Pytanie 1
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Wyniki egzaminu
Informacje o egzaminie:
- Zawód: Technik rachunkowości
- Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
- Data rozpoczęcia: 5 maja 2025 13:14
- Data zakończenia: 5 maja 2025 13:23
Egzamin niezdany
Wynik: 9/40 punktów (22,5%)
Wymagane minimum: 20 punktów (50%)
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 2
Wartości początkowej środka trwałego, który został wprowadzony do użytkowania, nie zwiększa
A. koszt remontu środka trwałego
B. aktualizacja wyceny środka trwałego
C. koszt modernizacji środka trwałego
D. przeszacowanie środka trwałego
Przeszacowanie środka trwałego odnosi się do rewizji jego wartości, co może być uzasadnione zmianą warunków rynkowych lub technicznych. Jednak przesunięcie wartości początkowej następuje w wyniku długotrwałego wzrostu wartości, a nie ze względu na bieżące wydatki, takie jak remonty. Koszt modernizacji środka trwałego, który obejmuje istotne ulepszenia, które wydłużają okres użytkowania lub poprawiają jego funkcjonalność, również wpływa na zwiększenie jego wartości początkowej. W tym wypadku, wydatki są dodawane do wartości środka trwałego, co przekłada się na wyższe odpisy amortyzacyjne w przyszłości. Aktualizacja wyceny środka trwałego dotyczy sytuacji, gdy wartość rynkowa środka ulega zmianie, a więc jest związana z jego wyceną na dzień bilansowy, ale nie ma wpływu na wartość początkową. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie kosztów remontu z kosztami inwestycyjnymi, co prowadzi do nieprawidłowego podejścia do księgowania wydatków. Warto pamiętać, że remonty mają na celu zachowanie wartości środka, podczas gdy modernizacje poprawiają jego wartość użytkową.
Pytanie 3
Jak zostanie przeprowadzona kompensacja niedoboru 50 szt. towaru A w cenie 10,00 zł/szt. z nadwyżką 40 szt. towaru B w cenie 12,00 zł/szt.?
A. 50 szt. po 12,00 zł/szt.
B. 40 szt. po 12,00 zł/szt.
C. 50 szt. po 10,00 zł/szt.
D. 40 szt. po 10,00 zł/szt.
Wybór odpowiedzi, która opiera się na towarze B w cenie 12,00 zł/szt., ignoruje podstawowe zasady efektywności kosztowej i zarządzania zapasami. Zastosowanie 50 szt. po 12,00 zł/szt. czyni transakcję nie tylko nieopłacalną, ale również niezgodną z zasadami, które zalecają wykorzystanie najtańszych dostępnych opcji do zaspokojenia niedoborów. W kontekście zarządzania zapasami, kluczowym celem jest minimalizacja kosztów, co można osiągnąć przez maksymalne wykorzystanie dostępnych surowców o niższej wartości. Odpowiedzi wskazujące na wykorzystanie 40 szt. towaru B w cenie 12,00 zł/szt. nie tylko generują nadmierne wydatki, ale również prowadzą do nieoptymalnego wykorzystania zasobów. W praktyce, takie podejście może skutkować zwiększeniem strat finansowych oraz negatywnie wpływać na rentowność przedsiębiorstwa. Przykładem może być sytuacja, w której firma decyduje się na zakup droższych towarów zamiast wykorzystania tańszych zapasów, co może prowadzić do niekorzystnych skutków finansowych. Dlatego podstawowym błędem jest brak uwzględnienia zasady efektywności kosztowej i optymalizacji zasobów, co jest fundamentalnym aspektem w zarządzaniu łańcuchem dostaw oraz systemach ERP.
Pytanie 4
Dokumenty księgowe związane z postępowaniem podatkowym powinny być przechowywane
A. 1 rok od początku roku, który następuje po roku obrotowym, którego dane dotyczą
B. 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin płatności podatku
C. na zawsze
D. 50 lat od początku roku, który następuje po roku obrotowym, którego dotyczą te zbiory danych
Przechowywanie dowodów księgowych przez dłuższy okres, na przykład 50 lat, jest nie tylko niepraktyczne, ale również sprzeczne z przepisami prawa. Taki okres archiwizacji może prowadzić do niepotrzebnego obciążenia przestrzeni biurowej oraz trudności w zarządzaniu dokumentacją. Prawidłowe podejście do archiwizacji powinno bazować na zasadach efektywności i wystarczalności, a nie na nadmiernym wydłużaniu czasów przechowywania. Ponadto, odpowiedź sugerująca przechowywanie dokumentów przez 1 rok jest niewystarczająca, ponieważ nie uwzględnia całkowitej długości czasu, który może być wymagany do przeprowadzenia kontroli podatkowej lub weryfikacji dokumentów przez organy skarbowe. Niezrozumienie tego aspektu może prowadzić do ryzyka utraty niezbędnych dowodów w przypadku sporu z urzędami. Wybierając okres 5-letni, przedsiębiorcy zabezpieczają się przed ewentualnymi trudnościami w udowadnianiu swoich racji. Ważne jest, aby pamiętać, że termin 5 lat ma swoje uzasadnienie w przepisach dotyczących przedawnienia zobowiązań podatkowych. W praktyce, przedsiębiorcy powinni stosować się do aktualnych przepisów i zaleceń, które stanowią fundament efektywnego zarządzania dokumentacją księgową.
Pytanie 5
Jakiego dokumentu używa się do przeprowadzenia spisu towarów podczas inwentaryzacji?
A. Arkusz spisu z natury
B. Rozliczenie spisu z natury
C. Sprawozdanie zespołu spisowego
D. Plan inwentaryzacji
Arkusz spisu z natury jest podstawowym dokumentem stosowanym podczas inwentaryzacji, który pozwala na dokładne zarejestrowanie stanu faktycznego towarów oraz innych aktywów. Jest niezbędny w procesie analizy i weryfikacji stanu magazynowego, co jest kluczowe dla rzetelności sprawozdań finansowych. Arkusz ten powinien zawierać szczegółowe informacje, takie jak nazwy towarów, ilości, numery identyfikacyjne oraz ewentualne uwagi dotyczące stanu towaru. Przykładowo, w przypadku inwentaryzacji magazynu, pracownicy spisowi korzystają z tego arkusza, aby na bieżąco wprowadzać dane dotyczące liczby i jakości poszczególnych pozycji. Współczesne rozwiązania informatyczne często pozwalają na wykorzystanie tabletów lub skanerów kodów kreskowych, co znacząco przyspiesza i ułatwia cały proces. Zgodnie z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania zapasami, prawidłowe prowadzenie arkusza spisu z natury jest kluczowe dla skutecznego zarządzania zasobami i minimalizacji strat.
Pytanie 6
Prawo spółdzielcze do lokalu użytkowego, wykorzystywanego przez jednostkę organizacyjną, jest klasyfikowane jako
A. środki trwałe
B. wartości niematerialne i prawne
C. należności o długim okresie spłaty
D. długoterminowe inwestycje
Inwestycje długoterminowe odnoszą się do aktywów, które przedsiębiorstwo nabywa w celu osiągnięcia zysków w dłuższym okresie, ale nie są to aktywa, które są wykorzystywane w codziennej działalności operacyjnej. W kontekście spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego, kluczowym aspektem jest jego wykorzystanie, które powinno być zgodne z definicją środków trwałych. Należności długoterminowe to z kolei środki, które firma ma prawo otrzymać w przyszłości, ale nie dotyczą bezpośrednio aktywów trwałych wykorzystywanych do działania firmy. Wartości niematerialne i prawne obejmują takie aktywa jak patenty, licencje czy znaki towarowe, które nie mają materialnej formy, w przeciwieństwie do lokalu użytkowego, który jest fizycznym miejscem prowadzenia działalności. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków obejmują mylenie różnych kategorii aktywów oraz brak zrozumienia ich praktycznego zastosowania w kontekście prowadzenia działalności gospodarczej. Prawidłowa klasyfikacja aktywów jest nie tylko kluczowa dla zarządzania finansami firmy, ale także dla zgodności z standardami rachunkowości i sprawozdawczości finansowej, które wymagają precyzyjnego odzwierciedlenia sytuacji majątkowej przedsiębiorstwa.
Pytanie 7
W bilansie analiza pionowa wykorzystuje wskaźniki
A. struktury
B. dynamiki
C. płynności
D. zadłużenia
Wynikające z odpowiedzi dotyczące dynamiki, zadłużenia oraz płynności nie są właściwe w kontekście analizy pionowej bilansu, ponieważ każda z tych kategorii odnosi się do innych aspektów analizy finansowej. Wskaźniki dynamiki skupiają się na zmianach wartości aktywów i pasywów w czasie, co jest bardziej związane z analizą trendów finansowych niż ze strukturą bilansu w danym momencie. Natomiast wskaźniki zadłużenia mają na celu ocenę stopnia obciążenia finansowego przedsiębiorstwa oraz jego zdolności do regulowania zobowiązań. Z kolei płynność odnosi się do możliwości pokrycia bieżących zobowiązań przez bieżące aktywa, co jest istotne z perspektywy zarządzania ryzykiem finansowym. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby nie mylić wskaźników struktury z innymi kategoriami analitycznymi. Typowym błędem jest zatem zrównywanie wskaźników struktury z innymi formami analizy, co prowadzi do niepełnych lub mylnych interpretacji sytuacji finansowej firmy. Aby prawidłowo ocenić sytuację finansową przedsiębiorstwa, należy stosować odpowiednie wskaźniki w odpowiednich kontekstach, co jest zgodne z obowiązującymi standardami raportowania finansowego.
Pytanie 8
Jak należy wyceniać zapasy na dzień bilansowy?
A. według ceny nabycia lub ceny rynkowej, w zależności od tego, która jest niższa
B. na podstawie cen nabycia lub zakupu wynikających z faktur dostawców
C. w oparciu o ceny nabycia lub koszty wytworzenia, które nie są niższe od cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy
D. na podstawie cen nabycia lub kosztów wytworzenia, które nie przekraczają cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy
Pojęcia dotyczące wyceny zapasów mogą być mylące, zwłaszcza gdy rozważa się różne metody i zasady. W pierwszej odpowiedzi sugerowane jest uwzględnianie ceny rynkowej lub ceny nabycia, co jest nieprawidłowe, ponieważ zasada ostrożności wyraźnie wskazuje na konieczność uwzględnienia niższej z wartości. Ustalanie wartości zapasów na podstawie samej ceny rynkowej może prowadzić do nierealistycznej wyceny, która nie odzwierciedla rzeczywistych kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo. Kolejna odpowiedź zawiera błąd w interpretacji wartości sprzedaży netto, sugerując, że zapasy mogą być wyceniane na poziomie nie wyższym od cen ich sprzedaży netto, ale nie wskazuje na zasadę ostrożności, co jest kluczowe. Również stwierdzenie, że cena nabycia lub zakupu wynikająca z faktur dostawców jest wystarczającą podstawą do wyceny zapasów, jest mylące, ponieważ nie uwzględnia ewentualnych odpisów wartości ze względu na zmniejszenie wartości rynkowej zapasów. Na przykład, jeżeli zapas został nabyty za 1 000 PLN, ale jego wartość rynkowa spadła do 800 PLN, a sprzedaż netto wynosi 750 PLN, to wartość zapasu powinna zostać dostosowana do 750 PLN, a nie utrzymywana na poziomie kosztu nabycia. Takie zrozumienie jest kluczowe dla prawidłowego przedstawienia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa i uniknięcia przeszacowania aktywów w sprawozdaniach finansowych.
Pytanie 9
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 10
Niedobory niezawinionych, naturalnych mogą być spowodowane różnicami inwentaryzacyjnymi wynikającymi z
A. wydaniem nieodpowiedniej ilości towaru z magazynu
B. cechami fizyko-chemicznymi lub warunkami przechowywania towarów
C. zdarzeniami przypadkowymi, takimi jak kradzież z włamaniem
D. niepoprawnym zaksięgowaniem ilości przyjętych towarów do magazynu
Wybór odpowiedzi związanej z zdarzeniami losowymi, takimi jak kradzież z włamaniem, czy z niewłaściwym wydaniem towaru z magazynu, może wydawać się sensowny, jednak nie odnosi się do istoty niedoborów niezawinionych. Zdarzenia losowe są zazwyczaj klasyfikowane jako czynniki zewnętrzne i nie są traktowane jako naturalne niedobory, które powinny być odzwierciedlone w procesach inwentaryzacyjnych. W przypadku niewłaściwego wydania towaru z magazynu, sytuacja ta może być wynikiem błędu ludzkiego lub nieprzestrzegania standardowych operacji, co nie kwalifikuje się jako niedobór naturalny. Dodatkowo, nieprawidłowe zaksięgowanie ilości przyjętego towaru również wskazuje na błąd proceduralny, a nie na naturalny ubytek, który powinien być przedmiotem analizy inwentaryzacyjnej. Aby zrozumieć różnice inwentaryzacyjne, istotne jest zgłębianie procesów związanych z zarządzaniem zapasami oraz procedurami magazynowymi. Właściwe podejście do inwentaryzacji powinno koncentrować się na identyfikacji i eliminacji błędów ludzkich oraz optymalizacji warunków magazynowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi. W przeciwnym razie, błędna klasyfikacja przyczyn niedoborów może prowadzić do niewłaściwych strategii zarządzania zapasami, co w dłuższej perspektywie może skutkować znacznymi stratami finansowymi.
Pytanie 11
Marek Stec pracuje na podstawie umowy o pracę jako kierownik budowy. Dodatkowo pracodawca zawarł z nim umowę zlecenie na przeprowadzanie szkoleń w zakresie BHP. W związku z umową zlecenia pracownikowi zostaną potrącone
A. dobrowolnie składki na ubezpieczenia społeczne, obowiązkowo składkę na ubezpieczenie zdrowotne oraz wymaganą zaliczkę na podatek dochodowy
B. obowiązkowo ubezpieczenie zdrowotne oraz dobrowolne potrącenia, na które pracownik wyraził zgodę
C. obowiązkowo składki na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz wymaganą zaliczkę na podatek dochodowy
D. obowiązkowo składki na ubezpieczenia społeczne oraz wymaganą zaliczkę na podatek dochodowy
Analizując niepoprawne odpowiedzi, można zauważyć, że w żadnym przypadku nie uwzględniają one pełnego zakresu obowiązkowych potrąceń, które powinny być dokonywane od wynagrodzenia z umowy zlecenia. Przykładowo, sugestia o dobrowolnych składkach na ubezpieczenie społeczne jest mylna. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych jednoznacznie określa, że składki na ubezpieczenie społeczne od umowy zlecenia są obowiązkowe, co oznacza, że pracodawca nie ma możliwości zrezygnowania z ich odprowadzania. Ponadto, pominięcie składek na ubezpieczenie zdrowotne w niektórych odpowiedziach jest błędne – jest to również składka, która jest obligatoryjna dla wszystkich pracowników, niezależnie od formy zatrudnienia. Warto również zauważyć, że stwierdzenie dotyczące potrąceń dobrowolnych może budzić nieporozumienia – pracodawca ma obowiązek potrącać składki oraz zaliczkę na podatek, a wszelkie inne potrącenia (np. te związane z wynagrodzeniem) wymagają wyrażenia zgody pracownika, ale nie dotyczą składek ubezpieczeniowych. To zrozumienie jest kluczowe, aby uniknąć błędów w obliczaniu wynagrodzenia oraz w dopełnianiu obowiązków związanych z zatrudnieniem.
Pytanie 12
Dokument księgowy LT potwierdza
A. przyjęcie środka trwałego do użytkowania
B. zmianę miejsca korzystania ze środka trwałego
C. likwidację środka trwałego
D. zwiększenie wartości środka trwałego na skutek jego ulepszenia
Likwidacja środka trwałego jest jednym z kluczowych procesów w zarządzaniu aktywami, jednak nie można mylić tego pojęcia z innymi czynnościami, takimi jak przyjęcie środka trwałego do używania, zwiększenie jego wartości na skutek ulepszenia czy zmiana miejsca użytkowania. Przyjęcie środka trwałego do używania jest dokumentowane innymi dowodami księgowymi, które potwierdzają, że dany składnik majątku został wprowadzony do ewidencji i jest gotowy do eksploatacji. W przypadku zwiększenia wartości środka trwałego, na przykład przez modernizację, również stosuje się inne dokumenty, które wskazują na wartość nakładów oraz ich wpływ na funkcjonalność aktywu. Zmiana miejsca użytkowania środka trwałego, choć również istotna, jest procesem, który nie prowadzi do likwidacji, ale raczej do jego przemieszczenia w ramach ewidencji. Dlatego ważne jest, aby rozumieć, że każdy z tych procesów wymaga odrębnych dowodów księgowych i ich właściwej klasyfikacji w dokumentacji przedsiębiorstwa. Błędne rozpoznanie funkcji dowodu LT może prowadzić do nieprawidłowości w księgowości, co z kolei może skutkować problemami z audytami finansowymi oraz ewentualnymi sankcjami ze strony organów skarbowych. Każdy dokument w systemie rachunkowości ma swoje specyficzne znaczenie i zastosowanie, a ich nieprawidłowe przyporządkowanie może w konsekwencji prowadzić do poważnych błędów w sprawozdawczości finansowej.
Pytanie 13
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 14
Funduszem, który samodzielnie finansuje działalność spółdzielni, jest fundusz
A. przedsiębiorstwa
B. udziałowy
C. założycielski
D. zasobowy
Odpowiedzi takie jak fundusz założycielski, udziałowy czy przedsiębiorstwem to nie to, co powinno się kojarzyć z funduszem samofinansowania w spółdzielniach. Fundusz założycielski ma na celu pokrycie wydatków przy zakładaniu spółdzielni, jak rejestracja czy inne organizacyjne koszty. To istotna sprawa, ale nie do końca wspiera długoterminowy rozwój. Fundusz udziałowy to wkłady członków, ale jego głównym celem jest pokrywanie bieżących potrzeb, a nie długoterminowe samofinansowanie. Fundusz przedsiębiorstwa z kolei dotyczy szerszego zakresu i nie jest typowy dla spółdzielni. Obejmuje różne formy kapitału, które niekoniecznie są związane z ideą samofinansowania. Warto to zrozumieć, bo złe podejście do tych funduszy może prowadzić do chaotycznego zarządzania finansami i ograniczenia szans na inwestycje. Ważne, aby spółdzielnie jasno określały swoje fundusze i cele, co zdecydowanie pomaga w lepszym planowaniu finansowym i rozwoju zgodnie z normami branżowymi.
Pytanie 15
Jeśli w tym roku jednostka gospodarcza osiągnęła rentowność sprzedaży wynoszącą 10%, to oznacza, że
A. z 10 złotych przychodów ze sprzedaży towarów uzyskała zysk ze sprzedaży na poziomie 10 groszy
B. z 1 000 złotych przychodów ze sprzedaży towarów uzyskała zysk ze sprzedaży na poziomie 1 złotówki
C. z 1 złotówki przychodów ze sprzedaży towarów uzyskała zysk ze sprzedaży na poziomie 1 grosza
D. ze 100 złotych przychodów ze sprzedaży towarów uzyskała zysk ze sprzedaży na poziomie 10 złotych
Rentowność sprzedaży na poziomie 10% oznacza, że z każdego 100 zł przychodu, jednostka handlowa uzyskuje 10 zł zysku. To ważny wskaźnik, który pokazuje efektywność operacyjną firmy. Przykładowo, jeśli firma sprzedaje towary i osiąga łączną sprzedaż w wysokości 100 000 zł, to zgodnie z rentownością 10% jej zysk wynosi 10 000 zł. Tego typu wskaźniki są istotne w analizach finansowych i mogą być używane do porównań z konkurencją lub z wcześniejszymi okresami działalności. W praktyce, monitorowanie rentowności sprzedaży pozwala firmom na podejmowanie decyzji strategicznych, takich jak zmiany w cenach, negocjacje z dostawcami oraz ocena efektywności działań marketingowych. Dobrą praktyką jest również porównywanie rentowności z innymi wskaźnikami finansowymi, co umożliwia lepsze zrozumienie ogólnej kondycji finansowej firmy i jej zdolności do generowania zysków.
Pytanie 16
W działalności handlowej utraty naturalne w produktach spożywczych są skutkiem
A. niedokładności w dokumentacji magazynowej
B. nieuczciwych zachowań pracowników
C. sytuacji losowych
D. cech fizykochemicznych oraz biologicznych artykułów
Nieuczciwość pracowników, zdarzenia losowe oraz błędy w dokumentacji magazynowej nie są głównymi przyczynami ubytków naturalnych w towarach spożywczych, co może prowadzić do mylnych wniosków. Uznawanie nieuczciwości zatrudnionych pracowników za kluczowy czynnik ubytków często wynika z braku zrozumienia podstawowych procesów dotyczących zachowania się produktów spożywczych. Naturalne procesy, takie jak fermentacja czy rozkład enzymatyczny, są rezultatem właściwości chemicznych towarów, a nie działań ludzkich. Zdarzenia losowe, które mogą wpływać na przechowywanie, jak na przykład awarie sprzętu chłodniczego, są ważnymi aspektami, ale nie mają one bezpośredniego związku z ubytkami naturalnymi, które są wpisane w procesy biologiczne. Błędy w dokumentacji magazynowej mogą prowadzić do nieprawidłowego zarządzania zapasami, jednak nie są przyczyną naturalnych ubytków, które wynikają z właściwości samych towarów. Ważne jest, aby rozróżniać te kwestie, gdyż niewłaściwe podejście może prowadzić do zbytniego obwiniania pracowników za wyniki, które są w rzeczywistości efektem naturalnych procesów związanych z produktami spożywczymi. Praktyczne zrozumienie tych zjawisk jest kluczowe dla skutecznego zarządzania jakością i minimalizowania strat.
Pytanie 17
Jaką operację gospodarczą można określić jako taką, która doprowadziła do wzrostu kredytów bankowych oraz obniżenia zobowiązań wobec pracowników?
A. aktywno-pasywną zwiększającą
B. pasywną
C. aktywną
D. aktywno-pasywną zmniejszającą
Wybór odpowiedzi 'aktywną' pokazuje, że myślisz, że te operacje związane z kredytami i zobowiązaniami dotyczą aktywów, ale to już błąd. Operacje aktywne to zmiany w zasobach finansowych, jak inwestycje w sprzęt czy rozwijanie produktów, a nie źródła finansowania. Zwiększenie kredytów to raczej operacja pasywna, bo to pozyskiwanie kapitału, a nie jego wydawanie. A ta odpowiedź 'aktywną-pasywną zwiększającą' sugeruje sytuację, gdzie i aktywa, i pasywa rosną, co tutaj nie ma miejsca. Co do 'aktywną-pasywną zmniejszającą', to też nie jest to, co się dzieje, bo zmniejszenie zobowiązań nie wpływa na pasywa w taki sposób. Często występującym błędem jest mylenie aktywów i pasywów, co prowadzi do złej analizy finansów firmy. Ważne, żeby rozumieć, że operacje pasywne to zarządzanie źródłami finansowania, a to jest klucz do dobrego rozwoju przedsiębiorstwa.
Pytanie 18
W firmie handlowej, przy określaniu wyniku finansowego brutto metodą księgową w wariancie porównawczym, obroty kont kosztów według ich rodzaju należy przeksięgować na konto
A. Koszty handlowe
B. Rozliczenie kosztów rodzajowych
C. Wynik finansowy
D. Rozliczenie wyniku finansowego
Odpowiedzi związane z "Rozliczeniem kosztów rodzajowych", "Kosztami handlowymi" oraz "Rozliczeniem wyniku finansowego" są błędne, ponieważ nie oddają one istoty procesu ustalania wyniku finansowego brutto w przedsiębiorstwie handlowym. W przypadku rozliczenia kosztów rodzajowych, chodzi o analizę kosztów w kontekście ich klasyfikacji, co nie jest równoznaczne z przeksięgowaniem ich na konto wyniku finansowego. Nie można również pomylić kosztów handlowych z ogólnym wynikiem finansowym, gdyż koszty handlowe są jedynie częścią całkowitych kosztów operacyjnych przedsiębiorstwa. Co więcej, rozliczenie wyniku finansowego to proces, który następuje na końcu cyklu rachunkowego, kiedy wszystkie przychody i koszty zostały już uwzględnione. Kluczowym błędem myślowym jest tu mylenie etapu analizy i rozliczania kosztów z ostatecznym ustaleniem wyniku finansowego, co prowadzi do nieprecyzyjnych wniosków na temat sytuacji finansowej firmy. W praktyce, nieprawidłowe zrozumienie tych pojęć może skutkować błędnym raportowaniem, co w dłuższej perspektywie wpływa na podejmowane decyzje zarządzające i może narazić przedsiębiorstwo na straty finansowe.
Pytanie 19
Ujemne różnice kursowe klasyfikowane są jako
A. przychody z działalności finansowej
B. inne koszty operacyjne
C. inne przychody operacyjne
D. koszty z działalności finansowej
Wybór pozostałych przychodów operacyjnych, przychodów finansowych lub pozostałych kosztów operacyjnych jest błędny, ponieważ każda z tych kategorii odnosi się do innych aspektów działalności firmy, które nie mają bezpośredniego związku z ujemnymi różnicami kursowymi. Pozostałe przychody operacyjne są związane z działalnością podstawową firmy, ale nie dotyczą transakcji walutowych, jak to ma miejsce w przypadku różnic kursowych. Przychody finansowe obejmują przychody uzyskane z inwestycji lub lokat kapitałowych, co również nie ma związku z ujemnymi różnicami kursowymi. Z kolei pozostałe koszty operacyjne to koszty niepowiązane z działalnością finansową, takie jak amortyzacja czy wydatki na marketing. Kluczowym błędem jest brak zrozumienia, że różnice kursowe to efekt dynamicznych zmian na rynku walutowym, które wpływają na zobowiązania i należności wyrażone w obcych walutach, i powinny być klasyfikowane w ramach kosztów finansowych. Niezrozumienie tego mechanizmu może prowadzić do błędnych decyzji finansowych oraz problemów z raportowaniem, co w konsekwencji wpływa na analizę rentowności przedsiębiorstwa.
Pytanie 20
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 21
Licencje, koncesje oraz prawa do wynalazków i patentów nabyte przez podmiot, które mogą być wykorzystywane w działalności gospodarczej, zaliczają się do
A. inwestycji na krótki okres.
B. aktywami obrotowymi.
C. wartościami niematerialnymi i prawnymi.
D. kapitałami własnymi.
Wybór inwestycji krótkoterminowych, aktywów obrotowych lub kapitałów własnych jako odpowiedzi prowadzi do nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji aktywów w bilansie. Inwestycje krótkoterminowe obejmują zazwyczaj papiery wartościowe lub inne aktywa, które mają być zrealizowane w ciągu roku, co nie dotyczy wartości niematerialnych i prawnych. Aktywa obrotowe to kategoria, która obejmuje środki pieniężne i ich ekwiwalenty, a także zapasy, które są przeznaczone do sprzedaży lub użycia w bieżącej działalności. Z kolei kapitały własne to fundusze, które inwestorzy włożyli w przedsiębiorstwo, nie są to jednak składniki aktywów, lecz elementy finansujące działalność firmy. Typowym błędem jest mylenie charakterystyki wartości niematerialnych i prawnych z innymi kategoriami aktywów. Przykładowo, wartości niematerialne i prawne, takie jak prawa do znaków towarowych czy patenty, różnią się od aktywów obrotowych, które są bardziej płynne i krótkoterminowe. To zrozumienie pozwala na prawidłowe zarządzanie portfelem aktywów przedsiębiorstwa oraz na skuteczne podejmowanie decyzji inwestycyjnych, co jest fundamentalne w strategicznym planowaniu rozwoju firmy.
Pytanie 22
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 23
Przy prowadzeniu księgowości za pomocą kont pomocniczych stosuje się zasadę
A. powtarzalnego zapisu
B. łączenia kont
C. równowagi bilansowej
D. podwójnego zapisu
Wybór innych odpowiedzi może wynikać z nieporozumień dotyczących podstawowych zasad księgowości. Zasada podwójnego zapisu odnosi się do konieczności rejestrowania każdej transakcji na co najmniej dwóch kontach – debetowym i kredytowym. Chociaż jest to fundamentalna zasada rachunkowości, w kontekście kont pomocniczych nie jest to wystarczająca zasada, a jej stosowanie nie zawsze zapewnia pełną przejrzystość w zapisach pomocniczych. Równowaga bilansowa dotyczy zapewnienia, że suma aktywów równa się sumie pasywów w bilansie, co również nie odnosi się bezpośrednio do kont pomocniczych, lecz raczej do całej struktury bilansowej jednostki. Łączenie kont, z drugiej strony, nie jest uznawane za zasadę księgowania, lecz bardziej jako technika umożliwiająca uproszczenie i konsolidację zapisów, co może prowadzić do zatarcia szczegółowych informacji. To z kolei może utrudnić analizę finansową, ponieważ nie dostarcza pełnego obrazu operacji finansowych. W związku z tym, błędne odpowiedzi mogą prowadzić do uproszczeń i nieścisłości w prowadzeniu ksiąg rachunkowych, co jest sprzeczne z zasadami rzetelnej rachunkowości.
Pytanie 24
Zadłużenie wobec dostawcy wynosiło 4 800,00 zł. Dłużnik sporządził weksel własny na sumę 4 900,00 zł. Dyskonto weksla należy zaksięgować m.in. na koncie
A. Pozostałe koszty operacyjne 100,00 zł po stronie Dt
B. Przychody finansowe 100,00 zł po stronie Ct
C. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Dt
D. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Ct
Wybór pozostałych odpowiedzi świadczy o niepełnym zrozumieniu mechanizmów związanych z dyskontowaniem weksli oraz księgowaniem kosztów finansowych. Stwierdzenie, że dyskonto weksla może być zaksięgowane jako przychody finansowe, jest nieprawidłowe, ponieważ przychody dotyczą zysków osiągniętych przez przedsiębiorstwo, a nie kosztów, które stanowią obciążenie. Przypisywanie dyskonta do kosztów operacyjnych również jest błędne, ponieważ koszty operacyjne dotyczą wydatków związanych z podstawową działalnością przedsiębiorstwa, a nie kosztów finansowych wynikających z zaciągniętych zobowiązań. Kolejnym błędem jest sugerowanie, że koszty finansowe powinny być księgowane po stronie Ct, co jest sprzeczne z ogólną zasadą, według której wydatki ujmuje się po stronie debetowej. Tego typu pomyłki mogą wynikać z nieznajomości zasad księgowości lub z mylenia terminologii związanej z przychodami i kosztami. Kluczowe w praktyce jest zrozumienie, że każda transakcja finansowa ma swoje odzwierciedlenie w systemie księgowym, a błędne klasyfikowanie tych transakcji prowadzi do nieprawidłowego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, co może mieć poważne konsekwencje zarówno w raportowaniu finansowym, jak i w obszarze zarządzania finansami.
Pytanie 25
Jaki jest maksymalny dopuszczalny poziom hałasu w biurze?
A. do 60 decybeli
B. do 55 decybeli
C. do 45 decybeli
D. do 50 decybeli
Stwierdzenia dotyczące poziomu dźwięku w biurze, które opierają się na wartościach mniejszych niż 55 decybeli, mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących akustyki w środowisku pracy. Odpowiedzi sugerujące, że poziom 50 dB, 45 dB, czy nawet 60 dB jest odpowiedni, nie uwzględniają rzeczywistych warunków panujących w biurach oraz wpływu na zdrowie i wydajność pracowników. Po pierwsze, zbyt restrykcyjne normy, takie jak 50 dB czy 45 dB, mogą być niepraktyczne w kontekście normalnej działalności biurowej, gdzie urządzenia biurowe, rozmowy telefoniczne i interakcje międzyludzkie generują hałas. Pracownicy mogą doświadczać dyskomfortu psychicznego, jeśli będą zmuszeni do pracy w nadmiernie cichych warunkach, które mogą być niemożliwe do utrzymania. Z drugiej strony, poziom 60 dB jest przekroczeniem zalecanej granicy i może prowadzić do negatywnych skutków zdrowotnych, takich jak chroniczny stres, zmęczenie, a nawet problemy z układem krążenia. Dlatego istotne jest, aby odpowiedzialnie podchodzić do regulacji hałasu w biurach, kierując się naukowymi badaniami i normami, które wskazują, że optymalny poziom hałasu powinien wynosić właśnie do 55 dB, jako kompromis między komfortem a wydajnością pracy.
Pytanie 26
Analiza obrotów i sald umożliwia identyfikację błędów wynikających z
A. pominięcia zapisu danej transakcji gospodarczej
B. wielokrotnego zarejestrowania tej samej transakcji gospodarczej
C. zaksięgowania operacji na jednym rachunku
D. zaksięgowania niewłaściwej kwoty transakcji gospodarczej
Zrozumienie błędów w księgowości wymaga analizy różnych aspektów transakcji gospodarczych. Odpowiedzi sugerujące błędne kwoty, pominięcia lub wielokrotne zaksięgowanie tej samej operacji gospodarczej nie biorą pod uwagę istoty zestawienia obrotów i sald. Zaksięgowanie błędnej kwoty operacji gospodarczej może wprawdzie prowadzić do niezgodności, ale zestawienie obrotów koncentruje się na sprawdzaniu kompletności i prawidłowości operacji w kontekście ich rozmieszczenia na kontach. Pominięcie księgowania danej operacji również skutkuje różnicami w saldach, ale nie jest głównym celem zestawienia, którego zadaniem jest zidentyfikowanie błędów w zakresie ujęcia operacji na kontach. Wielokrotne zaksięgowanie tej samej operacji gospodarczej, mimo że również prowadzi do niezgodności, jest bardziej kwestią kontroli wewnętrznej i audytu niż analizy zestawienia obrotów. Prawidłowe praktyki księgowe wymagają, aby każda transakcja była rejestrowana w sposób, który zapewnia zgodność sald, a zestawienie obrotów i sald powinno być narzędziem do weryfikacji, czy transakcje są prawidłowo ujęte na odpowiednich kontach, co pomaga eliminować błędy i zapewnia transparentność w raportowaniu finansowym.
Pytanie 27
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 28
Dokumenty księgowe dotyczące inwestycji długoterminowych, pożyczek oraz kredytów należy przechowywać przez minimum czas
A. 1 rok po upływie terminu rękojmi lub po zrealizowaniu reklamacji
B. 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym rozpoczęto inwestycje lub zaciągnięto pożyczki i kredyty
C. 1 rok po dacie zakończenia oraz rozliczenia transakcji
D. 5 lat od początku roku, który następuje po roku obrotowym, w którym transakcje zostały definitywnie zakończone
Pytanie o okres przechowywania dowodów księgowych dotyczących wieloletnich inwestycji, pożyczek i kredytów dotyka istotnych aspektów zarządzania dokumentacją w przedsiębiorstwie. Wiele osób może mylnie sądzić, że wystarczy przechowywać dokumenty przez jeden rok po zakończeniu transakcji lub po upływie terminu rękojmi. Takie podejście jest niewystarczające i może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych i finansowych. Odpowiedzi mówiące o jednym roku po zakończeniu transakcji nie uwzględniają złożoności i wieloletniego charakteru inwestycji oraz związanego z nimi ryzyka. W praktyce, w przypadku dużych inwestycji, np. w nieruchomości czy sprzęt, istnieje potrzeba długotrwałego monitorowania i archiwizowania dowodów księgowych, co jest zgodne z zasadami rachunkowości. Z kolei odpowiedzi odnoszące się do pięcioletniego okresu przechowywania, ale błędnie definiujące moment rozpoczęcia inwestycji czy zaciągnięcia kredytu, również nie są prawidłowe. Kluczowe jest, aby przyjąć, że dokumenty powinny być archiwizowane do zakończenia rozliczeń inwestycji, co w praktyce oznacza, że czasami okres przechowywania może wynosić nawet dłużej niż pięć lat, jeśli operacje mają miejsce w różnych latach obrotowych. Błędne interpretacje mogą prowadzić do decyzji o zniszczeniu ważnych dokumentów, co w przypadku audytu może skutkować utratą zaufania do firmy i możliwymi sankcjami ze strony urzędów skarbowych.
Pytanie 29
Jakie koszty finansowe są brane pod uwagę?
A. prowizje za przelew
B. odsetki od weksla obcego
C. odsetki od weksla własnego
D. dodatnie różnice kursowe
Istotne jest, aby rozumieć, że odsetki od weksla obcego nie są klasyfikowane jako koszty finansowe w kontekście, w którym pytanie zostało postawione. Weksle obce to dokumenty, które są emitowane przez inne podmioty, a odsetki związane z nimi są traktowane jako przychody finansowe dla emitenta, a nie wydatki dla nabywcy. Uznawanie ich za koszt finansowy może prowadzić do błędnych analiz i decyzji finansowych, z uwagi na niewłaściwe klasyfikowanie wydatków. Podobnie, dodatnie różnice kursowe nie są kosztem finansowym, lecz przychodem lub wydatkiem wynikającym z przewalutowania – co oznacza, że ich klasyfikacja również może wprowadzać w błąd w kontekście całościowych analiz finansowych. Prowizje za przelew są kosztami transakcyjnymi, które mogą być związane z operacjami bankowymi, ale nie są bezpośrednio związane z kosztami finansowymi w sensie odsetek. Te różnice mogą prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak mylenie kosztów z przychodami lub niepoprawne rozumienie klasyfikacji wydatków w rachunkowości. Właściwe zrozumienie tych pojęć jest kluczowe w kontekście analizy finansowej i przygotowywania sprawozdań finansowych zgodnie z obowiązującymi standardami rachunkowości.
Pytanie 30
Cegielnia wyprodukowała 2 000 sztuk cegły dziurawki oraz 1 000 sztuk cegły pełnej. Ustalony współczynnik wagowy dla tych cegieł wynosi 1:2 (cegła pełna jest dwukrotnie cięższa). Koszty produkcji przedstawiały się następująco:
- materiały bezpośrednie 1 200 zł
- płace bezpośrednie 1 500 zł
- koszty wydziałowe 1 300 zł
Jaki jest jednostkowy rzeczywisty koszt produkcji cegieł?
A. dziurawka 0,80 zł, cegła pełna 1,60 zł
B. dziurawka 2,00 zł, cegła pełna 1,00 zł
C. dziurawka 1,60 zł, cegła pełna 0,80 zł
D. dziurawka 1,00 zł, cegła pełna 2,00 zł
W przypadku niepoprawnych odpowiedzi można zauważyć pewne błędy w rozumowaniu. Wiele z tych odpowiedzi nie uwzględnia istotnej różnicy w wadze cegieł, co prowadzi do błędnych obliczeń jednostkowego kosztu wytworzenia. Cegła pełna jest cięższa od cegły dziurawej, co oznacza, że jej jednostkowy koszt powinien być wyższy, a nie niższy. Zastosowanie współczynnika kalkulacyjnego 1:2 wskazuje, że koszt cegły pełnej powinien być proporcjonalnie wyższy w odniesieniu do kosztów całkowitych produkcji. Ponadto, niektóre odpowiedzi wydają się mylić całkowite koszty z kosztami jednostkowymi, co jest częstym błędem. Warto też podkreślić, że jednostkowe koszty produkcji powinny zawsze brać pod uwagę wszystkie elementy kosztów, w tym materiały, płace i koszty pośrednie. Niezrozumienie zasady proporcjonalności w kosztach może prowadzić do fałszywych wniosków na temat opłacalności produkcji. Ustalanie dokładnych kosztów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami w branży budowlanej, gdzie błędne oszacowania mogą skutkować poważnymi konsekwencjami finansowymi.
Pytanie 31
Wskaż dokument księgowy, w którym według przepisów ustawy o rachunkowości można skorygować pomyłkę poprzez przekreślenie błędnych treści lub wartości, z zachowaniem czytelności skreślonych słów lub cyfr, wpisanie poprawnej treści oraz daty korekty i złożenie podpisu osoby uprawnionej do tego.
A. WB – Wyciąg bankowy
B. Pw – Przyjęcie wewnętrzne
C. Faktura zakupu
D. Faktura sprzedaży
Odpowiedź Pw – Przyjęcie wewnętrzne jest poprawna, ponieważ zgodnie z ustawą o rachunkowości, w przypadku błędów w dowodach księgowych, możliwe jest ich poprawienie w sposób, który zachowuje czytelność. Przyjęcie wewnętrzne, jako dowód księgowy używany do ewidencji przyjęcia towarów i materiałów, pozwala na skorygowanie błędów poprzez skreślenie błędnych treści oraz wprowadzenie poprawnych danych. Tego typu procedura jest stosowana w praktyce, aby utrzymać integralność dokumentacji oraz przejrzystość zapisów księgowych. Na przykład, jeśli wprowadzono błędną kwotę związana z przyjęciem towaru, pracownik może skreślić tę kwotę, wpisać poprawną oraz datę tej poprawki, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki rachunkowości. Umożliwia to nie tylko korekcję w księgach, ale również łatwe śledzenie historii zmian w dokumentacji, co jest ważne dla audytów i kontroli wewnętrznych.
Pytanie 32
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 33
Dokument potwierdzający wydanie materiałów do produkcji stanowi dokument księgowy?
A. zewnętrznym własnym
B. zastępczym, wtórnym
C. zewnętrznym obcym
D. wewnętrznym własnym
Dowód wydania materiałów do produkcji uznawany jest za własny wewnętrzny dowód księgowy, ponieważ stanowi dokumentację wewnętrzną przedsiębiorstwa, która jest niezbędna do prawidłowego udokumentowania procesu wydania surowców lub półproduktów do produkcji. W kontekście księgowości, dowód ten jest kluczowy, ponieważ jest używany do rejestrowania kosztów związanych z produkcją oraz do zapewnienia zgodności z wewnętrznymi procedurami kontrolnymi. Przykładem zastosowania takiego dowodu jest sytuacja, w której firma produkcyjna wydaje materiały do produkcji danego wyrobu. W chwili wydania, odpowiedni dokument jest generowany, co umożliwia ścisłe połączenie między wydanymi materiałami a konkretnym zleceniem produkcyjnym. To z kolei pozwala na skuteczne śledzenie kosztów produkcji oraz na późniejsze analizy efektywności. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami rachunkowości, dokumentacja wewnętrzna powinna być archiwizowana i dostępna, aby mogła być wykorzystana w audytach oraz do monitorowania procesów produkcyjnych.
Pytanie 34
Niedobór naturalny towarów, który mieści się w ramach norm i limitów, księguje się na ciężar konta
A. Inne koszty operacyjne
B. Koszt produkcji sprzedanych wyrobów gotowych
C. Wartość towarów sprzedanych po cenach zakupu
D. Zużycie surowców i energii
Niedobór naturalny towarów, który mieści się w granicach norm i limitów, należy księgować w ciężar konta "Wartość sprzedanych towarów według cen zakupu". Jest to zgodne z zasadami rachunkowości, które nakazują, aby wszelkie straty związane z towarami były odzwierciedlane w kosztach. W praktyce oznacza to, że jeśli towar nie dotarł do miejsca sprzedaży w odpowiedniej ilości z powodu naturalnych niedoborów, jego wartość powinna zostać uwzględniona w kosztach sprzedanych towarów, co wpływa na wynik finansowy przedsiębiorstwa. Przykładem może być sytuacja, w której sklep posiada zapasy towarów, ale część z nich uległa uszkodzeniu lub zniszczeniu w wyniku naturalnych zdarzeń, takich jak pożar czy powódź. Wówczas wartość tych towarów zostaje odjęta od przychodów ze sprzedaży, co jest zgodne z zasadą ostrożności w rachunkowości. Dobrą praktyką jest także regularne monitorowanie stanu zapasów oraz prowadzenie odpowiednich analiz, aby zapobiegać i minimalizować straty związane z niedoborem naturalnym.
Pytanie 35
Który podmiot nie jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych?
A. Spółka akcyjna
B. Narodowy Bank Polski
C. Bank komercyjny
D. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Wszystkie inne wskazane podmioty, w tym spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, bank komercyjny oraz spółka akcyjna, mają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z Ustawą o rachunkowości. Spółki akcyjne, jako jedna z form prawnych działalności gospodarczej, są zobowiązane do przestrzegania rygorystycznych norm dotyczących sprawozdawczości finansowej, aby zapewnić transparentność finansową wobec inwestorów i akcjonariuszy. Banki komercyjne, z kolei, muszą przestrzegać szczególnych regulacji nałożonych przez prawo bankowe oraz regulacje dotyczące instytucji finansowych, co czyni ich systemy rachunkowości jeszcze bardziej skomplikowanymi. W przypadku spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, obowiązek prowadzenia ksiąg wynika z chęci ochrony interesów wspólników i wierzycieli. Typowym błędem jest zakładanie, że podmioty, które nie są dużymi korporacjami, mogą uniknąć prowadzenia ksiąg, podczas gdy nawet najmniejsze firmy mają obowiązki księgowe. Praktyki te mają na celu zapewnienie, że wszystkie operacje finansowe są odpowiednio dokumentowane i mogą być weryfikowane przez odpowiednie organy, co jest kluczowe dla utrzymania zdrowia ekonomicznego oraz zgodności z prawem.
Pytanie 36
Jakie koszty operacyjne można zaliczyć do pozostałych?
A. opłaty za prowadzenie rachunku bankowego pobierane przez bank
B. wartość akcji krótkoterminowych sprzedanych po cenie nabycia
C. wydatki na koszty postępowania sądowego
D. pozyskane darowizny
Zapłacone koszty postępowania sądowego są klasyfikowane jako pozostałe koszty operacyjne, ponieważ są związane z działalnością przedsiębiorstwa i jego operacjami. Koszty te mogą obejmować opłaty za usługi prawne, wynagrodzenia dla adwokatów oraz inne wydatki związane z procesami sądowymi. W praktyce przedsiębiorstwa muszą prowadzić rzetelną księgowość, aby móc prawidłowo klasyfikować i ewidencjonować takie koszty. Ważne jest, aby te wydatki były dokumentowane i uzasadnione, co dowodzi, że przedsiębiorstwo działa w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami i dba o swoje interesy. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), koszty te należy ujmować w rachunku zysków i strat jako wydatki operacyjne, co pozwala na lepsze zarządzanie finansami i planowanie budżetu. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, w której firma ponosi koszty związane z obroną swoich praw w sprawach cywilnych lub gospodarczych, a takie wydatki mają bezpośredni wpływ na jej wyniki finansowe.
Pytanie 37
W firmie zajmującej się produkcją wskaźnik rentowności netto aktywów wyniósł 28%, co sugeruje, że
A. firma uzyskała 28 groszy zysku netto ze sprzedaży produktów gotowych
B. firma osiągnęła 28 groszy zysku netto z zainwestowanych aktywów netto
C. firma osiągnęła 28 groszy zysku netto z 1 złotówki zaangażowanej w działalność aktywów
D. firma uzyskała 28 groszy zysku netto z 1 złotówki przychodów ze sprzedaży
Wskaźnik rentowności netto aktywów na poziomie 28% mówi nam, że każda złotówka, która jest zainwestowana w firmę, przynosi 28 groszy zysku netto. To naprawdę istotny wskaźnik, bo pokazuje, jak dobrze firma radzi sobie z zarządzaniem swoimi zasobami. Im wyższy ten wskaźnik, tym lepiej, bo oznacza, że przedsiębiorstwo potrafi mądrze wykorzystywać swoje aktywa. Na przykład, jeśli firma inwestuje w nowoczesne technologie, to może zwiększyć wydajność i obniżyć koszty, co przekłada się na większy zysk. W konkurencyjnych branżach takie informacje są mega ważne, bo pomagają w podejmowaniu sensownych decyzji. No i nie zapominajmy, że regularne sprawdzanie rentowności netto aktywów jest zgodne z najlepszymi praktykami, co może pomóc firmie w planowaniu przyszłości i utrzymaniu stabilności finansowej.
Pytanie 38
Firma nabyła 5 maja 2021 roku komputerowy zestaw sprzętowy o wartości początkowej 12 000,00 zł. Stawka amortyzacji dla tego zestawu wynosi 30%. Przedsiębiorstwo stosuje liniową metodę amortyzacji podatkowej. Oblicz aktualną wartość zestawu komputerowego na dzień 31 grudnia 2021 roku.
A. 2 100,00 zł
B. 9 900,00 zł
C. 3 600,00 zł
D. 12 000,00 zł
Wartość bieżąca zestawu komputerowego na dzień 31.12.2021 r. wynosi 9 900,00 zł, co obliczamy na podstawie metody amortyzacji liniowej podatkowej. Przy stawce amortyzacyjnej wynoszącej 30% w skali roku, roczna amortyzacja obliczana jest jako 30% z wartości początkowej zestawu, czyli 30% z 12 000,00 zł, co daje 3 600,00 zł. Przedsiębiorstwo zakupiło zestaw 5 maja 2021 r., co oznacza, że na koniec roku 2021 zestaw był amortyzowany przez 7 miesięcy (od maja do grudnia). W tym okresie należy obliczyć proporcjonalną amortyzację. Amortyzacja za 2021 rok wynosi zatem (3 600,00 zł / 12) * 7 = 2 100,00 zł. Następnie, aby obliczyć wartość bieżącą, należy odjąć skumulowaną amortyzację od wartości początkowej: 12 000,00 zł - 2 100,00 zł = 9 900,00 zł. Tego rodzaju obliczenia są standardem w rachunkowości i są niezbędne do prawidłowego prezentowania wartości aktywów w bilansie przedsiębiorstwa.
Pytanie 39
W hurtowni przeprowadzono inwentaryzację, w wyniku której ujawniono różnice w stanie zapasów towarów X i Y. Kierownik jednostki podjął decyzję o kompensacie niedoboru towaru Y z nadwyżką towaru X. Korzystając z danych zawartych w tabeli, ustal wartość kompensaty.
| Nazwa towaru | Cena zakupu | Stan towarów według spisu z natury | Stan towarów według ewidencji księgowej |
|---|---|---|---|
| Ilość | Ilość | ||
| Towar X | 5,00 zł/kg | 1200 kg | 1150 kg |
| Towar Y | 4,00 zł/kg | 2000 kg | 2200 kg |
A. 800,00 zł
B. 200,00 zł
C. 1 000,00 zł
D. 250,00 zł
Analizując odpowiedzi, które nie są poprawne, można zauważyć, że wiele osób może mylić pojęcia związane z obliczaniem wartości kompensaty. Na przykład, w przypadku wyboru wartości 250,00 zł, możliwe, że zakładano, iż różnice między towarami są równomierne lub zaniżone. Innym typowym błędem jest oszacowywanie wartości na podstawie subiektywnych odczuć, zamiast dokładnego stosowania danych z inwentaryzacji. Wybierając 800,00 zł, można sugerować, że błędnie zinterpretowano, jakie koszty mają być uwzględnione lub jak obliczać nadwyżki oraz niedobory. Z kolei odpowiedź 1 000,00 zł może wynikać z pomylenia wartości nadwyżki towaru X z całkowitym kosztem, co jest fundamentalnym błędem, w którym nie uwzględnia się faktycznych stanów zapasów. Kluczowym aspektem w obliczeniach wartości kompensaty jest stosowanie rzetelnych danych i zasady, które jasno definiują, co i jak należy obliczać. Brak tej praktyki prowadzi do nieprawidłowych wniosków oraz złej interpretacji danych, co może skutkować poważnymi konsekwencjami finansowymi dla organizacji. Właściwe podejście do inwentaryzacji oraz obliczania kompensat ma istotne znaczenie dla utrzymania przejrzystości i efektywności w zarządzaniu łańcuchem dostaw.
Pytanie 40
Tabela przedstawia stan kosztów przedsiębiorstwa produkcyjnego przy pełnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych na koniec miesiąca. Przedsiębiorstwo wyprodukowało w ciągu miesiąca 1 000 szt. wyrobów gotowych. Produkcja niezakończona nie występuje. Jednostkowy koszt wytworzenia wyrobu gotowego wynosi
| Wyszczególnienie | Kwota w zł |
|---|---|
| Materiały bezpośrednie | 55 000,00 zł |
| Płace bezpośrednie | 40 000,00 zł |
| Koszty wydziałowe | 3 000,00 zł |
| Koszty zarządu | 2 000,00 zł |
A. 50,00 zł
B. 100,00 zł
C. 200,00 zł
D. 10,00 zł
Stwierdzenie, że jednostkowy koszt wytworzenia wyrobu gotowego wynosi 200, 50 lub 10 zł, sugeruje błędne zrozumienie procesu kalkulacji kosztów produkcji. Każda z tych odpowiedzi bazuje na mylnym założeniu, które nie uwzględnia prawidłowego podejścia do obliczeń. Przykładowo, wybór 200 zł wskazuje na nadmierne rozbicie całkowitych kosztów na jednostki, co prowadzi do zawyżenia wartości. Powinno się wyraźnie oddzielić koszty stałe od zmiennych, a także uwzględnić wszystkie elementy kosztów produkcji, w tym koszty pośrednie, co często bywa pomijane w uproszczonych obliczeniach. Wybór 50 zł może wynikać z niepoprawnego założenia o zmniejszeniu całkowitych kosztów bez zrozumienia ich rzeczywistego charakteru. Z kolei odpowiedź na poziomie 10 zł może wskazywać na całkowite zignorowanie kluczowych aspektów finansowych, jakimi są koszty stałe, które powinny być adekwatnie rozłożone na wyprodukowane jednostki. W praktyce, stosowanie uproszczonych założeń w kalkulacji kosztów może prowadzić do poważnych błędów strategicznych, a decyzje podejmowane na ich podstawie mogą być niekorzystne dla przedsiębiorstwa. Każda decyzja finansowa powinna być oparta na rzetelnych danych, a kalkulacja kosztów jednostkowych powinna być przeprowadzana z uwzględnieniem wszystkich aspektów działalności produkcyjnej, aby zapewnić dokładność i efektywność w zarządzaniu finansami.