Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 20 maja 2025 19:29
Data zakończenia: 20 maja 2025 20:04

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na rysunku przedstawiono wagę

A. precyzyjną.

B. mikroanalityczną.

C. hydrostatyczną.

D. automatyczną.

Waga precyzyjna to urządzenie laboratoryjne, które charakteryzuje się wysoką dokładnością i precyzją pomiarów masy. Na zdjęciu widoczna jest waga, która posiada cyfrowy wyświetlacz oraz przyciski kalibracji i tarowania, co jest typowe dla wag precyzyjnych. Tego rodzaju wagi znajdują zastosowanie w wielu dziedzinach, takich jak chemia, biotechnologia czy farmacja, gdzie dokładne ważenie substancji jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników eksperymentów. Wagi precyzyjne są często wykorzystywane do ważenia małych ilości reagentów, co jest istotne w procesach analitycznych. W branży laboratoryjnej stosuje się standardy, takie jak ISO/IEC 17025, które określają wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących, co podkreśla znaczenie precyzyjnego ważenia. Dzięki zastosowaniu technologii cyfrowej, wagi te oferują również możliwość podłączenia do komputerów oraz oprogramowania, co ułatwia dokumentację i analizę danych.

Pytanie 2

Deminimalizowaną wodę można uzyskać przez

A. destylację prostą

B. wymianę jonową

C. filtrację

D. destylację próżniową

Woda demineralizowana może być mylnie uznawana za produkt, który można uzyskać poprzez proste procesy, takie jak destylacja czy filtracja. Destylacja prosta polega na podgrzewaniu cieczy do jej punktu wrzenia, a następnie kondensacji pary. Chociaż proces ten może usunąć niektóre zanieczyszczenia, nie jest skuteczny w usuwaniu wszystkich rozpuszczonych soli mineralnych, które pozostają w wodzie po skropleniu. Co więcej, destylacja próżniowa, będąca bardziej zaawansowaną formą destylacji, również ma swoje ograniczenia, ponieważ skupia się głównie na obniżeniu temperatury wrzenia cieczy, ale nie gwarantuje całkowitego usunięcia jonów i innych substancji rozpuszczonych. Filtracja, z kolei, odnosi się do procesu mechanicznego oddzielania cząsteczek na podstawie ich wielkości, co również nie jest wystarczające do usunięcia jonów. Zrozumienie tych procesów oraz ich ograniczeń jest kluczowe w kontekście zachowania czystości wody, co jest niezbędne w wielu zastosowaniach przemysłowych i laboratoryjnych. Często występują błędy myślowe związane z nadmiernym uproszczeniem procesów oczyszczania wody, co prowadzi do błędnych wniosków o ich skuteczności w produkcji wody demineralizowanej.

Pytanie 3

Jaką objętość w warunkach standardowych zajmie 1,7 g amoniaku (masa molowa amoniaku wynosi 17 g/mol)?

A. 11,2 dm3

B. 2,24 dm3

C. 4,48 dm3

D. 22,4 dm3

Aby obliczyć objętość amoniaku w warunkach normalnych (0°C i 1013 hPa), należy skorzystać z prawa gazu idealnego. Masa molowa amoniaku (NH₃) wynosi 17 g/mol, co oznacza, że 1,7 g amoniaku odpowiada 0,1 mola (1,7 g / 17 g/mol = 0,1 mol). W warunkach normalnych 1 mol gazu zajmuje objętość 22,4 dm³. Zatem, aby obliczyć objętość 0,1 mola, należy pomnożyć liczbę moli przez objętość 1 mola: 0,1 mol × 22,4 dm³/mol = 2,24 dm³. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w chemii, zwłaszcza w kontekście reakcji gazowych oraz w przemyśle chemicznym, gdzie znajomość objętości gazów jest niezbędna do odpowiedniego bilansowania reakcji chemicznych. Ponadto, zrozumienie tych zasad pomaga w praktycznych zastosowaniach, takich jak określenie ilości reagentów w syntezach chemicznych oraz w analizach procesów technologicznych.

Pytanie 4

Z uwagi na bezpieczeństwo pracy, ciecze żrące powinny być podgrzewane w łaźniach

A. wodnych

B. powietrznych

C. piaskowych

D. olejowych

Ogrzewanie cieczy żrących na łaźniach powietrznych to raczej zła decyzja. Powód jest prosty – takie rozwiązanie nie daje stabilności termicznej. Ciecze żrące mogą reagować w dziwny sposób, więc nagłe zmiany temperatury mogą być niebezpieczne. Łaźnie powietrzne mogą ogrzewać w sposób nierównomierny, co może prowadzić do punktowego przegrzewania i różnych reakcji chemicznych, co wcale nie jest fajne dla zdrowia ludzi. Łaźnie olejowe z drugiej strony, mimo że lepiej regulują temperaturę, potrafią stworzyć ryzyko pożaru, jeśli dojdzie do kontaktu z tymi substancjami. Olej też potrafi reagować z niektórymi chemikaliami, co zwiększa niebezpieczeństwo. Łaźnie wodne z kolei to też kłopot, bo woda działa raczej jako chłodziwo, a nie grzałka. Zdarzają się też reakcje egzotermiczne, co może naprawdę pokrzyżować plany. Właściwie w każdej sytuacji ważne jest, żeby rozumieć, jakie substancje się używa i jakie mogą być ich ryzyka. Dobrze jest stosować najlepsze praktyki w chemii, by zapewnić sobie bezpieczeństwo i zdrowie. Jak się zaniedba te zasady, to można wpaść w spore kłopoty, które dałoby się prosto wyeliminować, stosując łaźnię piaskową.

Pytanie 5

Jakim rozpuszczalnikiem o niskiej temperaturze wrzenia wykorzystuje się do suszenia szkła laboratoryjnego?

A. alkohol etylowy

B. kwas siarkowy(VI)

C. roztwór węglanu wapnia

D. woda amoniakalna

Kwas siarkowy(VI) jest silnym kwasem, który nie jest odpowiedni jako rozpuszczalnik do suszenia szkła laboratoryjnego. Jego agresywne właściwości chemiczne mogą prowadzić do uszkodzenia szkła, a także stanowią zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa użytkowników. Woda amoniakalna, chociaż może być używana w niektórych procesach laboratoryjnych, również nie jest zalecanym rozpuszczalnikiem do suszenia szkła. Składa się z wody z amoniakiem, co sprawia, że jest substancją żrącą, a jej stosowanie wymaga szczególnej ostrożności. Roztwór węglanu wapnia nie ma właściwości rozpuszczalnika i jest stosowany głównie w innych procesach chemicznych, takich jak neutralizacja kwasów, a nie do suszenia szkła. Typowe błędy myślowe mogą wynikać z mylenia funkcji różnych substancji w laboratoriach. Użytkownicy często nie rozumieją, że nie wszystkie substancje chemiczne o silnych właściwościach mogą być stosowane w procesach, które nie są ich przeznaczeniem. Kluczowe jest stosowanie substancji zgodnych z ich właściwościami fizykochemicznymi oraz znajomość ich zastosowań w kontekście wytycznych dotyczących bezpieczeństwa i efektywności w laboratoriach. Właściwy wybór rozpuszczalnika jest fundamentem uzyskiwania dokładnych i powtarzalnych wyników w badaniach laboratoryjnych.

Pytanie 6

Odczynnik, który w specyficznych warunkach reaguje wyłącznie z danym jonem, umożliwiając tym samym jego identyfikację w mieszance, to odczynnik

A. specyficzny

B. selektywny

C. indywidualny

D. charakterystyczny

Zrozumienie różnicy między terminami używanymi w chemii analitycznej jest kluczowe, aby uniknąć nieporozumień. Wybór odpowiedzi "indywidualny" może budzić wątpliwości, gdyż sugeruje, że odczynnik działa w sposób izolowany, co nie oddaje istoty specyficzności. Odczynnik indywidualny niekoniecznie wskazuje na umiejętność wykrywania tylko jednego jonu, a może oznaczać po prostu reagowanie z jednym typem substancji, co jest niewystarczające w kontekście analityki. Selektywny odczynnik natomiast wskazuje na zdolność do reagowania z grupą jonów, a nie tylko z jednym, co prowadzi do nieprecyzyjnych wyników, ponieważ niektóre inne jony mogą również reagować, zafałszowując analizę. Odpowiedź "charakterystyczny" pozostaje w bliskim sąsiedztwie, ale nie wyraża pełnej idei dotyczącej specyficzności, jako że odnosi się do ogólnych właściwości odczynnika, bez podkreślania jego zdolności do selektywnej reakcji. Błędy te mogą wynikać z niepełnego zrozumienia terminów oraz ich zastosowania w praktyce laboratoryjnej, co jest kluczowe w kontekście analizy chemicznej. Właściwe zrozumienie, jak i kiedy stosować odczynniki specyficzne, jest niezbędne dla zapewnienia dokładności i rzetelności wyników w każdej analizie chemicznej.

Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Ile węglanu sodu trzeba odmierzyć, aby uzyskać 200 cm³ roztworu o stężeniu 8% (m/v)?

A. 8,0 g

B. 16,0 g

C. 1,6 g

D. 9,6 g

Podczas analizowania błędnych odpowiedzi na to pytanie można zauważyć kilka typowych problemów, które mogą prowadzić do nieporozumień. W przypadku odpowiedzi sugerujących masy takie jak 1,6 g, 8,0 g czy 9,6 g, można wskazać, że błędy te wynikają z niewłaściwego zastosowania wzorów obliczeniowych lub z nieprawidłowego zrozumienia definicji stężenia masowego. Na przykład, odpowiedź 1,6 g mogła powstać w wyniku mylnego założenia o proporcjonalności masy do objętości, gdzie nie uwzględniono odpowiednio stężenia. Odpowiedzi 8,0 g i 9,6 g są również przykładem niepoprawnych obliczeń; mogły wynikać z błędnego pomnożenia stężenia przez objętość lub niewłaściwego założenia co do jednostek. Ważne jest, aby w takich zadaniach nie tylko znać wzory, ale również dokładnie rozumieć, jak stosować je w kontekście problemu. W praktyce, w laboratoriach chemicznych i przemysłowych, niewłaściwe obliczenia mogą prowadzić do błędnych wyników analitycznych, co z kolei może mieć poważne konsekwencje w procesach produkcyjnych lub badawczych. Dlatego fundamentalne znaczenie ma nie tylko znajomość zasad, ale także praktyczne umiejętności ich zastosowania, co powinno być podstawą kształcenia w dziedzinach nauk przyrodniczych.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Woda, która została poddana dwukrotnej destylacji, to woda

A. ultra czysta

B. redestylowana

C. odmineralizowana

D. odejonizowana

Woda demineralizowana to woda, z której usunięto większość minerałów, takich jak wapń, magnez czy inne jony, przy użyciu procesów takich jak filtracja przez wymienniki jonowe. Choć demineralizacja jest skuteczna w redukcji twardości wody, to nie gwarantuje usunięcia wszystkich zanieczyszczeń organicznych czy substancji chemicznych, które mogą być obecne w wodzie. Woda dejonizowana, podobnie jak demineralizowana, jest poddawana procesom mającym na celu usunięcie jonów, jednak również nie jest tożsama z wodą redestylowaną, gdyż proces destylacji prowadzi do usunięcia praktycznie wszystkich substancji, w tym lotnych związków organicznych oraz bakterii. Z kolei ultraczysta woda jest pojęciem, które odnosi się do wody o wyjątkowo niskim poziomie zanieczyszczeń, ale uzyskuje się ją poprzez bardziej zaawansowane techniki, takie jak ultrafiltracja czy osmoza odwrócona, które są bardziej skomplikowane i kosztowne. Wiele osób błędnie utożsamia te terminy, co prowadzi do nieporozumień. Kluczowym błędem jest myślenie, że wszystkie procesy oczyszczania wody są równoważne, podczas gdy każdy z nich ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia. Dlatego tak ważne jest zrozumienie różnic między tymi procesami oraz ich wpływu na jakość otrzymanej wody.

Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

Aby przygotować 250 cm³ roztworu wodorotlenku potasu o stężeniu 0,25 mola, potrzebne będzie

A. 35,0 g KOH

B. 14,0 g KOH (K — 39 g/mol, O — 16 g/mol, H — 1 g/mol)

C. 3,5 g KOH

D. 0,35 g KOH

Jak obliczamy masę potrzebną do przygotowania roztworu KOH, można się pomylić i wyjść z błędnymi wynikami. Przykładowo, 0,35 g KOH albo 14,0 g KOH to typowe błędy, które zwykle wynikają z niedokładnych obliczeń lub złego zrozumienia, co to jest molowość. Dla 0,35 g KOH może chodzić o to, że ktoś pomylił jednostki i myślał, że stężenie podaje w miligramach zamiast gramach. A 14,0 g KOH? Jasne, że to jest za dużo przy naszym stężeniu. Czasem zapominamy też przeliczyć centymetry sześcienne na litry, co prowadzi do fatalnych wyników. Niektórzy mogą mieć problem z masami molowymi, co skutkuje zupełnie nieprzemyślanymi wnioskami. W laboratoriach dokładność jest megaważna, bo nawet małe błędy w obliczeniach mogą zmienić wyniki całych eksperymentów. Trzeba naprawdę pilnować, żeby nie było takich pomyłek, bo w chemii może to kosztować mnóstwo niepotrzebnych kłopotów.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

Przedstawiono wyciąg z karty charakterystyki substancji chemicznej. Na podstawie informacji zawartej w zamieszczonym fragmencie karty wskaż wzór chemiczny substancji, której można użyć jako materiału neutralizującego lodowaty kwas octowy.

Kwas octowy lodowaty 99,5%

Materiały zapobiegające rozprzestrzenianiu się skażenia i służące do usuwania skażenia

Jeżeli to możliwe i bezpieczne, zlikwidować lub ograniczyć wyciek (uszczelnić, zamknąć dopływ cieczy, uszkodzone opakowanie umieścić w opakowaniu awaryjnym). Ograniczyć rozprzestrzenianie się rozlewiska przez obwałowanie terenu; zebrane duże ilości cieczy odpompować. Małe ilości rozlanej cieczy przysypać niepalnym materiałem chłonnym (ziemia, piasek oraz materiałami neutralizującymi kwasy, np. węglanem wapnia lub sodu, zmielonym wapieniem, dolomitem), zebrać do zamykanego pojemnika i przekazać do zniszczenia.

Zanieczyszczoną powierzchnię spłukać wodą. Popłuczyny zebrać i usunąć jako odpad niebezpieczny.

A. NaCl

B. CaSO4

C. CaCO3 • MgCO3

D. (NH4)2SO>sub>4

Wybór innych odpowiedzi, takich jak CaSO4, (NH4)2SO4 czy NaCl, jest niepoprawny ze względu na ich niewłaściwe właściwości chemiczne w kontekście neutralizacji lodowatego kwasu octowego. CaSO4, znany również jako gips, nie wykazuje wystarczających właściwości alkalicznych, aby skutecznie neutralizować kwasy. Jego zastosowanie w kontekście neutralizacji jest ograniczone, co sprawia, że nie jest odpowiednim środkiem w tej sytuacji. Z kolei (NH4)2SO4, czyli siarczan amonu, również nie ma właściwości neutralizujących kwasy; w rzeczywistości, może wprowadzić dodatkowe kwasy do środowiska reakcji, co prowadzi do niepożądanych skutków. NaCl, czyli sól kuchenna, jest solą neutralną, ale nie ma zdolności neutralizujących w przypadku kwasów. Zastosowanie nieodpowiednich substancji do neutralizacji może prowadzić do nieefektywnych reakcji oraz potencjalnych zagrożeń, takich jak powstawanie toksycznych gazów. Kluczowe jest zrozumienie, że neutralizacja kwasów wymaga substancji o odpowiednich właściwościach alkalicznych, co podkreśla znaczenie znajomości chemicznych reakcji oraz dobrych praktyk w laboratoriach i przemyśle. Unikanie typowych błędów myślowych, takich jak mylenie soli z reagentami alkalicznymi, jest fundamentalne dla właściwego postępowania w analizach chemicznych oraz procesach technologicznych.

Pytanie 18

Na etykiecie próbki środowiskowej należy umieścić datę jej pobrania, lokalizację poboru oraz

A. nazwisko osoby, która pobrała próbkę

B. czas transportu próbki

C. liczbę osób pobierających próbkę

D. typ środka transportowego

Podanie nazwiska osoby pobierającej próbkę jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedzialności oraz identyfikowalności procesu pobierania próbek środowiskowych. W praktyce, każda próbka powinna być związana z osobą, która ją pobrała, aby w razie potrzeby można było przeprowadzić dalsze wyjaśnienia lub analizy. Przykładowo, w przypadku wykrycia nieprawidłowości w wynikach badań, identyfikacja osoby pobierającej próbkę pozwala na ocenę, czy pobranie było przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi procedurami oraz standardami jakości. Zgodnie z normami ISO 17025 oraz ISO 14001, odpowiednia dokumentacja jest kluczowym elementem systemu zarządzania jakością i ochroną środowiska. Dodatkowo, w sytuacji audytów lub kontroli, informacje o osobie odpowiedzialnej za pobranie próbki mogą być istotne dla potwierdzenia zgodności z wymaganiami regulacyjnymi i procedurami operacyjnymi. Właściwe oznaczenie próbek zwiększa również przejrzystość i wiarygodność wyników badań.

Pytanie 19

Jaką próbkę stanowi woreczek gleby pobranej zgodnie z instrukcją?

Instrukcja pobierania próbek glebowych

Próbki pierwotne pobiera się laską glebową z wierzchniej warstwy gleby 0-20 cm, kolejno wykonując czynności:
– w miejscu pobierania próbki pierwotnej (pojedynczej), rolę świeżo zaoraną przydeptać,
– pionowo ustawić laskę do powierzchni gleby,
– wcisnąć laskę do oporu (na wysokość poprzeczki ograniczającej),
– wykonać pełny obrót i wyjąć laskę,
– zawartość wgłębienia (zasobnika) przenieść do pojemnika skrobaczki.
Po pobraniu próbek pojedynczych, całość wymieszać i napełnić kartonik lub woreczek.

A. Laboratoryjną.

B. Ogólną.

C. Jednostkową.

D. Analityczną.

Woreczek gleby pobrany zgodnie z instrukcją stanowi próbkę ogólną, ponieważ jego celem jest uzyskanie reprezentatywnej analizy gleby z określonego obszaru. Przykładowo, jeżeli pobieramy próbki z pola uprawnego, wykonujemy to w różnych punktach, aby uwzględnić zmienność gleby, jak np. różnice w składzie mineralnym, wilgotności czy strukturze. Próbka ogólna, będąca wynikiem połączenia kilku próbek jednostkowych, pozwala na dokładniejsze zrozumienie średnich właściwości gleby, co jest kluczowe dla rolnictwa, oceny jakości gleby oraz zrównoważonego zarządzania zasobami naturalnymi. Zgodnie z normami ISO, takie podejście do pobierania próbek jest standardem w ocenie jakości gleby, co potwierdza znaczenie próbki ogólnej w badaniach środowiskowych oraz rolniczych.

Pytanie 20

Część partii pobrana w sposób jednorazowy z jednego źródła towaru zapakowanego lub z jednego opakowania jednostkowego określana jest mianem próbki

A. ogólnej

B. pierwotnej

C. średniej laboratoryjnej

D. analitycznej

Odpowiedź 'pierwotnej' jest poprawna, ponieważ próbka pierwotna to część partii, która jest pobrana jednorazowo z jednego miejsca towaru opakowanego lub z jednego opakowania jednostkowego. Termin ten jest kluczowy w kontekście badań laboratoryjnych i jakości produktów. Próbki pierwotne są często stosowane w analizach chemicznych, mikrobiologicznych i fizykochemicznych, gdzie dokładność i reprezentatywność próbki mają kluczowe znaczenie dla wyników. Na przykład, w akredytowanych laboratoriach, zgodnie z normami ISO 17025, zaleca się pobieranie próbek pierwotnych w sposób zapewniający ich reprezentatywność dla całej partii. Przykłady zastosowania obejmują kontrolę jakości surowców w przemyśle spożywczym czy farmaceutycznym, gdzie kluczowe jest, aby wyniki badań były wiarygodne i mogły być zastosowane do oceny całej partii produktu. Dobrą praktyką jest również dokumentowanie procesu pobierania próbek, co zwiększa transparentność i wiarygodność analiz.

Pytanie 21

Materiał uzyskany przez zmieszanie prób pobranych w ustalonych odstępach czasu określa się mianem próbki

A. ogólnej

B. proporcjonalnej

C. złożonej

D. ogólną okresową

Odpowiedzi "proporcjonalną", "złożoną" i "ogólną" są błędne z kilku powodów związanych z definicjami oraz kontekstem, w którym są używane. Próbka proporcjonalna odnosi się do próbki, która jest zbierana w sposób, który odzwierciedla proporcje różnych składników w populacji, lecz nie uwzględnia aspektu czasowego. Takie podejście może prowadzić do zniekształceń wyników, szczególnie w dynamicznych systemach, gdzie warunki mogą się zmieniać w czasie. Z kolei termin "złożona" używany jest w kontekście materiałów, które składają się z wielu różnych komponentów, ale niekoniecznie odnosi się do prób pobranych w określonych odstępach czasowych. Definicja ta jest zbyt ogólna i nie oddaje istoty badań o długoterminowym monitoringu. Ostatnia odpowiedź, "ogólna", również jest nieprecyzyjna, ponieważ nie wskazuje na regularność pobierania próbek, co jest kluczowe w kontekście analizy okresowej. Niezrozumienie tych subtelności może prowadzić do poważnych błędów w analizach, a także do niewłaściwych wniosków opartych na danych, które nie odzwierciedlają rzeczywistości. W kontekście badań naukowych oraz kontroli jakości, ważne jest, aby stosować odpowiednie metody pobierania próbek, które spełniają uzgodnione standardy i praktyki, aby wyniki były rzetelne i użyteczne.

Pytanie 22

Korzystając z danych w tabeli wskaż, ile cm3 36% roztworu HCl należy użyć, aby przygotować 250 cm3 0,1-molowego roztworu tego kwasu.

% wagowy [%]	d₄²⁰ [g/cm³]	m HCl w 100 cm³ [g/100cm³]	C_{M HCl} [mol/dm³]
30	1,1492	34,48	9,46
32	1,1593	37,10	10,17
34	1,1691	39,75	10,90
36	1,1789	42,44	11,64

A. 2,15 cm3

B. 2,13 cm3

C. 2,52 cm3

D. 2,50 cm3

Aby zrozumieć, dlaczego proponowane odpowiedzi są błędne, warto przyjrzeć się fundamentom przygotowywania roztworów chemicznych. W przypadku tego pytania, istnieje ryzyko mylenia pojęć związanych z rozcieńczeniem i molowością. Wiele osób może pomylić objętość roztworu potrzebną do uzyskania określonej molowości z ilością substancji chemicznej, co prowadzi do niewłaściwych obliczeń. Ponadto, pomijanie faktu, że roztwór 36% HCl ma inną gęstość i stężenie mólowe, może skutkować nieprawidłowymi wynikami. Często zdarza się również, że przy obliczeniach nie uwzględnia się jednostek, co prowadzi do błędnych wyników. Użytkownicy mogą także zapominać o tym, że w przypadku roztworów silnych kwasów, takich jak HCl, ważne jest, aby dokładnie znać ich właściwości i zachowanie w różnych stężeniach. Obliczenia powinny bazować na dokładnych danych o stężeniu roztworu, co jest kluczowe w chemii analitycznej. W praktyce, niezrozumienie tych zasad może prowadzić do błędów w eksperymentach laboratoryjnych i niewłaściwego przygotowania roztworów, co może mieć poważne konsekwencje w badaniach chemicznych i przemysłowych. Dlatego tak ważne jest, aby stosować się do dobrych praktyk i standardów przy wykonywaniu obliczeń chemicznych.

Pytanie 23

Przy przygotowywaniu 100 cm³ roztworu o określonym stężeniu procentowym (m/V) konieczne jest odważenie wyliczonej ilości substancji, a następnie przeniesienie jej do

A. zlewki, rozpuścić w 100 cm3 rozpuszczalnika, przenieść do kolby miarowej, opisać

B. kolby miarowej, rozpuścić, uzupełnić kolbę rozpuszczalnikiem do kreski, wymieszać, opisać

C. zlewki, rozpuścić w 100 cm3 rozpuszczalnika, opisać, wymieszać bagietką

D. kolby miarowej, dodać 100 cm3 rozpuszczalnika, wymieszać, opisać

Zastosowanie zlewki w procesie przygotowywania roztworów może prowadzić do licznych problemów pomiarowych i nieprecyzyjnych rezultatów. Zlewki, choć są użyteczne do ogólnych operacji laboratoryjnych, nie zapewniają odpowiedniej dokładności w pomiarach objętości. Nie mają one podziałek, które pozwalałyby na precyzyjne odmierzenie potrzebnych ilości rozpuszczalnika. Ponadto, rozpuszczenie substancji w 100 cm³ rozpuszczalnika w zlewce nie gwarantuje, że końcowy roztwór będzie miał pożądane stężenie. W momencie przenoszenia roztworu do kolby miarowej, możliwe jest, że niecała objętość roztworu zostanie przetransportowana, co prowadzi do błędnych obliczeń. Dodatkowo, takie podejście może być wprowadzające w błąd, ponieważ nie uwzględnia się zasady dopełniania kolby do kreski, co jest kluczowe dla uzyskania dokładnego stężenia. Wiele osób może pomylić przygotowanie roztworu zlewce z kolbą miarową, co jest typowym błędem myślowym. W laboratoriach stosuje się konkretne protokoły, które podkreślają znaczenie użycia odpowiednich narzędzi do precyzyjnego przygotowania roztworów, a niewłaściwy wybór sprzętu może prowadzić do nieprawidłowych wyników badań chemicznych i analiz.

Pytanie 24

Dokonano pomiaru pH dwóch roztworów, uzyskując wartości pH= 2 oraz pH= 5. Wskaźnij poprawnie sformułowany wniosek.

A. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy mniejsze niż w roztworze o pH = 2

B. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest trzykrotnie mniejsze niż w roztworze o pH = 2

C. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w roztworze o pH = 2

D. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy wyższe niż w roztworze o pH = 2

Niezrozumienie konsekwencji skali pH prowadzi do błędnych wniosków. W przypadku stwierdzenia, że stężenie jonów [H+] w roztworze o pH=5 jest 3 razy mniejsze niż w roztworze o pH=2, pomija się kluczowy fakt o logarytmicznej naturze skali pH. Zmiana pH o jednostkę oznacza dziesięciokrotną różnicę w stężeniu jonów, co tworzy mylne przekonanie, że różnice są liniowe. W konsekwencji, jeśli pH zmienia się z 2 na 5, stężenie [H+] nie zmniejsza się o 3, ale o 1000 razy. Twierdzenie, że stężenie w roztworze pH=5 jest 1000 razy większe niż w pH=2, także jest błędne, ponieważ ignoruje właściwości pH jako miary stężenia jonów. Odpowiedź sugerująca, że stężenie w roztworze o pH=5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w pH=2, wskazuje na brak zrozumienia skali i jednostek. W rzeczywistości różnice te nie są mierzone w molach, ale w proporcjach logarytmicznych. Błędem jest również myślenie, że takie zmiany można analizować w sposób prosty, liniowy, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami chemii kwasowo-zasadowej. Aby unikać takich nieporozumień, należy stosować dokładne obliczenia oparte na logarytmach oraz zrozumienie, jak pH wpływa na różne procesy chemiczne i biologiczne.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Jaka minimalna pojemność powinna mieć miarka, aby jednorazowo zmierzyć 60,0 cm³ wody?

A. 25 cm3

B. 100 cm3

C. 50 cm3

D. 250 cm3

Żeby dobrze odpowiedzieć na to pytanie, warto zrozumieć, jak to jest z pomiarem objętości cieczy. Cylinder miarowy powinien mieć pojemność, która jest większa lub równa tej, którą chcemy zmierzyć, czyli w tym przypadku 60,0 cm³. Najlepiej użyć cylindra o pojemności 100 cm³. Dlaczego? Bo to zapewnia dokładność pomiaru i daje odpowiednią przestrzeń na ewentualne błędy oraz na nabieranie cieczy. W laboratoriach chemicznych to dosyć istotne, bo źle dobrana pojemność może prowadzić do przelania albo niedokładnych pomiarów. Takie rzeczy lepiej omijać, żeby mieć pewność, że pracujemy zgodnie z dobrymi praktykami. Dlatego wybór cylindra 100 cm³ to nie tylko spełnienie wymogów, ale i zadbanie o bezpieczeństwo i dokładność podczas eksperymentów.

Pytanie 29

Sposoby utrwalania i przechowywania próbek wody przeznaczonych do badań fizykochemicznych.
Próbkę wody przeznaczoną do oznaczenia zawartości metali poddaje się utrwalaniu za pomocą

Oznaczenie	Sposób utrwalania i przechowywania
Barwa	Przechowywać w ciemności
Mętność	Przechowywać w ciemności
Twardość	pH = 3 z użyciem HNO₃
OWO	0,7 ml HCl/30 ml próbki
ChZT	pH 1- 2 z użyciem H₂SO₄
Fosfor	Przechowywać w temperaturze 1-5°C
Glin	pH 1-2 z użyciem HNO₃
Żelazo	pH 1-2 z użyciem HNO₃
Utlenialność	pH1-2 z użyciem H₂SO₄, Przechowywać w ciemności

A. kwasu siarkowego(VI).

B. kwasu azotowego(V).

C. kwasu solnego.

D. kwasu fosforowego(V).

Kwas azotowy(V) (HNO3) jest powszechnie stosowanym środkiem do utrwalania próbek wody przeznaczonych do badań fizykochemicznych, zwłaszcza w kontekście oznaczania metali ciężkich. Działa poprzez stabilizację rozpuszczonych metali, takich jak glin czy żelazo, co jest kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników analizy. Utrwalanie próbek przy użyciu HNO3 zapobiega osadzaniu się tych metali oraz ich redystrybucji w czasie transportu i przechowywania próbek. To podejście jest zgodne z wytycznymi przedstawionymi w standardach analitycznych, takich jak ISO 5667, które podkreślają znaczenie odpowiednich metod przygotowania próbek dla rzetelności wyników. Ponadto, kwas azotowy(V) zapewnia odpowiednie pH, co jest istotne dla zachowania stabilności chemicznej analizowanych substancji. W praktyce, stosowanie HNO3 w laboratoriach badawczych jest standardową procedurą, co potwierdzają liczne publikacje naukowe oraz dokumenty normatywne.

Pytanie 30

Roztwór amoniaku o stężeniu 25% nie powinien być trzymany

A. pod sprawnie działającym wyciągiem.

B. w pobliżu otwartego ognia.

C. w butelce z ciemnego szkła.

D. z dala od źródeł ciepła i promieni słonecznych.

Roztwór amoniaku o stężeniu 25% jest substancją chemiczną, która może być niebezpieczna, zwłaszcza w przypadku kontaktu z wysoką temperaturą lub otwartym ogniem. Amoniak ma niską temperaturę zapłonu i może łatwo ulegać zapłonowi w obecności źródeł ciepła, co prowadzi do ryzyka pożaru czy nawet wybuchu. Dlatego przechowywanie go w pobliżu otwartego ognia jest wysoce niewłaściwe i niezgodne z zasadami BHP. W laboratoriach, w których stosuje się substancje chemiczne, istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa, takich jak OSHA (Occupational Safety and Health Administration) czy EU REACH, które podkreślają konieczność przechowywania substancji chemicznych w odpowiednich warunkach, z dala od niebezpiecznych źródeł. Przykładowo, amoniak powinien być przechowywany w chłodnym, dobrze wentylowanym pomieszczeniu, w szczelnych pojemnikach, a nie w miejscach, gdzie mogą występować źródła zapłonu. Zrozumienie i przestrzeganie tych zasad nie tylko zwiększa bezpieczeństwo w laboratorium, ale także przyczynia się do ochrony zdrowia pracowników oraz środowiska.

Pytanie 31

W standardowym układzie destylacyjnym, który ma ukośną chłodnicę, wykorzystuje się chłodnicę

A. palcową

B. spiralną

C. kulistą

D. prostą

Wybór chłodnicy do procesu destylacji jest kluczowy dla efektywności całego procesu. Chłodnica kulkowa, chociaż popularna w niektórych zastosowaniach, jest nieodpowiednia w przypadku standardowej destylacji w zestawie o skośnym usytuowaniu, ponieważ jej budowa ogranicza skuteczność wymiany ciepła. Chłodnice kulkowe są przeważnie stosowane w sytuacjach, gdzie wymagana jest duża powierzchnia kontaktu z cieczą, co nie jest priorytetem w klasycznej destylacji. Z kolei zastosowanie chłodnicy spiralnej może prowadzić do nieefektywnego skraplania par w przypadku niskich wydajności, ponieważ spirale generują większy opór dla przepływających gazów, co może skutkować niepełnym kondensowaniem par. Chłodnica palcowa również nie pasuje do tego kontekstu, ze względu na złożoną strukturę, która może być mniej efektywna przy małych przepływach. Wybór chłodnicy powinien opierać się na analizie wymagań konkretnego procesu, uwzględniając zarówno charakterystykę substancji, jak i parametry operacyjne. Typowe błędy myślowe w tej kwestii obejmują nadmierne poleganie na ogólnych właściwościach chłodnic oraz brak zrozumienia znaczenia efektywności wymiany ciepła w kontekście osiągania wysokiej czystości destylatów.

Pytanie 32

Skrót "cz." na etykiecie odczynnika chemicznego wskazuje, że

A. zawartość głównego składnika wynosi 99-99,9%

B. zawartość zanieczyszczeń nie przekracza 0,01-0,001%

C. zawartość głównego składnika wynosi 99,9-99,99%

D. odczynnik jest przeznaczony do analiz spektralnych

Skrót 'cz.' oznacza, że zawartość głównego składnika odczynnika chemicznego wynosi od 99% do 99,9%. Jest to standard stosowany w chemii analitycznej, gdzie wysoka czystość substancji chemicznych jest kluczowa dla uzyskiwania wiarygodnych wyników analiz. W praktyce oznacza to, że stosując reagenty oznaczone tym skrótem, możemy mieć wysoką pewność co do ich jakości i niezawodności. Przykładem zastosowania jest przygotowanie roztworów wzorcowych, gdzie precyzyjne stężenie substancji chemicznych jest niezbędne do przeprowadzenia dokładnych pomiarów. Reagenty o wysokiej czystości są również niezbędne w laboratoriach badawczych, gdzie niewielkie zanieczyszczenia mogą prowadzić do błędów w wynikach eksperymentów. Standardy takie jak ISO 9001 czy ASTM E2412-10 podkreślają znaczenie stosowania reagentów o określonej czystości w różnych procesach laboratoryjnych.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Jakie są zalecenia dotyczące postępowania z odpadowymi roztworami kwasów oraz zasad?

A. Roztwory kwasów i zasad należy rozcieńczyć, zobojętnić zgodnie z procedurą, a następnie umieścić w osobnych pojemnikach

B. Roztwory kwasów i zasad należy mocno zagęścić i zobojętnić stężonymi roztworami NaOH oraz HCl, aby uzyskać odpady w postaci stałych soli

C. Roztwory kwasów i zasad można wylewać do kanalizacji, przepłukując silnym strumieniem wody w celu maksymalnego rozcieńczenia

D. Roztwory kwasów i zasad można umieścić bez neutralizacji w tym samym pojemniku, gdzie będą się wzajemnie neutralizowały

Podawane koncepcje, wskazujące na możliwość mieszania roztworów kwasów i zasad bez neutralizacji, są nieprawidłowe. W rzeczywistości, choć teoretycznie takie mieszanie może prowadzić do ich wzajemnego zobojętnienia, w praktyce niesie ze sobą wiele zagrożeń. Po pierwsze, niekontrolowane łączenie silnych kwasów z mocnymi zasadami może prowadzić do gwałtownych reakcji, wydzielania dużych ilości ciepła oraz potencjalnego rozprysku niebezpiecznych substancji. Mieszanie powinno być przeprowadzane w kontrolowanych warunkach, z odpowiednim sprzętem ochronnym i w pojemnikach przeznaczonych do tego celu. Kolejnym błędem jest sugerowanie, że odpady te można wylewać do kanalizacji, co jest absolutnie niedopuszczalne. Wylanie roztworów chemicznych do kanalizacji może spowodować zanieczyszczenie wód gruntowych oraz systemu wodociągowego, co jest sprzeczne z przepisami ochrony środowiska. Również stwierdzenie, że odpady należy silnie zatężyć i zobojętniać stężonymi roztworami NaOH i HCl jest niebezpieczne. Tego typu praktyki mogą prowadzić do powstawania niebezpiecznych oparów oraz reakcji egzotermicznych, które mogą być trudne do kontrolowania. Aby zapewnić bezpieczeństwo i zgodność z przepisami, najlepiej jest stosować procedury ustalone przez organizacje zajmujące się ochroną zdrowia i środowiska, które przewidują odpowiednie metody neutralizacji i przechowywania odpadów chemicznych.

Pytanie 35

Na podstawie danych w tabeli próbkę, w której będzie oznaczany BZT, należy przechowywać

Oznaczany parametr	Rodzaj naczynia do przechowywania	Sposób utrwalania	Dopuszczalny czas przechowywania
barwa	szklane lub polietylenowe	- schłodzenie do temperatury 2-5°C	24 h
fosforany ogólne	szklane lub polietylenowe	- zakwaszenie kwasem siarkowym(VI) - schłodzenie do temperatury 2-5°C	4 h 48 h
BZT	szklane	- schłodzenie do temperatury 2-5°C - przechowywanie w ciemności	24 h
azot azotanowy(V)	szklane lub polietylenowe	- schłodzenie do temperatury 2-5°C - dodanie 2 cm³ chloroformu do 1 dm³ próbki	24 h 48 h

A. w szklanej butelce.

B. w polietylenowej butelce.

C. w metalowym naczyniu.

D. w butelce z ciemnego szkła.

Wybór niewłaściwego materiału do przechowywania próbek do oznaczania BZT może prowadzić do zafałszowania wyników analizy, co jest istotnym problemem w praktykach laboratoryjnych. Przechowywanie próbek w polietylenowej butelce nie jest odpowiednie, ponieważ polietylen może wchodzić w reakcje chemiczne z substancjami obecnymi w próbce, co z kolei może prowadzić do zmiany ich właściwości fizykochemicznych i nieadekwatnych wyników. Metalowe naczynia również nie są zalecane, ponieważ mogą reagować z niektórymi związkami chemicznymi, a ich powierzchnia może prowadzić do adsorpcji substancji, co zniekształca analizowane wartości. Wybór szklanej butelki nie wystarczy, jeśli nie jest to szkło ciemne; przezroczyste szkło nie zapewnia ochrony przed promieniowaniem UV, co prowadzi do degradacji składników próbki. Takie podejście jest sprzeczne z zaleceniami międzynarodowych standardów dotyczących przechowywania próbek w laboratoriach analitycznych, które jasno określają, że próbki wymagają konkretnego typu opakowania, aby uniknąć wpływu światła na ich integralność. Dlatego ważne jest, aby w procesie przechowywania próbek kierować się nie tylko dostępnością materiałów, ale przede wszystkim ich właściwościami chemicznymi i fizycznymi, aby zachować jakość analizy.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

Etykiety chemikaliów zawierają zwroty H, które informują o rodzaju zagrożenia. Cyfra "3" pojawiająca się po literze "H" w oznaczeniu, definiuje rodzaj zagrożenia?

A. chemiczne

B. dla środowiska

C. dla człowieka

D. fizyczne

Odpowiedzi wskazujące na zagrożenie fizyczne, chemiczne lub dla środowiska są błędne, ponieważ nie odnoszą się bezpośrednio do zagrożeń, jakie substancje chemiczne mogą stwarzać dla zdrowia ludzi. Zrozumienie różnicy między tymi zagrożeniami jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa chemicznego. Zagrożenia fizyczne dotyczą cech substancji, takich jak łatwopalność, wybuchowość lub reakcje z innymi chemikaliami, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji w warunkach pracy. Z kolei zagrożenia chemiczne odnoszą się do właściwości substancji, które wpływają na jej stabilność i reakcje chemiczne, co może prowadzić do uwolnienia toksycznych gazów bądź tworzenia niebezpiecznych odpadów. Natomiast zagrożenie dla środowiska dotyczy wpływu substancji na ekosystemy, takie jak zanieczyszczenie wód czy gleby. W praktyce, skupienie się na tych aspektach, zamiast na zagrożeniach dla zdrowia ludzkiego, może prowadzić do niewłaściwego stosowania środków ochrony osobistej, co zwiększa ryzyko wypadków w miejscu pracy. Używanie etykiet i zwrotów H jest bardzo istotne, aby zapewnić odpowiednią informację o potencjalnym zagrożeniu zdrowotnym dla pracowników oraz ułatwić przestrzeganie norm BHP.

Pytanie 38

Aby uzyskać całkowicie bezwodny Na₂CO₃, przeprowadzono prażenie 143 g Na₂CO₃·10H₂O (M = 286 g/mol). Po upływie zalecanego czasu prażenia odnotowano utratę masy 90 g. W związku z tym prażenie należy

A. kontynuować, ponieważ sól nie została całkowicie odwodniona

B. uznać za zakończone

C. kontynuować, aż do potwierdzenia, że masa soli nie ulega zmianie

D. powtórzyć, ponieważ sól uległa rozkładowi

Prażenie Na2CO3·10H2O pod kątem uzyskania bezwodnego Na2CO3 polega na usunięciu cząsteczek wody związanych z solą. Odpowiedź 'kontynuować, aż do upewnienia się, że masa soli pozostaje stała' jest prawidłowa, ponieważ proces dehydratacji powinien być monitorowany, aż do momentu, gdy nie będzie już zauważalnych zmian masy. W praktyce chemicznej, gdy masa przestaje się zmieniać, można uznać, że reakcja osiągnęła równowagę i całkowite odwodnienie zostało zakończone. Przykładem może być proces przygotowywania soli w laboratorium, gdzie często stosuje się metody termiczne do usuwania wody. Kontrola masy jest kluczowa, aby uniknąć niepożądanych produktów ubocznych, które mogą powstać w wyniku nadmiernego ogrzewania. Dobre praktyki laboratoryjne obejmują także stosowanie odpowiednich technik ważenia oraz monitorowania temperatury, aby zapewnić optymalne warunki prażenia.

Pytanie 39

Jaką substancję należy koniecznie oddać do utylizacji?

A. Glukoza

B. Gliceryna

C. Sodu chlorek

D. Chromian(VI) potasu

Wybór substancji, które nie wymagają szczególnego traktowania w kontekście utylizacji, może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych i środowiskowych. Na przykład, chlorek sodu, będący związkiem chemicznym, jest powszechnie stosowany w przemyśle oraz w kuchni, a jego nadmiar w środowisku nie stanowi zagrożenia, ponieważ jest to substancja nietoksyczna, a dodatkowo dobrze rozpuszczalna w wodzie. Gliceryna, będąca produktami ubocznymi procesów przemysłowych, jest bezpieczna w utylizacji, ponieważ jest biodegradowalna i nie stwarza zagrożenia dla zdrowia ludzi ani dla środowiska. Glukoza, natomiast, jest naturalnym cukrem, który również nie wymaga specjalnego traktowania w kontekście utylizacji, gdyż jest substancją organiczną, która nie wywołuje negatywnych skutków w naturalnym środowisku. Wybierając niewłaściwe podejście do utylizacji, można nie tylko narazić się na konsekwencje prawne, ale również wyrządzić krzywdę otaczającemu nas środowisku. Zrozumienie różnicy między związkami niebezpiecznymi a tymi, które są bezpieczne dla utylizacji, jest kluczowe w praktyce zarządzania odpadami. Dlatego ważne jest, aby przed podjęciem decyzji dotyczącej utylizacji substancji chemicznych, dokładnie zapoznać się z ich właściwościami oraz obowiązującymi normami prawnymi dotyczącymi ochrony zdrowia i środowiska.

Pytanie 40

Temperatura wrzenia aniliny przy normalnym ciśnieniu wynosi 457,13 K. W trakcie jej oczyszczania metodą destylacji prostej pod ciśnieniem atmosferycznym należy zebrać frakcję wrzącą w przedziale temperatur

A. 178 °C - 182 °C

B. 181 °C - 185 °C

C. 185 °C - 190 °C

D. 175 °C - 179 °C

Wybór zakresów temperatur innych niż 181 °C - 185 °C wynika z kilku nieporozumień związanych z podstawowymi zasadami destylacji. Często zdarza się, że osoby mające do czynienia z destylacją nie uwzględniają dokładnie wartości wrzenia substancji, co prowadzi do błędnych interpretacji. Na przykład, odpowiedzi sugerujące zakresy 185 °C - 190 °C lub 178 °C - 182 °C bazują na niewłaściwych założeniach dotyczących temperatury wrzenia aniliny. W rzeczywistości, jeżeli temperatura wrzenia wynosi 184 °C, wówczas frakcje przed i po tej wartości będą zawierały znaczny procent zanieczyszczeń, co może prowadzić do obniżenia jakości uzyskiwanego destylatu. Innym typowym błędem myślowym jest zakładanie, że temperatura wrzenia jest jedynym czynnikiem decydującym o zakresie zbierania frakcji podczas destylacji. W praktyce, inne czynniki, takie jak ciśnienie atmosferyczne, mogą wpływać na pomiar temperatur. Właściwe dobieranie zakresów zbierania frakcji jest kluczowe, aby uniknąć strat substancji czynnej i zapewnić ich czystość. Kluczowe jest również zrozumienie, że w przypadku substancji chemicznych, takich jak anilina, istotne jest przestrzeganie standardów laboratoryjnych oraz dobrych praktyk w celu uzyskania optymalnych wyników destylacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej