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. modelowania w masie solnej

B. klejenia pistoletem na gorąco

C. malowania na podobraziu

D. zwijania włóczki w kłębek

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 14

W trakcie procesu terapeutycznego, wybór grupy terapeutycznej oraz wskazanie odpowiedniej pracowni dla uczestnika realizowane są na etapie

A. prowadzenia zorganizowanych zajęć

B. planowania działań terapeutycznych

C. ustalania celów terapii

D. diagnozy terapeutycznej

W etapie planowania działań terapeutycznych kluczowe jest zidentyfikowanie odpowiednich grup terapeutycznych oraz pracowni tematycznych, które najlepiej odpowiadają potrzebom podopiecznego. Ten proces wymaga uwzględnienia zarówno specyfiki schorzeń, z jakimi zmaga się pacjent, jak i jego indywidualnych preferencji oraz umiejętności. W praktyce, terapeuci często stosują różnorodne metody, takie jak analiza SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities, Threats), aby dopasować działania do konkretnego przypadku. Dodatkowo, dobór grupy terapeutycznej powinien być oparty na zasadach inkluzyjności oraz wspieraniu różnorodności, co sprzyja efektywności terapii. Wybór odpowiedniej pracowni tematycznej z kolei powinien bazować na aktualnych badaniach i dowodach naukowych, które wskazują na skuteczność określonych terapii w leczeniu specyficznych problemów zdrowotnych.

Pytanie 15

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Ćwiczenia fizyczne

B. Samotność w lesie

C. Gry komputerowe

D. Drama

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 16

Komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, jest przekazywany, gdy ton głosu jest zgodny z

A. postawą ciała

B. treścią słów

C. mimiką twarzy

D. gestykulacją

Odpowiedź 'treści słów' jest poprawna, ponieważ komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, odnosi się do sytuacji, w której ton głosu wspiera i wzmacnia przekaz wypowiadanych słów. Na przykład, jeśli mówimy 'Cieszę się, że cię widzę', z radosnym tonem głosu, nasza intencja jest jasna i spójna. W sytuacjach zawodowych, takich jak prezentacje czy negocjacje, umiejętne modulowanie tonu głosu, aby pasował do treści wypowiedzi, jest kluczowe. Zgodność między tym, co mówimy, a tym, jak to mówimy, buduje zaufanie i wiarygodność wśród słuchaczy. Przykładem może być nauczyciel, który chwali ucznia z entuzjazmem – współdziałanie tonu i treści potęguje pozytywny odbiór komunikatu. Warto być świadomym tej spójności, ponieważ sprzyja ona efektywnej komunikacji i pozytywnym relacjom międzyludzkim. Współczesne badania z zakresu komunikacji interpersonalnej podkreślają znaczenie harmonii między werbalnym a niewerbalnym wyrażaniem myśli.

Pytanie 17

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. pamięci

B. myślenia

C. uwagi

D. spostrzegania

Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.

Pytanie 18

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Paint

B. Power Point

C. Corel

D. Word

Program Microsoft Word jest narzędziem biurowym, które jest szeroko stosowane w różnych dziedzinach, w tym w terapii zajęciowej. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Worda, można łatwo i efektywnie opracowywać miesięczne plany oddziaływań terapeutycznych. Dzięki bogatym funkcjom edycyjnym, takim jak formatowanie tekstu, wstawianie tabel, bullet pointów oraz możliwości dodawania obrazów, terapeutom łatwiej jest stworzyć czytelne i zorganizowane dokumenty. Przykładem może być stworzenie harmonogramu zajęć, który zawiera szczegółowe informacje na temat celów terapeutycznych, metod pracy oraz terminów. Dodatkowo, Word pozwala na wygodne komentowanie, co umożliwia współpracę z innymi specjalistami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie zespół terapeutyczny często współpracuje nad planami pacjentów. Co więcej, dokumenty stworzone w Wordzie można łatwo udostępniać w formie elektronicznej, co sprzyja transparentności i konsultacjom między terapeutami. W kontekście wymagań branżowych, umiejętność efektywnego korzystania z narzędzi takich jak Word jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług. Współczesne standardy w terapii zajęciowej akcentują znaczenie dokumentacji oraz zorganizowanego podejścia do planowania, co czyni Worda idealnym narzędziem do tych zadań.

Pytanie 19

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

B. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

C. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

D. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 20

Informacje uzyskane od respondenta, takie jak: imię, nazwisko, wiek czy miejsce urodzenia, klasyfikuje się jako dane

A. przedmiotowe

B. indywidualne

C. podmiotowe

D. osobowe

Odpowiedź 'osobowych' jest poprawna, ponieważ dane takie jak imię, nazwisko, wiek czy miejsce urodzenia zaliczają się do danych osobowych, które są definiowane jako informacje pozwalające na identyfikację osoby fizycznej. Zgodnie z RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), dane osobowe są wszelkimi informacjami, które mogą zidentyfikować osobę, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, w kontekście innych informacji. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest kluczowe w obszarze zarządzania danymi oraz w ochronie prywatności. Na przykład, w branży IT, przy zbieraniu danych od użytkowników, ważne jest przestrzeganie zasad dotyczących przetwarzania danych osobowych, co obejmuje uzyskanie zgody na ich zbieranie i przetwarzanie. Warto również zwrócić uwagę na konieczność zabezpieczania tych danych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie ochrony danych, aby uniknąć naruszeń, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych i reputacyjnych dla organizacji. Każdy pracownik zajmujący się danymi osobowymi powinien być świadomy tych regulacji i stosować je w codziennej pracy.

Pytanie 21

Zestaw właściwości takich jak: celowość, operatywność, elastyczność oraz kompletność dotyczy

A. diagnozy terapeutycznej

B. dokładnej obserwacji

C. prawidłowego monitoringu

D. dobrego planu

Grupa cech takich jak celowość, operatywność, elastyczność i kompletność rzeczywiście opisuje dobry plan. Celowość odnosi się do jasnego określenia celu, do którego dążymy, co jest kluczowe w procesie planowania. Operatywność oznacza, że plan powinien być wykonalny i praktyczny w zastosowaniu, co zapewnia efektywność działań. Elastyczność to zdolność planu do adaptacji w zmieniających się warunkach, co jest istotne w dynamicznym środowisku pracy. Kompletność z kolei wskazuje, że plan powinien obejmować wszystkie niezbędne elementy, by zapewnić pełne zrozumienie procesów. Na przykład w kontekście projektów zdrowotnych, dobry plan terapeutyczny musi uwzględniać cele zdrowotne pacjenta, dostępne zasoby, metody działania oraz mechanizmy oceny. W literaturze przedmiotu, takie podejście jest zgodne z zasadami zarządzania projektami oraz metodami planowania, które podkreślają znaczenie dobrze skonstruowanego planu dla osiągnięcia sukcesu.

Pytanie 22

Jaką metodę pracy zastosował terapeuta, sugerując seniorom z dziennego domu pomocy społecznej formowanie kształtów przedmiotów stworzonych z papieru poprzez nacinanie podczas ich składania?

A. Kirigami

B. Frotaż

C. Sutasz

D. Quilling

Kirigami to technika wycinania papieru, która pozwala na tworzenie trójwymiarowych form i kształtów poprzez nacinanie i składanie papieru. W kontekście pracy z seniorami w dziennym domu pomocy społecznej, kirigami jest szczególnie wartościowe, ponieważ nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także stymuluje kreatywność, co jest istotne w procesie rehabilitacji i aktywizacji osób starszych. Umożliwia tworzenie efektownych dekoracji, które mogą być wykorzystywane w różnych kontekstach, od ozdób świątecznych po elementy wystroju wnętrz. Dzięki kirigami, seniorzy mogą także doskonalić swoje umiejętności motoryczne, co jest kluczowe dla ich codziennej samodzielności. Technika ta jest zgodna z rekomendacjami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie zajęć plastycznych w pracy z osobami starszymi, a także z metodą arteterapii, która promuje zdrowie psychiczne i emocjonalne poprzez twórczość. Dodatkowo, kirigami może być łatwo dostosowane do różnych poziomów umiejętności, co sprawia, że jest dostępne dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 23

Uczeń ma problemy z płynnością mowy i wymawia słowa w sposób nieczytelny oraz bełkotliwy. Terapeuta zajęciowy powinien najpierw podjąć współpracę

A. z logopedą

B. z protetykiem słuchu

C. z pedagogiem

D. z laryngologiem

Wybór logopedy jako specjalisty współpracującego z terapeutą zajęciowym w przypadku podopiecznego z jąkaniem oraz bełkotliwą mową jest trafny, ponieważ logopeda zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji. Specjalista ten ma wiedzę i umiejętności do oceny stopnia nasilenia jąkania, analizy przyczyn problemów mowy oraz do wdrażania odpowiednich metod terapeutycznych, które mogą pomóc pacjentowi w poprawie jakości komunikacji. Przykłady zastosowania obejmują techniki relaksacyjne, ćwiczenia oddechowe oraz programy terapeutyczne oparte na m.in. modyfikacji zachowań mowy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby całościowo wspierać rozwój podopiecznego, umożliwiając mu lepszą integrację społeczną i efektywniejsze funkcjonowanie w codziennym życiu.

Pytanie 24

Uczestnik terapii ma zamiłowanie do oglądania programów telewizyjnych. Terapeuta, aby wspierać jego rozwój w zakresie umiejętności społecznych, powinien

A. wspólnie z uczestnikiem przeglądać telewizyjną ramówkę

B. zasugerować uczestnikowi udział w pokazach filmowych

C. zwrócić uwagę uczestnika na wartości programów telewizyjnych

D. zorganizować dla uczestnika grupowe spotkania telewizyjno-dyskusyjne

Jak dla mnie, organizowanie spotkań grupowych, gdzie można oglądać wspólnie różne programy telewizyjne i potem je omawiać, to super sposób na rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takim dyskusjom nie tylko oglądamy coś razem, ale też dzielimy się swoimi opiniami, co naprawdę pomaga w ćwiczeniu komunikacji. Grupy dyskusyjne to świetna okazja, żeby nawiązać nowe znajomości, a także zwiększyć empatię, bo można zobaczyć, jak różnie inni patrzą na te same tematy. W terapii, takie wspólne chwile mogą bardzo pomóc w poczuciu, że należy się do jakiejś grupy, co jest ważne dla ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Można też wprowadzać różne tematy, które poruszają kwestie społeczne, bo to pomaga rozwijać krytyczne myślenie. Na przykład, fajnie byłoby organizować regularne spotkania, gdzie uczestnicy mogą aktywnie dyskutować o wybranych programach, co świetnie wpisuje się w praktyki terapii grupowej.

Pytanie 25

Jakie jest główne założenie burzy mózgów jako formy pracy zespołowej?

A. zdobycie umiejętności udziału w moderowanej dyskusji

B. wykonanie wspólnego collage’u

C. praktykowanie umiejętności potrzebnych w codziennym życiu

D. wytworzenie dużej liczby pomysłów

Burza mózgów to technika, która ma na celu generowanie jak największej liczby pomysłów w krótkim czasie. Kluczowym założeniem jest stymulowanie kreatywności uczestników poprzez tworzenie swobodnej atmosfery, w której każdy może swobodnie dzielić się swoimi ideami, niezależnie od ich jakości. Ta metoda jest szczególnie skuteczna w sytuacjach, gdy zespół stoi przed problemem do rozwiązania lub potrzebuje innowacyjnych pomysłów na nowe projekty. Przykłady zastosowania burzy mózgów obejmują procesy rozwoju produktów, planowanie kampanii marketingowych czy też wprowadzanie zmian w organizacji. W praktyce, takie sesje mogą prowadzić do odkrycia nieoczekiwanych rozwiązań i umożliwiają zaangażowanie wszystkich członków zespołu. Warto też podkreślić, że burza mózgów wpisuje się w ramy takich metod pracy grupowej jak Design Thinking, które kładą duży nacisk na kreatywność i współpracę zespołową. Wspierając się na standardach zarządzania projektami, burza mózgów sprzyja innowacyjności i wspiera efektywną komunikację w zespole.

Pytanie 26

Zidentyfikowanie problemów, potrzeb, możliwości oraz preferencji osoby wspieranej stanowi etap diagnozy, który

A. ma miejsce jednocześnie z nawiązywaniem kontaktu terapeutycznego z osobą wspieraną

B. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

C. wyprzedza ustalanie celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

D. wyprzedza przeanalizowanie dostępnej dokumentacji oraz zrealizowanych obserwacji i wywiadów

Chociaż niektóre z przedstawionych odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, wszystkie one zniekształcają rzeczywisty proces diagnozowania. Na przykład, podejście, które zakłada, że określenie problemów podopiecznego następuje równocześnie z nawiązaniem kontaktu terapeutycznego, pomija kluczową rolę, jaką odgrywa wstępna analiza i zrozumienie sytuacji podopiecznego. W rzeczywistości nawiązanie kontaktu powinno być zbudowane na solidnych podstawach diagnostycznych, które obejmują zbieranie informacji na temat problemów i potrzeb. Równocześnie, twierdzenie, że określenie tych aspektów następuje po wyznaczeniu celów terapeutycznych, jest mylące. Bez pełnego zrozumienia problemów i preferencji, cele nie mogą być adekwatne ani dostosowane do rzeczywistych potrzeb podopiecznego. Kolejnym błędem jest założenie, że analiza dokumentacji oraz przeprowadzone obserwacje mogą precedować zbieranie informacji o podopiecznym. Takie podejście prowadzi do ryzyka zjawiska tzw. "diagnostyki z góry", gdzie terapeuta może opierać się na założeniach, zamiast skupić się na indywidualnych potrzebach. Właściwy proces diagnostyczny powinien być zawsze skoncentrowany na podopiecznym i jego specyficznych problemach, a nie na zewnętrznych dokumentach czy ogólnych wytycznych.

Pytanie 27

Jaką metodę zasugerował terapeuta, rekomendując podopiecznej po mastektomii uczestnictwo w terapii poprzez pracę, aby przywrócić sprawność funkcjonalną ramienia oraz stawu barkowego?

A. Ludoterapię

B. Socjoterapię

C. Ergoterapię

D. Arteterapię

Arteterapia, socjoterapia oraz ludoterapia, mimo że są to wartościowe metody terapeutyczne, nie są odpowiednie w kontekście rehabilitacji fizycznej po mastektomii. Arteterapia polega na wykorzystaniu sztuki jako narzędzia do ekspresji emocji i rozwijania kreatywności. Choć może wspierać zdrowie psychiczne, nie koncentruje się na fizycznym przywracaniu sprawności ruchowej, co jest kluczowe w przypadku pacjentów po operacjach onkologicznych. Socjoterapia, z drugiej strony, skupia się na interakcjach społecznych i wsparciu emocjonalnym, co również ma swoje miejsce w procesie rehabilitacji, ale nie dostarcza bezpośrednich narzędzi do poprawy funkcji fizycznych ramienia i barku. Ludoterapia, która odnosi się do zabaw i aktywności mających na celu integrację społeczną i rozwój emocjonalny, nie jest skoncentrowana na aspektach rehabilitacji fizycznej. Te metody mogą być uzupełniające, ale nie zastępują konkretnego celu, jakim jest przywracanie sprawności funkcjonalnej. Warto zrozumieć, że proces rehabilitacji po mastektomii wymaga specjalistycznego podejścia, które łączy ze sobą różne formy terapii, ale kluczowym elementem jest ergoterapia, która dostarcza pacjentom narzędzi do odzyskania sprawności fizycznej.

Pytanie 28

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

B. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

C. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

D. ustalenie celów działań terapeutycznych

Wybór odpowiedzi dotyczącej metod i technik terapii zajęciowej wskazuje, że może być pewne nieporozumienie co do procesu terapeutycznego. Dobieranie metod powinno nastąpić po diagnozie terapeutycznej. Bez pełnego zrozumienia stanu pacjenta ciężko jest efektywnie dobrać odpowiednie formy terapii. Prowadzenie terapii zgodnie z planem to założenie, że plan bazuje na dokładnych informacjach, które dostarcza diagnoza. W praktyce może się zdarzyć, że terapeuta zastosuje uniwersalne metody, które nie odpowiadają indywidualnym potrzebom pacjenta, co może ograniczyć efekty rehabilitacji. Ustalanie celów terapii powinno również następować po diagnozie, bo cele powinny być dostosowane do zidentyfikowanych potrzeb pacjenta. Tak więc, przyjęcie strategii bez wcześniejszego zrozumienia pacjenta może prowadzić do błędnych decyzji terapeutycznych, a to koliduje z zasadami opartymi na dowodach, które mówią, jak ważna jest dokładna ocena w rehabilitacji.

Pytanie 29

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. śledzenie procesu terapeutycznego

B. spełnienie oczekiwań rodziców

C. identyfikację zainteresowań podopiecznego

D. ocenę umiejętności terapeuty

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 30

Planując treningi dotyczące codziennych czynności dla osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, terapeuta powinien mieć na uwadze, że jego rolą jest przede wszystkim nauczenie pacjenta

A. alternatywnych form komunikacji

B. utrzymywania prawidłowej wagi ciała

C. modyfikacji chwytów

D. nowych umiejętności zawodowych

Modyfikacja chwytów to kluczowy element rehabilitacji osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, ponieważ choroba ta prowadzi do bólu, sztywności oraz ograniczenia ruchomości stawów, co negatywnie wpływa na codzienne życie pacjentów. Terapeuta powinien nauczyć pacjenta technik dostosowania chwytów, aby zminimalizować dyskomfort oraz ryzyko uszkodzenia stawów. Przykładem może być nauka chwytania przedmiotów dużymi stawami (np. łokciem) lub stosowanie narzędzi ergonomicznych, co pozwala zredukować obciążenie rąk. Zastosowanie technik takich jak adaptacja chwytów w codziennych czynnościach, jak pisanie czy gotowanie, może znacząco poprawić jakość życia pacjenta. Zgodnie z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejścia były oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co podkreśla znaczenie modyfikacji chwytów w kontekście reumatoidalnego zapalenia stawów.

Pytanie 31

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. praktyczności

B. systematyczności

C. ilustracyjności

D. łatwości zrozumienia

Odpowiedź 'systematyczności' jest prawidłowa, ponieważ terapeuta zajęciowy, przypominając treści z poprzednich zajęć, działa w sposób zorganizowany i konsekwentny. Systematyczność w edukacji i terapii polega na regularnym przeglądaniu i utrwalaniu materiału, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności przez uczestników. Przykładem zastosowania tej zasady może być wprowadzenie krótkich quizów lub sesji refleksyjnych na początku każdego spotkania, które pozwalają uczestnikom na przypomnienie sobie kluczowych zagadnień i ugruntowanie nabytej wiedzy. Dobrą praktyką w terapii zajęciowej jest także planowanie zajęć w taki sposób, aby każdy nowy temat był połączony z wcześniej omówionymi kwestiami, co tworzy spójną całość i ułatwia uczestnikom zrozumienie związku między poszczególnymi zagadnieniami. Systematyczność wspiera rozwój umiejętności krytycznego myślenia oraz odpowiedzialności za własny proces uczenia się, co jest niezwykle istotne w kontekście zdrowego trybu życia.

Pytanie 32

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po ustaleniu celów terapii

B. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

C. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

D. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

Monitorowanie to naprawdę ważna część terapii. Kiedy już przeprowadzisz sesję zgodnie z tym, co zaplanowałeś, dobrze jest poświęcić chwilę, by ocenić, co się wydarzyło. Terapeuta powinien się zastanowić, jak pacjent sobie radzi z celami, które wcześniej ustalono. Na przykład w terapii zajęciowej, po każdej sesji warto zbierać informacje o tym, jak pacjent się angażował, jakie umiejętności zdobył i z jakimi trudnościami się zmagał. To wszystko to część najlepszych praktyk w terapii, które pomagają w dostosowywaniu działań w trakcie samej terapii. Dzięki temu można lepiej dopasować podejście i poprawić efekty działania.

Pytanie 33

Zdecydowane obniżenie zdolności intelektualnych oraz umiejętności funkcjonowania w społeczeństwie u osoby starszej stanowi symptom

A. amnezji

B. demencji

C. schizofrenii

D. manii

Demencja to zespół objawów charakteryzujących się stopniowym pogarszaniem się zdolności poznawczych, które wpływają na codzienne funkcjonowanie jednostki. W przypadku osób starszych, demencja jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych, związanym z postępującym uszkodzeniem komórek nerwowych w mózgu. Objawy demencji obejmują nie tylko znaczne obniżenie sprawności intelektualnej, ale także trudności w zarządzaniu codziennymi zadaniami, problemy z pamięcią, dezorientację oraz zmiany w zachowaniu. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest wczesne rozpoznawanie demencji, które pozwala na wprowadzenie interwencji terapeutycznych, takich jak terapia zajęciowa czy wsparcie psychologiczne, co może poprawić jakość życia pacjentów oraz ich rodzin. Warto również zaznaczyć, że wczesna diagnoza może prowadzić do lepszego zrozumienia oraz przygotowania się na nadchodzące zmiany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece geriatrycznej oraz neurologicznej.

Pytanie 34

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. nadzorowaną

B. systematyczną

C. kompleksową

D. fragmentaryczną

Obserwacja częściowa to technika, w której terapeuta zajęciowy skupia się na wybranym aspekcie zachowania podopiecznego, co pozwala na dokładniejszą analizę i zrozumienie potrzeb i wyzwań danej osoby. Tego rodzaju obserwacja jest szczególnie przydatna w pracy z osobami, które mają złożone potrzeby zdrowotne lub edukacyjne, ponieważ umożliwia terapeucie identyfikację specyficznych zachowań, które mogą wymagać interwencji lub wsparcia. Na przykład, jeśli podopieczny ma trudności w komunikacji, terapeuta może skoncentrować się na obserwacji sposobu, w jaki ta osoba wyraża swoje potrzeby, co może pomóc w opracowaniu strategii poprawiających interakcję. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na indywidualne podejście do każdego pacjenta. Daje to terapeutom możliwość dostosowywania działań do unikalnych potrzeb i sytuacji życiowych pacjentów, co jest kluczowe dla skuteczności terapii.

Pytanie 35

Jakie są typowe symptomy zespołu Tourette’a?

A. obsesywne zainteresowanie bardzo wąską tematyką oraz brak odpowiedniego zainteresowania innymi kwestiami z otoczenia

B. ruchy pląsawicze o właściwościach skręcających i wijących, które utrudniają zachowanie prawidłowej postawy ciała

C. tiki, które przyjmują formę mimowolnych ruchów, powtarzania słów, mrugania oczami oraz pociągania nosem lub chrząkania

D. trudności w poruszaniu się, tzw. kaczkowaty chód z towarzyszącym powiększeniem mięśni łydek

Zespół Tourette’a to zaburzenie neurologiczne, które charakteryzuje się obecnością tików – mimowolnych, powtarzających się ruchów lub dźwięków. Tiki mogą przyjmować różne formy, w tym mruganie powiekami, pociąganie nosem, chrząkanie oraz powtarzanie słów. Te objawy są wynikiem nieprawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i mogą być nasilane przez stres lub zmęczenie. Kluczowe jest zrozumienie, że tiki różnią się od innych ruchów patologicznych, takich jak ruchy pląsawicze, które są bardziej skomplikowane i związane z innymi stanami neurologicznymi. Rozpoznanie zespołu Tourette’a opiera się na obserwacji tych specyficznych tików w czasie, dlatego ważne jest, aby w diagnostyce uwzględniać pełen kontekst objawów. Współczesne podejście do terapii obejmuje zarówno leczenie farmakologiczne, jak i terapie behawioralne, które mogą pomóc pacjentom w radzeniu sobie z objawami. Praktycznym przykładem jest terapia poznawczo-behawioralna, która może zmniejszyć nasilenie tików oraz poprawić jakość życia pacjentów.

Pytanie 36

Metoda radzenia sobie z konfliktem, w której jedna strona stara się zdominować przeciwnika, wykorzystując wszelkie możliwe środki do wzmocnienia swojej pozycji, określana jest mianem

A. współpracy

B. walki

C. unikania

D. ulegania

Strategia walki w kontekście rozwiązywania konfliktów odnosi się do sytuacji, w której jedna ze stron dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem przeciwnika, starając się zyskać przewagę za pomocą różnych środków. Tego rodzaju podejście jest często stosowane w sytuacjach, gdzie interesy są sprzeczne, a zasoby ograniczone. Na przykład, w negocjacjach handlowych, jedna strona może przyjąć strategię walki, aby wynegocjować bardziej korzystne warunki umowy, co może obejmować stanowcze domaganie się lepszej ceny lub warunków dostawy. W ramach dobrych praktyk zarządzania konfliktami, strategia ta jest wskazana w sytuacjach, gdy nie ma możliwości kompromisu, jednak jej stosowanie wymaga ostrożności, aby nie pogłębiać negatywnych relacji. Warto również zaznaczyć, że nadmierne poleganie na strategii walki może prowadzić do eskalacji konfliktów oraz utraty zaufania pomiędzy stronami. Dlatego w wielu przypadkach wskazane jest równoważenie walki z innymi strategiami, takimi jak współpraca, aby osiągnąć długoterminowe korzyści.

Pytanie 37

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z nagraniem audiobooka

B. z muzyką o charakterze rytmicznym

C. z muzyką do relaksacji

D. z przyrodniczymi dźwiękami

Wybór dźwięków natury, audiobooków czy muzyki relaksacyjnej nie stanowi optymalnego podejścia do muzykoterapii w kontekście choroby Parkinsona. Dźwięki natury, chociaż mogą być relaksujące, nie oferują odpowiedniego rytmu, który jest kluczowy dla synchronizacji ruchów pacjenta. Muzyka relaksacyjna, podobnie, ma tendencję do wywoływania stanu spokoju, co może prowadzić do spowolnienia reakcji i nie jest dostosowane do aktywizacji ruchowej. Audiobooki, mimo że mogą stymulować umysł, nie angażują ciała w taki sposób, jak muzyka rytmiczna, co może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji motorycznej. Osoby z chorobą Parkinsona często zmagają się z problemami takimi jak sztywność mięśni oraz trudności w koordynacji, co wymaga zastosowania strategii terapeutycznych, które stymulują ruch. Muzyka rytmiczna jest w tym kontekście niezbędna, ponieważ kluczowa jest synchronizacja ruchów z rytmem muzyki, co może znacząco poprawić chód i ogólną funkcję motoryczną. Dlatego też, wybór niewłaściwych form muzycznych, takich jak te wymienione, prowadzi do ograniczenia efektywności terapii oraz nie wykorzystuje możliwości, jakie daje muzykoterapia w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona.

Pytanie 38

Jaką technikę arteterapii wybrał terapeuta, sugerując podopiecznemu ozdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do pęknięć oraz serwetek?

A. Sutasz

B. Qulling

C. Scrapbooking

D. Decoupage

Decoupage to technika arteterapeutyczna, która polega na dekorowaniu przedmiotów poprzez naklejanie na nie wycinanek z papieru, zazwyczaj powlekanych warstwą lakieru, co zabezpiecza i nadaje estetykę. W proponowanym zadaniu, terapeuta zaproponował podopiecznemu zdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do spękań oraz serwetek, co idealnie wpisuje się w definicję decoupage. Farby akrylowe mogą być używane jako baza lub element dekoracyjny, a medium do spękań pozwala uzyskać efekt postarzenia, co może wzbogacić estetykę pracy. Serwetki, często wybierane ze względu na bogatą gamę wzorów, są typowym materiałem w tej technice, ponieważ ich delikatna struktura pozwala na łatwe nałożenie i uzyskanie atrakcyjnych efektów wizualnych. Decoupage nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także wspiera proces terapeutyczny poprzez wyrażenie emocji, co jest istotnym elementem arteterapii. Przykłady zastosowania tej techniki obejmują nie tylko tworzenie unikalnych dekoracji wnętrz, ale także wykorzystywanie jej w terapii zajęciowej, gdzie uczestnicy mogą lepiej identyfikować swoje uczucia i budować poczucie własnej wartości poprzez twórczość.

Pytanie 39

Kiedy ktoś ci przerywa podczas mówienia, odpowiedzią asertywną będzie powiedzenie

A. Dobrze, możesz mówić dalej

B. Przepraszam, chciałbym zakończyć swoją wypowiedź

C. Jeśli chcesz, to mów, ja mogę skończyć

D. Ciągle musisz mi przeszkadzać

Odpowiedź "Przepraszam, chciałbym dokończyć wypowiedź" jest prawidłowa, ponieważ wykazuje asertywność, szacunek do siebie i drugiej osoby oraz dąży do efektywnej komunikacji. Asertywność polega na wyrażaniu swoich potrzeb i uczuć w sposób otwarty, ale nieagresywny. W tym przypadku, osoba mówiąca jasno wyraża swoje pragnienie dokończenia myśli, co jest kluczowe w sytuacjach, gdzie komunikacja jest zakłócona. Przykładem zastosowania takiej reakcji może być spotkanie zespołowe, gdzie dyskusja może stać się chaotyczna z powodu wielu osób wypowiadających się jednocześnie. Asertywna reakcja pozwala przywrócić porządek i zapewnić, że każda osoba ma szansę się wypowiedzieć. W kontekście dobrych praktyk komunikacyjnych w miejscu pracy, takie podejście sprzyja budowaniu pozytywnych relacji interpersonalnych oraz promuje zdrową kulturę organizacyjną, w której każdy czuje się wysłuchany i doceniony.

Pytanie 40

Jakie cechy powinien posiadać dobrze zaplanowany program terapii zajęciowej?

A. Przejrzystość, wieloznaczność, stałość, racjonalność

B. Funkcjonalność, wykonalność, stabilność, celowość

C. Celowość, racjonalność, wykonalność, elastyczność

D. Kompletność, niezmienność, praktyczność, ambitność

Plan terapii zajęciowej powinien charakteryzować się cechami takimi jak celowość, racjonalność, wykonalność oraz elastyczność. Celowość oznacza, że każdy aspekt planu ma jasno określony cel, który jest zgodny z potrzebami i możliwościami pacjenta. Na przykład, jeśli celem terapii jest poprawa zdolności manualnych, plan powinien skupiać się na ćwiczeniach, które rozwijają te umiejętności. Racjonalność odnosi się do logiki i uzasadnienia działań podejmowanych w ramach terapii; każdy element powinien być wsparty dowodami naukowymi oraz doświadczeniem praktyków w dziedzinie terapii zajęciowej. Wykonalność to zdolność do realizacji planu w rzeczywistych warunkach, uwzględniająca dostępne zasoby oraz umiejętności terapeuty i pacjenta. Elastyczność pozwala na dostosowywanie planu w zależności od postępów pacjenta oraz zmieniających się okoliczności, co jest kluczowe w pracy z osobami o zróżnicowanych potrzebach. Dobrze skonstruowany plan jest zatem integralnym elementem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w standardach takich jak OTPF (Occupational Therapy Practice Framework).

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej