Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 8 maja 2025 21:06
Data zakończenia: 8 maja 2025 21:21

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaki protokół umożliwia nawiązywanie szyfrowanych połączeń terminalowych z zdalnym komputerem?

A. Telnet

B. SSH

C. SIP

D. SSL

Protokół SIP (Session Initiation Protocol) jest protokołem komunikacyjnym używanym głównie do zarządzania sesjami multimedialnymi, takimi jak VoIP, a nie do zdalnego łączenia się z komputerami. Nie jest zaprojektowany z myślą o zapewnieniu bezpieczeństwa komunikacji w podobny sposób jak SSH, przez co nie może być stosowany jako alternatywa w sytuacjach wymagających szyfrowania. SSL (Secure Sockets Layer) to protokół zabezpieczeń stosowany w kontekście transmisji danych w Internecie, jednak jego głównym celem jest ochrona połączeń HTTP, a nie zapewnienie bezpiecznego terminalowego dostępu do zdalnych systemów. SSL ma swoje ograniczenia i nie jest zalecany jako samodzielne rozwiązanie do zdalnej administracji. Telnet natomiast jest protokołem, który umożliwia zdalne łączenie się z komputerami, jednak jego komunikacja nie jest szyfrowana, co czyni go podatnym na ataki i podsłuch. Wybór Telnetu zamiast SSH naraża użytkowników na poważne ryzyko bezpieczeństwa, w szczególności w przypadku przesyłania danych wrażliwych. W rezultacie, brak znajomości odpowiednich protokołów i ich zastosowania może prowadzić do nieprzemyślanych decyzji w zakresie bezpieczeństwa sieci.

Pytanie 2

Ile par kabli jest używanych w standardzie 100Base-TX do obustronnej transmisji danych?

A. 8

B. 2

C. 4

D. 1

Wybór jednej pary przewodów do transmisji danych w standardzie 100Base-TX jest błędny, ponieważ nie zaspokaja wymagań dotyczących prędkości i wydajności. Standard 100Base-TX, będący częścią rodziny Ethernet, działa z prędkością 100 Mbps i wymaga pełnodupleksowej komunikacji, co oznacza, że dane muszą być przesyłane jednocześnie w obie strony. Użycie tylko jednej pary przewodów prowadziłoby do znacznych ograniczeń w wydajności, ponieważ w takim układzie dane mogłyby być przesyłane tylko w jednym kierunku w danym czasie, co skutkowałoby utratą efektywności i opóźnieniami w przesyłaniu informacji. W przypadku wyboru czterech lub ośmiu par, również pojawiają się problemy, ponieważ standard 100Base-TX nie jest zaprojektowany do pracy z taką liczbą przewodów. W rzeczywistości, cztery pary stosowane są w bardziej zaawansowanych standardach, jak 1000Base-T, które obsługują prędkości 1 Gbps. Dlatego też, kluczowym błędem jest myślenie, że większa liczba par zapewnia automatycznie lepszą wydajność, co w kontekście 100Base-TX jest nieprawdziwe. Zrozumienie różnicy między standardami Ethernet i ich wymaganiami jest istotne dla skutecznej budowy infrastruktury sieciowej oraz dla efektywnego zarządzania sieciami w każdym środowisku.

Pytanie 3

Aby zapobiec uszkodzeniu układów scalonych, podczas konserwacji sprzętu komputerowego należy używać

A. opaski antystatycznej

B. okularów ochronnych

C. rękawiczek gumowych

D. rękawiczek skórzanych

Opaska antystatyczna jest kluczowym elementem ochrony podczas naprawy sprzętu komputerowego, ponieważ zapobiega gromadzeniu się ładunków elektrycznych na ciele technika. Te ładunki mogą być niebezpieczne dla wrażliwych układów scalonych, które mogą ulec uszkodzeniu w wyniku wyładowania elektrostatycznego (ESD). Używanie opaski antystatycznej pozwala na odprowadzenie tych ładunków do ziemi, minimalizując ryzyko uszkodzenia komponentów. W praktyce, technicy powinni zawsze zakładać opaskę przed rozpoczęciem pracy z elektroniką, szczególnie w przypadku wymiany lub naprawy podzespołów, takich jak procesory, pamięci RAM czy karty graficzne. Dobre praktyki branżowe zalecają również, aby miejsce pracy było odpowiednio uziemione, co zwiększa efektywność działania opaski. Dodatkowo, stosowanie opasek antystatycznych jest zgodne z normami ochrony przed ESD, takimi jak ANSI/ESD S20.20, które określają wymogi dla stanowisk roboczych zajmujących się elektroniką. Stosowanie ich w codziennej pracy przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa i niezawodności naprawianego sprzętu.

Pytanie 4

Jakie oznaczenie nosi wtyk powszechnie znany jako RJ45?

A. 4P8C (4 Position 8 Contact)

B. 8P8C (8 Position 8 Contact)

C. 4P4C (4 Position 4 Contact)

D. 8P4C (8 Position 4 Contact)

Oznaczenie 8P8C (8 Position 8 Contact) odnosi się do wtyków, które są powszechnie stosowane w kablach Ethernetowych, szczególnie w standardzie 1000BASE-T, który obsługuje transfer danych na poziomie 1 Gbps. Wtyki te mają osiem pinów, co pozwala na przesyłanie danych w pełnym dupleksie, a ich konstrukcja zapewnia odpowiednią jakość sygnału oraz minimalizację zakłóceń elektromagnetycznych. W praktyce, RJ45 jest niezbędny w budowie sieci lokalnych (LAN) oraz w aplikacjach związanych z komunikacją internetową. Użycie wtyków 8P8C stało się standardem w branży telekomunikacyjnej, co pozwala na szeroką kompatybilność pomiędzy różnymi urządzeniami sieciowymi, takimi jak routery, przełączniki i komputery. Warto zauważyć, że stosowanie wtyków zgodnych z tym standardem jest istotne dla zachowania efektywności przesyłu danych oraz optymalizacji pracy sieci.

Pytanie 5

Ustawienia przedstawione na ilustracji odnoszą się do

A. Skanera

B. Modemu

C. Drukarki

D. Karty sieciowej

Analizując inne odpowiedzi poza modemem można wskazać, dlaczego są one nieprawidłowe. Skaner typowo nie korzysta z portów COM ani z buforów FIFO. Skanery używają interfejsów takich jak USB, które oferują większą przepustowość i nie wymagają konfiguracji typowej dla portów szeregowych. Przestarzałe skanery mogą wykorzystywać porty równoległe, ale nie szeregowe. Drukarka zazwyczaj komunikuje się przez porty USB lub sieciowe. W nowoczesnych konfiguracjach drukarki rzadko korzystają z portów szeregowych, a jeśli już, to nie używają standardów UART ani buforów FIFO. Karta sieciowa, z kolei, działa w oparciu o protokoły sieciowe takie jak Ethernet i nie korzysta z portów COM. Komunikacja sieciowa wymaga zupełnie innych standardów i mechanizmów transmisji danych niż te używane w komunikacji szeregowej. Typowe dla kart sieciowych są protokoły TCP/IP oraz przydzielanie adresów MAC a nie zarządzanie buforami FIFO. Błąd myślowy może wynikać z nieznajomości specyfikacji technicznych urządzeń oraz ich interfejsów komunikacyjnych. Zrozumienie różnic w sposobie komunikacji między różnymi urządzeniami jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji ich ustawień i funkcji w praktyce zawodowej.

Pytanie 6

Co umożliwia zachowanie równomiernego rozkładu ciepła pomiędzy procesorem a radiatorem?

A. Pasta grafitowa

B. Silikonowy spray

C. Klej

D. Mieszanka termiczna

Mieszanka termiczna, często nazywana pastą termoprzewodzącą, jest kluczowym elementem w zapewnianiu efektywnego transferu ciepła między procesorem a radiatorem. Działa na zasadzie wypełniania mikro-nierówności na powierzchniach tych dwóch komponentów, co pozwala na zminimalizowanie oporu termicznego. Dobrej jakości mieszanka termiczna ma wysoką przewodność cieplną oraz odpowiednią konsystencję, umożliwiającą łatwe nałożenie bez ryzyka zanieczyszczenia innych elementów. W praktyce, stosowanie pasty termoprzewodzącej jest niezbędne podczas montażu chłodzenia procesora w komputerach, aby zagwarantować ich stabilne działanie. Standardowe procedury montażowe zalecają nałożenie cienkiej warstwy mieszanki na powierzchnię procesora przed instalacją chłodzenia. Jest to zgodne z rekomendacjami producentów procesorów oraz systemów chłodzenia, co wpływa na wydajność oraz żywotność sprzętu.

Pytanie 7

Którą opcję w menu przełącznika należy wybrać, aby przywrócić ustawienia do wartości fabrycznych?

A. Firmware Upgrade

B. Reset System

C. Save Configuration

D. Reboot Device

Opcja Reset System jest prawidłowym wyborem, gdyż odpowiada za przywrócenie urządzenia do ustawień fabrycznych. Przywracanie ustawień fabrycznych polega na zresetowaniu wszystkich skonfigurowanych parametrów do wartości, które były pierwotnie ustawione przez producenta. Proces ten jest niezbędny, gdy występują problemy z działaniem urządzenia lub gdy chcemy przygotować sprzęt do nowej konfiguracji. Przykład praktycznego zastosowania to usunięcie błędów konfiguracyjnych lub zabezpieczenie danych osobowych przed sprzedażą urządzenia. W kontekście dobrych praktyk branżowych, regularne przywracanie ustawień fabrycznych pomaga utrzymać optymalną wydajność i bezpieczeństwo urządzeń sieciowych, minimalizując ryzyko wystąpienia niepożądanych zachowań wynikających z błędnych konfiguracji. Odpowiednie procedury resetowania powinny być opisane w dokumentacji technicznej urządzenia i stanowią ważny element zarządzania cyklem życia sprzętu IT.

Pytanie 8

Polecenie Gpresult

A. przywraca domyślne zasady grupowe dla kontrolera

B. wyświetla wynikowy zestaw zasad dla użytkownika lub komputera

C. odświeża ustawienia zasad grupowych

D. prezentuje dane dotyczące kontrolera

Polecenie Gpresult jest narzędziem w systemach Windows, które umożliwia administratorom wyświetlenie szczegółowych informacji na temat zastosowanych zasad grup dla użytkowników oraz komputerów. Poprawna odpowiedź wskazuje, że Gpresult wyświetla wynikowy zestaw zasad, co oznacza, że administratorzy mogą zobaczyć, jakie zasady są aktywne dla danego użytkownika lub komputera, a także jakie zasady mogły być dziedziczone z wyższych poziomów w hierarchii Active Directory. Dzięki temu narzędziu można identyfikować problemy związane z zasadami grup, oceniać ich wpływ na konfigurację systemu oraz dostosowywać ustawienia w celu zapewnienia zgodności z politykami bezpieczeństwa. Na przykład, administratorzy mogą użyć Gpresult do zweryfikowania, czy konkretna zasada zabezpieczeń, dotycząca haseł użytkowników, została poprawnie zastosowana. To narzędzie jest istotne w kontekście audytów bezpieczeństwa i zarządzania politykami, jako że umożliwia dokładną analizę, która jest zgodna z najlepszymi praktykami w zarządzaniu IT.

Pytanie 9

Jakie kable powinny być używane z narzędziem pokazanym na fotografii?

A. Kable koncentryczne.

B. Kable U/UTP.

C. Jednomodowe światłowodowe.

D. Wielomodowe światłowodowe.

Narzędzie przedstawione na zdjęciu to zaciskarka służąca do zakończania kabli U/UTP, które są powszechnie wykorzystywane w instalacjach sieci komputerowych. Kable U/UTP, znane jako kable nieekranowane, są popularne ze względu na swoją elastyczność i łatwość instalacji. Zaciskarka umożliwia przymocowanie wtyków RJ-45 na końcach przewodów, co jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania sieci Ethernet. Proces ten wymaga odpowiedniego ułożenia przewodów we wtyku zgodnie ze standardem T568A lub T568B, co zapewnia niezawodne połączenie. Narzędzie to jest kluczowe dla techników sieciowych, umożliwiając szybkie i efektywne zakończenie przewodów oraz diagnostykę problemów z połączeniami. Zastosowanie zaciskarki zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, takimi jak testowanie połączeń po zakończeniu, zwiększa trwałość i niezawodność sieci. Wiedza na temat obsługi tego narzędzia jest fundamentalna dla każdego specjalisty zajmującego się instalacją i utrzymaniem sieci komputerowych.

Pytanie 10

Na ilustracji przedstawiono sieć lokalną zbudowaną na kablach kat. 6. Stacja robocza "C" nie ma możliwości komunikacji z siecią. Jaki problem w warstwie fizycznej może powodować brak połączenia?

A. Niewłaściwy kabel

B. Zła długość kabla

C. Błędny adres IP

D. Nieodpowiedni typ przełącznika

Zła długość kabla w sieci lokalnej może powodować problemy z komunikacją, ponieważ kabel kategorii 6 ma określone standardy długości, które nie powinny być przekraczane. Według TIA/EIA-568-B, maksymalna długość kabla krosowego dla kategorii 6 wynosi 100 metrów. Przekroczenie tej długości może prowadzić do tłumienia sygnału i zwiększenia przesłuchu, co negatywnie wpływa na jakość transmisji danych. Praktyczne rozwiązania tego problemu obejmują zastosowanie repeaterów lub przełączników, które mogą wzmocnić sygnał i umożliwić jego transmisję na większe odległości. Warto również pamiętać o zachowaniu odpowiednich parametrów przy kładzeniu kabli, takich jak unikanie ostrych zakrętów czy zbyt dużego zagięcia kabla, co również może wpływać na jego skuteczność. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla zapewnienia efektywności oraz niezawodności sieci lokalnych, szczególnie w większych instalacjach biurowych, gdzie odległości mogą być znaczne. Dbałość o te aspekty pozwala na utrzymanie stabilnej i szybkiej komunikacji w sieciach komputerowych.

Pytanie 11

Podczas testowania kabla sieciowego zakończonego wtykami RJ45 przy użyciu diodowego testera okablowania, diody LED zapalały się w odpowiedniej kolejności, z wyjątkiem diod oznaczonych numerami 2 i 3, które świeciły równocześnie na jednostce głównej testera, natomiast na jednostce zdalnej nie świeciły wcale. Jaka mogła być tego przyczyna?

A. Pary odwrócone

B. Nieciągłość kabla

C. Pary skrzyżowane

D. Zwarcie

Zwarcie w kablu sieciowym oznacza, że żyły przewodu są ze sobą połączone w sposób, który nie jest zamierzony, co prowadzi do nieprawidłowego przesyłania sygnału. W przypadku testera diodowego, dwie diody zapalające się równocześnie wskazują na zwarcie między parami przewodów. Oznaczenie diod 2 i 3 wskazuje, że w tych żyłach doszło do nieprawidłowego połączenia, co uniemożliwia ich prawidłowe działanie. W standardzie T568A i T568B, żyły 2 i 3 odpowiadają za przesył danych, a ich zwarcie skutkuje brakiem komunikacji z jednostką zdalną. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być proces instalacji okablowania w biurach, gdzie przestrzeganie standardów RJ45 jest kluczowe dla zapewnienia sprawności sieci. W sytuacji, gdy tester wskazuje zwarcie, należy sprawdzić połączenia oraz zweryfikować, czy nie doszło do błędów w instalacji. Zrozumienie tej kwestii jest istotne dla każdej osoby zajmującej się tworzeniem i utrzymywaniem sieci komputerowych.

Pytanie 12

Aby uzyskać uprawnienia administratora w systemie Linux, należy w terminalu wpisać polecenie

A. uname -s

B. df

C. $HOME

D. su root

Polecenie 'su root' (switch user) jest kluczowym narzędziem w systemach Unix i Linux do uzyskiwania uprawnień administratora. Umożliwia ono zalogowanie się jako użytkownik 'root', który posiada pełny dostęp do systemu, co jest konieczne do wykonywania operacji administracyjnych, takich jak instalacja oprogramowania, zarządzanie użytkownikami czy konfigurowanie systemu. Kiedy w terminalu wpiszemy 'su root', zostaniemy poproszeni o podanie hasła użytkownika root, co jest standardowym zabezpieczeniem. Przykład zastosowania: jeśli chcemy zainstalować nowy pakiet oprogramowania za pomocą menedżera pakietów, na przykład 'apt-get' w systemach Debian, musimy być zalogowani jako root. Warto również pamiętać o praktykach bezpieczeństwa, takich jak ograniczone korzystanie z konta root, aby zmniejszyć ryzyko przypadkowych zmian w systemie. Korzystając z polecenia 'su', administrator powinien być świadomy potencjalnych konsekwencji wprowadzenia nieodpowiednich komend, co może prowadzić do destabilizacji systemu.

Pytanie 13

Czym jest dziedziczenie uprawnień?

A. przeniesieniem uprawnień z obiektu podrzędnego do obiektu nadrzędnego

B. przekazywaniem uprawnień od jednego użytkownika do innego

C. przyznawaniem uprawnień użytkownikowi przez administratora

D. przeniesieniem uprawnień z obiektu nadrzędnego do obiektu podrzędnego

Dziedziczenie uprawnień to kluczowy mechanizm w zarządzaniu dostępem w systemach informatycznych, który polega na przenoszeniu uprawnień z obiektu nadrzędnego na obiekt podrzędny. Dzięki temu, gdy administrator przydziela uprawnienia do folderu głównego (nadrzędnego), wszystkie podfoldery (obiekty podrzędne) automatycznie dziedziczą te same uprawnienia. Działa to na zasadzie propagacji uprawnień, co znacznie upraszcza zarządzanie dostępem i minimalizuje ryzyko błędów wynikających z ręcznego przydzielania uprawnień do każdego obiektu z osobna. Na przykład, w systemach opartych na modelu RBAC (Role-Based Access Control), gdy rola użytkownika ma przypisane określone uprawnienia do folderu, wszystkie pliki oraz podfoldery w tym folderze będą miały te same uprawnienia, co ułatwia zarządzanie i zapewnia spójność polityki bezpieczeństwa. Dobre praktyki zalecają stosowanie dziedziczenia uprawnień w organizacjach, aby zredukować złożoność administracyjną oraz zwiększyć efektywność zarządzania dostępem.

Pytanie 14

Które z kont nie jest wbudowanym kontem w systemie Windows XP?

A. gość

B. admin

C. administrator

D. pomocnik

Odpowiedzi 'gość', 'pomocnik' oraz 'administrator' mogą wydawać się logiczne, ale wszystkie te konta są rzeczywiście wbudowane w system Windows XP. Konto 'Administrator' jest głównym kontem o pełnych uprawnieniach, które pozwala na zarządzanie systemem operacyjnym, instalację oprogramowania oraz konfigurację ustawień. Konto 'Gość' z kolei ma minimalne uprawnienia, umożliwiające jedynie podstawowy dostęp do systemu, co czyni je dobrym wyborem dla tymczasowych użytkowników. Konto 'Pomocnik' jest używane w kontekście wsparcia technicznego, pozwalając na zdalny dostęp do systemu przez innych użytkowników, którzy mogą pomóc w rozwiązywaniu problemów. Typowym błędem myślowym jest mylenie terminów i założeń dotyczących konta 'admin' z administracyjnymi rolami, jakie oferują różne systemy operacyjne. Ważne jest, aby zrozumieć, że Windows XP ma swoją specyfikę i różne konta użytkowników pełnią różne funkcje, co wpływa na bezpieczeństwo oraz zarządzanie systemem. W praktyce, niepoprawna identyfikacja kont użytkowników może prowadzić do niewłaściwej konfiguracji zabezpieczeń i podatności na ataki, dlatego tak istotne jest, aby mieć jasne pojęcie o tym, co każde konto reprezentuje i jakie ma uprawnienia.

Pytanie 15

Ile maksymalnie podstawowych partycji możemy stworzyć na dysku twardym używając MBR?

A. 24

B. 4

C. 26

D. 8

W przypadku partycji podstawowych na dysku twardym wykorzystującym schemat partycjonowania MBR (Master Boot Record), maksymalna liczba, jaką możemy utworzyć, wynosi cztery. MBR jest standardowym schematem partycjonowania, który jest używany od dziesięcioleci i jest powszechnie stosowany w starszych systemach operacyjnych. W MBR każda partycja podstawowa zajmuje określoną przestrzeń na dysku i jest bezpośrednio adresowalna przez system operacyjny. W praktyce, aby utworzyć więcej niż cztery partycje, można zastosować dodatkową partycję rozszerzoną, która może zawierać wiele partycji logicznych. To podejście pozwala na elastyczność w zarządzaniu danymi, zwłaszcza w systemach, w których różne aplikacje wymagają odrębnych przestrzeni do przechowywania. Jest to zgodne z dobrymi praktykami, które zalecają wykorzystanie partycji logicznych do organizacji danych w sposób przejrzysty i uporządkowany. Ponadto, warto zaznaczyć, że MBR obsługuje dyski o pojemności do 2 TB i nie jest w stanie wykorzystać dużych pojemności nowszych dysków, co jest ograniczeniem, które z kolei prowadzi do rozważenia zastosowania GPT (GUID Partition Table) w nowoczesnych systemach.

Pytanie 16

Czym charakteryzuje się technologia Hot swap?

A. transfer danych wyłącznie w jednym kierunku, lecz z większą prędkością

B. umożliwienie automatycznego wgrywania sterowników po podłączeniu urządzenia

C. równoczesne przesyłanie i odbieranie informacji

D. opcja podłączenia urządzenia do działającego komputera

Odpowiedzi, które mówią o automatycznym instalowaniu sterowników czy przesyłaniu danych w jednym kierunku, to trochę nieporozumienie. Wiadomo, że niektóre systemy mogą automatycznie instalować sterowniki, ale to nie jest to, o co chodzi w hot swap. Hot swap to tak naprawdę kwestia tylko fizycznego podłączania i odłączania sprzętu, a nie tego, jak się instalują sterowniki. Przesyłanie danych w jednym kierunku? Też nie, bo standardy takie jak USB czy SATA działają w obie strony. A co do jednoczesnego przesyłania i odbierania danych, to dotyczy protokołów komunikacyjnych jak TCP/IP, a nie hot swap. Wiele z tych błędów wynika z mylenia różnych kategorii technologicznych. Ważne jest, by rozumieć, że hot swap to temat fizyczny, a przesył danych i instalacja sterowników to już inna bajka. Warto to rozdzielić, żeby się nie pogubić.

Pytanie 17

Czy możesz wskazać, jak wygląda zapis maski podsieci /23 w systemie dziesiętnym, wiedząc, że pierwsze 23 bity z 32-bitowej liczby binarnej to jedynki, a pozostałe to zera? Każdemu z kolejnych 8 bitów odpowiada jedna liczba dziesiętna?

A. 255.255.0.0

B. 255.255.255.0

C. 255.255.255.128

D. 255.255.254.0

Maska podsieci /23 oznacza, że pierwsze 23 bity w 32-bitowej reprezentacji adresu IP są zajęte przez jedynki, co oznacza, że adresy IP w danej podsieci mają wspólne 23 bity. W zapisie binarnym maski podsieci /23 wygląda to następująco: 11111111.11111111.11111110.00000000. Przekładając to na wartości dziesiętne, otrzymujemy 255.255.254.0. Ta maska pozwala na uzyskanie 512 adresów IP w podsieci (2^(32-23)), z czego 510 z nich może być używanych do przypisywania urządzeniom, ponieważ jeden adres jest zarezerwowany dla identyfikacji podsieci, a drugi dla rozgłoszenia. Użycie maski /23 jest powszechnie stosowane w większych sieciach, gdzie potrzeba większej liczby adresów IP, ale nie tak dużej jak w przypadku maski /22. Przykładowo, w organizacjach z dużą liczbą urządzeń, taka maska może być idealnym rozwiązaniem, umożliwiającym efektywne zarządzanie adresacją IP.

Pytanie 18

Na schemacie przedstawiono podstawowe informacje dotyczące ustawień karty sieciowej. Do jakiej klasy należy adres IP przypisany do tej karty?

A. Klasa D

B. Klasa C

C. Klasa A

D. Klasa B

Adres IP 192.168.56.1 należy do klasy C co wynika z jego pierwszego oktetu który mieści się w zakresie od 192 do 223 Adresy klasy C są szeroko stosowane w małych sieciach lokalnych ze względu na możliwość posiadania do 254 hostów w jednej podsieci co jest idealne dla wielu przedsiębiorstw i organizacji o umiarkowanej wielkości Klasa C jest częścią standardowego modelu klasowego IP opracowanego w celu uproszczenia rozdzielania adresów IP Przez wyznaczenie większej liczby adresów sieciowych z mniejszą liczbą hostów Klasa C odpowiada na potrzeby mniejszych sieci co jest korzystne dla firm które nie potrzebują dużego zakresu adresów IP Dodatkowo adresy z puli 192.168.x.x są częścią zarezerwowanej przestrzeni adresowej dla sieci prywatnych co oznacza że nie są routowane w Internecie Zgodność z tym standardem zapewnia stosowanie odpowiednich praktyk zarządzania adresacją IP oraz bezpieczeństwa sieciowego dzięki czemu sieci prywatne mogą być bezpiecznie używane bez ryzyka kolizji z publicznymi adresami IP

Pytanie 19

Aby powiększyć lub zmniejszyć rozmiar ikony na pulpicie, trzeba obracać rolką myszki, trzymając jednocześnie klawisz

A. TAB

B. ALT

C. SHIFT

D. CTRL

Odpowiedź 'CTRL' jest poprawna, ponieważ przy użyciu klawisza CTRL w połączeniu z rolką myszki można efektywnie zmieniać rozmiar ikon na pulpicie systemu operacyjnego Windows. Działa to w sposób bardzo intuicyjny: przytrzymując klawisz CTRL i jednocześnie przewijając rolkę myszki w górę, ikony stają się większe, natomiast przewijanie w dół powoduje ich zmniejszenie. Ta funkcjonalność jest szczególnie przydatna dla użytkowników, którzy preferują dostosowanie wyglądu pulpitu do własnych potrzeb, co może poprawić zarówno estetykę, jak i użyteczność interfejsu. Warto również zauważyć, że ta technika jest zgodna z ogólnymi zasadami dostosowywania interfejsów użytkownika, które zakładają, że użytkownicy powinni mieć możliwość wpływania na prezentację i organizację danych w sposób, który im odpowiada. W praktyce, jeśli na przykład masz wiele ikon na pulpicie i chcesz, aby były bardziej czytelne, użycie tej kombinacji klawiszy sprawi, że szybko dostosujesz ich rozmiar, co może znacząco ułatwić codzienną pracę na komputerze.

Pytanie 20

Urządzenie z funkcją Plug and Play, które zostało ponownie podłączone do komputera, jest identyfikowane na podstawie

A. unikalnego identyfikatora urządzenia

B. specjalnego oprogramowania sterującego

C. lokalizacji oprogramowania urządzenia

D. lokalizacji sprzętu

Odpowiedź dotycząca unikalnego identyfikatora urządzenia (UID) jest prawidłowa, ponieważ każdy sprzęt Plug and Play, po podłączeniu do komputera, jest identyfikowany na podstawie tego unikalnego identyfikatora, który jest przypisany do danego urządzenia przez producenta. UID pozwala systemowi operacyjnemu na właściwe rozpoznanie urządzenia i przypisanie mu odpowiednich sterowników. Dzięki temu użytkownik nie musi manualnie instalować oprogramowania, a system automatycznie rozpoznaje, co to za urządzenie. Przykładem mogą być drukarki, które po podłączeniu do komputera są automatycznie wykrywane i instalowane dzięki UID. W praktyce oznacza to, że proces dodawania nowych urządzeń do komputera stał się znacznie bardziej intuicyjny i przyjazny dla użytkownika. W celu zapewnienia pełnej zgodności, standardy takie jak USB (Universal Serial Bus) korzystają z unikalnych identyfikatorów, co jest uznawane za dobrą praktykę w projektowaniu nowoczesnych systemów komputerowych.

Pytanie 21

Symbol przedstawiony na ilustracji oznacza rodzaj złącza

A. HDMI

B. DVI

C. FIRE WIRE

D. COM

Symbol pokazany na rysunku przedstawia złącze FireWire które jest znane również jako IEEE 1394. FireWire jest standardem komunikacyjnym opracowanym przez firmę Apple w latach 90. XX wieku. Służy do szybkiego przesyłania danych między urządzeniami multimedialnymi takimi jak kamery cyfrowe komputery czy dyski zewnętrzne. W porównaniu do innych standardów takich jak USB FireWire oferuje wyższą przepustowość i bardziej zaawansowane funkcje zarządzania danymi co czyni go idealnym wyborem do zastosowań wymagających dużej przepustowości. FireWire był popularny w branży wideo zwłaszcza przy profesjonalnym montażu wideo i transmisji danych w czasie rzeczywistym. Standard ten obsługuje tzw. hot swapping co oznacza że urządzenia mogą być podłączane i odłączane bez wyłączania komputera. W praktyce złącza FireWire można spotkać w dwóch wersjach: 4-pinowej i 6-pinowej przy czym ta druga oferuje zasilanie dla podłączonych urządzeń. Mimo że technologia ta została w dużej mierze zastąpiona przez nowsze standardy takie jak Thunderbolt czy USB 3.0 FireWire wciąż znajduje zastosowanie w niektórych niszowych aplikacjach dzięki swojej niezawodności i szybkości.

Pytanie 22

ARP (Address Resolution Protocol) to protokół, który pozwala na konwersję

A. nazw domenowych na 32-bitowe adresy IP

B. adresów sprzętowych na 32-bitowe adresy IP

C. adresów IP na 48-bitowe adresy sprzętowe

D. nazw domenowych na 48-bitowe adresy sprzętowe

Pojęcie translacji adresów w kontekście protokołu ARP jest często mylone z innymi funkcjami protokołów warstwy aplikacji lub transportu. Na przykład, odpowiedź sugerująca, że ARP tłumaczy nazwy domenowe na 48-bitowe adresy fizyczne jest myląca, ponieważ takie tłumaczenie wykonuje protokół DNS (Domain Name System), który działa na wyższym poziomie w modelu OSI. DNS zajmuje się zamienianiem przyjaznych dla użytkownika nazw domenowych na numeryczne adresy IP, co jest pierwszym krokiem w komunikacji sieciowej, ale nie ma związku z ARP. Również twierdzenie, że ARP może przekształcać adresy fizyczne na adresy IP jest nieprawidłowe, ponieważ ARP działa w kierunku odwrotnym. Adresy fizyczne są zawarte w ramkach Ethernet i nie mogą być bezpośrednio przekształcone na adresy IP bez procesu, który je wcześniej zidentyfikuje. Ostatnia z niepoprawnych odpowiedzi, sugerująca, że ARP tłumaczy nazwy domenowe na adresy IP, również jest błędna, ponieważ taką funkcjonalność pełni protokół DNS, który jest niezbędny do uzyskania adresu IP, zanim ARP będzie mogło zadziałać. Zrozumienie podstawowych funkcji każdego z protokołów w sieci lokalnej jest kluczowe dla efektywnego zarządzania i rozwiązywania problemów. Każdy protokół ma swoją specyfikę i rolę, a mylenie ich funkcji może prowadzić do znaczących błędów w diagnostyce i administracji sieci.

Pytanie 23

Termin określający wyrównanie tekstu do prawego i lewego marginesu to

A. interlinią

B. wersalikiem

C. kapitalikiem

D. justowaniem

Justowanie to proces wyrównywania tekstu w dokumencie do prawego i lewego marginesu, co sprawia, że tekst jest bardziej estetyczny i uporządkowany. Technika ta jest powszechnie stosowana w publikacjach drukowanych, takich jak książki, czasopisma czy broszury, a także w dokumentach elektronicznych. Dzięki justowaniu tekst staje się bardziej czytelny, a jego układ jest harmonijny, co jest szczególnie ważne w kontekście materiałów marketingowych i profesjonalnych. W praktyce, justowanie może odwzorowywać różne style wizualne, w zależności od potrzeb projektu, co wynika z zastosowania odpowiednich algorytmów wyrównywania i przestrzeni między wyrazami. Warto zaznaczyć, że standardy typograficzne, takie jak te wprowadzane przez American National Standards Institute (ANSI) czy International Organization for Standardization (ISO), podkreślają znaczenie estetyki i czytelności tekstu, co czyni justowanie kluczowym elementem w projektowaniu wszelkiego rodzaju dokumentów.

Pytanie 24

Aby skutecznie zabezpieczyć system operacyjny przed atakami złośliwego oprogramowania, po zainstalowaniu programu antywirusowego konieczne jest

A. wykupienie licencji na oprogramowanie antywirusowe i korzystanie z programu chkdsk

B. niedostarczanie swojego hasła dostępowego oraz wykonywanie defragmentacji dysków twardych

C. aktualizowanie oprogramowania i baz wirusów oraz regularne skanowanie systemu

D. zainstalowanie dodatkowego programu antywirusowego dla zwiększenia bezpieczeństwa

Program antywirusowy jest kluczowym elementem ochrony systemu operacyjnego przed złośliwym oprogramowaniem. Po jego zainstalowaniu, niezwykle istotne jest regularne aktualizowanie zarówno samego programu, jak i baz wirusów. Aktualizacje dostarczają najnowsze definicje wirusów oraz poprawki, które mogą eliminować luki bezpieczeństwa. Bez tych aktualizacji, program może nie być w stanie zidentyfikować najnowszych zagrożeń. Ponadto, regularne skanowanie systemu pozwala na wczesne wykrywanie i neutralizowanie potencjalnych zagrożeń, co jest częścią proaktywnej strategii bezpieczeństwa. Dobrym przykładem jest korzystanie z harmonogramu zadań w systemach operacyjnych, co pozwala na automatyczne uruchamianie skanowania w wyznaczonych odstępach czasu. W ramach branżowych standardów ochrony danych, takich jak ISO/IEC 27001, regularne aktualizacje i skanowanie są zalecane jako najlepsze praktyki, które mogą znacznie zredukować ryzyko infekcji złośliwym oprogramowaniem i zachować integralność systemu.

Pytanie 25

Serwer, który realizuje żądania w protokole komunikacyjnym HTTP, to serwer

A. DHCP

B. DNS

C. WWW

D. FTP

Serwer WWW, znany również jako serwer HTTP, jest kluczowym elementem architektury internetowej, który obsługuje żądania protokołu komunikacyjnego HTTP. Kiedy użytkownik wprowadza adres URL w przeglądarkę internetową, przeglądarka wysyła żądanie HTTP do serwera WWW, który następnie przetwarza to żądanie i zwraca odpowiednią stronę internetową. Serwery WWW są odpowiedzialne za przechowywanie treści, takich jak HTML, CSS i JavaScript, oraz za ich udostępnienie użytkownikom za pośrednictwem sieci. W praktyce serwery WWW mogą być skonfigurowane do obsługi różnych typów treści, a także do stosowania zabezpieczeń, takich jak HTTPS, co jest standardem w branży. Przykłady popularnych serwerów WWW to Apache, Nginx oraz Microsoft Internet Information Services (IIS). Stosowanie dobrych praktyk, takich jak optymalizacja wydajności serwera oraz implementacja odpowiednich polityk bezpieczeństwa, jest kluczowe dla zapewnienia stabilności i ochrony przed zagrożeniami w Internecie.

Pytanie 26

Ile liczb w systemie szesnastkowym jest wymaganych do zapisania pełnej formy adresu IPv6?

A. 24

B. 16

C. 12

D. 8

Wybór liczby bloków w postaci adresu IPv6 wymaga zrozumienia, jak ten adres jest skonstruowany. Adres IPv6 składa się z 128 bitów, które są grupowane w osiem bloków, a każdy blok jest reprezentowany jako liczba szesnastkowa. Odpowiedzi takie jak 12, 16 czy 24 są błędne, ponieważ nie odzwierciedlają rzeczywistej struktury adresu IPv6. Typowym błędem jest mylenie liczby bloków z długością samego adresu. W rzeczywistości, każdy z ośmiu bloków mieści cztery cyfry szesnastkowe, co łącznie daje 32 cyfry, ale nie oznacza to, że mamy większą ilość bloków. Zrozumienie architektury adresacji IPv6, w tym koncepcji segmentacji adresów oraz hierarchii, jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania tego protokołu w nowoczesnych sieciach. Warto zwrócić uwagę na standardy, takie jak RFC 4291, które precyzują sposób reprezentacji i użycia adresów IPv6, wskazując na znaczenie 8 bloków w zapewnieniu elastyczności i rozwoju w zakresie adresacji internetowej.

Pytanie 27

Wskaż aplikację w systemie Linux, która służy do kompresji plików.

A. gzip

B. shar

C. tar

D. arj

gzip to jeden z najpopularniejszych programów do kompresji danych w systemie Linux, który wykorzystuje algorytmy kompresji Deflate. Jego główną zaletą jest efektywność w redukcji rozmiaru plików, co jest szczególnie istotne w kontekście przechowywania i przesyłania danych. Gzip jest często używany do kompresji plików tekstowych, w tym kodu źródłowego, co przyczynia się do zmniejszenia czasu pobierania na stronach internetowych. Zastosowanie gzip w serwerach internetowych, takich jak Apache czy Nginx, pozwala na automatyczne kompresowanie danych wysyłanych do przeglądarek użytkowników, co prowadzi do znacznych oszczędności pasma i przyspieszenia ładowania stron. Ponadto, gzip jest zgodny z wieloma narzędziami i bibliotekami, umożliwiając łatwe integrowanie go z różnymi systemami i aplikacjami. Warto również zauważyć, że gzip jest standardem w wielu procesach budowania oprogramowania, gdzie zmniejszenie rozmiaru pakietów dystrybucyjnych jest kluczowe.

Pytanie 28

Czytnik w napędzie optycznym, który jest zanieczyszczony, należy oczyścić

A. spirytusem

B. rozpuszczalnikiem ftalowym

C. izopropanolem

D. benzyną ekstrakcyjną

Izopropanol to naprawdę jeden z najlepszych wyborów do czyszczenia soczewek i różnych powierzchni optycznych. Jego działanie jest super efektywne, bo fajnie rozpuszcza brud, a przy tym nie szkodzi delikatnym elementom w sprzęcie. Co ważne, bardzo szybko paruje, więc po czyszczeniu nie ma problemu z zostawianiem jakichś śladów. W praktyce można używać wacików nasączonych izopropanolem, co sprawia, że łatwo dotrzeć do tych trudniej dostępnych miejsc. Zresztą, standardy takie jak ISO 9001 mówią, że izopropanol to dobry wybór do konserwacji elektronicznego sprzętu, więc warto się tego trzymać. Pamiętaj, żeby unikać silnych rozpuszczalników, bo mogą one nieźle namieszać i zniszczyć materiały, z jakich zbudowany jest sprzęt.

Pytanie 29

Jakie typy połączeń z Internetem mogą być współdzielone w sieci lokalnej?

A. Wszystkie połączenia oprócz analogowych modemów

B. Tylko tzw. szybkie połączenia, czyli te powyżej 64 kb/s

C. Wszystkie rodzaje połączeń

D. Połączenie o prędkości przesyłu co najmniej 56 kb/s

Odpowiedzi dotyczące ograniczeń związanych z szybkością transmisji połączeń internetowych są nieprecyzyjne i zbyt wąskie w kontekście technicznym. Po pierwsze, wiele osób myśli, że tylko połączenia o określonej minimalnej prędkości, na przykład 56 kb/s czy 64 kb/s, są wystarczające do udostępnienia w sieci lokalnej. W rzeczywistości, to nie prędkość sama w sobie decyduje o możliwości udostępniania, lecz możliwości technologiczne sprzętu oraz odpowiednia konfiguracja sieci. Niektóre starsze połączenia, takie jak modem analogowy, mogą być trudne do udostępnienia, ale nie dlatego, że nie mają minimalnej prędkości, lecz ze względu na ograniczenia technologiczne, takie jak niska wydajność czy brak wsparcia dla współczesnych protokołów. Ponadto, powyższe stwierdzenia ignorują fakt, że także połączenia o niskiej prędkości mogą działać w sieci lokalnej, zwłaszcza w przypadku mniej wymagających zastosowań, takich jak przesyłanie niewielkich plików czy korzystanie z aplikacji tekstowych. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że technologia sieciowa jest złożona i elastyczna, a wiele połączeń, które mogłyby być uważane za przestarzałe lub niewystarczające, wciąż ma swoje zastosowanie w odpowiednich warunkach. W związku z tym, stosowanie zbyt rygorystycznych kryteriów przy ocenie połączeń internetowych może prowadzić do nieprawidłowych wniosków i ograniczać potencjał wykorzystania dostępnych technologii.

Pytanie 30

Który z wymienionych protokołów przekształca 48-bitowy adres MAC na 32-bitowy adres IP?

A. TCP

B. RARP

C. ARP

D. IP

Protokół IP jest podstawowym protokołem komunikacyjnym w sieci Internet i odpowiedzialny jest za przesyłanie pakietów danych między urządzeniami. Nie ma on jednak funkcji odwzorowywania adresów MAC na adresy IP. Jego głównym zadaniem jest fragmentacja i trasowanie pakietów, co czyni go nieodpowiednim do roli, którą pełni RARP. TCP natomiast jest protokołem transportowym, który działa na wyższej warstwie modelu OSI i odpowiada za zapewnienie niezawodnej, uporządkowanej i kontrolowanej transmisji danych między aplikacjami. Nie zajmuje się on mapowaniem adresów. Możliwe nieporozumienia mogą wynikać z faktu, że TCP współpracuje z IP, a nie z adresami MAC. ARP, z kolei, to protokół, który odwzorowuje adresy IP na adresy MAC, co jest przeciwnością funkcji RARP, co może prowadzić do dezorientacji. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy protokół związany z adresowaniem w sieciach działa w obie strony, podczas gdy w rzeczywistości istnieją protokoły o różnych funkcjach, a ich zgodność z określonymi wymaganiami nie zawsze jest jednoznaczna. Dlatego zrozumienie zakresu działania każdego z protokołów jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi.

Pytanie 31

Jakie polecenie w systemie operacyjnym Linux służy do prezentowania konfiguracji interfejsów sieciowych?

A. ipconfig

B. ping

C. tracert

D. ifconfig

Polecenie 'ifconfig' jest jednym z podstawowych narzędzi w systemie operacyjnym Linux, stosowanym do wyświetlania oraz konfiguracji interfejsów sieciowych. Umożliwia użytkownikowi uzyskanie szczegółowych informacji na temat aktualnych interfejsów, takich jak adresy IP, maski podsieci, statystyki ruchu oraz stany interfejsów. Przykładowo, komenda 'ifconfig -a' wyświetli listę wszystkich interfejsów, nawet tych, które są wyłączone. W praktyce, narzędzie to jest często wykorzystywane przez administratorów sieci do monitorowania i diagnostyki, np. w celu rozwiązywania problemów z połączeniem sieciowym. Warto jednak zauważyć, że 'ifconfig' zostało częściowo zastąpione przez bardziej nowoczesne polecenie 'ip', które jest częścią zestawu narzędzi iproute2. Znajomość obu tych narzędzi jest kluczowa dla efektywnego zarządzania siecią w systemach Linux, co jest zgodne z dobrymi praktykami w administracji systemami operacyjnymi.

Pytanie 32

Najefektywniejszym sposobem dodania skrótu do aplikacji na pulpitach wszystkich użytkowników w domenie będzie

A. ponowna instalacja programu

B. mapowanie dysku

C. pobranie aktualizacji Windows

D. użycie zasad grupy

Użycie zasad grupy (Group Policy) to najefektywniejszy sposób na wdrożenie skrótów do programów na pulpitach wszystkich użytkowników w obrębie domeny. Zasady grupy umożliwiają centralne zarządzanie konfiguracją systemu operacyjnego oraz aplikacji, co pozwala na łatwe i szybkie wprowadzanie zmian na wielu maszynach jednocześnie. Dzięki tej metodzie, administratorzy mogą skonfigurować skróty do aplikacji, które będą automatycznie dostępne dla wszystkich użytkowników, co znacząco oszczędza czas oraz minimalizuje ryzyko błędów ludzkich. Zasady grupy pozwalają również na dostosowywanie ustawień w zależności od potrzeb poszczególnych grup użytkowników. Na przykład, administrator może stworzyć różne skróty dla działu IT i działu sprzedaży, co zapewnia większą elastyczność zarządzania. W kontekście standardów branżowych, korzystanie z zasad grupy jest uznawane za najlepszą praktykę w zakresie administracji systemami Windows w sieciach korporacyjnych, co potwierdzają liczne dokumentacje oraz wytyczne Microsoftu.

Pytanie 33

Granice dla obszaru kolizyjnego nie są określane przez porty urządzeń takich jak

A. router

B. przełącznik (ang. swith)

C. most (ang. bridge)

D. koncentrator (ang. hub)

Koncentrator, znany również jako hub, jest urządzeniem sieciowym, które działa na warstwie fizycznej modelu OSI. Jego główną funkcją jest połączenie różnych urządzeń w sieci, jednakże nie jest on w stanie zarządzać ruchem danych ani segregować pakietów. Oznacza to, że wszystkie dane, które przechodzą przez koncentrator, są przesyłane do wszystkich portów, co prowadzi do kolizji i zwiększa ogólne obciążenie sieci. W przeciwieństwie do przełączników, które są w stanie inteligentnie kierować ruch do odpowiednich urządzeń na podstawie adresów MAC, koncentratory nie mają takiej zdolności. W praktyce oznacza to, że w przypadku większych sieci zaleca się stosowanie przełączników lub routerów, które zapewniają większą wydajność i bezpieczeństwo. Użycie koncentratorów w nowoczesnych sieciach jest zatem ograniczone, co czyni je mniej efektywnymi w kontekście wyznaczania granic dla domeny kolizyjnej. W kontekście standardów IEEE 802.3, które regulują zasady dotyczące sieci Ethernet, koncentratory są uważane za przestarzałe i nieefektywne.

Pytanie 34

Aby sprawdzić stan podłączonego kabla oraz zdiagnozować odległość do miejsca awarii w sieci, należy użyć funkcji przełącznika oznaczonej numerem

A. 4

B. 2

C. 3

D. 1

Odpowiedź numer 3 jest prawidłowa, ponieważ funkcja oznaczona jako 'Cable Test' służy do sprawdzania stanu podłączonego kabla i diagnozowania odległości od miejsca awarii. Ta funkcja jest niezbędna w zarządzaniu siecią, gdyż umożliwia szybkie wykrywanie problemów z połączeniami kablowymi. Przełączniki sieciowe, takie jak TP-Link TL-SG108E, oferują wbudowane narzędzia diagnostyczne, które znacząco ułatwiają lokalizację usterek. Testowanie kabli pomaga w identyfikacji uszkodzeń mechanicznych, takich jak złamania, oraz problemów z połączeniami, na przykład zwarć czy przerw w obwodzie. Dzięki temu administratorzy sieci mogą szybko podjąć działania naprawcze. Test kablowy działa poprzez wysyłanie sygnałów testowych przez kabel i mierzenie czasu, jaki zajmuje sygnałowi powrót, co pozwala na oszacowanie odległości do miejsca usterki. Jest to standardowa praktyka w branży sieciowej i znajduje zastosowanie w wielu scenariuszach, od małych sieci domowych po duże sieci korporacyjne. Regularne testowanie kabli jest kluczowe dla utrzymania wysokiej wydajności i niezawodności sieci, co czyni tę funkcję nieocenionym narzędziem w arsenale każdego administratora sieciowego.

Pytanie 35

W pierwszym oktecie adresów IPv4 klasy B znajdują się liczby mieszczące się w przedziale

A. od 32 do 63

B. od 64 do 127

C. od 192 do 223

D. od 128 do 191

Adresy IPv4 klasy B są definiowane na podstawie wartości pierwszego oktetu w adresie IP. W przypadku klasy B, pierwszy oktet mieści się w zakresie od 128 do 191. Klasa ta jest stosowana głównie w dużych sieciach, gdzie potrzebne jest więcej adresów niż w klasie A, ale mniej niż w klasie C. Przykładowo, adresy takie jak 128.0.0.1 czy 190.255.255.255 są typowymi adresami klasy B. W praktyce, organizacje korzystające z tej klasy mogą przydzielać do 65,536 adresów IP w obrębie jednej sieci, co czyni ją idealną do zastosowań takich jak duże przedsiębiorstwa, które potrzebują wielu urządzeń w jednej sieci lokalnej. Warto również zauważyć, że klasy adresów IP są częścią starszego podejścia do routingu, a obecnie coraz częściej stosuje się CIDR (Classless Inter-Domain Routing), który umożliwia bardziej elastyczne przydzielanie adresów IP.

Pytanie 36

Jakie będą całkowite wydatki na materiały potrzebne do wyprodukowania 20 kabli połączeniowych typu patchcord o długości 1,5 m każdy, jeżeli koszt jednego metra kabla wynosi 1 zł, a wtyk to 50 gr?

A. 30 zł

B. 40 zł

C. 60 zł

D. 50 zł

Prawidłowe obliczenie kosztów materiałów dla kabli połączeniowych wymaga precyzyjnego uwzględnienia wszystkich składników. W przypadku podanych odpowiedzi, na przykład 30 zł, 40 zł, czy 60 zł, pojawia się problem z oszacowaniem rzeczywistych kosztów zakupu zarówno kabli, jak i wtyków. Koszt jednego metra kabla wynosi 1 zł, co oznacza, że dla długości 1,5 m konieczne jest obliczenie odpowiednio 1,5 m x 1 zł = 1,5 zł na jeden kabel. Dodając koszt wtyku, który wynosi 0,5 zł, otrzymujemy całkowity koszt wynoszący 2 zł na jeden kabel. Przy wykonywaniu 20 kabli, łączny koszt musi być wynikiem pomnożenia 2 zł przez 20, co daje 40 zł. Błędne odpowiedzi pojawiają się z powodu nieprawidłowego zrozumienia, jak obliczyć całkowity koszt na podstawie długości kabli oraz liczby wtyków. Wiele osób może błędnie przyjąć, że koszt wtyków lub długości kabli może być pominięty lub źle obliczony, co prowadzi do znacznych rozbieżności w końcowej kalkulacji. W praktycznych zastosowaniach, takich jak instalacje sieciowe, kluczowe jest zrozumienie, że takie obliczenia powinny być dokładnie przeanalizowane, aby uniknąć niepotrzebnych błędów i zapewnić efektywność budżetu. W branży telekomunikacyjnej i informatycznej, precyzyjne oszacowanie kosztów materiałów jest kluczowe dla sukcesu projektu, a wiedza na temat cen rynkowych oraz wymagań technicznych stanowi istotny element procesu decyzyjnego.

Pytanie 37

W systemie Windows Server narzędzie, które pozwala na zarządzanie zasadami grupowymi, to

A. Konsola GPMC

B. Panel kontrolny

C. Menedżer procesów

D. Serwer DNS

Konsola GPMC, czyli Group Policy Management Console, jest kluczowym narzędziem w zarządzaniu zasadami grupy w systemie Windows Server. Umożliwia administratorom centralne zarządzanie politykami, co jest niezbędne dla utrzymania bezpieczeństwa i zgodności w dużych środowiskach informatycznych. Korzystając z GPMC, administratorzy mogą tworzyć, edytować i zarządzać obiektami zasad grupy (GPO), co pozwala na automatyzację konfiguracji systemów operacyjnych oraz aplikacji na komputerach klienckich w sieci. Na przykład, poprzez GPMC można zdefiniować zasady dotyczące zabezpieczeń, takich jak wymuszanie silnych haseł, czy ograniczenie dostępu do określonych zasobów. GPMC integruje się z Active Directory, co pozwala na przypisywanie zasad do określonych jednostek organizacyjnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania infrastrukturą IT. Dobre praktyki zalecają regularne przeglądanie i aktualizację zasad grupy, aby dostosować je do zmieniających się potrzeb organizacji oraz standardów bezpieczeństwa.

Pytanie 38

W klasycznym adresowaniu, adres IP 74.100.7.8 przynależy do

A. klasy B

B. klasy A

C. klasy D

D. klasy C

Adres IP 74.100.7.8 należy do klasy A, ponieważ jego pierwszy oktet (74) mieści się w zakresie od 1 do 126. Klasa A przeznaczona jest dla dużych sieci, w których liczba hostów może wynosić do 16 milionów na jednej sieci. Adresy IP w klasie A charakteryzują się tym, że ich maska podsieci wynosi zazwyczaj 255.0.0.0, co oznacza, że pierwsze 8 bitów (1 oktet) jest wykorzystywane do identyfikacji sieci, a pozostałe 24 bity do identyfikacji hostów. Przykładowo, organizacje takie jak wielkie korporacje czy dostawcy usług internetowych mogą korzystać z adresów klasy A, aby obsługiwać ogromne bazy klientów. Wiedza na temat klasyfikacji adresów IP jest kluczowa w projektowaniu i zarządzaniu sieciami komputerowymi, co potwierdzają standardy RFC 791 oraz RFC 950. Zrozumienie tych podstawowych zasad adresowania IP pozwala na efektywne planowanie i wdrażanie infrastruktury sieciowej.

Pytanie 39

Kluczowy sposób zabezpieczenia danych w sieci komputerowej przed nieautoryzowanym dostępem to

A. realizacja kopii danych

B. autoryzacja dostępu do zasobów serwera

C. użycie macierzy dyskowych

D. tworzenie sum kontrolnych plików

Autoryzacja dostępu do zasobów serwera jest kluczowym mechanizmem ochrony danych w sieci komputerowej, ponieważ zapewnia, że tylko uprawnione osoby mogą uzyskać dostęp do wrażliwych informacji i systemów. Proces ten polega na weryfikacji tożsamości użytkowników oraz przypisywaniu im odpowiednich uprawnień do korzystania z zasobów. W praktyce, autoryzacja często wykorzystuje różne metody, takie jak hasła, kody PIN, tokeny czy biometrię. Na przykład, w wielu organizacjach stosuje się systemy zarządzania tożsamością (IAM), które centralizują proces autoryzacji, umożliwiając kontrolę nad dostępem do różnych systemów i aplikacji. Dobre praktyki branżowe, takie jak stosowanie minimalnych uprawnień (principle of least privilege), pomagają ograniczyć ryzyko nieautoryzowanego dostępu oraz naruszenia danych. Standardy, takie jak ISO/IEC 27001, podkreślają znaczenie zarządzania dostępem w kontekście ogólnej strategii ochrony information security.

Pytanie 40

Po przeprowadzeniu eksportu klucza HKCR zostanie utworzona kopia rejestru, zawierająca dane dotyczące konfiguracji

A. sprzętu komputera

B. pulpitu aktualnie zalogowanego użytkownika

C. kont użytkowników

D. powiązań między typami plików a aplikacjami

Eksportując klucz HKCR (HKEY_CLASSES_ROOT) w systemie Windows, otrzymujemy kopię rejestru, która zawiera kluczowe informacje dotyczące powiązań między typami plików a zainstalowanymi aplikacjami. Klucz ten jest odpowiedzialny za kojarzenie rozszerzeń plików z odpowiednimi programami, co pozwala systemowi operacyjnemu na prawidłowe otwieranie plików. Na przykład, rozszerzenie .txt jest zazwyczaj powiązane z edytorem tekstu, takim jak Notepad. W praktyce, dzięki temu, że użytkownicy mogą eksportować i importować te ustawienia, mogą łatwo przenosić swoje preferencje i konfiguracje między różnymi systemami, co jest szczególnie przydatne w środowiskach korporacyjnych lub w trakcie migracji danych. Dobre praktyki obejmują tworzenie kopii zapasowych przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian w rejestrze oraz dokładne dokumentowanie wszelkich powiązań, aby uniknąć problemów z otwieraniem plików po migracji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej