Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 20 maja 2025 18:39
Data zakończenia: 20 maja 2025 18:56

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego parametru wymaga konfiguracja serwera DHCP?

A. Adres MAC karty sieciowej serwera DHCP

B. Czas trwania dzierżawy adresu MAC

C. Czas trwania dzierżawy adresu IP

D. Poziom zabezpieczeń IPSec (ang. Internet Protocol Security)

Czas dzierżawy adresu IP to dosyć ważna rzecz, jeśli chodzi o ustawienia serwera DHCP. To właśnie ten czas mówi, jak długo urządzenie może korzystać z przydzielonego adresu IP w sieci. Kiedy klient DHCP łączy się, serwer daje mu IP na określony czas. Jak ten czas się skończy, adres może wrócić do puli. Na przykład, gdy dzierżawa wynosi 24 godziny, trzeba ją odnowić przed upływem tego czasu, żeby nie stracić adresu. Dobrze dobrany czas dzierżawy jest szczególnie istotny w sieciach z dużym ruchem, jak w biurach czy uczelniach, gdzie urządzeń ciągle przybywa i ubywa. Odpowiednia długość dzierżawy pomaga optymalnie zarządzać adresami IP i zapewnia ich dostępność dla nowych urządzeń. To wszystko jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu siecią oraz z normami przydziału adresów IP, jak na przykład RFC 2131.

Pytanie 2

Jakie są różnice pomiędzy poleceniem ps a poleceniem top w systemie Linux?

A. Polecenie top pozwala na pokazanie PID procesu, a ps nie ma takiej opcji

B. Polecenie ps umożliwia wyświetlenie uprawnień, z jakimi działa proces, co nie jest możliwe w przypadku top

C. Polecenie ps nie przedstawia stopnia wykorzystania CPU, natomiast polecenie top oferuje tę funkcjonalność

D. Polecenie top pokazuje aktualnie funkcjonujące procesy w systemie, regularnie aktualizując informacje, podczas gdy ps tego nie robi

Polecenie top jest narzędziem w systemie Linux, które umożliwia monitorowanie aktualnie działających procesów w czasie rzeczywistym, co oznacza, że informacje są regularnie odświeżane na ekranie. Dzięki temu użytkownicy mogą na bieżąco obserwować, jak różne procesy wykorzystują zasoby systemowe, takie jak CPU i pamięć. Zastosowanie polecenia top jest szczególnie przydatne podczas diagnozowania problemów ze wydajnością lub gdy zachodzi potrzeba identyfikacji procesów zajmujących zbyt dużo zasobów. W przeciwieństwie do tego, polecenie ps (process status) wyświetla statyczny stan procesów w momencie wywołania, co oznacza, że nie dostarcza informacji w czasie rzeczywistym. Użytkownicy mogą korzystać z ps do uzyskania szczegółowych informacji o procesach, ale muszą ponownie wywołać polecenie, aby uzyskać aktualne dane. W praktyce, administratorski sposób monitorowania aplikacji polega na używaniu top do ciągłego śledzenia, natomiast ps jest używane do analizowania konkretnych stanów procesów w chwili wykonania komendy.

Pytanie 3

Medium transmisyjne oznaczone symbolem S/FTP to skrętka

A. z folią ekranową na każdej parze przewodów oraz z siatką na czterech parach

B. nieekranowaną

C. wyłącznie z folią ekranową na czterech parach przewodów

D. z ekranem na każdej parze oraz z folią ekranową na czterech parach przewodów

Niektóre odpowiedzi są błędne, bo wynikają z mylnych interpretacji terminów związanych z ekranowaniem skrętki. Na przykład, jeśli ktoś pisze, że S/FTP ma tylko ekran z folii na czterech parach, to w ogóle nie zrozumiał istoty tego standardu, bo każda para musi być osobno ekranowana. Jeśli byłoby tak, że cztery pary mają tylko jeden ekran, to byłyby dużo bardziej podatne na zakłócenia, co mija się z celem S/FTP. Stwierdzenie, że S/FTP to w ogóle nieekranowane przewody, to też duża pomyłka, bo ten standard jasno mówi o ekranowaniu, żeby zminimalizować zakłócenia. W praktyce przewody nieekranowane, jak U/FTP, są używane tam, gdzie nie ma dużych wymagań dotyczących zakłóceń. S/FTP jest z kolei dla środowisk bardziej wymagających, gdzie zakłócenia mogą naprawdę wpłynąć na jakość sygnału. Zastosowanie ekranów na poziomie par i ogólnego ekranowania może znacznie poprawić wydajność, więc złe podejście do tego tematu może zaszkodzić komunikacji sieciowej. To kluczowe, żeby dobrze rozumieć te różnice, by projektować stabilne i efektywne sieci.

Pytanie 4

Z jaką informacją wiąże się parametr TTL po wykonaniu polecenia ping?

C:\Users\Właściciel>ping -n 1 wp.pl
 
 Pinging wp.pl [212.77.98.9] with 32 bytes of data:
 Reply from 212.77.98.9: bytes=32 time=17ms TTL=54
 
 Ping statistics for 212.77.98.9:
     Packets: Sent = 1, Received = 1, Lost = 0 (0% loss),
 Approximate round trip times in milli-seconds:
     Minimum = 17ms, Maximum = 17ms, Average = 17ms

A. czasem trwania weryfikacji komunikacji w sieci

B. czasem odpowiedzi z docelowego urządzenia

C. liczbą pakietów wysłanych w celu weryfikacji połączenia w sieci

D. liczbą routerów biorących udział w przesyłaniu pakietu od nadawcy do odbiorcy

Parametr TTL nie jest związany z czasem trwania sprawdzenia komunikacji ani z czasem odpowiedzi z urządzenia docelowego. Są to częste błędne interpretacje wynikające z mylenia dwóch niezależnych pomiarów wykonywanych podczas korzystania z narzędzia ping. Czas trwania sprawdzenia komunikacji to rzeczywisty czas potrzebny na przesłanie pakietu w obie strony między klientem a serwerem co jest reprezentowane przez wartości czasowe w milisekundach w wynikach ping. Natomiast liczba pakietów wysłanych w celu sprawdzenia komunikacji odnosi się do całkowitej liczby wysłanych wiadomości echo ale nie ma bezpośredniego związku z TTL. TTL określa liczbę routerów przez które pakiet może przejść zanim zostanie odrzucony a nie ilość wysłanych pakietów. Mylenie tych pojęć często prowadzi do błędów w diagnozowaniu problemów sieciowych. Rozumienie czym dokładnie jest TTL oraz jak działa mechanizm pętli pakietów w sieci jest kluczowe dla skutecznego monitorowania i rozwiązywania problemów w sieciach komputerowych. Poprawne zrozumienie tych zasad umożliwia efektywne zarządzanie ruchem w sieci i zapewnia lepszą kontrolę nad zasobami IT. Takie zagadnienia są kluczowe w codziennej pracy administratorów sieci gdzie precyzyjna interpretacja danych sieciowych jest niezbędna do utrzymania wysokiej jakości usług sieciowych. Zrozumienie różnicy między czasem odpowiedzi a parametrem TTL jest także podstawą do dalszego zgłębiania wiedzy o protokołach sieciowych i ich zastosowaniu w praktyce zarządzania infrastrukturą IT. Współczesne sieci wymagają dokładności i wiedzy na temat działania różnych protokołów co podkreśla znaczenie posiadania solidnej bazy wiedzy w tym zakresie. Dobrze zrozumiane podstawy takie jak TTL stanowią fundament do projektowania i utrzymywania wydajnych i bezpiecznych sieci komputerowych.

Pytanie 5

Jakie narzędzie jest używane do zakończenia skrętki przy pomocy wtyku 8P8C?

A. spawarka światłowodowa

B. narzędzie uderzeniowe

C. zaciskarka wtyków RJ-45

D. zaciskarka do złączy typu F

Zaciskarka do złączy typu F jest narzędziem stosowanym przede wszystkim w instalacjach telewizyjnych i kablowych, a nie do zakończenia skrętek wtykiem 8P8C. Złącza typu F są używane głównie w systemach telewizji kablowej i satelitarnej, gdzie sygnał jest przesyłany przez koncentryczne kable. Tymczasem w przypadku kabli Ethernet, które wykorzystują wtyki RJ-45, niezbędna jest inna technologia zaciskania, odpowiadająca wymaganiom sieciowym. Spawarka światłowodowa jest narzędziem przeznaczonym do łączenia włókien światłowodowych, co jest całkowicie różnym procesem, wymagającym innej technologii i umiejętności. Narzędzie uderzeniowe, z kolei, służy do szybkiego zakończenia kabli przy użyciu złączy, ale również nie jest odpowiednie dla standardowych kabli skrętkowych. Użycie niewłaściwych narzędzi może prowadzić do błędów w połączeniach, zwiększonego tłumienia sygnału, a w konsekwencji do problemów z wydajnością sieci. Właściwe narzędzie do zakończenia kabli skrętkowych jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości i stabilności połączeń, co powinno być priorytetem w każdej instalacji sieciowej.

Pytanie 6

W systemie Linux można uzyskać kopię danych przy użyciu komendy

A. split

B. dd

C. tac

D. restore

Polecenie 'dd' jest jednym z najbardziej wszechstronnych narzędzi w systemie Linux do kopiowania danych oraz tworzenia obrazów dysków. Działa na poziomie blokowym, co oznacza, że może kopiować dane z jednego miejsca do innego, niezależnie od systemu plików. Przykładem użycia 'dd' może być tworzenie obrazu całego dysku, na przykład: 'dd if=/dev/sda of=/path/to/image.img bs=4M', gdzie 'if' oznacza 'input file' (plik wejściowy), 'of' oznacza 'output file' (plik wyjściowy), a 'bs' oznacza rozmiar bloku. Narzędzie to jest również używane do naprawy systemów plików oraz przywracania danych. W kontekście dobrych praktyk, 'dd' wymaga ostrożności, ponieważ błędne użycie (np. podanie niewłaściwego pliku wyjściowego) może prowadzić do utraty danych. Użytkownicy powinni zawsze upewnić się, że wykonują kopie zapasowe przed przystąpieniem do operacji 'dd', a także rozważyć wykorzystanie opcji 'status=progress' dla monitorowania postępu operacji.

Pytanie 7

W skanerze z systemem CIS źródłem światła oświetlającym skanowany dokument jest

A. lampa fluorescencyjna

B. układ żarówek

C. świetlówka

D. grupa trójkolorowych diod LED

Wszystkie inne odpowiedzi, takie jak układ żarówek, świetlówka czy lampa fluorescencyjna, nie są adekwatne dla skanerów z układami CIS. Układ żarówek, choć może zapewniać odpowiednią intensywność światła, nie gwarantuje równomiernego i kontrolowanego oświetlenia, co jest kluczowe w procesie skanowania. Żarówki emitują światło w różnorodnych kierunkach, co może prowadzić do nierównomiernego oświetlenia skanowanej powierzchni, a w rezultacie do gorszej jakości skanowanych obrazów. Świetlówki z kolei, chociaż były popularne w przeszłości, charakteryzują się dłuższym czasem rozgrzewania oraz większym zużyciem energii, co sprawia, że nie są optymalnym rozwiązaniem w nowoczesnych urządzeniach. Lampa fluorescencyjna, podobnie jak świetlówka, ma ograniczenia w zakresie kontroli barwy oraz może wprowadzać zniekształcenia kolorów w obrazach. Użytkownicy mogą mylnie uważać, że te źródła światła są wystarczające, jednak w praktyce ich zastosowanie może prowadzić do strat jakościowych w dokumentach skanowanych. Oparcie się na przestarzałych technologiach oświetleniowych może negatywnie wpłynąć na wydajność skanera i jakość finalnych wyników, dlatego w nowoczesnych skanerach zawsze stosuje się rozwiązania takie jak diody LED, które spełniają współczesne normy jakości i efektywności.

Pytanie 8

W systemie Windows harmonogram zadań umożliwia przydzielenie

A. maksymalnie pięciu terminów realizacji dla wskazanego programu

B. maksymalnie czterech terminów realizacji dla wskazanego programu

C. maksymalnie trzech terminów realizacji dla wskazanego programu

D. więcej niż pięciu terminów realizacji dla wskazanego programu

Problemy z przypisaniem terminów wykonania w systemie Windows mogą wynikać z błędnych założeń dotyczących ograniczeń tego narzędzia. Niektóre odpowiedzi sugerują ograniczenie liczby terminów do trzech, czterech lub pięciu, co jest niezgodne z rzeczywistością oferowaną przez Harmonogram zadań. Takie podejście może prowadzić do mylnego przekonania, że zarządzanie zadaniami w systemie Windows jest bardziej ograniczone niż w rzeczywistości. W praktyce, użytkownicy powinni być świadomi, że mogą ustawiać wiele zadań z różnymi warunkami, co pozwala na bardziej elastyczne planowanie zadań, odpowiadające na złożone potrzeby administracyjne. Kolejnym błędem jest mylenie liczby terminów z ich funkcjonalnością; użytkownicy mogą zatem zakładać, że ograniczona liczba terminów oznacza lepszą kontrolę, podczas gdy w rzeczywistości większa liczba terminów umożliwia stworzenie bardziej złożonego harmonogramu, co jest korzystne w wielu scenariuszach, takich jak zarządzanie aktualizacjami, backupami czy innymi cyklicznymi zadaniami. Warto zatem zwrócić uwagę na pełną funkcjonalność narzędzia i nie ograniczać się do myślenia o prostych liczbowych ograniczeniach, co może prowadzić do niewłaściwego wykorzystywania możliwości systemu.

Pytanie 9

W sytuacji, gdy brakuje odpowiedniej ilości pamięci RAM do przeprowadzenia operacji, takiej jak uruchomienie aplikacji, system Windows pozwala na przeniesienie nieużywanych danych z pamięci RAM do pliku

A. pagefile.sys

B. nvraid.sys

C. tpm.sys

D. config.sys

Odpowiedzi 'tpm.sys', 'config.sys' i 'nvraid.sys' nie pasują do tematu przenoszenia danych z pamięci RAM. 'tpm.sys' jest sterownikiem dla modułu TPM, który przede wszystkim dba o bezpieczeństwo i zarządzanie kluczami, nie o pamięć. 'config.sys' to stary plik konfiguracyjny z czasów DOS, a teraz już nie jest potrzebny. No i 'nvraid.sys' to sterownik do RAID, też nie ma nic wspólnego z przenoszeniem danych z RAM-u do dysku. Czasami można pomylić te pliki i ich funkcje, ale ważne jest, żeby zrozumieć, jak to wszystko działa. Wiedza na temat plików systemowych naprawdę pomaga w lepszym zrozumieniu wydajności komputera.

Pytanie 10

Tester strukturalnego okablowania umożliwia weryfikację

A. liczby komputerów w sieci

B. ilości przełączników w sieci

C. obciążenia ruchu w sieci

D. mapy połączeń

Podane odpowiedzi o liczbie przełączników, komputerów i obciążeniu ruchu sieciowego są nie na miejscu, bo nie dotyczą roli testera okablowania strukturalnego. On nie monitoruje elementów sieci, jak przełączniki czy komputery. Ilość przełączników to statystyka, którą zajmują się bardziej zarządcy sieci, a nie tester. Liczba komputerów też nie ma nic wspólnego z fizycznym okablowaniem, a obciążenie to już zupełnie inna historia, którą badają inne narzędzia, nie testery. Tester skupia się na tym, co fizyczne, a nie na tym, jak to wszystko działa logicznie. Dlatego tak ważne jest, żeby zrozumieć, że dobrze zrobione okablowanie to podstawa działania całej sieci, a ignorowanie tych kwestii może prowadzić do problemów z komunikacją.

Pytanie 11

Zainstalowanie w komputerze przedstawionej karty pozwoli na

A. zwiększenie wydajności magistrali komunikacyjnej komputera

B. bezprzewodowe połączenie z siecią LAN z użyciem interfejsu BNC

C. podłączenie dodatkowego urządzenia peryferyjnego, takiego jak skaner lub ploter

D. rejestrację, przetwarzanie oraz odtwarzanie obrazu telewizyjnego

Karta przedstawiona na obrazku to karta telewizyjna, która umożliwia rejestrację przetwarzanie oraz odtwarzanie sygnału telewizyjnego. Takie karty są używane do odbierania sygnału telewizyjnego na komputerze pozwalając na oglądanie telewizji bez potrzeby posiadania oddzielnego odbiornika. Karta tego typu zazwyczaj obsługuje różne standardy sygnału telewizyjnego takie jak NTSC PAL i SECAM co czyni ją uniwersalnym narzędziem do odbioru telewizji z różnych regionów świata. Ponadto karty te mogą mieć wbudowane funkcje nagrywania co pozwala na zapisywanie programów telewizyjnych na dysku twardym do późniejszego odtwarzania. Dzięki temu użytkownik może łatwo zarządzać nagranymi materiałami korzystając z oprogramowania do edycji i archiwizacji. Karty telewizyjne często współpracują z aplikacjami które umożliwiają zaawansowane funkcje takie jak zmiana kanałów planowanie nagrań czy dodawanie efektów specjalnych podczas odtwarzania. Montaż takiej karty w komputerze zwiększa jego funkcjonalność i pozwala na bardziej wszechstronne wykorzystanie urządzenia w kontekście multimediów.

Pytanie 12

Jednym z metod ograniczenia dostępu do sieci bezprzewodowej dla osób nieuprawnionych jest

A. zmiana standardu szyfrowania z WPA na WEP

B. dezaktywacja rozgłaszania identyfikatora sieci

C. wyłączenie szyfrowania

D. zmiana kanału transmisji sygnału

Wyłączenie rozgłaszania identyfikatora sieci (SSID) jest efektywnym sposobem na zwiększenie bezpieczeństwa sieci bezprzewodowej. Gdy SSID nie jest rozgłaszany, użytkownicy nie zobaczą nazwy sieci w dostępnych sieciach Wi-Fi, co może zniechęcić potencjalnych intruzów do próby połączenia. Praktyka ta jest szczególnie istotna w środowiskach, gdzie dostęp do sieci może być nieautoryzowany. Warto pamiętać, że chociaż to rozwiązanie nie zapewnia pełnej ochrony, stanowi ono pierwszy krok w kierunku zabezpieczenia sieci. Dodatkowo, dobrym rozwiązaniem jest dodanie silnych metod szyfrowania, takich jak WPA3, oraz użycie filtrowania adresów MAC, co zapewnia dodatkowy poziom ochrony. W branży bezpieczeństwa sieciowego wyłączenie rozgłaszania SSID jest często zalecane jako jeden z elementów większej strategii ochrony danych i dostępu do zasobów.

Pytanie 13

Podstawowy protokół stosowany do ustalania ścieżki oraz przesyłania pakietów danych w sieci komputerowej to

A. SSL

B. PPP

C. POP3

D. RIP

SSL (Secure Sockets Layer) to protokół kryptograficzny, który zapewnia bezpieczeństwo komunikacji w Internecie, ale nie jest używany do wyznaczania tras pakietów w sieci. Jego głównym celem jest zapewnienie poufności i integralności danych przesyłanych pomiędzy klientem a serwerem. Z kolei POP3 (Post Office Protocol 3) służy do pobierania wiadomości e-mail z serwera na lokalny komputer, co zupełnie nie wiąże się z routowaniem pakietów w sieci. Z tego powodu, nie można go uznać za odpowiedni protokół w kontekście wyznaczania tras. PPP (Point-to-Point Protocol) jest protokołem komunikacyjnym używanym do ustanawiania połączeń bezpośrednich między dwoma urządzeniami, na przykład w przypadku połączeń dial-up. Choć PPP może być używany do przesyłania pakietów, nie oferuje funkcji routingu w sensie wyznaczania tras, co czyni go niewłaściwym wyborem w tym kontekście. Wybór niewłaściwego protokołu najczęściej wynika z nieporozumienia dotyczącego funkcji poszczególnych protokołów oraz ich zastosowań w różnych scenariuszach sieciowych. Istotne jest, aby zrozumieć, że różne protokoły pełnią różne role w infrastrukturze sieciowej i błędne przyporządkowanie ich funkcji prowadzi do nieefektywnego zarządzania siecią.

Pytanie 14

Przed dokonaniem zmian w rejestrze systemu Windows, w celu zapewnienia bezpieczeństwa pracy, należy najpierw

A. wykonać kopię zapasową istotnych dokumentów

B. wykonać kopię zapasową rejestru

C. sprawdzić, czy komputer jest wolny od wirusów

D. uruchomić system w trybie awaryjnym

Wykonanie kopii zapasowej rejestru przed jakimikolwiek modyfikacjami jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa systemu operacyjnego Windows. Rejestr jest centralnym elementem konfiguracji systemu, który przechowuje ważne informacje o systemie, aplikacjach oraz ustawieniach użytkownika. Jakakolwiek nieprawidłowa zmiana w rejestrze może prowadzić do poważnych problemów, takich jak awarie systemu lub niemożność uruchomienia niektórych aplikacji. Praktyka wykonywania kopii zapasowej rejestru przed jego modyfikacją jest zgodna z najlepszymi praktykami zarządzania IT, które zalecają minimalizowanie ryzyka poprzez odpowiednie przygotowanie. Użytkownicy mogą wykonać kopię zapasową rejestru za pomocą wbudowanego narzędzia 'Edytor rejestru' (regedit), wybierając opcję 'Eksportuj'. W ten sposób w przypadku wystąpienia problemów, użytkownik może łatwo przywrócić wcześniejszy stan rejestru, co znacznie ułatwia proces rozwiązywania problemów oraz przywracania systemu do pełnej funkcjonalności. Dodatkowo, regularne tworzenie kopii zapasowych rejestru powinno być częścią rutynowego zarządzania systemem, co pozwala na szybszą reakcję na nieprzewidziane sytuacje.

Pytanie 15

Jaki protokół stosują komputery, aby informować router o zamiarze dołączenia lub opuszczenia konkretnej grupy rozgłoszeniowej?

A. Ipconfig /registrdns

B. Tracert

C. Ipconfig /release

D. Nslookup

W twojej odpowiedzi jest kilka pomyłek odnośnie działania narzędzi sieciowych. 'Ipconfig /registrdns' to polecenie, które dotyczy rejestracji DNS, czyli przypisywania nazw do adresów IP, ale nie ma nic wspólnego z protokołami grupowymi. Z kolei 'Ipconfig /release' zwalnia przydzielony adres IP, ale to też nie jest to, co nas interesuje przy grupach multicastowych. 'Tracert' pomoże ci śledzić trasy, jakie pokonują pakiety w sieci, ale nie zajmuje się zarządzaniem grupami. W pytaniu chodzi o IGMP, a nie o te narzędzia konfiguracyjne czy diagnostyczne, które wymieniłeś. Kluczowy błąd polega na myleniu funkcji związanych z komunikacją grupową z innymi działaniami w sieci. Musisz to zrozumieć, żeby uniknąć nieporozumień, gdy mowa o sieciach komputerowych i zarządzaniu ich zasobami w firmach.

Pytanie 16

W komputerach stacjonarnych zamontowane są karty sieciowe Ethernet 10/100/1000 z gniazdem RJ45. Jakie medium transmisyjne powinno się zastosować w celu zbudowania sieci komputerowej zapewniającej najwyższą przepustowość?

A. Światłowód jednomodowy

B. Kabel UTP kategorii 5e

C. Światłowód wielomodowy

D. Kabel UTP kategorii 5

Kabel UTP kategorii 5e to najlepszy wybór dla stacji roboczych wyposażonych w karty sieciowe Ethernet 10/100/1000, ponieważ obsługuje przepustowość do 1 Gbps na długości do 100 metrów. W porównaniu do jego poprzednika, kategorii 5, kabel 5e zapewnia lepszą ochronę przed zakłóceniami elektromagnetycznymi oraz wyższą jakość sygnału, co jest kluczowe w środowiskach o wysokim natężeniu ruchu sieciowego. Przykład zastosowania to biura, gdzie wiele urządzeń łączy się z siecią lokalną. Warto również zwrócić uwagę, że zgodność z normą TIA/EIA-568-B sprawia, iż kable kategorii 5e są szeroko stosowane w nowoczesnych instalacjach sieciowych. W przypadku budowy sieci w firmie, użycie tego typu kabli zapewnia stabilność i wydajność, co przekłada się na lepszą obsługę aplikacji wymagających dużych prędkości transmisji, takich jak wideokonferencje czy transfer dużych plików.

Pytanie 17

W hierarchicznym modelu sieci, komputery należące do użytkowników są składnikami warstwy

A. szkieletowej

B. dystrybucji

C. rdzenia

D. dostępu

Odpowiedzi wskazujące na warstwy szkieletową, dystrybucji oraz rdzenia są niepoprawne, ponieważ każda z nich ma inną rolę w hierarchicznej architekturze sieci. Warstwa szkieletowa, będąca najwyższym poziomem, odpowiada za szybkie przesyłanie dużych ilości danych między różnymi lokalizacjami, ale nie zajmuje się bezpośrednią interakcją z użytkownikami. Jest to warstwa, która łączy różne segmenty sieci, zapewniając przepustowość i niezawodność komunikacji, lecz nie angażuje się w końcowe łączenie użytkowników. Warstwa dystrybucji ma na celu agregację ruchu z warstwy dostępu oraz realizację polityk routingu i kontroli dostępu. W praktyce ta warstwa decyduje o kierowaniu ruchu w sieci oraz może implementować funkcje takie jak QoS (Quality of Service), jednak również nie jest to poziom, gdzie użytkownicy mają bezpośredni dostęp do zasobów sieciowych. Z kolei warstwa rdzenia to odpowiedzialna za główne połączenia w sieci, zapewniając wysoką wydajność i szybkość, ale nie angażując się w interakcję z końcowymi urządzeniami. Typowe błędy myślowe prowadzące do nieprawidłowych odpowiedzi na to pytanie często wynikają z mylenia roli warstw w architekturze sieciowej oraz braku zrozumienia, jak poszczególne warstwy współdziałają, aby zapewnić użytkownikom dostęp do zasobów sieciowych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznego projektowania oraz zarządzania infrastrukturą sieciową.

Pytanie 18

Który protokół należy do bezpołączeniowych protokołów warstwy transportowej?

A. FTP

B. UDP

C. ARP

D. TCP

Wybór złego protokołu, jak FTP, ARP czy TCP, pokazuje, że coś jest nie tak z rozumieniem różnic między nimi. FTP, czyli File Transfer Protocol, jest oparty na TCP, co sprawia, że jest wolniejszy i dość skomplikowany w użyciu w porównaniu do UDP. Używa się go do takich rzeczy jak przesyłanie plików, gdzie każda paczka musi być dostarczona bezbłędnie. ARP (Address Resolution Protocol) to zupełnie inna bajka – on mapuje adresy IP na adresy MAC, więc to nie ma nic wspólnego z warstwą transportową, a działa w warstwie łącza danych, więc ten wybór jest kiepski. Co do TCP, to jest to protokół połączeniowy, który stara się zapewnić, że wszystko dojdzie, ale przez to wprowadza opóźnienia, a w sytuacjach, gdy potrzebna jest natychmiastowa reakcja, nie jest najlepszą opcją. Często ludzie mylą różne warstwy protokołów albo myślą, że wszystkie muszą być niezawodne, co nie jest prawdą. Ważne jest, żeby rozumieć te różnice, bo to przydaje się w projektowaniu oraz budowaniu systemów sieciowych.

Pytanie 19

Jaką usługą można pobierać i przesyłać pliki na serwer?

A. ICMP

B. DNS

C. CP

D. FTP

FTP, czyli File Transfer Protocol, to standardowy protokół wykorzystywany do przesyłania plików pomiędzy komputerami w sieci. Umożliwia on zarówno pobieranie, jak i przesyłanie plików na serwer. FTP działa na zasadzie klient-serwer, gdzie klient wysyła żądania do serwera, a ten odpowiada na nie, umożliwiając przesył danych. Przykładami zastosowania FTP są przesyłanie plików na serwery internetowe, zarządzanie plikami na serwerach zdalnych oraz synchronizacja danych. W praktyce, wiele aplikacji do zarządzania treścią (CMS) oraz platform e-commerce wykorzystuje FTP do aktualizacji plików i obrazów. Standardy branżowe, takie jak RFC 959, definiują zasady działania FTP, co czyni go niezawodnym narzędziem w zarządzaniu plikami w sieci. Dobrą praktyką jest również stosowanie FTPS (FTP Secure) lub SFTP (SSH File Transfer Protocol), które zapewniają dodatkowe zabezpieczenia w postaci szyfrowania przesyłanych danych, co jest istotne w kontekście ochrony danych wrażliwych.

Pytanie 20

Aby połączyć projektor multimedialny z komputerem, nie można zastosować złącza

A. D-SUB

B. SATA

C. USB

D. HDMI

Odpowiedź SATA jest prawidłowa, ponieważ to złącze nie jest przeznaczone do przesyłania sygnałów wideo ani audio. SATA (Serial ATA) służy głównie do łączenia dysków twardych i napędów SSD z płytą główną komputera, a nie do przesyłania danych multimedialnych. W przypadku projektora multimedialnego najbardziej popularne złącza to D-SUB, HDMI oraz USB, które są przeznaczone do transmitowania sygnałów wideo oraz dźwięku. Na przykład HDMI, będące standardem w nowoczesnych urządzeniach, obsługuje sygnały w wysokiej rozdzielczości oraz dźwięk wielokanałowy w jednym kablu, co czyni je bardzo wygodnym rozwiązaniem. D-SUB, z kolei, to starsze złącze analogowe, które było powszechnie stosowane w monitorach i projektorach, lecz nie obsługuje sygnałów cyfrowych. W praktyce, wybierając odpowiednie złącze do projektora, warto kierować się jego specyfikacjami oraz możliwościami urządzeń, aby zapewnić najlepszą jakość obrazu i dźwięku.

Pytanie 21

Wskaź na błędny układ dysku z użyciem tablicy partycji MBR?

A. 3 partycje podstawowe oraz 1 rozszerzona

B. 1 partycja podstawowa oraz 1 rozszerzona

C. 1 partycja podstawowa oraz 2 rozszerzone

D. 2 partycje podstawowe i 1 rozszerzona

Podział dysku zgodnie z tablicą partycji MBR jest ściśle określony przez standardy, które definiują, jak zarządzać przestrzenią dyskową. W przypadku MBR, dozwolone są cztery partycje - mogą to być trzy partycje podstawowe i jedna rozszerzona lub cztery partycje podstawowe. Stwierdzenie, że można mieć jedną partycję podstawową i dwie rozszerzone, wprowadza w błąd i narusza zasady działania MBR. Partycja rozszerzona jest szczególnym rodzajem partycji, która ma na celu obejście ograniczenia liczby partycji podstawowych i może zawierać partycje logiczne. Posiadając jedną partycję podstawową, można utworzyć jedną partycję rozszerzoną, w której można umieścić wiele partycji logicznych. Argumentacja, że można mieć więcej niż jedną partycję rozszerzoną, wypływa z nieporozumienia dotyczącego struktury MBR i jej zasad działania. W praktyce, ze względu na rozwój technologii i wzrost zapotrzebowania na przestrzeń dyskową, obecnie preferowane jest korzystanie z GPT, które obsługuje dyski o pojemności przekraczającej 2 TB i umożliwia tworzenie znacznie większej liczby partycji. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć te różnice i ograniczenia w kontekście aktualnych praktyk w zarządzaniu pamięcią masową.

Pytanie 22

Granice dla obszaru kolizyjnego nie są określane przez porty urządzeń takich jak

A. przełącznik (ang. swith)

B. most (ang. bridge)

C. router

D. koncentrator (ang. hub)

Przełączniki, mosty i routery działają na wyższych warstwach modelu OSI, co pozwala im na inteligentne zarządzanie ruchem sieciowym oraz wyznaczanie granic dla domeny kolizyjnej. Przełącznik, na przykład, operuje na warstwie drugiej i potrafi analizować adresy MAC, co pozwala mu na przekazywanie danych tylko do odpowiednich odbiorców, eliminując kolizje. Mosty z kolei łączą różne segmenty sieci, co również przyczynia się do ograniczenia domen kolizyjnych przez segregację ruchu. Routery, działające na warstwie trzeciej, mają zdolność kierowania pakietów na podstawie adresów IP i mogą łączyć różne sieci, co również wpływa na wydajność i bezpieczeństwo. Użytkownicy często mylą te urządzenia, zakładając, że każde z nich funkcjonuje w ten sam sposób jak koncentrator. W rzeczywistości, używanie koncentratorów w nowoczesnych sieciach może prowadzić do znacznych problemów z wydajnością oraz bezpieczeństwem, ponieważ nie oferują one mechanizmów minimalizujących kolizje. Błędem jest zatem przypisywanie koncentratorom podobnych funkcji do bardziej zaawansowanych urządzeń, takich jak przełączniki czy routery, co może prowadzić do nieefektywnej konfiguracji sieci. Współczesne praktyki zalecają użycie przełączników, aby zoptymalizować ruch sieciowy i zapewnić lepsze zarządzanie zasobami.

Pytanie 23

Którego urządzenia z zakresu sieci komputerowych dotyczy symbol przedstawiony na ilustracji?

A. Przełącznika

B. Rutera

C. Punktu dostępowego

D. Koncentratora

Symbol przedstawia rutera jednego z kluczowych urządzeń w infrastrukturze sieciowej. Rutery pełnią funkcję kierowania pakietów danych między różnymi sieciami komputerowymi. Ich głównym zadaniem jest określenie najefektywniejszej ścieżki dla danych co umożliwia skuteczną komunikację pomiędzy urządzeniami w różnych segmentach sieci. W praktyce rutery są używane zarówno w małych sieciach domowych jak i w dużych sieciach korporacyjnych oraz w Internecie. Dzięki protokołom takim jak OSPF czy BGP rutery mogą dynamicznie dostosowywać się do zmian w topologii sieci. Standardowe rutery działają na trzeciej warstwie modelu OSI co oznacza że operują na poziomie adresów IP co pozwala na zaawansowane zarządzanie ruchem sieciowym. Rutery mogą także oferować dodatkowe funkcje takie jak translacja adresów NAT czy tworzenie sieci VPN. Zrozumienie działania ruterów jest kluczowe dla każdej osoby pracującej w dziedzinie sieci komputerowych gdyż poprawne skonfigurowanie tych urządzeń może znacząco wpłynąć na wydajność i bezpieczeństwo sieci.

Pytanie 24

Przedstawiona specyfikacja techniczna odnosi się do

A. przełącznika.

B. konwertera mediów.

C. modemu ADSL.

D. bramki VOIP.

Przełącznik to urządzenie sieciowe, które łączy różne segmenty sieci lokalnej (LAN), umożliwiając wymianę danych między podłączonymi urządzeniami. Specyfikacja przełącznika koncentruje się zazwyczaj na liczbie portów Ethernet oraz ich szybkości (np. 10/100/1000 Mbps), ale nie obejmuje portu RJ11 używanego do podłączeń telefonicznych. Dodatkowo, przełączniki nie obsługują zazwyczaj protokołów takich jak PPPoA czy PPPoE, które są wspólne dla połączeń ADSL. Bramki VOIP są związane z przesyłaniem głosu przez internet. Ich specyfikacja zawiera protokoły takie jak SIP czy H.323, niezbędne do konwersji tradycyjnych rozmów telefonicznych na pakiety danych. Obecność portu RJ11 jest myląca, ale w konteście VOIP miałaby inne zastosowanie. Modemy ADSL często błędnie mylone są z bramkami VOIP, ponieważ mogą zawierać porty telefoniczne, jednak technologia VOIP wymaga specyficznych protokołów, które nie są wymienione w tej specyfikacji. Konwertery mediów przekształcają sygnały z jednego medium transmisyjnego na inne, np. z miedzi na światłowód. Specyfikacja konwertera skupia się na typach obsługiwanych mediów oraz długościach fali światła, a nie na standardach ADSL. W specyfikacji konwertera nie znajdziemy również protokołów szerokopasmowych jak PPPoA. Typowy błąd polega na myleniu różnych funkcji urządzeń sieciowych z powodu podobieństw w zakresie obsługiwanych portów lub technologii. Dlatego ważne jest dokładne zrozumienie funkcji i zastosowań każdego urządzenia oraz specyficznych protokołów przez nie obsługiwanych, co w przypadku modemu ADSL jest jasno określone przez obecność standardów i portów typowych dla technologii DSL.

Pytanie 25

Topologia fizyczna, w której wszystkie urządzenia końcowe są bezpośrednio połączone z jednym punktem centralnym, takim jak koncentrator lub switch, to topologia

A. Siatka

B. Pierścień

C. Gwiazda

D. Magistrala

Topologia gwiazdy jest jedną z najpopularniejszych architektur sieciowych, w której wszystkie urządzenia końcowe, takie jak komputery, drukarki czy serwery, są bezpośrednio podłączone do centralnego punktu, którym jest koncentrator, przełącznik lub router. Taki układ umożliwia łatwe dodawanie i usuwanie urządzeń z sieci bez zakłócania jej działania, co jest istotne w środowiskach, gdzie zmiany są nieuniknione. W przypadku awarii jednego z urządzeń końcowych, problemy nie rozprzestrzeniają się na inne urządzenia, co zwiększa niezawodność całej sieci. Standardy takie jak Ethernet (IEEE 802.3) często wykorzystują topologię gwiazdy, co potwierdza jej szerokie zastosowanie i akceptację w branży. W praktyce, w biurach i w domowych sieciach lokalnych, topologia gwiazdy pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym i centralizację zarządzania, co jest korzystne w kontekście zabezpieczeń. Efektywność monitorowania i diagnostyki w topologii gwiazdy stanowi kolejny atut, umożliwiający szybkie wykrywanie i rozwiązywanie problemów.

Pytanie 26

Które z poniższych stwierdzeń na temat protokołu DHCP jest poprawne?

A. To jest protokół dostępu do bazy danych

B. To jest protokół trasowania

C. To jest protokół konfiguracji hosta

D. To jest protokół transferu plików

Zrozumienie roli protokołu DHCP wymaga jasnego odróżnienia jego funkcji od innych protokołów sieciowych. Protokół routingu, na przykład, jest odpowiedzialny za trasowanie danych pomiędzy różnymi sieciami i nie zajmuje się przydzielaniem adresów IP dla indywidualnych hostów. Zdecydowanie różni się od DHCP, które koncentruje się na konfiguracji hosta w sieci lokalnej. Z kolei protokół przesyłania plików, taki jak FTP, służy do transferu plików między komputerami, a nie do zarządzania adresami IP. W związku z tym nie może być mylony z DHCP, który jest kluczowy dla przypisywania dynamicznych adresów IP oraz konfigurowania związanych z nimi parametrów. Również pomylenie DHCP z protokołami dostępu do baz danych, które mają całkowicie inną funkcję, jest powszechnym błędem. Te protokoły są skoncentrowane na zarządzaniu danymi i interfejsami dla baz danych, co nie ma żadnego związku z mechanizmem przydzielania adresów IP. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania infrastrukturą sieciową i unikania typowych pułapek myślowych, które mogą prowadzić do błędnych przypuszczeń na temat roli i funkcji protokołów sieciowych.

Pytanie 27

Który procesor będzie działał z płytą główną o zaprezentowanej specyfikacji?

A. Procesor Podstawka Taktowanie Intel Celeron 1150 3000 MHz

B. Procesor Podstawka Taktowanie Athlon 64 FX AM2 160 MHz

C. Procesor Podstawka Taktowanie Intel Core i7 1151 1150 MHz

D. Procesor Podstawka Taktowanie AMD FX1150n AM3+ 3900 MHz

Analiza niepoprawnych odpowiedzi ujawnia szereg powszechnych nieporozumień dotyczących kompatybilności procesorów z płytami głównymi. W przypadku odpowiedzi dotyczącej procesora Intel Core i7 z podstawką 1151, kluczowym błędem jest założenie, że płyta główna z gniazdem 1150 obsługuje procesory zaprojektowane dla gniazda 1151. Procesory te różnią się nie tylko fizycznym rozmiarem podstawki, ale także charakterystyką zasilania i architekturą, co czyni je niekompatybilnymi. Takie myślenie prowadzi do frustrujących prób uruchomienia systemu, które z reguły kończą się niepowodzeniem. Podobnie, procesory o gniazdach AM2 i AM3+, takie jak Athlon 64 FX i AMD FX1150n, są całkowicie niekompatybilne z płytą główną wyposażoną w gniazdo 1150. Warto zrozumieć, że każda generacja procesorów ma swoje specyficzne wymagania i standardy, które muszą być spełnione, aby zapewnić prawidłowe działanie systemu. Użytkownicy często popełniają błąd, koncentrując się tylko na parametrach technicznych, takich jak taktowanie, pomijając kluczowe informacje dotyczące podstawki. Kluczowe jest zatem, aby przed zakupem procesora zawsze weryfikować kompatybilność z płytą główną na podstawie dokumentacji producenta oraz sprawdzonych źródeł branżowych. To podejście nie tylko minimalizuje ryzyko błędnych zakupów, ale również zapewnia optymalną wydajność systemu.

Pytanie 28

Przypisanie licencji oprogramowania do pojedynczego komputera lub jego komponentów stanowi charakterystykę licencji

A. OEM

B. BOX

C. AGPL

D. TRIAL

Licencja OEM (Original Equipment Manufacturer) jest specyficznym rodzajem licencji, która jest przypisana do konkretnego komputera lub jego podzespołów, co oznacza, że oprogramowanie może być używane tylko na tym urządzeniu. W praktyce, licencje OEM są często stosowane w przypadku preinstalowanego oprogramowania, takiego jak systemy operacyjne czy aplikacje biurowe, które są dostarczane przez producentów sprzętu. Warto zauważyć, że licencje OEM są zazwyczaj tańsze niż licencje BOX, które można przenosić między urządzeniami. Licencje te mają również ograniczenia w zakresie wsparcia technicznego, które najczęściej zapewnia producent sprzętu, a nie twórca oprogramowania. W przypadku wymiany kluczowych podzespołów, takich jak płyta główna, może być konieczne nabycie nowej licencji. Standardy branżowe, takie jak Microsoft Software License Terms, szczegółowo określają zasady stosowania licencji OEM, co jest kluczowe dla zrozumienia ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 29

Aby połączyć dwa przełączniki oddalone o 200 m i osiągnąć minimalną przepustowość 200 Mbit/s, jakie rozwiązanie należy zastosować?

A. kabel koncentryczny 50 Ω

B. skrętkę UTP

C. światłowód

D. skrętkę STP

Światłowód to świetny wybór, gdy chcemy połączyć dwa przełączniki na dystansie 200 m, zwłaszcza, że potrzebujemy minimalnej przepustowości 200 Mbit/s. W porównaniu do skrętki UTP czy STP, które mają ograniczenia do 100 m i są bardziej podatne na zakłócenia, światłowody pozwalają na przesył danych na znacznie większe odległości bez żadnych strat jakości sygnału. Co więcej, światłowody oferują dużo wyższą przepustowość, co jest mega ważne w miejscach z dużym ruchem, jak serwery czy biura z wieloma osobami. W praktyce coraz częściej widzimy, że technologie światłowodowe stają się standardem w sieciach LAN, szczególnie w aplikacjach, które potrzebują wysokiej wydajności i niezawodności, na przykład przy transmisji wideo czy w chmurze. Z tego co wiem, światłowody zgodne z normami IEEE 802.3 wspierają różne standardy, jak 100BASE-FX czy 1000BASE-LX, co daje dużą elastyczność w rozwoju sieci.

Pytanie 30

Instalacja systemów Linuks oraz Windows 7 przebiegła bez żadnych problemów. Systemy zainstalowały się poprawnie z domyślnymi ustawieniami. Na tym samym komputerze, przy tej samej konfiguracji, podczas instalacji systemu Windows XP pojawił się komunikat o braku dysków twardych, co może sugerować

A. brak sterowników

B. błędnie skonfigurowane bootowanie napędów

C. uszkodzenie logiczne dysku twardego

D. nieprawidłowe ułożenie zworek w dysku twardym

Złe ułożenie zworek w dysku twardym oraz uszkodzenie logiczne dysku twardego to potencjalne problemy, które mogą powodować błąd wykrycia dysków twardych, ale w tym konkretnym przypadku są mniej prawdopodobne. W przypadku złego ułożenia zworek, zazwyczaj prowadzi to do sytuacji, w której system w ogóle nie wykrywa dysku twardego, a nie do wyświetlania komunikatu o braku dysków podczas instalacji. Z kolei uszkodzenia logiczne, takie jak usunięcie partycji czy problem z systemem plików, zazwyczaj skutkują innymi rodzajami błędów lub ostrzeżeń, które pojawiają się po uruchomieniu systemu, a nie podczas samej instalacji. Ustawienie bootowania napędów ma kluczowe znaczenie, jednak w tym przypadku system Windows 7 oraz Linux zainstalowały się poprawnie, co sugeruje, że bootowanie było skonfigurowane właściwie. W związku z tym brak sterowników jest najbardziej oczywistą przyczyną, gdyż Windows XP, w przeciwieństwie do nowszych systemów operacyjnych, może nie być w stanie automatycznie rozpoznać nowoczesnych kontrolerów dysków. To często prowadzi do błędnych wniosków, gdzie użytkownicy skupiają się na sprzętowych aspektach zamiast na dostosowywaniu środowiska instalacyjnego poprzez zapewnienie odpowiednich sterowników. Warto również zauważyć, że w przypadku starszych systemów, takich jak Windows XP, zapewnienie zgodności sprzętowej i aktualności sterowników jest kluczowe, aby uniknąć problemów podczas instalacji.

Pytanie 31

Które złącze w karcie graficznej nie stanowi interfejsu cyfrowego?

A. DVI-D

B. HDMI

C. Display Port

D. D-SUB 15pin

D-SUB 15pin, znany również jako VGA (Video Graphics Array), to analogowe złącze, które zostało wprowadzone w 1987 roku. W przeciwieństwie do złączy cyfrowych, takich jak DVI-D, DisplayPort czy HDMI, D-SUB przesyła sygnał w postaci analogowej. Oznacza to, że sygnał wideo jest przesyłany jako zmieniające się wartości napięcia, co może prowadzić do degradacji jakości obrazu na większych odległościach. Mimo to, D-SUB wciąż jest używane w wielu starszych monitorach i projektorach, a także w zastosowaniach, gdzie wysoka rozdzielczość nie jest kluczowa. W przypadku nowszych technologii, które wymagają wyższej jakości obrazu i lepszej wydajności, stosuje się złącza cyfrowe. Przykłady zastosowania D-SUB obejmują starsze komputery i monitory, które nie obsługują nowszych interfejsów cyfrowych. Dobrą praktyką w branży jest unikanie użycia złącza D-SUB w nowoczesnych instalacjach wideo, gdzie preferowane są interfejsy cyfrowe, ze względu na ich wyższą jakość sygnału i większą odporność na zakłócenia.

Pytanie 32

Na ilustracji pokazano wtyczkę taśmy kabel)

A. SATA

B. ATA

C. SAS

D. SCSI

SAS czyli Serial Attached SCSI to standard interfejsu używany w systemach serwerowych i stacjach roboczych. W przeciwieństwie do ATA wykorzystuje on połączenie szeregowe pozwalające na wyższe prędkości transmisji danych i większą niezawodność co czyni go odpowiednim dla zastosowań profesjonalnych i wymagających dużych przepustowości. Złącza SAS są znacznie różne od tradycyjnych złącz ATA co sprawia że pomylenie tych standardów może wynikać z braku znajomości specyfiki zastosowań biznesowych i infrastruktur sieciowych. SCSI to starszy standard interfejsu używany głównie w komputerach klasy serwer i stacjach roboczych. Jego złącza różnią się znacznie od złącz ATA zarówno pod względem wielkości jak i liczby styków. Wybór SCSI zamiast ATA mógłby wynikać z nieświadomości że SCSI to technologia starsza i bardziej skomplikowana a także mniej powszechna w komputerach osobistych co jest kluczowe dla zrozumienia różnic w zastosowaniach. SATA czyli Serial ATA to nowsza wersja standardu ATA która zastąpiła PATA w większości nowych komputerów osobistych. Choć SATA jest zgodna z ATA w kontekście funkcjonalności to używa innych złącz i kabli bazujących na transmisji szeregowej co znacząco różni się od pokazanej na obrazku taśmy ATA. SATA ma wiele zalet w tym większą przepustowość i mniejszy format jednak w kontekście tego pytania wybór SATA zamiast ATA mógłby wynikać z nieznajomości wizualnych różnic między złączami szeregowych i równoległych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w edukacji technicznej i wyborze odpowiednich komponentów do komputerów osobistych i serwerowych.

Pytanie 33

W jakim modelu płyty głównej można zainstalować procesor o wymienionych specyfikacjach?

Intel Core i7-4790 3,6 GHz 8MB cache s. 1150 Box

A. MSI 970A-G43 PLUS AMD970A s.AM3

B. Gigabyte GA-Z170X-Gaming 3-EU DDR4 s.1151

C. Asus SABERTOOTH Z97 MARK 1/USB 3.1 LGA 1150 ATX

D. Asrock 970 Extreme3 R2.0 s.AM3+

Asus SABERTOOTH Z97 MARK 1/USB 3.1 LGA 1150 ATX jest właściwym wyborem dla procesora Intel Core i7-4790 ponieważ jest on zgodny z gniazdem LGA 1150. Zrozumienie zgodności procesora z płytą główną jest kluczowe dla budowy efektywnego i stabilnego systemu komputerowego. Gniazdo procesora to fizyczne miejsce na płycie głównej które musi pasować do wybranego procesora. W tym przypadku procesor Intel Core i7-4790 wymaga gniazda LGA 1150 co jest obsługiwane przez płytę Asus SABERTOOTH Z97. Ponadto chipset Z97 jest przeznaczony do obsługi procesorów Intel czwartej i piątej generacji oferując wsparcie dla zaawansowanych funkcji takich jak overclocking co jest szczególnie cenne dla entuzjastów komputerów. Asus SABERTOOTH Z97 oferuje również solidną konstrukcję i zaawansowane funkcje chłodzenia co przyczynia się do lepszej wydajności i dłuższej żywotności komponentów. Znajomość tego typu detali jest niezbędna dla profesjonalistów zajmujących się budową komputerów co pozwala na optymalizację wydajności i niezawodności.

Pytanie 34

Ile maksymalnie podstawowych partycji możemy stworzyć na dysku twardym używając MBR?

A. 26

B. 8

C. 24

D. 4

Wybór innej liczby partycji podstawowych niż cztery wynika z nieporozumienia dotyczącego architektury partycjonowania MBR. W przypadku odpowiedzi wskazujących na 8, 24 czy 26 partycji, można dostrzec powszechny błąd myślowy, który wynika z braku znajomości fundamentalnych zasad działania MBR. MBR, jako starszy system partycjonowania, jest ograniczony do czterech partycji podstawowych, co zostało narzucone przez jego konstrukcję oraz sposób adresowania przestrzeni dyskowej. W odpowiedziach, które wskazują na większą liczbę partycji, nie uwzględnia się, że MBR nie pozwala na ich bezpośrednie utworzenie. Ewentualne utworzenie większej liczby partycji wymagałoby zastosowania partycji rozszerzonej, co jest techniką, która umożliwia stworzenie większej liczby partycji logicznych wewnątrz tej rozszerzonej. Należy zrozumieć, że nie można po prostu dodać więcej partycji podstawowych, gdyż ograniczenia MBR są jasno określone w dokumentacji technicznej. Ten błąd często wynika z niepełnego zrozumienia funkcjonowania systemów operacyjnych oraz architektury dysków twardych, co prowadzi do mylnych wniosków. Rekomendacje dotyczące planowania przestrzeni dyskowej zawsze powinny opierać się na poprawnym zrozumieniu używanego schematu partycjonowania, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania danymi i uniknięcia problemów związanych z ograniczeniami technicznymi.

Pytanie 35

W systemie binarnym liczba 3FC7 będzie zapisana w formie:

A. 11111111000111

B. 0011111111000111

C. 01111111100011

D. 10111011110111

Liczba 3FC7 w systemie szesnastkowym reprezentuje wartość, która po konwersji na system dwójkowy staje się 0011111111000111. Aby to zobaczyć, należy najpierw przekonwertować każdą cyfrę szesnastkową na jej reprezentację binarną. Cyfry szesnastkowe 3, F, C i 7 przekładają się na binarne odpowiedniki: 0011, 1111, 1100 oraz 0111. Łącząc te sekwencje, otrzymujemy 0011111111000111. Zrozumienie konwersji pomiędzy różnymi systemami liczbowymi jest istotne w wielu dziedzinach informatyki, w tym w programowaniu, cyfrowym przetwarzaniu sygnałów oraz projektowaniu systemów komputerowych. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest optymalizacja algorytmów, które operują na różnych formatach danych, co jest kluczowe w kontekście wydajności oraz oszczędności pamięci. Rekomenduje się zrozumienie zasad konwersji pomiędzy systemami liczbowymi, co jest standardem w edukacji technicznej i inżynieryjnej.

Pytanie 36

Protokół transportowy bez połączenia w modelu ISO/OSI to

A. TCP

B. UDP

C. STP

D. FTP

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na nieporozumienia związane z podstawowymi zasadami działania protokołów warstwy transportowej. STP, czyli Spanning Tree Protocol, nie jest protokołem warstwy transportowej, lecz protokołem warstwy łącza danych, używanym do zapobiegania cyklom w sieciach Ethernet. Jego głównym celem jest zapewnienie unikalnej ścieżki w sieci, co wpływa na stabilność i efektywność przesyłu danych, ale nie ma związku z bezpołączeniowym przesyłem danych. FTP, czyli File Transfer Protocol, również nie jest odpowiedzią, ponieważ to protokół oparty na TCP, który zapewnia niezawodne przesyłanie plików. Umożliwia on nawiązywanie połączenia i wymianę danych z potwierdzeniem dostarczenia, co stoi w sprzeczności z bezpołączeniowym charakterem UDP. TCP, czyli Transmission Control Protocol, z kolei, jest protokołem połączeniowym, który zapewnia niezawodność i kontrolę błędów za pomocą mechanizmów takich jak retransmisje oraz potwierdzenia. Wprowadzenie do UDP wymaga zrozumienia różnicy między protokołami połączeniowymi a bezpołączeniowymi. Typowe błędy myślowe w tym zakresie obejmują mylenie wymagań dotyczących niezawodności z szybkością przesyłu, co może prowadzić do nieodpowiednich wyborów protokołów w zależności od potrzeb aplikacji.

Pytanie 37

Jakim sposobem zapisuje się dane na nośnikach BD-R?

A. przy użyciu światła UV

B. dzięki głowicy magnetycznej

C. poprzez zastosowanie lasera niebieskiego

D. z wykorzystaniem lasera czerwonego

Wybór odpowiedzi związanych z innymi technologiami zapisu, jak światło UV, głowica magnetyczna czy laser czerwony, wynika z nieporozumienia dotyczącego technologii wykorzystywanych w różnych typach nośników danych. Światło UV jest wykorzystywane w technologii zapisu na niektórych rodzajach płyt optycznych, takich jak płyty CD-RW, ale nie jest to metoda stosowana w dyskach Blu-ray. Głowice magnetyczne są z kolei charakterystyczne dla dysków twardych i nie mają zastosowania w technologii optycznej. Natomiast laser czerwony, który operuje na długości fali około 650 nm, jest używany w tradycyjnych napędach DVD oraz CD, jednak nie jest wystarczająco precyzyjny, aby umożliwić zapis na dyskach BD-R o dużej gęstości. Te nieporozumienia mogą wynikać z braku zrozumienia różnic pomiędzy technologiami optycznymi a magnetycznymi, a także z mylnego założenia, że wszystkie nośniki optyczne działają na podobnej zasadzie. W dzisiejszych czasach, gdy ilość danych do przechowywania rośnie, kluczowe jest stosowanie odpowiednich technologii dostosowanych do specyficznych potrzeb, co podkreśla znaczenie zastosowania lasera niebieskiego w dyskach BD-R.

Pytanie 38

Który adres IP jest powiązany z nazwą mnemoniczna localhost?

A. 192.168.1.1

B. 127.0.0.1

C. 192.168.1.0

D. 192.168.1.255

Adres IP 127.0.0.1 jest powszechnie znany jako adres IP dla localhost, co oznacza, że odnosi się do samego komputera, na którym jest używany. Jest to adres w specjalnej puli adresów IP zarezerwowanej dla tzw. „loopback”, co oznacza, że wszystkie dane wysyłane na ten adres są od razu odbierane przez ten sam komputer. Zastosowanie tego adresu jest kluczowe w wielu scenariuszach, np. podczas testowania aplikacji lokalnych bez potrzeby dostępu do sieci zewnętrznej. W praktyce programiści i administratorzy sieci często używają 127.0.0.1 do uruchamiania serwerów lokalnych, takich jak serwery WWW czy bazy danych, aby sprawdzić ich działanie przed wdrożeniem na serwery produkcyjne. Adres ten jest zgodny z protokołem IPv4, a jego istnienie jest określone w standardzie IETF RFC 791. Dobra praktyka polega na korzystaniu z localhost w dokumentacji i podczas testów, co ułatwia debugowanie aplikacji oraz zapewnia izolację od potencjalnych problemów z siecią zewnętrzną.

Pytanie 39

Administrator systemu Linux wyświetlił zawartość katalogu /home/szkoła w terminalu, uzyskując następujący rezultat -rwx –x r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt. Następnie wydał polecenie ```chmod ug=rw szkola.txt | Is``` Jaki będzie rezultat tego działania, pokazany w oknie terminala?

A. -rwx r-x r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

B. -rw- rw- r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

C. -rwx ~x rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

D. -rw- rw- rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

Wybór innej odpowiedzi opiera się na nieporozumieniu dotyczącym działania polecenia chmod. Wiele osób może błędnie zakładać, że użycie 'ug=rw' automatycznie przyznaje pełne uprawnienia wszystkim grupom, co jest nieprawdziwe. Na przykład, odpowiedź -rw- rw- rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt sugeruje, że wszyscy użytkownicy - w tym właściciel, grupa i inni - mają pełne uprawnienia do odczytu i zapisu, co nie jest poprawne w kontekście działania polecenia chmod. Kluczowe jest zrozumienie, że zmiana uprawnień odnosi się tylko do określonych kategorii użytkowników, a nie do wszystkich. Podobnie, odpowiedź -rwx ~x rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt wskazuje na nieprawidłowe modyfikacje w uprawnieniach, które również są niezgodne z działaniem chmod. Ponadto, -rwx r-x r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt nie uwzględnia zmian wprowadzonych przez polecenie, co prowadzi do błędnych wniosków o stanie pliku po zastosowaniu chmod. To ilustruje, jak istotne jest zrozumienie, jakie konkretne uprawnienia są przyznawane lub odbierane przez polecenia w systemie Linux. Ignorowanie tej zasady może prowadzić do problemów z bezpieczeństwem oraz zarządzaniem dostępem do plików.

Pytanie 40

Jaki jest największy rozmiar pojedynczego datagramu IPv4, uwzględniając jego nagłówek?

A. 256 kB

B. 64 kB

C. 32 kB

D. 128 kB

Maksymalny rozmiar datagramu IPv4 to 65 535 bajtów, a po odjęciu nagłówka, to tak naprawdę 65 507 bajtów na same dane. Dlatego odpowiedzią 64 kB jest właściwa – jest blisko tej maksymalnej wartości, no bo 64 kB to 65 536 bajtów. W sieciach komputerowych to jest mega istotne, bo inżynierowie muszą pamiętać o tych rozmiarach, żeby nie było problemów z fragmentacją. Jak datagramy będą za duże, to mogą spowolnić przesyłanie danych, a to nam się nie opłaca. W RFC 791, który mówi o protokole IPv4, są dokładnie opisane te wartości, co jest ważne dla programistów i sieciowców. Rozumienie maksymalnych rozmiarów datagramów naprawdę pomaga w lepszym przesyłaniu danych i sprawia, że wszystko działa sprawniej na różnych urządzeniach w sieci.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej